Εδώ είναι ο παράδεισος και η κόλαση εδώ

Κατιούσα

Οι οπαδοί είναι μια γενική κατηγορία, που δεν είναι κάτι ενιαίο, όπως δεν είναι ενιαία και η κοινωνία που καθρεφτίζεται στις κερκίδες ενός γηπέδου.
Υπάρχουν οι πλούσιοι, προνομιούχοι, που μπορεί να είναι οι χειρότεροι χούλιγκαν, αλλά δεν τους πιάνει ποτέ η τσιμπίδα του νόμου.
Υπάρχουν αυτοί που γίνονται υπάλληλοι του προέδρου και μπερδεύουν την αγάπη για την ομάδα με τα συμφέροντα του αφεντικού που κάνει κουμάντο.
Υπάρχουν οι ρατσιστές που χτες στο Περιστέρι φώναζαν σε έναν έγχρωμο παίκτη του Ατρομήτου: “Ουάρντα ζούμε στη ζούγκλα να σε δούμε”, για να αποδείξουν την “ανθρωπιά” και την ανωτερότητά τους.
Υπάρχει όμως κι η άλλη πλευρά.
Υπάρχουν αυτοί που χτες στο Ολυμπιακό Στάδιο, στο ΑΕΚ-Αστέρας Τρίπολης, έβαλαν πανό για την εγκληματική, δολοφονική αμέλεια των κρατικών αρχών στην περίπτωση του 26χρονου Μαλτέζου Σώζου που αφέθηκε να πεθάνει σαν το σκυλί για μια οδοντική φλεγμονή, με το σύνθημα: Νέες ψυχές σβήνουν στις φυλακές, ένοχοι είναι το κράτος και οι βασανιστές

Υπάρχουν κι οι οπαδοί, που τρατάρουν τους φιλοξενούμενους οπαδούς με αναψυκτικά και φαγητό, για να τους δείξουν στην πράξη πως δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν μαζί τους. Όλο το γήπεδο τους χειροκρότησε, ενώ οι οπαδοί της φιλοξενούμενης Παναχαϊκής πανηγύρισαν στο τέλος ανενόχλητοι τη νίκη της ομάδας τους, μαζί με τους παίκτες της, χωρίς να γίνει πεδίο μάχης ή να θεωρηθεί “πρόκληση” από τους γηπεδούχους…

Κι αυτή δεν είναι η μόνη περίπτωση, που δείχνει πως υπάρχουν ακόμα πολλά ζωντανά κύτταρα, που παραμένουν άθικτα από την αρρώστια και τις παθογένειες του επαγγελματικού αθλητισμού, από την καφρίλα, το χουλιγκανισμό, την παθητική νιρβάνα που αδιαφορεί για ό,τι συμβαίνει στην κοινωνία. Και για αυτό ακριβώς, έχει σημασία να τις προβάλλουμε, να τις καλλιεργούμε ως παράδειγμα, ως εικόνα από την κοινωνία (και τον αθλητισμό) του μέλλοντος, χωρίς να αγνοούμε πως το νόμισμα έχει δύο όψεις.

“Οι ερυθρές φυλακές” – Ο Νίκος Καζαντζάκης για το σοβιετικό σωφρονιστικό σύστημα

Κατιούσα

Σαν σήμερα, το 1957, έφυγε από τη ζωή ο μεγάλος Κρητικός λογοτέχνης, Νίκος Καζαντζάκης, σε ηλικία 74 ετών. Μπορεί ο Καζαντζάκης πολιτικά να είχε διάφορες διακυμάνσεις, αλλά οι ταξιδιωτικές σημειώσεις του για τη Σοβιετική Ένωση είναι τόσο πλούσιες κι εύστοχες, που βάζουν τα γυαλιά σε πολλούς σοβιετολόγους του συρμού, που δε διαθέτουν ούτε το ταλέντο του, ούτε την εντιμότητα και τη διεισδυτικότητά του. Ακολουθεί το κεφάλαιο για το σοβιετικό σωφρονιστικό σύστημα από το βιβλίο “Ταξιδεύοντας – Ρουσία”, όπου προχωράει φυσικά πέρα από τις στερεοτυπικές τοποθετήσεις που ξεκινούν κι εξαντλούνται στη λέξη “γκούλαγκ”, δίνοντας τις βασικές αρχές του και κάποιες σημαντικές πληροφορίες.

