«Είσαι στην ΕΟΚ – μάθε για την ΕΟΚ»

Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η ένωση των καπιταλιστών, είναι η ένωση των ιμπεριαλιστών ενάντια στους λαούς της Ευρώπης. Στο εσωτερικό της βασιλεύει ο νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης, βασιλεύ

   ει το δίκαιο του ισχυρού. Οι άρχουσες τάξεις των κρατών – μελών που την απαρτίζουν, οι πολυεθνικές, οι τραπεζίτες, οι κεφαλαιοκράτες, οι πλουτοκράτες, ακόμα κι όταν τσακώνονται μεταξύ τους για την μοιρασιά, συμφωνούν και διατηρούν αδιατάρακτο το νήμα που τους ενώνει: Την εκμετάλλευση των λαών.

    Η αληθινή Ευρώπη των λαών μπορεί να οικοδομηθεί μόνο όταν αρχίσει ένας – ένας λαός και περισσότεροι λαοί μαζί να ανατρέψουν αυτή τη βαρβαρότητα μέσα στην ίδια τους τη χώρα.

    Ένας λαός που θα απειθαρχήσει και θα ορθώσει το πατριωτικό, το διεθνιστικό και ανυπάκουο ανάστημά του απέναντι στην ένωση των πλουτοκρατών, είναι προφανές ότι δεν μπορεί να βρίσκεται σε συμμαχία, σε εταιρική σχέση εξάρτησης και αλληλεξάρτησης με μια ένωση λύκων που του πίνουν το αίμα.

    Στοιχειώδης προϋπόθεση για να ακολουθήσει ένας λαός το δρόμο της φιλολαϊκής ανάπτυξης της χώρας του (αλλά και συμβολή στον αγώνα των άλλων λαών για την δική τους απαγκίστρωση και την οικοδόμηση της πραγματικής Ευρώπης των λαών) είναι η απόσπαση της πατρίδας του από αυτό τον «λάκκο των λεόντων» – όπως ήδη από το 1960 αποκαλούσε η ΕΔΑ την τότε ΕΟΚ και σημερινή ΕΕ.

    Από την έναρξη κιόλας των διαπραγματεύσεων για τη σύνδεση της Ελλάδας με την ΕΟΚ, ήδη από το 1959 δηλαδή, η ΕΔΑ τόνιζε:

«…Με τη σύνδεση της Ελλάδος στην Κοινή Αγορά έγινε ένα νέο μεγάλο άλμα προς την πλήρη πολιτική και οικονομική υποδούλωση της χώρας στα ξένα μονοπώλια. Η υποανάπτυκτη Ελλάδα ρίπτεται από την κυβέρνησή της βορά στα πανίσχυρα δυτικοευρωπαϊκά τραστ και πρώτα απ΄όλα στα δυτικογερμανικά (…). Η τύχη που αναμένει τη γεωργία μας δεν είναι καλύτερη. Θα αντιμετωπίσει τον λυσσαλέο συναγωνισμό της Ιταλίας, της Γαλλίας και των αποικιών της (…). Ενα ζοφερό μέλλον ανοίγεται για τη χώρα μας (…). Αν σήμερα οι άνεργοι ξεπερνούν τις 250.000 αύριο θα διπλασιασθούν».

Αμέσως μετά από την ανακοίνωση της Υπογραφής Σύνδεσης με ανακοίνωσή της η Διοικούσα Επιτροπή της ΕΔΑ (31/3/1961) επισήμαινε τα εξής:

«1. Η μονογραφή της συμφωνίας συνδέσεως της Ελλάδος με τους Έξι της Κοινής Αγοράς αποτελεί πράγματι σταθμό στην ιστορία της χώρας. Όχι όμως προς την κατεύθυνση της “εξυψώσεως των συνθηκών διαβιώσεως του ελληνικού λαού” όπως πανηγυρίζων για το γεγονός, ισχυρίσθη ο κ. πρωθυπουργός, αλλά προς την εντελώς αντίθετη: της ταχύτατης επιδεινώσεως, μέχρις απαθλιώσεως, του βιοτικού επιπέδου του ελληνικού λαού, εφ’ όσον η ελληνική οικονομία διά της συνδέσεως θα μεταβληθή σε τυπικό χώρο αποικιακής εκμεταλλεύσεως του μεγάλου μονοπωλιακού κεφαλαίου των χωρών της ΕΟΚ.

2. Η ΕΔΑ, ευθύς μόλις έγινε γνωστή η πρόθεσις της κυβερνήσεως να συνδεθή η Ελλάς μετά των χωρών της Κοινής Αγοράς, εξέφρασε την πλήρη αντίθεσή της προς αυτήν και δεν έπαυσε έκτοτε να αγωνίζεται για την αποτροπή της (…).
3. Η ΕΔΑ θεωρεί καταστροφική για την ελληνική οικονομία την σύνδεσή της με την Κοινή Αγορά διότι:

α) Η βιομηχανική και βιοτεχνική παραγωγή της χώρας, εκτεθειμένη στον διπλό θανάσιμο ανταγωνισμό της αντιστοίχου παραγωγής των Εξι, θα εξαφανισθή (…)

β) Η γεωργική παραγωγή, παρά τα όσα αντίθετα διακηρύσσει η κυβέρνηση για να παραπλανήση τους μοχθούντες αγρότες, θα υποστή τις αυτές με την βιομηχανική και βιοτεχνική παραγωγή συνέπειες. Και, αντί αυξήσεως των εξαγωγών ελληνικών γεωργικών προϊόντων (…) θα οδηγηθούμε στον περιορισμό και της γεωργικής παραγωγής».

    Αυτά έλεγε η ΕΔΑ για την ΕΟΚ. Το αν δικαιώθηκε μπορεί να το αντιληφθεί ο καθένας συγκρίνοντας την πραγματικότητα της σημερινής Ελλάδας με τα φληναφήματα μισού αιώνα στα οποία επιδίδεται η ανελέητη προπαγάνδα των αστέρων του «ευρωμονόδρομου».

    Το τι έχει ειπωθεί όλα αυτά χρόνια ώστε να παρουσιάζεται το συμφέρον του τραπεζίτη και του εργολάβου σαν «εθνικό» και πολύ περισσότερο σαν «λαϊκό» συμφέρον είναι απερίγραπτο.

    Μεγαλοστομίες. Ψέματα. Υποσχέσεις για ανθόσπαρτο βίο που ανέμενε τάχα τον ελληνικό λαό. Ένας θίασος που περιφέρεται μεταξύ γελοιότητας και ρηχότητας. Η αντιεπιστημονικότητα των «φωστήρων» με τις αναλύσεις τους περί «θαλερής ΕΕ» και ο δημαγωγικός μαυρογιαλουρισμός,εις σάρκαν μίαν.

    «Είσαι στην ΕΟΚ – μάθε για την ΕΟΚ», ήταν το σύνθημα με το οποίο μας είχαν φλομώσει το 1981. Ε, λοιπόν, μάθαμε! Το τι συνέβη πραγματικά στην τότε ΕΟΚ και σημερινή ΕΕ, στην Ευρωζώνη και στον καπιταλιστικό κόσμο εν γένει, το τι έχει υποστεί ο ελληνικός λαός από την εποχή ειδικά της ένταξης της χώρας στην ΟΝΕ και στο ευρώ, το πού κατέληξαν εκείνα τα «ευρω-παραμύθια» είναι σε όλους γνωστό:

• Η Ελλάδα της ευρω-φτώχειας και της τρόικας, είναι η Ελλάδα της ΕΕ, της Ευρωζώνης και του ευρώ.
• Η Ελλάδα των χαρατσιών, των συσσιτίων, της διαλυμένης Υγείας, είναι η Ελλάδα της ΕΕ.
• Η Ελλάδα των μισθών και συντάξεων πείνας, των Μνημονίων, του ΔΝΤ, του «καλό κουράγιο Έλληνες», της επιτήρησης, της ευρω-λιτότητας είναι η Ελλάδα της ΕΕ.
• Η Ελλάδα των αστέγων, των «λουκέτων», των μαγκαλιών, των απολύσεων, της νέας μετανάστευσης, της αγροτικής και βιομηχανικής αποσάθρωσης, η Ελλάδα που εισάγει σπίρτα από την Τουρκία και λεμόνια από την Αργεντινή, είναι η Ελλάδα της ΕΕ.
• Είναι μέσα σε αυτόν τον κόσμο, τον κόσμο του ευρώ, της ΕΕ και της Ευρωζώνης, που πάνω από 1,5 εκατομμύριο Ελληνες βουλιάζουν στην ανεργία και στην «μερική» απασχόληση, που τα εκατομμύρια των εργαζομένων και των συνταξιούχων παλεύουν καθημερινά με τη φτώχεια τους.

    Αυτή είναι η Ελλάδα της ΕΕ. Κι αυτή είναι η ΕΕ των 30 εκατομμυρίων άνεργων και των 120 εκατομμυρίων (!) φτωχοποιημένων. Αυτή είναι η ΕΕ όπου βρυκολακιάζει ο φασισμός.

    Επειδή, λοιπόν, καλούμαστε να ψηφίσουμε ακούγοντας πανταχόθεν ότι δε πρέπει να διασαλεύσουμε τη «σταθερότητα» (όπου σαν «σταθερότητα» ορίζεται η παραμονή της χώρας στην ΕΕ) επιβάλλεται να τονίσουμε:

    Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν υπήρξε και δε θα γίνει ποτέ η λέσχη των τάχα «ισότιμων εταίρων», το κλαμπ της αγάπης και της συναλληλίας μεταξύ «φίλων». Η Ευρωζώνη δεν σχεδιάστηκε και δεν πρόκειται να λειτουργήσει ποτέ σαν το φανταστικό εκείνο «απάνεμο λιμάνι» που έταζαν οι αρχιτέκτονές της στους λαούς.

    Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ευρωζώνη της και όλη η δομή του ευρωενωσιακού ιμπεριαλισμού (είτε βομβαρδίζει τη Γιουγκοσλαβία, το Ιρακ και τη Λιβύη, είτε «βομβαρδίζει» τα Ασφαλιστικά Ταμεία, την δημόσια περιουσία και τους μισθούς στην Ελλάδα) αποτελεί ένα Κολοσσαίο εκμετάλλευσης των εργαζομένων, κατάλυσης των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών που στέκονται εμπόδιο στην «ανταγωνιστικότητα» των μονοπωλίων.

    Δεν είναι μόνο η Ελλάδα και ο λαός της, δεν είναι μόνο οι λαοί της λεγόμενης «περιφέρειας» και των Μνημονίων, από την Πορτογαλία μέχρι την Κύπρο, που βιώνουν την ΕΕ ως κόλαση. Είναι και οι λαοί στα κράτη – ατμομηχανές της ΕΕ: Στη Γερμανία δεκάδες εκατομμύρια εργαζομένων ζουν με «παγωμένους» μισθούς για πάνω από μια δεκαετία. Πάνω από 7,5 εκατομμύρια Γερμανοί εργαζόμενοι αμείβονται με 400 ευρώ το μήνα.

    Από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια, από το Βορρά μέχρι το Νότο, οι λαοί βιώνουν αυτό ακριβώς που τόνιζε ο Λένιν: 

«… το σύνθημα των “Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης” δεν είναι σωστό από οικονομική άποψη. Είτε αυτό το σύνθημα είναι απραγματοποίητο στον καπιταλισμό (…). Είτε είναι ένα σύνθημα αντιδραστικό, που σημαίνει προσωρινή συμμαχία των μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης (…) για την καταλήστευση…».

    Μέσα στην ΕΕ εκείνο που βασιλεύει δεν είναι η «ισοτιμία» και η «κοινωνική δικαιοσύνη». Είναι η ανισομετρία και το «δίκαιο» του ισχυρού, είναι οι αντιθέσεις μεταξύ των κεφαλαιοκρατών. Και όσο πιο οξείες είναι οι αντιθέσεις συμφερόντων ανάμεσα στις άρχουσες τάξεις του κάθε κράτους – μέλους της ΕΕ, τόσο βαθύτερα σμιλεύεται η ενότητά τους ως προς την επιβολή νέων βαρών στα λαϊκά στρώματα.

    Είναι καραμπινάτη απάτη, λοιπόν, να εμφανίζεται το θυσιαστήριο των Βρυξελλών σαν «μονόδρομος» και πολύ περισσότερο σαν «παράδεισος». Και είναι ασύγγνωστη αφέλεια η θέση πως αυτή η ΕΕ μπορεί να μετατραπεί σε «Ευρώπη των λαών». Είναι ψευδαίσθηση πως υπάρχουν περιθώρια «βελτίωσης» της ΕΕ. Επιβεβαιώθηκε με όλους τους τρόπους η ουρανομήκης απάτη ότι η ΕΕ αποτελεί πεδίο «διαπραγμάτευσης», αρκεί να βρεθεί ένας καλός διαπραγματευτής… Η ΕΕ είναι, ήταν και θα είναι ο «λάκκος των λεόντων». Οπως ακριβώς την αποκαλούσε η ΕΔΑ από τη δεκαετία του ’50.

    Το ζητούμενο για το λαό δεν είναι η προσδοκία μιας λιτότητας με «ανθρώπινο πρόσωπο» μέσα στο λάκκο, περιμένοντας τον επόμενο κατακλυσμό. Να κινείται μεταξύ των εκβιαστικών «θυσιών για να μπει στο ευρώ», των εκβιαστικών «θυσιών για να παραμείνει στο ευρώ» και των εκβιαστικών «θυσιών για να μη βγει από το ευρώ». Το ζητούμενο δεν είναι να περιμένει ότι τα λιοντάρια θα δείξουν επιείκεια ή ότι θα τον φάνε τελευταίο…

    Ομοίως: Το ζητούμενο δεν είναι η έξοδος από αυτό το λάκκο να οδηγήσει σε έναν άλλον, σε έναν τάχα «καλύτερο» λάκκο, εξίσου καπιταλιστικό και εκμεταλλευτικό, όπως θα ήθελαν κάποια τμήματα της άρχουσας τάξης και τα φασιστικά – εθνικιστικά τους τσιράκια. Για παράδειγμα, η Βρετανία του Brexit δεν ήταν καν στο ευρώ και στην Ευρωζώνη. Η Τουρκία δεν είναι στην ΕΕ. Αλλά αυτό δεν κάνει αξιοζήλευτα ούτε τα βάσανα του τούρκικου λαού, ούτε το «δάκρυα και αίμα» με το οποίο πληρώνει τη λιτότητα ο βρετανικός λαός.

    Με άλλα λόγια: Μετά από την εμπειρία σχεδόν 40 χρόνων παραμονής στην ΕΕ, η έξοδος από την ΕΕ προκύπτει ως αναγκαία προϋπόθεση αναδημιουργίας της Ελλάδας προς όφελος του λαού της.

    Δεν μιλάμε, βέβαια, για μια έξοδο σαν την «έξοδο από το ΝΑΤΟ», όπως την πλάσαρε το 1974 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ως αναγκαστική επιλογή του κατεστημένου και ως «τρίπλα» ανασύνθεσης του συστήματος. Μιλάμε για έξοδο από την ΕΕ με όρους ανατροπής όλου του συστήματος της κυριαρχίας των μονοπωλίων.

    Για την έξοδο και την αποδέσμευση από την ΕΕ με προοπτική να πάρει στα χέρια του την εξουσία ο λαός. Το επισημαίνουμε γιατί υπάρχουν και εκείνοι που όταν «βάλλουν» κατά της ΕΕ, εξαναγκασμένοι από το γεγονός ότι έχουν πέσει πλέον οι μάσκες της ευρωκοροιδίας, το κάνουν προσβλέποντας ακριβώς σε αυτό: Σε μια ανασύνθεση του υφιστάμενου συστήματος και μάλιστα σε πιο αντιδραστική κατεύθυνση.

    Στην τοποθέτηση αυτή δεν υπάρχει «τρίτος δρόμος». Όπως δεν υπάρχει το «ολίγον έγκυος». Ειδικά, μάλιστα, στις σημερινές συνθήκες. Σε συνθήκες τρόικας όπου τα 2/3 της τρόικας είναι η ΕΕ (Κομισιόν και ΕΚΤ). Σε συνθήκες μνημονίων, δανειακών συμβάσεων και Υπερταμείων για 100 χρόνια με υπαγωγή στα Λουξεμβούργα. Σε συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης που τόσο σε παγκόσμιο όσο και – ειδικότερα – στο ευρωπαϊκό επίπεδο σαρώνει με τη σφραγίδα των Βρυξελλών ό,τι έχει απομείνει να θυμίζει λαϊκό δικαίωμα, το να μην αναγνωρίζεις αυτήν την αυτονόητη αλήθεια, τον καθοριστικό ρόλο, δηλαδή, της ΕΕ και το πώς το κάθε κόμμα τοποθετείται απέναντί της, συνιστά είτε πολιτική αυταπάτη είτε ξεκάθαρη πολιτική απάτη.

    Ψηφίζοντας, επομένως, την Κυριακή τοποθετούμαστε και σε αυτό: Επιβραβεύουμε τη θεωρία ότι «δεν υπάρχει ζωή έξω από την ΕΕ»; Επιβραβεύουμε τη θεωρία των ανόητων που μιλούν λες και η τρισχιλιόχρονη Ελλάδα γεννήθηκε το… 1981 (όταν μπήκαμε στην ΕΟΚ) ή μόλις το… 2002 (όταν μπήκαμε στο ευρώ);

    Επιβραβεύουμε τα ανδρείκελα των Βρυξελλών που με την ευρωενωσιακών προδιαγραφών πολιτική τους, κάνουν ακριβώς αυτό με το οποίο μας απειλούν ότι «θα πάθουμε» αν βγούμε από την ΕΕ: Διαλύουν τη ζωή εκατομμυρίων Ελλήνων. Επιβραβεύουμε τους μηχανισμούς όπου Έλληνες, Γερμανοί, Άγγλοι, Γάλλοι και Πορτογάλοι ολιγάρχες εξυφαίνουν τα σχέδια σφαγιασμού του λαού, περιμένοντας «σωτηρία» (!) ή «κατανόηση» από το σφαγείο;

    Η’ μήπως ισχύει το άλλο: Αποδεχόμενοι και υποκλινόμενοι στο πλαίσιο της ΕΕ, υπάρχει περιθώριο «διαπραγμάτευσης», «συνεννόησης», «λύσης» των προβλημάτων επιβίωσης του λαού;

    Ο ισχυρισμός αυτός έχει την εξής «αξία»: Είναι σαν να λες ότι θα πάω στο ΝΑΤΟ να διαπραγματευτώ για να λειτουργεί – το ΝΑΤΟ – ως παράγοντας ειρήνης, φιλίας και συναδέλφωσης των λαών… Είναι σαν να λες ότι θα πάω να διαπραγματευτώ στο ΔΝΤ ώστε από βαμπίρ και αιμοσταγή οργανισμό στην υπηρεσία των τοκογλύφων να το μετατρέψω – το ΔΝΤ – σε φιλόπτωχο ταμείο… Είναι σαν να λες, τελικά, ότι θα πάω στην Ιπποκράτους και στη Πειραιως για να διαπραγματευτώ με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ ώστε να πάψουν – το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ – να είναι κόμματα των τραπεζιτών, των βιομηχάνων και των εργολάβων…

    Με αυτή την έννοια: Η λυδία λίθος της πολιτικής κάθε κόμματος, είτε αφορά στους μισθούς και στις συντάξεις, είτε στις εργασιακές σχέσεις, είτε έχει να κάνει με την οικονομία, είτε με την εξωτερική πολιτική, είτε με τις δημοκρατικές ελευθερίες, είτε αναφέρεται στα «μικρά» είτε στα «μεγάλα», η λυδία λίθος για να κρίνουμε όχι μόνο το τι λέει, αλλά και το τι στην πραγματικότητα εννοεί το κάθε κόμμα, είναι μία και μόνη: Η στάση του απέναντι στην ΕΕ. 

