Πεθαίνοντας στα καπνοχώραφα των ΗΠΑ

Δημήτρης Καντ.

Στο βιβλίο «Κοινωνική και Πολιτική Αγωγή» της ΣΤ΄ Δημοτικού (σελ. 93), οι συγγραφείς αφηγούνται στα παιδιά ένα ωραίο παραμύθι, που απέχει παρασάγγες από την ίδια την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα:
«Όπως οι μεγάλοι, έτσι και τα παιδιά [όλα τα παιδιά, χωρίς διάκριση χώρας, κοινωνικής  τάξης και πλούτου!] έχουν δικαιώματα που προστατεύονται από τη Σύμβαση για τα Δικαιώματα του παιδιού (Unicef). Η Σύμβαση περιλαμβάνει 54 άρθρα, τέθηκε σε ισχύ από το έτος 1990 και την έχουν υπογράψει σχεδόν όλες οι χώρες του κόσμου.» 
Συνεχίζοντας το ίδιο αφήγημα, οι ίδιοι συγγραφείς ενημερώνουν τα παιδιά πως «τα κυριότερα» από τα δικαιώματά τους είναι:
«α. Το δικαίωμα για ζωή, δηλαδή για στέγη, φαγητό και γιατρό αν αρρωστήσουν. 
β. Το δικαίωμα να είναι ασφαλή, δηλαδή να μην τα κακοποιούν, να μην τα αμελούν, να μην τα εκμεταλλεύονται.
γ. Το δικαίωμα για εκπαίδευση και παιχνίδι.
δ. Το δικαίωμα να σκέφτονται και να εκφράζουν ελεύθερα τη γνώμη τους.»
Συνυπέγραψαν, λοιπόν, «σχεδόν όλες οι χώρες του κόσμου», μια σύμβαση για τα δικαιώματα του παιδιού, αλλά στις συμβαλλόμενες αυτές χώρες, ως σύνολο, ένα τεράστιο πλήθος φτωχών παιδιών στερείται πολλά από τα παραπάνω βασικά τους δικαιώματα και πολλά από αυτά τα δικαιώματα καταπατούνται χωρίς κανέναν ενδοιασμό από τις αστικές τάξεις και τις κυβερνήσεις τους. Οι εκπρόσωποι αυτών των κυβερνήσεων, ως συνήθως, μπορούν να αναγνωρίζουν στα συντάγματα και στους άλλους νόμους τους πλήθος δικαιωμάτων και μπορούν να υπογράφουν γι’ αυτά μια αντίστοιχη σειρά διεθνών συμβάσεων. Η αστική, όμως, πραγματικότητα, σε όλες τις χώρες όπου κυβερνούν οι εκπρόσωποι των αστικών τάξεων, βρίθει από τις παραβιάσεις και τις καταπατήσεις των κάθε είδους δικαιωμάτων και αποδεικνύει πως οι σχετικοί αστικοί νόμοι και οι διεθνείς συμβάσεις εφαρμόζονται μόνο στο βαθμό που συμφέρει το Κεφάλαιο. Το ίδιο ισχύει και για τα δικαιώματα  των παιδιών, ακόμα και στις πιο πλούσιες και αναπτυγμένες χώρες του αστικού κόσμου, όπως είναι οι Η.Π.Α. Ένα παράδειγμα:
Στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, πολλά φτωχά παιδιά είναι αναγκασμένα να εγκαταλείψουν το σχολείο και το «αμερικάνικο όνειρο», για να δουλέψουν ως εργάτες και εργάτριες σε διάφορες αστικές και αγροτικές επιχειρήσεις. Ένας μεγάλος αριθμός από αυτά που απασχολούνται σε αγροτικές εργασίες δουλεύουν στα καπνοχώραφα. Κι εκεί, πολλά από αυτά πληγώνονται, αρρωσταίνουν και πεθαίνουν, όπως δείχνουν οι επίσημοι αριθμοί των παιδικών θανάτων. Κατά τη συγκομιδή των πράσινων φύλλων καπνού, τα παιδιά εκτίθενται στον κίνδυνο να δηλητηριαστούν από τη νικοτίνη, επειδή η νικοτίνη των υγρών φύλλων απορροφάται μέσω του δέρματός τους από τον οργανισμό τους. Η δηλητηρίαση αυτή, που έχει ονομαστεί «Πράσινη Ασθένεια», προκαλεί ναυτία, έμετο, πονοκεφάλους και ζάλη. Ανάμεσα στις «ηπιότερες» του θανάτου βλάβες που υφίσταται η υγεία των παιδιών που δουλεύουν στα καπνοχώραφα, όπως αυτές καταγράφονται στις διάφορες ιατρικές εκθέσεις, είναι και οι σοβαροί τραυματισμοί, το δερματικό εξάνθημα, οι αλλεργικές αντιδράσεις, οι δυσκολίες στην αναπνοή, η εξασθένιση της όρασης, η χημική δηλητηρίαση, η ηπατική βλάβη, οι νευρικές ασθένειες, η στειρότητα λόγω επαφής με τις διάφορες χημικές ουσίες και τα φυτοφάρμακα, καθώς και η παραμόρφωση των οστών και των αρθρώσεων που προκαλούνται από τη μεταφορά βαρέων φορτίων [1].

