CAPITALISM IS HERE- Η πορνοποίηση μιας γενιάς

 Η πορνοποίηση μιας γενιάς

...Σε μία αγορά που πουλάει ψηλοτάκουνες γόβες για μωρά και τάνγκα για προέφηβες, δεν χρειάζεται να είναι κανείς μεγαλοφυΐα για να δει πως το σεξ -για να μην πούμε το πορνό- εισβάλει στις ζωές μας. ...

Τόσο τα αγόρια όσο και τα κορίτσια έχουν μπερδευτεί εντελώς σε σχέση με το τι είναι επιτρεπτό και τι όχι. Ίσως να είναι όλο και πιο επείγον να βοηθήσουμε τα παιδιά να κάνουν αυτή τη διάκριση.

Η ιδέα για ένα βιβλίο που να αφορά την κουλτούρα του πορνό ήρθε στον Κέβιν Σκοτ (Kevin Scott) τη μέρα που η κόρη του αποφάσισε πως έπρεπε απαξάπαντος να αποκτήσει ένα πόνι «Μπρατζ».

Επί μήνες το πεντάχρονο κορίτσι τον παρακαλούσε να της πάρει μία κούκλα «Μπρατζ» -με τακούνι-στιλέτο, δικτυωτό καλτσόν, μίνι φούστα, και πελώρια κουταβίσια μάτια στο υπερμέγεθες κεφάλι.

Αλλά το βλέμμα της κούκλας φαινόταν στον Σκοτ κάπως υπερβολικά σέξι για ένα προνήπιο, κι έτσι αποφάσισαν με τη σύζυγό του να πάρουν στην κόρη τους μία άλλη κούκλα, που ικανοποίησε τη μικρή μια χαρά. Μόνο που λίγους μήνες αργότερα, η «Μπρατζ» έβγαλε τη σειρά της «μωρά Μπρατζ». «Αν οι κούκλες Μπρατζ έμοιαζαν με εκπορνευόμενες Μπάρμπι, αυτά τα "μωρά" έμοιαζαν επίσης να εκπορνεύονται!» ξεσπάει ο Σκοτ.

Για μία ακόμα φορά κατάφερε να πείσει την κόρη του να της πάρει ένα «μικρό μου πόνι» και προς στιγμή, κάθε σχετική συζήτηση σταμάτησε. Έως ότου, όπως ήταν αναμενόμενο, η Μπρατζ έβγαλε τα «πόνι Μπρατζ».

Και τότε, λέει ο Σκοτ, που είναι καθηγητής αγγλικών σε ένα μικρό κολέγιο της Τζόρτζια, «συνειδητοποίησα πως η πορνο-κουλτούρα και εγώ βρισκόμαστε σε αγώνα μέχρι θανάτου για την ψυχή της κόρης μου».

Σε μία αγορά που πουλάει ψηλοτάκουνες γόβες για μωρά και τάνγκα για προέφηβες, δεν χρειάζεται να είναι κανείς μεγαλοφυΐα για να δει πως το σεξ -για να μην πούμε το πορνό- εισβάλει στις ζωές μας.

Είτε το θέλουμε, είτε όχι, η τηλεόραση το μεταφέρει στα σαλόνια μας και το διαδίκτυο στις κρεβατοκάμαρές μας. Σύμφωνα με μία έρευνα του πανεπιστημίου της Αλμπέρτα του 2007, το 90% των αγοριών και το 70% των κοριτσιών ηλικίας 13-14 ετών έχουν ήδη έρθει τουλάχιστο μια φορά σε επαφή με ρητά σεξουαλικά περιεχόμενα.

Το πρόβλημα του Σκοτ όμως δεν είναι μόνο το σεξ.

Αυτό που τον ενδιαφέρει περισσότερο είναι γιατί η δυτική κουλτούρα υιοθετεί με τόση προθυμία τις πλέον αισχρές και έκφυλες εκδοχές του σεξ, που συχνά έλκουν την καταγωγή τους απ' ευθείας από την πορνογραφία.

Στο βιβλίο του «πορνοποίηση της Αμερικής» που συνέγραψε με τη συνάδερφό του Κάρμιν Σαρακίνο (Carmine Sarracino), καθηγήτρια αγγλικής φιλολογίας, το δίδυμο επιχειρηματολογεί πως διαμέσου καταναλωτικών αγαθών σαν τις κούκλες Μπρατζ κ.ά., η επιρροή του πορνό στην κυρίαρχη κουλτούρα επηρεάζει την αυτοαντίληψη και τις συμπεριφορές μας σχεδόν στα πάντα, από τη μόδα έως τις αντιλήψεις για το σώμα μας ή τη σχέση με τη σεξουαλικότητά μας.

Είναι πολύ νωρίς για να εκτιμήσει κανείς πώς ακριβώς θα επηρεάσει μακροπρόθεσμα τα παιδιά μας η ανατροφή τους σε αυτό το υπερσεξουαλικό περιβάλλον. Αλλά ο Σκοτ και η συνεργάτης του διατυμπανίζουν πως στα σίγουρα δεν είναι αρκετά νωρίς να σημάνει κάποιος το κουδούνι του συναγερμού και να αντιμετωπίσει κριτικά όλη αυτή τη σεξουαλικότητα στην οποία εκτιθέμεθα καθημερινά.

Μολοταύτα, οι συγγραφείς δεν ζητούν να ξαναγυρίσει το πορνό στην παρανομία. Είναι αμφότεροι παιδιά της γενιάς που διαδήλωνε για σεξουαλική απελευθέρωση. Και παραδέχονται ευχαρίστως πως το πορνό συνέβαλε στη σεξουαλική αυτή απελευθέρωση.

Η διαφορά μεταξύ του τότε και του τώρα είναι πως κάπως έγινε και το πορνό -ή η θεματολογία του- υπερέβησαν τα όρια της ψυχαγωγίας «μόνο για ενήλικους» και εισέβαλαν σε κάθε σχεδόν πλευρά της καθημερινής λαϊκής κουλτούρας.

Οι Σαρακίνο και Σκοτ ορίζουν ως «πορνοποίηση» την υιοθεσία από τη διαφήμιση αλλά και ολόκληρη την κοινωνία ορισμένων κεντρικών θεμάτων της αμερικανικής πορνογραφίας: το σεξ ως διασκέδαση, η απερίφραστη εκδήλωση της σεξουαλικότητας, η «στενή» αντίληψη για το περιεχόμενο των σχέσεων μεταξύ ανδρών και γυναικών, η εξιδανίκευση των «κακών» κοριτσιών και των «βρώμικων» αγοριών, η κυριαρχία και η υποταγή.

Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στις φωτογραφίες που αναρτούν οι έφηβοι στο «μάι σπέις»: αν δε μιμούνται σκηνές πορνό που έχουν δει, μιμούνται στα σίγουρα εμπνευσμένες από το πορνό εικόνες και πόζες που αφθονούν αλλού: δερμάτινα εσώρουχα, κορσέδες και φανταχτερές γόβες-στιλέτο, που άλλοτε αποτελούσαν σήμα κατατεθέν των πορνοστάρ, αφθονούν σήμερα στα γυμνάσια και τα λύκεια.

