Κοινωνίες ελεύθερες από ναρκωτικά ή με ελεύθερα ναρκωτικά;

 Κοινωνίες ελεύθερες από ναρκωτικά ή με ελεύθερα ναρκωτικά;

Τα τελευταία χρόνια, βρίσκεται σε εξέλιξη μια προσπάθεια για να αλλάξει η παγκόσμια στάση απέναντι στην χρήση ναρκωτικών ουσιών. Βασικός σκοπός αυτής της προσπάθειας είναι να απελευθερωθεί η χρήση και σε ορισμένες περιπτώσεις και η καλλιέργεια ψυχοτρόπων ουσιών (βλ. κάνναβη).  

 Επιστρατεύτηκαν λοιπόν, προσωπικότητες,δημοσιογράφοι,ειδικοί επιστήμονες, πρώην πρωθυπουργοί…. Όλοι αυτοί, προσπαθούν να μας πείσουν πως όσοι δεν συμφωνούν με τις απόψεις τους είναι, οπισθοδρομικοί, αρτηριοσκληρωτικοί, βλάκες… και κυρίως μειοψηφία. Προφανώς, επειδή γνωρίζουν πως τα άτομα έχουν την τάση να προσαρμόζονται στις πλειοψηφίες  για περισσότερη βεβαιότητα και ασφάλεια. Δια μέσου του διαδικτύου και με όπλο την συντριπτική πλειοψηφία των Μ.Μ.Ε, αντιστρέφουν την πραγματικότητα και επιλέγουνή παραποιούν τις πληροφορίες.

Πριν ένα περίπου χρόνο, ο πρώην Γ.Γ του Ο.Η.Ε Κόφι Αννάν, παρενεύει με τη μορφή άρθρου στο περιοδικό Spiegel, εκφράζοντας την ευχή να δοθεί η ευκαιρία στον κόσμο να αλλάξει γραμμή πλεύσης, με προορισμό την νομιμοποίηση της χρήσης ναρκωτικών ουσιών. Ο πρώην Γ.Γ εξέφραζε ουσιαστικά την πίστη του ότι με αυτό τον τρόπο θα αντιμετωπιστεί καλύτερα η μάστιγα της παράγωγης, διακίνησης και χρήσης εξαρτησιογόνων ουσιών.

Ο Κόφι Αννάν, είναι μέλος της Διεθνούς Επιτροπής για τις Πολιτικέςτων Ναρκωτικών ( GCPD ). Ιδρυτικό μέλος της 25μελούς αυτής Διεθνούς Επιτροπής, που ιδρύθηκε το 2011, είναι και ο πρώην πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, ο πρώην πρόεδρος της Κολομβίας Cesar Gaviria, ο πρώην πρόεδρος του Μεξικού  Ernesto Zedillo….

Σκοπός της επιτροπής είναι – μεταξύ άλλων – να επηρεάσει την πολιτική του Ο.Η.Ε και άλλων Διεθνών Φορέων, προς την κατεύθυνση της νομιμοποίησης των ναρκωτικών. Για τον λόγο αυτό άλλωστε, τόσο τα μέλη της όσο και οι υποστηριχτές της  προσποιούνται πως αγνοούν τα επιστημονικά συμπεράσματα Διεθνών Οργανισμών όπως είναι η Διεθνής Επιτροπήτου Ο.Η.Ε για τον έλεγχο των ναρκωτικών ( INCB ) ή το Ευρωπαϊκό Κέντρο Παρακολούθησης Ναρκωτικών και Τοξικομανίας ( ΕΚΠΝΤ ) για την κατάσταση του προβλήματος των ναρκωτικών στην Ε.Ε και στην Νορβηγία.

Το INCB συνεργάζεται με το Γραφείο για τα Ναρκωτικά και το Έγκληματου Ο.Η.Ε, καθώς και με τα άλλα Διεθνή Όργανα που ασχολούνται με τον έλεγχο των ναρκωτικών.

Οι αρμοδιότητες του INCB καθορίζονται από τις ακόλουθες συμβάσεις :

• Την Ενιαία Σύμβαση για τα Ναρκωτικά του 1961, όπως αυτή έχει τροποποιηθεί με το πρωτόκολλο του 1972
• Την Σύμβαση για τις Ψυχοτρόπες Ουσίες του 1971
• Την Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών Κατά της παράνομης Διακίνησης Ναρκωτικών Φαρμάκων και Ψυχοτρόπων Ουσιών του 1988

Σύμφωνα με τις Διεθνής Συμβάσεις για τα ναρκωτικά, το INCB, υποχρεούται να παρουσιάζει ετήσια έκθεση γύρω από το έργο του. Από το 1993 το ΚΕΘΕΑ, παρουσιάζει στην Ελλάδα την Έκθεση του INCB. (1)

Ανεξάρτητα από το εάν « φουμάρει και ο Κόφι Αννάν τσιγαριλίκι», όπως διερωτάται ρητορικά ο Στέλιος Κούλογλου σε άρθρο του που απευθύνεται στο Ριζοσπάστη, οι απόψεις του πρώην  Γ.Γ του Ο.Η.Ε, είναι προσωπικές μεν, σεβαστές δε.

Σημαντικότερα όμως, είναι τα συμπεράσματα των ΔιεθνώνΟργανισμών όπως είναι η INCB του Ο.Η.Ε και το ΕΚΠΝΤ της Ε.Ε. Τα συμπεράσματα αυτά είναι σημαντικά για πολλούς λόγους. Δύο εξ αυτών είναι οι εξής :

• Αναδεικνύουν με αυστηρά επιστημονικό τρόπο την πραγματικότητα της παραγωγής, διακίνησης, και χρήσης των ναρκωτικών.
• Αναδεικνύουν την επικινδυνότητα και επιπολαιότητα που χαρακτηρίζει τις απόψεις της απελευθέρωσης της χρήσης ναρκωτικών ουσιών.

Τι δεν είδαν, τι δεν βλέπουν, τι δεν άκουσαν, τι δεν ακούν οι υποστηρικτές της απελευθέρωσης των ναρκωτικών; Ποια είναι τα συμπεράσματα των Διεθνών Οργανισμών που υποκρίνονται πως αγνοούν; Για να έχουμε μια εικόνα αυτής της κατάστασης, σταχυολογήσαμε ορισμένα από αυτά.

Ετήσια Έκθεση της Διεθνούς Επιτροπής για τον Έλεγχο τωνΝαρκωτικών (INCB) του Ο.Η.Ε, 2008.

«Παρουσιάζεται αύξηση της χρήσης ηρωίνης και οπιοειδών, στην Ολλανδία ειδικά στις νεότερες ηλικίες (…) Η νομιμοποίηση της κάνναβης αποτελεί μέγα ιστορικό λάθος. Οι υποστηρικτές της νομιμοποίησης προωθούν τους στόχους τους μέσα από επιθετικές, καλά χρηματοδοτούμενες εκστρατείες και με το πάθος του ιεραπόστολου. Η αλήθεια είναι ότι η κατάχρηση, δημιουργεί προβλήματα για τους χρήστες, για το άμεσο περιβάλλον τους και τελικά για ολόκληρη την κοινωνία.»

Ετήσια Έκθεση του Ευρωπαϊκού Κέντρου Παρακολούθησης Ναρκωτικών και Τοξικομανίας (ΕΚΠΝΤ) για την Κατάσταση του Προβλήματος των Ναρκωτικών στην Ε.Ε και την Νορβηγία, 2004.

«Το 1998 καταγραφόταν ο αριθμός των νεαρών χρηστών κάνναβης σε Ολλανδία, Φινλανδία, Σουηδία, Νορβηγία, να βρίσκεται σε ιστορικά υψηλά επίπεδα, με το υψηλότερο ποσοστό χρηστών κάνναβης σε καθημερινή βάση να καταγράφεται στην Ολλανδία (80%). Υψηλά είναι  και τα ποσοστά στους μαθητές. Όσο νεαρότερη είναι η ηλικία πρώτης χρήσης τόσο υψηλότερος είναι ο κίνδυνος προβληματικής χρήσης στο μέλλον.»

Ετήσια Έκθεση της Διεθνούς Επιτροπής για τον Έλεγχο των Ναρκωτικών (INCB) του Ο.Η.Ε, 2005.

«Το 2004, η Ολλανδική κυβέρνηση αναγνώριζε ότι τα «coffeshops» δεν είναι άμοιρα ευθυνών για την παράνομη διακίνηση ναρκωτικών ουσιών και ανακοίνωνε ότι σκόπευε να μειώσει των αριθμό των «coffeshops» που βρίσκονται κοντά σε σχολεία. Την ίδια στιγμή το Άμστερνταμ έχει εξελιχθεί σε κέντρο του διεθνούς εμπορείου ναρκωτικών και από τις πρώτες πόλεις σε εγκληματικότητα στον κόσμο.

Το Ολλανδικό Υπουργείο Υγείας, σε ειδική έκθεση επισημαίνει ότι το πείραμα βρίσκεται αντιμέτωπο με σοβαρά αρνητικά αποτελέσματα και έτσι οι αρχές εξετάζουν ακόμη και την κατάργηση του.»

Ετήσια Έκθεση της Διεθνούς Επιτροπής για τον Έλεγχο των Ναρκωτικών (INCB) του O.H.E, 2008.

«Η κάνναβη σχετίζεται με ένα αυξημένο αριθμό επειγόντων εισαγωγών σε νοσοκομεία, η χρήση της συνδέεται με αυξημένο κίνδυνο ψυχωσικών διαταραχών και σχιζοφρένειας.»

Ετήσια Έκθεση του Ευρωπαϊκού Κέντρου Παρακολούθησης Ναρκωτικών και Τοξικομανίας (EKΠNΤ) για την Κατάσταση του Προβλήματος των Ναρκωτικών στην Ε.Ε και την Νορβηγία, 2009.

