“Το τριπάκι του πόνου”

Κατιούσα

Του Γιάννη Δημογιάννη
Πού να ‘ξερες, πού να φανταζόσουν, όταν ήσουν μικρός και άφθαρτος, για τα όσα θα ξημέρωναν μια μέρα στο μέλλον. Απλά πορευόμαστε ανυποψίαστοι, σχεδόν κουρδισμένοι από έναν αυτόματο πιλότο επιβίωσης.
Κι όμως, κάποτε ξημερώνουν οι μέρες της πυρκαγιάς και της πλημμύρας. Ή για να το πούμε ξεκάθαρα, οι μέρες της οδύνης, του πόνου, της απώλειας. Αναπόφευκτα, τότε, κοιτάς πρώτα μέσα σου και διαπιστώνεις πως τα τέρατα έχουν πια ξυπνήσει και χορεύουν δίπλα σου για τα καλά. Πού να τα κοιμήσεις, πώς να τα κοροϊδέψεις;
Τα βλέπεις, αλλά πλέον τον πρώτο ρόλο δεν τον έχεις εσύ. Γιατί το νιώθεις βαθιά στο πετσί σου πως έχεις χάσει τον έλεγχο, την εξουσία να τα ορίσεις και να τα τιθασεύσεις. Να τα οδηγήσεις πίσω στην σπηλιά, για να τα κοιμήσεις. Είναι η ώρα που κοιτάς μέσα και γύρω σου και δε σε ξεγελά τίποτε. Γιατί., τώρα, εσύ αποδεικνύεσαι ελάχιστος και ανήμπορος μπροστά στις ανατροπές της ζωής.
Κάπως έτσι ψάχνεις έναν τρόπο, μία διαφυγή σε αυτή την ανελέητη πολιορκία. Οι αποθήκες σου έχουν στερέψει, αλλά ακριβώς πάνω σε τούτο το μεταίχμιο μεταξύ ζωής και θανάτου, ανάβει το μοναδικό φωτάκι που σου έχει απομείνει. Βιώνεις τη στιγμή που δεν αποτελείς πια το επίκεντρο του κόσμου. Το μοναδικό αντικείμενο ενός στρουθοκαμήλου, που διαρκώς παρέμενε προσηλωμένος γύρω από την περιοχή του ομφαλού του.
Μπορεί να είναι η πρώτη σου φορά και ίσως, γι’ αυτό να εκπλήσσεσαι από αυτή τη σύγκριση με τον έξω κόσμο και τους γύρω. Σίγουρα όμως, κάνεις ένα πρώτο λυτρωτικό βήμα και αναπάντεχα νιώθεις μία ανακουφιστική δύναμη, την ώρα της συντριβής σου. Γιατί αναλογίζεσαι πλέον τη ζωή και ταυτόχρονα τον πόνο του άλλου, συμμερίζεσαι το ζόρι του, εκπλήσσεσαι από τις δικές του συμφορές και απώλειες. Και τότε, ναι, βλέπεις και αργότερα συνειδητοποιείς βαθύτερα πως υπάρχουν τα ίδια και συχνά, ακόμη χειρότερα από τα δικά σου ζόρια.
Κάπου εκεί, γυμνός και ανυπεράσπιστος, απο-καλύπτεις – καλύτερα, εκθέτεις τον πόνο, τον όλεθρο, την ανεπάρκεια σου. Φανερώνεις τον εαυτό σου, όπως ακριβώς είναι: ασήμαντος και συντετριμμένος. Ξεπερνάς ίσως, το μάταιο και το λίγο, που έως τώρα όριζαν τον κόσμο και κυρίως την ψυχή σου. Απλώνεις τα χέρια σου και δέεσαι για δικαίωση. Ζητάς επιτέλους βοήθεια.
Ο Μάνος Ελευθερίου έγραφε στον «Καιρό των χρυσανθέμων»: «οι χαμένοι φίλοι έρχονται πάντα ξαφνικά. Χτυπούν την πόρτα σου – μιαν άλλη πόρτα. Δεν είναι το δικό σου σπίτι. Εσύ δεν είχες.»
Οι φίλοι σου, λοιπόν, είναι αυτοί που προσφέρουν γενναιόδωρα, ιδίως μετά τον κατακλυσμό, τα πρώτα, αναγκαία υλικά, για να στήσεις ξανά, κάτι από το πρωτινό σου όνειρο. Ή διαφορετικά, θερμαίνουν την ελπίδα, για να στεριώσεις ένα πιο φωτεινό σπίτι. Κι ας είναι αυτό, σε τούτη την αρχή, έστω και μία σκηνή, μία καλύβα.
Τα λόγια τους αντίδωρα. Η μοναδική καταφυγή και παρηγοριά που χρειάζεσαι ν’ ακούσεις. Τα χείλη τους, πουλιά: «Κράτα γερά φίλε!» «Η ζωή δεν είναι ροζ, αλλά με αυτήν θα πορευτούμε μέχρι τέλους.» «Πες στα θεριά να ξεχύνονται έξω, να μοιραστεί ο πόνος σε πολλούς, ν’ αντέχεται.» «Δαντέλα ο πόνος, αυτός διαλέγει τα χέρια που θα τον πλέξουν. Αρκεί να τον μοιραζόμαστε, όταν χτυπά την πόρτα μας.»
Κοιτάζεις τον κόσμο και η ματιά σου πλαταίνει… Η συμφορά ζυγίζεται καλύτερα, έχοντας αντίβαρο τον κοινό πόνο. Και τότε, όλοι βιώνουν τη μοναδική, αναπότρεπτη μοίρα: τη γέννηση και το θάνατο. Γιατί το ενδιάμεσο διάστημα ανάμεσα στις δύο αυτές σκοτεινές αβύσσους, όπως διαβάζουμε, φωτίζεται αποκλειστικά από τον Άνθρωπο και τη φλόγα του. Η επικαιρότητα, εξάλλου, το επικύρωσε αδιάψευστα.
Εθελοντές απ’ όλη την Ελλάδα. Άνθρωποι όλων των ηλικιών και των ταυτοτήτων. Αιγύπτιοι ψαράδες. Πακιστανοί μετανάστες. Ινδοί εθελοντές με τα τουρμπάνια και τα μακριά τους μούσια, προσήλθαν στο απανθρακωμένο Μάτι, “για να βοηθήσουν τους ανθρώπους της χώρας που τους θρέφει τόσα χρόνια”. Όλοι αυτοί και αναρίθμητοι άλλοι μάς θύμισαν, έστω και ανεπαίσθητα, την ανυπέρβλητη δύναμη της αλληλεγγύης.
Τα νέα μας σπίτια, λοιπόν, και κυρίως τα νέα τους θεμέλια θα σηκωθούν σιγά σιγά, αλλά πάνω σε νέα υλικά. Γιατί το σπίτι και του δικού σου αύριο, θα ’χει, αυτή τη φορά, για υλικά, την αγάπη και την καλοσύνη όλων αυτών των συγγενών.

