Οι διεργασίες στο αριστεροχώρι

 Οι διεργασίες στο αριστεροχώρι

Ο τίτλος είναι λίγο παραπλανητικός, αλλά προτιμήθηκε για την κλασικότητά του. Δεν πρόκειται να εξετάσουμε τις πενήντα αποχρώσεις του ροζ (αριστεροχώρι), που τα 'βαψε μαύρα μετά το δημοψήφισμα, και τα τεκταινόμενα στο χώρο, αλλά κάποια χαρακτηριστικά σημεία και την τάση που διαμορφώνεται. Που εφόσον προέρχεται από τα κάτω κι αριστερά, δεν μπορεί παρά να κατευθύνεται προς τα πάνω (κυβερνητισμός) και δεξιά, με το μεταβατικό πρόγραμμα -αντί της στρατηγικής- στο τιμόνι.

Αφορμή για το σημείωμα είναι η πρόσφατη δημοσκόπηση, που δίνει αθροιστικά στο αριστεροχώρι -το χώρο-χωριό μεταξύ ΚΚΕ και Σύριζα- ένα 6%, κατά προσέγγιση. Που όσο φουσκωμένο κι αν είναι (πχ με την αναγωγή στα έγκυρα), όσο κι αν μαδηθεί προεκλογικά από την πίεση του Σύριζα, μπορεί να κρατήσει το μισό ποσοστό και να μπει στη Βουλή, αρκεί να πάψουν να είναι σκορποχώρι οι δυνάμεις του και να συγκροτήσουν το ενωμένο αριστεροχώρι.

Πόσο πιθανό είναι όμως αυτό, αφού η Ζωή τα έσπασε με το Unfollow, έβαλε στο στόχαστρο Π. Σωτήρη και (τη) Δ. Κουτσούμπα, και τους προσγείωσε στην πραγματικότητα -για το πρόσωπό της; Ή όταν η ΛαΕ θυμίζει ριάλιτι, όπου κάθε τόσο βγάζει κάποια ομάδα ανακοίνωση αποχώρησης και έτσι μαθαίνουμε την ύπαρξή της, που την αγνοούσαμε ως τότε -πχ η Εργατική Απάντηση;

Κι αν συμφωνούν όλες οι ανακοινώσεις σε κάτι δεν είναι (μόνο) στην πολιτική ανάλυση για το χαρακτήρα της ΛαΕ, που δεν έχει αλλάξει και θα μπορούσαν να τον εκτιμήσει εξ αρχής. Αλλά στη διαφωνία-καταγγελία του μέτρου για λήψη αποφάσεων με απλή πλειοψηφία, που σημαίνει πρακτικά ότι το πάλαι ποτέ αριστερό ρεύμα του Σύριζα μπορεί να περνάει ό,τι θέλει, χωρίς να υπολογίζει τους πολιτικούς συνεταίρους του.

Μένει λοιπόν η Ανταρσυα, που θεωρητικά θα αποκτούσε μεγαλύτερη συνοχή μετά την αποκόλληση των οργανώσεων (Αραν, Αρας) που ήθελαν παναριστερό μέτωπο και βασικά συνεργασία με τη ΛαΕ -για να καταλήξουν όντως σε αυτή. Αλλά όσο πλησιάζουν οι εκλογές, θα συνεχίσει να την απασχολεί το ίδιο "σταυρικό ζήτημα" για την εκλογική κάθοδο και την ευκαιρία εισόδου στη βουλή -αρκεί αυτή τη φορά να γίνει καλύτερη συνεννόηση για τη μοιρασιά και τον τίτλο του ψηφοδελτίου.

Με αυτήν την έννοια πρέπει, νομίζω, να δούμε και το νέο κάλεσμα της Ανταρσυα για συνεργασία και συμπόρευση των αντι-ΕΕ δυνάμεων, αλλά και όσων αντιτίθενται σε μια (φιλολαϊκή τάχα) διαχείριση του συστήματος, που θα μπορούσε -ως διατύπωση- να κλείνει το μάτι στη ΛαΕ, και βασικά αφήνει τους πάντες ικανοποιημένους: και τους μετωπικούς και όσους πιστεύουν πως η ΛαΕ αποκλείεται αυτομάτως από το κάλεσμα, ως μη (συνεπής ή σκέτο) αντι-ΕΕ δύναμη.

