Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη

 Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη

Αναδημοσίευση από Ατέχνως

Ich bin ein Berliner, έλεγε κάποτε πονόψυχα ο Κένεντι μπροστά στο τείχος του Βερολίνου, κρατώντας με κόπο τα κροκοδείλια δάκρυά του γι’ «αυτήν την πόλη που στα δυο έχει σχιστεί».

Αν και η δική του υποκρισία δεν έπιανε μία μπρος στους σύγχρονους αστούς πολιτικούς και την άφατη στενοχώρια τους για τη διαίρεση «αυτής της κοινωνίας που σε τάξεις έχει σχιστεί». Πολιτικούς εθνικής εμβέλειας, που υπερβαίνουν τα στενά, ταξικά τείχη και γίνονται, ανάλογα με τις ανάγκες της περίστασης, ένας από εμάς, απλοί καθημερινοί άνθρωποι ή «Charlie» -για να μην ξεχνιόμαστε- και στο τσακίρ κέφι εργάτες και μεταλλωρύχοι από τις Σκουριές. Καλή ώρα σαν τον μπαρουτοκαπνισμένο προλετάριο της φωτογραφίας, που δούλευε, λέει, από τα 18 του. Κάθε βουλευτής που σέβεται την παράδοση του τόπου του, έχει να διηγηθεί για τον εαυτό του ένα παρόμοιο σαξές στόρι αυτοδημιούργητου, για να τονίζει πόσο λαϊκός και καπάτσος ταυτόχρονα είναι.

Τον φαντάζεσαι λοιπόν να φωνάζει μαζί με άλλους… «συναδέλφους» του «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και πίσω του να έχει μουσική υπόκρουση το «πάγωσε η τσιμινιέρα» και το «μη βροντοχτυπάς τις χάντρες (η Βουλή κάνει τους άντρες, ρωτήστε και το Σαμαρά που είναι της αντρικής σχολής)». Να καταγγέλλει στις κάμερες την αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης και την αυθαιρεσία των ΜΑΤ –που επέλεξαν πάντως, όλως τυχαίως, να χτυπήσουν την αντισυγκέντρωση. Να οργανώνει την κλιμάκωση των κινητοποιήσεων και το ταξικό ραντεβού της Πρωτομαγιάς.

Ποιον; Αυτόν που τσίριζε για το εμπορικό κέντρο της Αθήνας, ότι μαραζώνει από τις συνεχείς διαδηλώσεις, και γι’ αυτό δεν μπορούν να σταυρώσουν πελάτη οι μαγαζάτορες. Αυτόν που είχε αλλεργία σε κάθε εργατική διεκδίκηση. Και τους φιλελέδες ομοίους του, που φρίττουν μόλις ακούνε το σύνθημα «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» να απειλεί, έστω και φραστικά, τα δικά τους ιερά και όσια, το νόμο του κέρδους και της απαραβίαστης, καπιταλιστικής ιδιοκτησίας. Αυτόν που δεν ήταν ποτέ στους δρόμους, γιατί είχε πιάσει στασίδι στα κανάλια. Τα οποία βρήκαν, όλως τυχαίως και αυτά, μπόλικο χρόνο για την εκτενή κάλυψη του θέματος· όσο δεν είχαν αφιερώσει ποτέ για καμία απεργία ή πχ για τον αγώνα των ηρωικών χαλυβουργών –όπου και πάλι, έδιναν τον πρώτο και τελευταίο τηλεοπτικό λόγο στη γνωστή, υστερική απεργοσπάστρια.
Ποιος θα τολμήσει λοιπόν να αμφισβητήσει μετά από αυτά, τις ευαισθησίες τους και τα φιλεργατικά τους αισθήματα; Μπόμπολας και εργατιά, ενωμένοι, μια γροθιά. Γροθιά στο κατεστημένο και τα μεγάλα συμφέροντα που χτυπάνε το Σταύρο Θεοδωράκη –άσχετο, αλλά ο Ποτάμης κολλάει παντού.