Αποχωρεί το Κομμουνιστικό Κόμμα Βελγίου από το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς

0

Κατιούσα

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Βελγίου ανακοίνωσε πως στο συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στις 30 Ιούνη στις Βρυξέλλες, αποφάσισε με πλειοψηφία 83% να εγκαταλείψει το οπορτουνιστικό μόρφωμα του ΚΕΑ (Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς) Αν και ιδρυτικό μέλος του σχηματισμού το 2004, το ΚΚΒ είναι το τρίτο κόμμα την τελευταία δεκαετία περίπου που αποχωρεί από αυτόν, μετά το Κόμμα Εργατών Ουγγαρίας (2009) και το Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα (2016), που από το 2005 είχε θέση παρατηρητή στο κόμμα.
Στην ανακοίνωση όπου εξηγεί τους λόγους αυτής της απόφασης, το ΚΚ Βελγίου, που στο τελευταίο συνέδριο υιοθέτησε και πάλι αυτή την ονομασία, αφήνοντας εκείνη του ΚΚ Βαλωνίας – Βρυξελλών, καθώς αποφάσισε να δραστηριοποιηθεί και στη Φλάνδρα, αναφέρει μεταξύ άλλων την “καταστατική εχθρότητα του ΚΕΑ σε σχέση με τον υπαρκτό σοσιαλισμό, την ώρα που η κατάρρευση του τελευταίου αποτελεί τη βάση της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και την καταστροφή ενός συσχετισμού δυνάμεων ευνοϊκού για τους εργάτες σε όλο τον κόσμο”, αλλά και “την απαράδεκτη στάση του ΚΕΑ σε σχέση με το ΝΑΤΟ που αντίκειται στην απαίτησή μας για έξοδο από το ΝΑΤΟ και πριν τη διάλυσή του”. Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στη στάση του Σύριζα και του ηγέτη του Αλέξη Τσίπρα στη διάρκεια της ελληνικής κρίσης, που “συνέβαλε στη δυσφήμηση της ριζοσπαστικής αριστεράς, πλην των ΚΚ μη μελών του ΚΕΑ”. Παραθέτει επίσης περιστατικά ενδεικτικά της μετατροπής του ΚΕΑ σε “ελιτίστική και τεχνοκρατική λέσχη συζητήσεων”, όπως και την αγνόηση της δράσης του κόμματός τους σε μια σειρά ζητήματα, όπως την καταγγελία της του ακροδεξιού Ευρωμεϊντάν στην Ουκρανία.
Ως σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι αναφέρεται η πρόσφατη επίσκεψη του επικεφαλής της ΚΟ της Die Linke, εξέχον μέλος της οποίας έχει και την προεδρία του ΚΕΑ (Γκρέγκρο Γκίζι), στους παράνομους εποικισμούς του Ισραήλ για δενδροφύτευση με σιωνιστική οργάνωση. Αφήνει μάλιστα αιχμές πως η απόφαση για προσχώρηση στο ΚΕΑ είχε γίνει από μια μειοψηφία των μελών χωρίς να υπάρξει συνεδριακή απόφαση ή διάλογος μέσα στο κόμμα. Κλείνοντας, το ΚΚ Βέλγιο θεωρεί πως “το ΚΕΑ είναι για την πολιτική ό,τι είναι η Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Συνδικάτων για το συνδικαλισμό, δηλαδή οργάνωση δημιουργημένη και υποταγμένη στην ΕΕ, που από την ίδρυσή της παραμένει μια καπιταλιστική οργάνωση που δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί εκ των έσω. Η “κοινωνική ευρώπη” που θα ήταν δήθεν το αποτέλεσμα προοδευτικών μεταρρυθμίσεων, είναι μια αυταπάτη για τους εργαζόμενους.
Με πληφορορίες από lariscossa.com

