Το αυγό έσπασε, το φίδι έρπει στη Γαλλία

 Το αυγό έσπασε, το φίδι έρπει στη Γαλλία
Είναι πραγματικά κρίμα που δεν βρίσκεται στη ζωή τούτη την εποχή ο Βασίλης Ραφαηλίδης. Τώρα που το τέρας του ναζισμού έχει αναγεννηθεί από τις στάχτες του ο πιο προικισμένος αντιφασίστας γραφιάς θα έδινε στις ημέρες μας τρομερό ρεσιτάλ. Κατά το διαδικτυακώς λεγόμενο θα τρόλαρε χωρίς έλεος τους απανταχού φασίστες με το βιτριολικό του χιούμορ χωρίς φυσικά να εξαιρεί τους φασίστες του Euro 2016.

Φαντάζονται τον εαυτό τους μεγάλο

Προφανώς το έχετε αντιληφθεί ότι στα γήπεδα της Γαλλίας παρελαύνει καμαρωτό-καμαρωτό το φίδι (που βγήκε πια από το αυγό του). Η μεγάλη πλάκα είναι ότι τα ερπετά αυτά προέρχονται από σχεδόν όλες τις χώρες. Οσο πιο φτωχές οι χώρες, τόσο πιο πολλά και τα ερπετά. Ξάφνου, όλοι μιλάνε για κάτι μεγάλο. Τη μεγάλη Ρωσία, τη μεγάλη Ουγγαρία, τη μεγάλη Αλβανία, τη μεγάλη Κροατία. Ολοι φαντάζονται τον εαυτό τους γίγαντα. Και προσπαθούν-με τη βία- να κοντύνουν τους άλλους.

Μαύρισαν οι οθόνες των τηλεοράσεων, των υπολογιστών, των τάμπλετ και των κινητών από τα γεροδεμένα παιδιά που επιδεικνύουν σε κάθε ευκαιρία την εθνική τους “ανωτερότητα”, δηλαδή τη βαθιά άγνοια και ηλιθιότητά τους. Συγκρούονται στους δρόμους με άλλους που επίσης πιστεύουν ότι είναι ανώτεροι, οι πιο...υποψιασμένοι από αυτούς μάλιστα βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία, ταξίδεψαν στη Γαλλία για να εξάγουν το τεράστιο κόμπλεξ τους.

Τι διάολο γέννησε όλη αυτή την παρακμή που εκφράζεται στο προνομιακό, γι' αυτές τις περιπτώσεις, χώρο των γηπέδων (εξασφαλίζει μαζικότητα, προβολή και ανωνυμία); Μα τι άλλο από τη φτώχεια και τις ανισότητες. Συλλάβετε λίγο τη μεγάλη ευρωπαϊκή εικόνα. Στην καλύτερη των περιπτώσεων υπάρχει μία οικονομική στασιμότητα και φυσικά τεράστιο χάντικαπ μεταξύ πλούσιων και φτωχών. Στη χειρότερη βαθιά και εκτεταμένη κρίση, όχι μόνο οικονομική.

Στη Ρωσία αυτό που ονομάζεται οικονομική πίτα μοιράζεται τόσο κραυγαλέα ανισομερώς που καταντά σχεδόν ανέκδοτο. Πλάι στα πολυτελέστατα αυτοκίνητα των ολιγαρχών και της κουστωδίας που συνήθως κουβαλούν μαζί τους, η πλειοψηφία των Ρώσων απλώς επιβιώνει. Μεθούν συνεχώς οι φτωχοί Ρώσοι. Μεθούν και οραματίζονται εθνικά μεγαλεία για να ικανοποιήσουν την πείνα τους. Γίνονται έτσι εύκολα θύματα και υποχείρια.

ΔΙΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΟΥΣ ΣΤΑ ΝΑΖΙΣΤΙΚΑ ΙΔΕΩΔΗ

Δεν συμβαίνει μόνο στη Ρωσία. Οι υπόλοιπες χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ δεν αποτελούν εξαίρεση. Και προφανώς δεν είναι τυχαίο ότι σ' αυτές ακριβώς τις χώρες ο νεοναζισμός βρίσκει πρόσφορο έδαφος για να αναπτυχθεί. Τους Ούγγρους στην εξέδρα τους είδατε; Τους Κροάτες; Διαγωνίζονται για την πίστη τους στα ναζιστικά ιδεώδη (όχι όλοι φυσικά αλλά υπολογίσιμα κομμάτια τους).

Οι χώρες αυτές εξακολουθούν ακόμα και σήμερα να παίζουν το ρόλο του φτωχού συγγενή των άλλων, των ανώτερων Ευρωπαίων. Αλλά και μέσα στις κοινωνίες των ισχυρών, οικονομικά, χωρών, η ανισότητα γεννά τα ίδια τερατουργήματα. Στην Αγγλία (όπου πριν από λίγες ημέρες δολοφονήθηκε από ακροδεξιό γυναίκα βουλευτής) μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού καθηλώνονται στην ανέχεια. Χρόνια τώρα. Τούτα τα αδιέξοδα γέννησαν στη συνέχεια τον χουλιγκανισμό τον οποίο φυσικά ΟΥΔΕΠΟΤΕ νίκησε η Θάτσερ (τα έχει εξηγήσει αναλυτικά ο Θέμης ο Καίσαρης, να μην επανερχόμαστε).

ΦΤΩΧΟΙ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ

Οι κοινωνίες επιχειρούν να επιβιώσουν πλέον μέσα σε τεράστιες οικονομικές διαφορές. Οι διαφορές αυτές φέρνουν μοιραία τις συγκρίσεις που λόγο της απίστευτης προόδου της τεχνολογίας γίνονται στις ημέρες μας πανεύκολα αντιληπτές ως προς το περιεχόμενό τους. Ο κόσμος βλέπει. Υπάρχει ένας τεράστιος πλούτος, μία προκλητική χλιδή τριγύρω από την οποία δεν μπορεί να γλείψει ούτε κόκκαλο. Νικημένος από το πάθος για τη μεγάλη ζωή (που δεν μπορεί να κάνει) πιστεύει σε “εθνικά οράματα” για να νιώσει κάπου πλούσιος. Δεν παλεύει, δεν εξεγείρεται. Απλώς πιστεύει. Με πάθος. Οπως ο πιστός στην κάθε θρησκεία. Και να αυτό το τεράστιο κόμπλεξ κατωτερότητας που παρελαύνει καθημερινά στους γαλλικούς δρόμους με αφορμή το Euro.

O Ραφαηλίδης χοντρικά το είχε περιγράψει κάπως έτσι. Τι είναι ο φασίστας; Ενας μικροαστός που θέλει να γίνει μεγαλοαστός αλλά ποτέ δεν θα καταφέρει. Μέσα λοιπόν από τις “ιδέες” του πιστεύει ότι κάπου είναι μεγάλος. Στην ιστορία, στους προγόνους, στη φυλή, στο χρώμα. Κάπου τέλος πάντων. Τρέφεται με εθνική υπερηφάνεια και είναι απολύτως σίγουρος για την ανωτερότητά του. Και έτσι πορεύεται με το κεφάλι ψηλά (και το μέλλον του άδειο).

Μίσησε και αναπαύσου εν ειρήνη

Το Euro μας πρόσφερε συμπυκνωμένο σε χρόνο και χώρο αυτό που χρόνια υποψιαζόμαστε. Το γεγονός δηλαδή ότι οι προηγμένες, τάχα μου, ευρωπαϊκές κοινωνίες τείνουν να αγαπήσουν τον ολοκληρωτισμό, το φασισμό, κάθε είδους ανωμαλία που θα τους “χαρίσει” ένα όραμα για τα χρόνια που έρχονται και φαντάζουν απειλητικά.

Διαίρει και βασίλευε. Δίχασε και προχώρα. Περιχαρακώσου γύρω από την ουρά σου. Προστάτευσε μόνο το δικό σου σπίτι, άσε του γείτονα να καεί. Βγάλε λεφτά, πιο πολλά λεφτά, κλέψε, αν χρειαστεί, πάτα επί πτωμάτων. Χτύπα πριν σε χτυπήσουν. Μίσησε. Τους γκέι, τους ρομά, τους ανάπηρους, τους πιο φτωχούς από σένα, τους πρόσφυγες, τους μετανάστες, τους αντιπάλους στο απέναντι πέταλο. Δείξε, αγόρι μου, πόσο ανώτερος είσαι. Απόδειξε ότι οι πρόγονοί σου ήταν και αυτοί ανώτεροι. Και όταν έρθει η ώρα, αναπαύσου εν ειρήνη. Μπορεί να μην έζησες αλλά τουλάχιστον ήσουν φυλετικά καθαρός.