Είναι η θέση απέναντι στην ΕΕ που καθορίζει και ξεκαθαρίζει την (πραγματική) θέση, τελικά, στο ερώτημα: 

• Με τους πολλούς ή με τους λίγους; 
• Με τον κόσμο της εργασίας ή με τις «ελίτ» της εργοδοσίας;

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

ΠΕΡΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΕ

Η Ευρωπαϊκή Ένωση με τις εκλογές για την ανάδειξη των μελών του κοινοβουλίου της επιχειρεί να πείσει για το δημοκρατικό χαρακτήρα των θεσμών της, όσον αφορά  στη μορφή διακυβέρνησής της, με την εφαρμογή των τυπικών μηχανισμών της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Παρόλη όμως την αύξηση, με τις αναθεωρήσεις των συνθηκών, κάποιων αρμοδιοτήτων  του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου το ενδιαφέρον των ψηφοφόρων της ΕΕ για τις εκλογές δεν φαίνεται να είναι σημαντικό. Γι’ αυτό και οι ευρωεκλογές δεν αφορούν πρωτίστως το όργανο που εκλέγεται στην πραγματικότητα, αλλά τόσο οι προεκλογικές εκστρατείες όσο και τα κίνητρα των ψηφοφόρων καθορίζονται  από την πολιτική δυναμική που υπάρχει σε κάθε κράτος μέλος.

 Στα καθ’ ημάς, στην τωρινή  συγκυρία,  χρησιμοποιούνται από τα δυο κόμματα εξουσίας, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, ως πρόκριμα για τις εθνικές εκλογές, ενώ και οι ψηφοφόροι θεωρούν πως αυτές έχουν περιορισμένες επιπτώσεις στην πολιτική εξέλιξη της ίδιας της Ένωσης και ψηφίζουν βάσει εθνικών και όχι ευρωπαϊκών ανησυχιών.

Τις  αυριανές ευρωεκλογές πολλοί, όπως ο Ε. Μακρόν, τις χαρακτηρίζουν τις σημαντικότερες εκλογές στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επισείουν μάλιστα τον κίνδυνο ανόδου ακροδεξιών και φασιστικών δυνάμεων στην σύνθεση του κοινοβουλίου που  θα είναι καθοριστικός για το μέλλον της Ευρώπης. Μόνο που ξεχνούν πως το ΕΚ έχει πολύ περιορισμένες αρμοδιότητες, ακόμα και στα πλαίσια της αντιπροσωπευτικής αστικής δημοκρατίας. Μπορεί μόνο να εγκρίνει ή να απορρίψει  τις νομοθετικές προτάσεις της Επιτροπής, ή να προτείνει τροπολογίες δηλ. δεν έχει καν την εξουσία να κινεί τη νομοθεσία.

Όλη  η αρχιτεκτονική της ΕΕ ευνοεί την εκτελεστική και τεχνοκρατική εξουσία, με το ευρωπαϊκό συμβούλιο των αρχηγών κρατών ή κυβερνήσεων, την ευρωπαϊκή επιτροπή κι ένα πλήθος τεχνοκρατών υπαλλήλων,   έναντι της νομοθετικής εξουσίας. Γι’ αυτό ήταν πολύ βολικό και για την κυρίαρχη εξουσία κάθε κράτους μέλους να μεταφέρει εξουσίες στην ΕΕ, τόσο για να απομονώσει τις οικονομικές πολιτικές από τον έλεγχο και τον περιορισμό που μπορεί να ασκήσουν θεσμοί της αστικής δημοκρατίας με την πίεση λαϊκών στρωμάτων  κάθε κράτους, όσο και για να μειώσουν το πολιτικό κόστος της μετάβασης σε πολιτικές αυταρχισμού. Εκτοπίζοντας την ευθύνη σε εξωτερικούς θεσμούς και παράγοντες, αρκούντως μακρινούς, σκοτεινούς και ακατανόητους, ευελπιστούν στον περιορισμό των λαϊκών πιέσεων,  δικαιολογώντας την πολιτική τους ως βούληση της Ευρώπης, καθιστώντας την έτσι ισχυρότερη. Η πολιτική ιστορία της χώρας μας την τελευταία δεκαετία είναι ακριβώς η εφαρμογή αυτής της αντίληψης.

Τελικά η αποπολιτικοποίηση των ευρωεκλογών δεν είναι μόνο  συνέπεια της μη δημοκρατικής αρχιτεκτονικής της ΕΕ, αλλά και της ίδιας της φύσης της ευρωπαϊκής ένωσης, στην οποία δεν αναγνωρίζονται ταξικά συμφέροντα, δεν υπάρχουν κοινωνικές αποκλίσεις που ν’ αντανακλώνται στην πολιτική αμφισβήτηση στα θεσμικά όργανα. Η  ΕΕ πρωτίστως και κυρίως  λειτουργεί ως ένωση καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική,  αδιαφορώντας  για το επίπεδο ζωής των λαών της όταν απειλούνται χρηματοπιστωτικά και πολυεθνικά συμφέροντα. Με τους νέους νόμους που εκδίδονται κάθε χρόνο οι Συνθήκες της ΕΕ ενσωματώνουν ουσιαστικά τον καπιταλισμό στην πιο ακραία εκδοχή του στον ίδιο τον ιστό της ΕΕ,  κωδικοποιώντας τον και θέτοντας τεράστια εμπόδια σε κάθε παρέμβαση στην οικονομία προς όφελος των εκμεταλλευομένων τάξεων, ενώ απονομιμοποιεί  τον σοσιαλιστικό κοινωνικό μετασχηματισμό ιδεολογικά και κυριολεκτικά. Κι αφού η ΕΕ κατεδαφίζει κάθε αμυντικό προπύργιο της εργατικής τάξης και ξεριζώνει κάθε κατάκτησή της στην εργασία και κοινωνία, με την καπιταλιστική κρίση να την εξουθενώνει και την ανεργία να την εξαθλιώνει, εμφανίζεται ανήσυχη για την άνοδο του φασισμού στην Ευρώπη.

  Η ΕΕ εξασφάλισε τη δημιουργία πολιτικού χώρου για την ανάπτυξη των φασιστών, από τη στιγμή που εξασθένησε τις προοπτικές για μεταρρυθμίσεις και μετακινήθηκαν στο επίκεντρο οι πολιτικές μετανάστευσης και ρατσισμού, στοχοποιώντας τες σαν μια από τις αιτίες της κρίσης. Κι εκεί που ελάχιστες ευρωπαϊκές χώρες διέθεταν κάποια φασιστική παρουσία αυτή αρχίζει να επεκτείνεται ολοένα και βέβαια και στη χώρα μας με την εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής.

Την ίδια στιγμή στην καπιταλιστική Ευρώπη των 28 όλο και περισσότερο η κυρίαρχη κι εμφανής πολιτική της  ολισθαίνει πολύ γρήγορα προς αυταρχικότερες οδούς, παρά περί τις αντιθέτου διακηρύξεις. Οι ενδείξεις, αν όχι αποδείξεις δεν λείπουν. Έτσι, από τη μια το ευρωκοινοβούλιό της κάνει επίδειξη μη ανοχής στην αυταρχικότητα κυβερνήσεων όπως η Ουγγαρία με ψήφισμα του, όπου θεωρεί πως ο λαός της Ουγγαρίας αξίζει την  ελευθερία του λόγου, την απαγόρευση των διακρίσεων, την ανοχή, τη δικαιοσύνη και την ισότητα, ξεχνώντας βέβαια την περίφημη δημοκρατία. Από την άλλη στο Παρίσι στις κινητοποιήσεις των κίτρινων γιλέκων συμμετέχουν στην καταστολή τους  θωρακισμένα οχήματα με τα διακριτικά της ΕΕ. Ενώ ο Μακρόν και η Μέρκελ μιλούν για την αναγκαιότητα  ενός στρατού της ΕΕ, μένοντας αναπάντητα τα ερωτήματα για τον σκοπό του και τη λειτουργία του. Συγχρόνως το ευρωκοινοβούλιο, εν ονόματι των πνευματικών δικαιωμάτων, ψηφίζει οδηγίες που υπονομεύουν τη δυνατότητα των χρηστών του διαδικτύου να μοιράζονται, να παραθέτουν, να κρίνουν υλικό ενημέρωσης και όχι μόνο.

Γι’ αυτό και  η ανησυχία της ΕΕ για την άνοδο του φασισμού μοιάζει υποκριτική, αφού άλλο δεν κάνει κι αυτή παρά να καταστέλλει την αντίσταση των λαών στην καπιταλιστική επίθεση και να επιδιώκει με όλα τα μέσα την υποταγή τους στα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου.

