Έφυγε" ο Τάκης Τσίγκας

Έφυγε" ο Τάκης Τσίγκας

Σήμερα το βράδυ έφυγε από τη ζωή ο κομμουνιστής τάκης τσίγκας, στέλεχος του κουκουέ, που είχε διατελέσει κατά το παρελθόν –μεταξύ άλλων- μέλος του πγ, διευθυντής του ριζοσπάστη και του 902. Πατώντας αυτό το σύνδεσμο, μπορείτε να διαβάσετε την ανακοίνωση της κετουκε για το θάνατο του συντρόφου, που περιλαμβάνει εκτενή βιογραφικά στοιχεία.

Ως ελάχιστο φόρο τιμής, η κε του μπλοκ αξιοποιεί το αρχείο του ριζοσπάστη και αναδημοσιεύει αποσπάσματα από μερικά κείμενα του τάκη τσίγκα, ξεκινώντας από την επιστολή που έστειλε στον προσυνεδριακό διάλογο του πρόσφατου 19^ου συνεδρίου του κόμματος.

Τρία ζητήματα ήταν πάντα βασικά και κρίσιμα στην ενενηνταπεντάχρονη μέχρι σήμερα πορεία του Κόμματος. Πρώτο, η στρατηγική του και όλα όσα την αφορούν. Δεύτερο, το επίπεδο του ταξικού εργατικού κινήματος και του αγωνιστικού προσανατολισμού των λαϊκών στρωμάτων. Και τρίτο, το ποσοτικό και ποιοτικό δυνάμωμα των γραμμών του Κόμματος με νέο αίμα, η πρωτοπόρα, καθημερινή δράση των κομμουνιστών, όπου κι αν βρίσκονται και, πρωτίστως, στους χώρους δουλειάς.

Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Παρά τα σοβαρά βήματα, που έχουν γίνει τα προηγούμενα χρόνια, παραμένει η μεγάλη απόσταση από τις αντικειμενικές ανάγκες. Οι σύγχρονες συνθήκες και οι πρωτόγνωρες δυσκολίες βάζουν μπροστά μας σύνθετες και πολύ ψηλότερες απαιτήσεις. Η αντιμετώπιση και το ξεπέρασμα των αδυναμιών, των καθυστερήσεων και των προβλημάτων παίρνουν καθημερινά και περισσότερο επιτακτικό χαρακτήρα.

Πρώτο: Η βαθύτερη κατανόηση, δημιουργική εξειδίκευση και αποτελεσματική εφαρμογή στην πράξη της στρατηγικής του Κόμματος αποτελεί σήμερα πρωταρχική ανάγκη και αναντικατάστατη προϋπόθεση για την παραπέρα πορεία. Απ' όλο το Κόμμα, την ΚΝΕ, κάθε κρίκο, κάθε σύντροφο και συντρόφισσα χωριστά. Οπως και η σε ανάλογη βάση συσπείρωση και συστράτευση του στενού -τουλάχιστον- περίγυρου των οπαδών και φίλων του Κόμματος. Αυτό απαιτεί και συνεπάγεται πολλά, όπως γίνεται φανερό κι από τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο. Πρωτίστως, όμως, απαιτεί την αποφασιστική αντιμετώπιση και ξεπέρασμα των κάθε λογής αυταπατών, περί φιλολαϊκής κυβέρνησης στο πλαίσιο του συστήματος. Κι όχι μόνο, γιατί δεν υπάρχει η παραμικρή τέτοια δυνατότητα, ενώ, το ενδεχόμενο αποδοχής της θέσης αυτής από το Κόμμα θα συνιστούσε -σε τελευταία ανάλυση- προδοσία της εργατικής τάξης και απώλεια του επαναστατικού χαρακτήρα του, με όλα όσα αυτά συνεπάγονται. Οι αυταπάτες αυτές εμποδίζουν και υπονομεύουν την αποτελεσματική και επιτακτικά αναγκαία σήμερα αντιμετώπιση των γενικότερων κοινοβουλευτικών αυταπατών, που είναι κυρίαρχες στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, ακόμη και σε μεγάλη μερίδα των οπαδών του Κόμματος. Εμποδίζουν και υπονομεύουν την αντιμετώπιση και ξεπέρασμα των κυρίαρχων λογικών της ανάθεσης στους «ειδικούς» (στα κόμματα και την κυβέρνηση με τις βουλευτικές εκλογές, στα ΔΣ με τις αρχαιρεσίες, κλπ.), έως και της πρακτικής του «καναπέ». Συσκοτίζουν και νοθεύουν το πραγματικό, ταξικό περιεχόμενο και ρίζα των προβλημάτων, που βασανίζουν σήμερα την εργατική τάξη και το λαό και, γενικότερα, την κρίσιμη σχέση οικονομίας και πολιτικής. Εμποδίζουν τη βαθύτερη κατανόηση των σύγχρονων όρων διεξαγωγής της ταξικής πάλης, της διάταξης και των στόχων των τάξεων και των πολιτικών τους εκπροσώπων, του ταξικού χαρακτήρα και ρόλου του αστικού κράτους, όπως και αυτού της ΕΕ και της Ευρωζώνης, του σύγχρονου καπιταλισμού γενικότερα. Και, βέβαια, οι αυταπάτες αυτές δε βοηθούν στην αποτελεσματική αντιμετώπιση μιας σειράς αποπροσανατολιστικών ιδεολογημάτων, που θέλουν τις αιτίες της σημερινής κατάστασης στην υποτέλεια και υποταγή, στην ανικανότητα και διαφθορά ή στην κυριαρχία των νεοφιλελεύθερων αντιλήψεων της Μέρκελ και όχι των νεοκεϋνσιανικών απόψεων Ομπάμα. Αλήθεια, σε τι απ' όλ' αυτά οφείλεται η κυβερνητική εμπειρία του ΑΚΕΛ στην Κύπρο, μαζί με την κατάληξή της; Η απάντηση, βέβαια, δε βρίσκεται σε κανένα από τα παραπάνω. Τη δίνουν οι θέσεις και εκτιμήσεις του ΚΚΕ. Ακριβώς αυτές, που έδιναν το δικαίωμα και τη σιγουριά στην Αλέκα Παπαρήγα, να δηλώνει τον περασμένο Ιούνη, λίγο πριν τις εκλογές: «Οποια κυβέρνηση και αν σχηματισθεί, ανεξάρτητα από τα συνθήματά της, τελικά θα συμμορφωθεί με τις δεσμεύσεις της ΕΕ και τις κατευθύνσεις των μονοπωλίων». Φιλολαϊκή πολιτική δε γίνεται, με τον πλούτο, τα μέσα παραγωγής του και, γενικότερα, με την εξουσία στα χέρια των μονοπωλίων και της αστικής τάξης. Χωρίς κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας και απαλλαγή της χώρας από τις ευρωενωσιακές και όποιες άλλες αλυσίδες και δεσμεύσεις. Και αυτά -όπως διδάσκει όλη η μέχρι σήμερα, θετική ή αρνητική, εγχώρια και διεθνής εμπειρία - θα προχωρήσουν και θα κατακτηθούν με όρους σκληρής ταξικής αναμέτρησης και σύγκρουσης, πέρα κι έξω από τα όρια, τους κανόνες και την υποκρισία της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, δηλαδή, της δικτατορίας των μονοπωλίων.

Ακολουθεί ένα απόσπασμα από την περίληψη της ομιλίας του στο (επίσης προγραμματικό) 15ο συνέδριο.

Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες,
έχω πάρει μέρος σε όλες τις φάσεις προετοιμασίας των προσυνεδριακών υλικών, καθώς και της εισήγησης της ΚΕ κι έχω συμφωνήσει σε όλα τα ουσιαστικά και βασικά σημεία, που θέτουν.
Με δεδομένη αυτή τη συμφωνία μου επιτρέψτε μου να αναφερθώ σε ορισμένα ζητήματα, που έχουν κατά τη γνώμη μου τη δική τους σημασία.

Η δημόσια κυρίως προσυνεδριακή συζήτηση ανέδειξε ορισμένες λαθεμένες απόψεις. Ποιες νομίζω πως είναι αυτές:
1. Η άποψη, που θεωρεί εντελώς λαθεμένη και έως οπορτουνιστική την πολιτική του α - α - δ μετώπου, όπως αυτή περιγράφεται και αναλύεται στα προσυνεδριακά ντοκουμέντα και την εισήγηση της ΚΕ. Είναι μια άποψη, που ενώ ισχυρίζεται, πως υπερασπίζεται και προωθεί τη σοσιαλιστική επανάσταση, αφού τη θέτει δήθεν, ως μοναδικό και άμεσο στόχο, στην πραγματικότητα την παραπέμπει στις ελληνικές καλένδες.

2. Λαθεμένες είναι επίσης οι απόψεις, που βλέπουν την πολιτική του α - α - δ μετώπου ξεκομμένη και αποσπασμένη από τη δουλιά για το σοσιαλισμό και την επαναστατική αλλαγή.
Ίσα-ίσα, σήμερα είναι πολύ μεγαλύτερη από κάθε παλιότερη περίοδο η διαπλοκή των διάφορων αντιθέσεων αντιιμπεριαλιστικού περιεχόμενου, με τη βασική αντίθεση της καπιταλιστικής κοινωνίας μας, την αντίθεση κεφαλαίου και εργασίας. Είναι επόμενα αναγκαίο, αλλά και ώριμο, για μια συστηματική και καθημερινή ιδεολογική και προπαγανδιστική δουλιά αντικαπιταλιστικού και σοσιαλιστικού περιεχόμενου, πρώτα και κύρια στο χώρο της εργατικής τάξης.

3. Η συζήτηση για την πολιτική συμμαχιών του Κόμματος, μοιάζει ορισμένες φορές, σαν να θέλουμε σώνει και καλά να σκιαμαχούμε, με φανταστικούς εχθρούς και ψεύτικα διλήμματα. Και βέβαια, θα ήταν τραγικό λάθος, έστω και να σκεφθούμε, να κάνουμε το α - α - δ μέτωπο με τις υπάρχουσες σήμερα πολιτικές δυνάμεις. Αυτό θα σήμαινε παντελή ακύρωση όλης της πολιτικής και όλων των αποφάσεών μας.

Μπορείτε επίσης να διαβάσετε εδώ μια παρέμβασή του σε μια εκδήλωση – δημόσια συζήτηση του κόμματος για το ααδμ, εν έτει 98’.

Κι εδώ την περίληψη της ομιλίας του στο 17ο συνέδριο του κκε.

