Το κράτος της δεξιάς Αριστεράς

 Το κράτος της δεξιάς Αριστεράς

Θυμάμαι παλιά μια κουβέντα με τον Κομάντο, τον καιρό που διάβαζε ακόμα το μπλοκ και είχε αυταπάτες (για το μπλοκ και γενικότερα) να μου λέει πως μια αριστερή κυβέρνηση δε θα άλλαζε μεν ριζικά τον κόσμο, αλλά θα μας εξασφάλιζε πιο ευνοϊκές συνθήκες και ένα πιο φιλικό κράτος... Ούτε καν λιγότερο εχθρικό -γιατί κι η επιλογή των λέξεων έχει τη σημασία της- αλλά πιο φιλικό. Να σε χτυπάει πχ φιλικά στην πλάτη, με κατανόηση για τα προβλήματά σου (φτώχεια, ανεργία, κτλ), ή στο ψαχνό με τα ΜΑΤ, αλλά πάντα φιλικά και με κατανόηση, που είναι και το πιο σημαντικό στις μέρες μας, που έχει χαθεί η επικοινωνία μεταξύ μας.

Θυμάμαι επίσης να συναντάω πολλές φορές, ακόμα και στο δικό μας κομματικό λόγο στα χρόνια της μεταπολίτευσης και νωρίτερα, τη φράση για το "κράτος της Δεξιάς". Που προφανώς θεωρούνταν μια ποιότητα από το τυπικό αστικό κράτος ή το "κράτος της Αριστεράς". Όπως άλλωστε και το "Δεξιό παρακράτος", που ήταν μάλλον κάτι ξεχωριστό από τον κρατικό μηχανισμό και τα μέσα επιβολής της αστικής εξουσίας. Και θεωρούνταν άσχετο με τις "δημοκρατικές δυνάμεις" του Κέντρου, που απλώς δεν μπορούσαν να το ελέγξουν.

Ο λογικός πυρήνας πίσω από αυτό το σχήμα είναι πως το κράτος και η δεξιά είναι σχεδόν συνυφασμένες έννοιες, εφόσον η Δεξιά ως παράταξη είχε παντρευτεί την εξουσία και κρατούσε το γάμο της ζωντανό με κάθε τρόπο: εκλογές, βία, νοθεία, ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, πραξικοπήματα, κοκ. Είχε εκκαθαρίσει τον κρατικό μηχανισμό και ζητούσε πιστοποιητικά φρονημάτων στην είσοδο, είχε τον έλεγχο σε όλα τα πόστα, κτλ.
Αυτό που δεν έπαιρνε υπόψη του το παραπάνω σχήμα ήταν πως οι λεγόμενες "δημοκρατικές δυνάμεις" θα γίνονταν βασιλικότερες του βασιλέως (κι ας τον καταργήσαμε το 74' με δημοψήφισμα) και "Δεξιά στη θέση της Δεξιάς", μόλις ανέβαιναν στην εξουσία.

Κι έτσι, η πασοκική λαίλαπα επέτρεψε στην αυθεντική Δεξιά να πουλάει τρέλα και να επικαλείται σήμερα ένα φανταστικό ηθικό πλεονέκτημα (το ίδιο που επικαλούνταν από την ανάποδη ο Σύριζα για τα 40 χρόνια που ήταν έξω από τα πράγματα και συμμετείχε από μειονεκτική θέση στη μοιρασιά) απέναντι στο λαϊκισμό, τα ρουσφέτια και τον (αριστερό) κρατισμό, σε αυτή την τελευταία σοβιετική γωνιά της Ευρωλάνδης. Μια σοβιετική πολιτεία που λειτουργεί μαγικά ως τέτοια, χωρίς σοβιέτ, ΚΚ, κεντρικό σχεδιασμό και μια σειρά άλλα χαρακτηριστικά γνωρίσματα. Κάτι σαν θάμα της Παναγιάς της Λαοδηγήτριας...

Βοήθειά μας ταβάριτς

Αν δεν επηρέαζε άμεσα τις ζωές μας, θα είχε σίγουρα πλάκα να ακούς να ξιφουλκούν ενάντια στον κρατισμό, τη γραφειοκρατία και την αναποτελεσματικότητα του κράτους-επιχειρηματία, τα κρατικοδίαιτα μονοπώλια -που μπουκώνονται με ζεστό κρατικό χρήμα, για να... σωθεί η οικονομία και να στηριχθεί η επιχειρηματικότητα- χρεοκοπημένοι επιχειρηματίες και τα παπαγαλάκια τους στα ΜΜΕ -που χρωστάνε εκατομμύρια.

Οι φιλελέδες παίρνουν τη γνωστή φράση (που απ' όσο ξέρω, αποδίδεται στο σφο με το μουστάκι): "περισσότερο κράτος για να μην υπάρχει κράτος" -με την έννοια πως θα αγκαλιάσει κάθε πτυχή της κοινωνικής δραστηριότητας, ώστε να πάψει να είναι μια δύναμη πάνω από την κοινωνία, να καταστεί περιττό και να αρχίσει να απονεκρώνεται. Κι αντιστρέφουν "διαλεκτικά" τη λογική της, φτάνοντας στο: λιγότερο κράτος, για να υπάρχει πιο πολύ κράτος. Μικρότερος δημόσιος τομέας και ελεγκτικοί μηχανισμοί, για να αλωνίζει ασύδοτη, χωρίς ταμπού κι αγκυλώσεις, η τάξη των εκμεταλλευτών, ενώ τσεπώνει τα "κονδύλια σωτηρίας", τις επιχορηγήσεις, κτλ, στα πλαίσια του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού.

Όσο για την αριστερά του σαλονιού και του Πουλαντζά, το κράτος δεν είναι όργανο ταξικής κυριαρχίας, αλλά μια ρευστή κοινωνική σχέση, αρχικά (πιο) φιλική κι εν συνεχεία ανοιχτά ερωτική, με ηρωικό, συντροφικό βόλεμα, και σοβαρό σκοπό να το παντρευτούν -κι ας υπάρχει μια μορφή πολυγαμίας, με τις κυβερνήσεις συνεργασίας και τις εκλογές. Πιστεύουν όμως πως θα τις παίρνουν για πολύ καιρό ακόμα, όσο έχουν να επισείουν τον μπαμπούλα της Δεξιάς (και του κράτους της), στους δημόσιους υπαλλήλους (του κράτους) που φοβούνται πως θα τους απολύσει ο Μητσοτάκουλας (από αλλού το περιμένουν κι από αλλού έρχεται).

