«Ξεχωριστός» Καραμανλής.. 

Συγγνώμη που δεν θα συμμετάσχουμε σε αυτό το «μεθύσι της γενικής συναδέλφωσης» και στο φεστιβάλ του «πολιτικού καθωσπρεπισμού». Που δεν θα ανέβουμε στην πασαρέλα του χαμαιλεοντισμού. Του Ν. Μπογιόπουλου

Μας συγχωρείτε, επίσης, που δεν θα πιούμε από το «νερό της πολιτικής και ιστορικής λήθης» που σερβίρεται στα Μέγαρα Μουσικής και από τα Μέγαρα της «ενημέρωσης».
Ως εκ τούτου:
Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής, ο «συντηρητικός ριζοσπάστης», ο «εθνάρχης», είναι ο Καραμανλής της «βίας και νοθείας». Του ανελέητου αντικομμουνισμού. Των εξοριών. Των πιστοποιητικών «κοινωνικών φρονημάτων». Του «φακελώματος». Του αδυσώπητου κυνηγητού των αριστερών, των δημοκρατών. Της υποκρισίας του«ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;» όταν στη χώρα που ο ίδιος κυβερνούσε αλώνιζαν τα «τρίκυκλα» και οι «Γκοτζαμάνηδες» που δολοφονούσαν τον Γρηγόρη Λαμπράκη, οι πρωταγωνιστές της «Καρφίτσας» και οι επιφορτισμένοι να ψηφίζουν δυο και τρεις φορές στις εκλογές του '61.
Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής εμφανίζεται το 1935 ως βουλευτής του Λαϊκού Κόμματος. Σε ένα χρόνο στην Ελλάδα εγκαταστάθηκε η δικτατορία του Μεταξά. Οταν ο λαός στέναζε στις φυλακές και τις εξορίες, όταν με το ρετσινόλαδο, την καυτερή πιπεριά, τα βασανιστήρια, τις δολοφονίες, προσπαθούσαν να τσακίσουν τη λαϊκή αντίσταση, όταν ο Μεταξάς υμνούσε τον Χίτλερ και τη νέα τάξη του φασισμού, ο «νεαρός βουλευτής Σερρών», ο «ιδρυτής και αποκαταστάτης της Δημοκρατίας» προτίμησε το δρόμο της σιωπής.
Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής ήταν ένας εκ των απόντων από τις μεγάλες δοκιμασίες αυτής της χώρας, όπως την περίοδο της Κατοχής (σ.σ.: «ο Καραμανλής δεν παρασύρθηκε στα βουνά», λέει η Ελένη Βλάχου στα απομνημονεύματά της, απευθύνοντας... έπαινο στον τεθνεώτα).
Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής ήταν αυτός που όταν αργότερα έγινε πρωθυπουργός, τίμησε στους υπουργικούς θώκους άτομα σαν τον Θεμελή, που την Κατοχή, ως διορισμένος νομάρχης από τους χιτλερικούς, διακήρυττε: «Πας λαμβάνει τα όπλα κατά των Γερμανών δεν είναι Ελλην»...
Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής ήταν πρωθυπουργός της χώρας που εξασφάλισε «ετεροδικία» και ατιμωρησία στον Αμερικανό λοχία, που σκότωσε τον αρχηγό του ΕΛΑΣ και κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της τότε ΕΔΑ, τον στρατηγό Στέφανο Σαράφη, στις 31 Μάη 1957.
Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής είναι ο Καραμανλής της εποχής δυσωδών υποθέσεων, όπως του τραμ και της πλατείας Ομονοίας. Των «περίφημων» συμφωνιών της Ζυρίχης και του Λονδίνου για το Κυπριακό και των δηλώσεων: «Η Κύπρος είναι μακριά»! Της «τσιμεντοποίησης» μιας ολόκληρης χώρας που η πλειοψηφία του λαού της θάφτηκε στα κοινωνικά γκέτο της «αντιπαροχής». Της αιμορραγίας της μετανάστευσης. Των μηχανορραφιών του Παλατιού. Της βαθύτατης πρόσδεσης της Ελλάδας στο «ευρωατλαντικό άρμα».
Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής ήταν που έφυγε σαν«Τριανταφυλλίδης», αλλά από το Παρίσι, όταν πια είχε ξαναγίνει «Καραμανλής», να τι έγραφε, υμνολογώντας τη χούντα δύο μήνες μετά το αμερικανόπνευστο πραξικόπημα των συνταγματαρχών, απευθυνόμενος στον χουντικό «πρωθυπουργό», Κ. Κόλλια:
«Με ικανοποίησιν έλαβον γνώσιν των τελευταίων δηλώσεών σας προς την Επιτροπήν Αναθεωρήσεως του Συντάγματος. Επιβεβαιώνουν την θέλησιν της Κυβερνήσεως όπως αποκαταστήση την ομαλότητα και μάλιστα επί υγιεστέρων βάσεων, διά του εκσυγχρονισμού του πολιτεύματος της χώρας (...) Δεν αμφιβάλλω ότι οι πρωτοστατήσαντες εις την εκτροπήν εκινήθησαν με αγαθάς προθέσεις (το αν, καλώς ή κακώς, εξετίμησαν τους κινδύνους οι οποίοι κατά τη γνώμη τους ηπείλουν το Εθνος, θα κριθεί από την Ιστορίαν)... Δεν γνωρίζω ούτε τας προθέσεις ούτε τας δυνατότητας τηςεπαναστατικής Κυβερνήσεως. Εύχομαι να έχει συλλάβει ορθώς την αποστολήν της και να έχει την ικανότητα να την φέρη εις πέρας. Εάν όμως, δι' οιονδήποτε λόγον, υστερή είτε εις το πρώτον είτε εις το δεύτερον, τότε οφείλει να αφήσει την πρωτοβουλίαν εις τον Ρυθμιστήν του Πολιτεύματος, προσφέρουσα εις Αυτόν και την συμπαράστασίν της».
Στο σημείο αυτό, τα σχόλια για τον «ξεχωριστό» Καραμανλή περιττεύουν...
Οσο για τον «άλλον», για τον μετά το 1974 Καραμανλή, λίγη σοβαρότητα δε βλάπτει. Με ποια λογική, δηλαδή, μετά από τόσα χρόνια και - κυρίως - μετά από τόσες εξελίξεις και σε μια φάση που η άρχουσα τάξη είχε να λύσει σχεδόν εντελώς καινούρια προβλήματα, ο Καραμανλής θα έπρεπε να είναι ο ίδιος με τις δεκαετίες του '50 και του '60;
Σε τελευταία ανάλυση, αν είχε παραμείνει ίδιος, αν δεν είχε την «ικανότητα να αλλάζει», εκείνοι που τον καθιέρωσαν στην πολιτική ηγεσία, που τον διόρισαν πρωθυπουργό το '55, θα τον είχαν αποστρατεύσει από εκείνη κιόλας την περίοδο.
Πάντως, για όσους (βυθισμένοι στον οπορτουνισμό τους κάνουν ότι) δεν έχουν καταλάβει πως:
«"Ο Καραμανλής είναι ένας. Αν δεν το καταλάβατε εσείς οι αριστεροί, το φταίξιμο είναι δικό σας". Αυτά είπε ο Κ. Καραμανλής στον Λ. Κύρκο, όταν ο τελευταίος του μίλησε κάποτε "για τον Καραμανλή των δύο φάσεων"» («Ρ», 25/4/1998),
έχουμε να επισημάνουμε:

Επί του «άλλου» Καραμανλή (σ.σ.: του πιο... «ξεχωριστού») ήταν που ο Κουμής και η Κανελλοπούλου δολοφονήθηκαν από το ίδιο κράτος που υποτίθεται ότι 6 χρόνια μετά την έλευση Καραμανλή από το Παρίσι είχε... εκδημοκρατιστεί.
Επί του «άλλου» Καραμανλή, στη θέση της ξεπερασμένης για τις ανάγκες του αστικού πολιτικού συστήματος βασιλείας, ήρθε να εδραιωθεί ο «εκσυγχρονισμός» του δικομματισμού.
Επί του «άλλου» Καραμανλή ο αρχικός αναγκαίος ελιγμός της αποχώρησης από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ λόγω της προδοσίας της Κύπρου επελέγη για να μετατραπεί σε πλήρη επαναπροσχώρηση στο ΝΑΤΟ, σε ενταφιασμό του φακέλου της Κύπρου και για να βαθύνει, τελικά, εκείνο το στεντορείως δηλωθέν: «Ανήκομεν εις την Δύσιν».
Επί του «άλλου» Καραμανλή συντελέστηκε η... «κατάργηση της πάλης των τάξεων» και ψηφίστηκε ένα από τα πιο αντεργατικά νομοθετήματα που γνώρισε ποτέ ο τόπος, ο περιβόητος «Νόμος 330 περί εργατικών οργανώσεων και συνδικαλιστικών ελευθεριών», που (εδώ και 35 χρόνια, πριν όλα αυτά τα ξανασκεφτούν ο Σαμαράς, ο Βρούτσης και η τρόικα) περιόριζε δραστικά το δικαίωμα της απεργίας, κατοχύρωνε την ανταπεργία των εργοδοτών (λοκ άουτ), νομιμοποιούσε τη συγκρότηση απεργοσπαστικών μηχανισμών και, κυρίως, απαγόρευε την «πολιτική απεργία».
Επί του «άλλου» Καραμανλή επεκτάθηκε επί το κοινοβουλευτικότερον όλο το χουντικό νομοθέτημα για τη φοροασυλία των εφοπλιστών.
Επί του «άλλου» Καραμανλή, με την αναθεώρηση του Συντάγματος το 1975, επανήλθε το μετεμφυλιακό Σύνταγμα του '52, με τις πρόνοιες του οποίου, μεταξύ άλλων, οι κομμουνιστές στέλνονταν στις εξορίες και στις φυλακές...
Επί του «άλλου» Καραμανλή, στήθηκαν τα πανηγύρια για τον «παράδεισο της ΕΟΚ» που εξ αρχής μετατράπηκε σε χωματερές, αργότερα σε «θυσίες» για το ευρώ και την ΟΝΕ και σήμερα έγινε «τρόικα». Μια ένταξη που, όπως ο ίδιος είχε ομολογήσει (σ.σ.:«πολιτικοί λόγοι επιβάλλουν την ένταξη», είχε πει), στόχευε στη θωράκιση της εξουσίας των πλουτοκρατών, στην απόκτηση στηριγμάτων της αστικής πολιτικής εξουσίας για την ενίσχυση του καθεστώτος της.
Επί του «άλλου» Καραμανλή είχαμε τη «σοσιαλμανία» (!) του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού που κρατικοποιούσε ιδιωτικές επιχειρήσεις, οι ιδιοκτήτες των οποίων αποχωρούσαν με το αζημίωτο, οι ίδιοι ξελάσπωναν και τα χρέη τους φορτώνονταν στις πλάτες των εργαζομένων, όπως συνέβη, π.χ., με την «Ολυμπιακή Αεροπορία», η κρατικοποίηση της οποίας έγινε με τις ευλογίες του Αριστοτέλη Ωνάση και τα χρέη της ανέλαβε ο κρατικός προϋπολογισμός.

Επί του «άλλου» Καραμανλή ένα ολόκληρο έθνος, το έθνος των εργαζομένων, έμαθε να ξυπνά και να κοιμάται με την προσταγή:«Λιτότης»!
Εν κατακλείδι: Το δικαίωμα συμμετοχής στην πολιτική και στην ιστορική μνήμη δεν το έχουν μόνο οι τελετάρχες και οι κάθε λογής υμνολόγοι των «εθναρχών».
«Εθνάρχης», μεν, ο - για κάποιους «ξεχωριστός» - Καραμανλής, αλλά: «Ποιου έθνους εθνάρχης;».
Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό μιας και ο διαχωρισμός των «εθνών» εντός του ίδιου έθνους είναι τόσο παλιός και τόσο υπαρκτός, όσο ο διαχωρισμός των κοινωνιών σε τάξεις. Θα προσθέταμε, μάλιστα, ότι είναι τόσο παλιός όσο ο διαχωρισμός «Αριστερά - Δεξιά», αν δυστυχώς με τις έννοιες αυτές δεν φρόντιζαν κάποιοι να χάνει πλέον η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, και για να το κάνουμε όσο γίνεται πιο ευδιάκριτο, πρόκειται για διαχωρισμό τόσο παλιό, όσο και ο διαχωρισμός ανάμεσα στους φτωχούς και στους πλούσιους. Στους καταπιεζόμενους και στους εκμεταλλευτές. Στους «έχοντες» και στους «μη έχοντες». Στα αφεντικά και στους υπαλλήλους τους. Στους αστούς και στους προλετάριους.
«Εθνάρχης», επομένως, και «ξεχωριστός», ο Καραμανλής δεν υπήρξε ποτέ και για τα δύο αυτά (ξε)χωριστά «έθνη». Παρά μόνο για το ένα.
Πηγή: Ριζοσπάστης

