ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ

Να ανησυχείτε, θα βγουν από τον πάγο και θα πάρουν πίσω τις κουβέρτες τους

Μόρια Λέσβου: Σκηνές θαμμένες στο χιόνι, άνθρωποι «μέσα στον πάγο, ξαπλωμένοι σαν τα πτώματα». Παρίσι: Η αστυνομία αρπάζει κουβέρτες προσφύγων για να φύγουν από το δρόμο. Το θερμόμετρο δείχνει κάτω από το μηδέν.

Ζωή μέσα στις παγωμένες σκηνές στη Μόρια της Λέσβου. Είναι ορισμένες φορές που δεν χρειάζονται και πολλά για να αποκαλυφθεί η βαρβαρότητα σας. Αρκεί το κρύο και το χιόνι, τίποτα άλλο.

Σκηνές θαμμένες στο χιόνι και ακούγεται: «Δείτε πώς το ζούνε τα ανθρώπινα όντα…Πώς μπορεί να ζει κανείς σε αυτές τις συνθήκες;…Μέσα στον πάγο, ξαπλωμένοι σαν τα πτώματα…Είναι φυσιολογικό αυτό; …Είναι λογικό να ζούνε έτσι;». 

Θέλετε κι επίσημες ανακοινώσεις; Ορίστε:

Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες (6/1/2017):«Σήμερα, ιδιαίτερη ανησυχία προκαλεί η κατάσταση στη Σάμο, τη Χίο και τη Λέσβο.

Στη Σάμο, περίπου 700 άνθρωποι, ανάμεσά τους μικρά παιδιά και άλλα ευάλωτα άτομα, παραμένουν σε σκηνές που δεν διαθέτουν θέρμανση στο Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης. Παρόλο που η Υ.Α. και οι εταίροι της έχουν διανείμει πολλές εκατοντάδες κουβέρτες, υπνόσακους και βασικά είδη προστασίας για τον χειμώνα, είναι ξεκάθαρο ότι οι άνθρωποι θα βρίσκονταν σε καλύτερη θέση στην ενδοχώρα και ότι θα πρέπει να μεταφερθούν εκεί πιο γρήγορα και σε μεγαλύτερους αριθμούς».

Παρίσι: Η αστυνομία αρπάζει κουβέρτες προσφύγων για να φύγουν από το δρόμο

Πάμε τώρα στο Παρίσι, εκεί που, σύμφωνα με καταγγελίες των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, η αστυνομία κάνει κατασχέσεις σε πρόσφυγες και μετανάστες που κοιμούνται στο δρόμο.

Τι είδους κατασχέσεις; Τους αρπάζουν, τους κλέβουν τις κουβέρτες την ώρα που η θερμοκρασία φτάνει κάτω από το μηδέν, για να φύγουν από το δρόμο. Μόνο στη διάρκεια μιας εβδομάδας οκτώ πρόσφυγες μεταφέρθηκαν, σε κατάσταση υποθερμίας, στα ιατρεία των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. Ίσως αυτός να είναι ο λόγος (για να τους «ζεστάνει»), που η αστυνομία στο Παρίσι κάνει και κάτι άλλο, σύμφωνα με τις ίδιες καταγγελίες: Χρησιμοποιεί δακρυγόνα για να διαλύσει τους πρόσφυγες. Η κεντρική φωτογραφία του θέματος (δεξιά) είναι από διάλυση αυτοσχέδιων προσφυγικών καταυλισμών, στο Παρίσι.

Να ανησυχείτε

Αλήθεια, θα τα συζητήσετε αυτά τα «θέματα» στις επόμενους συνόδους κορυφής της «αγίας» σας Ευρωπαϊκής Ένωσης; Θα βγάλετε κι ανακοινώσεις;

Θα έχει κρύο την ώρα των συζητήσεων; Λαϊκισμός,ε;…

Είστε άξιοι κυβερνήτες της βαρβαρότητας. Να ανησυχείτε, εκείνοι που είναι «μέσα στον πάγο, ξαπλωμένοι σαν τα πτώματα» θα σηκωθούν και θα πάρουν πίσω τις κουβέρτες τους… Θα αντέξουν, θα βγούνε από τον πάγο. Θα είναι μαζί τους κι όλοι αυτοί που τους έχετε σακατέψει τη ζωή, «ντόπιοι» και «ξένοι» στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Να ανησυχείτε. Ακόμα κι αν αργήσει αυτή η ώρα, θα έρθει. Ο άνθρωπος δεν την αντέχει τη βαρβαρότητα, έρχεται η στιγμή που την κάνει κομμάτια.

Άντε τώρα, δηλώστε τη θλίψη σας, χαμογελάστε στο επόμενο προσφυγόπουλο που θα βρείτε μπροστά σας όταν θα υπάρχουν κάμερες.

Αν τολμάτε, πείτε του πως στη Μόρια οι σκηνές είναι θαμμένες στο χιόνι και ότι στο Παρίσι γίνονται κατασχέσεις στις κουβέρτες των προσφύγων που κοιμούνται στο δρόμο, μέσα στην παγωνιά.

Η σημασία της επαναστατικής βίας στις σύγχρονες συνθήκες

 Η σημασία της επαναστατικής βίας στις σύγχρονες συνθήκες

Το παρακάτω  είναι απόσπασμα άρθρου από την ΚΟΜΕΠ 2016 τεύχος 4 με τίτλο: "Ζητήματα ένοπλης ταξικής πάλης". Μπορείτε , και πρέπει, να το διαβάσετε ολόκληρο εδώ

Η διερεύνηση του ιστορικού περιβάλλοντος της διεξαγωγής κορυφαίων κοινωνικών αγώνων του παρελθόντος και των συμπερασμάτων που η μαρξιστική-λενινιστική κοσμοθεωρία άντλησε από αυτούς, συνδέοντας την ταξική πάλη με την ένοπλη δράση, ως αναγκαία μορφή επιβολής της εργατικής εξουσίας σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, δεν έχει κάποιο νόημα εφόσον εξαντλείται στο επίπεδο της ρομαντικής αναπόλησης ή σε εκείνο της ιστοριογραφικής αντιπαράθεσης. Ούτε οδηγεί κάπου αν συνδέεται με τον τρόπο που τα εν λόγω συμπεράσματα ενσωματώθηκαν στις επεξεργασίες της πολιτικής στρατηγικής των Κομμουνιστικών Κομμάτων και τελικά εκφράστηκαν στη δράση τους.

Αντίθετα, είναι δυνατό να αποτελέσει χρήσιμο θεωρητικό εργαλείο για εκείνους που πραγματικά ενδιαφέρονται για τη συνεχή κίνηση της συλλογικής προλεταριακής συνείδησης σε ριζοσπαστική τροχιά γύρω από τα ζητήματα της ταξικής πάλης και της κοινωνικής-ταξικής απελευθέρωσης. Όπως χαρακτηριστικά σημειώνεται στο Β΄ Τόμο του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ (1949-1968): «Η δυνατότητα και η ικανότητα ενός ΚΚ να μελετά την ιστορία του αποτελεί στοιχείο της ανάπτυξής του, εφόσον η μελέτη της συγκροτεί διαδικασία συνειδητοποίησης λαθών, των παραγόντων που οδήγησαν σε αυτά και εξαγωγής συμπερασμάτων, με σκοπό να γίνει πιο διεισδυτική και αποτελεσματική η δράση του ΚΚ στην οργάνωση της ταξικής πάλης για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο»51.

Τον 21ο αιώνα, εποχή τεράστιων τεχνολογικών δυνατοτήτων τις οποίες η ανθρώπινη εργασία έχει ενσωματώσει στα μέσα παραγωγής, χωρίς ωστόσο να μπορεί να τις εκμεταλλευτεί για την ικανοποίηση των δικών της αναγκών, το ταξικό καθήκον της κατάργησης της ανθρώπινης εκμετάλλευσης μέσω της σοσιαλιστικής επανάστασης εξακολουθεί να αποτελεί τη μόνη προοπτική του κοινωνικού ταξικού αγώνα προς όφελος της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.

Το σημαντικό πισωγύρισμα που σημείωσε το Διεθνές Εργατικό και Κομμουνιστικό Κίνημα, τις τελευταίες δεκαετίες, δεν ακυρώνει μια τέτοια προοπτική, καθώς αυτή θεμελιώνεται στα αντικειμενικά δεδομένα της κοινωνικής εξέλιξης και της ταξικής πάλης: Την ωρίμανση του κοινωνικού χαρακτήρα της εργασίας και την όξυνση της αντίθεσης με την καπιταλιστική ιδιοκτησία, καθώς και τη σύγκρουση της τελευταίας με κάθε ανάγκη της κοινωνικής πλειοψηφίας και, εν τέλει, με την ίδια την εξέλιξη της ανθρωπότητας.

Για την επίλυση κάθε κοινωνικού προβλήματος παραμένει τροχοπέδη η καπιταλιστική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και απαιτείται η κοινωνικοποίησή τους και ο κεντρικός σχεδιασμός τους από την εργατική εξουσία. Η σοσιαλιστική επανάσταση, επομένως, δεν μπορεί παρά να αποτελεί τη μοναδική απάντηση, από μέρους των υπό εκμετάλλευση εργατικών μαζών, σε όλα τα ερωτήματα που θέτουν τα σύγχρονα προβλήματα της οικονομικής και κοινωνικής ανέλιξης.

Η διεθνής καπιταλιστική οικονομική κρίση του 2008 (επαν)επιβεβαίωσε τα ιστορικά όρια του καπιταλιστικού κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού. Παράλληλα, διεύρυνε όλες τις υπαρκτές αντιφάσεις του, οξύνοντας την ταξική εκμετάλλευση και τις αστικές και ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Η αγωνιώδης προσπάθεια της καπιταλιστικής οικονομίας να περάσει σε νέο κύκλο ανάπτυξης στράφηκε ενάντια στη διεθνή εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα συνολικότερα. Με τα εντεινόμενα μέτρα οικονομικής λιτότητας, την ανεργία, την εξαθλίωση των συνθηκών διαβίωσης, τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και συγκρούσεις, με αποτέλεσμα εκατόμβες νεκρών και προσφυγιά, προωθείται η συστημ(ατ)ική καταστροφή, πέραν του κεφαλαίου και των άλλων παραγωγικών δυνάμεων, και της ανθρώπινης ζωής σε όφελος των καπιταλιστικών κερδών.

Ταυτόχρονα, η διεθνής αστική τάξη, έχοντας μειωμένες δυνατότητες, σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, να παρέχει τα ίδια σε σχέση με το παρελθόν προνόμια στην εργατική αριστοκρατία και να συντηρεί αδιατάρακτα τις συμμαχίες της με τα μεσαία στρώματα, καταφεύγει στο τελευταίο οχυρό της εξουσίας της: Την καταστολή και την τρομοκράτηση του εργατικού, λαϊκού παράγοντα. Για να πετύχει το στόχο της ανασύρει από τις αποθήκες της όλα εκείνα τα όπλα που μέχρι πρόσφατα και η ίδια, συνολικά, επιθυμούσε να παρουσιάζει ξεπερασμένα, συμπεριλαμβανομένου του φασισμού.