Μια περίπτωση παιδιού που εργάζεται στα καπνοχώραφα είναι και αυτή της φωτογραφίας αυτού του κειμένου, που δείχνει ένα κορίτσι με πληγωμένα από τα φυτοφάρμακα χέρια, τη Sofia, μια έφηβη που ξεκίνησε να δουλεύει στα καπνοχώραφα από τα δεκατρία της χρόνια. «Κανένας από τους προϊστάμενους ή τους εργολάβους ή τους επόπτες της εργασίας μας δεν μας είπε τίποτα για τα φυτοφάρμακα και πώς μπορούμε να προστατευθούμε από αυτά»,  είπε σε μια συνέντευξή της στην Margaret Wurth [2], που ασχολείται με την έρευνα για τα δικαιώματα των παιδιών στις Η.Π.Α.
«Περισσότεροι από τους μισούς θανάτους που σχετίζονται με την εργασία των παιδιών στις Η.Π.Α», γράφει η Margaret Wurth στην σχετική έρευνά της, «συμβαίνουν στη γεωργία, σύμφωνα με νέα έκθεση της αμερικανικής κυβέρνησης [3]. Αυτό συμβαίνει παρά το γεγονός ότι οι [αγροτικές] εκμεταλλεύσεις απασχολούν λιγότερο από το 6% των παιδιών που εργάζονται…. Οι συνάδελφοί μου και εγώ έχουμε πάρει συνεντεύξεις από εκατοντάδες παιδιά-καλλιεργητές στις Η.Π.Α τα τελευταία χρόνια. Μας έχουν αφηγηθεί οδυνηρές ιστορίες για πολλές ώρες εργασίας σε ακραίες θερμοκρασίες, χρησιμοποιώντας κοφτερά εργαλεία και βαριά μηχανήματα, και ανεβαίνοντας σε επικίνδυνα ύψη χωρίς να υπάρχει τίποτα να τα προστατέψει από το να πέσουν. […]
»Σύμφωνα με το ομοσπονδιακό εργατικό δίκαιο, παιδιά ηλικίας 12 ετών μπορούν νόμιμα να εργάζονται απεριόριστες ώρες σε αγροκτήματα κάθε μεγέθους με γονική άδεια, αρκεί να μην χάσουν το σχολείο [!]. Η έκθεση καταδεικνύει σαφώς ότι αυτά τα κενά στους νόμους που αποσκοπούν στην προστασία των νέων εργαζομένων αφήνουν τα παιδιά των χωραφιών ευάλωτα σε σοβαρούς τραυματισμούς και θάνατο. Η έκθεση διαπίστωσε ότι μεταξύ του 2003 και του 2016, 237 παιδιά πέθαναν ενώ εργάζονταν στη γεωργία στις ΗΠΑ. Αυτό αντιπροσωπεύει περισσότερους από τους μισούς από τους 452 θανάτους που σχετίζονται με την εργασία των παιδιών την εποχή εκείνη, παρόλο που τα παιδιά-καλλιεργητές αντιπροσωπεύουν μόνο το 5,5% των εργαζόμενων παιδιών. Η έκθεση υπολόγισε πάνω από 4.700 τραυματισμούς ετησίως σε παιδιά που εργάζονται σε αγροκτήματα, βάσει δεδομένων που συλλέχθηκαν το 2012 και το 2014. Πολλοί από τους τραυματισμούς και τους θανάτους αυτών των παιδιών μπορεί να είχαν αποφευχθεί με καλύτερη προστασία στο χώρο εργασίας. Αλλά αντί να ενισχύσει την προστασία για τα παιδιά-εργάτες στις ΗΠΑ, η διοίκηση Trump έχει άρει τους περιορισμούς που υπάρχουν για να προστατεύσουν τα παιδιά-καλλιεργητές από τον κίνδυνο.»
Στις ετήσιες εκθέσεις του το Υπουργείο Εργασίας των Η.Π.Α καταγγέλλει ουσιαστικά  16 χώρες όπου επιτρέπεται η παιδική εργασία στα καπνοχώραφα, με όλες τις παραπάνω βλαβερές συνέπειες και τους θανάτους των παιδιών, παραλείποντας ευλόγως να συμπεριλάβει στον κατάλογο την ίδια τη χώρα τους [4]. Με αντίστοιχο τρόπο οι έλληνες συγγραφείς που προσπάθησαν με το πόνημά τους («Κοινωνική και Πολιτική Αγωγή») να διαπαιδαγωγήσουν κοινωνικά και να μορφώσουν πολιτικά τα εντεκάχρονα παιδιά του Δημοτικού Σχολείου παρέλειψαν να αναφέρουν ότι  τη Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού «την έχουν υπογράψει σχεδόν όλες οι χώρες του κόσμου», αλλά οι Η.Π.Α αρνήθηκαν να την υπογράψουν. Ίσως μ’ αυτή την αποσιώπηση αυτοί οι συγγραφείς προσπάθησαν να προστατέψουν τα παιδιά, ώστε να μην τα πολιτικοποιήσουν πολύ κι αρχίσουν αυτά να εχθρεύονται τις Η.Π.Α και να σκέφτονται αριστερόστροφα.

