Πως έγιναν τα μεγάλα τζάκια. Του Βασίλη Ραφαηλίδη

Ο Άνταμ Σμιθ, ο πρόγονος όλων των οικονομολόγων κάθε θεωρητικής απόκλισης κι ένας από τους πιο σημαντικούς δασκάλους του Μαρξ, λέει στο περιλάλητο σύγγραμμά του Ο πλούτος των εθνών (1779), όπου προσπαθεί να εξηγήσει το μηχανισμό συσσώρευσης του πλούτου: Λίγοι θα είχαν ενδοιασμούς για το λαθρεμπόριο, αν μπορούσαν να βρουν έναν εύκολο και ασφαλή τρόπο να το κάνουν. Είναι ο πρώτος που τολμά να πει πως η προσήλωση στη νομιμότητα δεν βοηθάει τη συσσώρευση του κεφαλαίου και πως η αυθαιρεσία, η αίρεση και η εξαίρεση αποτελούν προϋποθέσεις για την αύξηση του πλούτου των ατόμων, συνεπώς και των εθνών στα οποία ανήκουν τα άτομα.

Οι απόψεις του Σμιθ ήταν βόμβα στα θεμέλια των «παραδοσιακών αξιών» που κληρονομήθηκαν από το Μεσαίωνα και μια ριζική ανατροπή του μωσαϊκού νόμου, που είναι περισσότερο γνωστός σαν «δέκα εντολές». Το «ου κλέψεις», «ου φονεύσεις», «ου μοιχεύσεις», «ου ψευδομαρτυρήσεις», κι όλα τα άλλα «ου» χάνουν το νόημά τους στην καθημερινή οικονομική πρακτική. Σεβόμαστε τις δέκα εντολές μόνο όταν δεν μας βλάπτουν οικονομικά και επανερχόμαστε σ’ αυτές μόνο όταν παραιτηθούμε από την προσπάθειά μας να πλουτίσουμε.

Φυσικά, έχουμε πάντα την ευχέρεια να σεβόμαστε όσες από τις εντολές μας βολεύουν και να απορρίπτουμε όσες δεν μας βολεύουν. Έτσι, μπορούμε να είμαστε υπέρ του «ου μοιχεύσεις» όταν αισθανόμαστε ικανοποιημένοι από την ερωτική συμπεριφορά της συζύγου μας, αλλά μπορούμε να καταστρατηγήσουμε αυτή την εντολή αν η οικονομική μας προκοπή εξαρτάται, ας πούμε, από τα ερωτικά καπρίτσια της κόρης του αφεντικού, που «λιώνει» για μας.

Όσο για το «ου ψευδομαρτυρήσεις», άστα να παν στο διάβολο. Η ψευδής μαρτυρία είναι κοινός τόπος στα δικαστήρια. Και η «συμπαθής τάξη» των εργαζομένων που λέγονται ψευδομάρτυρες, το μόνο που κάνουν για να διαφυλάξουν μέρος μόνο της παραπάνω άκρως παραγωγικής εντολής είναι να μην προχωρούν στη συγκρότηση επαγγελματικού σωματείου επαγγελματιών ψευδομαρτύρων. Το «ου φονεύσεις» προκαλεί βδελυγμία σε όλους. Εκτός από τις περιπτώσεις που φονεύουμε μαζικά και μεθοδικά για «τη δόξα της πατρίδας». Όσο για εκείνο το αστείο «ου κλέψεις», αυτό δεν εμπόδισε ποτέ κανέναν κλέφτη να κάνει τη δουλειά του.

Οι λαθρέμποροι λοιπόν έπαιξαν βασικό ρόλο στην ανάπτυξη της οικονομίας, κατά τον Άνταμ Σμιθ. Όταν σε ζορίζουν με τους υψηλούς δασμούς και σε εμποδίζουν να πλουτίσεις είναι φυσικό να αποθαρρύνεσαι αν είσαι καλός και ευσυνείδητος έμπορος και από έμπορος να γίνεσαι λαθρέμπορος, δηλαδή σωστός έμπορος. Αυτό σημαίνει πως δεν πρέπει να έχετε ενοχές όταν εισαγάγατε κάτι λαθραίο για προσωπική σας χρήση. Άλλωστε, η ιδιοχρησία του λαθραίου δεν είναι λαθρεμπόριο. Το λαθρεμπόριο έχει νόημα μόνο όταν εισάγεις εμπορεύματα ατελώνιστα για να τα πουλήσει; κι όχι για να τα χρησιμοποιήσεις ο ίδιος.

Ωστόσο, θα σε αντιμετωπίσουν σαν λαθρέμπορο και σ’ αυτή την περίπτωση, παρότι δεν έχεις την πρόθεση να εμπορευτείς αυτό που εισήγαγες λαθραία. Εμπόριο και ταυτόχρονα λαθρεμπόριο όπλων κάνει κάθε σοβαρό κράτος. Γιατί λοιπόν, οι υπήκοοι να μην πράξουν ομοίως με εμπορεύματα ειρηνικά;