Ο Παναγής Σκουριώτης της Σοβιετικής Ρουσίας είναι, όπως κι ο δικός μας, ένας ισχυρός οργανισμός, όλος φλόγα, αφιερωμένος με φανατισμό στο σκοπό που έθεσε στη ζωή του: ν’ αναμορφώσει τις φυλακές. Ξανθός, γαλάζια μάτια, ξεχειλισμένος από χαρά, σαν τους ανθρώπους που, κυριεμένοι από ένα μεγάλο πάθος, το ικανοποιούν και χαίρουνται. Χαρούμενος, γοργοκίνητος, με άρπαξε στο αυτοκίνητό του και μ’ έφερε στις μεγάλες φυλακές έξω από τη Μόσχα.
Μέσα στην πυκνήν ομίχλη, το πρωί εκείνο, τα σπίτια κι οι εκκλησιές γυάλιζαν αχνά, εξαϋλωμένα, σα χτίρια ξωτικά καμωμένα από καπνούς κι υγρασία. Τα ηλεχτρικά ήταν αναμμένα κι έφεγγαν θαμπά τους δρόμους και τις παγωμένες βιτρίνες. Κοράκια περνούσαν σιωπηλά και κάθιζαν στα κρυσταλλωμένα δέντρα, τα σπίτια όλο και λιγόστευαν, είχαμε πια βγει στο μοσχοβίτικο κάμπο, φτάναμε στις φυλακές.
Σε όλο το δρόμο ο νέος σύντροφός μου μου ξηγούσε ότι η Σοβιετική Ρουσία αντικρίζει και το δύσκολο πρόβλημα φυλακών και φυλακισμένων:
-Δύο είναι οι βασικές αρχές μας: α) η μόρφωση του κατάδικου β) η εργασία
α) Κάθε φυλακή έχει: το σκολειό της για τους αναλφάβητους· όλοι, όταν θα βγουν από τη φυλακή, πρέπει να ξέρουν ανάγνωση και γραφή· έχει τη λέσχη της, το θέατρό της, τον κινηματογράφο της, τη βιβλιοθήκη της· στη λέσχη συζητούν, γίνουνται ομιλίες, θεατρικές παραστάσεις, διαβάζουν και μορφώνουνται. Κάθε φυλακή έχει τη δική της «εφημερίδα του τοίχου», όπου οι ίδιοι οι φυλακισμένοι γράφουν με απόλυτη ελευτερία για όλα τα θέματα που αφορούν την υλική ή πνευματική ζωή τους. Οι φυλακισμένοι διαιρούνται σε διάφορες ομάδες και καθεμιά αναλαβαίνει ορισμένο κλάδο: υπάρχουν ομάδες για τη μόρφωση, για την πολιτική, τα οικονομικά, την υγιεινή, άλλες αναλαβαίνουν τη φιλολογία, τη μουσική, τις γιορτές. Όλες οι ομάδες αποτελούνται από φυλακισμένους και μονάχα ο πρόεδρός τους είναι κρατικός υπάλληλος. Μεγάλη προσοχή συνάμα δίνουμε στο κορμί: καθαριότητα, ηλιοθεραπεία, αεροθεραπεία, γυμναστική, εκδρομές.
β) Σύμφωνα με τη δεύτερή μας αρχή, όσοι κατάδικοι μπορούν, πρέπει να εργάζουνται. Η εργασία δεν έχει σκοπό την τιμωρία του φυλακισμένου, παρά την ανθρωπιστική κι επαγγελματική του μόρφωση· γι’ αυτό η εργασία πρέπει να ‘ναι ανάλογη με την κλίση και τις ικανότητες του κάθε ατόμου. Σωματική ή ψυχική ποινή απαγορεύεται, όχι μονάχα γιατί αντιστρατεύεται στις σοβιετικές μας αρχές παρά και γιατί εξαγριώνει τον άνθρωπο και του γεννάει μίσος για την κοινωνία. Η πείρα μας απόδειξε πως τίποτα δεν επιδράει τόσο ευεργετικά στο φυλακισμένο, όσο ο σεβασμός στην ατομικότητά του.
Ευτύς ως ο κατάδικος μπει στη φυλακή, πάνε και τον βλέπουν ο διευθυντής κι οι προϊστάμενοι στο μορφωτικό ή εργατικό τμήμα. Κουβεντιάζουν μαζί του, μελετούν το χαραχτήρα και τη μόρφωσή του, τις επαγγελματικές του ικανότητες. Την άλλη μέρα του δίνουνε το βιβλιάριο, όπου αναγράφουνται τα δικαιώματα και τα χρέη του.
Οι φυλακισμένοι διαιρούνται σε τρεις τάξες: Κατώτατη, μέση κι ανώτατη. Κάθε φυλακισμένος παραμένει υποχρεωτικά ορισμένο χρονικό διάστημα στην τάξη όπου κατατάχτηκε, ωσότου η διεύθυνση του επιτρέψει να μετατοπιστεί στην αμέσως ανώτερη. Η παραμονή του στην ίδια τάξη ή η μετάθεση σε άλλη εξαρτάται από την πρόοδο του φυλακισμένου στην εργασία του και στη συμπεριφορά του, και γενικά από την επίδραση που είχε απάνω του το σωφρονιστικό σύστημα.
Η προαγωγή σε ανώτερη τάξη συνεπάγεται ορισμένα προνόμια: Αλαφρώνουν οι όροι του κανονισμού, μπορεί ν’ απολυθεί ο κατάδικος προτού λήξει ο χρόνος της ποινής κτλ. Όσοι ανήκουν στην κατώτατη τάξη δικαιούνται να δέχουνται επίσκεψες και να ‘χουν αλληλογραφία κάθε 15 μέρες· όσοι στην ανώτατη, κάθε μέρα. Όσο ανεβαίνουν σε ανώτερη τάξη αποχτούν και μεγαλύτερη ελευτερία να διαχειρίζουνται τα χρηματικά ποσά που κερδίζουν και ν’ αγοράζουν τρόφιμα, φορέματα, βιβλία. Όσοι ανήκουν στη μεσαία τάξη δικαιούνται εφτά μέρες άδεια το χρόνο· όσοι στην ανώτατη δεκατέσσερεις. Επίσης μπορεί να χορηγηθεί στους αγρότες που έδειξαν καλή διαγωγή άδεια απουσίας τρεις τέσσερεις μήνες, να πάνε στα χωριά τους και να βοηθήσουν στο θερισμό. Οι μήνες αυτοί υπολογίζουνται ως φυλακή.
Έχουμε διάφορους τύπους φυλακές, ανάλογα με τα διάφορα μέτρα της κοινωνικής προστασίας:
α) Σωφρονιστικές· αυτές υποδιαιρούνται: σε οίκους φυλακής· σωφρονιστικούς οίκους προστασίας· παροικίες αγροτικές, επαγγελματικές, βιομηχανικές· ειδικά απομονωτήρια· μεταβατικούς, σωφρονιστικούς οίκους.
β) Γιατροπαιδαγωγικές· υποδιαιρούνται σε οίκους εργασίας για ανηλίκους· σε οίκους εργασίας για εγκληματίες προερχόμενους από αγροτοεργατική νεολαία.
γ) θεραπευτικές· υποδιαιρούνται: σε ιδρύματα για ψυχικά ανισόρροπους και σωματικά άρρωστους· σε ινστιτούτα ψυχιατρικής θεραπείας, νοσοκομεία κτλ.
Το σοβιετικό σωφρονιστικό σύστημα θέσπισε ακόμα μια σημαντική καινοτομία: Ως σήμερα, επικρατούσε η Ιδέα πως το δικαστήριο είναι ο μόνος ρυθμιστής της ποινής· σ’ εμάς όμως η δικαστική κι η σωφρονιστική εξουσία είναι δυο ισότιμοι παράγοντες της ενιαίας ποινικής πολιτικής του Κράτους. Το έργο της σωφρονιστικής εξουσίας δεν έχει σε μας μηχανικό χαραχτήρα· έγινε καθαρά δημιουργικό.
Από τη στιγμή που, ευτύς μετά τη δίκη, το κέντρο του βάρους μεταφέρεται στη σωφρονιστική εξουσία, τα εχτελεστικά σωφρονιστικά όργανα επιδίδουνται στη μελέτη –ψυχική, σωματική, πνευματική- των καταδίκων. Τους ταξινομούν, ορίζουν ειδικούς κανονισμούς, χρησιμοποιούν διάφορα, ανάλογα με την κάθε κατηγορία, μέσα σωφρονισμού και μόρφωσης.
Και το σπουδαιότερο: μπορούν όχι μονάχα ν’ αλλάξουν τους όρους της εχτέλεσης των δικαστικών αποφάσεων, παρά και να συντομέψουν το χρόνο της ποινής που όρισε το δικαστήριο και να μεταβάλουν ριζικά τα μέτρα της κοινωνικής προστασίας. Η Σοβιετική Ρουσία κλόνισε την αρχή πως οι δικαστικές ετυμηγορίες είναι απαραβίαστες· τα εχτελεστικά όργανα μπορούν, ανάλογα με τη διαγωγή του κατάδικου, να τροποποιήσουν ριζικά την ποινή.
Με τα μέσα αυτά προσπαθούμε όχι να τιμωρήσουμε τον κατάδικο παρά να τον κάμουμε ικανό να συνεργαστεί κι αυτός μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία: του μαθαίνουμε γράμματα, του θεραπεύουμε την ψυχή και το σώμα, του διδάσκουμε μιαν τέχνη για να μπορεί να ζήσει και να φανεί χρήσιμος στο σύνολο.
Κάνουμε ό,τι μπορούμε να νικήσουμε το σκοτάδι του μυαλού και της ψυχής του ανθρώπου.
Μέσα από την πυκνήν ομίχλη έβλεπα τα υπερβόρεια μάτια του συντρόφου μου να λάμπουν σα δυο φλόγες. Μπαίναμε στη μεγάλη αυλή της φυλακής.
Το χτίριο είναι παλιό, απέραντο και ξεμοναχεμένο στην πεδιάδα. Κάμποσοι φυλακισμένοι έκοβαν ξύλα, άλλοι κουβαλούσαν κάρβουνα· ο διευθυντής χαιρέτησε τους «συντρόφους φυλακισμένους» μ’ εγκαρδιότητα. Μπήκαμε σ’ ένα μακρύ, φωτισμένο διάδρομο· ευτύς εξαρχής σου γεννιέται η εντύπωση πως δε βρίσκεσαι σε φυλακή παρά σε σιωπηλό, πειθαρχημένο εργοστάσιο.
Ανοίγαμε τις πόρτες κατά σειρά και βρισκόμασταν πάντα μπροστά σ’ ένα καινούρια αργαστήρι: Εδώ το τυπογραφείο που αναλαβαίνει, με τη φίρμα της φυλακής, να εκδίδει βιβλία, παραπέρα το βιβλιοδετείο, έπειτα το ξυλουργείο, το παπουτσίδικο, το σιδεράδικο, το ψωμάδικο. Οι ίδιοι οι φυλακισμένοι ζυμώνουν, φουρνίζουν, μαγερεύουν, πλένουν. Παντού μας υποδέχουνται χαρούμενα κι εγκάρδια· πουθενά δεν είδα φύλακες με στολή ή με όπλα· ελάχιστοι οι φύλακες και ντυμένοι πολιτικά. Οι κατάδικοι πάλι φορούν ό,τι ρούχα τους αρέσουν, τίποτα δε σου θυμίζει πως βρίσκεσαι σε φυλακή.
Πολλοί μαθαίνοντας πως είμαι ξένος, με ζυγώνουν με περιέργεια και σφοδρό ανθρώπινο ενδιαφέρον και με ρωτούν για την πατρίδα μου: «Τι γίνεται εκεί κάτω, υπάρχουν άνθρωποι να εκμεταλλεύουνται ανθρώπους, υπάρχουν σύντροφοι που να υποφέρουν; Τι ενέργεια κάνετε να φωτιστεί, να λευτερωθεί ο λαός;» Ρωτούσαν, μ’ έπιαναν από τα χέρια, με κοίταζαν, περίμεναν κι εγώ απαντούσα με αοριστία.
Στο σιδεράδικο ένα φυλακισμένος στέκουνταν σε μια γωνιά με σταυρωμένα χέρια:
-Αυτός δε θέλει να δουλέψει, μου ξήγησε ο διευθυντής χαμογελώντας· μα σε λίγες μέρες θα βαρεθεί, θα ντραπεί, θα ζουλέψει και θα πιάσει κι αυτός δουλειά. Όταν ένας κατάδικος έρθει, τον ρωτούμε αν θέλει να δουλέψει και πού· μερικοί αποκρίνουνται πως καμιά διάθεση δεν έχουν για δουλειά κι εμείς τότε τους αφήνουμε· καθένας είναι λεύτερος. Όμως φροντίζουμε να παραστέκουν άνεργοι μαζί μ’ εκείνους που δουλεύουν και πάντα, ύστερα από λίγες μέρες, έρχουνται μόνοι τους και μας παρακαλούν να τους δώσουμε εργασία.
Πήγαμε στη λέσχη. Ήταν άλλοτε εκκλησία και σώζουνται ακόμα μερικές αγιογραφικές τοιχογραφίες απάνω από το ιερό· τώρα είναι καταστόλιστη με κόκκινες σημαίες και κόκκινα ρητά· και στο βάθος, όπου μια φορά κι έναν καιρό ήταν η Αγία Τράπεζα, είναι τώρα η μαρμαρένια προτομή του Λένιν δεξιά του, το ξύλινο αντίγραφο του Μνημείου του στην Κόκκινη Πλατεία· κι αριστερά, το αποτύπωμα της φτωχικιάς ίσμπας που είχε καταφύγει ο Λένιν όταν τον κυνηγούσαν τα όρνια του Τσάρου.
Ως μπήκαμε, μια ορχήστρα από φυλακισμένους έπαιξε τη Διεθνή, η αυλαία άνοιξε και φάνηκαν στη σκηνή μια τριανταριά μεσόγυμνοι αθλητές κι άρχισαν να εχτελούν διάφορα δύσκολα γυμνάσματα.
–Μια από τις μεγαλύτερες φροντίδες μας είναι και τούτη, μου κάνει ο διευθυντής: μαθαίνουμε τους συντρόφους φυλακισμένους ν’ αναπνέουν, να γυμνάζουν το σώμα τους, να το διατηρούν γερό και καθαρό· να ζουν όσο το δυνατό περισσότερο στο ύπαιθρο. Γι’ αυτό τους βλέπετε τόσο ζωηρούς και ροδοκόκκινους.
Ήταν πια μεσημέρι. Καθίσαμε και φάγαμε όλοι μαζί στους μεγάλους ξύλινους πάγκους: σούπα, κρέας με πατάτες, τσάι. Οι φυλακισμένοι έρχουνταν από τ’ αργαστήρια τους, πλένουνταν και κάθιζαν κεφάτοι κι έτρωγαν.
Έλεγα στο διευθνυτή:
–Κι εμείς στην Ελλάδα προσπαθούμε κάποτε με την εργασία να καλυτερέψουμε την ψυχή και το σώμα των φυλακισμένων κι εμείς ξέρουμε τις θεωρητικές αρχές που εφαρμόζετε και προσπαθούμε να τις πραγματοποιήσουμε. Έχω ένα φίλο που ‘χει αφιερώσει τη ζωή του για τη μεγάλη τούτη αποστολή. Τον λένε Παναγή Σκουριώτη.
Ο διευθυντής κούνησε το κεφάλι του:
–Σε όλο τον κόσμο, αποκρίθηκε, υπάρχει η προσπάθεια που λέτε· όλες οι θεωρίες είναι γνωστές και κυκλοφορούνε στον αγέρα της εποχής μας· παντού κάποιος αγνός και φλογερός ιδεολόγος θα βρεθεί, που θα θυσιάσει τη ζωή του για να τις εφαρμόσει· όμως, θαρρώ, του κάκου. Καμιά γενναία ριζική μεταβολή δεν μπορούν να πετύχουν και στο ζήτημα αυτό οι αστικές χώρες· είναι κι οι φυλακές μέρος ενός συνόλου και καμιά ριζική αναμόρφωση δεν μπορεί ποτέ να γίνει ξεκάρφωτη.
Στις αστικές χώρες, οι χαραχτηριζόμενες αξιόποινες πράξες αιτία έχουν συχνότατα όχι την ατομική διάθεση του φταίχτη παρά το σύνολο των κοινωνικών συνθηκών. Συχνότατα, στις αστικές κοινωνίες, ο εγκληματίας σπρώχνεται απ’ όλη την κοινωνία στο έγκλημα. Κι όταν τον κλείνουν στη φυλακή, έχει βαθιά του την πεποίθηση πως δεν είναι αυτός ο κακούργος παρά ολάκερη η κοινωνία· αυτός είναι το θύμα. Κι η πεποίθησή του αυτή τον γιομώνει πίκρα και μίσος. Με τέτοια ψυχολογία είναι φυσικό ν’ αντιδράει σε κάθε προσπάθεια που κάνει μια τέτοια κοινωνία για να τον καλυτερέψει.
Η αστική προσπάθεια για αναμόρφωση δεν μπορεί να ‘ναι ούτε ολοκληρωτική ούτε συνεχής. Είναι στη φύση του αστικού Κράτους να μη θέλει ποτέ –γιατί δεν το συφέρει- να ξυπνήσει εντελώς την ψυχή του λαού. Δε συφέρει να δει ο λαός πόσο κι από ποιους αδικιέται, ούτε να νιώσει πως έχει στα χέρια του όλη τη δύναμη. Γι’ αυτό, αν σε οποιοδήποτε κλάδο κρατικής ή κοινωνικής ενέργειας ξεπεταχτεί μια στιγμή μια αγνή προσπάθεια, η προσπάθεια αυτή είναι, αναγκαστικά, ξεμοναχιασμένη και μισερή, οφείλεται σε κανένα απροσάρμοστο στη γύρα του σαπίλα ιδεολόγο, βρίσκει οργανωμένη λυσσαλέα αντίδραση, φανερή ή κρυφή και γρήγορα ξεθυμαίνει.
Την άλλη μέρα, κάποιος γνώριμός μου Πολωνοεβραίος, παμπόνηρος κι αντιδραστικός, που του διηγήθηκα την επίσκεψή μου στις σοβιετικές φυλακές, καθώς κι όλα τα θαμαστά που ‘βλεπα κάθε μέρα, μου αποκρίθηκε σατανικά χαμογελώντας:
–Ο Ποτιέμκιν, όταν έβγαζε σε περιοδεία την αυτοκρατορικιά μετρέσα του, τη Μεγάλη Αικατερίνη, έστελνε μπροστά έτοιμα χωριά από καρτόνι και τα στερέωνε κοντά στα μέρη απ’ όπου θα περνούσαν. Χωριάτες και χωριάτισσες, ντυμένοι λαμπερά κοστούμια, γλεντούσαν ευτυχισμένοι κάτω από τα δέντρα, έπαιζαν μπαλαλάικα, πηδοκοπούσαν και ζητωκραύγαζαν την αυτοκρατόρισσα. Δεν ήταν χωριάτες και χωριάτισσες· ήταν ηθοποιοί που τους είχε νοικιάσει ο Ποτιέμκιν· κι η ερωτευμένη χοντρο-Κατερίνα δάκρυζε από κατάνυξη κι ευτυχία.
Όμοια κι οι μπολσεβίκοι σας περιοδεύουν στη Μόσχα –στη μεγάλη από καρτόνι, από ηθοποιούς και μπαλαλάικες βιτρίνα της Ρουσίας –και σας δείχνουν (οι Ρούσοι είναι, κατά παράδοση, περίφημοι σκηνοθέτες) μερικά καλοβαλμένα, πιτήδεια τρουκαρισμένα θεάματα: σκολειά, σανατόρια, φυλακές, δικαστήρια, οι σειρήνες των εργοστασίων όταν περνάτε σφυρίζουν, τάχατε πως δουλεύουν ακατάπαυτα, οι ίδιες πάντα γεωργικές μηχανές περνούν από τους δρόμους που είναι για να περάσετε, τάχατε έτσι, κατά τύχη… Και σεις χάσκετε, οι κουτόφραγκοι, και πέφτετε στην παγίδα Ποτιέμκιν νεότατου συστήματος –στην παγίδα «Καρλ Μαρξ».
Γελούσε ο φίλος μου σαρκαστικά και με κοίταζε με τα παμπόνηρα ματάκια. Με διαπέρασε αλαφριά ανατριχίλα. Ανάμεσα στους φλογερούς στενοκέφαλους πιστούς που δουλεύουν με αγάπη και πείσμα, υπάρχουν οι πολύ μορφωμένοι, χαριτωμένοι και χαιρέκακοι άπιστοι. Τούτοι όλα τα ξέρουν, τίποτα δεν μπορεί να τους ξεγελάσει, πολύ έξυπνα αποσυνθέτουν και καταγγέλνουν τον «ιερό δόλο», που χωρίς αυτόν ποτέ δεν μπόρεσε να θεμελιωθεί μια νέα θρησκεία.
Όλα τα ξέρουν οι φίνοι τούτοι άπιστοι· μονάχα τούτο ξεχνούν: πως μονάχα επιθυμώντας, απατώμενος κι απατώντας –δηλαδή πιστεύοντας- ο άνθρωπος μπορεί ν’ αλλάξει το πρόσωπο της γης.