Και να θυμηθείτε επίσης (πατώντας στους συνδέσμους) διάφορα άρθρα του στο ριζοσπάστη

-εν όψει των 80χρονων του κόμματος

-για την έννοια της αριστεράς και της ενότητας

-για το ρόλο του ριζοσπάστη στην καθημερινή κομματική δράση

-μια πρόσφατη κριτική του στο πρόγραμμα του συνασπισμού

-για το ιδεολόγημα του «νέου εθνικού αφηγήματος»

-και για τις σκοπιμότητες της πολεμικής στο κουκουέ –στο τελευταίο ίσως άρθρο του στο όργανο, το δεκέμβρη του 12’.

Η «μονταζιέρα» του ΣΥΡΙΖΑ και του Στάθη Σταυρόπουλου

 Η «μονταζιέρα» του ΣΥΡΙΖΑ και του Στάθη Σταυρόπουλου

Η «μονταζιέρα» του ΣΥΡΙΖΑ και του Στάθη Σταυρόπουλου

Της Κικής Αλεξάνδρου

Είναι καιρός τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ εξαπολύει συντονισμένη επίθεση - συκοφάντηση του ΚΚΕ. Δε θα μπορούσε να λείπει από αυτό το σχέδιο ο Στάθης Σταυρόπουλος του «enikos», που όποτε ο ΣΥΡΙΖΑ ζορίζεται από τις αποκαλύψεις του ΚΚΕ αναλαμβάνει το βρώμικο ρόλο να ρίξει λάσπη στο ΚΚΕ πασπαλισμένη με δήθεν «τίμια και αντικειμενική αριστερή κριτική». Βέβαια, στην προσπάθειά του αυτή, ο υπερασπιστής του ΣΥΡΙΖΑ, καταφεύγει στη «μονταζιέρα». Στο δρόμο για τα υπουργεία, φαίνεται ότι υιοθετούν και τις μεθόδους των κομμάτων που έχουν ήδη περάσει από αυτά.

Ο Στάθης Σταυρόπουλος φτάνει στο σημείο να παραποιεί τοποθέτηση του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα. Αν η πραγματικότητα δε συμφωνεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα… Ο Στάθης Σταυρόπουλος ισχυρίζεται ότι το ΚΚΕ βάζει «πλέον τον ΣΥΡΙΖΑ στον ίδιο παρονομαστή με τη Χρυσή Αυγή και το Ποτάμι» και ότι τάχα το ΚΚΕ έχει φτάσει στο σημείο να έχει «εμπάθεια που φθάνει να τσουβαλιάζει από πλευράς ηγεσίας του ΚΚΕ τον ΣΥΡΙΖΑ με τη Χρυσή Αυγή ως απότοκα των “αγανακτισμένων“». Μάλιστα, με βάση τον παραπάνω ακροβατισμό, ο Στάθης Σταυρόπουλος κατρακυλάει τόσο χαμηλά ώστε να υποστηρίξει ότι το ΚΚΕ «φτάνει απέναντι. Σ’ αυτά που προπαγανδίζουν τα μέσα ενημέρωσης του καθεστώτος, καθώς και τα κόμματα του δικομματικού μονοκομματισμού. Ποιον βοηθάει αυτό; Ποιος ωφελείται απ’ αυτό; Ποιος ωφελείται απ’ τον δισταγμό του λαού (αν εν τέλει ο δισταγμός επικρατήσει) να δοκιμάσει ο ίδιος να διαμορφώσει την τύχη του;». Το να κατηγορείς το ΚΚΕ ότι προωθεί «το δισταγμό» του λαού να «δοκιμάσει ο ίδιος να διαμορφώσει την τύχη του» αποτελεί από μόνο του ξετσίπωτη συκοφαντία. Αυτή η συκοφαντία του Στάθη Σταυρόπουλου εναντίον του ΚΚΕ, δηλαδή του μόνου κόμματος που παλεύει για να συνειδητοποιήσει ο λαός τη δύναμή του και να πάρει την υπόθεση στα χέρια του αποδεικνύει ότι ακριβώς ο ΣΥΡΙΖΑ δρα για να μην καταλάβει ποτέ ο λαός τη δύναμή του και να μην πάρει την υπόθεση στα χέρια του, για να μην αμφισβητηθούν τα θεμέλια του σάπιου συστήματος που έχει φέρει το λαό στη σημερινή κατάσταση.

Ενοχλούνται στον ΣΥΡΙΖΑ που το ΚΚΕ δεν πατάει τη μπανανόφλουδα και δεν κλείνει τα μάτια, αποκαλύπτει στο λαό το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ ως της νέας σοσιαλδημοκρατίας, του ενός εκ των δυο πόλων στο νέο διπολισμό. Ενοχλούνται γιατί οι αποκαλύψεις του ΚΚΕ είναι ακριβώς αποκαλύψεις. Γιατί το ΚΚΕ δεν ασκεί ηθικοπλαστική κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε κάνει δίκη προθέσεων (όπως ισχυρίζεται ψευδώς ο Στάθης Σταυρόπουλος). Ενοχλούνται γιατί το ΚΚΕ ασκεί πολιτική κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ με βάση τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και την πολιτική τοποθέτηση των στελεχών του. Ενοχλούνται, γιατί ο λαός έχει πάρει χαμπάρι το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ, βλέπει τις θέσεις του, καταλαβαίνει ότι πρόκειται για έναν ακόμα επίδοξο διαχειριστή της δυστυχίας του και όχι για ένα κόμμα με γραμμή ρήξης και ανατροπής, που θα ξεθεμελιώσει τη δυστυχία του λαού.

Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να θέλει να κοροϊδεύει το λαό χωρίς να υπάρχει κανείς να αποκαλύπτει πολιτικά το ρόλο και τη θέση του, μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να προτιμάει το ΚΚΕ να μην υπάρχει καν και αν υπάρχει να το «βουλώνει», όμως δε θα του κάνουμε τη χάρη. Μπορεί ο Στ. Σταυρόπουλος και άλλοι αρθρογράφοι του ΣΥΡΙΖΑ να υποτιμούν το αναγνωστικό κοινό, σερβίροντάς του ως «ρεπορτάζ» ψεύδη, συκοφαντίες και λογικούς ακροβατισμούς, όμως και σε αυτόν τον τομέα βρισκόμαστε στην αντίπερα όχθη. Ακριβώς επειδή δεν υποτιμούμε καθόλου τη νοημοσύνη των αναγνωστών, παραθέτουμε αυτούσια την τοποθέτηση του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ που προκάλεσε το μένος του Στάθη Σταυρόπουλου, για να καταλάβει ο κάθε αναγνώστης ότι ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ δεν είπε καθόλου αυτά για τα οποία τον κατηγορεί ο Στάθης Σταυρόπουλος και να βγάλει τα συμπεράσματά του από τον τρόπο με τον οποίο στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ παραποιούν τις τοποθετήσεις του ΚΚΕ για να το συκοφαντήσουν. Ιδού η απάντηση του Δημήτρη Κουτσούμπα στο «Βήμα της Κυριακής» (23/3): «Βεβαίως και υπάρχει οργή, μόνο που πολλές φορές σε δυσκολεύει να δεις ποιος φταίει, ποια είναι η αιτία. Η λαϊκή οργή για να είναι αποτελεσματική θα πρέπει να μεταφραστεί σε συνειδητή επιλογή. Η οργή δεν μπορεί να είναι τυφλή. Μια τέτοια τυφλή οργή μπορεί ευκαιριακά να πριμοδοτήσει και αντιδραστικά, οπισθοδρομικά σχήματα και μορφώματα, όπως τους εγκληματίες ναζιστές της ΧΑ, μπορεί να πλέει σε "θολά ποτάμια", μπορεί να στεγάζεται σε καιροσκόπους και τυχοδιώκτες της "κυβερνώσας αριστεράς" ή σε σχήματα διαχείρισης που μοιράζουν φρούδες ελπίδες για καλύτερη διαχείριση, με ανανέωση - αναπαλαίωση του πολιτικού προσωπικού. Όμως τα πράγματα είναι πιο σοβαρά. Γιατί πίσω από το πολιτικό προσωπικό και τα διάφορα σχήματα που εμφανίζονται, άλλα ως "κομήτες", άλλα με μεγαλύτερη διάρκεια, βρίσκεται ένα σύστημα, σάπιο ως το μεδούλι, που έχει όνομα, λέγεται "καπιταλισμός", βρίσκονται συμμαχίες που είναι σφηγγοφωλιές για τους λαούς, όπως η ΕΕ, βρίσκεται μια τάξη που είναι στον αντίποδα από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Είναι επομένως πιο περίπλοκο το ζήτημα, να αποφασίσει ο καθένας και η καθεμιά με ποιον να πάει και ποιον να αφήσει».

Οι ύβρεις του Στ. Σταυρόπουλου, επιστρέφονται σ’ αυτόν και στο κόμμα του, τον ΣΥΡΙΖΑ, όχι γιατί έτσι το θέλει το ΚΚΕ, αλλά γιατί αυτό αποδεικνύει καθημερινά η ίδια η πραγματικότητα. Ο μόνος που κάνει «διαρκή δίκη προθέσεων» στο ΚΚΕ, το «συκοφαντεί διαρκώς για δολιότητα, μάλιστα με μια εμπάθεια που αγγίζει τα όρια της ψύχωσης» είναι οι αρθρογράφοι του ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ αυτών και ο Στάθης Σταυρόπουλος. Δε θα στραβωθούμε επειδή αυτοί ονειρεύονται υπουργικές θεσούλες.

902, φωτο μέσω Revolution Now

¨Όταν η Διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού, τότε…¨

 ¨Όταν η Διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού, τότε…¨

 Καλό είναι κάποια στιγμή να σταματήσουμε να τους αφήνουμε να τα περνάνε όλα στο «ντούκου». Έχουμε και λέμε, λοιπόν:

   Ο κύριος Θάνος Μωραίτης είναι βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και πρώην υφυπουργός στο υπουργείο Περιβάλλοντος και κατόπιν στο Ανάπτυξης. Με αφορμή την υπόθεση για το γάλα, ο βουλευτής εξέδωσε ανακοίνωση (που όπως ισχυρίστηκε στην εκπομπή της Κάτιας Μακρή στον «Real» στις 21/3/2014 απηχεί τις απόψεις όλης της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ). Στην ανακοίνωσή του ο βουλευτής (http://moraitisthanos.com/ «Kάποιοι δεν κατάλαβαν γιατί η οικονομία κατέρρευσε το 2009»), υποστηρίζει:

   1) Ότι η κυβέρνηση, μέσα από τα δήθεν διαπραγματεύσεις με την τρόικα, προωθεί «γιγαντώδεις διευθετήσεις συμφερόντων στην αγορά».

