Δολοφονικοί κηφήνες σε δράση

 Δολοφονικοί κηφήνες σε δράση

O Faisal bin Ali Jaber, απ' την Υεμένη,  υπέβαλε μήνυση τη Δευτέρα για τη δολοφονία του δυο  συγγενών του, που σκοτώθηκαν σε επίθεση μη επανδρωμένου αεροσκάφους των ΗΠΑ το 2012. Ζήτησε από το δικαστήριο της Ουάσιγκτον να δηλώσει τους θανάτους τους παράνομους, εκπροσωπούμενος από το δικηγορικό γραφείο McKool Smith, το οποίο ειδικεύεται σε περιπτώσεις κατά της επιβολής και εκτέλεσης θανατικής ποινής, ως μέλος της καμπάνιας Reprieve [χάρη].

Η δικογραφία επεσήμανε ότι τα δύο θύματα δεν είχαν καμία σχέση με την τρομοκρατία. Ο Waleed bin Ali Jaber, ανιψιός του μηνυτή Faisal, ήταν ένας 26χρονος αστυνομικός, παντρεμένος με παιδί βρεφικής ηλικίας. Ο Salem bin Ali Jaber ήταν ιμάμης, που  αντιτίθετο στην Αλ-Κάιντα. Απ' την επιδρομή, επέζησε η χήρα του και επτά μικρά παιδιά. Ο Σάλεμ είχε κάνει κήρυγμα κατά του εξτρεμισμού λίγες ημέρες μόνο πριν ο ίδιος και ο Waleed σκοτωθούν.
Ο Faisal bin Ali Jaber δεν επιδιώκει αποζημίωση για τους θανάτους των συγγενών του, παρόλο που ο ίδιος ισχυρίζεται ότι η αμερικανική κυβέρνηση προσέφερε στην οικογένειά του μια ανεπίσημη καταβολή αποζημίωσης.
Είπε ότι τον Ιούλιο του 2014, η οικογένεια προσφέρθηκε μια τσάντα που περιείχε 100.000 δολάρια σε μια συνάντηση με την  Υπηρεσία Εθνικής Ασφάλειας Υεμένης. Αξιωματούχος της υπηρεσίας είπε σε αντιπρόσωπο της οικογένειας ότι τα χρήματα προέρχονται από τις ΗΠΑ και ότι ο ίδιος είχε κληθεί να τα παραδώσει σ' αυτήν.

Τον Νοέμβριο του 2013, ο Faisal ταξίδεψε στην Ουάσιγκτον, όπου συζήτησε την επίθεση μη επανδρωμένου αεροσκάφους με γερουσιαστές και αξιωματούχους του Λευκού Οίκου, πολλοί από τους οποίους εξέφρασαν προσωπικά συλλυπητήρια για το θάνατο των συγγενών του. Ωστόσο, η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει αρνηθεί να αναγνωρίσει δημοσίως την επίθεση, ή να ζητήσει συγγνώμη για αυτήν.

"Αν οι ΗΠΑ ήταν πρόθυμες να πληρώσουν εξ αποστάσεως μετρητά στην οικογένειά μου και στα κρυφά , γιατί δεν μπορούν απλά να κάνουν μια δημόσια αναγνώριση του γεγονότος ότι κακώς σκότωσαν τους συγγενείς μου;" δήλωσε ο Faisal bin Ali Jaber.

❇❇❇

Περιληπτική απόδοση από ρεπορτάζ στον Morning Star - Red Rock View
Image borrowed from here

--------------------------------

Σχόλιο:

Κάποιοι τώρα μπορεί να πουν πως το γεγονός ότι μια τέτοια δικαστική αγωγή είναι δυνατή στις ΗΠΑ είναι τεκμήριο της δημοκρατικότητας της. Δεν θα τους απαντήσω ότι, στην αστική δημοκρατία των ΗΠΑ, το να μπορείς να κατηγορήσεις την κυβέρνηση σε δικαστήριο είναι ένα δικαίωμα που το χρειάζεται για να δίνει νομιμοποίηση στην αυτο-κήρυξη της (δημοκρατίας σαν κράτος, και της ελίτ που το ελέγχει)  σε δικαστήριο του κόσμου, που τυχαίνει συνάμα να παίζει και τον ρόλο της νομοθετικής  και εκτελεστικής εξουσίας του κόσμου...

Δεν θα τους απαντούσα, διότι, αν αυτοί οι "κάποιοι" δεν πάσχουν από ψυχολογικού είδους στραβισμό, θα το έχουν έχουν δει. Και άρα, το έχουν αποδεχτεί και επικαλούνται την "δημοκρατικότητα" σαν ελαφρυντικό, ή άλλοθι, σε πιθανή κατηγορία εναντίον τους για ηθική πτώχευση.

❇❇❇❇❇

Πρακτικά και συγκεκριμένα, στο θέμα μας, αυτό σημαίνει αεροπορικές επιδρομές του συνασπισμού  στον οποίο ηγείται το κοπρόσκυλο των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, η Σαουδική Αραβία, οι οποίες συνεχίζονται κατά της Υεμένης, με πρόσχημα τις επιχειρήσεις από αντάρτες των Houthi, και με (ανήθικο) αυτουργό πάντα την "δημοκρατία" των ΗΠΑ.

Τα κατά συρροήν εγκλήματα πολέμου, με στοχευμένες δολοφονίες αμάχων εξ αποστάσεως που επιτρέπει χρήση μη επανδρωμένων "κηφήνων" [drones] συνιστούν εφαρμογή της αυτοματοποίησης του πολέμου.
Εφεξής, πρέπει να εξοικειωθούμε με το φαινόμενο της μηχανής που σκοτώνει εκτελώντας πλοήγηση "στον αυτόματο πιλότο".

❇❇❇❇❇

Κατά τ' άλλα, "εν οίκω Κυρίου, και εν ταις αυλαίς ημών", ο πρόεδρος της δημοκρατίας μας θύμισε το "ανήκομε εις την δυσιν", (μην τυχόν και το ξεχάσουμε, λες κι αυτό είναι δυνατόν στην μπανανία του Σύριζα).

 Η Τσεχία δείχνει τον δρόμο

Η Τσεχία δείχνει τον δρόμο 

Γράφει ο Cogito ergo sum απο Ατέχνως

Όσοι έχουν κάποια ιδέα για το πράγμα είναι ο νεοφιλελευθερισμός, πρέπει να έχουν επισημάνει δυο βασικά στοιχεία. Πρώτον, ότι ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι άλλο παρά ο γνωστός μας καπιταλισμός στην πιο ολοκληρωτική του μορφή, τελικό στάδιο της οποίας είναι ο ιμπεριαλισμός. Και, δεύτερον, ότι το πρώτο βήμα για την διάδοση των νεοφιλελεύθερων πρακτικών είναι η απορρύθμιση του κράτους. Αν η λέξη απορρύθμιση ακούγεται κάπως άγνωστη ή στρυφνή, μπορούμε να την αντικαταστήσουμε με τις λέξεις διάλυση, αποδόμηση, καταστροφή κλπ.

Ένα από τα βασικά νεοφιλελεύθερα θέσφατα ορίζει ότι πρέπει να ισοπεδωθεί το παλιό για να δομηθεί σωστά το καινούργιο. Κι αφού αυτό το καινούργιο δεν είναι άλλο παρά η παράδοση των πάντων στις ορέξεις τού κεφαλαίου, το υπό διάλυση παλιό δεν μπορεί να είναι παρά το κοινωνικό κράτος και οι κεντρικές δομές μιας χώρας.


Έτσι, λοιπόν, οι πιστές στα νεοφιλελεύθερα δόγματα ηγέτες όλου του κόσμου αποδύονται σε μια διαρκή και άοκνη προσπάθεια απορρύθμισης των πάντων. Π.χ. απολύουν χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους, τάχατες για να γίνει λιγότερο δαπανηρό το κράτος. Ουσιαστικά, όμως, μια τέτοια βίαιη μείωση του δημόσιου προσωπικού δεν μπορεί παρά να οδηγεί στην απορρύθμιση της κρατικής μηχανής, παναπεί στην υποβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών του κράτους προς τους πολίτες. Η πείρα που έχουμε συσσωρεύσει από όσα έγιναν -και γίνονται- επί μια πενταετία στον τόπο μας, λέει ότι αυτή η τακτική δημιούργησε σχολεία δίχως δασκάλους, νοσοκομεία δίχως γιατρούς, εφορίες δίχως εφοριακούς, αστυνομία δίχως αστυνομικούς κλπ. Χάρη σ’ αυτή την απορρύθμιση, οι δημόσιες δαπάνες για την υγεία μειώνονται και οι δαπάνες των πολιτών αυξάνονται. Κι όπως λέει ο λαός, τα φάρμακα φτηναίνουν αλλά εμείς πληρώνουμε περισσότερα.

