1 Νοε 2013

Καταδικάστηκαν συνδικαλιστές με μηνύσεις εργολάβων

Καταδικάστηκαν συνδικαλιστές με μηνύσεις εργολάβων

ΝΑΥΠΗΓΟΕΠΙΣΚΕΥΑΣΤΙΚΗ ΖΩΝΗ - ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΟ ΠΑΡΚΟ ΣΧΙΣΤΟΥ
Καταδικάστηκαν συνδικαλιστές με μηνύσεις εργολάβων
Το δικαστήριο αποδέχτηκε τις άθλιες κατηγορίες των εργοδοτών, που επιστράτευσαν μέχρι και τη Χρυσή Αυγή για να χτυπήσουν τα ταξικά συνδικάτα

Από συγκέντρωση των εργαζομένων στο ΒΙΠΑΣ, την περίοδο των κινητοποιήσεων τον Ιούνη του 2008

Την ένταση του αυταρχισμού αστικού κράτους και εργοδοσίας σε βάρος συνολικά του εργατικού κινήματος, σηματοδοτεί η απόφαση του Πλημμελειοδικείου Πειραιά, να καταδικάσει με 5 μήνες φυλακή τον Πέτρο Πουντίδη και Παύλο Πουντίδη, συνδικαλιστές των ταξικών σωματείων Μετάλλου Πειραιά και Ηλεκτρολόγων Πλοίων. Η δίκη αφορούσε στις κινητοποιήσεις που έκαναν τα ταξικά συνδικάτα στο Βιομηχανικό Πάρκο Σχιστού (ΒΙΠΑΣ) το καλοκαίρι του 2008, για να υπερασπιστούν το δικαίωμα στη συνδικαλιστική δράση, τις Συμβάσεις Εργασίας, συνολικά τη δουλειά με δικαιώματα.

Στο ΒΙΠΑΣ λειτουργούν επιχειρήσεις εργολάβων που δραστηριοποιούνται στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη. Αυτό σημαίνει ότι με τη συγκεκριμένη απόφαση, το δικαστήριο έρχεται επί της ουσίας να δώσει αέρα στα πανιά των μεγαλοεργολάβων, που έφτασαν να «βάλουν μπροστά» ακόμα και τα ναζιστικά αποβράσματα της Χρυσής Αυγής για να «καθαρίσουν» τη Ζώνη και κατ' επέκταση το ΒΙΠΑΣ, από τις ταξικές δυνάμεις, να «τελειώνουν» με τη συνδικαλιστική δράση, να επιβάλουν όρους δουλεμπορίου σε βάρος των εργαζομένων.

Οι δύο συνδικαλιστές βρέθηκαν στο εδώλιο με εντελώς ανυπόστατες κατηγορίες που χάλκευσε ένας εργολάβος, ιδιοκτήτης μηχανουργείου. Αυτό που κάνει την πρόκληση ακόμα πιο μεγάλη, είναι το σκεπτικό που παραθέτει ο εργολάβος στη μήνυσή του και που -όπως δείχνει η απόφαση- αποδέχτηκε το δικαστήριο. Πρόκειται για κείμενο - «μανιφέστο» της εργοδοσίας, διανθισμένο με αντικομμουνισμό και με επιχειρήματα αναλόγου περιεχομένου με αυτά που διακήρυτταν οι χρυσαυγίτες όταν προετοίμαζαν τη δολοφονική επίθεση στο Πέραμα.

Συγκεκριμένα, καταφέρεται εναντίον των ταξικών συνδικάτων της Ζώνης για τα οποία αναφέρει ότι «αποτελούν ένα "μόρφωμα συνδικαλιστικής δράσης" και τα τελευταία χρόνια, όπως είναι γνωστό, αναπτύσσουν, τη "συνδικαλιστική τους δράση" κατευθυνόμενα απροκάλυπτα από συγκεκριμένη πολιτική παράταξη, με αποτέλεσμα να μετέρχονται πολλές φορές μεθόδους και πρακτικές που αναμφισβήτητα νοθεύουν την έννοια της νόμιμης συνδικαλιστικής δράσης και την μετατρέπουν σε μακρύ και ευέλικτο βραχίονα πολιτικών επιδιώξεων, εναρμονισμένων με τη φιλοσοφία και την ιδεολογία μιας άλλης πολιτικής και ιδεολογικής κοσμοθεωρίας»!

Προσθέτει ακόμα ότι «τα γεγονότα που συνέβησαν» στις 13, 14 και 17 Ιούνη του 2008, τις μέρες δηλαδή που εξελίσσονταν οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων στο ΒΙΠΑΣ,«προσχηματικά μόνο είχαν ως στόχο κάποια συνδικαλιστική δήθεν διεκδίκηση, αφού στην ουσία, στοχοποιούσαν το επιχειρηματικό κατεστημένο, επιχειρώντας την ενοχοποίησή του, με την επίκληση προκλητικά ψευδών επιχειρημάτων για να διεγείρουν το συναίσθημα των εργαζομένων και να τους στρέψουν ενάντια στην εργοδοσία»!

Ο εργολάβος ισχυρίζεται ότι οι συνδικαλιστές πήγαν στην επιχείρησή του και «με ύφος οργίλο μας διέταξαν να σταματήσουμε όσοι δουλεύουμε (...). Η έκδηλη πρόθεση των εισβολέων να χρησιμοποιήσουν εναντίον μας βία, η αριθμητική τους υπεροχή, αλλά και η εμπειρία μας από συμβάντα του παρελθόντος δεν άφηναν σε εμάς περιθώρια»! Δηλαδή, το «έγκλημα» των δύο συνδικαλιστών ήταν η «ιδεολογική κοσμοθεωρία» τους, το «ύφος οργίλο» και ότι ο εργολάβος είχε την εντύπωση ότι είχαν «έκδηλη πρόθεση» να χρησιμοποιήσουν βία!

Το σκεπτικό της μήνυσης ενίσχυσε ο εισαγγελέας της έδρας ο οποίος παραδέχτηκε ότι «πρέπει να έγιναν τα περιστατικά» και ότι αυτό «φαίνεται από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που επικρατούσε τότε στο ΒΙΠΑΣ»! Από το 2008 μέχρι και σήμερα, οι εργολάβοι των ΒΙΠΑΣ - Ζώνης έχουν καταθέσει εκατοντάδες μηνύσεις σε βάρος των συνδικαλιστών των ταξικών Συνδικάτων της Ζώνης, πολλές από τις οποίες είναι σαν να βγήκαν με καρμπόν. Μόνο ο πρόεδρος του Συνδικάτου Σωτήρης Πουλικόγιαννης μετράει πάνω από 200!

Προχτές, ωστόσο, ήταν η πρώτη καταδικαστική απόφαση σε βάρος των σωματείων της Ζώνης και μάλιστα σε μια περίοδο που έχει αποδειχτεί από τα σωματεία με συγκεκριμένα στοιχεία στις εισαγγελικές και ανακριτικές αρχές ότι οι φονιάδες της Χρυσής Αυγής είχαν πληρωθεί από τους εργολάβους για να χτυπήσουν τους κομμουνιστές συνδικαλιστές της Ζώνης στο Πέραμα. Ωστόσο, η αστική Δικαιοσύνη όχι μόνο δεν έχει «ενοχλήσει» ούτε έναν εργολάβο, αλλά έρχεται τώρα να ζητήσει από πάνω και τα ρέστα από τα σωματεία.

Μπαράζ διώξεων στη Λάρισα

Μπαράζ δικαστικών διώξεων σε βάρος συνδικαλιστών του ταξικού κινήματος, καταγγέλλει και το Εργατικό Κέντρο Λάρισας. Για το ζήτημα αυτό έδωσε συνέντευξη Τύπου, όπου αναφέρθηκε σε συγκεκριμένα περιστατικά:

--Μόλις πρόσφατα, το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Λάρισας επέβαλε την πρωτοφανή ποινή του ενός χρόνου φυλάκισης και ενός χρόνου στέρησης των πολιτικών δικαιωμάτων, στον πρόεδρο του Συνδικάτου Επισιτισμού - Τουρισμού Λάρισας και σε έναν εργαζόμενο, ύστερα από μήνυση εργοδότη για συκοφαντία και ψευδορκία.

