Ουκρανία: Ο Ζελένσκι, ο πόλεμος και η παγίδα της προπαγάνδας

 

Πριν από λίγο καιρό, όχι περισσότερο από έξι μήνες, κανένας εμπειρογνώμονας δεν θα έκανε λόγο για τον κίνδυνο της ενίσχυσης της στρατιωτικής δράσης της Ουκρανίας στο Donbass.

Σήμερα δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Κίεβο θα προκαλέσει πόλεμο. Η μόνη διαφορά είναι αν θα συμβεί ήδη την άνοιξη ή αργότερα και αν το Donbass μπορεί να θεωρηθεί το μόνο μέρος πιθανής πρόκλησης ή εάν η Κριμαία, η Υπερδνειστερία, καθώς και τα ρωσο-ουκρανικά σύνορα στις περιοχές Kharkov, Sumy και Chernigov πρέπει επίσης να θεωρηθούν ως πιθανοί στόχοι.

Τι συνέβη με την αλλαγή των αξιολογήσεων της προοπτικής της ουκρανικής κρίσης να μπει σε μια θερμή φάση;

Πρώτον, πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι η πρόκληση σύγκρουσης με τη Ρωσία ή / και την Κίνα έχει ήδη αποφασιστεί από τις ΗΠΑ. Η Ουάσιγκτον κατέληξε στο συμπέρασμα ότι εντός τριών έως πέντε ετών (δηλαδή μέχρι το τέλος της τρέχουσας κυβέρνησης του Προέδρου των ΗΠΑ) η Αμερική θα έχει χάσει κάθε ελπίδα επιτυχίας σε περίπτωση άμεσης στρατιωτικής σύγκρουσης με το Πεκίνο ή τη Μόσχα (για να μην αναφέρουμε την πιθανότητα αλληλεπίδρασης τους). Κατά τη γνώμη των εμπειρογνωμόνων τους, οι ΗΠΑ έχουν ήδη χάσει τον χρηματοοικονομικό ανταγωνισμό. Η άποψη αυτή επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι τα τελευταία πέντε χρόνια η Ουάσιγκτον δεν προσπάθησε καν να τηρήσει τους κανόνες στον χρηματοπιστωτικό και οικονομικό τομέα, αναγκάζοντας τους συμμάχους της να εμπλακούν σε οικονομικές συγκρούσεις με τη Μόσχα και το Πεκίνο. Έχοντας χάσει το πλεονέκτημα (αν και υπό όρους) της βίας, οι Ηνωμένες Πολιτείες στερούνται το τελευταίο πεδίο αντιπαράθεσης, μετά το οποίο η ήττα τους πηγαίνει από μια κατάσταση υψηλής πιθανότητας σε μια κατάσταση αναπόφευκτου.

Η Αμερική βλέπει μια διέξοδο σύροντας τη Ρωσία και / ή την Κίνα σε μια σύγκρουση πλήρους κλίμακας στην οποία ΘΑ συμμετέχουν σύμμαχοι των ΗΠΑ, ενώ οι ίδιες οι ΗΠΑ θα προσπαθήσουν να αποφύγουν να συμμετάσχουν σε ενεργές εχθροπραξίες στο πρώτο στάδιο, παρέχοντας ηθική και τεχνική υποστήριξη στους συμμάχους. Υπάρχουν δύο σενάρια στην Ουάσιγκτον. Στο πρώτο, οι εχθροπραξίες έχουν έναν παρατεταμένο χαρακτήρα, υπονομεύοντας τις δυνατότητες της Ρωσίας και της Κίνας και επιτρέποντας στην Αμερική στο τελικό στάδιο να αναπτύξουν τις ικανοτητες τους κλιμακωτα (όχι απαραίτητα πηγαίνοντας σε πόλεμο, αλλά απειλώντας με βία) και αντιστρέφοντας την πολιτική κατάσταση στον κόσμο υπέρ της. Σε γενικές γραμμές, οι ΗΠΑ δεν θα είχαν αντίρρηση να επαναλάβουν το κόλπο του Πρώτου και του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, στο οποίο έχασαν όλοι εκτός από την Αμερική.

Στη δεύτερη επιλογή, οι σύμμαχοι της Αμερικής θα έχουν ηττηθεί από τη Μόσχα και το Πεκίνο σχετικά γρήγορα και με ελάχιστη προσπάθεια, αλλά το αποτέλεσμα θα πρέπει να είναι σε ένα αδιέξοδο στο οποίο οι νικητές θα καταστρέψουν τις ίδιες τις αγορές που τους είχαν δώσει οικονομικό πλεονέκτημα έναντι των Ηνωμένων Πολιτειών. Δηλαδή, η κυβέρνηση των ΗΠΑ πιστεύει ότι ο πόλεμος θα επιτρέψει στην Ουάσιγκτον, στη χειρότερη περίπτωση, να φέρει την τρέχουσα παγκόσμια κρίση σε status quo, διατηρώντας τις δυνατότητες για τον επόμενο γύρο του αγώνα για ηγεμονία.

Οι ΗΠΑ χρειάζονται πολεμοκάπηλους για να εφαρμόσουν αυτήν τη στρατηγική, διότι είναι σαφές ότι ούτε η Γαλλία, ούτε η Γερμανία, ούτε η Ιαπωνία, ούτε η Αυστραλία θα επιτίθονταν στη Ρωσία ή την Κίνα από μόνες τους. Πρέπει να δημιουργηθούν συνθήκες στις οποίες δεν θα μπορούν να αποφεύγουν τις στρατιωτικές ενέργειες λόγω των συμμαχικών τους δεσμεύσεων και επειδή μια στρατιωτική σύγκρουση θα επηρέαζε τα δικά τους συμφέροντα.

Οι ΗΠΑ προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν τη Νότια Κορέα (προκαλώντας σύγκρουση με τη Βόρεια Κορέα), την Ταϊβάν και, με λιγότερη επιτυχία, το Βιετνάμ και τις Φιλιππίνες (οι οποίες έχουν επιλύσει διαφορές σχετικά με την κυριαρχία επί των νησιωτικών ομάδων στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας) εναντίον της Κίνας.

Οι εμπρηστές των ρωσικών συνόρων πρέπει να είναι η Βαλτική και η Πολωνία, προσπαθώντας να τορπιλίσουν τη Λευκορωσία, και τη Γεωργία, όπου οι Αμερικανοί προσπαθούν να επαναφέρουν στην εξουσία την αντιπολίτευση, η οποία θεωρεί τον Σαακασβίλι ηγέτη της. Η χρήση των εντάσεων Αρμενίας-Αζερμπαϊτζάν για την πυροδότηση ενός μεγάλου πολέμου στην Υπερκαυκασία δεν αποκλείεται, αλλά μετά την ανάπτυξη ρωσικών ειρηνευτικών δυνάμεων στο Καραμπάχ, αυτή η επιλογή έχει γίνει πολύ πιο δύσκολο να εφαρμοστεί. Συνεχίζονται οι προσπάθειες για να δημιουργήσουν ένταση στην Κεντρική Ασία, αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να διασφαλίσουν τα νωτα τους στο Αφγανιστάν για να το χρησιμοποιήσουν πλήρως, και η Μόσχα έχει μέχρι στιγμής ξεπεράσει την Ουάσιγκτον, αν και όχι κατά πολύ, στις διαπραγματεύσεις της με τους Ταλιμπάν.