Το πλακάτ της φωτογραφίας γράφει: «Καθένας δικαιούται μια αξιοπρεπή σύνταξη»

Ένα επίσης κραυγαλέο παράδειγμα είναι ο τρόπος με τον οποίο μεθοδεύεται η πλήρης απορρύθμιση της -ήδη ταλαιπωρημένης- δημόσιας ασφάλισης, μέσω της μείωσης των εργοδοτικών εισφορών. Με το πρόσχημα της μείωσης του «μη μισθοδοτικού κόστους», στο οποίο έχουμε αναφερθεί στο «Ατέχνως» (Περί «μη μισθολογικού κόστους»), το κράτος χαρίζει πακτωλό εκατομμυρίων στις επιχειρήσεις, τάχατες για να τους βοηθήσει στο να γίνουν πιο ανταγωνιστικοί και να συμβάλλουν στην πολυπόθητη ανάπτυξη. Στην  ουσία, όμως, απλώς αυξάνει την κερδοφορία τους ενώ παράλληλα καταποντίζει τα ασφαλιστικά ταμεία. Αυτό είναι το πρώτο βήμα. Ποιό θα είναι το επόμενο βήμα; Αυτό που δείχνει η Τσεχία.
Είναι γνωστό ότι οι μικρές χώρες χρησιμοποιούνται σαν πειραματόζωα για τα «δραστικά φάρμακα», δηλαδή για τα νεοφιλελεύθερα καπιταλιστικά πειράματα. Έτσι όπως έγινε με την Ελλάδα, ας πούμε. Στην Τσεχία, λοιπόν, εδώ και τρία χρόνια δοκιμάζεται η δραστικότητα ενός νέου «φαρμάκου», το οποίο θα διευκολύνει την κατεδάφιση των δημοσίων συστημάτων υγείας και το ξεπούλημά τους μπιρ-παρά στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Ποια είναι, όμως, τα «συστατικά» αυτού του νέου φαρμάκου;  Προσέξτε:
Κάθε τσέχος μισθωτός θα μπορεί να αφαιρεί από τις ασφαλιστικές του εισφορές ποσοστό ίσο προς το  3% του μσθού του και να το καταθέτει σε ιδιωτικούς ασφαλιστικούς φορείς, υπό την προϋπόθεση ότι θα βάζει από την τσέπη του ένα 2% ακόμη. Έτσι, λοιπόν, με το 5% του μισθού τους, οι τσέχοι εργαζόμενοι θα «χτίσουν» σιγά-σιγά τα ιδιωτικά ασφαλιστικά ταμεία. Τα οποία, βεβαίως-βεβαίως, ως ιδιωτικά θα είναι και κερδοσκοπικά για τους ιδιοκτήτες τους. Κι ενώ οι εργαζόμενοι θα «χτίζουν» το ιδιωτικό ασφαλιστικό σύστημα του αύριο, το κράτος (προκειμένου να πιέσει προς την κατεύθυνση αυτή) θα εγγυάται μόνο μια «βασική σύνταξη». Η εν λόγω βασική σύνταξη είναι άγνωστου ως τώρα ύψους αλλά το σίγουρο είναι ότι αυτό το ύψος ολοένα και θα χαμηλώνει.
Αυτό το τελευταίο περί «βασικής σύνταξης» έχει αρχίσει εδώ και χρόνια να κουβεντιάζεται έντονα και στον τόπο μας. Εμφανέστατο σύμπτωμα αποτελεί η επιμονή με την οποία το μεγάλο κεφάλαιο αναφέρεται στους περίφημους «τρεις πυλώνες» που θα στηρίζουν το ασφαλιστικό σύστημα: εισφορές μισθωτών, ιδιωτική ασφάλιση, κρατική χρηματοδότηση. Η κουβέντα θα πηγαίνει κάπως έτσι, δηλαδή:

Πόσος είναι ο μισθός σου, κύριε; Σήμερα 586 ευρώ (κι αύριο… βλέπουμε). Ε, λοιπόν, εγώ, ως κράτος, σου εγγυώμαι μια βασική σύνταξη ύψους -φερ” ειπείν- 40% του μισθού σου, δηλαδή κάπου 235 ευρώ. Και θα ζήσω με 235 ευρώ; Εμ, τι να σου κάνω κι εγώ το δόλιο κράτος, αυτά έχω κι αυτά δίνω αλλά, αν θες παραπάνω, τράβα σε μια ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία, πλέρω κατιτίς και θα “χεις να πορεύεσαι. Ναι, αλλά είναι σίγουρο ότι έτσι και πληρώσω θα “χω να πορεύομαι ή θα καταντήσω σαν τους ασφαλισμένους τής Enron, που βάρεσε κανόνι η εταιρεία τους κι αυτοί πήραν τον πούλο; Και τί θες, καλέ; Να πληρώνει το κράτος τα σπασμένα κάθε εταιρείας που πτωχεύει;

Αν ο κίνδυνος να μη πάρετε σύνταξη λόγω πτώχευσης της εταιρείας που θα διαχειρίζεται τις εισφορές σας, σας φαίνεται παρατραβηγμένος, πλανάσθε πλάνην οικτράν! Αυτού του είδους οι εισφορές αποτελούν την ραχοκοκκαλιά των περισσότερων επενδυτικών κεφαλαίων (funds) σε όλον τον κόσμο. Η ασφαλιστική εταιρεία σας, δηλαδή, τζογάρει τα λεφτά σας νομίμως. Αν βγάλει κέρδη, τα καρπώνεται. Αν φαληρίσει, χαίρετε κι από δω παν’ οι άλλοι.

Να πάμε τώρα ένα βήμα πιο πέρα; Ας πούμε ότι ασφαλιστική σας εταιρεία τζογάρει σε ένα παράγωγο το οποίο ποντάρει στην κατάρρευση της μαροκινής οικονομίας. Δηλαδή, αν οι μαροκινοί πτωχεύσουν, η εταιρεία σας θα κονομήσει τρελά. Αν, λοιπόν, αυτή η εταιρεία είναι θυγατρική ενός τραπεζικού κολοσσού (ή, απλώς, συνεργάζονται με διάφορες ανταλλαγές – swaps), εννοείται ότι αυτός ο κολοσσός θα κάνει ό,τι μπορεί για να υπονομεύσει την μαροκινή οικονομία κι εσείς θα έχετε συμφέρον να πετύχουν τα σχέδιά του. Με άλλα λόγια: για να πάρετε εσείς σύνταξη, θα πρέπει να βγουν οι μαροκινοί στη ζητιανιά. Το καταλάβαμε ή να το επαναλάβω;

Όμορφος καπιταλιστικός κόσμος, αγγελικά πλασμένος…

Η «μεγάλη υπόσχεση» και η μεγάλη πρόκληση

Η «μεγάλη υπόσχεση» και η μεγάλη πρόκληση

Μεταξύ άλλων, στη συνέντευξή του στην ιταλική εφημερίδα «Corriere Della Sera», ο πρωθυπουργός είπε: «Είναι φανερό ότι η κρίση και τα προγράμματα που εφαρμόστηκαν είχαν στόχο τη μείωση του κόστους εργασίας (...) την περαιτέρω απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, με στόχο να δημιουργηθούν κίνητρα για μεγαλύτερη κερδοφορία, για να αυξηθούν οι επενδύσεις. Η μεγάλη υπόσχεση ήταν ότι η ανάπτυξη που θα επιτευχθεί από τη στρατηγική αυτή, θα διαχυθεί στη συνέχεια σε όλη την κοινωνία. Να θυμίσω, όμως, ότι η συνταγή αυτή, δυστυχώς, δε λειτούργησε ποτέ. Αποτυγχάνει τα τελευταία τριάντα χρόνια παντού και διαρκώς».