   2) Ότι «η διαπραγμάτευση που έγινε για την έκθεση του ΟΟΣΑ ήταν εικονική αφού ειδικά για το θέμα του γάλακτος το αποτέλεσμά της ήταν προαποφασισμένο».

   3) Ότι για την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων «επιστρατεύτηκε η γνωστή τακτική πιέσεων μέσω Τρόικας».

   4) Ότι «το ίδιο σκηνικό (σσ: όπως στην περίπτωση του γάλακτος) στήθηκε για τους πλειστηριασμούς και για τις επαγγελματικές μισθώσεις».

   5) Ότι στην Ελλάδα παίζεται ένα παιχνίδι ανάμεσα σε «Τρόικες (¨εσωτερικού και εξωτερικού¨)» οι οποίες βρίσκονται σε «συνεννόηση» μεταξύ τους για να επιβάλουν μέτρα με μοχλό πίεσης κάθε φορά «την εκταμίευση της δόσης».

   6) Ότι «οι ευθύνες της κυβέρνησης είναι τεράστιες», ότι στο εσωτερικό της υπάρχουν «πρόθυμοι» που θα «εκτελούσαν τα brands της χώρας», ότι η κυβέρνηση «γκρεμίζει έναν πυλώνα της αγροτικής οικονομίας».

   7) Ότι στο ερώτημα γιατί η κυβέρνηση «δεν μπορεί να προστατεύσει μια παραγωγική δομή της χώρας η απάντηση είναι απλή: Δεν ήθελε!».

   8) Ότι η κυβέρνηση ακολουθεί την τακτική των πολιτικών ολισθημάτων και των εκβιασμών: «Ελπίζω (αναφέρει ο βουλευτής με αφορμή το γάλα) ότι η κυβέρνηση δεν θα προβεί στο μέγα πολιτικό και κοινοβουλευτικό ολίσθημα να φέρει ξανά νομοσχέδιο σε ένα άρθρο, εκβιάζοντας τους βουλευτές».

   9) Ότι «τα επιχειρήματα της κυβέρνησης είναι ψευδή» και ότι οι ισχυρισμοί της συνιστούν «πλήρη εξαπάτηση και παραπλάνηση του καταναλωτή».

*

   Παρατήρηση πρώτη: Τέτοιες καταγγελίες, αυτοί που τις κάνουν, οφείλουν να τις κάνουν ακόμα πιο συγκεκριμένα. Με ονόματα. Και διευθύνσεις.  

   Παρατήρηση δεύτερη: Αν τέτοια παιχνίδια παίζονται γύρω από το γάλα, τότε τι να φανταστεί κανείς για άλλες υποθέσεις, με πολύ περισσότερα… μηδενικά από πίσω. Γίνονται, ας πούμε, «γιγαντώδεις διευθετήσεις» και σε θέματα όπως οι  ανακεφαλαιοποιήσεις τραπεζών; Η’ η ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας;

   Παρατήρηση τρίτη: Εφόσον η τρόικα είναι μοχλός εξυπηρέτησης συμφερόντων και όχι «μηχανισμός παροχής τεχνικής βοήθειας για τη σωτηρία της χώρας», τότε τι είναι αυτοί που συναλλάσσονται μαζί της; Που συμπράττουν στο στημένο σκηνικό των δήθεν πιέσεων για να προωθήσουν προειλημμένες αποφάσεις; Που «διαπραγματεύονται» μαζί της «εικονικά»; Που επιδίδονται στην παραπλάνηση και την τρομοκράτηση του λαού βαφτίζοντας τα δικά τους συμφέροντα (πχ «εκταμίευση δόσεων») σαν «εθνικά προβλήματα»;  

   Παρατήρηση τέταρτη: Τι είδους δημοκρατία είναι αυτή που, πάνω στο έδαφος των κοινωνικών ερειπίων και της ανθρωπιστικής καταστροφής, λειτουργεί ως κέλυφος για «διευθετήσεις συμφερόντων στην αγορά» μέσω «κοινοβουλευτικών ολισθημάτων» και «εκβιασμών»;

   Παρατήρηση πέμπτη: Η τρόικα «εσωτερικού» που βρίσκεται σε συνεννόηση με την τρόικα «εξωτερικού», η τρόικα «εσωτερικού» που εδώ και τέσσερα χρόνια επιβάλει αντιλαϊκά μέτρα με «λαγό» την τρόικα «εξωτερικού», από ποιους απαρτίζεται; Από αγρότες ή από «τσιφλικάδες; Από εργάτες ή από βιομήχανους; Από χρεωμένους Έλληνες ή από τραπεζίτες;

   Παρατήρηση έκτη: Αν η κυβέρνηση «δεν θέλει» να προστατέψει την παραγωγική δομή της χώρας, αν ισχύει ότι η χώρα διαλύεται όχι γιατί οι κυβερνώντες «δεν μπορούν», αλλά γιατί «δεν θέλουν», τότε πόσο απέχουμε από συνθήκες όπως αυτές που περιγράφονται στο ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος;

   Παρατήρηση έβδομη: Αν αληθεύει ότι η κυβέρνηση του («σιχαίνομαι τους κομμουνιστές») Γεωργιάδη λέει «ψεύδη», αν αληθεύει ότι η κυβέρνηση του κ.Σαμαρά, του κ.Βενιζέλου και του («γεννήθηκα και θα πεθάνω αντικομμουνιστής») Μπαλτάκου «εκβιάζει», «παραπλανά», «εξαπατά», κι αν όλα αυτά τα κάνει για να προωθήσει «γιγαντώδεις διευθετήσεις συμφερόντων», τότε, στα 193 χρόνια από την Επανάσταση του ’21, πόσο αλήθεια απέχουμε από συνθήκες όπως αυτές που οδήγησαν τον Ρήγα Φεραίο να γράψει: «Όταν η Διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούη τα παράπονά του, το να κάμη τότε ο λαός ή κάθε μέρος του λαού επανάστασιν (….) είναι (το) πλέον ιερόν από όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητον από όλα τα χρέη του».

   Και κάτι ακόμα: Λαμβάνοντας υπόψη ότι καταγγελίες όπως οι παραπάνω αφενός δεν διατυπώνονται από αντιπάλους της κυβέρνησης αλλά από κυβερνητικούς βουλευτές, που (συνεχίζουν να) στηρίζουν την κυβέρνηση και αφετέρου πως η κυβέρνηση δεν αντιδρά, δεν αντικρούει και δεν δείχνει να ενοχλείται από τους ισχυρισμούς τους, τότε τι χρεία άλλων μαρτύρων έχουμε ότι η λεηλασία του ελληνικού λαού είναι «αναγκαία» και «αναπόφευκτη» όχι για την «σωτηρία» του τόπου, αλλά για την «διευθέτηση των συμφερόντων» μεταξύ εκείνων που αρμέγουν τον τόπο;

Νίκος Μπογιόπουλος

Αποκαλύψεις για τη συμμετοχή μυστικών υπηρεσιών στη δολοφονία του Άλντο Μόρο

 Αποκαλύψεις για τη συμμετοχή μυστικών υπηρεσιών στη δολοφονία του Άλντο Μόρο

Την αποκάλυψη ότι «μέρος των μυστικών υπηρεσιών της χώρας» στήριξαν τα μέλη των Ερυθρών Ταξιαρχιών όταν πριν από 36 χρόνια απήγαγαν και δολοφόνησαν τον χριστιανοδημοκράτη ηγέτη Άλντο Μόρο, έκανε ο επί τρεις δεκαετίες επιθεωρητής της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας της ιταλικής αστυνομίας Ενρίκο Ρόσι, με δηλώσεις του στο ειδησεογραφικό πρακτορείο «Ansa».

Είπε μεταξύ άλλων: «Στο σημείο της οδού Φάνι της Ρώμης την ημέρα και την ώρα που απήχθη ο Μόρο -στις 16 Μαρτίου του 1978- βρίσκονταν δυο άνδρες των μυστικών υπηρεσιών, οι οποίοι επέβαιναν σε μοτοσικλέτα "Honda". Στόχος τους ήταν να προστατέψουν τους τρομοκράτες των Ερυθρών Ταξιαρχιών από κάθε πρόβλημα και υποτιθέμενη παρεμβολή».

Υποστήριξε ακόμα ότι στην οδό Φάνι βρισκόταν επίσης ένας συνταγματάρχης της υπηρεσίας πληροφοριών Sismi. 

Σύμφωνα με τον Ρόσι, πριν από χρόνια ο ένας από τους δυο άνδρες που επέβαιναν στην «Honda», μεταμελημένος, έγραψε ανώνυμη επιστολή προς μια ιταλική εφημερίδα, το περιεχόμενο της οποίας κοινοποιήθηκε και στις αστυνομικές αρχές της χώρας.

Σύμφωνα με την ιταλική δημόσια τηλεόραση «RAI», η εισαγγελία της Ρώμης αφήνει να διαρρεύσει ότι δεν υπάρχουν αποδείξεις που να στηρίζουν τους ισχυρισμούς του πρώην επιθεωρητή της Αντιτρομοκρατικής.

902.gr

Ένοπλες ομάδες αυτοάμυνας σε Χάρκοβο, Ντόνετσκ, Λούγκανσγκ (+video)

 Ένοπλες ομάδες αυτοάμυνας σε Χάρκοβο, Ντόνετσκ, Λούγκανσγκ (+video)

Αρχή εξελίξεων έχουμε στην νοτιοανατολική Ουκρανία, όπου οι εκεί πληθυσμοί δεν είναι διατεθειμένοι να ανεχθούν την νεοναζιστική κυβέρνηση του Κιέβου και οι πρώτες "ένοπλες ομάδες αυτοάμυνας" είναι πλέον πραγματικότητα.

Πριν από λίγες ημέρες, ένα βίντεο εμφανίστηκε στο Διαδίκτυο το οποίο δημιουργήθηκε από την αυτοαποκαλούμενη "Ενωμένη Λαϊκή ομάδα των Ντόνετσκ, Λούγκανσγκ και Χάρκοβο". Δημοσιογράφοι της "Komsomolskaya Pravda" πήγαν και τους βρήκαν, και πήραν συνέντευξη από αυτούς.

