Απαισιοδοξία ή ρεαλισμός;

Οι αναγνώστες αυτού του ιστολογίου έχουν διαπιστώσει ότι διατυπώνω συχνά την απαισιοδοξία μου για το μέλλον τής οικονομίας, τόσο σε εγχώριο όσο και σε διεθνές επίπεδο. Προσωπικά, δεν νομίζω ότι πρόκειται περί απαισιοδοξίας αλλά περί ρεαλισμού. Η περιοδικότητα των καπιταλιστικών κρίσεων όχι μόνο έχει διαπιστωθεί και καταγραφεί με ακρίβεια από τον Καρλ Μαρξ εδώ και ενάμισυ αιώνα αλλά και επαληθεύεται στην πράξη συνεχώς από τότε. Το κακό με την σημερινή κατάσταση είναι ότι η τελευταία κρίση, που ξέσπασε το 2008, κράτησε πολύ περισσότερο από όλες τις προηγούμενες και τα απόνερά της δεν έχουν αποσυρθεί ακόμη, οπότε είναι πολύ πιθανό το ενδεχόμενο να μας βρει το πρώτο κύμα τής επόμενης πριν προλάβουμε να στεγνώσουμε από τούτη.

Όλα αυτά τα όχι και τόσο ευχάριστα μου ήρθαν στον νου καθώς κοίταζα το πρακάτω διάγραμμα, το οποίο δημοσιεύθηκε στην Wall Street Journal στις 18 Ιουνίου:

Τί λέει αυτό το διάγραμμα; Λέει ότι οι κάθε λογής χρηματοπιστωτικοί τίτλοι που κυκλοφορούν στον πλανήτη (μετοχές, ομολογίες κλπ) έφτασαν πλέον αντιστοιχούν στο 226% του παγκόσμιου ΑΕΠ, σημειώνοντας νέο ρεκόρ με ογδόντα τρισ. δολλαρίων μετοχές (λίγο πάνω από ένα παγκόσμιο ΑΕΠ) και εκατό τρισ. ομολογίες πάσης φύσεως.

Προσέξτε τώρα. Στο διάγραμμα σημειώνονται τα δυο προηγούμενα ποσοστά-ρεκόρ: το 207% του 1999 και το 223% του 2007. Μήπως σας λένε κάτι αυτές οι χρονολογίες; Αν όχι, να σας θυμίσω ότι αμέσως μετά από την επίτευξη εκείνων των ρεκόρ, ξέσπασαν δυο σοβαρές καπιταλιστικές κρίσεις: μια μικρότερη στα τέλη του 1999 (τότε που άρχισε να σωριάζεται και το ελληνικό χρηματιστηριακό όνειρο) και μια πολύ μεγαλύτερη στα τέλη του 2007 (η οποία ξέφυγε από κάθε έλεγχο στις 15/9/2008, με την κατάρρευση της Λέμαν Μπράδερς). Τώρα που έχουμε νέο ρεκόρ, επιμένετε ακόμη ότι απλώς είμαι απαισιόδοξος;

Βέβαια, πέρα από τις ομοιότητες, η σημερινή κατάσταση έχει και διαφορές με το παρελθόν. Η πιο σημαντική διαφορά είναι ότι πλέον τα όρια μεταξύ τραπεζών και χρηματιστηρίων είναι δυσδιάκριτα όσο ποτέ, με τις τράπεζες να έχουν διοχετεύσει ποταμούς χρημάτων στα χρηματιστήρια ενώ ακόμη και κεντρικές τράπεζες (όπως η Bank of Japan) έχουν αναδειχθεί σε κανονικούς brokers. Συνεπώς, τα αποτελέσματα μιας μελλοντικής χρηματοπιστωτικής καταιγίδας θα είναι πολύ πιο καταστροφικά απ' όσο στο παρελθόν, μιας και οι "πόρτες ασφαλείας" ανάμεσα σε τράπεζες και χρηματιστήρια έχουν πλέον καταργηθεί.

