Ο Μότσαρτ και η μασονία: Mια επιλογή ζωής

Κατιούσα

Ο Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ, την επέτειο γέννησης του οποίου θυμόμαστε σαν σήμερα το 1756, εκτός από ιερό τέρας της κλασικής μουσικής είχε και ασχολίες που τον κατέτασσαν μεταξύ των ανήσυχων πνευμάτων της εποχής του. Η συμπάθεια του για τους ελευθεροτέκτονες και η μετέπειτα ένταξή του σε αυτούς στα 28 του χρόνια πιστοποιούν αυτή του την ιδιότητα. Πριν δούμε τη σχέση του συνθέτη με τη μασονία, ας κάνουμε μια πολύ μικρή αναδρομή στην παρουσία των στοών στην Αυστρία, ειδικότερα στη Βιέννη, όπου μυήθηκε κι ο Μότσαρτ. Η πρώτη μασονική στοά ιδρύθηκε το 1742 στην αυστριακή πρωτεύουσα, στην οποία μάλιστα ανήκε ο πατέρας του μετέπειτα αυτοκράτορα της Αυστρίας, Ιωσήφ Β’. Η άνοδος του Ιωσήφ στην εξουσία κι  λίγες δεκαετίες αργότερα κι οι μεταρρυθμίσεις που προωθεί διευρύνουν την απήχηση των ανθρωπιστικών και διαφωτιστικών ιδέων που πρέσβευε σε εκείνη την ιστορική συγκυρία η μασονία, ως ιδεολογική έκφραση της ανερχόμενης αστικής τάξης. Η ανεκτική στάση του αυτοκράτορα δεν αναιρούσε το συνωμοτικό χαρακτήρα των μασονικών οργανώσεων. Η μασονία προωθούσε την ισότητα εντός των κόλπων της, ανεξαρτήτως κοινωνικής προέλευσης. Μάλιστα το εσωτερικό σύνταγμα της αυστριακής στοάς αναγνωρίζει ως πολίτευμά της τη δημοκρατία, σε αντίθεση με την -πεφωτισμένη-έστω δεσποτεία της αυτοκρατορίας.

Ο Μότσαρτ έγινε μέλος μασονικής στοάς της Βιέννης στις 14 Δεκεμβρίου 1784, σε μια εποχή που στη Βιέννη υπάρχουν 600 ως 800 μασόνοι, προερχόμενοι από την ανώτερη αστική τάξη αλλά και την αριστοκρατία. Ο Μότσαρτ σαφώς είχε επηρεαστεί από τον επίσης μασόνο πατέρα του Λεοπόλδο, καθώς και από πολυάριθμους γνωστούς του που ήταν ήδη μέλη σε στοές. Δεν ήταν όμως απλώς ένας συρμός ή μια ευκαιριακή κίνηση για εκείνον, αλλά μια επιλογή που, σε συνδυασμό με τα κοινωνικά οφέλη που παρείχε, εδραζόταν στη βαθιά του πίστη πως έτσι συνέβαλε στη βελτίωση της ανθρωπότητας. Τα αισθήματά του αποτυπώνονται ξεκάθαρα σε επιστολή του στο Λεοπόλδο στις 4 Απρίλη 1787, όπου περιγράφει την ευγνωμοσύνη του προς τη στοά και τους νέους δρόμους που έβλεπε μέσω αυτής για τη ζωή του.

Ο Μότσαρτ υποστήριξε τη στοά κυρίως μουσικά, συνθέτοντας μουσικά κομμάτια για μασονικές δεξιώσεις, για εξόδιες ακολουθίες εκλιπόντων μασόνων, αλλά και δίνοντας συναυλίες για την οικονομική στήριξη μουσικών της στοάς που είχαν περιπέσει σε ένδεια.

Το ανεκτικό κλίμα της εποχής τερματίζεται με διάταγμα του αυτοκράτορα Φραγκίσκου Ιωσήφ το 1785, ο οποίος είχε αρχίσει να φοβάται πως οι στοές έθεταν σε κίνδυνο τα ήθη, την τάξη και τη θρησκεία. Παρότι αναγνώριζε τη θετική δουλειά των στοών σε ζητήματα φιλανθρωπίας και ανατροφής, χαρακτηρίζει τη μασονία “τσαρλατανισμό” και θέτει σε εφαρμογή περιοριστικά μέτρα σε βάρος της. Έτσι, απαγορεύει την ίδρυση νέων στοών στην ύπαιθρο και σε διοικητικές έδρες ευγενών. Οι συναντήσεις των μελών έπρεπε στο εξής να δηλώνονται στις αρχές και πλήρεις κατάλογοι των μελών να παραδοθούν σε αυτές. Στα μέρη που επιτρεπόταν ακόμα η λειτουργία στοών, ο συνολικός αριθμός τους δεν μπορούσε να υπερβαίνει τις τρεις και τα μέλη του τα 180. Ο αριθμός των μελών φθίνει δραστικά, καθώς ιδιαίτερα οι επιφανέστεροι αστοί και αριστοκράτες φοβούνται τη δυσμένεια του αυτοκράτορα.

Η στοά “Για την Ευεργεσία” στην οποία ανήκε ο Μότσαρτ ενώνεται με δυο άλλες και ιδρύουν το 1786 τη στοά “Για τη νεοστεμμένη ελπίδα”, με 116 μέλη. Κάποιες από τις στοές εντατικοποιούν τις δραστηριότητές τους. Η νέα στοά του Μότσαρτ προσπαθεί να αποσπάσει την κρατική εύνοια, θέτοντας ως καταστατικό της στόχο τη βοήθεια των απόρων και τη λογιοσύνη. Ιδρύεται επίσης ένα Μουσείο των μασόνων, με όργανα φυσικής, συλλογές φυσικής ιστορίας και τεχνολογίας και εξειδικευμένη λογοτεχνία. Ο Μότσαρτ παραμένει πιστός στη μασονία, παρότι ως συνθέτης εξαρτόταν ακόμα περισσότερο από τις διαθέσεις του αυτοκράτορα, ο οποίος χρηματοδοτούσε το Εθνικό Θέατρο. Ο Μότσαρτ με τον τυπογράφο Κρίστιαν Φρήντριχ Βάπλερ παραμένουν τα μόνα πιστά μέλη ως το 1791.