«Άμα σκάσει ο Μπετελγκούζης». Μικρές ανάσες της καθημερινότητας

Λαϊκό Στρώμα

Δεν είναι φρέσκο νέο το γεγονός ότι μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων της χώρας είναι σε ένα βαθμό βυθισμένο εκτός από την πολιτική, και σε μια πολιτιστική θάλασσα καθυστέρησης. Ρηάλιτυ, απάλευτα σήριαλ (ντόπια και εισαγόμενα), τραγούδια της κακιάς ώρας δεσπόζουν στα ερτζιανά και το διαδίκτυο. Παράλληλα ένα μέρος της εργατικής τάξης, το πιο παραδοσιακό/χειρωνακτικό έχει σοβαρά προβλήματα λειτουργικού αναλφαβητισμού. Το βλέπουμε καθημερινά γύρω μας, από τις πινακίδες στις χασαποταβέρνες, μέχρι τα στάτα στα φέιζμπούκ. Δεν είναι κατακριτέο, ή μάλλον είναι αλλά δεν πρέπει να κατακεραυνώνουμε τα άτομα που τον εκφράζουν. Πολλές φορές αυτό συνέβη λόγω αντικειμενικών συνθηκών (βιοπορισμός κλπ.) που απέτρεψαν τον άλλο να «μάθει γράμματα» και παρά τη θέληση του.
Είναι μερικές στιγμές όμως, όταν δεν το περιμένεις, που εκπλήσσεσαι ευχάριστα.
Στο χώρο δουλειάς μου λοιπόν, μια μεσήλικη συνάδελφος, ανάμεσα σε ατέρμονες αναλύσεις για ζώδια και βουκεφαλική σκοπιανοφαγία, τα οποία άκουγα στωικά, θέλησε ένα απόγευμα να ρωτήσει κάποια πράγματα για το… σύμπαν και τα αστέρια που το αποτελούν. Εκεί λοιπόν που της εξηγώ, μετά από σχετική ερώτηση, ότι δε διατρέχουμε κάποιον κίνδυνο άμα «εκραγούν» κάποια από τα μακρινά αστέρια, ένας τακτικός πελάτης, ιδιωτικός υπάλληλος, και ο ίδιος παρεμβαίνει στη συζήτηση:

-Ναι, καλά…. Άααμα σκάσει ο Μπετελγκούζης, θα μας πάρει όλους ο διάολος…

Ξάφνου το πρόσωπό μου φωτίζεται, οι κόρες διαστέλλονται, οι ρινικές δίοδοι διευρύνονται και οξυγόνωση του εγκεφάλου αυξάνεται. Αυτές είναι οι μικρές χαρές της ζωής. Όταν οι καθημερινές ατάκες συναδέλφων και πελατών για το τι θα κάνει ο ΠΑΟΚ ή τι συμφορά μας βρήκε που έσπασε το νύχι της Κωνσταντίνας Σπυροπούλου αντικαθίστανται από κάτι σαν το παραπάνω. Απ’ το πουθενά. Out of the blue, που λένε.

Τι είναι όμως ο Μπετελγκούζης;

Ο Betelgeuse, που προφέρεται παράτυπα Beetlejuice/Μπήτλτζους (Σκαθαροζούμης) αντί για κάτι σαν Μπέτελγκηζ/Μπέτελγκαουζ που είναι πιο ταιριαστό στην ούτως ή άλλως γεμάτη ανωμαλίες αγγλική φωνολογία, είναι ένας κόκκινος γίγαντας 700 φορές μεγαλύτερος απ’ τον Ήλιο. Είναι τόσο ογκώδης που αν το κέντρο του ξεκινούσε απ’ αυτόν, η επιφάνειά του θα ακουμπούσε περίπου στο Δία. Και είναι περίπου 14.000 φορές λαμπερότερος απ’ τον Ήλιο, 800 εξάκις-εφτάκις (θα σας γελάσω) λάμπες LED και βάλε. Βρίσκεται στον αστερισμό του Ωρίωνα, περίπου 640 έτη φωτός από τη Γη, δηλαδή λίγο-πολύ «στου διαόλου τη μάνα». Λέγεται ότι κάποια στιγμή θα «πάει αδιάβαστος», καθώς θα τελειώσουν οι βενζίνες του και θα σκάσει δημιουργώντας μια Σούπερνόβα (Μασεντόνια).

Βεβαίως ο συμπαθής Μπετελγκούζης δεν προβλέπεται να σκάει στα κοντά. Αλλά ακόμα κι αν σκάσει, αν και τεράστιος, μάλλον δε θα μας επηρεάσει. Εμείς έχουμε το δικό μας άστρο, τον Ήλιο που έχει γίνει επικίνδυνος και κάθε μέρα καίει την επιδερμίδα μας. Αλλά κι αυτός αργεί. Θέλει κάνα τάλιρο δισεκατομμύρια χρόνια ακόμα μέχρι να φουσκώσει, να μας τηγανίσει και μετά να σκάσει, έχοντάς μας διαολοστείλει καιρό πριν.