Μία διαφήμιση για το αποσμητικό «Αξ», που απευθύνεται σε έφηβα αγόρια, χρησιμοποιεί το σλόγκαν «πώς καθαρίζουν τα βρώμικα αγόρια», ενώ η «Μπάρτον» η εταιρεία κατασκευής σκέιτμπορντ, συνεργάστηκε με το «πλειμπόι» για να παράγει μια νέα σειρά σανίδων, που ονομάστηκε «λαβ», με σήμα αισθησιακά κόκκινα χείλη καταμεσής στο παιχνίδι.

Πάνω στα σκέιτμπορντ γράφεται το σύνθημα «μου αρέσει να κυλιέμαι στα πάρκα· μου αρέσουν τα μακριά, σκληρά παιχνίδια στα παγκάκια ιδίως αν ακολουθούνται από ένα ωραίο, ζεστό τρίψιμο». Σε ένα από τα πιο δημοφιλή παιδικά βιντεοπαιχνίδια, το «γκιτάρ χίρο», απεικονίζονται ψηφιακοί αστέρες του ροκ ενώ πίσω τους μία στριπτισέζ λικνίζεται σε ένα στύλο. Οι στριπτισέζ είναι «εντάξει», σε βαθμό να περνούν σχεδόν απαρατήρητες.

Αλλά και πολλές διασημότητες μεταλλάσσονται σε ερασιτέχνες πορνοστάρ: κινηματογραφούν σεξουαλικές τους συναντήσεις -Κόλιν Φάρελ (Colin Farrell), Κιμ Καρντασιάν (Kim Kardashian)- προσλαμβάνουν παραγωγούς πορνοταινιών για να γυρίσουν τα βίντεό τους –Μπρίτνεϊ Σπίαρς (Britney Spears)- ή γυρίζουν απευθείας καθαρά πορνό -Σνουπ Ντογκ (Snoop Dogg).

Εντωμεταξύ πραγματικοί πορνοστάρ σαν τους Ρον Τζέρεμι (Ron Jeremy) ή την Τζένα Τζέιμσον (Jenna Jameson) αποκτούν ευρύτατη διασημότητα, εμφανίζονται ως γκεστ σταρ σε ταινίες και τηλεοπτικές σειρές και βλέπουν τις εισπράξεις τους να εκτοξεύονται στα ύψη.

Σε μία δίκη στη Φλόριντα, ένας δικηγόρος πρόβαλε το επιχείρημα πως απόδειξη για το ότι το πορνό έχει γίνει πλέον στοιχείο της καθημερινότητας είναι πως στο «γκουγκλ» η λέξη «όργιο» (orgy) δίνει διπλάσια αποτελέσματα από ότι η λέξη «μηλόπιτα» (apple pie).

Σύμφωνα με το σκεπτικό του δικηγόρου, ο πελάτης του, ένας διαχειριστής μιας πορνό ιστοσελίδας που κατηγορούνταν για προσβολή της δημοσίας αιδούς, εκβιασμό, μαστροπεία και ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, συμπεριφερόταν σύμφωνα με τους αποδεκτούς κοινωνικούς κανόνες (ο κατηγορούμενος πράγματι αθωώθηκε για το αδίκημα της προσβολής της δημοσίας αιδούς και καταδικάστηκε μόνο για το αδίκημα του «ξεπλύματος βρώμικου χρήματος»).

«Αρκεί να περιφέρεσαι στην πόλη, και πέφτεις συνεχώς πάνω στο πορνό, σε κάθε διαθέσιμο μέσο επικοινωνίας», λέει η Σαρακίνο, που διδάσκει στο κολέγιο Ελίζαμπεθ τάουν της Πενσιλβάνια. «Είναι πια τόσο πανταχού παρόν, που σχεδόν δεν μπορείς να το ξεχωρίσεις από το υπόλοιπο πολιτιστικό περιβάλλον».

Αυτή η κυριαρχία του πορνό προκαλεί στα παιδιά αρκετή σύγχυση και πάμπολλες παρεξηγήσεις, λέει η Λιν Μίκελ Μπράουν (Lyn Mikel Brown), συγγραφέας του βιβλίου «πακετάροντας την παιδικότητα», που αναφέρεται στην επίδραση της διαφήμισης στα έφηβα κορίτσια. «Όλη αυτή η υπερέκθεση στο σεξ, διαστρεβλώνει το περιεχόμενο της ενηλικίωσης».

Υπάρχουν έρευνες που δείχνουν πως τα παιδιά που εκτίθενται σε τέτοιου είδους σεξουαλικές σκηνές διαμορφώνουν πιο παραδοσιακές αντιλήψεις για το ρόλο των φύλων (συνδέοντας την κυριαρχία με το ανδρικό φύλο και την υποταγή με το γυναικείο) -και όχι μόνο στην κρεβατοκάμαρα (μία έρευνα του πανεπιστημίου του Μίσιγκαν σε 244 μαθητές γυμνασίου, έδειξε πως τα παιδιά που παρακολουθούσαν τακτικά προγράμματα με έντονο σεξουαλικό περιεχόμενο, ασπάζονταν περισσότερο στερεοτυπικές εικόνες για τα φύλα).

Τα παιδιά επίσης, όπως είναι λογικό, ελέγχουν πολύ λιγότερο από άλλες κατηγορίες την εκδήλωση της σεξουαλικότητάς τους, και δε γνωρίζουν ποιες συμπεριφορές συνιστούν σεξουαλική κακοποίηση. Ως τμήμα της έρευνας για το βιβλίο τους, οι συγγραφείς της «πορνοποίησης» αναφέρονται σε ιστορίες που άκουσαν από δασκάλους και καθηγητές για κορίτσια που έστελναν με το κινητό ημίγυμνες φωτογραφίες τους σε συμμαθητές τους που μόλις είχαν γνωρίσει, ή που «παρέλαυναν» σε όλους τους χώρους του σχολείου με αποκαλυπτικές εμφανίσεις, με σκοπό να προκαλέσουν.

Οι συγγραφείς του «τόσο σέξι, τόσο νωρίς», που εκδόθηκε νωρίτερα αυτό το μήνα, θεωρούν πως το πρόβλημα εν μέρει οφείλεται στο ότι τα παιδιά δε διαθέτουν την ωριμότητα να ερμηνεύσουν ή να κατανοήσουν το πλαίσιο των εικόνων που βλέπουν.

Πέρσι, η «αμερικανική ψυχολογική εταιρεία» (AΡΑ) εξέδωσε μία εξαιρετική έκθεση για την εικόνα που έχουν τα νέα κορίτσια για την ενηλικίωση, που παρουσιάζεται ως μία διαδικασία που δεν έχει άλλο περιεχόμενο από τα σεξουαλικά «οφέλη» από τα οποία συνοδεύεται. Σύμφωνα με ορισμένους ψυχολόγους, από τη στιγμή που θα δεχθούν αυτή την αντίληψη, τα κορίτσια «αυτο-αντικειμενικοποιούνται», με συνέπειες που ποικίλουν από τα μαθησιακά προβλήματα έως την κατάθλιψη ή τα διατροφικά προβλήματα.