Σε κάθε περίπτωση, το ένα (αριστερό) χέρι νίβει το άλλο (το δεξί) κι εξασφαλίζει την περιβόητη συνέχεια του κράτους και της αστικής κυριαρχίας (που δεν είναι σχέση, αλλά σκέτο πήδημα, χωρίς σάλιο και λιπαντικό, όπως σε άλλες δεκαετίες). Και το μόνο παρήγορο είναι ότι έχει χάσει πλέον τις αυταπάτες του ο Κομάντος. Μέχρι την επόμενη, που θα έλεγε κι ο Γκάλης...

   Αιεν αριστεύειν

Από Σφυροδρέπανος

Γράφει ο Βασίλης Κρίτσας //

Οι αγώνες του Ρίο ήταν μια καλή αφορμή, για να ξεδιπλωθεί η (νεο)φιλελεύθερη αφήγηση περί αριστείας και του (αριστερού) κρατισμού – εξισωτισμού που την καταπολεμά, την υπονομεύει και δεν την αφήνει να αναδειχτεί. Η περιβόητη αφίσα ενός τοπικού παραρτήματος της ΝΔ έσπευσε να καπηλευτεί την αγωνιστική επιτυχία της Άννας Κορακάκη και να δώσει το ιδεολογικό στίγμα του χώρου. Κι αν καταδικάστηκε τελικά από τα κεντρικά, αυτό έγινε για το επικοινωνιακό κομμάτι της υπόθεσης, κι όχι ως προς την ουσία και το περιεχόμενό της.
Η αφήγηση είναι σχετικά απλή. Οι καλοί κι οι άξιοι προχωρούν μπροστά σε αυτή τη ζωή. Οι υπόλοιποι, εφόσον δεν επιλέγουν από μόνοι τους να πέσουν στον Καιάδα, για να μην μπαίνουν εμπόδιο στην επιτυχία, μπορούν απλώς να χρησιμεύσουν ως βάθρο για όσους πατάνε επί πτωμάτων κι ανεβαίνουν στην ιεραρχία. Όταν αντιδρούν όμως, τότε εκφράζουν τη μετριοκρατία του όχλου, που φθονεί τους ικανούς και προσπαθεί να τους φέρει στα μέτρα της, βάζει προσκόμματα στην πρόοδο και την ανάπτυξη, αδυνατεί να δει -σε κάθε τομέα- το “σαξές στόρι”, τη θετική πλευρά των πραγμάτων, την Ελλάδα που ξεγλιστρά από την κατήφεια, τη μιζέρια και τη μελαγχολία, που καταξιώνεται και θριαμβεύει, αντεπιτίθεται και ξανά προς τη δόξα τραβά.
Όλοι έχουμε ευκαιρίες σε αυτή τη ζωή (προφανώς ίσες, χωρίς ταξικό πρόσημο και καθορισμό), αλλά μόνο οι άξιοι τις άρπαξαν και τις εκμεταλλεύτηκαν, γιατί ήταν ικανοί κι έξυπνοι, σε αντίθεση με τους άλλους, τους αποτυχημένους κι ηττοπαθείς, τους άνεργους, τους μεροκαματιάρηδες, τους άστεγους, τους πρόσφυγες, τους σύγχρονους αβράκωτους, που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα -αλλά αυτό είναι καθαρά δική τους ευθύνη. Οι άριστοι οφείλουν να μας κυβερνούν (αριστοκρατία) μακριά από χρονοβόρες και λανθασμένες συλλογικές αποφάσεις (όπως τα δημοψηφίσματα για την ΕΕ, σε όλη την Ευρώπη). Είναι αυτοί που κινούν μπροστά τον τροχό της ιστορίας κι όχι οι άβουλες μάζες, οι τάξεις, το κοινωνικό σύνολο.
Στον αθλητισμό μπερδεύονται λίγο, γιατί το γνωστό ιδεολόγημα περί κρατισμού έρχεται σε κραυγαλέα αντίθεση με την πραγματικότητα, τα μειωμένα κονδύλια και τις αθλητικές ομοσπονδίες που φυτοζωούν. Αλλά το κράτος είναι σε κάθε περίπτωση ίδιο, τόσο όταν αφήνει ουσιαστικά αβοήθητους τους πρωταθλητές, όσο και όταν έχει την επιστασία ενός προγράμματος “παραγωγής πρωταθλητών και μεταλλίων”, με το λεγόμενο “κρατικό πρωταθλητισμό”. Είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος και της νοσηρής κατάστασης που επικρατεί στο σύγχρονο πρωταθλητισμό. Όσο για το άνοστο κλισέ περί της “τελευταίας σοβιετικής χώρας στην Ευρώπη” αναρωτιέται κανείς τι σχέση έχουν όλα αυτά με το σοβιετικό αθλητισμό και τις δομές μαζικού λαϊκού αθλητισμού, που κάλυπταν μια βασική ανάγκη για όλο τον πληθυσμό κι όλες τις ηλικίες.
Οι φιλελεύθεροι παίρνουν απλώς από τους σοβιετικούς τη λογική της διαλεκτικής σχέσης “περισσότερο κράτος, για να μην υπάρχει κράτος” (γιατί θα πάψει να είναι δύναμη πάνω από την κοινωνία, θα καταστεί περιττό και θ’ αρχίσει να απονεκρώνεται) και την αντιστρέφουν, με το σύνθημα: “λιγότερο κράτος, για να υπάρχει περισσότερο κράτος”, δηλ λιγότερα δημόσια αγαθά και περιορισμοί, για να δρα ανεξέλεγκτα η εκμεταλλεύτρια τάξη και να εδραιώσει την εξουσία της.
Όσο για το αθλητικό κομμάτι της υπόθεσης, την καλύτερη απάντηση την δίνουν οι δηλώσεις της μητέρας του χρυσού Ολυμπιονίκη, Λευτέρη Πετρούνια.
Είναι απαράδεκτο που τα ΜΜΕ δεν παρουσίασαν τις προσπάθειες όλων των Ελλήνων αθλητών. Είμαι περήφανη για το παιδί μου, αλλά και για όλους τους αθλητές που πήγαν στο Ρίο και προσπάθησαν, είτε πήραν μετάλλιο, είτε όχι. Πρέπει να συνεχιστεί ο ερασιτεχνικός αθλητισμός, να ενισχυθεί μέσα από τα μέσα μαζικής δικτύωσης όλος ο αθλητισμός.