Ας τελειώσει η εφετινή ταλαιπωρία του Εuro όσο πιο σύντομα γίνεται γιατί στις κερκίδες ολοένα και κερδίζει έδαφος το μαύρο. Τα παλιά μίση φουντώνουν, νέα αναδύονται από εκεί που δεν το περιμένει κανείς και το ποδόσφαιρο πετιέται βορά στις ορέξεις των πεινασμένων για βία. Είναι κρίμα. Ούτε το ποδόσφαιρο αξίζει τέτοια συμπεριφορά ούτε οι υπόλοιποι, οι υγιώς σκεπτόμενοι που σε λίγο θα πάψουν να είναι (σκεπτόμενοι).

Η Εθνική Ελλάδας, πάλι καλά, αποκλείστηκε. Φανταστείτε στους δρόμους της Γαλλίας περικεφαλαίες, τατουάζ με σβάστικες, σημαίες με αγκυλωτούς σταυρούς και εθνική καθαρότητα αλά ελληνικά...Τα βλέπουμε εδώ και κάποια χρόνια όπου αγωνίζεται η ομάδα, τα κάναμε, παλαιότερα, και εξαγωγή, νισάφι. Δεν μας φτάνει η χρεοκοπία μας, ο φασισμός μας μάρανε...

    Πηγή: Contra.gr

Αναρτήθηκε από TRASH

Του πνεύματος

 Του πνεύματος

Οι μεν συνθήκες ώριμες, το δε πνεύμα απρόθυμο κι ηττοπαθές, μαθημένο να ψάχνει δικαιολογίες και να κρύβεται πίσω από τις (υπερώριμες πάντως) συνθήκες.

Η γιορτή του (λεγόμενου αγίου) πνεύματος είναι τουλάχιστον αυτοαναιρούμενη, εφόσον επαφίεται στην επουράνια επιφοίτησή του και όχι στην επίγεια καλλιέργειά του. Τουλάχιστον βοήθησε όσους έφυγαν το τριήμερο κι απέφυγαν τον καύσωνα της τσιμεντούπολης.

Άσε που είναι ζήτημα ποιοι ακριβώς γιορτάζουν κι αν αργούν μόνο σήμερα ή απέχουν γενικώς από κάθε πνευματική δραστηριότητα. Εξάλλου, κάθε μη χειρωνακτική εργασία, δεν είναι απαραίτητα μια πνευματική διαδικασία, δημιουργική κι ευχάριστη ως απασχόληση. Όπως γράφει στη στήλη του και ο μεγάλος (ηλικιακά) Καίσαρης, το καθημερινό γράψιμο δεν είναι πνευματική εργασία. Και επίσης να προσθέσω πωσ στη μπλογκόσφαιρα και γενικά στο διαδίκτυο παράγουμε περισσότερα κείμενα απ' όσα μπορούμε να καταναλώσουμε, κι είναι αναπόφευκτο κάποιο μπούχτισμα. Η ασφυξία με όσους πουλάνε πνεύμα, με φτηνές (οινο)"πνευματώδεις" ατάκες κι η ατροφία των πνευματικών πνευμόνων που μένουν χωρίς το απαραίτητο οξυγόνο.

Σήμερα το πνεύμα κυλιέται, ξοδεύεται, περιφέρεται άσκοπα, χωρίς να αναπτύσσεται, ψάχνει τρόπο να το σκάσει από την πραγματικότητα, να αποδράσει από τις μίζερες συνθήκες, αντί να κατακτήσει τις μάζες και να γίνει υλική δύναμη.

Το ζητούμενο δεν είναι να αντιπαραθέσουμε μηχανιστικά το ένα απέναντι στο άλλο, το πνεύμα και την ύλη, αλλά να δούμε τη σύνδεσή τους, πώς θα αλλάξουν οι υλικές συνθήκες, για να αλλάξει και το αντιπνευματικό πνεύμα των καιρών, με τους... πνευματικούς και τις καφετζούδες. Κι αντίστροφα, πώς θα σπάσει η δύναμη της συνήθειας-αδράνειας των παθητικών συνειδήσεων, για να χτίσουν την κοινωνία του μέλλοντος, όπου ο βασικός προβληματισμός θα είναι πώς θα δέσουν τα υλικά και τα ηθικά κίνητρα. Γιατί αν υποτιμήσουμε μία από τις δύο πλευρές, θα είναι σα να βαδίζουμε με το ένα πόδι, όπως θα έλεγε και μια κινέζικη παροιμία.

Το ζήτημα είναι να σπάσουμε τον πλαστό δυισμό που αντιπαραθέτει τον ιδεαλισμό στο χυδαίο υλισμό, ενώ δεν είναι παρά οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Να μην αναζητήσουμε με πνεύμα νοσταλγίας κάποιο εξιδανικευμένο παρελθόν, αρχαίο πνεύμα αθάνατο, που το χάσαμε, μαζί με τα πνεύματα (τις ψιλές και τις δασείες) από τη γλώσσα μας και τη διδασκαλία των αρχαίων από το πρωτότυπο (που για κάποιους είναι η βασική αιτία της πνευματικής παρακμής). Αλλά να σκεφτούμε συγκεκριμένα πού και πώς (σε ποια κοινωνία και με ποιους υλικούς όρους) αναπτύχθηκε το πνεύμα, η φιλοσοφία, οι κοινωνικές και ανθρωπιστικές επιστήμες. Και να προσπαθήσουμε παράλληλα να ερμηνεύσουμε πώς εκεί η θεωρία έγινε θεραπαινίδα της πράξης και ξέπεσε στο επίπεδο της στείρας απολογητικής.

H Aνθρωπότητα σε κρίσιμο σταυροδρόμι

 H Aνθρωπότητα σε κρίσιμο σταυροδρόμι

Η κρίση του '29 σηματοδότησε την κατάρρευση του χρήματος σαν εμπορεύματος. Ο χρυσός πήγε στην μπάντα, σαν ο απόλυτος μονάρχης των συναλλαγών. Η αναπόφευκτη αστάθεια, που προκάλεσε αυτή η, αναπόδραστη λόγω της εξέλιξης των δυνάμεων παραγωγής, αλλαγή επιχειρήθηκε να ελεγχθεί με τις θεωρίες και τους κανόνες του Κέϊνς, που δώσανε σχήμα στον Κρατικομονοπωλιακό Καπιταλισμό. Που είχε γεννηθεί μάλλον ανεξάρτητα από τις θεωρίες του Κέϊνς, στην φωτιά εκείνης της κρίσης και επιβεβαιώθηκε (η χρησιμότητά του) στην πυρκαϊά του Β' ΠΠ, και στην ανάσχεση της ορμής κι εξάπλωσης της Μπολσεβίκικης Επανάστασης. 


Αυτή η αναπροσαρμογή του Καπιταλισμού "δούλεψε" καλά για ~30 χρόνια, μέχρι που χρεοκόπησε κι αυτή αρχές του '70, με την εμφάνιση του "στασιμοπληθωρισμού", και ορόσημο την λεγόμενη "κρίση του πετρελαίου". Το κρατικομονοπωλιακό μοντέλο χρεοκόπησε και αυτό και αντικαταστάθηκε από τον "νεοφιλελευθερισμό", που ήταν απλά "Καπιταλισμός-χωρίς-φερετζέ". Οπως επισημαίνει ο Προκόπης Κωφός (διαβάστε τον, ειδικά από την μέση και κάτω έχει τρομερό ενδιαφέρον) τότε αρχινίσανε οι κεφαλαιοκράτες το τροπάρι της "ανταγωνιστικότητας" και το φάρμακο της "Λιτότητας". 