«Δεν λέμε πως τα παιδιά μαθαίνουν τι είναι το φιλί ή το σεξ απ' ευθείας από τα πορνό», διευκρινίζει η Σάρον Λαμπ (Sharon Lamb), ψυχολόγος στο κολέγιο «Σεντ Μάικλ» στο Μπάρλινγκτον του Βερμόντ, που συμμετείχε στη σύνταξη της έκθεσης της ΑΡΑ. «Πάντως βλέπεις μιμήσεις σεξουαλικών πράξεων που άλλοτε τις έβρισκες μόνο στα πορνό. Μοιάζει λες και τα παιδιά να έχουν εκπαιδευτεί σε μία αντίληψη για το σεξ, πριν καν τους μιλήσει κανένας γι' αυτό».

Σε αυτήν την «εκπαίδευση» περιλαμβάνονται και οι χιλιάδες εικόνες με ρητό σεξουαλικό περιεχόμενο που βλέπουν τα παιδιά μας πριν φτάσουν στην εφηβεία. Σύμφωνα με τους ειδήμονες, αυτή η έκθεση μπορεί να καταστήσει απογοητευτική την εμπειρία του πραγματικού σεξ, ιδίως σε νεαρούς άνδρες που κυριαρχούνται από φαντασιώσεις πορνικής έμπνευσης.

Στα πορνό οι γυναίκες απεικονίζονται ως ακόρεστες για σεξ και πρόθυμες να υποστούν κάθε είδους λεκτική, φυσική ή σεξουαλική βία. Πολλά νεαρά κορίτσια, μη γνωρίζοντας τίποτα διαφορετικό, πέφτουν με τα μούτρα στη μίμηση αυτού του κυρίαρχου πολιτιστικού κώδικα.

Σήμερα πολλές έφηβες αυτοαποκαλούνται «τσούλες» και «πουτ...». Κι είτε είναι το πορνό ή ένα ευρύτερο σύνολο επιρροών, το απρόσωπο, χωρίς δεσμεύσεις ευκαιριακό σεξ, η λεγόμενη «αρπαχτή» αποτελεί ένα από τα καθοριστικά πολιτιστικά χαρακτηριστικά μιας ολόκληρης γενιάς εφήβων -αυτή η υποκουλτούρα αποτελεί ήδη αντικείμενο πολλών δημοσιεύσεων, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει το «αρπαχτή», της κοινωνιολόγου Καθλίν Μπογκλ (Kathleen Bogle).

Μία από τις βασικές ιδέες της πορνοβιομηχανίας είναι πως το σεξ δεν είναι παρά ένα ακόμα αγαθό, προς εμπορία σε μία ανοικτή αγορά-μια αντίληψη που απεικονίζεται ωραιότατα σε ένα βίντεο κλιπ όπου ο ράπερ Νέλι (Nelly) ακυρώνει την πιστωτική του κάρτα σε μία γυμνή γυναικεία πλάτη.

Στο σεξ το αυθεντικό αντικαταστάθηκε από το κραυγαλέο και το τεχνητό. Δεν είναι τυχαίο πως η «πλαστική» Μάιλεϊ Σάιρους (Miley Cyrus) αναδεικνύεται στο κυρίαρχο προεφηβικό σεξουαλικό πρότυπο -στο διαδίκτυο κυκλοφορούν όχι μόνο φωτογραφίες της Σάιρους τυλιγμένης μέσα σε σεντόνι, λες και μόλις έκανε σεξ (η ίδια ισχυρίζεται πως παγιδεύτηκε από το φωτογράφο) αλλά και αποκαλυπτικές φωτογραφίες της, που τις τράβηξε η ίδια ή φίλοι της.

«Τόσο τα αγόρια όσο και τα κορίτσια έχουν μπερδευτεί εντελώς σε σχέση με το τι είναι επιτρεπτό και τι όχι», λέει η Μπράουν. Ίσως να είναι όλο και πιο επείγον να βοηθήσουμε τα παιδιά να κάνουν αυτή τη διάκριση.

  

Της Jessica Bennett, συντάκτης του «Newswek»

Πηγή: antifono.gr μέσω thessalonikiartsandculture

Αστερίξ και Κλεοπάτρα

 Αστερίξ και Κλεοπάτρα

Μια μύτη μπορεί να είναι γαμψή και καραγκούνικη. Ή λεπτή και κομψή, σαν γαλλική. Ή γαλατική, σαν ένα μεγάλο ντολμέν. Ή σαν του Ιντεφίξ (που αποκτά μυστηριωδώς όνομα, κάπου στο μέσο της περιπέτειας, χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις), να βρίσκει διΕΕξοδο από το εσωτερικό μιας πυραμίδας. Ή σκαμμένη, σαν της Σφίγγας, που παύει να είναι αίνιγμα, μετά απ' την επιστημονική εξήγηση που μας δίνει ο Γκοσινί για την πτώση της (ανέβηκε πάνω της ο Οβελίξ, για να δει τη θέα). Ή αρχαιοελληνική με αυστηρή γραμμή και σκυθρωπό προφίλ. Ή τριχωτή -"τρίχες στη μύτη", όπως λέει και ένας άλλος Αιγύπτιος, σε μία από τις επόμενες περιπέτειες. ΄Η απλώς πολύ νόστιμη, σαν αυτή της Κλεοπάτρας, για την οποία προφανώς αστειεύεται ο Γκοσινί. Κι οι ιστορικές πηγές την αναφέρουν ως γαμψή και μεγάλη (καραγκούνικη, σα να λέμε) ρίχνοντας νερό στο μύθο (;) της ελληνικής της καταγωγής (της μύτης και της ιδιοκτήτριάς της, γενικώς).

Η συγκεκριμένη περιπέτεια εστιάζει ουσιαστικά στο ζήτημα της υποτέλειας και της εξάρτησης. Ήδη από την πρώτη σελίδα, ο Καίσαρας λέει στη βασίλισσά του πως ο λαός της έχει παρακμάσει και το μόνο που του αξίζει είναι να ζει εξαρτημένος από τη Ρώμη, τη μεγάλη δύναμη της εποχής. Ενώ προς το τέλος μια ατάκα του Αστερίξ για τη διώρυγα του Σουέζ και τη γαλλική, τεχνική βοήθεια, δίνει το στίγμα της νεο-αποικιοκρατίας. Αν και ο νασερισμός ήταν κατά μία έννοια η "περήφανη, ανεξάρτητη φάση" της αιγυπτιακής αστικής τάξης, που έπαιξε έξυπνα το φιλοσοβιετικό χαρτί. Η γαλατική τριάδα θα μπορούσε να συμβολίζει αυτήν ακριβώς τη (βασικά αφιλοκερδή) βοήθεια με τους απεσταλμένους σοβιετικούς τεχνικούς, που έφυγαν χωρίς να βάλουν χέρι στο χρυσάφι της Κλεοπάτρας και χωρίς να αλλάξουν κάτι ουσιαστικά στη σχέση της χώρας της με το imperium του Ιούλιου Καίσαρα.