Τη σημασία της παρανομίας για την οικονομική προκοπή την επισημαίνει ο Άνταμ Σμιθ- και μην τολμήσει κανείς να με κατηγορήσει για παρότρυνση εις τέλεσιν παρανόμων πράξεων γιατί θα τον παραπέμψω στο δημιουργό της επιστήμης της πολιτικής οικονομίας. Βέβαια, ηθικά κατοχυρωμένη δεν είναι αυτή η παρανομία. Αλλά, το είπαμε, η ηθική είναι γι’ αυτούς που επέλεξαν είτε την «έντιμον πενίαν» είτε την από βλακεία πενία. Κι αν το παιδί σας αριστεύει στη σχολική έκθεση που γράφουν οι μαθητές την παγκόσμια ημέρα αποταμιεύσεως … αποκληρώστε το έγκαιρα. Γιατί, ενώ δεν θα γίνει ποτέ σοβαρός καπιταλιστής διά του κουμπαρά, θα β0ηθήσει άλλους καπιταλιστές να γίνουν καλύτεροι καπιταλιστές με τα δάνεια που θα πάρουν από την τράπεζα όπου εμείς αδειάζουμε τους φτωχοκουμπαράδες μας.

Η αποταμίευση έχει σοβαρό νόημα μόνο όταν συνοδεύεται από μια καταπάτηση και των δέκα εντολών. Αλλά αυτό μην το πείτε στο παιδί σας. Θα το γράψει στην έκθεση και θα το μηδενίσουν. Κανείς δεν θέλει να γίνεται λόγος για ανεντιμότητα όταν γίνεται λόγος για οικονομικές συναλλαγές. Μάλιστα, όσο πιο έντονα απορρίπτεις φραστικά την ανεντιμότητα, τόσο πιο εύκολα κάνεις την ανέντιμη δουλειά σου.

Βέβαια, ο Σμιθ τελικά δεν αποκάλυψε τον πραγματικό μηχανισμό της δημιουργίας του πλούτου’ αυτό θα το κάνει αργότερα ο Μαρξ, που μίλησε για τη διπλή ηθική του πλούσιου. Που είναι ανέντιμος κάθε Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή και έντιμος κάθε Τρίτη, Πέμπτη και Σάββατο. Η Κυριακή είναι αφιερωμένη στον Θεό.

Η παρανομία έπαιξε μείζονα ρόλο στην ανάπτυξη των σύγχρονων θεσμών, λέει ο Σμιθ. Κι αν σήμερα οργιζόμαστε με τους απατεώνες είναι γιατί αυτοί οι θεσμοί είναι ήδη διαμορφωμένοι, πράγμα που μας εμποδίζει να καταλάβουμε πώς διαμορφώθηκαν».

Προσέξτε την άκρως εντυπωσιακή ιστορία του πειρατή Φράνσις Ντρέικ, που έγινε σερ. Είναι ο πρώτος στην ιστορία λόρδος εκ πειρατών.

Στις πειρατικές επιχειρήσεις του διασημότερου στην ιστορία της πειρατείας πειρατή, του Φράνσις Ντρέικ, η βασίλισσα της Αγγλίας Ελισάβετ αποφάσισε κάποτε να επενδύσει ένα πολύ σημαντικό μέρος των χρημάτων του βασιλικού θησαυροφυλακίου. Σκέφτηκε προφανώς αυτή η τρομερή γυναίκα, που δεν είχε κανέναν ηθικό φραγμό: Έτσι κι αλλιώς το βασιλικό θησαυροφυλάκιο δημιουργήθηκε με πολλές και συνεχόμενες αρπαγές από τους προγόνους μου. Καθόλου δεν πειράζει, λοιπόν, αν συνεργαστώ κι εγώ μ’ έναν σπουδαίο επιχειρηματία, που τυχαίνει να είναι και πειρατής. Ήδη έχω συνεργαστεί με τόσα και τόσα καθάρματα, που όλες τις βρομιές τις έκαναν χωρίς να παίξουν το κεφάλι τους κορώνα – γράμματα, όπως ο ατρόμητος Ντρέικ.

Κι έτσι η βασίλισσα Ελισάβετ βοήθησε αποτελεσματικά τον Ντρέικ να αυξήσει πολύ τον πειρατικό του στόλο. Στο εξής κάθε πειρατικό ταξίδι του Ντρέικ με τον καλά οργανωμένο στόλο του θα φέρνει καθαρό κέρδος 4.700% σε σχέση με την επένδυση που είχε κάνει. Επενδύεις εκατό δραχμές και έχεις κέρδος 4.700 δραχμές! Αυτή είναι επένδυση κύριοι! Τούτο το ποσοστό κέρδους (4.700%) αποτελεί αξεπέραστο ρεκόρ σ’ ολόκληρη την παγκόσμια ιστορία, αρχαία και νέα. Και δεν καταρρίφθηκε ποτέ από κανέναν σύγχρονο επιχειρηματία.

Η βασίλισσα Ελισάβετ, εκτιμώντας τη συμβολή αυτού του σπουδαίου πειρατή στην ανάπτυξη τόσο της αγγλικής οικονομίας στο σύνολό της, όσο και του βασιλικού θησαυροφυλακίου ειδικότερα, κάλεσε τον αρχιπειρατή στα ανάκτορα και τον έχρισε λόρδο. Έτσι ο σερ Φράνσις Ντρέικ θα γίνει ο πρώτος και ο μόνος λόρδος πειρατής στην ιστορία της Αγγλίας.

