Αυτή είναι η «ελευθερία» τους: Μετά την απαγόρευση του ΚΚ Ουκρανίας φιμώνουν και την εφημερίδα του

Κατιούσα

Ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Λευτέρης Νικολάου-Αλαβάνος με Ερώτηση που κατέθεσε προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή αναδείχνει την απαράδεκτη απόφαση απαγόρευσης της εφημερίδας του ΚΚ Ουκρανίας, απαιτώντας την τοποθέτησή της για τις προκλητικές αντικομμουνιστικές αποφάσεις που επιχειρούν να απαγορεύσουν τη διάδοση των κομμουνιστικών ιδεών.
Η απόφαση που φιμώνει την εφημερίδα έρχεται μερικές βδομάδες μετά την απαγόρευση του ΚΚ Ουκρανίας που επέβαλε το Συνταγματικό Δικαστήριο της χώρας, και βαθαίνει το κλίμα αντικομμουνιστικής υστερίας που καλλιεργείται στην Ουκρανία (όπως και σε μια σειρά άλλες χώρες) στα πλαίσια της εξίσωσης του κομμουνισμού με το τέρας του φασισμού.
Στην Ερώτησή του, ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ τονίζει:

«Μετά την απαράδεκτη απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Ουκρανίας στις 16 Ιούλη, που επέβαλε την απαγόρευση του ΚΚ Ουκρανίας, στις 19 Αυγούστου το Διοικητικό Δικαστήριο του Κιέβου, αξιοποιώντας όλο το αντικομμουνιστικό νομικό οπλοστάσιο των ουκρανικών κυβερνήσεων, προχώρησε και στην απαγόρευση κυκλοφορίας της εφημερίδας του ΚΚ Ουκρανίας “Εργατική Εφημερίδα”.
Οι εν λόγω αποφάσεις συνιστούν περαιτέρω κλιμάκωση του αντικομμουνισμού. Απαγορεύουν την πολιτική δράση των κομμουνιστών, καταπατώντας το δικαίωμα ελεύθερης διάδοσης των ιδεών τους. Αποδεικνύουν πόσο υποκριτικές είναι οι διακηρύξεις περί “ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών”, περί “ελευθερίας του Τύπου” που η ΕΕ συστηματικά επιστρατεύει όπου Γης, απέναντι σε μη αρεστές σε αυτήν κυβερνήσεις όταν διακυβεύονται τα συμφέροντά της.
Στην περίπτωση της Ουκρανίας, όπως και της Πολωνίας, χωρών της Βαλτικής, οι κυβερνήσεις με τη στήριξη της ΕΕ προωθούν τέτοιες προκλητικές αντικομμουνιστικές αποφάσεις στη βάση της ανιστόρητης εξίσωσης του κομμουνισμού με το τέρας του φασισμού. Ταυτόχρονα, η Ουκρανία, οι κυβερνήσεις και οι επιχειρηματικοί όμιλοί της απολαμβάνουν σε βάρος του ουκρανικού λαού μια σειρά συμφωνιών με την ΕΕ όπως η λεγόμενη Συμφωνία Σύνδεσης ΕΕ – Ουκρανίας.
Στη βάση όλων των παραπάνω, πώς τοποθετείται η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις εν λόγω απαγορεύσεις σε βάρος του ΚΚ Ουκρανίας, της εφημερίδας του και στις μεθοδεύσεις για την απαγόρευση της διάδοσης των κομμουνιστικών ιδεών;».