Ο ίδιος φλέρταρε με την ιδέα ίδρυσης μιας δικής του στοάς με τον τίτλο “Εταιρεία των σπηλαιών”, όπως φαίνεται από επιστολική αναφορά της συζύγου του Κωνστάντζας, μετά το θάνατο του συνθέτη, το 1800. Αρκετοί βέβαια λόγω του αστείου ονόματος θεωρούν πως δεν επρόκειτο για στοά, αλλά για σύλλογο οινοποσίας και γενικότερης κραιπάλης που σκόπευε να φτιάξει. Ο Μότσαρτ συνεχίζει πάντως να επισκέπτεται στοές στα ταξίδια του, όπως στην Πράγα το 1791 και στο Βερολίνο το 1788.

Το ξέσπασμα της γαλλικής επανάστασης, σε συνδυασμό με τον αυστροτουρκικό πόλεμο του 1788-1790, αλλά και τις ταραχές μεταξύ αυστριακών αγροτών που απαιτούν αγροτική μεταρρύθμιση, οδηγεί τις αυστριακές αρχές σε ακόμα μεγαλύτερη καχυποψία προς τους μασόνους. Εκείνοι την εποχή πολλοί πρώην μασόνοι, κυρίως αριστοκράτες και κληρικοί αναδεικνύνται σε φανατικούς πολέμιους των στοών, ενώ άλλοι προσπαθούν να ελέγξουν παλιές στοές και να τις μετατρέψουν σε όργανα της αυτοκρατορικής πολιτικής. Δεδομένης της λογοκρισίας ακόμα και στην αλληλογραφία, οι Αυστριακοί μασόνοι ήταν ιδιαίτερα προσεκτικοί στην έκφραση συμπάθειας στη γαλλική επανάσταση.

Το 1791 ο Μότσαρτ αρχίζει τη σύνθεση του “Μαγικού Αυλού”, μιας όπερας η οποία για μέλη στοών και γνώστες ευρύτερα εμπεριέχει μια σειρά νοημάτων και συμβολισμών που παραπέμπουν στον ελευθεροτεκτονισμό Ο πρίγκηπας Ταομίνο εκφράζει την επιθυμία να ανήκει στον κύκλο των Μυημένων για να γίνει ιερέας της λατρείας του Όσιρι και της Ίσιδας. Αυτό προϋποθέτει να περάσει μια σειρά δοκιμασιών για να αποδείξει πως διαθέται αρετή, φιλανθρωπία και εχεμύθεια. Η διαδικασία αυτή ασφαλώς θυμίζει τη μύηση σε μασονική στοά. Ο Μότσαρτ και ο συγγραφέας του λιμπρέτο (κείμενο όπερας) Σικανέντερ, διευθυντής του Βιεννέζικου Εθνικού Θεάτρου δεν προδίδουν τα μυστικά του τεκτονισμού, εμμέσως ωστόσο διαφημίζουν στο κοινό τους τις ιδέες του. Ο μαγικός αυλός σε εκείνες τις πολιτικές συνθήκες, κατά τις οποίες οι τέκτονες αντιμετωπίζονταν με μεγάλη καχυποψία, σήμαινε μια δήλωση πίστης στη μασονία και ταυτόχρονα μια προσπάθεια διάλυσης των παρεξηγήσεων που είχε στο μυαλό του η πλειονότητα του κοινού γι’αυτή.  Η τελευταία σύνθεση του Μότσαρτ είναι η Μικρή Τεκτονική Καντάτα, την οποία διευθύνει ο ίδιος μάλιστα στις 18 Νοέμβρη 1791, στα εγκαίνια ενός νέου τεκτονικού ναού της στοάς στην οποία ανήκε. Δυο βδομάδες αργότερα φεύγει από τη ζωή.

Σύγχρονη Μακρόνησο ετοιμάζει η Δανία για “ανεπιθύμητους” μετανάστες

Κατιούσα

Πρόσφατα θυμηθήκαμε με αφορμή τα γενέθλιά του, την πρόταση του Διονύση Σαββόπουλου προ ετών να μεταφερθούν σε αραιοκατοικημένα νησιά μετανάστες και τοξικομανείς. Το σχέδιο αυτό φαίνεται να υλοποιεί η κυβέρνηση της Δανίας, για χρόνια πρωτοπόρος στην αντιμεταναστευτική πολιτική. Το νέο σχέδιο λοιπόν προβλέπει τη μεταφορά των πλέον «ανεπιθύμητων» μεταναστών σε ένα μικροσκοπικό νησί που ως τώρα φιλοξενεί τα εργαστήρια, τους στάβλους και το κρεματόριο ενός κέντρου μελέτης μεταδοτικών κτηνιατρικών ασθενειών. Σαν να μην ήταν αρκετό, ένα από τα δυο πλοία που εξυπηρετούν το νησί έχει την ονομασία «Virus» (ιός) .
«Είναι ανεπιθύμητοι, και θα το νιώσουν» έγραψε στο facebook η υπουργός μετανάστευσης Ίνγκερ Στόιμπεργκ. Σύμφωνα με τη συμφωνία στην οποία κατέληξε η κεντροδεξιά κυβέρνηση και το ακροδεξιό «Λαϊκό Δανικό Κόμμα» ως και 100 άνθρωποι αναμένεται να φιλοξενηθούν στη νήσο Λίντχολμ, ανάμεσά τους κατάδικοι, αλλά και άτομα πο το μόνο τους έγκλημα είναι πως απορρίφθηκε η αίτηση ασύλου τους, αλλά για διάφορους λόγους δεν μπορούν να απελαθούν στις πατρίδες τους.
Το μέλλον της γηραιάς ηπείρου διαγράφεται ολοένα και πιο φαιό, και τα πιο αδύναμα τμήματα του πληθυσμού της, όπως οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, είναι εκείνοι που νιώθουν πρώτοι και εντονότερα τις συνέπειες, που όπως πάντα στην ιστορία αγγίζουν και θα αγγίξουν ακόμα περισσότερο το λαό συνολικά, ανεξάρτητα από εθνοτική προέλευση.
Ο ΓΑΠ είχε πει κάποτε το περίφημο για τη “Δανία του νότου”, στο μεταναστευτικό πάντως οι αρχές της χώρας δείχνουν να έχουν ως πρότυπο τα κολαστήρια επί ελληνικού εδάφους για να θεμελιώσουν τη δική τους “Ελλάδα του βορρά”.
Με πληροφορίες από New York Times