Και ποιες είναι τότε οι δυνάμεις εκτός Ανταρσυα -ή εκτός της ΔιΕΕξόδου, όπου είναι ο Κορδάτος, ο Εργατικός Αγώνας κι άλλες προσωπικότητες του χώρου; Μήπως το ΚΚΕ; Όσο κι αν ένας σφος και φίλος, ειδικός περί αριστερισμού (δε λέμε ονόματα, αλλά φωτογραφίζουμε) λέει μεταξύ χαλαρού και αστείου πως οι Ναρίτες πηγαίνουν με τον έναν και με τον άλλον, για να ξεπεράσουν εμάς και τη δική μας άρνηση (φτύσιμο) για συνεργασία (με τους αλή-με τους αλήτες που γυρνάς...), στην πραγματικότητα, οι υπαρκτές πολιτικές φιλίες είναι αυτές που μας καθορίζουν και χαρακτηρίζουν: δείξε μου τον πολιτικό σου φίλο, να σου πω ποιος είσαι.

Κι εδώ μπαίνει μια χρόνια αδυναμία-παθογένεια του αριστερισμού, που μπορεί να έχει οργανικά συνδεμένους μαχαλάδες, με παρόμοια πολιτική αντίληψη -παρά τις διαβαθμίσεις- αποχρώσεις και κοινή πορεία-όσμωση σε διάφορους μαζικούς χώρους (από το φοιτητικό μέχρι κοινά ψηφοδέλτια σε σωματεία), αλλά αποτελείται συνάμα από δέκα χωριά (αριστερο)χωριάτες, που διατηρούν δικές τους αντιλήψεις-μαγαζάκια, και ενώνονται συγκυριακά από τα πάνω και για τις εκλογές, που είναι πάντα κομβικός σταθμός για την όποια ενότητα (και την όποια καμπάνια υπέρ αυτής), ανοίγοντας την ίδια συζήτηση από την αρχή

Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για τα μετωπικά σχήματα του μέλλοντος, που συζητιούνται και ζυμώνονται, αλλά και για τα ήδη υπάρχοντα -πχ την Ανταρσυα, που δεν έχει κατακτήσει πλήρη ενότητα σε διάφορα κινηματικά μέτωπα (που λογικά θα έπρεπε να προηγούνται του εκλογικού) κι έχει διάφορες τοπικές οργανώσεις ανενεργές, χωρίς ουσιαστική λειτουργία και δράση.

Αυτό δείχνει και τα όρια της αντιπαράθεσης που αποκτήθηκε στο πρόσφατο συνέδριο της νΚΑ (εισήγηση, αντι-εισήγηση, και... πλούτος ιδεών κι απόψεων, που συγκεράστηκαν σε ένα τούτι-φρούτι κράμα) και θα συνεχιστεί λογικά στο επικείμενο συνέδριο του Ναρ -όπως αλλιώς κι αν λέγεται μετά από αυτό.

Από τη μια πλευρά μια... "αντι-σεχταριστική αγωνία" του 'εδώ και τώρα', γιατί "μια ζωή την έχουμε..." (κι αν δεν κυβερνήσουμε, πώς θα γίνουμε ήρωες να παραγοντίσουμε). Φλογεροί ρήτορες που νιώθεις πως γράφουν, όπως ακριβώς μιλάνε,με μια ντουντούκα αντί για στιλό (ή πληκτρολόγιο) στο χέρι, να φωνάζουν παθιασμένα: εμπρός για την παναριστερά, για την είσοδο στη βουλή, για την (εργατική) κυβέρνηση!
Κι η προβολή του (εκλογικού) μετώπου που τραβάει μπροστά το κόμμα-ρεύμα (κι όχι αντίστροφα).
Ενώ ο αντίλογος είναι το ήδη κεκτημένο. Η Ανταρσυα, το μεταβατικό, δηλ όσα κάνουν μέχρι τώρα, αλλά καλύτερα, περισσότερα, πιο αποτελεσματικά.

Το ερώτημα είναι αν σε ΄λα αυτά υπάρχει κάποιος σοβαρός (ή έστω έντιμος) πυρήνας, που θα διαχωρίσει τη θέση του, βάζοντας πχ ως κόκκινη γραμμή τη συνεργασία με τη ΛαΕ. Δεν ξέρω όμως αν έχει νόημα κι ενδιαφέρον η (εργατική) απάντηση. Τι λες κι εσύ, ειδικέ;

Παμε Πόλεμο ?

 Παμε Πόλεμο ?

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΕΣ ΤΩΝ ΗΠΑ ΤΟΥ ΝΑΤΟ ΤΗΣ Ε.Ε. ΜΑΖΕΥΟΥΝ ΣΤΡΑΤΟ ΚΑΙ ΟΠΛΑ ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΡΩΣΙΑ ?

