11 Απρ 2017

Πρώην διευθυντής της CIA: «Οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν την τρομοκρατία προς όφελός τους»

Πρώην διευθυντής της CIA: «Οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν την τρομοκρατία προς όφελός τους»Πρώην διευθυντής της CIA: "Οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν την τρομοκρατία προς όφελός τους"
Ό πρώην διευθυντής της CIA William Odom ομολόγησε ότι «Η Αμερική χρησιμοποιούσε για καιρό την τρομοκρατία» ξαναφέρνοντας στην επιφάνεια το ερώτημα του ποιος δημιούργησε την ISIL και την Αλ Κάιντα, ενώ ο πρώην ΥΠΕΞ της Βρετανίας Ρόμπιν Κουκ αναφέρει στην Βουλή των Κοινοτήτων ότι «η Αλ Κάιντα ήταν αναμφισβήτητα ένα προϊόν των δυτικών μυστικών υπηρεσιών».
Άρθρο δυναμίτης σε δυναμική αμερικανική ιστοσελίδα αποκαλύπτει το πως η ISIL που τώρα οι Αμερικανοί φέρονται να χτυπούν ανελέητα κατασκευάστηκε από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ για να πατήσουν «πόδι» στα πλούσια ενεργειακά κοιτάσματα της Μεσοποταμίας.
Ακόμα και στην Αμερική γνωρίζουν ότι η ISIL όπως και η Αλ Κάιντα στο παρελθόν είναι δημιουργήματα των ΗΠΑ με σκοπό την κατάκτηση και τον έλεγχο των πλούσιων κοιτασμάτων της Μέσης Ανατολής. Και οι δύο οργανώσεις είναι τα «μακριά» χέρια της CIA που ανακόπτουν την επιρροή του Ιράν και αποτελούν απειλή για το μαλακό «υπογάστριο» της Ρωσίας, τον ρωσικό Καύκασο, που κατοικείται από σουνίτες Τσετσένους επιρρεπείς στον εξτρεμισμό.
Το άρθρο του ειναι του Garikai Chengu στο counterpunch.org και η απόδοση εγινε από τον Παναγιώτη Κάτσικα
«Όπως και η περίπτωση της Αλ Κάιντα, το Ισλαμικό Κράτος είναι και αυτό κατασκεύασμα της Αμερικής. Είναι ένα “όργανο του τρόμου” σχεδιασμένο για να διαιρέσει και να κατακτήσει την πλούσια σε κοιτάσματα πετρελαίου, Μέση Ανατολή, αντιμετωπίζοντας την αυξανόμενη επιρροή του Ιράν στην περιοχή.
Το γεγονός ότι οι ΗΠΑ έχουν μία μακρά ιστορία στην υποστήριξη τρομοκρατικών ομάδων, θα εξέπληττε αυτούς που παρακολουθούν μόνο τις ειδήσεις και αγνοούν την ιστορία.
Η ίδια η CIA ευθυγραμμίστηκε με το εξτρεμιστικό Ισλάμ κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Τότε, η Αμερική ανέλυσε τον κόσμο στο παραπάνω δίπολο: Από την μία πλευρά, η Σοβιετική Ένωση και τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα του Τρίτου Κόσμου, όπου η Αμερική τα θεωρούσε εργαλεία για την ΕΣΣΔ, και από την άλλη, οι δυτικές χώρες και το μαχητικό πολιτικό Ισλάμ, όπου οι ΗΠΑ το θεωρούσαν σύμμαχο στον αγώνα ενάντια της Σοβιετικής Ένωσης.
Ο διευθυντής της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφάλειας στην εποχή του R.Reagan, William Odom, πρόσφατα παρατήρησε: » Από κάθε πλευρά η Αμερική χρησιμοποιούσε για καιρό την τρομοκρατία. Το 1978-79 η Γερουσία προσπαθούσε να περάσει ένα νόμο ενάντια στην διεθνή τρομοκρατία – Οι δικηγόροι τότε είχαν αναφέρει πως όποια παραλλαγή τέτοιου νόμου και να φτιάξουν θα είναι κατά παράβαση»
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970, η CIA χρησιμοποίησε τη Μουσουλμανική Αδελφότητα στην Αίγυπτο τόσο για να αντικρούσει την σοβιετική επέκταση, όσοι και να εμποδίσει την εξάπλωση του Μαρξισμού ανάμεσα στις Αραβικές μάζες.
Η Αμερική επίσης στήριξε ανοιχτά το Sarekat Ισλάμ ενάντια στον Sukarno στην Ινδονησία και την τρομοκρατική ομάδα Jamaat-e-Islami- ενάντια στον Julfiqar Ali Bhutto στο Πακιστάν. Τελευταία περίπτωση αλλά όχι λιγότερο σημαντική είναι αυτή της Αλ Κάιντα.
Μήπως ξεχνάμε, πως η CIA δημιούργησε τον Οσάμ Μπιν Λάντεν, και τροφοδότησε την οργάνωσή του την δεκαετία του 1980. Ο πρώην Βρετανός υπουργός Εξωτερικών, Ρόμπιν Κουκ, ανέφερε στην Βουλή των κοινοτήτων, ότι η Αλ Κάιντα ήταν αναμφισβήτητα ένα προϊόν των δυτικών μυστικών υπηρεσιών.
Ο κ. Κούκ εξήγησε πως η AL Qaeda – η οποία το όνομα της είναι η συντομογραφία της λέξης «βάση δεδομένων» στα Αραβικά – ήταν στην αρχή η βάση δεδομένων χιλιάδων εξτρεμιστών Ισλαμιστών σε έναν υπολογιστή, οι οποίοι είχαν εκπαιδευτή από την Σία και χρηματοδοτούνταν από τους Σαουδάραβες, με σκοπό να νικήσουν τους Ρώσους στο Αφγανιστάν.
Η σχέση της Αμερικής με την Αλ Κάιντα ήταν πάντα μια σχέση αγάπης και μίσους. Εξαρτιόταν από το αν μια ομάδα της Αλ Κάιντα σε μία συγκεκριμένη περιοχή εξυπηρετεί ή όχι τα συμφέροντα της Αμερικής, τότε ανάλογα και το Στέιτ Ντεπάρτμεντ, είτε χρηματοδοτούσε, είτε στοχοποιούσε επιθετικά αυτές τις ομάδες. Ακόμα και αν οι διαμορφωτές της Αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής ισχυρίζονται ότι αντιτίθενται στον Μουσουλμανικό εξτρεμισμό, εν γνώση τους τον υποθάλπτουν , χρησιμοποιώντας τον ως όπλο για την αμερικάνικη εξωτερική πολιτική.
Το Ισλαμικό κράτος, είναι το νεότερο όπλο της Αμερικής, που μοιάζει με την Αλ Κάιντα, και αναμφίβολα εκρήγνυται πρόωρα. Το Ισλαμικό κράτος έκανε την εμφάνιση του πρόσφατα στο Διεθνές προσκήνιο αφότου αποκεφάλισαν τους Αμερικάνους δημοσιογράφους. Τώρα οι τρομοκράτες ελέγχουν μία περιοχή στο μέγεθος του Ηνωμένου Βασιλείου.
Για να μπορέσει κάποιος να καταλάβει γιατί το Ισλαμικό Κράτος μεγάλωσε τόσο γρήγορα, πρέπει να ρίξει μία ματιά στις ρίζες του όπου υπήρχε αμερικάνικη υποστήριξη. Το 2003 η Αμερικάνικη επέμβαση και κατοχή στο Ιράκ, δημιούργησε τις προϋποθέσεις για τις ακραίες Σουνίτικες ομάδες, όπως το Ισλαμικό Κράτος να αποκτήσουν ρίζες. Η Αμερική, μάλλον απερίσκεπτα κατέστρεψε τον κοσμικό κρατικό μηχανισμό που είχε συγκροτηθεί επί του Σαντάμ Χουσείν, και τον αντικατέστησε με την Σιίτικη διοίκηση.
Η αμερικάνικη κατοχή προκάλεσε τεράστια ανεργία στις Σουνίτικες περιοχές, απορρίπτοντας τον σοσιαλισμό και κλείνοντας εργοστάσια με την αφελή ελπίδα ότι το αόρατο χέρι της αγοράς θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας. Κάτω από το νέο Σιίτικο καθεστώς το οποίο υποστηριζόταν από τις ΗΠΑ, τα Σουνίτικα εργατικά στρώματα έχασαν εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας.
Σε αντίθεση με τους λευκούς Αφρικανούς (AFRIKANERS) της Νοτίου Αφρικής, που τους επιτράπηκε να διατηρήσουν τον πλούτο τους ύστερα από την αλλαγή καθεστώτος, στις ανώτερες Σουνίτικες τάξεις, αφαιρέθηκαν όλα τα προνόμια και χάθηκε η πολιτικής τους επιρροή. Αντί να προωθηθεί μια θρησκευτική ολοκλήρωση και ενότητα, η αμερικάνικη πολιτική στο Ιράκ όξυνε τις θρησκευτικές διαιρέσεις, δημιουργώντας γόνιμο έδαφος για την Σουνίτικη δυσαρέσκεια, με την βοήθεια της οποίας η Αλ Κάιντα ρίζωσε στο Ιρακ.
Το ισλαμικό κράτος του Ιράκ και του Λεβάντε, είχε άλλο όνομα: Αλ Κάιντα στο Ιράκ. Μετά το 2010 μετονομάστηκε και έστρεψε τις προσπάθειες του στην Συρία.
Τρεις πόλεμοι διεξάγονται ουσιαστικά στη Συρία. Ένας μεταξύ της κυβέρνησης του Άσαντ και των ανταρτών, ένας άλλος μεταξύ του Ιράν και της Σαουδικής Αραβίας, και ένας ακόμη μεταξύ της Αμερικής και της Ρωσίας.
Είναι αυτός ο τρίτος, νέος Ψυχρος Πόλεμος, όπου έκανε την Αμερική να αποφασίσει να εξοπλίσει τους Ισλαμιστές αντάρτες στην Συρία, καθώς ο πρόεδρος Άσαντ, είναι βασικός σύμμαχος της Ρωσίας. Πολλοί από αυτούς τους Σύρους αντάρτες, έχουν προσχωρήσει στο Ισλαμικό Κράτος, οι οποίοι ανοιχτά κραδαίνουν τα αμερικάνικα M-16.
Η πολιτική της Αμερικής στην Μέση Ανατολή περιστρέφεται γύρω από το πετρέλαιο και το Ισραήλ. Η επέμβαση στο Ιράκ, έχει ικανοποιήσει ένα μέρος της δίψας της Αμερικής για το πετρέλαιο.
Οι επικείμενες αεροπορικές επιδρομές στη Συρία και οι οικονομικές κυρώσεις στο Ιράν όμως σχετίζονται με το Ισραήλ. Ο στόχος είναι να στερηθούν οι γειτονικοί εχθροί του Ισραήλ, δηλαδή η Χεζμπολάχ στον Λίβανο, και η Χαμάς στην Παλαιστίνη, την ζωτικής σημασίας υποστήριξη της Συρίας και του Ιράν.
Το Ισλαμικό κράτος δεν είναι απλά ένα «όργανο τρομοκρατίας» το οποίο χρησιμοποιείται από την Αμερική για να ανατρέψει την κυβέρνηση της Συρίας. Χρησιμοποιείται επίσης για να προκαλέσει πίεση στο Ιράν.
Η τελευταία φορά που το Ιράν εισέβαλε σε άλλη χώρα ήταν το 1738. Από την ανεξαρτησία της το 1776, η Αμερική έχει εμπλακεί σε πάνω από 53 στρατιωτικές εισβολές και αποστολές. Παρά το ό,τι οι κραυγές πολέμου των Δυτικών μέσων ενημέρωσης θα ήθελαν να πιστέψετε, το Ιράν δεν είναι απειλή για την τοπική ασφάλεια, σε αντίθεση με την Ουάσιγκτον.
Μια έκθεση που δημοσιεύτηκε το 2012 και που εγκρίθηκε από 16 Αμερικάνικες υπηρεσίες πληροφοριών, επιβεβαιώνει ότι το Ιράν έχει τερματίσει το πρόγραμμα πυρηνικών όπλων το 2003. Η αλήθεια είναι, πως η φιλοδοξία του Ιραν για τα πυρηνικά όπλα, υπαρκτή η φανταστική, είναι αποτέλεσμα της αμερικάνικης εχθρότητας προς το Ιράν, και όχι κάτι άλλο.
Η Αμερική χρησιμοποιεί το Ισλαμικό Κράτος για τρεις τρόπους: Με το να επιτεθεί στους εχθρούς της στην Μέση Ανατολή, με το να χρησιμεύσει ώς πρόσχημα για στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ στο εξωτερικό, και με το να υποθάλψει μία κατασκευασμένη εγχώρια απειλή, για να δικαιολογήσει την πρωτοφανή εσωτερική επιτήρηση.
Με το να αυξάνεται ραγδαία η παρακολούθηση της κυβέρνησης και με το να παρεμβαίνει πιο εύκολα σε ζητήματα απόρρητων προσωπικών δεδομένων, αυξάνει την δύναμη της στο να επιτηρεί τους πολίτες, ενώ μειώνει την δύναμη των πολιτών να επιτηρούν αυτήν. Η τρομοκρατία είναι μία δικαιολογία για την μαζική παρακολούθηση, στο φόντο μιας μαζικής εξέγερσης.
Ο λεγόμενος «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» πρέπει να κατανοηθεί σαν αυτό που πραγματικά είναι: Ένα πρόσχημα για την διατήρηση ενός τεράστιου αμερικάνικου στρατού. Οι δύο πιο ισχυρές ομάδες στην Αμερικάνικη εξωτερική πολιτική είναι το λόμπι του Ισραήλ, το οποίο διευθύνει την πολιτική της Αμερικής για την Μέση Ανατολή, και το Στρατιωτικό – Βιομηχανικό συγκρότημα, που επωφελείται από την δράση της Ισραιλινής ομάδας.
Από τότε που ο Τζώρτζ Μπους κήρυξε τον πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία τον Οκτώβριο του 2001, κόστισε στον Αμερικάνο φορολογούμενο 6.6 τρισεκατομμύρια και χιλιάδες νεκρούς γιούς και κόρες, από την άλλη όμως οι πόλεμοι είναι γκανιότα δισεκατομμυρίων δολαρίων για την στρατιωτική ελίτ της Ουάσιγκτον
Στην πραγματικότητα, περισσότερες από 70 Αμερικάνικες εταιρείες και ξεχωριστά πρόσωπα έχουν κερδίσει μέχρι και 27 δισεκατομμύρια δολάρια σε συμβόλαια για εργασίες στο μεταπολεμικό Ιράκ και το Αφγανιστάν τα τελευταία τρία χρόνια σύμφωνα με μία πρόσφατη μελέτης από το Κέντρο της Δημόσιας ακεραιότητας.
Σύμφωνα με την μελέτη, περίπου το 75% των εταιρειών είχαν εργαζόμενους ή μέλη του διοικητικού συμβουλίου τους, που εξυπηρετούσαν ή είχαν στενή σχέση με το Ρεπουμπλικάνικό και το Δημοκρατικό κόμμα, με τα μέλη του κονγκρέσου, ή με υψηλόβαθμα στρατιωτικά στελέχη
Το 1997, το Αμερικάνικο Υπουργείο Άμυνας δήλωσε στην έκθεσή του: «τα στοιχεία δείχνουν μία ισχυρή συσχέτιση ανάμεσα στις δραστηριοποίηση των ΗΠΑ στο εξωτερικό και στην αύξηση των τρομοκρατικών επιθέσεων ενάντια στις ΗΠΑ. Η αλήθεια είναι, ότι ο μόνος τρόπος για να νικήσει η Αμερική στον «πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία» είναι να σταματήσει να δίνει το κίνητρο και τον εξοπλισμό στους τρομοκράτες για να τις επιτίθενται. Η τρομοκρατία είναι το σύμπτωμα.
Ο Αμερικάνικος Ιμπεριαλισμός στην Μέση Ανατολή είναι ο καρκίνος.Με απλά λόγια «ο πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία» είναι η ίδια η τρομοκρατία. Μόνο που αυτή διεξάγεται σε μεγαλύτερη κλίμακα με ανθρώπους που χρησιμοποιούν αεριοθούμενα αεροπλάνα και πυραύλους»