Όπως μπορούμε να δούμε, η Ουκρανία είναι ένας βασικός κρίκος σε αυτήν τη στρατηγική, παρέχοντας έναν σύνδεσμο μεταξύ των λευκορωσικών και καυκάσιων θεάτρων των στρατιωτικών επιχειρήσεων. Επιπλέον, το Κίεβο έχει τον ευκολότερο τρόπο να μετατρέψει τις παγωμένες συγκρούσεις σε μια καυτή φάση. Ο ευκολότερος τρόπος για να γίνει αυτό είναι στο Donbass. Τέλος, η ΕΕ εμπλέκεται ήδη στην κρίση της Ουκρανίας, οπότε θα είναι πιο δύσκολο για το Παρίσι και το Βερολίνο να αποφύγουν τη σύγκρουση με τη Ρωσία για την Ουκρανία. Επιπλέον, μπορούμε να περιμένουμε τουλάχιστον στη δυτική Ουκρανία την Πολωνία, η οποία είναι κράτος μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ και τα προβλήματα της οποίας θα είναι ακόμα πιο δύσκολο να αγνοηθούν. Εκτός από την Πολωνία, υπάρχει η ευκαιρία να εμπλακούν οι Βαλτικές χώρες στην κρίση (η ανάπτυξη των αμερικανικών στρατευμάτων, για την οποία οι Βαλτικές μαζί με τους Πολωνούς έχουν πιέσει τόσο πολύ, θα πρέπει να πληρωθεί, αν όχι με χρήματα, τότε με συμμετοχή σε τυχοδιωκτισμούς).

Υπάρχουν ελπίδες ότι η Γεωργία θα υποστηρίξει ενεργά το αντι-ρωσικό μπλοκ πολιτικά (η Τιφλίδα είναι απίθανο να τολμήσει να αναλάβει στρατιωτικές δράσεις μετά το 2008), και επίσης ότι το Καζακστάν θα πάρει μέρος σε μια σύγκρουση πλήρους κλίμακας μεταξύ της Ρωσίας και της Ουκρανίας με οδυνηρό τρόπο, καθώς θα πειραματιστεί με την κατάσταση από μόνο του. Το βορειοδυτικό Καζακστάν είναι μια πρώην χώρα Κοζάνων, και όταν ο Πούτιν μίλησε για τα «δώρα» της Ρωσίας στις διαλυμένες δημοκρατίες, σαφώς δεν είχε υπόψη μόνο την Ουκρανία.

Δεύτερον, η ουκρανική ηγεσία βρίσκεται σε εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση. Ο Zelensky δεν κατάφερε να εξασφαλίσει συνεχή δανεισμό από το ΔΝΤ και δεν υπάρχει τρόπος να καλυφθεί η τρύπα του ενός τρίτου του προϋπολογισμού. Επιπλέον, ως αποτέλεσμα της αποτυχίας των ουκρανικών αρχών να καταπολεμήσουν την πανδημία του κορονοϊού, αυτή η τρύπα κινδυνεύει να αυξηθεί στα 2/3 του προϋπολογισμού, οι επιχειρήσεις χρεοκοπούν, η φορολογική βάση συρρικνώνεται, η αναχώρηση μεταναστών έχει μειωθεί απότομα , όπως και η εισροή ξένου νομίσματος. Οι αντιλαϊκές αρχές προσπαθούν να εδραιώσουν τη θέση τους μεταβαίνοντας σε μια ανοικτή δικτατορία. Η δικτατορία και η τρομοκρατία κατά της αντιπολίτευσης οφείλονται στον «πόλεμο με τη Ρωσία». Οι ακτιβιστές της αντιπολίτευσης κηρύσσονται μαζικά «πράκτορες του Κρεμλίνου» και κατηγορούνται για εσχάτη προδοσία.

Ως αποτέλεσμα, η θέση των ακροδεξιών, που ανέκαθεν υποστήριζαν τον ανοιχτό πόλεμο με τη Ρωσία, ενισχύθηκε. Οι πιο ανόητοι ανάμεσά τους πίστευαν (μερικοί ακόμα) ότι η Ουκρανία θα μπορούσε να κερδίσει έναν τέτοιο πόλεμο.

Οι περισσότεροι, από την άλλη πλευρά, πιστεύουν ότι η Δύση θα υπερασπιστεί σίγουρα το Κίεβο εάν κηρυχθεί επίσημα πόλεμος στη Μόσχα και βοηθήσει να κερδηθεί η σύγκρουση (νικήστε τον πόλεμο για την Ουκρανία). Το μόνο τους πρόβλημα είναι να επιδείξουν απροκάλυπτη επιθετικότητα από την πλευρά της Ρωσίας.

Για το σκοπό αυτό, από την αρχή του έτους, το Κίεβο έχει στραφεί στην τυπική τακτική του αυξανόμενου βομβαρδισμού του Donbass και της οργάνωσης συγκρούσεων στη γραμμή επαφής. Το στοίχημα ήταν ότι αργά ή γρήγορα οι υπερασπιστές του Donbass θα έχαναν το κουράγιο τους και θα ανταποκρινόντουσαν τόσο έντονα που θα μπορούσαν να το περάσουν ως ρωσική επίθεση.

Ταυτόχρονα, άρχισαν να διοχετεύονται πληροφορίες και προπαγάνδα στην ουκρανική κοινωνία. Οι αρχές της Ουκρανίας κατάφεραν το 42% του πληθυσμού να υποστηρίξει μια στρατιωτική λύση στην κρίση του Donbass. Ταυτόχρονα, μόνο το 25% το αντιτίθεται. Επιπλέον, το 37,4% των Ουκρανών πολιτών υποστηρίζει επίσης την επιστροφή της Κριμαίας με βία. Μόνο το 27% είναι εναντίον. Οι προπαγανδιστικές και οι πολιτικές προετοιμασίες του Κιέβου για τον πόλεμο έχουν σχεδόν τελειώσει.

Τρίτον, υπήρξαν ορισμένα γεγονότα που είναι δυσάρεστα για την Ουκρανία και τη Δύση, αλλά είναι απίθανο να αναιρέσουν τον πόλεμο:

1. Η Ρωσία επεσήμανε στη Γαλλία και τη Γερμανία την απροθυμία και την αδυναμία του Κιέβου να εφαρμόσει τις συμφωνίες του Μινσκ και τους κάλεσε να παρέχουν μια πιο εποικοδομητική θέση για τις πλευρές τους. Το Παρίσι και το Βερολίνο αναγνώρισαν σιωπηρά την ανικανότητά τους να αλλάξουν τη θέση του Κιέβου.
2. Το Donbass, σαφώς με τη συγκατάθεση της Μόσχας, διεκδίκησε κρατική υπόσταση στα σύνορα των περιοχών Ντόνετσκ και Λούγκανσκ.
3. Οι αρχές του Ντόνετσκ και του Λουγκάνσκ έδωσαν εντολή στο σώμα της Δημοκρατίας όχι μόνο να απαντήσει στους βομβαρδισμούς, αλλά και να ανοίξει πυρ σε θέσεις της Ουκρανίας «προληπτικά». Η Μόσχα, το Παρίσι και το Βερολίνο παρέμειναν σιωπηλοι για το θέμα αυτό.

Έτσι, το Κίεβο παγιδεύτηκε στη δική του παγίδα. Οι Ουκρανοί "εθελοντές" άρχισαν να αναφέρουν τακτικά απώλειες από «θραύσματα και τραύματα έκρηξης». Στο πλαίσιο αυτό, οι εκρήξεις ναρκών αναφέρονται σε εξαιρετικές περιπτώσεις, ενώ οι ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις υφίστανται κυρίως απώλειες από το πυροβολικό των δημοκρατιών. Μέχρι στιγμής, το Κίεβο δεν εστιάζει ιδιαίτερα σε αυτό, διότι, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, η Ρωσία κατάφερε να πείσει το Παρίσι και το Βερολίνο να παραμείνουν σιωπηλοί στο ουκρανικό ζήτημα.

Αλλά, πρώτον, οι ΗΠΑ θα προσπαθήσουν προφανώς να πιέσουν τους συμμάχους τους σε αντιρωσικές δηλώσεις στην τρέχουσα σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ όσο το δυνατόν περισσότερο. Δεύτερον, το Κίεβο δεν μπορεί να αγνοήσει την τρέχουσα κατάσταση για πολύ καιρό. Οι ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις έχουν συνηθίσει να βομβαρδίζουν το Ντόνμπας σχεδόν ατιμωρητα. Η σημερινή κατάσταση είναι εξαιρετικά ανησυχητική για το προσωπικό των μονάδων που δέχονται πυρά από το δημοκρατικό πυροβολικό. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι περισσότεροι από τους άνδρες των Ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων είναι μισθοφόροι που έχουν αποφασίσει ότι η κατανάλωση οινοπνεύματος και η διασκέδαση με τη μορφή βομβαρδισμού κατοικιών είναι πιο ενδιαφέρουσα από την επιλογή της καλλιέργιας φράουλας στην Πολωνία. Υπέγραψαν σύμβαση με την AFU για να σκοτώσουν για χρήματα (αν είναι τυχεροί, και να ληστέψουν) και όχι για να πεθάνουν.