--Ανάλογη μήνυση είχε υποβληθεί από εργοδότη εναντίον του πρώην ΔΣ του Συνδικάτου Επισιτισμού. Πρωτόδικα, το 2012 το δικαστήριο είχε καταδικάσει σε φυλάκιση 6-8 μηνών όλα τα μέλη του ΔΣ, για να αθωωθούν στο Εφετείο.

--Μήνυση έχει επίσης υποβληθεί και από τη Γαλακτοβιομηχανία «ΟΛΥΜΠΟΣ», εναντίον του προέδρου, του γενικού γραμματέα, του αντιπροέδρου του Συνδικάτου Γάλακτος-Τροφίμων-Ποτών και του προέδρου του ΕΚΛ, για απεργία που είχε γίνει το 2012 ενάντια στις μειώσεις μισθών.

--Μια σειρά μηνύσεις και δίκες με καταδικαστικές αποφάσεις είχαν προηγηθεί σε μέλη του ΔΣ του ΕΚΝΛ και σωματείων, για την περιφρούρηση παλιότερων απεργιών.

--Σε εξέλιξη βρίσκονται μια σειρά δίκες εναντίον συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ και του ΕΚΛ για κινητοποιήσεις ενάντια στο χαράτσι των διοδίων. Σε απολογία έχουν κληθεί μέλη του προηγούμενου ΔΣ του ΕΚΛ και ο σημερινός πρόεδρός του, Τ. Τσιαπλές, για κινητοποιήσεις ενάντια στα διόδια και ενάντια στα χαράτσια έξω από τις Εφορίες.

Οπως επισημάνθηκε στη συνέντευξη Τύπου, «το ΕΚΛ αξιώνει από την κυβέρνηση να σταματήσει αμέσως κάθε δίωξη σε βάρος στελεχών του, σε βάρος άλλων συνδικαλιστών και εργαζομένων, που αγωνίζονται ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της, ενάντια στην επιθετικότητα της εργοδοσίας».

Ξανά δίκη για τα «Τζάμπο»

Χτες, τέλος, έγινε στον Πειραιά μια ακόμη δίκη για συμμετοχή στις κινητοποιήσεις έξω από Τζάμπο, ενάντια στην απόλυση συνδικαλιστή. Ανάμεσα στους 8 κατηγορούμενους, ήταν και άνθρωποι που δεν είχαν σχέση με την κινητοποίηση, αλλά βρέθηκαν να διώκονται επειδή είχαν παρκάρει τα αυτοκίνητά τους κοντά στο κατάστημα και η Αστυνομία κατέγραψε τις πινακίδες τους!

Η δίκη αναβλήθηκε για τις 4 Ιούνη του 2014, επειδή δεν είχαν προσέλθει οι μηνυτές, δηλαδή οι εκπρόσωποι του ομίλου «Τζάμπο», αλλά και οι μάρτυρες κατηγορίας, όλοι αστυνομικοί. Υπενθυμίζεται ότι ο εισαγγελέας Σανιδάς είχε χαρακτηρίσει τις κινητοποιήσεις στα Τζάμπο «τελεσθέντα εγκλήματα», ανοίγοντας το δρόμο για διώξεις εργαζόμενων και συνδικαλιστών.

Ριζοσπάστης, Πέμπτη 31 Οκτώβρη 2013
Αναρτήθηκε από Naphta στις 1:29 π.μ. Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου

Mε αφορμή τη μάχη του Κούκου στις 18/10/44

Mε αφορμή τη μάχη του Κούκου στις 18/10/44
(μια οφειλόμενη απάντηση)

Βαγγέλης Δ. Τσιμούρας, νομικός

Ο διαβάτης που θα καθίσει να ξεκουραστεί και να χαρεί τον ίσκιο στο Λιτόχωρο και στα άλλα χωριά της Πιερίας θα αφουγκραστεί, ηθελημένα ή μη, τις συζητήσεις των γερόντων. Κουβέντες για τα περασμένα εξαντλητικές. Κουβέντες από μιαν άλλη –όχι τόσο μακρινή εποχή- για άρματα, λεβέντες και λευτεριά.

Μέσα στον καταιγισμό των λέξεων με τη χαρακτηριστική ντοπιολαλιά θα σταθεί σε μία: «Κουκιώτες». Η περιφρόνηση στο πρόσωπο του γέροντα που την προφέρει είναι εμφανής. Ο συνομιλητής του κουνά συγκαταβατικά το κεφάλι. Κι αλήθεια, έτσι μιλούν σήμερα για τους Κουκιώτες εκείνης της εποχής. Με περιφρόνηση, με αποτροπιασμό. Πώς θα μπορούσαν, άλλωστε, να είναι διαφορετικά τα πράγματα όταν το συγκεκριμένο χωριό της Πιερίας και οι κάτοικοί του στην πλειονότητά τους (με ελάχιστες αλλά φωτεινές εξαιρέσεις) σήκωσαν το ντουφέκι ενάντια στους Έλληνες, σταθερά στο πλευρό των Γερμανών κατακτητών; Πώς αλλιώς να μιλήσει κανείς για το συνώνυμο της προδοσίας; Κι όμως, σήμερα, επτά δεκαετίες μετά, βρίσκονται πρόθυμοι συγγραφείς, με τη γραφίδα τους στη θέση του ατιμασμένου όπλου του Κισαμπατζάκ, να ξαναγράψουν την ιστορία.


Στο πόνημα του κ. Νίκου Ξανθόπουλου που δημοσιεύτηκε στην ηλεκτρονική σας σελίδα στις 20/10, με τίτλο «Ένα σύντομο οδοιπορικό. Το ολοκαύτωμα του Κούκου 18 Οκτωβρίου 1944» http://lefteria.blogspot.gr/2013/10/18-1944_20.html διαβάζουμε τα εξής για τις προθέσεις του Κισαμπατζάκ: Ο Κισάμπατζακ είναι από τους πρώτους που συγκεντρώνει όπλα, για να τα χρησιμοποιήσει, εννοείται, εναντίον των Γερμανών. Επίσης ο ίδιος δηλώνει: «Αυτού (του ΕΑΜ) ηγούνται σεσημασμένοι κομμουνιστές σκοπούντες επέκτασιν Σλάβων και όχι απελευθέρωσιν πατρίδος.» Η αλήθεια είναι ότι όντως ο καπετάνιος του Κούκου συγκέντρωσε όπλα και όντως έβριθε από αντικομμουνισμό. Είναι, βέβαια, απορίας άξιο πώς αυτός ο «σεσημασμένος αντικομμουνιστής» δήλωσε δις –χωρίς ποτέ να το τηρήσει- ότι σκόπευε να καταταγεί στον ΕΛΑΣ. (1). Πριν την ανοιχτή συνεργασία με τους Γερμανούς, ο καπετάνιος είχε άλλα στηρίγματα. Τον συντοπίτη του δεσπότη Κατερίνης Κοϊδάκη, τους καπνέμπορούς και τσιφλικάδες της περιοχής. Αρκεί μια αντιπαραβολή με τα στηρίγματα του ΕΛΑΣ, με το λαό που πρόσφερε από το υστέρημά του στο αντάρτικο, για να καταδειχτεί ποιόν εξυπηρετούσε ο τυχοδιώκτης καπετάνιος πριν γερμανοντυθεί οριστικά και αμετάκλητα.