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Κόλαφος για τη CIA είναι η έκθεση του αμερικανικού Κογκρέσου για τις «βάρβαρες» ανακρίσεις υπόπτων για τρομοκρατία κατά τη διακυβέρνηση Μπους. Η Γερουσία των ΗΠΑ κατηγορεί  μάλιστα την υπηρεσία μυστικών πληροφοριών της χώρας ότι εξαπάτησε το Κογκρέσο και το Λευκό Οίκο αναφορικά με τις πρακτικές της, τόσο ως προς το επίπεδο βίας τους, όσο και ως προς την αποτελεσματικότητα τους.
Πολύ πιο βάρβαρες και λιγότερο αποτελεσματικές από όσο υπόσχονταν ήταν οι «προωθημένες τεχνικές ανάκρισης» που η CIA χρησιμοποιούσε κατά υπόπτων για τρομοκρατία τα χρόνια μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου στις ΗΠΑ, σύμφωνα με την έκθεση του Κογκρέσου που δόθηκε σήμερα στη δημοσιότητα.
Στην έκθεση παρουσιάζονται αναλυτικά οι μέθοδοι βασανισμού που οι μυστικοί πράκτορες χρησιμοποιούσαν προκειμένου να εξετάσουν υπόπτους για διασυνδέσεις με την Αλ-Κάιντα, αλλά και συγκεκριμένες ιστορίες 100 περίπου ανθρώπων που έπεσαν θύματα της CIA την περίοδο 2001-2009. Στη δημοσιότητα δόθηκαν σήμερα μόλις 480 σελίδες της έρευνας που αριθμεί 6.200 σελίδες συνολικά.
Μία από τι κύριες μεθόδους που περιγράφονται είναι αυτή του εικονικού πνιγμού. Πρόκειται για μία πρακτική σύμφωνα με την οποία το θύμα του βασανισμού ακινητοποιείται οριζόντια σε κάποια επιφάνεια κι ενώ καλύπτεται το πρόσωπο του, οι βασανιστές του ρίχνουν νερό με αποτέλεσμα να αισθάνεται ότι πνίγεται. Σύμφωνα με τη CIA τρεις κρατούμενοι πέθαναν στα χέρια των πρακτόρων της με αυτό τον τρόπο, σύμφωνα με την έκθεση του Κογκρέσου όμως τα θύματα υπολογίζονται να είναι  περισσότερα.
Ανάμεσα στις μεθόδους βασανιστηρίων ήταν η στέρηση ύπνου, η συνεχόμενη ανάκριση επί μέρες, η απομόνωση, σεξουαλικές απειλές για βιασμό, τα «μπάνια» με παγωμένο νερό, ενώ η CIA άφησε αρκετούς κρατούμενους να πιστεύουν ότι δεν θα έβγαιναν ζωντανοί από την ανάκριση.
Πιο συγκεκριμένα στην έκθεση παρουσιάζονται οι ιστορίες ενός κρατουμένου ο οποίος βρισκόταν υπό καθεστώς ανάκρισης επί πέντε ολόκληρες μέρες χωρίς διάλειμμα αλλά κι ενός άλλου ο οποίος που ήταν φυλακισμένος επί 17 μέρες στο σκοτάδι, χωρίς να γνωρίζει ούτε καν που βρισκόταν.
Επιπλέον, περιγράφεται η περίπτωση ενός κρατούμενου που οι ανακριτές τον απείλησαν ότι θα τον τραυματίσουν με ένα ηλεκτρικό τρυπάνι, αλλά κι ενός άλλου που απειλήθηκε ότι θα βιαστεί με ένα σκουπόξυλο.
Σε μία περίπτωση αναφέρεται ότι ο ανακριτής φέρεται να είπε στον ανακρινόμενο ότι δε θα προλάβει η υπόθεση του να φτάσει στη Δικαιοσύνη γιατί θα τον σκοτώσουν για να μην πει πουθενά για όσα του έκαναν. Μεταξύ άλλων, η έκθεση αναφέρει πως ένας κρατούμενος πέθανε λόγω υποθερμίας ενώ ήταν δεμένος σε ένα τσιμεντένιο πάτωμα, ενώ τουλάχιστον 26 άτομα κρατήθηκαν χωρίς να πληρούνται τα απαραίτητα κριτήρια.
Παρουσιάζοντας το χρονικό των βασανιστηρίων, η επικεφαλής της έρευνας πρόεδρος της επιτροπής Πληροφοριών της Γερουσίας, Νταιάν Φαϊνστάιν έκανε ανοιχτά λόγο για περιπτώσεις βασανιστηρίων.  Όπως είπε η ίδια «ένας εκπληκτικά μικρός αριθμός ατόμων ήταν υπεύθυνος για τον σχεδιασμό και την εφαρμογή αυτού του προγράμματος». Η έκθεση συμπλήρωσε η Φαϊνστάιν επικυρώνει ότι το πρόγραμμα βασανιστηρίων ήταν «ηθικά, νομικά και διοικητικά άστοχο και ότι αυτό το έθνος δεν θα πρέπει ποτέ ξανά να υιοθετήσει αυτές τις τακτικές».
Παράλληλα, η Φαϊνστάιν υπογράμμισε την ευθύνη της CIA για τις ανακριβείς πληροφορίες που έδινε στην ηγεσία της χώρας, για τη λειτουργία του προγράμματος και για την αποτελεσματικότητά του. Όπως χαρακτηριστικά είπε ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζορτζ Μπους, δεν ενημερωνόταν για την υπόθεση -«έμενε στο σκοτάδι», ενώ όταν τελικά ενημερώθηκε, ένιωσε «άβολα».
Σημειώνεται ότι το 2009 όταν και ο Μπαράκ Ομπάμα ανέλαβε τα ηνία των ΗΠΑ, έδωσε τέλος στο πρόγραμμα της CIA, λέγοντας από τότε πως κατά την άποψή του, οι τεχνικές ανάκρισης ισοδυναμούσαν με βασανιστήρια.
«Απαγόρευσα με κατηγορηματικό τρόπο τα βασανιστήρια όταν ανέλαβα καθήκοντα» αναφέρει ο αμερικανός πρόεδρος στην ανακοίνωση που ακολούθησε τη δημοσιοποίηση της περίληψης της έκθεσης για τις ανακριτικές μεθόδους, χωρίς, ωστόσο, να χαρακτηρίσει ευθέως τις μεθόδους της CIA ως «βασανιστήρια».
«Η έκθεση καταγράφει ένα προβληματικό πρόγραμμα που περιλαμβάνει προωθημένες μεθόδους ανακρίσεις σε υπόπτους για τρομοκρατία σε μυστικές εγκαταστάσεις έξω από τις ΗΠΑ και ενισχύει την άποψη που είχα εδώ και καιρό ότι αυτές οι σκληρές μέθοδοι δεν είναι μόνο ασυνεπείς με τις αξίες μας ως έθνος, δεν υπηρέτησαν τον αγώνα μας κατά της τρομοκρατίας ή τα συμφέροντα εθνικής ασφάλειας. Επιπλέον, αυτές οι τεχνικές έκαναν σημαντική ζημιά στη θέση της Αμερικής στον κόσμο και έκαναν πιο δύσκολο να επιδιώξουμε την προάσπιση των συμφερόντων μας έναντι των συμμάχων και των εταίρων μας. Γι' αυτό θα συνεχίσω να χρησιμοποιώ την εξουσία μου ως πρόεδρος για να εξασφαλίσω ότι δεν θα καταφύγουμε σε αυτές τις μεθόδους ξανά» αναφέρει η ανακοίνωση.
Ο επικεφαλής της πλειοψηφίας της Γερουσίας, Χάρι Ράιντ, είπε: «Σήμερα, για πρώτη φορά, ο αμερικανικός λαός θα μάθει την πλήρη αλήθεια για τα βασανιστήρια τα οποία συνέβαιναν υπό την CIA