Αυτή η ευθύγραμμη καπιταλιστική επίθεση στα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, τόσο με τη μορφή της έντασης της εκμετάλλευσης όσο και με εκείνη των ιμπεριαλιστικών πολέμων, εκ των πραγμάτων επαναφέρει στην ημερήσια διάταξη τα συμπεράσματα που εξόρυξε η μαρξιστική-λενινιστική θεωρία, από την ιστορική εμπειρία της ταξικής πάλης, αναφορικά με το αναγκαίο και αναπόδραστο της κλιμάκωσης των ταξικών αντιθέσεων στο επίπεδο της ένοπλης πάλης.

Απέναντι στην αστική βία, η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της είτε θα αποδεχτούν την καταστροφή τους είτε θα αντιτάξουν οργανωμένα τη δική τους επαναστατική βία. Ωστόσο η περίοδος που η κλιμάκωση της ταξικής πάλης θα λάβει τη μορφή του ένοπλου αγώνα δεν μπορεί να καθορίζεται πρωτίστως από την υποκειμενική βούληση του πολιτικού καθοδηγητικού φορέα της επαναστατικής διαδικασίας, αλλά από την αντικειμενικότητα της όξυνσης της αντιπαράθεσης μεταξύ των κοινωνικά αντιτιθέμενων συμφερόντων. Συμπερασματικά, η επαναστατική κατάσταση έχει και αυτή αντικειμενικό χαρακτήρα.

Στη βάση της παραπάνω διαπίστωσης, στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ διατυπώνεται πως η επαναστατική κατάσταση:

«Συμπυκνώνει την αποδυνάμωση της αστικής εξουσίας (“οι πάνω να μην μπορούν”) και τη ραγδαία άνοδο των αγωνιστικών διαθέσεων και της πάλης των λαϊκών μαζών (“οι κάτω”) που δε θέλουν να ζήσουν με το συνηθισμένο τρόπο υποταγής τους στην εκμεταλλευτική εξουσία, ωθούμενες και από τη μεγάλη, μη διαχειρίσιμη από την αστική εξουσία, απότομη επιδείνωση του βιοτικού τους επιπέδου […]

Δεν είναι δυνατό να προβλεφθούν οι παράγοντες που θα οδηγήσουν στην επαναστατική κατάσταση. Το βάθεμα της οικονομικής κρίσης, η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, που φτάνουν έως τις πολεμικές αναμετρήσεις, είναι δυνατό να δημιουργήσουν τέτοιες συνθήκες στην Ελλάδα»52.

Η έλλειψη δυνατότητας ακριβούς προσδιορισμού της περιόδου εκδήλωσης της επαναστατικής βίας, οπότε ο ταξικός αγώνας θα αποκτήσει ένοπλη μορφή, σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να συνεπάγεται την αδιαφορία τόσο για μια πολιτική δραστηριότητα που θα συμβάλλει στην εμβάθυνση των ρηγμάτων στην αστική εξουσία όσο και για την εκπλήρωση τον πολιτικών προϋποθέσεων που απαιτούνται για την έγκαιρη αναγνώριση της χρονικής συγκυρίας και ιστορικής ευκαιρίας και για την επιτυχή έκβαση μιας τέτοιας πάλης σε επαναστατική κατεύθυνση. Η εκδήλωση και η νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης δεν αποτελεί μονόπρακτο έργο αποσπασμένο από τη γενικότερη εξέλιξη της ταξικής πάλης, του συσχετισμού των ταξικών δυνάμεων και της στρατηγικής του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Ήδη σήμερα είναι αναγκαίο και επίκαιρο να μπολιάζεται η πλειοψηφία της εργατικής τάξης με την πεποίθηση της αναγκαιότητας της σοσιαλιστικής επανάστασης, να πυκνώνει τις γραμμές των μαζικών της οργανώσεων προσδίδοντάς τους ταξικό περιεχόμενο και να συσπειρώνεται οργανωτικά και ιδεολογικοπολιτικά γύρω από το Κομμουνιστικό Κόμμα της. Θεμελιώδης προϋπόθεση για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και την προετοιμασία του για να παίξει τον ιστορικό ρόλο του σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης είναι η ύπαρξη ισχυρών Οργανώσεων του ΚΚΕ στα εργοστάσια, γενικά στη βιομηχανία, καθώς και σε άλλους τομείς στρατηγικής σημασίας. Είναι επίσης απαραίτητο να ενισχύονται οι δεσμοί του εργατικού κινήματος με τους αγωνιζόμενους μικρομεσαίους της πόλης και του χωριού.

Το ΚΚΕ, ως συλλογικός φορέας της εργατικής τάξης, οφείλει να παραμένει αταλάντευτα προσανατολισμένο στην εκπλήρωση των παραπάνω προϋποθέσεων. Παράλληλα, στους δικούς του ώμους πέφτει το βάρος της εξειδικευμένης και συστηματικής δουλειάς για την απόσπαση όσο το δυνατόν ευρύτερων δυνάμεων από τους κόλπους των αστικών κατασταλτικών μηχανισμών, ώστε την κρίσιμη ώρα να αποτελέσουν μέρος της καθοριστικής δύναμης που θα γείρει αποφασιστικά την πλάστιγγα υπέρ του εργατικού, λαϊκού παράγοντα.

Το ΚΚΕ οφείλει, διδασκόμενο από την τέχνη του πολέμου, να αντλήσει το απαραίτητο ταξικό σθένος και να παρατάξει, την αποφασιστική στιγμή, στα αποφασιστικά σημεία, την υπεροπλία του στρατοπέδου της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Η παραπάνω διαπίστωση θεμελιώνεται στην πάλη του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, αλλά και σε ολόκληρη την πορεία του ελληνικού εργατικού-κομμουνιστικού κινήματος κατά τη διάρκεια της τριπλής φασιστικής Κατοχής, της ταξικής αναμέτρησης του Δεκέμβρη και στη συνέχεια του ένοπλου ταξικού αγώνα του ΔΣΕ.

Αποτελεί, πλέον, προγραμματική διακήρυξη ότι στην περίπτωση «ιμπεριαλιστικής πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας, είτε σε αμυντικό είτε σε επιθετικό πόλεμο, το Κόμμα πρέπει να ηγηθεί της αυτοτελούς οργάνωσης της εργατικής, λαϊκής πάλης με όλες τις μορφές, ώστε να οδηγήσει σε ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης, εγχώριας και ξένης ως εισβολέα, έμπρακτα να συνδεθεί με την κατάκτηση της εξουσίας»53.

Όπως σημείωνε χαρακτηριστικά και ο Λένιν: «Θα θυμόμαστε ότι πλησιάζει ο μεγάλος μαζικός αγώνας. Ο αγώνας αυτός θα είναι η ένοπλη εξέγερση […] Οι μάζες πρέπει να ξέρουν ότι τραβούν για ένοπλο αιματηρό σκληρό αγώνα […] Το κόμμα του συνειδητού προλεταριάτου πρέπει να εκπληρώσει το χρέος του στο μεγάλο αυτό αγώνα»54.

Δοκιμασμένοι από το κεφάλαιο

Πέντε εκδηλώσεις θα συνδιοργανώσουν τις επόμενες μέρες ανά την Ελλάδα τρία πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ, διεκδικώντας ρόλο στην αναστήλωση της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας, με ολίγον από τους σχετικά νεότερους φορείς της. Τα ονόματά τους και μόνο (Διαμαντοπούλου, Φλωρίδης, Ραγκούσης) είναι αρκετά για να δημιουργήσουν συνειρμούς, μιας και δοκιμάστηκαν όλοι στο παρελθόν από κυβερνητικές θέσεις, σε διάφορες μάλιστα περιόδους, κερδίζοντας επάξια τα εύσημα του κεφαλαίου για τη συμβολή τους στην υπηρέτηση των γενικών του συμφερόντων. Σήμερα, μετά από μια μακρά περίοδο «αγρανάπαυσης», επιστρέφουν με τη φιλοδοξία να αποτελέσουν ένα ακόμα κέντρο στην αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος, ιδιαίτερα στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πλέον αναδειχτεί κυρίαρχη δύναμη.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα, οι εμπνευστές αυτής της «νέας» κίνησης επιθυμούν «γρήγορα να μετεξελιχθεί σε πολιτικό ρεύμα, ικανό να απορροφήσει όλα τα υφιστάμενα κόμματα του κεντρώου χώρου», λειτουργώντας για την ώρα ανταγωνιστικά προς το ΠΑΣΟΚ, που προσπαθεί να κάνει το ίδιο με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη.

Ο λαός έχει τώρα την πείρα να δει ότι πρωτοβουλίες όπως αυτές δεν έχουν για αφετηρία τα δικά του συμφέροντα. Αντίθετα, υπηρετούν ανάγκες του κεφαλαίου να δημιουργήσει εφεδρείες στην αναπαραγωγή του πολιτικού συστήματος, ανανεώνοντας τις αυταπάτες και τους εκβιασμούς στο λαό, για να μη διαταράσσονται η κυβερνητική εναλλαγή και η λεγόμενη «κοινωνική συνοχή». Δηλαδή, η απρόσκοπτη υλοποίηση της στρατηγικής του κεφαλαίου, με την ανοχή, αν όχι με τη στήριξη του λαού.

Αντίο Ζωή

 Αντίο Ζωή

Δυο δρόμους έχει η Ζωή: ρήξη ή ενσωμάτωση

Είναι προφανώς αστείο να ισχυρίζεται κανείς πως η Ανταρσυα έχει κεφάλαια για να τα επενδύσει σε στελέχη άλλων χώρων. Η δράση των δικών της στελεχών είναι αφιλοκερδής, για την αγνή χαρά του παραγοντισμού. Κι αν της λείπει κάτι, αυτό είναι -σε κάθε περίπτωση- η εργατική βάση, όχι τα τίμια στελέχη.

Έχει πλάκα όμως, να τους βλέπεις να χρησιμοποιούν σοβαρά επιχειρήματα για να την αποδομήσουν (σε ποιον άραγε;) και να αποδείξουν το αυτονόητο: ότι η Κωνσταντοπούλου δεν έχει καμία σχέση με την Αριστερά. Κι έτσι θυμήθηκαν πως έχει θολό αντιμνημονιακό λόγο, πως δεν έβγαλε ανακοίνωση ενάντια στην επίσκεψη Ομπάμα, κτλ. Κι αν συμβαίνει αυτό, είναι γιατί δεν απευθύνονται σε αμύητο κόσμο, που δεν ξέρει τι γίνεται, αλλά σε πρώην θαυμαστές - συνοδοιπόρους της Ζωής, που έφταναν σε διαδικτυακούς οργασμούς με τα "πώς είπατε;" και τους χειρισμούς της.