Στη συνέχεια και ενώ ο Κισαμπατζάκ έχει δώσει ήδη τα αντιλαϊκά και αντιπατριωτικά του διαπιστευτήρια σαν αιχμή του δόρατος των τσιφλικάδων και μαυραγοριτών που κατέτρωγαν το βιος των πατριωτών, ήρθε η ώρα των Γερμανών να ασχοληθούν με την περίπτωσή του. Στο πρόσωπό του έβλεπαν έναν σπάνιο σύμμαχο, με σημαντικό έρεισμα σε ορισμένους κατοίκους της περιοχής, που θα μπορούσε να σταθεί πολύτιμος στην εξόντωση του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ. Διαβάζουμε χαρακτηριστικά: Η στάση του Κισά Μπατζάκ απέναντι στους «σεσημασμένους κομμουνιστές» προκάλεσε όπως είναι φυσικό και το ενδιαφέρον των Γερμανών. Η πρώτη επαφή των δυνάμεων Κατοχής με τους κατοίκους του Κούκου και τον Κισά Μπατζάκ έγινε την άνοιξη του 1943 με την ευκαιρία εκκαθαριστικής επιχείρησης στην περιοχή του Ολύμπου και την εξόντωση των εκεί αντάρτικων ομάδων του ΕΛΑΣ. Τότε μπήκαν και οι βάσεις συνεργασίας των δύο πλευρών. Το πλαίσιο αυτής της συνεργασίας περιγράφεται σε έκθεση του Επιτελικού Γραφείου 1c του Γερμανού στρατιωτικού Διοικητή Θεσσαλονίκης-Αιγαίου:

Στην φωτογραφία διακρίνεται η δωσιλογική ηγεσία -που υπαγόταν στα Ες Ες- στη Βιέννη με Γερμανούς αξιωματικούς, μπροστά στη Στρατιωτική Λέσχη. Πρώτος από δεξιά διακρίνεται ο Παναγιώτης Δαδούλης, τρίτος ο “κοζανίτης” Μιχάλαγας, τέταρτος ο Κισά Μπατζάκ και πέμπτος ο Αθανάσιος Καπνόπουλος. (5)
«Οι εν Κούκω και ιδίως ο αρχηγός τους Κουτσαμπασάκ είχαν αποδείξει ήδη τότε μίαν απολύτως γερμανόφιλον στάσιν. Εξ αιτίας της στάσεως αυτής η κατά τον παρελθόντα Μάιον επιχείρησης εναντίον της περιοχής του Ολύμπου είχε λάβει προσωπικώς από την υπηρεσίαν 1c την εντολήν να φεισθή οπωσδήποτε του τόπου Κούκος. Ωσαύτως είχε δοθεί η εντολή να μη γίνουν εις τον εν λόγω τόπον έρευναι δια την ανακάλυψιν όπλων, δια να χρησιμοποιήσωμεν τον Κούκον και περαιτέρω ως μίαν φωλέαν αντιστάσεως».Για την καλή τους διαγωγή, οι άντρες του Κούκου εκπαιδεύτηκαν από τους Γερμανούς με ευθύνη του Υπολοχαγού Φραντς Κράουτσμπέργκερ (2).
Αντιλαμβανόμενος, ίσως, ο συγγραφέας την ένδεια των επιχειρημάτων του για το ποιόν των Κουκιωτών και του καπετάνιου τους δε διστάζει να καταφύγει στο συναίσθημα χρησιμοποιώντας μικρά παιδιά, δήθεν κακοποιημένα από τον ΕΛΑΣ. Τι κι αν υπάρχουν πλείστες όσες μαρτυρίες για τη φροντίδα που επεφύλαξαν οι αντάρτες και οι αντάρτισσες στα παιδιά των εχθρών τους (3); Ο μύθος του «κονσερβοκουτιού» συνεχίζεται και προσπαθεί να συμπαρασύρει τα πάντα στο διάβα του.
Σε μιαν αποστροφή του λόγου του, ο συγγραφέας της ωδής στο δωσιλογισμό αισθάνεται την ανάγκη να μην περιορίσει το γραφτό του στο όρια της περιοχής της Πιερίας αλλά να μας ταξιδέψει γλαφυρά στην Αθήνα του Οχτώβρη του 44 όπου ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου υψώνει στην Ακρόπολη την ελληνική σημαία. Ο ίδιος πρωθυπουργός που μερικούς μήνες αργότερα δεν διστάζει να φερθεί στην Αθήνα «όπως σε κατεχόμενη πόλη» κατ’ εντολήν του αφεντικού του Ουίνστον Τσώρτσιλ. Ξερονήσια, φυλακίσεις, βασανιστήρια θα ακολουθήσουν υπό την ηγεσία του «γέρου της Δημοκρατίας». Ψιλά γράμματα για τον συγγραφέα, όχι όμως και για τους χιλιάδες αγωνιστές που υπέστησαν τη βαρβαρότητα.
Για το γεγονός καθεαυτό με το οποίο ασχολείται ο συγγραφέας, τη μάχη του Κούκου, θα μπορούσε κανείς να γράψει και να πει πολλά. Κατά τη γνώμη μας, αρκεί η παράθεση των αντιμαχόμενων πλευρών. Από τη μεριά του ΕΛΑΣ πήραν μέρος τα τάγματα Ι, ΙΙΙ και IV του 50ου συντάγματος, ένας λόχος σαμποτέρ, δύο λόχοι μηχανικού και δύο εφεδρικοί λόχοι. Από τη μεριά των οχυρωμένων στον Κούκο πήραν μέρος: 150 Γερμανοί, 60 Ιταλοί και 600 Έλληνες συνεργάτες τους. Ταυτόχρονα και ενώ η μάχη είχε ξεκινήσει, οι Γερμανοί κινητοποίησαν για την ενίσχυση του Κούκου από το Κίτρος ένα τάγμα με δώδεκα τεθωρακισμένα και έξι τανκς. (4)
Αντάρτε μ’ σα ψηλά ρασιά
ποιός μαγειρέβ’ και φάισε
ποιος πλεν’ τα λώματα σ’,
κάθε Σάββα αλάισε;
Αντάρτες κάψτε τον Κούκον
και ποίστε ατόν μανέαν,
της κουκουβάγιας το πουλίν
να χτιζ’ απές φωλέαν.
Κοντός εν ο Κισά-Μπατζάκ
μετ’ έναν πιστολόπον,
λάσκεται απές σον Κούκον
σαλαχανάς σκυλόπον
Ανάθεμα Κισά-Μπατζάκ
το κοντόν το ποδάρι σ’
έρθανε και αντάρτες μας
επήραν το κεφάλι σ’.(6)

Τελικά, ποια η ανάγκη, θα πει ο καλοπροαίρετος αναγνώστης, να αναμοχλεύονται πάθη παλιά, ιστορίες περασμένες; Όταν ο ιστορικός χρόνος συμπυκνούται, σήμερα όπως και τότε, όταν η επίθεση που δέχεται ο λαός του στερεί το δικαίωμα στο ψωμί, στο σχολείο, στη δουλειά –σήμερα όπως και τότε- όταν υπάρχουν πρόθυμοι, δήθεν πατριώτες, να δώσουν στήριγμα στην ηθική, οικονομική, εν τέλει φυσική εξόντωση του ελληνικού λαού –σήμερα όπως και τότε- όταν μέσω γεννημένων από το ίδιο το σύστημα νεοναζιστικών μορφωμάτων εγχύεται στη νεολαία το ίδιο παλιό δηλητήριο (να θεωρήσουμε τυχαία τη σύμπτωση απόψεων του συγγραφέα με την Χ.Α για το ίδιο γεγονός;), κανείς δεν μπορεί να μένει αμέτοχος. Τους αντάρτες που δώσανε τη ζωή τους για τη λευτεριά της πατρίδας, για να γίνει ο λαός νοικοκύρης στο τόπο του, ήδη τους έχει κατατάξει ο ελληνικός λαός στη συλλογική του μνήμη, ως παραδείγματα δράσης ενάντια σε κάθε καταπίεση, ως αγωνιστές για τα λαϊκά δικαιώματα, ως σύγχρονους Κολοκοτρώνηδες και Καραϊσκάκηδες. Τους συνεργάτες των Γερμανών, τους «ταγματαλήτες» θα ήταν φρόνιμο να τους αφήσουμε στην αιώνια λήθη που τους επεφύλαξε η ίδια η αντιπατριωτική δράση τους.