Έξι χρόνια χωρίς το κόκκινο μαντήλι

 Έξι χρόνια χωρίς το κόκκινο μαντήλι


Ήταν μια μέρα σαν ετούτες που διανύουμε τώρα, πριν έξι χρόνια. 17 Απρίλη 2011. Κυριακή των Βαΐων. Στις παρέες συζητούσαμε ακόμα για τον Μανώλη Ρασούλη, που μας είχε αφήσει έναν μήνα νωρίτερα, όταν ήρθε το καινούργιο, χειρότερο χαμπέρι, πάλι από την Θεσσαλονίκη. Ο Νίκος Παπάζογλου είχε φύγει στα 63 του χρόνια για να συναντήσει τον φίλο και συνεργάτη του.

Εκείνη την ημέρα, ο Παπάζογλου πέθανε τυπικά, για ληξιαρχικούς λόγους. Η αλήθεια είναι ότι ουσιαστικά είχε πεθάνει δυο χρόνια νωρίτερα, στις 9 Μαΐου 2009, όταν οικονομικά προβλήματα τον ανάγκασαν να κλείσει το "Αγροτικόν", το στούντιο που είχε φτιάξει ο ίδιος. Ο ίδιος έκανε και τις παραγωγές, βάζοντας στα βινύλια την ένδειξη "Παραγωγή: Στρογγυλοί δίσκοι" και σήμα ένα... κουλούρι Θεσσαλονίκης. Πριν το κλείσει, πρότεινε στην πολιτεία να της το χαρίσει και να το λειτουργήσει εκείνη ως μουσικό σχολείο και ως χώρο εκπαίδευσης νέων μουσικών. Η προσφορά του απορρίφθηκε και ο Νίκος αναγκάστηκε να πετάξει τα πάντα στην ανακύκλωση. Δεν θα συνερχόταν ποτέ απ' αυτή την στενοχώρια. Λίγο καιρό αργότερα διαγνώστηκε ο καρκίνος...

