το μεγαλο ξεπουλημα της πρωτη φορα.....ασαλιωτο

 Η συμφωνία που θα γίνει

Πολλά από αυτά που λέγονται τον τελευταίο καιρό περνάνε φυσικά απαρατήρητα.

Είναι τόσο μεγάλος ο βομβαρδισμός που δεν τα χωράει όλα το κουρασμένο μας μυαλό.

Μόνο που εκεί βρίσκεται ο διάβολος.

Στις λεπτομέρειες και τις υποσημειώσεις και όχι στις καλές προθέσεις και τα ωραία συνθήματα.

Να τι είπε στη συνέντευξη τύπου μετά το ..."αποτυχημένο" eurogroup της Πέμπτης ο ΥΠΟΙΚ Γ.Βαρουφάκης που δείχνει τι πρόκειται να γίνει.

«Μια από τις μεγάλες αγωνίες που φυσιολογικά έχουν οι εταίροι μας  είναι ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις, όχι αναγκαστικά η δική μας, αλλά το ελληνικό δημόσιο γενικότερα, ίσως κάποια στιγμή πάλι επιτρέψει τον εκτροχιασμό των προϋπολογισμών και τη δημιουργία, αντί πλεονασμάτων, πρωτογενών ελλειμμάτων. Σε αυτό το σημείο μοιραστήκαμε τις αγωνίες των συναδέλφων μας μαζί τους και κάναμε μια καινοτόμα πρόταση». 

«Προτείναμε, στο πλαίσιο της συμφωνίας που έχει ήδη επέλθει μεταξύ ημών και των θεσμών για τη δημιουργία ενός δημοσιονομικού συμβουλίου το οποίο θα παρακολουθεί την εκτέλεση του προϋπολογισμού. Αυτή η παρακολούθηση που θα γίνεται ανεξάρτητα από την κυβέρνηση, ανεξάρτητα από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, ανεξάρτητα από το Υπουργείο Οικονομικών».

«Αυτή η παρακολούθηση που θα γίνεται σε εβδομαδιαία βάση, ταυτόχρονα να συνδυάζεται με ένα αυτοματοποιημένο σύστημα το οποίο στην περίπτωση που υπάρχει η διάγνωση ότι ο προϋπολογισμός τείνει να εκτροχιαστεί, να περάσει σε πρωτογενές έλλειμμα, αυτοματοποιημένα να γίνεται άμεση μείωση των δαπανών οριζοντίως, όλων των δαπανών του δημοσίου».

«..Να υπάρχει, αν θέλετε, ένα σύστημα το οποίο να μην περνάει μέσα από την πολιτική διαδικασία, που να εγγυάται ότι ο προϋπολογισμός του ελληνικού κράτους, του ελληνικού δημοσίου, δεν θα περάσει σε πρωτογενή ελλείμματα. Αυτό ήταν μια πολύ σημαντική πρόταση»

Αυτή είναι η "καινοτομία" που βέβαια υπαρχει ήδη και στα προηγούμενα μνημόνια αλλά και στον έλεγχο των προυπολογισμών των κρατών μελών της ΕΕ(Συνθήκη της Λισαβόνας, Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης (1997, 2005), αλλά και επικαιροποίηση και αυστηροποίηση με το Δημοσιονομικό Συμφωνο που αποφασίστηκε στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στις 2 Μαρτίου 2012 και είναι σε ισχύ από 1/1/2013).
Τότε ήταν εξάμηνο. Τωρα προτείνεται έλεγχος κάθε βδομάδα!
Η "δημοκρατία" στο φόρτε της...

Αυτό που θα γίνει λοιπόν είναι περίπου φανερό.

Από τη μια θα υπάρχουν "θετικές και αισιόδοξες" εξαγγελίες που θα γλυκαίνουν απελπισμένα αυτιά, όπως π.χ. αυτό που ακούστηκε σήμερα περί "σταδιακής αποκατάστασης συντάξεων το 2016".
Από την άλλη το μακρύ μυστικό χέρι των μηχανισμών της ΕΕ θα τις ακυρώνει.
Ετσι όλοι θα είναι ευχαριστημένοι, και η ΕΕ και η κυβέρνηση.
 Ο λαός εν τω μεταξύ θα ¨τρέφεται με "αξιοπρέπεια" και υπομονή κάνοντας το "πατριωτικό του καθήκον".

Όσο για τους μεγαλοκαρχαρίες, αυτοί θα είναι πάντα χαμογελαστοί. Πάνω απ' όλα η σωτηρία τους. Στο κάτω κάτω ποιος έχει την εξουσία;

Μύκονο και Σαντορίνη... συμφωνία που θα γίνει!

Κι η ζωή στη ναφθαλίνη...

Linkwithin

Καμπανάκι. Άνοδος της ακροδεξιάς παντού!

 Καμπανάκι. Άνοδος της ακροδεξιάς παντού!

Η νέα άνοδος της ακροδεξιάς «στην πιο ευτυχισμένη χώρα της Ευρώπης», τη Δανία, κατά τις εκλογές της 18^ης Ιουνίου 2015, μετά και από συνεχή άνοδο στη Γαλλία και άλλες χώρες, προκάλεσε νέους προβληματισμούς στους αστούς αναλυτές που τρέχουν πάντα πίσω από τα γεγονότα για να τα ερμηνεύσουν κατά το δοκούν. 

 

Πως και γιατί ανεβαίνει ο φασισμός σε χώρες «ευτυχισμένες» όπως η Δανία, η Νορβηγία, το Βέλγιο, η Ολλανδία, η Αλιά, η Αυστρία, η Γαλλία κ.α.;



Το «Κόμμα του Λαού της Δανίας», δηλ. το φασιστικό κόμμα ήρθε 2^ο και όπως λένε οι αναλυτές, θα παίξει καθοριστικό ρόλο στο μέλλον της χώρας! Το «Κόμμα του Λαού της Δανίας»  έλαβε 21,1%, έναντι 12,3% πριν από τέσσερα χρόνια. Πρώτοι αλλά καταϊδρωμένοι οι σοσιαλδημοκράτες με 26,3%, τρίτοι οι Φιλελεύθεροι με 9,5%. Οι ακροδεξιοί λαμβάνουν 37 έδρες, τρεις περισσότερες από τους Φιλελεύθερους και 15 περισσότερες απ' όσες είχαν. 

Τι κυβέρνηση θα σχηματισθεί, με δεδομένο ότι ο «κεντροδεξιός» συνασπισμός, που περιλαμβάνει και το «Κόμμα του Λαού της Δανίας», εξασφαλίζει πλειοψηφία 90 εδρών στο κοινοβούλιο, γεγονός που του επιτρέπει τον σχηματισμό κυβέρνησης;

 

Αν δούμε την ιστορία των αστικών κομμάτων και κοινοβουλίων, θα δούμε πάντα μια αρχική «ανατριχίλα» για τους ακροδεξιούς, η οποία όμως αποκαλύπτεται στη συνέχεια ότι είναι εντελώς υποκριτική. Σταδιακά ενσωματώνουν τους φασίστες στη λειτουργία τους (να μη ξεχνάμε τον Μεταξά, τον Χίτλερ, τον Μουσολίνι και πριν λίγα χρόνια την Αυστρία), μετακινούνται στις δικές τους θέσεις για να τους αφαιρέσουν δήθεν δύναμη(!), υιοθετούν με ευχαρίστηση το… «μικρότερο κακό» που είναι η «γλυκιά» εφαρμογή άγριων αντεργατικών και αντιλαϊκών πολιτικών και στο τέλος, απλώς στρώνουν καλά το δρόμο για την άνοδο του φασισμού σε γενική κλίμακα.

Οι αστοί αναλυτές υποτίθεται ότι μένουν έκπληκτοι από την άνοδο του φασισμού! «Δεν ξέρουν» γιατί ανεβαίνει. Τα εξηγούν όλα κατά τον ίδιο παλιό τρόπο των αστών της δεκαετίας του ΄30 εκστασιαζόμενοι από τα «γεγονότα» και ρίχνοντας ανάθεμα σε κάθε  εύκολο θύμα ή αντίπαλο, όχι όμως, και ποτέ, στην άρχουσα τάξη.