Τα παράδοξα μιάς Εξάρτησης

 

Η Ελλάδα είναι η 2η χώρα σε αμυντικές δαπάνες στο ΝΑΤΟ (2,24%).
Πρώτη χώρα είναι οι ΗΠΑ (3,42%).
Ακολουθούν Εσθονία και Αγγλία.
Η Ελλάδα δεν έχει να πληρώσει συντάξεις των απομάχων τις δουλειάς αλλά πρέπει να πληρώνει τις συντάξεις των ΝΑΤΟικών.

Η Ελλάδα δεν έχει να πληρώσει καθαρίστριες για τα σχολεία και τα νοσοκομεία αλλά έχει να πληρώνει τους εξοπλισμούς.
Η Ελλάδα όμως περιστοιχίζεται από χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ.
Δηλ. από συμμάχους μας!
Πώς είναι δυνατόν μια χώρα που περιβάλλεται από συμμάχους να πληρώνει τα περισσότερα και εν συγκρίσει με τις δυνατότητες που έχουμε σαν χώρα;
Χθες λοιπόν ο Νίκολας Μπερνς, ένας πολύ παστρικός διπλωματούχος των ΗΠΑ
(για όσους δε θυμούνται εκτός από Αμερικάνος Πρέσβης στην Αθήνα, διετέλεσε και γεράκι του ΝΑΤΟ και ήταν αυτός που παρέδωσε τον Οτσαλάν στους Τούρκους το 1999)
δήλωσε πώς σε περίπτωση εισβολής της Τουρκίας στην Ελλάδα
οι ΗΠΑ (άρα και το ΝΑΤΟ) δε θα προστατεύσουν τη χώρα μας....
που δαπανά ένα σκασμό λεφτά για να προστατευόμαστε από το ...ΝΑΤΟ!
Πληρώνουμε τελικά το ΝΑΤΟ για να ΜΗΝ μας προστατεύει από το ίδιο το ΝΑΤΟ!
Οι δηλώσεις του δεν είναι άσχετες.
Όπως δεν είναι άσχετα κι όλα τα φοβικά που ακούγονται από ανώνυμα κι επώνυμα παπαγαλάκια περί "εισβολής λαθρομεταναστών που θέλουν να μας αφανίσουν".
Όλα είναι μέρος ενός στρατιωτικού σχεδιασμού που έχει και την πολιτικό-ψυχολογική πλευρά, αυτήν της προετοιμασίας του λαού για τη συμμετοχή της χώρας σ’ έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Προετοιμάζουν το λαό για να δεχτεί και να στηρίξει με την καρδιά του και το αίμα του έναν τέτοιο πόλεμο.
Αξιοποιούνται γνωστά από παλιά επιχειρήματα όπως η επίκληση της «πατρίδας», των «συμφερόντων» της, «ενάντια στην τρομοκρατία» και «για να μη φοράνε οι γυναίκες την μπούργκα», «για να μην γίνει χρήση όπλων μαζικής καταστροφής», λόγοι δήθεν θρησκευτικοί ή πολιτισμικοί, οι τζιχαντιστές κ.α.
Την ίδια στιγμή υπάρχουν σχολεία που δέχονται να κάνουν τεμενάδες στο ΝΑΤΟ...στο ΝΑΤΟ που θα μας φέρει τον πόλεμο μέσα στα ίδια μας τα σπίτια.