απο το Πιερια 

Αμερικανοί στρατιώτες με φάλαγγα τεθωρακισμένων οχημάτων Humvee και φορτηγών, πέρασαν πριν 1 μήνα τα Πολωνικά σύνορα, εγκαινιάζοντας την μεταφορά Αμερικανών στρατιωτών και βαρύ πολεμικού εξοπλισμού στα πλαίσια της επιχείρησης ( Ατλαντική Αποφασιστικότητα ). 

Πρόκειται για μια εξέλιξη αρνητική και ιδιαίτερα επικίνδυνη και αποτελούν σημάδια όξυνσης των ενδοιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και αντιθέσεων, κυρίως των δυνάμενων των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ - Ε.Ε., με τους ιμπεριαλιστές της αστικής τάξης της Ρωσία, που γίνονται στο φόντο για την επαναχάραξη νεων ζωνών επιρροής, για τον έλεγχο ενεργειακών πηγών, των δρόμων μεταφοράς τους και στα πλαίσια των γεωστρατηγικών σχεδιασμών των ιμπεριαλιστών.

Η κινητοποίηση Αμερικανικού Στράτου στο έδαφος της Πολωνίας, αποτελεί τον κρίκο μιας αλυσίδας αποφάσεων και κινήσεων, σε τακτικό και επιχειρησιακό επίπεδο, για παραπέρα ανάπτυξη νατοϊκών δυνάμεων στα σύνορα με την Ρωσία. Οι αποφάσεις αυτές έχουν δρομολογηθεί από τον Ιούλιο, από την σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ, που έγινε στην Βαρσοβία.

Αποφασίστηκε επίσης, ενίσχυση των ήδη αναπτυγμένων δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη - η προώθηση 4 ενισχυμένων μονάδων σε Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Πολωνία, με την διοίκηση σε κάθε μια από αυτές, από ΗΠΑ, Γερμανία, Καναδά, Βρετανία. Ταυτοχρόνου αποφασίστηκε η συγκρότηση πολυεθνικής Ταξιαρχίας στην Ρουμανία, με άμεση υποστήριξη από Βουλγαρία, για τον έλεγχο στην Μαύρη Θάλασσα. Επίσης η ίδια Σύνοδο, αποφάσισε την ολοκλήρωση της εγκατάστασης και την λειτουργίας της λεγόμενης << Πυραυλικής Ασπίδας >> με βάσεις στην Ρουμανία και Πολωνία, με την ναυτική στήριξη και γενικότερης υποδομής που συνδέονται με την χρήση πυρηνικών όπλων σε μια καταστροφική αναμέτρηση . Αυτά λέει ανακοίνωση από τα συμπεράσματα της Συνόδου του ΝΑΤΟ στην Βαρσοβία.

Την ίδια στιγμή στρατιωτικές ασκήσεις του ΝΑΤΟ και τα εθνικά προγράμματα στρατιωτικών ασκήσεων, των χωρών - μελών του ΝΑΤΟ που έχουν οριστικοποιηθεί για το α εξάμηνο του 2017, πιάνουν μια σειρά ζώνες, όπου ΝΑΤΟ – Ε.Ε., συγκρούονται με Ρωσικά και αλλά μονοπώλια, σε Ατλαντικό, Βαλτική , Μεσόγειο, Μαύρη Θάλασσα, Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, σφίγγοντας τον στρατιωτικό κλοιό γύρω από την Ρωσία, με ότι συνεπάγεται αυτό για το μέλλον και για τους λαούς.

Όλους αυτούς τους σχεδιασμούς και υλοποίησης τους, έχουν συμφωνήσει και υπογράψει η συγκυβέρνηση ( ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ) για λογαριασμό της αστικής τάξης της χώρας μας . Σπεύδουν να παράσχουν στο ΝΑΤΟ, υποδομές, βάσεις, μέσα και προσωπικό, θαλάσσιες διόδους, μπλέκοντας βαθύτερα τον λαό, σε μια δίνη εξελίξεων, που όλο και πιο έντονα, βρωμά μπαρούτι.

Αυτή είναι η κοσμογονία της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων, που φρόντισαν να προπαγανδίσουν παγκόσμια, μετά της ανατροπές των σοσιαλιστικών χωρών στην Ανατολική Ευρώπη, στην Ρωσία και Κεντρική Ασία. Αυτή είναι η <<Ειρήνη>> και η <<Ασφάλεια>> που υποσχέθηκαν οι ιμπεριαλιστές στους λαούς του κόσμου, μετά την ανατροπή του << σιδηρούν παραπετάσματος>> όπως το έλεγαν προπαγανδιστικά, για να δηλώσουν δήθεν την σκληρότητα του Σοσιαλιστικού Συστήματος.