Όλα αυτά θυμίζουν αρκετά τη δική μας περίπτωση, της... Ψωροκώσταινας (ου μην και Ψαροκωστούλας, όπως την έλεγαν τον καιρό της ανασυγκρότησης οι αφοί Σοφιανοί -καμία άμεση σχέση με το Νίκο), που κράτησε τον τόπο και το όνομα, χωρίς τη χάρη του ένδοξου παρελθόντος, με το λαμπρό (σαν το φάρο -ή μάλλον τη βιβλιοθήκη- της Αλεξάνδρειας) πολιτισμό και την κραυγαλέα αναντιστοιχία με το παρόν. Όπου θα χωρούσαν μερικοί ακόμα συνειρμοί με το όνομα του καραβιού των Αιγύπτιων ("γατοπνίχτης") και το "νέο Παρθενώνα" που χτίσαμε στη Μακρόνησο (αντί για ένα νέο παλάτι, όπως στην περιπέτεια). Αλλά ας μη βαρύνουμε απότομα το κλίμα.

Η υποτέλεια αυτή έχει εντυπωθεί στην εγγενή στάση και συμπεριφορά των Αιγυπτίων, που θεωρούν ντροπή να μη φαγωθούν από τους ιερούς κροκόδειλους της Κλεοπάτρας ή να μην έχουν καλή γεύση, που θ' αφήσει ικανοποιημένα τα ζωντανά. Κι επιδρά ως νοοτροπία και στις εργασιακές σχέσεις, όπου ναι μεν δεν υπάρχουν σκλάβοι στο εργοτάξιο, αλλά οι βουρδουλιές πέφτουν εθελοντικά, με κυκλική εναλλαγή των εργαζόμενων στο μαστίγωμα, για να έχουνε κίνητρο! Και αυτός μάλιστα θεωρείται το καλό αφεντικό της υπόθεσης (κάτι σαν το Σκλαβενίτη, τηρουμένων των αναλογιών) που δε ξεθεώνει τους εργάτες του στη δουλειά.

Όταν τελικά αυτοί οι τελευταίοι πείθονται να προχωρήσουν σε μια μορφή απεργιακής κινητοποίησης (αποχή) , αυτό γίνεται γιατί τους βάζει λόγια ο Πυραμιδονίς, ο ανταγωνιστής του φίλου των Γαλατών (Νουμερομπίς). Πάνω-κάτω ό,τι λένε δηλ διάφορα παπαγαλάκια για διάφορες απεργίες στον καιρό μας. Αν τολμήσουν πχ να κινητοποιηθούν οι εργάτες στο Μετρό της Θεσσαλονίκης, θα βγει "τυχαία" μια φήμη πως τους υποκινεί πχ ο Μπόμπολας, που εποφθαλμιά το έργο και τον ανταγωνιστή του. Το ίδιο που είπαν και για την απόφαση του ΚΑΣ (συμβούλιο αρχαιολόγων) για τα ευρήματα της Μέσης οδού, στη συμβολή της Βενιζέλου με την Εγνατία.

Στην ιστορία παρακολουθούμε ένα καυστικό σχόλιο για το (αντίστοιχο) θαύμα της αντιπαροχής και της ραγδαίας ανοικοδόμησης με τα κτίρια-ανθρωποπαγίδες που καταρρέουν με ένα φτάρνισμα -πόσο μάλλον με ένα σεισμό, αλά ιταλικά. Καθώς και για το λαμογιάρικο χαρακτήρα της αστικής τάξης που έχει τους εσωτερικούς της (ενδοαστικούς) ανταγωνισμούς με θεμιτά κι αθέμιτα μέσα (πχ η "πουτίγκα δηλητήριο", που εμφανίζεται στην εκπληκτική μεταφορά της περιπέτειας στη μεγάλη οθόνη, με την ακόμα πιο εκπληκτική μεταγλώττιση), προτού τα βρουν τελικά και σχηματίσουν τραστ (ο Φίσερ κι ο Κραφτ), για να φτιάχνουν μυτερές πυραμίδες, αμφίβολης στατικότητας.



Οι οποίες πυραμίδες βρίσκονται διάχυτες σε όλη την ιστορία, ως μια διαρκής υπόμνηση ότι η οπτική του Γκοσινί δεν εξαντλείται στις εξαρτησιακές θεωρίες του Σαμίρ Αμίν, αλλά προβληματίζεται πάνω στο σχήμα της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας και των ανισότιμων σχέσεων αλληλεξάρτησης. Οι οποίες αποτυπώνονται ανάγλυφα στη μοιρασιά της δηλητηριώδους τούρτας-πουτίγκας, σε τρία κομμάτια, από τον Οβελίξ. Που προφανώς και κρατάει για τον εαυτό του τη μερίδα του λέοντος (όχι όμως της Κλεοπάτρας, με τη γλυκιά φωνή, καθώς αυτός μένει νηστικός, μαζί με τους κροκόδειλους) αλλά δεν παύει να είναι μοιρασιά στα τρία, με οικειοθελή συμμετοχή των υπόλοιπων στη λεία.

Προσπερνώντας τέλος την υποτελή στάση του Κακοφωνίξ (που δεν τολμά καν να διαμαρτυρηθεί πως του πατάνε το πόδι, γιατί νομίζουν πως θέλει να τραγουδήσει και τρώει ξύλο) και τον τακτικό ελιγμό της ρωμαϊκής λεγεώνας, που αναπτύσσεται και συμπτύσσεται με μοναδική χάρη, δίνοντας ένα πολύ καλό παράδειγμα για το τι σημαίνει η "αναιμική ανάπτυξη" που ευαγγελίζονται τα αστικά επιτελεία, αξίζει να σταθούμε στο εξής.

Τις αλλεπάλληλες αιγυπτιακές μεταμφιέσεις του Οβελίξ, προκειμένου να ξεγελάσει τον Πανοραμίξ και να πιει μαγικό ζωμό (τελικά τα καταφέρνει από σπόντα, σε άλλο σημείο), που θυμίζουν πολύ τις αντίστοιχες μεταμορφώσεις του πολιτικού υπαλληλικού προσωπικό της αστικής τάξης και τις λογής-λογής παραλλαγές με τις οποίες εμφανίζεται.

Στην ιστορία βέβαια, ο Πανοραμίξ λέει ένα αταλάντευτο δημοψηφισματικό ΟΧΙ στον Οβελίξ, που απορεί πώς καταφέρνει και τον αναγνωρίζει, εφόσον είναι τόσο καλά μεταμφιεσμένος.
Στην πραγματική ζωή, η σχέση αυτή αντιστρέφεται κι είναι να απορεί κανείς πώς διάολο την πατάει κάθε φορά ο κυρίαρχος λαός και δεν καταλαβαίνει πως τον κοροϊδεύουν κατάμουτρα.

