Ο εργοδοτικός συνδικαλισμός διαχρονικό δεκανίκι του κεφαλαίου. Σκέψεις και συμπεράσματα για την απεργία 7/2/2012
Η περίοδος 2009-2012, η κυρίως φάση της βαθιάς και βαρύτατης καπιταλιστικής κρίσης, θα περάσει στην ελληνική ιστορία ως ο πιο κτηνώδης βιασμός των εργαζομένων στην Ελλάδα. Η νέα φάση αυτού του βιασμού είναι τα περιβόητα καινούρια μέτρα, που ορκιζόταν σε όλα τα ιερά και ανίερα ο Βενιζέλος ότι “δεν πρόκειται να υπάρξουν καινούρια μέτρα” μετά το σεπτεμβριάτικο σφυροκόπημα του “μεσοπροθέσμου” προγράμματος και του “εφαρμοστικού”: 20% κόψιμο του βασικού μισθού και μερικά άλλα για γαρνιτούρα που δημιουργούν πια συνθήκες πραγματικής και όχι φιλολογικής, εξαθλίωσης. Όλο και πιο συχνά θα βλέπουμε ανθρώπους μέσα σε χαρτόκουτα, να πηδάν απ' τα μπαλκόνια να γλιτώσουν απ' τη στενοχώρια και το σφίξιμο, να κόβουν τις φλέβες τους για να μην κοιτάν το ταβάνι κάθε πρωί απ' την απραξία μέσα σε σκοτεινά και κρύα σπίτια, χωρίς ρεύμα και καλοριφέρ.
Αυτή η κρίση και η συγκεκριμένη περίπτωση της Ελλάδας που είναι και το μεγαλύτερο “ακαδημαϊκό” πρόβλημα της ευρωπαϊκής αστικής τάξης, είναι η αιχμή του δόρατος της καπιταλιστικής διαχείρισης της κρίσης, τόσο από την άποψη των ελληνικών αστικών κομμάτων, όσο κι από την πλευρά των ευρωπαίων-ανωτάτων στελεχών της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας. Οι σχεδιασμοί που γίνονται για την Ελλάδα μέσα στα επιτελεία των αστών είναι αυτή η εξαθλίωση που ζούμε σήμερα. Αυτό που πρέπει να προλάβουν είναι ο ξεσηκωμός.
Οι αστοί είναι καλά διαβασμένοι, ξέρουν ότι πολλοί Έλληνες έχουν εφεδρείες, μικρές μεν αλλά αρκετές για να τους αποτρέψουν σε ικανοποιητικό βαθμό απ' το να ξεσηκωθούν: μεγάλο μέρος του πληθυσμού να ανήκει στη μικρή αστική τάξη, αλλά και σημαντικό τμήμα της εργατικής τάξης, που κατά το μεγαλύτερο μέρος της απασχολείται στον κλάδο των υπηρεσιών, με ευθύνη του ΠΑΣΟΚ έχουν μικροαστική συνείδηση και πέντε παράδες στην άκρη. Αυτοί οι παράγοντες είναι αρκετά ανασταλτικοί στην αποφασιστικότητα της οργάνωσης των λαϊκών στρωμάτων και η μέθοδος που χρησιμοποιούν οι αστοί, είναι αυτή των απανωτών χτυπημάτων: μνημόνιο, μεσοπρόθεσμο, επικαιροποιημένο μνημόνιο, ξανά μίνι μνημόνιο κλπ.
Το ένα μετά το άλλο το κόψιμο μισθών και δικαιωμάτων, το βίαιο κατέβασμα του βιοτικού επιπέδου πριν προλάβει να συνειδητοποιήσει ο άλλος με ταξικούς όρους τι γίνεται γύρω του, και κυρίως: πριν προλάβει το ισχυρό κομμουνιστικό κόμμα που υπάρχει εδώ να τους σπρώξει στο ξεσήκωμα. Πολύ σατανική συνταγή πράγματι: περιλαμβάνει μέτρα και κόντρα μέτρα, αντικομμουνισμό, φθορά του κινήματος, βαθιά μελέτη των αδυναμιών μας, περισσότερο απ' όσο εμείς τις ξέρουμε.
Η ζημιά που κάνουν οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ είναι πια ανυπολόγιστη, αποτέλεσμα της άλωσης των συνδικάτων απ' το επιτελείο του Αντρέα Παπανδρέου και των ακολούθων του απ' το προδοτικό ΠΑΣΟΚ της “αλλαγής”.
Παρόλο που τώρα, όπου κυριαρχεί η ΠΑΣΚΕ, εμφανίζεται σαν κάτι διαφορετικό απ' το δεξιότατο ΠΑΣΟΚ, αυτό που κυριάρχησε σαν το γνωστό εμετικό και γλοιώδες συνδικαλιάρικο στιλ είναι ίσως το πιο δυνατό όπλο του κεφαλαίου. Παρελκυστική τακτική, ξεφτίλα και κατάντια του εργατικού κινήματος σε ρόλο “κοινωνικού εταίρου”, συνδιαλλαγή με τους κεφαλαιοκράτες, τραπέζι συζητήσεων με θέματα όπως “περικοπές μη-μισθολογικού κόστους εργασίας” και άλλα τέτοια που δεν τα καταλαβαίνει ο απλός εργαζόμενος που τον θέλουν να τρώει κουτόχορτο, φιλικά χτυπήματα στον ώμο, αναμνηστικές φωτογραφίες, θανάσιμο μίσος για τους κομμουνιστές και τις ταξικές δυνάμεις και πάει λέγοντας.