Olympians, 1967: Ο τραγουδιστής τού συγκροτήματος Πασχάλης Αρβανιτίδης υπηρετεί την θητεία του
στο ναυτικό και τον αναπληρώνει για έναν ολόκληρο χρόνο ο 19χρονος Νίκος Παπάζογλου.

Ας γυρίσουμε λίγο πίσω τον χρόνο. Το 1978, ο Διονύσης Σαββόπουλος συλλαμβάνει την ιδέα να φτιάξει έναν δίσκο-αχταρμά, με πολλά ετερόκλητα στοιχεία. Ο Νιόνιος θέλει έναν δίσκο που θα εκφράζει το ιδεολογικό και πολιτιστικό κιτς τής εποχής, γι' αυτό και του δίνει τον τίτλο "Η εκδίκηση της γυφτιάς". Για να τον φτιάξει, μαζεύει τον λυρικό και εστέτ Νίκο Ξυδάκη, τον θεότρελλο Μανώλη Ρασούλη, τον αυτοδίδακτο μπουζουκτσή Νίκο Παππά (με το παρατσούκλι "Κακούργος"!), τον δικηγόρο Τάκη Σιμωτά, ο οποίος γράφει στίχους (δικό του το "Ραγίζει απόψε η καρδιά..."), τον πολύ καλό μπουζουκτσή Δημήτρη Κοντογιάννη, που έχει και καλή λαϊκή φωνή και κάμποσους άλλους ακόμη. Ανάμεσα στους άλλους είναι κι ένας τριαντάρης σαλονικιός, που έχει από χρόνια γοητεύσει τον Σαββόπουλο με την φωνή του, ως μέλος των "Μακεδονομάχων": ο Νίκος Παπάζογλου.

Όταν βλέπει την σύνθεση της ομάδας ο Ρασούλης, βάζει τα γέλια κι αρχίζει το δούλεμα του Ξυδάκη. Τόσα μπουζούκια και λαϊκές φωνές γύρω αλλά ο συνθέτης να γράφει με πιάνο; Ο Ξυδάκης πεισμώνει και κλείνεται σπίτι του όλο το βράδυ. Μέχρι να ξημερώσει, θα έχει σκαρώσει στο πιάνο την μουσική για ένα λαϊκό κομμάτι. Όταν το ακούει ο Ρασούλης, υποκλίνεται και πέφτει με τα μούτρα να γράψει τους στίχους. Έτσι γεννήθηκε η "Τρελλή κι αδέσποτη", το τραγούδι που ανοίγει την "Εκδίκηση της γυφτιάς". Σαββόπουλος και Ρασούλης συμφωνούν να το τραγουδήσει ο Παπάζογλου. Είναι η πρώτη φορά που ακούγεται σε δίσκο η φωνή τού "Παπάζη".


Όταν ο Νίκος πήγαινε σχολείο, η μητέρα του του έδινε καθημερινά ένα καθαρό, λευκό μαντήλι. Το ίδιο έκαναν οι μανάδες όλων των παιδιών. Αυτό το μαντήλι έγινε αφορμή να κάνει ο Νίκος την πρώτη του "επανάσταση", όταν κάποια στιγμή αποφάσισε πως δεν μπορούσε να συμπεριφέρεται σαν να ήταν σε κοπάδι. Έτσι, βρήκε ένα κόκκινο μαντήλι και, όταν έφευγε από το σπίτι, αντικαθιστούσε με αυτό το λευκό τής μητέρας του. Αυτό το κόκκινο μαντήλι έμελλε να γίνει το "σήμα κατατεθέν" του ως το τέλος της ζωής του.

Στα μικράτα του, επειδή το σχολείο ήταν μακρυά κι έπρεπε να πάρει λεωφορείο, τον συνόδευε η αδελφή του. Ένα πρωινό που έβρεχε καταρρακτωδώς, ο οδηγός του λεωφορείου έχασε τον έλεγχο κι έπεσε στην στάση, σκοτώνοντας την αδελφή του. Όπως είναι λογικό, αυτό το περιστατικό σημάδεψε τον μικρό. Πολλά χρόνια αργότερα θα έγραφε ένα τραγούδι στην μνήμη της, που θα περιλαμβανόταν στο άλμπουμ του "Μέσω νεφών", το οποίο κυκλοφόρησε το 1986. Ήταν το "Φύσηξε ο Βαρδάρης" και ήταν αδύνατο να το τραγουδήσει δίχως να δακρύσει:
Φύσηξε ο Βαρδάρης και καθάρισε,
ήλιος λες και τελείωσε ο χειμώνας.
Βγήκα μια βόλτα και μπροστά της βρέθηκα.
Στάθηκα κι απόμεινα κοιτώντας.

Φλόγες ζωηρές που τρεμοπαίζουνε
τα ρούχα, τα μαλλιά της στον αέρα.
Στη στάση πέρα δώθε σπινθηρίζουνε
τα δυο της μάτια, κάρβουνα αναμμένα.

Πριν να σε χορτάσουνε τα μάτια μου,
σε άρπαξε θαρρείς το λεωφορείο
κι έμεινα να κοιτώ καθώς χανόσουνα
κι έφτανε ως το κόκαλο το κρύο.
Οι θρυλικοί "Μακεδονομάχοι" της Θεσσαλονίκης. Διαλύθηκαν το 1971 με αστυνομική διαταγή. Από αριστερά:
Λεωνίδας Σταματιάδης (ντραμς), Γιάννης Καντζός, Θοδωρής Παπαντίνας (κιθάρες), Νίκος Παπάζογλου (τραγούδι).

Στις αρχές Μαΐου 1978 η Θεσσαλονίκη αρχίζει να δοκιμάζεται από έντονη σεισμική δραστηριότητα. Οι σεισμοί είναι συνεχείς και κάποιοι απ' αυτούς αρκετά ισχυροί, που φτάνουν τα 5,8 ρίχτερ. Ο κύριος σεισμός χτυπάει την πόλη στις 20 Ιουνίου, με 6,5 βαθμούς από βάθος δέκα χιλιομέτρων μόλις και είναι καταστροφικός, με 49 νεκρούς και τεράστιες ζημιές. Ο Παπάζογλου έχει γίνει ήδη χαζομπαμπάς και ανησυχεί για την κόρη του, την Αδελαΐδα. Έτσι, πείθει την γυναίκα του, την Βαρβάρα, να πάρει το μωρό και να πάει να μείνει λίγους μήνες σε κάποιους συγγενείς τους στις ΗΠΑ, ώσπου να τελειώσουν οι σεισμοί.

Με το που μπαίνει ο Αύγουστος, ο Σαββόπουλος τον καλεί να περάσει μαζί του λίγες μέρες στο Πήλιο. Ο Παπάζογλου δέχεται την πρόσκληση. Το κακό είναι ότι ο Νιόνιος έχει μεγάλη παρέα κι ανάμεσα στην παρέα βρίσκεται και μια κοπέλλα, την οποία ο Νίκος ερωτεύεται κεραυνοβόλα. Το πιθανώτερο είναι πως πρόκειται για έναν ακόμη απ' αυτούς τους καλοκαιρινούς έρωτες που σβήνουν μόλις φτάσει το φθινόπωρο αλλά ο Παπάζογλου υποφέρει, καθώς δε μπορεί να βγάλει από το μυαλό του την γυναίκα του και την κόρη του. Για να γλιτώσει από το καμίνι που τον καίει, αποφασίζει να φύγει. Επιστρέφει στην Θεσσαλονίκη και δίνει διέξοδο στο πάθος του με τον τρόπο που ξέρει καλά: σκαρώνει στίχους.

Εκεί, πάνω στο σβήσε-γράψε, μπαίνει στο στούντιο ο Ντίνος Χριστιανόπουλος και τον κάνει τσακωτό. "Τραγούδι γράφεις;" - "Ναι" - "Δώσε μου να δω". Ο Χριστιανόπουλος ρίχνει μια ματιά και καρφώνει τον Παπάζογλου με το βλέμμα. "Αυτό δεν είναι τραγούδι, είναι ποίημα" - "Έχω και την μουσική έτοιμη, βρε Ντίνο" - "Να μου το τραγουδήσεις τότε, να τ' ακούσω". Καθώς ο Παπάζογλου τραγουδάει, ο Χριστιανόπουλος παρακολουθεί με προσοχή. "Αν ξεφορτωθείς τις εύκολες ρίμες, σαν το 'έκταση-έξαψη', θα γίνει αριστούργημα", σχολιάζει μόλις ο Νίκος τελειώνει το τραγούδι.

1986: Μόλις έχει ολοκληρωθεί η ηχογράφηση του "Πότε Βούδας, πότε Κούδας". Νίκος Παπαζόγλου,
Μανώλης Ρασούλης, Πέτρος Βαγιόπουλος και Αντώνης Βαρδής (παραγωγός) ακούνε το αποτέλεσμα.