«Η συστηματική χρήση κάνναβης στην εφηβεία ενδέχεται να έχει αρνητικές συνέπειες στην ψυχική υγεία κατά την νεανική ηλικία, καθώς υπάρχουν ενδείξεις για αυξημένο κίνδυνο εκδήλωσης ψυχωσικών συμπτωμάτων ή διαταραχών, ο οποίος αυξάνεται ανάλογα με την συχνότητα χρήσης.»

Ετήσια Έκθεση της Διεθνούς Επιτροπής για τον Έλεγχο των Ναρκωτικών (INCB) του Ο.Η.Ε, 2001.

«Είναι σημαντικό το να μην συγχέεται το δικαίωμα στην θεραπεία χωρίς στιγματισμό με την νομιμοποίηση των ναρκωτικών ουσιών, η οποία ως πολιτική αποτελεί προσέγγιση υψηλού κινδύνου σε ένα περίπλοκο πρόβλημα…»

«Η αρχή που κυριαρχεί και στις τρείς Διεθνείς Συνθήκες για τον έλεγχο των ναρκωτικών ουσιών είναι ότι η χρήση των ναρκωτικών πρέπει να περιορισθεί μόνο σε επιστημονικούς και ιατρικούς σκοπούς…»

«Τα ναρκωτικά και οι άλλες ουσίες που διεγείρουν τον εγκέφαλο δεν αποτελούν καταναλωτικά αγαθά. Είναι απαραίτητο να υπάρξει αντίδραση σε κάθε προσπάθεια που μειώνει, υποβιβάζει, η ακόμα και αδιαφορεί απέναντι στην σοβαρότητα της κατάχρησης ουσιών αποκαλώντας την κατανάλωση.»

Ετήσια  Έκθεση της Διεθνούς Επιτροπής για τον Έλεγχο των Ναρκωτικών (INCB) του Ο.Η.Ε, 2007.

«Η θέση ότι η νομιμοποίηση ουσιών μπορεί  «να επιλύσει» το παγκόσμιο πρόβλημα των ναρκωτικών αγνοεί ιστορικά δεδομένα. Οι πρώτοι Διεθνής Έλεγχοι για τα ναρκωτικά, που εφαρμόστηκαν το 1912, βοήθησαν  να περιορισθεί η μάστιγα της οπιομανίας σε αρκετές Ασιατικές χώρες. Περίπου 60 χρόνια αργότερα η προσχώρηση  στην Σύμβαση  του 1971 για τις ψυχοτρόπεςουσίες συνέβαλε στο να ελαττωθεί σημαντικά η χρήση αυτών των ουσιών, η οποία δημιούργησε σοβαρά προβλήματα υγείας τις δεκαετίες του 1950 και του 1960. Με βάση αυτά και άλλα δεδομένα, προτάσεις για νομιμοποίηση της χρήσης παράνομων ναρκωτικών φαίνονται απλοϊκές και άστοχες…»  

Ετήσια Έκθεση της Διεθνούς Επιτροπής για τον Έλεγχο των Ναρκωτικών (INCB) του Ο.Η.Ε, 2017.

«Στις Η.Π.Α, σε συνέχεια της επιστημονικής και της ιατρικής αξιολόγησης που διεξήχθη από την Υπηρεσία Ελέγχου Τροφίμων και Φαρμάκων, με την συνεργασία του Εθνικού Ινστιτούτου για την χρήση Ναρκωτικών, η Υπηρεσία ανακοίνωσε το 2016:

·         Η κάνναβη δεν πληροί επί του παρόντος τα κριτήρια αποδεκτής ιατρικής χρήσης της χώρας

·         Δεν υπάρχει αποδοχή πως η χρήση της υπό ιατρική παρακολούθηση είναι ασφαλής

·         Η ουσία παρουσιάζει υψηλές πιθανότητες κατάχρησης

·         Επισημαίνεται η ανάγκη σαφούς και καλά μελετημένου συστήματος παραγωγής και διάθεσης της ουσίας, ώστε να αποτρέπεται η εκτροπή της, σε περίπτωση νομιμοποίησης της για ιατρικούς σκοπούς.

·         Επισημαίνεται πως η ευελιξία που προσφέρουν οι Διεθνείς Συμβάσεις για τον έλεγχο των ναρκωτικών στα κράτη «έχει τα όρια της και δεν εκτείνεται μέχρι την ρύθμισή της χρήσης κάνναβης για μη ιατρικούς σκοπούς»

·         Επισημαίνεται ότι σύμφωνα με στοιχεία από πολιτείες των Η.Π.Α που νομιμοποίησαν την χρήση κάνναβης για μη ιατρικούς σκοπούς, καταγράφεται αύξηση της χρήσης της ουσίας

Θα μπορούσαμε για πολύ ακόμα να επικαλούμαστε ανάλογες  αποφάσεις, αλλά δεν είναι εδώ το ζήτημα. Ο βασικός σκοπός των εμπνευστών της απελευθέρωσης της χρήσης ναρκωτικών είναι, να μην υπάρχουν στο μέλλον τέτοια συμπεράσματα. Θα πρέπει , δηλαδή, να ελέγχουν απόλυτα θεσμικούς και μη φορείς, την κοινή γνώμη,και εάν είναι  δυνατόν και τις προσωπικές απόψεις.Για το λόγο αυτό δημιουργήθηκε η Global Commission on Drug Policy (GCDP) ιδρυτικό μέλος της οποίας είναι, όπως είπαμε, ο Γ. Παπανδρέου και ο ΚόφιΑννάν.

Στην χώρα μας, αυτοί που αντιστέκονται στις προσπάθειες άσκησης ενός απόλυτου κοινωνικού ελέγχου και μιας ιδιότυπης καταστολής, ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων, μέσα από την απελευθέρωση της χρήσης των ναρκωτικών, αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία.Στο ευρύ αντιναρκωτικό κίνημα,θα συναντηθούμε με συνδικαλιστικούς, κοινωνικούς, πολιτιστικούς φορείς, με συλλόγους γονέων, με τις θεραπευτικές κοινότητες, με επιστημονικά σωματεία, με τους ευαισθητοποιημένους συμπολίτες μας, στην πάλη ενάντια στις συνθήκες που παράγουν και αναπαράγουν το κοινωνικό πρόβλημα των ναρκωτικών.

• Δελτία τύπου της Ετήσιας Έκθεσης της Διεθνούς Επιτροπής του Ο.Η.Ε (INCB) για τον Έλεγχο των      

Εξομολόγος μελλοθανάτων

 Εξομολόγος μελλοθανάτων

Ο «εξομολόγος» Ολιβιέρο Τοσκάνι γεννήθηκε στο Μιλάνο το 1942. Είναι φωτογράφος, καθηγητής οπτικής επικοινωνίας, έχει γυρίσει ταινίες μικρού μήκους που αγγίζουν κοινωνικά προβλήματα μεγάλης επικαιρότητας με επίκεντρο τη νεανική βία.
Τώρα πλησίασε το σκοτάδι της Αμερικής, αλλά αυτή τη φορά όχι μόνο το αποτύπωσε φωτογραφικά, αλλά κατέγραψε και τη φωνή του μέσα από το στόμα των μελλοθανάτων της. Είναι η Αμερική που κατασκευάζει κι έπειτα εξοντώνει τους εγκληματίες της.

1. Τζερόμ Μάλετ. Αριθμός κρατουμένου: CP 43. Ημερομηνία γέννησης: 1/1/1959. Τόπος γέννησης: Σεντ Λιούις, Μιζούρι. Ανθρωποκτονία εκ προθέσεως. Ημερομηνία καταδίκης: 4/3/1986. Ποινή: Εκτέλεση με θανατηφόρο ένεση. Εκτελέστηκε στις 11 Ιουλίου 2001.

Ερώτηση: «Τι θα έλεγες σήμερα στον εαυτό σου αν ήσουν δεκαέξι ή δεκαοκτώ χρονών; Θα ακολουθούσες τις συμβουλές σου;».

Απάντηση: «Στα δεκάξι μου ήμουν σκέτο αγρίμι. Δεν ξέρω αν θα υπάκουγα. Εξαρτάται όμως κι από το ποιος θα μου μιλούσε. Στη γειτονιά μου χρήματα είχαν μόνο οι έμποροι ναρκωτικών, οι εγκληματίες. Ολοι όσοι δούλευαν σκληρά και τίμια, με το ζόρι τα έβγαζαν πέρα. Αν όμως κάποιος, ένας γιατρός ή δικηγόρος, ας πούμε, ερχόταν και μου έλεγε: Κοίτα, είμαι δικηγόρος, έχω καλό αυτοκίνητο, ωραίο σπίτι, κάνω ταξίδια, και το μόνο που χρειάζεται να κάνεις για να τα έχεις όλα αυτά είναι να πας στο σχολείο - ίσως τον άκουγα. Ποτέ όμως δεν είχα κανέναν να μου μιλήσει έτσι».

2. Χάρβεϊ Λι Γκριν. Αριθμός κρατουμένου: 0154557. Ημερομηνία γέννησης: 9/10/1960. Τόπος γέννησης: Γκρίνβιλ, Βόρεια Καρολίνα. Εγκληματικές πράξεις: Δύο κατηγορίες για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως. Σε πτέρυγα θανατοποινιτών από τις 4/9/1992. Εκτελέστηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 1999.

Ερώτηση: «Δεν έχεις καθόλου προσδοκίες από τη ζωή;».