Πολλοί γρήγορα διαψεύστηκαν τα γεράκια οι ιμπεριαλιστές, αφού είναι μακρύς ο κατάλογος από τότε, από επεμβάσεις, πολέμους, εντάσεις, αποσταθεροποιημένες περιοχές, χιλιάδες νεκροί άμαχοι, που σήμερα βλέπουμε με τον χειρότερο τρόπο να εξελίσσεται σε Συρία, Ιράκ, με της εξελίξεις να είναι επικίνδυνες και ο εφιάλτης ενός νέου γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου να έρχεται όλο και ποιο κοντά.

Οι ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και ανταγωνισμοί είναι αυτοί που πυροδοτούν του πολέμους. Για τα συμφέροντα των μονοπωλίων, των καπιταλιστών, που σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, ύφεσης της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας, ανταγωνίζονται για το ποια μονοπώλια, ποια καπιταλιστικά κέντρα, θα έχουν τον πρώτο λόγο σε ενεργειακές πηγές, πλουτοπαραγωγικές πηγές, που θα τους βοηθήσει, να σταθούν σε υψηλά επίπεδα και να συνεχίσουν την αυξανόμενη κερδοφορία τους.

Για αυτό γίνονται οι πόλεμοι. Ότι δεν λύνουν οι καπιταλιστές με πολιτικά μέσα, τα λύνουν με τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Αυτό μας διδάσκει και η ιστορία των 2 παγκόσμιων πόλεμων. Και δεν ήταν απλά κάποιοι τρελοί φασιστές, η τώρα Τζιχαντιστές, πριν η Αλ - Κάιντα και ο Μπίν Λάντεν, Ο χασάπης Σαντάμ Σουσείν κ.α.

Όλοι τους δικά τους δημιουργήματα είναι και όλοι τους είχαν και έχουν σχέση με τους ιμπεριαλιστές, που σε κάποιο φάση τους ευνόησαν. Τους κατασκεύασαν και κατασκευάζουν για να αποτελούν το άλλοθι για της επεμβάσεις και τους πολέμους τους και να συγκαλύπτουν στα μάτια των λαών, ότι αιτία των πολέμων δεν είναι ο αιματηρός ανταγωνισμός των καπιταλιστών και μονοπωλίων για κέρδη και κυριαρχία, που είναι η υπέρτατη και μοναδική αξία αυτού του συστήματος, του συστήματος του καπιταλισμού και για αυτό ανταγωνίζονται.

Ο σοσιαλισμός που γνωρίσαμε ακόμα με λάθη και αδυναμίες που είχε, ήταν το αντίβαρο στους ιμπεριαλιστές, τους καπιταλιστές και τα μονοπώλια. Ο σοσιαλισμός και ο ίδιος στο στόχαστρο των ιμπεριαλιστών, αποτελούσε την εγγύηση, όσο το επέτρεπαν οι διεθνείς συσχετισμοί δυνάμεων, για έναν κόσμο πιο ειρηνικό, ασφαλή , ισορροπημένο. Και αυτό όχι τυχαία.

Γιατί ήταν ένα άλλο οικονομικό σύστημα, που η εργασία δεν ήταν εμπόρευμα και το κοινωνικό προϊόν της εργασίας, κατανεμόταν με βάση της ανάγκες. Μέσα από εκεί εξασφαλιζόταν η ευημερία των λαών, που ακόμη και με δυσκολίες, είχαν καταφέρει να έχουν όλοι εργασία, στέγη, πρόσβαση εντελώς δωρεάν και υψηλού επιπέδου στην μόρφωση, στην υγεία, δικαίωμα στον ελεύθερο χρόνο, πρόσβαση για όλους στις τέχνες, στον πολιτισμό, με τους εργαζόμενους να απολαμβάνουν πρωτόγνωρα κοινωνικά δικαιώματα, που έγιναν η αιτία, εργαζόμενοι στον καπιταλισμό, να παλέψουν σκληρά για να αποκτήσουν κάποια από αυτά, που απολάμβαναν οι εργαζόμενοι στις σοσιαλιστικές χώρες. Τώρα παίρνονται όλα πίσω και η εργασιακή βαρβαρότητα, βασιλεύει στους χώρους δουλειάς των καπιταλιστικών χωρών, με την ανεργία και την φτώχεια να μεγαλώνουν δραματικά.