Έτσι καταλήγει κάθε φορά στο ίδιο σημείο, σαν τους Γαλάτες που κάνουν κύκλους στην πυραμίδα και δεν μπορούν να βρουν τη διέξοδο. Κι όχι, δεν υπάρχει εύκολη διέξοδος, μαγικός ζωμός ή κάποιο μεταβατικό κόλπο, για να κόψουμε δρόμο, κι ας έχει γίνει έμμονη ιδέα (idea fija, από όπου βγαίνει και το όνομα του Ιντεφίξ) σε κάποιους. Ούτε φυσικά μας περιμένει ένας σωρός μεγάλα κόκαλα στο τέλος, όπως υπόσχονται διάφοροι δημαγωγοί λαοπλάνοι.
Με άλλα λόγια, η διέξοδος από την ιμπεριαλιστική πυραμίδα ή θα είναι επαναστατική ή δε θα υπάρξει.

Υστερόγραφο
Η κε του μπλοκ θα διαβάσει με ευχαρίστηση σχόλια και συνειρμούς των σφων αναγνωστών πάνω στο θέμα του κειμένου, (εφόσον υπάρχουν).
Αρκεί αυτά να είναι όντως σχετικά με την ανάρτηση και να μην έχουν γλωσσολογικές προεκτάσεις, που κάνουν το μέσο αναγνώστη να νιώθει πιο κουρασμένος και από το Μαζεστίξ στο πάτωμα, όταν χάνει την ισορροπία του και την υπομονή του με τους βαστάζους του (οι οποίοι για κάποιο λόγο δεν έχουν ποτέ δικαίωμα στην κούραση).

Το ... τοτέμ των βιομηχάνων

Βλέποντας την ευκολία με την οποία η μεγαλοεργοδοσία πετυχαίνει σαρωτικές ανατροπές σε μισθολογικά και εργασιακά δικαιώματα μέσω των επιχειρησιακών συμβάσεων, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο ΣΕΒ τις θεωρεί «τοτέμ» στη διαπραγμάτευση για τα Εργασιακά και ζητάει αυτή η μορφή των συμβάσεων να κατισχύουν έναντι όλων των άλλων.

Ετσι, στο υπόμνημα με τις προτάσεις του που κατέθεσε στην «Επιτροπή των ειδικών» για τα Εργασιακά, ο ΣΕΒ τάσσεται αναφανδόν υπέρ των επιχειρησιακών συμβάσεων, για τις οποίες σημειώνει:

«Η χώρα πρέπει με οριστικό τρόπο να ενταχθεί στη λογική ότι υπερισχύουν εκείνες οι συμβάσεις που είναι πλησιέστερα στο χώρο εργασίας στον οποίο αφορούν. Με άλλα λόγια, οι επιχειρησιακές συμβάσεις πρέπει σε κάθε περίπτωση να κατισχύουν, καθεστώς που υφίσταται τώρα». 

Να λοιπόν πώς ο ΣΕΒ εννοεί τις «ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις»! Δεν έχει αντίρρηση να υπάρχουν γενικά συμβάσεις, αλλά να υπερισχύουν σε κάθε περίπτωση οι επιχειρησιακές, εκείνες δηλαδή που - μέσω και των «Ενώσεων Προσώπων» - ρίχνουν τα μεροκάματα στο ύψος του κατώτερου μισθού και συντρίβουν ό,τι απέμεινε όρθιο από τα εργασιακά δικαιώματα.

Ευχές για σας

 Ευχές για σας

Η σημερινή μέρα έχει μια διπλή επέτειο. Κάπως σαν την 25η Μαρτίου με τον Ευαγγελισμό της Μαρίας με τον κρίνο (που σήμερα ή κάπου στα κοντά είναι και η περιφορά της, όπως με ειδοποιούν από το κοντρόλ) και την επανάσταση του 21'. Με τη διαφορά πως στην πραγματικότητα αυτά τα δύο (που δεν είναι αμφότερα ιστορικά γεγονότα, για να τα εξετάζουμε ενιαία, αλλά τέλος πάντων), στην πραγματικότητα, δεν έχουν καμία χρονική σύμπτωση, αλλά τα ταίριαξαν εκ των υστέρων, για το συμβολισμό του πράγματος. Και (με τη διαφορά) ότι εμείς δεν έχουμε συχνά (ή τέλος πάντων, όχι πάντα) καλά νέα (ευαγγελισμούς) και δεν τιμούμε μόνο ευχάριστες επετείους.

Η μία σημερινή επέτειος λοιπόν είναι η υπογραφή της συνθήκης Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, που η ΕΕ επιχειρεί να την περάσει ως μέρα μνήμης για τα θύματα του ολοκληρωτισμού. Κι η άλλη επέτειος είναι η εκτέλεση των αναρχικών Σάκο και Βαντσέτι, στην Αμερική, παρά τη διεθνή κινητοποίηση για την ανάκληση της σχετικής απόφασης.

Έχουν γραφτεί αρκετά πράγματα για αυτά και δεν κρίνω σκόπιμο να τα επαναλάβω παραλλαγμένα, διανθισμένα με δικές μου πινελιές. Προτιμώ αντιθέτως να εστιάσω σε κάποιες παράπλευρες πτυχές.

Το σύμφωνο μη επίθεσης (κι όχι συνεργασίας ή όπως αλλιώς προβάλλεται) Μολότοφ-Ρίμπεντροπ ήταν ένας απαραίτητος, κρίσιμος ελιγμός, που υπηρετούσε το γενικό στόχο: την υπεράσπιση της ΕΣΣΔ και την προετοιμασία της για τον αναπόφευκτο, επικείμενο πόλεμο. Δεν επανακαθόρισε τα πράγματα, αλλά έδωσε στους Σοβιετικούς πολύτιμο χρόνο για τη διαμόρφωση των συσχετισμών στο πεδίο της μάχης. Κι από αυτήν την άποψη είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα για το πώς εννοούσε ο Λένιν τους τακτικούς ελιγμούς και την επιλογή των αναγκαίων συμβιβασμών στην μπροσούρα του για τον Αριστερισμό.

Όσοι έχουν πολιτική αλλεργία στο σύντροφο με το μουστάκι (Στάλιν) αλλά νιώθουν αναγκασμένοι να κρατούν κρατούν για ξεκάρφωμα κάποιες αναφορές στο σύντροφο με το μουσάκι (Λένιν) και το μαρξισμό, προτιμούν άλλα παραδείγματα, όπως το Μπρεστ-Λιτόφσκ και η εφαρμογή της ΝΕΠ -που δημιούργησε προσωρινά το έδαφος για την ανάπτυξη του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ρωσία. Και τα φέρνουν στα μέτρα τους, για να δικαιολογήσουν τα πάντα, από το αριστερό μνημόνιο ως την οξεία οσφυοκαμψία, έξω από κάθε ιστορικό κι ερμηνευτικό πλαίσιο.