"Για εμάς που εργαστήκαμε τα τελευταία δέκα χρόνια σε Τσετσενία και Νταγκεστάν, αυτό το βίντεο, θύμισε ένα από τα αμέτρητα των εμίρηδων και των Μουτζαχεντίν του Καυκάσου. Τρεις ισχυροί άνδρες με μάσκες και με τα όπλα στα χέρια τους. Προς χάριν του οπτικού αποτελέσματος και για να καταδείξουν την σοβαρότητα της καταστασης επιδείκνυαν και τον οπλισμο τους. Ο μασκοφόρος, σε αντίθεση με τον εμίρη Ουαχάμπι των προαναφερθέντων περοχών διαβάζει καλά Ρωσικά, ακόμη και λογοτεχνικό κείμενο."

«Εμείς δεν πρόκειται ποτέ να αναγνωρίσουμε την κυβέρνηση που ήρθε στην εξουσία παράνομα, κάτω από τη σημαία του φασισμού. Επί του παρόντος, σε κάθε πόλη της Νοτιοανατολικής Ουκρανίας έχει μια αυτόνομη ένοπλη ομάδα και όλες μαζί μια ενιαία κοινή έδρα. Ο αριθμός των μονάδων αυτών σχηματίσθηκε βιαστικά και πολλές φορές ξεπερνούν σε αριθμό τον στρατό σας. " είπε απευθυνόμενος στην κυβέρνηση του Κίεβου ενας εκ των μασκοφόρων.

"Δεν θα ανεχτούμε οποιαδήποτε κίνηση της Εθνικής Φρουράς, καθώς και μαχητές σας δεν θα έρθουν ποτέ στη γη μας. Γνωρίζουμε όλες τις θέσεις των μονάδων σας παρακολουθούνται οι μετακινήσεις τους. Να γνωρίζετε ότι κάθε πράξη εισβολής, συλλήψεις και απειλές προς Νότο και Ανατολή, θα πρέπει να θεωρηθεί ως κήρυξη πολέμου. Σας δίνουμε την ευκαιρία όσο το δυνατόν συντομότερα, να φύγουν οι συμμορίες από τα εδάφη μας.
Σκεφτείτε το ως γεγονός ότι, στη χώρα μας, είστε ξένοι. "

Ο δημοσιογράφος σκέφτεται ότι "Γνωρίζουμε καλά ότι για τη διατήρηση της ακραίας διορισμένης κυβέρνηση του Κιέβου έπρεπε να μπει υπό την σκιά του Στεπάν Μπαντέρα (το ίνδαλμα των νεοναζί στην δυτική Ουκρανία, και ιδρυτής των ουκρανικών SS υπεύθυνα για τον θάνατο 500.000 ανθρώπων στον Β' ΠΠ -βλέπε και εδώ) οπότε η αρχή αντάρτικου στην νοτιοανατολική Ουκρανία ήταν αναμενόμενη και η εμφάνιση των ομάδων ανταρτών στις νοτιοανατολικές περιοχές η μόνη λογική αντίδραση του πληθυσμού,από ένστικτο αυτοσυντήρησης."

Διαδήλωση με Ρώσικες και
αντιφασιστικές σημαίες στο Ντόνετσκ

"Προσπαθούσαμε να εντοπίσουμε τα μέλη της ομάδας κάνοντας έρευνα, και ρωτώντας για τους αντάρτες κεντρική πλατεία του Lugansk. Εδώ, έχουν μόνο ρωσικές σημαίες και θεωρούν τις αρχές του Κιέβου αντιπάλους. Ωστόσο, οι άνθρωποι απλά σήκωναν τους ώμους τους. Κάποιος ήρθε από μια κοντινή καφετέρια τις "Δύο Χήνες" και ρώτησε δύο συνεργάτες μας:

"-Ενδιαφέρεστε για τους ανθρώπους μας;"

Μας είχαν παρακολουθήσει όπως και τον συνάδελφό του ρωσικού τηλεοπτικού καναλιού 24. Στη συνέχεια, μέσω του Διαδικτύου,ενημέρωσαν για δημοσιογράφους της "Komsomolskaya Pravda», και στη συνέχεια προσφέρθηκε να μας μεταφέρει με ένα παλιό βρώμικο "Volkswagen" πέρασε μέσα από την πόλη, και έφυγε στην ύπαιθρο, μερικές δεκάδες χιλιόμετρα αργότερα μπήκε σε ένα μονοπάτι στο δάσος που είχε μετατραπεί σε ένα δρόμο. Σταμάτησε στην άκρη, ενώ είχε ήδη νυχτώσει.

Ήρθε σε εμάς ένας άντρας με μια μάσκα στην οποία μπορούμε εύκολα να αναγνωρίσουμε αυτόν που βρισκόταν στο βίντεο στα δεξιά του ομιλητή.Ίδιες οι ραφές της κουκούλας, τα ίδια γάντια, το ίδιο παντελόνι.

Ψάχνουν στις τσέπες μας. "Τα πάντα είναι καθαρά, όλα είναι καθαρά." Ήταν το σήμα για να ξεκινήσει η συνέντευξη.

Πριν από λίγες ημέρες υπήρξε ένα βίντεο στο Διαδίκτυο με την προκήρυξη των τριών ενόπλων ανδρών. Θα ήταν πραγματικά αυτοί που ήταν σε αυτό το βίντεο;
Η εικόνα της μάσκας είναι εύκολο να αντιγραφεί ...

" Είμαι πραγματικά ο ίδιος" απαντάει "Γιατί αποφάσισες να καταγράψεις αυτό το βίντεο;"

"Είμαστε κουρασμένοι, που έρχονται εδώ κάθε μέρα ... έρχονται στη γη μας, και θέλουν να πάρουν το πιο πολύτιμο πράγμα που έχουμε - την ελευθερία μας. Εμείς απλά τους λέμε ότι θα αποτύχουν, τα δόντια μας έχουν μεγαλώσει."

"Εμείς - Ποιοι είναι αυτοί;"

"Ποιοι είμαστε; - Μιλάμε για την περιοχή του Luhansk, μπορώ να μιλήσω μόνο για εκείνη. Αλλά ξέρω ότι στο Ντόνετσκ και το Χάρκοβο,αλλά και σε άλλους τομείς (Οδησσό;) έχουν ιδρύσει την ίδια πολιτοφυλακή.

"-Έχετε κάποιο αμοιβαίο συντονισμό;"

"Θα πω αυτό. Εμείς έχουμε την έδρα του συντονισμού στο Luhansk. Συσσωρεύουμε πληροφορίες από όλες τις πόλεις. Αν μετρήσει κανείς τους αριθμούς μας στην περιοχή, σας εγγυώμαι 20.000 ξιφολόγχες. Εάν τα πράγματα σοβαρέψουν πολύ θα φτάσουν τις 70.000."

"- Έχετε αρκετό οπλισμό;"

"Έχουμε περίπου πέντε χιλιάδες πυροβόλα όπλα. Αρκετά πυρομαχικά για να διεξάγουμε συνεχή αγώνα για δύο ημέρες."

"-Σχετικά με τον οπλισμό τι ακριβώς έχετε;

"Αυτό το μικρό παλιό AK-47, και το «Ξένια» (AKS - Auth.)"

"-Τι είδους άνθρωποι έχουν ενταχθεί στην πολιτοφυλακή σας; Έχουν εμπειρία μάχης; Πρώην στρατιωτικοί;"

"Περισσότερο από το 50 τοις εκατό είναι πρώην στρατιωτικοί. Πλείστοι εν ενεργεία υπάλληλοι του Υπουργείου Εσωτερικών, οι άνθρωποι που έχουν πάει πρόσφατα στις αποθήκες των στρατευμάτων του Υπουργείου Εσωτερικών, το προσωπικό της "Berkut", η οποία έχει διαλυθεί από τις αρχές του Κιέβου. Αυτοί είναι όλοι, καλά παιδιά, δεν χαλαρώνουν, αθλούνται, είναι εντάξει, και είμαστε έτοιμοι."

"Οι αρχές στο Κίεβο λένε ότι είστε εκτός νόμου. Ξέρετε ότι οι φορείς επιβολής του νόμου θα λειτουργήσουν εναντίον σας;

"Οι άνθρωποι του Κίεβου λένε ότι ήμαστε εκτός νόμου; Θα ήθελα τώρα να γελάω. Ας δούν αυτοί οι άνθρωποι τον εαυτό τους. Αυτοί είναι εκτός νόμου, και κανείς δεν έκανε τίποτα. Ήρθαν στην εξουσία και μας έστειλαν τους ... και εγώ δεν ξέρω καν τι τους αποκαλούν, μπορεί ακόμη και μια τέτοια λέξη να μην έχει ακόμα εφευρεθεί, ας πούμε στρατεύματα του Δεξιού Τομέα;

Ξέρουμε που στεγάζονται, αλλά δεν θέλουμε να τους κάψουμε γιατί έχουν και κάποιους από τους κατοίκους μας. Με βάση τις πληροφορίες των παιδιών μας που στέλνουμε εκεί, έχουν μια πολύ καλή εκπαίδευση. Έχουν οπλισμό, αλλά λίγα πυρομαχικά.

"Γνωρίζουμε ότι στο Artemovsk έχετε μεγάλα αποθέματα όπλων. Τα πήρατε από το Στρατό;

-"Υπάρχουν τόσα πολλά όπλα, που είναι περισσότερα από ότι οι άνθρωποι βάση απογραφής στην Ουκρανία. Για να τα πάρετε όλα, θα χρειαστούν δέκα χρόνια.

"Είναι η Ουκρανία τόσο άσχημα στο στρατό ως προς τον οπλισμό;"

"Έχουν αρκετά . Σε κάθε στρατιωτική μονάδα, αστυνομικό τμήμα, SBU διαθέτουν αρκετό οπλισμό. Αλλά για κάποιο λόγο, πήραν και νέες προμήθειες. Ίσως για ενισχύσεις, οι οποίες έρχονται από το εξωτερικό!
Υποψιαζόμαστε ότι θα έρθουν και σε μας «μικρά πράσινα ανθρωπάκια» (little green men το λέει περιπαιχτικά, είναι φράση που χρησιμοποιούν οι Αμερικανοί για να περιγράψουν τους εξωγήινους), όχι μόνο στη μορφή.