Τόντορ Ζίβκοφ – Ο “θείος Τόσο” του βουλγαρικού σοσιαλισμού

Κατιούσα

Γέννημα θρέμα μιας πλούσιας αγωνιστικής παράδοσης, “μαθητής” ηρωικών μορφών του βουλγάρικου και διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, όπως ο Ντιμίτερ Μπλαγκόεφ και ο Γκεόργκι Δημητρόφ, ο Τόντορ Ζίβκοφ σφράγισε με την παρουσία του την ιστορία της χώρας του στο β’ μισό του 20ου αιώνα. Επί ημερών του η Βουλγαρία γνώρισε αλματώδη ανάπτυξη, παρόλο που λόγω και του πολύ χαμηλού σημείου εκκίνησης παρέμεινε μια από τις φτωχότερες χώρες του σοσιαλιστικού συνασπισμού. Προσωπικός φίλος του Λεονίντ Μπρέζνιεφ, υπήρξε ο πιστότερος ίσως σύμμαχος της ΕΣΣΔ, προτείνοντας μάλιστα δυο φορές, το 1963 και το 1973 την ενσωμάτωση της Βουλγαρίας στις σοβιετικές δημοκρατίες. Με πάνω από τρεις δεκαετίες στο τιμόνι της χώρας, υπήρξε ο μακροβιότερος ηγέτης του ανατολικού συνασπισμού. Λέγεται ότι του άρεσε να συλλέγει σε αρχείο τα παρατσούκλια, ακόμα και τα τα πιο κοροϊδευτικά, που έβγαζε ο λαός για εκείνον, ενώ τα γνωστότερα ανάμεσά τους ήταν τα “μπάι Τόσο” (θείος Τόσο) ή Τάτο (μπαμπάς).
Γεννήθηκε στις 7 Σεπτέμβρη 1911 στο φτωχό ημιορεινό χωριό Πράβετς από οικογένεια αγροτών. Οι σοσιαλιστικές ιδέες είχαν διαδοθεί νωρίς στον άγονο εκείνο τόπο, ενώ ο Ζίβκοφ ως 12χρονος βίωσε το πραξικόπημα του 1923 κατά του αγροτιστή πρωθυπουργού Σταμπολίσκι και την καταστολή που ακολούθησε. Το 1928 πρωτοστατεί σε μαθητική απεργία κατά της αποβολής μαρξιστών φοιτητών και μαθητών από τα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Διώκεται από την αστυνομία και εξαναγκάζεται να αφήσει το γυμνάσιο για να φοιτήσει σε Σχολή Τυπογράφων στη Σόφια. Συνεχίζει εκεί την πολιτική του δράση και το 1929 μπαίνει στην κομμουνιστική νεολαία. Δυο χρόνια μετά συλλαμβάνεται στη διάρκεια εργατικής συνέλευσης ενώ το 1932 γίνεται μέλος του ΚΚ Βουλγαρίας. Εκεί του ανατίθεται το 1933 η διοργάνωση της εκστρατείας για τη διάσωση του Δημητρόφ που δικαζόταν στο Γ’ Ράιχ ως δήθεν υπαίτιος για την πυρκαγιά στο Ράιχσταγκ.
Στις 24 Ιούνη 1941, δυο μέρες μετά την έναρξη της επιχείρησης Μπαρμπαρόσα, το ΠΓ του ΚΚΒ κηρύσσει την έναρξη του ένοπλου αγώνα. Ο Ζίβκοφ συμμετέχει ενεργά, μεταξύ άλλων ως καθοδηγητής της ανταρτικής ταξιαρχίας “Τσαβντάρ”, που είχε ως αποστολή να φέρει στην εξουσία το Πατριωτικό Μέτωπο, έναν αντιφασιστικό σχηματισμό με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές. Η επικράτηση του ΠΜ το 1944 τον βρίσκει αρχηγό της Λαϊκής πολιτοφυλακής και τον επόμενο χρόνο γίνεται αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ του κόμματος και λίγο μετά, το 1946 εκλέγεται βουλευτής. Η κομματική του ανέλιξη θα είναι θεαματική και το 1954, θα εκλεγεί α’ γραμματέας του ΚΚΒ ως το 1981. Το 1962 θα αναλάβει πρωθυπουργός και το 1971 πρόεδρος του κρατικού συμβουλίου της Βουλγαρίας ως το 1989. Το 1965 διοργανώθηκε απόπειρα στρατιωτικού πραξικοπήματος εναντίον του από μαοϊκούς αξιωματικούς και μέλη του κόμματος, γεγονός πρωτοφανές σε σοσιαλιστική χώρα. Ο αρχηγός του αποτυχημένου κινήματος αυτοκτόνησε, αλλά η μεταχείριση των υπόλοιπων συλληφθέντων ήταν μάλλον επιεικής, με επιβολή ποινών μεταξύ 8 και 15 ετών σε 9 από τους κατηγορούμενους και διοικητικές ποινές σε άλλους 192.
Στη διάρκεια της θητείας του Ζίβκοφ η βουλγαρική οικονομία κινήθηκε με υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και μετατράπηκε από αγροτική σε βιομηχανική χώρα, με τις υποδομές να βελτιώνονται εντυπωσιακά και τον εξηλεκτρισμό της υπαίθρου να ολοκληρώνεται πολλά χρόνια πριν γίνει αυτό σε πολλά χωριά της Ελλάδας, δίνοντας επιχειρήματα στους νοσταλγούς της χούντας “που έφτιαξε δρόμους και έφερε ρεύμα”. Σημαντική επίσης ήταν η διεύρυνση του μορφωτικού επιπέδου των κατοίκων, η ανάπτυξη των επιστημών και της λογοτεχνίας. Στον πολιτιστικό τομέα πρωταγωνίστησε για αρκετά χρόνια η κόρη του Βούλγαρου ηγέτη, Λουντμίλα Ζίβκοφα, μια δραστήρια πολιτικός που προκάλεσε ωστόσο σοβαρές αντιδράσεις με τις καλλιτεχνικές προτιμήσεις της και κυρίως με τις αποκρυφιστικές ιδέες και το θαυμασμό της σε διάφορα ρεύματα σκέψης της Άπω Ανατολής. Πέθανε από όγκο στον εγκέφαλο μόλις 38 ετών, τροφοδοτώντας ανυπόστατες φήμες για δολοφονία της από την KGB. Κατηγορίες περί νεποτισμού διατυπώθηκαν και στην περίπτωση του αδελφού της Βλαντίμιρ, o οποίος ωστόσο μετά από ανάδειξη σε ηγετικές θέσεις της κομμουνιστικής νεολαίας αποτράπηκε από παραπέρα άνοδο, λόγω του έκλυτου βίου και ιδίως της ροπής του στο ποτό.
Η βουλγαρική διανόηση, ειδικότερα επί υπουργίας της Ζίφκοβα, απολάμβανε ιδιαίτερων προνομίων και μιας συγκριτικά χαλαρής λογοκρισίας, κάτι που περιόρισε σε σχέση με άλλες σοσιαλιστικές χώρες τον αριθμό των αντιφρονούντων συγγραφέων και καλλιτεχνών. Γνωστή είναι πάντως η περίπτωση του συγγραφέα και δημοσιογράφου Γκεόργκι Μάρκοφ, που δολοφονήθηκε με σφαιρίδιο τοποθετημένο στη μύτη ομπρέλας στο Λονδίνο το 1978, όπου είχε καταφύγει αυτοεξόριστος. Το σφαιρίδιο που σφηνώθηκε στο μηρό του περιείχε ρικίνη, ένα θανάσιμο δηλητήριο που έγινε ευρέως γνωστό χάρη στην εμφάνισή του στο γνωστό αμερικανικό σήριαλ “Breaking Bad” πριν κάποια χρόνια. Η δολοφονία αποδόθηκε στις βουλγαρικές και σοβιετικής μυστικές υπηρεσίες, ωστόσο ο Δανο-Ιταλός πράκτορας “Πικαντίλι”, που εργαζόταν για λογαριασμό της βουλγαρικής κυβέρνησης και θεωρήθηκε κύριος ύποπτος, δεν καταδικάστηκε ποτέ, λόγω έλλειψης στοιχείων.
Η Λαϊκή Δημοκρατία της Βουλγαρίας στήριξε σειρά αντιαποικιοκρατικών κινημάτων, ιδιαίτερα τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, στο Βιετνάμ, την Ανγκόλα, τη Λιβύη, την Ινδονησία και αλλού, αν και κατηγορήθηκε στη δύση για ανάμειξη σε συνωμοσίες και υποβοήθηση “τρομοκρατών”.
Η διακυβέρνησή του πάντως δεν απέφυγε το σκόπελο του εθνικισμού, αφενός με την υπερπροβολή ενός “λαμπρού βουλγαρικού παρελθόντος”, στο οποίο εντασσόταν, ειδικά με πρωτοβουλία της ιστορικού στο επάγγελμα Λουντμίλα Ζίφκοβα, και η περίοδος της αρχαίας Θράκης, κυρίως όμως στο ζήτημα της μουσουλμανικής μειονότητας. Παρά την αισθητή βελτίωση της ποιότητας ζωής των μειονοτικών ήδη από τα πρώτα χρόνια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, αυτή συνέχισε να αντιμετωπίζεται με καχυποψία, που εντεινόταν ανάλογα και με τις διακυμάνσεις των βουλγαροτουρκικών σχέσεων, καθώς η βουλγαρική ηγεσία φοβόταν τη χρήση τους ως δούρειου ίππου της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, ειδικά μετά την εισβολή στην Κύπρο το 1974. Η κοινή εχθρότητα προς την Τουρκία, και δευτερευόντως τότε τα ανοιχτά ζητήματα των δύο χωρών με τη ΛΜ Μακεδονίας στη Γιουγκοσλαβία, ώθησαν πολύ κοντά Ελλάδα και Βουλγαρία καθ’όλη τη διάρκεια της μεταπολιτευτικής περιόδου ως το 1989.
Αποκορύφωμα της σκλήρυνσης της βουλγαρικής στάσης απέναντι στη μειονότητα ήταν η εκστρατεία αλλαγής ονομάτων από τα τούρκικα στα βουλγαρικά το 1984, και δεν είναι τυχαίο που οι μειονοτικοί πρωταγωνίστησαν σε αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις το Μάη του 1989, αναγκάζοντας τελικά το Ζίβκοφ να ανοίξει τα σύνορα με την Τουρκία, οδηγώντας σε φυγή 300.000 περίπου εξ αυτών, δηλαδή το 1/3 περίπου του συγκεκριμένου πληθυσμού.
Η αρχή του τέλους για το Ζίβκοφ και συνολικά το σοσιαλιστικό σύστημα στη γειτονική χώρα είχε ήδη αρχίσει να προδιαγράφεται λίγα χρόνια πριν, με την υιοθέτηση μιας “μετριοπαθούς” μορφής περεστρόικα και γκλάσνοστ στη χώρα. Οι εσωκομματικοί και μη του αντίπαλοι κέρδισαν έδαφος και τον εξανάγκασαν σε παραίτηση από τα κομματικά του αξιώματα, ενώ ως το Δεκέμβρη του 1989 είχε χάσει και κάθε κρατική θέση. Η ολοκλήρωση της καπιταλιστικής παλινόρθωσης σήμανε μεγάλες ταλαιπωρίες για τον τέως πια ηγέτη, καθώς το ρεβανσιστικό νέο καθεστώς τον συνέλαβε το 1990 και τον έθεσε υπό κατ’οίκον περιορισμό, με σειρά χαλκευμένων κατηγοριών, με κυριότερη εκείνη της υπεξαίρεσης χρημάτων από το κρατικό ταμείο, για την οποία και καταδικάστηκε σε επτά και μετέπειτα 30 χρόνια φυλάκισης το 1992. Ο ίδιος δήλωσε πως θα εξέτιε την ποινή του, δικαιώθηκε ωστόσο μετά από αγώνες το 1996 από το Ανώτατο δικαστήριο κι ένα χρόνο μετά ήρθη κι ο κατ’οίκον περιορισμός του. Η υγεία του είχε κλονιστεί ανεπανόρθωτα από τις διώξεις αυτές, ενώ ως ένδειξη συμπαράστασης τον επισκέφτηκε ο τότε επίτιμος πρόεδρος του ΚΚΕ Χαρίλαος Φλωράκης σε κλίμα έντονης συγκινησιακής φόρτισης.