 

Σήμερα δεν έχουμε τους Εβραίους, αλλά έχουμε μετανάστες, ισλαμιστές, μελαμψούς και φυσικά όπως και τότε, πάντα, υπογείως και μακροπρόθεσμα κομμουνιστές... Αυτοί είναι οι εύκολοι στόχοι της εξουσίας, εύκολα θύματα, εύκολο έδαφος συσπείρωσης γύρω από φασιστικές ιδεολογίες και μέσα από την καθημερινή τρομοκρατία των μέσων ενημέρωσης που ελέγχονται, όπως και στη δεκαετία του ’30, από του μεγάλο κεφάλαιο.

Σταδιακά, βέβαια, οι αναλυτές εγκαταλείπουν τις θεωρίες ότι τον φασισμό τον παράγουν τα λάθη, η αναποτελεσματικότητα της αστικής δημοκρατίας και η πείνα του λαού γιατί δεν ταιριάζει για «ευτυχισμένες χώρες» της Ευρώπης!

Τι να κάνουν λοιπόν οι αναλυτές, το ρίχνουν στην περιπτωσιολογία όπως για τη Δανία ο φόνος 2 Εβραίων από έναν Παλαιστίνιο, τη Γαλλία οι πολλοί μελαμψοί μετανάστες και ο φόνος των δημοσιογράφων του χιουμοριστικού αλλά εντελώς πολιτικού περιοδικού Charlie Hebdo κλπ.  Ακριβώς όπως ο φόνος ενός Γερμανού από Εβραίο το 1938, προκάλεσε, δήθεν, την οργή των Γερμανών Ναζί και τη «νύχτα των κρυστάλλων», την ώρα που είχαν δολοφονηθεί εν ψυχρώ ήδη από ναζιστικές ορδές, χιλιάδες Εβραίοι.

Φυσικά, τα αντίθετα φαινόμενα, όπως τότε με τους φόνους των Εβραίων, των κομμουνιστών, των συνδικαλιστών και των στρατοπέδων συγκέντρωσης και τα σημερινά από τη Νορβηγία, και τις φασιστικές αγριότητες στην Ουκρανία, μέχρι τα εκατοντάδες χιλιάδες πτώματα λαών σε Μ. Ανατολή, Αφρική και Μεσόγειο, από τους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς και την πείνα που επιβάλουν οι ιμπεριαλιστές, ούτε κατά διάνοια παράγουν αντιφασιστικά αισθήματα στο ίδιο, αυξανόμενο, τμήμα των αναπτυγμένων και «ευτυχισμένων» λαών που ασπάζεται την ακροδεξιά εκδοχή για τον κόσμο. Γιατί άραγε;

 

Τι συμβαίνει;

Όποιος πάει να ερμηνεύσει επιδερμικά τη νέα άνοδο του φασιστικού φαινομένου, με δήθεν «απειλή» από τους μετανάστες που είναι θύματα πείνας, πολέμων και βομβαρδισμών που έχουν επιβάλει μαζικά οι ιμπεριαλιστές σε τεράστιες εκτάσεις του πλανήτη, ή από τους Ρώσους στην Ανατολή, καμία αξιόπιστη ανάλυση δεν θα κάνει ποτέ. Όμως, ούτε θέλουν να κάνουν αξιόπιστη ανάλυση. Θέλουν μόνο να μην αποκαλυφθεί η αλήθεια.

Ποια είναι η αλήθεια;

Η αλήθεια είναι πως ο φασισμός είναι γνήσιο τέκνο του καπιταλισμού, στο ιμπεριαλιστικό (μονοπωλιακό) στάδιο της παρακμής του, μια μορφή πολιτικής διαχείρισης του συστήματος η οποία με βίαιο τρόπο επιχειρεί να αποκαταστήσει την απόλυτη κυριαρχία του μονοπωλιακού κεφαλαίου πάνω στην εργασία και σε ολόκληρη την κοινωνία. Μια μορφή που αντικαθιστώντας, απότομα ή σταδιακά, την άλλη μορφή διαχείρισης του καπιταλισμού, την αστική δημοκρατία, με διάφορες ενδιάμεσες συνθέσεις και συμπλέξεις, επιχειρεί την διοικητική επιβολή της μαζικής και ληστρικής ροής κερδών στο μεγάλο κεφάλαιο.

 

Αυτό επιχειρείται όχι πάντα αλλά όταν η αστική δημοκρατία αδυνατεί να δώσει κέρδη βιώσιμα για μεγάλο μέρος του κεφαλαίου. Σε αυτό συμβάλει και μια αντιφατική λειτουργία του συστήματος. Από τη μια για να επιβιώσει και για να αναπαράγεται διευρυμένα, αναγκαστικά δέχεται, μετά από αγώνες, ορισμένα εργασιακά και δημοκρατικά δικαιώματα και από την άλλη, αυτά τα δικαιώματα του περιορίζουν ένα μέρος της ελευθερίας απόσπασης υπεραξίας από τους εργαζόμενους, πράγμα που, σε εποχές κρίσης, οδηγεί σε έλλειμμα κερδοφορίας ενός μέρους του κεφαλαίου και φυσικά σε νέα κρίση. Το αδιέξοδο είναι πλήρες.

 

Νομοτέλειες…

Η επιβίωση του κεφαλαίου επιβάλει την καταστροφής ενός μέρους του μεγάλου κεφαλαίου και την αναδιάρθρωση με βάση την επένδυση του αργούντος κεφαλαίου σε παραγωγικές δράσεις. Ο καπιταλισμός όμως δεν είναι σοσιαλισμός να έχει κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία και έτσι αναγκαστικά προκρίνει τη μόνη αρχή που γνωρίζει: «ο θάνατός σου η ζωή μου»! Μια αρχή που πρώτα επιβάλλεται απέναντι στην εργατική τάξη, σε συνέχεια στα μεσαία στρώματα και τέλος απέναντι και στα «αντίπαλα» κεφάλαια (ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις).

Φυσικά αυτή η λύση υπονομεύει ακόμη περισσότερο την ομαλή και διευρυμένη αναπαραγωγή του συστήματος, αφού δεν είναι δυνατή η αναπαραγωγή με ταυτόχρονο περιορισμό των δικαιωμάτων των παραγωγών. Διαφορετικά θα επιβίωνε ανέτως η δουλεία ως παραγωγική σχέση στη διαχείριση των νέων τεχνολογιών και των σύγχρονων αυτοματοποιημένων και ηλεκτρονικών μέσων παραγωγής.

 

 Έτσι, αναγκαστικά και νομοτελειακά, το σύστημα έχει τον αρνητή και ανατροπέα στα σπλάχνα του και τον συντηρεί γιατί αλλιώς παθαίνει «ξαφνικό θάνατο»! Για να μη γίνεται παρανόηση, όσο και αν το θέλει το μεγάλο κεφάλαιο, κανένας δούλος δεν μπορεί, από τη φύση της δουλείας, να αποτελεί το μαζικό επιστημονικό δυναμικό, των πανεπιστημίων και των πολυεθνικών, που παράγει έρευνα και τεχνολογία, τη διαχειρίζεται, την βελτιώνει συνεχώς και σε συνέχεια την εισάγει στην παραγωγή.

Σε συνέχεια, κανένα εργατικό δυναμικό δεν θα λειτουργούσε παραγωγικά και αποτελεσματικά τους Η/Υ ή τα αυτόματα συστήματα και μηχανήματα, αν ήταν δούλος. Άλλωστε οι δούλοι δεν θα μπορούσαν ποτέ να γίνουν επιστήμονες ή σύγχρονοι εργάτες με πτυχία, ξένες γλώσσες, υψηλό επίπεδο γνώσεων ικανοτήτων, προσόντων κλπ, πριν αναλάβουν τα σύγχρονα μέσα παραγωγής.

 

Είναι νομοτέλεια κάθε συστήματος και κάθε παραγωγής, σε κάθε συγκεκριμένο ιστορικό επίπεδο παραγωγικών δυνάμεων να αντιστοιχούν και συγκεκριμένες παραγωγικές σχέσεις που μπορούν να τις θέτουν σε παραγωγική λειτουργία και να τις κάνουν αποδοτικές. Η κατάργηση της δουλείας και της δουλοπαροικίας δεν ήταν κάποια ηθική διαδικασία αλλά εντελώς κοινωνική, οικονομική και ταξική διαδικασία εξέλιξης του κόσμου, ήταν μια νομοτελειακή αναγκαιότητα της ανάπτυξης της κοινωνίας, της παραγωγής και των παραγωγικών δυνάμεων.