" Εννοείς τους μισθοφόρους από τη Δύση;"

" Εγώ ειδικά θα πω ότι θα έρθουν με μισθοφόρους του ΝΑΤΟ. Μπορεί να είναι κάτω από την σημαία του ουκρανικού Στρατού. Είμαστε έτοιμοι γι 'αυτό, και πολλά άλλα." Είναι προφανές ότι μιλάει για τους μισθοφόρους της Blackwater που σουλατσάρουν ελεύθερα στις περιοχές.

Το "ζουμί" όμως της συνέντευξης ήρθε στο τέλος, όταν ξεκάθαρα ο ένοπλος ζήτησε δημοψήφισμα σε όλες τις ρωσόφωνες περιοχές για να αποφασίσει ο κόσμος για την μοίρα του και που θέλει να είναι.

"Οι άνθρωποι πρέπει να έχουν την ευκαιρία να αποφασίσουν για τον εαυτό τους. Δεν μπορούμε να αποφασίσουμε γι 'αυτούς. Οι λεγόμενες αρχές του Κιέβου θα πρέπει να επιτρέψουν τη διενέργεια δημοψηφίσματος. Ας τους αφήσουμε να δούμε πώς οι άνθρωποι θα ψηφίσουν. Και εμείς θα στηρίξουμε οποιαδήποτε απόφαση."

Δεν παρέλειψαν να τονίσουν την αποφασιστικότητά τους να χρησιμοποιήσουν τα όπλα εάν τελικώς αυτό χρειαστεί.

"Ας ελπίσουμε ότι θα ξανασυναντηθούμε και θα μιλήσουμε χωρίς μάσκες."

Πηγή είδησης: Defencenet

Το Σχέδιο Β': Εναλλακτική αστική λύση

Το Σχέδιο Β': Εναλλακτική αστική λύση

Το Σχέδιο Β΄ του «Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής», όπως παρουσιάστηκε σε αναλυτική έκδοση¹ το 2013, αποτελεί ένα σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα διαχείρισης, με στόχο την επιστροφή στην καπιταλιστική ανάκαμψη, σε βάρος τελικά της εργατικής τάξης. Βασικοί άξονες του Σχεδίου Β΄ είναι η έξοδος της χώρας από την Ευρωζώνη, η κατάργηση του μνημονίου, η παύση πληρωμών του δημόσιου χρέους και η νέα διαπραγμάτευσή του, ο δημοκρατικός οικονομικός σχεδιασμός για την ανασυγκρότηση της Ελλάδας, η εθνικοποίηση των τραπεζών και ο δημόσιος έλεγχος επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας.
Η προσήλωση του Σχεδίου Β΄ στο στόχο της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της αναβάθμισης της ανταγωνιστικότητας του ελληνικού καπιταλισμού δεν προκύπτει μόνο από την απουσία οποιασδήποτε αναφοράς στο ζήτημα της αστικής εξουσίας και των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Προκύπτει και από την παρουσίαση των δυνατοτήτων επιτυχίας του και από την πολιτική συμμαχιών που προτείνει.
Η σημασία να ξανααποκτήσει η Ελλάδα εθνικό νόμισμα (το οποίο θα υποτιμηθεί) συνδέεται στο Σχέδιο Β΄ με το στόχο ν' αναδειχτεί σε «ευνοϊκό μέρος για την τοποθέτηση επενδύσεων». Μάλιστα, ο στόχος συνοδεύεται με τη διευκρίνιση για το διαχωρισμό των επενδύσεων σε «ληστρικές, αποικιακές» και σε «αμοιβαία επωφελείς». Ο διαχωρισμός θέτει ως κριτήριο τον «πλήρη σεβασμό του ελληνικού κράτους». Θυμίζει τον κάλπικο διαχωρισμό του ΣΥΡΙΖΑ για τους επιχειρηματίες σε υγιείς και πειρατές, με κριτήριο το σεβασμό της ελληνικής νομοθεσίας. Παράλληλα, οι αναπτυξιακές δυνατότητες του υποτιμημένου εθνικού νομίσματος θεμελιώνονται με τα διεθνή καπιταλιστικά παραδείγματα της πολιτικής των ΗΠΑ στην κρίση του '29, της Αργεντινής της δεκαετίας του 2000, της νομισματικής πολιτικής της σημερινής Κίνας, καθώς και με την υποτίμηση Μαρκεζίνη της δεκαετίας του '50, με τη διευκρίνιση ότι στην τελευταία περίπτωση η ανάπτυξη ήταν προς όφελος των ισχυρών.
Στο ερώτημα αν μπορούν όλοι να βγουν κερδισμένοι από την προτεινόμενη οικονομική ανασυγκρότηση, ο Αλ. Αλαβάνος απαντά απροκάλυπτα για τον υπερταξικό χαρακτήρα του Σχεδίου του: «Η ελληνική κρίση ως πηγή έχει τις μεγάλες πλανητικές, ευρωπαϊκές κι εθνικές ταξικές συγκρούσεις. Αυτό δεν πρέπει να μας κάνει να χάνουμε από τα μάτια μας ότι η εργατική τάξη έχει δυνατότητα σήμερα συμμαχιών ενός ασύλληπτου εύρους. Πλήττονται όλα τα μεσαία στρώματα και με αυτήν την έννοια ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας θα ωφεληθεί. Πιστεύω ότι πλήττεται ακόμη και η κορυφή της κοινωνικής ιεραρχίας σήμερα, η οποία όμως αναζητά λύσεις στην κατεύθυνση της μεγαλύτερης ενσωμάτωσης και εξάρτησης».²
Σχετικά με την πιθανότητα αντιπαράθεσης με ένα ισχυρό ιμπεριαλιστικό κέντρο όπως η ΕΕ, το ΜΑΑ καθησυχάζει: «Εχουμε κάθε λόγο να επιδιώξουμε ένα συναινετικό διαζύγιο που θα ακολουθήσουν φυσιολογικές κι όχι βίαιες σχέσεις».³

Συνειδητή συσκότιση της σχέσης οικονομίας - πολιτικής

Φυσικά, η πραγματική υπόκλιση στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής διανθίζεται με θολές διακηρύξεις «για νέα Ελλάδα της δημοκρατίας, της ισοτιμίας και της δικαιοσύνης» και με το εύρημα ότι ο ριζοσπαστικός, επαναστατικός χαρακτήρας του προγράμματος συγκαλύπτεται τάχα για να διευκολυνθεί η προπαγανδιστική απήχησή του.
Ο Αλ. Αλαβάνος, σε συνέντευξή του στο «Πριν», δηλώνει χαρακτηριστικά: «Εχω την αίσθηση ότι ο προσδιορισμός της σύγκρουσης κυρίως ως στοιχείο μιας αντικαπιταλιστικής αφήγησης έχει ως αποτέλεσμα να παρεμποδίζεται η επικοινωνία με ένα ευρύτατο κοινωνικό κομμάτι που θέλει άμεσες απαντήσεις σε θέματα όπως η ανεργία ή η φτώχεια».⁴
Στην πραγματικότητα, συμβαίνει το αντίστροφο. Ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και υποστηρικτής της παραμονής της Ελλάδας στην ΕΕ μέχρι το 2009 προπαγανδίζει μια αστική εναλλακτική λύση σε πολιτικές ομάδες που μπορεί να αυτοχαρακτηρίζονται ριζοσπαστικές και αντικαπιταλιστικές, αλλά στην πράξη δεν είναι.
Ακόμα και αν υλοποιηθεί το Σχέδιο Β΄, σκοπός και κίνητρο της παραγωγής θα παραμείνει το κεφάλαιο και το κέρδος του, επομένως και οι διαμορφωμένες σχέσεις στις διεθνείς καπιταλιστικές αγορές (κι αυτής του χρήματος), ενώ ο δρόμος για να εκδηλωθούν νέες περιοδικές κρίσεις υπερσυσσώρευσης θα παραμείνει ανοιχτός και σίγουρος.
Πέρα από τις όποιες φραστικές διακηρύξεις, η επιστροφή στην καπιταλιστική ανάπτυξη ισοδυναμεί με διατήρηση της σχετικής και συχνά απόλυτης εξαθλίωσης για τους μισθωτούς, τους αυτοαπασχολούμενους, τους ανέργους.
Οι υποσχέσεις για φιλολαϊκά αναπτυξιακά κριτήρια στον καπιταλισμό σηματοδοτούν είτε άγνοια των γενικών αρχών κίνησης της καπιταλιστικής οικονομίας είτε συνειδητή συσκότιση της σχέσης οικονομίας - πολιτικής. Στην ιδιαίτερη περίπτωση του Αλ. Αλαβάνου συμβαίνει το δεύτερο. Οι επιμέρους στόχοι και άξονες του Σχεδίου Β΄ είτε είναι ενσωματώσιμοι σε γραμμή αστικής διαχείρισης είτε είναι ουτοπικοί, απατηλοί.
Ο «δημοκρατικός οικονομικός σχεδιασμός για την ανασυγκρότηση της Ελλάδας» με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες δεν μπορεί να υλοποιηθεί σε συνθήκες όπου βασιλεύει η αναρχία της καπιταλιστικής αγοράς, ο ανελέητος ανταγωνισμός και η εξουσία των μονοπωλίων.
Η κρατική καπιταλιστική ιδιοκτησία δεν είναι «δημόσια περιουσία» που ανήκει σε όλους. Το αστικό κράτος είναι το κράτος του κεφαλαίου. Οι κρατικές επιχειρήσεις είναι ιδιοκτησία του αστικού κράτους ως συλλογικού καπιταλιστή.
Στο πλαίσιο της «απελευθερωμένης» καπιταλιστικής αγοράς κάθε επιχείρηση (ανεξάρτητα από το ποσοστό συμμετοχής του κράτους στη μετοχική της σύνθεση) είναι υποχρεωμένη να λειτουργήσει με γνώμονα το ποσοστό κέρδους της. Γι' αυτό και όμιλοι όπως η ΔΕΗ ΑΕ (που το κράτος διατηρεί τον έλεγχο της μετοχικής σύνθεσης) αυξάνουν το βαθμό εκμετάλλευσης των εργαζομένων τους και την επιβάρυνση της λαϊκής κατανάλωσης.
Η ύπαρξη κεντρικού σχεδιασμού προς όφελος των κοινωνικών αναγκών δεν είναι απλό τεχνικοοικονομικό πρόβλημα. Απαιτεί ανατροπή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, για να προωθηθεί ο κεντρικός επιστημονικός σχεδιασμός ως σχέση παραγωγής και κατανομής του κοινωνικού προϊόντος.