Theska Katerina

 Σημείωση Ιστολογίου : "Αισχος τα νταλαβερια με τους Κινέζους έχουν θίξει την αξιοπιστία μας στους Αμερικανούς.ΘΑ ΜΑΣ ΡΙΞΕΤΕ ΣΤΑ ΒΡΑΧΙΑ ΡΕ ΜΑΟΙΚΟΙ."

Εικόνα σου είναι κοινωνία και σου μοιάζουν

Ελπίδα Πουρναρά

“Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω”, μας λέει η Γαλάτεια Καζαντζάκη.
Αποφεύγω να διαβάζω σχόλια χρηστών του Facebook τόσο σε ειδήσεις που αφορούν την επικαιρότητα όσο και σε πιο “ελαφρά” ζητήματα. Κι αυτό γιατί είναι πράγματι ο καθρέπτης της κοινωνίας.
Όταν όμως αφορούν φερόμενα ως “ευαίσθητα” ζητήματα του τόπου τούτου κι όταν ενδεχομένως δε το πολυσκέφτομαι ότι θα μπριζώσω, τότε πατάω το μαγικό κουμπάκι και διαβάζω τις αράδες του Έλληνα – φωτεινού παντογνώστη – νοικοκυραίου.
Ξέρεις αυτού του “μακριά απ’ τον κώλο μας να ‘ναι κι ό,τι να ‘ναι”. Αυτού που όλα τα παιδιά είναι κωλόπαιδα εκτός από τα δικά του. Αυτού που όλες είναι καριόλες (sic.) εκτός από τη μάνα του, την αδελφή του και την κόρη του.
Επίτηδες στάθηκα στη σχέση γονιού – παιδιού. Κι αυτό διότι πριν λίγες μέρες βουλευτής κατήγγειλε σεξιστική επίθεση εις βάρος της κόρης του από όργανο της τάξης και της ηθικής που κάθε νοικοκυραίος έχει σαν ευαγγέλιο και μάχεται υπέρ της. Κι η πλειοψηφία των σχολίων κυμαινόταν σε επίπεδα σεξισμού ανάλογα της εποχής που διανύουμε. Θα μπορούσα να το θέσω και διαφορετικά, όμως δεν είμαι ο Αρνιακός. Προχωράμε.
“Τι δουλειά είχε στα Εξάρχεια εφόσον δεν μένει εκεί;”, “Γιατί ήταν ασυνόδευτη η 16χρονη;”, “Για να την είπαν μουν*ρα, σκέψου τι θα φόραγε”, κι άλλα τέτοια καλόβουλα και ευγενικά. Γιατί είναι γνωστό τοις πάσι πως για να περάσεις από το “άβατο” των Εξαρχείων οφείλεις να επιδεικνύεις κάρτα μόνιμου κατοίκου, για να κυκλοφορήσεις εν γένει σε περιοχές της Αθήνας, εμ… αστυνομοκρατούμενες περιοχές συγγνώμη, πρέπει να είσαι άνω των 18 ετών και τέλος, οι ενδυματολογικές σου επιλογές να συνάδουν με τα “πρέπει” και τα “μη” της κοινωνίας.
Μου θύμισε εκείνο το βράδυ που περνούσα με τον φίλο μου από την πλ. Αμερικής Σάββατο βραδάκι και μας σημάδευαν με τα αυτόματα λες και βρισκόμαστε σε εμπόλεμη ζώνη.