“Συνοδός του βουλευτή Κέρκυρας της ΧΑ ο φονιάς της Λευκίμμης” – Απάντηση της ΛΑΣΥ στη λάσπη περί “σχέσης με το ΚΚΕ”

 (ηχητικό)

Κατιούσα

Απάντηση στις συκοφαντίες που διακινεί από χθες η Χρυσή Αυγή, βασισμένη σε κατάπτυστες αναφορές δημοσιογράφου τοπικού καναλιού, περί δήθεν σχέσης του 44χρονου φασίστα δολοφόνου στη Λευκίμμη με το ΚΚΕ, έδωσε ο κ. Γουλής, περιφερειακός σύμβουλος της ΛΑΣΥ στα Ιόνια νησιά, μιλώντας χθες στο realfm και την εκπομπή του δημοσιογράφου Νίκου Μπογιόπουλου.

Αφενός επεσήμανε την ανακοίνωση της ΤΕ του ΚΚΕ που δίνει την πολιτική διάσταση των γεγονότων και στη συνέχεια υπογράμμισε πως ο φονιάς ήταν εκλογικός αντιπρόσωπος της ΧΑ σύμφωνα με μαρτυρίες των κατοίκων και είχε ρόλο επόπτη σε δύο εκλογικά κέντρα. Παρά τους ισχυρισμούς του βουλευτή της εγκληματικής οργάνωσης Αϊβατίδη πως δεν γνώριζε τον κύριο, ο δράστης τον είχε συνοδεύσει σε μια από τις συγκεντρώσεις ενάντια στο ΧΥΤΑ Λευκίμμης. Όταν εμφανίστηκε το χρυσαυγίτικο κλιμάκιο, οι εκπρόσωποι του ΚΚΕ και της ΛΑΣΥ πήραν το μικρόφωνο και τους κατήγγειλαν, αλλά η ηγεσία του τοπικού συνδέσμου που φαίνεται να ηγείται των κινητοποιήσεων κατά του ΧΥΤΑ διαφώνησε θεωρώντας πως «όλοι χρειάζονται, κανείς δεν περισσεύει».
Οι ναζιστικές πεποιθήσεις του 44χρονου ήταν γνωστές και επιβεβαιώνονται και από το το τατουάζ σβάστικα που φέρει στο στήθος του, σύμφωνα με μαρτυρίες των κατοίκων. Μάλιστα ήταν φόβος και τρόμος στην περιοχή λόγω του ρατσιστικού του μίσος και η δολοφονία δεν ήταν τυχαία, ανεξάρτητα από το αν οργανώθηκε επιτελικά ή όχι από τη ΧΑ. Ύπουλη και ανέντιμη, είχε τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά με τα χτυπήματα στο Φύσσα και τους συνδικαλιστές στο Πέραμα, αφού αντίπαλοι των χρυσαυγιτών είναι οι εργάτες.

Ο κ. Γουλής τόνισε πως όλα αυτά τα χρόνια, ο ίδιος δεν είχε δει ποτέ το δράστη σε οποιαδήποτε εκδήλωση ή δράση του ΚΚΕ στην περιοχή. Σε άλλο σημείο της παρέμβασής του, επισήμανε την ανοχή του αστικού πολιτικού συστήματος στη ΧΑ, θύμισε τη συνύπαρξη κυβερνητικών και χρυσαυγιτών σε επίσημες εκδηλώσεις, αλλά και παλιότερα την υπόθαλψη φασιστικών στοιχείων στις πλατείες των αγανακτισμένων. Τέλος κατήγγειλε την πολιτική της βίας καταστολής που έχει επιλέξει η κυβέρνηση στη Λευκίμμη για το ζήτημα του ΧΥΤΑ.

Τελικό συμπέρασμα; Οι χρυσαυγίτες χρησιμοποιούν τη λογική του ιδεολογικού τους πατέρα, του Γκέμπελς: πες-πες, κάτι θα μείνει. Αλλά καμία λάσπη δεν μπορεί να κρύψει την αλήθεια. Είναι εγκληματίες γιατί είναι φασίστες. Και φροντίζουν να το δείχνουν σε κάθε ευκαιρία. Αλλά θα βρουν απέναντί τους -όχι το αστικό κράτος, δηλαδή το χέρι που τους ταΐζει, αλλά- το οργανωμένο μαζικό κίνημα και το τιμωρό χέρι του εργαζόμενου λαού που θα τους τσακίσει.

ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ

Ο γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν συμπεριέλαβε στη στρατηγική της πράσινης μετάβασης τις αυξήσεις των φόρων στο ντίζελ, με σκοπό να οδηγηθούν οι οδηγοί σε επιλογές προς πιο οικολογικές πηγές ενέργειας για τις μετακινήσεις τους. Μετά όμως τις διαμαρτυρίες των διαδηλωτών των «κίτρινων γιλέκων» και τις ταραχές στο Παρίσι ο πρωθυπουργός της Γαλλίας Εντουάρ Φιλίπ ανακοίνωσε την αναβολή της αύξησης των καυσίμων για έξι μήνες. Δηλ. αν και  ο Ε. Μακρόν στην υποστήριξη της αναγκαιότητας των μέτρων προέτασσε οικολογικά ζητήματα, παρόλο που αφορούσαν και την προσπάθεια για μείωση του ελλείμματος του προϋπολογισμού, όμως  οι οικονομικές επιπτώσεις τους σε μεγάλες μάζες πληθυσμού προκάλεσαν οργή γα την αυξανόμενη οικονομική ανισότητα σε μια πλούσια χώρα και για την κυβερνητική αδιαφορία για τα δεινά τους.