Λαϊκή επαγρύπνηση και κινητοποίηση. Κανένα συγχωροχάρτι στους ιμπεριαλιστές. Ο λαός να αντισταθεί στα ιμπεριαλιστικά πολεμοκάπηλα σχέδια, να απομονώσει φασίστες, ναζιστές, που θα αξιοποιηθούν για την δημιουργία εντάσεων και αποσταθεροποιήσεων. Να απαιτήσει ο λαός καμιά διευκόλυνση στους ιμπεριαλιστές του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, της Ε.Ε. και σε κανένα ιμπεριαλιστικό κέντρο.

Ο αγώνας του σήμερα ενάντια στους ιμπεριαλιστές και στα αιματηρά σχέδια τους, παίρνει αντικειμενικά, αντικαπιταλιστικά, αντιμονοπωλιακά χαρακτηριστικά και συνδέετε άμεσα, με τον αγώνα για την ανατροπή της αστικής τάξης , την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.


Σαββίδης Παναγιώτης

Τρομάζουν τα στοιχεία για τη φτώχεια στην Αμερική

«Αν η κυβέρνηση Ομπάμα αφιέρωνε για την καταπολέμηση της φτώχει ας το 50% των δαπανών που δίνει στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, δεν θα υπήρχε ούτε ένα παιδί στην Αμερική που θα πήγαινε απόψε για ύπνο πεινασμένο» γράφει το αμερικάνικο περιοδικό «Προγκρέσιβ».
Κι όμως! Στην Αμερική του 21ου αιώνα τα στοιχεία για τη φτώχεια τρομάζουν. Πολύ συχνά, οι πολιτικοί – τόσο οι Δημοκρατικοί όσο και οι Ρεπουμπλικάνοι – μιλούν μετά την έκρη ξη της οικονομικής κρίσης για την ανάγκη απο ταμίευσης, αλλά το ερώτημα είναι πώς;
Με ποιον τρόπο, δηλαδή, θα επιβιώσουν τα εκατομμύρια των Αμερικάνων που αγωνίζονται να διατηρήσουν τα σπίτια τους, την αξιοπρέ πειά τους, και να θρέψουν τις οικογένειές τους; Τα στοιχεία είναι επίσημα: Κάπου 40 εκα τομμύρια Αμερικάνοι πολίτες – το 13% του πληθυσμού των Ηνωμένων Πολιτειών – ζουν σε συνθήκες φτώχειας. Το 2008, περίπου 49 εκατομμύρια άνθρωποι υποσιτίζονταν στην Αμερική (32 εκατομμύρια ενήλικες και 17 εκα τομμύρια παιδιά). Ο αριθμός των νοικοκυριών που αντιμετωπίζουν το φάσμα της πείνας αυξήθηκε μάλιστα κατά 3,5% από το 2007. Κατά ειρωνική σύμπτωση, το δεύτερο μεγαλύτερο ποσοστό «πεινασμένων» πολιτών είναι στο Τέξας.
Τον περασμένο χρόνο, το 4% όλων των αμε ρικάνικων νοικοκυριών επιβίωνε χάρη στα συσ σίτια των φιλανθρωπικών οργανώσεων. Πάνω από το 50% του συνόλου των νοικοκυριών που αντιμετώπιζαν ελλείψεις τροφίμων, μετείχε σε κάποιο ομοσπονδιακό πρόγραμμα επισιτιστικής βοήθειας, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για μια αξιοπρεπή διαβίωση.
Σύμφωνα με το Ινστιτούτο Όκλαντ, το 50% του συνόλου των Αμερικάνων μεταξύ 20 και 65 ετών (4 στους 10 ενήλικες) θα υποχρεωθεί στη διάρκεια της ζωής του να χρησιμοποιήσει κουπόνια σίτισης. Το ποσοστό αυτό ανέρχεται στο εφιαλτικό 85% για τους Αφροαμερικανούς, που μαζί με τους ισπανόφωνους υφίστανται τη μεγαλύτερη έλλειψη τροφής.
Όταν ο Ομπάμα δηλώνει σε όλους τους τόνους ότι προτίθεται να «τελειώσει τη δου λειά» στο Αφγανιστάν, οι φτωχοί Αμερικάνοι τού απαντούν ότι «η δουλειά που χρειάζεται να ολοκληρωθεί είναι εδώ, στην Αμερική, και όχι στην Κεντρική Ασία ή τη Μέση Ανατολή» σημει ώνει το «Προγκρέσιβ».