Το να κάθονται στα χαρακώματα κάτω από τα πυρά τελικά υποβαθμίζει τον ουκρανικό στρατό από άποψη ηθικού. Εάν αυτός δεν σταλεί εγκαίρως για επίθεση, θα μπορούσε να υποχωρήσει σε άτακτη φυγή. Επιπλέον, οι Ναζί και άλλοι ακραίοι εθνικιστές δεν θα κατανοήσουν τις αρχές εάν υιοθετήσουν παθητική στάση.

Έτσι, η συνολική διπλωματική, στρατιωτική, πολιτική, χρηματοοικονομική και οικονομική κατάσταση απαιτεί από τις αρχές του Κιέβου να εντείνουν τις επιχειρήσεις μάχης στο Donbass. Παρεμπιπτόντως, οι Αμερικανοί δεν δίνουν δεκάρα για το αν η Ουκρανία θα κρατήσει για κάποιο χρονικό διάστημα ή αν θα γίνει κομμάτια σε μια στιγμή. Πιστεύουν ότι θα κερδίσουν από οποιοδήποτε αποτέλεσμα. Μόνο η προσωπική αναποφασιστικότητα του Zelensky και ορισμένων συμβούλων του σήμερα αποτρέπει το Κίεβο από το να αποδεσμεύσει γρήγορα τη σύγκρουση στο Ντόνμπας. Αλλά η δειλία είναι κακός σύμβουλος. Σήμερα ο Zelensky φοβάται περισσότερο τον πόλεμο και αύριο θα φοβάται περισσότερο μην τυχόν και οι Ναζί βάλουν φωτιά στην πόρτα του γραφείου του.

Επιπλέον, το επίσημο Κίεβο εξακολουθεί ένα καθεστώς προκλήσεων, όχι μόνο στη γραμμή επαφής Donbass, αλλά και στα σύνορα με την Κριμαία, όπου διεξάγονται προκλητικές ασκήσεις. Η πρόκληση είναι ένα δίκοπο όπλο. Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής υστερίας, τα γεγονότα ξεφεύγουν εύκολα από τον έλεγχο και αρχίζουν να αναπτύσσονται σύμφωνα με τον δικό τους αλγόριθμο (που δεν υπολογίζεται από τους προβοκάτορες). Όσο μεγαλύτερες είναι οι εντάσεις, τόσο μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος τυχαίας σύγκρουσης, που πυροδοτεί μια μεγάλη ανάφλεξη.

Γι’ αυτό οι περισσότεροι παρατηρητές σήμερα μιλούν για υψηλό κίνδυνο να ξεκινήσει η Ουκρανία ολοκληρωτικές εχθροπραξίες. Όπως έγραψε η Barbara Tuckman για το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου στα Όπλα του Αυγούστου, «κανείς δεν ήθελε πόλεμο. Ο πόλεμος ήταν αναπόφευκτος».

Σε τελική ανάλυση, είναι από καιρό σαφές σε όλους ότι η κρίση της Ουκρανίας δεν μπορεί να επιλυθεί ειρηνικά. Η Ουκρανία δεν είναι έτοιμη για αυτό. Επομένως, το ζήτημα του πολέμου είναι μόνο θέμα χρόνου και τόπου που επιλέγουν τα ενδιαφερόμενα μέρη.

Πηγή: Γκουέρνικα (από Donbass Insider)

Και μια ακόμη (ξεχασμένη πια) πτυχή της ένοπλης σύγκρουσης στην πρώην ανατολική Ουκρανία, εδώ:

Με νεκροκεφαλές των SS οι Ουκρανοί κομάντο που προωθούνται στο μέτωπο!

 

Σφοδροί βομβαρδισμοί χθες στο Λουγκάνσκ

Βίντεο που κάνουν τον γύρο του διαδικτύου δείχνουν κομάντο του ουκρανικού Στρατού (όχι παραστρατιωτικούς) σε μεταγωγικό ελικόπτερο να μεταφέρονται στο μέτωπο και να έχουν επάνω τους τις νεκροκεφαλές των SS! 

Αυτό είναι άλλο ένα δείγμα των νεοναζί που στηρίζουν και αποτελούν την αιχμή του δόρατος του ουκρανικού καθεστώτος το οποίο συνεχώς πριμοδοτεί η δύση και κυρίως η αμερικανική κυβέρνηση Μπάιντεν, για να επιτεθεί εναντίον των δημοκρατιών της Νέας Ρωσίας. 

Άλλωστε και η νόμιμη κυβέρνηση Γιανουκόβιτς ανατράπηκε κυρίως από τους νεοναζί του «δεξιού τομέα», οι οποίοι χρησιμοποιήθηκαν από δυτικές υπηρεσίες πληροφοριών.

Χθες το βράδυ υπήρξαν σφοδροί βομβαρδισμοί εναντίον της Δημοκρατίας του Λουγκάνσκ από τους Ουκρανούς και συγκεκριμένα από την 59η και την 82η μεραρχία του ουκρανικού Στρατού. 

Σύμφωνα με αξιωματούχους της Δημοκρατίας του Λουγκάνσκ, οι δυνάμεις τους απάντησαν δυναμικά και κατάφεραν και απέτρεψαν οποιαδήποτε σκέψη ουκρανικής επίθεσης. Παρ’ όλα αυτά όπως σημειώνουν ήταν η πρώτη φορά από τον Ιούλιο που χρησιμοποιήθηκαν όλμοι των 122 χιλιοστών, συγκεκριμένα 16 στον αριθμό σε μία σαφή κλιμάκωση από πλευράς των Ουκρανών. 

Με όποιον δάσκαλο (Καλύβας) καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις (Μητσοτάκης)

 

 

 Ο λαός μας (ο οποίος έχει την τιμή να τον κυβερνάει ο κ.Μητσοτάκης) έχει την άποψη πως “με όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις”.  Στο πεδίο της Ιστορίας ο κ.Μητσοτάκης φαίνεται να έχει δάσκαλο. Τον “σημαντικό μας ιστορικό” – όπως τον αποκάλεσε στην συνέντευξή του στο Βήμα, 28/3/2021 –  Στάθη Καλύβα. Ο τελευταίος, μάλιστα, όπως πάλι ο πρωθυπουργός μάς αποκάλυψε, εκμυστηρεύτηκε στον κ.Μητσοτάκη “ποιο  είναι το διακύβευμα για τα επόμενα 100 χρόνια” για την Ελλάδα: “Η ευτυχία”…    

Μετά από τέτοια εμβρίθεια σκέψης ελάτε, λοιπόν, να “ευτυχήσουμε”. Η διαδρομή, αν ακολουθήσουμε το υπόδειγμα του “σημαντικού μας ιστορικού”, περνάει από τη «δικαιολόγηση» των Ταγμάτων Ασφαλείας και φτάνει μέχρι το ξέπλυμα της χούντας. Μιλάμε για τον δρόμο της «αναθεώρησης» της Ιστορίας. Όχι επί τη βάσει στοιχείων, έρευνας, μαρτυριών, αξιόπιστων πηγών, διασταύρωσης. Όχι, δηλαδή, με όρους Επιστήμης.

Αυτή η ανασκολόπιση, που η «αντικειμενικότητά της» εδράζεται στην τακτική να παίρνει ορισμένα πραγματικά γεγονότα και να τα ρίχνει στο μίξερ της διαστρέβλωσης σαν άλλοθι του

εκκωφαντικού της ψεύδους, έχει μια αποστολή: Το ξαναγράψιμο της Ιστορίας με τρόπο που ό,τι αμφισβητεί το καθεστώς κυριαρχίας της αστικής τάξης θα συκοφαντείται και ό,τι ξεπλένει την δικτατορία του κεφαλαίου θα καθαγιάζεται.