Κι επειδή η ενότητα και οργάνωση των εκμεταλλευομένων τάξεων για να αγωνιστούν για τα συμφέροντά τους χρειάζεται το Κομμουνιστικό Κόμμα, γι’ αυτό και η ΕΕ απαξιώνει, συκοφαντεί  τον κομμουνισμό εξισώνοντάς τον με το ναζισμό και μεθοδεύει την απονομιμοποίησή του και γι’ αυτό και στις ευρωεκλογές η ψήφος στο ΚΚΕ είναι ένα βήμα για ενίσχυση του λαϊκού κινήματος, ένα βήμα προς την κινητοποίηση και την δράση των εργαζομένων.

“Μη βγαίνεις φωτογραφία με το μαύρο…” – Έλληνας πρωταθλητής καταγγέλλει προπονητή για ρατσιστική συμπεριφορά

Κατιούσα

Ο “καθημερινός ρατσισμός” -για να παραφράσουμε ένα γνωστό τίτλο ταινίας- δεν αφορά μόνο τους χρυσαυγίτες και τα τάγματα κρούσης τους, αλλά και πρόσωπα “υπεράνω υποψίας”, όπως στο χώρο του αθλητισμού.
Ο Εμμανουήλ Καραλής, ο νεαρός πρωταθλητής του επί κοντώ, δέχτηκε επανειλημμένα επίθεση από τον προπονητή του, λόγω του χρώματος της επιδερμίδας του, βρήκε όμως το θάρρος να σηκώσει ανάστημα και να καταγγείλει ανοιχτά το Δημήτρη Κυτέα -ομοσπονδιακό τεχνικό και παλιό πρωταθλητή με συμμετοχή στους Ολυμπιακούς του Μόντρεαλ.
Σύμφωνα με την καταγγελία του αθλητή, ο προπονητής είχε πει σχετικά πρόσφατα σε Ελληνίδα πρωταθλήτρια πως “εκτίθεται όταν βγαίνει φωτογραφίες μαζί με το μαύρο”. Ενώ μες στη βδομάδα επιτέθηκε στον Καραλή με χαρακτηρισμούς για τον ίδιο και τους γονείς του. Παρών στο περιστατικό ως αυτόπτης μάρτυρας ήταν και ο έτερος πρωταθλητής, Κώστας Φιλιππίδης, που -σύμφωνα με τον καταγγέλλοντα πάντα- δεν αντέδρασε για να υπερασπιστεί το συναθλητή του, σε αντίθεση με την πρωταθλήτρια Κατερίνα Στεφανίδη και τη Νικόλ Κυριακοπούλου που πήραν δημόσια θέση για το περιστατικό, δίνοντάς του μεγαλύτερη δημοσιότητα.
Παρόμοια καταγγελία εναντίον του Κυτέα είχε κάνει και προ διετίας ο Καραλής, με τη μητέρα του ανήλικου τότε πρωταθλητή, να καταθέτει υπόμνημα στο ΣΕΓΑΣ, την Ομοσπονδία του Στίβου, που δε φάνηκε ωστόσο να ευαισθητοποιείται, παίρνοντας τα κατάλληλα μέτρα, για να αποτρέψει τουλάχιστον την επανάληψη τέτοιων εκδηλώσεων.
Το αυγό του φιδιού εκκολάπτεται δυστυχώς και στον αθλητισμό, όπως είχε φανεί κι από την περίπτωση της Βούλας Παπαχρήστου. Αλλά το πιο ενθαρρυντικό είναι ότι συναντά σωστά αντανακλαστικά και αθλητές που σηκώνουν ανάστημα, βάζοντας τους φασίστες στη θέση τους.

Να σπάσει ο φαύλος κύκλος του «μικρότερου κακού»

MotionTeam

Τα ψευτοδιλήμματα ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, που αναπαράγουν σε διάφορες εκδοχές τη λογική του «μικρότερου κακού», «έσπασαν κόκαλα» την προεκλογική περίοδο. Ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ είχε την αμέριστη στήριξη της ΝΔ στη διαμόρφωση τέτοιων διλημμάτων, καλώντας το λαό να αποδεχτεί το «μικρότερο κακό» ως βασικό κριτήριο ψήφου, αλλά και ως το απόλυτο μέτρο για την αποτίμηση της πολιτικής του.
Η κυβερνητική προσπάθεια διαμόρφωσης άλλοθι στην εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής με τα λεγόμενα «αναπτυξιακά μέτρα ελάφρυνσης», που ανακοίνωσε προεκλογικά, αναδείχτηκε σε βασικό πεδίο αντιπαράθεσης το τελευταίο 20ήμερο πριν από τις κάλπες. Η ΝΔ αντιμετώπισε αρχικά αυτήν την προσπάθεια ως «παροχές που υπονομεύουν την οικονομία», τελικά όμως τα ψήφισε ιδιαίτερα μετά τα εύγε και τα μπράβο που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ από τμήματα του κεφαλαίου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έστησε δόκανο αξιοποιώντας την αμηχανία της ΝΔ, που προσπαθεί να δηλώσει σε όλους τους τόνους την πίστη της στις αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις στην Υγεία, στην Πρόνοια, στα Εργασιακά κ.λπ., στα μέτρα στήριξης του κεφαλαίου (φοροαπαλλαγές, διευκολύνσεις κ.ά.), να εμφανιστεί ως βασιλικότερη του βασιλέως, την ίδια στιγμή όμως που ο ΣΥΡΙΖΑ τις υλοποιεί ήδη, ενώ τις καμουφλάρει με «φιλολαϊκή προβιά».
Κυνικά, σε μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις του, ο Αλ. Τσίπρας έκανε «ταλιράκια» το προεκλογικό δίλημμα της κυβέρνησης, απευθυνόμενος στους συνταξιούχους: «Αν θεωρείτε λίγα αυτά που σας δίνω, ψηφίστε Μητσοτάκη για να μην πάρετε τίποτα!».
Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση ζητάνε από τους χαμηλοσυνταξιούχους των 300 και 400 ευρώ να τους πουν κι «ευχαριστώ» για μερικά ευρώ που τους δίνουν ως επίδομα το χρόνο, μοιράζοντας στους πιο φτωχούς τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι της καπιταλιστικής κερδοφορίας, όταν με την πολιτική του ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κυριολεκτικά ρημάξει τις συντάξεις, πιάνοντας το νήμα από εκεί που το άφησαν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ!

Φύγε εσύ, έλα εσύ...

Εκεί οδηγεί τελικά η λογική του «μικρότερου κακού»: Στην αποδοχή και αθώωση της αντιλαϊκής πολιτικής που σάρωσε τα προηγούμενα χρόνια εργατικά και λαϊκά δικαιώματα.
Δίνει συγχωροχάρτι στα κόμματα των μνημονίων και θεωρεί «περασμένα - ξεχασμένα» όσα χάθηκαν την περίοδο της κρίσης με την αντιλαϊκή πολιτική τους. Και το κυριότερο, η αποδοχή αυτής της λογικής δίνει άλλοθι και το «πράσινο φως» στην οποιαδήποτε κυβέρνηση να συνεχίσει την ίδια αντιλαϊκή πολιτική, ώστε την επόμενη φορά που θα τεθεί το δίλημμα στο λαό, ο πήχης να βρίσκεται ακόμα πιο κάτω.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Στις εκλογές του Γενάρη του 2015, το περίφημο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» παρουσιάστηκε ως το «μικρότερο κακό» απέναντι στα μνημόνια και την πολιτική που θέριζε μισθούς και δικαιώματα. Θυμίζουμε ότι στο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» υπήρχαν μέτρα - συνθήματα, όπως η επιστροφή της 13ης και 14ης σύνταξης, η επαναφορά του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ για όλους και άλλα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση και μέσα σε λίγους μήνες, στο δημοψήφισμα του Ιούλη, επανέφερε το ψευτοδίλημμα με πυρήνα το «μικρότερο κακό», καλώντας το λαό να διαλέξει ανάμεσα στο δικό του «μνημόνιο - light» και στο «άγριο» μνημόνιο Γιούνκερ.
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Τον Αύγουστο, αμέσως μετά το «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα, ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε το 3ο μνημόνιο, μαζί με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, ράντισε με το δηλητήριο της απογοήτευσης και του συμβιβασμού τον όποιο ριζοσπαστισμό αναπτυσσόταν έως τότε σε ευρύτερα λαϊκά στρώματα και έριξε ακόμα πιο χαμηλά τον πήχη των απαιτήσεων για το λαό.
Κάπως έτσι φτάσαμε σήμερα να λοιδορείται ακόμα και η σκέψη για επιστροφή όσων έχασαν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα την περίοδο της κρίσης (σε αυτό συμφωνούν και συμπράττουν όλα τα αστικά κόμματα) και να συζητάμε για το «μικρότερο κακό» πάνω σε μέτρα όπως το ψευτοεπίδομα στις ρημαγμένες συντάξεις, η κατάργηση του υποκατώτατου μισθού, με ταυτόχρονη επιδότηση των εργοδοτικών εισφορών και άλλα παρόμοια.
Τηρουμένων των αναλογιών, εκεί που βρέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015, είχε βρεθεί προηγουμένως η ΝΔ, η οποία διαφημίστηκε ως το «μικρότερο κακό» απέναντι στο μνημονιακό ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2012, με τα «Ζάππεια» των φοροελαφρύνσεων «για να ανασάνει ο λαός» και ενώ η ΝΔ συμμετείχε ήδη στη συγκυβέρνηση Παπαδήμου!
Θυμίζουμε ορισμένες από τις εξαγγελίες της ΝΔ εκείνης της περιόδου, με τις οποίες κέρδισε τις εκλογές: Αποκατάσταση συντάξεων και πολυτεκνικών επιδομάτων στα επίπεδα του 2009. Αποκατάσταση των ζημιών από το «κούρεμα» στους ομολογιούχους και στα ασφαλιστικά ταμεία. Επέκταση του επιδόματος ανεργίας σε δεύτερο χρόνο. Και έκτακτο επίδομα ανεργίας στους αυτοαπασχολούμενους που είδαν τα καταστήματά τους να κλείνουν. Να μην πέσουν άλλο οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα. Σταδιακή άνοδος του αφορολόγητου από τις 5.000 στις 8.000 ευρώ για την επόμενη χρονιά και στις 10.000 για τη μεθεπόμενη. Αντικατάσταση του «χαρατσιού» από νέο ΕΤΑΚ πιο διευρυμένο και πιο δίκαιο. Σταδιακή μείωση των φορολογικών συντελεστών - συμπεριλαμβάνονται ΦΠΑ και φόρος στην εστίαση. Επίσπευση ανακήρυξης ΑΟΖ, ώστε να αξιοποιηθεί ο ενεργειακός πλούτος κ.ά. Το τι ακολούθησε για το λαό, με την εκλογή της ΝΔ, είναι γνωστό...
Αλλά και το 2009, για να μείνουμε στα όρια της κρίσης, το ΠΑΣΟΚ είναι αυτό που προβλήθηκε ως το «μικρότερο κακό» απέναντι στην κυβέρνηση της ΝΔ, η οποία προκήρυξε πρόωρες εκλογές, αναγγέλλοντας «επώδυνα αλλά αναγκαία μέτρα», όταν ο Γ. Παπανδρέου δημιουργούσε «ρεύμα διακυβέρνησης», με το «λεφτά υπάρχουν».