Όταν όμως δίνεις βήμα σε έναν άνθρωπο ο οποίος χλευάζει μία σεξουαλική παρενόχληση με τρόπο χυδαίο και λίγες μέρες μετά ρωτά νεαρό αν κάνει γκλιν γκλιν το κουτάλι στο στόμα του κι αν στην κοπέλα του γουστάρει όταν φιλιούνται κι όχι σε όλους όσοι έχουν κάτι να πουν…
Όταν σε μια δημοκρατία δίνεις βήμα σε στυλοβάτες της ακροδεξιάς και σε άτομα που θεωρούν αναγκαστικότητα το ξύλο…
Όταν μένεις αμέτοχος και καταπίνεις τη γλώσσα σου μαζί με το σανό που σε ταΐζουν τα δελτία των 12:00, 13:00, 15:00, 18:00, 19:00 και 20:00…
Όταν επιλέγεις πανεπιστήμια αστυνομοκρατούμενα και όχι βωμούς παιδείας και διακίνησης ιδεών…
Όταν προτιμάς περισσότερα Θρησκευτικά και λιγότερη Λογοτεχνία, Αρχαία και καθόλου Σεξουαλική Αγωγή…
Όταν προτιμάς να βγαίνουν από τη μηχανή που λέγεται “σχολείο” ρομποτάκια, άβουλα πιόνια που θα εξυπηρετήσουν με απόλυτη ακρίβεια κι επιτυχία τον ύψιστο σκοπό κι όχι σκεπτόμενα, ελεύθερα όντα…
Όταν, όταν, όταν.

Τότε θέλεις την σκλαβιά γιατί φοβάσαι την ελευθερία.
Γιατί ελευθερία σημαίνει ευθύνη.
Και τότε δε γίνεσαι απλά δεκανίκι του συστήματος.
Γίνεσαι εσύ το ίδιο το σύστημα.
Και ζέχνεις.

Η Ασφάλιση - εμπόρευμα και οι εργαζόμενοι πελάτες

H κυβέρνηση της ΝΔ, αξιοποιώντας το ήδη διαμορφωμένο αντιασφαλιστικό οπλοστάσιο όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων και ιδιαίτερα τον νόμο - έκτρωμα του ΣΥΡΙΖΑ, τον νόμο Κατρούγκαλου, προχωρά στη συνολική ιδιωτικοποίηση του ασφαλιστικού συστήματος.
Η κυβερνητική προπαγάνδα, μπροστά στη βόμβα που βάζει στο κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα, κατασκευάζει στοιχεία για να χρυσώσει το χάπι. Η συζήτηση γύρω από τα ποσοστά αναπλήρωσης ή τις τάχα αυξήσεις στους μισθούς αποτελεί αντιπερισπασμό μπροστά στη συνολική επίθεση που προετοιμάζεται. Η κυβέρνηση, πετώντας το τυράκι της μείωσης των εισφορών, φτιάχνει εμβληματικούς τίτλους στα ΜΜΕ προσπαθώντας να ξεγελάσει τους εργαζόμενους. Με ταχυδακτυλουργικά τρικ μετατρέπει τις μειώσεις των μισθών σε αυξήσεις, κρύβοντας πως η εισφορά που καταβάλλεται από τους εργοδότες και από την οποία απαλλάσσονται, είναι μέρος του εργατικού μισθού.
Η ανταποδοτικότητα που αναφέρει ως στοιχείο ισότητας, αποτελεί το πιο καραμπινάτο στοιχείο διάλυσης της Κοινωνικής Ασφάλισης. Η ανταποδοτικότητα στην Κοινωνική Ασφάλιση σημαίνει και τυπικά πλέον πως η Κοινωνική Ασφάλιση αντιμετωπίζεται ως εμπόρευμα, ως ένας ψυχρός οικονομικός δείκτης, ο οποίος δεν παίρνει υπόψη ότι ο εργαζόμενος, εκτός από τις ασφαλιστικές εισφορές, έχει δώσει τα νιάτα του, τη ζωή του, την υγεία του κατά τη διάρκεια του εργάσιμου βίου.