               Στη Γαλλία, πέρα από το χαρακτήρα αυτών των αντιδράσεων και  την κοινωνική σύνθεση αυτού που ονομάστηκε κίνημα των «κίτρινων γιλέκων», αναδείχτηκε και ο τρόπος που εκδηλώνεται η ευαισθησία της κυρίαρχης εξουσίας για το περιβάλλον. Η λύση που προκρίνεται στα περιβαλλοντικά προβλήματα φαίνεται πως είναι η επιβολή φόρων στην ευρεία βάση των εργαζόμενων. Η επιβολή λοιπόν  φόρων που ονομάζονται περιβαλλοντικοί  και οι αντιδράσεις που προκάλεσαν είναι ενδεικτικοί του τρόπου που η κυρίαρχη πολιτική μεθοδεύει τη μετάβαση σε ό,τι χαρακτηρίζεται πράσινη οικονομία και βιώσιμη ανάπτυξη που προστατεύει το περιβάλλον.

               Οι οικολογικές ανησυχίες, που τροφοδότησαν κινήματα στις προηγούμενες δεκαετίες και  άνθισαν σε αντιδιαστολή ή και πάνω στα ερείπια αριστερών κινημάτων, κατέληξαν άλλοθι για ν’ ανοίξουν καινούργιους δρόμους οικονομικής ανάπτυξης εις βάρος των εργαζομένων. Είναι που η πρόοδος, η τεχνολογία, η υλική ευημερία, η ανάπτυξη, οι μορφές κατανάλωσης, γενικά οι τρόποι ζωής, οι ανάγκες, οι κοινωνικές προσδοκίες και στρατηγικές δεν συνδέθηκαν με τη μήτρα των καπιταλιστικών σχέσεων και δυνάμεων παραγωγής που οδηγούν στην καταστροφή του περιβάλλοντος. Πάνω ακριβώς σ’ αυτή την εν πολλοίς αθέατη σύνδεση, η καπιταλιστική κοινωνία καταφέρνει να βρίσκει  τους μηχανισμούς άμυνας και ενσωμάτωσης της οικολογικής προβληματικής.     

               Και επομένως η ευαισθησία απέναντι στην καταστροφή του περιβάλλοντος και την οικολογική επιδείνωση δεν είναι από μόνη της συνώνυμη με τη συνειδητοποίηση της ανάγκης για ανατροπή της καπιταλιστικής κοινωνίας. Γι’ αυτό και οι δυνάμεις που επιστρατεύει  η οικολογική ευαισθησία, ακριβώς εξαιτίας του διαταξικού  τους χαρακτήρα, δεν έχουν τους ίδιους λόγους  να είναι εξίσου  κριτικές και απορριπτικές απέναντι στην καπιταλιστική κοινωνία.

               Όμως εφόσον ο καπιταλισμός αποκλείει τους εργαζόμενους από την εξουσία ελέγχου πάνω στην οργάνωση και τις σκοπιμότητες της παραγωγής, εφόσον τα ζητήματα αυτά επαφίενται στην αρμοδιότητα της καπιταλιστικής επιχείρησης, η οποία για την αντιμετώπισή τους γνωρίζει μόνο το κριτήριο της κερδοφορίας και της οικειοποίησης του αδιαφορώντας για τη ληστρική εκμετάλλευση της φύσης,   δεν μπορεί το εργατικό κίνημα παρά να  θέτει στο επίκεντρο των αγώνων του το ζήτημα του πώς παράγουμε, τι παράγουμε και για ποιον παράγουμε. Ο οικολογικός έλεγχος στην πραγματικότητα σημαίνει αλλαγή  του τρόπου παραγωγής, δηλ. του καπιταλιστικού ορθολογισμού ο οποίος ξεκινά από την προσφορά, την πώληση, με επιδίωξη κέρδους, και τείνει  στην οργάνωση της παραγωγικής δραστηριότητας με βάση τις ανάγκες των ανθρώπων που χειραγωγούνται προς την κατεύθυνση της αύξησης της κερδοφορίας.

Κι επειδή ο καπιταλισμός ενσωματώνει τα επιστημονικά δεδομένα, σφετερίζεται τις οικολογικές κατακτήσεις και μπορεί να κατασκευάζει και τρομοκρατικούς μύθους για να γίνεται αποδεκτή κάθε προσπάθεια που οδηγεί  στο νέο κύκλο της καπιταλιστικής συσσώρευσης, μπορεί το καπιταλιστικό κράτος να επιβάλει μέτρα προστασίας της φύσης, που αν και διαφημίζονται ως οικολογικά κυρίως ανοίγουν και νέους ορίζοντες στη συσσώρευση του κεφαλαίου. Κι έτσι δεν υπάρχει δυτικό κράτος  που να μην φαίνεται πως  προσπαθεί  να ελέγξει  και να ρυθμίσει  τα περιβαλλοντικά προβλήματα, αρκεί το κόστος τους να μην είναι ασύμφορο ή να μπορεί να μετακυλίεται  στις εκμεταλλευόμενες τάξεις ή στις πρώην αποικίες των ιμπεριαλιστών. Η προστασία λοιπόν του περιβάλλοντος καταλήγει να ταυτίζεται μ’ ένα προσοδοφόρο και πολλά υποσχόμενο οικονομικό προϊόν.

Κι έτσι μπορεί να επιβάλλονται φόροι, όπως είναι η επιβολή φορολογίας στα ορυκτά καύσιμα ανάλογα με την περιεκτικότητα τους σε άνθρακα, δηλ.  βενζίνη, πετρέλαιο θέρμανσης, καύσιμα σε αεροπλάνα κλπ., με τον ισχυρισμό πως λειτουργούν σαν εργαλείο πολιτικής για την αντιμετώπιση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων από την ανάπτυξη, ενθαρρύνοντας την πιο αποδοτική χρησιμοποίηση της ενέργειας και δίνοντας κίνητρα για ανάπτυξη τεχνολογιών φιλικών στο περιβάλλον. Συγχρόνως το εμπόριο δικαιωμάτων εκπομπής αερίων, σύμφωνα με το Πρωτόκολλο του Κιότο,  γίνεται μια πολύ αποδοτική επιχείρηση. Για τις ιδιωτικές εταιρείες είναι ιδιαιτέρως ελκυστικό, γιατί μειώνοντας τις εκπομπές μπορούν να ωφεληθούν πουλώντας την περίσσεια των δικαιωμάτων εκπομπής.

