Δωράκι -πρώτη φορά “αριστερό”- στους τραπεζίτες…

Δωράκι -πρώτη φορά “αριστερό”- στους τραπεζίτες…

    Η επιμελής ανάγνωση των «47 σελίδων» της κυβέρνησης αποτελεί την πιο σωστή μέθοδο για να καταλάβει κανείς πως «σκίζονται» και πως «καταργούνται» τα Μνημόνια στην Ελλάδα, είτε κυβερνά το δίδυμο Σαμαράς – Βενιζέλος, είτε κυβερνά η «πρώτη φορά Αριστερή» κυβέρνηση σε συνεργασία με τους ΑΝΕΛ.
    Ο συνάδελφος δημοσιογράφος κ.Τάσος Κωστόπουλος μελετώντας τις περίφημες «47 σελίδες» διαπίστωσε ότι στις αράδες τους περιλαμβάνεται και μια ακόμα ακραία αντεργατική διάταξη, η οποία βρίσκεται κρυμμένη πίσω από τις προφανείς αντιλαϊκές διατάξεις που έχουν να κάνουν με τον ΦΠΑ, τον ΕΝΦΙΑ, τις ιδιωτικοποιήσεις κλπ.
    Είναι μια διάταξη ενδεικτική ότι οι «αντιολιγαρχικές ρητορείες» της κυβέρνησης συνιστούν αέρα κοπανιστό. Βρίσκεται, δε, καμουφλαρισμένη πίσω από τον κωδικό περί αλλαγών στην πτωχευτική νομοθεσία. Αλλάγές που υποσχέθηκε ο κ.Τσίπρας σε δανειστές και «εταίρους».
    Όπως καταγράφει ο κ.Κωστόπουλος και δημοσιεύτηκε στην «Εφημερίδα των Συντακτών» (6/6/2015) στις προτάσεις της κυβέρνησης έχει ενσωματωθεί δέσμευση προς την τρόικα (συγγνώμη: «θεσμούς»…) ότι όταν μια επιχείρηση πτωχεύει το καθεστώς των αποζημιώσεων αλλάζει και αντί των ανέργων, όπως ίσχυε μέχρι σήμερα, προηγούνται οι αποζημιώσεις των… τραπεζιτών!    
    Αυτό, δηλαδή, που λέει η «πρώτη φορά Αριστερή» κυβέρνηση, είναι ότι στην περίπτωση μιας πτωχευμένης επιχείρησης, πρώτα θα αποζημιώνονται οι τραπεζίτες και οι ενυπόθηκοι πιστωτές της και μετά (αν και εφόσον περισσέψει κάτι από την εκποίηση των περιουσιακών της στοιχείων) θα ακολουθούν οι εργαζόμενοι με τις αποζημιώσεις τους!
    Σύμφωνα, λοιπόν, με τα όσα αναφέρονται στις «47 σελίδες» του κ.Τσίπρα, διαβάζουμε:

    «Το άρθρο 977 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας το οποίο ρυθμίζει την κατάταξη των πιστωτών θα τροποποιηθεί. Από τις απαιτήσεις που περιλαμβάνονται στις ρυθμίσεις του άρθρου 975, εκείνες που βασίζονται στην παροχή εξαρτημένης εργασίας και οι αναλογικές ασφαλιστικές εισφορές θα εκτελούνται προνομιακά (εξαιρουμένων των αποζημιώσεων). Από το εναπομείναν ποσό, οι εμπράγματα διασφαλισμένοι (ενυπόθηκοι) πιστωτές θα εξυπηρετούνται αναλογικά με το 70%, οι δε υπόλοιποι (μη εμπράγματα ενυπόθηκοι) και οι μη προνομιούχοι από το 30%».