Πάλι θα κληθεί να πληρώσει ο λαός

Το παράδειγμα των τραπεζών είναι χαρακτηριστικό. Τα προηγούμενα χρόνια ήταν υπό κρατικό έλεγχο η Εθνική Τράπεζα, η Αγροτική Τράπεζα, το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο. Σήμερα έχει κρατικοποιηθεί μέσω του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) συνολικά το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Ποια ήταν τα οφέλη για τη λαϊκή οικογένεια, τον αυτοαπασχολούμενο, τον τραπεζοϋπάλληλο; Η απάντηση είναι γνωστή, δε χρειάζεται τεκμηρίωση. Αποτελεί σύντομο ανέκδοτο ο στόχος για τοκοφόρο κεφάλαιο στην υπηρεσία του λαού.
Κανένας δημόσιος έλεγχος του χρηματοπιστωτικού τομέα και των λεγόμενων κρατικών επιχειρήσεων «στρατηγικής σημασίας» δεν μπορεί να αναιρέσει την τάση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, την τάση διόγκωσης του πλασματικού κεφαλαίου, τη σήψη και τον παρασιτισμό που είναι γνήσια τέκνα της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της μετοχικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής.
Καμιά αλλαγή νομισματικής πολιτικής και ιμπεριαλιστικής συμμαχίας δεν μπορεί να γεφυρώσει τη βασική αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας που οξύνεται, ούτε να αποτρέψει τις συνεχείς θυσίες του λαού στο βωμό της ανταγωνιστικότητας.
Οι στόχοι του συγκεκριμένου Σχεδίου όχι μόνο δεν είναι ριζοσπαστικοί, αλλά δεν μπορούν ούτε καν να διασφαλίσουν την ανάκτηση των απωλειών της προηγούμενης περιόδου. Προσωρινή παύση πληρωμών και επαναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους σημαίνει ότι ο λαός θα αποπληρώσει τελικά, έστω και μ' άλλους όρους, ένα μεγάλο μέρος ενός χρέους για το οποίο δεν ευθύνεται και δεν ωφελήθηκε από τη δημιουργία του.
Αξιοποίηση του υποτιμημένου εθνικού νομίσματος για βελτίωση των εξαγωγών ιδιωτικών και κρατικών ομίλων σημαίνει ότι θα διατηρηθεί και θα μεγαλώσει η ψαλίδα μεταξύ της αύξησης της παραγωγικότητας και του πραγματικού μισθού, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την Αργεντινή, όπου την υποτίμηση του νομίσματος συνόδευσε η άνοδος των τιμών στην εσωτερική αγορά.
Στην πραγματικότητα, καλείται και πάλι ο λαός να πληρώσει με διαφορετικό τρόπο (π.χ. αύξηση του πληθωρισμού με τις ακριβότερες εισαγωγές, εμφάνιση μαύρης αγοράς για ευρώ και δολάριο) για να ακολουθήσει τον ίδιο καταστροφικό δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
1. Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής, «Ο μόνος δρόμος είναι ο δεύτερος δρόμος: Ευρώ ή δραχμή;», εκδ. «Κοροντζή», 2013.
2. Ο.π., σελ. 44.
3. Ο.π., σελ. 30.
4. Εφημερίδα «Πριν», 2 Δεκέμβρη 2012.

Σενάρια αναμόρφωσης για ... δεξιά «Ελιά»

Σενάρια αναμόρφωσης για ... δεξιά «Ελιά»

Η αναμόρφωση της σοσιαλδημοκρατίας είναι το υπ' αριθμόν 1 ζητούμενο της αναπαλαίωσης του αστικού πολιτικού σκηνικού, ωστόσο δεν είναι και το μοναδικό: Μετρώντας το γεγονός ότι η ΝΔ προβάλλει πια ως «φθαρμένο προϊόν», το ΠΑΣΟΚ εξαϋλώνεται και η «Ελιά» δεν περπατά, δυνάμεις του αστικού κόσμου δείχνουν να θεωρούν επιβεβλημένη την παρουσία μιας «νέας ευρωπαϊκής παράταξης», που θα αποτελέσει το βασικό εκπρόσωπο των αστικών δυνάμεων του τόπου, ενός νέου αστικού, «φιλοευρωπαϊκού» κόμματος, όπου θα ενσωματωθούν και δυνάμεις εκτός ΝΔ. Καθόλου τυχαία, στον αστικό Τύπο κυκλοφορούν σενάρια διεργασιών και στη λεγόμενη κεντροδεξιά, με «μετεξέλιξη» της ΝΔ σε «νέα», «φιλοευρωπαϊκή» αστική παράταξη, που θα ενσωματώσει και στελέχη από άλλους αστικούς χώρους.
Και εδώ, κεντρικός άξονας της κινητικότητας είναι ο σχηματισμός σταθερών αστικών κυβερνήσεων, η διαμόρφωση σχημάτων που θα μπορούν να ενσωματώσουν ευρύτερα μεσαία και λαϊκά στρώματα στον ευρωμονόδρομο.
Σε αυτό το πλαίσιο, γράφτηκε ότι μετά τις ευρωεκλογές ο πρωθυπουργός και πρόεδρος της ΝΔ, Αντ. Σαμαράς, σχεδιάζει να σημάνει «συναγερμό» για τη «Νέα Ελλάδα» (με δημοσιεύματα να αναφέρουν ότι αυτό μπορεί να είναι και το όνομα του νέου σχηματισμού), με σύμπραξη όλων των «μεταρρυθμιστικών» και «φιλοευρωπαϊκών» δυνάμεων, δυνάμεων που επιμένουν στην ταχύτερη εφαρμογή των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, όπως αυτές έχουν συναποφασιστεί και κεντρικά σε επίπεδο ΕΕ.

Και άλλες σκέψεις

Βέβαια, καθώς στην ΕΕ ενισχύονται φυγόκεντρες τάσεις στους κόλπους του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, προβάλλονται και άλλες κατευθύνσεις, αλλά με σταθερή πάντα τη στρατηγική για εξυπηρέτηση των μονοπωλιακών συμφερόντων με σταθερές κυβερνήσεις και ομαλή διακυβέρνηση μέσω εξασφάλισης ευρύτερης κοινωνικής συναίνεσης.
«Ο κατακερματισμός της Δεξιάς στην Ευρώπη και στην Ελλάδα ειδικότερα αποτελεί πλέον γεγονός», σημείωνε πριν από λίγο καιρό η «Καθημερινή», συνεχίζοντας: «Στη Γαλλία, στην Ολλανδία, στην Αυστρία, αλλά και στη Μεγάλη Βρετανία, νέοι πολιτικοί σχηματισμοί, κινούμενοι εκτός συμβατικού πλαισίου των παραδοσιακών συντηρητικών κομμάτων, ενδέχεται να καταλάβουν την πρώτη θέση στις ευρωεκλογές του προσεχούς Μαΐου (...) Η ενοποίηση (...) της Ευρώπης και κυρίως η εισαγωγή του ευρώ σε συνδυασμό με την υιοθέτηση πολυπολιτισμικών αρχών και την προσπάθεια αμβλύνσεως στοιχείων της εθνικής ιδιοσυστασίας των ανεξαρτήτων κρατικών οντοτήτων, έχει υπονομεύσει τον ιδεολογικό πυρήνα των κομμάτων της Δεξιάς (...) Τίθεται πλέον επειγόντως θέμα ανασυγκροτήσεως της Δεξιάς. Η νέα Δεξιά δεν μπορεί να είναι αντιευρωπαϊκή, αλλά θα πρέπει να εμφορείται από αίσθημα σκεπτικισμού για την πορεία της Ευρώπης, να έχει χαρακτήρα κοινωνικό και στόχο την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας, που εκ των πραγμάτων και λόγω οικτρών χειρισμών έχει καταλυθεί. Εάν στο μεσοδιάστημα ο κ. Αντώνης Σαμαράς πετύχει την ουσιαστική και όχι επικοινωνιακή μετάλλαξη της ΝΔ, τότε θα επιλύσει ενδεχομένως ένα μείζον πρόβλημα όχι απλώς της Δεξιάς, αλλά της ομαλής διακυβερνήσεως της χώρας, διότι δίχως την ύπαρξη μιας ισχυρής Κεντροδεξιάς η Ελλάς θα οδηγηθεί σε περιπέτειες».
Οι αναφορές περί «αισθήματος σκεπτικισμού», «κοινωνικού χαρακτήρα», «ανάκτησης της εθνικής κυριαρχίας» κ.τ.λ., αντανακλούν στην πραγματικότητα απόψεις τμημάτων της ελληνικής αστικής τάξης που επιζητούν νέο μείγμα διαχείρισης της κρίσης, μια δημοσιονομική χαλάρωση, που θεωρούν ότι θα εξυπηρετήσει καλύτερα το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, αλλά και της ενσωμάτωσης ορισμένων κοινωνικών τμημάτων αναγκαίων για τις συμμαχίες του κεφαλαίου.
Σε κάθε περίπτωση, με όποιες μορφές κι αν εξελιχθεί η αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού, ο λαός πρέπει να έχει καθαρό ότι δεν έχει κανέναν λόγο να στοιχισθεί πίσω από το ένα ή το άλλο αστικό συμφέρον.

Οι εφεδρείες του αντεργατικού - αντιλαϊκού συστήματος

Οι εφεδρείες του αντεργατικού - αντιλαϊκού συστήματος

Η υλοποίηση και στην Ελλάδα της πολιτικής που χρειαζόταν το κεφάλαιο για να θωρακίζει την ανταγωνιστικότητά του και να αυξάνει τα κέρδη του, η εφαρμογή των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων πριν ακόμα το ξέσπασμα της κρίσης, με επιτάχυνση στη διάρκειά της, είχαν αντίκτυπο στο αστικό πολιτικό σύστημα της Ελλάδας, όπως συνέβη και σε άλλες χώρες (Ιταλία, Γερμανία κ.α.) που προηγήθηκαν στην υλοποίηση των μέτρων αυτών. Τα κόμματα του κεφαλαίου ταυτίστηκαν στη συνείδηση του λαού με την πολιτική που επιδείνωνε ραγδαία τη ζωή του, άρχισαν να φθίνουν.
Η αστική τάξη, όμως, φρόντισε να διαμορφώσει εφεδρείες, ανερχόμενες δυνάμεις, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλες, που ισχυρίζονται ότι ξέρουν να διαπραγματεύονται καλύτερα, αποτελεσματικότερα, κρύβοντας ότι αυτά τους τα προσόντα αφορούν στην υπεράσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου στα διαβούλια της ΕΕ και άλλων ιμπεριαλιστικών οργανισμών. Η αντιπαράθεσή τους σήμερα με την κυβέρνηση είναι σκληρή με «έπαθλο» τον κυβερνητικό θώκο, είναι όμως άσφαιρη, επιζήμια και επικίνδυνη για το λαό.
Πέραν του ΣΥΡΙΖΑ, η ΔΗΜΑΡ, η «Ελιά», μέσω της οποίας το ΠΑΣΟΚ πασχίζει να λαθρεπιβιώσει, κονταροχτυπιούνται για το ποιος θα καταλάβει το πολιτικό κενό που αφήνει η άτακτη υποχώρηση του ΠΑΣΟΚ στο αστικό πολιτικό σκηνικό. Στη βάση της κοινής παραδοχής ότι οι μονοκομματικές κυβερνήσεις ανήκουν στο παρελθόν και ότι πλέον μόνο συνεργατικές μπορούν να υπάρξουν, διεκδικούν τη συγκρότηση του «τρίτου πόλου», που πιθανότατα θα συμπληρώνει κατά περίπτωση την κυβερνητική πλειοψηφία της ΝΔ ή του ΣΥΡΙΖΑ και θα συνδράμει τη σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος.