Ο πρωθυπουργός μας, που μας έχει συστηθεί και ως εξι μηνών εξόριστος από την χούντα, φαίνεται να λιγώνει μπροστά σε αυτή την εκδοχή του “σημαντικού μας ιστορικού” για την Ιστορία. 

Πάμε, λοιπόν, να δούμε περί τίνος πρόκειται:  

«Ο Στάθης Καλύβας είναι καθηγητής Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Yale των ΗΠΑ, ενώ έχει διδάξει και σε άλλα αμερικανικά και ευρωπαϊκά πανεπιστήμια και ινστιτούτα. Η έρευνά του για τους εμφυλίους πολέμους έχει χρηματοδοτηθεί από το Harry Frank Guggenheim Foundation, το United States Peace Institute (Ινστιτούτο χρηματοδοτούμενο από το αμερικανικό Κογκρέσο), τη Folke Bernadotte Academy (χρηματοδοτούμενη από τη σουηδική κυβέρνηση) και από το Ίδρυμα Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης»  («23+Παθιασμένα ψέματα για τον ένοπλο λαικό αγώνα 1941-1949», Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ, Σύγχρονη Εποχή).

    Πριν φτάσουμε σε ένα επετειακό «επιστημονικό κατόρθωμα» του εν λόγω, δηλαδή στον εκθειασμό εκ μέρους του 50 χρόνια μετά την επιβολή της της επταετούς χούντας των συνταγματαρχών – όπως συνέβη από τις στήλες της «Καθημερινής» στις 18/6/2017 σε άρθρο του υπό τον τίτλο «Μια παράδοξη κληρονομιά» – θα πάρουμε μια γεύση από προηγούμενα «επιστημονικά του ανδραγαθήματα».

    Αυτός, λοιπόν, ο Καλύβας, μαζί με έναν άλλον (Μαραντζίδης), από την εκπνοή του προηγούμενου αιώνα – και από τις αρχές του νέου πιο μαχητικά – ανέλαβαν την αναθεώρηση της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Ασφαλώς δεν είναι του παρόντος να ανατρέξει κανείς σε όλες τις πλευρές του εγχειρήματός τους. Ορισμένες επισημάνσεις όμως είναι απαραίτητες για να φανεί η κατεύθυνση και ο προσανατολισμός τους.

• Το 2004 οι δύο αυτοί κύριοι εγκαινίασαν έναν διάλογο μέσα από την εφημερίδα τα «Νέα» όπου προέβαλαν επιτακτικά την ανάγκη η σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας να αναθεωρηθεί. Το εναρκτήριο λάκτισμα το έδωσαν με κοινό άρθρο στο φύλλο της 20-03-2004 όπου μεταξύ άλλων έγραφαν:

«Ώριμη για διερεύνηση είναι πλέον και η ιδέα πως η συνεργασία με τον εχθρό δεν ήταν πραγματικά ελληνικό φαινόμενο, πως μόνο λίγοι “καιροσκόποι” έπαιρναν εντολές από τους Γερμανούς. Το όλο ζήτημα της ελληνικής συνεργασίας θα αποτελέσει αντικείμενο συνεδρίου που θα πραγματοποιηθεί το ερχόμενο καλοκαίρι. Είναι σαφές όμως ότι οι Έλληνες εργάστηκαν πλάι στους Γερμανούς για πολλούς λόγους: ένας είναι το κοινό αντικομμουνιστικό μένος, ένας άλλος ο φόβος των Βουλγάρων (στον Βορρά) και ένας τρίτος το μίσος και ο φόβος του EAM/ΕΛΑΣ».

    Δηλαδή: Όλες αυτές οι προδοτικές συμμορίες – κι ανάμεσά τους η κορυφαία, τα Τάγματα Ασφαλείας – που… «εργάστηκαν» πλάι στους ναζί, δεν είχαν καμία σχέση με την προδοσία της πατρίδας και του ελληνικού λαού. Δεν ήταν προδότες και δοσίλογοι. Ήταν «απλώς» αντικομμουνιστές, ήταν «απλώς» αντιεαμίτες και – γιατί όχι – πατριώτες αφού ήθελαν να αντιμετωπίσουν τον Βούλγαρο κατακτητή!!! Άλλωστε μπροστά στο Βούλγαρο κατακτητή γιατί να μη συνεργάζεται κανείς με τον Γερμανό ναζί κατακτητή; (!!!).

• Το συνέδριο που προανήγγειλαν αυτοί οι κύριοι έγινε και τα πρακτικά του κυκλοφόρησαν σε βιβλίο με τον τίτλο «Οι άλλοι καπετάνιοι». Τι ήταν οι άλλοι καπετάνιοι; Μας το λέει ο Μαραντζίδης στην εισαγωγή του βιβλίου:

«Στον όρο άλλοι καπετάνιοι – γράφει- συμπεριλαμβάνονται όσοι κατά τα χρόνια της Κατοχής ηγούνται κάποιας μικρής ή μεγάλης ομάδας ένοπλων ανδρών και ήρθαν αντιμέτωποι με το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ με τη στάση και τη δράση τους. Κάτω από τον τίτλο του αντικομουνιστή ενόπλου παρουσιάζονται τρεις βασικές κατηγορίες καπεταναίων: α) αυτοί οι οποίοι συμμετείχαν σε αντιστασιακές οργανώσεις πολεμώντας μέχρι το τέλος της Κατοχής σε έναν διμέτωπο αγώνα ενάντια στους στρατούς κατοχής και από το 1943 ενάντια στο ΕΑΜ/ΕΛΑΣ β) όσοι συνεργάσθηκαν αμέσως με τις δυνάμεις κατοχής συγκροτώντας ένοπλα σώματα, όπως ο Πούλος και γ) αυτοί που, ξεκινώντας να δημιουργήσουν αντιστασιακές ομάδες, οδηγήθηκαν μέσω της εμφύλιας σύγκρουσης του 1943-1944 σε σταδιακή συνεργασία με τους Γερμανούς, αναγορεύοντας σε σημαντικότερο παράγοντα τον κίνδυνο κυριαρχίας του ΕΑΜ και του ΚΚΕ στο μεταπολεμικό πολιτικό σκηνικό».

    Με άλλα λόγια: Όσοι πρόδωσαν δεν πρόδωσαν γιατί ήταν φασίστες, ή γιατί θέλησαν να ωφεληθούν από τις δυνάμεις κατοχής. Όλοι αυτοί δεν ήταν προδότες. Ήταν «απλώς» αντικομουνιστές! Κι όσοι δεν ξεκίνησαν από την αρχή με σκοπό να συνεργαστούν με τον κατακτητή, στη συνέχεια… υποχρεώθηκαν να συνεργαστούν με ευθύνη του ΕΑΜ!!! Ιδού, συνεπώς, ο αντικομμουνισμός σαν δικαιολογητική βάση του δοσιλογισμού! 

• Ο Καλύβας, αφιερωμένος στο καθήκον του να παραδώσει άσπιλο και αμόλυντο στους νεώτερους Έλληνες τον δοσιλογισμό επί Κατοχής, σε άρθρο του με τίτλο «Το “ταμπού” του δοσιλογισμού» (Βήμα, 24/12/2006) μας εξηγεί ότι αυτή ροπή των δοσίλογων προς την προδοσία προέκυψε ένεκα

«μιας ευρείας τρομοκρατικής εκστρατείας που εξαπέλυσε το ΕΑΜ και που είχε ως αποτέλεσμα την εξώθηση ενός σημαντικού τμήματος του πληθυσμού σε συνεργασία με τους Γερμανούς…».

    Τουτέστιν, οι δοσίλογοι δεν ήταν δοσίλογοι, τρομοκρατημένοι από το ΕΑΜ καλοί άνθρωποι ήταν, που «εξωθήθηκαν» (από το ΕΑΜ!) στην προδοσία…  

• Ο ίδιος αυτός λαμπρός επιστήμων για να κατοχυρώσει τον ισχυρισμό του περί «τρομοκρατών» κομμουνιστών που… εξωθούσαν άλλους καλούς ανθρώπους στον δοσιλογισμό, φέρνει σαν απόδειξη εξαιρετικές πηγές.