Επιστρέφοντας στη γη, είναι ωραίο να βλέπεις απλούς καθημερινούς ανθρώπους του μόχθου, του μυστριού και του τόρνου ή έστω της σφραγίδας και του πρωτοκόλλου να παρεμβαίνουν με/σε τέτοια θέματα και να διαταράσσουν, θετικά, την καθημερινότητα.

Πάντως ο πελάτης γλίτωσε από ένα ακόμα παγωμένο αστείο. Θα μπορούσε αντί για τον Betelgeuse να πει:

–Άααμα σκάσει ο Αλντεμπαράν…

Όμως τότε θα αναγκαζόταν να ακούσει:

–Μωρέ κι ο Αλντεμπ-ΑΡΑΝ κι ο Αλντεμπ-ΑΡΑΣ…

Γλίτωσε ο άνθρωπος.

*Aldebaran: Ένας πορτοκαλί γίγαντας, αρκετά μικρότερος του Μπετελγκούζη και ευρισκόμενος αρκετά κοντύτερα στη Γη

Η Συμφωνία της Βάρκιζας – Έπρεπε να απορριφθεί και η παραμικρή ιδέα για παράδοση των όπλων

12-02-2018

 

Στις 12 Φλεβάρη 1945, έπειτα από τις 33 μέρες ηρωικής πάλης του λαού της Αθήνας και του Πειραιά, το Δεκέμβρη του ’44, ενάντια στο βρετανικό ιμπεριαλισμό και στην ελληνική αστική τάξη και υπό το βάρος της στρατιωτικής ήττας, υπογράφηκε η απαράδεκτη Συμφωνία της Βάρκιζας. Ακριβώς ένα χρόνο μετά, συνήλθε στην Αθήνα η 2η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ που αποφάσισε τελικά την προοδευτική έναρξη του ένοπλου αγώνα.

Κατιούσα

 

Στις 12 Φλεβάρη 1945, έπειτα από τις 33 μέρες ηρωικής πάλης του λαού της Αθήνας και του Πειραιά, το Δεκέμβρη του ’44, ενάντια στο βρετανικό ιμπεριαλισμό και στην ελληνική αστική τάξη και υπό το βάρος της στρατιωτικής ήττας, υπογράφηκε η απαράδεκτη Συμφωνία της Βάρκιζας. Πριν από την υπογραφή της συμφωνίας του ΕΑΜ με την ελληνική αστική κυβέρνηση, είχε προηγηθεί η υπογραφή ανακωχής ανάμεσα στον ΕΛΑΣ και τα βρετανικά στρατεύματα (11.1.1945), η οποία καθόριζε ως ημερομηνία κατάπαυσης του πυρός την 14.1.1945.Οι διαβουλεύσεις μεταξύ των εκπροσώπων του ΕΑΜ και της κυβέρνησης του Ν. Πλαστήρα, ξεκίνησαν στις 3 Φλεβάρη 1945 στη Βάρκιζα και κατέληξαν στις 12 του μηνός στη Συμφωνία.

Την αντιπροσωπεία του ΕΑΜ αποτελούσαν οι Γ. Σιάντος (Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ και επικεφαλής της αντιπροσωπείας), Μ. Παρτσαλίδης (Γραμματέας της ΚΕ του ΕΑΜ) και Η. Τσιριμώκος (ΓΓ του κόμματος Ενωση Λαϊκής Δημοκρατίας). Την κυβερνητική αντιπροσωπεία αποτελούσαν οι Ι. Σοφιανόπουλος (υπουργός Εξωτερικών και επικεφαλής της αντιπροσωπείας), Περ. Ράλλης (υπουργός Εσωτερικών) και Ι. Μακρόπουλος (υπουργός Γεωργίας). Στη Βάρκιζα, βρίσκονταν επίσης και διηύθυναν την κυβερνητική αντιπροσωπεία από τα παρασκήνια οι Βρετανοί Μακ Μίλαν και Λίπερ.

Αντιπροσωπείες του ΕΑΜ και της κυβέρνησης στο υπουργείο Εξωτερικών μετά την υπογραφή της συμφωνίας. Από αριστερά: Σαράφης, Σιάντος, Τσιριμώκος, Σοφιανόπουλος, Ασκούτης, Παρτσαλίδης

Η Συμφωνία της Βάρκιζας προέβλεπε τυπικά, μεταξύ άλλων [ΣΗΜ. ΣΥΝΤ.: ολόκληρο το κείμενο της Συμφωνίας μπορείτε να το δείτε εδώ]: Τη διασφάλιση των πολιτικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών, την άρση του στρατιωτικού νόμου, την άμεση απελευθέρωση των συλληφθέντων ΕΑΜιτών, την αμνήστευση των «πολιτικών αδικημάτων» που διαπράχθηκαν κατά τις μάχες του Δεκέμβρη (εξαιρούνταν τα «κοινά αδικήματα κατά της ζωής και της περιουσίας», καθώς και όσοι δεν παρέδιδαν τα όπλα έως την προκαθορισμένη ημερομηνία της 15ης Μάρτη), την απελευθέρωση των ομήρων του ΕΛΑΣ (όσοι κατηγορούνταν ως δοσίλογοι θα παραδίδονταν στη Δικαιοσύνη για να δικαστούν), τη συγκρότηση εθνικού στρατού, την άμεση αποστράτευση και αφοπλισμό του ΕΛΑΣ, του ΕΛΑΝ και της Εθνικής Πολιτοφυλακής, την εκκαθάριση των κρατικών υπαλλήλων και των Σωμάτων Ασφαλείας από δοσιλογικά στοιχεία, και τέλος, τη διενέργεια το «ταχύτερο δυνατόν» ελεύθερων και γνήσιων εκλογών και δημοψηφίσματος για το πολιτειακό.¹

Πέρα από το γενικά απαράδεκτο της συμφωνίας, απαράδεκτη ήταν ειδικότερα η υποχώρηση στο ζήτημα της αμνηστίας, το άρθρο 3, αφού με αυτό αφήνονταν ανυπεράσπιστοι στην αστική μανία χιλιάδες αγωνιστές των ΕΑΜ – ΕΛΑΣ – ΕΠΟΝ, με τη δυνατότητα μάλιστα να διωχθούν ως κοινοί εγκληματίες. Το άρθρο 3 ανέφερε συγκεκριμένα: «Αμνηστεύονται τα πολιτικά αδικήματα τα τελεσθέντα από της 3ης Δεκεμβρίου 1944 μέχρι της υπογραφής του παρόντος. Εξαιρούνται της αμνηστίας τα συναφή κοινά αδικήματα κατά της ζωής και της περιουσίας τα οποία δεν ήσαν απαραιτήτως αναγκαία διά την επιτυχίαν του πολιτικού αδικήματος».²


Μιλώντας στην ΚΕ του ΚΚΕ στις 14 Φλεβάρη, όπου συζητήθηκε η Συμφωνία, ο Γ. Ιωαννίδης μεταξύ άλλων είπε:

«Η γραμμή του Πολιτικού Γραφείου ήταν να συνάψουμε κάθε είδους συμφωνία, εκτός από μια τέτοια συμφωνία που δεν θα μας άφηνε κανένα ίχνος ελεύθερου πολιτικού βίου ή θα απαιτούσε να παραδοθούμε χωρίς όρους. Ηταν απαραίτητο να συνάψουμε τη συμφωνία. Η συμφωνία συνάφθηκε στις βάσεις που προβλέψαμε. Η αλήθεια είναι ότι ορισμένα σημεία της συμφωνίας θα μπορούσαν να αποσαφηνιστούν περισσότερο, αλλά αυτό δεν είναι η ουσία του όλου ζητήματος (…). Η σημερινή συμφωνία είναι αποτέλεσμα της διεθνούς κατάστασης της Ελλάδας (…). Δεν πρέπει να τρέφουμε αυταπάτες. Διεξάγουμε πόλεμο. Θα κερδίσουμε, αν θέσουμε σωστά αυτό το πράγμα. Είχαμε και έχουμε σωστή πολιτική, αλλά οι σημερινές συνθήκες δεν μας επιτρέπουν να την εφαρμόσουμε. Αν αύριο οι συνθήκες αλλάξουν θα νικήσουμε. Οι εσωτερικές αντιφάσεις της μπουρζουαζίας μας θα οξυνθούν περισσότερο και πρέπει να τις εκμεταλλευτούμε κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Μπροστά στο Κόμμα τίθενται σήμερα τα ακόλουθα καθήκοντα:

1. Να υποστηρίζουμε το συμμαχικό μέτωπο (τη συμφωνία) και να το επεκτείνουμε. Να δημιουργήσουμε πλατύ μέτωπο των δημοκρατικών δυνάμεων. 
Να συσπειρώσουμε στο μέτωπο αυτό όλες τις δημοκρατικές δυνάμεις, που δεν είναι φασιστικές, ακόμα και τον ίδιο τον Πλαστήρα. Θα οργανώσουμε γρήγορα το συνέδριο του ΕΑΜ.

2. Πρέπει να στρέψουμε την προσοχή στο Κόμμα μας. Πρέπει να ενισχύσουμε και να εξασφαλίσουμε τη δράση του κάτω από κάθε όρους. Το Πολιτικό Γραφείο πρέπει να μελετήσει το οργανωτικό ζήτημα και να βρει τις μεθόδους για την ποιοτική βελτίωση του Κόμματος.

3. Πρέπει να οργανώσουμε διαφωτιστική και προπαγανδιστική δραστηριότητα του Κόμματος στις τάξεις των κομματικών μελών και στο λαό (…).