Πολλών ειδών «δηλητήρια» στις λαϊκές συνειδήσεις

Κατά το «το 'να χέρι νίβει τ' άλλο...» οι εφεδρείες του συστήματος ενισχύονται απ' τη διασπαστική πολιτική μέσα στο λαό που ασκούν το αστικό κράτος, οι μηχανισμοί των εκάστοτε κυβερνήσεων, της ΕΕ. Κύριος στόχος τους το εργατικό κίνημα, η συστηματική προσπάθεια να παρεμποδιστεί η ενότητα δράσης της εργατικής τάξης, μαζί και με τα άλλα λαϊκά στρώματα, στον αγώνα κατά των μονοπωλίων και της ΕΕ. Από τη στιγμή που η εργατική τάξη είναι διασπασμένη, αυτομάτως παρεμποδίζεται η συμμαχία της με τα άλλα λαϊκά στρώματα που δέχονται την επίθεση των μονοπωλίων και της ΕΕ. Απ' τη στιγμή που οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα δεν παλεύουν ενιαία κατά των μονοπωλίων, της εξουσίας της αστικής τάξης, η αδυναμία τους αυτή γίνεται δύναμη του συστήματος να εγκλωβίζει τη δίκαιη οργή και δυσαρέσκεια σε ανώδυνες γι' αυτό επιλογές.
Ταυτόχρονα, εφεδρεία του συστήματος είναι ο εκφοβισμός, η συκοφαντία, η διαστρέβλωση της πραγματικότητας, αλλά και το «χάιδεμα αυτιών» τμημάτων του λαού, η κολακεία στα πρόσωπα, στις νέες ηλικίες, η καλλιέργεια φρούδων ελπίδων και αυταπατών, η μοιρολατρία και κυρίως το ότι δεν μπορεί να νικήσει ένας λαός, να ανατρέψει τα αφεντικά του.
Πολύτιμη εφεδρεία του αποτελεί και η προπαγάνδα περί πελατειακού συστήματος, για «ημέτερους», φίλους και επιχειρηματίες, για σκάνδαλα και διαφθορά. Ολα αυτά τελικά αφήνουν στο σκοτάδι την καπιταλιστική ιδιοκτησία και εξουσία, τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης εντός του οποίου «φύονται».
Αντικειμενικά, στο εφεδρικό προσωπικό του συστήματος εντάσσεται κάθε κόμμα, πρόσωπο, ιδέα που συγκεντρώνει την προσοχή στην επιφάνεια του προβλήματος, π.χ. η προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ κατά της τρόικας, που κρύβει ότι η τρόικα είναι οι ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ.

Ο επικίνδυνος ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σήμερα η πιο επικίνδυνη απ' όλες τις εφεδρείες του καπιταλιστικού συστήματος, καθώς βάζει εμπόδια στον αγωνιστικό ριζοσπαστισμό, στην προσπάθεια που πρέπει να γίνει για την ενότητα δράσης της εργατικής τάξης και της συμμαχίας της με τα λαϊκά στρώματα. Γιατί καλλιεργεί το συμβιβασμό και την υποχώρηση σε αριστερές και ριζοσπαστικές συνειδήσεις. Γιατί κρύβει το γεγονός ότι το μνημόνιο ήρθε μετά την κρίση και δεν έφερε την κρίση. Αντιστρέφοντας την αλήθεια, φυλάσσει τα ιερά και τα όσια του συστήματος και περιορίζεται στο ροκάνισμα των κομμάτων του για να γίνει «χαλίφης στη θέση του χαλίφη».
Κρύβει ακόμα, εξωραΐζοντας απροκάλυπτα την ΕΕ, ότι η μεγάλη πλειοψηφία των μνημονιακών μέτρων είναι προαποφασισμένα ως κατευθυντήριες αρχές από τις αρχές της δεκαετίας του '70 με τη λεγόμενη πετρελαϊκή κρίση, ότι ξεκίνησαν τη δεκαετία του '80 και συγκεκριμενοποιήθηκαν με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, την οποία υπερψήφισε. Ετσι, συγκαλύπτει τα συμφέροντα της αστικής τάξης της Ελλάδας και της καπιταλιστικής ενωμένης Ευρώπης. Αυτή η ευθύνη του δεν ξεπλένεται ούτε με τις υποσχέσεις που δίνει ούτε με τις ελπίδες που καλλιεργεί. Η αυταπάτη είναι μείζον κακό και όχι το μικρότερο.
Παρ' όλη την «ΠΑΣΟΚοποίησή» του... θα ξεπεράσει το «πρωτότυπο» σε ό,τι αφορά τη ματαίωση προσδοκιών που καλλιέργησε στο λαό κι όχι μόνο σ' αυτό. Το επιβεβαιώνει ο ίδιος όταν για να δικαιολογήσει τις κωλοτούμπες του δηλώνει πως δεν μπορεί ένα κόμμα του 27% να είναι ίδιο με το κόμμα του 4%. Το αντίθετο θα έπρεπε να συμβεί, το 27% να γίνει δύναμη για το κίνημα, εφαλτήριο μεγαλύτερης λαϊκής ανάτασης, οργάνωσης, αντεπίθεσης. Αποδείχτηκε όμως εφαλτήριο υποχώρησης, συμβιβασμού, αναμονής ότι η σωτηρία θα έρθει από τα πάνω.
Το επιβεβαιώνει και η ίδια η στάση της αστικής τάξης απέναντί του, που αποτελεί την καλύτερη απόδειξη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιπροσωπεύει καμία μορφή ριζοσπαστισμού, πέραν του «χρήσιμου» για τους καπιταλιστές που του αναγνώρισε ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Δ. Δασκαλόπουλος, καμία επιλογή ρήξης κι ανατροπής.

***

Απέναντί τους ορθώνεται η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, που επιβεβαιώθηκε στο σοσιαλισμό, παρ' όλες τις δυσκολίες που αντιμετώπισε το πρώτο εγχείρημα κατάργησης της εκμετάλλευσης: Επιβεβαιώθηκε με την κατάργηση της ανεργίας, την αλματώδη πρόοδο της οικονομικής ανάπτυξης και πώς αυτή υπηρέτησε το λαό και μάλιστα εν μέσω ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης και απειλών. Η πρόταση του ΚΚΕ επιβεβαιώνεται και στις συνθήκες του καπιταλισμού, όσον αφορά το ρόλο της ταξικής πάλης στην απόσπαση κατακτήσεων, το ρόλο του ρεφορμισμού και οπορτουνισμού, δηλαδή του συμβιβασμού. Στην πρόβλεψη για τις εξελίξεις στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, στην καπιταλιστική διεθνοποίηση, στους ενδοαστικούς και ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Το ΚΚΕ είδε έγκαιρα αυτό που δεν ήθελαν, γιατί δεν συνέφερε, να δουν τα άλλα κόμματα, λόγω της στρατηγικής τους. Ο λαός μπορεί και πρέπει να εμπιστευτεί το ΚΚΕ και την πρότασή του γιατί είναι η μόνη επιλογή ψήφου και αγώνα που δεν θα τον διαψεύσει.

Μέτρα που τσακίζουν τη ζωή των εργαζομένων

Μέτρα που τσακίζουν τη ζωή των εργαζομένων

Προσκλητήριο του ΠΑΜΕ για την απεργία στις 9 Απρίλη

Η συμφωνία συγκυβέρνησης - τρόικας για την 5η αξιολόγηση του «προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής» σηματοδοτεί νέο γύρο αντεργατικών και αντιλαϊκών μέτρων. Και δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού η στρατηγική ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, που είναι η πεμπτουσία των κυβερνητικών προγραμμάτων σε ανάπτυξη και κρίση, θα γεννά κάθε φορά και νέα μέτρα σε βάρος της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, είτε τα εμφανίζουν ως «υποχρεώσεις» στο πλαίσιο των «μνημονίων», είτε ως κατευθύνσεις του ΟΟΣΑ.

Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι τα μέτρα δεν είναι «μια μπόρα που θα περάσει». Η επίθεση στους εργαζόμενους θα έχει βάθος και διάρκεια, αφού εκπορεύεται από την αντικειμενική ανάγκη του κεφαλαίου να κάνει όσο γίνεται πιο φθηνή την τιμή της εργατικής δύναμης, μέχρι τα κατώτερα φυσικά όρια επιβίωσης της εργατικής τάξης.
Ηδη, με τα μέτρα που έχουν επιβληθεί, φτάσαμε ένα μεγάλο μέρος των εργαζομένων να φυτοζωεί. Πλέον, το 20% των μισθωτών απασχολείται με εκ περιτροπής και μερική απασχόληση, ενώ η κυβέρνηση, διά στόματος Γ. Βρούτση, έχει προεξοφλήσει ότι το μοναδιαίο κόστος εργασίας την τριετία 2012 - 2014 θα μειωθεί κατά 23%, αντί του 15% που ήταν ο στόχος τους.
Γι' αυτό, η 24ωρη πανεργατική πανελλαδική απεργία στις 9 Απρίλη είναι μια ταξική αναμέτρηση, την οποία οι εργαζόμενοι πρέπει να την κάνουν δική τους υπόθεση. Να σηκώσουν ισχυρά αναχώματα στην παραπέρα επιδείνωση των όρων επιβίωσής τους, αυτών και των οικογενειών τους. Γιατί, για άλλη μια φορά, τα μέτρα που αποφασίστηκαν έχουν συγκεκριμένη και καταλυτική επίδραση στη ζωή τους: Στο μεροκάματο, στις θέσεις εργασίας, στο Ασφαλιστικό, στα επιδόματα που ακόμα παίρνουν συγκεκριμένες ομάδες εργαζομένων.
Αυτά τα μέτρα καμιά κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού δεν πρόκειται να τα αντιστρέψει. Χρειάζεται οργάνωση, ανασύνταξη του κινήματος, ένταση της αντιπαράθεσης και αποδυνάμωση των δυνάμεων της διαχείρισης, που καλλιεργούν τη λογική της ανάθεσης, την ηττοπάθεια στο κίνημα. Τέτοια προοπτική, μόνο το ΠΑΜΕ μπορεί να δώσει στους εργατικούς αγώνες.