Κι αυτό..... «αριστερό»;;;;;;

 Κι αυτό..... «αριστερό»;;;;;;

Τη μια μέρα να αφήνεται ανοιχτό το ενδεχόμενο αύξησης του ΦΠΑ, την άλλη μέρα να διαψεύδεται, την επόμενη το θέμα να ξανανοίγει κοκ, αυτό είναι… «αριστερό»;

 Να συνεχίζεται το καθεστώς που διατηρεί εργάσιμες τις Κυριακές, αυτό είναι… «αριστερό»;

 Να επαναλαμβάνεται το ξύλο στις Σκουριές με τα ΜΑΤ να κάνουν πλάτες στις εταιρείες, αυτό είναι… «αριστερό»;

 Να προσφέρεται το λιμάνι στους Κινέζους, οι σιδηρόδρομοι στους Ρώσους, τα πετρέλαια και το Αιγαίο (κατά… 70%-30%) στους Αμερικάνους, αυτά είναι… «αριστερά»;

 Να παραμένουν οι μισές καθαρίστριες απολυμένες και οι άλλες μισές αντί της δικαίωσης να οδηγούνται σε καθεστώς 4ωρης ημιαπασχολησιμότητας, αυτό είναι… «αριστερό»;

    Πάμε παρακάτω:

 Χαράματα Κυριακής προς Δευτέρα, ο κ. Βαρουφάκης εξερχόμενος της έδρας του ΔΝΤ και μετά από δίωρη συνάντηση με την κυρία Λαγκάρντ προέβη με έμφαση και με κάθε δυνατή επισημότητα στην ακόλουθη δήλωση:

«Η Ελληνική κυβέρνηση πάντοτε εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της απέναντι σε όλους τους δανειστές και αυτό σκοπεύει να κάνει στο διηνεκές».  

 Λίγες βδομάδες νωρίτερα, στις Βρυξέλλες, η ελληνική κυβέρνηση είχε βάλει την υπογραφή της κάτω από μια συμφωνία με τους «εταίρους». Στην συμφωνία αυτή της 20ης Φεβρουαρίου, που κατά τον ίδιο τον πρωθυπουργό πρόκειται για μια «συμφωνία – ορόσημο», αναφέρεται απερίφραστα:

«Οι ελληνικές αρχές επαναλαμβάνουν την αδιαμφισβήτητη δέσμευσή τους να τηρήσουν τις δανειακές υποχρεώσεις προς όλους τους πιστωτές, πλήρως και έγκαιρα».

    Αλλά:

 α) Αν η κυβέρνηση πορεύεται με βάση την «αδιαμφισβήτητη δέσμευση» να πληρώνει τους δανειστές «πλήρως και έγκαιρα» και αν μάλιστα αυτή η δέσμευση της κυβέρνησης εκτείνεται στο… «διηνεκές», τότε όλα εκείνα τα περί «διαγραφής του χρέους» τι ήταν; Παραμύθια; Κι αν ήταν παραμύθια, τότε  από πότε τα παραμύθια και η κοροϊδία συνιστούν «αριστερή» πολιτική;

 β) Αν η κυβέρνηση πορεύεται με βάση την «αδιαμφισβήτητη δέσμευση» να πληρώνει τους δανειστές «πλήρως και έγκαιρα» και αν μάλιστα αυτή η δέσμευση της κυβέρνησης εκτείνεται στο… «διηνεκές», τότε όλο αυτό το σόου με την επιτροπή λογιστικού ελέγχου του χρέους, τί νόημα έχει; Κάνουν λογιστικό έλεγχο για να ξέρουμε πόσο παράνομο είναι ένα χρέος που, όμως, η κυβέρνηση δεσμεύεται ότι ο λαός θα το πληρώνει στο «διηνεκές»; Αλήθεια, τι το «αριστερό» υπάρχει σε αυτό το… μεγαλοφυές σχέδιο;

 (Ειρήσθω εν παρόδω: Ακόμα και στην ίδια την πανηγυρική εκδήλωση για τη σύσταση της εν λόγω επιτροπής, από τη μια είδαμε τον πρώτο πολιτειακό παράγοντα του τόπου, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Προκόπη Παυλόπουλο να δηλώνει ότι οι εργασίες της επιτροπής δεν θα θίξουν τις διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας, από την άλλη ακούσαμε τον καθ’ ύλην αρμόδιο υπουργό Οικονομικών να ισχυρίζεται πως ό,τι έγινε με το ελληνικό δημόσιο χρέος ήταν… νόμιμο – Να το εκλάβουμε κι αυτό σαν… «αριστερό»;).

 Εν κατακλείδι: Εδώ και δυο μήνες παρακολουθούμε μια κυβέρνηση που πορεύεται με βάση τη λογική του θεάματος. Που όταν δεν βουλιάζει στην  «δημιουργική ασάφεια» φλερτάρει επικίνδυνα με την μπαρουφολογία. Που κινείται σε μια γραμμή αποθέωσης της επικοινωνιακής φούσκας.