Δηλ. οι οικολογικές ανησυχίες καθησυχάζονται από τη μια, με την επιβολή σταθερής ποσότητας συνολικών εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα και άλλων αερίων και από την άλλη, γίνεται εμπορεύσιμο προϊόν το δικαίωμα να εκπέμπει κάποιος. Συνεπώς,  ανοίγεται πεδίο λαμπρόν κερδοφορίας πουλώντας την περίσσεια των δικαιωμάτων εκπομπής, και για άλλη μια φορά συνεχίζεται η εκμετάλλευση των υπο ανάπτυξη χωρών από τις αναπτυγμένες.

Ο φόρος στα καύσιμα, που στη Γαλλία αποτέλεσε τη σπίθα για το ξέσπασμα μιας συσσωρευμένης οργής, ανεξάρτητα από το ίδιο το περιεχόμενο των αντιδράσεων ή τα κοινωνικά στρώματα που διαμαρτύρονται, αποδεικνύει για άλλη μια φορά πως για τον καπιταλισμό το κέρδος πάντα είναι ο σκοπός και κάθε τι, και η προστασία του περιβάλλοντος βεβαίως, χρησιμοποιείται ως μέσο για την επίτευξή του.

Δεκέμβρης ’44 – Επειδή χάσαμε εμείς κι επειδή νικήσανε αυτοί!

Σαν σήμερα πριν από 74 ακριβώς χρόνια ξημέρωνε η «Ματωμένη Κυριακή» της 3ης του Δεκέμβρη 1944.

Δεν είχαν περάσει ούτε δυο μήνες από την απελευθέρωση της πρωτεύουσας από τους Γερμανούς και ο λαός της Αθήνας αιματοκυλίστηκε από το νέο κατακτητή.

Δυο μέρες νωρίτερα είχε προηγηθεί το ιταμό τελεσίγραφο του στρατηγού Σκόμπι και της κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου για το μονομερή αφοπλισμό του ΕΛΑΣ.

Όσα έγιναν τον Δεκέμβρη είχαν προσχεδιαστεί από εκείνους που εμφανίζονταν σαν «απελευθερωτές».

Ήδη από τις 22/9/1944, ο Γεώργιος Παπανδρέου, τηλεγραφούσε στον Τσώρτσιλ τα εξής:

«Δεν γνωρίζω τους λόγους διά την απουσία της Βρετανίας. Μόνον η άμεσος παρουσία εντυπωσιακών βρετανικών δυνάμεων εις την Ελλάδα και ως τας τουρκικάς ακτάς θα ήτο δυνατό να μεταβάλει την κατάστασιν».

Η κατάσταση που ήθελαν να «μεταβληθεί» ήταν να κλείσει ο δρόμος που είχε ανοίξει με το μεγαλειώδες ΕΑΜικό κίνημα προς μια Ελλάδα της λαϊκής αναδημιουργίας.

Πώς θα γινόταν αυτό:

«Την 21ην Αυγούστου 1944 συνηντήθην εις την Ρώμην με τον Βρετανόν Πρωθυπουργόν. Και όταν μου έθεσε το ερώ­τημα, ποια είναι η πολιτική μου, απήντησα: «Εξοπλισμός του Κράτους. Αφοπλισμός του ΕΑΜ».¹

Όσο μεγαλειώδης ήταν η ΕΑΜική αντίσταση, τόσο μεγάλο έπρεπε να είναι και το έγκλημα που διαπράχτηκε εναντίον της.

Αποφάσισαν να χτυπήσουν απροκάλυπτα.

Η ειρηνική διαδήλωση της Αθήνας, αφού πρώτα απαγορεύτηκε, το συλλαλητήριο που τα αιτήματά του δεν ήταν παρά η ομαλότητα, η κατοχύρωση των λαϊκών ελευθεριών μέσω άμεσης διεξαγωγής δημοψηφίσματος και η προετοιμασία διενέργειας ελεύθερων  εκλογών, πνίγηκε στο αίμα:

24 νεκροί, 160 τραυματίες.

Οι Εγγλέζοι με 60.000 στρατό και σε συνεργασία με τους δοσίλογους της Κατοχής, ο Τσώρτσιλ μαζί με τους χωροφυλάκους και με το ανδρείκελό του, τον Γεώργιο Παπανδρέου, έστρεψαν  τα τανκς εναντίον των εκατοντάδων χιλιάδων αμάχων που διαδήλωναν στο Σύνταγμα.

Την επόμενη μέρα, στις 4 Δεκέμβρη, στο ίδιο σημείο που την προηγούμενη είχαν διαπραχθεί οι δολοφονίες, χιλιάδες λαού συγκεντρώθηκαν ψάλλοντας το «Πένθιμο Εμβατήριο» και συνοδεύοντας τους νεκρούς τους.

Το πανό που ξεδιπλώθηκε υπενθύμιζε τη δοκιμασμένη από την ζωντανή περίοδο της Κατοχής αλήθεια:

«Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα — ΕΑΜ».

Τα εγγλέζικα βόλια, σε συνεργασία με τους χτεσινούς συνεργάτες των Γερμανών, ξαναχτυπούν. Νέοι νεκροί…

Μέχρι εκείνες τις μέρες οι δολοφόνοι εμφανίζονταν σαν «δημοκράτες», σαν «απελευθερωτές».

Στις 3 και 4 Δεκέμβρη του ’44 οι μάσκες έπεσαν.