Ο Παπαζόγλου, προβληματισμένος από το σχόλιο του Χριστιανόπουλου, θα κρατήσει το τραγούδι στο συρτάρι του και θα το δουλέψει για δυο ολόκληρα χρόνια. Τελικά, το κομμάτι θα βγει στο φως μέσα από το άλμπουμ "Χαράτσι", το οποίο κυκλοφόρησε το 1984. Χαλάλι η πολύχρονη αναμονή, μιας και ο "Αύγουστος" έμελλε να γίνει η ιδανική μουσική έκφραση των ανεκπλήρωτων ερώτων:
Μα γιατί το τραγούδι να `ναι λυπητερό;
Με μιας θαρρείς κι απ' την καρδιά μου ξέκοψε
κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά
ανέβηκε ως τα χείλη μου και με 'πνιξε.
Φυλάξου για το τέλος, θα μου πεις

Σ’ αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω
κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος.
Λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ
ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος.
"Κουράγιο, θα περάσει", θα μου πεις.

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά,
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου, χιλιάδες φιλιά,
διαμάντια, που απλόχερα μου χάριζε;
Θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό.

Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό
μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε;
Από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως,
που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε
κι εγώ ο τυχερός που τό 'χει δει;

Μεσ' στο βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός
αστράφτει, συννεφιάζει, αναδιπλώνεται.
Μα, σαν πέφτει η νύχτα, πλημμυρίζει με φως,
φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται
και φέγγει από μέσα η φυλακή.