Κι αν όλα αυτά δεν είναι παρά μια τρολιά της κακιάς ώρας, που κακώς της δίνουμε περισσότερη σημασία απ’ όση έχει –και μάλιστα όταν εμπλέκεται ένα από τα πλέον έμπειρα τρολ της ελληνικής βουλής, που τρέφεται από τέτοιες στιγμές, για να παραμένει στη δημοσιότητα; Μήπως πρέπει να τους πληρώσουμε και εμείς με το ίδιο νόμισμα; Πόλεμος στον πόλεμο και τρολάρισμα στις τρολιές των κυρίαρχων; Να γράφουμε πχ στο διαδίκτυο «Θέλω να ψωνίσω και με εμποδίζει ο διαδηλωτής Άδωνις. Διαδώστε». Να γκρινιάζουμε για το μποτιλιάρισμα που προκλήθηκε στο κέντρο της πρωτεύουσας από μια θορυβώδη μειοψηφία. Ή να (αν)αρχίσουμε τα οπαδικά-αναρχικά συνθήματα για «πτηνά με κράνη» που.. «τι να καταλάβουνε από λευτεριά;». Είναι κι αυτή μια κάποια λύσις…

Μακάρι βέβαια να ήταν τόσο απλό το πρόβλημα, που να συμπυκνωνόταν σε αυτό το σχετικά ακίνδυνο κομμάτι. Το βασικό πρόβλημα όμως, και το νέο, επικίνδυνο, ποιοτικό στοιχείο, που προκύπτει από την υπόθεση, είναι πως αντί να αγωνιστούν οι εργάτες να κάνουν νόμο το δικό τους δίκιο, παλεύουν κάτω από ξένες σημαίες. Και δεν εννοώ μόνο τη συνύπαρξή τους με το φαιδρό, κρανοφόρο, κεκράκτη τηλεπωλητή –που κι αυτή από μόνη της, θα έπρεπε να τους υποψιάσει και να τους προβληματίσει για το αν βαδίζουν στο σωστό δρόμο. Ούτε και τις ροζ αυταπάτες μιας άλλης μερίδας της τάξης μας για φιλολαϊκές ομελέτες, χωρίς να σπάσουν αυγά, ή για τον πραγματικό ρόλο του αστικού κράτους, που είναι σε κάθε περίπτωση, παντού και πάντα, εναντίον μας, όποια και αν είναι η μορφή διαχείρισής του.

Το πιο προβληματικό είναι πως βλέπουμε εργάτες με πλήρως αλλοτριωμένη συνείδηση, σε βαθμό που να ταυτίζουν τα δικά τους συμφέροντα με αυτά της εργοδότριας εταιρίας και να παλεύουν να τα προασπίσουν πάση θυσία. Ακόμα κι αν οι Σκουριές γίνουν τελικά κρανίου τόπος από τη… ζωοφόρο επένδυση, και μείνουν να χτυπάν τα κράνη τους στον τοίχο και τα ταξικά τείχη, που ποτέ δεν πέφτουν μόνα τους, σε αυτή την εκ-μεταλλευτική κοινωνία. Κι αν δεν ήταν τόσο τραγικό ως γεγονός, θα μπορούσε συνειρμικά να θυμίζει εκείνη την κωμική σκηνή από τον Αστερίξ (στις δάφνες του Καίσαρα), όπου προσπαθεί να πουληθεί σε ένα σκλαβοπάζαρο, για να βρει τρόπο να εισχωρήσει στο παλάτι. Και σε ένα σημείο λέει: δεν πάμε πουθενά! Κι αν χρειαστεί, θα παλέψουμε για τη σκλαβιά μας…

Ο αντικομουνισμός των πάγων και ο "θείος Αλέκος"

 Ο αντικομουνισμός των πάγων και ο "θείος Αλέκος"

Ο κ. Τάκης Θεοδωρόπουλος, της νεοφιλελεύθερης «Καθημερινής» του εφοπλιστή κ. Αλαφούζου, θέλει να κάνει φτηνό αντικομουνισμό με… βαθιές φιλοσοφικο-πολιτικές αναλύσεις(!) της εποχής των παγετώνων και βρίσκει το κατάλληλο άρμα να τον φορτώσει και να πάει μόνος του, χωρίς αυτός να λερωθεί!