Κι αν είναι έτσι, γιατί να μη μείνουν σε αυτά που τους ενώνουν; Πχ στην επιτροπή για τη διαγραφή του χρέους; Να φτιάξουμε μια τριμελή επιτροπή από πέντε-έξι άτομα, όπως έλεγε ο Βαμβακούλας, με τη διαφορά πως αυτή θα είναι μονοπρόσωπη ή γύρω από τη Ζωή.

Ακόμα κι αν δεν μπλέξουμε όμως την Ανταρσυα ως χώρο, η εμπλοκή ονομάτων όπως ο Χαραλαμπόπουλος (υποψήφιος με το Επικρατείας της Ανταρσυα, το 15') του Unfollow, που είχε γραμμή στήριξης και προβολής της Κωνσταντοπούλου (μέχρι που... τι άραγε;) δε δίνει πάτημα για να υποψιαστεί κανείς πως κάτι πιο χοντρό παίζεται πίσω από αυτές τις καταγγελίες; Λέω εγώ τώρα...

Δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα
Κρύο δεν έκανε ποτέ. Όλα είναι θέμα ψυχολογίας και τσάκρα (ρωτήστε την Κονιόρδου). Ή μάλλον δεν έχει χιόνι στην Ελλάδα. Αφού δε χιόνισε στην πρωτεύουσα (και στη συμπρωτεύουσα) κι Αθήνα είναι μόνο η Ελλάδα (ή κάτι τέτοιο). Βέβαια χιόνισε και το έστρωσε, ακόμα και μες στην πόλη των Χανίων, που έλεγες πως πιο εύκολα θα φτάσει (και θα στρώσει) ο σοσιαλισμός, παρά το χιόνι.

Τουλάχιστον η κυβέρνηση πέτυχε την αποκέντρωση του χιονιά, με μεγάλη επιτυχία. Εντάξει, μπορεί να υπάρχουν κάτι προσφυγικοί καταυλισμοί μες στο χιόνι και χιλιάδες άλλοι αγκαλιά με μια σόμπα ή τρεις κουβέρτες (που το γλεντάνε και ζούνε παραπάνω από τις δυνατότητές τους) ακόμα και μαγκάλι που σκότωσε μια γιαγιά στην Κομοτηνή (αλλά δεν έχει παρέμβει ακόμα ο Τζήμερος να μιλήσει για τις παθογένειες της παιδείας) κι όχι δύο φοιτητές, όπως επί Σαμαρά, γιατί αυτό θα πει Αριστερά (της προόδου). Αλλά δεν μπορεί, τέλος πάντων, ένας χιονιάς να αμαυρώσει το κυβερνητικό έργο και τις μόνιμες ευεργετικές συνέπειές του. Άντε το πολύ να βάλει λίγες πινελιές για το κοντράστ.

Μιλάμε εξάλλου για μια κυβέρνηση που κατάφερε στην υπόθεση με την τύχη του παιδιού της συλληφθείσας Π. Ρούπα, να αποδείξει με τον πιο εμφατικό τρόπο τη συνέχεια του αστικού κράτους, και να της τη βγουν από τα αριστερά ακόμα και οι δεξιοί, όπως ο γιος της Ντόρας -όχι ο Κυριάκος, ο άλλος. Αυτό κι αν είναι αριστερή στροφή στο πολιτικό σκηνικό του τόπου, ε;

Άσπρη μέρα
Έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη, είτε από ζωή (όχι την Κωνσταντοπούλου) είτε από θάνατο. Αλλά στο ενδιάμεσο ντύθηκε νυφούλα στα λευκά, από άκρη σε άκρη, θυμίζοντας το Πέτρογκραντ, τέτοιες μέρες, του 1905, και την επέτειο της ματωμένης Κυριακής με το ποίμνιο του απατεώνα παπα-Γκαπόν (κι όχι Γκαμπόν, στην Αφρική), ο οποίος πυροδότησε άθελά του τον πρώτο γύρο της επανάστασης, που νίκησε στον τρίτο, με νοκ-άουτ, κατά τας γραφάς.
Κι αν έχουμε έτοιμο Κερένσκι στο πρόσωπο του Αλέξη, ποιον να κάνουμε παπά-Γκαπόν; Το Σώρα;

Ζουν ανάμεσά μας
Θα μπορούσε να είναι μια αποθαρρυντική για την ένδειξη της εργατικής τάξης στην Ελλάδα. Ή μάλλον για τη συνείδηση της εργατικής τάξης ή έστω ενός τμήματος των λαϊκών στρωμάτων της. Τέλος πάντων, αυτό. Χωρίς άλλες εισαγωγές.



Ότι ο Σώρας, εν τω μεταξύ, θα έμπαινε στο στόχαστρο του ΣΚΑΪ κι αυτό του δίνει δημοσιότητα και πιθανότητες από το πουθενά, για να μπει στη Βουλή (τόσα νούμερα, γιατί όχι ένα παραπάνω;), είναι μόνο δική μου εντύπωση;
Το ότι γίνεται βασικό θέμα αντιπαράθεσης μεταξύ ΝΔ και Σύριζα, δε δείχνει τα ανεμοδαρμένα και πρωτόφαντα ύψη της πολιτικής μας ζωής (χωρίς κεφαλαίο, αλλά με πολλά κεφάλαια);

Πώς φίλησα το Μουσολίνι
Κι οι φατσούλες από τις... Ελλήνων Συνελεύσεις δεν είναι βγαλμένες από τους πυρήνες του Καζάκη-ΕΠΑΜ; Που -κοίτα να δεις, κοίτα να δεις, προσπαθώ να θυμηθώ και δε μου 'ρχεται...- ποιος τον είχε πάει τουρνέ εκδηλώσεων σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας και το βοήθησε να γίνει μούρη με πολιτική υπόσταση;
Α, ναι. Το Ναρ κι η Ανταρσυα.

Καλημέρα Ζωή
Το μόνο που μπορεί να αντιπαρατεθεί στον προηγούμενο συν(ελευσ)Έλληνα κολοσσό, είναι το βίντεο από μια προσυνεδριακή εκδήλωση του Ναρ και τη γραφική φιγούρα που λέει πως ενσαρκώνει (αυτός μόνος του, όπως ο Αλσέστ το πλήθος) το σύγχρονο προλεταριάτο και πως διαβάζοντας, έγινε ο Λένιν και ο Ζαχαριάδης της εποχής του, και ότι όποιος θέλει να μάθει απ' την επαφή-τριβή με την εργατική τάξη, ας έρθει να του μιλήσει, γιατί του άφησαν μόνο πέντε λεπτά καιρό.



Το βίντεο είναι στην πραγματικότητα θλιβερό μάλλον, παρά κωμικό. Και το βασικό πρόβλημα δεν το έχει ο ομιλητής, αλλά αυτοί που τον οργάνωσαν (αφού δεν τον δέχτηκε το "σταλινικό ΚΚΕ) και του έδωσαν το λόγο, για να εκτεθεί.
Είπαμε, διεύρυνση και στρατολόγηση, αλλά όχι έτσι.

Κου-κου-βα
Παρεμπιπτόντως, υπάρχει μια φήμη για μετονομασία του ρεύματος, που του έχει μείνει μόνο ο όρος "κομμουνιστική απελευθέρωση" κι έτσι φαντάζει ως πιθανό όνομα το ΚΚΑ. Ή αλλιώς Κου-Κου-Ά. Που είναι αδύνατο να μη μου θυμίσει συνειρμικά το γνωστό παιδικό τραγουδάκι.

Σε δέκα μέρες

 Σε δέκα μέρες

(που δε συγκλόνισαν τον κόσμο)

Αγαπητό ημερολόγιο,

όχι πως δε συμβαίνουν ενδιαφέροντα πράγματα, αλλά κινούμαστε ακόμα σε ύστερους εορταστικούς ρυθμούς, γι' αυτό θα σου γράψω σε αντίστοιχα ελαφρύ κλίμα τα αθλητικο-πολιτικά συμπεράσματα ενός μπασκετικού διημέρου.

Θα μου πεις, έλα μωρέ τώρα, ποιο μπάσκετ και ποια Στικούδη; Και θα σου πω, τουλάχιστον το ελληνικό μπάσκετ υπάρχει στον ευρωπαϊκό χάρτη, σε αντίθεση πχ με τη Στικούδη και το ελληνικό ποδόσφαιρο. Θα συνεχίσεις τον εσωτερικό μου μονόλογο, ρωτώντας γιατί να ασχολούμαστε γενικά με το μπάσκετ, παθητικά, ως θεατές, αντί να βγούμε όλοι στους δρόμους και τα ανοιχτά γηπεδάκια, κι ας έχει κρύο αυτές τις μέρες. Θα σου απαντήσω σαφώς πως αυτή είναι μια πολύ καλή ερώτηση. Προχωράμε στην επόμενη.

Χτες έπαιζαν για την Α1 ΑΕΚ-Άρης, σε έναν άτυπο (ημι)τελικό για την τρίτη θέση της κανονικής περιόδου, και προχτές, στην Ευρωλίγκα, Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός (που αρνιέμαι να τον γράψω ΠΑΟ Superfoods, όπως αρνιέμαι-αρνιέμαι-αρνιέμαι να πω την Α1 Basket League Σκρατς, Στοίχημαν και τρέχα-γύρευε. Όπως οι Βάσκοι, που άλλαζαν σχεδόν κάθε χρόνο όνομα, αλλά κρατούσαν τη χάρη και τελικά καταστάλαξαν στο δικό τους: Μπασκόνια). Έπαιζαν δηλαδή οι τέσσερις κορυφαίες ομάδες στην Ελλάδα, που θα ξαναπαίξουν μεταξύ τους σε δέκα μέρες για τους ημιτελικούς του Κυπέλλου.

Αλλά εν αρχή ην η επέλαση του χιονιά, που στην πρωτεύουσα ειδικά, ήταν ένα μικρό ανέκδοτο και τον αποδομήσαμε με γκοσινικούς όρους και φράσεις από το μικρό Νικόλα, μαζί με ένα βόρειο σφο "καλο"φαγά.
-Επέλαση ή όχι, πάντως κρύο δεν κάνει, είπε ο Κλοτέρ και πήγε τιμωρία στη γωνία, όπως κάθε φορά που σηκώνεται να πει μάθημα.
Αν και το βασικό πρόβλημα ξεκίνησε από μια νιφάδα που ήθελε να κάνει μόνη της τη χιονόπτωση, όπως ο Αλσέστ το πλήθος.
Και τέλος πάντων, κανείς δεν τα βάζει ατιμώρητα με την Παρέα των Εκδικητών και το χιονιά της Αθήνας.
Αχ Αθήνα του χιονιά...