Καταγγέλλοντας τον περασμένο μήνα την απόφαση που απαγορεύει τη δράση του, το ΚΚ Ουκρανίας σημείωνε ότι αυτή «θα λύσει τα χέρια των δομών εξουσίας και των δικαστηρίων, καθώς και των νεοναζιστικών συμμοριών που ελέγχονται από το κυβερνών καθεστώς, γεγονός που αποτελεί άμεση απειλή για την ελευθερία και ακόμα και για τη ζωή των συντρόφων μας, των κομμουνιστών, οι οποίοι κατηγορούνται με βάση τον λεγόμενο νόμο της “αποκομμουνιστικοποίησης” και εξετάζονται στα δικαστήρια, όπως και των εκατομμυρίων που αντιτίθενται στην εγκληματική πολιτική του κυβερνώντος καθεστώτος των ολιγαρχών – ναζί, ενάντια στον πόλεμο και για την εγκαθίδρυση της ειρήνης στο ουκρανικό έδαφος».
Η απαγόρευση της δράσης των κομμουνιστών, που έχει στόχο να αμαυρώσουν στη συνείδηση του ουκρανικού λαού τις κατακτήσεις του σοσιαλισμού, έρχεται μια εποχή που όλο και περισσότεροι άνθρωποι εκφράζουν θετική γνώμη για τον σοσιαλισμό, όπως δείχνουν έρευνες που γίνονται σε μια σειρά πρώην σοσιαλιστικές χώρες.
Απέναντι στις διώξεις και απαγορεύσεις το Κομμουνιστικό Κόμμα Ουκρανίας δεν παραιτείται, και όπως τονίζει απευθυνόμενο σε άλλα Εργατικά και Κομμουνιστικά Κόμματα «στον αγώνα μας για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες της εργατικής τάξης, υπολογίζουμε πάρα πολύ στην υποστήριξη και τη βοήθειά σας».

Σοσιαλιστικά μωσαϊκά – Παράπλευρες απώλειες της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στην ΕΣΣΔ

  

27-08-2019

Δυο Γερμανοί συγγραφείς αποτύπωσαν στις σημειώσεις και το φακό τους μια ξεχασμένη σήμερα σοβιετική μορφή τέχνης σε δημόσια και ιδιωτικά κτίρια. 

Κατιούσα

 

Συνήθως όταν κανείς ακούει για σοσιαλιστική αρχιτεκτονική, θα σκεφτεί μνημειώδεις κατασκευές κρατικών κτιρίων ή μεγάλες πολυόροφες πολυκατοικίες σε χαρακτηριστική ομοιομορφία, την οποία τόσο σατίρισε η Δύση, όπου ως γνωστόν οι πολυκατοικίες συνήθως είναι χάρμα οφθαλμών. Πολύ λιγότερ0, καθόλου τυχαία, προβάλλεται μια άλλη “πολύχρωμη” εκδοχή του αστικού τοπίου στον υπαρκτό, που αφορά την εκτεταμένη χρήση μωσαϊκών σε προσόψεις κτιρίων σε όλη την επικράτεια της τέως ΕΣΣΔ. Τέτοια ήταν η δημοφιλία τους, που κάποια συνέχισαν να κατασκευάζονται στην ίδια τεχνοτροπία και τη μετασοβιετική εποχή, όπως για παράδειγμα το μωσαϊκό της προσωποποιημένης Δικαιοσύνης στο δικαστικό μέγαρο Ντουσάνμπε στο Τατζικιστάν.

Κτίριο της πυροσβεστικής στην Τιφλίδα

Πολύ περισσότερα ήταν βέβαια τα μωσαϊκά που έπεσαν θύματα αυτής της θεωρούμενης ως κατεξοχήν “σοβιετικής” μορφής τέχνης των ανατροπών μετά το 1991. Δεν είναι εύκολο να υπολογιστεί σε τι αριθμούς κυμάνθηκε η καταστροφή, δυο συγγραφείς από τη Γερμανία ωστόσο, η καθηγήτρια παιδαγωγικής Κάτια Κοχ και ο λέκτορας Τέχνης Αράμ Γκαλστιάν έθεσαν ως στόχο ζωής να καταγράψουν τα σημαντικότερα σοβιετικά μωσαϊκά που επιβιώνουν ακόμα, στη διάρκεια επτά χρόνων συνεχών ταξιδιών στις τέως σοβιετικές δημοκρατίες. Ο καρπός της έρευνάς τους πρόσφατα κυκλοφόρησε σε βιβλίο με τίτλο “Mosaiki. Θραύσματα μιας ουτοπίας. Μωσαϊκά στο μετασοβιετικό χώρο”. Όπως καταλαβαίνει κανείς από το τον τίτλο, το ενδιαφέρον των δύο ερευνητών δε συμβαδίζει απαραίτητα με κάποια πολιτική ταύτιση με το σοβιετικό εγχείρημα, αλλά κυρίως με το ιστορικό και αισθητικό ενδιαφέρον της καταγραφής και ει δυνατόν της διάσωσης κειμηλίων της αστικής αρχιτεκτονικής στις εν λόγω χώρες. Παρόμοια εξάλλου είναι τα κίνητρα κατά τόπους ομάδων διάσωσης των συγκεκριμένων μνημείων, όπως η ομάδα STAB στο Κιργιστάν, που αγωνίζεται για τη διάσωση της σοβιετικής πολιτιστικής κληρονομιάς των μωσαϊκών για καλλιτεχνικούς καθαρά λόγους.