Έτσι επέλεξε από μόνος του τον  «κατάλληλο άνθρωπο», υπουργό Επικρατείας για τον Συντονισμό του Κυβερνητικού Έργου, κ. Αλέκο Φλαμπουράρη. Τον βαφτίζει ως έναν… «κανονικό, παλαιού τύπου, καθυστερημένο κομμουνιστή»,  «ξερόλα» σε όλα και με αλήθεια καμία!  Σε συνέχεια διακωμωδεί και χλευάζει την  εικόνα του παλιού κομμουνιστή, όχι του Φλαμπουράρη, και χύνει όλο το δηλητήριό του κατά της κομμουνιστικής ιδεολογίας. Όχι πως υπάρχει η παραμικρή απόδειξη πως ο κ. Φλαμπουράρης είναι κομμουνιστής αλλά αυταποδείκτως είναι το καλύτερο όχημα αντικομουνιστικής προπαγάνδας.

Στη «Καθημερινή»λοιπόν της 18/4/2015 διαβάζουμε μεταξύ άλλων την εξής «επιστημονική περιγραφή» για τους κομμουνιστές:

«Σε παλαιότερες εποχές ο ανθρωπολογικός τύπος τον οποίο εκπροσωπεί επαξίως ο κ. Φλαμπουράρης δεν ήταν και τόσο σπάνιος. Τα καφενεία της επικράτειας ήταν γεμάτα από θαμώνες που ανέλυαν νυχθημερόν την παγκόσμια κατάσταση και με βάση τα επεισόδια στα ρωσοκινεζικά σύνορα, τα οποία γνώριζαν με λεπτομέρειες, περνώντας μέσω Πενταγώνου ερμήνευαν την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Ήταν κατά προτίμηση αριστεροί, είχαν διαβάσει το «Τι να κάνουμε» του Λένιν και την «18η Μπρυμαίρ» του Μαρξ στην καλύτερη περίπτωση και είχαν βρει στις σελίδες τους τα απαραίτητα διανοητικά εργαλεία για να εξηγούν τον κόσμο και τα φαινόμενά του. Συνήθως μιλούσαν αφ’ υψηλού και δεν σήκωναν πολλές αντιρρήσεις, ακόμη κι όταν έλεγαν πως η Πολωνία στον Β΄ Παγκόσμιο ήταν σύμμαχος της Γερμανίας.

Κάποτε τα μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος όφειλαν, εκτός από το να είναι «καλοί» κομμουνιστές -ό,τι κι αν σημαίνει αυτό- να είναι και «οι πρώτοι του χωριού», να διακρίνονται με ό,τι κι αν καταπιάνονται για να δείχνουν την ανωτερότητα των ιδεών τους.

(…)

Επειδή για να γίνεις κομμουνιστής έπρεπε πριν απ’ όλα να πιστέψεις πως έχεις την Ιστορία με το μέρος σου και ότι μονοπωλείς το «δίκιο» της «τελευταίας ανάλυσης» ο ανθρωπολογικός τύπος Φλαμπουράρη συνήθως πρωταγωνιστούσε στους αγώνες της «ξερολίας». Είχε άποψη επί παντός, από την οικονομία ώς τον τρόπο καλλιεργείας της ελιάς…

Αν ο κ. Φλαμπουράρης, υπό τον τίτλο του «θείου Αλέκου», κρινόταν ως είδος υπό εξαφάνιση και αποφασίζαμε όλοι μαζί πως έπρεπε να τον συντηρήσουμε ως ιστορικό κειμήλιο δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Τα προβλήματα αρχίζουν από τη στιγμή που ο κ. Φλαμπουράρης έχει αναλάβει ρόλο υπουργού Επικρατείας…».

Η πραγματικότητα των κομμουνιστών στα κάτεργα των βασανιστηρίων, αριστερά και η εικόνα των αστών πολιτικών, δεξιά, την οποία θέλει να δώσει στους κομμουνιστές ο κ. δημοσιογράφος για την εποχή που επικαλείται.