Έφυγε από τη ζωή πριν 20 χρόνια ακριβώς, έχοντας πέσει σε κώμα, χτυπημένος από αρτηριοσκλήρυνση, διαβήτη και οξεία πνευμονία, που έδωσε το τελικό πλήγμα στον ήδη βασανισμένο οργανισμό του. Τάφηκε στο κεντρικό κοιμητήριο της Σόφιας, ενώ παρά το έντονα αντικομμουνιστικό κλίμα της εποχής, που εξάλλου συνεχίζεται μέχρι σήμερα, χιλιάδες συγκεντρώθηκαν να απευθύνουν το ύστατο αντίο στον κομμουνιστή ηγέτη.

Οι εκπρόσωποι της εκκλησίας δεν είναι απλώς το όπιο του λαού: είναι και το υδροκυάνιό της.

Popova

Ο αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος, όταν δεν ασχολείται με τις επενδύσεις και το «πατριωτικό ΕΛΑΜ», ασχολείται με την εκπαίδευση και το εκκλησιασμό των μαθητών. Προτείνει την κατάργηση πέντε θρησκευτικών αργιών και δίνει «λύσεις», με επιστολή του στον Υπουργό Παιδείας και Πολιτισμού Κώστα Χαμπιαούρη.

Κύριε Υπουργέ,
Παρακολουθώντας τις προσπάθειες που καταβάλλετε, μαζί με τις Εκπαιδευτικές Οργανώσεις, για τον, όπως ονομάστηκε, εξορθολογισμό της Παιδείας, και ως απάντηση στις παρατηρήσεις πολλών, ότι πολύς σχολικός χρόνος διατίθεται για θρησκευτικές αργίες, θα επιθυμούσα να θέσω υπόψη σας τη θέση της Εκκλησίας ως προς το δεύτερο θέμα:
Έχουμε παρατηρήσει ότι ελάχιστοι, μάλλον ουδείς εκπαιδευτικός, αξιοποιεί τις θρησκευτικές αργίες για τον σκοπό για τον οποίο αυτές έχουν θεσπισθεί. Ούτε οι ίδιοι εκκλησιάζονται, ούτε τους μαθητές οδηγούν εις την Εκκλησία κατά τις συγκεκριμένες αυτές ημέρες.
Οι ημέρες αυτές χρησιμοποιούνται απλώς ως αργίες. Γι’ αυτό προτείνουμε, ξεκινώντας από την ημέρα της ονομαστικής μας εορτής, την οποία, σημειώστε, ουδέποτε ζητήσαμε όπως τηρείται ως αργία, την κατάργηση και των εξής θρησκευτικών αργιών:
• (13ης Νοεμβρίου) Ονομαστικής Εορτής του Αρχιεπισκόπου
• 30ής Ιανουαρίου
• 11ης Ιουνίου
• Της Αναλήψεως
• Τοπικής εορτής
Πιστεύουμε ότι η κατάργηση των αργιών αυτών θα ωφελήσει καλύτερα τον σκοπό για τον οποίο είχαν θεσπισθεί ως αργίες, γιατί οι εκπαιδευτικοί θα παίρνουν αυτές τις μέρες κάποιους μαθητές, τουλάχιστον, για εκκλησιασμό. Θα δώσει, επίσης, επιπλέον διδακτικό χρόνο στα σχολεία μας.
Πρόθυμοι να συμβάλουμε στην επίλυση του προβλήματος, διατελούμε

Για την ιστορία είναι η δεύτερη παρέμβαση του στην κόντρα μεταξύ υπουργείου και εκπαιδευτικών. Η πρώτη ήτανε στο τέλος Ιουλίου σε συνάντηση του με τους εκπαιδευτικούς τους εξέφρασε την ντροπή και τον αποτροπιασμό του για τον μεγάλο αριθμό εκπαιδευτικών που διαδήλωναν την αντίθεσή τους προς τις ενέργειες του κ. Υπουργού έξω από το Υπουργείο Παιδείας.
Ποιος διαχωρισμός Κράτους-Εκκλησίας, οι εκπρόσωποι της εκκλησίας δεν είναι απλώς το όπιο του λαού: είναι και το υδροκυάνιό της.