Το πρόβλημα με την Αθήνα δεν είναι το τσουχτερό κρύο της (γελάει ο κόσμος, εκτός κι αν μιλάμε για πρόσφυγες και άστεγους), αλλά τα σπίτια και οι κλειστοί χώροι που δε θερμαίνονται. Κανονικά, αντί για "χρόνια πολλά" κι άλλα τέτοια κοινότυπα αυτές τις μέρες, πρέπει να ευχόμαστε "θέρμανση πάνω απ' όλα", "να ζεσταθεί το κοκαλάκι μας", κτλ. Κάποιοι φίλοι βγαίνουν κάθε μέρα από το κρύο σπίτι τους, για καφέ, μπραντς, τάβλι κι ό,τι ήθελε προκύψει, με βασικό σκοπό να ζεσταθούνε -όπως οι γέροι πηγαίνουν το καλοκαίρι στα ΚΑΠΗ και τις δημόσιες υπηρεσίες, που κλιματίζονται.

Αλλά έτσι παίζεις με τις πιθανότητες. Που μπορεί να είναι κι εις βάρος σου, όταν πχ ακόμα και το κλειστό του ΟΑΚΑ (που το ονόμασαν "Νίκος Γκάλης" χωρίς κανένα λόγο) δεν έχει θέρμανση. Μα είναι τρελοί αυτοί οι χαμουτζήδες. Κι έτσι οι δυο ομάδες βαρούσαν στο γάμο του καραγκιόζη, μέχρι να ζεσταθούν και να πάρουν μπρος (η ΑΕΚ πχ είχε 46 πόντους στο ημίχρονο, αλλά μονάχα δύο, στο πρώτο τετράλεπτο.

Το άλλο πρόβλημα. όταν πηγαίνεις γήπεδο, είναι πώς να αποφύγεις το φακέλωμα, την κάρτα πολίτη, ΑΜΚΑ, ιστορίες και δε συμμαζεύεται. Εκτός κι αν πέσεις πάνω σε κάποιο μέλος της Ορίτζιναλ, που σου δίνει "δικό της" εισιτήριο, πέντε ευρώ, χωρίς ουρές και διαπιστεύσεις, πας και κάθεσαι όπου θες. Και μένεις με την απορία αν τα έδωσες σε έναν πολιτικοποιημένο σύνδεσμο (το όνομα θα μπορούσε να παραπέμπει στους "δικούς μας" αυθεντικούς "τρου" κουκουέδες), με ανησυχίες και σωστή θέση ενάντια στο φακέλωμα. Ή σε μια οπαδική μαφία, που βγάζει μεροκάματο για τα κεφάλια της, κι έχει γίνει κολαούζος του Μελισσανίδη στο θέμα του γηπέδου στη Φιλαδέλφεια.
Αν και το ένα δεν αποκλείει το άλλο, απαραίτητα.

Γενικά η ΑΕΚ είναι μια ιδιαίτερη, μπερδεμένη περίπτωση συλλόγου και λαού. Που τιμά τις ρίζες του με τη δωρεάν κερκίδα για τα προσφυγόπουλα (ή το 99', το φιλικό με την Παρτιζάν στο Βελιγράδι), αλλά κάνει ένα μικρό χαμό με κροτίδες και καπνογόνα, για να νιώσουν τα προσφυγάκια σαν το σπίτι τους (την πατρίδα τους) και να βάλει τα κλάματα ένας άλλος μπόμπιρας, που καθόταν πίσω μας. Έξω οι οικογένειες από το γήπεδο, που λέει κι ένα σύνθημα στην Τούμπα.

Που μπορεί να έχει ωραία κερκίδα, παλμό, ωραία συνθήματα, Ζαραλίκο στο μικρόφωνο, κτλ, αλλά να την πέσει στην κόρη του Αμερικάνου. Κι έχει τεράστιο άχτι στους Αρειανούς, λόγω Ξηροκώστα (που ζει κάθε χρόνο γι' αυτό το παιχνίδι), αντί να τα βάλουν πρωτίστως με την αστυνομία, που τους στρίμωξε υπεράριθμους σε μια μικρή θύρα στο Χαριλάου, για να ποδοπατηθούν με μαθηματική, νομοτελειακή ακρίβεια.

Στο αγωνιστικό κομμάτι, έπαιζαν δύο ομάδες με πολύ διαφορετική φιλοσοφία (σα να λέμε υλιστές εναντίον ιδεαλιστών, αλλά καμία σχέση). Όπου ο Άρης δεν αλλάζει ποτέ και για κανένα λόγο τους ξένους του (ακόμα και αν φύγουν από μόνοι τους, όπως ο Μαρμπλ) ποντάροντας στην ομοιογένεια. ΝΔ-ΠΑΣΟΚ δεν αλλάζουν, άλλαξε εσύ.

Ενώ η ΑΕΚ αλλάζει σχεδόν κάθε εβδομάδα (Ελονού, Μακ Γκραθ) λες και περιμένει να της κάτσει το Τζόκερ. Τα πάντα ρει, πλην του προπονητή της, αν και έχει μαλώσει με τους πάντες, στο βαθμό που μετά τον αγώνα να δηλώνει μεταξύ σοβαρού κι αστείου για το μαυρισμένο μάτι του Ούκιτς (που τα έβαζε όλα κι έπαιζε καλύτερα έτσι): "δεν το έκανα εγώ".

Κι ίσως να ήταν ευκαιρία να τον τελειώσουμε το Σάββατο το βράδυ (εμείς θα ξαναφέρουμε τον Αναστασιάδη) αλλά μετά το 29-30 δεν υπήρχαμε στο γήπεδο. Κι έτσι τώρα μένει η ρεβάνς για το Κύπελλο, την άλλη βδομάδα, κι η πρόκριση στον τελικό. Αν και κανείς δε μοιάζει έτοιμος-ικανός για την υπέρβαση, να σπάσει δηλ το δίδυμο των αιωνίων.

Εκεί όπου τα κόζια άλλαξαν κι ο Ολυμπιακός έχει πάρει τον αέρα του ΠΑΟ, με έξι σερί νίκες. Κι αυτό είναι το μόνο σημαντικό που μένει στο τέλος, σε μια διοργάνωση-μαραθώνιο, 30 αγωνιστικές, όπου όλοι μπορούν να κερδίσουν τους πάντες (ακόμα και την ΤΣΣΚΑ που έχει τρεις σερί ήττες) και να καλύψουν ένα στραβοπάτημα. Όχι όμως και τους τραυματισμούς των παικτών τους, που δίνουν δυο και τρεις αγώνες κάθε βδομάδα, και πέφτουν σαν τα κοτόπουλα, στο βωμό του νέου συστήματος της Ευρωλίγκα, που ζήλεψε το ΝΒΑ.

Όσο για τον ΠΑΟ είχε 15 κλεψίματα, εξουδετερωμένα τα βασικά ατού του αντιπάλου (Σπανούλη, Πρίντεζη, Λοτζέσκι), σούπερ δίδυμο Τζέιμς-Ρίβερς... Αλλά δεν είχε ομάδα και Έλληνες να μιλήσουν στα δύσκολα. Ούτε καν τον (γεια-σου) Παππά...
Ούτε καν τον Μπουρούση, που προβλημάτισε με την απόδοσή του και την... ωριμότητά του, όταν τον πίκαρε το κοινό του ΣΕΦ κι αυτός δε γύρισε να τους πει: σε δέκα μέρες...



Στο φινάλε της σημερινής ανάρτησης, μπορείτε να δείτε μια αγιογραφία του Καίσαρη για τον πεθερό του Μπουρούση, το Μάκαρο Ψωμιάδη -δικαίως ακούει τα σχολιανά του στα σχόλια από κάτω, χωρίς να υπολογίσει ο άτιμος αυτούς που τον θεωρούνε κομμουνιστή.

Και κάτι που γράφτηκε ένα χρόνο πριν, σε μια σελίδα ερασιτεχνών (που αγαπάνε δηλ την τέχνη και αυτό που κάνουν) για την κοινωνική διάσταση του φαινόμενου Αντετοκούμπο. Ο οποίος πάει καρφί για το All Star Game στο ΝΒΑ, κι είναι πίσω (μόνο) από το Λεμπρόν Τζέιμς, στους "κοντούς" της Ανατολής. Ναι, αλλά δεν έφτασε ακόμα τις ψήφους των φασισταριών της ΧΑ στις εκλογές. Ρε λες τελικά να τους ψηφίζουν κι αυτούς bot (ψεύτικοι λογαριασμοί, μηχανές), σαν τον Πατσούλια;

ΤΟΥΡΚΙΑ Εξελίξεις και διεργασίες στο φόντο των ανταγωνισμών

ΤΟΥΡΚΙΑ

Εξελίξεις και διεργασίες στο φόντο των ανταγωνισμών

Το τελευταίο μακελειό στην Τουρκία ανέδειξε ότι στην περιοχή μας διευρύνεται ο «κύκλος αίματος» που ενισχύουν οι αντιλαϊκές κόντρες και ανακατατάξεις

Copyright 2016 The Associated

Από κηδεία Τούρκου στρατιώτη που σκοτώθηκε στις επιχειρήσεις στη Β. Συρία. Η Τουρκία διεκδικεί εδώ και καιρό «πρωτοβουλίες» και στο στρατιωτικό πεδίο