Ποιος, πού, πότε, γιατί, με τι σκοπό και για ποιο λόγο; Αυτά είναι λεπτομέρειες, για τις οποίες ο καθένας μπορεί να έχει τη γνώμη του και να μη βγαίνει ποτέ συμπέρασμα. Αρκεί να κρατήσουμε ως κοινό τόπο την αναγκαιότητα της ύπαρξης συμβιβασμών και να το κρατήσουμε ως τυφλοσούρτη για κάθε χρήση.
Οι συμβιβασμοί είναι το παν, ο τελικός σκοπός δεν είναι τίποτα. Ή τέλος πάντων είναι κάτι μακρινό κι αδιάφορο, μέχρι να ολοκληρωθεί μια μακρόχρονη, μεταβατική περίοδος καθολικών συμβιβασμών, που θα την πάρουμε σοβαρά και για πολύ καιρό, όχι μόνο καμιά πενταετία.

Κρίμα μόνο -κι ευτυχώς μαζί από μια άποψη- που ο αντισταλινισμός τους δεν τους αφήνει να επεκτείνουν και σε άλλα πεδία τους παραλληλισμούς τους. Να πουν δηλ πως αναγκάστηκαν να υπογράψουν με τους θεσμούς και τους Γερμανούς (μετά από 17 ώρες διαπραγμάτευση, όπως κι η χρονιά της επανάστασης -τυχαίο; δε νομίζω...) μια συμφωνία, για να κερδίσουν χρόνο, όπως με το Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, και να περάσουν σε λίγο καιρό στην αντεπίθεση...
Τρέμετε Μερκελιστές (ή μάλλον Σοϊμπλιστές, για να αξιοποιούμε λενινιστικά τις ενδοαστικές αντιθέσεις), έρχεται ο Ζούκοφ της νέας εποχής...

Όσο για την άλλη επέτειο, κάποιοι από εσάς σίγουρα θα γνωρίζετε την ταινία που γυρίστηκε για την υπόθεση, καθώς και το σχετικό μουσικό θέμα που έγραψε ο Μορικόνε και τραγούδησε η Joan Baez.
Αυτό που δεν ξέρω κατά πόσο είναι ευρέως γνωστό, είναι η ελληνική διασκευή του, που κυκλοφόρησε μάλιστα μες στα χρόνια της χούντας από το... γνωστό, αντικαθεστωτικό συγκρότημα των Ολύμπιανς -με μεγάλη διαδρομή στο πολιτικό τραγούδι- του... Πασχάλη Αρβανιτίδη, που ήταν από παλιά μεγάλο αναρχόμουτρο, πριν τον τυλίξει η ακροδεξιά σύζυγός του.



Το πιο πιθανό βέβαια είναι πως κατάφεραν να ξεγελάσουν τη λογοκρισία της εποχής, πιθανότατα γιατί ούτε οι ίδιοι γνώριζαν περί τίνος πρόκειται και για ποιος μιλούσε το τραγούδι. Θα μπορούσε πχ να λέει κάλλιστα "ευχές για σας Βλαδίμηρε και Ιωσήφ" και να περάσει. Πάνω-κάτω δηλ ό,τι έγινε στην τουρκική ταινία "η Διεθνής", όπου μια μπάντα έπαιζε ανυποψίαστη τις νότες του ύμνου της, εν μέσω σκληρής δικτατορίας, χωρίς να γνωρίζει το περιεχόμενο.

Εμπρός της γης οι κολασμένοι...

Έλα όμως που η πραγματική ζωή, ξεπερνά -ως συνήθως- τη μυθοπλασία..

Τι προετοιμάζουν;

Τι προετοιμάζουν;

Αμέσως μετά τη συγκρότηση της σημερινής κυβέρνησης μεγάλου συνασπισμού στη Γερμανία, ο σοσιαλδημοκράτης υπουργός Εξωτερικών, Β. Σταϊνμάγερ, στις προγραμματικές δηλώσεις της, υπεραμύνθηκε της ανάγκης «η Γερμανία να αποκτήσει ενεργότερο ρόλο στις διεθνείς εξελίξεις, ακόμη και εάν αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να συμμετέχει με μεγαλύτερες δυνάμεις σε διάφορες στρατιωτικές επεμβάσεις», υποστηρίζοντας ότι «η Γερμανία πρέπει επιτέλους να πάρει διαζύγιο από τις "ενοχές" του Β' Παγκοσμίου Πολέμου». Υπενθυμίζουμε ότι η Γερμανία, με βάση τη Συνθήκη Ειρήνης μετά τη λήξη του Β' Παγκόσμιου Πολέμου δεν μπορούσε να διεξάγει πόλεμο έξω από τα σύνορά της, επιθετικό, και αυτό υπήρχε και στο Σύνταγμά της. Μετά την αντεπανάσταση και την ανατροπή του σοσιαλισμού, την ενοποίηση της Γερμανίας, όχι μόνο άλλαξε ως προς αυτό το Σύνταγμά της αλλά άρχισε ιμπεριαλιστική πολεμική δράση έξω από τα σύνορά της, π.χ. στρατός στο Αφγανιστάν. Αλλωστε, η Γερμανία είναι κράτος - μέλος του ΝΑΤΟ. Η δήλωση του ΥΠΕΞ δεν ήταν η αρχή. Η απενοχοποίησή της, όμως, για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο έχει ένα συμβολισμό, σηματοδοτεί την ετοιμότητα για διεξαγωγή ιμπεριαλιστικού πολέμου. Και με δεδομένους τους οξύτατους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και την καπιταλιστική οικονομική κρίση να την διαδέχεται μια ασθενική ανάκαμψη, τότε όλα είναι πιθανά. Αλλωστε, η Ιστορία έχει δείξει ότι η απόσταση ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο και ιμπεριαλιστική ειρήνη δεν είναι μεγάλη.