Ο λόγος ήταν στην πραγματικότητα ο, ας τον πούμε, "καπιταλιστικός κορεσμός" της παγκόσμιας οικονομίας και η εκμηδένιση της δυνατότητας εκτατικής ανάπτυξης, που έδιναν πριν η αποικιοκρατία, και αργότερα η καθυστέρηση των οικονομιών των χωρών της "τρίτης βαθμίδας". Οι αγορές έφτασαν τα όριά τους, δεν υπήρχαν πια "νέες χώρες" για τα περισσευάμενα κεφάλαια αφού ο πλανήτης ατυχώς είναι στρογγυλός, και γενικεύθηκε το σκυλοφάγωμα της αναδιανομής της πίτας, το λεγόμενο "ξαναμοίρασμα", μόνο, που, αυτή τη φορά, το εκάστοτε "έπαθλο" είναι φτενό, δεν έχει "ψαχνό", λόγω της λίγο-πολύ ανεβασμένης παντού οργανικής σύνθεσης του κεφαλαίου, και του συνακόλουθα φθείνοντος ποσοστού του κέρδους. Γι αυτό και οι "αναιμικές" και ασταθείς ανακάμψεις. Αναγκαστικά, οι κεφαλαιοκράτες ξεζούμιζαν τους δικούς τους λαούς με τις λιτότητες, για να έχουν περισσότερο κέρδος συγκριτικά με τους ανταγωνιστές τους, και να τους εκτοπίσουν από τις αγορές τους. Το αποτέλεσμα είναι βέβαια μια διαρκής κρίση, που μεταναστεύει από χώρα σε χώρα όπως οι "οπές" στους ημιαγωγούς, γιατί οι κεφαλαιοκράτες, που χάνουν, καταστρέφονται, κλείνουν επιχειρήσεις και οι εργαζόμενοι εξωθούνται στην ένδεια και την μετανάστευση. 

Η ήττα του Σοσιαλισμού το '89-'91, επιβράδυνε αυτά τα φαινόμενα δίνοντας ανάσες στον Καπιταλισμό.
Το νέο "φάρμακο", που είχαν βρεί ψηλαφητά οι κεφαλαιοκράτες ήταν η λεγόμενη "πιστωτική επέκταση", το λεγόμενο "χρέος" (σε τι, και από ποιόν σε ποιόν;). Το "χρέος" είναι κάτι σαν το ναρκωτικό: Δημιουργεί μιαν εικονική πραγματικότητα ψευδοεπέκτασης και ανύπαρκτης "ανάπτυξης". Αλλά, όπως και τα κλασσικά ναρκωτικά, έχει το μειονέκτημα ΚΑΙ του εθισμού, που μοιραία σπρώχνει σε όλο και μεγαλύτερη "δόση" χρέους και άρα όλο και μεγαλύτερη απόσπαση από την πραγματικότητα.

Ηταν θέμα χρόνου να αρχίσει να σκάει αυτή η γιγαντιαία φούσκα, κι αυτό άρχισε το 2008, που αλλού; Στην "Μητρόπολη" του Καπιταλισμού. Η αλήθεια είναι πως κάποιες προειδοποιητικές κρίσεις αυτού του χαρακτήρα είχαν προηγηθεί (Αργεντινή), αλλά το 2008 σηματοδότησε την "νέα εποχή".
Τι θα επακολουθήσει; 
Ο Φασισμός για ένα μεγάλο πόλεμο, που το μέγεθός του δεν μπορούμε να συλλάβουμε, ούτε και τις συνέπειές του.
Η ο Σοσιαλισμός.
Η ανθρωπότητα είναι μπροστά στο δίλημμα Σοσιαλισμός η Θάνατος.
Οσο αργότερα το κατανοήσει τόσο χειρότερα γι αυτήν, για όλους μας.



"Σεχτάρ ο τρομερός" απο σχόλιό του στο "Σφυροδρέπανο"

ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ

 ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ

Στα καθ’ ημάς, η κυρίαρχη ειδησεογραφία την τελευταία εβδομάδα εξαντλήθηκε να σχολιάζει τη φαιδρή συγκέντρωση των «παραιτηθείτε», να εστιάζει εναλλάξ στην εκταμίευση της δόσης, την αλλαγή εκλογικού νόμου, την αναθεώρηση συντάγματος, χωρίς να παραλείπει τη …διακήρυξη του πρωθυπουργού  για «δίκαιη ανάπτυξη» και τις δηλώσεις   του Γ. Γραμματέα του ΟΗΕ Μπαν Κι Μουν για  τη χώρα μας σχετικά με τη συμβολή της στο προσφυγικό, με επιστέγασμα τη φωτογραφία όπου γενικός γραμματέας και πρωθυπουργός παίζανε τους πρόσφυγες με τα σωσίβια.

               Ειδήσεις και σχόλια όπου  πολιτικοί, διανοούμενοι, δημοσιογράφοι, οικονομολόγοι κλπ. επιφορτίζονται με καινούργιες ευθύνες που απαιτούν ικανότητες ισχυρής πειθούς, ώστε να διατηρούν το φόβο και την ανασφάλεια, για να παραμένουμε  σε αδιάκοπη ανησυχία αδρανοποιημένοι, χωρίς να παραλείπουν να καλλιεργούν και την ελπίδα και την απαντοχή ενός αυριανού παράδεισου, για να μη βλέπουμε τα ερείπια και τις καταστροφές του παρόντος και τις αιτίες που τις προκαλούν.

               Και ο πρωθυπουργός με την ομιλία του στην εκδήλωση «Ελλάδα 2021: Παραγωγική Ανασυγκρότηση – Δίκαιη Ανάπτυξη» για άλλη μια φορά ανέλαβε να καλλιεργήσει ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο και να πείσει γι’  αυτές, χρησιμοποιώντας αιτήματα και κατακτήσεις του παρελθόντος, ενώ με την πολιτική του τα γκρεμίζει, σαν εχέγγυα για την πειστικότητα των υποσχέσεων που δίνει. Έτσι χαρακτηρίζει το κοινωνικό κράτος «μοχλό ανάπτυξης» και περιγράφει το δικό του όραμα σαν «Δίκαιη Ανάπτυξη, δηλαδή Βιώσιμη και Δημοκρατική». Περιγράφει το ρόλο του κράτους «επιτελικό στην οικονομία, που παρέχει υπηρεσίες υψηλής στάθμης, αντιγραφειοκρατικό για τους παραγωγικούς φορείς. Ικανό να σχεδιάσει και να κατευθύνει πόρους σε δημιουργικές κατευθύνσεις»

               Λόγια αόριστα για να συσκοτίσουν την πραγματικότητα, λες κι αφορούν ένα κράτος υπερταξικό,  όταν  ιστορικά ξέρουμε ότι από την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης, οι καινούργιες συνθήκες που προέκυπταν απαιτούσαν την επέμβαση του κράτους, για να επιβλέπει  την καλή λειτουργία του συστήματος δημιουργώντας ή τροποποιώντας νόμους. Η κρίση του 1929 αλλά και η ρώσικη επανάσταση του 1917 έδειξαν στην άρχουσα τάξη ότι ήταν ανάγκη να επεμβαίνει άμεσα στην παραγωγή και να λύνει  τα υπάρχοντα προβλήματα, ώστε να λαμβάνονται τα απαραίτητα μέτρα για να αποφεύγονται στο μέλλον κρίσεις αλλά και επαναστάσεις. Η μεταπολεμική προσπάθεια ενσωμάτωσης της εργατικής τάξης στο σύστημα μέσω του κράτους πρόνοιας έδειξε να αποδίδει καρπούς για την κυρίαρχη τάξη. Απαξιώθηκαν οι όποιες προσπάθειες για ανατροπή του συστήματος, ιδιαίτερα μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, που περιορίστηκαν με αισιοδοξία  στη βελτίωσή του. Μέχρι που ξέσπασε η κρίση και οι  φοβισμένοι εργαζόμενοι θα πρέπει να πειστούν να επαναλαμβάνουν  τη φωνή των «κυρίων» τους θεωρώντας πανάκεια για θεραπεία των  δεινών τους το μικρότερο κράτος, αποκρύπτοντας πως αυτό που συρρικνώνεται είναι ό,τι ονομάστηκε «κοινωνικό κράτος», ενώ αντίθετα η κρατική εξουσία εμφανίζεται με όλο και μεγαλύτερη δύναμη να παρεμβαίνει για τη διαχείριση της μισθωτής εργασίας (π.χ νομοθετική ρύθμιση μείωσης κατώτατου μισθού με το ν.4046/2012, νόμοι που ανατρέπουν εργασιακές σχέσεις κλπ.) Οι πολυεθνικές την επέμβασή της κρατικής εξουσίας απαιτούν για να εξασφαλιστεί τόσο η εργασιακή πειθαρχία με την ανασφάλεια της απασχόλησης όσο και η σταθερότητα του  εφοδιασμού με προλεταριακή εργατική δύναμη στο μικρότερο δυνατό κόστος. Αναλαμβάνοντας το κράτος  τη διαχείριση της εργατικής δύναμης, ως ειδικού εμπορεύματος, προς όφελος των επιχειρήσεων, αποδεικνύει ξεκάθαρα τον ταξικό του χαρακτήρα.