Το τι «λειτούργησε» και τι «δε λειτούργησε», βέβαια, από τη «συνταγή» των προηγούμενων χρόνων, είναι γνωστό: Οι εργαζόμενοι και ο λαός υπέστησαν τεράστιες απώλειες στο εισόδημα και τα δικαιώματά τους, ως αναγκαία προϋπόθεση για να διαμορφωθούν συνθήκες για την ανάκαμψη της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητάς του κεφαλαίου από τη βαθιά του κρίση. Καθόλου τυχαία, και στη συγκεκριμένη του συνέντευξη, ο Αλ. Τσίπρας όχι μόνο δε μιλά για ανάκτηση των εργατικών - λαϊκών απωλειών, αλλά ίσα-ίσα «υποκλίνεται» στο «μακέλεμα» που υπέστησαν εργασιακά, ασφαλιστικά και άλλα δικαιώματα, σαν ένα το κρατούμενο για τον ίδιο ακριβώς στόχο: Την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας, την οποία η κυβέρνηση επιδιώκει να στηρίξει καλύτερα με μια λιγότερο περιοριστική «συνταγή», με διευθέτηση του χρέους, επενδυτικά προγράμματα κλπ.

Την ίδια ώρα που υπηρετεί αυτόν τον αντιλαϊκό στόχο, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έρχεται να δώσει και αυτή τη δική της κάλπικη για το λαό «μεγάλη υπόσχεση»: Οτι η καπιταλιστική ανάπτυξη που θα επιτευχθεί απ' τη δική της πολιτική, τη δική της «συνταγή», είναι αυτή που τελικά θα διαχυθεί στη συνέχεια σε όλη την κοινωνία. Προς τούτο ζητά ανοχή και συναίνεση του λαού στις «πρόσκαιρες δυσκολίες» - όπως «ξεπετάνε» οι κυβερνητικοί και οι παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ τα αντιλαϊκά μέτρα που «μαγειρεύονται»... Πλην, όμως, αυτή η «μεγάλη υπόσχεση», με τη μία ή την άλλη «συνταγή» της, δε λειτούργησε ποτέ για το λαό, «αποτυγχάνει» διαρκώς από υπάρξεως καπιταλισμού. Πέρα κι έξω απ' το μείγμα διαχείρισης, εφόσον αυτό υπηρετεί το συγκεκριμένο σύστημα και το στόχο για ανάκαμψη των καπιταλιστικών κερδών, διατηρεί και οξύνει ταυτοχρόνως και ανεξάρτητα από προθέσεις, την κοινωνική βαρβαρότητα με την οποία είναι συνυφασμένο.

Καπιταλιστική ανάπτυξη απ' την οποία να ωφελούνται όλοι, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι, δεν υπήρξε, ούτε θα υπάρξει. Δεν υπάρχει ούτε στις περιπτώσεις των κρατών, όπου υλοποιείται μείγμα διαχείρισης σαν αυτό που θέλει να εφαρμόσει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Το γνωρίζει ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του. Γι' αυτό και ξεγράφει τις απώλειες που είχε ο λαός όλα αυτά τα χρόνια, αναφωνώντας «ο γέγονε, γέγονε»... «Το βασικό πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης, τα βάρη όλα έπεσαν στους φτωχούς και στη μεσαία τάξη» λέει ο Αλ. Τσίπρας και αντί να συμπληρώσει έστω μια αμυδρή υπόσχεση για άρση αυτών των βαρών και ανακούφιση του λαού, σπεύδει να προσθέσει: «Αυτό που θα περιμέναμε από την πλευρά των θεσμών και των εταίρων μας, θα ήταν να εκμεταλλευτούν ότι στην Ελλάδα υπάρχει επιτέλους μια κυβέρνηση έτοιμη να συγκρουστεί με την οικονομική ολιγαρχία και να μας βοηθήσουν πραγματικά να καταπολεμήσουμε τη φοροδιαφυγή, τη διαφθορά, το λαθρεμπόριο, τη μαύρη εργασία. Αυτές είναι οι πραγματικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Ελλάδα»...

«Φάτε μάτια ψάρια» δηλαδή... Την ίδια ώρα που με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου η κυβέρνηση χαρίζει εκατομμύρια ευρώ από κραυγαλέες φορολογικές και τελωνειακές παραβάσεις του μεγάλου κεφαλαίου, την ίδια ώρα που προωθεί το «ξέπλυμα» του «μαύρου χρήματος» της πλουτοκρατίας με διατάξεις που νομιμοποιούν αδήλωτα κεφάλαια, είτε αυτά έχουν φυγαδευτεί σε τράπεζες του εξωτερικού, είτε βρίσκονται στην Ελλάδα, την ίδια ώρα που διατηρεί όλο το πλαίσιο των «νόμιμων» φοροαπαλλαγών και «διευκολύνσεων» προς το μεγάλο κεφάλαιο, ο Αλ. Τσίπρας μας λέει ότι η «πραγματική πρόκληση της Ελλάδας» είναι η αντιμετώπιση παραβατικών συμπεριφορών, γέννημα θρέμμα ενός συστήματος που στο κυνήγι του κέρδους δεν ορρωδεί προ ουδενός. Οτιδήποτε άλλο, δηλαδή, εκτός από το να πληρώσει το ίδιο το κεφάλαιο για την κρίση του...
Στην αντίπερα όχθη, η πραγματική μεγάλη πρόκληση για την Ελλάδα του μόχθου είναι ακριβώς η συμπαράταξή της στη λαϊκή συμμαχία, που θα απαιτήσει την κρίση να πληρώσει το κεφάλαιο, που θα απαιτήσει την ανάκτηση απωλειών, που θα χαράξει ρότα με γνώμονα τα λαϊκά συμφέροντα, σε κατεύθυνσης ρήξης με την ΕΕ και το κεφάλαιο.

Να μην περάσει η κυβερνητική τακτική

Να μην περάσει η κυβερνητική τακτική

Η προσφυγή της κυβέρνησης, την προηγούμενη βδομάδα, στη Βουλή, για ενημέρωση πάνω στο κεντρικό πολιτικό της πρόβλημα, αυτό της διαπραγμάτευσης -όπως λέει- με τους «θεσμούς» (Κομισιόν, ΕΚΤ, ΔΝΤ), δε φώτισε ούτε τα πολιτικά κόμματα ούτε το λαό. Οχι μόνο επειδή ήταν μια διαδικασία «ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε», δεν έφτανε δηλαδή ο χρόνος για ουσιαστική ενημέρωση και ερωτήματα, αλλά κυρίως γιατί σκοπός αυτής της διαδικασίας δεν ήταν να μας «φωτίσει».
Αντίθετα, αποτέλεσε μια ακόμα μεθόδευση, στο πλαίσιο της προσπάθειας της κυβέρνησης να εγκλωβίσει τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, σε ένα ψεύτικο γι' αυτούς δίλημμα, να διαλέξουν ανάμεσα στο αντιλαϊκό σχέδιο συμφωνίας που πρότεινε η ίδια προς τους εταίρους της ή το αντιλαϊκό σχέδιο των εταίρων. Ο πρωθυπουργός αλλά και ο υπουργός Αμυνας και πρόεδρος των ΑΝΕΛ, με κάθε μέσο, ξιφούλκησαν ενάντια στις προτάσεις των «έξω», για να συγκαλύψουν με κάθε τρόπο το αντιλαϊκό περιεχόμενο των δικών τους προτάσεων. Να εμφανίσουν μια μελλοντική συμφωνία στη βάση αυτών των προτάσεων ως σωτηρία για το λαό, ο οποίος θα πρέπει να νιώθει και ανακουφισμένος! Να νιώθει, δηλαδή, ανακουφισμένος που θα συμφωνηθούν μέτρα στις ίδιες αντιλαϊκές κατευθύνσεις, που θα διατηρούν όλο το σημερινό αντιλαϊκό - αντεργατικό οπλοστάσιο, που θα φέρνουν και νέες αντιλαϊκές ρυθμίσεις, που ίσως υλοποιηθούν με άλλο τρόπο και με άλλο χρονοδιάγραμμα (π.χ. μείωση πρόωρων συντάξεων, αύξηση ΦΠΑ, διατήρηση ΕΝΦΙΑ κ.ά.).