Η τούρτα "Χιροσίμα"

Ένα χρόνο μετά την ρίψη των βομβών πλουτωνίου και ουρανίου στην Ιαπωνία, σε ένα πάρτι στρατιωτικών στην Ουάσιγκτον έκοβαν τούρτες "μανιτάρια" καμαρώνοντας στον φακό. Η φωτογραφία δημοσιεύτηκε στην Washington Post στις 7/11/1946 με τίλτο "Salute to Bikini". Το γλεντούσαν οι Αμερικάνοι το μακελειό και τον βασανισμό και βέβαια δεν είχαν καμία ενοχή. Το αντίθετο μάλιστα.
Μεταξύ 1946 και 1958, είκοσι τρεις θερμοπυρηνικές εκρήξεις είχαν πυροδοτηθεί στο Bikini Atoll αλλά και σε όλο το σύμπλεγμα νησιών της Μικρονησίας (γνωστά και ως νησιά Μάρσαλ), αρχίζοντας κατά σειρά τον Ιούλιο του 1946. Εκεί έγινε και η πρώτη δοκιμή υδρογονοβόμβας. Πριν από τις πυρηνικές δοκιμές, ο ιθαγενής πληθυσμός, που ζούσε εκεί 3,000 χρόνια, μεταφέρθηκε στην Rongerik Atoll, αν και κατά τη διάρκεια της έκρηξης μέλη του πληθυσμού είχαν εκτεθεί σε πυρηνικό νέφος. 
Το 1994 αποκαλύφθηκε από έγγραφα του υπουργείου Ενέργειας των ΗΠΑ ότι τα νησιά είχαν εκτεθεί σκόπιμα σε υψηλά επίπεδα ραδιενέργειας, με σκοπό να μελετηθούν οι επιπτώσεις της στους ανθρώπους. Ήταν πολύ γλυκιά η τούρτα "μανιτάρι" τουλάχιστον για τους Αμερικανούς και τους συμμάχους τους.

ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ 

ΔΩΡΕΕΣ ΚΑΙ ΕΥΕΡΓΕΣΙΕΣ

Και στο περιθώριο της τραγωδίας των πυρκαγιών στην  Αττική, ξανάρθε στο προσκήνιο η πληροφορία   για  την υποχρεωτική στελέχωση από το Πυροσβεστικό σώμα περιφερειακών αεροδρομίων που παραχωρήθηκαν στη Fraport,  ενώ γνωστοποιήθηκαν αρκούντως οι ειδήσεις  για τον  ιδιοκτήτη του  Ολυμπιακού Βαγγέλη Μαρινάκη που έδωσε εντολή να διατεθεί άμεσα ένα εκατομμύριο ευρώ στους πληγέντες από τις καταστροφικές πυρκαγιές, και για  το ο ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος που σε ανακοίνωσή του  «ως κοινωφελής οργανισμός, το ΙΣΝ δεν μπορεί ούτε επιδιώκει να υποκαταστήσει το έργο της Πολιτείας, παρά προσπαθεί, στο μέτρο των δυνατοτήτων του να συμβάλλει σ’ αυτό» αποφάσισε να στηρίξει το έργο του Πυροσβεστικού Σώματος Ελλάδας με δωρεά ύψους 25 εκατομμύρια ευρώ».

               Οι πληροφορίες αυτές είναι ενδεικτικές για τη σχέση του αστικού κράτους της Ελλάδας με την  …ελεύθερη αγορά και τους επιχειρηματίες.

Από τη μια η ιδιωτικοποίηση των αεροδρομίων δεν επιφέρει μόνο μεγάλη κερδοφορία στη γερμανική κρατική  εταιρεία, που θα λείψουν βέβαια από τα ελληνικά κρατικά ταμεία, αλλά με βάση τη σύμβαση που υπογράφηκε πάντα θα υπάρχει ο κίνδυνος να αποζημιώνει για διάφορους λόγους την Fraport το ελληνικό κράτος για τα σαράντα χρόνια που θα έχει μισθωμένα τα αεροδρόμια.

Από την άλλη επιχειρηματίες που κατηγορούνται για εμπλοκή σε φορτίο τόνων ηρωίνης ή ιδιωτικά πολιτιστικά ιδρύματα που ισχυρίζονται πως κάνουν δωρεά στο κράτος ένα «Πολιτιστικό Πάρκο», που  όμως με τη σύμβαση που υπογράφηκε το δημόσιο υποχρεώνεται να χρηματοδοτεί και απευθείας το Κέντρο αλλά και μέσω του των κρατικών ιδρυμάτων που φιλοξενούνται εκεί με δικαίωμα επιστροφής του ποσού που δαπάνησε το ΙΣΝ σε περίπτωση που αυτό δεν λειτουργεί ικανοποιητικά,   προχωρούν σε δωρεές για εδραίωση ενός κοινωνικού προφίλ. Είναι κι αυτός ένας εναλλακτικός τρόπος προβολής, πολύ αποτελεσματικότερος από την όποια διαφήμιση.

               Οι σύγχρονοι επιχειρηματίες με τις δωρεές τους μοιάζει να επενδύουν στη δημιουργία συμβολικού κεφαλαίου, συμβάλλοντας έτσι  όχι μόνο στη διαμόρφωση και θεμελίωση των σχέσεων κυριαρχίας μεταξύ άρχουσας τάξης και εργαζομένων, αλλά και στην αναπαραγωγή αυτής της κυριαρχίας μέσω της θεώρησής της ως νόμιμης και φυσιολογικής, προς ανάπτυξη του …υλικού κεφαλαίου.

