Εχθρός Κυριάκος Μητσοτάκης προ των πυλών…

       

19-05-2019

Επειδή όσο πλησιάζουμε προς την ημέρα των Ευροεκλογών τόσο πιο έντονα παρουσιάζεται ο κίνδυνος του εχθρού Κυριάκου Μητσοτάκη προ των πυλών και επειδή οι Συριζαίοι προσπαθούν να φορτώσουν την ευθύνη που ο φασίστας υποστηρικτής των πραξικοπημάτων της CIA και των αχυρανθρώπων τύπου Γκουαϊδό, Κυριάκος Μητσοτάκης, έφτασε προ των πυλών, σ’ αυτούς οι οποίοι κάνουν κριτική στα ψέματα, στις απάτες και στις κωλοτούμπες του ΣΥΡΙΖΑ, θα πρέπει να τονιστεί ότι τον Κυριάκο Μητσοτάκη προ των πυλών τον έφεραν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Συριζαίοι. Το δίλλημα δεξιάς – αντιδεξιάς είναι ένα ψευτοδίλλημα προκειμένου να εγκλωβιστεί για μία ακόμα φορά ο κόσμος ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Δημοκρατία. Άλλωστε Τσίπρας και Μητσοτάκης είναι δύο καλοί συνεταίροι αφού μαζί ανέτρεψαν με πολιτικό πραξικόπημα την απόφαση του Ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα του 2015 και ψήφισαν το τρίτο μνημόνιο.

Ποστ

Αποχή από … την απόχη!

 

Από Γιάννης Βεντούρας στο Μαΐ 19, 2019 Απόψεις, Προτεινόμενο

Γράφει ο Γιάννης Βεντούρας //

Αν η αποχή από τις εκλογικές διαδικασίες έλυνε προβλήματα, τότε στην Αμερική, όπου οι Πρόεδροι εκλέγονται με τις μισές ψήφους του μισού εκλογικού σώματος, ο λαός θα ζούσε εδώ και δεκαετίες σε παράδεισο.

Αν η αποχή εμπόδιζε τη λήψη αντιλαϊκών μέτρων, τότε το 55% της αποχής στις ευρωεκλογές του 2004 θα είχε εμποδίσει την ΕΕ να πάει τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης στα 70 χρόνια και παραπάνω. Αλλά, το αυτί της Κομισιόν καθόλου δεν ίδρωσε. Ούτε τώρα θα ιδρώσει, που το ποσοστό της αποχής σε Ευρωενωσιακό επίπεδο πλησιάζει το 60%.

Όσοι την Κυριακή προσανατολίζονται στο να μην ψηφίσουν, ας σκεφτούν αυτά που έγιναν τα τελευταία χρόνια:

Η μεγάλη αποχή στις εκλογές του 2009, του 2012, του 2014, του 2015, σταμάτησε άραγε τις κυβερνήσεις να ψηφίσουν αντιλαϊκά μέτρα, να πετσοκόψουν τις συντάξεις, να αυξήσουν τη λαϊκή φορολογία;

Πόσο προβληματίστηκαν με την αποχή οι βιομήχανοι, που συμφώνησαν με τη ΓΣΕΕ να μην δώσουν ένα ευρώ «αύξηση» στους εργάτες;

Πόσο ενοχλήθηκαν οι επιχειρηματίες από την αποχή, που πήραν τις επιχειρήσεις τους και τις πήγαν σε άλλες χώρες;

Πόσο πείραξε η αποχή τους εφοπλιστές; Μήπως τώρα τα ναύλα είναι φθηνότερα για τα νησιά, ιδίως τώρα που ο λαός δυσκολεύεται ακόμα και για τα πιο αναγκαία; Ή μήπως η αποχή εμπόδισε την κυβέρνηση να μειώσει ακόμα περισσότερο την σχεδόν ανύπαρκτη φορολογία των εφοπλιστών;

Άραγε η αποχή συγκράτησε τις κυβερνήσεις να μην ληστεύσουν τα ασφαλιστικά ταμεία ή να μην ξεπουλήσουν τη δημόσια περιουσία στους επιχειρηματικούς ομίλους;

Πόσο αυτή η μορφή της «διαμαρτυρίας», την οποία μερικά παπαγαλάκια του συστήματος δεν παύουν να την προωθούν, εμποδίζει τη ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ και τα άλλα αστικά κόμματα, να ερμηνεύουν την αποχή κατά το δοκούν και να την ενσωματώνουν στους ανούσιους καυγάδες τους;

Κανείς δεν αμφισβητεί ότι ένα μέρος του κόσμου, που δεν θέλει να πάει να ψηφίσει, θεωρεί ότι με αυτόν τον τρόπο εκδηλώνει τη δυσαρέσκειά του απέναντι στην ΕΕ και στο εγχώριο πολιτικό κατεστημένο.