    Μια από αυτές  βρίσκεται στο πόνημά του «Κόκκινη τρομοκρατία: Η βία της Αριστεράς στην Κατοχή» (περιλαμβάνεται στο συλλογικό βιβλίο «Μετά τον πόλεμο», εκδόσεις Αλεξάνδρεια) και δεν είναι άλλη από τις καταδικαστικές εναντίον αγωνιστών αποφάσεις του Εφετείου Ναυπλίου. Τι δεν λέει ο εξαίρετος επιστήμων;

Ότι η «ιστορική πηγή» του, δεν είναι άλλη από τις αποφάσεις ενός δικαστηρίου σκοπιμότητας που με χαλκευμένες κατηγορίες καταδίκασε εκατοντάδες κομμουνιστές και αγωνιστές του ΕΑΜ για «εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου» κατά τα ειωθότα της μεταβαρκιζιανής περιόδου…

• Ο Καλύβας μαζί με τον άλλον (Μαραντζίδης) σε επόμενο πόνημά τους («Τα εμφύλια πάθη, 23 ερωτήσεις και απαντήσεις για τον Εμφύλιο, εκδόσεις Μεταίχμιο) έχουν αξιομνημόνευτης αντικειμενικότητας απαντήσεις στο «γιατί» της απήχησης του ΕΑΜ στον ελληνικό λαό. Μεταξύ άλλων λόγων, όπως λένε, πολλοί Έλληνες προσχώρησαν στο ΕΑΜ

«γιατί απλούστατα δεν είχαν άλλη επιλογή, καθώς το ΕΑΜ δεν δίσταζε να τιμωρήσει παραδειγματικά όσους παράκουαν τις εντολές του».

    Δεν ήταν, δηλαδή, ότι «το ΕΑΜ μας έσωσε από την πείνα, θα μας σώσει κι από τη σκλαβιά», όπως τραγουδούσε ο λαός, ήταν η… τιμωρητική συμπεριφορά του ΕΑΜ να θέλει να κάνει τους Έλληνες με το ζόρι… πατριώτες! Τέτοια άποψη έχουν για τον πατριωτισμό του ελληνικού λαού οι δυο καθηγητάδες. 

• Κι αφού δεν έκανε αντίσταση το ΕΑΜ, τότε ποιος έκανε; Κι εδώ η απάντηση του Καλύβα (και του άλλου) είναι σαφέστατη όσον αφορά την ψευδολογία, τη διαστρέβλωση και την καθεστωτική αγιαστούρα:

«Η ύπαρξη της εξόριστης κυβέρνησης στη διάρκεια του πολέμου – γράφουν – έδωσε στη χώρα διπλωματική και θεσμική συνέχεια, καθιστώντας τη μέρος του συμμαχικού κόσμου και επιτρέποντάς της να σταθεί δίπλα στους νικητές…» (ο.π.)

    Καταλάβατε; «Αγωνιστές» οι άκαπνοι στο Κάιρο και τα παλατιανά απολειφάδια που την κοπάνησαν μαζί με τον χρυσό της χώρας για τα Λονδίνα και… κατσαπλιάδες οι κομμουνιστές που οργάνωσαν το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ.     

• Εν πάση περιπτώσει, όμως, σε αυτόν τόπο το ΕΑΜ έκανε αντίσταση. Τι γνώμη έχει ο Καλύβας (και ο άλλος) γι’ αυτή την αντίσταση; Πάρτε βαθιά ανάσα:

«Ένα κρίσιμο ερώτημα είναι αν η αντίσταση ωφέλησε ή έβλαψε τη χώρα. Συνέβαλε, για παράδειγμα, στην ήττα του Άξονα στο Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο;… Οι λίγες χιλιάδες γερμανικές απώλειες… δεν αποτέλεσαν ουσιαστική προσφορά και με κανέναν τρόπο δεν ισοσκελίζουν, ούτε καν πλησιάζουν σε απόσταση, τις ελληνικές απώλειες… Οι ζημιές στις υποδομές της χώρας υπήρξαν τεράστιες και πολλές προκλήθηκαν από την ίδια την Αντίσταση (…) ιδιαίτερα η ένοπλη αντίσταση ενίσχυσε τη συνεργασία με τους κατακτητές αντί να την περιορίσει και ταυτίστηκε με έναν εμφύλιο πόλεμο που οδήγησε σε νέες μεταπολεμικές εμφυλιακές συγκρούσεις…» (ο.π.)

    Πρόκειται για θαύμα!

• Ο Γοργοπόταμος και το Κούρνοβο δεν ήταν αντίσταση, ήταν πράξεις βλαπτικές για τις υποδομές της χώρας!
• Ο ΕΛΑΣ δεν έπρεπε να καθηλώσει έως και 12 μεραρχίες ναζί στην Ελλάδα συμβάλλοντας στην αντιφασιστική νίκη.
• Ο ΕΛΑΣ δεν έπρεπε να έχει απελευθερώσει τα ¾ της χώρας πριν ακόμα φύγουν οι ναζί.
• Το ΕΑΜ δεν έπρεπε να ματαιώσει με τις ηρωικές διαδηλώσεις την υποχρεωτική επιστράτευση των Ελλήνων στα Νταχάου.
• Δεν έπρεπε να διασώζει τους Εβραίους.
• Δεν έπρεπε να ακυρώνει την επέκταση της βουλγαρικής κατοχής.
• Δεν έπρεπε να δίνει τη μάχη των συσσιτίων ώστε να μην πεθάνουν κι άλλες εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων από την πείνα.
• Όσο, δε, για τον εμφύλιο, δεν ευθύνεται η ανελέητη ταξική επίθεση της άρχουσας τάξης σε συνεργασία με τα αποβράσματα που ξέβρασε η Κατοχή, ευθύνονται εκείνοι που πήραν τα όπλα ενάντια στον κατακτητή. Και γιατί ευθύνονται, μα διότι πήραν τα όπλα! Και τι έπρεπε να κάνουν; Να κάτσουν στ’ αυγά τους! Και εδώ στην Ελλάδα, και στη Γιουγκοσλαβία, και στη Γαλλία παντού!

    Μόνο που αυτή δεν είναι καινούργια Ιστορία. Είναι η ιστορία όπως επιχείρησαν να την γράψουν τα κηρύγματα του  Τσολάκογλου. Αυτά που λέει σήμερα ο Καλύβας (και ο άλλος), τα ίδια έλεγε τότε ο Τσολάκογλου.

• Και για τα Τάγματα Ασφαλείας; Τι λέει ο Καλύβας για τα Τάγματα Ασφαλείας; Ξαναπάρτε βαθιά ανάσα:

«Η κυβέρνηση Ράλλη αντιλαμβανόμενη ότι η έκβαση στα μέτωπα του Β’ Παγκοσμίου πολέμου θα οδηγούσε σχετικά σύντομα στην αποχώρηση των Γερμανών… μετέβαλλε τις προτεραιότητές της. Η διασφάλιση της δημόσιας τάξης στις πόλεις και στην ύπαιθρο και η προστασία του κοινωνικού καθεστώτος αποτέλεσε τη στιγμή εκέινη την υπ’ αριθμό ένα έγνοια της. Στο πλαίσιο αυτό, δημοσιεύτηκε στις 18 Ιουνίου 1943, ο νόμος για την ίδρυση των Ταγμάτων Ασφαλείας». (ο.π)

    Είδατε γιατί ήταν απαραίτητα τα Τάγματα Ασφαλείας που ορκίζονταν πίστη στον Χίτλερ; Μα, καλέ, για την τήρηση της δημόσιας τάξης (!) και φυσικά για την «προστασία του κοινωνικού καθεστώτος»! Ήταν, βλέπετε, ζήτημα προτεραιοτήτων: Αν για να διατηρηθεί το καθεστώς της πλουτοκρατίας πρέπει να φτιαχτούν τάγματα ένοπλων δοσίλογων στην υπηρεσία των ναζί, τότε να φτιαχτούν! Ετσι κύριε Καλύβα;    

    Εδώ, φυσικά, σας οφείλουμε ένα ευχαριστώ για την ομολογία σας: Τέτοιο που ήταν και είναι το κοινωνικό καθεστώς τους, τέτοιοι απολογητές του καθεστώτος που είναι οι Καλύβες (και ο άλλος), τέτοιους προστάτες θα έχουν του κοινωνικού καθεστώτος τους: Ταγματασφαλίτες.