Πάντα μεγαλύτερο, πάντα χειρότερο

Τι προκύπτει απ' όλα τα παραπάνω; Οτι ο εγκλωβισμός στη λογική του «μικρότερου κακού» και η επιλογή του οδηγούν πάντα σε ένα μεγαλύτερο. Και ότι το επόμενο «μικρότερο κακό» είναι πάντα μια χειρότερη εκδοχή του προηγούμενου. Γιατί; Επειδή η αποδοχή του δίνει έδαφος στο κεφάλαιο να κλιμακώνει διαρκώς την αντιλαϊκή επίθεση, φέρνοντας κάθε φορά σε χειρότερη θέση τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.
Κάπως έτσι, η κυβερνητική εναλλαγή στη βάση του «μικρότερου κακού» λειτουργεί ως ελιξίριο για το αστικό σύστημα και διασφαλίζει τη συνέχεια της αντιλαϊκής πολιτικής.
Η παράσταση παραμένει ίδια, ενώ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους εναλλάσσονται παλιές καραβάνες με νέες εφεδρείες της αστικής τάξης.
Ο λαός σήμερα έχει την πείρα να δει πού τον οδήγησε όλα αυτά τα χρόνια η λογική του «μικρότερου κακού». Διάλεξε τις «παραχωρήσεις κρατικών υποδομών μέσα από συμπράξεις» του ΣΥΡΙΖΑ, αντί για το «ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας» των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, για να διασφαλίσει τάχα τα εργασιακά και άλλα δικαιώματα, αλλά σήμερα βλέπει τις εργασιακές σχέσεις στα 14 περιφερειακά αεροδρόμια να πάνε από το κακό στο χειρότερο, τα λιμάνια να παραδίνονται σε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, η παραπέρα ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ να προχωράει σε βάρος των εργαζομένων της επιχείρησης και την ενεργειακή φτώχεια να αυξάνεται.
Διάλεξε τον νόμο Κατρούγκαλου, στη θέση του νόμου Λοβέρδου - Κουτρουμάνη και την Αχτσιόγλου στη θέση του Βρούτση, για να βλέπει σήμερα τις συντάξεις ρημαγμένες και την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να εφαρμόζει τους μνημονιακούς νόμους των προηγούμενων για τον κατώτερο μισθό, παγιώνοντας μια ζούγκλα χωρίς προηγούμενο στην αγορά εργασίας.

Με σημαία τις σύγχρονες ανάγκες

Το «μικρότερο κακό» επομένως είναι βασικό στοιχείο του δρόμου που μας έφερε έως εδώ. Τα πράγματα θα ήταν καλύτερα για το λαό αν τα κάλπικα διλήμματα και οι αυταπάτες που σκορπούν τα κόμματα του κεφαλαίου, έβρισκαν πιο ισχυρό ανάχωμα τα προηγούμενα χρόνια. Από καλύτερες θέσεις θα πάλευε σήμερα, αν είχαν γίνει μεγαλύτερα βήματα στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, στη συμπόρευση εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων, αγροτών για τη συγκρότηση της Κοινωνικής Συμμαχίας, στην αντιπαράθεση με την αντιλαϊκή πολιτική του κεφαλαίου, της ΕΕ και των κομμάτων τους.
Είναι ευκαιρία λοιπόν, μπροστά και στις εκλογές, ο λαός να δώσει απάντηση και αυτήν τη φορά να κάνει τη διαφορά! Αυτό προϋποθέτει ισχυρό ΚΚΕ παντού, και στις τρεις κάλπες, για ισχυρή λαϊκή αντιπολίτευση την επόμενη μέρα. Προϋποθέτει την οργάνωση της αντεπίθεσης, που στη σημαία της θα γράφει «ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών», κόντρα στη μιζέρια και την απογοήτευση του συμβιβασμού με το «μικρότερο κακό».

Δυνατό ΚΚΕ στο Ευρωκοινοβούλιο, δύναμη για τον ίδιο το λαό και το κίνημά του

Στις θέσεις του Κόμματος για την ΕΕ αναφέρθηκε μεταξύ άλλων ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπας, σε συνέντευξή του στην ΕΡΤ1

«Ενα δυνατό ΚΚΕ και στο Ευρωκοινοβούλιο θα σημάνει δύναμη για τον ίδιο το λαό, το κίνημά του, αντιμετώπιση μιας κατάστασης και μιας δύσκολης πορείας της χώρας και των λαϊκών προβλημάτων όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης, για τις οποίες έχει και η ΕΕ τεράστιες ευθύνες και οι ελληνικές κυβερνήσεις. Και βεβαίως θα σημάνει την αρχή μιας συνολικής αντεπίθεσης και μέσα στη χώρα και στην Ευρώπη», τόνισε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπας, μιλώντας το βράδυ της Πέμπτης στην ΕΡΤ1 και στον δημοσιογράφο Ν. Μερτζάνη.
Στην εφ' όλης της ύλης συνέντευξη, μεγάλο κομμάτι ήταν αφιερωμένο στη στάση του ΚΚΕ απέναντι στην ΕΕ, όπως και στην πορεία της ιμπεριαλιστικής ένωσης.
Ερωτηθείς γιατί να ψηφίσει ο λαός το ΚΚΕ στις ευρωεκλογές αφού αυτό είναι εναντίον της ΕΕ, ο Δ. Κουτσούμπας σημείωσε: «Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, υπάρχει ένα 74% του ελληνικού λαού που αμφισβητεί την ΕΕ. Και τη γέννησή της και την πορεία της όλες αυτές τις δεκαετίες, και πολύ περισσότερο την πρόσφατη πορεία, που τη γνώρισε ματώνοντας κυριολεκτικά τα τελευταία 10 χρόνια της οικονομικής κρίσης με τις πολιτικές και τις αντιδραστικές κατευθύνσεις που έδωσε. Αρα λοιπόν αυτό το 74% στο οποίο εμείς απευθυνόμαστε θα πρέπει να εκπροσωπηθεί στη Βουλή. Δεν λέω ότι θα το πάρουμε και το 74%, γιατί θα ήταν διαφορετικό φυσικά, και άλλες συνθήκες, διαφορετικές συνθήκες. Ομως απευθυνόμαστε σε αυτούς τους ανθρώπους που είναι εργάτες, άνεργοι, επαγγελματίες, επιστήμονες, νέοι, νέες, συνταξιούχοι. (...) Αυτός ο κόσμος που υποφέρει, βλέπει σήμερα τι συμβαίνει στην ΕΕ, πρέπει να έχει δυνατή φωνή και μέσα στο Ευρωκοινοβούλιο.
-- Δυνατή φωνή θα είναι μόνο από το ΚΚΕ;
-- Μα κυρίως από το ΚΚΕ. Διότι το 90% των αντιλαϊκών αποφάσεων, των αντιδραστικών αποφάσεων της ΕΕ που αφορούσαν τον ελληνικό λαό, τη χώρα μας, την πατρίδα μας, το ψήφισαν όλες οι κυβερνήσεις με μια φωνή και με μια πνοή και με ένα χέρι σηκωμένο. Το 90%, παρακαλώ, των αντιδραστικών αποφάσεων».
Σχετικά με το αν το ΚΚΕ έχει συμμαχίες στην Ευρώπη, ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ ανέφερε ότι «καταρχήν έχουμε κάθε χρόνο συναντήσεις. Γίνονται στην έδρα της ΕΕ, στις Βρυξέλλες, όπου γίνεται η Ευρωπαϊκή Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων από όλη την Ευρώπη. Εκεί συμμετέχουν περίπου 40 Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα, όπου συζητάμε γύρω από συγκεκριμένα ζητήματα που αφορούν την ευρωπαϊκή πορεία, αφορούν τις χώρες, αφορούν τα προβλήματα των εργαζομένων, και από κει και πέρα αυτή η συνεργασία θέλουμε και να εδραιωθεί και να εμπεδωθεί παραπέρα. Εχουμε επίσης μια πιο στενή συνεργασία με 29 Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα που ονομάζεται Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Πρωτοβουλία, με τους οποίους συνεργαζόμαστε πιο στενά και βεβαίως θέλουμε περισσότερο και βοηθάμε, ώστε αυτά τα κόμματα να ενισχυθούν και στο Ευρωκοινοβούλιο και σε εθνικό επίπεδο στις χώρες τους, έτσι ώστε να γίνει το κομμουνιστικό κίνημα, το εργατικό συνολικότερα κίνημα, ξανά μια πολύ ισχυρή δύναμη, και σε κάθε ξεχωριστή χώρα αλλά και στο σύνολο της ευρωπαϊκής ηπείρου».