http://www.youtube.com/watch?v=xvrvfxm9dyU


«Η Χη Μεραρχία του ΕΛΑΣ», Σαράντη Πρωτόπαπα-Κικίτσα (σελ. 133-134)

http://panosz.wordpress.com/2010/01/26/civil_war-41/

«Η Χη Μεραρχία του ΕΛΑΣ» (σελ. 401)

Ο.π. (σελ. 399)

http://pontosandaristera.wordpress.com/2011/03/09/koukou-poe/

Το τραγούδι τραγουδιόνταν σε όλα τα ποντιακά χωριά μετά την μάχη του Κούκου (18/10/1944) και μετά την εξόντωση του προδότη Κισά-Μπατζάκ στις 4 Νοεμβρίου του ’44 στη μάχη του Κιλκίς.
Αναρτήθηκε από ΛΕΥΤΕΡΙΑ

ΌΧΙ λέμε

ΌΧΙ λέμε
Η πρώτη δασκάλα στο σχολείο μας ήταν πολύ καλή και της οφείλουμε αν όχι το ευ ζην (που είναι άλλωστε είδος προς εξαφάνιση στις μέρες μας) αρκετές γνώσεις. Κοντά στα άλλα όμως ήταν φόλα δεξιά και μας έμαθε εκείνο το εθνικιστικό τραγουδάκι για τη μακεδονία, που ‘ταν της μόδας με τα σκοπιανοφάγα συλλαλητήρια, και τις ένοπλες δυνάμεις που «κρατούν γερά τη λόγχη, για να απαντήσουν στον εχθρό το τρίτο μέγα όχι».

Τρίτο όχι; Και ποια ήταν τα άλλα δύο; Το πρώτο το ‘πε ο… μεταξάς, όπως έλεγε το σχολικό βιβλίο και μαθαίναμε στις σχολικές γιορτές. Το δεύτερο το είπε ο υγιής εθνικόφρων κορμός ενάντια στους συμμορίτες και τους εαμοβούλγαρους, που ήθελαν να αποσπάσουν τμήμα της ελληνικής επικράτειας. Και το τρίτο; Είναι το δικό μας, γαμώ το κέρατό μας. Το τρίτο θάναι κατά των κόκκινων, των τουρκαλάδων και όποιου άλλου επίδοξου επιδρομέα..

Το πρόβλημα βέβαια δεν ήταν η δασκάλα, που έμοιαζε χουντικό κατάλοιπο άλλων εποχών. Αλλά ότι όσα μας μάθαινε αποτελούν σήμερα επίσημο κρατικό δόγμα. Και πως οι επίσημοι ιδεολογικοί ταγοί νιώθουν απενοχοποιημένοι κι ελεύθεροι να αναπαράγουν το ίδιο μοτίβο. Θεωρούν πως έχουνε ωριμάσει οι συνθήκες για να ξαναγράψουν ως νικητές την ιστορία και να βαφτίσουν ανιστόρητους όσους δε συμφωνούν με τη δική τους εκδοχή.
Όπως για παράδειγμα ο πρετεντέρης στο χτεσινό προκλητικό του σημείωμα στην τελευταία σελίδα των ‘νέων’. Στο οποίο έδωσε άμεση και τεκμηριωμένη απάντηση το πόρταλ του 902. Αλλά είναι ζήτημα πόσοι αναγνώστες του pretender θα τη διαβάσουν.

Θα ‘ταν αφελές εξάλλου να πιστεύει κανείς πως οι αστοί θα είχαν το μαχαίρι με εμάς να παίζουμε το πεπόνι (και να κάνουμε το βαρύ πεπόνι όταν πρόκειται για καμιά απεργία), θα διέλυαν τις εργασιακές σχέσεις, θα εξαπέλυαν γενικευμένη επίθεση σε όλα τα επίπεδα και σε κάθε δικαίωμα-κατάκτηση που είχαν απομείνει όρθια αλλά θα άφηναν απέξω αυτό το πεδίο, της ιστορίας και της συλλογικής μνήμης.

Βγήκαν λοιπόν παγανιά οι αστικοί ιδεολογικοί μηχανισμοί να μας πείσουν για την επέτειο, πως όλοι μαζί ενωμένοι οι έλληνες είπαμε το «όχι» στον εχθρό. Το οποίο ξεστράτισε κάπου φαίνεται και αποκοιμήθηκε διαλεκτικά στην αγκαλιά του ναι, του πολιτικού ρεαλισμού και των δοσίλογων που συνεργάστηκαν με τον κατακτητή. Συνεπώς αυτό το ανιστόρητο «όλοι μαζί πολεμήσαμε» θυμίζει αρκετά το απαράμιλλο «όλοι μαζί τα φάγαμε» του θρασύδερμου πάγκαλου.

Μας ντοπάρουν λοιπόν με εθνική ομοψυχία κι επιχειρούν να την ξαναστήσουν σήμερα, για να βγούμε από την κρίση, την κατοχή και ό, τι ήθελε προκύψει. Όλοι μαζί μπορούμε. Αλλά ενάντια σε ποιον και για ποιο σκοπό; Τι περιεχόμενο θα πάρει το νέο όχι;
Όχι στα νέα μέτρα, όπως λέει η κυβέρνηση σκίζοντας τα καλτσόν της (και οι γυναίκες στα μετόπισθεν μαζεύονται να πλέξουν καινούρια σετάκια για τα παλικάρια μας); Όχι στα άκρα και τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, όπως λέει το συνταγματικό τόξο αλλά ναι στη σοβαρή χρυσή αυγή; Όχι στα δεκεμβριανά, αλλά ναι σε ένα νέο γοργοπόταμο, όπως έλεγε προχτές ο καμμένος στον ενικό, καλύπτοντας επάξια το κενό του πρέκα από τα τηλεοπτικά δρώμενα της ημέρας; Όχι στην ευρωζώνη, ναι στη δραχμή, όπως λέει ο σύντροφος αλαβάνος; Όχι στο μνημόνιο, ναι στην ακύρωση, καταγγελία, επαναδιαπραγμάτευση… επανυπολογίζω, όπως λέει το χαλασμένο τζι-πι-ες (gps) του σύριζα;


Του Πάνου Ζάχαρη


Όχι στο πακέτο, αλλά ναι στο περιεχόμενο με ένα άλλο περιτύλιγμα, όπως τραγουδάνε όλοι μαζί, σε διάφορους τόνους; Όχι χωρίς σάλιο, ναι στη διείσδυση (κεφαλαίων) με λιπαντικά βοηθήματα; Όχι στο αποτέλεσμα αλλά ναι στις αιτίες που το έφεραν; Και σε τελική ανάλυση όχι πια, δεν πάει άλλο, να δούμε πώς θα πάμε λίγο πίσω, στα ευτυχισμένα χρόνια πριν από την κρίση, αλλά σε καμία περίπτωση πώς μπορεί να πάει αλλιώς, σε άλλη ρότα, μακριά από τον περίφημο ευρωμονόδρομο;

Ενώ λοιπόν αυτό το ποικιλόχρωμο και πολυπολιτικό αστικό έθνος που πλασάρεται έντεχνα ως καθολική εθνική συνείδηση γιορτάζει ομόψυχα την επέτειο του όχι, ωριμάζει παράλληλα κι αφήνει πίσω του τη στείρα άρνηση. Απομονώνει τις δυνάμεις του χτες με τον ξύλινο λόγο (ενώ όταν λες ‘δυνάμεις του χτες’ νιώθεις φρεσκάδα μαλακτικού να σε κατακλύζει) που μένουν προσκολλημένες σε μια μηχανική ανάγνωση του «όχι», χωρίς καμία «θετική πρόταση στο σήμερα».