Μια άλλη παράμετρος που επιδεινώνει το πρόβλημα είναι η επίδραση του πολιτειακού δολλαρίου στις αναδυόμενες οικονομίες. Λογικά, η ραγδαία αύξηση του χρέους σ' αυτές τις χώρες δεν θα έπρεπε να προκαλεί τεράστια ανησυχία λόγω της αυξημένης αναπτυξιακής δυναμικής τους. Όμως, η αστάθεια του δολλαρίου και η πρόσφατη ανατίμησή του δημιουργεί δυσεπίλυτα προβλήματα. Παράλληλα, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το πρόβλημα επιτείνεται από το γεγονός ότι σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία τα κέρδη συνήθως δεν επανεπενδύονται εκεί όπου δημιουργήθηκαν. Με απλά λόγια, η καταχρέωση μιας χώρας προκειμένου να αυξηθούν οι επενδύσεις, δεν εξασφαλίζει ότι η ίδια χώρα θα καρπωθεί τα κέρδη αυτών των επενδύσεων.

Πάμε παρακάτω. Το κόστος του χρήματος (κατ' επέκταση, το κόστος του χρέους) έχει πέσει σε εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα τα τελευταία χρόνια, σε μια προσπάθεια να τονωθεί η ανάπτυξη και να ξεπεραστεί η κρίση του 2008. Όμως, το χαμηλό κόστος χρήματος δημιουργεί αποπληθωριστικές πιέσεις, κάτι το οποίο μπορεί να λειτουργεί θετικά για την επιχειρηματική κερδοσκοπία αλλά διογκώνει τα προβλήματα του δημόσιου χρέους (στο θέμα του αποπληθωρισμού έχουμε αναφερθεί εδώ αρκετές φορές κατά το παρελθόν, π.χ.: Αποπληθωρισμός: η θανατηφόρα ασθένεια).

Βέβαια, υπάρχουν πολλές φωνές που υποστηρίζουν ακριβώς το αντίθετο, ότι δηλαδή μπορεί οι χρεωστικοί και οι πιστωτικοί τίτλοι να έχουν πνίξει τον πλανήτη αλλά μια διεθνής έκρηξη χρέους δεν θεωρείται πιθανή. Το παράδοξο είναι ότι οι υποστηρικτές αυτής της άποψης χρησιμοποιούν τα ίδια επιχειρήματα που χρησιμοποιήσαμε κι εμείς εδώ! Επί παραδείγματι: το χαμηλό κόστος χρήματος είναι για μας μεν επικίνδυνο λόγω αποπληθωριστικών πιέσεων, για εκείνους δε θετικό λόγω χαμηλών τόκων. Όμως, όταν η κουβέντα φτάνει στο δημόσιο χρέος, ακούγονται απαντήσεις που σε κάνουν να μη ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να οργιστείς. Όπως αυτή που διάβασα σε σχετικό άρθρο του ιστοτόπου ΑΜΡCapital: "Το μεγαλύτερο μέρος της αύξησης του χρέους στις ανεπτυγμένες χώρες προέρχεται από δημόσιο χρέος και οι κυβερνήσεις μπορούν να φορολογούν και να εκτυπώνουν χρήματα. Η Ιαπωνία κινδυνεύει περισσότερο εδώ λόγω του υψηλού δημόσιου χρέους της αλλά δανείζεται από τον εαυτό της. Ακόμα και αν τα ιαπωνικά επιτόκια αυξηθούν δραματικά, η Bank of Japan κατέχει το 40% των ιαπωνικών κρατικών ομολόγων, επομένως οι υψηλότερες πληρωμές τόκων απλώς θα επιστρέψουν στην κυβέρνηση".