    Με δυο λόγια: Μέχρι τώρα ίσχυε ότι από την εκποίηση της περιουσίας της επιχείρησης καλύπτονταν κατά προτεραιότητα οι αποζημιώσεις των εργαζομένων.
    Σύμφωνα με την δέσμευση της κυβέρνησης προς τους «εταίρους» αυτό αλλάζει. Τώρα πια προτεραιότητα αποζημίωσης δεν έχουν οι εργαζόμενοι, αλλά οι τράπεζες! Εκείνες είναι που θα εισπράττουν πρώτες και από το 70% της εκποιούμενης περιουσίας. Όσο για τους εργαζόμενους θα έπονται των τραπεζιτών και θα έχουν να μοιραστούν ό,τι θα έχει απομείνει από το υπόλοιπο 30%...
    Αλήθεια: Το να βάζεις πρώτα τον τραπεζίτη και μετά τον εργαζόμενο που έμεινε άνεργος, αυτό σημαίνει άραγε κάτι για την κοινωνική ευαισθησία μιας κυβέρνησης; Ναι ή όχι;…
    Αλήθεια: Σε μια χώρα λουκέτων και άνεργων, όταν πάνω από την αγωνία των ανθρώπων που έχασαν τη δουλειά τους και ελπίζουν στην έρμη την αποζημίωση να καλύψουν κάποια από τα χρέη τους η κυβέρνηση βάζει τους πιστωτές και τους τραπεζίτες, αυτό είναι «πρώτη φορά αριστερό»;
    Αλήθεια: Το να θεωρείς πρωτεύον το χαρτοφυλάκιο του τραπεζίτη και δευτερεύον το «χαρτοφυλάκιο» του εργάτη που έμεινε άνεργος, αυτό είναι κάτι το αντιμνημονιακόν;…
    Αλήθεια - και για να το θέσουμε όπως το έθεσε η «Εφημερίδα των Συντακτών» (μια εφημερίδα κάθε άλλο παρά «υπονομευτική» της κυβέρνησης): «Η κυβερνητική αυτή δέσμευση συνιστά μονομερή απαίτηση της τρόικας ή αποτελεί συναινετικό δωράκι των δυο πλευρών προς τους τραπεζίτες»;…

Νίκος Μπογιόπουλος

   Για την παιδική εργασία και εκμετάλλευση

Από herko

Γράφει η ofisofi //

Παγκόσμια ημέρα κατά της παιδικής εργασίας σήμερα. Σύμφωνα με την Unicef για 168 εκ. παιδιά σε όλο τον κόσμο δεν υπάρχει χρόνος να είναι παιδιά. Ανακοινώσεις του διεθνούς τύπου αναφέρουν ότι 22.000 παιδιά σκοτώνονται σε εργατικά ατυχήματα. Η φτώχεια ως συνέπεια της άγριας καπιταλιστικής ανάπτυξης και εκμετάλλευσης αναγκάζει αυτά τα παιδιά να δουλεύουν σκληρά και σε απάνθρωπες συνθήκες για να μπορέσουν να «ζήσουν». Η βία , η κακομεταχείριση, η σεξουαλική κακοποίηση σε συνδυασμό με την πορνεία και η επικινδυνότητα των συνθηκών εργασίας είναι καθημερινά φαινόμενα σχεδόν σε όλες τις χώρες της γης. Ελάχιστες οι εξαιρέσεις. Παιδιά ενός κατώτερου θεού βιώνουν την αδικία και τη σκληρότητα από τα πιο τρυφερά τους χρόνια. Ανειδίκευτοι εργάτες στα ορυχεία, στους ορυζώνες, στις καλλιέργειες καφέ και κακάο, στα κεραμουργεία, στις βιοτεχνίες και στα εργοστάσια. Πολλές φορές μόνο για ένα πιάτο φαΐ κακής ποιότητας, ξυπόλητα και ρακένδυτα χωρίς στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής και διαβίωσης. Τα παιδιά αντί να απολαμβάνουν την οικογενειακή θαλπωρή , το ζεστό φαγητό, το παιχνίδι και το σχολείο αναγκάζονται να δουλεύουν και να θέτουν την υγεία τους και την ομαλή ανάπτυξή τους σε συνεχή κίνδυνο. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στις λεγόμενες χώρες του τρίτου κόσμου αλλά και στις αναπτυγμένες χώρες , στις παρυφές των οποίων έχει δημιουργηθεί εξ αιτίας των καπιταλιστικών οικονομικών κρίσεων ένας τέταρτος κόσμος που αναγκάζει τα παιδιά να εγκαταλείπουν το σχολείο και να αναζητούν εργασία στην προσπάθειά τους να βοηθήσουν τις μαστιζόμενες από την ανεργία οικογένειές τους.
Τα αίτια είναι γνωστά. Δεν χρειάζονται ούτε ευχολόγια ούτε φιλανθρωπίες ούτε κροκοδείλια δάκρυα. Χρειάζονται συνειδητοποίηση και συνεχής αγώνας για να χτυπηθεί το κακό στη ρίζα του . Για να εξαλειφθεί η φτώχεια που γεννά την παιδική εργασία και εκμετάλλευση είναι αναγκαία προϋπόθεση η ανατροπή του συστήματος μέσα από το οποίο αναδύεται. Θα μπορούσε κάποιος να αντιτείνει ότι αυτό ανάγεται στο μακρινό μέλλον. Το ζήτημα είναι ο προσανατολισμός όλων των προσπαθειών και των αγώνων κατά της παιδικής εργασίας και εκμετάλλευσης να έχει στόχο το ξερίζωμα των αιτίων και την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος . Κάθε άλλη προσπάθεια συγκαλύπτει , διαιωνίζει και εντείνει το πρόβλημα δημιουργώντας μεσαιωνικές συνθήκες στις κοινωνίες του 21^ου αιώνα.
Ο Αντώνης Σαμαράκης δίνει τη δική του ματιά στο πρόβλημα της παιδικής εργασίας στο ποίημα «Το νυχτερινό σχολά». Ο Χρήστος Νικολόπουλος το έντυσε με μουσική και ο Γιώργος Νταλάρας το ερμήνευσε.
Ώρα έντεκα και κάτι,
το νυχτερινό σχολά
κει που πέρναγες, διαβάτη,
κι ήταν όλα σκοτεινά.
Άξαφνα ένα φως τα λούζει,
ξεπροβάλλουν τα παιδιά,
μάγουλα απ” το κρύο μπούζι,
ποδαράκια σαν κλαδιά.
Ώρα έντεκα και κάτι,
τα εργατόπαιδα σχολάν.
Στάσου προσοχή, διαβάτη,
ήρωες μικροί περνάν.
Σαν φυσά το ξεροβόρι
και λυγίζουν δω κι εκεί,
άλλοι δίχως πανωφόρι,
άλλοι ακόμα νηστικοί,
αδερφάκια κουρασμένα
απ” τη δύσκολη ζωή,
όλη μέρα βουτηγμένα
στις καπνιές και στη βουή.
Ώρα έντεκα και κάτι,
τα εργατόπαιδα σχολάν.
Στάσου προσοχή, διαβάτη,
ήρωες μικροί περνάν.
Μες στη νύχτα τώρα πάνε
στο σκοτάδι το πηχτό
τα παιδιά που πολεμάνε
για το μεροκάματο.
Χέρια βρώμικα απ” τα λάδια,
μάτια κατακόκκινα,
αδερφάκια δίχως χάδια
με σφαγμένη την καρδιά.
Ώρα έντεκα και κάτι,
τα εργατόπαιδα σχολάν.
Στάσου προσοχή, διαβάτη,
ήρωες μικροί περνάν.