***

Η κυβέρνηση, τέσσερις μήνες τώρα, προσπαθεί να περάσει στις λαϊκές συνειδήσεις αυτό το οποίο χρησιμοποίησε ως αντιπολιτευτική αιχμή στη συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, ότι δηλαδή αυτή δε διαπραγματεύτηκε με την τρόικα, ενώ σήμερα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ διαπραγματεύεται, χωρίς να κάνει πίσω από τις «κόκκινες γραμμές» της. Ταυτόχρονα, η συγκυβέρνηση ωφελείται από τη δραματοποίηση, την κινδυνολογία, που εξελίσσεται όλους αυτούς τους μήνες και με δικιά της ευθύνη, για το ενδεχόμενο χρεοκοπίας, εξόδου από το ευρώ κλπ, συμβάλλοντας στην ανάσχεση κάθε διάθεσης ριζοσπαστικοποίησης, στην ισχυροποίηση του φόβου, ο λαός να μπει στη γωνία και να παρακαλά να κλείσει η συμφωνία. Με αυτό τον τρόπο, εκβιάζει στην πραγματικότητα το λαό να αποδεχτεί τις νέες αρνητικές γι' αυτόν εξελίξεις, εμφανίζοντάς τες, μάλιστα, ως επιτυχία!
Βεβαίως, όπως αποδεικνύεται και από την πρόταση της κυβέρνησης, οι «κόκκινες γραμμές» της δεν αφορούν τους μισθούς, τις συντάξεις, τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, αλλά τη ρύθμιση του χρέους, τα χαμηλά πρωτογενή πλεονάσματα, το επενδυτικό πακέτο και τη χρηματοδότηση. Ζητήματα που αφορούν το κεφάλαιο και το στόχο ανάκαμψης των κερδών του και όχι τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, που δεν πρέπει να περιμένουν ότι η στήριξη των καπιταλιστικών επενδύσεων με κρατικό χρήμα θα φέρει αύξηση μισθών, συντάξεων, ανάκτηση απωλειών και δικαιωμάτων. Την ίδια ύπουλη τακτική υπηρέτησε και η σύγκληση της Βουλής την περασμένη Παρασκευή.

***

Εκτός όμως απ' αυτό, η συγκυβέρνηση επιδίωξε, μέσα από τη συζήτηση στη Βουλή, να προωθήσει τη λογική της «εθνικής συνεννόησης». Ενα ζήτημα που πάγια τίθεται από αστικά επιτελεία ως το υπ' αριθμόν 1 πολιτικό ζητούμενο, για να μπορέσει να στηριχτεί ουσιαστικά η καπιταλιστική ανάκαμψη, για να καλλιεργηθεί κλίμα εμπιστοσύνης σε διεθνές επίπεδο. Παρ' όλους τους φραστικούς διαξιφισμούς και τις εντυπώσεις μέσα από τη συζήτηση της Βουλής, αναδείχτηκε η δυνατότητα όντως συνεννόησης όλων των αστικών κομμάτων. Στο όνομα της «εθνικής συνεννόησης» τοποθετήθηκαν, άλλωστε, τόσο ο πρόεδρος της ΝΔ, Αντ. Σαμαράς, όσο και οι Στ. Θεοδωράκης απ' το Ποτάμι και Ευ. Βενιζέλος απ' το ΠΑΣΟΚ, θέτοντας βεβαίως ο καθένας όρους και προϋποθέσεις, κρατώντας και τα αναγκαία για τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος προσχήματα. Κάτι που δεν έμεινε απαρατήρητο από τον αστικό Τύπο, που σχολίασε ότι η συνεδρίαση της Βουλής έδειξε πως μια εθνική συνεννόηση είναι εφικτή.

***

Σε ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση κινήθηκε το ΚΚΕ, απορρίπτοντας τη λογική της «εθνικής συνεννόησης», δηλαδή της συναίνεσης στο στόχο της ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου. Οχι μόνο αποκάλυψε από το βήμα της Βουλής την ύπουλη κυβερνητική τακτική, την προσπάθεια χειραγώγησης και κοροϊδίας του λαού, βάζοντάς τον να διαλέξει ανάμεσα σε δύο αντιλαϊκά σχέδια, αλλά κάλεσε και το λαό στον αγώνα ενάντια και στις νέες αντιλαϊκές συμφωνίες που έρχονται, στην πάλη για την ανάκτηση δικαιωμάτων και όσων έχασε σε εισόδημα, να διεκδικήσει την ικανοποίηση των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών. Να βάλει τις δικές του «κόκκινες γραμμές», διαλέγοντας το δρόμο της ρήξης με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία του.

Οι φίλοι της κυβέρνησης

Οι φίλοι της κυβέρνησης

Η είδηση έχει ως εξής: Στη Γενεύη βρέθηκαν χτες ο υπουργός Εργασίας, Π. Σκουρλέτης, και ο αναπληρωτής υπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων, Δ. Στρατούλης, όπου συναντήθηκαν με τον γενικό διευθυντή του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας Guy Rayder, στο περιθώριο της 104ης Γενικής Διάσκεψης της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας. Σύμφωνα με δελτίο Τύπου που εξέδωσαν, αποφασίστηκε η περαιτέρω συνεργασία των δύο πλευρών και η παροχή τεχνικής υποστήριξης σε θέματα όπως: «Η εναρμόνιση της νέας εργασιακής νομοθεσίας με τις σχετικές συνθήκες της ΔΟΕ και τις βέλτιστες πρακτικές σε ενωσιακό και διεθνές επίπεδο».
Αυτή η συνάντηση, που πραγματοποιήθηκε ενώ η συγκυβέρνηση έχει καταθέσει το αντιλαϊκό της σχέδιο συμφωνίας με τους εταίρους της, το οποίο, μεταξύ άλλων, επικυρώνει όλα τα αντιλαϊκά μέτρα των προηγούμενων χρόνων και φέρνει καινούργια όπως π.χ. περιορισμό των πρόωρων συντάξεων, αξιοποιήθηκε με σκοπό να εμφανιστεί ότι προχωρά τις υποσχέσεις της για τις Συλλογικές Συμβάσεις κ.λπ.
Οσοι, όμως, περίμεναν ότι από τη συνάντηση θα έβγαινε κάτι θετικό για τους εργαζόμενους, σίγουρα εθελοτυφλούσαν. Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση απέσπασε τη στήριξη του ILO για αλλαγές στην εργατική νομοθεσία, σύμφωνα με τις «βέλτιστες πρακτικές» σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Ομως, αυτό που δε λέγεται είναι ότι οι λεγόμενες «βέλτιστες πρακτικές» σημαίνουν αντιδραστικές «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» στα Εργασιακά και το Ασφαλιστικό σαν αυτές που έχουν προωθηθεί σε άλλα κράτη της ΕΕ.
Εξάλλου, με τα ίδια επιχειρήματα οι δανειστές ζητάνε να παρθούν νέα μέτρα, αφού γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι «βέλτιστες πρακτικές» είναι αυτές που ορίζουν οι ευρωπαϊκές οδηγίες και κατευθύνσεις. Αυτές και οι εθνικοί νόμοι που τις ενσωμάτωσαν είναι που σμπαράλιασαν τις εργασιακές σχέσεις και τους μισθούς σε όλη την ΕΕ, για να έχει το κεφάλαιο φτηνότερους εργαζόμενους. Εκφραση αυτών των οδηγιών ήταν και οι ανατροπές που περιέχονται στα μνημόνια, όσο κι αν η κυβέρνηση προσπαθεί να τις παρουσιάσει σαν απόκλιση απ' όσα ισχύουν πανευρωπαϊκά.
Υπάρχουν, όμως, και δύο ακόμα πλευρές: Η μία είναι ότι η κυβέρνηση, με την τεχνογνωσία του ILO, περνάει από την πίσω πόρτα την αναθέρμανση του «κοινωνικού διαλόγου».
Ετσι, σύμφωνα με το δελτίο Τύπου: «Επαναβεβαιώθηκε η θετική τοποθέτηση του Γενικού Διευθυντή του ILO, απέναντι στην προσπάθεια της ελληνικής κυβέρνησης για την αποκατάσταση του κοινωνικού διαλόγου στην Ελλάδα και την επαναφορά του θεσμικού πλαισίου των συλλογικών διαπραγματεύσεων (...) Η συνδρομή στη δημιουργία συνθηκών ουσιαστικού κοινωνικού διαλόγου, σε ένα πλαίσιο όπου η διαπραγματευτική ισχύς τόσο των συνδικάτων όσο και των εργοδοτών είναι εξισορροπημένη».
Η δεύτερη έχει να κάνει με τη μεταξύ τους συμφωνία για αλλαγές στο Ασφαλιστικό, όσο κι αν γίνεται προσπάθεια να δειχτεί ότι η συνεργασία τους θα περιοριστεί στην αντιμετώπιση της εισφοροδιαφυγής: «(...) Η εύρυθμη λειτουργία του ελληνικού συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης, κυρίως στο πεδίο της αντιμετώπισης του προβλήματος της μεγάλης εισφοροδιαφυγής, της εισφοροαποφυγής και της εισφοροκλοπής. Επίσης, για την αποτελεσματικότερη αξιοποίηση των περιουσιακών στοιχείων των φορέων Κοινωνικής Ασφάλισης».
Αυτό που γίνεται φανερό είναι ότι ο ILO θα αναδειχτεί σε πολύτιμο σύμμαχο της κυβέρνησης, για να νομιμοποιήσει στις εργατικές συνειδήσεις τις ανατροπές που έχει ήδη αποφασίσει. Να μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι στο πλαίσιο του ILO συζητιέται αυτήν την περίοδο η περιστολή του δικαιώματος στην απεργία, που είναι μόνιμη επιδίωξη του κεφαλαίου σε κάθε χώρα και βρίσκεται βέβαια στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και με τους δανειστές. Οι εργαζόμενοι αντί να περιμένουν κάτι θετικό από αυτές τις διαδικασίες να παλέψουν τώρα ενάντια στη νέα συμφωνία που ετοιμάζει η κυβέρνηση, για ανάκτηση όσων έχασαν, να διεκδικήσουν την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους, να δώσουν ραντεβού αύριο 11 Ιούνη στα συλλαλητήρια που οργανώνουν συνδικάτα και φορείς.