Η πολύνεκρη επίθεση που σημειώθηκε τη νύχτα της Πρωτοχρονιάς στο κέντρο διασκέδασης «Ρέινα» («Reina») της Κωνσταντινούπολης, ανέδειξε ξανά τον «κύκλο αίματος» που ενισχύεται ως αποτέλεσμα των σφοδρών ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για το μοίρασμα αγορών, πρώτων υλών και σφαιρών επιρροής.
Η δράση «τρομοκρατικών οργανώσεων» όπως το «Ισλαμικό Κράτος» («ΙΚ») - που εμφανίστηκε ως υπεύθυνο και για το τελευταίο μακελειό στην Τουρκία - «αποτελεί συστατικό στοιχείο του ιμπεριαλιστικού πολέμου στον 21ο αιώνα», όπως τονίζουν και οι Θέσεις της ΚΕ για το 20ό Συνέδριο του ΚΚΕ. «Και αυτό ισχύει ανεξάρτητα από το σε ποιο βαθμό η δραστηριότητα τέτοιων οργανώσεων διαμορφώνεται κάτω από τη στήριξη ή ανοχή ιμπεριαλιστικών κέντρων ή εκδηλώνεται ως στοιχείο αυτονόμησης αυτών των δυνάμεων από τα όποια ισχυρά κέντρα τούς ενίσχυσαν στο παρελθόν. Η δράση αυτών των οργανώσεων αξιοποιείται αντικειμενικά είτε ως στοιχείο του "ανορθόδοξου πολέμου" ενός κράτους ή κάποιων τμημάτων του κατά των συμφερόντων κάποιου άλλου καπιταλιστικού κράτους, είτε ως πρόσχημα ιμπεριαλιστικής επέμβασης», προσθέτουν οι Θέσεις.
Αμέσως μετά το τελευταίο μακελειό, δυνάμωσε με πολύ χαρακτηριστικό περιεχόμενο η συζήτηση για τις ισορροπίες στην ευρύτερη «γειτονιά», που - μην ξεχνάμε - εμπεριέχει πεδία αναμέτρησης ισχυρών ιμπεριαλιστικών κέντρων, όπως το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ, η Ρωσία κ.τ.λ.
Με αξιοποίηση αυτής ακριβώς της εξάπλωσης της «τρομοκρατίας», της δράσης οργανώσεων τύπου «ΙΚ», και στη βάση διαφωνιών για το ποιος τελικά είναι «τρομοκράτης», ανάλογα με το τι και ποιον κάθε πλευρά θεωρεί απειλή για τα στρατηγικά της συμφέροντα, εξετάζονται ή προχωρούν ήδη αλλαγές σε συμμαχίες που ανεξάρτητα από τη σταθερότητά τους, σηματοδοτούν τη σφοδρή όξυνση της «κόντρας» ειδικά για τον έλεγχο του μεγάλου ενεργειακού πλούτου της περιοχής, αφετέρου για τα πλεονεκτήματα στη γεωπολιτική σκακιέρα. Η «εξάρθρωση των τρομοκρατών» μετατρέπεται σε πεδίο όπου αντίπαλες, ή και μέχρι πρότινος σύμμαχες δυνάμεις, ετοιμάζονται να λύσουν διαφορές, με όλα τα μέσα και με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις επόμενες φάσεις των αντιλαϊκών επιθέσεων.
Η αποφασιστικότητα με την οποία η πλουτοκρατία της Τουρκίας συμμετέχει σε όλο αυτό το «παιχνίδι», είναι ενδεικτική των αυξημένων κινδύνων που ξημερώνουν για τους λαούς.

Δεν είναι τυχαία η συζήτηση για το Ιντσιρλίκ

Μετά τη νέα επίθεση, η Αγκυρα ύψωσε κι άλλο τους τόνους για την «ανεπάρκεια» με την οποία οι σύμμαχοί της στηρίζουν τις στρατιωτικές επιχειρήσεις που συνεχίζει για την «εξάρθρωση της τρομοκρατίας». Μεγάλωσε η «γκρίνια» ειδικά απέναντι στις ΗΠΑ, με τον υπουργό Αμυνας, Φικρί Ισίκ, να χαρακτηρίζει μάλιστα «αμφισβητήσιμη» την αποστολή της βάσης στο Ιντσιρλίκ (όπου διατηρούν στρατιωτικές εγκαταστάσεις και οι ΗΠΑ) και τον υπουργό Εξωτερικών, Μεβλούτ Τσαβούσογλου, να υποστηρίζει ότι «το τουρκικό έθνος ερωτά τις ΗΠΑ το εξής: "Αν δεν μας στηρίζετε στην πιο σημαντική (στρατιωτική) επιχείρηση, τότε γιατί σταθμεύετε στην αεροπορική βάση Ιντσιρλίκ;"». Και ενώ ο Τσαβούσογλου είπε καθαρά ότι «περνάμε "κρίση εμπιστοσύνης" με τις ΗΠΑ», ο εκπρόσωπος του Προέδρου της χώρας Ιμπραχίμ Καλίν εξήγησε επίσης: «Η Τουρκία έχει το δικαίωμα να κλείσει τη βάση στο Ιντσιρλίκ. Πάντα διατηρούμε αυτό το δικαίωμα. Αλλά, πρώτα πρέπει να αξιολογηθούν οι συνθήκες. Εχουμε το δικαίωμα της διάθεσης (και μη διάθεσης) ως μέρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Τουρκίας».
Την ίδια στιγμή, αποκαλυπτική των διεργασιών είναι και η αρθρογραφία στον τουρκικό αστικό Τύπο.
Την περασμένη Τρίτη, αρθρογράφος στη φιλοκυβερνητική «Σαμπάχ» μιλούσε για την «υποδειγματική» και «στρατηγική» «εταιρική σχέση» που είχαν οι ΗΠΑ - Τουρκία, «μέχρι που οι ΗΠΑ επέλεξαν να αφήσουν την Τουρκία μόνη της στον αγώνα κατά του Ντάες (σ.σ. αραβικό ακρωνύμιο για το «ΙΚ»)». Ο ίδιος εμφάνιζε την προσέγγιση Ουάσιγκτον - Αγκυρας και την ένταξη της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ ως απάντηση στην εμφάνιση της ΕΣΣΔ και καταλήγοντας ότι οι Ρώσοι δεν είναι σήμερα αυτό που ήταν τότε, υπογράμμισε πως τελικά, «δεν υπήρχε ανάγκη για μια δύναμη αποτροπής. Αν η Τουρκία δε βρίσκεται σε τέτοια κατάσταση, τότε τι είναι το ΝΑΤΟ; Ενα δείπνο με γαλοπούλα χωρίς σάλτσα; (σ.σ. λογοπαίγνιο με το «turkey dinner», στα αγγλικά turkey σημαίνει και γαλοπούλα και Τουρκία) άγευστο αλλά πιθανό. Αν όχι και δυνατό».
Αλλά και η «Χουριέτ», την Πέμπτη, συνδέοντας το «χτύπημα» στο «Ρέινα» με τα σενάρια να μπλέκονται σε αυτό ξένες Μυστικές Υπηρεσίες, τόνιζε σε άλλη ανάλυση: «Οι σύμμαχοι της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ βοηθούν τους τρομοκράτες να κάνουν επιθέσεις στην Τουρκία, ΗΠΑ, Βρετανία και Γερμανία στηρίζουν και ενθαρρύνουν τρομοκράτες με όλους τους πιθανούς τρόπους».
Μάλιστα, ο αρθρογράφος μίλησε για «σύνδρομο Σεβρών» και «φόβους για μια δεύτερη συμφωνία Σάικς - Πικότ» (εστιάζοντας σε διακρατικές συμφωνίες που μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο ρύθμισαν τα νέα σύνορα στη Μέση Ανατολή, μεταξύ άλλων διαμελίζοντας και την πρώην Οθωμανική Αυτοκρατορία) και υποστήριξε ότι «οι Τούρκοι ανησυχούν πολλοί ότι οι "όχι και τόσοι φιλικοί σύμμαχοί" τους μπορεί ακόμα μια φορά να εμπλέκονται στην αποσταθεροποίηση της Τουρκίας και την επαναχάραξη των συνόρων στην περιοχή, συμπεριλαμβανομένων και των συνόρων της Τουρκίας». «Αν έτσι είναι τα πράγματα - συνέχιζε ο αναλυτής - η κατάσταση είναι πολύ σοβαρή, καθώς η σημερινή Τουρκία, ενώ προσπαθεί να λάβει νόμιμα μέτρα για την άμυνά της, μπορεί να προκαλέσει έναν περιφερειακό, αν όχι ένα νέο παγκόσμιο πόλεμο. Αν αυτά δεν είναι παραισθήσεις ή παρανοϊκές αντιλήψεις αλλά μια αληθινή απειλή για την ίδια την ύπαρξη της Τουρκίας, τα χειρότερα είναι μπροστά».

Η γενικότερη εικόνα

Αλλωστε, για να εκτιμήσει κανείς τη σφοδρότητα των ανταγωνισμών, πρέπει να σκύψει στη γενικότερη εικόνα, έτσι όπως διαμορφώνεται στην ευρύτερη περιφέρεια. Πλευρές που έχουν ειδικό βάρος είναι μεταξύ άλλων οι εξής:

• Η Τουρκία είναι μια από τις χώρες που όχι απλά συμμετέχουν ήδη σε πόλεμο, αλλά εδώ και καιρό αναλαμβάνει αυτοτελώς στρατιωτικές «πρωτοβουλίες», με πιο χαρακτηριστικές τις επιχειρήσεις στη Βόρεια Συρία, στο όνομα της υπεράσπισης της «ασφάλειας» της χώρας.
• Οι εξελίξεις στη Συρία, σε στρατιωτικό αλλά και διπλωματικό πεδίο, ίσως αποδειχθούν καταιγιστικές το επόμενο διάστημα. Οι στρατιωτικές επιτυχίες ρωσικών και συριακών δυνάμεων έναντι των τζιχαντιστών δεν περνούν απαρατήρητες. Επίσης, τα νέα σχήματα συντονισμού (βλ. πρόσφατη συνάντηση ΥΠΕΞ Τουρκίας, Ρωσίας, Ιράν) μαρτυρούν τη ρευστότητα πολλών συνεργασιών, για τις οποίες κάποιοι μέχρι πρότινος θα έβαζαν ίσως το «χέρι τους στη φωτιά» ότι είναι αδύνατο να συμβούν. Ειδικά η προσέγγιση Τουρκίας - Ρωσίας γεννά ανησυχία σε πολλά ιμπεριαλιστικά επιτελεία, πρώτα απ' όλα της Δύσης.
• Η «επόμενη μέρα» που θα ξημερώσει σε Συρία και Ιράκ μετά την «εξάρθρωση» (ή μετακόμιση του «ΙΚ» π.χ. στη Βόρεια Αφρική) θα θέσει επί τάπητος κρίσιμα θέματα, π.χ. για το ρόλο των Κούρδων στην περιοχή, τον οποίο πολλοί θέλουν αναβαθμισμένο, άλλοι πάλι καθόλου, με πρώτη την Τουρκία.
• Οι όποιες αλλαγές προκύψουν στα σύνορα θα αλληλεπιδράσουν με τις γεωπολιτικές ανακατατάξεις, θα προστεθούν σε εξελίξεις που έχουν προηγηθεί, όπως η «επιστροφή» του Ιράν που ήδη δουλεύει για να ανακτήσει χαμένο έδαφος.