Και είναι πολύ λογική αυτή η δυσαρέσκεια. Όταν τα αστικά κόμματα έχουν καταστήσει την πολιτική σε συνώνυμο της αρπαχτής, της δημαγωγίας, των «θα», των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων, της εμπορίας ελπίδας.

Όταν σαν πολιτική λογίζεται η πασαρέλα του τίποτα, η αποθέωση της βλακείας, η φωταψία της υποκρισίας και του εξυπνακισμού, τότε ο αναχωρητισμός από τα κοινά μοιάζει με «κίνηση διαφυγής». Μα τα κυβερνητικά κόμματα και τα παρακλάδια τους είναι ακριβώς που φροντίζουν να μοιάζει η αποχή σαν «αντίσταση».

Μοιάζει, λοιπόν η αποχή, σαν «κίνηση διαφυγής», αλλά δεν είναι. Στην ουσία η αποχή σε στέλνει στην απόχη του συστήματος. Στην πραγματικότητα είναι ομηρία και εγκλωβισμός σε όλα εκείνα τα κηρύγματα του καπιταλιστικού συστήματος που πριμοδοτούν την ιδιώτευση, το «δε βαριέσαι», το «έλα τώρα καημένε», το «δε βγαίνει τίποτα», το «ασχολήσου με την πάρτη σου», την ατομική στάση στα προβλήματα.

Και όσο εσύ θα (νομίζεις ότι) ασχολείσαι με την πάρτη σου, κάποιοι άλλοι – αυτοί που θέλεις να τιμωρήσεις – θα ασχολούνται μαζί σου…

Πάντα έτσι γινόταν και πάντα έτσι θα γίνεται.

Από την εποχή που οι αρχαίοι Έλληνες με τη λέξη «ιδιώτης» χαρακτήριζαν εκείνον που αποστρεφόταν τα κοινά – για να έρθουν αιώνες αργότερα οι Άγγλοι, να πάρουν την ελληνική λέξη και να την κάνουν «idiot» για να περιγράψουν τον «ηλίθιο» – οι ισχυροί το ίδιο επιδιώκουν: Να μετατρέψουν τα υποζύγιά τους σε απαθείς παρατηρητές.

Από την εποχή του Σόλωνα, που οι νόμοι αφαιρούσαν τα πολιτικά δικαιώματα από όποιον επέλεγε την «ουδετερότητα» στις πολιτικές αντιπαραθέσεις και από την εποχή του Θουκυδίδη και του Περικλή, που ο αδρανής δεν εθεωρείτο «φιλήσυχος» αλλά «αχρείος», δηλαδή άχρηστος, η ίδια μάχη δινόταν: Να μη χαθεί και να μη σαμποταριστεί η έννοια της συλλογικότητας μέσα στη φενάκη και τα αδιέξοδα του ατομισμού.

Σίγουρα δε θα δικάσω με ύφος εισαγγελέα όσους δεν πάνε να ψηφίσουν, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα «χαϊδέψω τα αυτιά» της παθητικοποίησης. Ούτε θα περιοριστώ να προπαγανδίζω απλά και μόνο την «ανάγκη να πάνε όλοι στην κάλπη» και πέραν τούτου ουδέν. Επειδή ακόμα κι αν πήγαιναν να ψηφίσουν, και ψήφιζαν τα κόμματα που τους οδήγησαν στην αποχή, πάλι μια τρύπα στο νερό θα κάνανε.

Θα τους καλέσω όμως να αντισταθούν στην ισοπέδωση και την μοιρολατρία και να έρθουν να συναντηθούμε στους αγώνες με το αίτημα της ανατροπής, μιάς και τίποτα δεν παραμένει για πολύ ακίνητο και ανίκητο.

Να μην αφήσουν τη δύναμή τους να μετατραπεί σε μπούμερανγκ εναντίον τους, «ψηφίζοντας» διά της απουσίας τους και της σιωπής τούς δυνάστες τους. 