Κτίριο στα θερμά λουτρά του Μπορτζόμι της Γεωργίας

Ανεξάρτητα όμως από το σκοπό της καταγραφής, το βέβαιο είναι ότι μας εντάσσουν σε μια εν πολλοίς άγνωστη πτυχή της σοβιετικής καθημερινότητας. Συνηθισμένα θέματα των μωσαϊκών ήταν εικόνες εργατών στη βιομηχανία και την αγροτική παραγωγή, αλλά και στιλιζαρισμένες ανθρώπινες μορφές. Δε λείπουν οι απεικονίσεις στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού, τα επιτεύγματα της διαστημικής τεχνολογίας και τις ιατρικής στην ΕΣΣΔ, καθώς φυσικά και άφθονα σφυροδρέπανα. Αλληγορίες από το χώρο της τεχνολογίας, της επιστήμης και των σπορ συμπλήρωναν το εικαστικό ρεπερτόριο, ενώ ενδιαφέρον παρουσιάζει ότι κάποια εικονογραφικά στοιχεία ελκύουν την καταγωγή τους από το χώρο της θρησκείας (κυρίως απεικονίσεις μητέρων με παιδιά που παραπέμπουν κάπως σε θρησκευτικές εικόνες Παναγίας και θείου βρέφους) και της μυθολογίας. Ξεχωριστό κεφάλαιο αποτελούν οι στάσεις λεωφορείων, όπου συχνά, κυρίως στις πιο ανατολικές πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, κυριαρχούν ανεικονικά μοτίβα εμπνευσμένα από την ισλαμική διακοσμητική παράδοση.

Στάση λεωφορείου στο Αζερμπαϊτζάν

Πρωταθλήτρια στα ξηλώματα μωσαϊκών, όπως και άλλων σοσιαλιστικών μνημείων φυσικά, είναι σήμερα η Ουκρανία, που με το νόμο “αποκομμουνιστικοποίησης του 2015” επιδιώκει να εξαλείψει κάθε ανάμνηση της σοσιαλιστικής περιόδου από το δημόσιο χώρο. Πέρα όμως από τη νομοθεσία, τόσο στην Ουκρανία, όσο και σε άλλες τώες ΣΔ, τη μερίδα του λέοντος στην εξάλειψη των σοβιετικών μωσαϊκών κατέχουν οι ιδιωτικοποιήσεις κτιρίων, όπου διαφημίσεις προϊόντων σκεπάζουν τα μωσαϊκά, εφόσον δεν τα έχει ήδη απομακρύνει ο νέος ιδιοκτητής τους.

Πολυκατοικία στην Τασκένδη

Κτίριο στο Μπάλτι της Μολδαβίας

Με πληροφορίες από jungewelt.de

Δείξε μου το φίλο σου – Παλαιστίνιος φοιτητής του Χάρβαρντ απελάθηκε από τις ΗΠΑ γιατί φίλοι του ανάρτησαν αντιαμερικανικά σχόλια στο διαδίκτυο