Για το ζήτημα των Αγγλων: Δεν πρέπει να ξεχνάμε το ζήτημα της ανεξαρτησίας της χώρας. Κάθε φορά που τίθεται το ζήτημα από τη σκοπιά αυτή, πρέπει να υπογραμμίζουμε ότι η αγγλική επέμβαση δεν εξυπηρετεί την ομαλή πολιτική ανάπτυξη της χώρας».³

Την ίδια μέρα, συνεδρίασε και η ΚΕ του ΕΑΜ, η οποία ενέκρινε ομόφωνα τη Συμφωνία.⁴

Στις 15 Φλεβάρη η ΚΕ του ΕΛΑΣ εξέδωσε προκήρυξη για την αποστράτευση του ΕΛΑΣ. Απευθυνόμενη στους μαχητές του ΕΛΑΣ, ανάμεσα σε άλλα, σημείωνε: «Η συμφωνία της 12ης Φλεβάρη τερματίζει τον ένοπλο αγώνα σας. Τώρα, ήλθε η ώρα να καταθέσετε με τιμή τα δοξασμένα όπλα σας. Ομως το έργο σας δεν ολοκληρώθηκε. Ο δεύτερος μεγάλος σκοπός του αγώνα μας, η κατοχύρωση της λαϊκής κυριαρχίας και η δημιουργία των προϋποθέσεων εκείνων που θα εξασφαλίσουν την ανεμπόδιστη δημοκρατική εξέλιξη του τόπου, περιμένει την πραγματοποίησή του».⁵

Την ίδια μέρα εκδόθηκε και η σχετική Ημερήσια Διαταγή του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ. Οπως αναφέρει ο Στ. Σαράφης, ο Α. Βελουχιώτης αρνήθηκε αρχικά να υπογράψει τη διαταγή. Τότε ο Σαράφης του είπε πως, αν δεν την υπογράψει αυτός, τότε δεν θα την υπέγραφε και ο ίδιος, ζητώντας του να αποτανθεί στο Κόμμα. Το ίδιο βράδυ, ο Βελουχιώτης συνυπέγραψε τη διαταγή.⁶

Σε τηλεγράφημα που στάλθηκε στις 15 Φλεβάρη αναφέρονταν τα άμεσα καθήκοντα των ΚΟ του ΚΚΕ ως εξής:

«Σ’ όλα τα μέλη μας, ΕΑΜ, ΕΛΑΣ αναλυθεί συμφωνία και οι λόγοι που επέβαλαν υπογραφή της -στοπ- Βασικές κατευθύνσεις -στοπ- πάλη για δημοκρατικές ελευθερίες και εξέλιξη Χώρας -στοπ- Διατήρηση ενότητας συμμαχικού αγώνα γραμμές ΕΑΜ και δημιουργία πλατιού πανδημοκρατικού μετώπου -στοπ- Διαφώτιση Κόμματος και λαού σημερινές συνθήκες πρώτιστο καθήκον -στοπ- οργανωτικά προβλήματα αποκτούν σήμερα αποφασιστική σημασία -στοπ- Ανάγκη εξασφαλιστεί λειτουργία και προφύλαξη οργανώσεων και τεχνικού μηχανισμού -στοπ- πάρουμε μέτρα σ’ επιστράτευση οργανώνοντας εθνοφυλακή κομμ. δυνάμεις κατά υπόδειγμα παλιού AMI -στοπ- βασική προϋπόθεση πραγματοποίησης καθηκόντων μας είναι η σύνδεσή μας με τις μάζες -στοπ- συγκεκριμένες πράξεις τρομοκρατίας Κυβέρνησης Πλαστήρα πρέπει ξεσκεπάζονται καθημερινά από οργανώσεις -στοπ- Χαρακτηρισμός κυβέρνησης Πλαστήρα φασιστικής σήμερα όχι ορθός -στοπ- οργανώσεις μας με προσωπική ευθύνη γραμματέων περιοχής και σε συνεργασία καπεταναίους διαφυλάξουν σημαντικό μέρος οπλισμού -στοπ- Επίσης διαφυλάξουν τρόφιμα και άλλη περιουσία ΕΛΑΣ λ/σμο Πολ. Γραφείου -στοπ- Πρέπει γίνουν συνελεύσεις ανταρτών όπου εξηγηθεί γιατί διαλύθηκε ΕΛΑΣ και καθήκοντα ελασιτών με γυρισμό τους πόλεις και χωριά -στοπ- εξηγηθεί ελασίτες ότι θα δημιουργήσουμε συλλόγους αγωνιστών εθνικοαπελευθερωτικού πολέμου 1941-1944 όπου θα μπούνε όλοι ελασίτες φαντάροι αξιωματικοί».⁷

Στις 18 Φλεβάρη η καθοδήγηση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ επέστρεψε στην Αθήνα. Στα Τρίκαλα παρέμεινε η ΚΕ του ΕΛΑΣ για την τήρηση των στρατιωτικών όρων της Συμφωνίας. Τα μέλη της ΚΕ του ΕΛΑΣ – μεταξύ τους και ο Γ. Σιάντος – επέστρεψαν στην Αθήνα μαζί με τον ΓΣ του ΕΛΑΣ στις 4 Μάρτη.

Ο «Ριζοσπάστης», που έως τότε εκδιδόταν στα Τρίκαλα, άρχισε να τυπώνεται και πάλι στην πρωτεύουσα στις 20 Φλεβάρη (από τις 3 – 18 Φλεβάρη κυκλοφορούσε τοπική έκδοση Αθήνας του «Ριζοσπάστη»).

Η συγκέντρωση των όπλων του ΕΛΑΣ πραγματοποιήθηκε σε 32 πόλεις, όπου ο ΕΛΑΣ παρέδωσε περισσότερα όπλα από όσα είχε δεσμευτεί: «Από τα 42.500 όπλα που είχε αναληφθεί υποχρέωση παραδίδονται 49.200».⁸

Υπήρχαν και άλλα όπλα τα οποία έκρυψε ο ΕΛΑΣ σε διάφορες τοποθεσίες ανά την Ελλάδα, σύμφωνα και με τις παραπάνω οδηγίες προς τις ΚΟ του Κόμματος. ⁹

Σε λιγότερο από 48 ώρες μετά την υπογραφή της Συμφωνίας, οι επιθέσεις στα γραφεία της «Ελεύθερης Ελλάδας» και του «Ριζοσπάστη» (στις 13 και 14 Φλεβάρη αντίστοιχα), προμήνυαν τι θα επακολουθούσε. Ανήμερα της υπογραφής, η κυβέρνηση Πλαστήρα φρόντισε να ανασυστήσει το υφυπουργείο Ασφαλείας…

Η ηγεσία του ΚΚΕ έπρεπε να απορρίψει και την παραμικρή ιδέα για την παράδοση των όπλων και τη διάλυση του ΕΛΑΣ. Ομως, στις 28 Φλεβάρη 1945 ο ΕΛΑΣ αποστρατεύθηκε.

Στις 24 Μάρτη, ο Αρης με επιστολή του στην ΚΕ σημείωνε: «Οπως πιστεύω θα έχετε πεισθεί και σεις τώρα πως οι Ελληνες αντιδραστικοί και οι Αγγλοι κατακτητές δεν έχουν καμιά πρόθεση να εφαρμόσουν έστω κι αυτή την ετεροβαρή επιζήμια στα συμφέροντα του λαού μας και μη δίδουσα καμιά εγγύηση για το σεβασμό των ελευθεριών του λαού μας, συμφωνία της Βάρκιζας (…) πρόθεσή τους είναι (…) να οργανώσουν και να διεξάγουν με πλεονεκτικές γι’ αυτούς συνθήκες τον εμφύλιο πόλεμο μ’ όλα τα μέσα (…) δεν είναι αργά. 
Αργότερα σίγουρα θα είναι πολύ αργά και θα χρειαστούν τεράστιες θυσίες σε κόπους και σε αίμα για ν’ αρχίσει κάτι σοβαρό. (…) μην αυταπατάστε ότι τα όπλα που κρύψαμε θα μπορέσετε αργότερα να τα χρησιμοποιήσετε. Οχι. Θα τα βρούνε σε λίγο οι εθνοφύλακες. Χρησιμοποιήστε τα – έστω και μέρος τους – από τώρα. Πρέπει να ξαναπάρει τα όπλα ο ΕΛΑΣ (…) ενεργήστε σύντομα και δραστήρια».¹⁰
Οι παράγοντες που οδήγησαν στην υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, πέρα από τη σταθερή ηττοπαθή άποψη ότι το ΚΚΕ και το ΕΑΜ δεν μπορούσαν να διεξάγουν αγώνα κατά των Αγγλων με θετικό αποτέλεσμα, ήταν πρωταρχικά: Η εμμονή στην κοινοβουλευτική στρατηγική της «ομαλής δημοκρατικής εξέλιξης», σε συνάρτηση και με την πίεση των συμμάχων του ΚΚΕ στο ΕΑΜ να υπογραφτεί συμφωνία, άρα η οπορτουνιστική άποψη ότι σε αυτήν την περίπτωση το ΕΑΜ θα διαλυθεί και το ΚΚΕ θα βρεθεί απομονωμένο.

Ακριβώς ένα χρόνο μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, συνήλθε στην Αθήνα η 2η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ που αποφάσισε τελικά την προοδευτική έναρξη του ένοπλου αγώνα.

Ουσιαστικά διδάγματα

Με αφορμή τη Συμφωνία της Βάρκιζας, ανάμεσα στις πολλές ερμηνείες που έχουν διατυπωθεί για την ήττα του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ και του ΚΚΕ το Δεκέμβρη του 1944, αναφέρονται και τα περί ανικανότητας του κομματικού ηγετικού πυρήνα, έλλειψης πολιτικής διορατικότητας, αρνητικού επηρεασμού της ηγεσίας του ΚΚΕ από συμμαχικές δυνάμεις στο ΕΑΜ και άλλες παρόμοιες.

Οσο και αν τα παραπάνω αποτυπώνουν τη μία ή την άλλη πλευρά σε ένα σύνολο παραγόντων που οδήγησαν στην ήττα, παραγνωρίζουν ουσιαστικά διδάγματα που βγαίνουν γι’ αυτήν την περίοδο:

— Το Κόμμα μας δεν αντιμετώπισε τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα ως κρίκο για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας, αλλά αυτονόμησε την πάλη ενάντια στους κατακτητές από την πάλη για την ανατροπή της αστικής εξουσίας.
— Το αβάσιμο της άποψης που λέει ότι η συμμετοχή του ΚΚ σε κυβέρνηση συνεργασίας αποτελεί σκαλοπάτι για να προχωρήσει το κίνημα σε πιο προωθημένους στόχους, αποδείχτηκε περίτρανα και πριν το Δεκέμβρη του 1944, με τη συμμετοχή του ΚΚΕ και του ΕΑΜ στην κυβέρνηση Παπανδρέου («εθνικής ενότητας»). Παρά το γεγονός ότι ο λαός είχε και τα όπλα, έγινε ουρά των εξελίξεων που το άρμα τους έσυραν οι αστικές πολιτικές δυνάμεις.