Να προσέλθουν στην κάλπη και να ενισχύσουν αυτούς που πάνε κόντρα στο καπιταλιστικό σύστημα και στην οικονομία που έχει σκοπό το κέρδος. Να κάνουν το πρώτο βήμα και να δώσουν δύναμη σε αυτούς που αγωνίζονται για την αποδέσμευση της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση με λαϊκή εξουσία, με κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία σύμφωνα με τις λαϊκές ανάγκες. 

Να ψηφίσουν τους κομμουνιστές που την επαύριο των εκλογών θα είναι παρόντες στους αγώνες και θα τείνουν το χέρι σε όσους θέλουν να κάνουν και το δεύτερο βήμα.

Μην στέκεσαι απαθής, μην πιάνεσαι στην απόχη τους. Έλα στο στρατόπεδο της Ανατροπής.

Ρίξε στις κάλπες τα ψηφοδέλτια της Λαϊκής Συσπείρωσης και του ΚΚΕ

Ο ΣΥΡΙΖΑ και η γοητεία των ακροδεξιών «επιχειρημάτων»

Από τον καιρό που ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στα σαλόνια της εξουσίας οι πολιτικές και ιδεολογικές του σχέσεις με την ακροδεξιά αποτέλεσαν βασικό χαρακτηριστικό της πολιτικής του παρουσίας. Η πολύχρονη αρμονική κυβερνητική συνεργασία με τους Ανεξάρτητους Έλληνες είναι το πιο εμφανές στοιχείο ετούτων των σχέσεων. Οι δικαστικές «διευκολύνσεις» προς τη Χρυσή Αυγή – τόσο με την κάτω από διάφορα προσχήματα παράταση της δίκης της Χ.Α., όσο και με τις «τροπολογίες» περί «εγκληματικής οργάνωσης» – είναι επίσης πολύ γνωστές ιστορίες. Οι από κοινού φωτογραφήσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης με γνωστά –και διωκόμενα- στελέχη της Χ.Α. σε εθνικά ευαίσθητες περιοχές αποτελούν επίσης στοιχεία ετούτης της σταθερής σχέσης.

Εκείνο που είναι λιγότερο εμφανές είναι η προοδευτική υιοθέτηση και προώθηση από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ σημαντικών σημείων της ακροδεξιάς πολιτικής ατζέντας στον ιδεολογικό κυρίως τομέα. Στον τομέα αυτό ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η συνυπογραφή από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ της διακήρυξης των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην άτυπη συνάντησή τους στο Σιμπίου της Ρουμανίας στις 9 Μαΐου. Ακριβώς στην επέτειο της αντιφασιστικής νίκης του 1945 ο ΣΥΡΙΖΑ διακήρυξε μαζί με τους λοιπούς ηγέτες της Ε.Ε., ότι «Πριν από τριάντα χρόνια, εκατομμύρια άνθρωποι που αγωνίζονταν για την ελευθερία τους και για την ενότητα, έριξαν το «σιδηρούν παραπέτασμα» που είχε χωρίσει για δεκαετίες την Ευρώπη».

Πέρα από τα φώτα της δημοσιότητας λιγότερο εμφανείς πρακτικές που εκπορεύονται από τον ίδιο πολιτικό χώρο δείχνουν μια βαθύτερη και πιο επίμονη στροφή προς τον αντικομουνισμό. Η εισαγωγή μαθημάτων αντικομουνισμού στα Πανεπιστήμια στο πρότυπο των οδηγιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η προάσπισή τους μπροστά στις εύλογες αντιδράσεις φοιτητών και διδασκόντων είναι μέρος του γενικού σκηνικού. Ο πολλαπλασιασμός των «ιστορικών παρεμβάσεων» (με την μορφή αρθρογραφίας ή ραδιοφωνικών-τηλεοπτικών εκπομπών) βρίσκεται στον ίδιο παρονομαστή όπως και πρόσφατες εκδόσεις του χώρου (π.χ. το βιβλίο του Ζαγάρα, στο Θεμέλιο για την «κατάρρευση του “υπαρκτού” σοσιαλισμού και τη διάσπαση του ΚΚΕ το 1991»).