***

Υπενθυμίζουμε όλ' αυτά μετά το δημοσίευμα της γερμανικής εφημερίδας «Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε Σοντανγστσάιτουνγκ», που αποκάλυψε σχέδια της γερμανικής κυβέρνησης να υποχρεώσει τους πολίτες να συγκεντρώσουν αποθέματα τροφίμων για δέκα μέρες και νερού για πέντε μέρες ώστε να αντιμετωπίσουν μία «επίθεση ή μια καταστροφή». Η πρόταση αυτή φέρεται πως προβλέπεται στην «Αντίληψη για την Πολιτική Προστασία», σχέδιο που έχει προετοιμάσει το υπουργείο Εσωτερικών και είχε ζητηθεί από το 2012. Σύμφωνα με δημοσιεύματα του αστικού Τύπου, στην 69 σελίδων έκθεση, αναφέρεται ότι οι Γερμανοί πολίτες πρέπει «να προετοιμαστούν κατάλληλα για μια εξέλιξη που θα μπορούσε να απειλήσει την ύπαρξή μας και η οποία δεν πρέπει να αποκλειστεί κατηγορηματικά για το μέλλον». Και ότι χρειάζεται ένα αξιόπιστο σύστημα συναγερμού, καλύτερη δομική προστασία των κτιρίων αλλά και βελτίωση της αποτελεσματικότητας του συστήματος Υγείας. Κάποιοι σχολιάζουν ότι είναι σαν προετοιμασία για πόλεμο. Η «Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε Σοντανγστσάιτουνγκ» αναφέρει ότι για πρώτη φορά μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η γερμανική κυβέρνηση καλεί τους Γερμανούς πολίτες να εφαρμόσουν «ψυχροπολεμικά σχέδια».
Την ίδια ώρα, δημοσίευμα του γερμανικού πρακτορείου ειδήσεων DPA υποστήριξε ότι στα άμεσα σχέδια της γερμανικής κυβέρνησης είναι και η επανεπιβολή του υποχρεωτικού χαρακτήρα της στρατιωτικής θητείας, που είχε καταργηθεί το 2011, σηματοδοτώντας τότε και επίσημα τη μετατροπή του στρατού σε επαγγελματικό. Σύμφωνα με το DPA, η επιστροφή του υποχρεωτικού χαρακτήρα της θητείας εντάσσεται στη «νέα αντίληψη για την άμυνα των πολιτών» και η σχετική έκθεση που ετοίμασε το υπουργείο Εσωτερικών φέρει τον τίτλο «Υποστήριξη των Ενόπλων Δυνάμεων».
Εμείς να θυμίσουμε επίσης ότι αμέσως μετά το δημοψήφισμα στη Βρετανία και την απόφαση για Brexit, η Α. Μέρκελ έβαλε ζήτημα ασφάλειας για την Ευρώπη, λέγοντας ότι μετά απ' αυτήν την απόφαση, οι παράγοντες που διατηρούσαν την ειρήνη και την ασφάλεια έχουν διαταραχθεί. Γίνεται φανερό ότι τέτοιες δηλώσεις, με δεδομένους τους οξύτατους ανταγωνισμούς με τις ΗΠΑ, αλλά και μέσα στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ, δε γίνονται αβασάνιστα και αβάσιμα, ούτε είναι χωρίς περιεχόμενο. Εδράζονται στη με κάθε μέσο, ακόμη και πολεμικό αν χρειαστεί, προστασία και προώθηση των συμφερόντων των μονοπωλίων της Γερμανίας στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία και ιδιαίτερα στην ευρωπαϊκή.
Η «Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε Σοντανγστσάιτουνγκ» έγραψε ακόμη ότι η Γερμανία έχει τεθεί σε κατάσταση συναγερμού μετά τις δύο επιθέσεις ισλαμιστών και το μακελειό που προκάλεσε ένας ψυχικά ασταθής νέος τον περασμένο μήνα. Ανακοίνωσε δε, πρόσφατα, μέτρα στο πλαίσιο των οποίων θα αυξηθούν οι δαπάνες για την αστυνομία και τις δυνάμεις ασφαλείας και θα δημιουργηθεί μια ειδική μονάδα καταπολέμησης της τρομοκρατίας και του εγκλήματος στον κυβερνοχώρο.

***

Σε τελευταία ανάλυση, αστικά κράτη και κυβερνήσεις όταν αναφέρονται στα ζητήματα ασφάλειας, δεν τη διαχωρίζουν, όπως παλιότερα, σε εσωτερική, δηλαδή αυτή που αντιμετωπίζει ενέργειες στο εσωτερικό των κρατών από τους μηχανισμούς καταστολής (αστυνομία κ.λπ.), και εξωτερική, δηλαδή προστασία από πολεμική επίθεση που αντιμετωπίζεται από το στρατό ο οποίος προστατεύει τα σύνορα. Ουσιαστικά έχουν ενοποιήσει την αντιμετώπιση και επιτελικά και με τη συνεργασία των κατασταλτικών μηχανισμών κ.λπ. Ολες δε τις ενέργειες που αποδίδονται στους τζιχαντιστές τις θεωρούν και είναι μια μορφή πολέμου, ασύμμετρου.
Αυτά περιλαμβάνονται στη «Λευκή Βίβλο για τη γερμανική ασφάλεια και το μέλλον των Ενόπλων Δυνάμεων της Γερμανίας», που παρουσίασε στις 13 Ιούλη η υπουργός Αμυνας, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν. Στον πρόλογο η Α. Μέρκελ γράφει: «Ο κόσμος του 2016 είναι αναστατωμένος (...) Η ειρήνη και η σταθερότητα δεν είναι κάτι δεδομένο ακόμα και για την Ευρώπη. Σε αυτήν την αλλαγμένη κατάσταση, η αποστολή της ομοσπονδιακής κυβέρνησης είναι να επαναπροσδιορίσει τα ενδιαφέροντα, τις προτεραιότητες και τους σκοπούς της πολιτικής ασφάλειας της χώρας μας (...) Το οικονομικό και πολιτικό βάρος της Γερμανίας σημαίνει ότι είναι καθήκον μας να αναλάβουμε ευθύνες για την ασφάλεια της Ευρώπης, σε συνεργασία με τους ευρωπαϊκούς και υπερατλαντικούς εταίρους μας...».

***

Η «Λευκή Βίβλος», δίπλα στην«αναγέννηση των παραδοσιακών πολιτικών πυγμής, που περιλαμβάνουν τη χρήση στρατιωτικών μέσων για την προώθηση των εθνικών συμφερόντων», γράφει επίσης: «Επιπρόσθετα, μη κρατικοί παράγοντες και συγκεκριμένα κράτη καταφεύγουν σε μεθόδους "υβριδικού" πολέμου. Αυτός περιλαμβάνει τη χρήση στρατιωτικών μέσων κάτω από το κατώφλι του συμβατικού πολέμου. Ο σκοπός είναι η υπονόμευση ενός κράτους με ένα συγκαλυμμένο τρόπο. Αυτή η προσέγγιση συνδυάζει διαφορετικά πολιτικά και στρατιωτικά μέσα και εργαλεία, με έναν τρόπο ο οποίος δεν αποκαλύπτει τις πραγματικές επιθετικές προθέσεις, έως ότου όλα τα μέρη του παζλ να έχουν συμπληρωθεί...».
«Οι υβριδικές τακτικές», λέει το κείμενο, μιλώντας για τις νέες μορφές που παίρνει ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, «θολώνουν τα όρια ανάμεσα στον πόλεμο και την ειρήνη (...) Οι ρόλοι του επιτιθέμενου και της αμυνόμενης παράταξης γίνονται εσκεμμένα δυσδιάκριτοι. Η πρόθεση είναι να καθυστερήσουν ή να αποφύγουν εντελώς την άμεση και αποφασιστική απάντηση του κράτους που βρίσκεται υπό επίθεση και της διεθνούς κοινότητας».
Αυτός ο «θολός» πόλεμος - επέκταση της ιμπεριαλιστικής ειρήνης αξιοποιείται και για συνολικότερα μέτρα θωράκισης της αστικής εξουσίας με το προχώρημα μιας σειράς μέτρων καταστολής, αλλά και την επιδίωξη στοίχισης των λαών με τα συμφέροντα των καπιταλιστών. Γράφει το κείμενο: «Η επιτυχής πρόληψη των υβριδικών απειλών επιτάσσει την κρατική και κοινωνική αντοχή (...) Ενα αποτελεσματικό σύστημα έγκαιρης προειδοποίησης», βασισμένο «σε ένα ακριβές και ευέλικτο σύστημα δεικτών και ισχυρές αναλυτικές ικανότητες» (Βλέπε αναλυτικά στον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη» στις 31/7/2016). Κάτι σαν το δημοσίευμα της «Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε Σοντανγστσάιτουνγκ».
Από τα παραπάνω συνάγεται το συμπέρασμα ότι η εργατική τάξη κάθε χώρας όχι μόνο δεν μπορεί να σέρνεται πίσω από τους φανερούς ή «δυσδιάκριτους» σχεδιασμούς της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστικών ενώσεων, αλλά πρέπει να χαράξει τη δική της αυτοτελή γραμμή πάλης και διεξόδου.