Aug

26

Περί νέου συστήματος πρόσβασης

Η προχτεσινή ανακοίνωση των βάσεων εισαγωγής στην Ανώτατη Εκπαίδευση, μαζί με τα χαμόγελα ή τις απογοητεύσεις για τους υποψηφίους μετά από μια δύσκολη πορεία, έφερε στην επιφάνεια για άλλη μια χρονιά τα αδιέξοδα που κουβαλά αυτό το σύστημα, τα τεράστια εμπόδια για τις λαϊκές οικογένειες που πασχίζουν για την εισαγωγή και τις σπουδές των παιδιών τους, τα νέα άγχη που περιμένουν από δω και πέρα τους επιτυχόντες και μη, και τις οικογένειές τους. Η υποχρηματοδότηση της Ανώτατης Εκπαίδευσης έχει φτάσει σε ιστορικά χαμηλά και είναι δεδομένο πια ότι το κόστος για τις σπουδές βαραίνει τις ίδιες τις οικογένειες, καθώς η φοιτητική μέριμνα για σίτιση, στέγαση, μετακινήσεις είναι σχεδόν ανύπαρκτη, ενώ οι φοιτητές καλούνται από την τσέπη τους να καλύπτουν αναλώσιμα, σημειώσεις, ακόμα και συγγράμματα σε κάποιες περιπτώσεις. Από την άλλη, τα αδιέξοδα για τα παιδιά που δεν κατάφεραν να πετύχουν το στόχο τους μεγαλώνουν και οι νέοι αυτοί ζουν ένα εμπόριο ελπίδας, για «ένα κάποιο χαρτί» επαγγελματικής αποκατάστασης, αφού η όποια επαγγελματική εκπαίδευση (με δίδακτρα στην πλειοψηφία της) έχει μετατραπεί σε ένα υποβαθμισμένο δίκτυο σεμιναρίων και πρόσκαιρων καταρτίσεων με στόχο να εξασφαλίζει φθηνό ευέλικτο εργατικό δυναμικό στις επιχειρήσεις και όχι ολοκληρωμένη επαγγελματική μόρφωση στους σπουδαστές.

Κι επειδή όλα αυτά είναι γνωστά και δεν τα αμφισβητεί κανένας, ο υπουργός Παιδείας έσπευσε προχτές με την ανακοίνωση των βάσεων να προαναγγείλει ένα νέο σύστημα πρόσβασης στην Ανώτατη Εκπαίδευση «κλείνοντας το μάτι» στα σχετικά πορίσματα του λεγόμενου «Εθνικού Διαλόγου για την Παιδεία». Θυμίζουμε ότι το πόρισμα της Επιτροπής Διαλόγου πρότεινε για την πρόσβαση ένα διετές λύκειο, όπου θα διδάσκονται όλα κι όλα έξι μαθήματα, τα δύο υποχρεωτικά (Νεοελληνική Γλώσσα και Αγγλικά) και τα υπόλοιπα 4 επιλογής, ανάλογα με το τι έχει αποφασίσει να ακολουθήσει ο κάθε μαθητής για σπουδές, ενώ για το βαθμό του Εθνικού Απολυτηρίου (το οποίο θα αποτελεί το «διαβατήριο» για την πρόσβαση στην Ανώτατη Εκπαίδευση), πέρα από τις εξετάσεις στο τέλος του λυκείου, θα μετράνε και οι προφορικοί βαθμοί στις δύο τάξεις του λυκείου και οι βαθμοί των εργασιών που θα εκπονούν οι μαθητές. Με άλλα λόγια, η πρόταση προβλέπει ένα λύκειο που θα λειτουργεί ως διετές φροντιστήριο, με μαθήματα αποκλειστικά προσανατολισμένα στην πρόσβαση και με τη γενική παιδεία εξοβελισμένη, ένα λύκειο προφανώς πιο ανταγωνιστικό και εξετασιοκεντρικό.

Σ' αυτό το πνεύμα και επικαλούμενος τον «εθνικό διάλογο», ο υπουργός Παιδείας έκανε λόγο προχτές για ένα νέο σύστημα με αναμόρφωση και ενίσχυση των δύο τελευταίων τάξεων του λυκείου και καλύτερη προετοιμασία για τις εξετάσεις, μιλώντας χαρακτηριστικά για ένα σύστημα που «θα αποδίδει στο σχολείο την ευθύνη επιλογής για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση». Το αν θα υιοθετηθεί η πρόταση της Επιτροπής για τετραετές γυμνάσιο και διετές λύκειο μικρή σημασία έχει, αφού έτσι κι αλλιώς υιοθετούνται η ουσία της και η λογική της για μετατροπή των δύο τελευταίων τάξεων του λυκείου αποκλειστικά σε προγυμναστήριο για τις εξετάσεις. Προφανώς, μετατρέποντας το ίδιο το λύκειο σε φροντιστήριο, η κυβέρνηση πασχίζει να περάσει στις λαϊκές συνειδήσεις ότι μπορεί και να μειώσει την πελατεία της παραπαιδείας, την οποία ο υπουργός προχτές βάφτισε «παράλληλη εκπαίδευση» (γιατί και οι λέξεις έχουν τη σημασία τους)...

Η υποβάθμιση του μορφωτικού ρόλου του λυκείου και η υποταγή του στη διαδικασία της πρόσβασης δεν είναι καμιά καινοτομία της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα, είναι ένα βήμα παραπέρα στις αναδιαρθρώσεις που είχαν προχωρήσει οι προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, είναι νομιμοποίηση των βασικών παθογενειών που είχε προκαλέσει το σύστημα πρόσβασης στην Ανώτατη Εκπαίδευση τις τελευταίες δεκαετίες. Κι όταν από το ίδιο το λύκειο μπαίνει ο στόχος της διετούς προετοιμασίας σε λίγα μαθήματα αποκλειστικά για τις εξετάσεις καμιά εγγύηση δεν υπάρχει για μείωση των φροντιστηρίων σ' ένα φόντο ακόμα μεγαλύτερου ανταγωνισμού. Στην πραγματικότητα, η οποιαδήποτε αλλαγή στο σύστημα πρόσβασης μέσα σε ένα σύστημα ταξικής εκπαίδευσης, σε μια ταξική κοινωνία, δεν μπορεί να απαλλάξει από τις παθογένειες που εντοπίζονται στις πανελλαδικές και γενικότερα στα συστήματα πρόσβασης που έχουμε γνωρίσει στον καπιταλισμό. Οι εργαζόμενοι και οι λαϊκές οικογένειες, λοιπόν, όταν ακούν τις εξαγγελίες της κυβέρνησης πρέπει να κρατούν μικρό καλάθι... γιατί ούτε στις τσέπες τους ούτε - πολύ περισσότερο - στη μόρφωση των παιδιών τους θα δουν κάποια βελτίωση από αυτές.