 Παρακολουθούμε μια πορεία που η αμφισημία της, σε κάθε της βήμα, κονταροχτυπιέται με την πολιτική της ουσίας και της πράξης. Αλλά από πότε η αμφισημία και η φούσκα του θεάματος θεωρείται «αριστερή» πολιτική;

enikos.gr

 Νίκος Μπογιόπουλος:

   Το όπιο του λαού

Από Σφυροδρέπανος

Γράφει ο Σφυροδρέπανος //

Αυτές τις γιορτάρες μέρες, η σκέψη σκοντάφτει σε πεισματάρικα γεγονότα και οδηγείται μηχανικά στα ίδια συμπεράσματα: η θρησκεία είναι το όπιο του λαού, όπως σημείωνε κι ο Μαρξ. Για να προσθέσει μετά από μερικά χρόνια ο Λένιν πως «η θρησκεία είναι μια απ’ τις μορφές της πνευματικής καταπίεσης που καταδυναστεύει παντού τις λαϊκές μάζες, που τσακίζονται στη δουλειά προς όφελος τρίτων. Η αδυναμία των τάξεων που υφίστανται την εκμετάλλευση στην πάλη τους ενάντια στους εκμεταλλευτές γεννάει την πίστη σε μια καλύτερη ζωή μετά θάνατο, το ίδιο αναπόφευκτα όπως η αδυναμία του άγριου, στην πάλη του με τη φύση, γεννάει την πίστη στους θεούς, τους σατανάδες, στα θαύματα, κλπ».
Δεν εξαντλείται όμως τόσο απλά το θέμα. Ο Μαρξ συμπλήρωνε αμέσως μετά τη γνωστή φράση για το όπιο (που αποκόπηκε και αυτονομήθηκε) πως «η θρησκεία αποτελεί την καρδιά ενός άκαρδου κόσμου». Το όπιο ως ναρκωτικό μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για ιατρικούς σκοπούς, ως παυσίπονο. Κι ως παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του αναζητώντας τη μετά θάνατον δικαίωση. Και μια ελπίδα για να πορεύεται και να αντέξει στην ατέλειωτη κοιλάδα των δακρύων που λέμε ζωή.
Κατά μία έννοια όμως κι η σοσιαλδημοκρατία είναι ένα σύγχρονο όπιο του λαού, με γλυκερές ρεφορμιστικές ουτοπίες για όσους εύπιστους θέλουν να παραμυθιαστούν: Δευτέρα Παρουσία, καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο, διαταξική συνεργασία, κτλ. Μια προσπάθεια-ματαιοπονία να καταπολεμηθεί με ασπιρίνες ένα σύστημα βαριά άρρωστο, σε προχωρημένη σήψη και στάδιο καρκίνου. Παστίλιες για τα κέρδη του άλλου, όπως θα έλεγε παραφρασμένη και μια διαφήμιση. Ή με άλλα λόγια, η σοσιαλδημοκρατία είναι ο «δίκαιος συμβιβασμός» ενός άδικου κόσμου, η καρδιά ενός άκαρδου συστήματος, που έχει στο DNA του τα κέρδη του και την εκμετάλλευση που τα αυγατίζει.
Σε κάθε περίπτωση βέβαια, το δικό μας πρόβλημα δεν είναι με τον χρήστη ναρκωτικών ουσιών, αλλά με τον έμπορο που τις καλλιεργεί και τις εμπορεύεται συστηματικά –είτε μιλάμε για το κανονικό όπιο, είτε για τη μεταφορική του σημασία (πολιτική, θρησκευτική, κτλ). Συνεπώς είναι ζητούμενο, δύσκολο προς κατάκτηση, να πολεμήσουμε σταθερά και επίμονα τη διάδοσή τους, χωρίς εκπτώσεις στο περιεχόμενο, αλλά και χωρίς να προσβάλουμε τους ίδιους τους πιστούς και τους ψηφοφόρους για τις αυταπάτες που τρέφουν. Και αυτό δε σημαίνει να πάμε με τα νερά τους και να τα ανοίξουμε στα δύο με το μαγικό μας ραβδί. Αλλά να καταπολεμήσουμε όλες τις αυταπάτες, σκληρές και μαλακές, ανεξάρτητα από το φιλολαϊκό, ριζοσπαστικό τους μανδύα (με το δηλητήριο του Νέσσου, που σκότωσε τον Ηρακλή).
Και το κυριότερο, να μην υποκαταστήσουμε αυτές τις ουσίες και ξεπέσουμε οι ίδιοι σε κάποια μορφή θρησκείας, θεϊκών εντολών-κανόνων και αφηρημένων εξαγγελιών για το απώτερο μέλλον, που θα έρθουν από τα πάνω, θεόσταλτες, ως μάννα εξ ουρανού, με το λαό στο περιθώριο, δειλό, μοιραίο και άβουλο αντάμα, προσμένοντας ίσως κάποιο θάμα και την άνωθεν σωτηρία του. Μόνο αν σπάσει αυτό το απόστημα της ανάθεσης και κουνήσει την χείρα του (συν Αθηνά), χωρίς να περιμένει την ευτυχία να έρθει από το αόρατο χέρι της (καπιταλιστικής) αγοράς του Άνταμ Σμιθ, θα μπορέσει ο περιούσιος λαός να κάνει κοινωνική περιουσία τον πλούτο που παράγει. Μόνο τότε θα συμμετέχει στο θείο μυστήριο της επ-ανάστασης και το δικό του πέρασμα (Πεσάχ, δηλ Πάσχα) στην κοινωνία του μέλλοντος και τη γη της επαγγελίας.