Μάαστριχτ 1992: ο «προάγγελος» της βαρβαρότητας

 Μάαστριχτ 1992: ο «προάγγελος» της βαρβαρότητας // γράφει ο Νικόλαος Μόττας //

Αναρτήθηκε από Traverso Rossa

Ο τίτλος του άρθρου δεν είναι παραπλανητικός. Κάθε λέξη έχει την σημασία της. Η “σημερινή βαρβαρότητα” δεν χωρά ιδιαίτερη επεξήγηση. Την ζούμε. Είναι τα νέα μέτρα που έχουν ήδη αποφασιστεί (παρά τις όψιμες και υποκριτικές “διαφωνίες” κυβέρνησης-Τρόϊκα) και βρίσκονται προ των πυλών.

Είναι η βαθιά λιτότητα στην οποία βυθίζονται οι λαοί της Ισπανίας και της Πορτογαλίας που εξεγείρονται, είναι οι αντεργατικοί νόμοι που – με πρόσχημα την “δημοσιονομική προσαρμογή” - περνούν σε όλη την Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένου του ευρωπαϊκού βορρά. Από που λοιπόν “πηγάζουν” όλα αυτά τα μέτρα που κατακρημνίζουν μισθούς και συντάξεις, που συντρίβουν εργατικά δικαιώματα δεκαετιών, που ιδιωτικοποιούν ακόμη και το οξυγόνο που αναπνέουμε, που προωθούν την μερική απασχόληση, που φορτώνουν φόρους και χαράτσια στα νοικοκυριά ενώ απαλλάσουν το μεγάλο βιομηχανικό και εφοπλιστικό κεφάλαιο;

Η σημερινή πολιτική – τα Μνημόνια και τα μέτρα που αυτά επιβάλλουν – δεν προήλθαν από “παρθενογέννεση”. Η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος ασφαλώς συνέβαλε στην επίσπευση τους και αποτέλεσε το βολικό πρόσχημα για την επιβολή τους. Ο “προάγγελος” όμως της σημερινής πολιτικής εντοπίζεται στην υπογραφή της περίφημης συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στον Φλεβάρη του 1992, στο Μάαστριχτ της Ολλανδίας. Τότε μπήκαν τα θεμέλια της βαρβαρότητας. Τότε που δώδεκα ευρωπαϊκές χώρες (Γερμανία, Γαλλία, Λουξεμβούργο, Βέλγιο, Ιταλία, Βρετανία, Ιρλανδία, Ελλάδα, Ισπανία, Δανία Ολλανδία και Πορτογαλία) συνυπέγραφαν την συνθήκη μετεξέλιξης της, έως τότε, Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ) σε Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ). Τι συνιστούσε όμως αυτή η “μετεξέλιξη” της ΕΟΚ σε ΕΕ;

Συνιστούσε, όπως αποδείχθηκε, το ολοκληρωτικό πέρασμα της Ευρώπης στο νεοφιλελευθερισμό. Το Μάαστριχτ” υιοθετώντας πλήρως την αρχή του ελεύθερου ανταγωνισμού στην οικονομία, στηρίχθηκε σε “τέσσερις ελευθερίες”:

1. Την ελευθερία διακίνησης των κεφαλαίων απο χώρα σε χώρα με σκοπό τη δυνατότητα μεγιστοποίησης των κερδών.