-Προφανώς βέβαια κάνει πως δεν γνωρίζει πως ο κ. Φλαμπουράρης, ως υπουργός, ανέλαβε να επιβλέπει τον «έντιμο συμβιβασμό» της κυβέρνησής ΣΥΡΙΖΑ με τους κεφαλαιοκράτες – τοκογλύφους που απομυζούν το λαό και έβαλε  σκοπό, μαζί με την κυβέρνηση, να σώσει τον «καλό και… δημοκρατικό καπιταλισμό» της ΕΕ και του Ομπάμα από τον κακό καπιταλισμό της Μέρκελ.... και τον ονομάζει κομμουνιστη!!!

-Προφανώς δεν γνωρίζει ότι ποτέ δεν υπήρξαν κομμουνιστές, τύπου «Θείου Αλέκου» όπως τους περιγράφει κατ' εικόνα και ομοίωση αστών κομματαρχών, παρά μόνο στα βάθη των αντικομουνιστικών κέντρων παραγωγής «χιουμοριστικού αντικομουνισμού».

-Προφανώς κάνει πως δεν ξέρει πως οι κομμουνιστές προηγούνται "πολλά στάδια" στις οικονομικές, πολιτικές και ιδεολογικές αναλύσεις τους από τις αναλύσεις των αστών υμνητών του καπιταλισμού και των επίδοξων θεραπευτών του, τύπου Φλαμπουράρη, ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με κομμουνιστή, αφού αντί της ανατροπής, στηρίζει, στο όνομα όποιων ψιχίων, την διαιώνιση της δικτατορίας του κεφαλαίου, αποκηρύσσοντας «μετά βδελυγμίας και αποτροπιασμού» την πλέον χαρακτηριστική αρχή κάθε κομμουνιστή, την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

-Προφανώς υποφέρει πολύ όταν οι αναλύσεις των κομμουνιστών και των μαρξιστών γίνονται, όχι με βάση τσιτάτα από το «Τι να κάνουμε» ή τη 18^η  του Λ. Μπρυμαίρ, αλλά, με βάση τη μαρξιστική διαλεκτική που σημαίνει, ανάλυση των γεγονότων και των φαινομένων πάνω στην κίνησή τους και στη βάση των νομοτελειών εξέλιξής τους. Και πώς να μην υποφέρει όταν βλέπει τη συνεχή επιβεβαίωση των αναλύσεων και θέσεών τους για τον καπιταλισμό, την εκμετάλλευση των εργαζομένων μαζών, τις κρίσεις, τα μονοπώλια, την ταξική πάλη, την μοναδική ριζική διέξοδο κλπ; (και για τα περί «ξερόλα» του θυμίζω απλώς ότι 63 χρόνια μετά την εκτέλεση του Κομμουνιστή Δημ. Μπάτση που κατέρριψε τη θεωρία της «Ψωροκώσταινας» οι αστοί αδυνατούν να βρουν αντίδοτο στο έργο του «Η βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα» και τρέχουν σε χλευασμούς και ύμνους στην ξενοδουλεία για να γλυτώσουν την απάντηση…).

 

Ο σημερινός αγώνας των κομμουνιστών που λέει μια αλήθεια - τεταρταίος πυρετός, για τους αστούς και τους καλαμαράδες του

Έτσι ο κ Θεδωρόπουλος τρέχει στον «θείο» κ. Φλαμπουράρη ζητώντας «βοήθεια» στον αντικομουνισμό του και στηρίζεται σε αυτά που λέει ο κ. Φλαμπουράρης, ο οποίος παίζει κανονικά, σαν δεδομένο θύμα, το παιχνίδι του συστήματος στη ρωγμή της σύγκρουσης των πολυεθνικών κεφαλαίων.

Ο κ. Θεδωρόπουλος κατασκευάζει ανύπαρκτους και φανταστικούς κομμουνιστές, προσπαθεί να κρύψει το ψέμα σε μια ανύπαρκτη εποχή και ιστορία (όταν οι κομμουνιστές βασανίζονταν και εκτελούνταν για το λαό αυτός φαντάζεται κομμουνιστές στα καφενεία που βγάζουν μαυρογυαλούρικους λόγους!!!)  και μετά τους καταρρίπτει!

Άξιος ο μισθός του!

Η δική μας απάντηση, όμως, έρχεται από το μέλλον!

Το αντιλαϊκό καθήκον ...

Το αντιλαϊκό καθήκον ...