Οι εκλογικές δυσκολίες του ΣΥΡΙΖΑ στις επερχόμενες διαδοχικές αναμετρήσεις βρίσκονται –κατά ένα μέρος- στη βάση αυτών των επιλογών. Η στροφή προς την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία πιστεύεται, από τους επιτελείς του ΣΥΡΙΖΑ- ότι θα απομονώσει το ΚΙΝΑΛ και θα φέρει ψηφοφόρους στο ΣΥΡΙΖΑ. Για την προσέγγιση όμως της σοσιαλδημοκρατίας βασικό διαπιστευτήριο είναι ο αντικομουνισμός κυρίως μέσα από την υιοθέτηση θεωριών περί «δύο άκρων» ή των αμέτρητων μπουρδολογιών που αρθρώνονται πάνω στον περί «ολοκληρωτισμού» λόγο. Προφανώς η ιδεολογική ταύτιση του ΣΥΡΙΖΑ με τις «πνευματικές αξίες» της σοσιαλδημοκρατίας εμπεριέχει αυτές τις παραμέτρους. Εξάλλου οι ίδιες «αξίες» αποτελούν και αναγκαίο διαπιστευτήριο για την αποδοχή από το ευρύτερο πολιτικό σύστημα της Ευρώπης, από την ακροδεξιά του ως την «αριστερή» του εκδοχή.

Πέρα όμως από τις στρατηγικές πολιτικής επιβίωσης η στροφή του ΣΥΡΙΖΑ τροφοδοτείται από την ίδια πολιτική που από καιρό εφαρμόζει. Η διαχείριση των συμφερόντων της άρχουσας τάξης, η εξυπηρέτηση των στόχων του ελληνικού και ευρωπαϊκού καπιταλισμού, δεν έχει πλέον ανάγκη παραπλανητικά σχήματα και ψευδεπίγραφα «αριστερούς» σχηματισμούς για να προωθήσει τις πολιτικές της. Αυτά έδωσαν ό,τι είχαν να δώσουν, ψαλίδισαν τις εργατικές κατακτήσεις, υπονόμευσαν το λαϊκό κίνημα και εξάρθρωσαν τις πολιτικές και οργανωτικές του δυνατότητες, εξυπηρέτησαν ιμπεριαλιστικά σχέδια και οργανισμούς. Ήρθε ο καιρός να περάσουν στη θέση τους πιο «παραδοσιακά» σχήματα τα οποία, καθώς πλέον έχουν στη διάθεσή τους το αντιλαϊκό οπλοστάσιο που δημιούργησε η λεγόμενη «αριστερά», μπορούν να προχωρήσουν παραπέρα την επίθεση στον κόσμο της εργασίας. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία οφείλουν να εγκαταλείψουν παλιές μεταμφιέσεις και να δείξουν ένα ανοικτά σκληρό πρόσωπο προς την καταδυναστευόμενη κοινωνία των υπηκόων τους.

Στην Ελλάδα, ετούτη η γενική ανάγκη προσαρμογής

του πολιτικού συστήματος στις νέες σκληρές απαιτήσεις, συμπληρώνεται και επαυξάνεται από πρόσθετους, «γεωπολιτικούς» παράγοντες. Καθώς η χώρα έχει μετατραπεί σε προωθημένο φυλάκιο των αμερικανικών και των νατοϊκών συμφερόντων, οι όποιες πιθανότητες εσωτερικών αντιδράσεων στις επερχόμενες εμπλοκές της σε ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς χρειάζεται πιεστικά να εξουδετερωθούν. Ιδιαίτερα είναι απόλυτα αναγκαία προϋπόθεση να χτυπηθεί με κάθε τρόπο και μέσο το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας που έχει τη δυνατότητα να σταθεί απέναντι στα όσα σχεδιάζονται. Ο ΣΥΡΙΖΑ που έχει αναλάβει το έργο της εδραίωσης των αμερικανικών και νατοϊκών θέσεων με ιδιαίτερο φανατισμό και αποτελεσματικότητα δεν θα επιθυμούσε να δει το έργο του να τίθεται σε κίνδυνο από τυχόν λαϊκές αντιδράσεις και αντιστάσεις. Το κτύπημα του ΚΚΕ μέσα από την γενίκευση της αντικομουνιστικής σταυροφορίας αποτελεί μέτρο προάσπισης της πολιτικής που με συνέπεια υπηρέτησε και υπηρετεί αυτός ο πολιτικός χώρος.