Τούτο το εκπληκτικό γεγονός συνέβη το 1580, την εποχή που ο Σαίξπηρ επένδυε τη μεγαλοφυία του στο περίφημο ελισαβετιανό θέατρο, χωρίς βέβαια να γίνει σερ γι’ αυτόν τον ευτελή λόγο. Βέβαια, αν ζούσε σήμερα θα γινόταν οπωσδήποτε σερ, αφού έγιναν σερ οι σαιξπηριστές ηθοποιοί Λόρενς Ολιβιέ, Ραλφ Ρίτσαρντσον και Τζον Γκίλγουντ. Εμείς οι απόγονοι κλεπτών κάθε μορφής και πειρατών όλων των θαλασσών ξέρουμε να τιμούμε τους πνευματικούς ανθρώπους. Πέρασαν αιώνες από τότε και τα σωρευθέντα ή κληρονομηθέντα «βρώμικα χρήματα» όχι απλώς πλύθηκαν, αλλά έγιναν λαμπίκος. Τόσο, που τώρα πλέον, κανείς να μην ντρέπεται για τα χρήματα που κληρονόμησε, και που κάποτε ήταν οπωσδήποτε βρόμικα. Δεν υπάρχει καθαρό χρήμα, παρά μόνο στον καθαρό εγκέφαλο των αφελών.

Λοιπόν, για να εορταστεί το γεγονός της απονομής του τίτλου του σερ στον αρχιπειρατή Ντρέικ, η βασίλισσα καλεί στα ανάκτορα έναν θίασο για να δώσει παράσταση προς τιμήν του ολόφρεσκου σερ εκ πειρατών, που βέβαια δεν καταλάβαινε τίποτα από θέατρο. Σε μια στιγμή και σύμφωνα με τις απαιτήσεις της δράσης, ένας ηθοποιός που περιφέρεται δώθε κείθε μέσα σ’ ένα σκηνικό που παριστάνει ερείπια κρατώντας ένα κηροπήγιο στο χέρι λέει απελπισμένα: Πού να το ακουμπήσω, πού να το βάλω … Και τότε πετιέται όρθιος ο Ντρέικ και απευθυνόμενος στα παλικάρια του, που τον συνόδευαν στα ανάκτορα, λέει με νόημα: Ρε σεις, μην του πει κανένας πού να το βάλει, γιατί θα του το χώσω εκεί που ξέρει!

Η βασίλισσα που καθόταν δίπλα στον Ντρέικ, έκανε πως δεν άκουσε

Η φεουδαρχία φτάνει στην ακμή της κατά το τέλος του 130υ αιώνα και αγγίζει το τέλος της στο τέλος του 160υ αιώνα, τον καιρό που στην Αγγλία βασιλεύει η Ελισάβετ και κάνει λόρδο τον πειρατή Φράνσις Ντρέικ, πράγμα που ουδείς φεουδάρχης θα το διανοούνταν.

‘Οταν λοιπόν βλέπεις πειρατές και άλλους τέτοιους αλήτες να μπαίνουν όχι μόνο στα σαλόνια των «καλών οικογενειών» αλλά και στο παλάτι, δυο τινά πρέπει να συμβαίνουν: είτε οι λαοί της Ευρώπης μιμούνται τους Νεοέλληνες, είτε οι βασιλιάδες της Ευρώπης αλητοποιούνται ως έλληνες βασιλείς. Το δεύτερο είναι το πιθανότερο.

Βασίλης Ραφαηλίδης -Η κρυφή γοητεία της Μπουρζουαζίας

Ο Βασίλης Ραφαηλίδης γεννήθηκε το 1934 στα Σέρβια της Κοζάνης και πέθανε στην Αθήνα τον Σεπτέμβρη του 2000. Το 1953 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε κινηματογράφο και δούλεψε σαν βοηθός του Ν. Κούνδουρου και του Ρ. Μανθούλη. Το 1964-65 βρέθηκε στην Αλγερία κοντά στον Μιχάλη Ράπτη. Έγινε επαγγελματίας κινηματογραφικός κριτικός στη Δημοκρατική Αλλαγή (1965). Συμμετείχε στην εκδοτική ομάδα των περιοδικών Ελληνικός Κινηματογράφος (1966) και Σύγχρονος Κινηματογράφος (1968). Εργάστηκε σαν κινηματογραφικός κριτικός και ρεπόρτερ στο Βήμα (1974-1983) και στο Έθνος (1983-1998) σαν κινηματογραφικός κριτικός, σχολιογράφος και επιφυλλιδογράφος. Επιφυλλίδες ήταν και οι τελευταίες του δημοσιεύσεις στην Ελευθεροτυπία.

antikleidi.com

Αποστομωτική απάντηση του Δήμου Πατρέων στην εκστρατεία ψεύδους και παραπληροφόρησης μετά την κατάρρευση του κτιρίου