Πυκνώνουν τις τελευταίες μέρες οι δηλώσεις κυβερνητικών παραγόντων σχετικά με αυτό που, στη γλώσσα ΣΥΡΙΖΑ, ονομάζουν «έντιμο συμβιβασμό». Κι όσο πλησιάζει η ώρα για κάτι τέτοιο τόσο επιτείνεται η σύγχυση σχετικά με το τι ακριβώς θα αφορά αυτή η συμφωνία με τους δανειστές.
Ο πρωθυπουργός, με τη συνέντευξή του στο «Ρόιτερς», δήλωσε πως η κυβέρνησή του εργάζεται για να υπάρξει «ένας έντιμος συμβιβασμός (...) που θα σέβεται τόσο την πρόσφατη λαϊκή εντολή, όσο όμως και το πλαίσιο λειτουργίας της Ευρωζώνης». Το ίδιο επανέλαβε και ο υπουργός Οικονομικών από τις ΗΠΑ, σημειώνοντας ότι: «Πρέπει να είμαστε απολύτως προσηλωμένοι στο στόχο μας και απολύτως ενταγμένοι στη διαδικασία στην οποία συμμετέχουμε με ΔΝΤ - ΕΚΤ - ΕΕ».
Με «ένα το κρατούμενο» τη διατήρηση όλου του αντεργατικού πλαισίου, που χτίστηκε από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, και θέτοντας ως κύρια προτεραιότητα την ανάκαμψη των κερδών των μονοπωλιακών ομίλων, είναι καθαρό ότι το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης θα είναι σε βάρος του λαού.
Αν υπήρχε έστω και μια αμφιβολία για το πού το πάει η κυβέρνηση στις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους της, ο υπουργός Οικονομικών φρόντισε με την ομιλία του στο «Brookings» να τη διαλύσει. Δήλωσε επί λέξει: «Το καθήκον της κυβέρνησής μας είναι να δεχτεί το πολιτικό κόστος μερικών δύσκολων αποφάσεων που είναι αναγκαίες, για να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη των παγκόσμιων εταίρων μας».
Ποιες είναι αυτές οι δύσκολες αποφάσεις που θα έχουν πολιτικό κόστος; Κι αν είναι φιλολαϊκές, γιατί θα έχουν πολιτικό κόστος; Ο υπουργός απέφυγε, για μια ακόμα φορά, να γίνει συγκεκριμένος, όμως η διακήρυξή του, στη συνέχεια, για το στόχο της ανταγωνιστικότητας, που σε απλή μετάφραση σημαίνει πάντα μέτρα για την εξασφάλιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, δεν αφήνει περιθώρια για επανάπαυση.
Το νέο μνημόνιο που είναι στα σκαριά, όπως κι αν το ονομάσουν, μόνο αντιλαϊκό μπορεί να είναι. Δηλώσεις όπως «δεν θα πάρουμε υφεσιακά μέτρα» αφορούν στο κεφάλαιο. Η εργατική τάξη με ή χωρίς νέα μέτρα γίνεται κάθε μέρα φτωχότερη και μόνο από τη συνεχιζόμενη εφαρμογή όλων αυτών που δεν κατάργησε «με ένα νόμο», όπως έλεγε η κυβέρνηση.
Ηδη, ο υπουργός Εργασίας προσπαθεί να «αγοράσει χρόνο» με τον «κοινωνικό διάλογο» σε ό,τι αφορά τη «σταδιακή» επαναφορά του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ, ενώ στην αγορά εργασίας μονιμοποιείται το καθεστώς των 400 ευρώ (ούτε καν τα 586 που προβλέπει η παραμένουσα σε ισχύ Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου). Οι ελαστικές σχέσεις εργασίας τείνουν να γίνουν κυρίαρχες, αφού μ' αυτό το καθεστώς δουλεύουν οι μισοί απ' όσους καταφέρουν να βρουν δουλειά.
Κάθε νεοεισερχόμενος στην αγορά εργασίας θεωρεί δεδομένο πως δεν θα βγει ποτέ σε σύνταξη, αφού ποτέ δεν θα μπορέσει να μαζέψει τα ένσημα. Για ποιες πρόωρες συντάξεις κοκορομαχεί, λοιπόν, ο αρμόδιος υπουργός, λέγοντας ότι μόνο αυτές θα καταργήσει; Το αντεργατικό νομοθετικό πλαίσιο που παραμένει σε ισχύ είναι η βάση, για να υπάρξει η όποια καπιταλιστική ανάκαμψη και αυτήν ακριβώς ευαγγελίζεται η κυβέρνηση.
Αυτό, για το οποίο η κυβέρνηση αναζητεί τρόπο να το πλασάρει στο λαό, είναι μόνο ένα: Η μονιμοποίηση της χρεοκοπίας του λαού, γιατί ευαγγέλιο και αυτής της κυβέρνησης παραμένει η πάση θυσία εξασφάλιση των καπιταλιστικών κερδών. Σ' αυτόν ακριβώς το στόχο, η κυβέρνηση θέλει τη λαϊκή συναίνεση που βεβαίως δεν πρέπει να δοθεί.