Για τις μονάδες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από βιομάζα - βιοαέριο στην Κρήτη

Για τις μονάδες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από βιομάζα - βιοαέριο στην Κρήτη

Η «απελευθέρωση της Ενέργειας», δηλαδή, η πλήρης ιδιωτικοποίηση της παραγωγής και διαχείρισης της ηλεκτρικής ενέργειας και των κάθε είδους καυσίμων για τις μεταφορές, αλλά και παράλληλα η μείωση της εξάρτησης από τις εισαγωγές πετρελαίου, είναι κεντρικός στόχος των ευρωπαϊκών μονοπωλίων και των «θεσμών» τους στο Πρόγραμμα «Ευρώπη 2014 - 2020».
Στην Ελλάδα, ο στόχος αυτός προωθείται, από τη μια, με την παραπέρα ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, του κεντρικού κρατικού φορέα που υπήρχε. Από την άλλη, με την εξαρχής ανάθεση της παραγωγής και διαχείρισης Ενέργειας από νέες πηγές σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, διαφόρων μεγεθών. Που βέβαια μετά τα πρώτα πειραματικά στάδια της παραγωγής, με τη διάχυση του επιχειρηματικού ρίσκου στους μικρούς, παίρνει το δρόμο της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης κεφαλαίων σε λίγα χέρια.
Στο πλαίσιο αυτό - και όχι από εκδήλωση οικολογικής και περιβαλλοντικής ευαισθησίας - αντιμετωπίζεται και προωθείται η παραγωγή Ενέργειας από εναλλακτικές πηγές, τις λεγόμενες Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας - ΑΠΕ: Από τον ήλιο, τον αέρα και από «βιομάζα».
Ιδιωτικές εγκαταστάσεις ή «πάρκα» με φωτοβολταϊκά, ηλιοθερμικά και «αιολικά πάρκα» με ανεμογεννήτριες - με άδεια από τη ΔΕΗ και το κράτος - έχουν «φυτρώσει» σε κάμπους και βουνά σε όλη την Ελλάδα πολύ πριν από το 2010.

Eurokinissi

Η ιδιωτικοποίηση καθιερώθηκε σ' αυτούς τους τομείς από τη γέννησή τους. Ετσι ώστε να αποδεχτεί εξαρχής η «κοινή γνώμη» ότι πρόκειται για αντικείμενο των ιδιωτικών επιχειρήσεων με επόπτη και εξασφαλισμένο πελάτη το Δημόσιο. Αλλά και για να αποφευχθούν μελλοντικά οι ενοχλητικές για το κεφάλαιο λαϊκές αντιδράσεις στις ιδιωτικοποιήσεις δημόσιας περιουσίας.
Το πλήθος των μικρομεσαίων επιχειρήσεων που δραστηριοποιήθηκε σε πρώτη φάση, είτε απορροφήθηκαν στην πορεία, είτε βρέθηκαν σε θέση πλήρους εξάρτησης από μονοπωλιακές επιχειρήσεις και τις τράπεζες.
Με τον ίδιο τρόπο, ενεργοποιήθηκαν οι διαδικασίες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από βιομάζα (ή βιοαέριο, ή βιοκαύσιμα, ή βιορευστά κ.λπ.), δηλ., από καύσιμα βιολογικής προέλευσης.
Η Διεύθυνση Διαχείρισης Νησιών του ΔΕΔΔΗΕ (ιδιωτικοποιημένο κομμάτι της ΔΕΗ) ανακοίνωσε την «απελευθέρωση» της παραγωγής 30 MW (στην Κρήτη 15 MW) και κάλεσε να υποβάλουν αιτήσεις οι ενδιαφερόμενοι επενδυτές για εγκατάσταση Μονάδων Παραγωγής Ηλεκτρικής Ενέργειας από βιομάζα - βιοκαύσιμα, στα νησιά του Αιγαίου και στην Κρήτη.
Ηδη από τις 8-1-2014, ο ΔΕΔΔΗΕ ξεκίνησε να δέχεται αιτήσεις από ενδιαφερόμενους επενδυτές, είτε για σταθμούς που ήδη διαθέτουν άδεια παραγωγής (ισχύος μεγαλύτερης του 1MW) ή είτε για σταθμούς που απαλλάσσονται από την υποχρέωση λήψης άδειας παραγωγής (ισχύος μικρότερης του 1ΜW).

Eurokinissi

Προηγούμενα, το 2012, είχε δοθεί άδεια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από βιοαέριο στη γνωστή CRETAFARMS.
Το θεσμικό πλαίσιο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από εναλλακτικές πηγές (Ανανεώσιμες Πηγές - ΑΠΕ και από βιομάζα) υπήρχε στην ΕΕ από το 2001, στο πλαίσιο του στόχου μείωσης της εξάρτησης από τις εισαγωγές πετρελαίου (Οδηγίες 2001/77/ΕΚ και 2003/30/ΕΚ).
Ο στόχος αρχικά ήταν να φτάσει το 2010 το ποσοστό της παραγόμενης Ενέργειας στην ΕΕ από εναλλακτικές πηγές στο 5,75% του συνόλου, από 2% το 2005.
Στους ρυθμούς προώθησης αυτού του στόχου επιδρά σημαντικά τόσο η καπιταλιστική κρίση γενικά, όσο και τα πολιτικά - στρατιωτικά παιγνίδια με τους δρόμους μεταφοράς καυσίμων και Ενέργειας στην περιοχή μας και οι αυξομειώσεις της τιμής του πετρελαίου.