Η εκτίναξη του χρέους των ΗΠΑ ως προς το ΑΕΠ μετά την εγκατάλειψη του Κανόνα του Χρυσού

Αφήνω στον αναγνώστη την απάντηση στο ερώτημα του τίτλου και θα κλείσω τούτο το κείμενο με μια νότα ευθυμίας, θέλοντας να δείιξω πόση εμπιστοσύνη πρέπει να έχουμε στους "ειδικούς". Προ μηνών, η μεγάλη ελβετική επενδυτική τράπεζα UBS επιστράτευσε 18 αναλυτές και τους ανέθεσε να βρουν τον νικητή τού μουντιάλ που γίνεται τώρα στην Ρωσσία. Αυτοί οι 18 επιστήμονες, οι οποίοι έχουν μέρισμα ευθύνης για την διαχείριση των οικονομικών απλών πολιτών αλλά και ολόκληρων κρατών, στρώθηκαν στην δουλειά, ανέλυσαν όλα τα δεδομένα που είχαν στην διάθεσή του και μετά από 10.000 προσομοιώσεις (ναι, δέκα χιλιάδες προσομοιώσεις!) κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το μεγάλο φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου (με πιθανότητες 24%) είναι η... Γερμανία!

Να τους ρωτήσουμε αν θα ξεσπάσει σύντομα νέα κρίση;

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΖΗΜΕΡΟ

Μετά από την παράσταση “Ο Τζήμερος κριτικός θεάτρου”, έχουμε πλέον και νέες επιτυχίες: Ο Τζήμερος νομικός και ο Τζήμερος πολιτικος επιστήμονας. Ομολογουμένως θαυμαστή καλλιέργεια για κάποιον που δεν πήρε ούτε το πτυχίο του από την ΑΣΟΕΕ.

Κόντρα στους φωστήρες που λένε πως το ΚΚΕ έχει ενσωματωθεί στο σύστημα, αυτός αναλύει γιατί πρέπει να αποβληθεί από τη Βουλή και να μην του επιτραπεί η συμμετοχή στις εκλογές για νομικούς και πολιτικούς λόγους όπως μας λέει.

Δυστυχώς δε διευκρινίζει αν η αποβολή έρχεται με απευθείας κόκκινη λόγω κομμουνισμού ή με δύο κίτρινες κάρτες. Δεν ξέρουμε επίσης αν το σχετικό διάταγμα πρέπει να προβλέπει μαζί με την αποβολή του ΚΚΕ και τη δική του είσοδο στη Βουλή γιατί αν περιμένει από τις εκλογές, η Δημιουργία Ξανά δεν πρόκειται να πιάσει ποτέ το 3%. Επίσης δεν έχει γίνει γνωστό αν ο Τζήμερος θα αναλύσει πώς να το παίζεις νταής σε μια κομμουνίστρια αλλά να κάνεις πως τραυματίζεσαι από μία αφίσα όταν έρθουν οι σύντροφοί της.

Όλες οι κρίσιμες απαντήσεις το βράδυ στις εννιά. Μην τις χάσετε και μείνετε με την απορία…

απο ΚΑΤΙΟΥΣΑ 



Σημ.Ιστ. : Κανουμε εκκληση στην ΚΕ του ΚΚΕ να κοψει ενα επιδομα στον Θανο και να τον ανακυρηξει Επιτιμο Διασκεδαστη  μην χαθει και μετα πως θα κανουμε καινουργιο συκωτι απ τα γελια ?