Παζάρι με Εργασιακά - Ασφαλιστικό

Παζάρι με Εργασιακά - Ασφαλιστικό

Το περασμένο Σάββατο, ο «Ριζοσπάστης» αποκάλυψε ότι στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές βρίσκεται ανάμεσα σε άλλα και η «ρήτρα μηδενικού ελλείμματος» για τα επικουρικά ταμεία.
Είναι η ρήτρα που νομοθέτησε η προηγούμενη κυβέρνηση και προβλέπει παραπέρα μειώσεις στις (ήδη πετσοκομμένες) επικουρικές συντάξεις.
Την επόμενη ακριβώς μέρα, «βούιξε» ο Τύπος ότι τα ζητήματα του Ασφαλιστικού και των Εργασιακών δεν είναι μόνο αντικείμενο διαπραγμάτευσης με τους εταίρους, αλλά θεωρούνται και από τα πλέον κρίσιμα για να υπάρξει συμφωνία.
Η κυβέρνηση δε διέψευσε, επίσης, ότι ένας από τους βασικούς λόγους που ζήτησε εσπευσμένα να συναντήσει την Κριστίν Λαγκάρντ, είναι για να συμφωνήσει το ΔΝΤ στη μετάθεση της συζήτησης αυτών των δύο «καυτών» θεμάτων στις διαπραγματεύσεις του Ιούνη, όταν θα ξεκινήσουν τα παζάρια για το «νέο μνημόνιο».
Επαληθεύεται, δηλαδή, ότι το ενδεχόμενο για παραπέρα ανατροπές στα δύο αυτά μέτωπα είναι ορθάνοιχτο.
Η κυβέρνηση διακηρύττει ότι τα Εργασιακά και το Ασφαλιστικό είναι «αδιαπραγμάτευτα» και ότι δεν πρόκειται να υπάρξει καμιά επιπλέον επιδείνωση στα δικαιώματα εργαζομένων, ασφαλισμένων και συνταξιούχων.
Τώρα, όμως, αποδεικνύεται ότι αυτές οι διακηρύξεις υπηρετούν την προσπάθεια να ξεγελαστεί ο λαός και να δείξει ανοχή στην πολιτική της.
Τον ίδιο στόχο υπηρετούν και οι διαβεβαιώσεις που δίνει η κυβέρνηση ότι οσονούπω θα φέρει νόμους για την αντιστροφή της σημερινής άθλιας κατάστασης στα Εργασιακά και στις συντάξεις, χωρίς μάλιστα να ζητήσει τη γνώμη των δανειστών.
Ωστόσο, τρεις μήνες μετά τις εκλογές, τα βασικά νομοσχέδια που έχει ψηφίσει, είναι αυτά για τη ρύθμιση των οφειλών στα Ταμεία και στην εφορία, και για τη διαχείριση της ακραίας φτώχειας.
Το πρώτο έχει καθαρά εισπρακτικό χαρακτήρα και καμιά ανακούφιση δεν προσφέρει στα υπερχρεωμένα λαϊκά νοικοκυριά. Το άλλο ουσιαστικά περιέχει ψίχουλα, που όχι μόνο δεν αντιμετωπίζουν τη φτώχεια και την ανεργία, αλλά δεν ανακουφίζουν ούτε όλους όσοι ζουν στη φτώχεια. Φιλεργοδοτικό περιεχόμενο έχουν και όλες οι ρυθμίσεις που προστέθηκαν σ' αυτά και σε άλλα νομοσχέδια.
Στον αντίποδα, ακόμα και εκείνα τα ελάχιστα που έταζε προεκλογικά η κυβέρνηση στο λαό, όπως η αποκατάσταση του κατώτατου μισθού και των Συλλογικών Συμβάσεων, πάνε από αναβολή σε αναβολή και πληθαίνουν οι «αστερίσκοι».
Είναι χαρακτηριστικό ότι τώρα η κυβέρνηση αναγγέλλει την έναρξη «διαλόγου» με τους «κοινωνικούς εταίρους» γι' αυτά τα ζητήματα, παραπέμποντας στο αόριστο μέλλον την οποιαδήποτε νομοθετική πρωτοβουλία, την οποία προφανώς εξαρτά από την εξέλιξη των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές.
Για τον ίδιο λόγο, ακόμα και την κατάπτυστη ρήτρα για τα μηδενικά ελλείμματα δεν την κατάργησε, αλλά μόνο την ανέστειλε.
Τα ψέματα τελείωσαν για την κυβέρνηση. Τα εργασιακά και τα ασφαλιστικά δικαιώματα, πετσοκομμένα ήδη από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης, όχι βέβαια για να βελτιωθούν, αλλά για να επιδεινωθούν κι άλλο.
Αν οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα περιμένουν παθητικά το αποτέλεσμα αυτής της διαπραγμάτευσης, ή στηρίξουν την κυβέρνηση στα παζάρια, είναι σίγουρο ότι στο τέλος θα δοκιμάσουν νέες επώδυνες «εκπλήξεις», όπως έγινε και με κάθε προηγούμενη διαπραγμάτευση.
Επιπλέον, θα έχουν χάσει χρόνο πολύτιμο για την οργάνωση της πάλης, για την απόκρουση των σχεδίων της κυβέρνησης, της εργοδοσίας και των δανειστών.
Τώρα, πρέπει να σημάνει συναγερμός. Με αγωνιστικές πρωτοβουλίες να σπάσει το κλίμα της αναμονής. Κάθε σωματείο να πάρει ευθύνη. Να πρωτοστατήσει στην οργάνωση της πάλης για την ανάκτηση των απωλειών, το ξήλωμα όλου του αντεργατικού πλαισίου, την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Προβλέπει Ραδιοτηλεόραση υπό τον πλήρη έλεγχο της κυβέρνησης