Οι εξελίξεις στην Κρήτη

Για την Κρήτη, υποβλήθηκαν αρχικά στον ΔΕΔΔΗΕ 120 αιτήσεις για παραγωγή 65MW. Από αυτές οι περισσότερες εταιρείες δεν έδωσαν συνέχεια στην αρχική τους αίτηση.
Προϋπόθεση για κάθε άδεια είναι η έγκριση της Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΜΠΕ) από την Αποκεντρωμένη Διοίκηση, μετά από γνωμοδότηση της αιρετής Περιφέρειας.
Πόσο προχώρησε αυτή η διαδικασία μέχρι σήμερα;
Στην Περιφέρεια Κρήτης (αποκεντρωμένη και αιρετή) υποβλήθηκαν μέσα στο 2014 μόνο 18 ΜΠΕ (16 για Ηράκλειο και 2 για Λασίθι - Σητεία) για μονάδες παραγωγής 12,9MW. Από τις 18 αιτήσεις οι 6 προέρχονται από 1 εταιρεία και οι 4 από άλλες 2 εταιρείες.
Οι υπόλοιποι υποψήφιοι επενδυτές δεν συνέχισαν (προς το παρόν;) για διάφορους λόγους. Δεν υποβλήθηκαν αιτήσεις από Χανιά - Ρέθυμνο.
Το 2015, μέχρι τώρα, έχουν υποβληθεί επτά (7) ΜΠΕ κυρίως από τα Χανιά.
Η αιρετή Περιφέρεια έδωσε σε όλες αρνητική γνωμοδότηση με πρόσχημα τις διάφορες ελλείψεις δικαιολογητικών. Αντιδράσεις υπήρχαν και από δημοτικούς παράγοντες. Αυτή η στάση δεν πρέπει να ερμηνευτεί ως πολιτική διαφωνία ουσίας. Απλά η πολιτική ηγεσία της Περιφερειακής και Τοπικής Διοίκησης κρατά αποστάσεις για λόγους τακτικής (αποφυγή πολιτικού κόστους ή επιδίωξη ανταλλαγμάτων).
Η αποκεντρωμένη Διοίκηση έδωσε περιβαλλοντική έγκριση μέχρι τώρα σε εννιά (9) ΜΠΕ, πριν και μετά τις βουλευτικές εκλογές. Οι αιτήσεις αυτές πήγαν μετά στον ΔΕΔΔΗΕ που είναι τώρα στο στάδιο να δώσει τις τελικές άδειες εγκατάστασης.

Για τη βιομάζα - βιοαέριο κ.λπ.

Στις μέρες μας, η αύξηση των ενεργειακών αναγκών διασταυρώνεται με την τεράστια αύξηση που έχουν σε όγκο τα υπολείμματα ή παραπροϊόντα βιολογικής προέλευσης από διάφορους κλάδους της παραγωγής (στο εξής τα ονομάζουμε «πρώτη ύλη»). Γι' αυτά υπάρχει πρόβλημα διαχείρισης και διάθεσης. Τόσο με τα αστικά, βιομηχανικά κ.λπ., όσο με τα αγροτικά απόβλητα και απορρίμματα.
Είναι οξύ το θέμα - αλλά έχει και οικονομικό ενδιαφέρον για το κεφάλαιο - της ανάκτησης της μεγαλύτερης δυνατής ποσότητας υλικών κατάλληλων για άλλες χρήσεις - μία απ' αυτές είναι η παραγωγή Ενέργειας - με τη μεγαλύτερη δυνατή μείωση των τελικών υπολειμμάτων που θα πάνε για υγειονομική ταφή.
Λόγω της μεγάλης ποικιλίας και διαφορετικότητας στη σύνθεση της «πρώτης ύλης», υπάρχουν σήμερα αρκετές τεχνολογίες και τεχνικές επεξεργασίας. Αυτές ποικίλλουν στις επιπτώσεις που έχουν στον άνθρωπο και το περιβάλλον. Ποικίλλουν, επίσης, στο κόστος και στη σχέση κόστους - ενεργειακής απόδοσης, σε σύγκριση με τα κλασικά καύσιμα.
Για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από βιομάζα και βιοαέριο (δηλ., υπολείμματα ή παραπροϊόντα της αγροτικής παραγωγής κ.λπ.) το θεσμικό πλαίσιο στη χώρα μας στηρίχτηκε στους Ν. 3423/2005, Ν. 3653/2008, Ν. 3769/2009, που βέβαια κατοχυρώνουν και ενισχύουν την παραγωγή από ιδιωτικές επιχειρήσεις.

Η σχέση με την αγροτική παραγωγή

Επιστημονικά, τεχνικά αλλά και οικονομικά έχει πολύ ενδιαφέρον η ενεργειακή αξιοποίηση των υπολειμμάτων ή παραπροϊόντων της αγροτικής παραγωγής. Είναι αντίστοιχο με την αξιοποίηση των αστικών αποβλήτων και απορριμμάτων για την ανακύκλωση και την παραγωγή Ενέργειας από το βιοαέριο.
Για τον αγροτικό χώρο, ιδιαίτερα στην Κρήτη, έχει μεγάλη σημασία η επεξεργασία του κατσίγαρου των ελαιουργείων που είναι εξαιρετικά ρυπογόνος, η επεξεργασία κλαδιών, φύλλων, καλαμιών που σήμερα οδηγούνται σε καύση, κ.ά.
Σημειώνουμε πως σε αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, όπως οι ΗΠΑ, εμφανίστηκαν καλλιέργειες ποικιλιών αγροτικών προϊόντων (π.χ. καλαμπόκι κ.ά.) που προορίζονται απ' ευθείας για βιοκαύσιμα.
Εμφανίστηκαν εταιρείες που προτείνουν ως πρώτη ύλη εισαγόμενα «βιορευστά», όπως τηγανόλαδα κ.ά.
Τεχνικές και τεχνολογίες που αυξάνουν την ενεργειακή απόδοση, περιορίζοντας αποτελεσματικά τη ρύπανση και τον όγκο των υπολειμμάτων, έχουν αναπτυχθεί αρκετές τα τελευταία χρόνια. Την εφαρμογή τους όμως καθόλου δεν μπορεί να την εγγυηθεί ούτε ο κάθε επιχειρηματίας ούτε το καπιταλιστικό κράτος, παρά την υποτιθέμενη αυστηρότητα των όρων περιβαλλοντικής αδειοδότησης. Ετσι κι αλλιώς, αυτό που κυριαρχεί κατά την αδειοδότηση είναι ότι «πρέπει να βλέπουμε ευνοϊκά τις επενδύσεις», ενώ μετά την αδειοδότηση είναι ανύπαρκτοι οι έλεγχοι για την τήρηση των όρων που έχουν τεθεί.
Ετσι, δικαιολογημένα ο κόσμος έχει επιφυλάξεις τόσο λόγω μη ενημέρωσης, όσο και λόγω μη τήρησης στην πράξη των θεωρητικών προδιαγραφών από τους επενδυτές και το κράτος.

Ενέργεια για τις λαϊκές ανάγκες

Η δική μας άποψη στο θέμα ξεκινά από τη στρατηγική μας θέση ότι δεν υπάρχουν λύσεις για τις λαϊκές ανάγκες μέσα στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και στην ΕΕ. Αυτός ο δρόμος οδηγεί στο δυνάμωμα του μεγάλου κεφαλαίου με αντιλαϊκές πολιτικές και μέτρα.
Η πάλη για παρεμπόδιση ή ματαίωση σχεδίων του κεφαλαίου σήμερα μπορεί να έχει κάποια αποτελέσματα, έστω και προσωρινά, μόνο στο βαθμό που δένεται με την πάλη για την ανατροπή του, για την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, για τη λαϊκή εξουσία.
Ειδικά ο τομέας της Ενέργειας και των καυσίμων είναι τόσο μεγάλης στρατηγικής σημασίας για το λαό και τη χώρα, που το εργατικό - λαϊκό κίνημα πρέπει από σήμερα να παλεύει να επιβάλει την παρεμπόδιση κάθε «απελευθέρωσης» και ιδιωτικοποίησης, την απαγόρευση ανάμειξης των μονοπωλιακών επιχειρηματικών ομίλων σε σύνδεση με την πάλη για ενιαίο φορέα Ενέργειας κοινωνικής ιδιοκτησίας. Η μείωση της εξάρτησης από τις εισαγωγές πετρελαίου και την παραγωγή Ενέργειας με ανάπτυξη και των εναλλακτικών μορφών, από κοινωνικοποιημένο φορέα, θα είναι επίσης στόχος μιας λαϊκής εξουσίας στην Ελλάδα.
Η άποψή μας για τις εγκαταστάσεις βιομάζας πρέπει να παίρνει υπόψη ενιαία, διαλεκτικά, το τρίπτυχο:

• Ιδιοκτησιακό (φορέας χρηματοδότησης - διαχείρισης)
• Τεχνολογία (μέθοδος)
• Χωροθέτηση