               Στον καιρό της κρίσης γίνεται ολοφάνερο πως το κράτος, που είναι στα χέρια της κυρίαρχης τάξης, δεν έχει σκοπό παρά να διατηρήσει το υφιστάμενο οικονομικό καθεστώς εξουδετερώνοντας την όποια αντίσταση των εργαζομένων. Κι επειδή η κύρια ανταγωνιστική   σχέση στην κοινωνία είναι η σχέση ανάμεσα στην εργασία και στο κεφάλαιο, η εκμετάλλευση της εργασίας από το κεφάλαιο, το αστικό κράτος επεμβαίνει  για να διατηρεί και να αναπαράγει αυτή τη σχέση. Η πώληση της εργατικής δύναμης με αρωγή της κρατικής εξουσίας προσαρμόζεται στις ανάγκες αναπαραγωγής της καπιταλιστικής παραγωγής. Ακόμα κι αν κάποιες φορές μοιάζει να έρχεται  σε σύγκρουση με τα συμφέροντα των ατομικών καπιταλιστών   δεν παύει ποτέ να φροντίζει για τις συνθήκες εκείνες που θα τους επιτρέψουν να συνεχίσουν να υπάρχουν ως τάξη. Η κρατική διαχείριση της εργατικής δύναμης είναι απαραίτητη για τη συνέχιση της διατήρησης της εκμετάλλευσης της εργασίας από το κεφάλαιο.

               Και όλοι οι πρωθυπουργοί των αστικών κυβερνήσεων αυτό το στόχο υπηρέτησαν, του Α. Τσίπρα μη εξαιρουμένου, που η διαφορά του από τους άλλους εντοπίζεται σε έναν ψευδή ονοματικό προσδιορισμό. Χρησιμοποιώντας μια εξωραϊσμένη γλώσσα προσπαθεί να μας πείσει με αυτοθυσία να υπηρετήσουμε την καπιταλιστική ανάπτυξη, να προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας στον νόμο του κέρδους δίνοντας υποσχέσεις για «επούλωση τραυμάτων του κοινωνικού κράτους» και «σταδιακή ένταξη στην παραγωγή όλου εκείνου του δυναμικού που βρίσκεται στη γκρίζα ζώνη της ανεργίας», σ’ ένα άδηλο μέλλον στην πραγματικότητα, πολύ πέρα από το  χρονικό ορίζοντα του 2021. Κι εν τω  μεταξύ τα δικαιώματα των εργαζομένων δέχονται πια κατά μέτωπο επίθεση στο όνομα της κρίσης που προστέθηκε  σ’ αυτό της  παγκοσμιοποίησης, της ανταγωνιστικότητας και της ελαστικότητας της οικονομίας.

Νομοθετούν ζούγκλα και τη βαφτίζουν παράδεισο

Νομοθετούν ζούγκλα και τη βαφτίζουν παράδεισο

Την προηγούμενη Κυριακή, ο «Ριζοσπάστης» αποκάλυψε ένα κείμενο στο οποίο διαβάσαμε: «Ο επαγγελματικός βίος καθίσταται περισσότερο πολύπλευρος, συμπεριλαμβάνει δε πλέον, κατά τη διάρκεια της ζωής του ανθρώπου, πολλαπλές θέσεις εργασίας και μορφές απασχόλησης, διακοπές σταδιοδρομίας, αυξημένη κινητικότητα και αλλαγές επαγγέλματος». Πρόκειται για την περιγραφή της βαρβαρότητας με τον πλέον απαλό τρόπο. Το επισημαίνουμε καθώς είναι ο μπούσουλας για τις ομιλίες των κυβερνητικών στελεχών από δω και πέρα. Πρόκειται για το «Πρώτο προκαταρκτικό σχέδιο για τον ευρωπαϊκό πυλώνα κοινωνικών δικαιωμάτων», όπως τιτλοφορείται και προωθείται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, με στόχο τη δημιουργία μιας «πανευρωπαϊκής αγοράς εργασίας». Στο «Σχέδιο» θεωρείται δεδομένη η σημερινή ζούγκλα στην αγορά εργασίας, με τη ραγδαία εξάπλωση των ευέλικτων και προσωρινών μορφών απασχόλησης, το χτύπημα της μόνιμης, πλήρους και σταθερής εργασίας, ενώ περιέχει δύο βασικούς άξονες. Με αυτά τα δεδομένα, λοιπόν, θα κινείται η κυβερνητική πολιτική, αυτά τα δεδομένα προσπαθεί να συσκοτίσει, επαναλαμβάνοντας σ' όλους τους τόνους ότι η πολιτική της περιέχει και «κόκκινες γραμμές».

Τα καπιταλιστικά κέρδη πάνω απ' όλα

Κάθε φορά που η κυβέρνηση μιλά γι' αυτές τις «κόκκινες γραμμές» οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα κάτι χάνουν. Αυτήν τη φορά κάτι πολύ σημαντικό. Το ομολόγησε ο ίδιος ο υπουργός Εργασίας, Γ. Κατρούγκαλος, σε τηλεοπτική συνέντευξη: Πρώτον, ότι για την κυβέρνηση είναι δεδομένη πλέον η κατάργηση του υπουργικού «βέτο» («διοικητική έγκριση») και ότι στο εξής την αρμοδιότητα για την έγκριση ή μη των ομαδικών απολύσεων πάνω από τα καθορισμένα όρια θα την έχει εξολοκλήρου το αναβαθμισμένο «Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας». Δεύτερον, ότι στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης υπάρχει η αύξηση (ή και απελευθέρωση;) του ποσοστού των απολύσεων που προβλέπει ο νόμος για μια επιχείρηση, ανάλογα με τον αριθμό των εργαζομένων που απασχολεί.
Αυτή είναι πλέον η «αλλαγή σελίδας», για την οποία μίλησε και ο πρωθυπουργός προχτές το βράδυ. Η εμπειρία των ίδιων των εργαζομένων λέει πως έως τώρα κάθε «αλλαγή σελίδας» έβρισκε και βρίσκει το λαό σε χειρότερη θέση, με ακόμα πιο πετσοκομμένα το εισόδημα και τα δικαιώματά του. Γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να υπάρξει καμιά θετική «αλλαγή σελίδας» για το λαό όσο βρίσκεται εντός των τειχών της εξουσίας του κεφαλαίου και εντός των λυκοσυμμαχιών του. Δεν μπορεί να υπάρξει καμιά «καλύτερη επόμενη μέρα» για τους εργαζόμενους από κυβερνήσεις που υπηρετούν το στόχο της ανάκαμψης των κερδών και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, πολύ απλά γιατί ο στόχος αυτός περνά υποχρεωτικά μέσα από τη διασφάλιση φθηνής εργατικής δύναμης και νέων πεδίων κερδοφορίας για το κεφάλαιο, περνά μέσα από το άνοιγμα της ψαλίδας ανάμεσα στην παραγωγικότητα και τους μισθούς, μέσα δηλαδή από την ένταση της εκμετάλλευσης.
Η νέα σελίδα σημαίνει μόνο διεύρυνση των απωλειών με την προσθήκη νέων βάρβαρων μέτρων, με παράλληλη συστηματική προσπάθεια να συμβιβαστεί ο λαός με τη φτώχεια και τη ζωή χωρίς δικαιώματα.

Κάνοντας αβίωτη την καθημερινότητα του λαού

Ετσι και η «στροφή στην καθημερινότητα», για την οποία μιλά η κυβέρνηση, είναι ακριβώς η έμφαση στην εξειδίκευση της αντιλαϊκής της πολιτικής σε κάθε πτυχή της ζωής των εργαζομένων και του λαού, σε συνδυασμό με ορισμένα μέτρα - «ασπιρίνες» για τη διαχείριση της ακραίας φτώχειας, που οξύνεται εξαιτίας αυτής της πολιτικής.
Το απέδειξε με τον νέο «αναπτυξιακό νόμο», ο οποίος προβάλλεται ως ένα από τα κεντρικά στοιχεία της «επόμενης σελίδας», με τα νέα προκλητικά προνόμια προς το μεγάλο κεφάλαιο, τις νέες φοροαπαλλαγές και κρατικές ενισχύσεις κ.ο.κ. Αυτά είναι τα συστατικά του «κοινωνικού προσήμου» και της «δίκαιης ανάπτυξης», για τα οποία μιλά η κυβέρνηση.
Για όσους τρέφουν ακόμα αυταπάτες για την κατεύθυνση στην οποία κινούνται τα πράγματα, φρόντισε ο γενικός εισαγγελέας με την εισήγησή του προς το Δικαστήριο της ΕΕ να ξεκαθαρίσει ότι «η Ευρωπαϊκή Ενωση βασίζεται στην ελεύθερη οικονομία της αγοράς, γεγονός που σημαίνει ότι οι επιχειρήσεις πρέπει να έχουν την ελευθερία να ασκούν τις δραστηριότητές τους κατά το δοκούν. Ποια είναι λοιπόν τα όρια της παρεμβάσεως των κρατών - μελών, προκειμένου να διασφαλιστεί η εργασιακή ασφάλεια των εργαζομένων; Αυτό είναι το ζήτημα που το Δικαστήριο καλείται να επιλύσει στην παρούσα διαδικασία εκδόσεως προδικαστικής αποφάσεως». Η υπόθεση αφορά στις ομαδικές απολύσεις στα «Τσιμένα Χαλκίδας» και ο εισαγγελέας, με τον τρόπο με τον οποίο προσδιορίζει την ουσία της υπόθεσης, δεν αφήνει καμιά αμφιβολία για το στόχο και το εύρος των ανατροπών που ετοιμάζουν κυβέρνηση - κεφάλαιο - ΕΕ στα Εργασιακά, μέρος των οποίων αποτελούν και οι ομαδικές απολύσεις.