Απάντηση: «Θέλω να πω ότι δεν μπορείς να περιμένεις κάτι που σε άλλες συνθήκες θα είχες κανονικά. Αλλά για τη ζωή έχω προσδοκίες, θέλω να ζήσω. Περιμένω να βγω εκεί έξω και ν' αποδείξω στην κοινωνία ότι έκανε λάθος να με καταδικάσει σε θάνατο. Δεν έχει κανένα νόημα, δε χρησιμεύει σαν αποτρεπτικό μέσο, και υπάρχουν πάμπολλες περιπτώσεις εκεί έξω πολύ χειρότερες από τη δική μου. Αλλά δεν είμαι πραγματικά θυμωμένος με κανέναν γι' αυτό. Εφτασα στο σημείο να μη νιώθω πια θυμό. Πιστεύω πως ο Κύριος θα με βοηθήσει να το αντέξω».

3. Γουίλιαμ Κουεντίν Τζόουνς. Αριθμός κρατουμένου:0219316. Ημερομηνία γέννησης: 29/8/1968. Τόπος γέννησης: Βαλτιμόρη, Μέριλαντ. Εγκληματική ενέργεια: Ανθρωποκτονία εκ προθέσεως. Ημερομηνία καταδίκης: 3/11/1987. Ποινή: Εκτέλεση με θανατηφόρο ένεση. Εκτελέστηκε στις 22 Αυγούστου 2003.

Ερώτηση: «Ξέρεις με ποιόν τρόπο θα πεθάνεις;».

Απάντηση: «Οχι. Ξέρω όμως ότι δε ζω πια. Δε γνωρίζω ποια ακριβώς είναι η διαδικασία, ξέρω μόνο ό,τι βλέπω. Αντιλαμβάνομαι ότι με δένουν με λουριά. Εγραψα κι ένα ποίημα γι' αυτό. Είναι σ' ένα απ' τα βιβλία που έχω γράψει. Λέγεται "Μια βροχερή μέρα».

Ερώτηση: «Πώς ξέρεις ότι έβρεχε;».

Απάντηση: «Αν είχες μείνει εδώ όσο κι εγώ, θα ήξερες ότι τις περισσότερες φορές που εκτελούν κάποιον βρέχει. Αν όχι την ίδια νύχτα, σίγουρα την επόμενη μέρα».

4. Λιρόι Οραντζ. Ημερομηνία γέννησης: 20/7/1950. Τόπος γέννησης: Σικάγο, Ιλινόις. Ημερομηνία καταδίκης: 29/5/1985. Εγκληματικές πράξεις: Τέσσερις ανθρωποκτονίες εκ προθέσεως, θανατηφόρος εμπρησμός. Ποινή: Εκτέλεση με θανατηφόρο ένεση. Αποφυλακίστηκε στις 10 Ιανουαρίου 2003.

Ερώτηση: «Εχεις εκτίσει μια πολύ μεγάλη ποινή για ένα έγκλημα που, όπως λες, δε διέπραξες, εξαιτίας μιας ομολογίας την οποία, όπως λες, σου απέσπασαν με βασανιστήρια, θα πρέπει να είσαι πολύ θυμωμένος».

Απάντηση: «Είμαι, όχι όμως όσο ήμουν τότε. Αν επιτρέπεις στον εαυτό σου να φθείρεται, δε θα είσαι πια ικανός για τίποτε, θα είσαι συνέχεια και πάντα θυμωμένος. Προσπαθώ όσο μπορώ να βοηθώ τα παιδιά και τα εγγόνια μου. Αρχιζα να ζωγραφίζω για χόμπι. Τώρα αισθάνομαι ότι η ζωή μου είναι πιο γεμάτη. Εχω κάποια συμπαράσταση».

Τα πορτρέτα μαζί με τις μίνι συνεντεύξεις των μελλοθανάτων τα συνάντησα εντελώς ξαφνικά στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στη Θεσσαλονίκη. Δυστυχώς η έκθεση του Τοσκάνι έχει πια τελειώσει. Μεταφέρω απλώς ό,τι είδα: την αλήθεια ενός κόσμου που συστηματικά αποσιωπάται.

Γιώργος Κακουλίδης

Ριζοσπάστης, 20 Μάρτη 2005

Στρατιωτικές συνεργασίες για «ασφαλείς» μπίζνες σε ΝΑΤΟικό πλαίσιο

Στρατιωτικές συνεργασίες για «ασφαλείς» μπίζνες σε ΝΑΤΟικό πλαίσιο

ΓΕΝ

Από παλιότερη στρατιωτική ναυτική άσκηση «Noble Dina»

Να κατοχυρώσει και να επεκτείνει τα συμφέροντα της ντόπιας αστικής τάξης στην ευρύτερη περιοχή επιχειρεί η κυβέρνηση, μέσω και της «επιχειρησιακής αναβάθμισης» της χώρας στους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς στην περιοχή, αλλά και της σύσφιξης διμερών και πολυμερών σχέσεων με άλλα καπιταλιστικά κράτη που παίζουν ρόλο στη διαμόρφωση του ενεργειακού χάρτη στην Ανατολική Μεσόγειο, όπως Ισραήλ, Αίγυπτος, Λίβανος, σε μια προσπάθεια να διαμορφώσει πρόσκαιρους «άξονες» στον ανταγωνισμό με άλλα κράτη, ιδιαίτερα προς την Τουρκία.
Ετσι πρέπει να ιδωθεί η πρόσφατη επίσκεψη του Ελληνα υπουργού Εξωτερικών, Ν. Κοτζιά, στις ΗΠΑ, όπου μετέβη με βασικό επιχείρημα της κυβέρνησης ότι η Ελλάδα μπορεί να αποτελέσει αξιόπιστο εταίρο προς υλοποίηση των αμερικανικών σχεδιασμών (και των όποιων «προσαρμογών» τους επί διακυβέρνησης Τραμπ), αφού το ζήτημα της «ασφάλειας και σταθερότητας» είναι ιδιαίτερης σημασίας για την επιχείρηση καπιταλιστικής ανάκαμψης και ιδιαίτερα για το στόχο ανάδειξης της χώρας σε ενεργειακό και εμπορικό «κόμβο». Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, η κυβέρνηση καταθέτει σχέδια και προτάσεις, διεκδικεί αναβαθμισμένους «ρόλους» σε αποστολές και συνεκπαιδεύσεις, αξιοποιώντας γι' αυτό το σκοπό τη γεωστρατηγική της θέση, αλλά και τις υποδομές, τον εξοπλισμό και τεχνογνωσία που διαθέτει στις Ενοπλες Δυνάμεις, κυρίως σε Πολεμικό Ναυτικό και Αεροπορία. Μπλέκει το λαό ολοένα και πιο βαθιά στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς ΗΠΑ - ΕΕ - Ρωσίας και άλλων καπιταλιστικών κρατών και μονοπωλίων για τη «λεία» της Ανατολικής Μεσογείου και σε μεγάλους κινδύνους.

Μπίζνες...

Δεν είναι τυχαίο ότι τους τέτοιους στόχους περί ανάδειξης της χώρας σε «κόμβο», με ταυτόχρονη προσέλκυση εδώ ξένων «επενδυτών», ανέδειξε ως στόχους και της κυβέρνησης ενημερωτική εκδήλωση που έκαναν την Τετάρτη στην Αθήνα τα υπουργεία Εξωτερικών και Οικονομίας, με τίτλο «Το επενδυτικό περιβάλλον στην Ελλάδα: Νέος Αναπτυξιακός Νόμος, Επενδυτικά Κίνητρα, Εργα Μεγάλης Κλίμακας».
Απευθυνόταν στις ξένες διπλωματικές αρχές στην Ελλάδα, «στο πλαίσιο υλοποίησης ενός ευρύτερου σχεδίου ανάδειξης του επενδυτικού περιβάλλοντος, των δυνατοτήτων της χώρας μας για προσέλκυση ξένων επενδύσεων και με σαφή στόχο την επικοινωνιακή διάχυση και προώθηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων μας», όπως αναφερόταν επισήμως.
Η χώρα παρουσιάστηκε εκεί ως «νησίδα ασφάλειας» και «φάρος σταθερότητας» στην ευρύτερη περιοχή, με μεγάλες δυνατότητες να αναδειχτεί σε κόμβο για εμπόριο, υπηρεσίες, Ενέργεια, διαμετακόμιση, και «ευκαιρίες» που ανοίγονται σε τομείς όπως τουρισμός, Ενέργεια και logistics. Ολα αυτά, φυσικά, πάνω στο έδαφος της σαρωτικής αντιλαϊκής επίθεσης των προηγούμενων χρόνων, που έχει διαμορφώσει μια πάμφθηνη εργατική δύναμη, αλλά και των υπόλοιπων «αναδιαρθρώσεων» για τη διευκόλυνση της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

...και όπλα

Ολες αυτές οι μπίζνες συνδυάζονται με τον παράγοντα «ασφάλεια» που κατονομάζεται διαρκώς στα διαβούλια, τα σχέδια και τις αποφάσεις τους.
Ασφάλεια που καλούνται να διασφαλίσουν οι Ενοπλες Δυνάμεις, προσαρμόζοντας όλο και περισσότερο τη δράση τους στις ανάγκες των επικίνδυνων ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και διεκδικώντας αναβαθμισμένους ρόλους στο αμερικανοΝΑΤΟικό πλαίσιο.
Με τη βάση στη Σούδα κορωνίδα στο σχήμα παροχής υπoστήριξης στην αμερικανική πολεμική μηχανή όπως έχει αναπτυχθεί σε Μεσόγειο και Μέση Ανατολή, αλλά και με προσφορά για παροχή πρόσθετων υπηρεσιών από τις Αεροπορικές Βάσεις Καρπάθου, Καλαμάτας αλλά και στο Καστέλι Ηρακλείου, και ανάληψη «έργου» επιτήρησης και αναγνώρισης σε όλη τη ζώνη από Βουλγαρία και Μαύρη Θάλασσα, με παρουσία εκεί του Πολεμικού Ναυτικού και της Πολεμικής Αεροπορίας, μέχρι την Ανατολική Μεσόγειο, στα ανοικτά του Λιβάνου.