Είναι δε χαρακτηριστικά ειρωνικό το γεγονός ότι ετούτη η αντικομουνιστική στην επιφάνεια και αντιλαϊκή στην ουσία της σταυροφορία καλύπτεται κάτω από πέπλα «προόδου» και «αντι-δεξιάς» ρητορικής. Είναι αφάνταστα ειρωνικό να προσκαλεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε συσπείρωση ενάντια στην άνοδο «του λαϊκισμού και της ακροδεξιάς» την ώρα που αγχωτικά υιοθετεί ακόμα και τις πιο «προχωρημένες» θέσεις του ακροδεξιού χώρου. Η τεχνογνωσία προφανώς υπάρχει. Δεν έχουμε ξεχάσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνησε για τέσσερα περίπου χρόνια τη χώρα σε στενή συνεργασία με τυπικά ακροδεξιό κόμμα. Προφανώς έμαθε πολλά μέσα από αυτή της συμβίωση. Στον τομέα των «δυτικών αξιών» ιδιαίτερα…

Γιώργος Μαργαρίτης

1,2,3 Κάμποσες ΑΝΤΑΡΣΥ-ΡΙΖΕΣ

Σε αυτές τις εκλογές, να κάνουμε Ανταρσύα»

Αυτό είναι ένα σταθερό σλόγκαν που χρησιμοποιεί η ομώνυμη συμμαχία της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς (ή συνιστώσες αυτής) σχεδόν σε κάθε εκλογική αναμέτρηση από το 2009 που ιδρύθηκε, μέχρι σήμερα. Απλό, ευκολομνημόνευτο και άκρως λογοπαιγνιακό καθώς το «ύ» υποδηλώνει μεν τη στήριξη στον κεντρικό φορέα-συνασπισμό κομμάτων, αλλά τόσο ευέλικτο, έτσι ώστε αν το ύψιλον αντικατασταθεί με το γραμματικά σωστό «γιώτα» τότε παραπέμπει ευθέως σε δημοτικές ή περιφερειακές κινήσεις που έχουν τη λέξη «Ανταρσία» στον τίτλο ή τον υπότιτλό τους. Τώρα βέβαια θα μου πείτε:

-Και τι μας τα λες αυτά; «Χαίρω πολύ».

Σας τα λέω γιατί στις εκλογές της 26ης Μάη το «Θα κάνουμε Ανταρσύ(ί)α» επιδέχεται πολλές ερμηνείες. Περισσότερες από ποτέ. Πρώτα απ’ όλα η Ανταρσύα δεν κατεβαίνει επίσημα σε καμία πόλη της Ελλάδας. Μόνο στις περιφέρειες. Στους δήμους δεν υπάρχει επίσημη στήριξη, Βέβαια κάποιος θα μπορούσε να πει ότι «δε χρειάζεται καμία στήριξη, διότι αυτό θα υπέσκαπτε την αυτονομία των τοπικών σχημάτων». Ναι, οκ, έχουμε «γκώσει» στις «Αυτονομίες» γενικά. Θες, από τα ΕΑΑΚ; Θες από τις συνδικαλιστικές κινήσεις του χώρου κλπ.; Συνεπώς σε μερικούς δήμους της χώρας θα βαρεθούμε να βλέπουμε αντάρτικα ψηφοδέλτια. Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα είναι τα χαρακτηριστικά παραδείγματα.

«Θεσσαλονίκη μου μεγάλη ανταρσυομάνα»