Κομματική Οργάνωση Νότιας Κέρκυρας ΚΚΕ Η γη και οι υποδομές να γίνουν λαϊκή περιουσία

Κομματική Οργάνωση Νότιας Κέρκυρας

Η γη και οι υποδομές να γίνουν λαϊκή περιουσία

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με στόχο να εξυπηρετήσει την κερδοφορία των

μεγαλοεπιχειρηματιών προχωράει με συνέπεια και γρήγορα βήματα στην εκποίηση της

δημόσιας περιουσίας.

Μετά τον Ερημίτη και το Αεροδρόμιο, το ΤΑΙΠΕΔ με έγγραφά του προετοιμάζει το

έδαφος για την ιδιωτικοποίηση της Μπούκας (ακίνητο στη θέση Αγ. Ελευθέριος στη

Λευκίμμη)!!!

Το ΚΚΕ έχει επισημάνει ότι οι ιδιωτικοποιήσεις δημόσιας γης και υποδομών

αποτελούν μέρος της συνολικότερης στρατηγικής της ΕΕ για να βρουν διέξοδο τα

συσσωρευμένα κέρδη του κεφαλαίου, που λιμνάζουν λόγω της μακροχρόνιας,

συντονισμένης, καπιταλιστικής, οικονομικής κρίσης.

Οι ιδιωτικοποιήσεις πάνε χέρι-χέρι με την αντιλαϊκή επίθεση που δεχόμαστε. Είναι όψεις

του ίδιου νομίσματος. Για τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους φτωχούς αγρότες και

αυτοαπασχολούμενους, τους συνταξιούχους υπάρχει φτώχεια, ανεργία, ο ΕΝΦΙΑ, νέοι

φόροι, περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, διάλυση των Συλλογικών Συμβάσεων και πολλά

άλλα που τα ζούμε μέσα στα σπίτια μας. Για το κεφάλαιο υπάρχουν επιδοτήσεις,

φοροαπαλλαγές, "αναπτυξιακός νόμος", απελευθέρωση των απολύσεων και μαζί

ιδιωτικοποιήσεις υποδομών και «φιλέτων». Όλα τα παραπάνω γίνονται για έναν και μόνο

λόγο: Για την κερδοφορία μιας φούχτας εκμεταλλευτών. Τα μέτρα αυτά εφαρμόζονται σε

όλη την ΕΕ και σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο.

Οι ψευτοτσακωμοί τους τελευταίου διαστήματος για τις ιδιωτικοποιήσεις αφορούν

χειρισμούς των κομμάτων. Δεν μπορούν να κρύψουν ότι τόσο η κυβέρνηση όσο και η

αξιωματική αντιπολίτευση είναι πλήρως ευθυγραμμισμένες με την πολιτική των

ιδιωτικοποιήσεων και της εκποίησης δημόσιας περιουσίας, την οποία έχουν και οι δύο

υλοποιήσει με αλλεπάλληλα νομοθετήματα. Άλλωστε μαζί ψήφισαν το 3ο "αριστερό

Μνημόνιο".

Το είδος της ανάπτυξης για το όποιο μιλάνε είναι αυτό που βλέπουμε μέσα στα

ξενοδοχεία με απλήρωτους ξενοδοχοϋπάλληλους, ξένους και Έλληνες "πρακτικάριους" των

300 €, ατομικές συμβάσεις, μισθοί κάτω των 500 € για τους νέους, εκτεταμένη απλήρωτη

μαθητεία, 10ωρα και 12ωρα δουλειάς κλπ. Ανάπτυξη του κεφαλαίου δε σημαίνει σε καμία

περίπτωση και ανάπτυξη για το λαό.

Μόνη ελπίδα για να τους σταματήσουμε είναι η οργανωμένη πάλη του λαού μέσα από τα

σωματείου του στο πλευρό του ΚΚΕ. Μακριά από φασιστικές αντιλήψεις που απλά

εξυπηρετούν άλλη μερίδα του κεφαλαίου. Υπάρχουν όλες οι υλικές προϋποθέσεις ενός

άλλου δρόμου ανάπτυξης όπου οι δημόσιοι χώροι, οι υποδομές, τα συγκεντρωμένα μέσα

παραγωγής θα γίνουν λαϊκή περιουσία και θα αξιοποιούνται με κεντρικό σχεδιασμό και

εργατικό έλεγχο, από την εργατική - λαϊκή εξουσία με στόχο την κάλυψη των διευρυμένων

λαϊκών αναγκών. 

ΚΕΡΚΥΡΑ-ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ

Η Γραμματεία Κέρκυρας του ΠΑΜΕ, αναλαμβάνει την πρωτοβουλία, κι απευθύνεται

σε όλα τα σωματεία, σε όλους τους εργαζόμενους, να οργανώσουμε με τόλμη, το

μεγάλο μέτωπο αγώνα για τη διεκδίκηση των απωλειών που είχαμε σε μισθούς,

μεροκάματα, συντάξεις και κυρίως της κατάργηση των αντεργατικών νόμων που

περιορίζουν ή καταργούν τις ΣΣΕ.

Οι απώλειες μας είναι μεγάλες. Συνυπολογίζοντας όλους τους παράγοντες, μπορούμε

να εκτιμήσουμε πως οι συνολικές απώλειες στο βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων

φθάνουν ή και προσεγγίζουν το 50% την περίοδο της κρίσης. Η επίθεση στον

κατώτατο μισθό είχε ως αποτέλεσμα οι αποδοχές το 2014 να είναι χαμηλότερες

ακόμα και από τα κατώτατα όρια των αρχών της δεκαετίας του 1990.

Απευθύνουμε κάλεσμα συμπόρευσης κι αγώνα για να διαμορφώσουμε τους όρους

αντεπίθεσης του εργατικού κινήματος ενιαία, κατά κλάδο, παντού. Να αγωνιστούμε

μαχητικά, ανυποχώρητα, κανένας να μη δουλεύει χωρίς Συλλογική Σύμβαση

Εργασίας, χωρίς συγκροτημένα δικαιώματα.

Κανένας κλάδος μόνος του, κανένα σωματείο μόνο του δεν μπορεί να αντιμετωπίσει

την ενιαία κι οργανωμένη επίθεση κυβέρνησης και εργοδοσίας. Χρειάζεται να

δυναμώσει η ενότητά των γραμμών της εργατικής τάξης, η οργάνωσή της στους

χώρους δουλειάς, στους κλάδους. Με κέντρο δράσης και πάλης κάθε χώρο δουλειάς

με βελτίωση της λειτουργίας των σωματείων, των επιτροπών αγώνα, να

συγκεντρώσουμε και προετοιμάσουμε δυνάμεις που θα μπουν μπροστά στο

απαιτητικό αυτό μέτωπο πάλης. Με ενημέρωση, συσπείρωση και κινητοποίηση

περισσότερων δυνάμεων. Με καλή προετοιμασία και συζήτηση για το πλαίσιο

διεκδικήσεων, το σχεδιασμό και τις μορφές αγώνα. Με την κοινή δράση να

ξεπεράσουμε απόψεις που δε δίνουν διέξοδο, που λένε ότι «τίποτα δεν αλλάζει»,

«τίποτα δεν μπορεί να γίνει».