Θέλουν το λαό συνένοχο

Με μια τέτοια μαύρη προοπτική, λογικό είναι η κυβέρνηση να καταφεύγει και στη μαύρη προπαγάνδα για να περάσει στα μαλακά η πολιτική της. Το πώς θα διαφημιστούν τα αντιλαϊκά «επιτεύγματα» για να γίνει η χώρα «ελκυστικός προορισμός» για τις επενδύσεις του κεφαλαίου, ήταν το ζήτημα που κυριάρχησε στην πρώτη συνεδρίαση του Συμβουλίου Εθνικής Επικοινωνιακής Πολιτικής (ΣΕΕΠ), υπό την προεδρία του πρωθυπουργού, στο Μέγαρο Μαξίμου. Αποστολή του ΣΕΕΠ είναι αφενός η εκπομπή σαφούς μηνύματος προς τους επενδυτές ότι το περιβάλλον στην Ελλάδα, έπειτα από την πολιτική όλων των προηγούμενων χρόνων, πολιτική περιστολής εργασιακών, ασφαλιστικών δικαιωμάτων και προώθησης των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, είναι ιδανικό για την απόδοση κερδών. Αλλά, παράλληλα, έγινε σαφές ότι στόχος είναι το καταλληλότερο αμπαλάρισμα της εφαρμοζόμενης πολιτικής για το πλασάρισμά της στο εσωτερικό της χώρας ως δήθεν ωφέλιμης και για το λαό.
Η ίδια η κυβερνητική εκπρόσωπος, Ολγα Γεροβασίλη, δήλωσε ότι ο στόχος της καπιταλιστικής ανάπτυξης δεν μπορεί να υπηρετηθεί αποτελεσματικά αν δεν τον υιοθετήσει ως δικό του ο λαός και δεν στρατευτεί για την υλοποίησή του! Μιλώντας στα Γιάννενα υποστήριξε πως «η χώρα χρειάζεται εκ νέου την παραγωγική της ανασυγκρότηση, τη συγκρότηση της παραγωγικής της βάσης σε καινούργια δεδομένα, ώστε τα μοντέλα να είναι και σε αναπτυξιακή κατεύθυνση αλλά και βιώσιμα (...) Διότι χωρίς αυτό, αν δεν γίνουμε ανταγωνιστικοί, όχι μόνο στο οικονομικό επίπεδο αλλά και στο ποιοτικό επίπεδο, προφανώς δεν θα επιτευχθεί ο στόχος (...) Να πείσουμε τους ανθρώπους της περιοχής ότι χωρίς την ενεργή συμμετοχή του ανθρώπινου δυναμικού και των φορέων της περιοχής, κανένα σχέδιο, όσο κι αν είναι συγκροτημένο, δεν μπορεί να προχωρήσει. Επομένως, αυτή η συζήτηση εδώ σήμερα είναι η έναρξη ενός σημαντικού διαλόγου με τελικό στόχο την ενεργοποίηση της τοπικής κοινωνίας».
Σε επιβεβαίωση του παραπάνω σχεδιασμού, ο επικεφαλής του Γιούρογκρουπ, Γερούν Ντάισελμπλουμ, δήλωσε ότι «οι μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας μόλις τώρα ξεκινούν», αναφερόμενος στο εργασιακό πακέτο που διαπραγματεύεται η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για τη δεύτερη «αξιολόγηση» του 3ου μνημονίου, το επόμενο φθινόπωρο. Είχε προηγηθεί δήλωση του ίδιου ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επεξεργάζεται ενιαίο για όλα τα κράτη - μέλη κανονισμό για τα Εργασιακά, με κριτήριο την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, προσθέτοντας ότι «το εργασιακό κόστος στην ΕΕ είναι ιδιαίτερα μεγάλο και πρέπει να βοηθηθούν οι επιχειρήσεις με μείωση της μισθολογικής, όσο και φορολογικής επιβάρυνσής τους».

Δεν υπάρχει χρόνος αναμονής

Βρισκόμαστε ήδη εκεί όπου αποκτά ξεχωριστή σημασία η επισήμανση που έκανε ο Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας: «Το ζητούμενο για τους εργάτες, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, είναι να οργανώσουν όσο πιο γρήγορα, όσο πιο αποφασιστικά γίνεται την αντεπίθεσή τους. Με αφετηρία την απαίτηση για άμεση ανάκτηση των μεγάλων απωλειών του λαού την περίοδο της κρίσης, πρέπει και μπορούν να οργανωθούν μαζικοί, μαχητικοί αγώνες σε αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, με ριζοσπαστικούς στόχους πάλης, που θα φωτίζουν την ανάγκη αποφασιστικής σύγκρουσης με την πολιτική και την εξουσία των μονοπωλίων. Μόνο η οργάνωση της εργατικής - λαϊκής αντεπίθεσης μπορεί να ανακόψει και να ανατρέψει τις νέες δέσμες αντιλαϊκών μέτρων, που έρχονται καλυμμένες με το μανδύα μιας δήθεν "δίκαιης ανάπτυξης". Σ' αυτήν την κατεύθυνση, οι δυνάμεις του ΚΚΕ και μέσα και έξω απ' τη Βουλή θα δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους το επόμενο διάστημα».

ΜΟΥΡΓΚΑΝΑ, Ο «Μικρός Γράμμος»

ΜΟΥΡΓΚΑΝΑ, Ο «Μικρός Γράμμος»

Από παλιότερη επίσκεψη της ΚΝΕ στη Μουργκάνα

Ο ορεινός όγκος της Μουργκάνας βρίσκεται στη Δυτική Ηπειρο, στο Νομό Θεσπρωτίας, με ψηλότερο σημείο τα 1.806 μ. Το έδαφος άγονο και τραχύ, με απότομες βουνοπλαγιές και κλίσεις, βαθιές χαράδρες, ιδανικό για την ανάπτυξη ανταρτοπόλεμου στην περιοχή, που ευνοήθηκε επιπλέον από την παντελή έλλειψη οδικού δικτύου - πράγμα που δυσκόλευε τη μετακίνηση των τακτικών στρατιωτικών μονάδων προς καταδίωξη των μαχητών/μαχητριών του ΔΣΕ. Στα τέλη του 1947, όλη η οροσειρά της Μουργκάνας και τα γύρω χωριά είχαν καταληφθεί από τις δυνάμεις του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.
Στην περιοχή της Μουργκάνας ο ΔΣΕ ανέπτυξε την τακτική της Ενεργητικής Αμυνας. Να τι γράφει ο Δ. Χατζής στο διήγημά του «Μουργκάνα» γι' αυτή: «Ενεργητική άμυνα θα πει πέντε ντουφέκια που χτυπούν έναν ολάκερο εχθρικό καταυλισμό, μια προφυλακή που γίνεται γραμμή κύριας άμυνας. Θα πει ποδάρια που περπατούνε - ξυπόλυτα κάποτε - μέσα σε λάσπες και χιόνια για να φτάσουν πίσω από τις εχθρικές θέσεις. Θα πει νάρκες που τινάζουνε τ' αυτοκίνητα μακριά από το μέτωπο. Ολμοι που κουβαλιούνται δέκα και δώδεκα ώρες στην πλάτη. Θα πει ένας σύνδεσμος δεκαοχτώ χρονών που τρέχει ανάμεσα από τις σφαίρες, ένας γέρος μεταγωγικός που κουβαλάει στην πλάτη του ένα κορίτσι με σπασμένο ποδάρι και αυτό τραγουδάει: Εμπρός ΕΛΑΣ για την Ελλάδα.