***  

    Αυτή η σαβούρα, λοιπόν, του έσχατου αντικομμουνισμού, μέσω του οποίου – όπως σημειώνει ο ιστορικός Γιώργος Μαργαρίτης – «ο ναζισμός όχι μόνο αθωώνεται αλλά αξίζει να ακολουθήσει κανείς τα ίχνη του», που φτάνει στο σημείο να αθωώνει και τα ναζιστικά ολοκαυτώματα και τους ντόπιους συνεργάτες των ναζί, μιας και κατά ορισμένους όλα αυτά δεν ήταν παρά …αντίποινα και αντανακλαστικές κινήσεις την ευθύνη των οποίων φέρει η δράση του ΕΛΑΣ (!), πέρασε από την «δικαιολόγηση» των Ταγμάτων Ασφαλείας στο μακιγιάρισμα της χούντας των συνταγματαρχών.

    Μικρή η απόσταση, θα πείτε. Ειδικά για κάποιον που εξηγεί τα Τάγματα Ασφαλείας σαν «προτεραιότητα» των Κουίσλινγκ για την «προστασία του κοινωνικού καθεστώτος», να φτάνει στο να εκθειάζει την «παράδοξη κληρονομιά» της χούντας των (και ταγματασφαλίτη) Παπαδόπουλου,  Παττακού, Μακαρέζου, Ιωαννίδη. Σωστό.

    Ας πάρουμε μια γεύση, λοιπόν, από το άρθρο του Καλύβα, που βρήκε τόσο φιλόξενη θέση στην Καθημερινή (όλο εδώ: http://www.kathimerini.gr/914382/opinion/epikairothta/politikh/mia-parado3h-klhronomia), την εφημερίδα που προ δεκαπενταετίας σε αφιέρωμά της τη χούντα του Μεταξά:

«Ένα από τα πιο ευαίσθητα ζητήματα που σχετίζονται με την ερμηνεία και την αποτίμηση της δικτατορίας είναι το θέμα της λαϊκής αποδοχής της. Δεν υπάρχουν ασφαλείς δείκτες για να μετρηθεί, όμως αρκετοί αντικειμενικοί παρατηρητές της εποχής κάνουν λόγο για μια επιφανειακή μεν αλλά πλατιά αποδοχή. Πράγματι, η δικτατορία ταυτίστηκε με μια εποχή μεγάλης οικονομικής ανόδου και αισιοδοξίας, με την κορύφωση ουσιαστικά του μεταπολεμικού ελληνικού οικονομικού θαύματος. Η χώρα αστικοποιήθηκε, η οικοδομική δραστηριότητα γνώρισε δόξες, το οδικό δίκτυο επεκτάθηκε, ο εξηλεκτρισμός της χώρας ολοκληρώθηκε και πραγματοποιήθηκαν μεγάλης κλίμακας ξένες επενδύσεις. Παρά τις αυταρχικές πρακτικές του καθεστώτος, πολλές τέχνες άνθησαν και η νεολαία προσέγγισε μαζικά τα δυτικά πρότυπα διασκέδασης, κατανάλωσης και ζωής. Η κοινωνία του 1974 μικρή σχέση είχε με αυτή του 1964. Η διαδικασία κοινωνικού εκσυγχρονισμού είχε, βέβαια, ξεκινήσει πριν από τη δικτατορία, αλλά εκείνη την επιτάχυνε γνωρίζοντας πως η αποδοχή της εξαρτιόταν σε μεγάλο βαθμό από την οικονομική ανάπτυξη και ενισχύοντας την τάση των ανθρώπων για αναζήτηση της ευτυχίας στην ιδιωτική σφαίρα (…). Η δικτατορία ξεπεράστηκε εύκολα και γρήγορα. Ισως γιατί υπήρξε ένα μικρό διάλειμμα δίχως μεγάλη σημασία. Ισως γιατί μας θυμίζει κάποιες ενοχλητικές πτυχές της Ιστορίας που προτιμάμε να βάζουμε στην άκρη. Ισως πάλι, γιατί χωρίς αυτήν, ο πολιτικός και κοινωνικός εκσυγχρονισμός της χώρας να είχε απαιτήσει πολύ πιο μακρόχρονες και επίπονες διαδικασίες. Η δικτατορία είναι σαν ένα από αυτά τα μεγάλα παλιά έπιπλα που δεσπόζουν σε ένα δωμάτιο τόσο πολύ που δεν τα παρατηρούμε ποτέ».

    Αλήθεια, τι να πρωτοθαυμάσει κανείς!

• Την «πλατιά αποδοχή» της χούντας, που προφανώς εκδηλώθηκε στο αδικαίωτο μυριόστομο μεταπολιτευτικό αίτημα «δώστε τη χούντα στο λαό» άμα τε και αναμετάξυ των «σεσημασμένων» της Γυάρου, της Μπουμπουλίνας, του Ωρωπού, των γυναικείων φυλακών Αβέρωφ…
• Τις «πολλές τέχνες (που) άνθησαν», όπως την «τέχνη» να στέλνεις στην εξορία τον Ρίτσο και τον Θεοδωράκη, να στέλνεις στην σιωπή τον Σεφέρη, να στέλνεις τον λογοκριτή και τον χαφιέ από «Το μεγάλο μας τσίρκο» μέχρι την «Απανεμιά», την ώρα που οργανώνεις «εθνοσωτήριες» γελοιότητες στο Παναθηναικό Στάδιο…
• Την «επιτάχυνση» του «πολιτικού και κοινωνικού εκσυγχρονισμού» και την «ενίσχυση της τάσης των ανθρώπων για αναζήτηση της ευτυχίας στην ιδιωτική σφαίρα» (!) αφού μάλλον οι δολοφονίες του Ελή, του Κομνηνού, του Μυρογιάννη, της Καλαβρού, του Μανδηλαρά, του Χαλκίδη, του Τσαρουχά, το σακάτεμα του Μουστακλή, η αποτυπωμένη κτηνωδία στο σώμα του Κάππου, δεν συνιστούσαν πολιτικό και κοινωνικό πισωγύρισμα, αλλά ένα ελαφρύ ξεστράτημα κατά την «αναζήτηση της ευτυχίας στην ιδιωτική σφαίρα»…
• Το «εύκολο και γρήγορο ξεπέρασμα» της δικτατορίας συγκρινόμενο με εκείνο το 40% της Κύπρου που παραμένει ξεροκέφαλα, 43 χρόνια τώρα, σε κατάσταση χουντικής προδοσίας…
• Το ότι η δικτατορία «υπήρξε ένα μικρό διάλειμμα δίχως μεγάλη σημασία» αφού τι σημασία έχει εκείνος ο κατάλογος των 7.840 ονομάτων που καταρτίστηκε με τη συμβολή του Συνδέσμου Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αγωνιστών (ΣΦΕΑ) και περιλαμβάνει όσους βίωσαν τη χούντα στη ζωή τους σαν ένα «μικρό διάλειμμα» φυλακίσεων και εξοριών…
• Την ευδαιμονία για τη «νεολαία (που) προσέγγισε μαζικά τα δυτικά πρότυπα διασκέδασης» έχοντας σαν αξεσουάρ της εκδυτικοποιησής της ένα τανκ στην πύλη του Πολυτεχνείου…

    Και πως να μη θαυμάσει κανείς την τέτοια «ιστορική» εκπόρνευση που παριστάνει την  «επιστήμη» όταν έχει βυθιστεί σε τέτοιο καθεστωτικό βούρκο σε σημείο που θέλει να ξεπλύνει τον φασισμό ανασύροντας την γελοιότητα περί «οικονομικού θαύματος» ή την τρισγελοιότητα ότι «η χούντα έφτιαξε δρόμους»!