Σημειολογία

Η σημειολογία κάθε άλλο παρά τυχαία είναι. Στην ίδια Σύνοδο της ΕΕ που αποφασίστηκαν τα νέα αντιδραστικά μέτρα για μετανάστες και πρόσφυγες, ως ένα από τα βασικά σημεία της παρουσιάστηκε η «αναπτυξιακή βοήθεια» προς τις χώρες της Αφρικής, ώστε τα ευρωενωσιακά μονοπώλια να πατήσουν πιο γερά πόδι στην περιοχή με τις μεγάλες πλουτοπαραγωγικές πηγές και το «πάμφθηνο» και νεαρό εργατικό δυναμικό. Λίγο παρακάτω, στο ίδιο κείμενο, προβλέπονται μέτρα για την ενίσχυση και την επιτάχυνση της περιβόητης «Μόνιμης Διαρθρωμένης Συνεργασίας» (PESCO) και της «Κοινής Πολιτικής Ασφάλειας και Αμυνας», προαναγγελία νέων ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων σε «ζώνες» που ενδιαφέρουν τα ευρωπαϊκά μονοπώλια στην αντιπαράθεσή τους με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Ταυτόχρονα, δεν λείπουν οι εγκωμιαστικές αναφορές στην πρόσφατη συμφωνία Ελλάδας - ΠΓΔΜ που πάει ένα βήμα παραπέρα τους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς στα Βαλκάνια, ενώ δεν περνάει απαρατήρητο ότι στο περιθώριο της Συνόδου, ο πρόεδρος της Κομισιόν υπέγραψε τη στήριξη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στον διασυνδετήριο αγωγό Ελλάδας - Βουλγαρίας (IGB), που θα τροφοδοτείται από τον αγωγό TAP και από τους σταθμούς του αμερικάνικου φυσικού αερίου μέσω Αλεξανδρούπολης. Εχει κανένας αμφιβολία ότι το «κόκκινο νήμα» όλων των αποφάσεων είναι τα - κατά το δυνατόν κοινά - συμφέροντα των ευρωενωσιακών μονοπωλίων;

Πλημμύρα κρατικών ευθυνών

Εφτά περίπου μήνες μετά τις θανατηφόρες πλημμύρες του περασμένου Νοέμβρη και λίγες μόλις μέρες μετά από την επανάληψη της καταστροφής στη Μάνδρα Αττικής, κυβέρνηση και Περιφέρεια προσπαθούν να συγκαλύψουν τις ευθύνες τους και να εξωραΐσουν την κατάσταση, με προκλητικά και εξοργιστικά επιχειρήματα. Συνηγορεί σ' αυτό και το πόρισμα της γενικής επιθεωρήτριας Δημόσιας Διοίκησης, που πάει να κλείσει άρον - άρον το ζήτημα των πολιτικών ευθυνών για την προηγούμενη φονική πλημμύρα, αποδίδοντας πειθαρχικές ευθύνες σε φορείς του Δημοσίου και δημάρχους, για αμέλειες, καθυστερήσεις και απουσία ελέγχων. Κατά τ' άλλα, επιμένουν να λένε πως τα αναγκαία αντιπλημμυρικά έργα, το διάστημα που μεσολάβησε, κόλλησαν στη «γραφειοκρατία», σαν να μην είναι οι ίδιοι στην κυβέρνηση και στη διοίκηση της Περιφέρειας! Βέβαια, όταν πρόκειται να αδειοδοτήσουν καμία μεγαλοεταιρεία ή να «διευκολύνουν» καμία μεγάλη επένδυση, τότε τα «γραφειοκρατικά» κωλύματα πάνε περίπατο και με «fast track» διαδικασίες το κεφάλαιο κάνει τη δουλειά του. Στην περίπτωση όμως των αντιπλημμυρικών έργων, τέτοιες «πολυτέλειες» δεν επιτρέπονται. Ισχυρίζονται, μάλιστα, ότι με τον τρόπο αυτόν υπερασπίζονται το «δημόσιο συμφέρον», βάζοντας αυστηρούς όρους στη δημοπράτηση και στην ανάθεση των έργων σε ιδιώτες μεγαλοεργολάβους, γι' αυτό οι διαδικασίες είναι χρονοβόρες και περίπλοκες. Ακόμα και δω, όμως, φαίνονται η γύμνια του αστικού κράτους και ο αντιλαϊκός του χαρακτήρας: Αντί ένας ενιαίος κρατικός κατασκευαστικός φορέας να υλοποιεί βάσει κεντρικού σχεδιασμού τα αναγκαία αντιπλημμυρικά και άλλα τεχνικά έργα, το κράτος μοιράζει χρήμα στους ιδιώτες και χρησιμοποιεί ως πρόφαση τη «νομιμότητα» και τη «διαφάνεια», για να κρύψει ότι έργα που σχετίζονται με τις λαϊκές ανάγκες, αλλά δεν είναι ανταποδοτικά και κερδοφόρα για το κεφάλαιο, «θάβονται» στη λίστα των ιεραρχήσεων απ' όλες τις κυβερνήσεις, και τη σημερινή.