Το «στρατηγικό βάρος» της Ανατολικής Μεσογείου στα ιμπεριαλιστικά σχέδια

Ενδεικτικά είναι τα όσα είπε μιλώντας στο περιοδικό «Proceedings» της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων των ΗΠΑ ο Ελληνας Α/ΓΕΝ, Ν. Τσούνης, αποτυπώνοντας ξεκάθαρα την προσπάθεια της ντόπιας αστικής τάξης να αναλάβει ρόλους, πόστα, έργο για τα οποία σήμερα δαπανούν «πόρους» οι αμερικανικές και άλλες ΝΑΤΟικές Ενοπλες Δυνάμεις, διεκδικώντας για την ίδια γεωστρατηγική αναβάθμιση.
Τονίζοντας ότι «η Ελλάδα λόγω της γεωγραφικής της θέσης και τάσης είναι άρρηκτα συνυφασμένη με τη θάλασσα», υπογράμμισε το βασικό προσανατολισμό των ΕΔ στα ΝΑΤΟικά σχέδια, λέγοντας ανάμεσα σε άλλα πως «η Ανατολική Μεσόγειος και οι προσεγγίσεις της αποτελούν την ευρύτερη θαλάσσια περιοχή εθνικού συμφέροντος, ενώ η παρουσία μας γενικότερα στον Παγκόσμιο Ωκεανό μπορεί επίσης να απαιτηθεί όταν τα εθνικά συμφέροντα και η δέσμευσή μας στη Συμμαχική (βλ. αμερικανοΝΑΤΟική) αλληλεγγύη υπαγορεύσουν έτσι».
Ο Α/ΓΕΝ, αναπτύσσοντας παράλληλα ένα ολόκληρο σκεπτικό για το «στρατηγικό βάρος» της Ανατολικής Μεσογείου στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, δεδομένου, όπως λέει, πως «η δική μας γωνιά στον κόσμο ποτέ δεν χάνει τη σημασία της ως επίκεντρο δυναμικής ισορροπίας, όπου συγκλίνουν πολλαπλές δυνάμεις, πολιτικές, στρατηγικές, πολιτιστικές, οικονομικές, κοινωνικές και ιδεολογικές», αναδεικνύει παράλληλα τη «χρησιμότητα» που μπορούν να έχουν οι ΕΔ της χώρας και το Ναυτικό σε ένα τέτοιο πλαίσιο.
Λέει: «Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, όπου οι κλασικές απειλές παραμένουν ή εξελίσσονται ισχυρότερες και διαφοροποιούμενες, αναδύονται νέες απειλές, προκλήσεις και ανταγωνισμοί και μια παρατεταμένη δημοσιονομική κρίση περιορίζει τους πόρους μας, το Πολεμικό Ναυτικό είναι και πρέπει να παραμείνει αποδοτικό, ανθεκτικό, αξιόμαχο και απολύτως λειτουργικό σε όλο το εύρος καθηκόντων του. Αυτή η ικανότητα έχει παράλληλα μια προστιθέμενη αξία για τους συμμάχους μας, καθώς το Πολεμικό Ναυτικό είναι επίσης ένας παράγοντας που μπορεί να συμβάλει στην ειρήνη και τη σταθερότητα στην ευρύτερη περιοχή».
Μπαίνοντας στο «ψητό» για να ζητήσει μέσα (π.χ. βλέπε διεκδίκηση σύγχρονων αντιτορπιλικών, που θα αποσύρει για να διαθέσει σε «συμμάχους» το αμερικανικό Πολεμικό Ναυτικό), συνεχίζει πάνω στο τι δίνει:
«Οι πόροι δεν είναι σε αφθονία αυτές τις μέρες, ακόμη και για μεγάλες στρατηγικές δυνάμεις όπως οι ΗΠΑ (...) Αυτή τη στιγμή το Πολεμικό Ναυτικό θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει και να επανδρώσει πρόσθετους υλικούς πόρους, καθώς έχουμε τη ναυτική ψυχή. Με αυτόν τον τρόπο, το Αμερικανικό Ναυτικό θα ενισχύσει ένα σύμμαχο. Μια ιστορική, σταθερή αξιόπιστη σύμμαχο, τα συμφέροντα της οποίας και η θεώρηση του κόσμου από την άποψη της ελευθερίας, της προόδου και της δημοκρατίας έχει παρόμοια συστατικά με τις ΗΠΑ σε ό,τι αφορά την Ανατολική Μεσόγειο».
«Αυτό», λέει ο Α/ΓΕΝ, «θα καθιστούσε δυνατό για το Ναυτικό των ΗΠΑ να απελευθερώσει πόρους για άλλα κρίσιμα θέατρα επιχειρήσεων, καθιστώντας μια τέτοια συνεργασία στρατηγική επένδυση με σημαντικά δημοσιονομικά οφέλη».
Εστιάζοντας, πάντα, στην Ανατολική Μεσόγειο, δεν περνά απαρατήρητο το Πρόγραμμα Στρατιωτικής Συνεργασίας για το 2017 που υπογράφτηκε με το Ισραήλ, βασικό σύμμαχο των ΗΠΑ και στήριγμα για τη διαφύλαξη της «ασφάλειας» στην Ανατολική Μεσόγειο, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τα ενεργειακά σχέδια που «τρέχουν» με αφετηρία το κοίτασμα «Λεβιάθαν». Το Πρόγραμμα περιλαμβάνει συμμετοχή σε κοινές αεροναυτικές ασκήσεις και συνεκπαιδεύσεις.
Προς υλοποίηση, οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις μετέχουν στην κοινή άσκηση Ελλάδας, ΗΠΑ και Ισραήλ «Noble Dina», όπου εμπλέκονται πλοία, υποβρύχια και αεροσκάφη, με σενάρια εκπαίδευσης σε επιχειρήσεις αναγνώρισης, αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις και ανθυποβρυχιακό πόλεμο.
Επιπλέον, αύριο ξεκινά η Πολυεθνική Αεροπορική Διακλαδική Ασκηση Μεσαίας Κλίμακας της Πολεμικής Αεροπορίας (ΠΑ) «Ηνίοχος 2017», με συμμετοχή (μέσα και προσωπικό) από Ελλάδα, ΗΠΑ, Ισραήλ, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και Ιταλία. Προβλέπει τη διεξαγωγή σύνθετων αεροπορικών αποστολών σε ολόκληρο το εύρος του FIR Αθηνών, με συμμετοχή σε φάσεις της πάνω από το Αιγαίο και πλοίων των στόλου.

Σε ΝΑΤΟικό πλαίσιο

Τα προαναφερόμενα είναι ψηφίδες μιας γενικότερης εικόνας ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών, όπως αναμένεται να αναπτυχθεί και παραπέρα στις 5-6/4, στη Σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών των κρατών - μελών του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες, και πιο καθαρά ακόμα στη Σύνοδο Κορυφής της λυκοσυμμαχίας στα τέλη Μάη.
Η Σύνοδος των ΥΠΕΞ, κατ' αναλογία με τη Σύνοδο των υπουργών Αμυνας, στα μέσα Φλεβάρη, σχεδιάζεται να εξετάσει όλα τα ανοικτά μέτωπα ενδοϊμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων όπου παρεμβαίνει το ΝΑΤΟ για λογαριασμό των ευρωατλαντικών μονοπωλίων.
Εχοντας σταθερά στο στόχαστρο τη Ρωσία, το Συμβούλιο αναμένεται να εξετάσει την πορεία παραπέρα ανάπτυξης ΝΑΤΟικών στρατιωτικών δυνάμεων στις Βαλτικές χώρες, την Πολωνία και τη Ρουμανία, τη Βαλτική και τη Μαύρη Θάλασσα.
Η, δε, ελληνική πλευρά, την ώρα που συνυπογράφει τη στρατιωτική αυτή ανάπτυξη που ανεβάζει το θερμόμετρο της έντασης, με τη στενότερη διασύνδεση του ΝΑΤΟ με Ουκρανία και Γεωργία - χώρες που η Ρωσία θεωρεί «ζωτικό» της χώρο - αλλά και πρωτοστατεί στην παρουσία της ΝΑΤΟικής αρμάδας SNMG2 στο Αιγαίο, που αποτελεί αναπόσπαστο κρίκο των εν λόγω ΝΑΤΟικών σχεδιασμών από τη Μεσόγειο έως τη Μαύρη Θάλασσα, προσπαθεί να λειτουργήσει και ως «δίαυλος επικοινωνίας» ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα, μιλώντας για «οικοδόμηση ενός νέου συστήματος ασφαλείας στην Ευρώπη και τον κόσμο που θα περιλαμβάνει και τη Μόσχα»...
Επίσης, στη Σύνοδο αναμένεται να αναλυθούν πλάνα και για προβολή «σταθερότητας και ασφάλειας» στα νότια, σε Β. Αφρική και Μ. Ανατολή, με την εγχώρια αστική τάξη να επιδιώκει και εκεί ρόλο, στέλνοντας δυνάμεις της σε επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, ασκήσεις του ΝΑΤΟ, στην Κεντρική και την Ανατολική Μεσόγειο, προς κατοχύρωση θέσεων του ευρωατλαντικού άξονα και διασφάλιση σταθερότητας για μπίζνες και διαμετακόμιση.
Σημειωτέον, στα ΝΑΤΟικά διαβούλια, αλλά και τις συζητήσεις με τους Αμερικανούς, η ελληνική κυβέρνηση μαζεύει εύσημα, καθώς είναι από τις λίγες χώρες-μέλη που - για τα συμφέροντα της αστικής τάξης και ενώ ο λαός πένεται - δαπανά ετησίως το 2% του ΑΕΠ της για στρατιωτικές δαπάνες, πιάνοντας τη ΝΑΤΟική νόρμα, κάτι που η διακυβέρνηση Τραμπ βάζει πιεστικά για τις άλλες χώρες - μέλη, θέλοντας «δικαιότερη κατανομή των βαρών» και ελάφρυνση δικών της.
Ολα τα παραπάνω θρυμματίζουν τον ανυπόστατο και επικίνδυνο ισχυρισμό της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων ότι τάχα η εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς διασφαλίζει την ειρήνη, τη σταθερότητα και την ευημερία της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.
Ισχυρισμός που χρειάζεται να απορριφθεί και να απαντηθεί επιθετικά από το λαό. Με ένταση της πάλης ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Με αλληλεγγύη και σε κοινή δράση με τους άλλους λαούς της περιοχής. Με δυνάμωμα του αγώνα για απεμπλοκή της Ελλάδας από τους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς και αποδέσμευση από κάθε ιμπεριαλιστικό οργανισμό. Με ανάπτυξη της πάλης πρώτα και κύρια ενάντια στην αστική τάξη της χώρας μας, για την ανατροπή της εξουσίας και οικονομίας της, «φυσική συνέχεια» των οποίων είναι και η εμπλοκή στα επικίνδυνα σχέδια.