Ηλίου φαεινότερον γιατί το συνδικαλιστικό κίνημα είναι απομαζικοποιημένο. Οι Παναγόπουλοι και οι Τσικρικάδες είναι απ' την ίδια πάστα στη συμπεριφορά και στο ύφος με τους Δασκαλόπουλους και τους Κορκίδηδες, με τους Σαμαράδες και τους Καρατζαφέρηδες, με τους Παπαδήμους και τους Τόμσεν, με τους Σόϊμπλε και Γιούνκερ: φοράν παρόμοια κουστούμια, μιλάν με παρόμοιο τρόπο μπροστά στο μικρόφωνο, έχουν το ίδιο λεξιλόγιο και τους αρέσουν οι ίδιες ορολογίες και το μεγάλωμα ενός μουσιού μάλλον δεν πείθει για παραπάνω αγωνιστικότητα.
Το ΠΑΜΕ έβαζε αίτημα για γενική απεργία την ερχόμενη Πέμπτη, και οι Τσικρικαδοπαναγόπουλοι, επαναστατικότεροι του Λένιν αποφάσισαν χτες το πρωί για “γενική απεργία” σήμερα, τάχαμου άμεση απάντηση στα μέτρα. Αυτός ο τακτικισμός που δήθεν εμφανίζεται σαν άμεση απάντηση, τελικά ήταν μια σκόπιμη φθορά του όπλου της γενικής απεργίας καθώς πολλοί εργαζόμενοι δεν το μάθαν εγκαίρως και δεν είχε υπήρχε καθόλου χρόνος να προετοιμαστεί κατάλληλα απ' όλες τις συνδικαλιστικές δυνάμεις ώστε να έχει κάποιο αντίκτυπο.
Τι βολικό! Να κηρύξεις απεργία, να λες “ορίστε, απάντησα άμεσα χωρίς καθυστέρηση”, να υπάρχει μειωμένη συμμετοχή λόγω μη προπαγάνδισης αλλά και λόγω καιρού κι έτσι να σου' ρχεται ο κόσμος και να λέει “ορίστε, τίποτα δεν γίνεται”.
Αυτό που θέλουν να προλάβουν οι γσεέδες και οι αδεδύδες είναι να ΜΗΝ έχει το χρόνο και την ευχέρεια να οργανώσει την απεργία το ΠΑΜΕ, να ΜΗΝ πάρει το πάνω χέρι το ΚΚΕ για να ΜΗΝ γίνουν πραγματικότητα οι εφιάλτες των Καρατζαφέρηδων ότι θα ξεσπάσει επανάσταση στην Ελλάδα “με απρόβλεπτες συνέπειες” (διάβαζε: με λυτρωμό της εργατικής τάξης και άλλων λαϊκών στρωμάτων απ' αυτούς), να ΜΗΝ πάρουν σάρκα και οστά οι φόβοι των Δασκαλοπουλαίων ότι οι μέρες του πλούτου και της χαρισάμενης ζωής τους σώνονται.
Ένα πράγμα που πρέπει να ξέρουν οι αστοί, οι διάφοροι παρατρεχάμενοί τους, οι υποστηριχτές τους μέσα στην εργατική τάξη και τα διάφορα αναχώματα, είναι αυτό που απέδειξαν οι κομμουνιστές και άλλοι αγωνιστές χτες στη συγκέντρωση του ΚΚΕ της Αθήνας και σήμερα οι δυνάμεις της περιφρούρησης του ΠΑΜΕ στη ΒΙΠΕ Σίνδου στη Σαλονίκη: 6000 χιλιάδες κόσμου υπό καταρρακτώδη βροχή χτες στην Αθήνα, περίπου άλλος τόσος κόσμος στη Σαλονίκη με 0 β.κελσίου και παγωμένο αέρα, και σήμερα υπό σφοδρή χιονοθύελλα και συνθήκες σιβηρίας εκατοντάδες αγωνιστές του ΠΑΜΕ (που είναι κυρίως κουκουέδες και κνίτες) απέκλεισαν την βιομηχανική περιοχή Σίνδου.
Χωρίς να αμφισβητήσουμε την αγωνιστική διάθεση άλλων δυνάμεων, υπό οποιοδήποτε αριστερό, αντιμνημονιακό, εθνικοαπελευθερωτικό πλαίσιο, με οποιαδήποτε μέθοδο παρέμβασης και “σύγκρουσης” με το σύστημα, οι ταξικές δυνάμεις και το ΚΚΕ είμαστε πολύ πιο πεισματάρηδες, πολύ πιο ανθεκτικοί σε οποιεσδήποτε συνθήκες και πολύ πιο ψημένοι σε τελική ανάλυση. Όχι δεν είμαστε υπεράνθρωποι, δεν έχουμε παραπάνω φυσικές ιδιότητες και δυνάμεις αγαπητοί συναγωνιστές, ξυπνάμε νωρίς ξημερώματα, απεργούμε με σφίξιμο στο στομάχι και με το φόβο της απόλυσης, χάνουμε το μεροκάματο ενώ το έχουμε πολύ ανάγκη, όσο κι εσείς, σφίγγουμε τα δόντια στο ψοφόκρυο (όπως κι εσείς θα το κάνατε) κι ας είμαστε λίγοι, είτε επειδή είχε παλιόκαιρο είτε επειδή δεν πείσαμε αρκετά περισσότερους να ρθουν μαζί μας. Το ξέρουμε ότι στο τέλος θα τα καταφέρουμε και δεν θα ζητήσουμε να μας το αναγνωρίσετε.
Είμαστε μάλλον πολύ πιο πεισμένοι από σας για το τι θέλουμε να πετύχουμε και που θέλουμε να καταλήξουμε.