2. Την ελευθερία μετακίνησης των αγαθών χωρίς δασμούς εντός της Ένωσης.

3. Την ελευθερία των υπηρεσιών.

4. Την ελευθερία μετακίνησης των προσώπων (ώστε η εργασία να πωλείται οπουδήποτε αντί “πινακίου φακής”).

Η περιβόητη ελευθερία διακίνησης των κεφαλαίων αποτέλεσε θεμελιώδη κανόνα της Συνθήκης στο πλαίσιο της δημιουργίας της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης (ΟΝΕ) – της σημερινής ευρωζώνης. Σύμφωνα λοιπόν με το άρθρο 73β του Μάαστριχτ «απαγορεύεται οποιοσδήποτε περιορισμός των κινήσεων κεφαλαίων». Ως αποτέλεσμα αυτού δώθηκε το “πράσινο φως” στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και τα κάθε λογής μονοπώλια να μεταφέρουν τα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα τους όπου υπάρχει φτηνό εργατικό δυναμικό. Μια ματιά στον αριθμό των – επιδοτούμενων - “μετακομίσεων” των ελληνικών εταιρειών σε γειτονικές χώρες (Βαλκάνια, Κύπρο) επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Κατά τη δεκαετία του ‘90 οι επενδύσεις ελληνικών επιχειρήσεων στα Βαλκάνια έφτασαν τα 3,4 δισεκατομμύρια δολάρια, ενώ μια σειρά επιχειρηματικών μονοπωλίων που είχαν έδρα την Ελλάδα προχώρησαν σε εξαγωγές κεφαλαίων, βάζοντας λουκέτο στα εργοστάσια τους όταν θεώρησαν ότι δεν τους αποφέρουν την αναγκαία – για την απληστία τους – υπερκερδοφορία. Συμπέρασμα; Η ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων συνέβαλε όχι μόνο στη δημιουργία ενός τεράστιου καπιταλιστικού “καζίνο” (εντός της ΕΕ, όπου οι μονοπωλιακοί επιχειρηματικοί όμιλοι “τζογάριζαν” με στόχο το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος) αλλά αποτέλεσε παράγοντα αύξησης της ανεργίας. Πόσες εργοστασιακές μονάδες δεν έκλεισαν, πόσες μεγάλες επιχειρήσεις δε μετέφεραν αλλού τις δραστηριότητες τους για υψηλότερη κερδοφορία, πόσοι εργαζόμενοι δεν πετάχτηκαν στον κάλαθο της ανεργίας ως “μη παραγωγική δύναμη”; 

 

συνεχίστε την ανάγνωση http://praxisreview.gr/index.php/2014-03-25-12-33-15/19-1992 

  

Πολύτμοι υπηρέτες !

 Πολύτμοι υπηρέτες !

Του Ευάγγελου Δανέζη 

Ο οππορτουνισμός (opportunism) ή καιροσκοπισμός είναι κοινωνικός και κύρια πολιτικός όρος. Είναι η συνειδητή πολιτική και πρακτική που ακολουθείται από πολιτικά πρόσωπα και κόμματα προκειμένου να εκμεταλλεύονται συγκυριακά τις κοινωνικές και πολιτικές περιστάσεις με σκοπό το προσωπικό ή κομματικό όφελος. Στο πλαίσιο αυτής της συμπεριφοράς οι οππορτουνιστές παραμερίζουν τις ιδεολογικές αρχές που υποτίθεται ότι υπηρετούν και ενεργούν σε αντίθεση με διακηρυγμένες πολιτικές θέσεις και προγράμματα.