Αυτό το σύστημα γεννά το φασισμό

Ο Δ. Κουτσούμπας ρωτήθηκε και για την άνοδο των λεγόμενων ευρωσκεπτικιστών και της ακροδεξιάς στην Ευρώπη. «Υπάρχει αυτό το φαινόμενο», σημείωσε. «Μας ανησυχεί, το παρακολουθούμε. Βέβαια δεν νομίζω ότι έχει τέτοια έκταση, και ειδικά σήμερα, έτσι όπως το παρουσιάζουν. Δηλαδή νομίζω ότι βρισκόμαστε σε φάση υποχώρησης αυτού του ρεύματος. Μένει βέβαια να το δούμε. Αυτό είναι μια εκτίμηση από αυτά που βλέπουμε σε όλες τις χώρες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν αυτά τα κόμματα που κυβερνάνε, που είναι ακροδεξιά, συντηρητικά, αντιδραστικά ή έχουν πάρε δώσε με το φασιστικό ρεύμα στα πλαίσια αυτού του συστήματος. Ομως να μην ξεχνάμε ότι αυτό το σύστημα γεννά τον φασισμό. Γιατί για όλη την ΕΕ - μιλάμε για το καπιταλιστικό σύστημα βεβαίως - μιλάμε για μία καπιταλιστική ένωση. Αυτό είναι γνωστό, δεν χρειάζεται τώρα να το αναλύσουμε. Αυτό το λένε όλοι και είναι φως φανάρι τι συμβαίνει σήμερα στην ΕΕ. Αρα λοιπόν οι μονοπωλιακοί όμιλοι, όπως στη δεκαετία του '30 ενίσχυσαν και χρηματοδότησαν τον Χίτλερ, την άνοδο του φασισμού στη Γερμανία, ή στην Ιταλία την άνοδο του Μουσολίνι, έτσι και σήμερα βλέπουμε να χρηματοδοτούν και να ενισχύουν τέτοια σχήματα, εν ονόματι ενός κάλπικου ουσιαστικά ευρωσκεπτικισμού - γιατί υπάρχει αν θέλετε και ένας "υγιής" ευρωσκεπτικισμός.
-- Ο δικός σας δηλαδή...
-- Εμείς δεν λεγόμαστε ευρωσκεπτικιστές, γιατί έχει καθιερωθεί ως ένα αντιδραστικό ρεύμα πλέον στην πολιτική ορολογία, αλλά λέω για την ουσία. Αυτός που σκέφτεται για παράδειγμα είτε αρνητικά είτε αμφισβητεί την ΕΕ, άλλος πλευρές της, άλλος συνολικά την πολιτική της και τις αντιδραστικές κατευθύνσεις, δεν μπορούμε να τον εντάσσουμε στο αντιδραστικό ρεύμα. Γιατί μπορεί η σκέψη του, όπως και οι προτάσεις του, να είναι σε προοδευτική κατεύθυνση. Μιλάμε για μια κατεύθυνση που θα λύνει προβλήματα λαϊκά, αφορά δηλαδή την πλειοψηφία του λαού. Αρα δεν μπορεί παρά αυτό να έχει τέτοιο προοδευτικό πρόσημο, και από αυτή τη σκοπιά λέμε ότι πρέπει να αλλάξουν οι συσχετισμοί συνολικά, μέχρι να ανατραπεί όλο αυτό το οικοδόμημα».

Πρόοδος είναι οι λαοί να βρίσκονται στην εξουσία

Στη συνέχεια ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρθηκε στις διάφορες εξίσου αντιλαϊκές εκδοχές για την πορεία της ιμπεριαλιστικής ένωσης, υπογραμμίζοντας ότι «σήμερα αυτά τα κόμματα - ακροδεξιά, συντηρητικά και άλλες δυνάμεις - μιλάνε είτε για διάλυση της ΕΕ είτε για χαλαρές σχέσεις είτε, για παράδειγμα, πιο σκληρό πυρήνα στην Ευρωζώνη και να πεταχτούν έξω κάποιοι άλλοι. Μην αφαιρούμαστε από το γεγονός ότι είναι και τμήματα του μεγάλου κεφαλαίου σε αυτές τις χώρες που έχουν μεγάλα συμφέροντα και καθοδηγούν αυτές τις πολιτικές δυνάμεις που θέλουν και καλλιεργούν φυγόκεντρες τάσεις στην ΕΕ. Αυτό δεν είναι προοδευτικό κατ' ανάγκη. Η Μέι ας πούμε, στη Μεγάλη Βρετανία, ή όσοι ήταν με το Brexit και αυτά που συμβαίνουν (...) εκεί δεν είναι από προοδευτική σκοπιά, δεν είναι από φιλολαϊκή σκοπιά, δεν είναι προτάσεις υπέρ του λαού τους, για παράδειγμα να ανατρέψουν το σύστημα αυτό και να πάνε σε ένα δίκαιο, ανθρώπινο, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, σε μια σοσιαλιστική, μια δίκαιη κοινωνία. Είναι σε αντιδραστική κατεύθυνση. Θέλουν να κάνουν τον καπιταλισμό ακόμα πιο βάρβαρο, πιο σκληρό. Αυτό δεν είναι προοδευτικό ρεύμα.
Οπως κι απ' την άλλη μεριά, διάφοροι που ορκίζονται ότι θέλουν την ενοποίηση, την παραπέρα συνταγματική ενοποίηση της ΕΕ, την πολιτική ενοποίηση, την οικονομική ενοποίηση. Και αυτό είναι αντιδραστικό ρεύμα. Γιατί η εμβάθυνση της ενοποίησης της ΕΕ σημαίνει πιο ισχυρός ο πυρήνας των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, των μονοπωλιακών ομίλων, που θα έχει την εξουσία και ουσιαστικά ποδηγετεί λαούς, λαϊκά κινήματα.
Από αυτή τη σκοπιά, λοιπόν, εδώ λέμε άλλο πράγμα. Εδώ μιλάμε για μια αλλαγή συνολικά, σε κάθε χώρα, όπως στην Ελλάδα, δηλαδή με μια λαϊκή διακυβέρνηση, όπου ο λαός θα έχει πραγματικά την εξουσία, και βεβαίως στις άλλες χώρες, στα κράτη - μέλη σήμερα της Ευρώπης, όπου κι εκεί οι λαοί θα έχουν λαϊκές διακυβερνήσεις, που θα βλέπουν το σοσιαλισμό, θα βλέπουν το λαό πραγματικά στην εξουσία».