* * *

Αλλωστε, το πρόβλημα των πλημμυρών δεν είναι αποκλειστικότητα της Αττικής, όπως δείχνουν οι καταστροφές και σε άλλες περιοχές, όπως η Χαλκιδική, η Θεσσαλονίκη, η Μαγνησία. Ούτε είναι μικρότερο πρόβλημα οι μεγάλες καταστροφές στην παραγωγή και στις περιουσίες, με τις οποίες βρίσκονται αντιμέτωποι κάθε χρόνο εκατοντάδες μικρομεσαίοι αγρότες σε όλη την Ελλάδα, λόγω έλλειψης στοιχειωδών αντιπλημμυρικών έργων, είτε αυτά αφορούν την προστασία αστικών κέντρων, είτε καλλιεργήσιμων εκτάσεων, είτε βασικών υποδομών. Από 'δω προκύπτει η ανάγκη ενός ευρύτερου σχεδιασμού για την αντιπλημμυρική προστασία, που δεν θα αντιμετωπίζει τις καταστροφές σαν ένα «τοπικό πρόβλημα» ή σαν «εποχικό φαινόμενο», αλλά θα εντάσσει τα αντιπλημμυρικά έργα σ' ένα ευρύτερο «πακέτο» παρεμβάσεων και μέτρων (χωροταξικός σχεδιασμός, χρήσεις γης κ.ά.), με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες και όχι τα συμφέροντα μιας χούφτας μονοπωλιακών ομίλων, όπως γίνεται σήμερα, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την άναρχη βιομηχανική επέκταση στη Δυτική Αττική. Απ' αυτήν τη σκοπιά, είναι τουλάχιστον προκλητικό κυβέρνηση και Περιφέρεια να αναζητούν άλλοθι στην «κλιματική αλλαγή». Αλλωστε, με την εξέλιξη της τεχνολογίας και της επιστήμης στις μέρες μας, δεν είναι δύσκολο να προβλεφθούν οι πιθανές συνέπειες αυτής της αλλαγής σε βάθος χρόνου και έγκαιρα να παρθούν τα αναγκαία μέτρα. Δεν είναι όμως αυτό το πρόβλημα. Υπάρχει, άλλωστε, και η πείρα από τους σεισμούς, όπου είναι γνωστό σε όλους ότι η Ελλάδα είναι από τις πλέον σεισμογενείς χώρες, αλλά η αντισεισμική προστασία χωλαίνει, γιατί απαιτεί κονδύλια από το κράτος και δεν είναι ανταποδοτική για το κεφάλαιο. Ας αφήσουν λοιπόν τα «δεν ξέραμε». Είναι ζήτημα προσανατολισμού, επιλογών και όχι άγνοιας και αιφνιδιασμού από τα «ακραία καιρικά φαινόμενα».