* * *

Το κεφαλαιοποιητικό σύστημα και η ανταποδοτικότητα είναι η βάση με την οποία λειτουργεί η ιδιωτική ασφάλιση. Οι εισφορές των εργαζομένων χρησιμοποιούνται ως μέσο επένδυσης, από τα αποτελέσματα της οποίας καθορίζεται καταρχάς το επίπεδο της σύνταξης. Με τον τρόπο αυτόν η Ασφάλιση αντιμετωπίζεται ως ατομική υπόθεση, το κράτος και η εργοδοσία απαλλάσσονται από τις υποχρεώσεις τους, το επίπεδο των συντάξεων και των παροχών αποσπάται από το ύψος του μισθού και τις ανάγκες της εργατικής οικογένειας.
Τα κυβερνητικά στελέχη αναφέρουν ότι με τις «ατομικές μερίδες» επιτυγχάνεται η πραγματική σύνδεση «εισφορών και παροχών», ξεπερνιέται το πρόβλημα της «βιωσιμότητας» των Ταμείων, ενώ μέσω των «επενδύσεων» σε διαφοροποιημένα «επενδυτικά προϊόντα» διασφαλίζονται καλύτερα τα γηρατειά.
Η αλήθεια για όλα τα παραπάνω είναι πως μετατρέπουν τον εργαζόμενο σε τζογαδόρο που επενδύει σε χρηματιστηριακές λοταρίες τους κόπους της ζωής του. Η τάχα καλύτερη «διασφάλιση» που εξασφαλίζεται μέσω του κεφαλαιοποιητικού συστήματος, απαντάται από το περιεχόμενο του καταστατικού του επαγγελματικού ταμείου στα Ελληνικά Χρηματιστήρια, που ενέκρινε μόλις πριν από ένα μήνα ο υφυπουργός Εργασίας. Τα επαγγελματικά ταμεία αποτελούν μια μορφή τζόγου, την οποία στηρίζει η απαξιωμένη πλειοψηφία της ΓΣΕΕ.
Στο άρθρο 31 του καταστατικού, το οποίο αναφέρεται στην εφάπαξ παροχή που θα πρέπει να πάρουν οι ασφαλισμένοι στο τέλος του εργάσιμου βίου τους, διαβάζουμε: «Ο κλάδος συνταξιοδοτικών παροχών εφαρμόζει το κεφαλαιοποιητικό σύστημα προκαθορισμένης εισφοράς. Δεν εγγυάται το ύψος της εφάπαξ παροχής ούτε το ύψος της επενδυτικής απόδοσης ούτε το ύψος των επενδυτικών εξόδων». Δηλαδή, ενώ η εισφορά θα είναι προκαθορισμένη, οι καρποί που θα λάβει ο εργαζόμενος στο μέλλον αποτελούν μυστήριο, «άγνωστο χ».

* * *

Ακόμα και το σημερινό, κρεουργημένο από τις κυβερνήσεις και τους εργοδότες κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα, με τα συνεχή πλήγματα στα Ταμεία και στις παροχές του, είναι εμπόδιο για την πλήρη ελευθερία των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών, που πανηγυρίζουν με τον τίτλο «Η ώρα της ιδιωτικής ασφάλισης ήρθε».
Οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα. Αντιμετωπίζουν την Ασφάλιση ως εμπόρευμα και τους εργαζόμενους ως πελάτες. Πέρα από τα γνωστά κραχ των «ENRON» και «Maxwell» στο εξωτερικό, έχουμε και στη χώρα μας αντίστοιχα παραδείγματα. «Οι φίλοι του ασφαλιστικού ομίλου της Ασπίς Πρόνοια θεωρούν ότι πρόκειται για τον πλέον δυναμικό όμιλο, κατέχοντας τη 2η θέση στην ασφαλιστική αγορά», έγραφαν την άνοιξη του 2009 οι οικονομικές στήλες. Μετά από 3 μήνες, το κραχ λόγω του λουκέτου της ασφαλιστικής «Ασπίς Πρόνοια» έκανε κρότο σε όλη τη χώρα.
Είναι προφανές πως όταν αναφερόμαστε στις μελλοντικές συντάξεις, μιλάμε για τους κόπους μιας ζωής που εξασφαλίζουν το μοναδικό οικονομικό στήριγμα μετά το τέλος του εργάσιμου βίου. Δεν μπορεί να εξισώνεται η σύνταξη με την ασφάλιση ενός τιμονιού, ενός παρμπρίζ ή μιας κλοπής αυτοκινήτου. Γι' αυτό και δεν επιτρέπεται να αφήσουμε να υπάρχουν τζόγος, «ρίσκο» και «επένδυση» πάνω στις ζωές μας.