Του Πάνου Ζάχαρη


Επιλέγει να πει τα μεγάλα ναι στη ζωή, ορθώνοντας όταν πρέπει το ανάστημά του: ώστε λοιπόν έχουμε μνημόνιο. Θεωρεί ολέθριο λάθος το όχι του κουκουέ στην... εθνική συμφιλίωση της βάρκιζας, που οδήγησε στο δράμα του εμφύλιου. Εκτός τόπου και χρόνου το ηρωικό όχι των λακεδαιμονίων στη συνθήκη του μάαστριχτ και την ελπιδοφόρα ευρωπαϊκή προοπτική. Αρτηριοσκληρωτικό το «όχι σε όλα τα ναρκωτικά, σκληρά και μαλακά». Μαξιμαλιστική κι ανεύθυνη στάση το όχι στον υπαρκτό καπιταλισμό, γιατί το σοβιετικό σύστημα εφαρμόστηκε αλλά απέτυχε.
Και αν απορεί κανείς τι σήμαινε ο όρος «υπαρκτός σοσιαλισμός» (που πολλοί μετανοούντες σπεύδουν να βάλουν σε εισαγωγικά για άλλους λόγους), ας σκεφτεί την κλισέ ερώτηση που μας απευθύνουν στα τηλεοπτικά πάνελ: σε ποια άλλη χώρα εφαρμόζεται αυτό το κοινωνικό σύστημα που πρεσβεύετε;

Η αριστερή πτέρυγα αυτού του έθνους τα αφήνει όλα ανοιχτά με ένα σαφέστατο ίσως, γιατί ακόμα και στη λαοκρατία πιστεύει υπό προϋποθέσεις. Και νοσταλγεί κρυφά τον ανδρέα που έλεγε πότε-πότε και κάνα όχι. Όπως εκείνο το περίφημο «είπαμε να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του, αλλά ΌΧΙ και πεντακόσια εκατομμύρια», που είχε σχολιάσει για ένα σύντροφό του πρασινοφρουρό. Η δεξιά πτέρυγα το ρίχνει στη.. βαθιά οικονομική ανάλυση και θεωρεί ότι αυτές οι σπατάλες μας έφεραν σήμερα στο χείλος του γκρεμού, κρατώντας υπεύθυνη και σοβαρή στάση μακριά από τα αλόγιστα «όχι» του παρελθόντος.
Κι όλοι μαζί προτιμούν να συζητούν μεταξύ τυρού και αχλαδιού (που όλοι μαζί τα φάγαμε) για ιταλούς, γερμανούς κι αν θα τους κερνούσαμε καρμπονάρες ή λουκάνικα φρανκφούρτης (να, με το συμπάθιο!) από το πρόσφατο octoberfest.

Αρέσκονται στα ναι μεν αλλά και στον πλούτο της ελληνικής γλώσσας, που σου επιτρέπει να λες το ίδιο πράγμα (καπιταλισμός) με πολλούς τρόπους και διάφορα μίγματα διαχείρισης (νεοφιλελεύθερα και σοσιαλδημοκρατικά) και να κάνεις άλλα από αυτά που λες (πχ επαναδιαπραγμάτευση).


Μένει για το τέλος μια συζήτηση σχετικά με τις παρελάσεις και τη γενική λειτουργία τους, αλλά θα την κρατήσουμε κάβα για κάποια άλλη επέτειο και θα κλείσουμε την ανάρτηση με ένα τραγούδι στο κλίμα των ημερών.


Προβοκάτσια από Μπρεζνιεφικό απολίθωμα

Σαν απο παραμύθι

Σαν απο παραμύθι
Μας διηγείται η κυρία Μαρία Σιδέρη. Υπήρξε κρατούμενη των φυλακών Αβέρωφ καταδικασμένη παμψηφεί εις θάνατον, γιατί ως ΕΠΟΝίτισσα αρνήθηκε να καταδώσει το πραγματικό όνομα της "Ελένης", μιας κομμουνίστριας από την Κοζάνη την οποία είχε κρύψει στο σπίτι της όταν την καταδίωκαν.

Μια αποκριά είχαμε αποφασίσει οι γυναίκες των φυλακών Αβέρωφ να οργανώσουμε μια μικρή γιορτή. Είχαμε κλειστεί με χίλιες προφυλάξεις στο πλυσταριό των φυλακών, έναν μεγάλο χώρο που πλέναμε τα ρούχα μας και κάναμε μπάνιο. Σκεπάσαμε τις λεκάνες και τις βρύσες και γεμίσαμε τον χώρο μπαλόνια, πολύχρωμα στολίδια και μάσκες. Το βράδυ ετοιμαζόμασταν να γιορτάσουμε. Όλα είχαν γίνει με τάξη και προσοχή. Όταν πια όλα ήταν έτοιμα κάναμε βόλτες στην αυλή περιμένοντας πότε θα αλλάξει η βάρδια της πρωινής υπαλλήλου. όμως εκείνη, πριν παραδώσει τα κλειδιά στην άλλη υπάλληλο έκανε έλεγχο σε όλους τους θαλάμους. Περνώντας από το πλυσταριό έσκυψε και είδε από το παράθυρο. Μόλις είδε τα μπαλόνια και τα στολίδια, μπήκε μέσα και αφού τα έσκισε όλα τα πέταξε στο καζάνι και τα έκαψε. Αφού κατέστρεψε τα πάντα βγήκε γελώντας για το κατόρθωμά της. Εμείς βλέπαμε τους κόπους μας να καίγονται και καίγονταν η καρδιά μας. Αργότερα αποφασίσαμε να μην το βάλουμε κάτω. Δεν έπρεπε σε καμία περίπτωση να αφήσουμε να περάσει αυτή η μέρα πικραμένα. Έτσι οργανώσαμε το περιστατικό σε ένα σκέτς με δικό του τραγούδι που το τραγουδήσαμε με χαρά και πείσμα σε όλους τους θαλάμους. Έλεγε:

Εγώ κι εσύ κι όλη η φυλακή
κι άλλος κανείς να μην μαθευτεί
Ετοιμάζαμε εμείς εδώ ένα γλέντι τρελό
στο πλυσταριό

Θα μιλούμε για αυτό
σαν περάσουν χρόνια
πως αλλάζαμε τα πλυσταριά σαλόνια
πως μας καίγανε τις μάσκες τα μπαλόνια
Μη μαθευτεί

Σαν ζωγραφιά ήταν ολάνθιστά
τριγύρω είχες ρίξει μια ματιά
μα ξαφνικά όλα ανάψανε τριγύρω
κι όλα γίνανε φωτιά

Έγω΄κι εσείς δίχως σύνεργα
σε μια ώρα να το πλυσταριό
παραμυθένια χώρα, είδε δόξες
που θα τις θυμάται αιώνια
Μη μαθευτεί

Σαν ζωγραφιά ήταν ολάνθιστό
τριγύρω είχες ρίξει μια ματιά
τι ομορφιά να στολίζουν
σαν παντιέρες τα βρακιά


Αυτή την τόσο ανθρώπινη και αξιοπρεπή απάντηση έδωσαν οι πολιτικές κρατούμενοι στο τυφλό μίσος και την απανθρωπιά των σωφρονιστών τους. Με αυτή την μαχητική ικανότητα που ήξερε να μετατρέπει την ασχήμια σε ομορφιά και την φρίκη σε ανθρωπιά. Σαν από παραμύθι με ήρωες μια χούφτα μωρομάνες, αντάρτισσες, γιαγιάδες και φοιτήτριες και εχθρό το τέρας του πιο απάνθρωπου φασισμού.