* * *

Τώρα η κυβέρνηση μιλάει για ένα «ολιστικό» σχέδιο αντιπλημμυρικών έργων για την Αττική και ανακοινώνει την άμεση αποδέσμευση κονδυλίων από το υπουργείο Εσωτερικών, με αιχμή τα έργα στη Μάνδρα. Ενα πρώτο ερώτημα είναι γιατί αυτά τα κονδύλια κι αυτό το «ολιστικό» σχέδιο χρειάστηκαν άλλη μια μεγάλη καταστροφή για να ανακοινωθούν. Αυτό και μόνο πρέπει να «ψιλιάζει» τους κατοίκους της περιοχής και συνολικά το λαό και να κρατούν μικρό καλάθι στις υποσχέσεις της κυβέρνησης. Και να θυμηθούν το εξής: Πριν από μερικούς μήνες, τον περασμένο Δεκέμβρη, αμέσως μετά την καταστροφική πλημμύρα που στοίχισε τη ζωή σε 24 ανθρώπους και έπνιξε στη λάσπη τους κόπους ετών, η κυβέρνηση οργάνωσε στην Ελευσίνα μια «αναπτυξιακή» φιέστα - πρόκληση, όπου ανάμεσα σε άλλα παρουσίασε το «ολιστικό σχέδιο ανάπτυξης» της περιοχής για τα αμέσως επόμενα χρόνια. Οσο κι αν ψάξει ο λαός σ' αυτόν τον σχεδιασμό, δεν πρόκειται να βρει τίποτα συμβατό, τίποτα που να «κουμπώνει» με τις δικές του ανάγκες. Ηταν τότε που ο ίδιος ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε στην ομιλία του ένα σωρό διευκολύνσεις και προνόμια, για την «ανάπτυξη» της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων που δραστηριοποιούνται ή θα επενδύσουν στην περιοχή, κυρίως στον κλάδο των μεταφορών και της βιομηχανίας, πασπαλίζοντας αυτές τις δεσμεύσεις, που είναι «τοις μετρητοίς», με «επί πιστώσει» υποσχέσεις στο λαό για την κατασκευή αντιπλημμυρικών έργων. Λίγες μέρες μετά, στον προϋπολογισμό που κατέθεσε και ψήφισε η κυβέρνηση στη Βουλή για το 2018, δεν υπήρχε εγγεγραμμένο ούτε ένα επιπλέον κονδύλι γι' αυτόν το σκοπό!

* * *

Σ' αυτόν τον «αναπτυξιακό σχεδιασμό» για το κεφάλαιο, που υπηρέτησαν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις και η σημερινή, οι λαϊκές ανάγκες «αλέθονται» στο μύλο της καπιταλιστικής κερδοφορίας και με αυτό το κριτήριο ζυγίζονται στη ζυγαριά του «κόστους - οφέλους». Που σημαίνει ότι δεν υπάρχει πραγματική διέξοδος για το λαό χωρίς σύγκρουση με αυτόν τον σχεδιασμό και την πολιτική που τον υπηρετεί. Χωρίς την ανάπτυξη ενός επιθετικού, διεκδικητικού αγώνα, από τα σωματεία και τους φορείς της περιοχής, που θα βάζει στο επίκεντρο τις λαϊκές ανάγκες και θα ανοίγει δρόμο για την ικανοποίησή τους. Αν τώρα δεν μπουν οι βάσεις για έναν τέτοιο αγώνα, για μια τέτοια προοπτική, δεν είναι μακριά η μέρα που η περιοχή (και όχι μόνο) θα θρηνήσει νέα θύματα, νέες μεγάλες καταστροφές...