Κατιούσα

Αποστομωτική απάντηση στην εκστρατεία ψεύδους και παραπληροφόρησης που ξεκίνησε μετά την κατάρρευση του κτιρίου που στέγαζε αποθήκες του ΟΛΠΑ και τα κρατητήρια του Λιμενικού, δίνει με ανακοίνωσή της η Δημοτική Αρχή Πάτρας:
«Μετά την κατάρρευση του κτιρίου που στέγαζε αποθήκες του ΟΛΠΑ και τα κρατητήρια του Λιμενικού, έχει αρχίσει εκστρατεία ψεύδους και παραπληροφόρησης.
Επαναλαμβάνουμε ότι ιδιοκτήτης του κτιρίου όπως και της συνολικής έκτασης είναι το Υπουργείο Οικονομικών και υπεύθυνος για την κατεδάφιση ενός ετοιμόρροπου κτιρίου είναι ο ιδιοκτήτης του.
Η Δημοτική Αρχή μαζί με τον Πατραϊκό λαό διεκδικεί την παραχώρηση ολόκληρης της λιμενικής ζώνης για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών στην ξεκούραση, στην αναψυχή, στην ανεμπόδιστη πρόσβαση στη θάλασσα, που μέχρι σήμερα δεν έχει ολοκληρωθεί.
Η Δημοτική Αρχή από τους πρώτους μήνες της θητείας της θεώρησε το κτίριο επικίνδυνα ετοιμόρροπο, προέβη αμέσως στον αποκλεισμό του χώρου και άρχισε τις διαδικασίες ώστε να χαρακτηριστεί, από την Επιτροπή «επικινδύνως ετοιμόρροπων», ως τέτοιο. Δυστυχώς αυτή η διαδικασία διήρκεσε ένα περίπου χρόνο, το κτίριο δεν χαρακτηρίστηκε «επικίνδυνα ετοιμόρροπο» αλλά «απλά ετοιμόρροπο» με δυνατότητα επισκευής.
Ο Δήμος όμως επανειλημμένα απαίτησε την άμεση εκκένωση του κτιρίου και την μεταφορά των μηχανημάτων και των υπόλοιπων υλικών του ΟΛΠΑ καθώς και των κρατητηρίων του Λιμενικού, γιατί θεωρούσαμε τον κίνδυνο κατάρρευσης άμεσο, με δυνητικά ολέθρια αποτελέσματα.
Την κατεδάφιση απαιτήσαμε επίμονα και επανειλημμένα από την Κυβέρνηση και τα αρμόδια Υπουργεία και στις 8 Απρίλη του 2016 το Υπουργείο Οικονομικών την αποδέχτηκε και κατέστησε αρμόδιο τον ΟΛΠΑ Α.Ε. Στο συγκεκριμένο έγγραφο του Υπουργείου αναφέρονται μεταξύ άλλων τα εξής: «Το θέμα της επικινδυνότητας της ετοιμόρροπης οικοδομής θα πρέπει να αντιμετωπισθεί άμεσα και εξ ολοκλήρου από την εταιρεία σας (ΟΛΠΑ Α.Ε.) η οποία φέρει και πλήρως την ευθύνη ασφάλειας του χώρου».
Ο Δήμαρχος Πατρέων στην επιστολή του  προς τον Πρωθυπουργό κ. Αλέξη Τσίπρα στις 25 Μάη του 2016, που δημοσιοποιήθηκε στα Μέσα Ενημέρωσης, χαρακτηριστικά ανέφερε:
«…Τέλος συνεχίζεται η τακτική κωλυσιεργίας στην μεταφορά του Τελωνείου και της μάντρας αυτοκινήτων και μηχανημάτων του ΟΔΔΥ που είναι αποθηκευμένα στην «πρόσοψη» του λιμανιού μας, υποδομών και μηχανημάτων του ΟΛΠΑ ΑΕ. Κρίσιμο ζήτημα παραμένει η μη κατεδάφιση ετοιμόρροπου από σεισμούς κτιρίου που θέτει σε κίνδυνο την ζωή των διερχομένων».
Πλην όμως στη συνέχεια η Υπηρεσία Νεωτέρων Μνημείων της Πάτρας εισηγήθηκε στο Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων, την κήρυξή του ως διατηρητέο καθυστερώντας την κατεδάφιση.
Με παρέμβαση της Δημοτικής Αρχής και του ΟΛΠΑ ο χαρακτηρισμός αυτός αποφεύχθηκε τον Απρίλη του 2017.
Τελικά δυστυχώς επιβεβαιώθηκαν πλήρως οι, από το 2015, εκτιμήσεις μας για την επικινδυνότητα του τεράστιου αυτού κτίσματος.
Είναι φανερό ότι το σάπιο αστικό κρατικό σύστημα δεν λειτουργεί αποτελεσματικά ακόμη και για την αποτροπή προφανών κινδύνων.
Η Δημοτική Αρχή διέγνωσε ορθά κι αμέσως όσα άλλοι δεν «έβλεπαν» από το σεισμό του 2008 κι έκανε ό,τι ήταν δυνατόν.
Ας αναλογιστεί ο οποιοσδήποτε τι επιπτώσεις θα υπήρχαν από την κατάρρευση αν δεν ακολουθούσαμε αταλάντευτα αυτή την αποφασιστική και μέχρι τέλους στάση.»

Δημοσκόπηση - παρουσιάζει η ιστοσελίδα kourdistoportocali.com.