Στόχος των οππορτουνιστών στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας ήταν και είναι πάντα η εξαπάτηση των καταπιεζόμενων λαϊκών στρωμάτων και η υφαρπαγή της ψήφου τους με την καλλιέργεια ψεύτικων ελπίδων για καλύτερη διαχείριση του καπιταλιστικού συστήματος, με την απόκρυψη των πραγματικών αιτιών και υπευθύνων της κρίσης, της φτώχειας και της ανεργίας, με την δημιουργία αυταπατών για "εύκολες" λύσεις που έρχονται σε αντίθεση με την αντικειμενική πραγματικότητα, με την συνεχή διολίσθηση, υποχώρηση και αθέτηση ενδιάμεσων διακηρυγμένων στόχων, επικαλούμενοι δυσκολίες και προβάλλοντας εκβιαστικά διλήμματα για να δικαιολογήσουν την στάση τους.
Δεν διστάζουν ταυτόχρονα να διαστρεβλώνουν συστηματικά τις θεωρίες του Μαρξ και να τις πλασάρουν κακοποιημένες προκειμένου να ντύνουν με θεωρητικό περιτύλιγμα τις αντιδραστικές τους θέσεις και έτσι να διατηρούν προοδευτικό-φιλολαϊκό προφίλ.

Μέσα από αυτή την ιδεολογική λιποταξία και την πολιτική απάτη επιδιώκουν τον ιδεολογικό εγκλωβισμό των λαϊκών στρωμάτων στις επιδιώξεις της άρχουσας τάξης των καπιταλιστών, την σταδιακή μείωση των προσδοκιών τους, τον τελικό συμβιβασμό τους με την διαιώνιση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και την μοιρολατρική αποδοχή της εξαθλίωση τους ως δήθεν αναγκαίο κακό.

Οι οππορτουνιστές στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια πολιτική ιστορία αποδείχθηκαν ανέκαθεν πολύτιμοι υπηρέτες της εξουσίας των καπιταλιστών, πολύτιμοι στυλοβάτες του οικονομικού συστήματος εκμετάλλευσης και κλοπής του κοινωνικού πλούτου, υπηρετώντας τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Ανέκαθεν αναπαρήγαγαν την αστική πολιτική μέσα στο εργατικό-λαϊκό κίνημα για να το αφοπλίζουν. Ανέκαθεν επεδείκνυαν δουλοπρέπεια απέναντι στην αντιλαϊκή αστική νομιμότητα. Ανέκαθεν διευκόλυναν τον τυχοδιωκτισμό της αστικής τάξης στην συνεργασία της με τον διεθνή ιμπεριαλισμό. Ανέκαθεν το ιδεολογικόπολιτικό τους περιεχόμενο ήταν η συνεργασία των τάξεων αντί για την πάλη των τάξεων, η άρνηση των επαναστατικών μέσων πάλης και η βοήθεια στην κυβέρνησή «τους», που βρίσκεται σε δύσκολη θέση, αντί να χρησιμοποιούν τις δυσκολίες της για την αφύπνιση και επαναστατική δράση του εργαζόμενου λαού ενάντια στους εκμεταλλευτές του.

Ο σ. Λένιν πολύ εύστοχα στο έργο του "Σοσιαλισμός και Πόλεμος" το 1915, θέτει ως βασική προτεραιότητα της Εργατικής Τάξης τον ανελέητο αγώνα της ενάντια σε κάθε μορφής οππορτουνισμό, προκειμένου να ανταποκριθεί αποτελεσματικά στον επαναστατικό της ρόλο για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Επιασαν δουλειά τα «παπαγαλάκια»

Επιασαν δουλειά τα «παπαγαλάκια»

Με αφορμή την προχτεσινή κινητοποίηση στο υπουργείο Οικονομικών, διάφορα «παπαγαλάκια» της νέας κυβέρνησης έσπερναν καθ' όλη τη διάρκεια της μέρας, σχόλια και δηλώσεις, αναφέροντας πως «το ΠΑΜΕ τώρα θυμήθηκε να κάνει κινητοποιήσεις». Αν και οι εργαζόμενοι γνωρίζουν το ΠΑΜΕ, το βίντεο που βρίσκεται αναρτημένο στη διεύθυνση https://youtu.be/au41aFchnC4, με ένα ελάχιστο δείγμα της δράσης του, αποτελεί απάντηση - υπενθύμιση προς τις κυβερνητικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ. Αν και η εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις, οφείλουμε να καταγράψουμε τα εξής επιπλέον στοιχεία: Τα προηγούμενα χρόνια, με πρωτοβουλία και προτάσεις των ταξικών δυνάμεων, των σωματείων και των φορέων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, πραγματοποιήθηκαν πάνω από 400 κεντρικές κινητοποιήσεις και πάνω από 2.000 απεργίες - κινητοποιήσεις σε κλάδους και χώρους δουλειάς.