 

Όταν λοιπόν, παρά τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα των αυταρχικών και φασιστικών καθεστώτων, το αδιέξοδο του συστήματος επανέρχεται, επιζητούνται πιο σκληρές πολιτικές, όπως οι ταξικοί (εμφύλιους τους λένε), περιφερικοί και ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι. Σε κάθε περίπτωση, ο μονοπωλιακός καπιταλισμός είναι παγιδευμένος σε έναν φαύλο κύκλο παρακμής και υπονόμευσης των όρων βιωσιμότητάς του, ακόμη και την ώρα που προσπαθεί με βίαια μέσα να την αποκαταστήσει.

Αυτή είναι η βασική αιτία ανόδου του φασισμού: Η αποκατάσταση της ανεξέλεγκτης  εξουσίας του κεφαλαίου πάνω στις παραγωγικές δυνάμεις και ειδικά στην εργατική τάξη για την απόσπαση τεράστιων κερδών για να το κάνουν βιώσιμο μέσα σε συνθήκες κρίσης και παρακμής.

Η διαδικασία ανόδου του φασισμού

Ο φασισμός αρχίζει και έρχεται και επανέρχεται στο προσκήνιο, όταν το μονοπωλιακό κεφάλαιο διαπιστώνει ότι η αστική δημοκρατία αργά ή γρήγορα θα είναι αδύνατο να του προσφέρει βιώσιμους όρους κερδοφορίας. Είναι η εναλλακτική του λύση.

Τότε αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για τις αστικές δημοκρατίες. Τότε, δήθεν από διάφορα τυχαία φαινόμενα και «λαϊκά αιτήματα», ανδρώνονται, νόμιμα στην αρχή, φασιστικά και ακροδεξιά κόμματα και οργανώσεις με διάφορες ονομασίες και ιδεολογίες αλλά πάντα με το ίδιο περιεχόμενο: την κατάργηση δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και του λαού. Άλλωστε δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι κάθε φασισμός, ως πρώτη πράξη έχει την κατάργηση κάθε αστικού δημοκρατικού, εργασιακού και ατομικού δικαιώματος, πλην των δικαιωμάτων του μεγάλου μονοπωλιακού κεφαλαίου να επιβάλει την πλέον ληστρική εκμετάλλευση. 

 

Σε αυτή την διαδικασία, βέβαια, συμβάλουν με τον τρόπο τους όλες σχεδόν οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, ακόμη και αυτές που είναι αντίθετες αλλά τον πολεμάνε με παραπειστικά επιχειρήματα, όπως πχ την ηθικοποίηση της αστικής δημοκρατίας και του καπιταλισμού. Συμβάλουν, επίσης, τα μέσα ενημέρωσης που όλα σχεδόν ελέγχονται από το μεγάλο κεφάλαιο αλλά πάνω απ όλα, συμβάλουν με τον τρόπο τους, τα διάφορα τιμήματα του κρατικού μηχανισμού και των διάφορων θεσμών, που σταδιακά διαβρώνονται ή ασπάζονται τη φασιστική ιδεολογία. Πώς να ερμηνεύσει άλλωστε ένας αντικειμενικός αναλυτής, τις άμεσες ή έμμεσες φασιστικές εξάρσεις από ένα μέρος του εκκλησιαστικού Ιερατείου (όλων των δογμάτων και θρησκειών) ή των σωμάτων ασφαλείας;

Η πραγματική διέξοδος

Η αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου, μετά και την πείρα ενός αιώνα, δεν είναι πλέον δυνατή στα πλαίσια του αστικού πολιτικού συστήματος και του καπιταλισμού. Ο καπιταλισμός δεν θα θυσιάσει ποτέ ένα από τα ισχυρότερα τέκνα - όπλα της ύπαρξής του, για χάρη ενός αναιμικού παιδιού του, όπως η αστική δημοκρατία. Άλλωστε, και να επιτευχθεί προσωρινά η υποχώρηση του φασισμού, το σύστημα θα βρει τρόπο να το επαναφέρει στο πολιτικό προσκήνιο όταν οι ανάγκες το καλούν. Όπως αυτή την εποχή.

Μοναδική λύση: η ανατροπή του καπιταλισμού, η κατάργηση της ατομικής – καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής (με προτεραιότητα την μονοπωλιακή),  η κοινωνικοποίησή της, η κατάργηση της εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και η εγκαθίδρυση του «νέου» σοσιαλισμού που θα απαλλάξει τον άνθρωπο από τις αγωνίες ύπαρξης που του εμφυτεύει από γεννησιμιού του ο καπιταλισμός. 

 

Για τις γενεσιουργές αιτίες του φασιστικού φαινομένου, μια ανάλυση διαφορετική από τις αστικές, μπορεί να φωτίσει μερικά σκοτεινά μέρη της επανεμφάνισής του: «Η γενεσιουργός αιτία του φασιστικού φαινομένου»

Μανιφέστο

 Μανιφέστο

Την ιστορία τη γράφουν οι νικητές και εμείς παλεύουμε για να νικήσει η τάξη μας. Είμαστε βέβαιοι για αυτό.

Με αυτή τη φράση παρουσιάζουν το Manifesto τους οι Rebellion Connexion κερδίζοντας την προσοχή του μέσου, «ανυποψίαστου» ακροατή-αναγνώστη, που δεν έχει χιπ-χοπ ακούσματα. Γιατί για αυτούς το χιπ-χοπ είναι ένας τρόπος να εκφράσουν όσα έχουν να πουν, παρά την έλλειψη κλασικής μουσικής παιδείας. Δεν είναι ιδεολογία, τρόπος να αλλάξει ο κόσμος ή κάτι τέτοιο. Είναι ενδεικτικό πως η μουσική τους έχει περισσότερη απήχηση σε λαϊκό κόσμο, παρά στο κλασικό χιπ-χοπ κοινό, που μπορεί να αγνοεί ακόμα και την ύπαρξή τους.

Οι Rebellion Connexion είναι πρώτα κομμουνιστές και ύστερα καλλιτέχνες ή οτιδήποτε άλλο. Και με αυτήν (και όχι μόνο) την έννοια, έχει αρκετό ενδιαφέρον η συνέντευξη που δίνουν στο περιοδικό Ατέχνως, την οποία μπορείτε να διαβάσετε ακολουθώντας αυτό το σύνδεσμο (στο βουνό). Καλή ανάγνωση

Δηλωση μετανοιας.

 Δηλωση μετανοιας.

"Είναι μεγάλη η χαρά και η συγκίνηση. Είναι μία ιστορική μέρα σήμερα, μετά από δύο χρόνια ακριβώς αγώνων που δικαιώθηκαν, διότι οι τίμιοι αγώνες δικαιώνονται." Α.Τσιπρας




Ετσι ειναι φιλε απολυμενε-ανεργε της χαλυβουργιας, στο ειχε πει η Αυγιανη απο τις 8/1/2012 δια χειρος Δ.Χρηστου. Ο αγωνας σου δεν ειχε τιμιοτητα, εξ'αλλου εσεις δεν ησασταν παρα "δυστυχείς προλετάριοι" -και οχι κρατικοδιαιτοι "λειτουργοι" της ενημερωσης- που χρησιμοποιηθηκατε ως πειραματόζωα-απο βρωμερους κομμουνιστες προφανως- παρ' ότι όλοι γνωρίζουν ότι συνδικαλισμός χωρίς ευελιξία και τακτικές υποχωρήσεις δεν υπάρχει, όταν, πολύ περισσότερο οι συνθήκες της ύφεσης σαρώνουν τον τομέα της μεταποίησης-προφανως ο τομεας των ΜΜΕ δε σαρωνεται και ειδικοτερα ο αβανταδορικος κρατικοδιαιτος.