Κατιούσα

Αν το περιστατικό συνέβαινε στη Βενεζουέλα, ο νέος πρωθυπουργικός σύμβουλος θεμάτων Λατινικής Αμερικής Ιάσων Πιπίνης θα φρόντιζε με δακρύβρεχτα άρθρα να μας ενημερώσει για το νέο δείγμα τυρρανίας του τρισκατάρατου Μαδούρου. Συνέβη όμως στη “χώρα των ελεύθερων, πατρίδα των γενναίων”, τις ΗΠΑ κι έτσι είναι απλά μια ακόμα καθημερινή.
Ο 17χρονος Ισμαήλ Ατζάβι, Παλαιστινιακής καταγωγής κάτοικος Λιβάνου, προς κατάπληξή του, αντί για τα αμφιθέατρα του Χάρβαρντ όπου είχε γίνει δεκτός, είδε την πόρτα της εξόδου από τις ΗΠΑ, με την αιτιολογία ότι οι φίλοι του ήταν … πολιτικά ύποπτοι.
Σε πραγματικά νεομακρθικό πνεύμα, ο νεαρός κρατήθηκε κατά την άφιξή του στο Διεθνές Αεροδρόμιο Λόγκαν της Βοστόνης, και υποβλήθηκε σε πολύωρη ανάκριση από άνδρες της Υπηρεσίας Μετανάστευσης των ΗΠΑ, οι οποίοι απαίτησαν επίσης πρόσβαση στο κινητό και τον υπολογιστή του. Πριν αρχίσουν να σκαλίζουν τις συσκευές του, οι υπάλληλοι του ζήτησαν αναφορά για τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις και πρακτικές, ενώ μετά από πέντε ώρες, μια αξιωματικός τον κάλεσε σε ένα δωμάτιο, όπου άρχισε να του ουρλιάζει κατάμουτρα. Εξοργισμένη η ίδια του φώναζε πως βρήκε ανάμεσα στους διαδικτυακούς του φίλους άτομα τα οποία εξέφραζαν πολιτικές απόψεις ενάντια στις ΗΠΑ. Ο ίδιος μάταια προσπάθησε να εξηγήσει πως δεν έχει κάνει καμία πολιτική ανάρτηση ο ίδιος και πως δε φέρει ευθύνη για τις αναρτήσεις άλλων. Παρόλα αυτά, η αξιωματικός αποφάσισε να του ακυρώσει τη βίζα και να τον απελάσει στο Λίβανο.
Εκπρόσωπος του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, δήλωσε πως το ίδρυμα συνεργάζεται με την οικογένεια του νεαρού και τις αρμόδιες αρχές, “ώστε να λυθεί το ζήτημα και να μπορεί να να βρει τους συμφοιτητές του τις επόμενες μέρες”.

Όσο για την Υπηρεσία Μετανάστευσης, αρνούμενη να υπεισέλθει στην ουσία του συμβάντος, επιβεβαίωσε πως απαγόρευσε την είσοδο του φοιτητή στη χώρα, καθώς κρίθηκε “απαράδεκτος με βάσει τα αποτελέσματα της έρευνας”.
Ο Ισμαήλ Ατζάβι έλαβε υποτροφία για τις σπουδές του από τη μη κερδοσκοπική οργάνωση Amideast, ενώ στηρίζεται από δικηγόρο ειδικευμένο σε θέματα μετανάστευσεις ώστε να πάρει πίσω τη βίζα του και να ξεκινήσει την επόμενη εβδομάδα κανονικά τις σπουδές του.
Εύκολα μπορεί κανείς να φανταστεί πως, αν υποβλήθηκε σε τέτοια συμπεριφορά ένας αριστούχος πρωτοετής πρωτοκλασάτου πανεπιστημίου των ΗΠΑ, τι είδους αντιμετώπιση έχουν απλοί, παράνομοι μετανάστες, που δεν έχουν καμία στήριξη από ακαδημαϊκό και οικογενειακό περιβάλλον, ούτε νομική εκπροσώπηση.
Με πληροφορίες από telegraph.co.uk