Προβλέπει Ραδιοτηλεόραση υπό τον πλήρη έλεγχο της κυβέρνησης

Επιβάλλει στους εργαζόμενους τους μνημονιακούς, εφαρμοστικούς νόμους

Πανό του ΚΚΕ ενάντια στο κλείσιμο της ΕΡΤ

Στην αρμόδια κοινοβουλευτική Επιτροπή βρίσκεται από χτες το νομοσχέδιο της κυβέρνησης για την ΕΡΤ. Οι ρυθμίσεις του δεν έχουν καμία σχέση με την ανάγκη δημιουργίας μιας κρατικής ραδιοτηλεόρασης που θα υπηρετεί πραγματικά την ενημέρωση και ψυχαγωγία του λαού, ενώ επιβάλλουν μία πλήρως ελεγχόμενη από την εκάστοτε κυβέρνηση ραδιοτηλεόραση. Ταυτόχρονα, για τους εργαζόμενους προβλέπεται, ανάμεσα σε άλλα, ότι τα εργασιακά και μισθολογικά τους δικαιώματα θα υπόκεινται στους μνημονιακούς, εφαρμοστικούς νόμους, ενώ αφήνει εκτός 202 συμβασιούχους.
Το νομοσχέδιο έχει ήδη ψηφιστεί επί της αρχής από τα κόμματα της συγκυβέρνησης. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ψήφισαν κατά, χωρίς να διαφωνούν με την πολιτική ουσία του νομοσχεδίου, γιατί πρέπει να το «παίξουν» και αντιπολίτευση. Το Ποτάμι και η Χρυσή Αυγή επιφυλάχθηκαν.
Από το ΚΚΕ ο εισηγητής του Κόμματος, Γιάννης Γκιόκας, επισήμανε ότι «δεν μπορούμε να ψηφίσουμε αυτό το νομοσχέδιο», τονίζοντας ότι και στην περίπτωση της ΕΡΤ, η κυβέρνηση εξακολουθεί τη γνωστή τακτική να βαφτίζει το κρέας ψάρι. «Δεν ξανανοίγει η ΕΡΤ όπως ήταν μέχρι τη στιγμή του "μαύρου". Γιατί η ΕΡΤ δεν ήταν το όνομα ΕΡΤ, ήταν οι υποδομές της, οι λειτουργίες της, οι εργαζόμενοί της, ήταν τα δικαιώματα των εργαζομένων, τα οποία είχαν ήδη κουτσουρευτεί μέχρι το κλείσιμο της ΕΡΤ και κουτσουρεύονται και με το σημερινό νομοσχέδιο», σημείωσε.
Οπως εξήγησε, «δεν ανοίγει η ΕΡΤ γιατί δεν καταργείται η Κοινή Υπουργική Απόφαση που την έκλεισε». Υπενθύμισε ότι το ΚΚΕ το καλοκαίρι του 2013 που έκλεισε η ΕΡΤ κατέθεσε τροπολογία για την κατάργηση της Κοινής Υπουργικής Απόφασης (ΚΥΑ), ενώ και ο ΣΥΡΙΖΑ κατέθεσε πρόταση νόμου. «Οσο δεν καταργείται η ΚΥΑ, η ΕΡΤ δεν αναβιώνει με τις λειτουργίες, τις δραστηριότητες, το προσωπικό, τα δικαιώματά του, που είχε τη στιγμή εκείνη».
Ξεκαθάρισε ότι «μακριά από μας κάθε λογική αθώωσης, ή δικαίωσης πρακτικών που υπήρχαν στην ΕΡΤ και ιδιαίτερα όσον αφορά τον πολιτικό προσανατολισμό και τη χειραγώγηση» που κυριαρχούσαν, σημειώνοντας ότι «στην ΕΡΤ δεν είχαν θέση οι αγώνες των εργαζομένων, οι αγώνες του εργατικού - λαϊκού κινήματος, αντίστοιχα είχαν θέση η κυρίαρχη πολιτική, μια σειρά άλλα ζητήματα και ο αντικομμουνισμός». Ημασταν οι πρώτοι που καταγγέλλαμε τέτοιες πρακτικές. Η συγκυβέρνηση με το νομοσχέδιο αυτό, όπως τόνισε, διατηρεί «τη λογική ελέγχου της ΕΡΤ από την εκάστοτε κυβέρνηση, δηλαδή την ιδεολογική και πολιτική χειραγώγηση, και από την άλλη μεριά μια σειρά ζητήματα που αφορούν την πλήρη αποκατάσταση των εργαζομένων τα αφήνει στο περιθώριο».

Κατ' όνομα ανεξάρτητη

Πιο συγκεκριμένα, ανέφερε ότι το νομοσχέδιο έχει συγκροτηθεί πάνω στο θεσμικό πλαίσιο της ΝΕΡΙΤ. Δεν αναφέρεται με σαφήνεια ότι επανέρχονται οι υποδομές της ΕΡΤ στο νέο φορέα.
Οσον αφορά την ανεξαρτησία της ΕΡΤ και τα περί αυτοδιαχείρισης που ακούστηκαν κυρίως από την εισηγήτρια του ΣΥΡΙΖΑ, Αγλ. Κυρίτση, ο Γ. Γκιόκας σημείωσε ότι όχι μόνο δεν ισχύει κάτι τέτοιο, αλλά παίρνονται όλα τα μέτρα για έναν απόλυτα ελεγχόμενο φορέα από τις επιλογές της κάθε κυβέρνησης. Ανέφερε ανάμεσα στα άλλα παραδείγματα και το άρθρο που αφορά τη συγκρότηση του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΡΤ, του οποίου η πλειοψηφία διορίζεται ουσιαστικά από τον υπουργό Επικρατείας. Και όχι μόνο αυτό, ο διορισμός του γίνεται με τη σύμφωνη γνώμη της Επιτροπής Θεσμών της Βουλής, της οποίας η πλειοψηφία είναι κυβερνητική. Και αυτό το Διοικητικό Συμβούλιο, το απόλυτα ελεγχόμενο, θα καθορίζει το στρατηγικό σχέδιο της ΕΡΤ, αλλά και τους κανονισμούς λειτουργίας της, θέμα που είχε «λυθεί με τη σύμφωνη γνώμη των εργαζομένων στο παλιό καθεστώς». «Αν αυτό - είπε - είναι ένδειξη αυτοδιαχείρισης και ανεξαρτησίας της ΕΡΤ γελάνε και τα μικρά παιδιά».
Οσον αφορά τους εργαζόμενους σημείωσε πως καταρχήν 202 συμβασιούχοι μένουν εκτός. Επιπρόσθετα απαγορεύεται στους εργαζόμενους που έχουν λάβει μειωμένη σύνταξη, λόγω της ανασφάλειας και της αβεβαιότητας όλο αυτόν τον καιρό, να επιστρέψουν στα πόστα τους. Προβλέπεται ακόμα ότι τα εργασιακά τους δικαιώματα θα υπόκεινται στους μνημονιακούς, εφαρμοστικούς νόμους που εφάρμοσε και η προηγούμενη κυβέρνηση, δηλαδή το νόμο 4024/2011, «που προβλέπει βασικό μισθό στην κατηγορία ΥΕ 780 ευρώ και αντίστοιχα κλιμάκωση για τις υπόλοιπες κατηγορίες. Είναι οι μνημονιακοί, εφαρμοστικοί νόμοι που εφαρμόστηκαν στη ΝΕΡΙΤ».
Επίσης, υπάρχουν και μια σειρά από «ζητήματα διαιώνισης του προβληματικού καθεστώτος», όπως είναι οι ρυθμίσεις για τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, τις συμπράξεις με ιδιώτες, το ανταποδοτικό τέλος, ζητήματα περιουσίας της ΕΡΤ κ.ά.
Τόνισε ότι η θέση του ΚΚΕ είναι το ξήλωμα όλου αυτού του νομοθετικού πλαισίου που κατάργησε τις δομές της ΕΡΤ και απέλυσε τους εργαζόμενους. Ενώ επισήμανε την κάθετη αντίθεση του ΚΚΕ «στα νέα παζάρια που γίνονται αυτή την περίοδο με το ζήτημα των ραδιοτηλεοπτικών συχνοτήτων. Οι συχνότητες είναι δημόσιο αγαθό. Πρέπει να αποτελούν κοινωνική περιουσία, κοινωνική ιδιοκτησία. Βεβαίως μπορεί να γίνεται χρήση από συλλογικότητες, από φορείς κ.λπ., αλλά όχι από τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα», όπως προωθεί και η κυβέρνηση «αλλά με διαφάνεια»...