Ποσο νομιζατε οτι θα αντεχατε;
 Έναν μήνα αλληλεγγύης, δύο μήνες, τρεις, ένα χρόνο; Μετά;
οχι φιλοι χαλυβουργοι ο αγωνας σας δεν ηταν τιμιος οπως στην ΕΡΤ.
Εσεις κανατε έναν τυφλό, ουσιαστικά απολίτικο ανταρτοπόλεμο εκδίκησης σε αυτούς που εξακολουθούν να σε νικούν και οι οποίοι τρομάζουν τόσο πολύ που σε συγχαίρουν για τις ωραίες περιφρουρημένες πορείες που κάνει το ΠΑΜΕ!
το blog ειχε προβλεψει εγκαιρως 12-06-2-13 και 17-06-2013 οτι θα λαβουμε το παρασημο της ανοιχτης παλαμης απο τα φερεφωνα της επερχομενη τοτε κυβερνηση της αριστεροακροδεξιας και ζηταει συγνωμη απο τους υπευθυνους προπαγανδας του καθεστωτος και απο τη μανα του λοχου της χρυσης αυγης-Προεδρο της Βουλης, ειδικοτερα για το ατοπημα που διεπραξε 6 μηνες μετα τη γραμμη που ειχε δωσει η Αυγιανη να συνεχιζει να στηριζει των αγωνα των "δυστυχων προλεταριων" και ομολογει οτι υπηρξε φερεφωνο αντιδραστικων, αντικοινωνικων μη σου πω και αντεπαναστατικων αποψεων περι δικαιωματων των εργαζομενων, τις οποιες πλεον αποκηρυσσει μετα βδελυγμιας περιμενωντας να λαβει γραμμη απο την εθνοσωτηριο αριστεροακροδεξια κυβερνηση μας για την τιμιοτητα του οποιου αγωνα θα υποστηριζει εφ εξης ο οποιος και θα δικαιωνεται κατ΄εντολη αυτης.
Ζητω το εθνος . . . 

ΚΕΡΚΥΡΑ-Βιβλιοπαρουσιαση ΚΚΕ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε η βιβλιοπαρουσίαση που οργάνωσε, την

Πέμπτη 18 Ιούνη, η ΤΕ Κέρκυρας του ΚΚΕ, για τη νέα έκδοση του Τμήματος Ιστορίας

της ΚΕ του ΚΚΕ, "Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο 1940-1941".

Ο εισηγητής της εκδήλωσης, Μπορμπότης Γιάννης, παρουσίασε το

περιεχόμενο του βιβλίου που πραγματεύεται τη γραμμή που χάραξε το ΚΚΕ κατά τη

διάρκεια του πολέμου, μελετώντας τα τρία γράμματα του φυλακισμένου τότε ΓΓ της

ΚΕ του ΚΚΕ, Νίκου Ζαχαριάδη, τις αποφάσεις της Κομμουνιστικής Διεθνούς, αλλά

και τις άγνωστες πτυχές της ύπαρξης και δράσης της λεγόμενης «Παλιάς ΚΕ» του

Κόμματος που προσπάθησε σε πολύ δύσκολες συνθήκες να κατευθύνει τις

κομματικές δυνάμεις.

Επίσης, παρουσιάστηκαν τα συμπεράσματα που προκύπτουν από τη μελέτη

της εποχής αλλά και οι αντιστοιχίες που παρουσιάζουν με το σήμερα.

Ακολούθησε πλήθος ερωτημάτων αλλά και συζήτηση στη βάση ότι τα

συμπεράσματα που προκύπτουν δεν γίνονται απλά για αναμνηστικούς λόγους και

για την υπεράσπιση της ιστορικής αλήθειας.

Κοινή αντίληψη αποτέλεσε ότι θα πρέπει η μελέτη της ιστορίας του ΚΚΕ να

αποτελεί οδηγό για τη σύγχρονη επαναστατική στρατηγική, για την ταξική

θωράκιση των κομμουνιστών και του εργατικού - λαϊκού κινήματος απέναντι στην

αστική τάξη και τον οπορτουνισμό που διαχρονικά επιδιώκουν να στρατεύσουν το

λαό στις επιδιώξεις της πλουτοκρατίας.

Η βιβλιοπαρουσίαση θα πραγματοποιηθεί το επόμενο διάστημα και σε

άλλες περιοχές της Κέρκυρας.

Η ΤΕ Κέρκυρας του ΚΚΕ

20/06/2015 

Η "εργαλειοθήκη" του ΟΟΣΑ και οι προτάσεις του στην εκπαίδευση

 Η "εργαλειοθήκη" του ΟΟΣΑ και οι προτάσεις του στην εκπαίδευση

Χτες ο Γιάνης Βαρουφάκης  ανακοίνωσε περιχαρής ότι η Ελλάδα σε  συνεργασία  με τον ΟΟΣΑ , και την...εργαλειοθήκη του βεβαίως ( φανταστείτε ότι θέλετε εδώ), θα προχωρήσει σε μια σειρά μεταρυθμίσεις  σε πείσμα  όσων Ευρωπαίων γκρινιάζουν, απειλούν, απαιτούν.

Το γεγονός ότι η  "πρώτη φορά αριστερά" κυβέρνηση διατυμπανίζει δια στόματος  υπουργού Οικονομικών  πως: «δεδομένης της κυβερνητικής βούλησης για βαθιές τομές, σε συνεργασία με διεθνείς θεσμούς που διαθέτουν την τεχνογνωσία και τη δυνατότητα επίβλεψης της εϕαρμογής τους, και οι οποίοι τάσσονται αρωγοί στη μεταρρυθμιστική πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης, η συνάντηση του υπουργού με τον γενικό γραμματέα, γίνεται σε μια κομβική στιγμή της μεταρρυθμιστικής πορείας της χώρας», θα έπρεπε να ξεσηκώσει αντιδράσεις, γιατί η συνεργασία με τέτοιου είδους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς  σημαίνει περισσότερα αντιλαϊκά μέτρα.

Για του λόγου το αληθές, δείτε  το παρακάτω άρθρο στον ΚΟΚΚΚΙΝΟ ΑΝΕΜΟ στις 26 Δεκεμβρίου του 2010.

ΟΟΣΑ: Οι προτάσεις του για την παιδεία το 1994 υλοποιούνται ως και το 2010.

Πάμε τώρα να δούμε τις καινιύριες προτάσεις του " ευαγούς" αυτού ιδρύματος, για την παιδεία. Τηρουμένων των αναλογιών παρόμοιας λογικής θα είναι οι  μεταρυθμίσεις και σε  άλλους τομείς.

Όλο το κείμενο τιτλοφορείται  ως " ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ" και κυριολεκτικά και στις 169 σελίδες του "στάζει αίμα".

Να μερικές από τις μεταρυθμίσεις που προτείνει στην Εκπαίδευση

Σελίδα 6

Η Ελλάδα πρέπει να αναλάβει δράσεις προκειμένου να αντιμετωπίσει τη μη βιώσιμη δομή του κόστους του συστήματος και τη μη αποδοτικότητα, που είναι συμφυής μιας παρωχημένης, αναποτελεσματικής κεντρικής εκπαιδευτικής δομής. Οι δράσεις αυτές πρέπει να περιλαμβάνουν τα εξής: αλλαγή των δομών διακυβέρνησης και διαχείρισης, κατάργηση, συνένωση ή συγχώνευση μικρών και μη αποδοτικών μονάδων, βέλτιστη αξιοποίηση ανθρωπίνου δυναμικού, βελτίωση της διασφάλισης ποιότητας και των πληροφοριακών συστημάτων καταμέτρησης στοιχείων και θέσπιση πολύ πιο αποτελεσματικών δομών για την υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων. Πραγματική αλλαγή μπορεί να επέλθει μόνο με επίμονη, σταθερή υλοποίηση, χρόνο με το χρόνο, με ιδιαίτερη προσοχή στη δημιουργία υποδομής για βελτίωση.

 Η μισθολογική δαπάνη ανά μαθητή είναι άνω του μέσου όρου του ΟΟΣΑ, κυρίως επειδή οι Έλληνες εκπαιδευτικοί έχουν λιγότερες διδακτικές ώρες και η Ελλάδα έχει μικρότερες σε αριθμό μαθητών τάξεις

Σελίδα 8

Το σχολικό δίκτυο αποτελείται από χιλιάδες, σχετικά μικρά, σχολεία, πολλά με χαμηλή αναλογία μαθητών/εκπαιδευτικών, με αποτέλεσμα όχι μόνο ένα μη αποδοτικό σύστημα, αλλά ένα σύστημα που υστερεί δυνατότητας να διασφαλίσει υψηλής ποιότητας εκπαιδευτικές ευκαιρίες για όλους τους νέους ανθρώπους.....