Σοκαριστικά στοιχεία για τους προσεισμικούς ελέγχους στα σχολεία

Τα στοιχεία που έφερε χτες στη δημοσιότητα ο «Ριζοσπάστης» σχετικά με τον κίνδυνο που υπάρχει σε αρκετά σχολεία περιοχών της Αττικής, μετά το σεισμό της 19ης Ιούλη, λίγο πριν από την έναρξη της σχολικής χρονιάς, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Το θέμα αυτό δεν είναι βέβαια σημερινό. Δεν προέκυψε από το σεισμό του Ιούλη, παρά το γεγονός ότι σε περιοχές όπως το Χαϊδάρι, το Μενίδι, το Νέο Ηράκλειο, το πρόβλημα οξύνθηκε με τη σεισμική δραστηριότητα που είναι σε εξέλιξη.
Ας δούμε λοιπόν μερικά σοκαριστικά στοιχεία για το συγκεκριμένο θέμα.
Το 55% των σχολείων της χώρας παραμένει εδώ και χρόνια χωρίς κανέναν προσεισμικό έλεγχο! Το στοιχείο αυτό βέβαια δεν είναι το μοναδικό που αποκαλύπτει το μέγεθος του προβλήματος, σχετικά με την αντισεισμική θωράκιση σε μια χώρα που είναι η 6η πιο σεισμογόνος χώρα στον κόσμο. Εχει και χειρότερα... Οπως το γεγονός ότι συνολικά μέχρι σήμερα έχουν ελεγχθεί μόλις 15.000 από τα 87.000 δημόσια κτίρια, δηλαδή όπου γίνονται μαζικές συναθροίσεις. Για παράδειγμα, υπάρχουν εκτιμήσεις που αναφέρουν ότι το 50% των νοσοκομείων της χώρας είναι χωρίς προσεισμικό έλεγχο και μάλιστα χρειάζονται άμεσα παρεμβάσεις.

* * *

Ας μείνουμε όμως στην περίπτωση των σχολείων. Το πρόγραμμα προσεισμικών ελέγχων είχε ξεκινήσει το 2004. Διακόπηκε το 2011 λόγω της κατάργησης του Οργανισμού Σχολικών Κτιρίων και των απολύσεων των συμβασιούχων, που αποτελούσαν μνημονιακές δεσμεύσεις. Την ίδια χρονιά, κόπηκε το 60% του Προγράμματος Δημόσιων Επενδύσεων του ΟΣΚ και δεν εκταμιεύτηκαν 2,5 εκατ. ευρώ για τη δεύτερη φάση των ελέγχων. Ο πρωτοβάθμιος αντισεισμικός έλεγχος που έγινε σε σχολεία, ξεκίνησε, όπως είπαμε, το 2004 και είχε χρονοδιάγραμμα ολοκλήρωσης των εργασιών μέχρι τον Απρίλη του 2006. Στη συνέχεια, είχε προγραμματιστεί ο έλεγχος στα κτίσματα μεταξύ 1959 - 1985. Η πρώτη φάση (2004 - 2006) ολοκληρώθηκε το 2009. Η δεύτερη φάση, δηλαδή για τα υπόλοιπα σχολικά κτίρια που λόγω παλαιότητας ενδέχεται να αντιμετωπίζουν σοβαρότερα προβλήματα και που αποτελούν το 55% του συνολικού αριθμού των σχολείων της χώρας, δεν ξεκίνησε ποτέ! Αυτό σημαίνει ότι από το 2011 έως τις αρχές του 2017 δεν πραγματοποιήθηκαν καθόλου προσεισμικοί έλεγχοι σχολείων στην 6η σε σεισμικότητα χώρα της Γης.

* * *

Ομως, ακόμα και σε περιπτώσεις που έγιναν έλεγχοι και εντοπίστηκαν προβλήματα, παρά τις επισημάνσεις, δεν έγιναν όσα έπρεπε. Πιο συγκεκριμένα, οι έλεγχοι που έγιναν πριν από το 2011 ήταν σε 6.583 στατικά ανεξάρτητα κτίρια, στα οποία στεγάζονται 5.114 σχολικές μονάδες. Εντοπίστηκαν 539 μονάδες οι οποίες κρίθηκε πως χρειάζονται άμεσες παρεμβάσεις. Τότε, ο ΟΣΚ είχε ενημερώσει σχετικά δήμους και νομαρχίες. Ανάμεσα στα σχολεία ήταν και αυτό του χωριού Βρίσα στη Λέσβο, που κατέρρευσε στο σεισμό των 6,3 Ρίχτερ τον Ιούνη του 2017! Οι αρμόδιες αρχές δεν έκαναν τίποτα. Στο ολοήμερο τμήμα του Δημοτικού Σχολείου της Βρίσας, λοιπόν, στις 3.28 μετά το μεσημέρι, ώρα που σημειώθηκε ο καταστροφικός σεισμός, είχαν μείνει δύο παιδιά, αφού τα υπόλοιπα είχαν αποχωρήσει. Τα δίδυμα αγόρια σώθηκαν χάρη στην ψυχραιμία της δασκάλας τους, αλλά και τη γνώση που τα ίδια τα παιδιά είχαν, αφού μόλις πριν από μια βδομάδα είχαν παρακολουθήσει πρόγραμμα προσομοίωσης σεισμών στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, στο Σίγρι...