Διακήρυξη των «27» της ΕΕ - Πολλές ταχύτητες στον ίδιο αντιλαϊκό δρόμο

Διακήρυξη των «27» της ΕΕ - Πολλές ταχύτητες στον ίδιο αντιλαϊκό δρόμο

Copyright 2017 The Associated

Το μέλλον της ΕΕ δεν θα καθοριστεί μόνο από το σχέδιο για την επόμενη μέρα της Διακήρυξης των «27», γιατί τόσο οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις όσο και η πορεία της ταξικής πάλης σε κάθε χώρα έχουν τη δική τους δυναμική

Κανονικά το κλίμα στην Κομισιόν θα έπρεπε να είναι εορταστικό, αφού συμπληρώνονται 60 χρόνια από την ιδρυτική Συνθήκη της Ρώμης. Ομως, όλα όσα προηγήθηκαν, καθώς και το ίδιο το πνεύμα του σχεδίου της Διακήρυξης των 27 κρατών - μελών της ΕΕ, αναδεικνύουν και ομολογούν την αγωνία για το αβέβαιο μέλλον της Ευρωζώνης και της ΕΕ.
Πριν από κάποιους μήνες, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, ανέφερε ότι «ποτέ δεν διαπίστωσε τόσο λίγα κοινά μεταξύ των κρατών - μελών της ΕΕ», για να παρουσιάσει στη συνέχεια μια Λευκή Βίβλο με 5 εναλλακτικά σενάρια, που αφήνουν πολλά ενδεχόμενα ανοιχτά για το μέλλον της ΕΕ. Ωστόσο, το σενάριο που προκρίνει ο Γιούνκερ όπως και οι ηγέτες της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας, αφορά στην επίσημη καθιέρωση μιας «ΕΕ πολλών ταχυτήτων» που θα επιτρέπει σε ομάδες χωρών να συνάπτουν προνομιακές συμφωνίες και στενότερους δεσμούς.
Καθόλου τυχαία, το σχέδιο Διακήρυξης αναφέρεται σε «διαφορετικούς βηματισμούς κρατών όποτε είναι απαραίτητο», με τη διευκρίνιση ότι «αφήνουμε την πόρτα ανοιχτή σε όποιον θέλει αργότερα να μπει». Για να ενισχύσει αυτή την κατεύθυνση, η καγκελάριος Μέρκελ τόνισε πρόσφατα ότι πρέπει να συνειδητοποιηθεί πως «ορισμένες χώρες προχωρούν ήδη πιο γρήγορα από τις άλλες».
Το νέο σχέδιο Διακήρυξης της Ρώμης προβάλλει πλέον ως βασικό επιχείρημα τις αρνητικές συνέπειες για τις αστικές τάξεις των κρατών - μελών από μια πιθανή διάλυση της ΕΕ, αναφέροντας ότι «ως ξεχωριστές μονάδες θα περιθωριοποιηθούν από τις παγκόσμιες δυναμικές». Στην ουσία υπενθυμίζει και επικαλείται τα κοινά συμφέροντα των αστικών τάξεων που έδωσαν ώθηση για δεκαετίες στη διεύρυνση της ΕΕ ως ιμπεριαλιστικής συμμαχίας, δηλαδή τη δυνατότητα να μεγεθύνουν τους μονοπωλιακούς ομίλους τους, να θωρακίσουν την ανταγωνιστικότητά τους στον οξυμένο διεθνή ανταγωνισμό, να αντιμετωπίσουν και να εξουδετερώσουν το επαναστατικό εργατικό κίνημα.
Τέλος, η έμφαση που δίνεται στα ζητήματα στρατιωτικής συνεργασίας, ασφάλειας και αναβάθμισης του ρόλου της ΕΕ στη διεθνή σκηνή, αποτελεί προσκλητήριο συσπείρωσης για τη συμμετοχή της ΕΕ στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς για τον έλεγχο και το ξαναμοίρασμα των αγορών και των εδαφών με οικονομική σημασία.
Στην πραγματικότητα, τα κοινοτικά επιτελεία επιχειρούν να διαχειριστούν και να προσαρμοστούν σε μία πραγματικότητα που οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις όχι μόνο στην ΕΕ αλλά γενικότερα στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Η Διακήρυξη των «27» προσπαθεί να διαμορφώσει ένα πλαίσιο αστικής πολιτικής σε μία συγκυρία που η Βρετανία δρομολογεί ήδη τις διεργασίες που οδηγούν στο Brexit, η Πολωνία αρνείται να επικυρώσει τα αποτελέσματα της προηγούμενης Συνόδου Κορυφής των «28» και το «ευρωσκεπτικιστικό» ρεύμα δυναμώνει στη Γαλλία και την Ιταλία. Ομως, το μέλλον της ΕΕ, της Ευρωζώνης δεν θα καθοριστεί μόνο από το σχέδιο για την επόμενη μέρα της Διακήρυξης των «27», γιατί τόσο οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις όσο και η πορεία της ταξικής πάλης σε κάθε χώρα, η πορεία όξυνσης της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας έχουν τη δική τους δυναμική. Εξάλλου, «ΕΕ των πολλών ταχυτήτων» σε θεσμικό επίπεδο υπάρχει και σήμερα, αφού ούτε στην Ευρωζώνη ούτε στη ζώνη της Συνθήκης Σέγκεν ανήκουν όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ.
Ούτε και τα σχέδια στενότερης επιλεκτικής συνεργασίας ορισμένων πιο ισχυρών ευρωπαϊκών κρατών είναι καινούρια (π.χ. το σχέδιο Σόιμπλε - Λάμερς της δεκαετίας του '90, οι θέσεις του καγκελάριου Βίλι Μπραντ παλιότερα). Η ίδια η συγκρότηση της Ευρωζώνης προσέφερε ιδιαίτερα πλεονεκτήματα στις αστικές τάξεις των κρατών που συμφώνησαν να ενταχτούν σε αυτήν, όπως πιο ευνοϊκούς όρους δανεισμού και χρηματοδότησης επενδύσεων των μονοπωλιακών ομίλων, αύξηση των εμπορικών συναλλαγών λόγω συναλλαγματικής σταθερότητας, αξιοποίησης ενός διεθνούς αποθεματικού νομίσματος.