 • Η μέση αναλογία μαθητών/εκπαιδευτικών και ο αριθμός μαθητών ανά τάξη στην Ελλάδα είναι σημαντικά χαμηλότερος από τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Οι εκπαιδευτικοί στην Ελλάδα διδάσκουν σημαντικά λιγότερες ώρες ετησίως από σχεδόν όλες τις άλλες χώρες στην Ευρώπη. Παρόλο που οι μισθοί των εκπαιδευτικών είναι χαμηλότεροι από το μέσο όρο του ΟΟΣΑ, τα μισθολογικά έξοδα ανά μαθητή είναι άνω του μέσου όρου του ΟΟΣΑ. Το υψηλό κόστος μονάδας οφείλεται κατά κύριο λόγο στο γεγονός ότι οι Έλληνες εκπαιδευτικοί διδάσκουν σχετικά λιγότερες ώρες και η Ελλάδα έχει μικρότερες τάξεις. 

• Η Ελλάδα είναι μία από τις λίγες ευρωπαϊκές χώρες που δεν έχουν εξωτερική αξιολόγηση της μάθησης ή εξωτερική αξιολόγηση των σχολικών μονάδων και της διδασκαλίας ή οποιοδήποτε άλλο ανάλογο μηχανισμό σύγκρισης για τη διασφάλιση ποιότητας (εκτός από τη συμμετοχή της στο πρόγραμμα PISA και τις εισαγωγικές εξετάσεις του πανεπιστημίου). 

Σελίδα 24

Το σχολικό έτος στην Ελλάδα είναι πιο σύντομο από ότι σε πολλές άλλες χώρες της ΕΕ και του ΟΟΣΑ, εν μέρει επειδή οι υψηλές θερμοκρασίες δυσχεραίνουν πρακτικά την παράταση του σχολικού έτους. Επομένως, είναι απαραίτητο να προσαρμοστούν οι παγκόσμιες συγκρίσεις προκειμένου να έχουμε μία ακριβή εικόνα του φόρτου εργασίας. Όπως φαίνεται στο Γράφημα I.3, ακόμη και με αυτές τις προσαρμογές, διατηρείται μια εντυπωσιακή αντίθεση μεταξύ των καθαρών ωρών διδασκαλίας στην Ελλάδα και στις χώρες του ΟΟΣΑ και της ΕΕ.

Σελίδα 25

Το μέγιστο μέγεθος τάξης καθορίζεται από το νόμο στους 25 μαθητές ανά τάξη στα δημοτικά και 30 μαθητές ανά τάξη στα σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Στην πράξη, όπως φαίνεται πιο κάτω, πολλά σχολεία στην Ελλάδα έχουν σημαντικά λιγότερους μαθητές ανά τάξη από το μέγιστο που επιτρέπεται από το νόμο, μετά από τον εξορθολογισμό του συστήματος και τη συνένωση σχολικών μονάδων.

Σελίδα 36

Η μονιμότητα της εργασίας μπορεί να δυσχεράνει επίσης την προσαρμογή του αριθμού των εκπαιδευτικών, όταν μειώνονται οι εγγραφές ή αλλάζουν τα προγράμματα μαθημάτων και μπορεί να σημαίνει ότι το βάρος της προσαρμογής βαραίνει αυτούς που δεν είναι μόνιμοι, συνήθως όσους βρίσκονται στην αρχή της σταδιοδρομίας τους. Η Ελλάδα πρέπει να εξετάσει το ενδεχόμενο, να απαιτεί από τους εκπαιδευτικούς να ανανεώνουν τα πιστοποιητικά διδασκαλίας μετά από μια χρονική περίοδο και να αποδεικνύουν ότι έχουν συμμετάσχει σε σεμινάρια διαρκούς επαγγελματικής εξέλιξης και μαθήματα, προκειμένου να αυξήσουν, να εμβαθύνουν και να ενισχύσουν τις γνώσεις τους. Η βάση της ανανέωσης μπορεί να είναι τόσο απλή, όσο μία βεβαίωση ότι ο εκπαιδευτικός εξακολουθεί να πληροί τα κριτήρια της επίδοσης που συμφωνούνται για το επάγγελμα του εκπαιδευτικού. Τέτοιου είδους συστήματα πρέπει να διασφαλίζουν ανοικτό, δίκαιο και διάφανο σύστημα αξιολόγησης εκπαιδευτικών και να περιλαμβάνουν ομότιμους εκπαιδευτικούς, διευθυντές σχολείων και εξωτερικούς αξιολογητές που είναι κατάλληλα καταρτισμένοι και διαθέτουν τα απαραίτητα μέσα για αυτά τα καθήκοντα – και που αξιολογούνται και οι ίδιοι σε τακτική βάση

Σελίδα 40

Επιπρόσθετα, η διοίκηση του σχολείου πρέπει να μπορεί να επηρεάζει αποφάσεις πρόσληψης εκπαιδευτικών, προκειμένου να βελτιώνουν την αντιστοίχηση μεταξύ των υποψηφίων και των αναγκών του σχολείου τους (δίνεται έμφαση).

 Εντούτοις, οι μεταρρυθμίσεις δεν προχωρούν τόσο ώστε να δίνουν στους διευθυντές σχολείων την εξουσία και την αρμοδιότητα «να επηρεάζουν αποφάσεις πρόσληψης εκπαιδευτικών, προκειμένου να βελτιώνουν την αντιστοίχηση μεταξύ των υποψηφίων και των αναγκών του σχολείου τους

Αυτά είναι απολύτως ελάχιστα σημεία από την έκθεση ΟΟΣΑ. Μπορείτε λοιπόν να φαναστείτε το μέλλον που ετοιμάζουν οι μεταρυθμίσεις  του σε εκπαιδευτικούς και μαθητές.

Να είστε σίγουροι πως παρόμοιας λογικής θα είναι οι μεταρυθμίσεις τυ σε όλο το φάσμα της κοινωνικοκονομικής πραγματικότητας.

Το ΠΑΜΕ εκπαιδευτικών διαρκώς προειδοποιεί και ενημερώνει. Δεν υπάρχει δικαιολογία λοιπόν από κανέναν για ότι συμβεί. 

Να είστε σίγουροι πως όταν ξεκινήσει η εφαρμογή της ... εργαλειοθήκης... ο πόνος θα είναι τόσο μεγάλος, όσο και οι ευθύνες της ολιγωρίας και της λογικής  "εγώ κοιτάω τη δουλίτσα μου και το μεροκαματάκι μου"