Αθλιος εξωραϊσμός

«Αντάξια» του άθλιου παζαριού που παίχτηκε και παίζεται στις πλάτες μεταναστών και προσφύγων είναι η εξίσου άθλια προσπάθεια της κυβέρνησης να εξωραΐσει τις επικίνδυνες, αντιδραστικές αποφάσεις που πήρε η πρόσφατη Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ για το Μεταναστευτικό και φέρουν και τη δική της υπογραφή.
Η κυβέρνηση προσπαθεί να παρουσιάσει «μισογεμάτο» το ποτήρι των επικίνδυνων αυτών αποφάσεων, που ανάμεσα στα άλλα προβλέπουν περισσότερη καταστολή με «ελεγχόμενα κέντρα» - κέντρα κράτησης και «πλατφόρμες αποβίβασης» σε τρίτες χώρες, «αναβάθμιση» της Frontex, απελάσεις και επίθεση στα δικαιώματα προσφύγων και μεταναστών, τήρηση των άθλιων συμφωνιών, όπως αυτής με την Τουρκία, και μέτρα για τη μεγαλύτερη διείσδυση των ευρωενωσιακών μονοπωλίων σε Μ. Ανατολή και Αφρική, στο όνομα του περιορισμού της μετανάστευσης.
Οχι μόνο αποσιωπά το πραγματικό αυτό περιεχόμενο, αλλά επιχειρεί και να το κρύψει, μιλώντας λίγο - πολύ για «πολύ κακό για το τίποτα» και εστιάζοντας στη διμερή συμφωνία με τη Γερμανία για την επαναπροώθηση προσφύγων στην Ελλάδα και την επανένωση οικογενειών στη Γερμανία, μπακαλίστικα «ισοζύγια» και μέτρα.
Η στάση της κυβέρνησης γίνεται διπλά προκλητική και εχθρική για τα λαϊκά συμφέροντα, από τη στιγμή που η ΕΕ πρωταγωνιστεί για λογαριασμό των μονοπωλίων της σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους που γεννούν την προσφυγιά, και επιπλέον η ίδια βάζει πλάτη και αναζητεί πρωταγωνιστικούς ρόλους στους σχεδιασμούς αυτούς, έχοντας μετατρέψει τη χώρα σε βάση ευρωΝΑΤΟικής εφόρμησης για τις επεμβάσεις.
Χαρακτηριστικό, εξάλλου, είναι ότι στα συμπεράσματα της Συνόδου, που φέρουν φαρδιά - πλατιά την υπογραφή της, πέρα από το Μεταναστευτικό υπάρχουν και αποφάσεις για την επιτάχυνση των «αυτόνομων» στρατιωτικών ικανοτήτων της ιμπεριαλιστικής ένωσης, όσο και των αναβαθμισμένων σχέσεων με το ΝΑΤΟ, ώστε να μπορεί να επεμβαίνει σε μια σειρά «ζώνες» που ενδιαφέρουν τα ευρωπαϊκά μονοπώλια.
Οσον αφορά την υποτιθέμενη αντιπαράθεση ανάμεσα σε «προοδευτικές» και «ξενοφοβικές» δυνάμεις, στην πραγματικότητα η κυβέρνηση αναφέρεται σε αντιθέσεις στο εσωτερικό της ΕΕ που αφορούν γενικά την πορεία της και το μέλλον της και εκδηλώνονται και στο ζήτημα του Προσφυγικού. Η ουσία όμως είναι ότι ως «πρόοδο» και απάντηση στην «ξενοφοβία» εμφανίζει τις νέες «Μόριες» και τις άθλιες συνθήκες εγκλωβισμού ...που εκτός των άλλων θα αποτελέσουν και «βούτυρο στο ψωμί» ρατσιστών και ξενοφοβικών δυνάμεων...
Πρόκειται για απάτη ολκής, που αποκαλύπτεται άλλωστε και στο γεγονός ότι «ικανοποιημένοι» από την άθλια συμφωνία που μαζί ψήφισαν, εμφανίστηκαν τόσο οι «εθνικιστές» όσο και οι «κοσμοπολίτες» ηγέτες της ιμπεριαλιστικής ένωσης, αποκαλύπτοντας την όλο και πιο αντιδραστική της πορεία.
Οι «αξίες» της ιμπεριαλιστικής ένωσης, τις οποίες επικαλείται από την Παρασκευή ο πρωθυπουργός στο Μεταναστευτικό, δεν είναι άλλες από τις «αξίες» της και στους υπόλοιπους τομείς: Η βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική, το ξήλωμα των εργατικών δικαιωμάτων, η ένταση της εκμετάλλευσης, οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, δεν μπορούν παρά να πηγαίνουν χέρι - χέρι με μια εξίσου άθλια και αντιδραστική μεταναστευτική πολιτική.
Η «καρδιά» σε όλες τις περιπτώσεις είναι τα συμφέροντα του κεφαλαίου και αυτά πρέπει να βάλουν στο στόχαστρο της κοινής τους πάλης Ελληνες και μετανάστες εργάτες, πρόσφυγες, δίνοντας αποφασιστική απάντηση στις αντιδραστικές αποφάσεις κεφαλαίου - κυβέρνησης και ιμπεριαλιστικών ενώσεων.