Οι αμείλικτοι νόμοι της καπιταλιστικής οικονομίας

Ομως, αποδείχτηκε ότι οι κοινές στοχεύσεις των αστικών τάξεων μιας ιμπεριαλιστικής διακρατικής συμμαχίας όπως η ΕΕ, δεν μπορούν να αναιρέσουν τον ανταγωνισμό και τις αποκλίσεις των συμφερόντων μεταξύ τους, που οξύνονται λόγω της επίδρασης του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης. Ιστορικά αποδείχθηκε, επίσης, ότι η νομισματική συγκόλληση στην Ευρωζώνη κρατών με διαφορετική οικονομική, πολιτική και στρατιωτική ισχύ δεν άμβλυνε, αλλά όξυνε την ανισομετρία μεταξύ τους.
Ιδιαίτερα μετά τη διεθνή, συγχρονισμένη κρίση του 2008-2009, οι ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις οξύνθηκαν λόγω συγκεκριμένων παραγόντων:
α) Της επίδρασης του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης που όξυνε τις αποκλίσεις ισχύος και συμφερόντων ακόμη και μέσα στο σημερινό πυρήνα της Ευρωζώνης. Η αντίθετη πορεία της Γερμανίας και της Ιταλίας αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα. Σε σχέση με το προ κρίσης επίπεδο στη Γερμανία, αυξήθηκε το ΑΕΠ κατά 9%, ο δείκτης βιομηχανικής παραγωγής βελτιώθηκε κατά 2% και το κρατικό χρέος συγκρατήθηκε στο 65% του ΑΕΠ. Αντίθετα, στην Ιταλία το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 7%, ο δείκτης βιομηχανικής παραγωγής επιδεινώθηκε κατά 22% και το κρατικό χρέος εκτινάχθηκε στο 133% του ΑΕΠ.
β) Του μεγάλου μεγέθους υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου που δεν μπορεί να επενδυθεί με ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους. Η αστική πολιτική σε κάθε κράτος δεν διευκολύνει την εκτεταμένη απαξίωση αυτού του κεφαλαίου, ώστε να δοθεί ώθηση στην καπιταλιστική ανάπτυξη. Κάθε κράτος και κάθε ιμπεριαλιστικό κέντρο προσδοκά την απαξίωση του κεφαλαίου των αντιπάλων του για να δώσει κερδοφόρα διέξοδο στο δικό του υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η διαχείριση του ζητήματος της υπερχρέωσης ορισμένων κρατών - μελών της ΕΕ και οι συνεχείς ανακεφαλαιοποιήσεις προβληματικών τραπεζών, με μεγάλο ύψος «κόκκινων» δανείων που δεν μπορούν να αποπληρωθούν.
Σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Τραπεζική Αρχή, οι τράπεζες της ΕΕ θα χρειαστούν νέα ανακεφαλαιοποίηση ύψους 159 δισ. ευρώ για να ανακτήσουν την κεφαλαιακή επάρκεια και την αξιοπιστία τους.
γ) Της όξυνσης του ανταγωνισμού μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κέντρων για την αναδιανομή αγορών, καθώς επιβραδύνεται ο ρυθμός ανάπτυξης της διεθνούς καπιταλιστικής οικονομίας. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ενισχύεται το ρεύμα του εθνικισμού και του προστατευτισμού τόσο στις ΗΠΑ όσο και σε κράτη - μέλη της ΕΕ που χάνουν έδαφος στα μερίδιά τους στο Παγκόσμιο Ακαθάριστο Προϊόν. Πρόκειται για αστικές δυνάμεις που θεωρούν ότι περιορίζοντας τη διεθνή κίνηση κεφαλαίου, εργασίας, εμπορευμάτων θα απαντήσουν στην επιδείνωση της θέσης της χώρας τους στο διεθνή ανταγωνισμό και στην προέλαση της Κίνας.
Χαρακτηριστικές είναι οι προτάσεις του νέου Προέδρου των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, που καλεί τα κράτη της ΕΕ να αυξήσουν τις στρατιωτικές δαπάνες που συνεισφέρουν στο ΝΑΤΟ, η επανεξέταση της συμφωνίας του ΠΟΕ για το ελεύθερο εμπόριο, η εξαγγελία νέων διασυνοριακών υψηλών δασμών και φόρων στις εμπορικές συναλλαγές. Ο οικονομικός ανταγωνισμός ΗΠΑ - ΕΕ και ιδιαίτερα ΗΠΑ - Γερμανίας είχε ήδη οξυνθεί επί προεδρίας Ομπάμα, αν θυμηθούμε τις υποθέσεις σκανδάλων Siemens, Deutsche Bank, και της VW που ανέδειξε το αμερικανικό κράτος, καθώς και τις αμερικανικές πιέσεις στη Γερμανία για αλλαγή δημοσιονομικής και νομισματικής πολιτικής. Την ίδια ώρα, η Κομισιόν, μετά από κοινή επιστολή των κυβερνήσεων Γαλλίας, Ιταλίας, Γερμανίας, Ισπανίας, προετοιμάζει οδηγία νέων μέτρων που θα επιτρέπουν το μπλοκάρισμα εξαγορών επιχειρήσεων από κεφάλαια άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων, με κριτήριο αν απειλείται το «στρατηγικό συμφέρον» της ΕΕ.

Κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης

Πάνω σε αυτό το κοινό έδαφος της οικονομικής στασιμότητας και όξυνσης των αντιθέσεων εκφράζεται η διαπάλη κυβερνήσεων, αστικών πολιτικών ρευμάτων και συμμαχιών κρατών της ΕΕ. Η ομάδα του Βίσεγκραντ (Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχία, Σλοβακία) ζητά διατήρηση του σημερινού διακυβερνητικού χαρακτήρα της ΕΕ και ενίσχυση της αυτοτέλειας εθνικών πολιτικών σε θέματα όπως το Προσφυγικό. Οι κυβερνήσεις της Γαλλίας και της Ιταλίας ζητούν μία σχετική χαλάρωση της δημοσιονομικής πολιτικής, προκειμένου να ενισχύουν τους εγχώριους μονοπωλιακούς ομίλους τους. Οι ευρωσκεπτικιστικές δυνάμεις (Λεπέν, Γκρίλο, Μπερλουσκόνι κ.λπ.) ανοίγουν ζήτημα εξόδου των χωρών τους από την Ευρωζώνη.
Κανείς όμως δεν αμφισβητεί ουσιαστικά την ανάγκη συνεχών θυσιών της εργατικής τάξης για να ανακάμψει η καπιταλιστική κερδοφορία. Αρκεί να δούμε πώς αυξάνουν τα ποσοστά των νέων που δουλεύουν με μερική απασχόληση και ελαστικές εργασιακές σχέσεις, πώς αυξάνουν τα ποσοστά νέων που βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας και πόσο υψηλά είναι τα ποσοστά των ανέργων την τελευταία δεκαετία. Το πρόβλημα για την αστική τάξη είναι ότι η κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης, η αύξηση της έντασης της ταξικής εκμετάλλευσης, η φτηνή εργατική δύναμη δεν αρκούν για να ανακάμψει ουσιαστικά η καπιταλιστική κερδοφορία. Γι' αυτό αυξάνει και ο κίνδυνος περιφερειακών και τοπικών πολεμικών ιμπεριαλιστικών αναμετρήσεων.

Οι δύο όψεις της υποταγής

Μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις, το σύνολο του ελληνικού αστικού πολιτικού συστήματος και του οπορτουνιστικού ρεύματος στο κίνημα μάς καλεί στην πραγματικότητα να επιλέξουμε τον τρόπο σφαγής των δικαιωμάτων μας.
Από τη μία ο ΣΥΡΙΖΑ εξαπατά και υπόσχεται να μετατρέψει τη σημερινή ΕΕ σε «δημοκρατική και κοινωνική Ευρώπη», μαζί με τις δυνάμεις της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και των Πρασίνων. Υιοθετεί ουσιαστικά τις κατευθύνσεις της Διακήρυξης της ΕΕ των «27» και τις προβάλλει ως «Ευρώπη των πολλαπλών επιλογών». Θέτει ως κυβερνητικό στόχο να βρεθεί η Ελλάδα στην πρώτη ταχύτητα της πιο προωθημένης συνεργασίας στην ΕΕ. Ταυτόχρονα, απειλεί να μη συνυπογράψει τη Διακήρυξη αν δεν κλείσει θετικά για το λαό η περιβόητη «αξιολόγηση».
Η αλήθεια είναι ότι ελευθερία επιλογών μέσα στην ΕΕ έχει μόνο το κεφάλαιο. Η ΕΕ δεν είναι ουδέτερο γήπεδο που αναμετρούνται η αστική και η εργατική τάξη της κάθε χώρας. Η ΕΕ ήταν, είναι και θα είναι, όσο υπάρχει ακόμη, μια αντιδραστική ιμπεριαλιστική συμμαχία, που υπηρετεί το κεφάλαιο σε βάρος των εργατών, των λαϊκών στρωμάτων. Οποια ταχύτητα και όποια λωρίδα αν διαλέξει κανείς, δεν θα ξεφύγει ποτέ από το βάλτο της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Η αντιλαϊκή πολιτική που ακολουθείται στην Ελλάδα και θα κλιμακωθεί αν κλείσει η «αξιολόγηση», δεν είναι αποκλειστική απαίτηση των δανειστών. Είναι πολιτική στήριξης του κεφαλαίου για να αυξήσει τα κέρδη του.
Γι' αυτό την χειροκροτούν ΣΕΒ, εφοπλιστές και τραπεζίτες. Γι' αυτό εφαρμόζεται σε όλα τα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης, ιδιαίτερα από τους Γάλλους και τους Ιταλούς σοσιαλδημοκράτες φίλους του Τσίπρα. Στα πρόθυρα της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού βρίσκονται σήμερα το 18% του πληθυσμού στη Γαλλία και το 28% του πληθυσμού στην Ιταλία. Στη Γαλλία, οι επίδοξοι αναμορφωτές της ΕΕ προώθησαν πρόσφατα την πλήρη ελαστικοποίηση του χρόνου εργασίας, ενώ στην Ιταλία απελευθερώνουν τις απολύσεις.
Ομως αυτά δεν συμβαίνουν μόνο στις χώρες του ευρώ. Στη Βρετανία, που δεν έχει ούτε ευρώ ούτε κουαρτέτο, το 1/5 του πληθυσμού ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας. Στη Δανία ανεβάζουν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης. Αυτό συμβαίνει γιατί η επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα θα συνεχίζεται όσο βασιλεύει ο νόμος του καπιταλιστικού κέρδους, όποιο κι αν είναι το νόμισμα κάθε αστικού κράτους.
Οσοι υπόσχονται και καλούν το κίνημα να παλέψει για μεταβατικές λύσεις με τη σημαία της εξόδου από το ευρώ (ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.λπ.) καλλιεργούν την αυταπάτη της δυνατότητας φιλολαϊκής λύσης, ενώ θα παραμένει ουσιαστικά ακλόνητη η εξουσία του κεφαλαίου. Καμία αλλαγή νομίσματος και καμία αλλαγή στη διαχείριση του κρατικού χρέους δεν θα απαλλάξει την εργατική τάξη από νέες θυσίες για να ανακάμψουν και να αυξηθούν τα κέρδη των μονοπωλιακών ομίλων.
Ο λαός θα πληρώσει και πάλι την πρώτη περίοδο της αλλαγής νομίσματος λόγω της αύξησης του πληθωρισμού, της υποτίμησης του νομίσματος, της μαύρης αγοράς. Ο λαός θα κληθεί να σφίξει το ζωνάρι για να επιβιώσει η ελληνική καπιταλιστική οικονομία στο διεθνή ανταγωνισμό. Την ίδια ώρα, θα κερδίσουν οι εφοπλιστικοί όμιλοι που έχουν χρηματικό κεφάλαιο στο εξωτερικό, οι τουριστικοί όμιλοι, οι εγχώριες φαρμακοβιομηχανίες που εξάγουν γενόσημα φάρμακα, οι διεθνείς κερδοσκόποι. Ο λαός θα πληρώσει στη συνέχεια για κάθε νέο κρατικό δάνειο, καθώς και τις συνέπειες της επόμενης καπιταλιστικής κρίσης.