Αναρτήθηκε από Oberon

Σύγχρονοι δουλέμποροι οι επιχειρηματικοί όμιλοι και τα τσιράκια τους

Σύγχρονοι δουλέμποροι οι επιχειρηματικοί όμιλοι και τα τσιράκια τους



Ε
πίσκεψη σε 9 μετανάστες από Σομαλία και Συρία που νοσηλεύονται στο Νοσοκομείο Βόλου, μετά από τραυματισμό τους όταν ανατράπηκε στην Εθνικό οδό το όχημα του δουλέμπορου που μετέφερε 20 μετανάστες, έκανε κλιμάκιο της Τομεακής Επιτροπής Βόλου του ΚΚΕ, με επικεφαλής τον περιφερειακό σύμβουλο της «Λαϊκής Συσπείρωσης», Νίκο Γκατζή. Το κλιμάκιο συνομίλησε με ορισμένους από τους μετανάστες, με γιατρούς και με τον υποδιοικητή του νοσοκομείου. Ακολούθως ο Νίκος Γκατζής σε δηλώσεις του τόνισε:


«Η παρολίγον τραγωδία με τους 20 μετανάστες που βρέθηκαν σκορπισμένοι στην Εθνική οδό, μετά το ατύχημα του οχήματος στο οποίο ήταν στοιβαγμένοι, λίγες μέρες μετά την τραγωδία στη Λαμπεντούζα της Ιταλίας, έρχεται να καταρρίψει για άλλη μια φορά το μύθο της ελευθερίας και της ευημερίας στον καπιταλισμό. Οι κατατρεγμένοι της Γης από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, τη φτώχεια, την ανέχεια μετατρέπονται σε δούλους του 21ου αιώνα.

Οι σύγχρονοι δουλέμποροι δεν είναι ένα άγνωστο και σκοτεινό κύκλωμα. Είναι πρώτα και κύρια οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι που υπαγορεύουν τους μισθούς των 200 - 300 ευρώ σε συνθήκες γαλέρας. Είναι οι εντολοδόχοι της Χρυσής Αυγής και είναι εκείνοι που απαιτούν σύγχρονους δούλους στα τσιφλίκια τους και στα εργοστάσια, στις Μανωλάδες και τις "Χαλυβουργίες". Είναι οι ίδιοι που χρησιμοποιούν τους μετανάστες για να τσακίσουν τα δικαιώματα των εργαζομένων, για να σπείρουν το μίσος και τη διχόνοια ανάμεσα σε Ελληνες και ξένους εργάτες, ώστε να μπορεί το κεφάλαιο ανενόχλητο να διασφαλίζει την κερδοφορία του, να διαιωνίζει την εξουσία του.

Είναι όσοι προπαγανδίζουν με βρώμικο τρόπο ότι για την κατάσταση του συστήματος Υγείας φταίνε οι μετανάστες, ώστε να περνούν στα ψιλά η εισφοροδιαφυγή των μεγαλοεργοδοτών που αγγίζει τα δεκάδες δισ. ευρώ, το ψαλίδι στα ασφαλιστικά ταμεία κατά 2,1 δισ. ευρώ που αποφάσισε η κυβέρνηση για το 2014, γενικότερα η πολιτική για το τσάκισμα του δικαιώματος στην Υγεία και περίθαλψη.

Το ΚΚΕ καλεί τους Ελληνες και μετανάστες εργαζόμενους να παλέψουν σαν μια γροθιά ενάντια στον κοινό αντίπαλο: Την εξουσία των μονοπωλίων, τα μέτρα και τις πολιτικές για την ανταγωνιστικότητά τους και την ανάπτυξη της οικονομίας τους. Αυτή η ανταγωνιστικότητα και ανάπτυξη θα είναι πάντα βουτηγμένη στο αίμα και τα βάσανα των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, ανεξαρτήτως χρώματος, θρησκείας, φυλής.

Απαιτούμε ασφαλώς να διερευνηθεί το σοβαρό αυτό θέμα που από τύχη δεν γέμισε με φέρετρα την περιοχή μας, αλλά κυρίως να δοθούν στους μετανάστες αυτούς ταξιδιωτικά έγγραφα ενάντια στο "Δουβλίνο ΙΙ" και τη Συνθήκη Σένγκεν ώστε να μπορούν να προωθηθούν σε άλλες χώρες της ΕΕ. Να μην αντιμετωπιστούν σαν εγκληματίες, να μη στοιβαχτούν ξανά και μετά το βαν στο οποίο επέβαιναν σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης».




«Αυτοκάθαρση»;

«Αυτοκάθαρση»;




Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε η υπόθεση ποινικών διώξεων ενάντια στην εγκληματική - φασιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή, επισημάναμε τους βαθιούς και ισχυρούς δεσμούς της με το αστικό κράτος και τους μηχανισμούς του. Αυτό αποτελεί μια πολιτική εκτίμηση, βασισμένη στην ιστορική πείρα και δεν στηρίζεται μόνο σε συγκεκριμένα στοιχεία που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, τα οποία γνωρίζουμε ότι δε δίνουν το σύνολο της πραγματικής εικόνας. Εξαρχής δηλώναμε ότι το αστικό κράτος και οι αστικοί θεσμοί δεν μπορούν να αποκαλύψουν τις βαθιές αυτές διασυνδέσεις γιατί θα εξέθεταν ένα τμήμα του εαυτού τους, θα αποκάλυπταν την αντιδραστική φύση τους, που πηγάζει από το ταξικό τους χαρακτήρα, αυτό δηλαδή της υπεράσπισης των σάπιων καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Η περίφημη «αυτοκάθαρση» της ΕΛ.ΑΣ., όπως προβάλλεται από μέρος του αστικού Τύπου, δεν είναι τίποτα άλλο παρά απόδειξη αυτής της εκτίμησης. Αφορά μέτρα που μπορεί να αξιοποιηθούν για να ξηλώσουν ένα τμήμα (απ' ό,τι φαίνεται πολύ μικρό) στελεχών κατασταλτικών κρατικών μηχανισμών και όχι βεβαίως να αντιμετωπίσουν σε βάθος το όλο ζήτημα. Αλλωστε, υπάρχει και εδώ ιστορική εμπειρία, αφού με διάφορες αφορμές ξηλώνονται τμήματα των αστικών μηχανισμών, χωρίς αυτό βέβαια να αλλάζει σε τίποτα τον αντιδραστικό χαρακτήρα του αστικού κράτους. Βλέπε, π.χ., την περίφημη αποχουντοποίηση στην Ελλάδα τη δεκαετία του 1970, την επιχείρηση «καθαρά χέρια» στην Ιταλία, που ξήλωσε 10.000 κρατικούς υπαλλήλους στο όνομα της καταπολέμησης της διαφθοράς το 1990, την υπόθεση Εργκένεκον στην Τουρκία κ.ά. Η όλη εξέλιξη αποτελεί απάντηση σε όσους καλλιεργούν αυταπάτες στους εργαζόμενους ότι με έναν άλλο κοινοβουλευτικό συσχετισμό και με την ανάδειξη μιας άλλης, «αριστερής κυβέρνησης» θα γίνει φιλολαϊκό, θα «εκδημοκρατιστεί» το αστικό κράτος. Η πραγματικότητα λέει ότι χρειάζεται άλλο κράτος, άλλη εξουσία, αυτή της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.




Οι φόβοι των αστών και το εργατικό κίνημα...

Οι φόβοι των αστών και το εργατικό κίνημα...

Τα αστικά επιτελεία και τα αστικά κόμματα το τελευταίο χρονικό διάστημα, προβάλλουν με έμφαση το ζήτημα της αποσταθεροποίησης ως κίνδυνο που υπονομεύει την προσπάθεια εξόδου από την κρίση, σε όφελος του κεφαλαίου. Τα στοιχεία που χρησιμοποιούν, πέρα από τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν αφενός δυσκολία εξασφάλισης ικανής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας σε ενδεχόμενο εκλογών στις δοσμένες συνθήκες, είναι και οι υπαρκτές όντως διαφωνίες στο εσωτερικό των κομμάτων της διαχείρισης. Οπως για παράδειγμα αυτό που προκύπτει τώρα μέσα στη ΝΔ με το φόρο στα ακίνητα, ή τις διαφωνίες στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ με επίκεντρο τη συνεργασία με τη ΝΔ και τις απόψεις κάποιων ηγετικών στελεχών ότι αυτή η συνεργασία τελειώνει με το τέρμα του βίου αυτής της κυβέρνησης άρα πρέπει να αναζητήσουν άλλες συμμαχίες, ή με το εγχείρημα της κεντροαριστεράς κλπ. Ο αστικός Τύπος προβάλλει επίσης τις τριβές στον ΣΥΡΙΖΑ, πότε με τη διαφωνία της «Αριστερής Πλατφόρμας» σε κεντρικές επιλογές, πότε με τη στάση του Γλέζου κλπ.