Με το βλέμμα στραμμένο σε Ενέργεια και Ασφάλεια

Ολα τα παραπάνω αποτελούν δεδομένα σε ένα χάρτη που ήδη βάφεται με το αίμα πολλών λαών της περιοχής, για να χαραχτούν οι νέοι δρόμοι μεταφοράς ενεργειακών πόρων, στις μεγάλες αγορές της Ευρώπης αλλά και τις αναπτυσσόμενες, σε Ασία κ.τ.λ. Σε μια «γειτονιά» στην οποία, με δεδομένη τη γεωστρατηγική της σημασία, πολλά ιμπεριαλιστικά κέντρα ιεραρχούν την παρουσία τους, επιχειρηματική, στρατιωτική, γεωπολιτική. Είναι ενδεικτική π.χ. η προσπάθεια της Ρωσίας να διασφαλίσει «πατήματα» (π.χ. μπάσιμο «Ροσνέφτ» στο αιγυπτιακό κοίτασμα αερίου «Ζορ», ή «σενάρια» για άνοιγμα νέων ρωσικών βάσεων σε χώρες που βρέχονται από τη Μεσόγειο).
Η τουρκική επιθετικότητα που δυναμώνει σε όλα τα μέτωπα - από το Αιγαίο και το Κυπριακό μέχρι το Κουρδικό και τα ανατολικά της σύνορα - έχει πολλαπλή σημασία για το δικό μας λαό. Αφενός γιατί η αστική τάξη της Ελλάδας συνδέεται με σχέσεις ανταγωνισμού και συνεργασίας με αυτή της Τουρκίας. Αφετέρου γιατί οι επιλογές μιας ιμπεριαλιστικής δύναμης του διαμετρήματος της Τουρκίας (δεύτερος μεγαλύτερος στρατός στο ΝΑΤΟ, οικονομία μεγάλη, αναπτυσσόμενη αγορά και μέλος του G-20) θα έχουν καθοριστικές αλυσιδωτές επιπτώσεις.
Οι «τριβές» Τουρκίας - Δύσης είναι ενδεικτικές των διαστάσεων που μπορούν να πάρουν οι γεωπολιτικοί ανταγωνισμοί και προσφέρουν χρήσιμα συμπεράσματα για τη ρευστότητα των ενδοϊμπεριαλιστικών συμμαχιών, τα ανεξάντλητα περιθώρια των ιμπεριαλιστών να αξιολογούν φίλους και εχθρούς ανάλογα με το πώς διασφαλίζονται τα συμφέροντά τους. Από την άλλη μεριά, οι προεκτάσεις που μπορούν να πάρουν τέτοιες ανακατατάξεις επιβάλλουν τη λαϊκή επαγρύπνηση, να μην εμπλακούν οι εργαζόμενοι λαοί σε κανένα φονικό για αυτούς σχεδιασμό. Αντίθετα, να οργανώσουν τη δική τους πάλη για τις δικές τους σύγχρονες ανάγκες, που μπορεί να ικανοποιήσει ο μεγάλος πλούτος που οι ίδιοι παράγουν.

NATO Τα πλάνα για κυριαρχία στις θαλάσσιες ζώνες στρατηγικής σημασίας

NATO

Τα πλάνα για κυριαρχία στις θαλάσσιες ζώνες στρατηγικής σημασίας

Οι αποφάσεις για Μεσόγειο - Μαύρη Θάλασσα, οι «πλάτες» που βάζουν οι αστικές τάξεις Ελλάδας - Τουρκίας, οι κόντρες σε άλλα μέτωπα για τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών και διαύλων

Ο διοικητής της MarCom, αντιναύραχος Clive Johnstone, στο βήμα της 64ης Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του ΝΑΤΟ στην Κωνσταντινούπολη

Η αναβάθμιση της νότιας πτέρυγας του ΝΑΤΟ, με αναδιάρθρωση της δομής του που ελέγχει τη Μεσόγειο και εντατικοποίηση επιχειρήσεων και ασκήσεων της λυκοσυμμαχίας στην επίμαχη ζώνη, αναμένεται να είναι ένα από τα ζητήματα που θα απασχολήσουν τη σύνοδο των υπουργών Αμυνας του ΝΑΤΟ το Φλεβάρη. Παράλληλα, το θέμα συνδέεται άμεσα και με τη συνέχιση της παρουσίας στο Αιγαίο της ΝΑΤΟικής αρμάδας, SNMG2, η οποία επισήμως κατέπλευσε στο Αιγαίο με πρόσχημα το Προσφυγικό και στην πράξη ελέγχει τον πλου ρωσικών πολεμικών πλοίων προς Συρία, θέμα που επίσης αναμένεται να εξεταστεί στην εν λόγω σύνοδο.
Πρόκειται για επικίνδυνους σχεδιασμούς, στους οποίους συμμετέχει μέχρι τα μπούνια η ελληνική κυβέρνηση για λογαριασμό του κεφαλαίου και που παίρνουν ακόμα πιο απειλητικές διαστάσεις, αν τα εξετάσει κανείς υπό το πρίσμα των συνολικότερων στόχων του ΝΑΤΟ για «κυριαρχία στη θάλασσα».
Ενδεικτικά για τα πλάνα αυτά είναι τα όσα είπε, στις 21/11, στην 64η Κοινοβουλευτική Συνέλευση της λυκοσυμμαχίας, στην Κωνσταντινούπολη, ο διοικητής της Ναυτικής Διοίκησης του ΝΑΤΟ (MarCom), Βρετανός αντιναύαρχος Clive Johnstone, μπροστά στον γγ του ΝΑΤΟ, άλλα στελέχη της λυκοσυμμαχίας και βουλευτές κρατών - μελών της, σε ομιλία με θέμα «Ο ρόλος των Συμμαχικών Ναυτικών Δυνάμεων και της Συμμαχικής Ναυτικής Διοίκησης».

Πλάνο από τους συμμετέχοντες στις εργασίες της 64ης Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του ΝΑΤΟ στην Κωνσταντινούπολη

Η ομιλία του έγινε με βάση και αναφορά που συνέταξαν αρμόδια στελέχη του ΝΑΤΟ πάνω στη θαλάσσια ισχύ της λυκοσυμμαχίας, όπου αναφερόταν ότι το ΝΑΤΟ είναι μια «θαλάσσια συμμαχία», «οι θάλασσες και οι ωκεανοί μάς συνδέουν. Διευκολύνουν το εμπόριο και τις επικοινωνίες - συμπεριλαμβανομένου του Διαδικτύου, μέσω υποθαλάσσιων καλωδίων. Πρόκειται για ένα χώρο συνεργασίας, ανταγωνισμού και ενδεχομένως συγκρούσεων και για έναν τομέα όπου η Συμμαχία κατέχει στρατηγικό πλεονέκτημα, τουλάχιστον για τώρα. Είναι επίσης μια περιοχή ελιγμών, ευκαιριών, εμπορίου, των πόρων και σταθερότητας για τα κράτη του ΝΑΤΟ και τα κράτη - εταίρους».
Σε μια τέτοια βάση, ο ΝΑΤΟικός αντιναύαρχος, πιάνοντας μία προς μία τις θάλασσες στρατηγικής σημασίας για το ΝΑΤΟ όπου επιχειρούν δυνάμεις του, ανέφερε συνοπτικά τα παρακάτω.

Με τα μάτια στραμμένα στη Ρωσία

Η ομιλία του ΝΑΤΟικού διοικητή επικεντρώθηκε σε πολύ μεγάλο μέρος της στον ανταγωνισμό της ιμπεριαλιστικής ένωσης με τη Ρωσία. Είπε σχετικά: «Οι ρωσικές προκλήσεις έχουν πολλές κατευθύνσεις: Από χαμηλές πτήσεις ρωσικών μαχητικών πάνω από συμμαχικά πλοία στη Βαλτική, έως την πιο εκτεταμένη υποβρύχια δραστηριότητα που έχουμε δει στον Ατλαντικό από τον Ψυχρό Πόλεμο. Η συσσώρευση των δυνάμεων στη Μαύρη και τη Βαλτική Θάλασσα. Η ανάπτυξη του αεροπλανοφόρου "Kuznetsov" στη Μεσόγειο».
«Η ανάπτυξη ρωσικών δυνάμεων στη Συρία και αλλού έχει επεκτείνει τις δυνατότητές τους για έλεγχο περιοχών στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μαύρη Θάλασσα και τη Βαλτική. Με την ανάπτυξη εκτεταμένων δικτύων πυραυλικών συστημάτων και υποβρυχίων, η Ρωσία προσπάθησε να δημιουργήσει ζώνες αποκλεισμού που αμφισβητούν νομικά και ιστορικά κατοχυρωμένες ελευθερίες της ναυσιπλοΐας».
Πρόσθεσε ότι «το Ρωσικό Ναυτικό ανακάμπτει από την κατάρρευσή της ΕΣΣΔ της στις αρχές του 1990», με νέα πλοία και ιδιαίτερα υποβρύχια, νέα οπλικά συστήματα και με καλύτερα εκπαιδευμένα πληρώματα.
Ως προς τα αντίμετρα των ΝΑΤΟικών, ανέφερε: «Το παρελθόν έτος, οι συμμαχικοί στόλοι και η MarCom διατηρήσαμε εποπτεία των ρωσικών ναυτικών κινήσεων στο Βόρειο Ατλαντικό και στη Μεσόγειο (...) Ημαστε πιο ενεργοί από ό,τι ήμασταν εδώ και πάρα πολλά χρόνια, όπως φάνηκε πρόσφατα, από τις προσπάθειές μας για επιτήρηση της ανάπτυξης του "Kuznetsov" και της υποστηρικτικής του ομάδας πλοίων κρούσης στη Μεσόγειο (...) Εχω μια ιδιαίτερη ανησυχία για τον τομέα των υποβρυχίων και τις προκλήσεις στον Ατλαντικό, δεδομένου του όγκου και της διάταξης μάχης των Ρώσων εκεί, και επειδή ο ανθυποβρυχιακός πόλεμος δεν αποτέλεσε προτεραιότητα στις ΝΑΤΟικές εκπαιδεύσεις ή των συμμάχων εδώ και πολλά χρόνια. Πρέπει να γίνουμε καλύτεροι και ιδιαίτερα όταν ενεργούμε από κοινού, ως μια πολυεθνική δύναμη, διεξάγοντας ανθυποβρυχιακό πόλεμο με πλοία, υποβρύχια και αεροσκάφη, και σύντομα μη επανδρωμένα οχήματα. Εχω κάνει αυτό μια προτεραιότητα της εντολής που έχω λάβει ως διοικητής της MarCom».