Οι δολοφόνοι, οι Εγγλέζοι «σύμμαχοι» και οι εγχώριοι πραιτοριανοί τους, δήλωσαν με τον πιο εγκληματικό τρόπο την απόφασή τους να περάσουν νέες αλυσίδες στον λαό, να συντρίψουν το ΕΑΜικό κίνημα, να ναρκοθετήσουν την παλλαϊκή απαίτηση για δημοκρατική αναδημιουργία της Ελλάδας.

Έτσι ξεκίνησε το νέο μεγαλειώδες κεφάλαιο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, με το λαό να διαλέγει τα όπλα κόντρα στις αλυσίδες, σε μια πάλη άνιση και ηρωική, που κράτησε 33 μέρες

απέναντι σε μια «πολιτισμένη» αυτοκρατορία που βομβάρδιζε από εδάφους και αέρος πυκνοκατοικημένες περιοχές, ανεξάρτητα από υλικές ζημιές ή θανάτους αμάχων.

Για δεκαετίες η απάντηση στην ερώτηση «Τί έγινε το Δεκέμβρη;» υπήρξε  ασφαλής τρόπος για να χωρίζει η ήρα από το στάρι.

Ανάλογα με τη «διήγηση» μπορούσες να διακρίνεις πότε μιλούσε η δουλοφροσύνη και πότε η αξιοπρέπεια.

Ανάλογα με την απάντηση ερχόταν στην επιφάνεια το νήμα που συνέδεε τους μαυραγορίτες του χτες με τους μετέπειτα «κατσαπλιάδες»,  τους γερμανοτσολιάδες  του τότε με τους κατοπινούς «αμερικανοτσολιάδες».

Βρετανοί στρατιώτες, ακροβολισμένοι στην Ακρόπολη, ενώ βρετανικά αεροπλάνα βομβαρδίζουν λαϊκές συνοικίες

Ο Δεκέμβρης σηματοδότησε την αρχή μιας ιστορικής περιόδου που περιλαμβάνει τα πάντα: Σελίδες τιμής, σελίδες χρέους, σελίδες τραγωδίας.

Αποτελεί σημείο ορόσημο από το οποίο είναι αναγκασμένος να περάσει κανείς για να φτάσει στον Εμφύλιο, στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας και στις αμερικανικές βόμβες ναπάλμ του Βαν Φλιτ,

στο ανθρώπινο μεγαλείο στα Μακρονήσια και στο «όχι» στις δηλώσεις μετανοίας, στον εξευτελισμό των στρατοδικών μέσα στα ίδια τους τα στρατοδικεία έως το «ΕΑΜ – ΕΛΑΣ – Πολυτεχνείο» των μεταπολιτευτικών χρόνων.

Οι μάχες του Δεκέμβρη έληξαν με νικητές και ηττημένους.

Το έπαθλο των πρώτων η εξουσία.

Το έπαθλο των δεύτερων οι φυλακές, οι εξορίες, οι εκτελέσεις, τα βασανιστήρια.

Οι δεύτεροι, αυτοί που ηττήθηκαν στρατιωτικά, ισχυρίζονται ότι κατόρθωσαν κάτι περισσότερο από τους νικητές:

Ότι υπέστησαν μια από τις «νικηφόρες» εκείνες ήττες που στην Ιστορία μόνο ένας ηττημένος που έχει το δίκιο με το μέρος του μπορεί να κατακτήσει.

Νίκη όπως εκείνη των ηττημένων δημοκρατικών ταξιαρχιών της Ισπανίας, νίκη όπως εκείνη των ηττημένων της παρισινής κομμούνας:

Νίκη ηθική, νίκη ιδεολογική έναντι των νικητών αντιπάλων τους!

Βρετανικό τανκ έχει εισβάλει στα γραφεία του ΕΑΜ στην οδό Κοραή 4.

Συμφωνούμε…

Ένα ερώτημα που συνήθιζε να επανέρχεται για δεκαετίες μετά τον Δεκέμβρη ήταν τούτο:

Ναι αλλά «αν» τότε νικούσαν οι ηττημένοι και «αν» έχαναν οι νικητές, τι θα γινόταν; Που θα βρισκόταν σήμερα η Ελλάδα;

Η απάντηση από τα ανιστόρητα θρασίμια του συστήματος, με πρώτους και καλύτερους τους «πρώην» αριστερούς και νυν γενίτσαρους, είναι γνωστή: 

«Αλβανία θα είχαμε γίνει», «θα πεινάγαμε», «δεν θα είχαμε ελευθερία», «θα είχαμε καταρρεύσει όπως οι άλλοι και οι γυναίκες μας θα είχαν γίνει πουτάνες»…

Φυσικά η Ιστορία δεν γράφεται με «αν».

Γι’ αυτό για εμάς δεν έχει σημασία να μπούμε στο φανταστικό σενάριο τι θα είχε γίνει «αν».

Για εμάς έχει μεγάλη σημασία να σταθούμε στο πραγματικό σενάριο που γράφτηκε με βάση τα όσα πραγματικά έγιναν.

 Η απάντηση στο ερώτηση αν τότε νικούσαμε εμείς, όχι μόνο ηθικά αλλά και πολιτικά, αν νικούσαμε όχι μόνο ιδεολογικά αλλά και στρατιωτικά, είναι αυτή:

• Επειδή τότε νίκησαν αυτοί που νίκησαν και επειδή ακριβώς χάσαμε εμείς, επειδή ο λαός έχασε, γι’ αυτό η Ελλάδα, που μέσα στην Κατοχή «το ΕΑΜ την έσωσε από την πείνα», έφτασε να πεινάει μετά τον Εμφύλιο και να στέλνει τα παιδιά της μετανάστες για ένα κομμάτι ψωμί.
• Επειδή χάσαμε εμείς, επειδή έχασε ο λαός, και επειδή νίκησαν αυτοί, γι’ αυτό η Ελλάδα, από την πρωτόγνωρη λευτεριά και δημοκρατία του Βουνού, πέρασε στη βία, στη νοθεία, στα πραξικοπήματα και στις χούντες.
• Επειδή νίκησαν αυτοί και επειδή χάσαμε εμείς, επειδή έχασε ο λαός, γι’ αυτό η Ελλάδα από έμβλημα της αντάρτισσας χειραφετημένης γυναίκας έγινε για δεκαετίες η «Τρούμπα» του αμερικάνικου στόλου.