Δημοσκόπηση - "βομβα" παρουσιάζει η ιστοσελίδα του Βασίλη Μπόνιου, kourdistoportocali.com. 
Όπως δείχνουν οι κυλιώμενες δημοσκοπήσεις, που σύμφωνα με το δημοσίευμα "έχουν κάνει τους δημοσκόπους να τραβάνε τα μαλλιά τους" ο ΣΥΡΙΖΑ επιτυγχάνει ολική ανατροπή, ενώ στα πολύ χαρακτηριστικά της δημοσκόπησης ειναι το γεγονός ότι το ΚΚΕ επιτυγχάνει διψήφιο ποσοστό.
Σύριζα 24%
ΝΔ 23%
ΚΚΕ 12-13%
Χρυσή Αυγή 9%
Δημοκρατική Συμπαράταξη 6%
ΑΝΕΛ 4%
Ποτάμι 3,2%

ΠΛΕΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 3,2

Η «Βαρουφακειάδα», ο βολικός καβγάς και η πραγματική διέξοδος για το λαό

Eurokinissi

Εχει ένα κάποιο ενδιαφέρον η αναμονή για να δούμε ποιο κεφάλαιο του περιβόητου βιβλίου του Γ. Βαρουφάκη θα επιλέξουν να δημοσιοποιήσουν αστικά Μέσα Ενημέρωσης σήμερα, πρώτη Κυριακή του Αυγούστου, ώστε να τροφοδοτηθεί εκ νέου ένας ακόμα κύκλος αντιπαράθεσης επί της «Βαρουφακειάδας». Είναι ένας καβγάς βολικός και για τη ΝΔ, για να υπενθυμίζει το παρελθόν του ΣΥΡΙΖΑ, σε μια περίοδο που αυτός έχει γίνει ο πιο καλός φίλος του κεφαλαίου και του συστήματος, των αγορών, και από την άλλη βολεύει τον ΣΥΡΙΖΑ για να ξαναζεσταίνει το παραμύθι της τάχα σκληρής του διαπραγμάτευσης και της μάχης που έδωσε...

Ηδη κοντεύει ένας μήνας από τις πρώτες δημοσιεύσεις ενός βιβλίου που έχει κυκλοφορήσει εδώ και μήνες, και από όλην αυτή τη συζήτηση που έχει «ανοίξει» με αφορμή τα όσα γράφει το βιβλίο προκύπτουν ορισμένα χρήσιμα συμπεράσματα για το λαό. Και παρά τις προσπάθειες και του συγγραφέα και των αστικών μέσων ενημέρωσης να αναδείξουν πτυχές της περιόδου του 2015, για να εξυπηρετηθούν συγκεκριμένες σκοπιμότητες, και παρά τις προσπάθειες των άλλων αστικών κομμάτων να αξιοποιήσουν πολιτικά το ...αριστούργημα Βαρουφάκη για να ισχυριστούν ότι είναι κλάσεις ανώτεροι στην υλοποίηση του αντιλαϊκού έργου, πρέπει να δούμε κάτι άλλο. Να σταθούμε στην ουσία όσων δημοσιοποιούνται από τη σκοπιά του τι ακριβώς «μαγείρευαν και μαγειρεύουν» διάφοροι κύκλοι που έχουν σταθερά στους σχεδιασμούς τους την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου, που προϋποθέτει το χτύπημα των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων.
Ο «Ριζοσπάστης» από την πρώτη στιγμή αυτών των «αποκαλύψεων» - έως και γαργαλιστικών έως ένα σημείο - έχει γράψει πως αυτή η συζήτηση έχει στόχο να εμπεδώσει στο λαό ότι το μόνο που υπάρχει είναι το πλαίσιο που καθορίζουν οι ανάγκες και τα συμφέροντα του κεφαλαίου και συγκεκριμένα ο στόχος της ανάκαμψης, άρα η αναζήτηση οποιασδήποτε εναλλακτικής θα πρέπει να παίρνει υπόψη αυτό το πλαίσιο και να υπηρετεί αυτόν το στόχο. Η χρεοκοπία των ψευτοριζοσπαστικών διακηρύξεων του ΣΥΡΙΖΑ αξιοποιείται σε αυτή την κατεύθυνση. Αρα, ρεαλισμός σημαίνει οι εργαζόμενοι, οι λαϊκές οικογένειες να υποταχθούν σε αυτή τη λογική και να παραιτηθούν στην πράξη από κάθε ελπίδα και διεκδίκηση όσων έχασαν και χάνουν, πολύ περισσότερο των σύγχρονων αναγκών τους.

Τι αποκαλύπτεται...