* * *

Ενα άλλο μεγάλο ζήτημα είναι το θέμα του προσωπικού που είναι, ή θα έπρεπε να είναι, επιφορτισμένο με τους προσεισμικούς ελέγχους στα σχολεία. Οι «Κτιριακές Υποδομές ΑΕ», που έχουν αναλάβει αυτήν την αρμοδιότητα, ξεκίνησαν από το Μάρτη του 2017 τους σχετικούς ελέγχους μετά την επαναπρόσληψη συμβασιούχων υπαλλήλων. Η επαναπρόσληψη είχε γίνει μετά από σχετική νομοθετική ρύθμιση που είχε καταθέσει το ΚΚΕ στη Βουλή. Ετσι, από το Μάρτη του 2017 έως το Γενάρη του 2018 πραγματοποιήθηκαν 78 αυτοψίες σε σχολεία της Θεσσαλίας και της Κεντρικής Μακεδονίας, όπως και άλλες 60 στην Αττική. Το πρόγραμμα ελέγχων θα συνεχιστεί και στη Δυτική Ελλάδα. Συνολικά θα γίνουν 1.700 έλεγχοι σε σχολεία που έχουν κτιστεί με βάση τον αντισεισμικό κανονισμό του 1959 και ανήκουν σε ζώνη επικινδυνότητας «Ζ 2». Ομως, με την αποδυνάμωση του φορέα σε τεχνικό προσωπικό, μετά από ενδοϋπουργικές μετατάξεις που έγιναν υπό το φόβο των απολύσεων λίγο πριν από την απένταξη από το υπερταμείο ιδιωτικοποιήσεων, η διενέργεια των προσεισμικών ελέγχων είναι δυσχερής. Ως αποτέλεσμα δημιουργούνται από τη μία μέρα στην άλλη δυσαναπλήρωτα κενά σε τεχνικό προσωπικό, ιδιαίτερα στους κρίσιμους τομείς των μελετών, των κατασκευών, της απόκτησης γης, των προσεισμικών και μετασεισμικών ελέγχων και παρεμβάσεων...

* * *

Ολα τα παραπάνω συνιστούν ένα πρόβλημα διαχρονικό που αναδεικνύει με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο την πολιτική που θυσιάζει την ανθρώπινη ζωή και τις λαϊκές ανάγκες στη λογική του «κόστους - οφέλους» για το κεφάλαιο... Είναι ακριβώς αυτό που καταδικάζει χιλιάδες λαϊκές οικογένειες να φοβούνται μήπως συμβεί το μοιραίο και τύχει να είναι στο σχολείο που πηγαίνει το δικό τους παιδί, επειδή η «δημοσιονομική κανονικότητα» έχει αποψιλώσει υπηρεσίες, έχει στείλει στην ανεργία εξειδικευμένο προσωπικό που θα μπορούσε να κάνει προσεισμικούς ελέγχους, έχει περικόψει κονδύλια από την αντισεισμική θωράκιση, την ίδια στιγμή που χαρίζει δισ. στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους.

Ας ρωτήσουν...

Η άθλια αφίσα της ΔΑΠ

Με αφορμή την 23η Αυγούστου, που γίνεται προσπάθεια από την ΕΕ να καθιερωθεί ως «Ευρωπαϊκή μέρα μνήμης στα θύματα του ολοκληρωτισμού και των αυταρχικών καθεστώτων», «ξύπνησε» ο αντικομμουνισμός της ΔΑΠ, οργανώσεις της οποίας δημοσίευσαν μια απαράδεκτη αφίσα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που ταυτίζει τον φασισμό με τον κομμουνισμό.