* * *

Το ζήτημα της Κοινωνικής Ασφάλισης είναι ζήτημα ταξικό. Οταν αναφερόμαστε στην Κοινωνική Ασφάλιση, δεν στεκόμαστε μόνο στο συνταξιοδοτικό. Το Ασφαλιστικό περιλαμβάνει την προστασία των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς, τα ΒΑΕ, παροχές που προστατεύουν τη μητρότητα, παροχές Υγείας και Πρόνοιας, εργαστηριακές εξετάσεις, τα φάρμακα. Είναι η ομπρέλα που βρίσκεται πάνω από την εργατική οικογένεια, μια δέσμη δικαιωμάτων που κατακτήθηκαν μέσα από αιματηρούς αγώνες. Πρέπει να είναι, με ευθύνη του κράτους, καθολική, υποχρεωτική, δημόσια και η Υγεία - Πρόνοια δημόσια και δωρεάν για όλους.
Ως ταξικό ζήτημα αποτελεί πεδίο σύγκρουσης με το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις και τα κόμματά του. Οπως δεν είναι «εθνική υπόθεση» η «ανταγωνιστικότητα» και η κερδοφορία του κεφαλαίου, έτσι ακριβώς δεν μπορεί να είναι «εθνική υπόθεση» και οι παράγοντες που την καθορίζουν. Για τον εργαζόμενο η Κοινωνική Ασφάλιση είναι το ελάχιστο και αναγκαίο αγαθό που μπορεί και πρέπει να του επιστραφεί από τον πλούτο που παράγει, καθώς αυτός είναι που πληρώνει από τον μισθό του για την Υγεία και τη σύνταξή του. Πρώτη αγωνιστική απάντηση θα δοθεί στις 30 Νοέμβρη, με ενιαία απάντηση εργατικών και συνταξιουχικών σωματείων.
(Το άρθρο αναδημοσιεύεται από την «Εφημερίδα των Συντακτών»)

Θανάσης ΓΚΩΓΚΟΣ
Μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ, του ΔΣ της ΓΣΕΕ και του ΔΣ της ΟΙΥΕ