Αν υπάρχει κάτι, λοιπόν, που σίγουρα αποκαλύπτεται και πρέπει να μείνει ως συμπέρασμα, δεν είναι ούτε οι «ανατριχιαστικές λεπτομέρειες» που περιγράφει ο Βαρουφάκης ούτε οι «κορόνες» περί Εξεταστικής Επιτροπής, Ειδικών Δικαστηρίων (άσχετα αν έχουν βάση ή όχι, άσχετα αν αυτές αντικειμενικά μπορούν να λειτουργήσουν ως μοχλός για επίσπευση διεργασιών στο αστικό πολιτικό σύστημα), ούτε βέβαια το γεγονός ότι για άλλη μια φορά προσπαθούν να «δουλέψουν» στο μυαλό του λαού ότι υπάρχει «Plan A» ή «Plan B» ή «C», αλλά μόνο μέσα στο πλαίσιο της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και βαρβαρότητας. Γιατί όλοι τους αυτό ισχυρίζονται στην ουσία.
Αυτό που αποδεικνύεται είναι το πώς οι κυρίαρχοι κύκλοι, του συστήματος και της ΕΕ, αξιοποίησαν τον ΣΥΡΙΖΑ και τον ψευδεπίγραφο ριζοσπαστισμό του για να συνεχίσουν την αντιλαϊκή πολιτική, που δεν πρόλαβαν να ολοκληρώσουν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, και για να σπείρουν στο λαό την απογοήτευση. Επίσης, αποκαλύπτεται ότι τα ψευτοδιλήμματα που επιβλήθηκαν στο λαό με σκοπό να εγκλωβιστεί οποιαδήποτε ριζοσπαστική διάθεση και αναφορά, π.χ. «Plan Α» και «Plan Β», μνημόνιο ή αντιμνημόνιο, ευρώ ή δραχμή κ.λπ., μπορεί να εκφράζουν οξυμένες αντιθέσεις ανάμεσα σε τμήματα του κεφαλαίου, αλλά οδηγούν στον ίδιο αντιλαϊκό δρόμο.
Η ουσία βεβαίως στην υπόθεση είναι ότι όλα τα σενάρια που επεξεργάστηκαν και επεξεργάζονται αστικά επιτελεία έχουν κοινό στόχο: Τη στήριξη της ανάκαμψης της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων, την κατοχύρωση αναβαθμισμένης γεωστρατηγικής θέσης στην περιοχή.
Το ζήτημα είναι ο λαός να μην παρασύρεται από τα διάφορα «εναλλακτικά» σχέδια του κεφαλαίου, πιστεύοντας πως έτσι θα υπηρετήσει τα συμφέροντά του, όταν όλα τα σενάρια είναι από τη φύση τους αντιλαϊκά, αφού αλλάζει μόνο ο τρόπος με τον οποίο θα πληρώσει τα βάρη που του φορτώνει το κεφάλαιο. Αν και είναι στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου η παραμονή στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, όπως και επιλογή των ισχυρών κρατών της ΕΕ και των ΗΠΑ, εντούτοις δεν είναι δυνατόν να μη μελετώνται και άλλα σχέδια, αν τα πράγματα μάλιστα έρθουν αλλιώς, με δεδομένο μάλιστα ότι η συνοχή ΕΕ και Ευρωζώνης δεν είναι «μπετόν».
Δεν είναι εξάλλου τυχαίο ότι ακριβώς επειδή αυτό, τα συμφέροντα δηλαδή του κεφαλαίου και την καλύτερη εξυπηρέτησή τους, έχουν στην «καρδιά τους» τα κάθε λογής σενάρια, οι «διαχωριστικές γραμμές» ανάμεσά τους ξεθωριάζουν κάθε φορά πολύ εύκολα, ενώ οι εκπρόσωποί τους με χαρακτηριστική ευκολία αλλάζουν «στρατόπεδα» και ρόλους, προκειμένου να στηριχτεί το κύριο, η ανάκαμψη των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων. Γι' αυτό άλλωστε βλέπουμε τώρα χωρίς κανένα πρόβλημα τον μεν πρωθυπουργό να αναθεματίζει τον Βαρουφάκη και τούμπαλιν, αλλά και τη ΝΔ να υιοθετεί πολιτικά τον Βαρουφάκη, τον οποίο πριν από μερικούς μήνες θεωρούσε βασικό υπεύθυνο για όσα συμβαίνουν στην ελληνική οικονομία.
Για άλλη μια φορά, βέβαια, επιβεβαιώνεται ότι η πραγματική διέξοδος για το λαό δε βρίσκεται στα διάφορα σενάρια του κεφαλαίου που τον οδηγούν στη χρεοκοπία, αλλά στη σύγκρουση με το κεφάλαιο και την εξουσία του. Αυτό το «σενάριο» θα πρέπει να το γράψει...

Οι πραγματικοί «δύο κόσμοι»: Του κεφαλαίου και των εργαζομένων

«

Αβυσσος», «τους χωρίζει χάος», «μέρα με τη νύχτα», «σύγκρουση δύο κόσμων». Οσο περισσότερο ταυτίζονται κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα στα στρατηγικά ζητούμενα του κεφαλαίου για την «επόμενη μέρα» του, τόσο πιο «παχιοί» γίνονται οι τίτλοι, πιο φασαριόζικες και κενές οι ατάκες, πιο «γκροτέσκος» ο υπερτονισμός των επιμέρους διαφοροποιήσεων και «αποχρώσεων» στην εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής.

Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, η βδομάδα που πέρασε, με τα απανωτά νομοσχέδια, τα «ρεκόρ» των άσχετων τροπολογιών και το εν γένει νομοθετικό «κρεσέντο» της κυβέρνησης, που προσπαθούσε να κλείσει τη μια πίσω από την άλλη τις εκκρεμότητες που αφορούν προσαρμογές του αστικού κράτους στις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων, ώστε να διατηρήσει το «μομέντουμ» της αντιλαϊκής επίθεσης μετά τη συμφωνία στο Γιούρογκρουπ και ενόψει των «προαπαιτούμενων» του Σεπτέμβρη και της 3ης «αξιολόγησης», στάθηκε «πρόσφορο» πεδίο για να δοκιμαστούν ένθεν κακείθεν από τις αστικές πολιτικές δυνάμεις τα «ανανεωμένα» αφηγήματα εγκλωβισμού του λαού.