Ως προς την αποσταθεροποίηση λένε περίπου τα εξής: «Επήλθε πλήρης απορρύθμιση του πολιτικού συστήματος. Ουδέποτε υπήρξε τόσο αντιπαραγωγική πολυφωνία, τόσο επικίνδυνη διάσταση απόψεων, όχι μόνον μεταξύ αντιπάλων πολιτικών παρατάξεων, αλλά ακόμη και στο πλαίσιο της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, με τους βουλευτές να εκφράζουν την αντίθεση της «κοινωνίας» προς τις αποφάσεις μελών του υπουργικού συμβουλίου. Δυσαρμονία παρόμοιας διαστάσεως δεν είχε παρατηρηθεί ποτέ.

Ο εναγκαλισμός της Νέας Δημοκρατίας με το ΠΑΣΟΚ μπορεί να έγινε -ως διακηρύσσεται- "διά την σωτηρίαν της Ελλάδος", αλλά επί της ουσίας προκαλεί υπονομευτικούς τριγμούς στα δύο κόμματα που άσκησαν εναλλακτικώς την εξουσία σε όλη τη διάρκεια της μεταπολιτεύσεως. (...)

Το αποτέλεσμα είναι η πλήρης αποσύνθεση του πολιτικού λόγου, που έχει καταστεί ακατάληπτος, απλώς διότι ουδένα ενδιαφέρουν οι ύβρεις που εξακοντίζουν μεταξύ τους τα κόμματα. Για πρώτη φορά, η κοινωνία διαμορφώνει άποψη με βάση την οικονομική πραγματικότητα, και μάλιστα σε επίπεδο προσωπικό, και όχι με ιδεολογικές παραμέτρους που έχουν πλήρως ατονήσει.

Αντιπαραθέσεις εντονότατες υπήρξαν άπειρες φορές στο πλαίσιο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στην Ελλάδα. Αλλά από το 1981 σταδιακώς τα δύο κόμματα εξουσίας -ΝΔ και ΠΑΣΟΚ- συνέπεσαν σε μία στρατηγική επιλογή, ότι η Ελλάς ανήκει αμετάθετα στο σύστημα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και η αντίληψη αυτή εδραιώθηκε με την ένταξη της χώρας στη Ζώνη του Ευρώ.

Αλλά η πίστη στο ευρωπαϊκό σύστημα έχει αρχίσει να κλονίζεται όχι μόνον μεταξύ των πολιτών, αλλά και στα λεγόμενα αστικά κόμματα, μόνον που δεν ομολογείται δημοσίως. Ο λανθάνων ευρωσκεπτικισμός εκδηλώνεται με ευθεία ή έμμεση αμφισβήτηση των επιλογών της Γερμανίδος καγκελαρίου Αγκελα Μέρκελ, με σύμπλευση απόψεων που εκφράζουν το αγγλοσαξονικό στρατόπεδο».
Ανησυχούν οι αστοί

Οι διαπιστώσεις που εμφανίζουν με οξύτητα, όπως η «αποσύνθεση του πολιτικού λόγου», οι «υπονομευτικοί τριγμοί», η «επικίνδυνη διάσταση απόψεων στο εσωτερικό των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ», αποκαλύπτουν δύο ζητήματα. Το πρώτο ότι η αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος, που ξεκίνησε πριν 3 περίπου χρόνια, συνεχίζεται και φαίνεται να διανύει περίοδο μεγάλων και μακρόχρονων κοιλοπονημάτων. Αλλωστε δεν είναι καινούργιο ζήτημα, η δυσλειτουργία του συστήματος «δικομματικής εναλλαγής» εμφανίστηκε πριν ακόμη τις εκλογές του 2009, αφού τις εκλογικές απώλειες του ενός αστικού κόμματος δεν τις καρπωνόταν όλες το άλλο, και το άθροισμά τους μειωνόταν. Στις συνθήκες της κρίσης και της αστικής διαχείρισής της μέσω των μνημονίων εντάθηκε το φαινόμενο, με τη δημιουργία και άλλων κομμάτων από διασπάσεις και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Το νέο διπολικό σύστημα με κορμό τη ΝΔ από τη μια και τον ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη εμφανίζει στασιμότητα, σαν να έφτασε στα όριά του, με βάση τις δημοσκοπήσεις. Οι αστοί, με δεδομένη την ένταση της αντεργατικής, αντιλαϊκής πολιτικής που θα συνεχίζεται και με δεδομένο ότι το κάλπικο δίπολο «μνημόνιο - αντιμνημόνιο», όπως εκφράζεται ως τώρα με την αντιπαράθεση βασικά κυβέρνησης - ΣΥΡΙΖΑ, έχει φάει τα ψωμιά του, ανησυχούν σφόδρα. Πολύ περισσότερο που και αυτά τα κόμματα δεν είναι συμπαγή. Εχουν δυσκολίες χειραγώγησης των λαϊκών δυνάμεων και πρέπει να το αντιμετωπίσουν.

Η διαπίστωση επίσης των διαφωνιών στο εσωτερικό των αστικών κομμάτων συνδέεται από τον αστικό Τύπο με διαφωνίες ως προς το μείγμα της πολιτικής διαχείρισης της κρίσης, ζήτημα που συνδέεται ευθέως με τους έξωθεν συμμάχους των αστών. Αυτό δείχνει η διαπίστωση ότι οι εσωτερικές διαφωνίες στα κόμματα έχουν επίκεντρο την πολιτική της Μέρκελ και της Ευρωζώνης και την αντιπαράθεσή της με το «αγγλοσαξωνικό στρατόπεδο», δηλαδή Αγγλία και ΗΠΑ. Παλιό επίσης ζήτημα, από την έναρξη της εκδήλωσης της κρίσης, που εκφράζει ενδοαστικές κόντρες, αφού τα συμφέροντα και οι σχέσεις διαφόρων τμημάτων του κεφαλαίου (εφοπλιστές, εξαγωγείς, επιχειρηματίες του Τουρισμού, της Ενέργειας, ακόμη και τραπεζίτες που τους ζητά η τρόικα να εγκαταλείψουν τη δράση στα Βαλκάνια κλπ), μπορεί να διαπλέκονται και να ικανοποιούνται από τις σχέσεις με μονοπώλια των ΗΠΑ, της Αγγλίας κ.ά. (οι εφοπλιστές έχουν τις επιχειρήσεις τους στο Σίτι του Λονδίνου και στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης, οι επιχειρηματίες της Ενέργειας ενδιαφέρονται για συνεργασία με αμερικάνικα μονοπώλια, ή και ρωσικά, για τους υδρογονάνθρακες). Αυτό εκφράζει τελευταία και η αστική προπαγάνδα με τις θέσεις: «να κάνουν πίσω οι δανειστές από την επιβολή νέων μέτρων», «δε χρειάζονται νέα μνημόνια» κλπ.