Μπορούν αυτήν την αφισούλα να τη δείξουν στους συγγενείς των εκατομμυρίων θυμάτων του φασισμού στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο. Και αν δεν ξέρουν τι εννοούμε ας μάθουν για την Κοκκινιά και τον Χορτιάτη, το Δίστομο και το Κούρνοβο, τα Καλάβρυτα και την Κάνδανο, το Δουργούτι και την Καλογρέζα και όλα τα μέρη της χώρας μας που μάτωσαν από τη ναζιστική θηριωδία. Ας ρωτήσουν... Ολο και κάποιον συγγενή θα έχουν που έζησε, έμαθε και μάτωσε από τη ναζιστική κατοχή.

Καταλαβαίνουμε ότι ζητάμε πολλά από τη ΔΑΠ, αλλά λίγη Ιστορία δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Αυτή η Ιστορία έχει γράψει και δεν ξεγράφει. Ο Κόκκινος Στρατός τσάκισε τον φασισμό. Τα 20.000.000 νεκρών της Σοβιετικής Ενωσης θα θυμίζουν πάντα την τεράστια προσφορά του πρώτου εργατικού κράτους στη Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών.
Δεν ξέρουμε εάν την έμπνευση την πήραν από τα πρότυπά τους (Μακάρθι, Τρούμαν κ.λπ.), που μακέλεψαν τους λαούς όλου του κόσμου ή από διάφορα στελέχη της κυβέρνησής τους, σε κάθε περίπτωση τους ενημερώνουμε ότι ακόμα και οι ευρωβουλευτές της ΝΔ δεν τόλμησαν να ψηφίσουν το αντικομμουνιστικό μνημόνιο της ΕΕ το 2006, μεταξύ των οποίων και ο «αγαπημένος» τους πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς!

Η ανωτερότητα του σοσιαλισμού απέναντι στο σημερινό βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα που υπερασπίζονται είναι αμείλικτη. Ακόμα και σήμερα οι λαοί των χωρών που γνώρισαν τον σοσιαλισμό απαντούν σε έρευνες θετικά γι' αυτόν, με μεγάλα ποσοστά, νοσταλγούν, αναλογίζονται τι είχαν και τι έχασαν. Ο σοσιαλισμός είναι το μόνο σύστημα που πέτυχε να λύσει τα προβλήματα που η σημερινή νεολαία αντιμετωπίζει, της ανεργίας, της κακοπληρωμένης δουλειάς, της δωρεάν, ποιοτικής και αναβαθμισμένης Υγείας και Παιδείας, έθεσε την κοινωνία και τον άνθρωπο σε νέα βάση.

Κλείνοντας, τους θυμίζουμε τα λόγια του συγγραφέα Ερνεστ Χέμινγουεϊ: «Κάθε άνθρωπος που αγαπά την ελευθερία χρωστάει στον Κόκκινο Στρατό περισσότερα από ό,τι μπορεί ποτέ να πληρώσει». Αν δεν ξέρουν τον Χέμινγουεϊ μπορούν να γκουγκλάρουν, αν πάλι δεν υπολογίζουν τους εαυτούς τους ανάμεσα σε αυτούς που αγαπούν την ελευθερία δικό τους πρόβλημα...

Αντιλαϊκή «κανονικότητα»