Οι δυνάμεις του Αστικού Στρατού (ΑΣ), μαζί με τα ΛΟΚ, τους ΜΑΥδες, συνεπικουρούμενοι από αεροπλάνα και βόμβες ναπάλμ και υπό τη στενή καθοδήγηση των Αμερικάνων (ο Βαν Φλητ ανησυχώντας για την εξέλιξη επισκέφθηκε αυτοπροσώπως και επιθεώρησε την 8η Μεραρχία του ΑΣ!), υπερείχαν μακράν αριθμητικά των δυνάμεων του ΔΣΕ. Γιατί όμως και οι δύο εαρινές επιχειρήσεις τους (Ιέραξ και Πέργαμος) ηττήθηκαν πανηγυρικά; Την απάντηση δίνει ξανά ο Δ. Χατζής που γράφει: "Πώς τα κατάφεραν; Ο παραλογισμός του άκρου ηρωισμού είναι η απάντηση για το Μεσολόγγι του 1826, για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο, για το Δεκέμβριο στην Αθήνα. Μα για τις επιχειρήσεις της Μουργκάνας, μια τέτοια εξήγηση, με μόνο στοιχείο τον ηρωισμό των μαχητών του Δημοκρατικού Στράτου, θα 'τανε λειψή. Θα πρέπει εδώ να μπει μαζί και η σταθερή και μελετημένη διεύθυνση όλης της επιχείρησης από το Αρχηγείο Ηπείρου. Θα πρέπει φυσικά να μπει μαζί και το κατώτατο ηθικό του στρατού που χρησιμοποιήθηκε για την επίθεση. "Εχομεν επιδοθεί σ' έναν αγώνα εξοντωτικόν, που δεν υπάρχει τίποτε που να μας ενθουσιάζει και να μας χαροποιεί", γράφει ο στρατιώτης Ρήγας Λαζανάς, Αθηναίος από τον 3ο λόχο του 611, στο ημερολόγιο του. "Τρεις μήνες αστείρευτων θλίψεων και ταλαιπωριών", γράφει ο στρατιώτης Μιχαήλ Παπακώστας από το 627 της 74ης Ταξιαρχίας.
Μα πρέπει να 'χεις και τον κόσμο μαζί σου. Αλλιώς δε γίνεται τίποτα. Χρειάζεται να 'χεις τον κόσμο για να σου δείχνει το δρόμο, για να σε κρύβει, να σε ορμηνεύει και να σ' οδηγάει. Χρειάζεται να 'χεις μαζί σου τις γυναίκες της Αγια-Μαρίνας κι αμ' ακούνε το ντουφεκίδι να αφήνουνε και δουλειές και παιδιά τους και να τρέχουνε να 'ρθουν να σε βρούνε, να σου φέρουν ψωμί και νερό και να σου πάρουνε πίσω τους λαβωμένους».

Οι μεγάλες μάχες

«Σπαρμένες» οι πλαγιές με τα πολυβολεία του ΔΣΕ

Ο αντίπαλος, κατανοώντας τη σοβαρότητα της κατάστασης, κινητοποίησε ενάντια στον ΔΣΕ επτά τάγματα τα οποία απέσυρε από το Ζαγόρι και το Μέτσοβο και τα υπήγαγε κάτω από τη διοίκηση του Τακτικού Στρατηγείου της 84ης περιοχής με έδρα το Φιλιάτι.
Ταυτόχρονα, οι μαχητές του ΔΣΕ ενισχύουν την άμυνά τους με οχυρωματικά έργα σε ολόκληρο τον όγκο της Μουργκάνας.
Δύο αμυντικά τόξα περιέβαλαν το βουνό: Το ένα από το βόρειο μέρος από τα χωριά Καστάνιανη και Στρατίνιστα και το άλλο νότια, από τα υψώματα Πλόκιστα και Βελούνα. Τα τόξα αυτά, συγκλίνοντας προς τα ανατολικά, έσμιγαν τη μια τους άκρη κοντά στον ποταμό Καλαμά (Θύαμις). Οι άλλες δύο άκρες, ακολουθώντας την εδαφική διαμόρφωση του βουνού, απέκλιναν μεταξύ τους και ακουμπούσαν η μια στο βόρειο τομέα της Μουργκάνας στα αλβανικά σύνορα και η άλλη στο νότιο (Πόβλα). Σε ορισμένα δεσπόζοντα υψώματα σε προωθημένες θέσεις έξω από την αμυντική περίμετρο, είχε εγκαταστήσει ο ΔΣΕ προκεχωρημένα φυλάκια που στήριζαν με αυτό τον τρόπο τις αμυντικές τους θέσεις. Παράλληλα, δεύτερη αμυντική ζώνη, εσωτερικά στον κύριο όγκο της Μουργκάνας, συμπλήρωνε την αμυντική οργάνωση του βουνού. Στηρίζονταν κυρίως στα υψώματα Λιντίζντας - Ταβέρας - Βαβούρι - ύψωμα Καστρί του Μπόλη (Καστρόπολη) - Λιας - ύψωμα Τσεροβέτσι - Αγία Μαρίνα - Μονή Μακραλέξη.
Τον ορεινό χώρο της Μουργκάνας υπεράσπιζαν τέσσερα ελαφριά Τάγματα του Αρχηγείου Ηπείρου του ΔΣΕ και το Απόσπασμα Σουλίου. Στις 25/2/1948 εκδηλώθηκε η μεγάλη επιχείρηση του Αστικού Στρατού με την κωδική ονομασία «Πέργαμος». Παρά τις αρχικές νίκες του ΑΣ και την υπεροχή σε έμψυχο και υλικό δυναμικό, ο ΔΣΕ κερδίζει κατά κράτος, αναγκάζοντας τον εχθρό, στις 8/3, να σταματήσει τις επιχειρήσεις με μεγάλες απώλειες. Το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται και κατά την επιχείρηση «Ιέραξ», που διήρκεσε από τις 28/3/1948 έως τις 9/4/1948, παρά τις τεράστιες δυνάμεις που διέθεσε ο κυβερνητικός στρατός. Το πυροβολικό και η αεροπορία καίνε κυριολεκτικά τον τόπο στο Τσεροβέτσι. Ο ΔΣΕ γράφει νέες σελίδες δόξας και ηρωισμού. Αντιμετωπίζει όλες τις επιθέσεις και περνά στην αντεπίθεση, οδηγώντας τον εχθρό σε άτακτη φυγή. Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω - όπως έγραψε η εφημερίδα «ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ» - να απομακρυνθούν από τις θέσεις τους 9 Στρατηγοί του ΑΣ!
Στο τρίτο δεκαήμερο του Αυγούστου, παράλληλα με τις μεγάλες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις που διεξάγονταν την ίδια εποχή στο Βίτσι, άρχισε η τρίτη επιθετική ενέργεια του κυβερνητικού στρατού για την κατάληψη της Μουργκάνας με την κωδική ονομασία «Ταύρος» και έληξε στις 16/9/1948, με τον ΔΣΕ να φεύγει από την περιοχή συγκροτημένα, πραγματοποιώντας έναν έξοχο ελιγμό. Για να μην κινήσει υποψίες στον αντίπαλο γι' αυτόν τον ελιγμό, αποφασίστηκε να μην κάψουν τις αποθήκες με τα τρόφιμα, παρά να φορτώσουν στα μουλάρια της Επιμελητείας όσα τους ήταν απαραίτητα για την πορεία που ετοίμαζαν.
Στις 19/9/1948, η 8η Μεραρχία του ΔΣΕ είχε φτάσει πια στα Ζαγόρια, με ελάχιστες ανθρώπινες απώλειες. Οι μαχητές και οι μαχήτριες του ΔΣΕ, με τον 15ήμερο αυτόν αγώνα, συνέβαλαν αποφασιστικά στο να απασχολήσουν τις δυνάμεις του ΑΣ και να οδηγήσουν στην αποτυχία τους στο Βίτσι!