Θα παίρνει υπόψη επίσης και την επίδραση του τρίπτυχου στον άνθρωπο και το περιβάλλον.
Με το ίδιο τρίπτυχο καθορίζουμε τη θέση μας και σε άλλα μεγάλα ζητήματα όπως απορρίμματα, νερό κ.ά.
Κυρίαρχο θεωρούμε το ιδιοκτησιακό, ότι δηλ., αποκλειστικός ιδιοκτήτης, συνολικός διαχειριστής της Ενέργειας από την παραγωγή έως τη διάθεση στην κατανάλωση λέμε ότι πρέπει να είναι ο κοινωνικοποιημένος τομέας της οικονομίας.
Και για σήμερα υποστηρίζουμε την πλήρη απαγόρευση άσκησης κάθε ιδιωτικής επιχειρηματικής δραστηριότητας στον τομέα της Ενέργειας, με οποιαδήποτε μορφή, έστω κι αν πάρει όλα τα μέτρα ασφαλούς λειτουργίας των εγκαταστάσεων, με σεβασμό στον άνθρωπο και στο περιβάλλον.
Καμία εξαίρεση δεν μπορεί να υπάρχει, ούτε για τις κλασικές, ούτε για τις εναλλακτικές μορφές παραγωγής Ενέργειας.
Αυτό δε σημαίνει πως βλέπουμε ως τον πιο επικίνδυνο αντίπαλο του λαού κάθε μικρή εταιρεία ελεύθερου επαγγελματία που προσπαθεί να δραστηριοποιηθεί στο χώρο και έχει βέβαια τις αυταπάτες που έχουν συνήθως οι μικροί ΕΒΕ. Εμείς τουλάχιστον γνωρίζουμε ότι - ανεξάρτητα από τη θέλησή τους - πίσω τους έρχονται ή θα μπουν στην πορεία οι μονοπωλιακοί όμιλοι και το κράτος.
Τόσο τους μικρούς αγρότες, όσο και τους αυτοαπασχολούμενους επαγγελματίες ή επιστήμονες που ενδεχόμενα θα δραστηριοποιηθούν στις εγκαταστάσεις βιομάζας, τους βλέπουμε με τους όρους Λαϊκής Συμμαχίας.
Φυσικά, μας ενδιαφέρει ζωηρά η επιλογή ασφαλούς τεχνολογίας, η λήψη μέτρων προστασίας των ανθρώπων και του περιβάλλοντος, οποιοσδήποτε κι αν είναι ο ιδιοκτήτης των εγκαταστάσεων.
Εμείς δεν δαιμονοποιούμε αυθαίρετα τους κινδύνους. Δεν παριστάνουμε τους παντογνώστες ώστε να απορρίπτουμε ή να θεωρούμε ύποπτη κάθε επιστημονική ή τεχνοκρατική προσέγγιση για τη μέθοδο επεξεργασίας της πρώτης ύλης και παραγωγής Ενέργειας. Γνωρίζουμε ότι ασφαλείς τεχνολογίες παραγωγής Ενέργειας υπάρχουν και βελτιώνονται συνεχώς. Για το αν αξιοποιούνται σωστά ή όχι, δεν φταίνε όμως αυτές, αλλά το κεφάλαιο που τις έχει στον έλεγχό του.
Εμείς δεν είμαστε όπως κάποιοι «οικολόγοι», που σε κάποιες περιπτώσεις επικέντρωσαν όλη τους την επιχειρηματολογία και την πίεση προς την επενδύτρια εταιρεία σε αντιρρήσεις τεχνικού χαρακτήρα, για τις επιπτώσεις στο περιβάλλον, αλλά τελικά εκτέθηκαν, δεν ήξεραν τι να πουν, και αναγκάστηκαν να ζητήσουν συγνώμη, όταν η εταιρεία τους εγγυήθηκε ικανοποιητικές λύσεις και μάλιστα με χαμηλό για την ίδια κόστος.
Η χωροθέτηση των εγκαταστάσεων - εφόσον μιλάμε για αξιοποίηση μιας τοπικής πρώτης ύλης - αφορά στον καθορισμό των θέσεων των μονάδων με βάση τα διαθέσιμα αποθέματα, τη συμβατότητα με άλλες χρήσεις γης γενικότερα, την προσπελασιμότητα κ.λπ.
Η προκήρυξη του ΔΕΔΔΗΕ για εκδήλωση ενδιαφέροντος, χωρίς κανένα χωροταξικό σχεδιασμό, δημιουργεί τραγελαφικές καταστάσεις αναρχίας και ανταγωνισμού.
Οι 16 εγκαταστάσεις στο Ηράκλειο, για τις οποίες υποβλήθηκε η ΜΠΕ, βρίσκονται σε μια ακτίνα 30 χιλιομέτρων, απευθύνονται όλες για πρώτη ύλη στους ίδιους αγρότες και στην ίδια αγροτική παραγωγή, που προφανώς δε φτάνει για όλες και έτσι δεν θα είναι βιώσιμες.
Αντίθετα, για τα Χανιά δεν έχει εγκριθεί έως τώρα καμία ΜΠΕ, που ίσως «καλυφθούν» με μια επόμενη ανακοίνωση «απελευθέρωσης» μιας ποσότητας Ενέργειας για ιδιώτες.
Τέτοιες ελλείψεις επικαλέστηκε βασικά η αιρετή Περιφέρεια, για να δώσει αρνητική γνωμοδότηση για τις ΜΠΕ, ενώ δεν έχει καμία διαφωνία στην απελευθέρωση. Γνώριζε, μάλιστα, ότι η άρνησή της θα είχε μόνο επικοινωνιακή αξία, «για τα μάτια του κόσμου», αφού η αποκεντρωμένη Διοίκηση ενέκρινε τις ΜΠΕ αφού δεν εντόπισε απόκλιση από το νόμο.
Οι άλλες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, στρέφουν όλη την προσοχή - τη δική τους και του κόσμου - στην τεχνολογία και τη χωροθέτηση, θεωρώντας δεδομένη την «απελευθέρωση» της Ενέργειας.
Ζητούν τεχνικές διευκρινίσεις, εγγυήσεις ασφάλειας και αποφυγής αρνητικών επιπτώσεων στο περιβάλλον.
Σ΄αυτά τα ζητήματα μπορεί να γίνουν πολύ αυστηροί, ακόμα και επιθετικοί, όμως όταν εξασφαλίσουν κάποιες διαβεβαιώσεις ή ανταλλάγματα - που δεν είναι και δύσκολο - υποχωρούν κατά κράτος.
Αντίθετα, εμείς προσπαθούμε να δείξουμε, να πείσουμε πως το κυρίαρχο στοιχείο είναι το ιδιοκτησιακό, η τάξη που ελέγχει την οικονομία και την εξουσία. Πως και αν ακόμα εξασφαλιζόταν για μια εγκατάσταση η πιο σύγχρονη, η ασφαλέστερη μέθοδος αξιοποίησης π.χ. του βιοαερίου, με την ιδανικότερη χωροθέτηση και πάλι εμείς θα είμαστε αντίθετοι να είναι αυτή η εγκατάσταση ιδιωτική.
Φυσικά, αποκαλύπτουμε πως αυτοί που σηκώνουν κλίμα ενάντια στον μεμονωμένο επενδυτή, ή τον υπάλληλο ή τον πολιτικό που βάζει την υπογραφή του, το κάνουν για να εκτονωθεί ανώδυνα η δικαιολογημένη καχυποψία ή η οργή του κόσμου και να μην οδηγηθεί στη συνολική εναντίωση στο κεφάλαιο, στην ΕΕ και την κυβέρνηση που χαράσσουν και υλοποιούν τη συνολική ταξική πολιτική που τους συμφέρει.
Δεν ξεχνάμε πως, όταν εμφανίζονται ιδιωτικές επιχειρήσεις αξιοποίησης βιομάζας, πρόκειται για την επίσημη πολιτική γραμμή της ΕΕ και των ελληνικών κυβερνήσεων, εδώ και χρόνια, που τώρα επιχειρείται να ενεργοποιηθεί στην πράξη.
Κατά συνέπεια, δεν πρέπει να αφήσουμε χώρο για δημαγωγία στελεχών των πρώην και τωρινών κυβερνητικών κομμάτων και των «οικολόγων», που αντιδρούν επειδή τάχα δεν ακολουθήθηκαν σωστές διαδικασίες, για το ότι δήθεν αιφνιδιάστηκαν, ότι κανείς δεν τους ρώτησε ή δεν τους ενημέρωσε.
Είναι ανέξοδο γι' αυτούς και τους δίνει πόντους, να επιτίθενται τάχα στις πονηρές εταιρείες που με δική τους πρωτοβουλία και με ύποπτους σκοπούς εμφανίστηκαν από το πουθενά, για να γεμίσουν τα χωριά με εργοστάσια βιομάζας, αλλάζοντας τις χρήσεις γης, καταστρέφοντας τους αγρότες, την αγροτική παραγωγή, και το περιβάλλον. Ετσι, μένει στο απυρόβλητο η ΕΕ, η κυβέρνηση και οι πραγματικές προθέσεις του κεφαλαίου.
Εμείς, παίρνουμε φυσικά υπόψη το επίπεδο του ακροατηρίου, που έχουμε κάθε φορά, και την προπαγάνδα και τη δημαγωγία των άλλων δυνάμεων που πιάνουν εύκολα στον κόσμο.
Χρειάζεται να είμαστε ευέλικτοι με στόχο όχι να πάμε κόντρα στο κοινό αίσθημα, αλλά να πείσουμε για τις θέσεις μας.
Π.χ. όταν όλοι λένε έστω και ανακρίβειες ή υπερβολές για τους κινδύνους για το περιβάλλον, εμείς δε χρειάζεται να ξεκινάμε αρνητικά, λέγοντας «για μας το πρώτο θέμα δεν είναι η τεχνολογία ή η χωροθέτηση, αλλά η απελευθέρωση και η ιδιωτικοποίηση». Αυτό δημιουργεί αρνητική προδιάθεση.
Καθόλου βέβαια δε σημαίνει ότι θα καταφύγουμε σε λαϊκισμό, υπερβολές και κινδυνολογία για να πιάσουμε επαφή με τις διαθέσεις του κόσμου.
Μπορούμε, όμως, να ξεκινήσουμε θετικά, ότι για μας σωστά αντιδρά ο κόσμος και ότι θα τον στηρίξουμε. Και μετά να δώσουμε όλο το βάρος στο να εξηγήσουμε πρακτικά τι σημαίνει απελευθέρωση της Ενέργειας ή ανάθεση της διαχείρισης των βιολογικών αποβλήτων σε επιχειρηματίες και όχι στο κοινωνικό σύνολο με τον έλεγχο των ίδιων των εργαζομένων και των αγροτών.
Να είναι ξεκάθαρο, πάντως, στην επιχειρηματολογία μας, πως η λαϊκή εξουσία πρέπει να χρησιμοποιήσει όλα τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας και για την Ενέργεια και για τα απόβλητα, με κοινωνική ιδιοκτησία και εργατικό λαϊκό έλεγχο, προς όφελος των εργαζομένων και του λαού.