Την αρχή έκανε ο συνήθης κακομαθημένος, αρχικαπελωτικός και με ψευδαισθήσεις μεγαλείου οργανισμός, καλά το φανταστήκατε, το ΣΕΚ. Μέσα από τουλάχιστον αμφισβητήσιμες διαδικασίες, «πήρε τη σφραγίδα» που λένε, του προηγούμενου ενιαίου σχήματος «Ανταρσία στη Θεσσαλονίκη για την Ανατροπή» και από δω παν κι άλλοι. Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται κάτι παρόμοιο σε κάποιον τομέα από το ΣΕΚ. Ένα παλιό κινέζικο ρητό λέει «Το ΣΕΚ δεν αλλάζει, άλλαξε εσύ» (ΝΑΡ). Αυτά γίνονται στις αρχές του 2019. Παράλληλα, διεργασίες διεξάγονται και στον λαετζήδικο χώρο σε συνεργασία με «λαετζόφρωνες» στην ψυχή πρόσφατα αποχωρήσαντες από το ΝΑΡ, αλλά όχι απαραίτητα κι απ’ την Ανταρσύα. Πρόκειται για τις δυνάμεις «Μετάβαση» και «Αναμέτρηση», οι οποίες μαζί με προσκείμενους σε ΑΡΑΝ-ΑΡΑΣ και άλλα εξαπτέρυγα του λαφαζανισμού ανακοίνωσαν την κίνηση «Η Πόλη Ανάποδα». Κάπου εκεί νομίσαμε ότι το ΝΑΡ θα πετάξει λευκή πετσέτα αλλά μας διέψευσε. Με σχετική καθυστέρηση ανακοινώθηκε η «Δύναμη Ανατροπής-Αντικαπιταλιστική Κίνηση στο Δήμο Θεσσαλονίκης» που για να το πούμε χοντρικά ήταν και η πιο «αριστερή» από τις τρεις κινήσεις. Οπότε έχουμε 2 αντάρτικα + 1 ανταρσολαέδικο ψηφοδέλτιο στη Θεσσαλονίκη. Σωστά; Λάθος. Μετά από πυρετώδεις (βασικά αργοκίνητες) διαβουλεύσεις η κατάσταση συμμαζεύτηκε ελαφρώς. Η λαεϊζουσα «Πόλη Ανάποδα» συνέπηξε (έπηξε μαζί δηλαδή) συμμαχία μεγατόνων με την ναροκρατούμενη «Δύναμη Ανατροπής». Το ΣΕΚ βέβαια ατάραχο, ζεν βουδιστικό, συνεχίζει στην κοσμάρα του. Δύο λοιπόν τα «αντικαπιταλιστικά» ή «αντικαπιταλιστικίζωντα» ψηφοδέλτια στη Νύφη του Θερμαϊκού. Καλά πάμε, 33.3% λιγότερα από πριν.

«Στην Αθήνα μες το κέντρο, φύτρωσε καινούργιο σχήμα Ανταρσία»

Πάμε τώρα στην πόλη του Κέκροπα, την Αθήνα. Εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν, πρόκειται για την πρωτεύουσα της χώρας, δεν υπάρχει χώρος για βοναπαρτισμούς, βλαχοδημαρχισμούς και μικρομεγαλισμούς. Σωστά; Λάθος ξανά. Πρώτα απ’ όλα ο «πολύς» Πέτρος Κωνσταντίνου του ΣΕΚ πήρε και εδώ τη σφραγίδα του παλαιού σχήματος «Ανταρσία στις γειτονιές της Αθήνας» και άντε πιάστον. Όταν αυτός καπέλωνε, οι υπόλοιποι ήμασταν στα δέντρα. Άλλη μια ολιγωρία-αργοπορία-αβλεψία των ντούρων αντικαπιταλιστών του ΝΑΡ που «βουτύρωσε το ψωμί» του ΣΕΚ. Με τα πολλά το ΝΑΡ απάντησε, θυμίζοντας κάτι από την παλιά του συμμαχία, το ΜΕΡΑ (όχι του Βαρουφάκη το «25», το αυθεντικό, του 0.25%) αφού συνέπηξε και αυτό συμμαχία με το ΕΕΚ ανακοινώνοντας το σχήμα «Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αθήνα-Ανταρσία σε Κυβέρνηση, ΕΕ, Κεφάλαιο». Συνεπές στα ονόματα-μακρυνάρια πάντως το ΝΑΡ, να του το πιστώσουμε αυτό. Η ΛΑΕ απ’ τη μεριά της ανακοίνωσε το «Μέτωπο Ανατροπής», που δε θα ανατρέψει απολύτως τίποτα, ούτε καν τον Στέλιο Γιαννακόπουλο στη μεγάλη περιοχή.

«Πατρινό καρναβάλι όπως πάντα»

Όπως λένε οι παροικούντες στην Πάτρα, «η Πάτρα είναι ειδική περίπτωση», καθώς ο εξωκοινοβουλευτικός χώρος θεωρείται πιο «δεξιός» και «συριζόφιλος» και έχει μακρά παράδοση στις διασπάσεις, τη φαγωμάρα, μέχρι και τα «ξυλίκια». Έτσι τα πράγματα υπήρξαν λίγο-πολύ αυτόματα. Έχουμε και λέμε, δώστε έμφαση παρακαλώ στην αρίστη χρήση της αντιμεταθετικής ιδιότητας των λέξεων: «Ανταρσία στην Πάτρα για την Αντικαπιταλιστική Ανατροπή» (ΣΕΚ και Άγιος ο Θεός) και «Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Πάτρα-Ανταρσία σε Κυβέρνηση, ΕΕ, Κεφάλαιο» (ΝΑΡ and friends). Η ΛΑΕ, σταθερή, παραμένει χωρίς «αντικαπιταλισμό», για να μην τρομάξει τις μάζες μάλλον, και συνεχίζει ως «Ανυπόταχτη Πολιτεία».