Καρλ Μαρξ – Η δύναμη του χρήματος

 Καρλ Μαρξ – Η δύναμη του χρήματος

Αν τα ανθρώπινα αισθήματα, πάθη, κλπ., δεν είναι απλά ανθρωπολογικά φαινόμενα με τη (στενότερη) έννοια, αλλά πραγματική οντολογική επιβεβαίωση της ύπαρξης (της φύσης), κι αν επιβεβαιώνονται πραγματικά μόνο επειδή το αντικείμενό τους υπάρχει γι’ αυτά ως αισθητό αντικείμενο, τότε είναι σαφές πως:
1.      Σε καμιά περίπτωση δεν έχουν απλά και μόνον έναν τρόπο επιβεβαίωσης, αλλά κατά μείζονα λόγο ο διακριτός χαρακτήρας της ύπαρξής τους, της ζωής τους, συνίσταται στον διακριτό τρόπο της επιβεβαίωσής τους. Ο τρόπος με τον οποίο το αντικείμενο υπάρχει γι’ αυτά είναι ο ιδιαίτερος τρόπος ικανοποίησής τους.
2.      Σε οποιαδήποτε περίπτωση, η αισθητή επιβεβαίωση είναι άμεση ανάλωση του αντικειμένου σαν ανεξάρτητη ύπαρξη (όπως συμβαίνει στην τροφή, την πόση, την επεξεργασία του αντικειμένου, κλπ.), είναι επιβεβαίωση του αντικειμένου.
3.      Στο μέτρο που ο άνθρωπος, κι ως εκ τούτου η ικανότητά του να αισθάνεται, κλπ., είναι ανθρώπινα, η επιβεβαίωση του αντικειμένου από οποιονδήποτε άλλον ισοδυναμεί με την ικανοποίησή του.
4.      Μόνο μέσω της μεταποιητικής δραστηριότητας- π.χ., μέσω της ατομικής ιδιοκτησίας- η οντολογική ουσία του ανθρωπίνου πάθους κατορθώνει την ύπαρξη, την ολοκλήρωση και τον ανθρώπινο χαρακτήρα της. Ως εκ τούτου η ανθρώπινη επιστήμη είναι από μόνη της ένα προϊόν της πρακτικής δραστηριότητας του ανθρώπου.
5.      Το νόημα της ατομικής ιδιοκτησίας -πέρα από την αποξένωση- είναι η ύπαρξη ουσιωδών αντικειμένων για τον άνθρωπο, ως αντικείμενα που μπορούν να του προσφέρουν απόλαυση, αλλά και ως αντικείμενα μέσω των οποίων μπορεί να δράσει.
Κατέχοντας την ιδιοκτησία που του επιτρέπει να αγοράζει οτιδήποτε, κατέχοντας την ιδιοκτησία που του επιτρέπει να οικειοποιείται όλα τα αντικείμενα, το χρήμα είναι λοιπόν το αντικείμενο της κατεξοχήν κατοχής. Η καθολικότητα της ιδιοκτησίας του είναι η παντοδυναμία της ύπαρξής του. Γι’ αυτό εκτιμάται ως παντοδύναμο. Το χρήμα είναι ο μαστροπός που φέρνει σε επαφή την ανθρώπινη ανάγκη με το αντικείμενό της, τη ζωή του με τα μέσα της ζωής τους. Όμως αυτό που μεσολαβεί ανάμεσα σε μένα και στη ζωή μουμεσολαβεί επίσης ανάμεσα στην ύπαρξη των άλλων ανθρώπων και σε μένα. Για μένα το χρήμα είναι ο άλλος.
«Κατάλαβέ το, διάολε!
Χέρια, ποδάρια, κεφάλι, πισινά,
είναι δική σου περιουσία.
Γιατί να τα δουλεύεις σαν να ’ναι  δανεικά;
Πες, λόγου χάρη, πως πληρώνω την αξία
έξι αλόγων. Δεν θα έχω κάθε λόγο να θεωρούμαι
απόλυτος αφέντης τους; Τα καβαλάω κανονικά,
σαν κύριος, και κινούμαι
με πόδια είκοσι τέσσερα• προσωπικά».
Γκαίτε: Φάουστ (Μιλάει ο Μεφιστοφελής)
Ο Σαίξπηρ στον Τίμωνα τον Αθηναίο:
«Χρυσάφι; Κατακίτρινο, αστραφτερό, πολύτιμο χρυσάφι;
Όχι, Θεοί, νωθρός δεν είμαι εγώ πιστός! …
Τόσο χρυσάφι θα κάνει άσπρο το μαύρο, άσχημο τ’ όμορφο,
σωστό το λάθος, σπουδαίο το χυδαίο, νέο το παλιό, γενναίο το δειλό
… Μα, τι;
Αυτό θα  σας αρπάξει παπάδες κι υπηρέτες,
θα τραβήξει το μαξιλάρι κάτω απ’ τα κεφάλια των καθωσπρέπει ανθρώπων:
Αυτός ο κίτρινος σκλάβος
φτιάχνει και παύει νόμους, ενόχους αθωώνει, κάνει ευλογία την ευλογιά,
παίρνει τους κλέφτες και τους δίνει αξία, υπόληψη και λόγο προεστού.
Αυτός μέχρι που βρίσκει γαμπρό στη χήρα την γριά.
Αυτήν που βγαίνει απ’ το νοσοκομείο με τα σπυριά της να ξερνούν βρώμα φρικτή
και να ξερνάς μπροστά τους, την στολίζει,
τη μυρώνει, σαν λουλούδι ανοιξιάτικο την κάνει.
Ε, χώμα εσύ καταραμένο, πόρνη της ανθρωπότητας, εσύ που κάνεις να σπαράζονται οι όχλοι των εθνών».
Και λίγο αργότερα:
«Ε, γλυκέ βασιλοκτόνε, αγαπημένη διχόνοια του γονιού με το παιδί! Ένδοξε μαγαριστή του άμωμου κρεβατιού, του Υμεναίου! Άρη ακατανίκητε! Πάντα νέος, πάντ’ ανθηρός, ερωτικός, περίβλεπτος μνηστήρας, λιώνεις με την πορφύρα σου το αγνό χιόνι που σκεπάζει την ποδιά της Άρτεμης! Θεέ, ορατέ, πραγματικέ, που σμίγεις τα πιο απίθανα και ξέρεις να μιλάς του καθενός την γλώσσα! Αχ, πώς αγγίζεις τις καρδιές! Να, επαναστάτησαν οι σκλάβοι σου, οι άνθρωποι. Βάλε, μεγαλοδύναμε, τα κτήνη αυτά ν’ αλληλοσπαραχτούν για την κυριαρχία!»
Ο Σαίξπηρ περιγράφει με εξαιρετικό τρόπο την πραγματική φύση του χρήματος. Για να τον κατανοήσουμε, ας αρχίσουμε, πρώτα-πρώτα, αναπτύσσοντας το χωρίο του Γκαίτε.
Αυτό που μου δίνεται με τη μεσολάβηση του χρήματος -αυτό για το οποίο μπορώ να πληρώσω (το οποίο το χρήμα μπορεί να αγοράσει δηλ.)- είναι Εγώ ο ίδιος, ο κάτοχος του χρήματος. Το μέγεθος της δύναμης του χρήματος είναι το μέγεθος της δύναμής μου. Οι ιδιότητες του χρήματος είναι και δικές μου ιδιότητες -εμού του κατόχου του- ιδιότητες και θεμελιώδεις δυνάμεις. Έτσι, ό,τι είμαι και είμαι ικανός να γίνω, σε καμιά περίπτωση δεν καθορίζεται από την ατομικότητά μου. Είμαι άσχημος, αλλά μπορώ να αγοράσω την πιο όμορφη γυναίκα. Συνεπώς δεν είμαι άσχημος, γιατί η επίπτωση της ασχήμιας -η αποτρεπτική της δύναμη- ακυρώθηκε από το χρήμα. Εγώ, σύμφωνα με τα ατομικά χαρακτηριστικά μου, είμαι κουτσός, όμως το χρήμα με εξοπλίζει με είκοσι τέσσερα πόδια. Γι’ αυτό δεν είμαι κουτσός. Είμαι κακός, ανέντιμος, έκλυτος, ηλίθιος; Το χρήμα το εκτιμούν οι πάντες. Συνεπώς και τον ιδιοκτήτη του. Το χρήμα είναι το υπέρτατο αγαθό και άρα κάτοχος κάθε αγαθού. Επιπλέον, το χρήμα με απαλλάσσει από το πρόβλημα της ανεντιμότητας. Τώρα θεωρούμαι εντιμότατος. Είμαι ανεγκέφαλος, αλλά το χρήμα είναι ο πραγματικός εγκέφαλος όλων των πραγμάτων. Πώς μπορεί να είναι ανεγκέφαλος ο ιδιοκτήτης τους; Εξάλλου, μπορώ ν’ αγοράσω έξυπνους ανθρώπους που θα με υπηρετούν. Μήπως αυτός που έχει δύναμη πάνω στους έξυπνους δεν είναι πιο έξυπνος απ’ τον πιο έξυπνο; Εγώ που, χάρη στο χρήμα, μπορώ να ικανοποιήσω όλους τους ανθρώπινους πόθους μου, δεν κατέχω όλες τις ανθρώπινες ικανότητες; Συνεπώς, το χρήμα μου δεν μεταμορφώνει τις ανικανότητές μου σε ικανότητες;