Χρειάζεται η οργάνωση του αγώνα και όχι οι «κοινωνικοί διάλογοι» που στήνουν η

κυβέρνηση και οι ενώσεις των εργοδοτών για να μας παγιδεύσουν και αυτοί να

συνεχίζουν να κλιμακώνουν την επίθεση σε βάρος της τάξης μας. Δική μας ευθύνη

είναι να δυναμώσουμε την κοινή δράση και τη συμμαχία με όλο τον εργαζόμενο λαό

που στενάζει, στις πόλεις και τα χωριά, όπως κι εμείς, κάτω από τον ίδιο ζυγό των

βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των μεγαλεμπόρων, των εφοπλιστών. Να πετάξουμε

έξω από το εργατικό κίνημα τα στοιχεία συμβιβασμού, μοιρολατρίας, συναίνεσης και

υποταγής, μέσα από την οργανωμένη δράση μας στους χώρους δουλειάς, εκεί όπου

πραγματοποιείται η εκμετάλλευση του μόχθου μας.

Η προσπάθεια που γίνεται και στην περιοχή μας, να παρουσιαστούν οι διαφορετικές

γραμμές που συγκρούονται στο εργατικό κίνημα, ως δήθεν προσωπικές

αντιπαραθέσεις, έχει μοναδικό στόχο να αποπροσανατολίσει από το κύριο: πώς

δηλαδή, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, μέσα από ζωντανά, ταξικά προσανατολισμένα

σωματεία, θα πάρουν την υπόθεση της δουλειάς τους, της ζωής τους, στα χέρια

τους. Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες, συνδικάτα, χιλιάδες εργατοϋπάλληλοι που

συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ μαζί με πολλά άλλα σωματεία δώσαμε όλο το

προηγούμενο διάστημα πολύμορφους αγώνες, με θέσεις που στήριζαν τα εργατικά

λαϊκά συμφέροντα έδειχναν τις αιτίες και το ποιος πρέπει να πληρώσει.

Με τις μεγάλες απεργίες, τα συλλαλητήρια, τα μπλόκα των αγροτών, με πρωτοβουλία

και σχέδιο, το κίνημα έδειξε ότι είναι όρθιο, ζωντανό, μαχητικό, παρά τα εμπόδια και

τις τρικλοποδιές από τους ανθρώπους της εργοδοσίας και των κυβερνητικών

κομμάτων. Μπορεί να ανασυνταχθεί, να γίνει δυνατό και ρωμαλέο, να φτάσει σε

σημείο να ταρακουνά κυβερνήσεις και τα αφεντικά τους, να αμφισβητήσει την

κυριαρχία τους, τη βαρβαρότητά τους, να διεκδικήσει μια αξιοπρεπή ζωή. Αυτήν

ακριβώς την προοπτική έχουμε καθήκον να ενισχύσουμε, να οργανώσουμε με τη

στάση και τη δράση μας, τη συμμετοχή μας. Καλούμε τους εργαζόμενους να

δυναμώσουν με τη συμμετοχή τους και το διεκδικητικό τους πλαίσιο, τα σωματεία

τους. Να συμμετέχουν σε μαζικές διαδικασίες συζήτησης του πλαισίου πάλης, των

μορφών διεκδίκησης. Να στηρίξουν την πρόταση Νόμου του ΠΑΜΕ για τις

Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας.

Προτείνουμε να συζητήσουμε και να αποφασίσουμε το παρακάτω πλαίσιο πάλης:

· Να διεκδικήσουμε την επαναφορά του βασικού μισθού στα 751

ευρώ, την κατάργηση του αντεργατικού πλαισίου για τις Συλλογικές

Συμβάσεις Εργασίας και την επαναφορά των κλαδικών συλλογικών

διαπραγματεύσεων. Τα δικαιώματά μας, ο κλεμμένος ιδρώτας και το

αίμα μας δεν είναι περασμένα, ξεχασμένα.

· Ν' απαιτήσουμε την κατάργηση του νέου μισθολογίου και της

αντιδραστικής αξιολόγησης στο δημόσιο, την επαναφορά του 13ου

και 14ου μισθού, την κάλυψη των απωλειών των δημοσίων

υπαλλήλων.

· Να διεκδικήσουμε Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας με αυξήσεις στους

μισθούς με κριτήριο τις τεράστιες απώλειες στο εργατικό εισόδημα

σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς.

· Να διεκδικήσουμε την επαναφορά των κομμένων συντάξεων και

επιδομάτων.

· Να διεκδικήσουμε την προστασία των ανέργων με αύξηση του

επιδόματος ανεργίας.

· Να μπει φρένο στη φοροληστεία των εργαζομένων.

· Να πληρώσουν οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες και οι εφοπλιστές.

Κέρκυρα Αύγουστος 2016 Γραμματεία Κέρκυρας του Π.Α.ΜΕ. 

ΛΕΥΚΙΜΗ-«Να προχωράς και εσύ καθώς προβαίνει μπρος η Ιστορία»

«Να προχωράς και εσύ καθώς προβαίνει μπρος η

Ιστορία»

Ναζίμ Χικμέτ

Προφεστιβαλική Εκδήλωση της ΚΝΕ στις

Ριγγλάδες

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 26 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ, 20:00

Το Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του “Οδηγητή” είναι η

μεγάλη γιορτή της νεολαίας! Των μαθητών,

σπουδαστών, νέων εργαζομένων κι ανέργων, κάθε νέου

που ονειρεύεται, αγωνιά για το μέλλον και διεκδικεί μία

καλύτερη ζωή. Το Φεστιβάλ μας αποτελεί συνάντηση

αγώνα, διασκέδασης, ψυχαγωγίας!

Εμπνεόμαστε απ’ τους μεγάλους αγώνες του λαού μας

και συνεχίζουμε μέχρι τη νίκη, την κατάργηση της

εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο! Μπροστά στο

2018, που το ΚΚΕ συμπληρώνει 100 χρόνια ζωής και

δράσης και η ΚΝΕ τα 50 χρόνια, το 42 ο Φεστιβάλ ΚΝΕ-

Οδηγητή μας φέρνει πιο κοντά με την ιστορία των αγώνων

του λαού μας. Φέτος τιμάμε τα 70 χρόνια από την

ίδρυση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, που η

δράση του στα 1946-1949 αποτελεί μία από τις

κορυφαίες εκδηλώσεις της ταξικής πάλης στην

Ελλάδα κατά τον 20 ο αιώνα.