Τί γίνεται με αυτό το θέμα ;

 Τί γίνεται με αυτό το θέμα ;

Ολοκληρώνοντας την ομιλία του, ο Δ. Κουτσούμπας, αναφέρθηκε και στο ζήτημα των συνακροάσεων στο τηλεφωνικό κέντρο της έδρας της ΚΕ του ΚΚΕ. 

Σημείωσε:

«Και μιας και συζητάμε περί διαφάνειας και διαφθοράς.

Για να έχουμε το καλό ερώτημα:

Πού ακριβώς βρίσκεται η υπόθεση των υποκλοπών, των συνακροάσεων τηλεφωνικών κέντρων πολιτικών κομμάτων όπως πολύ συγκεκριμένα είχε καταγγείλει το ΚΚΕ; Πέρασαν πάνω από 3 μήνες, ούτε φωνή ούτε ακρόαση, καμιά επίσημη ενημέρωση.

Μόνο διαρροές και δημοσιεύματα σε διάφορες εφημερίδες.

Πάτε μήπως, ξανά, για πλήρη συγκάλυψη;

 `Η μήπως μπλέξαν οι γραμμές σας ανάμεσα στην ΕΥΠ, την Αστυνομία, τον κάθε κρατικό και παρακρατικό μηχανισμό, τις ξένες υπηρεσίες που εξακολουθούν να αλωνίζουν στη χώρα μας; 

Αναμένουμε εις το ακουστικόν μας.

Οχι για μια νέα συνακρόαση - παρακολούθηση ανεκπαίδευτων προφανώς πρακτορίσκων, αλλά για ουσιαστική, για σαφή και συγκεκριμένη ενημέρωση και αποκάλυψη των κυκλωμάτων αυτών».

Στον «πάγο»...

Στον «πάγο»...

Προχτές, την 1η Φλεβάρη, αντιπροσωπεία πέντε Ομοσπονδιών εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα συναντήθηκε με τον πρόεδρο της Βουλής Ν. Βούτση, ζητώντας εξηγήσεις για τη μεγάλη καθυστέρηση να έρθει προς συζήτηση στη Βουλή το σχέδιο νόμου που έχουν καταθέσει 530 Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα και Συνδικάτα, από τις 17 Οκτώβρη του περασμένου χρόνου.
Σημειώνεται ότι το σχέδιο νόμου, το οποίο συνυπογράφηκε μέσα από μια μεγάλη καμπάνια και συζήτηση στους χώρους δουλειάς από συνδικαλιστικές οργανώσεις που εκπροσωπούν εκατοντάδες χιλιάδες μισθωτούς, προβλέπει την αναπλήρωση των μεγάλων απωλειών στο εργατικό εισόδημα των προηγούμενων χρόνων, την επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, τη γενίκευση και την υποχρεωτικότητά τους, την κατάργηση των διακρίσεων σε βάρος των νέων εργαζομένων, την κατάργηση των ελαστικών μορφών απασχόλησης κ.ά.
Θυμίζουμε ότι η πρόταση νόμου είχε δοθεί σε όλα τα κόμματα, εκτός της Χρυσής Αυγής, από αντιπροσωπεία των χιλιάδων εργαζομένων που διαδήλωσαν στο Σύνταγμα στις 17 Οκτώβρη, ζητώντας να τη φέρουν για συζήτηση και ψήφιση στη Βουλή. Απ' όλα τα κόμματα, μόνο η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ ανταποκρίθηκε και κατέθεσε την πρόταση των συνδικαλιστικών οργανώσεων ως πρόταση νόμου.
Στην προχτεσινή συνάντηση με τον πρόεδρο της Βουλής, τα συνδικάτα ζήτησαν να προσδιοριστεί η ημερομηνία συζήτησης της πρότασης νόμου. Απαντώντας ο Ν. Βούτσης, είπε ότι η συζήτηση θα γίνει μετά το κλείσιμο της «αξιολόγησης» και ότι δεν θα συζητηθεί το σχέδιο νόμου που συνέταξαν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, αλλά μόνο κάποιες πλευρές του, προσαρμοσμένες και αυτές στη γενικότερη αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης.
Δηλαδή, ο πρόεδρος της Βουλής και στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ ομολογεί ότι η καθυστέρηση μόνο τυχαία δεν είναι, αφού η κυβέρνηση έχει σκοπό πρώτα να νομοθετήσει τα νέα αντεργατικά μέτρα, που μήνες τώρα προετοιμάζει σε συνεργασία με το κουαρτέτο και μετά να «ξεπετάξει» την πρόταση νόμου, σε μια συζήτηση κατόπιν εορτής, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της.
Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που μπαίνουν στον «πάγο» των κοινοβουλευτικών διαδικασιών προτάσεις νόμου του ΚΚΕ, με τις οποίες μεταφέρονται στη Βουλή τα δίκαια αιτήματα και οι διεκδικήσεις των εργαζομένων. Αλλά ακόμα και όταν τελικά συζητιούνται, απορρίπτονται πανηγυρικά και ομόφωνα από την κυβέρνηση και τα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης, και μάλιστα χωρίς να φτάσουν καν στην Ολομέλεια, με την επίκληση αντιδραστικών άρθρων του κανονισμού της Βουλής.
Εντελώς αντίθετη είναι όμως η μεταχείριση που επιφυλάσσουν η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα στις απαιτήσεις των βιομηχάνων και των άλλων μεγαλοεργοδοτών, τις οποίες σπεύδουν να ικανοποιήσουν με τη γενικότερη αντιλαϊκή τους πολιτική. Αλλωστε, πολλά από τα νομοσχέδια που καταλήγουν στη Βουλή έχουν προετοιμαστεί σε διάφορα όργανα διαβούλευσης και «διαλόγου», επίσημα και ανεπίσημα, σε «φόρα» και επιτροπές, όπου το κεφάλαιο έχει φυσική παρουσία και τον πρώτο λόγο, ζητώντας μέτρα για την ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας» και προνόμια για την ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας.
Σε κάθε περίπτωση, η αντιμετώπιση της πρωτοβουλίας των συνδικάτων επιβεβαιώνει ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από την κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα του κεφαλαίου, όσους όρκους πίστης κι αν δίνουν στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Ο στόχος της ανάκαμψης και της ευημερίας των κερδών του κεφαλαίου, τον οποίο υπηρετούν, είναι ασυμβίβαστος με τα δικαιώματα και τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζόμενων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.
Απ' αυτή τη σκοπιά, πραγματική διέξοδο μπορεί να δώσει μόνο η διεκδίκηση με ισχυρούς, μαζικούς, ταξικούς αγώνες των αιτημάτων που συμπεριέλαβε και η πρόταση νόμου, τα οποία αποτελούν το πλαίσιο πάλης εκατοντάδων συνδικαλιστικών οργανώσεων σε όλη τη χώρα.