Αντιπαράθεση απέναντι από τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες

Ακριβώς επειδή και οι δύο, όπως και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, υπηρετούν τη στρατηγική του κεφαλαίου, και μάλιστα όπως αυτή εξειδικεύεται σε όλες τις επιμέρους πλευρές της, ακριβώς επειδή όλοι μαζί παρουσιάζουν στο λαό τα συμφέροντα του κεφαλαίου σαν δικά του, παλεύοντας να τον κάνουν να στρατευτεί στους στόχους του κεφαλαίου και παρουσιάζοντας την ανάκαμψη των κερδών του ως μονόδρομο για να ανακάμψουν τάχα τα δικαιώματά του, στο τέλος δεν μένει παρά να παρουσιάσουν ως «δύο κόσμους» το ποιος θα διαχειριστεί την εξαθλίωσή του, ποιος θα κρατήσει το «τιμόνι» της αντιλαϊκής επίθεσης για τα επόμενα χρόνια.
Γιατί - για να πάρουμε μόνο τα παραδείγματα αυτής της βδομάδας - αν «δεδομένα» είναι η επιχειρηματική και «ανταποδοτική» λειτουργία της Ανώτατης Εκπαίδευσης, η ακόμα στενότερη σύνδεση ιδρυμάτων και Ερευνας με τις ανάγκες και τους «στρατηγικούς στόχους» των επιχειρηματικών ομίλων, η «αιχμαλωσία» της επιστήμης για τη θωράκιση της καπιταλιστικής κερδοφορίας και εξουσίας, τότε είναι λογικό το ψευτοδίλημμα που καλούν το λαό και τη νεολαία να επιλέξουν ποιο είναι το κατάλληλο και πιο «δημοκρατικό» σχήμα διοίκησης που θα υπηρετήσει τους στόχους αυτούς, αν θα υπάρχουν ή όχι «εκπτώσεις» και διευκολύνσεις πληρωμής στα «αυτονόητα» δίδακτρα, αν η «αξιολόγηση» των ιδρυμάτων, που θα γίνεται με κριτήριο το πόσο υπηρετούν τις ανάγκες της αγοράς, θα γίνεται με λιγότερο ή περισσότερο «αυστηρούς» δείκτες.
Αν «δεδομένα» είναι και η επιχειρηματική λειτουργία στο χώρο της Υγείας, το άνοιγμα νέων πεδίων επέλασης του κεφαλαίου στο «χρυσωρυχείο» της Υγείας και της Ασφάλισης, το στρίμωγμα των τεράστιων κοινωνικών αναγκών αλλά και των πολύ μεγάλων δυνατοτήτων στη «στρούγκα» της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων του χώρου και των «δημοσιονομικών περιορισμών» για να βρίσκεται «ζεστό» χρήμα για το κεφάλαιο, είναι αυτονόητο ότι το δίλημμα που θα βάζουν ξανά και ξανά στο λαό είναι το ποιος θα διασφαλίζει το «κόψιμο» των παροχών που δικαιούται για να εξασφαλίζεται η «δημοσιονομική ισορροπία», αν ο «κόφτης» θα είναι ο γιατρός - μάνατζερ και οι κανονισμοί που προτείνει η κυβέρνηση ή κάποιος άλλος μηχανισμός που προτείνουν τα άλλα αστικά κόμματα κ.ο.κ.
Ξανά και ξανά δηλαδή επιβεβαιώνεται ότι αν η εργατική τάξη και ο λαός αποδεχτούν ως «δεδομένο» το στρίμωγμα των δικών τους σύγχρονων αναγκών, που υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για να ικανοποιηθούν, στους σιδερένιους νόμους και τις «αντοχές» του συστήματος της εκμετάλλευσης, είναι «λογικό» το επόμενο ερώτημα να είναι πόσα και τι επιπλέον θα χάσουν, ποιος και πώς θα ενισχύσει στις πλάτες τους το αντεργατικό οπλοστάσιο, των άνω των 600 μνημονιακών νόμων, των προνομοθετημένων μέτρων έως το 2020, των ματωμένων πλεονασμάτων έως το 2060 κ.ο.κ. για να στηριχτεί η επιχείρηση ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου.

Η «κοινωνική ευαισθησία» που πουλάει η κυβέρνηση συντρίβεται από την πραγματικότητα