Μαζί με το λαό

Στη Μουργκάνα, ο ΔΣΕ εφάρμοσε με επιτυχία την κατεύθυνση του Αρχηγείου Ηπείρου και οργάνωσε την Επιμελητεία λειτουργώντας μαζί με τους κατοίκους των χωριών, πολλά συνεργεία βοηθητικών υπηρεσιών, όπως άλεσης σιτηρών, παρασκευής ψωμιού, ραφτάδικο, τσαγκαράδικο, κατασκευής πετάλων και καρφιών για τα μεταγωγικά, αργαλειών και πλεκτομηχανών, σιδεράδικο, ξυλουργείο, άλλα εποχικά συνεργεία.
Σε έκθεση του Κυβερνητικού Αντιπροσώπου Ηπείρου της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης με ημερομηνία 7-8-48 και τίτλο «Εκθεση για την κατάσταση και τη δουλειά της Λαϊκής Εξουσίας στην περιοχή Μουργκάνας - Καλαμά, από τα μέσα Απρίλη έως τέλος Ιούνη 1948», αναφέρεται ανάμεσα στα άλλα:
«...Οργανώθηκαν τα Λαϊκά Συμβούλια και οι Λαϊκές Επιτροπές σε 30 χωριά της περιοχής που, ανάμεσα στα άλλα καθήκοντα, φρόντιζαν για την ενίσχυση του ΔΣΕ σε τρόφιμα, με οργανωμένο τρόπο. Στη μάχη της ανοιξιάτικης σποράς... σπάρθηκαν συνολικά 7.630 στρέμματα... για πρώτη φορά σπάρθηκαν σε 4 χωριά 65 στρ. ρύζι. Για να επιτευχθούν τα αποτελέσματα αυτά, χρειάστηκε επίμονη δουλειά των λαϊκών επιτροπών. Σε 2 χωριά διαθέσαμε ζευγάρια. Σε 4 χωριά μοιράσαμε σπόρο καλαμποκιού. Υστερα από επίμονες προσπάθειες των Λαϊκών Επιτροπών, καθαρίστηκαν και λειτούργησαν τα ποτιστικά αυλάκια και εξασφαλίστηκε το πότισμα... Στους πεινασμένους κατοίκους 5 ορεινών χωριών μοιράσαμε τον Απρίλη 7.000 οκ. καλαμπόκι και τον Μάη σε ένα χωριό 300 οκ. αλεύρι που παράχθηκε από τον ΔΣΕ. Η διανομή έγινε ύστερα από μελέτη των αναγκών κάθε οικογένειας σε τρόπο ώστε οι οικογένειες που είχαν μεγαλύτερη ανάγκη ενισχύθηκαν περισσότερο... Για να αναπτυχθεί η μελισσοκομία στην περιοχή ιδρύθηκε μελισσοκομείο του Επαρχιακού Συμβουλίου Φιλιατών από 88 κυψέλες...».
Στο πλαίσιο της διαφώτισης, «...οργανώθηκε κάπως το διάβασμα του Δελτίου Ειδήσεων και άλλου διαφωτιστικού υλικού μέσα στο λαό...», «...σχολεία λειτουργούν σε 3 ελεύθερα χωριά...».
Πολλοί ήταν οι μαχητές και οι μαχήτριες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας που άφησαν την τελευταία τους πνοή στους απότομους βράχους της Μουργκάνας. Πολλοί και εκείνοι που συνέχισαν τον αγώνα στον Γράμμο και αλλού, δίνοντας τη ζωή τους για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Χιλιάδες και οι μαχητές και μαχήτριες του ΔΣΕ που μετά το '49 πήραν το δρόμο της προσφυγιάς, βρίσκοντας καταφύγιο στις σοσιαλιστικές χώρες.
Στην πλειοψηφία τους νέα κορίτσια και αγόρια από τα χωριά της Ηπείρου, αλλά και την Κέρκυρα και αλλού. Αλλοι με ρίζες στην ΕΑΜική Αντίσταση, μέλη της ΕΠΟΝ και της ΟΚΝΕ, άλλοι κυνηγημένοι από την ωμή τρομοκρατία που ανέπτυξε το αστικό κράτος μετά την υπογραφή της απαράδεκτης Συμφωνίας της Βάρκιζας. Ολοι τους όμως είχανε τη ζωή πολύ, πάρα πολύ αγαπήσει.

Το νέο Ταμείο: Αναγκαίο κακό ή στρατηγική επιλογή;

Το νέο Ταμείο: Αναγκαίο κακό ή στρατηγική επιλογή;

Μετά την ιδιωτικοποίηση των δεκατεσσάρων περιφερειακών αεροδρομίων, ετοιμάζονται άλλα είκοσι τρία προς πώληση

Συχνά στην κυβερνητική προπαγάνδα, οι ιδιωτικοποιήσεις αλλά και η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας παρουσιάζονται ως αναγκαίο κακό, ως επιλογή που απορρέει από την πίεση των δανειστών, από τα μνημόνια.

Προσπαθεί να κρύψει την ουσία, ότι δηλαδή αυτή αποτελεί για τη σημερινή κυβέρνηση, όπως και για τις προηγούμενες, μια επιλογή στρατηγικού χαρακτήρα, που συνδέεται με τις συνολικότερες ανάγκες του κεφαλαίου. Οι μεταρρυθμίσεις, η απελευθέρωση των αγορών και οι ιδιωτικοποιήσεις αποτελούν βασικό στόχο του οδικού χάρτη για την έξοδο από την κρίση και την καπιταλιστική ανάκαμψη.
Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, στην πρόσφατη «έκθεση για τη νομισματική πολιτική», είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικός, τονίζοντας ότι η υλοποίηση των απαιτούμενων μεταρρυθμίσεων, η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας και η ταχεία προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων όχι μόνο βοηθάνε στη δημοσιονομική προσαρμογή και την αποκλιμάκωση του κρατικού χρέους, αλλά και ότι αποτελούν «τα ισχυρότερα μέσα» για την προώθηση της επενδυτικής δραστηριότητας και την επίτευξη διατηρήσιμου ρυθμού ανάπτυξης.