Ουτοπία είναι να πιστεύουμε ότι θα «ανθρωπεύσουμε» τον καπιταλισμό και την ΕΕ

«Στη συγκεκριμένη συγκυρία μπορούμε να σκεφτούμε την Ελλάδα εκτός ΕΕ;», ρωτήθηκε στη συνέχεια ο Δ. Κουτσούμπας και σημείωσε πως «είναι πολύ καθαρό, τουλάχιστον για το Κομμουνιστικό Κόμμα: Ουτοπία κατά την άποψή μας είναι αυτό που ζούμε όλα αυτά τα χρόνια, όπου υπάρχουν κυβερνήσεις όπως είναι και η σημερινή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία τέσσερα χρόνια, όπως είναι διάφορες άλλες σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις στην ΕΕ, που λένε ότι μπορούμε να κάνουμε καλύτερο, να "ανθρωπεύσουμε" τον καπιταλισμό. Οτι μπορούμε να κάνουμε φιλολαϊκή αυτή την ΕΕ. Αυτό είναι ουτοπία. Αυτό σε οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια να υποτάσσεσαι στις αντιδραστικές κατευθύνσεις που έχει η Κομισιόν, η ΕΕ, και βεβαίως από κει και πέρα να υλοποιείς αντιλαϊκές πολιτικές σε βάρος των εργατών, των αγροτών, των επαγγελματιών, των επιστημόνων, της νεολαίας, των συνταξιούχων. Και αυτό συμβαίνει και στην Ελλάδα, πολύ περισσότερο, με πιο βίαιο τρόπο, αυτό έγινε λόγω της οικονομικής κρίσης, αλλά και στις άλλες χώρες.
-- Πόσο εφικτό όμως είναι αυτό κ. Κουτσούμπα;
-- Οσο εφικτό είναι να αποφασίσουν οι λαοί. Δηλαδή αυτή τη συζήτηση που κάνουμε εμείς εδώ (...) αυτή η κουβέντα γίνεται και στις συγκεντρώσεις που έχουμε, γίνεται και στα καφενεία (...) γίνεται απ' άκρη σ' άκρη σε όλη την Ελλάδα σήμερα. Και το θέμα είναι να το αποφασίσεις. Γιατί καταλήγουν οι ίδιοι "ναι, αν δεν ψηφίσουμε δε θα το αλλάξουμε", αν δεν ενισχύσουμε το ΚΚΕ στο σωματείο, στο σύλλογο, στο εργατικό σωματείο, στο κίνημα, στους αγώνες, στο δήμο, στην Περιφέρεια, στη Βουλή, στην Ευρωβουλή, βεβαίως δεν θα μπορέσουμε να αλλάξουμε τους συσχετισμούς. Και ξέρετε, αυτή τη συζήτηση την κάνουν και στις πλατείες των Παρισίων στη Γαλλία, και στη Γερμανία οι εργάτες, και στην Ισπανία, και στην Ιταλία που ήμουν την προηγούμενη βδομάδα, και σε όλες τις χώρες αυτό συζητάνε. "Είναι ουτοπικό ρε παιδιά αυτό; Γίνεται μόνοι μας να πάμε;". Αλλά μήπως μπορούμε και οι Ελληνες και οι Γάλλοι και οι Γερμανοί, οι εργάτες, οι αγρότες, οι επαγγελματίες, να αλλάξουμε την κατάσταση και στις χώρες μας και συνολικά στην Ευρώπη, έτσι ώστε να βαδίσουμε έναν άλλο δρόμο, όπου θα υπάρχει μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς φτώχεια, χωρίς πολέμους, χωρίς ανασφάλεια;
Αυτό το ρεύμα, αυτή η συζήτηση, θα πρέπει να καταλήξει και κάπου. Και πρέπει να καταλήξει για παράδειγμα - επειδή είμαστε δυο μέρες πριν τις εκλογές - ότι το διακύβευμα είναι αυτός που συζητάει και προβληματίζεται έτσι να πάει να ρίξει στην κάλπη το ΚΚΕ. Και εδώ και στις άλλες χώρες, με τα Κομμουνιστικά, τα Εργατικά Κόμματα να αλλάξει συσχετισμούς στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ετσι λοιπόν θα γίνουν οι αλλαγές και θα αρχίσει να αλλάζει αυτό που λέμε αρνητικός συσχετισμός δυνάμεων, για να φτάσουμε σε αυτό που είναι όραμα, που για μας είναι σχέδιο, είναι στόχος, αλλά σε αυτό που είναι ιδανικό και όλοι μας λένε "δίκιο έχετε, εκεί πρέπει να πάμε".
-- Βλέπετε αυτό το ρεύμα να δυναμώνει στην ΕΕ την επομένη των ευρωεκλογών;
-- Ναι, αυτό παλεύουμε σήμερα. Είναι πολύ σημαντική η συμβολή του ΚΚΕ σε αυτό. Βέβαια, αυτά δεν γίνονται αυτόματα, δεν γίνονται σε μια νύχτα. Μακάρι να γινόταν πολύ απλά, μέσα σε δυο μέρες, αλλαγές και ανατροπές. Ναι, αλλά μπορεί να ξεκινήσει μια διαδικασία. Αν το αφήνουμε έτσι δεν θα ξεκινήσει ποτέ. Γιατί αυτό το ζήσαμε. Με αυτό το "δε γίνεται", "μήπως είναι ουτοπία", "θα είναι πολύ αργά", "δεν ξέρω αν θα ζω τότε" που λέει ο καθένας, συνεχώς πάμε από το κακό στο χειρότερο. Συνεχώς δεν κάνουμε το βήμα που πρέπει, αναβάλλουμε για αργότερα για παράδειγμα την ψήφο στο ΚΚΕ, ή σκέφτεται κάποιος "την άλλη φορά θα το κάνω", και η άλλη φορά είναι χειρότερη. Τα ζήσαμε. Δείτε μόνο την τελευταία 10ετία, για να μην πάμε 20ετία, 30ετία (...) πόσο αρνητικά επέδρασε αυτή η λογική και αυτή η στάση των ευρωπαϊκών λαών, αλλά και του ελληνικού λαού, στο να έχουν αυτήν την άσχημη κατάσταση που βιώνουμε σήμερα, με τις αντιλαϊκές πολιτικές όλων των κυβερνήσεων».

Να κάνουμε αποφασιστικό βήμα μπροστά, με δυνατό ΚΚΕ, δυνατότερο λαό!

Από το βήμα της μεγάλης προεκλογικής συγκέντρωσης ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπας, απήθυνε πλατύ κάλεσμα σε κάθε προοδευτικό, αριστερό άνθρωπο, σε κάθε αγωνιστή «που δεν βολεύεται με λιγότερο ουρανό», στον λαϊκό κόσμο που αναγνωρίζει στο ΚΚΕ την εντιμότητα, τη συνέπεια, την υπευθυνότητα, να βαδίσει μαζί με το ΚΚΕ, στον ίδιο δρόμο για το δίκιο μας, για τη ζωή μας και τη ζωή των παιδιών μας, για να δυναμώσει την επόμενη μέρα η λαϊκή αντιπολίτευση, κόντρα στον πραγματικό αντίπαλο, την ΕΕ, το κεφάλαιο και τα στηρίγματά τους στις κυβερνήσεις, στους δήμους και στις Περιφέρειες, για να βγει την επόμενη μέρα δυνατότερος ο λαός, για να ορθωθεί πραγματικό τείχος στο φασισμό. Διαβεβαιώνοντας όλους όσους αφορά το κάλεσμα αυτό ότι το ΚΚΕ «έχει σχέδιο και για το σήμερα και για το αύριο, φωτίζει με το ανατρεπτικό του Πρόγραμμα το δρόμο για μια διαφορετική οργάνωση της κοινωνίας και της οικονομίας, με το λαό στην εξουσία και πραγματικό ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει. Γιατί αυτό σήμερα είναι το προοδευτικό και σύγχρονο. Η "Ελλάδα των πολλών" είναι η Ελλάδα του σοσιαλισμού!».

Η ελπίδα και η προοπτική έχουν όνομα: ΚΚΕ

«Απευθύνουμε κάλεσμα στους εργάτες, στους υπάλληλους, στους ανέργους, στους ανθρώπους του μόχθου, στα νέα παιδιά που για πρώτη φορά θα ψηφίσουν, να φτάσουν στην κάλπη με τα ψηφοδέλτια του αγώνα, της ελπίδας και της προοπτικής», σημείωσε ο Δ. Κουτσούμπας, υπογραμμίζοντας πως «αυτή η ελπίδα, αυτή η προοπτική έχει όνομα και γράφεται με μεγάλα γράμματα: Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας στις ευρωεκλογές. "Λαϊκή Συσπείρωση" στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές.

Κι αυτό το ξέρουν καλά όχι μόνο όσοι έχουν αποφασίσει να στηρίξουν το ΚΚΕ παντού, αλλά και όλοι όσοι και όσες ακόμα το σκέφτονται! Ξέρουν καλά πως αν υπάρχει ένα κόμμα που έχει βάλει τη σφραγίδα του στους αγώνες του λαού μας, για να πάρει πίσω τα κλεμμένα, για να διεκδικήσει τα αυτονόητα, αυτό είναι το ΚΚΕ.
Ξέρουν καλά πως εμείς κρατήσαμε την ελπίδα ζωντανή, όλα αυτά τα χρόνια, μαζί με άλλους αγωνιστές που πορεύονται πλάι μας, μέσα στους τόπους δουλειάς, στις γειτονιές, στις πόλεις, στα χωριά, στα μπλόκα της αγροτιάς, στα σχολεία και τις σχολές.
Ξέρουν καλά πως ακόμα και αν δεν συμφωνούν σε όλα μαζί μας, υπάρχει προοπτική για το λαό. Και αυτή, σε πείσμα όλων, την κρατάει ανοιχτή μόνο το ΚΚΕ, με την ανατρεπτική πολιτική του πρόταση. Σε όλους αυτούς απευθυνόμαστε και τους λέμε:
Τώρα είναι η ώρα να κάνετε αυτό που κάθε φορά αναβάλλετε για αργότερα! Ρίξτε στην κάλπη το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ, της "Λαϊκής Συσπείρωσης". Γιατί όλοι θέλετε - μας το λέτε άλλωστε καθημερινά - να πάει καλά το ΚΚΕ στις εκλογές. Θέλετε να ανεβάσει τα ποσοστά του, να αυξήσει τις δυνάμεις του παντού, και στην Ευρωβουλή και στους δήμους και στις Περιφέρειες.
Γιατί, κατά βάθος, ξέρετε πως τα δύσκολα δεν τέλειωσαν. Και στα δύσκολα ο λαός πρέπει να έχει στήριγμα, αποκούμπι. Και αυτό ήταν, είναι και θα είναι το ΚΚΕ. Η ενίσχυση, λοιπόν, του ΚΚΕ παντού είναι στο χέρι σας!

Γι' αυτό, κάντε τώρα δική σας υπόθεση την ισχυροποίηση του ΚΚΕ, για να μπορεί η πλειοψηφία του λαού μας να χαμογελά το βράδυ των εκλογών. Κι αυτό το χαμόγελο το χρειαζόμαστε για να τονώσουμε την αισιοδοξία του λαού μας, για να δυναμώσουμε τους αγώνες, τη διεκδίκηση. Το χρειαζόμαστε για να πάρουμε δύναμη που θα επιστρέφει κάθε μέρα στο λαό, για να φωτίσουμε επιτέλους τον δικό μας, το δρόμο του λαού, με την εξουσία στα δικά του χέρια. Μπορούμε, με ισχυρό ΚΚΕ παντού!».