Ακριβώς μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο ξετυλίγεται η προσπάθεια της κυβέρνησης να διαφοροποιηθεί από τις προηγούμενες κυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, περιφέροντας το αφήγημα της «κοινωνικά ευαίσθητης», που «πέρα απ' το δημοσιονομικό που είναι νούμερα τα οποία πρέπει να βγουν», όπως είπε την περασμένη Πέμπτη ο πρωθυπουργός, ταυτόχρονα δίνει «μάχη» στους «κοινωνικούς τομείς», για την καθημερινότητα του λαού. Μάλιστα, με αυτό το κριτήριο, προβάλλεται προς το λαό το κυβερνητικό αφήγημα ότι το δίλημμα πλέον είναι «ποιος θα διαχειριστεί την επόμενη μέρα», αυτή της ανάκαμψης της εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας: Αν θα είναι η «κοινωνικά ευαίσθητη» κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, που θα δίνει ασπιρίνες για να απαλύνει τις πληγές που θα ανοίγει η αντιλαϊκή πολιτική της ή η σκληρή και νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση ΝΔ, που θα υλοποιήσει την ίδια πολιτική αλλά με «νεοφιλελεύθερες εμμονές».
Το αφήγημα καταρρέει βέβαια από την ίδια την πραγματικότητα που βιώνουν τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, τα οποία βρίσκονται αντιμέτωπα με τη σκληρή ταξική πολιτική της σημερινής κυβέρνησης, σε συνέχεια όλων των προηγούμενων.
Το ζήτημα των «εγκλωβισμένων» - κατά την προκλητική κυβερνητική ορολογία - εργαζομένων, που δουλεύουν επί μήνες απλήρωτοι αλλά και χωρίς η εργοδοσία να τους απολύει για να μην πληρώνει αποζημιώσεις, αποτελεί ένα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της πραγματικότητας που βιώνουν χιλιάδες εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους, ένα από τα πολλά κεφάλια της «Λερναίας Υδρας» της καπιταλιστικής κερδοφορίας, που η κυβέρνηση «ταΐζει» με την πολιτική της.
Και εδώ μάλιστα επιβεβαιώνεται η απάτη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αφού, όπως και σε όλα τα υπόλοιπα, όχι μόνο δεν καταργεί το προηγούμενο αντεργατικό νομοθετικό πλαίσιο που έχουν στα χέρια τους οι καπιταλιστές, αλλά πατώντας πάνω σε αυτό και παρουσιάζοντας προκλητικά ότι «δίνει λύσεις» προς όφελος των εργαζομένων, του βάζει τη «βούλα» και το επεκτείνει περαιτέρω. Στην περίπτωση των απλήρωτων εργαζομένων φτάνει μάλιστα να παρουσιάζει ως «κοινωνική ευαισθησία» τα διάφορα προγράμματα με πόρους του ΕΣΠΑ, την ουσιαστική απαλλαγή δηλαδή των επιχειρηματιών από την υποχρέωση να καταβάλλουν τα δεδουλευμένα και τις υπόλοιπες υποχρεώσεις τους!
Στο ίδιο πνεύμα όμως ήταν και η αντιμετώπιση της κυβέρνησης μέσα στη βδομάδα και σε ό,τι αφορά την τροπολογία που κατέθεσε για το θέμα το ΚΚΕ στη Βουλή και το πρώτο μέρος της υπερψηφίστηκε την Παρασκευή. Συνοπτικά, η τροπολογία προβλέπει στο πρώτο μέρος της ότι, ανεξαρτήτως της αιτίας που επικαλείται ο εργοδότης, η καθυστέρηση καταβολής δεδουλευμένων αποτελεί μονομερή βλαπτική μεταβολή των όρων εργασίας, ενώ στο δεύτερο μέρος προέβλεπε τη διεύρυνση της επιβολής των κυρώσεων και στα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου, όπως και στον κύριο μέτοχο των εταιρειών.
Η κυβέρνηση, αν και έκανε «την ανάγκη φιλοτιμία» κάνοντας δεκτό το σημαντικό πρώτο μέρος της τροπολογίας, απέρριψε το δεύτερο με την αιτιολογία ότι ήδη προβλέπονται οι ποινές στην εργοδοσία, «προσπερνώντας» το γεγονός ότι η διεύρυνση των κυρώσεων είναι ουσιαστικό ζήτημα, αφού με τον τρόπο αυτό μπορεί να εξασφαλιστεί αποτελεσματικότερα η πίεση στη μεγάλη εργοδοσία που έχει συνήθως μορφή ΑΕ, ενώ και η εμπειρία από δικαστικές αποφάσεις έχει δείξει ότι οι καπιταλιστές, με το υπάρχον νομοθετικό πλαίσιο, έχουν χίλιους δυο τρόπους να αποδίδουν την ευθύνη σε έναν επιτετραμμένο υπάλληλο, και οι ίδιοι να μένουν στο απυρόβλητο.

Εναλλακτικό φιλολαϊκό σχέδιο η σύγκρουση με την εξουσία και την οικονομία του κεφαλαίου

Για ακόμα μια φορά επιβεβαιώνεται ότι το ζήτημα του «ξηλώματος» του αντεργατικού οπλοστασίου που δίνει αβάντα στο κεφάλαιο να ξεσαλώνει στους χώρους δουλειάς για την ανάκαμψη των κερδών του, η ανάκτηση συνολικά των απωλειών των εργαζομένων, πολύ περισσότερο η ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της εργατικής τάξης, αποτελούν πρώτα απ' όλα ζήτημα πάλης και διεκδίκησης, απαιτούν να δυναμώσουν η οργάνωση στους χώρους δουλειάς, η αντιπαράθεση με τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό, η αλληλεγγύη και η συμμαχία με τα άλλα λαϊκά στρώματα.
Εξάλλου, αν κάτι δείχνει η συζήτηση των ημερών, με τις κοκορομαχίες των αστικών κομμάτων, αλλά και τις «μεγάλες αποκαλύψεις» της «Βαρουφακειάδας» για τα άθλια παιχνίδια και τα «εναλλακτικά» σχέδια του κεφαλαίου που παίχτηκαν στην πλάτη του λαού τα προηγούμενα χρόνια, και το πώς ο τότε ψευδεπίγραφος ριζοσπαστισμός του ΣΥΡΙΖΑ αξιοποιήθηκε από το κεφάλαιο, για να συνεχιστεί η πολιτική των μνημονίων και των αντιλαϊκών μέτρων που δεν πρόλαβαν να ολοκληρώσουν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, είναι ότι εναλλακτικά σχέδια προς όφελος του λαού δεν υπάρχουν εντός των τειχών του καπιταλισμού. Μόνο σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και την εξουσία του μπορεί να ανοίξει ο δρόμος για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.