«Η πιο επείγουσα απειλή για τη Συμμαχία»

Μεγάλο ενδιαφέρον έχουν και όσα είπε για την ανάπτυξη δυνάμεων της λυκοσυμμαχίας και τις «προκλήσεις» που έχει να αντιμετωπίσει στα νότια και νοτιοανατολικά της, εκεί όπου η αστική τάξη της Ελλάδας επιχειρεί να αναβαθμιστεί γεωστρατηγικά, προσφέροντας τις Ενοπλες Δυνάμεις της, βάσεις και υποδομές για την υλοποίηση ΝΑΤΟικών σχεδιασμών, προβάλλοντας γενικά τη χώρα ως «προπύργιο» του ευρωατλαντικού άξονα στην εν λόγω ζώνη.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, είπε ο Βρετανός αντιναύαρχος: «Ισως αν η ρωσική απειλή είναι η πιο σημαντική, τότε η πιο επείγουσα απειλή για τη Συμμαχία σήμερα θα μπορούσε να προέλθει από μια πληθώρα ερεθισμάτων, όλα στα νότια και νοτιοανατολικά (...) Οσον αφορά τη Μεσόγειο καθώς και τη Μέση Ανατολή και υποσαχάρια Αφρική, τα καταρρέοντα κράτη, η φτώχεια, ο εμφύλιος πόλεμος, η τρομοκρατία και η συνακόλουθη περιβαλλοντική, κοινωνική και οικονομική αναταραχή, όλα συγκεντρώνουν την προσοχή μας. Ενα αποτέλεσμα ήταν μεγάλα κύματα της μετανάστευσης και της εμπορίας ανθρώπων».
«Το ΝΑΤΟ έχει ενώσει δυνάμεις με την ΕΕ και άλλους ενδιαφερόμενους φορείς με σκοπό να συμβάλουν στην αναχαίτιση της ροής της παράνομης διακίνησης στο Αιγαίο», πρόσθεσε αναφερόμενος στην ανάπτυξη εδώ της ΝΑΤΟικής αρμάδας SNMG2, που απλώθηκε πάνω στον πλου ρωσικών πολεμικών πλοίων προς Συρία, και επιβεβαιώνοντας ότι το Προσφυγικό είναι εργαλείο στα χέρια τους για την ταχύτερη προώθηση σχεδιασμών τους.
Μαζί, βέβαια, και άλλοι παράγοντες, όπως τους παρέθεσε, δηλαδή η «κρίση στη Συρία», στη Λιβύη, οι ισλαμιστές, παράγοντες «που γέννησαν ανησυχίες για τη σταθερότητα και ασφάλεια της περιοχής. Απλά ρωτήστε τον κλάδο της κρουαζιέρας», συμπλήρωσε, επιβεβαιώνοντας ξανά ότι ο ένοπλος βραχίονας του ευρωατλαντικού άξονα απλώνεται για να υπερασπιστεί ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα, χρησιμοποιώντας κάθε είδους προσχήματα.
«Ενα βασικό μέρος της απάντησης του ΝΑΤΟ για την προβολή σταθερότητας στο Νότο και για να αντιμετωπίσει αυτές τις προκλήσεις είναι η ενεργοποίηση της νέας αποστολής μας, θαλάσσιας, της επιχείρησης SEA GUARDIAN (...) Περιλαμβάνει επιβολή εμπάργκο όπλων, την ενεργειακή ασφάλεια, την προστασία των κρίσιμων υποδομών, καθώς και την επίγνωση της κατάστασης στη θαλάσσια επικράτεια και την ελευθερία της ναυσιπλοΐας (...) Πιστεύω ότι η SEA GUARDIAN θα είναι μία από τις κύριες πλατφόρμες του ΝΑΤΟ για την προβολή σταθερότητας στην περιοχή της Μεσογείου».
Θυμίζουμε, εδώ, ότι η ελληνική κυβέρνηση έχει εμπλακεί και εκεί, παρέχοντας μέσα, πλοία και αεροσκάφη, για την υλοποίηση της ΝΑΤΟικής επιχείρησης, που συνδεόμενη με την αντίστοιχη ναυτική επιχείρηση της ΕΕ, «SOPHIA», συμβάλλουν στον έλεγχο από τον ευρωατλαντικό άξονα του κρίσιμου διαύλου από την Κεντρική Μεσόγειο έως την Ανατολική και τη διώρυγα του Σουέζ.

Μαύρη Θάλασσα και η έκκληση Ερντογάν

Εστιάζοντας στη Μαύρη θάλασσα, ο ΝΑΤΟικός διοικητής είπε πως οι ρωσικές ενέργειες στην Ουκρανία έχουν προκαλέσει αστάθεια. Οτι η ένταξη έξι πάνοπλων ρωσικών υποβρυχίων στο ρωσικό στόλο της Μαύρης Θάλασσας αλλάζει εκεί την ισορροπία των ναυτικών δυνάμεων.
Και συνέχισε: «Το ΝΑΤΟ άκουσε την έκκληση του Προέδρου Ερντογάν να αποτρέψουμε τη μετατροπή της Μαύρης Θάλασσας σε ρωσική λίμνη και η MarCom συνεργάζεται στενά με τους συμμάχους του ΝΑΤΟ στην περιοχή για να προσδιοριστεί ο καλύτερος τρόπος για να εξασφαλιστεί η ασφάλεια των συμμάχων. Είμαστε πολύ ευγνώμονες προς το τουρκικό Πολεμικό Ναυτικό, για την ηγεσία και την υποστήριξή του».

«Ιδιαίτερα ευγνώμων» για την υποστήριξη της Ελλάδας

Ο διοικητής της MarCom στάθηκε επίσης στη σημασία των Μόνιμων Ναυτικών Δυνάμεων του ΝΑΤΟ, λέγοντας ότι «παραμένουν ο θαλάσσιος πυρήνας του ΝΑΤΟ (...) Είμαι ιδιαίτερα ευγνώμων για τη συμβολή πολλών συμμάχων στη δύναμη των Μόνιμων Ναυτικών Δυνάμεων, και θα τονίσω την υποστήριξη της Γερμανίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Δανίας και ιδιαίτερα της Ελλάδας και της Τουρκίας τα τελευταία χρόνια».
Να καταγραφεί ότι ο ελληνικός στόλος μετέχει με πλοία του και προσωπικό σε 2 από τις 4 Μόνιμες Ναυτικές Δυνάμεις του ΝΑΤΟ, τη SNMG2, που επιχειρεί στο Αιγαίο με πρόσχημα το Προσφυγικό, και τη SNMCMG2, όπου μάλιστα στην παρούσα φάση ρόλο ναυαρχίδας παίζει το πλοίο του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού «ΑΛΙΑΚΜΩΝ», και διοικητής της αρμάδας είναι Ελληνας αξιωματικός, στην προσπάθεια γεωστρατηγικής αναβάθμισης της ντόπιας αστικής τάξης μέσα κι από την ανάληψη κρίσιμων πόστων και αποστολών.
Παραπέρα, ο ΝΑΤΟικός διοικητής μίλησε για το «όραμα» της λυκοσυμμαχίας να έχει επιχειρησιακή επίγνωση της κατάστασης, από το «συλλογικό» στόλο της, σε όλη την επικράτεια όπου εξελίσσονται οι σφοδροί ανταγωνισμοί, από την Αρκτική, για την οποία είπε ότι «η εμπειρία μου είναι πως η Αρκτική γίνεται όλο και πιο σημαντική», αλλά και ότι «τέσσερα από τα πέντε παράκτια κράτη της Αρκτικής είναι μέλη του ΝΑΤΟ»,έως τον Ατλαντικό και τη Μαύρη Θάλασσα.
«Το ΝΑΤΟ», συνέχισε για το θέμα, «χρειάζεται να έχει πλήρη επίγνωση του τι ναυτικές δυνατότητες είναι εκεί έξω, ποιος έχει αναπτυχθεί και ποιος είναι έτοιμος να αναπτυχθεί. Της ετοιμότητας των μέσων μας και του επιπέδου της εκπαίδευσης και της καταλληλότητας για την ενσωμάτωσή τους σε ομάδες», σημείωσε, βάζοντας στόχο όλες οι ναυτικές δυνάμεις των κρατών - μελών του ΝΑΤΟ να συντονίζονται και να λειτουργούν ως ένα, ένας στόλος, με κοινά πρότυπα εκπαίδευσης και λειτουργίας, κοινά προτάγματα και στόχους.

Βάρος στη Μεσόγειο

Εξ ου και η ΜarCom ρίχνει μεγάλο βάρος στις κοινές ασκήσεις, ειδικά στη Μεσόγειο, «ώστε περιφερειακά Πολεμικά Ναυτικά - όπως της Ιταλίας - να μην αναγκάζονται να επιλέξουν ανάμεσα σε ευκαιρίες επιχειρησιακής κατάρτισης μακριά από τις βάσεις τους και πιεστικές τοπικές αποστολές».
Αυτό, βέβαια, αφορά και το ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό, που με την κρίση και τους ανταγωνισμούς στην Ανατολική Μεσόγειο έχει αναλάβει πρόσθετες τέτοιες ...ευθύνες.
Μάλιστα, ευθυγραμμισμένο με τις τέτοιες ΝΑΤΟικές κατευθύνσεις, περί ασκήσεων στη Μεσόγειο, ώστε να μην απομακρύνονται δυνάμεις τους απ' εδώ, το ΓΕΝ διεξήγαγε από 8 έως 17 Δεκέμβρη την άσκηση «ΝΑΪΑΣ 16», στην ευρύτερη θαλάσσια περιοχή του Κρητικού Πελάγους και της θάλασσας των Κυθήρων. Σκοπός της ήταν η εξάσκηση σε διαδικασίες διαφόρων μορφών πολέμου, ναυτικής αποτροπής και αντιμετώπισης ασύμμετρων απειλών. Πραγματοποιήθηκε με τη συμμετοχή προσωπικού και αεροναυτικών μονάδων από Ελλάδα, Αίγυπτο, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Ισραήλ, Κατάρ και Τυνησία καθώς και μονάδων των προαναφερόμενων μόνιμων ναυτικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ SNMG2 και SNMCMG2.

Η κινητικότητα στη λεγόμενη ακροδεξιά και οι ύπουλες επιδιώξεις

Η κινητικότητα στη λεγόμενη ακροδεξιά και οι ύπουλες επιδιώξεις

Eurokinissi

Από την επίσκεψη αντιπροσωπείας της Χρυσής Αυγής στη λεγόμενη «Στέγη Αστέγων», που λειτουργούσε στον Βοτανικό υπό την αιγίδα φασιστοειδών

Οι έντονες διεργασίες που βρίσκονται εδώ και καιρό σε εξέλιξη σε όλο το φάσμα του αστικού πολιτικού σκηνικού, στοχεύουν στη δημιουργία πόλων που θα συνεισφέρουν στη συγκρότηση σταθερών αστικών κυβερνητικών σχημάτων, προκειμένου να υλοποιείται εκείνη η πολιτική που θα ικανοποιεί τη στρατηγική του κεφαλαίου κόντρα στα συμφέροντα του λαού. Και από αυτή τη σκοπιά πρέπει να δει κάποιος και όσα συμβαίνουν στο χώρο της λεγόμενης ακροδεξιάς.