               Κι αφού το κεϋνσιανό κράτος πρόνοιας, με τη ρητορική ταξικού εξισωτισμού, δεν εξυπηρετεί πια τις ανάγκες του κεφαλαίου( διαχείριση της δυσαρέσκειας και αντίδρασης μέρους του προλεταριάτου), η κατεύθυνση που δίνεται από τον κυρίαρχο λόγο είναι η ιδιωτική διαχείριση των προβλημάτων, ενώ επί του πρακτέου προωθείται η απόσυρση του αστικού κράτους από την προνοιακή πολιτική. Κι έτσι ανοίγεται λαμπρό πεδίο επιχειρηματικών δραστηριοτήτων σε τομείς δημοσίων αγαθών που από βελτιωτικές για την υπάρχουσα κατάσταση επιλογές προωθούνται πια ως αποκλειστικοί τρόποι επιβίωσής τους. Δωρεές και ευεργεσίες που αναπληρώνουν  λειτουργίες του κράτους, διαμορφώνουν  το κατάλληλο έδαφος για να γίνει αποδεκτή η ανάληψή τους  από ιδιώτες.

               Κάθε άλλο παρά καινοφανές είναι το γεγονός πως κάθε είδους εύποροι-έμποροι και βιομήχανοι, εφοπλιστές και επιχειρηματίες- επενδύουν στο κοινωνικό και συμβολικό κεφάλαιο της ευεργεσίας, δωρεών ή χορηγιών προς το κράτος ή κοινωνικούς τομείς, χωρίς αυτό να είναι αποτρεπτικό της σύνδεσής τους με παράλληλα οφέλη που αποβλέπουν μέσω αυτών, αλλά και με παράπλευρες απώλειες που μπορεί να αποφύγουν, εντάσσοντας τις δωρεές  ως ένα βαθμό στα επιχειρηματικά τους σχέδια. Ακόμα κι αν η σύγκριση  της αξίας της δωρεάς σε σχέση  με το οικονομικό μέγεθος που καταλαμβάνει η επιχειρηματική τους δραστηριότητα μπορεί να οδηγήσει  στην εκδήλωση, στην κοινή γνώμη,  αμφιβολιών περί των αγαθών προθέσεών τους, αυτές δεν αναιρούν τη δυνατότητα που δίνεται στους επιχειρηματίες να επιβάλλουν τις βουλήσεις τους δια της τεθλασμένης οδού. Ο δωρητής μέσω στοχευμένων προσφορών του, εισχωρώντας και σε περιοχές που φαίνονται επικερδείς, σκοπεύει στην εξαργύρωση τους όσον αφορά στα επιχειρηματικά του σχέδια, με το αναβαθμισμένο κοινωνικό του προφιλ. Και καταλήγει ό,τι περιγράφεται ως δωρεά προς το δημόσιο  να είναι μια σχέση ανταλλακτική που όμως οι όροι της ανταλλαγής σπάνια είναι εμφανείς.

               Στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον του καπιταλισμού, όπου όλα εμπορευματοποιούνται, ποσοτικοποιούνται και μετριούνται οι δωρεές από επιφανείς καπιταλιστές διαφημίζονται ως εξαίρεση σ’ αυτό, προβάλλοντας ως μόνο επιζητούμενο αντίδωρο γι’ αυτές την τιμή, ευγνωμοσύνη και υστεροφημία τους. Μόνο που ακόμα και η υψηλή απόδοση σε καλή φήμη και δημοσιότητα επιτυγχάνει, μετασχηματίζοντας οικονομικό κεφάλαιο σε κοινωνικό, την περαιτέρω συσσώρευση οικονομικού κεφαλαίου.

               Κι είναι αρκετά απλοϊκό ο κυρίαρχος λόγος να επικαλείται κριτήρια οικονομικά, χαμηλή ανταποδοτικότητα, ζημιογόνα λειτουργία κλπ.  για να δικαιολογηθούν περικοπές σε δημόσια αγαθά όπως υγεία ή παιδεία και την ίδια στιγμή να θεωρείται πως επιχειρήσεις στον καπιταλισμό χρησιμοποιούν κριτήρια εξωοικονομικά π.χ. ηθικά ή κοινωνικά για την προσφορά δωρεών στο κοινωνικό σύνολο, διαφημίζοντας τη δωρεά ως μια αλτρουϊστική πράξη προσφοράς.  Είναι που, και στην καλύτερη περίπτωση,  δεν γίνεται άμεσα εμφανές πώς η αίγλη που αποκτά ο επιχειρηματίας από τη σύνδεσή του με τις ανάγκες της κοινωνίας του εξασφαλίζει μια σειρά συμβολικών και άυλων πλεονεκτημάτων με μακροπρόθεσμα οικονομικά οφέλη.
               Όσο αμβλύνεται η κρατική μέριμνα  ο κυρίαρχος λόγος προωθεί την ιδέα περί κοινωνικής ευθύνης των εταιρειών και των πλούσιων επιχειρηματιών δικαιώνοντας επιλογές τους και …καθαγιάζοντας την ελεύθερη αγορά, που απομένει η μόνη για να χρηματοδοτεί και να επενδύει σε δημόσια αγαθά –που παύουν βέβαια να είναι προσβάσιμα  στις υποτελείς τάξεις. Γι’ αυτές απομένει η …φιλεύσπλαχνη φιλανθρωπία της κυρίαρχης τάξης.

Στα άκρα

«Αποφασισμένα να φτάσουν στα άκρα» δηλώνουν τα κυβερνητικά στελέχη, με αφορμή τη δολοφονική πυρκαγιά για την οποία φέρουν ακέραια την ευθύνη, μαζί με όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Και ποια είναι αυτά τα «άκρα»; Τα σόου με τις μπουλντόζες που γκρεμίζουν μερικές μάντρες και κτίσματα που από χρόνια έχουν κριθεί τελεσίδικα κατεδαφιστέα, τα μεγάλα λόγια για τα αυθαίρετα που μόλις τον περασμένο χρόνο νομιμοποιούσαν εκ νέου, ώστε να χυθεί το φαρμάκι ότι φταίνε οι ίδιοι οι καμένοι που κάηκαν, όπως προηγούμενα έφταιγαν οι πνιγμένοι στη Μάνδρα. Οι υποσχέσεις που απέχουν μίλια από την αλήθεια και απ' τα όσα έχουν ήδη ψηφίσει, για χωροταξικό σχεδιασμό που τάχα θα σέβεται τις λαϊκές ανάγκες, όταν βγάζει μάτι ότι αυτός εμπορευματοποιεί παραπέρα τη γη, διευθετεί τις χρήσεις της με βάση τις ανάγκες του κεφαλαίου και γι' αυτό αντιστρατεύεται τις λαϊκές ανάγκες σε πυροπροστασία, αντιπλημμυρικά και αντισεισμικά έργα. Και για κερασάκι, μερικές παραιτήσεις και σχέδια για νέους μηχανισμούς πολιτικής προστασίας. Η κοροϊδία φτάνει όντως «στα άκρα».

Στο ζύγι...