«Αχ Ευρώπη, εσύ μας μάρανες»

Μπορεί στους δήμους να γίνεται το σώσε αλλά στις περιφέρειες φαίνεται να επικράτησε το ένστικτο μια κάποιας αυτοσυντήρησης και τα «κατεβάσματα» είναι κεντρικά και επίσημα, όμως δε σώζουν τα προσχήματα. Όλα τα προαναφερθέντα δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Είναι γνωστό ότι η Ανταρσύα σαν σχηματισμός αλλά και γενικά ο εξωκοινοβουλευτικός χώρος, στον οποίο για της ανάγκες του άρθρου συμπεριλαμβάνουμε και τη ΛΑΕ, υφίσταται τα τελευταία χρόνια ανακατατάξεις. Για τη ΛΑΕ, εν όψει και των ευρωεκλογών δε χρειάζεται να πούμε τίποτα, μόνο ότι συμμαχεί με «Πειρατές», «Χριστιανική Δημοκρατία» και μια απάλευτη κίνηση «ΑΛΑΝΥΑ» που πετούσε ζωντανές κότες στη Βουλή, αρκεί. Η 4ετής απουσία απ’ τη Βουλή σε συνδυασμό με τη λεηλασία ψήφων που θα της κάνουν τα κόμματα της Ζωής Κωνσταντοπούλου (σε εθνικοδραχμικό πλαίσιο) και Βαρουφάκη (σε πιο ευρωλιγούρικο πλαίσιο) αναμένεται να την εξαφανίσει. Στον «αντάρτικο χώρο» η πρόταση για κάθοδο με concept «Ανταρσύα-ΕΕΚ» όπως το Σεπτέμβρη του ’15 θεωρήθηκε πολύ «αριστερή» και απορρίφθηκε από την συγκυριακή συμμαχία ΣΕΚ-Μετάβαση-ΑΡΙΣ. Το ΕΕΚ «κατήγγειλε» την απόρριψη της συνεργασίας. Επομένως η Ανταρσύα κατεβαίνει αυτόνομα ενώ το ΕΕΚ δεν κατεβαίνει. Τέλος ξεχωριστά θα κατέβει η ΟΚΔΕ ενώ εντύπωση προκάλεσε η απόφαση του ΚΚΕ (μ-λ) να αποχωρήσει από το κοινό ψηφοδέλτιο με το ΜΛ-ΚΚΕ στις εθνικές εκλογές όποτε κι αν αυτές γίνουν. Για τις ευρωεκλογές δεν τίθεται θέμα καθώς το μικρό «μ-λ», όντας «πίσω απ’ τον ήλιο», έχει πάγια αγιορείτικη-μοναστική-αναχωρητική θέση αποχής απ’ αυτές.

«Ρέκβιεμ για μία (τρόπος του λέγειν μία) Ανταρσύα;»

Η επόμενη μέρα των εκλογών (κυρίως των εθνικών του Οκτωβρίου) θα είναι μέρα αποφάσεων. Δεν είναι σίγουρο ότι το εγχείρημα που ξεκίνησε τόσο «ελπιδοφόρα» (κατ’ αυτούς) το 2009 θα σφυρίξει τη λήξη του, όμως είναι γεγονός ότι ρετάρει εδώ και χρόνια. Η όποια δυναμική της συνένωσης πολλών μικρών οργανώσεων ξεθύμανε νωρίς, οι πολιτικές επιλογές ήταν «άστα να πάνε, Μπάνε» και οι συνεχείς αποχωρήσεις κυρίως προς τα «δεξιά» την αποδυνάμωσαν. Οι προσεχείς εκλογές είναι απλά το κερασάκι σε μια πενταόροφη γαμήλια τούρτα. Αφού οι εναπομείνασες βασικές συνιστώσες ΝΑΡ-ΣΕΚ δεν μπόρεσαν να τα βρουν «αναίμακτα» όλα δείχνουν ότι εντός του ’20 το αργότερο το μέτωπο αυτό της Ανταρσύα(ς) που τόσες ευκαιρίες για κείμενα μας χάρισε και στην Κατιούσα, και παλαιότερα στο Φιλολαϊκό blog είτε θα μετασχηματιστεί είτε θα μας κουνήσει μαντήλι.