Οι «σύμμαχοι»

Οι «σύμμαχοι»

«Εγγυήσεις» προς τους εργαζόμενους μοιράζει απλόχερα ο Γ. Κατρούγκαλος, ενόψει της διαπραγμάτευσης για τα Εργασιακά, ότι η κυβέρνηση διαθέτει «κόκκινες γραμμές» και ότι έχει συγκροτήσει συμμαχίες μέσα κι έξω από τη χώρα, προκειμένου να διεξαγάγει με αξιώσεις τη διαπραγμάτευση.
Ποιοι είναι οι σύμμαχοί της; Οι ηγέτες των άλλων κρατών - μελών της ΕΕ, που στις χώρες τους τσακίζουν κι αυτοί τα εναπομείναντα εργασιακά και άλλα δικαιώματα. Για παράδειγμα, «σύμμαχος» της κυβέρνησης είναι ο Πρόεδρος της Γαλλίας, που στη χώρα του πέρασε έναν από τους πιο άγριους αντεργατικούς νόμους («Ελ Κομρί»), επικαλούμενος μάλιστα κι αυτός τις «βέλτιστες πρακτικές» της ΕΕ.
Σύμμαχός της είναι και η κυβέρνηση της Γερμανίας, η οποία πρωταγωνιστεί στην ευελιξία της αγοράς εργασίας, προκειμένου να αυξήσει την απασχόληση σε «ιστορικά» (όπως πανηγύριζε προχτές) επίπεδα, καθώς δεν έχει εξαντληθεί ακόμα η αντεργατική δυναμική των νόμων Χαρτζ, από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, όπως συμπληρώθηκαν στη συνέχεια.
Σύμμαχος της κυβέρνησης είναι, επίσης, ο Μ. Ρέντσι, πρωθυπουργός της Ιταλίας, ο οποίος, παρά τις γενικευμένες αντιδράσεις, πέρασε μέσα στον τελευταίο χρόνο το νόμο «Jobs Act», με τον οποίο - ανάμεσα σε άλλα - εισάγονται «πολύμορφες συμβάσεις» (ατομικές κ.λπ.) και καθιερώνεται νομικά η πρόσκαιρη εργασία.
Σύμμαχος της κυβέρνησης είναι και η Ισπανία, όπου μετά την καθιέρωση του «Decretazo» το 2012, οι αποζημιώσεις των Ισπανών εργαζομένων κατρακύλησαν και έγιναν έτσι ακόμα φτηνότεροι για τους εργοδότες τους.
Σημειώνουμε ότι όλοι αυτοί οι «ηγέτες του Νότου» θα συμμετάσχουν και στη Σύνοδο που οργανώνει η ελληνική κυβέρνηση, στην Αθήνα, στις 9 Σεπτέμβρη. Μπορεί οι αντιθέσεις στο εσωτερικό της ΕΕ να διατηρούνται και να οξύνονται ανάμεσα στα κράτη - μέλη, αλλά όλοι μαζί, ενωμένοι, επιτίθενται στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.
Ποιους άλλους έχει για σύμμαχους η κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση για τα Εργασιακά; Τους βιομήχανους και τους εργατοπατέρες, με τους οποίους υπέγραψε και «κοινή δήλωση» με γενικόλογες διακηρύξεις. Μόνο που, αμέσως μετά, ο ΣΕΒ δημοσιοποίησε το υπόμνημά του προς την «Επιτροπή των σοφών», για να διαπιστώσουν όλοι ότι και τις ομαδικές απολύσεις θέλει, και τις επιχειρησιακές συμβάσεις προκρίνει έναντι όλων των άλλων, και το «λοκ άουτ» καλοβλέπει, και την παραπέρα συμπίεση του μέσου μισθού επιδιώκει.
Η Κομισιόν παρουσιάζεται ως ένας ακόμα σύμμαχος της κυβέρνησης και ως θεματοφύλακας περίπου του «ευρωπαϊκού κοινωνικού κεκτημένου», σε αντιπαράθεση μάλιστα με το ΔΝΤ, που προβάλλεται ως η «ακραία νεοφιλελεύθερη» πλευρά του κουαρτέτου.
Ομως, η επίτροπος για την Απασχόληση, Μ. Τάισεν, σε αλλεπάλληλες παρεμβάσεις της ενόψει της διαπραγμάτευσης, ούτε λίγο ούτε πολύ, είπε ότι η ελληνική νομοθεσία πρέπει να προσαρμοστεί πλήρως με την ευρωπαϊκή οδηγία για τις ομαδικές απολύσεις, ότι οι χαμηλοί μισθοί βοήθησαν στην ανταγωνιστικότητα και έτσι πρέπει να συνεχίσει η κυβέρνηση και ότι η προσφυγή στην απεργία συνιστά «αποτυχία της συλλογικής διαπραγμάτευσης», δηλαδή - στη δική τους γλώσσα - του «κοινωνικού εταιρισμού».
Πάντως, κανείς δεν αμφιβάλλει ότι, πράγματι, όλοι οι παραπάνω είναι σύμμαχοι της κυβέρνησης στη διαπραγμάτευση που ετοιμάζεται να ξεκινήσει για τα Εργασιακά. Μόνο που η συμμαχία τους δεν είναι για την υπεράσπιση των εργαζομένων, αλλά για το παραπέρα χαντάκωμά τους, με μέτρα που έχει ανάγκη το κεφάλαιο και στην παρούσα φάση υπηρετούν την ανάκαμψη της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του.
Απέναντι σ' αυτήν την αλγεινή συμμαχία, εργαζόμενοι, αυτοαπασχολούμενοι και μικρομεσαίοι αγρότες, όλοι αυτοί που πληρώνουν την κρίση και την ανάκαμψη του κεφαλαίου, έχουν συμφέρον να αντιτάξουν τη δική τους Λαϊκή Συμμαχία, που θα βάζει εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική, παλεύοντας για ανάκτηση των απωλειών και ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, την πολιτική που το υπηρετεί και την εξουσία του.