***

    Ο Βάρναλης το περιέγραφε έτσι:

Και συ, τσούλα των δήμιων, Επιστήμη,

της Αλήθειας εσχάτη τεφροδόχα,

και συ, πρόστυχη Πένα και ψοφίμι,

του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα!

    Άλλως πως:

    Η ιστορική άγνοια αποτελεί λίπασμα για την πολιτική αφασία. Ο φασισμός γίνεται «ελκυστικός» έτσι: Πατώντας πάντα στο έδαφος της αφασίας και της άγνοιας.

    Το κράτος μας με τους θύλακες της αέναης και μηδέποτε συντελούμενης «αποχουντοποίησης», συμπεριλαμβανομένων αφενός των εκπροσώπων της «τσούλας των δημίων, Επιστήμης», αφετέρου μερίδας της «τέταρτης εξουσίας» που υπηρετεί τον βούρκο, έχει κάθε λόγο να καλλιεργεί την αφασία και την άγνοια, ώστε έτσι να κρατά πάντα ζεστό τον κόρφο που επωάζει τα «φίδια» του.

    Πάνω σε αυτό το έδαφος, της καλλιεργούμενης άγνοιας και της αφασίας, της ιστορικής παραχάραξης και της μαζικού τύπου πολιτικής λοβοτομής, αναπτύσσονται σήμερα οι γνωστές θεωρίες για το «πόσο καλύτερα ήταν τα πράγματα επί χούντας»…

    Η αλήθεια, φυσικά, είναι ότι δεν υπάρχει χούντα – στην Ελλάδα και οπουδήποτε στον κόσμο – που να μην είναι κυλισμένη στο αίμα της τρομοκρατίας και των δολοφονιών. Στην αγριότητα των ανά τον κόσμο «ΕΑΤ – ΕΣΑ». Στην ταξική βαρβαρότητα και στο βούρκο της διαφθοράς.

    Όσον αφορά στο τελευταίο, στο ζήτημα της διαφθοράς, της βρωμιάς και της δυσωδίας, με τους «ημέτερους» συνταγματάρχες είχαμε εκείνη ακριβώς τη διαφθορά και εκείνη την «τιμιότητα» που άρμοζε στη γελοιότητά τους:

• Ήταν τόσο γελοίοι όσο και οι κομπίνες τους στην υπόθεση με τα «κρέατα του Μπαλόπουλου». Ήταν τόσο αντιφαυλοκράτες όσο και οι «τακτοποιήσεις» των γαμπρών του Παττακού, των αδερφών του Παπαδόπουλου και των ίδιων των πραξικοπηματιών που «νομοθέτησαν» τον… διπλασιασμό των μισθών τους.
• Σημειώστε: Μια από τις πρώτες πράξεις των χουνταίων ήταν να δώσουν αυξήσεις στον… εαυτό τους. Με τον Αναγκαστικό Νόμο 5/1967, οι «Παπαδόπουλοι» φρόντισαν να υπερδιπλασιάσουν τον μισθό του πρωθυπουργού από τις 23.600 στις 45.000 δραχμές και των υπουργών και υφυπουργών από τις 22.400 στις 35.000 δραχμές. Αυτοί ήταν που κατέβασαν τα τανκς για να σώσουν την Ελλάδα από την «φαυλοκρατία»…
• Ήταν τόσο «τίμιοι» και αντικομφορμιστές όσο και οι τρεις βίλες του Παπαδόπουλου: Μια στο Ψυχικό, μία στην Πάρνηθα και μια Τρίτη στο Λαγονήσι (η τελευταία ήταν προσφορά του Ωνάση).
• Ήταν τόσο «πατριώτες» που – εκτός του μέγιστου εγκλήματος κατά της Κύπρου – το βοούν και οι ληστρικές συμβάσεις με«Litton», «Μακντόναλντ», «Τομ Πάππας» και «Ζήμενς» – πάντα η… «Ζήμενς».
• Ήταν τόσο θεομπαίχτες που έφτασαν να βουτάνε λεφτά ακόμα και από το… παγκάρι! Γνωστή η ιστορία με την ανέγερση του «θαυματουργού» (καθότι… αόρατος) Ναού του Σωτήρος. Μόνο από εκεί, από έναν προϋπολογισμό ύψους 450 εκατομμυρίων, φαγώθηκαν τα 400…).

    Αλλά αφού εκτός από τα φασιστοειδή του «εγέρθητου» βρέθηκε και κοτζάμ καθηγητής του Yale να αρθρογραφεί αναπαράγοντας το τόσο γελοίο όσο και «προσφιλές» τροπάρι περί του δήθεν «οικονομικού θαύματος» επί χούντας των συνταγματαρχών, ας υπενθυμίσουμε την πραγματικότητα (τα παρακάτω στοιχεία είδαν για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας το 1975. Πηγή: Journal of the Hellenic Diaspora Vol 2 -1975-, Permanent URL:http://hdl.handle.net/10066/4929. Για αναλυτικότερη ενημέρωση στην επισκόπηση του Βασίλη Καρίφη, «Η ελληνική οικονομία κατά τη διάρκεια της δικτατορίας (1967 – 1974)», στο «greekjunda.blogspot.com»):   

     1) Το δημόσιο χρέος από 32 δισ. δραχμές το 1966 εκτινάχτηκε στα 87,5 δισεκατομμύρια δραχμές τον Ιανουάριο του 1973 ενώ το 1974 απογειώθηκε στα 114 δισ. δραχμές. Δηλαδή ήταν τέτοιο το έγκλημα που συντελέστηκε στην ελληνική οικονομία επί χούντας ώστε το δημόσιο χρέος υπερτριπλασιάστηκε! Το επίτευγμα της χούντας ήταν τέτοιο που δεν μπορούσε να κρυφτεί ούτε επί των ημερών της. Στο «Βήµα» της 20/10/1973, καταγράφεται ότι στην εξαετία της δικτατορίας το εξωτερικό χρέος αυξήθηκε όσο δεν είχε αυξηθεί από την γέννηση του ελληνικού κράτους το 1821! Σε έξι χρόνια οι χουντικοί έκαναν το χρέος 1,5 φορά µεγαλύτερο απ’ όσο είχε αυξηθεί σε διάστηµα 145 χρόνων!

     2) Το εμπορικό έλλειμμα το 1973 έγινε τέσσερις και πέντε φορές μεγαλύτερο από αυτό του 1968. Παρά τη λογοκρισία που ασκείτο στον Τύπο, ήταν τέτοια η κατρακύλα που δεν κρυβόταν με τίποτα: «Η δεύτερη µεγάλη θυσία της ελληνικής οικονοµίας κατά την περίοδο αυτήν (έγραφε το «Βήμα» στο ίδιο άρθρο) υπήρξε η θεαµατική διόγκωση του εµπορικού ισοζυγίου. Το έλλειµµα του εµπορικού ισοζυγίου από 745 εκατ. δολάρια προβλέπεται ότι θα φτάσει τελικά το τέλος του 1973 τα 2.600 εκατ. δολάρια, δηλαδή περίπου θα τετραπλασιασθεί»…

     3) Στην Ελλάδα, που 1961-71 είχε το χαμηλότερο ποσοστό πληθωρισμού μεταξύ όλων των χωρών του ΟΟΣΑ (2,2%), ο δείκτης καταναλωτικών τιμών αυξήθηκε κατά 15,3% από το 1972 έως το 1973 και κατά 37,8% από τον Απρίλη του 1973 μέχρι τον Απρίλη του επόμενου έτους, και μάλιστα σε τομείς όπως τα είδη πρώτης ανάγκης και η υγεία. Το 1973 το ποσοστό του πληθωρισμού είχε επιφέρει μειώσεις των πραγματικών μισθών κατά 4%. Με δυο λόγια επί χούντας οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι. Πράγμα που επίσης δεν κρυβόταν με τίποτα. Ο Τύπος έγραφε (στο ίδιο): «Ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας της οικονοµίας περιορίστηκε. Τα συµπτώµατα κερδοσκοπίας εντάθηκαν. Έχει ήδη σηµειωθεί ένταση στην ανισοκατανοµή µε την αύξηση της µερίδας των κερδών έναντι της µερίδας των µισθών στο εθνικό εισόδηµα. Πρέπει να προστεθεί ότι η τελευταία πληθωριστική διαδικασία δεν έθιξε τα υπέρογκα κέρδη της περιόδου αυτής».