«Σε ... διάλογο να βρισκόμαστε» η τακτική της κυβέρνησης

«Σε ... διάλογο να βρισκόμαστε» η τακτική της κυβέρνησης

Μετά από τις διμερείς συναντήσεις με τους «κοινωνικούς εταίρους», ετοιμάζει και μια τριμερή για την Τετάρτη μετά το Πάσχα

Από παλιότερη κινητοποίηση του ΠΑΜΕ για τις Συλλογικές Συμβάσεις

Στον «κοινωνικό διάλογο» με τις εργοδοτικές Ενώσεις παραπέμπει τώρα η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ακόμα και τα ελάχιστα που υποσχέθηκε προεκλογικά στους εργαζόμενους αναφορικά με τον κατώτατο μισθό και τις εργασιακές σχέσεις. Με τον τρόπο αυτό, απομακρύνεται χρονικά ακόμα περισσότερο η όποια νομοθετική πρωτοβουλία, την οποία η κυβέρνηση συναρτά ολοένα και περισσότερο με τα αποτελέσματα της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές.
Θυμίζουμε ότι τα Εργασιακά και το Ασφαλιστικό είναι από τα μεγάλα «αγκάθια» στο παζάρι που γίνεται στις Βρυξέλλες και η προσπάθεια της κυβέρνησης είναι να μετατεθούν αυτά τα δύο θέματα στις διαπραγματεύσεις που θα γίνουν τον Ιούνη για την τελική συμφωνία (βλέπε νέο μνημόνιο) με τους θεσμούς.
Με άλλα λόγια, ακόμα και τα 20 σημεία που παρουσίασε ο Π. Σκουρλέτης σαν «άξονες διαλόγου» στην επιστολή του προς τους «κοινωνικούς εταίρους» (ΓΣΕΕ, ΣΕΒ, ΕΣΕΕ, ΓΣΕΒΕΕ, ΣΕΤΕ), δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια «έκθεση ιδεών» της κυβέρνησης, που βρίσκεται υπό την αίρεση των αξιώσεων της εργοδοσίας και των συμβιβασμών με τους δανειστές και εταίρους.
Κι όλα αυτά ενώ η κυβέρνηση διαλαλεί εδώ και δυο μήνες με διαρροές στον Τύπο την πρόθεσή της να νομοθετήσει άμεσα για τη σταδιακή αποκατάσταση του κατώτατου μισθού, των συλλογικών διαπραγματεύσεων και των Συλλογικών Συμβάσεων, καλλιεργώντας κλίμα αναμονής και ανοχής στην πολιτική της.

Από «διάλογο» σε «διάλογο»...

Με την επιστολή του, ο Π. Σκουρλέτης καλεί τους «κοινωνικούς εταίρους» σε τριμερή συνάντηση την Τετάρτη 15 Απρίλη στο υπουργείο Εργασίας για να συζητήσουν «αναφορικά με το περιεχόμενο των σχεδιαζόμενων νομοθετικών παρεμβάσεων για τα θέματα του κατώτατου μισθού και των συλλογικών διαπραγματεύσεων». Θυμίζουμε ότι με τον καθένα από τους «κοινωνικούς εταίρους», ο υπουργός Εργασίας έχει συναντηθεί και όταν ανέλαβε καθήκοντα στη νέα κυβέρνηση.
Επιβεβαιώνοντας την παρελκυστική του τακτική, ο Π. Σκουρλέτης λέει φόρα - παρτίδα ότι η τριμερής της επόμενης Τετάρτης «αποτελεί μια ακόμη διαδικασία διαλόγου του υπουργείου με τους αρμόδιους κοινωνικούς φορείς», η οποία μάλιστα θα έχει και συνέχεια, καθώς ανακοινώνει ότι «δεν θα εξαντληθεί με την τριμερή αυτή συνάντηση, διότι οι οργανώσεις σας θα έχουν τη δυνατότητα να εκφέρουν γνώμη και στο πλαίσιο της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής, στην οποία θα σταλεί σύντομα το νομοσχέδιο για σχετική γνωμοδότηση»!
Κατά τ' άλλα, ενημερώνει τους «κοινωνικούς εταίρους» ότι στην τριμερή θα θέσει «τους βασικούς άξονες και τις βασικές καινοτομίες των νομοθετικών παρεμβάσεων που το υπουργείο εισάγει σε συζήτηση». Μεταξύ άλλων, το ζήτημα της επαναφοράς του κατώτατου μισθού σε δύο δόσεις, μέχρι τον Ιούλη του 2016, η επαναφορά του θεσμικού πλαισίου για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και τις Συλλογικές Συμβάσεις, καθώς και ζητήματα που αφορούν στο ρόλο και τη λειτουργία του ΟΜΕΔ.