Δύσκολες μέρες για τους πρόσφυγες

Δύσκολες μέρες για τους πρόσφυγες

Δύσκολες μέρες εξακολουθούν να περνούν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που ζουν σε καταυλισμούς στα νησιά. Ο βαρύς χειμώνας, σε συνδυασμό με την πολιτική που κρατά εγκλωβισμένους χιλιάδες ανθρώπους σε χώρους ακατάλληλους προς διαβίωση, έχουν δημιουργήσει ανυπόφορες συνθήκες. Την ώρα που η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι ο κρατικός μηχανισμός είναι «σε πλήρη ενεργοποίηση», τα σοβαρά προβλήματα παραμένουν, με τους ξεριζωμένους να προσπαθούν να βρουν τρόπους να ζεσταθούν, με την υγεία και τη ζωή τους να βρίσκονται σε κίνδυνο. Ηδη, τρεις άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους στον καταυλισμό της Μόριας, κάτω από συνθήκες που επιβεβαιώνουν ότι οι άνθρωποι αυτοί πέθαναν δηλητηριασμένοι από μονοξείδιο του άνθρακα. Είναι γνωστό ότι αναμμένα κάρβουνα από τις υπαίθριες φωτιές που καίνε στο «hot spot» της Μόριας μεταφέρονται από τους πρόσφυγες σε σκηνές, σε μια απελπισμένη προσπάθεια που κάνουν για να προστατευτούν από το κρύο. Οι χιλιάδες αιτούντες άσυλο, που επιβιώνουν εγκλωβισμένοι στα ελληνικά νησιά, βρίσκονται εκεί διότι από την υιοθέτηση της συμφωνίας ΕΕ - Τουρκίας, την οποία υπέγραψε η ελληνική κυβέρνηση, έχουν «αποθηκευτεί» εκεί με σκοπό, στην ουσία, να επιστραφούν στη γειτονική χώρα. Οι απάνθρωπες πολιτικές της ΕΕ ενισχύουν τους κινδύνους για την υγεία και τη ζωή τους, προκαλώντας υπερπληθυσμό στους καταυλισμούς. Επιπλέον, μερικοί πρόσφυγες βρίσκονται στα νησιά για αρκετούς μήνες χωρίς να έχουν πρόσβαση στη διαδικασία ασύλου. Aλλοι επέλεξαν να επιστρέψουν εθελοντικά, ώστε να ξεφύγουν από τις συνθήκες υπό τις οποίες κρατούνται και από την αβεβαιότητα για το μέλλον τους. Κάτω από αυτές τις συνθήκες αυξάνονται οι αριθμοί από απόπειρες αυτοκτονιών.