Η διαπίστωση ότι η κοινωνία «διαμορφώνει άποψη με βάση την οικονομική πραγματικότητα, και μάλιστα σε επίπεδο προσωπικό, και όχι με ιδεολογικές παραμέτρους», έχει διπλή ανάγνωση. Από τη μια, ότι καταλαβαίνουν πως ο λαός έχει ξεπεράσει τα όριά του και δεν ξέρουν πώς θα αντιδράσει. Η κρίση συνεχίζεται, είναι βαθιά, άρα θα συνεχίσει να καταστρέφει και εργατική δύναμη και κεφάλαιο.Από την άλλη όμως το κεφάλαιο απαιτεί πολιτική ενίσχυσής του για επενδύσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι πρόσφατα ο Κ. Σημίτης, μίλησε για ελεγχόμενη κοπή χρήματος από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ως διέξοδο για την καπιταλιστική ανάπτυξη, όπως δηλαδή κάνουν στις ΗΠΑ.
Ο δικός μας δρόμος

Εν κατακλείδι, όλα τα παραπάνω αφορούν τους καημούς του κεφαλαίου. Αλλά υπάρχει και η εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα. Που δεν πρέπει να εγκλωβιστούν στις αντιθέσεις των αστών και τις διαμάχες τους, αφού η ζοφερή ζωή τους δεν πρόκειται να αλλάξει. Ούτε να εγκλωβιστούν στο πώς θα ξεπεράσει το αστικό πολιτικό σύστημα τις δυσκολίες του. Να μη συμβάλουν στην αναμόρφωσή του. Ολα αυτά είναι ξένα με τα δικά τους συμφέροντα και τις ανάγκες των οικογενειών τους. Το ζήτημα για τους εργαζόμενους είναι με την οργανωμένη δράση τους, με στόχο την ικανοποίηση των αναγκών τους, να οξύνουν ακόμη περισσότερο αυτές τις δυσκολίες των αστών. Η δική τους οργανωμένη ταξική πάλη μπορεί να πολλαπλασιάσει τις δυσκολίες στο αστικό πολιτικό σύστημα, έτσι μπορεί να βάλει εμπόδια στην υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής.

Προϋπόθεση είναι η εργατική τάξη να συσπειρωθεί γύρω από τη γραμμή του ΚΚΕ, στα εργοστάσια, στους τόπους δουλειάς, στους κλάδους, στις λαϊκές γειτονιές, στις πόλεις και στα χωριά, παντού όπου ζουν και δουλεύουν οι άνθρωποι του μόχθου. Να συμβάλει στην ενίσχυση του Κόμματός της με κάθε μέσο.

Να συμμετέχει οργανωμένα μαχητικά, αποφασιστικά, στη δράση στα συνδικάτα, στους δικούς της φορείς. Να τραβά σε συμμαχία τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Ο δικός μας δρόμος είναι ο δρόμος της ανασύνταξης του κινήματος, της Λαϊκής Συμμαχίας, με προοπτική την εργατική λαϊκή εξουσία και την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων με αποδέσμευση από την ΕΕ και μονομερή διαγραφή του χρέους.

Ι.




ΣΥΡΙΖΑ: «Αντιμνημονιακή» γραμμή με παλιά και νέα αντιλαϊκά μέτρα

ΣΥΡΙΖΑ: «Αντιμνημονιακή» γραμμή με παλιά και νέα αντιλαϊκά μέτρα




Ι
διαίτερα αποκαλυπτική για το τι σημαίνει η «αντιμνημονιακή» γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η χτεσινή συνέντευξη του εκπροσώπου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, Π. Σκουρλέτη, στον ρ/σ ΣΚΑΪ και το δημοσιογράφο Α. Πορτοσάλτε. Παραθέτουμε αυτούσιο το σχετικό απόσπασμα:


«Π. Σ.: Καταρχήν εμείς ουδέποτε υιοθετήσαμε μια λογική παροχολογίας.

Α. Π.: Η επιστροφή των μισθών στην προτέρα κατάσταση, το ότι δεν θα διωχθεί κανείς... ότι όλοι θα είναι στη θέση τους... θα πρέπει να...

Π.Σ.: Θα πρέπει να σας διορθώσω. Εχουμε πει για αποκατάσταση του κατώτατου μισθού, το οποίο είναι ένα μικρό αναπτυξιακό σοκ που ενισχύει την αγοραστική δύναμη των πιο αδύναμων εισοδηματικά».

Εν ολίγοις: Από τα δεκάδες βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα που έχουν υλοποιηθεί στα πλαίσια του μνημονίου και της στρατηγικής υπέρ του κεφαλαίου, που αυτό υλοποιεί, μόνο για την αποκατάσταση του κατώτατου μισθού δεσμεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Αφού έχουν υλοποιηθεί όλα τα μέτρα του μνημονίου, έρχεται εκ των υστέρων και ισχυρίζεται πως θα αντικαταστήσει το μνημόνιο με κάτι άλλο, αφήνοντας όμως ανέπαφα όλα τα αντιλαϊκά μέτρα. Γιατί όταν αποδέχεσαι τη στρατηγική του κεφαλαίου αποδέχεσαι το μνημόνιο διαρκείας για τους εργαζόμενους. Οι αντιμνημονιακές κορόνες περί διαπραγμάτευσης αφορούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου...

Σ
τη διαπίστωση του δημοσιογράφου ότι μπορεί ο ιδιωτικός τομέας (σ.σ. δηλαδή οι μεγαλοεργοδότες) να μη δεχτεί τη συγκεκριμένη ρύθμιση για τον κατώτατο μισθό, ο κ. Σκουρλέτης απαντά ως εξής: «Το θέμα είναι να δημιουργήσεις τα κατάλληλα κίνητρα. Αλλο μέτρο, λοιπόν, να επιστρέψεις τον φόρο που οφείλεις σε εταιρείες οι οποίες είναι εξαγωγικές και φέρνουν ζεστό συνάλλαγμα, οι οποίες κινδυνεύουν αυτή τη στιγμή λόγω της πολιτικής της στάσης πληρωμών να κλείσουν(...)».


Προφανώς εννοεί φοροαπαλλαγές, εισφοροαπαλλαγές, ζεστό χρήμα μέσω επιδοτήσεων, όπως, π.χ., τα 31 εκατ. ευρώ που εισέπραξε η ΒΙΟΧΑΛΚΟ. Και πολλά άλλα που αυτά τα χρόνια υλοποιούν οι αστικές κυβερνήσεις σε Ελλάδα και ΕΕ για να στηρίξουν την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, φορτώνοντας το κόστος στις πλάτες του λαού. Αναφέρεται μάλιστα ο κ. Σκουρλέτης στην ανάγκη να επιστραφεί ο φόρος σε εξαγωγικές επιχειρήσεις που φέρνουν ζεστό συνάλλαγμα.

Μ
ετά από όλα αυτά δεν μπορεί να υπάρχει καμία αμφιβολία για τους στόχους του ΣΥΡΙΖΑ και το αντιλαϊκό - όπως το σημερινό - μοντέλο διαχείρισης που προτείνει. Διεκδικεί ελάφρυνση του χρέους για να εξοικονομηθούν χρήματα που θα δοθούν για να στηρίξουν την καπιταλιστική ανάπτυξη, την «υγιώς λειτουργούσα οικονομία», όπως λέει ο κ. Σκουρλέτης.


Αυτό που δε λέει είναι ότι είτε με το σημερινό κυβερνητικό μοντέλο είτε με το μοντέλο του ΣΥΡΙΖΑ, το αποτέλεσμα για το λαό θα είναι το ίδιο. Νέα αντιλαϊκά μέτρα για να στηριχτεί η καπιταλιστική κερδοφορία. Το μόνο που αλλάζει είναι με ποιο τρόπο θα τα βουτάνε από το λαό. Ακόμη και οι υποσχέσεις για στήριξη των εισοδηματικά αδύναμων θα αποδειχθούν ψευδεπίγραφες, αφού το κεφάλαιο γίνεται όλο και πιο αδηφάγο. Τα όποια ψίχουλα δοθούν στην ακραία φτώχεια αφορούν τη διαχείρισή της προκειμένου να αποφευχθούν κοινωνικές εντάσεις.

Ο λαός χρειάζεται να βγάλει συμπεράσματα και να μην έχει ψεύτικες ελπίδες ότι από την κυβερνητική λύση του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και κάθε κυβερνητική λύση εντός των τειχών του καπιταλισμού, της εξουσίας του κεφαλαίου και της ΕΕ, θα ωφεληθεί. Με αυτά πρέπει να συγκρουστεί ο λαός για να δει άσπρη μέρα.

Γιώργος ΕΛΤΑΧΗΡ







TOP READ