Απλοχεριά στο κεφάλαιο

Ακόμα ένας σκληρός, ταξικός προϋπολογισμός υπέρ του κεφαλαίου κατατίθεται αύριο στη Βουλή, αυτήν τη φορά από την κυβέρνηση της ΝΔ, συνεχίζοντας την αντιλαϊκή σκυταλοδρομία.
Οπως φάνηκε ήδη από το προσχέδιο και τη σχετική συζήτηση, στους «κωδικούς» και τις διατάξεις του αποτυπώνονται και οι δύο πλευρές του νομίσματος: Από τη μια, οι φοροαπαλλαγές, τα προνόμια και οι κάθε είδους συνεισφορές του «γαλαντόμου» αστικού κράτους, για να στηρίξει και να θωρακίσει παραπέρα την καπιταλιστική κερδοφορία και ανταγωνιστικότητα.
Και από την άλλη, η φοροληστεία σε βάρος του λαού, που καλείται να σηκώσει επιπλέον 800 εκατομμύρια φορολογικών βαρών και συνολικά πάνω από το 93% της φορολογίας, οι περικοπές και οι τραγικές ελλείψεις σε δαπάνες για τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες, για την Υγεία, την Παιδεία, την Πρόνοια, τις υποδομές που έχει ανάγκη ο λαός.
Το «εργαλείο» αυτό, με το οποίο όλες οι αστικές κυβερνήσεις φορτώνουν διαδοχικά στις πλάτες του λαού τα «σπασμένα» της καπιταλιστικής κρίσης και τις «ευκαιρίες» της καπιταλιστικής ανάπτυξης, έρχεται να υπηρετήσει και στη νέα φάση τους στόχους του κεφαλαίου: Να λειτουργήσει ως «παγοθραυστικό» για το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας, να δημιουργήσει περισσότερο «δημοσιονομικό χώρο» για το κεφάλαιο, να στηρίξει υποδομές και υπηρεσίες του κρατικού μηχανισμού που ιεραρχούν οι επιχειρηματικοί όμιλοι.
Οι παραπάνω προτεραιότητες, άλλωστε, δεν είναι γραμμένες μόνο στο προσχέδιο του προϋπολογισμού, αλλά αποτυπώνονται και σε όλο τον νομοθετικό «οίστρο» της κυβέρνησης της ΝΔ (αντεργατικά μέτρα, πλειστηριασμοί, χτύπημα συνδικαλιστικής δράσης, μποναμάδες στους «επενδυτές» κ.ά.).
Αποτυπώνονται επίσης στις συμφωνίες της κυβέρνησης με τους «δανειστές», αυτές που υπέγραψαν οι προηγούμενοι και υλοποιούν οι σημερινοί, στα «Ευρωπαϊκά Εξάμηνα», στις «συστάσεις» της Κομισιόν για επιτάχυνση των «μεταρρυθμίσεων», όπως αυτές που δημοσιοποιούνται σήμερα, στη μόνιμη «εποπτεία» έως το 2060, στα άλλα «μνημόνια διαρκείας» της ΕΕ.
Αυτό το πλαίσιο και τη «μεγάλη εικόνα» που υπαγορεύουν οι «ανάγκες» της καπιταλιστικής κερδοφορίας, προσπαθεί να κρύψει η κυβέρνηση της ΝΔ, για να στηρίξει την απάτη της καπιταλιστικής «ανάπτυξης για όλους».
Γι' αυτό επιστρατεύει τα περί μειώσεων στη φορολογία, δείχνοντας ορισμένα ελάχιστα ψίχουλα της τάξης των μερικών ευρώ στις νέες φορολογικές κλίμακες, κρύβοντας όμως ότι ο λαός θα κληθεί να πληρώσει από τους έμμεσους και άμεσους φόρους το κενό των εκατοντάδων εκατομμυρίων που δημιουργούν οι φοροαπαλλαγές των ομίλων.
Γι' αυτό επιστρατεύουν τα περί «μείωσης» των εισφορών για ορισμένες κατηγορίες ασφαλισμένων και επαγγελματιών, για να κρύψουν την παραπέρα ιδιωτικοποίηση της Ασφάλισης, το παραπέρα σάρωμα του κοινωνικού χαρακτήρα της που οδηγεί σε συντάξεις πείνας και δουλειά έως τον τάφο.
Γι' αυτό επιστρατεύουν ξανά την αθλιότητα του «κοινωνικού μερίσματος», της τάξης του... 7% από τα ματωμένα πλεονάσματα για τους πιο εξαθλιωμένους, αλλά δεν λένε ότι αυτά είναι το «πλεόνασμα» της αντιλαϊκής επίθεσης πάνω και από τους στόχους που οι ίδιοι έβαλαν, κατά 3,5 δισ.!
Ούτε βέβαια λένε ότι δίνοντας κι αυτά τα ψίχουλα, ως αναγκαίο συμπλήρωμα της αντιλαϊκής επίθεσης, με το άλλο χέρι κλέβουν το λαό στο πολλαπλάσιο, όπως δείχνει για παράδειγμα η μείωση δαπανών πάνω από 2 δισ. το 2019, με την περικοπή «αχρείαστων» κοινωνικών δαπανών και τη μονιμοποίηση περικοπών και ελλείψεων.
Αν όμως εκείνοι και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα κρύβουν με συνέπεια την αντιλαϊκή «μεγάλη εικόνα», το βασικό για το λαό είναι να τη δει και να οργανώσει ακόμα πιο αποφασιστικά την πάλη του για την ανάκτηση όσων έχασε τα προηγούμενα χρόνια και για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες του. Να βάλει στο στόχαστρο το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις, τα κόμματά του, την καπιταλιστική εξουσία και ιδιοκτησία, που αποτελούν το βασικό εμπόδιο.