Ακονίζουν μαχαίρια οι εργοδότες

Το νέο παζάρι που στήνει η κυβέρνηση, έχει και μια ακόμα πλευρά: Δίνει στους εργοδότες τη δυνατότητα να διατυπώσουν τις δικές τους αξιώσεις και να επαναφέρουν τα «ανταλλάγματα» που ζητούν προκειμένου να δεχτούν ακόμα και τα ελάχιστα για τους εργαζόμενους.
Ετσι, χτες, ο πρόεδρος της ΓΣΕΒΕΕ, Γ. Καββαθάς, δήλωσε για την πρόταση της κυβέρνησης: «Σε ό,τι αφορά στην πρόταση του υπουργού για την σταδιακή και σε δύο φάσεις επαναφορά του κατώτατου μισθού στα επίπεδα του Φεβρουαρίου 2012, δηλαδή στα 751 ευρώ, η ΓΣΕΒΕΕ επισημαίνει ότι αυτό είναι θέμα των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων και ως εκ τούτου σε βάθος τριετίας θα μπορούσε όχι μόνο να προσεγγιστεί, αλλά και να ξεπεραστεί η οροφή των 751 ευρώ.
Σε κάθε περίπτωση όμως θα πρέπει να συνδυαστεί με μέτρα ανακούφισης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, με φορολογικά και αναπτυξιακά μέτρα καθώς επίσης και με την επίλυση του χρόνιου προβλήματος της τραπεζικής χρηματοδότησης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων».
Θυμίζουμε ότι ανάλογες θέσεις είχε εκφράσει ο ΣΕΤΕ, αλλά και η ΕΣΕΕ, που είχε προτείνει και την αποκατάσταση του κατώτατου μισθού σε δύο δόσεις. Είναι βέβαιο ότι όσο προχωράει ο «διάλογος», οι αξιώσεις των εργοδοτών θα γίνονται πιο συγκεκριμένες, ώστε ακόμα κι αν υπάρξει συμφωνία για ορισμένες ρυθμίσεις, αυτή να έχει τη σφραγίδα της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων και να περιέχει μέτρα για την ενίσχυσή της, σε βάρος των εργαζομένων.

Δεν αποκαθιστά τις απώλειες

Σε ό,τι αφορά αυτά καθαυτά τα μέτρα που περιέχονται στους «άξονες διαλόγου» της κυβέρνησης, σε καμία περίπτωση δεν αποκαθιστούν τις τεράστιες απώλειες που υπέστη το εργατικό εισόδημα τα χρόνια της κρίσης. Για παράδειγμα, η επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ μεικτά προβλέπεται να γίνει σε δύο δόσεις με καταληκτική ημερομηνία τον Ιούλη του 2016. Δηλαδή, 17 μήνες μετά την εκλογή της νέας κυβέρνησης και τουλάχιστον τέσσερα ολόκληρα χρόνια από τη μείωση του κατώτατου μισθού με την ΠΥΣ 6/2012!
Ακόμα κι αν τηρηθεί αυτό το χρονοδιάγραμμα, οι εργαζόμενοι που αμείβονται με τον κατώτερο μισθό θα βρίσκονται το δεύτερο εξάμηνο του 2016 με τον ίδιο ονομαστικό μισθό που βρίσκονταν και το πρώτο εξάμηνο του 2012. Με δεδομένη μάλιστα την αυξητική τάση που παρουσιάζουν οι ελαστικές μορφές απασχόλησης (τέτοιες είναι κατά πλειοψηφία οι νέες προσλήψεις), είναι βέβαιο ότι η μελλοντική επαναφορά του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ το 2016, δεν μπορεί να καλύψει στο ελάχιστο τις πραγματικές απώλειες στο εισόδημα των χαμηλά αμειβόμενων εργαζομένων.
Ανάλογη είναι η προσέγγιση της κυβέρνησης και στο ζήτημα των υπόλοιπων Συλλογικών Συμβάσεων, αφού οι μισές από τις 20 προτάσεις της αναφέρονται στο ρόλο του ΟΜΕΔ.
Η αποκατάσταση όμως του ρόλου του ΟΜΕΔ στο καθεστώς που λίγο - πολύ λειτουργούσε πριν από την ΠΥΣ, δεν σημαίνει και επαναφορά των κλαδικών και ομοιοεπαγγελματικών συμβάσεων στα μισθολογικά επίπεδα πριν από τις τεράστιες μειώσεις που επιβλήθηκαν στους κλαδικούς μισθούς και την εξάπλωση των ατομικών συμβάσεων με εξευτελιστικούς εργασιακούς όρους, που πήραν χαρακτηριστικά εργασιακής πανούκλας.

Νομιμοποιεί τους κομμένους κλαδικούς μισθούς

Ετσι, η επαναφορά της δυνατότητας μονομερούς προσφυγής στη διαιτησία που έχει καταργηθεί, σε καμία περίπτωση δεν αλλάζει το συσχετισμό που προέκυψε μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων μετά την παρέμβαση του κράτους, που με την ΠΥΣ κατάργησε τις τότε ισχύουσες κλαδικές συμβάσεις και άνοιξε το δρόμο για την επιβολή μονομερώς από τους εργοδότες των ατομικών με πολύ χειρότερους εργασιακούς όρους και μισθούς.
Στο βαθμό δηλαδή που δεν επαναφέρει τους κλαδικούς μισθούς στο ύψος που ήταν πριν από τη λήξη των τελευταίων συμβάσεων, η σημερινή κυβέρνηση με τη ρύθμιση που ετοιμάζει για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, θεωρεί δεδομένες και πολιτικά νομιμοποιεί τις τεράστιες μειώσεις που επιβλήθηκαν στους κλάδους με την κρατική παρέμβαση και συνδρομή από το 2012 και μετά.
Η «αναβάθμιση» του ΟΜΕΔ, σίγουρα δεν αποκαθιστά ούτε τις απώλειες των εργαζομένων ούτε βέβαια «καταργεί τα μνημόνια» σε βάρος των μισθών και του εργατικού εισοδήματος.
Πολύ περισσότερο που η πρόβλεψη να συνεκτιμάται «η οικονομική κατάσταση των επιχειρήσεων» και η «δημιουργία σώματος οικονομικών εμπειρογνωμόνων» δίπλα στο σώμα μεσολαβητών και διαιτητών, οι οποίοι θα καθορίζουν τις οικονομικές δυνατότητες των επιχειρήσεων απέναντι στα εργατικά αιτήματα, δεν προοιωνίζονται κάτι θετικό για το ρόλο αυτού του σώματος.