Εκρηκτική η κατάσταση με τους παιδικούς σταθμούς

Εκρηκτική η κατάσταση με τους παιδικούς σταθμούς

Ορισμένα από όσα ακούστηκαν στην προχτεσινή συνεδρίαση του ΔΣ της Κεντρικής Ενωσης Δήμων Ελλάδας, σχετικά με το τι μέλλει γενέσθαι με το θέμα των παιδικών σταθμών για την επόμενη χρονιά, είναι δυστυχώς εφιαλτικά για δεκάδες χιλιάδες εργατικές λαϊκές οικογένειες. Σύμφωνα λοιπόν με κάποια στοιχεία που δημοσιεύονται και στον Τύπο, υπάρχουν εκτιμήσεις ότι για την περίοδο 2015-2016 στους παιδικούς σταθμούς μέσω του προγράμματος ΕΣΠΑ θα πάνε 40.000 παιδιά λιγότερα από ό,τι την περίοδο 2014-2015. Επιπλέον, αναμένονται 10.000 απολύσεις εργαζομένων που δούλευαν με το καθεστώς των 5μηνων, 6μηνων ή 8μηνων συμβάσεων και δεν αναμένεται να επαναπροσληφθούν οι ίδιοι ή να προσληφθούν νέοι... Τα στοιχεία έδωσε επίσημα η ΚΕΔΕ και, σύμφωνα με αυτά, το πρόβλημα προκύπτει αφού «οι επιτελείς των αρμόδιων υπουργείων ενημερώνουν ότι τα κονδύλια που υπάρχουν διαθέσιμα είναι περίπου 60-70 εκατομμύρια ευρώ και μετά βίας μπορεί να προσεγγίσουν τα 90-100 εκατομμύρια». Θυμίζουμε ακόμα ότι μέσω του προγράμματος «Οικογενειακή Εναρμόνιση» τη χρονιά που διανύουμε φιλοξενήθηκαν δωρεάν σε δημοτικούς και ιδιωτικούς παιδικούς σταθμούς καθώς και σε Κέντρα Δημιουργικής Απασχόλησης περίπου 85.000 παιδιά σε όλη τη χώρα, με βάση κάποια κοινωνικά και εισοδηματικά κριτήρια. Οι αιτήσεις που είχαν κατατεθεί έφτασαν τις 120.000, ενώ χιλιάδες ακόμα γονείς δεν μπήκαν καν στη διαδικασία, αφού τα κριτήρια μοριοδότησης τους απέκλειαν ευθύς εξαρχής. Σε αυτές τις δομές εργάστηκαν και εργάζονται περίπου 19.500 εργαζόμενοι, πολλοί εξ αυτών με το καθεστώς των συμβάσεων.