Χαρακτηριστικοί σταθμοί σε αυτή την πορεία ήταν ο… Μαηούνης του ΄12 όταν αποφάσιζε να ανταποκριθεί στο κάλεσμα Τσίπρα για κέρασμα εκλερακίων, μπαμπάδων και νουαζετών της ΙΟΝ, να συναντηθεί και να φωτογραφηθεί με τον καλπάζοντα νεοπασόκο στο πλαίσιο των διερευνητικών εντολών για το σχηματισμό κυβέρνησης. Τι κι αν η Ανταρσύα δεν ήταν στη Βουλή; Τι κι αν «ορκιζόταν» ότι ακόμα και να ήταν δε θα έδινε ψήφο εμπιστοσύνης. Η στάση της ήταν τροχιοδεικτική για τη συνέχεια. Και η συνέχεια ήρθε το 2015 όταν η κυβέρνηση Τσίπρα «πουλούσε τρέλα» ότι διαπραγματεύεται για λογαριασμό των εργαζομένων. Τότε ο σχηματισμός με μεγάλη ζέση συμμετείχε στις γιορτές «υπερήφανης διαπραγμάτευσης» παρέα με την «ασυμβίβαστη» «βάση» του Σύριζα, τους υπουργούς δηλαδή του Τσίπρα που λίγο πολύ αποτέλεσαν τη μετέπειτα ΛΑΕ.

Αφού πάτησε με τα τσαρούχια την μπανανόφλουδα του Τσίπρα και στο δημοψήφισμα, διασπάστηκε. Η μισή Ανταρσύα την κοπάνησε για να ενωθεί με αυτούς ακριβώς τους υπουργούς της ΛΑΕ που «είδαν το φως το αληθινό». Θα περίμενε κάποιος αφού έφυγαν οι «δεξιοί», αυτοί που παρέμειναν να μας πλημμυρίσουν με πίδακες και κρουνούς αριστεροσύνης αλλά όχι. Το πρόγραμμα της συμμαχίας παραμένει και σήμερα ένα mix–grill αλληλοαναιρούμενων ισορροπιστικών διακηρύξεων. Οι «κατηγορίες» που απευθύνει προς το ΚΚΕ είναι από καθαρά δεξιά σκοπιά («απομονωτισμός», «παραπομπή στο σοσιαλισμό» κλπ.) Η δε δική της πρόταση που συνοψίζεται σε «μεταβατικό πρόγραμμα για έξοδο από ευρώ-ΕΕ και έχει ο θεός» βρίσκεται στον αντίποδα αυτής του ΚΚΕ για Έξοδο από ΕΕ-Λαϊκή Εξουσία (αλλά αυτό είναι… «μαξιμαλισμός»). Την ίδια ώρα που μιλάει πάλι για τον περιβόητο «απομονωτισμό» και του ΠΑΜΕ στο εργατικό κίνημα μερίδες της καταγγέλλουν συγκεκριμένες απεργίες, άλλες μερίδες της απεργούν σε αυτές και άλλες απεργοσπάνε και άλλες μερίδες της κηρύσσουν απεργίες-«μούφα» 2,5 σωματείων για τις οποίες κατηγορείται το ΠΑΜΕ που… δεν τις ακολουθεί. Ενώ σαν χώρος έχει μακρά παράδοση συνεργασίας με το Συνασπισμό-Σύριζα στο συνδικαλιστικό κίνημα από τη δεκαετία του ’90, βγάζει φετφάδες υποδείξεων για το τι πρέπει να γίνει πχ. στη ΓΣΕΕ κρατώντας ίσες ή στην καλύτερη περίπτωση «60-40» αποστάσεις. Σε ένα θέμα, τέλος, όπως η Συμφωνία των Πρεσπών, οι συνιστώσες της είχαν 30 διαφορετικές θέσεις, και ενώ η επίσημη (ντεμέκ) θέση της ήταν «Όχι» στην πράξη «επικοινωνούνταν» από τα μέλη της ως «δε βαριέσαι, ας περάσει να τελειώνουμε».

Όπως και στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό έτσι και στον εξωκοινοβουλευτικό χώρο η επομένη των εκλογών θα «τριγκάρει» εξελίξεις, προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση, γιατί όπως έλεγε ο Ηράκλειτος (αλλά και ο Χριστόδουλος Ξηρός σε αυτό το βίντεο) «τα πάντα ρει».

Το "Λαικό Στρώμα " τα σπαει (σε διφραγκα ) στην ΚΑΤΙΟΥΣΑ