Λαφαζάνης και σία: Φλας αριστερά, στροφή δεξιά

  Λαφαζάνης και σία: Φλας αριστερά, στροφή δεξιά

Την περασμένη Τρίτη, 22 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ έστειλαν επιστολή στους Τσίπρα, Σκουρλέτη, Στρατούλη και Σαγιά, με την οποία παρακαλούσαν «όπως κατατεθεί άμεσα προς ψήφιση στην Ολομέλεια της Βουλής το σχέδιο νόμου του Υπουργείου Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης για την επαναφορά των ΣΣΕ και του κατώτατου μισθού καθώς και για την μη εφαρμογή των υπαρχόντων μνημονιακών διατάξεων, που προβλέπουν νέες μειώσεις των κύριων και επικουρικών συντάξεων». Η σύνθεση των βουλευτών είναι… διαφραξιακή, όμως η πλειοψηφία ανήκει στην «αριστερή πλατφόρμα». Την πρωτοβουλία είχε ο Σταθάς, παλιός πασόκος συνδικαλιστής που έχει μεταγραφεί εδώ και καιρό στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Σταθάς δήλωσε στον Παπαχρήστου των «Νέων» ότι με την κίνησή τους αυτή θέλησαν «να δείξουν προς τους έξω ότι εκτός από αυτούς που πιέζουν εκβιαστικά για μια συμφωνία εις βάρος του λαού, υπάρχει και η δική μας άποψη ότι πρέπει να καταργηθούν τα Μνημόνια (και οι «έξω» έπαθαν μια τρομάρα άλλο πράγμα!). Ξεκαθάριζε, δε, ότι είναι άλλο πράγμα η επιστολή και άλλο η θέση που κάθε βουλευτής θα κρατήσει στην ψηφοφορία. Για την κυβέρνηση δεν ήταν, φυσικά, ό,τι καλύτερο αυτή η κίνηση. Προκειμένου να αποφύγει τη φιλολογία περί τριγμών στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και της κοινοβουλευτικής του ομάδας, το Μαξίμου διέρρευσε πως «η επιστολή αυτή αποτελεί ένα ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια του Αλέξη Τσίπρα απέναντι στους δανειστές για τα εργασιακά και την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων εργασίας», αφήνοντας να εννοηθεί ότι πρόκειται για κίνηση των βουλευτών σε συνεννόηση με το Μέγαρο Μαξίμου. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, όμως, ποτέ δε θα το έλεγαν, γιατί έτσι ακύρωσαν την όποια διαπραγματευτική αξία μπορούσε να έχει η επιστολή των βουλευτών στα χέρια του Τσίπρα. Στις Βρυξέλλες, τη Φρανκφούρτη και το Βερολίνο πληροφορούνται ό,τι λέγεται ή γράφεται στην Αθήνα, οπότε αν ο Τσίπρας τους έλεγε πως πρέπει να καταλάβουν ότι δέχεται μεγάλη πίεση από το κόμμα του και ότι ενδεχομένως να μην μπορούσε να περάσει τη συμφωνία από τη Βουλή, θα του απαντούσαν αμέσως ν’ αφήσει τα σάπια, γιατί συνεργάτης του δήλωσε πως η κίνηση των βουλευτών ήταν συνεννοημένη.

Ολα δείχνουν πως πρόκειται περισσότερο για σόου διάφορων βουλευτών που κάνουν πρόβα για το πώς θα πουν το «ναι σε όλα», επικαλούμενοι τη «σωτηρία της χώρας». Θέλουν να πέσουν ηρωικά, διαφοροποιούμενοι στο στιλ από το «ψηφίζω με το πιστόλι στον κρόταφο» που είχε πει κάποτε η (συνάδελφός τους πλέον) Θεοδώρα Τζάκρη. Φυσικά, η επιστολή των 22 βουλευτών συζητήθηκε μόνο για μια μέρα. Την επομένη είχε ξεχαστεί, ενώ βέβαια δεν απασχόλησε καθόλου τη διαπραγμάτευση στις Βρυξέλλες, όπου ο Τσίπρας είχε ήδη πέσει «στα τέσσερα» μπροστά στην Μέρκελ, τον Ολάντ και τον Γιούνκερ.

Αναμφίβολα υπάρχει ένα μεγάλο ερωτηματικό για το πώς θα καταφέρει ο Τσίπρας να περάσει τη συμφωνία από τη Βουλή και για τις απώλειες που θα έχει ο ΣΥΡΙΖΑ (τα προηγούμενα μνημονιακά κόμματα που κυβέρνησαν είχαν απώλειες κάθε φορά που πήγαιναν στη Βουλή ένα μνημονιακό πακέτο, γιατί ν’ αποτελέσει εξαίρεση ο ΣΥΡΙΖΑ;). Ομως, η ηγετική ομάδα της «Αριστερής Πλατφόρμας» έχει ήδη πάρει την απόφαση να στηρίξει τη μνημονιακή συμφωνία. Αυτή είναι εκτίμηση που γράφεται κατά κόρον στον αστικό Τύπο και ο ηγέτης αυτής της φράξιας Π. Λαφαζάνης, μετά από ένα πολιτικό «ατύχημα» που είχε στη Βουλή, επιβεβαίωσε αυτή την εκτίμηση. Το «μάζεμα» που προσπάθησε να κάνει εκ των υστέρων έκανε ακόμη πιο διαυγή τα πράγματα.

Στη συνεδρίαση της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής, την Παρασκευή 5 Ιούνη, όπου παρίστατο ο Λαφαζάνης, στελέχη της αντιπολίτευσης προσπάθησαν να τον στριμώξουν, ζητώντας του να πάρει θέση για το 47σέλιδο κείμενο-πρόταση της συγκυβέρνησης, το περιεχόμενο του οποίου είχε διαρρεύσει σε γερμανική εφημερίδα. Ο Λαφαζάνης έδειξε αποφασισμένος να μην μπει σε μια τέτοια συζήτηση. Στον πασόκο Δριβελέγκα που έθεσε πρώτος το ερώτημα, ο Λαφαζάνης απάντησε: «Εδώ δεν είναι ο τόπος να συζητήσουμε προτάσεις, μη προτάσεις, θέσεις, απόψεις, ούτε τη συμφωνία. Ευχαρίστως να συζητήσουμε σε άλλη θέση, υπό άλλες συνθήκες».

Οταν υπέβαλε το ίδιο ερώτημα ο «γαλάζιος» Τραγάκης, ο Λαφαζάνης έδωσε την ίδια απάντηση. «Καλύτερα να μην απαντήσετε», τον ειρωνεύτηκε ο Τραγάκης, «διότι και εσείς έχετε διαβάσει τις σελίδες 41-43 από τις προτάσεις της ελληνικής κυβέρνησης στους θεσμούς». Ο Λαφαζάνης το γύρισε στο τσάμικο, απαντώντας ότι «η κυβέρνησή σας έχει κάνει εγκλήματα», ο προεδρεύων Χ. Αθανασίου, που δεν πήρε χαμπάρι τι προσπαθεί να βγάλει ο Τραγάκης, πήγε να κλείσει τη συζήτηση, όμως ο Τραγάκης επανήλθε, προκαλώντας τον Λαφαζάνη: «Δεν πήρα την απάντηση που ήθελα, κύριε πρόεδρε. Ενα απλό ερώτημα έκανα. Συμφωνείτε με τις προτάσεις της ελληνικής πλευράς προς τους εταίρους, ναι ή όχι;».

Εκεί ο Λαφαζάνης δεν άντεξε και πήρε θέση: «Ξέρετε πάρα πολύ καλά ότι αυτό το κείμενο δεν είναι αυθεντικές πρωτογενείς προτάσεις. Είναι ένα κείμενο το οποίο είναι απόρροια ενός συμβιβασμού που έχει συντελεστεί κατόπιν πολύμηνων συζητήσεων με τους λεγόμενους θεσμούς και αυτό είναι μια πρόταση της κυβέρνησης κατ’ ελάχιστο, προκειμένου να βρεθεί μια συμβιβαστική συμφωνία η οποία όμως να είναι θετική για την ελληνική πλευρά. Περί αυτού πρόκειται. Δεν πρόκειται για πρωτογενείς προτάσεις που έχουμε κάνει εμείς, αλλά προτάσεις που έχουν προκύψει μετά από συγκλίσεις και αμοιβαίες υποχωρήσεις προκειμένου να βρεθούν συναινετικές θετικές λύσεις σε μια συμφωνία». Δεν παρέλειψε να συμπληρώσει ότι «αυτά θα συζητηθούν στα πλαίσια της συμφωνίας, αν και εφόσον προκύψει, με τον τρόπο που ξέρετε, και στη Βουλή και βεβαίως στα κομματικά μας όργανα, και εκεί θα εκφράσουμε ο καθένας την άποψή του. Δεν είναι της ώρας όμως και δεν μπορώ να μπουν σε ένα δημόσιο διάλογο στην Επιτροπή μας. Βεβαίως είναι υπό συζήτηση και βεβαίως αναμένουμε το τελικό αποτέλεσμα για να το κρίνουμε και να πει ο καθένας την άποψή του». «Ευχαριστώ, πήρα την απάντηση που ήθελα», έκλεισε το διάλογο ικανοποιημένος ο Τραγάκης.