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΡΙΓΓΛΑΔΩΝ

Ομιλία: Φωτεινή Τσώλου, μέλος του Γραφείου

Περιοχής Ηπείρου-Κέρκυρας- Λευκάδας του ΚΚΕ 

    Περίμενε να βρέξει ... μέρισμα

Το «κοινωνικό μέρισμα» ανασύρει στην προπαγάνδα της η κυβέρνηση, σε μια προσπάθεια να καλλιεργήσει φρούδες προσδοκίες στο λαό ότι έχει να περιμένει κάτι από την ανάταξη των δημοσιονομικών του κράτους, την οποία πληρώνει κυριολεκτικά με αίμα.

Ετσι, σε συνέντευξή του, ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Πάνος Σκουρλέτης, δήλωσε τις προάλλες αναφορικά με το πρωτογενές πλεόνασμα και την αξιοποίησή του ότι «τον λογαριασμό πρέπει να τον κάνουμε στο τέλος του έτους, αλλά από τη στιγμή που υπερβαίνουμε τους στόχους που έχουν τεθεί από το πρόγραμμα σε σχέση με το ύψος του πρωτογενούς πλεονάσματος, έχουμε τη δυνατότητα αυτό που είναι παραπάνω να το διαθέσουμε και προς την ανάπτυξη, αλλά και για κοινωνικούς σκοπούς».

Στην πραγματικότητα, ο Π. Σκουρλέτης λέει στο λαό: Πλήρωσε τους φόρους και τα χαράτσια που σου βάζουμε, δέξου να περικοπούν το ΕΚΑΣ, οι επικουρικές, οι δαπάνες Πρόνοιας κατά 900 εκατ. ευρώ το χρόνο, σκύψε το κεφάλι μπροστά στις ανατροπές που έρχονται στα Εργασιακά και περίμενε μπας και πάρεις κανένα «μέρισμα» από τα ματωμένα πρωτογενή πλεονάσματα.

Ακόμα όμως κι αν υπάρξουν τέτοια, θα κατευθυνθούν κι αυτά στη διαχείριση της ακραίας φτώχειας, όπου εξαντλείται η «κοινωνική πολιτική» αυτής και των προηγούμενων κυβερνήσεων. Επομένως, κοροϊδία στο τετράγωνο (και) από τον Π. Σκουρλέτη, σε βάρος του λαού.

   Με αφορμή την ανάγκη για μια πρόκριση… μια νίκη!

Από Οικοδόμος

Πόσο διψασμένος είναι άραγε ο λαός μας για μια νίκη, για μια πρωτιά;…
Πόσα «μετάλλια» μπορούν να χορτάσουν την ήττα μας;…

Φιλοξενούμενη η Ελένη Μακαντάση //

Είναι προφανές το τελευταίο διάστημα και με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ότι ο λαός μας διψάει για μια πρωτιά, για μια νίκη και μεταβιβάζει ή μεταθέτει αυτή του την ανάγκη στα μετάλλια των αθλητών στο Ρίο, σε μια νίκη σε διεθνές επίπεδο στο ποδόσφαιρο, σε μια πρωτιά σε ευρωπαϊκές φιέστες τραγουδιού. Ο μέσος Έλληνας από τον καναπέ (μας) ένιωσε ρίγη συγκίνησης που άκουσε τον Εθνικό Ύμνο να συνοδεύει το υψηλότερο βάθρο στην Ολυμπιάδα και ανυψώθηκε το εθνικό του φρόνημα και βγήκε «φουσκωμένος» από περηφάνια την επομένη να πάει στον ΟΑΕΔ να θεωρήσει την κάρτα ανεργίας του, ένιωθε δέος για το χρυσό της Άννας ενώ δούλευε για να πάρει στο τέλος του μηνά τον μισθό πείνας, άκουσε ατάραχος τις ειδήσεις γιατί πλέον ήταν κάτοχος πρόκρισης σε Ολυμπιακούς Αγώνες, βγήκε με καμάρι στην καφετέρια για να κυνηγήσει πόκεμον!… Πόση ανάγκη υπάρχει για μια νίκη για μια διάκριση που την καταφέρνουν οι «άλλοι» και όχι «εμείς». Πόσα μετάλλια μπορούν να χορτάσουν την ήττα μας;
Είναι γεγονός και αποδεδειγμένο ότι ο Ελληνικός λαός έχει μάθει στην μετάθεση και την μεταβίβαση… είτε είναι ευθυνών «αυτοί που μας κυβερνάνε φταίνε», «φταίει το σύστημα», «φταίνε οι πρόσφυγες»… Είτε είναι μεταβίβαση της ανάγκης για μια νίκη του στον «άλλο» τον αθλητή, τον ποδοσφαιριστή, τον τραγουδιστή. Ο αγώνας όμως δεν θα έπρεπε να μετατίθεται και να μεταβιβάζεται, ο αγώνας πρέπει να είναι  καθημερινός όλων μας, μπορεί να μην είναι σε κάποιο τερέν ή κάποιο πάλκο ή σκοπευτήριο… αλλά να είναι στην ζωή μας που τα τελευταία χρόνια έχει υποστεί τόσες απώλειες (Ήττες: Ανεργία, μισθοί πείνας, ασφαλιστικό, τρομοκρατία, προσφυγικό, εξάρτηση από το διαδίκτυο και από τα τεχνάσματά του που κρατούν το μυαλό μακριά από τη σκέψη… Θες κι άλλες;).
Μεταθέτουμε όμως την ευθύνη εύκολα, ενώ  θα μπορούσαμε να την αναλάβουμε και να ανατρέψουμε αυτή την κατάσταση, να σταματήσουμε να είμαστε μέρος αυτού του «συστήματος» που φταίει για όλα όσα εμείς διστάζουμε να διαχειριστούμε. Μεταβιβάζουμε την ανάγκη για την χαρά της νίκης και της υπερηφάνειας στους άλλους και εμείς καθόμαστε στον καναπέ και κάνουμε αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα για την Άννα, την Κατερίνα  που τα κατάφερε και πήρε το χρυσό!… Εγώ, εσύ τι κάνουμε;
Με αφορμή λοιπόν την ανάγκη για μια πρόκριση… και γιατί όλοι μας μπορούμε να είμαστε νικητές στον προσωπικό αγώνα της ζωής μας. Προκύπτει η προτροπή να σταματήσουμε να μεταθέτουμε την ευθύνη στους άλλους και να είμαστε εμείς οι καθοδηγητές που μπορούν να επηρεάσουν ή να αλλάξουν τα κακώς κείμενα της καθημερινότητας και αυτό το «ανίκητο σύστημα», μετουσιώνοντας το «μετάλλιο» της νίκης στον αγώνα τον καθημερινό, τον οργανωμένο. Έναν αγώνα για όλα όσα δικαιούμαστε, μας αφορούν και επηρεάζουν την ζωή μας!
Για να μπορούμε όλοι να χαιρόμαστε τα προσωπικά μας μετάλλια και να μην χρειαζόμαστε «νίκες» σε διεθνείς διοργανώσεις για να νιώσουμε υπερήφανοι σαν λαός!!!…