Αν το χρήμα είναι ο δεσμός μου με την ανθρώπινη ζωή, ο δεσμός μου με την κοινωνία, τη φύση και τους άλλους ανθρώπους, δεν είναι δεσμός όλων των δεσμών; Δεν μπορεί να λύσει και να δέσει όλα τα δεσμά; Και, ως εκ τούτου, δεν είναι επίσης το καθολικό μέσο κάθε διαχωρισμού; Στην πραγματικότητα, το νόμισμα μας χωρίζει και μας δένει, είναι ο… χημικός καταλύτης της κοινωνίας.
Ο Σαίξπηρ τονίζει δύο ιδιότητες του χρήματος:
1.      Είναι ορατή θεότητα: η μεταμόρφωση όλων των ανθρώπινων και φυσικών ιδιοτήτων στα αντίθετά τους, η καθολική ανατροπή και παραμόρφωση όλων των πραγμάτων. Τα πιο απίθανα πράγματα συνδυάζονται, έρχονται σε επαφή.
2.      Είναι η πόρνη και ο προαγωγός των ανθρώπων και των εθνών.
Η ανατροπή και παραμόρφωση όλων των ανθρώπινων και φυσικών χαρακτηριστικών, ο συνδυασμός των πιο απίθανων πραγμάτων — η ιερή δύναμη του χρήματος — έγκειται στο γεγονός πως αλλοτριώνει τον άνθρωπο, τον αποξενώνει από τον φυσικά και ανθρώπινα διαμορφωμένο εαυτό του.  Το χρήμα είναι η αποξένωση της ανθρώπινης ικανότητας.
Αυτό που είμαι ανίκανος να κάνω ως άνθρωπος, και για το οποίο συνεπώς όλες οι φυσικές δυνάμεις μου δεν είναι κατάλληλες, μπορώ να το κάνω μέσω του χρήματος. Μ’ αυτόν τον τρόπο, το χρήμα μετατρέπει τις δυνάμεις μου σε κάτι που δεν είναι καθαυτές. Σαν να λέμε, τις μετατρέπει στα αντίθετά τους.
Αν θέλω ένα συγκεκριμένο φαγητό ή θέλω να πάρω την ταχυδρομική άμαξα, επειδή δεν είμαι αρκετά δυνατός ώστε να πάω με τα πόδια στον προορισμό μου, το χρήμα μου εξασφαλίζει το φαγητό και την ταχυδρομική άμαξα. Σαν να λέμε, μετατρέπει την επιθυμία μου από κάτι που ανήκει στο βασίλειο της φαντασίας, την μεταφέρει από την στοχαστική, φανταστική ή επιθυμητή ύπαρξη, στην αισθητή, πραγματική ύπαρξη: από τη φαντασία στη ζωή, από τη φανταστική ύπαρξη στην πραγματική ύπαρξη. Η πραγματική δημιουργική δύναμη στην υλοποίηση αυτής της σκέψης είναι το χρήμα.
Αναμφίβολα, η ίδια διάθεση υπάρχει και σ’ αυτόν που δεν διαθέτει χρήμα. Αλλά η διάθεσή του είναι απλά ένα πλάσμα της φαντασίας χωρίς ύπαρξη, χωρίς καμιά επίπτωση σ’ εμένα -τον τρίτο παράγοντα- και τους άλλους, πράγμα που σημαίνει πως για μένα παραμένει μη πραγματική, χωρίς αντικείμενο. Η διαφορά ανάμεσα στην πραγματική διάθεση, που βασίζεται στο χρήμα, και στην ανυπόστατη διάθεση, που έχει βάση την ανάγκη, την επιθυμία, τον πόθο μου, κ.λπ., είναι η διαφορά ανάμεσα στο Είναι και την Σκέψη, ανάμεσα στην ιδέα –που απλά υπάρχει μέσα μου- και στην ιδέα που υπάρχει ως πραγματικό αντικείμενο, έξω από εμένα.
Αν δεν έχω χρήματα για να ταξιδέψω, δεν έχω ανάγκη -πραγματική και πραγματοποιήσιμη- να ταξιδέψω. Αν έχω φυσική διάθεση για σπουδές, αλλά δεν διαθέτω το απαραίτητο χρήμα, δεν έχω καμιά διάθεση –πραγματική, αληθινή– για σπουδές. Από την άλλη, αν δεν έχω καμιά πραγματική διάθεση για σπουδές, αλλά έχω την επιθυμία και το απαραίτητο χρήμα, έχω μια πραγματική διάθεση. Το χρήμα ως εξωγενές, καθολικό μέσο και δυνατότητα (μη απορρέουσα από τον άνθρωπο ως άνθρωπο ή από την ανθρώπινη κοινωνία ως κοινωνία) μετατροπής μιας εικόνας σε πραγματικότητα και της πραγματικότητας σε απλή εικόνα, μεταμορφώνει τις πραγματικές ουσιώδεις δυνάμεις του ανθρώπου και της φύσης σε αφηρημένες έννοιες και, ως εκ τούτου, σε ατέλειες και βασανιστικές χίμαιρες, όπως άλλωστε και τις πραγματικές ατέλειες και χίμαιρες –ουσιώδεις δυνάμεις που δεν έχουμε στην πραγματικότητα, που υπάρχουν μόνο στη φαντασία του ατόμου- σε πραγματικά ουσιώδεις δυνάμεις και ικανότητες. Στο φως αυτού του χαρακτηριστικού και μόνο, το χρήμα αποτελεί εν γένει παραμόρφωση της προσωπικότητας, που τη μετατρέπει στο αντίθετό της,  αντικαθιστά τα χαρακτηριστικά της με τα αντίθετά τους.
Έτσι, το χρήμα παρουσιάζεται σαν παραμορφωτική δύναμη που στρέφεται ενάντια στο άτομο, τους κοινωνικούς δεσμούς, κ.λπ., που αξιώνουν να είναι αυτοτελείς οντότητες. Το χρήμα μεταμορφώνει την πίστη σε απιστία, την αγάπη σε μίσος, το μίσος σε αγάπη, την αρετή σε αχρειότητα, την αχρειότητα σε αρετή, τον υπηρέτη σε κύριο, τον κύριο σε υπηρέτη, την ηλιθιότητα σε διάνοια και τη διάνοια σε ηλιθιότητα.
Συνεπώς το χρήμα, ως υπαρκτή και πραγματική ιδέα της αξίας, ανατρέπει και συγχύζει όλα τα αντικείμενα -φέρνει τον κόσμο πάνω κάτω- όλες τις φυσικές και ανθρώπινες ιδιότητες.
Αυτός που μπορεί να αγοράσει αξιοπρέπεια είναι αξιοπρεπής. Κι ας μην είναι παρά ένα γουρούνι. Καθώς το χρήμα δεν μπορεί να αντικατασταθεί από καμιά επιμέρους ικανότητα, από κανένα επιμέρους αντικείμενο, από καμιά επιμέρους ανθρώπινη ουσιώδη δύναμη, αλλά μόνο από τον συνολικό αντικειμενικό κόσμο του ανθρώπου και της φύσης, από την σκοπιά του ιδιοκτήτη του συνεπώς χρησιμεύει για την αντικατάσταση κάθε ικανότητας από κάθε άλλη ικανότητα, κάθε αντικειμένου από κάθε άλλο αντικείμενο, ακόμα και από τα αντίθετά τους: είναι η συναδέλφωση των πιο απίθανων πραγμάτων. Ενοποιεί τις αντιθέσεις.
Αν δούμε τον άνθρωπο ως άνθρωπο και την σχέση του με τον κόσμο ως ανθρώπινη, τότε την αγάπη μόνο με αγάπη μπορείς να την ανταλλάξεις, την πίστη μόνο με πίστη, κ.λπ. Αν θέλεις να απολαύσεις την τέχνη, πρέπει να καλλιεργηθείς. Αν θέλεις να ασκήσεις επιρροή σε άλλους ανθρώπους, πρέπει να ενδιαφέρεις και να εμψυχώνεις τους άλλους ανθρώπους. Κάθε σχέση σου με τον άνθρωπο και τη φύση πρέπει να παίρνει μια ειδική έκφραση που να αντιστοιχεί στο αντικείμενο της επιθυμίας σου, στην πραγματική προσωπική ζωή σου. Αν αγαπάς χωρίς η αγάπη σου να βρίσκει ανταπόκριση, είναι σαν να μην παράγει αγάπη η αγάπη σου. Αν, παρά το γεγονός πως εκφράζεσαι ως εραστής, δεν μπορείς να καταστήσεις τον εαυτό σου αντικείμενο αγάπης, τότε η αγάπη σου είναι ανίσχυρη: μια δυστυχία.
1844
Στα αγγλικά: marxists.org