Μπορούμε χωρίς αφεντικά

Η εργατική τάξη δεν έχει κανένα λόγο να επιλέξει τρόπο σφαγής των δικαιωμάτων και των αναγκών της, γιατί μπορεί να ζήσει χωρίς αφεντικά. Πρέπει να σημαδέψει τον πραγματικό αντίπαλό της, την άρχουσα τάξη των καπιταλιστών και τις πολιτικές δυνάμεις που τη στηρίζουν. Πρέπει να γυρίσει την πλάτη σε όσους ανεμίζουν τη σημαία της ΕΕ, αλλά και σε αυτούς που υψώνουν το λάβαρο της καπιταλιστικής Ελλάδας της δραχμής.
Η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα πρέπει και μπορούν να συνδυάσουν την πάλη για αποδέσμευση από την ΕΕ με την πάλη για ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Να εγκαταλείψουν το δρόμο που οδηγεί στη χρεοκοπία και την εξαθλίωση του λαού είτε με ευρώ είτε με δραχμή.
Να δυναμώσουν τις πρωτοπόρες εστίες αντίστασης και αντεπίθεσης σε κάθε εργασιακό χώρο, κάθε κλάδο, κάθε γειτονιά. Να δυναμώσουν το ΚΚΕ παντού. Να βαδίσουν μαζί με τους κομμουνιστές, στο μόνο δρόμο που οδηγεί στην ικανοποίηση των αναγκών τους, το δρόμο που οδηγεί στην εργατική εξουσία.

Του
Μάκη ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ*
*Ο Μάκης Παπαδόπουλος είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, υπεύθυνος της Ιδεολογικής Επιτροπής και του Τμήματος Οικονομίας

Για τα 60 χρόνια από την ίδρυση της ΕΟΚ - ΕΕ

Για τα 60 χρόνια από την ίδρυση της ΕΟΚ - ΕΕ

1. Η συμπλήρωση των 60 χρόνων από την ίδρυση της ΕΟΚ, που μετεξελίχθηκε σε ΕΕ, δεν αποτελεί μέρα γιορτής για τους λαούς της Ευρώπης, τα εκατομμύρια των φτωχών, ανέργων, υποαπασχολούμενων. Είναι μια επέτειος που έχουν κάθε λόγο να τη γιορτάζουν τα ευρωπαϊκά μονοπώλια, οι κυβερνήσεις και τα κόμματά τους, αφού μέσω αυτής της διακρατικής καπιταλιστικής ένωσης ξεδίπλωσαν τα προηγούμενα χρόνια μια πρωτοφανέρωτη επίθεση στα δικαιώματα των λαών. Αυτοί οι εορτασμοί δεν μπορούν να κρύψουν ούτε τον αντιδραστικό - αντιλαϊκό χαρακτήρα της ΕΕ ούτε και τους ανταγωνισμούς που δυναμώνουν εντός της συμμαχίας, θέτοντας σε αμφισβήτηση την ίδια τη συνοχή της και αναδεικνύοντας τη σαπίλα και παρακμή της καπιταλιστικής παραγωγής.
2. Η ΕΟΚ δημιουργήθηκε ως καπιταλιστικός πόλος απέναντι στην ΕΣΣΔ και τις άλλες χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι ΗΠΑ στήριξαν την ίδρυση της ΕΕ - ως ανάχωμα στην αυξανόμενη επιρροή του σοσιαλισμού στην Ευρώπη - παρόλο που έβλεπαν σ' αυτήν έναν μελλοντικό ανταγωνιστή. Και η ΕΟΚ και η συνέχειά της, η ΕΕ, έχουν στο πιστοποιητικό γέννησής τους την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού και με άλλα κέντρα, όπως οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία, σήμερα η Κίνα, η Ρωσία κ.λπ. Οι 4 ελευθερίες του Μάαστριχτ, που αποτέλεσαν την ιδρυτική πράξη της ΕΕ, το 1992, ήταν το μεγάλο Μνημόνιο σε βάρος των λαών της Ευρώπης, δίνοντας δυνατότητα διεύρυνσης των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, αύξησης της κερδοφορίας τους. Εχουν την υπογραφή τους στους αιματηρούς πολέμους των ιμπεριαλιστών σε βάρος των λαών, όπως στη Γιουγκοσλαβία.
3. Με την παρουσία στην ΕΟΚ και την ΕΕ, το ελληνικό κεφάλαιο πέτυχε σημαντική συσσώρευση και εξαγωγή κεφαλαίων, ιδιαίτερα στις γειτονικές βαλκανικές χώρες, που συνέβαλαν στην ισχυροποίηση ελληνικών επιχειρήσεων και μονοπωλιακών ομίλων. Αναβαθμίστηκε γεωπολιτικά. Μετά την εκδήλωση της κρίσης, επιδεινώθηκε η θέση της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας στο πλαίσιο της Ευρωζώνης και της ΕΕ. Ταυτόχρονα, η δημοσιονομική διαχείριση της κρίσης αποδείχτηκε πιο δύσκολη σε συνθήκες Νομισματικής Ενωσης και διακρατικού δημοσιονομικού ελέγχου. Αυτό δεν αναιρεί ότι η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ εξυπηρέτησε τα πιο δυναμικά τμήματα του εγχώριου κεφαλαίου και συνέβαλε στη θωράκιση της πολιτικής του εξουσίας. Γι' αυτό άλλωστε στηρίχτηκε από όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις.