Ακόμα κι αν ο χαρακτήρας αυτών των διεργασιών εμφανίζεται να έχει - προς το παρόν - περιθωριακό χαρακτήρα, έχει σημασία το γεγονός ότι αυτή η ίδια η κινητικότητα, αλλά και το γεγονός ότι αστικές δυνάμεις με εντελώς διαφορετική πολιτική «καταγωγή» εμφανίζονται να «ξεπλένουν» με κάθε ευκαιρία το συγκεκριμένο χώρο, προετοιμάζοντας προφανώς εκείνες τις συνθήκες νομιμοποίησης και αναγνώρισης αυτών των δυνάμεων ή μορφωμάτων στη συνείδηση του λαού.
Ετσι, η συγκρότηση της Λ.Ε.Π.ΕΝ. από πρώην στελέχη της Χρυσής Αυγής, το Κόμμα Καρατζαφέρη - Μπαλτάκου, ο «Σύνδεσμος Εθνικής Ενότητας» του Βελόπουλου, η «Πρώτη Γραμμή» του Πλεύρη, το «Εθνικό Μέτωπο», το κόμμα του Αρτέμη Σώρρα «Ελλήνων Συνέλευσις», αλλά και διάφορα άλλα σχήματα που μπαίνουν στο παιχνίδι αυτών των διεργασιών, συγκροτούν σε αυτή τη φάση τη μήτρα μέσα από την οποία δεν αποκλείεται να προκύψει ένα ή περισσότερα πολιτικά μορφώματα στο χώρο της ακροδεξιάς. Βεβαίως, αυτό που θα συμβάλλει σε αυτή τη διαμόρφωση είναι η εξέλιξη της δίκης της Χρυσής Αυγής, αλλά και διεργασίες που συντελούνται στη ΝΔ.
Ενα τέτοιο εγχείρημα δεν μπορεί να πει κάποιος ότι είναι εύκολη υπόθεση, πόσο περισσότερο όταν αυτό επιχειρείται να γίνει μέσα σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και μεγάλων δυσκολιών για ανάκαμψη. Παρ' όλα αυτά, φαίνεται πως υπάρχει η ανάγκη για τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου για δημιουργία ενός τέτοιου αστικού αντιδραστικού πόλου, πολύ περισσότερο που αυτός ο πόλος θα κληθεί να έχει συγκεκριμένο ρόλο σε συνθήκες όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, σε συνθήκες που δυναμώνει ο προβληματισμός και ενισχύεται διεθνώς η τάση για μέτρα προστατευτισμού της εθνικής βάσης της καπιταλιστικής παραγωγής.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει ένα δημοσίευμα στο «ΒΗΜΑ» του περασμένου Σαββατοκύριακου, στο οποίο υπήρχε μια καταγραφή των κινήσεων στο συγκεκριμένο χώρο. Σύμφωνα με αυτό, «στο συγκεκριμένο χώρο (σ.σ. της Χρυσής Αυγής) γίνονται συνάξεις και μαζώξεις, με τον γνωστό ποινικολόγο και με υψηλές γνωριμίες Τάκη Μιχαλόλια, αδελφό του Ν. Μιχαλολιάκου, να οργώνει την Ελλάδα ώστε να αλλάξει και η σύνθεση της επόμενης Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Χρυσής Αυγής.
Ο Τ. Μιχαλόλιας, με ξεκάθαρες εθνικιστικές απόψεις, συναντά πολλούς - στρατιωτικούς, ακαδημαϊκούς, επιχειρηματίες κ.ά. - ακόμα και πρώην βουλευτές της ΝΔ με καθαρή δεξιά ταυτότητα (αυτό έγινε πριν από λίγο καιρό στη Βόρεια Ελλάδα), στο πλαίσιο της προσέγγισης που κάνει για να αλλάξει και την εικόνα της ΧΑ στη λογική του εξοβελισμού των ακροτήτων». Σύμφωνα με το δημοσίευμα, «στη σκιά αυτών των επαφών, προ ημερών κυκλοφόρησε έντονα σε συγκεκριμένους κύκλους των Αθηνών ότι γίνεται προεργασία για συνεργασία της ΧΑ με τον Γιώργο Καρατζαφέρη, νυν επικεφαλής της Εθνικής Ενότητας, κόμματος που γενικός γραμματέας είναι ο Τάκης Μπαλτάκος, γνωστός δικηγόρος και πρώην πανίσχυρος γενικός γραμματέας της κυβέρνησης Αντώνη Σαμαρά».

Τα παιχνιδάκια των κυβερνώντων...

Δεν πρέπει να διαφεύγει ότι έτσι κι αλλιώς οι ναζιστές υπόδικοι της Χρυσής Αυγής έχουν πολλές διασυνδέσεις με κέντρα και υπηρεσίες εντός και εκτός Ελλάδας. Και βέβαια, η φαινομενική αντίφαση, από τη μία να διώκεται ποινικά όλη η ηγεσία της Χρυσής Αυγής και από την άλλη να γίνεται αποδεκτή σαν ευυπόληπτο αστικό κοινοβουλευτικό κόμμα, επιβεβαιώνει ότι η αστική τάξη θέλει μια εφεδρεία με τα χαρακτηριστικά της Χρυσής Αυγής, αλλά πιο μετριοπαθή, πιο «σοβαρή», όπως έλεγαν στελέχη της ΝΔ όταν ήταν κυβέρνηση, με στόχο ακόμα και τη συνεργασία με άλλες αστικές πολιτικές δυνάμεις για το χτύπημα του κινήματος και τον αντικομμουνισμό.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι αυτή την πιο «σοβαρή» Χρυσή Αυγή σιγοντάρει και «ξεπλένει» και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ πότε με δηλώσεις τύπου Παρασκευόπουλου, ότι «αν η Χρυσή Αυγή κάνει βήματα για εκδημοκρατισμό, πρέπει να στηριχθεί από το πολιτικό σύστημα», πότε με τα ταξιδάκια κυβερνητικών στελεχών με χρυσαυγίτες στο Καστελόριζο. Και βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε τις παράξενες ...ευαισθησίες για τα δικαιώματα των προφυλακισμένων ναζί από την πρώην πρόεδρο της Βουλής Ζωής Κωνσταντοπούλου.
Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, κυκλοφορούν διάφορα σενάρια για συνεργασία Μιχαλολιάκου με τον Γ. Καρατζαφέρη του ΛΑ.Ο.Σ., τα οποία, ωστόσο, απορρίπτουν στη Χρυσή Αυγή. Θυμίζουμε ότι ο κυβερνητικός συνεταίρος των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση Παπαδήμου, ΛΑ.Ο.Σ., στις νομαρχιακές εκλογές του 2002 διατυμπάνιζε ότι είχε συμπεριλάβει στο ψηφοδέλτιό του 4 πρωτοπαλίκαρα της ΧΑ, ένας από αυτούς ο Ηλ. Παναγιώταρος.
Επιπλέον, ο Γ. Καρατζαφέρης είχε φροντίσει πριν από καιρό να εξωραΐσει το προφίλ του Ν. Μιχαλολιάκου, λέγοντας πως τον θεωρεί «ένα πάρα πολύ καλό παιδί», ενώ στο κανάλι του, το «AΡΤ ΤV», καλείται συχνά ένας από τους πιο γνωστούς βουλευτές της ΧΑ, ο Ηλίας Κασιδιάρης. Από την άλλη, ο Τ. Μπαλτάκος, διατελέσας γραμματέας της κυβέρνησης Σαμαρά και συνομιλητής τότε στελεχών της ΧΑ, αφού κατόπιν έσπευσε να στήσει με τον Καρατζαφέρη ένα νέο σχήμα, την «Εθνική Ενότητα», φέρεται να εμφανίστηκε πρόσφατα στην πρώτη ομιλία του Φ. Κρανιδιώτη, διαγραμμένου από τη ΝΔ του Κυρ. Μητσοτάκη, ιδρυτή και προέδρου πλέον του κόμματος «Νέα Δεξιά».
Δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη η παρέμβαση μέσα στην προηγούμενη βδομάδα του στρατηγού Φραγκούλη Φράγκου από το blog που διατηρεί, με το όνομα «Το κοινό των Απανταχού Ελλήνων», στο οποίο ανάρτησε επιστολή που ανάμεσα σε άλλα αναφέρει: «Το Κοινό των Απανταχού Ελλήνων, που μας έχει ενώσει το εθνικό και πατριωτικό μας καθήκον και συμφέρον, έχοντας ως φωτεινό, λαμπρό παράδειγμα ήθους και πατριωτισμού τον Ιωάννη Καποδίστρια, είμαστε εδώ μαζί με εσάς, που ζείτε και μεγαλουργείτε στην ξενιτιά, διαμορφώνουμε μια σιωπηλή, αλλά ισχυρή ομάδα αντίδρασης στα τεκταινόμενα. Προσβλέπουμε στην ελεύθερη, ακηδεμόνευτη, δημιουργική Ελλάδα, που πάντοτε είχε ως φάρο και καθοδηγητή τις διαχρονικές ηθικές αξίες και αρχές της Χριστιανοσύνης και του Ελληνισμού».
Να καταγραφεί, τέλος, ότι σε έντυπα αυτού του συγκεκριμένου χώρου γράφονται διάφορα, τελευταία, περί της «πολυδιάσπασής» του, ότι έτσι παρατηρείται «σπατάλη» δυνάμεων και ότι παραμερίζοντας «επουσιώδεις διαφορές» και «προσωπικές φιλοδοξίες», «ο εθνικιστικός χώρος θα μπορούσε να εκφραστεί ενιαία διεκδικώντας υψηλότερα ποσοστά απ' ό,τι τώρα». Είναι χαρακτηριστικό, μάλιστα, πως αντικομμουνιστική φασιστική φυλλάδα τη βδομάδα που πέρασε είχε φωτογραφίες του Κασιδιάρη, της Ζωής Κωνσταντοπούλου και του Κρανιδιώτη με τίτλο: «Ενωθείτε και συντρίψτε τους μαζί με το στρατό».

Καμία ανοχή στο ναζισμό και όσους τον εξωραΐζουν

Καμιά εντύπωση δεν πρέπει να προκαλούν όλα αυτά. Οπως σημείωνε ο «Ριζοσπάστης» σε άρθρο του τις προηγούμενες μέρες, η ΧΑ δεν είναι «ξένο» σώμα για το αστικό πολιτικό σύστημα, παρ' όλες τις διαφορές της με τα άλλα αστικά κόμματα, ιδεολογικές, πολιτικές κ.λπ., αποτελεί μια εφεδρεία για το κεφάλαιο, χρήσιμη σε δύσκολες περιστάσεις. Αλλωστε, τέτοιες διαδικασίες «ξεπλύματος» και αναμόρφωσης φασιστικών δυνάμεων έχουν συντελεστεί σε πολλά κράτη της «δημοκρατικής» ΕΕ, με αποτέλεσμα κάποιες απ' αυτές να παίρνουν μέρος σε κυβερνήσεις συνεργασίας με άλλα αστικά κόμματα. Γιατί όχι και οι «αναμορφωμένοι» χρυσαυγίτες στο μέλλον; Δεν πρέπει να υπάρξει καμία ανοχή στο ναζισμό ούτε σε αυτούς που τον εξωραΐζουν. Γιατί η Ιστορία έχει δείξει ότι αυτή η ανοχή δυναμώνει και προετοιμάζει για πολλά και σοβαρά δεινά σε βάρος των εργαζομένων.
Οσα συμβαίνουν στο συγκεκριμένο χώρο είναι ενταγμένα στις διεργασίες αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος. Και αυτό που έχει σημασία, είναι να αντιμετωπιστούν αυταπάτες και ψευδαισθήσεις που καλλιεργούνται συστηματικά, ότι μέσα από μια διαδικασία δημιουργίας νέων κομμάτων και κυβερνητικών συμμαχιών μπορεί να προκύψει κάτι θετικό για το λαό.