Αυτή είναι η αλήθεια που την έγραψε με το αίμα του ο ανθός του ελληνικού λαού:

Ναι, αν είχαμε νικήσει εμείς, η Ελλάδα θα είχε κερδίσει. Ο λαός της θα είχε κερδίσει.

Σημειώσεις:

[1]. Από την επιστολή του Γεωργίου Παπανδρέου που δημοσιεύτηκε στην εφημε­ρίδα «Η Καθημερινή» στις 2 Μάρτη 1948.

Κέρκυρα: Χρυσαυγίτικο έγκλημα – Άθλιος αντικομμουνισμος (ηχητικό)

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ Πολιτικη 4 Δεκεμβρίου 2018

• 
  

Για τη δολοφονία του 63χρονου Αλβανού εργάτη γης από χρυσαυγίτη, στη Λευκίμμη της Κέρκυρας, μίλησε στην εκπομπή του Νίκου Μπογιόπουλου (Real fm -4/12/2018)  ο περιφερειακός σύμβουλος της «Λαϊκής Συσπείρωσης» Ιονίων Νήσων και στέλεχος του ΚΚΕ στην Κέρκυρα, Θεόδωρος Γουλής. 
Ο Θ. Γουλής αναφέρθηκε τον δράστη, ο οποίος είναι γνωστός χρυσαυγίτης στην περιοχή με τατουάζ τη σβάστικα, παρόλο που  η Χρυσή Αυγή τον …αγνοεί, όπως έκανε και στην περίπτωση του Ρουπακιά που δολοφόνησε τον Παύλο Φύσσα.  Σημείωσε ότι ο δράστης ότι ήταν έως και συνοδός του χρυσαυγίτη βουλευτή στην περιοχή.
Παράλληλα, ο Θ. Γουλής, κατήγγειλε τα μεθοδευμένα ψέματα που ακούστηκαν – όπως και στην περίπτωση του Ρουπακιά – για δήθεν «σχέση» στο παρελθόν του ναζιστή εγκληματία με το ΚΚΕ.

Ακούστε τη συνέντευξη εδώ:  

Νέος γύρος εξαπάτησης

Με διάφορα «πυροτεχνήματα», όπως αυτό που πέταξε ο πρωθυπουργός προχτές στα Καλάβρυτα περί «νέου παραγωγικού μοντέλου», που θα στηρίζεται σε «υγιείς συνεταιρισμούς», με ...λεβέντικες αναφορές για «μάχες» στην Ευρωπαϊκή Ενωση υπέρ των συμφερόντων των Ελλήνων αγροτοκτηνοτρόφων και με την εξαγγελία κάποιων «αντιμέτρων», που τάχα θα αντισταθμίσουν μέρος της μεγάλης ζημιάς που έχει υποστεί όλα τα προηγούμενα χρόνια η μικρομεσαία αγροτιά, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ επιχειρεί να την εξαπατήσει για μια ακόμα φορά. «Παλιά τους τέχνη κόσκινο» τα ψεύτικα και παραπλανητικά λόγια, που «αυξάνονται και πληθύνονται» ενόψει και των εκλογών. Είναι, όμως, πιο δύσκολο τώρα να βρουν «ευήκοα ώτα» στη μικρομεσαία αγροτιά, που βιώνει στο πετσί της την τραγική κατάσταση από τη γενικότερη αντιλαϊκή πολιτική και την ΚΑΠ, την οποία στηρίζει «με χέρια και με πόδια» η σημερινή κυβέρνηση, σε συνέχεια των προηγούμενων.

* * *

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ παρουσιάζει ως «μοντέλο σωτηρίας» του μικρομεσαίου κτηνοτρόφου τον Αγροτικό και Γαλακτοκομικό Συνεταιρισμό Καλαβρύτων, αλλά δεν μπορεί να κρύψει το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι με τον συνεταιριστικό νόμο που ψήφισε το 2016 και με τη γενικότερη πολιτική της, στόχο έχει την ενίσχυση των καπιταλιστικών επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στον αγροτικό τομέα. Πετάει την μπανανόφλουδα των «αντιμέτρων», με εξαγγελίες όπως αυτή για μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, η οποία όμως δεν έχει κανένα αντίκρισμα για τη συντριπτική πλειοψηφία των μικρομεσαίων αγροτών και κτηνοτρόφων, αφού το 90% θα εξακολουθεί να πληρώνει παραπάνω εισφορές από ό,τι πλήρωνε πριν από τον νόμο Κατρούγκαλου. Συγκεκριμένα, οι όποιες εκπτώσεις στις ασφαλιστικές εισφορές ισχύουν για ετήσιο εισόδημα πάνω από 10.000 ευρώ, αν πρόκειται για αντρόγυνο και πάνω από 15.000 ευρώ με ένα ανήλικο μέλος. Η συντριπτική πλειοψηφία, όμως, των αγροτών έχει μικρότερα εισοδήματα, συνεπώς η όποια ελάφρυνση αφορά τους «μεγάλους».