4. Το ΚΚΕ είναι περήφανο γιατί αντιπάλεψε σταθερά την ένταξη της Ελλάδας αρχικά στην ΕΟΚ, στη συνέχεια στην ΕΕ και την Ευρωζώνη. Αντιπάλεψε τις αντεργατικές - αντιλαϊκές πολιτικές της. Αποκάλυψε τον πραγματικό ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της ΕΕ, προειδοποίησε για τις αρνητικές συνέπειες στη ζωή του λαού. Εξήγησε ότι τα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα, που υλοποιήθηκαν στο πλαίσιο των μνημονίων, ξεκίνησαν πριν την κρίση, από τις αρχές της δεκαετίας του '90. Εφαρμόζονται σε όλα τα κράτη - μέλη. Πήγε κόντρα στους μύθους της «σύγκλισης» και της «αλληλεγγύης», που καλλιέργησαν όλα τα άλλα κόμματα. Πέρα από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ που πρωτοστάτησαν, ως κυβερνήσεις, στην ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ / Ευρωζώνη, και ο ΣΥΡΙΖΑ (πρώην ΣΥΝ), μαζί με τους μεταλλαγμένους κομμουνιστές, στήριξε αποφασιστικά αυτήν την επιλογή, δίνοντάς της «αριστερό», «προοδευτικό» άλλοθι.
5. Ολες αυτές οι δυνάμεις υπερασπίστηκαν την ΕΕ και το ευρώ, όπως παλιότερα οι πολιτικοί τους προκάτοχοι την ΕΟΚ, ως μια νομοτελειακή και ανεπίστρεπτη διαδικασία ολοκλήρωσης, που δήθεν δεν μπορούσε να κατανοήσει το ΚΚΕ. Ο ΣΥΝ και στη συνέχεια ο ΣΥΡΙΖΑ καλλιέργησε την άποψη ότι σε εθνικό επίπεδο δεν μπορεί να γίνει καμία αλλαγή υπέρ του λαού, πέρα από την εναλλαγή κάποιων κυβερνήσεων και φυσικά χωρίς να θίγει τις σχέσεις ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Οτι ή θα αλλάξουν ταυτόχρονα τα πράγματα στην Ευρώπη και παγκόσμια ή πουθενά. Αυτό ισχύει και για τις δυνάμεις εκείνες που αργότερα αποσπάστηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα εμφανίζονται ως «αντι-ευρώ», «αντι-ΕΕ» δυνάμεις.
6. Οι παραπάνω χρεοκοπημένοι μύθοι δίνουν τη θέση τους, τώρα, στην απάτη για «διόρθωση της ΕΕ», για «επιστροφή στις ρίζες και τις αξίες των ιδρυτών της». Πρωταγωνιστής της νέας εξαπάτησης είναι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, μαζί με τη χρεοκοπημένη παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη. Ομως, η ΕΕ μόνο χειρότερη μπορεί να γίνει για τους εργαζόμενους, γιατί χειρότερος γίνεται ο ίδιος ο καπιταλισμός. Δεν μπορεί να υπάρξει επιστροφή στα σχετικά καλύτερα επίπεδα διαβίωσης που διαμορφώθηκαν σε άλλη φάση ανάπτυξης του καπιταλισμού και με καθοριστική την επίδραση των κατακτήσεων των σοσιαλιστικών χωρών. Εξίσου παραπλανητική είναι και η θέση της ΝΔ και άλλων δυνάμεων, που αποδίδουν το βάθος της κρίσης στην Ελλάδα στη «λειψή» εφαρμογή των αναδιαρθρώσεων της ΕΕ, που συνεχίζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.
7. Σήμερα, στο έδαφος της καπιταλιστικής κρίσης και των δυσκολιών στο ξεπέρασμά της, οξύνονται οι αντιθέσεις στο εσωτερικό της ΕΕ. Αποδεικνύεται ότι η ΕΕ / Ευρωζώνη, όπως κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία, ως καπιταλιστική ένωση, δεν μπορεί να είναι συνεκτική διακρατική συμμαχία. Η ύπαρξή της σε καμία περίπτωση δεν αναιρεί την ανισομετρία στην παραγωγική ανάπτυξη, ανάμεσα στα μονοπώλια και τα καπιταλιστικά κράτη, που είναι σύμφυτη με το καπιταλιστικό σύστημα. Δεν αναιρεί το γεγονός ότι η αναπαραγωγή του κεφαλαίου διενεργείται κυρίως στο πλαίσιο των εθνικών κρατών. Το εθνικό αστικό κράτος παραμένει το βασικό όργανο διασφάλισης της οικονομικής κυριαρχίας του κεφαλαίου, της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης κεφαλαίου. Παραμένει βασικό πεδίο ανάπτυξης της ταξικής πάλης, που φυσικά απαιτεί και την ανάγκη συντονισμού σε περιφερειακό, ευρωπαϊκό, παγκόσμιο επίπεδο.
8. Στα χρόνια που ακολούθησαν, ο συσχετισμός μεταβλήθηκε και μέσα στον ηγετικό πυρήνα της ΕΕ, υπέρ της Γερμανίας και σε βάρος της Γαλλίας και της Ιταλίας. Πάνω σ' αυτό το έδαφος περιπλέκονται τα διλήμματα της αστικής πολιτικής στα κράτη - μέλη της ΕΕ. Οι κυβερνήσεις της Γαλλίας και της Ιταλίας ζητούν χαλάρωση της δημοσιονομικής πολιτικής, ώστε να διαχειριστούν τα ελλείμματά τους από καλύτερες θέσεις, σε σχέση με άλλα κράτη - μέλη που δεν έχουν τέτοια προβλήματα. Ζητούν εμβάθυνση της ενοποίησης, ώστε να αναλάβει η Γερμανία στην πράξη ρόλο εγγυητή για τα υπερχρεωμένα κράτη και τις προβληματικές μεγάλες τράπεζες της ΕΕ. Δυναμώνει η συζήτηση για «ΕΕ πολλών ταχυτήτων», με βάση τις προτάσεις Γιούνκερ. Ισχυροποιείται - προσωρινά - το αστικό ρεύμα του προστατευτισμού στην οικονομία, ως επιλογή τμημάτων του κεφαλαίου, για να αμυνθούν στην επιδείνωση των όρων ανταγωνιστικότητάς τους. Σε πολιτικο-ιδεολογικό επίπεδο η όξυνση των ανταγωνισμών στην ΕΕ εκφράζεται με την ενίσχυση των αντιδραστικών φυγόκεντρων τάσεων, την άνοδο του αστικού «ευρωσκεπτικισμού» στη Γαλλία, στην Ιταλία και σ' άλλα κράτη - μέλη της ΕΕ, με πιο χαρακτηριστική εκδήλωση το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος.
9. Οι διαφορές τους δεν τους εμποδίζουν να κλιμακώνουν από κοινού την επίθεση στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Παίρνουν μέτρα καταστολής σε βάρος των εργατικών - λαϊκών κινημάτων. Καλλιεργούν τον αντικομμουνισμό, την παραχάραξη της Ιστορίας, με τη θεωρία των δύο άκρων και την εξίσωση φασισμού - κομμουνισμού. Υποθάλπουν εθνικιστικές και φασιστικές δυνάμεις. Η ΕΕ ενισχύει τη στρατιωτικοποίησή της. Προβάλλει το στρατιωτικό πεδίο ως προνομιακό έδαφος ενισχυμένης συνεργασίας ανάμεσα σε κράτη - μέλη. Μέσα από εσωτερικές αντιθέσεις και εύθραυστες συμμαχίες, αυτοτελώς και συμπληρωματικά με το ΝΑΤΟ, σχεδιάζεται η αναβάθμιση ευρωπαϊκών στρατιωτικών σωμάτων και στρατηγείων, που δίνουν ώθηση στην εντεινόμενη κούρσα των εξοπλισμών. Στόχος της ΕΕ είναι να θωρακίσει και με τα όπλα τα συμφέροντα των ευρωενωσιακών ομίλων, των ισχυρότερων καπιταλιστικών κρατών της. Να εξασφαλίσει και να ενισχύσει τη στρατιωτική της παρουσία, στο πλαίσιο και του ανταγωνισμού με ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία, σε περιοχές που εκδηλώνονται πόλεμοι και ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Βεβαίως, η διαμόρφωση μιας τέτοιας ενιαίας πολιτικής διαπερνιέται από αντιφάσεις. Στο βωμό αυτών των οξυνόμενων ανταγωνισμών δεν πρέπει να χύσουν το αίμα τους οι λαοί.
10. Το επόμενο διάστημα δεν αποκλείεται οι κλυδωνισμοί στην ΕΕ / Ευρωζώνη να οδηγήσουν σε αποπομπή κρατών - μελών ή να επικρατήσουν στις αστικές τάξεις χωρών απόψεις ότι η έξοδος από αυτές τις συμμαχίες, η αναζήτηση άλλων συμμαχιών, υπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντά τους. Αυτό ισχύει και για την Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι η κυρίαρχη γραμμή της αστικής πολιτικής στην Ελλάδα θεωρεί δεδομένη την παραμονή της χώρας στην ΕΕ / Ευρωζώνη. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο το ΚΚΕ θα δώσει αποφασιστικά τη μάχη για τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα. Θα παλέψει ώστε ο λαός να οργανώσει τον αγώνα του ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, που θα συνεχιστεί με διάφορες μορφές, όπως σε μια απότομη μεγάλη υποτίμηση του νομίσματος ή μια ανεξέλεγκτη κερδοσκοπική αισχροκέρδεια (π.χ. μαύρη αγορά προϊόντων επείγουσας λαϊκής κατανάλωσης), σε κάθε περίπτωση εξαιτίας της επιδίωξης του κεφαλαίου να φορτώσει την όποια ζημιά του στο λαό. Το ΚΚΕ θα καλέσει το λαό να μην επιλέξει αν θα χρεοκοπήσει με ευρώ ή δραχμή, να έρθει σε ρήξη συνολικά με την εξουσία του κεφαλαίου, για άλλη οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας.
11. Αυτή είναι και η θεμελιακή διαφορά του ΚΚΕ από τις δυνάμεις του λεγόμενου «ευρωσκεπτικισμού» στην Ευρώπη και την Ελλάδα, που μιλάνε για έξοδο από την Ευρωζώνη ή και την ΕΕ, ως στοιχείο ενίσχυσης της καπιταλιστικής ανταγωνιστικότητας. Ετσι βάζουν εμπόδια στο ριζοσπαστισμό, στην αντικαπιταλιστική πάλη, παίζουν το παιχνίδι των αντιθέσεων μεταξύ καπιταλιστικών κρατών, αλλά και μεταξύ τμημάτων του κεφαλαίου. Πάνω από όλα καλλιεργούν την αυταπάτη ότι μπορεί ένας καπιταλισμός με εθνικό νόμισμα να είναι καλύτερος ή πιο δίκαιος από τον σημερινό. Οι εξελίξεις στη Βρετανία δικαιώνουν τη θέση του ΚΚΕ.
12. Ο διαχωρισμός που επιχειρείται ανάμεσα σε «ευρωπαϊκά - αντιευρωπαϊκά» κόμματα είναι ψευδεπίγραφος, ύπουλος. Επιχειρεί να ταυτίσει τη δικαιολογημένη λαϊκή δυσαρέσκεια απέναντι στην ΕΕ με τον αστικό «ευρωσκεπτικισμό», τον εθνικισμό, ακόμη και με φασιστικές δυνάμεις. Να βάλει στο ίδιο τσουβάλι τα «ευρωσκεπτικιστικά» κόμματα, με κόμματα όπως το ΚΚΕ, που η αντίθεσή του στην ΕΕ είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη διεθνιστική αλληλεγγύη, την κοινή δράση των λαών και των κινημάτων, την ανάγκη το εργατικό - λαϊκό κίνημα σε κάθε χώρα να αξιοποιήσει τα ρήγματα μέσα στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, για την αποδυνάμωσή τους. Να συνδέσει την πάλη για αποδέσμευση από την ΕΕ με την πάλη για ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, που - όσο υπάρχει - θα οδηγεί σε τέτοιες αντιλαϊκές συμμαχίες. Το ΚΚΕ αντιπαλεύει σταθερά τόσο τον εθνικισμό, τις φασιστικές θεωρίες, όσο και τον κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου, που αποτελούν τις δύο όψεις της ιδεολογίας και πολιτικής της άρχουσας τάξης.
13. Το ΚΚΕ απευθύνεται στην εργατική τάξη, στα λαϊκά στρώματα της χώρας. Υπάρχει πλούσια πείρα, που αποδεικνύει ότι η ΕΕ δεν είναι η Ευρώπη των λαών, αλλά μια «συμμαχία λύκων». Η Ελλάδα έχει μεγάλες αναξιοποίητες παραγωγικές δυνατότητες, που μπορούν να απελευθερωθούν μόνο με την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής από την εργατική εξουσία, με κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό της παραγωγής, όλης της οικονομίας. Διαθέτει έμπειρο, πολυάριθμο εργατικό δυναμικό, σημαντικές ενεργειακές πηγές, αξιόλογο ορυκτό πλούτο, βιομηχανική, βιοτεχνική και αγροτική παραγωγή. Αυτό που απαιτείται είναι να φύγει από τη μέση η καπιταλιστική ιδιοκτησία και εξουσία, το καπιταλιστικό κέρδος ως κίνητρο της παραγωγής. Να αποδεσμευτεί η χώρα από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Αυτός ο δρόμος δεν οδηγεί στην απομόνωση, όπως λένε. Αντίθετα, αν η πάλη για αυτήν την προοπτική δυναμώσει σε κάθε χώρα, οι λαοί θα ενώνονται πραγματικά, θα αναπτύσσονται σχέσεις ισότιμης συνεργασίας, θα γίνονται βήματα στο δρόμο για την Ευρώπη του σοσιαλισμού.
ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ
23 Μάρτη 2017