Στη μάχη χωρίς καθυστέρηση

Στη μάχη χωρίς καθυστέρηση

Οπως δείχνουν τα στοιχεία που παρουσίασε χτες ο «Ριζοσπάστης», σχεδόν δύο στους τρεις μισθωτούς (63%) λαμβάνουν μισθό κάτω από 850 ευρώ. Μάλιστα, υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός μισθωτών (22,45%) που, με βάση τα στοιχεία των ίδιων των επιχειρήσεων, έχουν μισθό μικρότερο από 500 ευρώ μεικτά.
Και βέβαια, εδώ δεν περιλαμβάνεται η μεγάλη στρατιά των εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων, οι οποίοι είναι τα κατεξοχήν θύματα της μακρόχρονης καπιταλιστικής κρίσης στη χώρα μας, αν και ένα μέρος τους υπάρχει και σε συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης. Στο πρόσωπό τους καθρεφτίζονται η βαρβαρότητα και η σαπίλα του συστήματος που λειτουργεί με αποκλειστικό σκοπό το καπιταλιστικό κέρδος και με σημαία την ανταγωνιστικότητα, που διαφημίζουν όλες οι αστικές δυνάμεις, πολιτικές και συνδικαλιστικές.
Μεγάλο μέρος αυτών των χαμηλών μισθών αντιστοιχεί σε εργαζόμενους με μερική απασχόληση, εκ περιτροπής εργασία και όλες τις άλλες μορφές ευελιξίας στην αγορά εργασίας, που αποκτούν μόνιμο και μαζικό χαρακτήρα.
Η εξάπλωση της ευελιξίας και της υποαπασχόλησης εξηγεί σε μεγάλο βαθμό και μια σχετική αύξηση του αριθμού των απασχολούμενων, που παρατηρείται τα δύο τελευταία χρόνια, για την οποία πανηγυρίζει η σημερινή κυβέρνηση, κρύβοντας ότι δύο και τρεις άνεργοι εξαναγκάζονται να μοιράσουν μεταξύ τους μία κακοπληρωμένη θέση εργασίας.
Από την άλλη, η εξάπλωση της ευελιξίας δεν αποκλείει σε ορισμένους κλάδους (π.χ. τουρισμός) να καταγράφεται το φαινόμενο της υπερεργασίας, που συνοδεύεται μάλιστα και από μείωση των μισθών. Αυτό, δηλαδή, που επιβεβαιώνεται, είτε σε κλάδους που φθίνουν είτε σε κλάδους που γνωρίζουν ανάπτυξη ακόμα και σε συνθήκες κρίσης, είναι η ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, που μπορεί να παίρνει διαφορετικές μορφές από κλάδο σε κλάδο.
Σε κάθε περίπτωση, το κεφάλαιο, αξιοποιώντας και την καπιταλιστική κρίση, επιβάλλει όρους εργασίας (μισθούς, ωράρια, συμβάσεις) που στοχεύουν στην αύξηση του ποσοστού του κέρδους, ξεζουμίζοντας τους εργάτες με όλους τους δυνατούς τρόπους, χρησιμοποιώντας κατά περίπτωση την υποαπασχόληση, αλλά και την υπερεργασία, για να πετύχει το μικρότερο δυνατό κόστος εργασίας.
Ο εργάτης - «λάστιχο», προσαρμοσμένος πλήρως στις ανάγκες της παραγωγικής μηχανής, και μάλιστα όσο γίνεται πιο φθηνός, αυτό είναι το «υλικό» που έχουν ανάγκη και διεκδικούν για λογαριασμό τους οι καπιταλιστές. Γιατί και η ευέλικτη δουλειά είναι ένας παράγοντας που τους αυξάνει το κέρδος.
Σε αυτήν την εξέλιξη συνέβαλαν διαχρονικά οι αστικές κυβερνήσεις, ιδιαίτερα εκείνες των τελευταίων χρόνων, εξοπλίζοντας τους εργοδότες με ένα ισχυρό αντεργατικό πλαίσιο, το οποίο διατηρεί ανέπαφο ο ΣΥΡΙΖΑ, την ώρα που σε συνεργασία με το κουαρτέτο προωθεί και νέες ανατροπές στα Εργασιακά.
Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση οι εργαζόμενοι δεν έχουν δεύτερη επιλογή. Απαιτείται σταθερό μέτωπο αγώνα ενάντια στην εργοδοσία, στα κόμματα και τις συνδικαλιστικές δυνάμεις που την υπηρετούν, αξιοποιώντας όλες τις μορφές πάλης. Η οργάνωση της πάλης σ' αυτήν την κατεύθυνση και για όλα τα ζητήματα που απασχολούν την εργατική τάξη και το λαό, είναι καθήκον πρώτης γραμμής.
Το κοινό κάλεσμα Εργατικών Κέντρων και Ομοσπονδιών, που ήδη συγκεντρώνει εκατοντάδες υπογραφές σωματείων, είναι μια καλή αφετηρία. Χωρίς καμία καθυστέρηση, απαιτείται άμεση και μαζική κινητοποίηση σε όλα τα μέτωπα, για να ανακοπεί η εργοδοτική επιθετικότητα, να καταργηθούν οι αντεργατικοί νόμοι, να ανακτηθούν οι απώλειες, να μπουν στην ημερήσια διάταξη του κινήματος οι διεκδικήσεις με βάση τις σύγχρονες ανάγκες των εργατών.