***

Οι συμβολικές κινητοποιήσεις, όπως ήταν και η προχτεσινή πρωτοβουλία, πλαισίωναν τους χιλιάδες μικρούς και μεγάλους αγώνες που αναπτύχθηκαν στα εργοστάσια, στις βιομηχανικές ζώνες και στους εργασιακούς χώρους. Εκεί έβρισκαν εφαρμογή όλα τα αντεργατικά μέτρα και παράλληλα δινόταν η μάχη κατά μέτωπο με την εργοδοσία για το μισθό, τις απολύσεις, τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, την ίδια στιγμή που στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ απαξίωναν τις μορφές πάλης στους χώρους δουλειάς και καλούσαν γενικά και αόριστα στις θολές κινητοποιήσεις της πλατείας, που είχαν ως προμετωπίδα το σύνθημα «έξω τα σωματεία». Κανείς δεν μπορεί να συκοφαντήσει το ΠΑΜΕ, τις θέσεις και τους αγώνες του. Αλλα «κινήματα» είναι αυτά που εμφανίστηκαν ως τα δήθεν καινοτόμα, «προοδευτικά» και φυσικά σε κόντρα με το εργατικό κίνημα. Αυτά, όμως, εξαφανίστηκαν αστραπιαία, παρά τη γενικευμένη δημοσιότητα και στήριξη που πήραν από κόμματα και ΜΜΕ, αφού πρώτα έπαιξαν τον αποπροσανατολιστικό ρόλο τους στους λαϊκούς αγώνες.

***

Το ΠΑΜΕ, αταλάντευτο όλα αυτά τα χρόνια και με επίκεντρο το σύνθημα «ξεσηκωμός για να μην πτωχεύσει ο λαός» έχει ανοιχτό μέτωπο με τη μεγαλοεργοδοσία του κάθε κλάδου, τους εφοπλιστές και τους βιομηχάνους. Εχει σαφή θέση απέναντι στην ΕΕ, το ΔΝΤ και κάθε οργανισμό που υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Εχει ανοιχτό μέτωπο απέναντι σε κάθε κυβέρνηση που σφαγιάζει το λαό και παίρνει μέτρα εναντίον του, αλλά και τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό που αποτελεί την πέμπτη φάλαγγα στις γραμμές της εργατικής τάξης. Για όλη αυτήν τη δραστηριότητα υπάρχει σε εξέλιξη μια βιομηχανία δικαστικών διώξεων σε δεκάδες συναδέλφους μας που, με την πρωτοπόρα δράση τους, συγκρούστηκαν με τις αξιώσεις των βιομηχάνων και του πολιτικού προσωπικού τους. Μόλις προχτές προστέθηκαν νέες καταδικαστικές αποφάσεις συναδέλφων μας στη Λάρισα, συναδέλφων ναυτεργατών κ.ά. Το ΠΑΜΕ καλεί τους εργαζόμενους να μη δεχτούν το «ρεαλισμό» των νέων αντιλαϊκών συμφωνιών - μνημονίων, αλλά να αγωνιστούν συνολικά για την κατάργηση όλων των μνημονίων και των μέτρων που επιδεινώνουν τη ζωή της εργατικής - λαϊκής οικογένειας.

Θύμωσε ο ΣΕΒ!

Θύμωσε ο ΣΕΒ!