— Στην περίπτωση των εξελίξεων που ακολουθούσαν τη γερμανική κατοχή, η κατάκτηση της εργατικής εξουσίας προϋπέθετε διαχωρισμό των ΕΑΜικών δυνάμεων από τους πολιτικούς και στρατιωτικούς στόχους των «συμμάχων» και της κυβέρνησης Παπανδρέου, γεγονός που θα όξυνε πολύ περισσότερο την ταξική πάλη. Προϋπέθετε ακόμα αναδιάταξη των συμμαχιών μέσα στο ΕΑΜ – ΕΛΑΣ σε βάση επαναστατική και μετατροπή των φύτρων εξουσίας (Λαϊκός Στρατός, Λαϊκή Δικαιοσύνη) σε όργανα της επαναστατικής δράσης. Ακόμα: Επρεπε να προετοιμαστεί το Κόμμα και ισχυρές λαϊκές δυνάμεις για την εφαρμογή σχεδίου κατάληψης της Αθήνας, μετά την αποχώρηση των Γερμανών. Αυτό, σε συνδυασμό με αντίστοιχη δράση και συγκέντρωση δυνάμεων για την κατάληψη και άλλων βασικών κέντρων της χώρας, ιδιαίτερα της Θεσσαλονίκης.
— Το Κόμμα μας ήταν ιδεολογικά – πολιτικά ανέτοιμο για να διαμορφώσει τέτοιες εξελίξεις. Το στάδιο της αστικοδημοκρατικής επανάστασης, που είχε χαράξει η 6η Ολομέλεια της ΚΕ, το Γενάρη του 1934 (και επικύρωσε λίγο αργότερα το 5ο Συνέδριο του ΚΚΕ), αποτέλεσε τη βάση πάνω στην οποία προσαρμόστηκε η στρατηγική του «αντιφασιστικού μετώπου», που υιοθέτησε το 6ο Συνέδριο του ΚΚΕ (8) (Δεκέμβρη 1935), σύμφωνα με τις αποφάσεις του 7ου Συνεδρίου της ΚΔ (Ιούλης – Αύγουστος 1935).

— Η στρατηγική των αντιφασιστικών μετώπων πάλης στηριζόταν στην ανάλυση ότι «…οι εργαζόμενες μάζες σε μια σειρά καπιταλιστικές χώρες είναι υποχρεωμένες σήμερα να διαλέξουν συγκεκριμένα όχι ανάμεσα στη δικτατορία του προλεταριάτου και στην αστική δημοκρατία, αλλά ανάμεσα στην αστική δημοκρατία και το φασισμό». Με βάση αυτό, αμέσως μετά το 7ο Συνέδριο της ΚΔ και πριν από το 6ο Συνέδριο του ΚΚΕ, η 4η Ολομέλεια της ΚΕ (27 – 28 Σεπτεμβρίου 1935) αποφάσισε ότι: «…το ΚΚΕ συνεργάζεται όχι μόνο με τα σοσιαλιστικά και αγροτικά κόμματα (…) αλλά και όλα τα άλλα κόμματα (…) που στέκονται σε μια ελάχιστη δημοκρατική – αντιφασιστική βάση (…) όπως των Φιλελευθέρων». Είχε προηγηθεί η απόφαση της ΚΕ (Αύγουστος 1935), η οποία έθετε το στόχο για… το σχηματισμό της αντιφασιστικής – δημοκρατικής κυβέρνησης», με τη συμμετοχή του ΚΚΕ. Η ουσία του 6ου Συνεδρίου, όπως και της 4ης Ολομέλειας ήταν: Μέσα από την πάλη κατά του μοναρχοφασισμού, στη δημοκρατική επανάσταση και μετά στο σοσιαλισμό. Με βάση την παραπάνω στρατηγική αντιμετώπισε το ΚΚΕ και τις εξελίξεις τον Δεκέμβρη του ’44.

— Μια σειρά επικριτές του Δεκέμβρη και του ΚΚΕ ισχυρίζονται ότι η πολιτική γραμμή του Κόμματος ήταν αντιφατική, επειδή, όπως λένε, κινούνταν ανάμεσα στην πολιτική λύση και τον ένοπλο αγώνα για την κατάκτηση της εξουσίας με τη βία. Ομως, η ανατροπή του συσχετισμού δυνάμεων, όπως είχε διαμορφωθεί προς το τέλος της Κατοχής, προϋπέθετε ταξική σύγκρουση, αιματηρή τρομοκρατία εκ μέρους της αστικής τάξης, ανεξάρτητα από το πόσο το συνειδητοποιούσε το ίδιο το Κόμμα. Και στις δύο πλευρές υπήρχαν χιλιάδες νεκροί και τεράστιες υλικές καταστροφές, ταυτόχρονα με το όργιο της πτωματολογίας και της προβοκάτσιας που οργάνωσαν οι Βρετανοί και οι εγχώριοι κρατικοί μηχανισμοί. Ποια ομαλότητα ήταν δυνατό να έρθει, για παράδειγμα, μετά από το δολοφονικό όργιο των οργάνων της αστικής τάξης, των λαομίσητων Ταγμάτων Ασφαλείας, εναντίον χιλιάδων αγωνιστών, ακόμα και ανθρώπων που δεν είχαν ενεργή ανάμειξη στην οργανωμένη πάλη;

Αλλωστε, ο αστικός πολιτικός κόσμος που αντιστεκόταν στους κατακτητές παίρνοντας το μέρος της βρετανικής πλευράς, συνέδεε την απελευθέρωση με τη διατήρηση της καπιταλιστικής εξουσίας. Παρέμεινε αταλάντευτος σε αυτήν τη θέση, ακόμα και τότε που δεν μπορούσε ούτε στην Αθήνα να έρθει από την Αίγυπτο, δίχως τον εγγλέζικο στρατό και τους συμβιβασμούς του ΚΚΕ και του ΕΑΜ.

Το ΚΚΕ αντιμετώπισε τον ένοπλο αγώνα των 33 ημερών ως μέσο επίτευξης ενός στόχου που δεν έβγαινε από το πλαίσιο της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Ομως η ταξική πάλη έχει τους δικούς της αδήριτους νόμους.

***

 

ΣΗΜ: Τα στοιχεία ανάλυσης για την πολιτική του ΚΚΕ σε σχέση με τη Συμφωνία της Βάρκιζας αντλήθηκαν από το βιβλίο «Δεκέμβρης του ’44, Κρίσιμη ταξική σύγκρουση (άρθρα και ντοκουμέντα)», Συλλογικό – επιμέλεια: Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ, «Σύγχρονη Εποχή» 2014.
Παραπομπές:

1. Το ΚΚΕ, Επίσημα Κείμενα τ. 5 σ. 411, 416.

2. Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1949 – 1968, Β’ τόμος, σελ. 624, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 2012.

3. Εμφύλιος Πόλεμος: Εγγραφα από τα Γιουγκοσλαβικά και Βουλγαρικά Αρχεία, εκδ. «Παρατηρητής», Θεσσαλονίκη 1999, Βασίλης Κόντης – Σπυρίδων Σφέτας, Εγγραφο AJ, SKJ-CK, KMOV-Grcka, 1942-1947, IX 33/I-1-100 της Επιτροπής Διεθνών Σχέσεων και Επαφών της ΚΕ της Ενωσης Γιουγκοσλάβων Κομμουνιστών.

4. «Ριζοσπάστης» 20 Φλεβάρη 1945.

5. Π. Πετρίδης, «Στη δίνη του Εμφυλίου Πολέμου» Σπάνια ντοκουμέντα του ΕΑΜ (1944 – 1947)», σελ. 157, εκδ. «Προσκήνιο», Αθήνα, 1998.

6. Στέφανος Σαράφης, «Μετά τη Βάρκιζα», σελ. 16, εκδ. «Επικαιρότητα», Αθήνα, 1979.

7. Αρχείο ΚΚΕ – Εγγραφο 525983: Ραδ/τα Σιάντου – Ιωαννίδη προς τις ΚΟ του ΚΚΕ κατά τη μάχη του «Δεκέμβρη», 12/1944 – 2/1945, σελ. 9. Το συγκεκριμένο ραδιοτηλεγράφημα υπογράφει ο Ιωαννίδης.

8. ΕΑΜ «Λευκή Βίβλος. Παραβιάσεις της Βάρκιζας (Φλεβάρης – Ιούνης 1945)» στο Π. Πετρίδης (επ.) «Στη δίνη του Εμφυλίου Πολέμου. Σπάνια ντοκουμέντα του ΕΑΜ (1944 – 1947)» σελ. 179, εκδ. «Προσκήνιο», Αθήνα, 1998. Κατά τον Θ. Χατζή ο ΕΛΑΣ παρέδωσε 51.893 όπλα (Θανάση Χατζή, «Η νικηφόρα επανάσταση που χάθηκε (1941 – 1945)», τ. Γ’, σελ. 482, εκδ. «Παπαζήση», Αθήνα, 1979.

9. Σύμφωνα με τον Γ. Ιωαννίδη ο ΕΛΑΣ διέθετε συνολικά περί τα 70.000 όπλα. Γιάννης Ιωαννίδης, «Αναμνήσεις», σελ. 371, εκδ. «Θεμέλιο», Αθήνα, 1979.

10. Αρχείο ΚΚΕ – Εγγραφο 139162: Γράμμα του Θανάση Κλάρα (Αρη Βελουχιώτη) προς τα μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ 24/3/1945, σελ. 1 – 9.

Κ. Σ.

Πηγή: Ριζοσπάστης

 

http://www.katiousa.gr 

Τα πρόστιμα της Νovartis

Είναι γνωστό ότι σε τούτο το ιστολόγιο δεν συμπαθούμε την συνομωσιολογία. Κατ' επέκταση, δεν πρόκειται να παρασυρθούμε σε εικοτολογίες και φτηνιάρικες αναλύσεις για το "σκάνδαλο Novartis", το οποίο μονοπωλεί την επικαιρότητα εδώ και μια βδομάδα. Και, βέβαια, θα αφήσουμε για άλλους τις απαντήσεις σε ψευδοδιλήμματα του τύπου "μήπως το σκάνδαλο Novartis χρησιμοποιείται για να ξεχαστεί το μεγαλειώδες συλλαλητήριο ή μπας και το συλλαλητήριο στήθηκε από εκείνους που γνώριζαν ότι θα ξεσπάσει σκάνδαλο με την Novartis;".