Τελικά το ΚΚΕ θέλει το ευρώ;;;

Τελικά το ΚΚΕ θέλει το ευρώ;;;


Με αφορμή το 20 ο Συνέδριο του ΚΚΕ, τη συζήτηση που πραγματοποιήθηκε αλλά και την
Πολιτική Απόφαση του Συνεδρίου βγήκαν στη φόρα οι διάφοροι «αναλυτές» και
«ΚουΚουεΕδολόγοι» εκφράζοντας την …τουλάχιστον αστεία άποψη ότι το ΚΚΕ είναι «οπαδός του
ευρώ». Θα λέγαμε με σιγουριά ότι η άποψη αυτή των αστικών και οπορτουνιστικών επιτελείων
είναι αστεία, αν δεν έκρυβε συγκεκριμένη σκοπιμότητα.
Ποια είναι αυτή η σκοπιμότητα; Το ότι σε συνθήκες που εντείνονται αστικοί
προβληματισμοί και αντιπαραθέσεις εντός και εκτός Ελλάδας για το μέλλον της Ευρωζώνης,
πρέπει να πληγεί η μοναδική θέση που προβάλλει το ζήτημα της αποδέσμευσης από την
ΕΕ κάτω από τη σημαία των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων ως ζήτημα αδιαχώριστο
από την πάλη για την εργατική εξουσία και την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων.
Να θυμίσουμε εδώ ότι το ΚΚΕ έχει αντιπαλέψει με απόλυτη συνέπεια την ένταξη της
Ελλάδας στην ΕΟΚ, στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, αποκαλύπτοντας έγκαιρα τον πραγματικό,
αντιδραστικό, ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της. Προειδοποίησε χωρίς περιστολές για τις αρνητικές
συνέπειες στη ζωή της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Το ΚΚΕ δηλαδή εξ αρχής
αντιτάχθηκε στην ΕΟΚ και μετέπειτα στην ΕΕ από ταξική σκοπιά, απ' τη σκοπιά του συμφέροντος
των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων. Την ίδια ώρα όλοι οι άλλοι μιλούσαν για «κοσμογονία», για
«χρυσά κουτάλια» και ψήφιζαν το Μάαστριχτ με χέρια και πόδια.
Στα αστικά επιτελεία έχει ανοίξει έντονα ο προβληματισμός για το μέλλον της ΕΕ και του
ευρώ, με τις φυγόκεντρες τάσεις στο εσωτερικό της να μεγαλώνουν, τροφοδοτώντας και το αστικό
ρεύμα του «ευρωσκεπτικισμού» ως αποτέλεσμα της στροφής τμημάτων του κεφαλαίου σε μέτρα
«προστατευτισμού» των καπιταλιστικών οικονομιών.
Σε ένα τέτοιο τοπίο, που σηματοδοτείται από τις δυσκολίες στην ανάκαμψη του κεφαλαίου
σε παγκόσμιο επίπεδο, την όξυνση των ενδοαστικών ανταγωνισμών και εξελίξεις όπως το Brexit,
καταρτίζονται και εξετάζονται τα σχέδια και της εγχώριας αστικής τάξης.
Την ίδια ώρα που η ελληνική αστική τάξη επιδιώκει την παραμονή της Ελλάδας στην ΕΕ και
την Ευρωζώνη, κάνοντας συνεχείς επικλήσεις στην ανάγκη «συνοχής» της, του «πραγματικού
ρόλου» της , της «δημοκρατίας» της, ταυτόχρονα προετοιμάζεται, αν και εφόσον υποχρεωθεί, να
διαχειριστεί οικονομικά και πολιτικά μια πιθανότητα εξόδου. Είναι ξεκάθαρο άλλωστε ότι
τμήματά της την προκρίνουν ήδη ως πιο συμφέρουσα λύση για τη θωράκιση της κερδοφορίας
τους.
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, είναι λογικό για το κεφάλαιο να «ζυγίζει» τις επιλογές που έχει
μπροστά του. Να το ενδιαφέρει π.χ. σε τι «νόμισμα» θα μετρά τα κέρδη του, που σε κάθε πιθανό
ενδεχόμενο θα βασίζονται στην ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και στο φτήνεμα
της εργατικής δύναμης. Να έχει έγνοια για το αν το νόμισμα με το οποίο συναλλάσσεται στις
διεθνείς αγορές διευκολύνει βασικούς στόχους του για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής
οικονομίας, όπως π.χ. τη στήριξη κλάδων που θα λειτουργούν ως «ατμομηχανή», την προσέλκυση
κεφαλαίων και άμεσων ξένων επενδύσεων κ.ο.κ. Να υπολογίζει αν το νόμισμα στο οποίο θα μετρά
τις επενδύσεις του θα είναι περισσότερο ή λιγότερο υποτιμημένο, με ποιο άλλο διεθνές νόμισμα θα
συνδέεται κ.τ.λ.
Από την άλλη, από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, είναι
παραπάνω από φανερό και ότι η συζήτηση αυτή δεν αφορά τα συμφέροντά τους και ότι δεν
πρέπει να πέσουν στην παγίδα που στήνεται: Να επιλέξουν δηλαδή συνταγές χρεοκοπίας τους, να
επιλέξουν σε τι νόμισμα θα μετράνε τις απώλειες στο εισόδημά τους, με ποιο τρόπο θα μεγαλώσει
η σχετική και απόλυτη εξαθλίωσή τους, αφού έτσι κι αλλιώς θα βασιλεύουν η καπιταλιστική
εκμετάλλευση και το κυνήγι του κέρδους, αφού η επιχείρηση καπιταλιστικής ανάκαμψης έχει ως
προϋπόθεση την ένταση της εκμετάλλευσης. Με την εξουσία και την οικονομία στα χέρια του
κεφαλαίου, σε συνθήκες καπιταλισμού, δηλαδή, είναι παραπάνω από βέβαιο ότι ο λαός θα κληθεί
2
να πληρώσει το τίμημα της εξόδου, όπως σήμερα πληρώνει το τίμημα της παραμονής στην
Ευρωζώνη.
Το συμπέρασμα είναι ένα. Τα συμφέροντα του κεφαλαίου δεν είναι συμφέροντα του λαού.
Επειδή, λοιπόν, η θέση του ΚΚΕ είναι που τους ενοχλεί, ακολουθούν το δρόμο της
διαστρέβλωσης με σκοπό να την ακυρώσουν!
Ο ΣΥΡΙΖΑ «διάβασε» στις θέσεις του Συνεδρίου την αντίθεση του ΚΚΕ με την έξοδο από το
ευρώ. Μετά τη «δημιουργική λογιστική»… ώρα και για «δημιουργική ανάγνωση»… Έτσι βγήκε η
«Αυγή» να χρησιμοποιήσει αυτή την ανάγνωση για να δικαιώσει την πολιτική της κυβέρνησης
ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ (!) και την απόφασή της να μην επιλέξει τάχα τη «ρήξη» με την Ευρωζώνη το
καλοκαίρι του 2015, ψηφίζοντας το 3ο μνημόνιο!!! Πάλι καλά που δεν έγραψαν ότι τα μαχητικά
συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ, που έγιναν σε όλη τη χώρα στις 7 Απρίλη έγιναν για να πανηγυρίσουμε
τα νέα αντιλαϊκά μέτρα που συμφωνούν με τους εταίρους τους…
Άλλοι πάλι επίμονα αναζητούσαν σημείο επαφής ανάμεσα στο ΚΚΕ και σε αστικά κόμματα
με κριτήριο ότι το ΚΚΕ δεν θέλει «επιστροφή στη δραχμή»... Στη λαθροχειρία συνέχισε να
πρωτοστατεί και η ΛΑΕ, που αφού θήτευσε στην κυβέρνηση ανοίγοντας το δρόμο για το 3ο
μνημόνιο, είδε το «φως το αληθινό» και πλέον λέει ανοιχτά ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος για την
εξασφάλιση ρευστότητας και φθηνού χρήματος για το κεφάλαιο, παρά η επιλογή «εθνικού
νομίσματος». Και από κοντά δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που θέτουν ως όρο για την
«αντικαπιταλιστική ανατροπή» την αλλαγή νομίσματος, δουλεύοντας στο πλάι της ΛΑΕ και
αναπαράγοντας όλη τη σαβούρα περί «μεταβατικών σχεδίων», όπως η καπιταλιστική δραχμή, που
θα ανοίξει δήθεν το δρόμο για γενικότερες «ρήξεις και μετατοπίσεις»...
Στην Κέρκυρα ειδικά η ΛΑΕ έχει επιδοθεί στην οργάνωση ομιλιών με στελέχη της (π.χ.
Τόλιο και Χουντή) με στόχο να πείσουν ότι η επιλογή του νομίσματος θα φέρει φιλολαϊκές λύσεις.
Νέες αυταπάτες από το κόμμα που πέρα από το ρόλο που έπαιξε στη διαμόρφωση και γιγάντωση
των αυταπατών για την «πρώτη φορά αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ, συνεχίζει να συνδιοικεί σε Δήμο και
Περιφέρεια με το ΣΥΡΙΖΑ σε αγαστή συνεργασία.
Ενοχλούνται όλοι αυτοί, επειδή το ΚΚΕ αποκαλύπτει ότι η καπιταλιστική Ελλάδα με
«εθνικό νόμισμα» δεν συνιστά ρήξη προς όφελος του λαού, ότι η υιοθέτηση ενός πιο υποτιμημένου
νομίσματος δεν μπορεί να αποτελέσει κρίκο βελτίωσης της ζωής της εργατικής τάξης και των
λαϊκών στρωμάτων. Αν ήταν έτσι όσοι δεν έχουν ευρώ θα έπρεπε να ζουν καλά… Κάτι τέτοιο όμως
δε συμβαίνει. Το ΚΚΕ καλεί από τώρα το λαό σε τέτοιες συνθήκες να μην κάτσει αμήχανα με
σταυρωμένα τα χέρια, να μη συναινέσει να πληρώσει ξανά τη νύφη για λογαριασμό του κεφαλαίου
αλλά να οργανωθεί αποφασιστικά ο αγώνας ενάντια στις επιπτώσεις της υποτίμησης και της
όποιας αλλαγής νομίσματος. Να συνδέσει αυτή του την πάλη με τον αγώνα για πραγματική ρήξη
με το κεφάλαιο και την εξουσία του.
Ενοχλούνται πολύ περισσότερο που το ΚΚΕ λέει καθαρά ότι όσες πολιτικές δυνάμεις
προβάλλουν έναν τέτοιο στόχο ως «λύση» ή ως ενδιάμεσο στόχο για ριζικές αλλαγές τουλάχιστον
αντικειμενικά στηρίζουν τις θέσεις τμημάτων του κεφαλαίου που βλέπουν με καλό μάτι ένα τέτοιο
ενδεχόμενο, αποκαλύπτοντας έτσι ότι πίσω από την αντικαπιταλιστική τους συνθηματολογία
προβάλλει ο καθ' όλα αστικός ευρωσκεπτικισμός.
Δυστυχώς για όλους αυτούς, η θέση του ΚΚΕ, η συνεπής στάση του όλα αυτά τα χρόνια δεν
προσφέρεται για λαθροχειρία. Η απόφαση του Συνεδρίου που δημοσιεύτηκε την προηγούμενη
Κυριακή (09/04) δίνει τη δυνατότητα σε όσους δυσκολεύονται να «ανακαλύψουν» τη θέση του
Κόμματος:
«Ο ελληνικός λαός μπορεί και πρέπει να επιλέξει ο ίδιος - με τη θέληση και τη δράση του -
την έξοδο από την ΕΕ, να βάλει αυτόν το στόχο στην προμετωπίδα των συνθημάτων του,
οργανώνοντας την πάλη του με τέτοιον τρόπο, ώστε να διεκδικήσει ταυτόχρονα τα «κλειδιά» της
οικονομίας, τον πλούτο που παράγει, με το πέρασμα της εξουσίας στα δικά του χέρια. Αυτό
αποτελεί πραγματική εναλλακτική λύση προς όφελος του λαού και αξίζει κάθε θυσία.
3
Η καπιταλιστική Ελλάδα με «εθνικό νόμισμα» δεν συνιστά ρήξη προς όφελος του λαού. Η
υιοθέτηση ενός πιο υποτιμημένου νομίσματος δεν μπορεί να αποτελέσει κρίκο βελτίωσης της ζωής
της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων μέσω της ενδεχόμενης ώθησης που θα δώσει στην
ανταγωνιστικότητα και την ανάπτυξη λόγω και της φτηνότερης εργατικής δύναμης, ως συνέπειας
της υποτίμησης. Η όποια ενδεχόμενη ανάκαμψη της καπιταλιστικής παραγωγής, όποτε προκύψει,
δεν θα συνοδευτεί από ουσιαστική ανάκαμψη μισθών, συντάξεων, δικαιωμάτων, δεν θα ωφελήσει
το λαό.
Όσες πολιτικές δυνάμεις προβάλλουν έναν τέτοιο στόχο ως «λύση» ή ως ενδιάμεσο στόχο
για ριζικές αλλαγές, τουλάχιστον αντικειμενικά, εξυπηρετούν τις ιδιαίτερες ανάγκες τμημάτων του
κεφαλαίου και συνολικότερα διαφοροποιήσεις της αστικής πολιτικής ως αποτέλεσμα όξυνσης των
αντιφάσεών της. Άλλωστε, πολιτικές επίθεσης σε εργατικές - λαϊκές κατακτήσεις εφαρμόζονται
και στις χώρες του ευρώ και σε καπιταλιστικές χώρες με εθνικά νομίσματα.
Εάν επιλεγεί από την ΕΕ και την αστική τάξη η αποχώρηση της Ελλάδας από τη Ζώνη του
Ευρώ και η αλλαγή νομίσματος, το ΚΚΕ θα παλέψει, όπως και τώρα, με συγκεκριμένη γραμμή, την
οποία θα προωθεί στο κίνημα, στον ελληνικό λαό. Θα παρέμβει μαχητικά για να οργανωθεί ακόμα
πιο αποφασιστικά ο αγώνας για την επιβίωση του λαού, για την αλληλεγγύη, για να μη μείνει
καμία λαϊκή οικογένεια, κανένας εργαζόμενος, κανένας άνεργος μόνος του στις πιο οξυμένες
επιπτώσεις της αλλαγής νομίσματος (μαύρη αγορά, απότομη, μεγάλη άνοδος πληθωρισμού), στα
νύχια τραπεζών και κερδοσκόπων. Το εργατικό - λαϊκό κίνημα πρέπει να συνδέσει την πάλη αυτή
με τον αγώνα για πραγματική ρήξη με το καπιταλιστικό σύστημα.
Το εργατικό - λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη, με συντονισμένα
χτυπήματα και συνολική αντεπίθεση, να αξιοποιήσει τις όποιες αντιθέσεις στην Ευρωζώνη και την
ΕΕ που δημιουργούν ρήγματα, για να ενισχύσει την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του
κεφαλαίου, την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας σε κάθε χώρα, που θα προωθήσει και θα
οργανώσει την κοινωνική ιδιοκτησία, τον κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό της οικονομίας και
των υπηρεσιών, την παραγωγική ανάπτυξη σε όφελος του λαού.»
Μπορμπότης Γιάννης
Μέλος της ΤΕ Κέρκυρας του ΚΚΕ

11/04/2017 

TOP READ