Ενοχλήθηκε ο ΣΕΒ από την κινητοποίηση του ΠΑΜΕ προχτές στο υπουργείο Οικονομίας σε τέτοιο βαθμό, που όχι μόνο δεν το έκρυψε, αλλά προχώρησε και στην έκδοση σχετικής ανακοίνωσης, απαντώντας και για λογαριασμό άλλων (βλέπε: κυβέρνηση, αστικά κόμματα κ.λπ.). Τι πραγματικά, όμως, ενόχλησε το όργανο των βιομηχάνων; Η ίδια η ανακοίνωσή τους είναι αποκαλυπτική.
Υποστηρίζει ο ΣΕΒ ότι «το ΠΑΜΕ δεν έχει συνειδητοποιήσει ακόμη ότι η επιχειρηματικότητα είναι η λύση και όχι το πρόβλημα για τα δεινά της Ελλάδας». Οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, τα ταξικά σωματεία, συνδικάτα και ομοσπονδίες έχουν όμως συνειδητοποιήσει βαθιά και πιστεύουν ακράδαντα το ακριβώς αντίθετο. Οτι, δηλαδή, η επιχειρηματικότητα, η οικονομία, που λειτουργεί με μοναδικό κριτήριο την επίτευξη του μέγιστου κέρδους των επιχειρηματικών ομίλων, είναι υπεύθυνη για τα δεινά των εργαζομένων και συνολικά του λαού μας. Αυτή η οικονομία, από την οποία μια χούφτα καπιταλιστές, που κατέχουν τα μέσα παραγωγής, σωρεύει τον κοινωνικό πλούτο για πάρτη της, την ίδια στιγμή σωρεύει βάσανα, φτώχεια και δυστυχία για τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού.
Ο ΣΕΒ θεωρεί «φθηνό επικοινωνιακό τέχνασμα» το να παρουσιάζεται «ως εχθρός του λαού, όταν οι επιχειρήσεις - μέλη του παρέχουν τις καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας, στηρίζουν τα ασφαλιστικά ταμεία, τις συντάξεις και τα δημόσια έσοδα, σε όλη τη διάρκεια της κρίσης». Στην πραγματικότητα, φθηνά επικοινωνιακά τεχνάσματα είναι οι ισχυρισμοί του ΣΕΒ.
Για ποιες, άραγε, «καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας» που προσφέρουν οι επιχειρήσεις του τολμά να μιλά ο ΣΕΒ; Πού τις είδε; Φθάνει μόνο να υπενθυμίσουμε ότι, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΙΚΑ με τις μισθολογικές καταστάσεις του Ιούνη του 2014, προκύπτει ότι από το 1,8 εκατομμύρια μισθωτούς το 42,1% λάμβανε μεικτό μισθό μέχρι 750 ευρώ, δηλαδή λιγότερα και από τον κατώτερο μισθό της Εθνικής Σύμβασης Εργασίας που ίσχυε το 2010! Και ακόμα δύο στους τρεις μισθωτούς (66,9%) είχαν μεικτό μισθό μέχρι 1.150 ευρώ. Οσο για την υποτιθέμενη συνεισφορά τους στα ασφαλιστικά ταμεία, αξίζει να θυμίσουμε ότι για δεκαετίες παρακρατούν παράνομα πάνω από το 30% των ασφαλιστικών εισφορών σε ετήσια βάση, ενώ τα ληξιπρόθεσμα χρέη τους προς το ΙΚΑ το 2013 είχαν φτάσει στο αστρονομικό ποσό των 13,54 δισ. ευρώ!
Βέβαια, οι βιομήχανοι γνωρίζουν την αλήθεια από την καλή και την ανάποδη. Σπεκουλάρουν όμως ασύστολα και χωρίς αιδώ, για να υποστηρίξουν τα δικά τους ταξικά συμφέροντα και για να καθαγιάσουν το δικαίωμά τους στο ξεζούμισμα της εργατικής τάξης, που, αξιοποιώντας και την καπιταλιστική κρίση, έγινε ακόμα πιο στυγνό.
Μετά απ' αυτό, δεν είναι περίεργο ότι χρεώνουν στο ΠΑΜΕ «στείρα λογική», γιατί «επιμένει στους ταξικούς διαχωρισμούς της ελληνικής κοινωνίας», ούτε ότι καλούν «να συστρατευθούμε όλοι - πολιτικοί, επιχειρηματίες και εργαζόμενοι - σε ένα κοινό όραμα για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της Ευρωζώνης». Ομως, τους ταξικούς διαχωρισμούς δεν τους εφηύραν οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, υπάρχουν ανεξάρτητα από ό,τι λένε ή θέλουν οι βιομήχανοι. Είναι χρέος του συνδικαλιστικού κινήματος, που εκφράζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, να δείχνει ότι τα συμφέροντα των βιομηχάνων δεν ταυτίζονται, ούτε καν τέμνονται πουθενά, με αυτά του λαού. Οτι το όραμα της «εθνικής ενότητας» και της καλής Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι καταστροφικό για τους εργαζόμενους, είναι η πεμπτουσία των δικών τους ταξικών συμφερόντων και μόνο. Αλλωστε, σε αυτό το όραμα έχουν πολλούς συνοδοιπόρους. Από τις προηγούμενες κυβερνήσεις και τα κόμματά τους, μέχρι τη σημερινή συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, που όλοι τους, ανεξαιρέτως, πίνουν νερό στο όνομα της ΕΕ και των αξιών της.
Η επίθεση του ΣΕΒ δεν πρέπει να ξενίζει. Οι βιομήχανοι καταλαβαίνουν καλύτερα από οποιονδήποτε ποιος είναι ο πραγματικός τους αντίπαλος, ποιος στέκεται εμπόδιο στα συμφέροντά τους. Είναι ταυτόχρονα μια έμμεση ομολογία (από τον ταξικό αντίπαλο) ότι το ΠΑΜΕ βρίσκεται στο σωστό δρόμο. Αυτό το δρόμο πρέπει να ακολουθήσουν συνολικά η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα...