Για να είμαι ειλικρινής, δεν σκόπευα να μιλήσω καθόλου για την Novartis. Έλα, όμως, που το σαββατοκύριακο έχω αρκετό χρόνο για ξεψάχνισμα, οπότε, αναδιφώντας στις σημειώσεις μου και σεργιανώντας στο διαδίκτυο, ανακάλυψα ένα δημοσίευμα του Ρώυτερς με ημερομηνία 27 Απριλίου 2017. Αυτό:

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, "Η Νότια Κορέα δήλωσε την Πέμπτη ότι έχει επιβάλει πρόστιμο στην ελβετική φαρμακευτική εταιρεία Novartis ύψους 55,1 δισ. γουόν (48,8 εκατ. δολλαρίων) επειδή πρόσφερε ανταλλάγματα στους γιατρούς ώστε να συνταγογραφούν τα φάρμακα της εταιρείας και παράλληλα ανέστειλε την ασφαλιστική κάλυψη ορισμένων φαρμάκων τής εταιρείας".

Στην συνέχεια του δημοσιεύματος αναφέρεται ότι το κορεατικό υπουργείο υγείας και πρόνοιας αποφάσισε να αναστείλει για έξι μήνες την ασφαλιστική κάλυψη εννέα παραλλαγών δύο τύπων φαρμάκων τής Novartis και να επιβάλει πρόστιμα σε 33 παραλλαγές άλλων 15 φαρμάκων. Η Novartis παραδέχτηκε έμμεσα την κουτσουκέλα της, ζητώντας από το υπουργείο να της δώσει απλώς μια τρίμηνη περίοδο χάριτος πριν εφαρμοστεί η εξάμηνη αναστολή.

Λεπτομέρεια: Οκτώ μήνες νωρίτερα, τον Αύγουστο του 2016, έξι υπάλληλοι της Novartis Κορέας είχαν κατηγορηθεί για παράνομες πρακτικές αύξησης των πωλήσεων των φαρμάκων της εταιρείας και οι σχετικές δίκες είχαν ήδη δρομολογηθεί.


Μιας και έμπλεξα με το Ρώυτερς, συνέχισα το περιδιάβασμα με μια σκέψη στο μυαλό μου: Κορέα και Ελλάδα είναι μικρά ψάρια για μια Novartis, οπότε κάπου πρέπει να υπάρχει κάτι μεγαλύτερο. Δεν άργησα να το βρω εδώ, με ημερομηνία 20/11/2015:
  

Τόμπολα! Η Novartis προέβη σε συμφωνία με το πολιτειακό δημόσιο να πληρώσει 390 εκατ. δολλάρια για να διακανονίσει τις κατηγορίες ότι πλήρωσε παράνομες προμήθειες σε εξειδικευμένα φαρμακεία, με αντάλλαγμα να συνεχιστεί η διάθεση των σκευασμάτων της στους ασθενείς.

Όπως λέει το δημοσίευμα, "ο διακανονισμός μεταξύ τής μονάδας παραγωγής φαρμάκων τής Novartis στις ΗΠΑ, της ομοσπονδιακής κυβέρνησης και περισσότερων από 40 κρατών αφορά πληρωμές που έκανε η φαρμακοβιομηχανία μεταξύ 2007 και 2012 σε ορισμένα εξειδικευμένα φαρμακεία, ως δέλεαρ για να συστήνουν συνταγές σε ασθενείς των προγραμμάτων Medicaid και Medicare". Κατά τον διακανονισμό, η Novartis παραδέχτηκε μερικά γεγονότα, τα οποία δείχνουν λεπτομερώς τον τρόπο με τον οποίο δούλευε το σύστημα.

Τα εξειδικευμένα φαρμακεία χορηγούν φάρμακα που είτε είναι περισσότερο ακριβά είτε απαιτούν ειδικό χειρισμό. Η Novartis επέλεξε μερικά από αυτά τα φαρμακεία, φτιάχνοντας ένα άτυπο κλειστό κύκλωμα το οποίο παρότρυνε τους ασθενείς να συνεχίσουν να παίρνουν τα φάρμακά τους, δήθεν για να μειώσουν πιθανούς κινδύνους και τυχόν παρενέργειες από την διακοπή τους. Πριν από την Novartis, είχαν κάνει παρόμοιο διακανονισμό και δυο τέτοια φαρμακεία, πληρώνοντας συνολικά 75 εκατ. δολλάρια.

Δεν ξέρω αν τα παραπάνω ποσά ακούγονται τεράστια στ' αφτιά σας αλλά η Novartis δεν πρέπει να πολυπόνεσε. Πριν περάσει ένας χρόνος, πλήρωσε άλλα 35 εκατ. δολλάρια για να διακανονίσει παρόμοιες κατηγορίες. Αυτή την φορά, οι προμήθειες πληρώθηκαν κατά το διάστημα 2002-2009, για να σπρωχτεί στην αγορά μια παιδική αλοιφή, περί της οποίας υπήρχαν υπόνοιες πως προκαλεί καρκίνο του δέρματος. Ιδού το σχετικό δημοσίευμα της 5/10/2016 από το Stat News:

Κι αφού μπλέξαμε και με το Stat News, ας δούμε και μια άλλη ομορφιά. Τον Μάρτιο του 2016, η Novartis πλήρωσε στις ΗΠΑ άλλα 25 εκατ. δολλάρια για να διακανονίσει τις κατηγορίες για την παρόμοια παράνομη πολιτική πωλήσεων που ακολούθησε κατά την περίοδο 2009-2011, ώστε να αυξήσει τις εξαγωγές της στην... Κίνα! Αν δεν με πιστεύετε, ιδού το δημοσίευμα:

Επειδή κουραστήκαμε με τα νούμερα, ας ανακεφαλαιώσουμε τώρα. Είδαμε τέσσερις περιπτώσεις όπου η Novartis συνελήφθη με την γίδα στην πλάτη και πλήρωσε συνολικά 49+390+35+25=499... πες 500 εκατομμύρια δολλάρια. Μισό δισ. δολλάρια για βρομιές σε ΗΠΑ, Κίνα και Κορέα, την ώρα που το ελληνικό Novartis Gate υπολογίζεται κατ' αρχάς σε 3 δισ. ευρώ, με τις φήμες να κάνουν λόγο για πολλαπλάσιο ποσό. Μάλιστα!

Να βγάλω εγώ το συμπέρασμα ή να αφήσω τον αναγνώστη να το βγάλει μόνος του; Ως συνήθως, θα κάνω το δεύτερο. Κι αν μέχρι αύριο προλάβω να σενιάρω μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία που έχω ήδη σημειωμένα, θα επανέλθω.

Παιχνίδια αποπροσανατολισμού με την υπόθεση Novartis

        

Παιχνίδια αποπροσανατολισμού με την υπόθεση Novartis παίζει η κυβέρνηση, ενώ προσπαθεί να δώσει άλλοθι σε αντιλαϊκές πολιτικές, όπως έκαναν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στο παρελθόν, λέγοντας ότι η αιτία της κρίσης, των μνημονίων και των λαϊκών προβλημάτων είναι απλά και μόνο η διαφθορά και κάποιοι διεφθαρμένοι πολιτικοί και όχι ένα σύστημα, μια συνολική οικονομική και κοινωνική πολιτική, που έχουν στο DNA τους το κυνήγι του κέρδους, όλα αυτά δηλαδή τα οποία υπηρετεί και ο ΣΥΡΙΖΑ με πολύ μεγάλη συνέπεια.

ΚΕΡΚΥΡΑ-ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΣΧΕΣΕΙΣ ΣΠΙΤΙΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΝΟΙΚΟΚΥΡΙΩΝ

ΚΑΝΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗ

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΙΣ 21 ΦΛΕΒΑΡΗ
ΣΤΙΣ 10 ΤΟ ΠΡΩΙ ΣΤΗΝ ΕΦΟΡΕΙΑ

Κανείς να μην μείνει μόνος του στην επίθεση αυτή. Με οργάνωση και αποφασιστικότητα να δώσουμε τη μάχη, να βάλουμε φραγμό στα αρπακτικά που θέλουν να μας πετάξουν στο δρόμο, να αρπάξουν τον ιδρώτα, τους κόπους μιας ζωής για να έχουμε ένα κεραμίδι στο κεφάλι μας εμείς και τα παιδιά μας. Δεν έχει καμιά ευθύνη ο εργαζόμενος που έμεινε άνεργος, που του μείωσαν το μισθό, ο συνταξιούχος που του πετσόκοψαν τη σύνταξη, ο αυτοαπασχολούμενος που η μπότα των επιχειρηματικών ομίλων τον ανάγκασε να κλείσει το μαγαζί του, που δεν μπορεί να εκπληρώσει τις όποιες υποχρεώσεις είχε δημιουργήσει.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ σφίγγει τη θηλιά του χρέους στο λαιμό του λαού. Ένα χρέος το οποίο δεν το δημιούργησε ο ίδιος ο λαός, αλλά του το φόρτωσαν με τις πολιτικές τους όλα αυτά τα χρόνια οι κυβερνήσεις, που σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης ανακεφαλαιοποίησαν επανειλημμένως τους τραπεζικούς ομίλους, στήριξαν τα μονοπώλια, συνέτριψαν μισθούς, δικαιώματα των εργαζομένων και εξαπέλυσαν φοροκαταιγίδα, με αποτέλεσμα να μη μπορεί η λαϊκή οικογένεια να πληρώσει τις υποχρεώσεις της, ούτε καν να καλύψει τις βασικές ανάγκες της.

Μετά τα μέτρα εξασφάλισης της υφαρπαγής της λαϊκής κατοικίας από τις τράπεζες με τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, προχωρούν ακόμα παραπέρα με την απόφαση για κατασχέσεις ακινήτων για χρέη προς το Δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία. Είναι μία απόφαση που βάζει σε άμεσο κίνδυνο την πλειοψηφία των λαϊκών οικογενειών, σε μία περίοδο που τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς την εφορεία ξεπέρασαν τα 105 δισ. ευρώ, με το 80% αυτών να είναι ποσά μέχρι τις 3.000 ευρώ και τις κατασχέσεις να ξεκινάν από τα 500 ευρώ οφειλής.