* * *

Ούτε βέβαια μπορεί η κυβέρνηση να κοροϊδέψει τους μικρομεσαίους αγρότες ότι τα «αντίμετρα» στο σύνολό τους αφορούν τα φτωχά λαϊκά στρώματα, όταν βλέπουν ότι προσφέρει 1,1 δισ. ευρώ για απαλλαγές ή μειώσεις του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης καυσίμων και άλλων πρώτων υλών σε εφοπλιστές, βιομηχάνους, αεροπορικές εταιρείες, ξενοδόχους, ιδιωτικές κλινικές κ.λπ., ενώ για τους μικρομεσαίους αγρότες η επιστροφή φόρου καυσίμων καταργήθηκε και το πετρέλαιο για αγροτική χρήση πλησιάζει το 1,50 ευρώ το λίτρο, όταν για τα πλοία των εφοπλιστών η τιμή του είναι μόνο 45 λεπτά. Στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης που κλιμακώνεται και στην προσπάθειά της να εμφανίσει το μαύρο άσπρο, οι μικρομεσαίοι αγρότες ετοιμάζονται να δώσουν αγωνιστική απάντηση, κλιμακώνοντας τις παρεμβάσεις του τελευταίου διαστήματος, στη βάση των οξυμένων προβλημάτων επιβίωσης που αντιμετωπίζουν και του πλαισίου πάλης που έχουν διαμορφώσει μέσα από την Πανελλαδική Επιτροπή των Μπλόκων. Σταθμός προς αυτήν την κατεύθυνση είναι η πανελλαδική σύσκεψη που καλεί η Πανελλαδική Επιτροπή των Μπλόκων την ερχόμενη Κυριακή, 9 Δεκέμβρη, στη Νίκαια της Λάρισας, όπου αναμένεται να ληφθούν αποφάσεις και μέτρα για την οργάνωση και τον συντονισμό του αγώνα της μικρομεσαίας αγροτιάς.

Επικίνδυνη ατζέντα

Μια πολύ «βαριά» ατζέντα σε ό,τι αφορά την εξωτερική πολιτική αναμένεται να υλοποιήσει το Δεκέμβρη η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, στην κατεύθυνση της κλιμάκωσης της επικίνδυνης εμπλοκής στα σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, για λογαριασμό της αστικής τάξης και των συμφερόντων της.
Τον τόνο αναμφίβολα δίνει ο «Στρατηγικός Διάλογος» με τις ΗΠΑ, που ξεκινά την επόμενη βδομάδα στην Ουάσιγκτον, για να σφραγίσει και να πάει πολλά βήματα παραπέρα τις «καλύτερες από ποτέ» σχέσεις της κυβέρνησης με τις ΗΠΑ, σε όλους τους τομείς.
Τόσο σε ό,τι αφορά τα «εμβληματικά» ενεργειακά κ.ά. σχέδια των επιχειρηματικών ομίλων, όσο και στην άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, που αφορά την εμπέδωση της ευρωατλαντικής «τάξης και ασφάλειας» στην περιοχή, μέσα από «διευθετήσεις» ανοιχτών ζητημάτων, την αναβάθμιση των «τριμερών» και λοιπών σχημάτων με άλλα καπιταλιστικά κράτη της περιοχής, αλλά και τη μετατροπή όλης της χώρας σε μια απέραντη αμερικανοΝΑΤΟική βάση εφόρμησης για τους Αμερικανούς και ταυτόχρονα «πεδίο βολής» των ανταγωνισμών.
Ολα αυτά κι ενώ η αντιπαράθεση ΝΑΤΟ - Ρωσίας κλιμακώνεται παραπέρα και μπαίνει σε νέα επικίνδυνη φάση, όπως δείχνουν οι εξελίξεις στη Μαύρη Θάλασσα και τα Βαλκάνια, όσο και στην Ανατολική Μεσόγειο.
Σε αυτό το πλαίσιο, στην κυβερνητική ατζέντα για το Δεκέμβρη φιγουράρει η επίσκεψη του πρωθυπουργού στη Ρωσία την ερχόμενη Παρασκευή, λίγες μόλις μέρες μετά τη ΝΑΤΟική Σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών, που ολοκληρώνεται σήμερα, με βασικό «μενού» τον επιθετικό σχεδιασμό της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας απέναντι στην «αποσταθεροποιητική συμπεριφορά της Ρωσίας» σε Μαύρη Θάλασσα και Ανατολική Ευρώπη.
Παράλληλα, αμέσως μετά την έναρξη του «Στρατηγικού Διαλόγου», στα γεμάτα ξεκινάει και η επιχείρηση «αναβάθμισης» των σχημάτων στην Ανατολική Μεσόγειο, με την επίσημη πλέον συμμετοχή και των ΗΠΑ στην τριμερή Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ, ώστε, όπως χαρακτηριστικά σημείωσε ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών, οι ΗΠΑ «να δώσουν σήμα ότι μόνο με τέτοιες πρωτοβουλίες διαλόγου μπορεί να λυθούν τα χρονίζοντα προβλήματα», οι ανταγωνισμοί και τα παζάρια δηλαδή για τη μοιρασιά του ενεργειακού πλούτου της περιοχής που βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη, σηματοδοτώντας επικίνδυνες εξελίξεις για τους λαούς.
Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσονται και οι υπόλοιπες πρωτοβουλίες που ανακοινώθηκαν, όπως η προγραμματιζόμενη συνάντηση του πρωθυπουργού με τον Τούρκο Πρόεδρο, ακόμα και μέσα στο Γενάρη. Την ίδια ώρα, οι συνομιλίες για μια διχοτομική διευθέτηση του Κυπριακού «ξεπαγώνουν» με γρήγορους ρυθμούς, σε κλίμα συνεχών «υπενθυμίσεων» των αξιώσεων της τουρκικής αστικής τάξης στην Ανατολική Μεσόγειο αλλά και στο Αιγαίο. Ενώ η ΝΑΤΟική συμφωνία των Πρεσπών μπαίνει στην τελική ευθεία, αλλά και η αναμενόμενη για το επόμενο διάστημα συνάντηση με τον Αλβανό πρωθυπουργό για τις τελευταίες υπογραφές στο ζήτημα του διαμοιρασμού των θαλάσσιων ζωνών.
Η «βαριά» αυτή ατζέντα του Δεκέμβρη σηματοδοτεί ότι ο λαός μας θα κάνει «ποδαρικό» στη νέα χρονιά μέσα σε περιβάλλον «αναβαθμισμένων» και μεγάλων κινδύνων. Η πάλη ενάντια στην εμπλοκή της χώρας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, για να πάνε από εκεί που ήρθαν οι αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις, να γυρίσουν πίσω τα στρατεύματα που βρίσκονται εκτός συνόρων, για αποδέσμευση από ΝΑΤΟ - ΕΕ και όλες τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, πρέπει να βρεθεί στην πρώτη γραμμή.