Τα περί «επιστροφής στην κανονικότητα», για τα οποία μιλάνε τα κυβερνητικά στελέχη με αφορμή την τροπολογία για την πλήρη άρση των «κεφαλαιακών ελέγχων» («capital controls») από την 1η Σεπτέμβρη, αποτελούν πρόκληση για το λαό, αλλά και στάχτη στα μάτια του.
Οι προσδοκίες που καλλιεργούν για «καλύτερη αξιολόγηση από τις αγορές» και «καλύτερους όρους στήριξης της ανάπτυξης», αφορούν τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και όχι τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, που ζουν από πρώτο χέρι την «κανονικότητα» της αντιλαϊκής πολιτικής και των θυσιών για τα κέρδη του κεφαλαίου.
Αλλωστε, το τέλος των «capital controls» δεν σημαίνει και το τέλος των μνημονιακών νόμων, που παραμένουν ανέγγιχτοι και ενισχύονται, πόσο μάλλον του «μνημονίου των μνημονίων», που είναι η στρατηγική του κεφαλαίου για την ανάπτυξη, οι κατευθύνσεις της ΕΕ. Από αυτά τα «δεσμά» θα απαλλαγεί ο λαός μόνο με την πάλη του.
Σ' αυτό το πλαίσιο, είναι δυο φορές προκλητικός ο καβγάς ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, για το ποιος ήταν εκείνος που απεκατέστησε την «κανονικότητα» στο τραπεζικό σύστημα. Η ΝΔ ισχυρίζεται ότι η άρση των «capital controls» είναι «δείγμα της εμπιστοσύνης των αγορών» στη νέα κυβέρνηση ότι με την πολιτική της μπορεί να προσελκύσει επενδύσεις και να επιταχύνει την ανάπτυξη. Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, υπερασπίζεται την πολιτική που ακολούθησε και διεκδικεί την επιτυχία της άρσης των «κεφαλαιακών ελέγχων». Δηλαδή υπερασπίζεται το τρίτο μνημόνιο με όλες τις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις της θητείας του.
Το οριστικό τέλος στα «capital controls» σημαίνει πράγματι μεγαλύτερη δυνατότητα συναλλαγών ανάμεσα σε επιχειρηματικούς ομίλους, διευκόλυνση της υλοποίησης των επενδυτικών σχεδιασμών κ.λπ. Το ερώτημα είναι γιατί ο λαός πρέπει να νιώθει ανακουφισμένος από μια τέτοια εξέλιξη;
Τόσο η κυβέρνηση της ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά πουλάνε το παραμύθι ότι η ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας θα σημάνει ανάκαμψη και στη ζωή των εργαζομένων. Τα πράγματα όμως είναι διαφορετικά, η καπιταλιστική ανάπτυξη, τα νέα πεδία καπιταλιστικής κερδοφορίας προϋποθέτουν όλο το αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο που διαμορφώθηκε τα προηγούμενα χρόνια και που μαζί δημιούργησαν ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και όλα τα κόμματα του κεφαλαίου.
Προϋποθέτουν νέους όρους έντασης της εκμετάλλευσης. Προϋποθέτουν νέα προνόμια για το κεφάλαιο και νέα βάρη στις πλάτες του λαού. Προϋποθέτουν μαζικά εργασιακές σχέσεις - λάστιχο, μισθούς καθηλωμένους. Δεν εξασφαλίζουν ουσιαστική αντιμετώπιση της ανεργίας, αλλά μοιράσματός της μέσα από διάφορα προγράμματα. Εξάλλου, ο νέος γύρος της καπιταλιστικής ανάπτυξης θα φέρει και τον νέο γύρο οικονομικής κρίσης αργά ή γρήγορα.
Γι' αυτό ο λαός δεν μπορεί να συμμερίζεται ούτε τους πανηγυρισμούς, ούτε τον ανταγωνισμό τους, με αφορμή το τέλος των «capital controls». Πολύ περισσότερο, δεν πρέπει να συμβιβαστεί με την «κανονικότητα» που του επιφυλάσσουν το κεφάλαιο, οι κυβερνήσεις και τα κόμματά του, η ΕΕ και οι άλλες ιμπεριαλιστικές ενώσεις.
Με την ενίσχυση της οργάνωσης και του αγώνα τους, με τη συμμαχία τους, σε σύγκρουση με τη στρατηγική του κεφαλαίου, τα εργατικά - λαϊκά στρώματα να παλέψουν για ανάκτηση όλων όσα έχασαν, να διεκδικήσουν με κριτήριο τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες, για σύγχρονους μισθούς και όρους εργασίας.
Να περάσουν στην αντεπίθεση για την ανατροπή, για να «άρουν» το βασικό εμπόδιο για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους: Την καπιταλιστική εξουσία και οικονομία, που σε κρίση και ανάπτυξη θυσιάζει τις ανάγκες τους στο βωμό της καπιταλιστικής κερδοφορίας.