Όσες κορόνες και να βγάζουν κυβερνητικά στελέχη, ότι ο λαός δεν κινδυνεύει και στόχος τους είναι οι μεγαλοοφειλέτες, είναι κούφια λόγια. Οι μεγαλοοφειλέτες που επικαλούνται, είναι οι "υγιείς" επιχειρηματίες που στηρίζουν τη “δίκαιη” ανάπτυξη, είναι αυτοί που κάθε φορά τους χαρίζουν δάνεια και χρέη με προκλητικές πολιτικές παρεμβάσεις. Όλα αυτά τα μέτρα επιβεβαιώνουν ότι και στην ανάπτυξη ο λαός θα συνεχίσει να βιώνει τη φτώχεια, την ανασφάλεια και θα αγκομαχά για να τα βγάλει πέρα, ενώ οι επιχειρηματικοί όμιλοι θα εκμεταλλεύονται όλα τα προνόμια που τους δίνει το κράτος με ζεστό χρήμα και φορολογική ασυλία.

Μόνη απάντηση και στην ανάπτυξή τους είναι ο οργανωμένος αγώνας, η πάλη για την υπεράσπιση της ζωής, για συλλογικές συμβάσεις, για προστασία της λαϊκής κατοικίας.

Έχουμε τη δύναμη, μπορούμε να περάσουμε σε ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ.

Καλούμε τους εργαζόμενους, συνολικά τον λαό του νησιού μας σε οργάνωση της πάλης για την προστασία της λαϊκής κατοικίας. Κανείς δεν είναι μόνος του! Ψηλά το κεφάλι!

Καταγγέλλουμε άμεσα στο Σωματείο μας κατασχέσεις-σχέδια πλειστηριασμών. Παίρνουμε την υπόθεση στα δικά μας χέρια! 

Την Τετάρτη 21 Φλεβάρη διαδηλώνουμε και απαιτούμε:

• Εδώ και τώρα προστασία της λαϊκής κατοικίας με νόμο.
• Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη.
• Καμία κατάσχεση λαϊκής κατοικίας για χρέη προς το Δημόσιο και ασφαλιστικά ταμεία.
• Να σταματήσουν τώρα οι κατασχέσεις μισθών και συντάξεων από τραπεζικούς λογαριασμούς.
• Πάγωμα χρεών για άνεργους και διαγραφή ανατοκισμών δανείων.
• Διαγραφή δανείων, ανέργων και εργαζομένων που έχουν υποστεί μειώσεις στους μισθούς.
• Όχι στην φοροληστεία, αφορολόγητο όριο στα 20.000 ευρώ προσαυξημένο 5.000 για κάθε παιδί.
• Κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και όλων των χαρατσιών

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΙΣ 21 ΦΛΕΒΑΡΗ
ΣΤΙΣ 10 ΤΟ ΠΡΩΙ ΣΤΗΝ ΕΦΟΡΙΑ

Επικοινώνησε τώρα με το Σωματείο σου!

FB: kerkyraikossyndesmosidiotikonypallilon

Web: http://sidypker.blogspot.gr

e-mail: pamesidypker@gmail.com

Τηλ.: 697 840 4989

Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας: Ο χάρτης των αυτοκτονιών

Τι δείχνουν τα στοιχεία για μια σειρά από χώρες του πλανήτη

Τα πρώτα χρόνια της οικονομικής κρίσης οι αυτοκτονίες έγιναν πρώτο θέμα στην Ελλάδα και ζήτημα πολιτικής εκμετάλλευσης που πολλές φορές ξεπερνούσε τα όρια του φτηνού λαικισμού.

Αναφέρονταν διαρκώς από τα ΜΜΕ, από το βήμα της Βουλής και το θέμα έδειχνε να έχει πάρει διαστάσεις εθνικής τραγωδίας που συναγωνίζονταν τους θανάτους από τροχαία και το κάπνισμα.

Ποσοστό αυτοκτονιών στους άνδρες ανά 100.000 κατοίκους

Είναι όμως έτσι τα πράγματα ή μήπως ήταν μία κατάσταση σταθερή, που πριν την κρίση δεν δίναμε πολύ σημασία και τώρα απλώς έριξαν τα φώτα επάνω;

Το ζήτημα των αυτοκτονιών δεν μπορεί να αναλυθεί, ούτε να εξηγηθεί με απλό τρόπο.

Είναι σύνθετο ζήτημα κι επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό από κοινωνικούς και οικονομικούς παράγοντες, όπως επίσης δεν πρέπει να παραβλέψουμε και ψυχολογικούς παράγοντες που επρεάζονται ακόμα κι από το φυσικό περιβάλλον, τις εργασιακές συνθήκες  κ.ο.κ.

Οι πίνακες με τα στοιχεία

Ανά 100.000 κατοίκους

Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, που δημοσιοποιήθηκαν πρόσφατα και αφορούν το 2015, δηλαδή την χρονιά η κρίση βρίσκονταν στην κορύφωση της, η Ελλάδα βρίσκεται στην τελευταία θέση σε όλη την Ευρώπη σε ότι αφορά τις αυτοκτονίες.

Οι αριθμοί στους χάρτες οι οποίοι καταγράφουν αυτοκτονίες ανά 100.000 κατοίκους δείχνουν ότι πρωταθλήτρια στις αυτοκτονίες για την Ευρώπη είναι η Λιθουανία με 26,1 θανάτους (ανά 100.000 κατοίκους), ακολουθούμενη από την Λευκορωσία (19,1) και την Πολωνία (18,5), την Ρωσία (17,9), την Λεττονία (17,4) ενώ το Καζακστάν με 27,5 ξεπερνά και την Λιθουανία, αλλά ανήκει στην Ασία.

Στον αντίποδα βρίσκεται η Ελλάδα η οποία φαίνεται και από τον παραπάνω πίνακα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας δεν παρουσιάζει σημαντικές αυξομειώσεις τα τελευταία 15 χρόνια.

Ποσοστό αυτοκτονιών στις Γυναίκες ανά 100.000 κατοίκους

Η Κύπρος έχει μια γεγάλη αύξηση τα τελευταία χρόνια αλλά το ποσοστό αυτοκτονιών παραμένει χαμηλό (3,6).

Συνολικά η χώρα με το μικρότερο ποσοστό αυτοκτονιών στον κόσμο είναι η Τζαμάικα με μόλις 1,4 ενώ ΗΠΑ, Ιαπωνία, Γαλλία κι οι Σκανδιναδικές χώρες πλην της Νορβηγίας (9.3) έχουν από 12 εώς 16.

Το χαρακτηριστικό των πινάκων που επισυνάπτουμε είναι η μεγάλη διαφορά που παρατηρείται στις αυτοκτονίες μεταξύ ανδρών και γυναικών που ξεπερνά σε αρκετές χώρες το 400%, δηλαδή για κάθε γυναίκα που αυτοκτονεί αντιστοιχούν τέσσερις(!!) αυτοκτονίες ανδρών.

Η μόνη χώρα στον πλανήτη που τα ποσοστά αυτοκτονιών των γυναικών είναι έστω και λίγο μεγαλύτερα από τα ποσοστά αυτοκτονιών των ανδρών είναι η Κίνα. Η χώρα δηλαδή με την μεγαλύτερη ανάπτυξη στον πλανήτη.

Χάρτης με την αναλογία του ποσοστού αυτοκτονιών μεταξύ Ανδρών/Γυναικών

Δυστυχώς δεν διαθέτουμε στοιχεία για πριν το 1990 αλλά είναι φανερό πως η ραγδαία πτώση του βιοτικού επιπέδου, η αύξηση της εκμετάλλευσης και η ανέχεια που έφερε στους λαούς της περιοχής η αντεπαναστατική λαίλαπα έχει παίξει μεγάλο ρόλο στην αύξηση του ποσοστού των αυτοκτονιών.

Τέλος δεν περνά απαρατήρητη τεράστια διαφορά στις αυτοκτονίες μεταξύ της «δημοκρατικής» Νότιας Κορέας και τις «ολοκληρωτικής» Βόρειας Κορέας.
Μιλάμε ουσιαστικά για τον ίδιο λαό, με την ίδια κουλτούρα με σχεδόν το ίδιο κλίμα, που όμως ζει σε τελείως διαφορετικές συνθήκες και κοινωνικο-οικονομικά συστήματα.

Συμπέρασμα

Κοιτώντας τους χάρτες δεν μπορεί να κρυφτεί κανείς πίσω από ρηχούς συναισθηματισμούς. Το απάνθρωπο οικονομικό σύστημα οδηγεί χιλιάδες ανθρώπους στην απόγνωση και στην απελπισία.

Μια εικόνα χίλιες λέξεις για το ποσοστό αυτοκτονιών στη μετά ΕΣΣΔ εποχή

Η σχετική μείωση των αυτοκτονιών που καταγράφεται παγκοσμίως τα τελευταία 15 χρόνια δεν μπορεί να κρύψει την αντίστοιχη ραγδαία αύξηση του αλκοολισμού, της τοξικομανίας, της πορνείας κ.α. ειδικότερα στς μικρές ηλικίες που καταγράφεται στο ίδιο διάστημα.

Είναι σημάδια ενός αδηφάγου συστήματος που πατά κυριολεκτικά επί πτωμάτων προκειμένουν να εξασφαλίσει τα κέρδη του, χωρίς να λογαριάζει το κόστος από τις κατεστραμένες ανθρώπινες ζωές.

Ακόμα κι η επιστημονική ψυχολογική υποστήριξη που απαιτείται για να αντιμετωπιστεί ακόμα και το διαπιστωμένο πρόβλημα ενός ανθρώπου τίθεται υπό αμφισβήτηση με την κατάρρευση των δομών ψυχικής υγείας αλλά και της πρόληψης γενικότερα.

Με δυο λόγια εάν έχεις χρήματα και μπορείς να πληρώσεις για ψυχολόγο κανένα πρόβλημα…

Αν πάλι είσαι μπατηράκι η ατομική «λύση» που σου δίνει το σύστημα.. γνωστή:

«Πνίξε τον καημό και τα όνειρά σου στ’ αλκοόλ ή στα ναρκωτικά κι όταν πιάσεις πάτο…δώσε φούντο από το μπαλκόνι…»

Επισυνάπτονται αναλυτικοί πίνακες

Πηγή: Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας

Παρουσίαση Πινάκων: Ροβεσπιέρος