Τι φέρνει η συμφωνία κυβέρνησης - τρόικας;

1. Η νέα μείωση κατά 3,9 μονάδες των εισφορών των εργοδοτών, 2,9 μονάδες από τον Ιούλη και κατά 1 μονάδα επιπλέον μέχρι το 2016, δεν εξασφαλίζει μόνο επιπλέον 800 εκατομμύρια ευρώ σε ετήσια βάση στις μεγάλες επιχειρήσεις και στις πολυεθνικές. Το ποσό αυτό θα αφαιρεθεί από τα ταμεία του ΙΚΑ, που σε συνάρτηση με τη μείωση των εσόδων του (εισφοροδιαφυγή, αύξηση ανεργίας, χαμηλοί μισθοί) και τις περικοπές στην κρατική χρηματοδότηση, θα οδηγήσει σε παραπέρα οικονομική ασφυξία το μεγαλύτερο ασφαλιστικό Οργανισμό. Στη βάση αυτή, κυβέρνηση και τρόικα θα ανοίξουν το δρόμο για νέες παρεμβάσεις στο Ασφαλιστικό και περικοπές στις ήδη ισχνές συντάξεις.

Και αυτό όταν, μετά από τόσες περικοπές στις συντάξεις, τα χαράτσια στην Υγεία και την αποψίλωση στον τομέα της Πρόνοιας, έχουν οδηγήσει ασφαλισμένους και συνταξιούχους στα όρια της επιβίωσης. Αυτό αποτυπώνεται και στον ενοποιημένο Κοινωνικό Προϋπολογισμό, ο οποίος φέτος εμφανίζει νέα συρρίκνωση στα 35,393 δισ. ευρώ, από τα 40,146 δισ. ευρώ πέρσι.
Παράλληλα, επειδή οι απαλλαγές προς τους εργοδότες θα προέλθουν κυρίως από τις εισφορές προς τον ΟΑΕΔ (όπως και στην περίπτωση της Εργατικής Κατοικίας και της Εργατικής Εστίας), η κυβέρνηση σχεδιάζει την κατάργηση μιας σειράς επιδομάτων που δίνει μέχρι τώρα ο Οργανισμός. Σύμφωνα με πληροφορίες, σε κίνδυνο μπαίνουν το οικογενειακό επίδομα που παίρνουν εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, όταν αυτό δεν προβλέπεται από τη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας τους. Σημειώνεται ότι ο αριθμός των δικαιούχων αυτού του επιδόματος έχει αυξηθεί, καθώς με την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και το πέρασμα στις ατομικές, οι εργοδότες πλέον δεν το καταβάλλουν.
Εξίσου στο στόχαστρο μπαίνουν τα επιδόματα μητρότητας του ΟΑΕΔ, δηλαδή η 6μηνη ειδική άδεια προστασίας της μητρότητας για τις γυναίκες που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα και οι συμπληρωματικές παροχές μητρότητας για την αποχή από την εργασία λόγω κυοφορίας και λοχείας. Με τα επιδόματα αυτά, καλυπτόταν η διαφορά του εργατικού μισθού από το επίδομα που έδινε το ΙΚΑ για το διάστημα αυτό. Στην πραγματικότητα, στο στόχαστρο μπαίνουν τα νέα ζευγάρια εργαζομένων και το δικαίωμά τους να κάνουν οικογένεια.

2. Οσον αφορά στις τριετίες, η μείωσή τους, μετά το «πάγωμα» που επιβλήθηκε το 2012, θα επιβληθεί τώρα με πρόσχημα τη μακροχρόνια ανεργία. Συγκεκριμένα, προβλέπεται ότι η πρόσληψη μακροχρόνια ανέργων θα γίνεται με «ειδικό μισθολογικό καθεστώς», που θα επιβάλλει μείωση της προσαύξησης για προϋπηρεσία (τριετίες) τουλάχιστον κατά 50% σε σύγκριση με το ύψος της αμοιβής που ισχύει σήμερα. Αυτό σημαίνει ότι ένας μακροχρόνια άνεργος με 10 χρόνια προϋπηρεσίας που θα προσληφθεί με τον κατώτερο μισθό των 490 ευρώ καθαρά, θα χάνει κάθε μήνα περίπου 70 ευρώ. Για μεγαλύτερους κλαδικούς μισθούς, οι απώλειες θα είναι ακόμα μεγαλύτερες.

Το νέο χτύπημα στους μισθούς δίνεται τη στιγμή που το εργατικό εισόδημα για εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους ήδη δεν φτάνει να καλύψει τις στοιχειώδεις ανάγκες μιας οικογένειας, αφού, σύμφωνα με τα πρόσφατα επίσημα στοιχεία (σύστημα «Εργάνη»):

• Σε σύνολο 1.371.450 εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, οι 277.532, δηλαδή το 20,4%, λαμβάνουν μηνιαίο μισθό μέχρι 500 ευρώ μεικτά, που σημαίνει ότι τα καθαρά φτάνουν μέχρι 400 ευρώ, ενώ υπάρχουν μισθωτοί που ο μισθός τους δεν ξεπερνά τα 300 και 200 ευρώ!
• Ταυτόχρονα, 272.816 εργαζόμενοι απασχολούνται το πολύ μέχρι 20 ώρες τη βδομάδα.
• 105.401 εργαζόμενοι (7,69%) με μηνιαίο μισθό 501 έως 600 ευρώ μεικτά.
• 105.523 εργαζόμενοι (7,69%) με μισθό από 601 έως 700 ευρώ μεικτά.
• 106.271 (7,75%) εργαζόμενοι, με μισθό από 701 έως 800 ευρώ μεικτά.

Δηλαδή, μέχρι 800 ευρώ μεικτά λαμβάνουν 594.727 εργαζόμενοι ή το 43,37% των μισθωτών!

3. Για τις ομαδικές απολύσεις και την πλήρη απελευθέρωσή τους, ο δρόμος παραμένει ανοιχτός, μετά τη συμφωνία της κυβέρνησης με τους «κοινωνικούς εταίρους» για την «αναβάθμιση» του Ανώτατου Συμβουλίου Εργασίας (ΑΣΕ). Η εξέλιξη αυτή, με την οποία συμφώνησε η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, ενσωματώνει την ευρωπαϊκή οδηγία για τις ομαδικές απολύσεις, με στόχο την πλήρη απελευθέρωσή τους. Το επόμενο βήμα αναμένεται τον Οκτώβρη, οπότε η κυβέρνηση και η τρόικα θα επανέλθουν και θα επανεξετάσουν τη (τυπική ούτως ή άλλως) δυνατότητα που έχει ο εκάστοτε υπουργός Εργασίας να θέτει «βέτο» στις ομαδικές απολύσεις που αιτούνται οι επιχειρήσεις πάνω από τα σημερινά θεσμοθετημένα όρια.

4. Κυβέρνηση και τρόικα συντηρούν τη συζήτηση για μέτρα που θα περιορίζουν, μέχρι και θα εμποδίζουν στην πράξη το δικαίωμα στην απεργία, την ώρα που παραμένουν σε ισχύ νομοθετήματα όπως αυτό της πολιτικής επιστράτευσης. Αν και η κυβέρνηση προσπαθεί να παρουσιάσει αυτά τα μέτρα σαν «αξιώσεις» της τρόικας, είναι η ίδια που έχει ανοίξει το θέμα. Από το Φλεβάρη του 2013, το υπουργείο Εργασίας, με διαρροές στον Τύπο, προανήγγειλε αλλαγές προς αυτήν την κατεύθυνση και ειδικότερα στον τρόπο λήψης απόφασης για την προκήρυξη απεργίας, όπως ισχύει σήμερα με το ν. 1264/1982. Αλλά και να δίνεται η δυνατότητα στις επιχειρήσεις, σε περίπτωση απεργίας των εργαζομένων, να απαντούν με ανταπεργία («λοκ-άουτ»).

Ολοι με το ΠΑΜΕ!

Να γιατί οι εργάτες και οι εργάτριες έχουν πολλούς «προσωπικούς» λόγους να απεργήσουν στις 9 Απρίλη. Αλλά, ταυτόχρονα, έχουν καθήκον να συμμετάσχουν στην απεργία, να «θυσιάσουν» το μεροκάματο εκείνης της μέρας, απέναντι στο 1,5 εκατομμύριο ανέργους. Το κομμάτι εκείνο της εργατικής τάξης που η καπιταλιστική κρίση και η διαχείρισή της, για λογαριασμό του κεφαλαίου, τους πέταξε έξω από την παραγωγή, τους στέρησε και τα πιο στοιχειώδη μέσα επιβίωσης.
Είναι λόγος τιμής και ταξικής αλληλεγγύης προς τους ανέργους, αλλά και τους νέους εργαζόμενους, για τους οποίους το κεφάλαιο διαμορφώνει συνθήκες εργασιακού Μεσαίωνα, να δώσουν όλοι με ευθύνη στο χώρο τους τη μάχη για την οργάνωση και την επιτυχία της απεργίας. Να αναμετρηθούν με τις δυσκολίες, που είναι μεγάλες.
Με τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ και το αγωνιστικό πλαίσιο διεκδικήσεων που προβάλλουν, να δώσουν απάντηση και στις δυνάμεις της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, που υπονομεύουν από την πρώτη ώρα την απεργία και την ίδια στιγμή μεθοδεύουν την υπογραφή της νέας Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας με τους εργοδότες, με περιεχόμενο που στην ουσία νομιμοποιεί και μονιμοποιεί τους μισθούς πείνας, τους οποίους επέβαλε με νόμο η κυβέρνηση το 2012 και οδήγησαν στη διάλυση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.

Γ. ΖΑΧ.