Η άποψη Λαφαζάνη δεν επιδέχεται δεύτερης ανάγνωσης. Γνωρίζει τα πάντα για την πορεία της διαπραγμάτευσης και τη στηρίζει! Είναι έτοιμος να αποδεχτεί το συμβιβασμό, ακόμη και αν διαφωνεί. Φυσικά, ξέσπασε ο αναμενόμενος θόρυβος («ο Λαφαζάνης συμφωνεί με την κυβερνητική πρόταση» κτλ.), οπότε ο Λαφαζάνης έβαλε «συνεργάτες» του να καταγγείλουν «σκοπιμότητες και κακόγουστες εντυπωσιοθηρίες», τις οποίες υπηρετούν «δημοσιεύματα που τον φέρουν να εκφράζει, με τη χθεσινή παρέμβασή του στην Επιτροπή Θεσμών της Βουλής, θετική γνώμη για το σύνολο των θέσεων που φέρονται ως “πρόταση’’ (σ.σ. δεν είναι πρόταση;) της ελληνικής κυβέρνησης προς τους “Θεσμούς’’». Και συνέχιζαν οι «συνεργάτες» του υπουργού: «Ο Π. Λαφαζάνης στην παρέμβασή του στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας τόνισε κάτι πολύ διαφορετικό: ότι τις απόψεις του, όπως και όλα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, για τις παραπάνω θέσεις και τη συνολική κυβερνητική “πρόταση’’, θα τις εκφράσει στην Κοινοβουλευτική Ομάδα και στα αρμόδια όργανα του κόμματος». Το σχετικό Δελτίο Τύπου, μάλιστα, στάλθηκε δυο φορές (Παρασκευή και Σάββατο) από το Γραφείο Τύπου του ΥΠΑΠΕΝ.

Το συμπέρασμα είναι πως η «Αριστερή Πλατφόρμα» μπορεί να γκρινιάξει, αλλά την κυβέρνηση δε θα τη ρίξει. Και βέβαια, ο Π. Λαφαζάνης ξέρει πολύ περισσότερα για τις διαπραγματεύσεις, όπως επίσης ξέρει ότι η τελική συμφωνία θα είναι χειρότερη από τη 47σέλιδη πρόταση, την οποία ο ίδιος βλέπει με θετικό μάτι, ως πρόταση που οδηγεί σε «μια επωφελή συμφωνία για την ελληνική πλευρά». Εκτέθηκε, βέβαια, αλλά ας πρόσεχε. Ο Τραγάκης τον έκανε και… κελάηδησε.

Πηγή: Κόντρα

Ο λαός πληρώνει το μάρμαρο

Ο λαός πληρώνει το μάρμαρο

Με αφορμή την επίσκεψη στη Ρωσία, ο πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας, παραχώρησε συνέντευξη στο ρωσικό ειδησεογραφικό πρακτορείο TASS. Μεταξύ άλλων, είπε σ' αυτή τη συνέντευξη: «Θα συμφωνήσετε ότι βρισκόμαστε σ' ένα τεταμένο γεωπολιτικό περιβάλλον. Θα πρέπει να κοιτάξουμε πώς οι πολίτες μας και οι χώρες μας θα μπορούσαν να συνεργαστούν σε διάφορους τομείς - την οικονομία, την ενέργεια, το εμπόριο και τη γεωργία. Ο ένας θα πρέπει να βοηθήσει τον άλλο. Μπορεί να υπάρξει μία εποικοδομητική συνεργασία μεταξύ των δύο χωρών. Πιστεύω ότι η Ελλάδα ως μέλος της ΕΕ μπορεί να λειτουργήσει ως γέφυρα που συνδέει τη Δύση και τη Ρωσία».

***

Κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει ότι πράγματι βρισκόμαστε σε ένα «τεταμένο γεωπολιτικό περιβάλλον», όπως παρατηρεί ο πρωθυπουργός, χωρίς σκόπιμα να μπαίνει σε περαιτέρω αναλύσεις. Ποια είναι τα βασικά χαρακτηριστικά που συνθέτουν αυτό το «περιβάλλον»; Οι ανταγωνισμοί που οξύνονται ανάμεσα στη Ρωσία και τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, δηλαδή τις ΗΠΑ και την ΕΕ, αλλά και μεταξύ τους. Βασικό πεδίο εκδήλωσης αυτών των ανταγωνισμών είναι το ζήτημα της Ουκρανίας, αλλά οι κόντρες επεκτείνονται σε πολύ περισσότερα θέματα, με βασικό αυτό των πηγών και των δρόμων μεταφοράς Ενέργειας. Γι' αυτά τα θέματα, ανάλογα με τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους, ΗΠΑ και ΕΕ δεν ταυτίζονται στη στάση τους απέναντι στη Ρωσία, όπως δεν ταυτίζονται μεταξύ τους και όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, ανεξάρτητα αν σ' αυτή τη φάση αποφασίζουν μαζί τις κυρώσεις σε βάρος της Ρωσίας.

***

Επομένως, οι ανταγωνισμοί με τη Ρωσία είναι παράγοντας που οξύνει ταυτόχρονα τις αντιθέσεις ανάμεσα σε ΗΠΑ και ΕΕ, αλλά και στο εσωτερικό της ΕΕ, κάνοντας το κουβάρι να μπλέκεται ακόμα περισσότερο. Για παράδειγμα, βασικός προμηθευτής της Γερμανίας με φυσικό αέριο είναι η Ρωσία, με την οποία μάλιστα συνδέεται απευθείας με αγωγό. Οι ΗΠΑ είναι υπέρ της ενεργειακής αποδέσμευσης της ΕΕ από τη Ρωσία και πιέζει ποικιλότροπα προς αυτή την κατεύθυνση. Ταυτόχρονα, η πλειοψηφία των κρατών - μελών της ΕΕ είναι μέλη και του ΝΑΤΟ, σύμμαχοι δηλαδή των ΗΠΑ απέναντι στη Ρωσία. Ολα αυτά τα δεδομένα δείχνουν τη συνθετότητα των σχέσεων μεταξύ κρατών και συνασπισμών κρατών στον καπιταλισμό, που δεν είναι «αγαθές», όπως προσπαθεί να τις παρουσιάσει ο Ελληνας πρωθυπουργός, μιλώντας για «γέφυρες» της Ρωσίας προς τη Δύση μέσω της Ελλάδας.

***

Η Ελλάδα, ως μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, εμπλέκεται ενεργά στους ανταγωνισμούς με τη Ρωσία, από τους οποίους όμως θίγονται τα ιδιαίτερα συμφέροντα ντόπιων επιχειρηματικών ομίλων. Για παράδειγμα, από το εμπάργκο, που είναι ρωσικό αντίμετρο στις κυρώσεις ΗΠΑ - ΕΕ, χάνεται ένα σεβαστό μέρος των κερδών που είχαν μεγάλες εξαγωγικές εταιρείες φρούτων, που συναλλάσσονταν με τη Ρωσία και μάλιστα ως βασική αγορά. Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση βλέπει την αναβάθμιση της αστικής τάξης στην Ελλάδα να περνάει μέσα από την ανάδειξη της χώρας σε ενεργειακό κόμβο και γι' αυτό προσπαθεί να εμπλακεί πιο ενεργά στα ενεργειακά σχέδια της Ρωσίας, προκαλώντας τη δυσαρέσκεια των «δυτικών» συμμάχων της.

***

Επομένως, το κριτήριο με το οποίο κάθε αστική κυβέρνηση διαμορφώνει την εξωτερική της πολιτική είναι το γενικό συμφέρον της αστικής τάξης και όχι του λαού. Δηλαδή, για λογαριασμό της αστικής τάξης συμμετέχει η κυβέρνηση στους ανταγωνισμούς και για χάρη ισχυρών μερίδων της επιδιώκει μια πιο στενή προσέγγιση με τη Ρωσία, από την οποία θα βγουν κερδισμένα πρώτα απ' όλα ορισμένα από τα μεγάλα ενεργειακά (και όχι μόνο) μονοπώλια στην Ελλάδα. Αρα, όταν ο λαός ακούει για «γέφυρες», όπως προηγουμένως άκουγε για «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική», από τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλες κυβερνήσεις, θα πρέπει να «κουμπώνεται», αφού προστίθεται επιπλέον «φορτίο» στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, που ούτως ή άλλως οξύνονται. Ανεξάρτητα από το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα, το μάρμαρο θα το πληρώσει ξανά ο λαός, όπως έγινε και στο παρελθόν, ακόμα και με πόλεμο, προκειμένου οι αστικές τάξεις των εμπλεκόμενων χωρών να διευθετήσουν προσωρινά τις διαφορές τους.