    4) Το ποσοστό των δαπανών για την εκπαίδευση στο σύνολο των γενικών κρατικών δαπανών μειώθηκε από 11,6% σε 10%, όταν οι δαπάνες για την «άμυνα» και «δημόσια ασφάλεια» του αστυνομοκρατικού καθεστώτος μέσα σε μια πενταετία σχεδόν διπλασιάστηκαν.

     5) Οι προσωπικές καταθέσεις μειώθηκαν ως αποτέλεσμα της οικονομικής δυσχέρειας των λαϊκών στρωμάτων από 34,2 δισεκατομμύρια δραχμές το 1972 σε 19,6 δισεκατομμύρια δραχμές το 1973.

     6) Στον αγροτικό τομέα, όπου απασχολείτο το 44% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, αντί της πενταετούς πρόβλεψης του καθεστώτος για ανάπτυξη 5,2%, η αγροτική οικονομία αναπτύχθηκε κατά μόλις 1,8% στην περίοδο 1967 – 1974, σε αντίθεση με το 4,2% κατά την περίοδο 1963 – 1966. Οι εξαγωγές αγροτικών προϊόντων μειώθηκαν από το 63% του συνόλου των εξαγωγών το 1968 στο 48% το 1972. Το αποτέλεσμα ήταν το κατά κεφαλήν αγροτικό εισόδημα να πέσει από το 55% στο 43% του μέσου κατά κεφαλήν εθνικού εισοδήματος.

     7) Οι φόροι που επιβάρυναν τα λαϊκά στρώματα ανέρχονταν στο 91% επί του συνόλου των φορολογικών εσόδων του καθεστώτος τα οποία αυξάνονταν σταθερά: Τα φορολογικά έσοδα από 27,4% του ΑΕΠ το 1966, επί συνταγματαρχών και μέχρι το 1972 αυξήθηκαν στο 29,2%. Αυτά για τα λαϊκά στρώματα. Από την άλλη:

• Οι φόροι επί των επιχειρήσεων μειώθηκαν κατά 10,9% την περίοδο 1972 – 73.
• Η φορολογική «μεταρρύθμιση» του 1968 μετέφερε το φορολογικό φορτίο στους ώμους της εργατικής τάξης με τις μεγάλες επιχειρήσεις και τους πλουτοκράτες να απολαμβάνουν μεγαλύτερα φορολογικά προνόμια. Συνέπεια: Οι φοροαπαλλαγές 464 μεγάλων επιχειρήσεων το 1971 ήταν κατά τρεις φορές υψηλότερες από τους φόρους που οι ίδιες εταιρείες είχαν καταβάλει!
• Τα φορολογικά έσοδα από τις ναυτιλιακές εταιρείες μειώθηκαν από 109 εκατομμύρια δραχμές το 1968 σε 29 εκατομμύρια το 1972 (μείωση 73%!), περίοδος κατά την οποία ο ελληνικός στόλος αυξήθηκε κατά 16,7 εκατομμύρια τόνους.

     8) Το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών αυξήθηκε κατά οχτώ φορές, μεταξύ του 1967 και 1972. Το ισοζύγιο πληρωμών από μέσο πλεόνασμα 14,6 εκατ. δολαρίων την περίοδο 1960 – 66, εμφάνισε μέσο έλλειμμα την περίοδο 1967-73 ύψους 117 εκατομμυρίων δολαρίων.

     9) Οσο για την «ανάπτυξη» που σημειώθηκε επί συνταγματαρχών, το άρθρο του οικονομολόγου Αδαμάντιου Πεπελάση στις 2/8/1974, είναι αποκαλυπτικό και για το χαρακτήρα της «ανάπτυξης» και για το ξεπούληµα της Ελλάδας στο ξένο κεφάλαιο. Γράφει:

«Η ανάπτυξη της επταετίας είχε αντιλαϊκό χαρακτήρα. Η µεγάλη µάζα δηλαδή επωµίσθηκε το βάρος της ανάπτυξης, καρπώθηκε τα λιγότερα ωφελήµατα κι έφερε το κόστος των διάφορων αντιφατικών και συγκυριακών µέτρων για την προσπάθεια επαναφοράς της οικονοµίας σε σχετική σταθερότητα και ισορροπία. Ιδιαίτερα τα µέτρα των τελευταίων 12 µηνών ήταν εξοντωτικά για τα µικρά εισοδήµατα. Η άνοδος των τιµών κατά 40%-45% το 1973 (και κατά 9% για το πρώτο εξάµηνο του 1974) υπερκάλυψε την αύξηση των αστικών εισοδηµάτων ενώ το αγροτικό εισόδηµα άρχισε να συρρικνώνεται σηµαντικά. Οι ξένες παραγωγικές επενδύσεις µειώνονται εντυπωσιακά. Ενώ στην περίοδο 1965-66 εισάγονται 200 εκατ. δολάρια για παραγωγικές επενδύσεις, σ’ όλη την επταετία 1967-1973 εισάγεται πραγµατικά το µισό περίπου της προηγούµενης επταετίας. Τα άλλα ξένα κεφάλαια που εισέρρευσαν ήταν ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ – αγορά γης, οικοπέδων και παρόµοια».

***

    Από τη μια, λοιπόν, χούντα σήμαινε φορολογικά και κάθε λογής προνόμια σε ντόπια και ξένα μονοπώλια, χαριστικές πράξεις στους φιλικά προσκείμενους στη χούντα Ωνάσηδες και Τομ Πάπες, φτηνό και φιμωμένο εργατικό δυναμικό, απαλλαγές από δασμούς και πακτωλός επιχορηγήσεων («νόμοι» 89/1967 και 378/1968) σε εργολάβους, βιομηχάνους, μεγαλεμπόρους, μεγαλοξενοδόχους, επιβολή 300 ειδικών μέτρων παροχής πλήρους ελευθερίας στο εγχώριο και ξένο κεφάλαιο να κερδοσποπεί χωρίς κανέναν έλεγχο.

     Από την άλλη «ξεχαρβάλωμα» όλων των οικονομικών δεικτών, αποσάθρωση της εγχώριας παραγωγής, βάρη στο λαό και μια πλασματική «ανάπτυξη» που πίσω της έκρυβε αθρόες εισαγωγές, επιμήκυνση πιστώσεων και τεχνητή κυκλοφορία χρήματος, που προέκυπτε από αναγκαστικό δανεισμό κι άλλες τέτοιες υψηλού επιπέδου δημοσιονομικές αλχημείες.

     Αυτό ήταν το οικονομικό… «θαύμα» του καθεστώτος των συνταγματαρχών. Αυτά είναι και τα παραμύθια της Χαλιμάς από τους γκεμπελίσκους επιγόνους τους και από τους «τακτοποιημένους» του καθεστώτος που γέννησε εκείνη τη μαύρη για τον τόπο περίοδο.

    Και θα ρωτήσει τώρα κάποιος: Μα με κοτζάμ Χάρβαρντ δεν τα γνωρίζει αυτά ο κύριος πρωθυπουργός μας, όταν εκθειάζει τον “σημαντικό μας ιστορικό”; Μα κοτζάμ Yale, δεν τα γνωρίζει αυτά ο ίδιος ο κύριος καθηγητής;  Φοβόμαστε ότι δεν προσέχτηκαν όσο έπρεπε τα λόγια του Βάρναλη. Τα επαναλαμβάνουμε:

«Και συ, τσούλα των δήμιων, Επιστήμη,

της Αλήθειας εσχάτη τεφροδόχα,

και συ, πρόστυχη Πένα και ψοφίμι,

του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα!»

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