Ο λαός να γίνει πρωταγωνιστής, όχι θεατής και κομπάρσος στην κακοπαιγμένη παράσταση ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ

Αναφερόμενος στη σκιαμαχία ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, που «ανεβάζει στροφές» λίγο πριν την κάλπη, υπογράμμισε: «Αυτές τις τελευταίες μέρες πριν την κάλπη, ανεβαίνει ξανά η ίδια κακοπαιγμένη παράσταση. Οι ρόλοι είναι μοιρασμένοι στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ, στον Τσίπρα και τον Μητσοτάκη. Το σενάριο γνωστό, αντιλαϊκό. Στημένες κοκορομαχίες για τα μικρά, τα επιμέρους, για να κρύψουν ότι στα μεγάλα, στα κρίσιμα για τη ζωή του λαού, συμφωνούν και επαυξάνουν. (...)
Το ερώτημα είναι απλό: Αφορά το λαό όλη αυτή η αντιπαράθεση; Αφορά το λαό ποιος θα δουλεύει για το κεφάλαιο, για τους μεγάλους επιχειρηματίες και ενάντια στα συμφέροντά του; Ποιος θα τρέχει για να υλοποιήσει τα σχέδια των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ; Αφορά το λαό ποιος θα απολαμβάνει τη στήριξη αυτών που και μέσα στην κρίση είδαν τα κέρδη τους να μεγαλώνουν, ενώ τα δικαιώματα των λαϊκών στρωμάτων, των εργαζομένων, των συνταξιούχων έπεσαν στα τάρταρα;
Το δίλημμα για το λαό δεν είναι σε ποιανού επιχειρηματία τα κότερα πίνουν τις σαμπάνιες τους τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ ή του ΚΙΝΑΛ, των άλλων αστικών κομμάτων.
Το έχουμε πει και θα το επαναλάβουμε: Στο ίδιο κότερο είναι όλοι τους, όταν μαζί ψήφιζαν την εθελοντική και μάλιστα μειωμένη φορολογία για τους εφοπλιστές, όταν ψήφιζαν όλες τις φοροαπαλλαγές για το μεγάλο κεφάλαιο, τις επιδοτήσεις στις μπίζνες των μονοπωλίων, όταν ψήφιζαν το τρίτο μνημόνιο, όταν ο ένας ψήφιζε κι ο άλλος εφάρμοζε τους μνημονιακούς νόμους, όταν επιτίθεντο στο δικαίωμα της απεργίας.
Τότε, όλοι αυτοί μαζί στο ίδιο κότερο βρίσκονταν. Και συνεχίζουν να βρίσκονται, όσο και αν προσπαθούν να κρύψουν ότι συμπλέουν στα βασικά, στα κύρια. Ομως ο λαός μας δεν θέλει πλέον να παραμείνει θεατής ή - ακόμα χειρότερα - κομπάρσος, με πρωταγωνιστές τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ. Ο λαός θέλει να γίνει ο ίδιος πρωταγωνιστής.
Στις εκλογές μπορεί με ισχυρό ΚΚΕ να κάνει την πραγματική διαφορά. ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ - και από κοντά και το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ - του λένε, χωρίς να ντρέπονται, ότι πρέπει να θεωρήσει "περασμένα - ξεχασμένα" όλα όσα έχασε μέσα στην κρίση τα προηγούμενα χρόνια. Στην ουσία αυτό του λένε να ψηφίσει την Κυριακή: Να τους χαρίσει τα κλεμμένα. Αυτό του λέει ο Τσίπρας, όταν λέει πως το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ γράφει πάνω "13η σύνταξη". Αυτό του λέει ο Μητσοτάκης, όταν λέει πως θέλει "να μειώσει τους φόρους, να δημιουργήσει νέες, καλύτερες δουλειές" και γι' αυτό "θα διαπραγματευτεί χαμηλότερα πλεονάσματα". Τις είδαμε, τις ζήσαμε τις "διαπραγματεύσεις" τους».

Ζητάνε ψήφο - έγκριση για τον επόμενο γύρο αντιλαϊκής επίθεσης

«Το δίλημμα δεν είναι ποιος από τους δύο, γιατί η πείρα όλων αυτών των χρόνων δείχνει πως δεν υπάρχει κάποιο μικρότερο κακό», σημείωσε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, καλώντας το λαό να σκεφτεί «τι λέγανε και πού βρισκόμαστε σήμερα: Για να μη γίνουμε η γενιά των 700 ευρώ, φτάσαμε να γίνουμε η γενιά των 400 και 300 ευρώ. Για να κρατήσουμε μια θέση εργασίας, μας τη μοίρασαν στα δύο και στα τρία. Για να σώσουμε τις συντάξεις, φτάσαμε στα επιδόματα πείνας, για παλιούς και νέους συνταξιούχους. Για να απαλλαγούμε από τον ΕΝΦΙΑ, φτάσαμε σήμερα να πληρώνουμε όχι μόνο τον ΕΝΦΙΑ αλλά και νέους φόρους και χαράτσια. Για να απαλλαγούμε από τα μνημόνια του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, φορτωθήκαμε ένα τρίτο που όλοι μαζί ψήφισαν. Για να διαγραφεί ένα χρέος που δεν το δημιούργησε ο λαός μας, βρεθήκαμε με ένα ακόμα μεγαλύτερο χρέος που το φορτωθήκαμε εμείς και τα δισέγγονά μας. Για να γλιτώσουμε από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ πριν, φορτωθήκαμε ένα νέο ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ, με τους ακροδεξιούς των ΑΝΕΛ και άλλους πολιτικούς γυρολόγους από το παλιό χρεοκοπημένο ΠΑΣΟΚ. Και τελικά, από το μικρότερο κακό πηγαίνουμε πάντα σε ένα μεγαλύτερο! Φτάσαμε στις παροχές ψίχουλα, όπου η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ επιστρέφει στο λαό 1 από τα 10 που του έχει κλέψει, ενώ τα υπόλοιπα 9 τα δίνει ως δώρο στο κεφάλαιο, και θέλει να της πει ο λαός και "ευχαριστώ"! Κι αυτό το "ευχαριστώ", αν γίνει και ψήφος, θα είναι η έγκριση για τον επόμενο γύρο αντιλαϊκής επίθεσης».

Η Ελλάδα και η Ευρώπη των λαών είναι η Ελλάδα και η Ευρώπη του σοσιαλισμού

Αναφερόμενος στο κυβερνητικό αφήγημα της «Ελλάδας των πολλών», ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ υπογράμμισε: «"Πατρίδα", τόσο για τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και για τη ΝΔ, είναι τα συμφέροντα της αστικής τάξης, των ελίτ, που και οι δύο υπηρετούν, έστω και με διαφορετικό στιλ, με διαφορετική φρασεολογία. Αλλωστε, για όλους αυτούς ψήφισαν παρέα το τρίτο και πιο βάρβαρο μνημόνιο. Για αυτές τις ελίτ έχουν ψηφίσει μαζί το τελευταίο διάστημα μια μεγάλη λίστα από παροχές, φοροαπαλλαγές και επιδοτήσεις στο μεγάλο κεφάλαιο. (...)
Και στην Ελλάδα και παντού, υπάρχουν δύο πατρίδες που βρίσκονται σε ανειρήνευτη σύγκρουση μεταξύ τους. Από τη μία είναι η πατρίδα της εργατικής τάξης, του ελληνικού λαού, που με τους κόπους του φτιάχνει ό,τι βλέπουμε σήμερα σε αυτόν τον τόπο. Από την άλλη είναι η πατρίδα μιας χούφτας εκμεταλλευτών - παράσιτων, που χωρίς να προσφέρουν τίποτα τσεπώνουν όλο τον πλούτο, που όταν τους συμφέρει παίρνουν τις επιχειρήσεις τους και τις μεταφέρουν σε άλλες "πατρίδες" ή σηκώνουν στα καράβια τους άλλες, ξένες σημαίες, γιατί αυτό συμφέρει τα κέρδη τους. Αυτών την "πατρίδα" ταΐζουν με την πολιτική τους ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ και οι υπόλοιποι.
Η Ελλάδα και η Ευρώπη των λαών, της αλληλεγγύης και της συνεργασίας μπορεί να είναι μόνο η Ελλάδα και η Ευρώπη του σοσιαλισμού. Εξω από τα δεσμά των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, με τους λαούς σε κάθε χώρα να έχουν στα χέρια τους την εξουσία και τον πλούτο που παράγουν. Και γι' αυτό, την Ελλάδα των πολλών δεν μπορεί να την κάνει πραγματικότητα καμία αντιλαϊκή κυβέρνηση, όπως κι αν ονομάζεται, από όπου κι αν κρατάει η σκούφια αυτών που την απαρτίζουν.
Η Ελλάδα των πολλών μπορεί να γίνει πράξη μόνο μέσα από την πάλη των πολλών, των εργαζομένων, των αγροτών, των επαγγελματιών, από τη συμμαχία τους, που θα σαρώσει το κεφάλαιο και την εξουσία του. Για να δυναμώσει σήμερα αυτή η προοπτική, για να δυναμώσει η εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση απέναντι στις από χέρι αντιλαϊκές κυβερνήσεις και τους προθύμους τους, για να συγκεντρωθούν δυνάμεις στην καθημερινή σύγκρουση με τις αντιλαϊκές κυβερνήσεις και το κεφάλαιο, ο λαός μας χρειάζεται ένα πολύ πιο ισχυρό ΚΚΕ παντού».