Η άλλη εικόνα

Η άλλη εικόνα

Δύο εικόνες «έπαιξαν» τις προηγούμενες μέρες.
Η μία, από την περασμένη Τετάρτη, είναι αυτή των δήθεν αυθόρμητων διαδηλώσεων υποστήριξης των προτάσεων της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές, δηλαδή του αντιλαϊκού πακέτου μέτρων 47 σελίδων και πλέον, διεκδικώντας «έντιμη συμφωνία», με τη στήριξη των φιλοκυβερνητικών αστικών ΜΜΕ, των οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Η άλλη, από την περασμένη Πέμπτη, αυτή της επίσης δήθεν αυθόρμητης συγκέντρωσης στο Σύνταγμα, με σύνθημα την παραμονή της χώρας στην ΕΕ και το ευρώ, με τη στήριξη γνωστών αστικών ΜΜΕ και τη συμμετοχή βουλευτών της ΝΔ, ζητώντας από την κυβέρνηση να υπογράψει αμέσως την αντιλαϊκή συμφωνία.
Υπάρχει, όμως, και η άλλη εικόνα. Αυτή όπως καταγράφτηκε στις χιλιάδες λαού που συμμετείχαν στα συλλαλητήρια που οργανώθηκαν στις 11 Ιούνη, όχι δήθεν αυθόρμητα, αλλά από περίπου 700 οργανώσεις του εργατικού - λαϊκού κινήματος στην Αθήνα και σε άλλες 60 περίπου πόλεις της χώρας, με πρωτοβουλία των συνδικαλιστικών οργανώσεων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Αποτέλεσμα μιας πολύμηνης οργανωτικής προσπάθειας, που εκδηλώθηκε με περιοδείες, συσκέψεις, συνελεύσεις, μικρότερες κινητοποιήσεις, ένα σημαντικό βήμα με προοπτική την περαιτέρω κλιμάκωση του αγώνα. Εκφράζοντας συνολική αντίθεση στα αντιλαϊκά σχέδια εργοδοσίας - κυβέρνησης - δανειστών, σε κάθε αντιλαϊκή συμφωνία, στα νέα μέτρα. Διεκδικώντας ανάκτηση των απωλειών, ξήλωμα όλου του αντεργατικού πλαισίου, κατάργηση των μνημονίων και των νόμων τους, διεκδίκηση των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών, αυξήσεις μισθών, Συλλογικές Συμβάσεις κ.λπ. Ανοίγοντας το δρόμο της πάλης σε κατεύθυνση ρήξης με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία του.
Την Τετάρτη ζήσαμε μια επανάληψη των φιλοκυβερνητικών συγκεντρώσεων του Φλεβάρη. Μιας προσπάθειας ο λαός να γίνει ντεκόρ μιας αντιλαϊκής διαπραγμάτευσης, να αποδεχτεί και να στηρίξει τη λογική του «μικρότερου κακού», τη «Σκύλλα» ενάντια στη «Χάρυβδη», να παραιτηθεί και από άλλες διεκδικήσεις του, να στηρίξει ως «κόκκινη γραμμή» μια νέα αντιλαϊκή συμφωνία που παρουσιάζεται λιγότερο αντιλαϊκή από αυτή που θα μπορούσε να έρθει! Ενα τμήμα επίσης των διαδηλωτών την Τετάρτη δήλωνε έτοιμο να στηρίξει την πιθανότητα αντιπαράθεσης, μη συμφωνίας με τους δανειστές. Στηρίζοντας συνειδητά ή ασυνείδητα μια ρήξη - μαϊμού αφού δεν αποτελεί ρήξη με τις πραγματικές αιτίες που γεννάνε την αντιλαϊκή πολιτική, το χρέος, τα μνημόνια, δηλαδή την ΕΕ, τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, το κεφάλαιο και την εξουσία του. Η αντικατάσταση της χρεοκοπίας του λαού μέσω νέων αντιλαϊκών μέτρων από τη χρεοκοπία του μέσω της υποτίμησης του νομίσματος και αντιλαϊκών μέτρων που θα έρθουν αργότερα, δεν αποτελεί διέξοδο για το λαό αλλά για ορισμένα τμήματα του κεφαλαίου που θα βγουν κερδισμένα απ' αυτή την εξέλιξη.
Την Πέμπτη είδαμε να γίνονται συνθήματα διαδήλωσης αντιδραστικά κελεύσματα τμημάτων του κεφαλαίου, όπως: «Οχι συνδικαλισμός στο Δημόσιο», «Το δημόσιο χρέος είναι κατά 80% παροχές και συντάξεις δημόσιων υπαλλήλων», «Μικρότερος και καλύτερος δημόσιος τομέας», «Ναι στις προτάσεις Γιούνκερ»! Στο περιβάλλον των εκβιασμών, των αυταπατών και της κινδυνολογίας, της αποδοχής των αντιλαϊκών δεσμεύσεων της ΕΕ, του «ανήκομεν εις την Δύσιν», της λογικής του μικρότερου κακού, της ανάδειξης ως υπ' αριθμόν 1 στόχου της ανάκαμψης των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων και της ανταγωνιστικότητας, ευνοείται η ενίσχυση αντιδραστικών κινήσεων. Περιβάλλον που έχει διαμορφωθεί και με τη συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ και της συγκυβέρνησής του με το συστηματικό ξήλωμα όποιου ριζοσπαστισμού - έστω θολού - είχε αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια σε εργατικές - λαϊκές συνειδήσεις.
Οι τρεις αυτές εικόνες κάνουν το πράγμα σαφές: Είτε ο λαός, οι εργαζόμενοι θα στοιχηθούν κάτω από ξένες σημαίες αντιτιθέμενων τμημάτων της αστικής τάξης που παίζουν στα διάφορα αντιλαϊκά παζάρια αποδεχόμενοι αδιαμαρτύρητα, με τη μια ή την άλλη εκδοχή, τη συνέχιση της επιδείνωσης της ζωής τους ή θα οργανώσουν την πάλη τους, τη διεκδίκησή τους κάτω απ' τη σημαία των δικών τους ταξικών συμφερόντων!

ΒΡΕΤΑΝΙΑ «Θερίζει» η φτώχεια στην Ουαλία

ΒΡΕΤΑΝΙΑ

«Θερίζει» η φτώχεια στην Ουαλία

ΛΟΝΔΙΝΟ - ΚΑΡΝΤΙΦ.--
Ενα από τα πιο υψηλά ποσοστά φτώχειας στο Ηνωμένο Βασίλειο έχει η Ουαλία, καθώς σύμφωνα με την τελευταία έκθεση ουαλικών δημοτικών υπηρεσιών, η φτώχεια εκεί πλήττει το 23% των νοικοκυριών, έναντι 17% που είναι ο μέσος όρος σε όλη τη χώρα.
Στην έκθεση εκφράζεται «έντονη ανησυχία» για την αδυναμία των αρμόδιων αρχών να μειώσουν τα επίπεδα της φτώχειας μακροπρόθεσμα, ενώ σημειώνουν πως μία από τις βασικές αιτίες για την αύξησή της είναι οι περικοπές δημοσίων και κοινωνικών δαπανών για υπηρεσίες και επιδόματα πρόνοιας. Καταγράφεται, επίσης, σημαντική αύξηση του αριθμού των ατόμων που εξαρτούν τη διατροφική τους επάρκεια από τις τράπεζες τροφίμων, αφού ο αριθμός τους διπλασιάστηκε από τον Απρίλη του 2013 μέχρι το Μάρτη του 2014.
Στην ίδια έρευνα, καταγράφεται επίσης έντονα η τάση οι φτωχότεροι, που προέρχονται από τα πιο ασθενή στρώματα της εργατικής τάξης, να δυσκολεύονται πολύ περισσότερο από κάθε άλλον να βγουν από τη μιζέρια της φτώχειας. Επιπλέον, η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων προς όφελος των επιχειρήσεων και του μεγάλου κεφαλαίου έχει μειώσει σημαντικά τα εισοδήματα των εργατικών και των φτωχών οικογενειών, με αποτέλεσμα οι όποιες πιθανότητες εξόδου από την παγίδα της ανέχειας να είναι ελάχιστες. Ιδιαίτερα, εφόσον συλλογιστεί κανείς τα σχέδια του βρετανικού υπουργείου Οικονομικών για περαιτέρω περικοπές ύψους άλλων 15 δισεκατομμυρίων στερλινών στις κοινωνικές δαπάνες...