Του
Στέλιου ΟΡΦΑΝΟΥ*
*Ο Στέλιος Ορφανός είναι μέλος της Επιτροπής Περιοχής της ΚΟ Κρήτης του ΚΚΕ

ΟΥΚΡΑΝΙΑ Καθημερινές επιθέσεις του στρατού

 ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Καθημερινές επιθέσεις του στρατού

Παρά την κλιμάκωση συνεχίζονται και τα παζάρια

Βομβαρδισμένο σπίτι από τον ουκρανικό στρατό, χτες, στην Γκορλόφκα

ΝΤΟΝΕΤΣΚ.--
Κλιμακώνονται καθημερινά οι επιθέσεις του ουκρανικού στρατού κατά θέσεων των πολιτοφυλακών, στις περιοχές που αυτοί ελέγχουν στις ανατολικές επαρχίες του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ, με νέους νεκρούς, τραυματίες και ξεσπιτωμένους. Στην πόλη Γκορλόφκα, το τελευταίο 48ωρο, από πυρά πυροβολικού τραυματίστηκαν σοβαρά δύο άμαχοι, που νοσηλεύονται σε σοβαρή κατάσταση, ενώ τρία πολυώροφα κτίρια που χτυπήθηκαν, κρίθηκαν ακατάλληλα, αφού έχουν τμηματικά καταρρεύσει. Στις μάχες, ο ουκρανικός στρατός επίσης ανακοίνωσε το θάνατο οχτώ στρατιωτών (ενός από πυρά και εφτά όταν το όχημα στο οποίο επέβαιναν έπεσε σε ναρκοπέδιο) και τον τραυματισμό άλλων πέντε. Η στρατιωτική διοίκηση των πολιτοφυλάκων των αυτοαποκαλούμενων Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονμπάς (Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ) ανέφερε ότι οι συχνές παραβιάσεις της λεγόμενης συμφωνίας εκεχειρίας του Μινσκ και η σημαντική ενίσχυση του εξοπλισμού του ουκρανικού λαού με βαρέα όπλα μέσα στη ζώνη επαφής -και όχι στις αποστάσεις που προβλέπει η συμφωνία- δείχνουν ότι ετοιμάζεται γενικευμένη επίθεση. Και βέβαια, τα παιδιά του ουκρανικού λαού και από τις δύο πλευρές πληρώνουν με το αίμα τους μια σύγκρουση ενδοαστική και ενδοϊμπεριαλιστική, γιατί η χώρα τους βρέθηκε, για τη γεωστρατηγική της θέση και τον πλούτο της, στο στόχαστρο των μονοπωλίων των ΗΠΑ, της ΕΕ και της καπιταλιστικής Ρωσίας.
Πάντως, χτες, από το Ρώσο υφυπουργό Εξωτερικών Γκριγκόρι Καράσιν ανακοινώθηκε ότι έχει προγραμματιστεί για σήμερα το απόγευμα, στο Παρίσι, συνάντηση σε επίπεδο διπλωματών του λεγόμενου «σχήματος της Νορμανδίας» (Γερμανία, Γαλλία, Ρωσία, Ουκρανία). Πρόκειται για το σχήμα που είχε επικυρώσει τη συμφωνία του Μινσκ και τώρα υποτίθεται θα πιέσει για την τήρησή της, που καθημερινά παραβιάζεται. Την ίδια ώρα, «λάδι στη φωτιά» ρίχνει η δήλωση του αντιδραστικού Ουκρανού πρωθυπουργού Αρσένι Γιατσενιούκ, ότι η χώρα του «υπερασπίζεται όχι μόνο την ακεραιότητά της αλλά και τον ελεύθερο κόσμο, τη δημοκρατία και το διεθνές δίκαιο» και «θα συνεχίσει με κάθε μέσο για την επανάκτηση του Ντονέτσκ, του Λουγκάνσκ και της Κριμαίας».
Ωστόσο, ενδιαφέρον έχει, επίσης, η δήλωση του Βλαντισλάβ Ντεϊνέγκο, εκπροσώπου της αυτοαποκαλούμενης ΛΔ του Λουγκάνσκ, ότι οι δύο ΛΔ, στο πλαίσιο των προτάσεων για τη συνταγματική αλλαγή που κατέθεσαν, δέχονται να παραμείνουν στην Ουκρανία, κάτω όμως από καθεστώς αυτονομίας και αρχών που εμπεριέχονται και στις συμφωνίες του Σεπτέμβρη του 2014 και του Φλεβάρη του 2015 στο Μινσκ.

Μεγάλη πυρκαγιά σε διυλιστήρια κοντά στο Κίεβο

Μια τεράστια πυρκαγιά προκάλεσε εκρήξεις σε 16 δεξαμενές πετρελαίου και άλλων καυσίμων, σε μια εγκατάσταση αποθήκευσης περίπου 30 χιλιόμετρα από το Κίεβο, που ανήκει στην εταιρεία «BRSM - Nafta». Σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις, η πυρκαγιά που ξεκίνησε το βράδυ της Δευτέρας και μαίνεται, προκάλεσε το θάνατο σε πέντε εργαζόμενους και το σοβαρό τραυματισμό άλλων, ενώ αρκετές ώρες μετά γινόταν λόγος και για αρκετούς νεκρούς και τραυματίες πυροσβέστες, που έσπευσαν να αντιμετωπίσουν το περιστατικό. Η κυβέρνηση έχει διατάξει έρευνα για το περιστατικό και δεν αποκλείει και την περίπτωση δολιοφθοράς.