Το νέο Ταμείο

Με πρόσφατο νόμο, ο οποίος αποτελεί προαπαιτούμενο για την ολοκλήρωση της πρώτης «αξιολόγησης» του τρίτου μνημονίου, δημιουργήθηκε το νέο ταμείο με την επωνυμία «Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας ΑΕ».
Μια εταιρεία που δεν ανήκει στο Δημόσιο ή στον ευρύτερο κρατικό τομέα και λειτουργεί με βάση τους κανόνες της καπιταλιστικής οικονομίας.
Η διάρκεια της εταιρείας καθορίστηκε στα ενενήντα εννέα χρόνια (99), ενώ το μετοχικό της κεφάλαιο ανέρχεται στα 40 εκατ. ευρώ, το οποίο και θα καλυφθεί στο σύνολό του από το ελληνικό Δημόσιο.
Στην εταιρεία εντάσσονται τέσσερις θυγατρικές εταιρείες:
α) Το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ), σκοπός του οποίου είναι η επίτευξη της σταθερότητας του χρηματοπιστωτικό συστήματος και έχει συμμετάσχει στις διαδικασίες ανακεφαλαιοποίησης των τεσσάρων συστημικών τραπεζών. Σήμερα η συμμετοχή του ΤΧΣ στο μετοχικό κεφάλαιο των τραπεζών ανέρχεται στην Εθνική Τράπεζα στο 40,39%, στην Τράπεζα Πειραιώς στο 26,42%, στην Alpha Bank στο 11,01% και στην Eurobank στο 2,38%.
β) Το Ταμείο Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ), σκοπός του οποίου είναι να προωθήσει ένα εκτεταμένο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων ΔΕΚΟ, υποδομών (λιμάνια, αεροδρόμια, οδικούς άξονες κ.λπ.) και ακίνητης περιουσίας.
γ) Η Εταιρεία Ακινήτων Δημοσίου ΑΕ (ΕΤΑΔ), η οποία διαχειρίζεται ένα πολύ σημαντικό χαρτοφυλάκιο ακινήτων που περιλαμβάνει 277 τουριστικά ακίνητα, μεταξύ των οποίων Ξενία, μαρίνες, κάμπινγκ, γκολφ, χιονοδρομικά κέντρα, μουσεία, ιαματικές πηγές κ.ά. Επίσης, διαχειρίζεται το χαρτοφυλάκιο 12 ολυμπιακών ακινήτων και 71.459 ακίνητα της ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου, συνολικής έκτασης περίπου 3,5 εκατ. στρεμμάτων. Σε αυτά περιλαμβάνονται 538 αρχαιολογικοί χώροι αλλά και 597 νησιά.
δ) Η Εταιρεία Δημόσιων Συμμετοχών ΑΕ (ΕΔΗΣ), η οποία συστάθηκε με τον ίδιο νόμο και η οποία θα διαχειρίζεται τις συμμετοχές του κράτους στις δημόσιες επιχειρήσεις. Σε πρώτη φάση, της μεταβιβάστηκαν ήδη οι μετοχές του ΟΑΣΑ, ΟΣΥ ΑΕ, ΣΤΑΣΥ ΑΕ, ΟΑΚΑ και ΕΛΤΑ ΑΕ, ενώ από τον Σεπτέμβρη αναμένεται να της μεταβιβαστούν οι μετοχές και άλλων επιχειρήσεων όπως της ΕΥΑΘ, ΕΥΔΑΠ, ΕΛΒΟ, Αττικό Μετρό, Κτιριακές Υποδομές, ΔΕΗ κ.λπ.
Η Εταιρεία διοικείται από τη Γενική Συνέλευση του μοναδικού μετόχου, του ελληνικού Δημοσίου, από το Εποπτικό Συμβούλιο, το οποίο εκλέγει και το Διοικητικό Συμβούλιο. Το Εποπτικό Συμβούλιο είναι πενταμελές με πενταετή θητεία. Τρία μέλη του Συμβουλίου εκλέγονται από το ελληνικό Δημόσιο μετά τη σύμφωνη γνώμη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του ΕΜΣ, ενώ τα υπόλοιπα δύο μέλη, μεταξύ των οποίων και ο πρόεδρος, επιλέγονται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τον ΕΜΣ μετά από σύμφωνη γνώμη του υπουργού Οικονομικών.
Η εταιρεία μπορεί να αξιοποιεί οποιαδήποτε μορφή και μέθοδο ιδιωτικοποίησης, προκειμένου να διαχειριστεί τα περιουσιακά της στοιχεία.
Τα δε έσοδα της εταιρείας κατά 50% θα πηγαίνουν στον ειδικό λογαριασμό για την πληρωμή του κρατικού χρέους και κατά 50% θα αξιοποιούνται για την πραγματοποίηση επενδύσεων.
Τέλος, η εταιρεία, αξιοποιώντας το νομοθετικό πλαίσιο απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας, μπορεί να προσλαμβάνει συμβασιούχους ορισμένου χρόνου ή έργου, ακόμα και να συνάπτει συμβάσεις δανεισμού εργαζομένων!!! (άρθρο 203).
Η κυβέρνηση, παρά τις όποιες αμφισημίες σε διάφορες δηλώσεις υπουργών που κατά βάση απευθύνονται στο ακροατήριο του ΣΥΡΙΖΑ, επιδιώκει την επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων και της εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, με στόχο να επιτευχθούν τα έσοδα των 6,1 δισ. ευρώ που προβλέπονται στο τρίτο μνημόνιο. Τα οποία θα προέλθουν από τις 19 ιδιωτικοποιήσεις και τα οποία κατανέμονται σε 1,3 δισ. για το 2016, 3,2 δισ. για το 2017 και 1,6 δισ. για το 2018, μέχρι δηλαδή το τέλος του προγράμματος.
Ηδη ολοκληρώνει τις διαδικασίες ιδιωτικοποίησης του ΟΛΠ, των 14 περιφερειακών αεροδρομίων και του Ελληνικού. Στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης, στις 25 Μάη δημοσιοποίησε τον οδικό χάρτη των 19 ιδιωτικοποιήσεων, του επιχειρησιακού προγράμματος αξιοποίησης του ΤΑΙΠΕΔ.
Σε αυτές τις 19 περιλαμβάνονται: περιφερειακά αεροδρόμια, Ελληνικό, Αστέρας Βουλιαγμένης, Αφάντου στη Ρόδο, ΔΕΣΦΑ, ΟΛΠ, ΟΛΘ, ΤΡΑΙΝΟΣΕ και ΕΕΣΣΤΥ (ROSCO), Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών, Μαρίνες, Εγνατία Οδός, ΕΛΠΕ, ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΥΑΘ, ΕΥΔΑΠ, ΔΕΠΑ, ΕΛΤΑ και οι ηλεκτρονικές δημοπρασίες ακινήτων.
Το ΤΑΙΠΕΔ προχωράει στην πρόσληψη τεχνικών συμβούλων για την αποτίμηση και την αξιοποίηση των υπόλοιπων 23 περιφερειακών αεροδρομίων, τα οποία δεν περιλαμβάνονται στη σύμβαση παραχώρησης της FRAPORT - SLENTEL.

Οι επιπτώσεις

α) Για το κεφάλαιο
Δέσμευση για 99 χρόνια του συνόλου των δημόσιων περιουσιακών στοιχείων αλλά και συνδιαχείρισή τους με την Ευρωπαϊκή Ενωση και τον ΕΜΣ, προς όφελος της εξυπηρέτησης του κρατικού χρέους αλλά και των αναγκών του κεφαλαίου, στηρίζοντας τα επενδυτικά τους σχέδια.
Ενα σημαντικό τμήμα των εσόδων από τις ιδιωτικοποιήσεις, το 50%, πηγαίνει στην αξιοποίηση του κρατικού χρέους.
Η αναγκαιότητα, όμως, για τις ιδιωτικοποιήσεις είναι πολύ βαθύτερη από την εξυπηρέτηση του κρατικού χρέους.
Συνδέεται με την ανάγκη να βρουν διέξοδο τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια, νέους τομείς για να εκμεταλλευτούν. Σχετίζεται με την ανάγκη θωράκισης της ανταγωνιστικότητας και ενίσχυσης της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Γι' αυτό άλλωστε και η στρατηγική επιλογή σε επίπεδο ΕΕ για την απελευθέρωση των αγορών και την επέκταση των ιδιωτικοποιήσεων ξεκίνησε από τα μέσα της δεκαετίας του '90, μετά τη συνθήκη του Μάαστριχτ και πολύ πριν εκδηλωθεί η καπιταλιστική κρίση.
Σχετίζονται άμεσα με τη στρατηγική επιλογή της αστικής τάξης της χώρας μας για τη μετατροπή της Ελλάδας σε κόμβο ενεργειακό και μεταφορικό. Γι' αυτό έχουν ειδικό, σημαντικό βάρος στις ιδιωτικοποιήσεις οι τομείς της Ενέργειας και των Μεταφορών, καθώς και οι υποδομές που συνδέονται με αυτούς τους τομείς.
β) Για την εργατική τάξη και τη λαϊκή οικογένεια
Με την πολιτική απελευθέρωσης των αγορών και τις ιδιωτικοποιήσεις θα έχουμε μια περαιτέρω επιδείνωση των συνθηκών ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών. Πιο ακριβά εμπορεύματα και υπηρεσίες. Ακόμα πιο απλησίαστες θα γίνουν για τη λαϊκή οικογένεια οι διακοπές και η αναψυχή, η αξιοποίηση των ελεύθερων χώρων. Ακόμα μεγαλύτερα εμπόδια στις συγκοινωνίες των απομακρυσμένων και αραιοκατοικημένων περιοχών της χώρας.
Χειροτέρευση της θέσης των εργαζομένων σε αυτές. Τις ιδιωτικοποιήσεις ακολουθούν η μείωση του εργατικού δυναμικού, περαιτέρω ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, με συνέπεια την εντατικοποίηση της εργασίας και την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης. Τέλος, ορισμένες από αυτές τις ιδιωτικοποιήσεις μπορούν να επιφέρουν αρνητικές συνέπειες στην ασφάλεια και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας, όπως για παράδειγμα η ιδιωτικοποίηση των 14 περιφερειακών αεροδρομίων. Ιδιωτικοποίηση η οποία καλύπτεται από την αυξημένη προστασία, συνταγματικού χαρακτήρα, του σκανδαλώδους νομοθετικού διατάγματος 2687/1953 στο οποίο έχει υπαχθεί η επένδυση.
Ο αγώνας των εργαζομένων και του λαού ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις δεν μπορεί να είναι αποσπασμένος ούτε να εγκλωβίζεται σε ανούσια και παρωχημένα αιτήματα για επιστροφή στο κρατικό μονοπώλιο και για παραμονή των επιχειρήσεων υπό δημόσιο έλεγχο. Αλλά αντίθετα, πρέπει να σημαδεύει τα πραγματικά αίτια και τους υπευθύνους, να συνδέεται με τη γενικότερη πάλη για αποκατάσταση των απωλειών, έχοντας στο επίκεντρο την ικανοποίηση των σύγχρονων και διευρυμένων λαϊκών αναγκών, ενταγμένα στη λογική της λαϊκής αντεπίθεσης για συνολικότερες ρήξεις και ανατροπές στο επίπεδο εξουσίας, οικονομίας και κοινωνίας.

Του Νίκου ΚΑΡΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ*
*Ο Νίκος Καραθανασόπουλος είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και του Τμήματος Οικονομίας