* * *

Ολα τα παραπάνω συνιστούν για άλλη μια φορά ένα τεράστιο πρόβλημα, αφού δεκάδες χιλιάδες νέα ζευγάρια, λαϊκές οικογένειες που παλεύουν για το μεροκάματο θα ζήσουν την αγωνία να μην ξέρουν εάν θα μπορέσουν να στείλουν το παιδί τους σε βρεφονηπιακό σταθμό. Εάν, όπως αναφέρουν παράγοντες της ΚΕΔΕ, περικοπεί η χρηματοδότηση από το Ευρωπαϊκό Κοινοτικό Ταμείο, αυτό θα σημάνει αυτόματα τον αποκλεισμό δεκάδων χιλιάδων παιδιών. Για τα 85.000 παιδιά που φιλοξενήθηκαν πέρσι υπήρξε χρηματοδότηση ύψους 188 εκατομμυρίων ευρώ (125 εκατ. από ευρωπαϊκά προγράμματα και 63 εκατ. από εθνικούς πόρους). Τώρα τίθεται θέμα μείωσης στο μισό ή και χαμηλότερα των ευρωπαϊκών πόρων, ενώ σε ό,τι αφορά τους εθνικούς πόρους τα πράγματα είναι χειρότερα. Εάν πάρουμε υπόψη ότι η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ βάζει χέρι στα ταμειακά διαθέσιμα όλων των οργανισμών και έχει ζητήσει από Περιφέρειες και δήμους να καταθέσουν τα διαθέσιμά τους σε λογαριασμό της Τράπεζας της Ελλάδος, τότε είναι προφανές ότι μάλλον δεν υπάρχουν πολυτέλειες για την κάλυψη ζωτικών λαϊκών αναγκών, όπως οι παιδικοί σταθμοί.

* * *

Είναι γνωστό ότι το πρόγραμμα του ΕΣΠΑ 2014-2020, που χρηματοδοτεί τέτοιες δράσεις, έτσι κι αλλιώς αναμένετο να κινηθεί σε χαμηλότερα επίπεδα τη χρονιά 2015-2016 από ό,τι πέρσι. Οτι όταν ο σημαντικός τομέας της προσχολικής αγωγής εξαρτάται από τους μηχανισμούς της Ευρωπαϊκής Ενωσης, από τις προτεραιότητες που βάζουν προς όφελος των μονοπωλιακών ομίλων και του μεγάλου κεφαλαίου, τότε με μαθηματική ακρίβεια έστω και αυτά τα ψίχουλα που μοιράζουν στο λαό, πολύ σύντομα περιορίζονται δραστικά ή και κόβονται. Επίσης πρέπει να επισημάνουμε πως στο ειδικό θέμα των παιδικών σταθμών, οι ανάγκες που καλύπτει το πρόγραμμα του ΕΣΠΑ είναι πολύ μικρές σε σχέση με τις πραγματικές. Και βέβαια μέσα σε τέτοιες συνθήκες, το πιο σημαντικό μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Δηλαδή, το τι κάνουν όσα παιδιά 2, 3 ή 4 ετών πάνε στους παιδικούς σταθμούς. Δυστυχώς, είναι τέτοιες οι συνθήκες και για το προσωπικό και για τα παιδιά (σ.σ. πολλά από αυτά τα περιγράψαμε και παραπάνω) που δεν θα ήταν υπερβολή να πει κάποιος ότι σε πολλές περιπτώσεις τα παιδιά απλά και μόνο διαβιούν όλα μαζί σε κτίρια μέχρι να περάσει η ώρα και να τα πάρουν οι γονείς τους.

* * *

Αυτά είναι μερικά από τα βασικά προβλήματα σχετικά με τους παιδικούς σταθμούς. Που απ' ό,τι φαίνεται φέτος θα είναι ακόμα χειρότερα. Και από αυτή την άποψη οι εργατικές λαϊκές οικογένειες πρέπει να κινητοποιηθούν άμεσα. Για να μην κλείσουν αυτές οι δομές των δήμων, να μην απολυθούν οι εργαζόμενοι και να προσληφθούν και άλλοι, γιατί ένα μεγάλο μέρος του προσωπικού που λήγει η σύμβασή του ή συνταξιοδοτείται, δεν αναπληρώνεται. Για να αξιοποιηθούν άμεσα κρατικά και δημοτικά κτίρια για τη λειτουργία παιδικών σταθμών. Για να καταργηθούν τα όποια τροφεία και να μην επιβληθούν νέα σε περιπτώσεις όπου αυτή τη στιγμή είναι δωρεάν, όπως στο ΕΣΠΑ. Και να διεκδικήσουν η κυβέρνηση να εξασφαλίσει την κρατική χρηματοδότηση αυτών των δομών και να δρομολογήσει τη μονιμοποίηση όλου του προσωπικού.