Η προκλητική φιέστα που έστησε χτες η κυβέρνηση στο Λαύριο, για να αναπαράγει το παραμύθι ότι μετά την τραγωδία στο Μάτι είναι τάχα αποφασισμένη να συγκρουστεί με την «αιτία του κακού», την οποία εντοπίζει αποκλειστικά και μόνο στα αυθαίρετα, γίνεται διπλά προκλητική, παίρνοντας υπόψη όσα αποκαλύπτει σήμερα ο «Ριζοσπάστης» για τους νόμους της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που σε συνέχεια των προηγούμενων, οπλίζουν το χέρι εμπρηστών, καταπατητών κ.ά., υπηρετώντας με συνέπεια την πολιτική εμπορευματοποίησης της γης.
Πόσο μάλλον αν σε αυτά προστεθούν και όσα αποκάλυψε χτες ο «Ριζοσπάστης» για τις κατευθύνσεις της ΕΕ, με βάση τις οποίες όλες οι κυβερνήσεις - και η σημερινή - σχεδιάζουν τα όποια έργα αντιπλημμυρικής προστασίας και άλλες ζωτικής σημασίας υποδομές με αποκλειστικό κριτήριο τη σχέση «κόστους - οφέλους» για το κεφάλαιο.
Το ντοκουμέντο αυτό, που συντάχθηκε κατόπιν παραγγελίας της ΕΕ, είναι πραγματικά αποκαλυπτικό για τη στρατηγική που διατρέχει οριζόντια την αντιλαϊκή πολιτική όλων των κυβερνήσεων.
Αυτό που επιβεβαιώνεται είναι ότι σε όλους τους τομείς, από το σύστημα Υγείας και την πρόληψη των επαγγελματικών ασθενειών και των εργατικών «ατυχημάτων» έως τις υποδομές αντιπλημμυρικής, αντιπυρικής, αντισεισμικής θωράκισης και προστασίας, κυριολεκτικά παντού, στο «ζύγι» των καπιταλιστών και του κράτους τους «το μόνο κριτήριο είναι η οικονομική αποδοτικότητα», όπως χαρακτηριστικά λέγεται στο κείμενο.
Στο «ζύγι» αυτό, η ιεράρχηση των όποιων υποδομών δεν γίνεται με βάση τις ανάγκες των εργαζομένων και του λαού, τις πολύ μεγάλες δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα για την ικανοποίησή τους.
Αντίθετα, γίνεται με βάση το κατά πόσο αυτές αποφέρουν άμεσα οικονομικά οφέλη στο κεφάλαιο, με την περιβόητη «ανταποδοτικότητα», ή με βάση το αν είναι «οικονομικά αποδοτικότερο» για το αστικό κράτος να αποζημιώνει τους καμένους και πνιγμένους, να διαχειριστεί τις συνέπειες μιας καταστροφής, από το να φτιάξει τις αναγκαίες υποδομές για την προστασία του λαού.
Σε μια επίδειξη του απύθμενου κυνισμού που χαρακτηρίζει το κεφάλαιο και την πολιτική υπεράσπισης της κερδοφορίας του, το ντοκουμέντο αναφέρει ανάμεσα σε άλλα: «Είναι οικονομικά αποδοτικότερο να προστατευθούν από την πλημμύρα εκείνοι με τα μεγαλύτερα περιουσιακά στοιχεία (δηλ. εύπορες οικογένειες ή πολύτιμα εργοστάσια) από το να προστατευθούν εκείνοι που είναι φτωχοί και με πενιχρά περιουσιακά στοιχεία (...) Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε αποφάσεις που δεν φαίνονται "δίκαιες", αλλά η δικαιοσύνη δεν είναι μέρος της ανάλυσης κόστους - οφέλους»!
Από την «εξίσωση» της απανθρωπιάς δεν λείπουν φυσικά και οι εκτιμήσεις για το πώς το «πολιτικό κόστος» για τις εκάστοτε κυβερνήσεις μπορεί να αναστραφεί, αν «εξηγηθεί» στα λαϊκά στρώματα ότι για να γίνουν οι σχετικές υποδομές θα πρέπει να ανέβει η φορολογία τους!
Τα αποτυπώματα αυτής της πολιτικής υπέρ του κεφαλαίου τα βρίσκει κανείς ξεκάθαρα στα «έργα και τις ημέρες» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όπως και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων. Τα βρίσκει σε όλη τη λειτουργία του αστικού κράτους, το οποίο, ακριβώς επειδή υπάρχει για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου, είναι «παρόν» όταν διακυβεύονται τα συμφέροντα του και «απουσιάζει» όταν πρόκειται για τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες.
Στο «ζύγι» αυτό, όπως γίνεται κάθε φορά αντιληπτό με σκληρό τρόπο για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, που με τις πλημμύρες πνίγονται και με τις φωτιές καίγονται, μόνιμα «ριγμένες» βρίσκονται οι εργατικές - λαϊκές ανάγκες, όπως η ασφάλεια της ζωής και της υγείας τους, η προστασία του περιβάλλοντος και της περιουσίας τους.
Πρόκειται για άλλη μια επιβεβαίωση ότι οι εργαζόμενοι, ο λαός δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από τους σχεδιασμούς του κεφαλαίου και της κυβέρνησης.
Διέξοδο μπορούν να δώσουν μόνο η πάλη σε σύγκρουση με αυτόν το σχεδιασμό, η διεκδίκηση μέτρων ουσιαστικής προστασίας του λαού, η συγκέντρωση δυνάμεων για την ανατροπή αυτού του σάπιου συστήματος, που συνθλίβει τις λαϊκές ανάγκες για τα κέρδη μιας χούφτας μονοπωλιακών ομίλων.

Τιμή στα θύματα του πυρηνικού ολοκαυτώματος η ένταση της αντιιμπεριαλιστικής πάλης

Στις 6 και 9 Αυγούστου συμπληρώνονται 73 χρόνια από το ιμπεριαλιστικό έγκλημα των ΗΠΑ και των συμμάχων τους κατά του λαού της Ιαπωνίας και κατά της ανθρωπότητας, όταν ο πυρηνικός όλεθρος εξαφάνισε από προσώπου γης εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.