* * *

Τις τελευταίες μέρες, οι ευθύνες για το ξεχειμώνιασμα αυτών των ανθρώπων έγιναν «μπαλάκι» ανάμεσα στην κυβέρνηση και την Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες. Την προηγούμενη βδομάδα, ο εκπρόσωπός της, Τ. Λέπρι, ανέφερε σε άτυπη ενημέρωση ότι ο ΟΗΕ εδώ κι ένα μήνα είχε καταθέσει στην κυβέρνηση τρεις εναλλακτικές προτάσεις για την αντιμετώπιση της κατάστασης στη Μόρια, περιμένοντας ...απάντηση. Από την άλλη, ο υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής, Γ. Μουζάλας, υποστήριξε ότι τα χρονοδιαγράμματα της Υπατης Αρμοστείας προέβλεπαν τη στέγαση με οικίσκους στη Μόρια στα μέσα με τέλη Μάρτη. Παράλληλα, δήλωσε ...συντετριμμένος για τους τρεις θανάτους στη Μόρια και συμπλήρωσε ότι «οφείλουμε όσο γίνεται πιο γρήγορα να διερευνήσουμε τα αίτια των θανάτων». Ωστόσο, αρνήθηκε ότι θα μπορούσαν να έχουν τοποθετηθεί κατάλληλα θερμαντικά σώματα στις σκηνές, γιατί η συγκέντρωση των κατοίκων στη Μόρια είναι τόσο μεγάλη που δεν θα επέτρεπε τέτοια αναβάθμιση. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι ο υπερπληθυσμός προκαλείται από την πολιτική εγκλωβισμού των ξεριζωμένων...

* * *

Οι παραπάνω αντιπαραθέσεις, βέβαια, στην πραγματικότητα δεν είναι ικανές να κρύψουν τις πραγματικές αιτίες και τους υπεύθυνους για όσα συμβαίνουν στους καταυλισμούς. Ευρωπαϊκή Ενωση και κυβέρνηση έχουν τεράστιες, εγκληματικές ευθύνες για αυτήν την κατάσταση. Η συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας και ο διπλός εγκλωβισμός, η στάση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που όχι μόνο υιοθέτησε αυτήν τη συμφωνία, αλλά την παρουσίαζε και ως «σωτήρια» για το Προσφυγικό, τα αρμόδια υπουργεία που κάνουν πλάτες σε διάφορες ΜΚΟ οι οποίες έχουν μετατρέψει σε τσιφλίκι τους τους καταυλισμούς. Η πολιτική επιλογή κυβέρνησης και ΕΕ να μη μεταφέρονται από τα νησιά του Αιγαίου στην ηπειρωτική χώρα οι διπλοεγκλωβισμένοι πρόσφυγες, αφού το απαγορεύει η συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας. Εκεί βρίσκεται η ουσία. Αυτό που επιβάλλεται άμεσα είναι η μετακίνηση από τα νησιά των προσφύγων και μεταναστών προς την ηπειρωτική χώρα και ο απεγκλωβισμός τους από τη χώρα. Επιβάλλεται ο λαός να διεκδικήσει: Ανθρώπινες συνθήκες για όσους βρίσκονται προσωρινά στα νησιά, κατάργηση των «hot spot» και να μη δημιουργηθούν άλλα με οποιαδήποτε μορφή. Επιβάλλεται η διαμόρφωση ανοιχτών δομών προσωρινής φιλοξενίας με αποκλειστική ευθύνη του κράτους, χωρίς την παρουσία ΜΚΟ, η καταδίκη των τραμπουκισμών και της βίας των ναζιστικών ομάδων και η απομόνωση εκείνων που ενοχοποιούν για τα προβλήματα τα θύματα, τους πρόσφυγες και αθωώνουν τους υπεύθυνους.

Γ. Α.