Περί νέου συστήματος πρόσβασης

Περί νέου συστήματος πρόσβασης

Η προχτεσινή ανακοίνωση των βάσεων εισαγωγής στην Ανώτατη Εκπαίδευση, μαζί με τα χαμόγελα ή τις απογοητεύσεις για τους υποψηφίους μετά από μια δύσκολη πορεία, έφερε στην επιφάνεια για άλλη μια χρονιά τα αδιέξοδα που κουβαλά αυτό το σύστημα, τα τεράστια εμπόδια για τις λαϊκές οικογένειες που πασχίζουν για την εισαγωγή και τις σπουδές των παιδιών τους, τα νέα άγχη που περιμένουν από δω και πέρα τους επιτυχόντες και μη, και τις οικογένειές τους. Η υποχρηματοδότηση της Ανώτατης Εκπαίδευσης έχει φτάσει σε ιστορικά χαμηλά και είναι δεδομένο πια ότι το κόστος για τις σπουδές βαραίνει τις ίδιες τις οικογένειες, καθώς η φοιτητική μέριμνα για σίτιση, στέγαση, μετακινήσεις είναι σχεδόν ανύπαρκτη, ενώ οι φοιτητές καλούνται από την τσέπη τους να καλύπτουν αναλώσιμα, σημειώσεις, ακόμα και συγγράμματα σε κάποιες περιπτώσεις. Από την άλλη, τα αδιέξοδα για τα παιδιά που δεν κατάφεραν να πετύχουν το στόχο τους μεγαλώνουν και οι νέοι αυτοί ζουν ένα εμπόριο ελπίδας, για «ένα κάποιο χαρτί» επαγγελματικής αποκατάστασης, αφού η όποια επαγγελματική εκπαίδευση (με δίδακτρα στην πλειοψηφία της) έχει μετατραπεί σε ένα υποβαθμισμένο δίκτυο σεμιναρίων και πρόσκαιρων καταρτίσεων με στόχο να εξασφαλίζει φθηνό ευέλικτο εργατικό δυναμικό στις επιχειρήσεις και όχι ολοκληρωμένη επαγγελματική μόρφωση στους σπουδαστές.

* * *

Κι επειδή όλα αυτά είναι γνωστά και δεν τα αμφισβητεί κανένας, ο υπουργός Παιδείας έσπευσε προχτές με την ανακοίνωση των βάσεων να προαναγγείλει ένα νέο σύστημα πρόσβασης στην Ανώτατη Εκπαίδευση «κλείνοντας το μάτι» στα σχετικά πορίσματα του λεγόμενου «Εθνικού Διαλόγου για την Παιδεία». Θυμίζουμε ότι το πόρισμα της Επιτροπής Διαλόγου πρότεινε για την πρόσβαση ένα διετές λύκειο, όπου θα διδάσκονται όλα κι όλα έξι μαθήματα, τα δύο υποχρεωτικά (Νεοελληνική Γλώσσα και Αγγλικά) και τα υπόλοιπα 4 επιλογής, ανάλογα με το τι έχει αποφασίσει να ακολουθήσει ο κάθε μαθητής για σπουδές, ενώ για το βαθμό του Εθνικού Απολυτηρίου (το οποίο θα αποτελεί το «διαβατήριο» για την πρόσβαση στην Ανώτατη Εκπαίδευση), πέρα από τις εξετάσεις στο τέλος του λυκείου, θα μετράνε και οι προφορικοί βαθμοί στις δύο τάξεις του λυκείου και οι βαθμοί των εργασιών που θα εκπονούν οι μαθητές. Με άλλα λόγια, η πρόταση προβλέπει ένα λύκειο που θα λειτουργεί ως διετές φροντιστήριο, με μαθήματα αποκλειστικά προσανατολισμένα στην πρόσβαση και με τη γενική παιδεία εξοβελισμένη, ένα λύκειο προφανώς πιο ανταγωνιστικό και εξετασιοκεντρικό.

* * *

Σ' αυτό το πνεύμα και επικαλούμενος τον «εθνικό διάλογο», ο υπουργός Παιδείας έκανε λόγο προχτές για ένα νέο σύστημα με αναμόρφωση και ενίσχυση των δύο τελευταίων τάξεων του λυκείου και καλύτερη προετοιμασία για τις εξετάσεις, μιλώντας χαρακτηριστικά για ένα σύστημα που «θα αποδίδει στο σχολείο την ευθύνη επιλογής για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση». Το αν θα υιοθετηθεί η πρόταση της Επιτροπής για τετραετές γυμνάσιο και διετές λύκειο μικρή σημασία έχει, αφού έτσι κι αλλιώς υιοθετούνται η ουσία της και η λογική της για μετατροπή των δύο τελευταίων τάξεων του λυκείου αποκλειστικά σε προγυμναστήριο για τις εξετάσεις. Προφανώς, μετατρέποντας το ίδιο το λύκειο σε φροντιστήριο, η κυβέρνηση πασχίζει να περάσει στις λαϊκές συνειδήσεις ότι μπορεί και να μειώσει την πελατεία της παραπαιδείας, την οποία ο υπουργός προχτές βάφτισε «παράλληλη εκπαίδευση» (γιατί και οι λέξεις έχουν τη σημασία τους)...

* * *

Η υποβάθμιση του μορφωτικού ρόλου του λυκείου και η υποταγή του στη διαδικασία της πρόσβασης δεν είναι καμιά καινοτομία της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα, είναι ένα βήμα παραπέρα στις αναδιαρθρώσεις που είχαν προχωρήσει οι προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, είναι νομιμοποίηση των βασικών παθογενειών που είχε προκαλέσει το σύστημα πρόσβασης στην Ανώτατη Εκπαίδευση τις τελευταίες δεκαετίες. Κι όταν από το ίδιο το λύκειο μπαίνει ο στόχος της διετούς προετοιμασίας σε λίγα μαθήματα αποκλειστικά για τις εξετάσεις καμιά εγγύηση δεν υπάρχει για μείωση των φροντιστηρίων σ' ένα φόντο ακόμα μεγαλύτερου ανταγωνισμού. Στην πραγματικότητα, η οποιαδήποτε αλλαγή στο σύστημα πρόσβασης μέσα σε ένα σύστημα ταξικής εκπαίδευσης, σε μια ταξική κοινωνία, δεν μπορεί να απαλλάξει από τις παθογένειες που εντοπίζονται στις πανελλαδικές και γενικότερα στα συστήματα πρόσβασης που έχουμε γνωρίσει στον καπιταλισμό. Οι εργαζόμενοι και οι λαϊκές οικογένειες, λοιπόν, όταν ακούν τις εξαγγελίες της κυβέρνησης πρέπει να κρατούν μικρό καλάθι... γιατί ούτε στις τσέπες τους ούτε - πολύ περισσότερο - στη μόρφωση των παιδιών τους θα δουν κάποια βελτίωση από αυτές.

Γ. Σ.