Ηταν η κυνική φωνή του Προέδρου Χάρι Τρούμαν που, απευθυνόμενος στον αμερικανικό λαό λίγες μέρες μετά τον όλεθρο, είπε τα παρακάτω ανατριχιαστικά λόγια:
«Εχρησιμοποιήσαμεν την ατομικήν βόμβαν εναντίον εκείνων, οι οποίοι μας επετέθησαν προδοτικώς στο Περλ Χάρμπορ, οι οποίοι εβασάνισαν τους Αμερικανούς αιχμαλώτους πολέμου, οι οποίοι παραβίασαν όλους τους νόμους του διεθνούς δικαίου... Ευχαριστούμεν τον Θεόν, διότι είμεθα εμείς, και όχι ο εχθρός, που τη φέρομεν, και παρακαλούμεν τον Θεόν να μας φωτίση εις τη χρήσιν του οργάνου αυτού συμφώνως προς τας βουλήσεις του»...
Για τους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές, αυτή η καταστροφή υπηρετούσε «ευγενείς σκοπούς» και πάνω απ' όλα είχε την «έγκριση του Θεού».
Οι βόμβες του θανάτου και του τρόμου, όμως, που έπληξαν εκείνες τις μέρες την ανθρωπότητα, άφησαν ανεξίτηλα τα σημάδια τους, που δεν έσβησαν μέσα στο πέρασμα των χρόνων.
Η καταστροφή των Ναγκασάκι - Χιροσίμα αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο στην παγκόσμια Ιστορία, αυτό του πυρηνικού ολέθρου.
Ο πραγματικός όμως στόχος αυτής της καταστροφής ήταν οι λαοί, που έβγαιναν νικητές από τον πόλεμο, η ΕΣΣΔ, το παγκόσμια ανερχόμενο επαναστατικό και εργατικό κίνημα.
Μέχρι και σήμερα η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα συγκαλύπτει, ή τουλάχιστον προσπαθεί, αυτούς τους πραγματικούς στόχους, χρησιμοποιώντας το ψέμα της «στρατιωτικής αναγκαιότητας» των πληγμάτων, τη στιγμή που ο Β' Παγκόσμιος ιμπεριαλιστικός Πόλεμος είχε ήδη τελειώσει.
73 χρόνια μετά το πυρηνικό ολοκαύτωμα των Ναγκασάκι - Χιροσίμα, η περίοδος που διανύουμε είναι το ίδιο επικίνδυνη για την παγκόσμια ειρήνη, για τους λαούς. Η χώρα μας, πιστά προσδεδεμένη στη ΝΑΤΟική λυκοσυμμαχία, αποδέχεται το ενδεχόμενο του λεγόμενου «πρώτου πυρηνικού πλήγματος», κάτι που εξετάζεται χρόνια τώρα στο πλαίσιο των σχεδιασμών του ΝΑΤΟ και το οποίο σφράγισε η ΝΑΤΟική Σύνοδος στη Βαρσοβία τον Ιούλη του 2016.
Σήμερα οξύνονται συνεχώς οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις στη Μέση Ανατολή, στην Ανατολική Μεσόγειο, στα Βαλκάνια και αλλού. Νέοι στρατιωτικοί και πολιτικοί σχηματισμοί δημιουργούνται, καθώς εντείνονται οι επεμβάσεις των ιμπεριαλιστικών κέντρων για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών και των ενεργειακών δρόμων. Σ' αυτά τα σημεία συγκεντρώνονται μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις και συστήματα μαζικής καταστροφής. Το ΝΑΤΟ ζητά επιτάχυνση στην υλοποίηση των δολοφονικών του σχεδιασμών από τα κράτη - μέλη του, στο πλαίσιο του επικίνδυνου ανταγωνισμού με τη Ρωσία. Τεράστια ποσά δαπανώνται για τους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς, με τη χώρα μας να κατέχει εξέχουσα θέση στις ΝΑΤΟικές δαπάνες, την ίδια στιγμή που οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα στενάζουν κάτω από το βάρος της συνεχιζόμενης αντιλαϊκής πολιτικής.
Τα σύννεφα του πολέμου που συγκεντρώνονται από τις άλυτες αντιθέσεις των ιμπεριαλιστών πάνω από τις γεωτρήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο απειλούν την ειρήνη στην περιοχή. Οι ευθύνες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ (αλλά και των άλλων αστικών κομμάτων) είναι μεγάλες, γιατί με την πολιτική της βαθαίνει παραπέρα την εμπλοκή της χώρας μας σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους. Στα Βαλκάνια αναζωπυρώνονται οι εθνικιστικές συγκρούσεις, διαταράσσονται εύθραυστες ισορροπίες και το θέμα της αλλαγής των συνόρων έρχεται στο προσκήνιο, σε μια περίοδο που επανασχεδιάζεται ο χάρτης της περιοχής με βάση τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών.
Η ψεύτικη ρητορική της κυβέρνησης ότι η Ελλάδα ως μέλος του ΝΑΤΟ αποτελεί «νησίδα ειρήνης και σταθερότητας» στην περιοχή διαψεύδεται καθημερινά. Η Τουρκία συνεχίζει με μεγαλύτερη πυκνότητα τις παραβιάσεις των συνόρων μας και αμφισβητεί τις διεθνείς συνθήκες που τα ορίζουν. Ο ελληνικός λαός πρέπει να παλέψει για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ που, συνεχίζοντας την πολιτική των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, επιβάλλει νέα αβάσταχτα μέτρα για το λαό με παραπέρα μείωση του αφορολόγητου και περικοπές στις ήδη συντάξεις πείνας, ενώ την ίδια στιγμή δίνει προκλητικά προνόμια στο κεφάλαιο και δισεκατομμύρια ευρώ στους ΝΑΤΟικούς εξοπλισμούς.
Tιμάμε τη μνήμη των θυμάτων του πυρηνικού ολοκαυτώματος στις πόλεις Χιροσίμα και Ναγκασάκι, αλλά και των εκατομμυρίων νεκρών που έχουν προκαλέσει μέχρι σήμερα οι ιμπεριαλιστές στον πλανήτη, καταγγέλλοντας το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα που γεννά πολέμους, εξαθλίωση και ανεργία.
Συνεχίζουμε να παλεύουμε για :
-- Να κλείσουν η βάση της Σούδας και όλες οι ΝΑΤΟικές βάσεις και τα στρατηγεία που υπάρχουν στην Ελλάδα.
-- Να απεμπλακεί η χώρα μας από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.
-- Να μην υπάρξει καμία αλλαγή συνόρων και των συνθηκών που τα καθορίζουν.
-- Να επιστρέψουν όλες οι στρατιωτικές αποστολές που συμμετέχουν σε επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ εκτός συνόρων.
-- Να καταργηθούν όλα τα πυρηνικά όπλα και να απαγορευτούν οι πυρηνικές δοκιμές.
-- Αποδέσμευση της Ελλάδας από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, με το λαό νοικοκύρη στον τόπο του.
Συμμετέχουμε όλοι στην αντιιμπεριαλιστικιή συγκέντρωση της Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Υφεση και Ειρήνη, που θα γίνει στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης αύριο, Πέμπτη 9 Αυγούστου, στις 8 το βράδυ.

Βαγγέλης ΚΙΟΥΣΗΣ
Επισμηναγός ε.α