ΦΥΛΑΚΗ ΑΙΓΙΝΑΣ Tα κελιά της, κεφάλαια της ηρωικής Ιστορίας του λαού μας

ΦΥΛΑΚΗ ΑΙΓΙΝΑΣ

Tα κελιά της, κεφάλαια της ηρωικής Ιστορίας του λαού μας

Στις 28 Ιούνη θα πραγματοποιηθεί εκδήλωση τιμής και μνήμης από την ΤΟ Πειραιά για τους ήρωες κομμουνιστές, που φυλακίστηκαν και εκτελέστηκαν στην Αίγινα.
Θα μιλήσει ο Στέφανος Λουκάς, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ

Οπως κάθε τόπος μαρτυρίου του λαού μας στην πάλη του για την κατάργηση της εκμετάλλευσης, έτσι και οι φυλακές της Αίγινας κρατάνε ζωντανά τα παραδείγματα του ηρωισμού, της αντοχής, της δύναμης, των χαρακτηριστικών που συνοδεύουν τη δίκαιη πάλη των κομμουνιστών, των λαϊκών αγωνιστών. Ενα ορφανοτροφείο, το «Καποδιστριακό», που τελικά για 105 χρόνια, λειτούργησε σαν φυλακή «φιλοξένησε» ονόματα βαριά στα κελιά του. Μια «υψίστης ασφαλείας» φυλακή για κομμουνιστές - λαϊκούς αγωνιστές όπως οι Μήτσος Παπαρήγας, Νίκος Μπελογιάννης, Νίκος Βαβούδης, Χαρίλαος Φλωράκης, Κώστας Λουλές, Αντώνης Αμπατιέλος, Αρης Βελουχιώτης, Νίκαδρος Κεπέσης, Τάκης Φίτσος, Μιχάλης Παπαμαύρος είναι μερικοί μόνο από όσους πέρασαν από τα κελιά του αστικού κράτους, στις φυλακές της Αίγινας.
Στο αρχείο του Κόμματος φυλάσσεται μια μικρή μπροσούρα του 1961, έκδοση των κρατουμένων της Αίγινας σε μέγεθος σπιρτόκουτου, που δίνει με στατιστικά στοιχεία την εικόνα των φυλακών. Διαβάζουμε στο εξώφυλλο: 468 πολιτικοί κρατούμενοι στις φυλακές της Αίγινας συμπλήρωσαν στις 31-5-1961 6.463 Χρόνια Φυλακής. Το νησί του Αργοσαρωνικού, λοιπόν, έγραψε τη δική του Ιστορία με τη φυλακή χτισμένη πάνω του. Στις ηρωικές σελίδες της ξεχωρίζει η απόδραση των οχτώ κομμουνιστών, η εκτέλεση των 17 στις απαρχές του Εμφυλίου, αλλά και η καθημερινή οργάνωση της ζωής μέσα στα κελιά που αποτελούν ύμνο στη δύναμη της οργανωμένης πάλης, στην αντοχή που δίνει η πίστη στο δίκιο της εργατικής τάξης.

«Οι κομμουνισταί ξέρουν να τις καταργούν»

Η αναφορά από το πρωινό προσκλητήριο στις 8 του Μάη 1934 έγραφε: «Επιθεωρήσαντες τας κλινοστρωμνάς, τους τοίχους και τα δάπεδα, εύρομεν έχοντα αυτά εν τάξει, τους δε κρατούμενους άπαντας καλώς έχοντας και παρόντας». Λίγες ώρες αργότερα στην Αστυνομική Διεύθυνση Πειραιά φτάνει το εξής τηλεγράφημα: «Οι βαρυποινίτες κομμουνισταί Δ. Σακαρέλλος, Ζ. Φλωράκος, Κ. Σαρίκας, Αβ. Δερβίσογλου, Ευ. Θωμάζης, Απ. Κλειδωνάρης, Μ. Δουλγέρης και Ν. Βαβούδης εδραπέτευσαν διά της διατρήσεων υπονόμου. Ενεργούμεν τα δέοντα άνευ αποτελέσματος μέχρι στιγμής».

Το εξώφυλλο της χειρόγραφης μπροσούρας του 1961 που εξέδωσαν οι πολιτικοί κρατούμενοι της Αίγινας

Τα παραπάνω διαβάζουμε στο βιβλίο του δημοσιογράφου Δημήτρη Γκιώνη «Οι μεγάλες αποδράσεις» (εκδόσεις «Τετράδιο»). Εκείνες τις μέρες η εφημερίδα «Ακρόπολη» σε άρθρο της με τίτλο οι «κόκκινοι φαντομάδες», έγραφε: «Αι φυλακαί τους κρατούν εφ' όσον αυτοί το θέλουν! Οταν δεν το θέλουν, όταν... τας βαρεθούν, το ευκολώτερον πράγμα δι' αυτούς είναι να τας εγκαταλείψουν!». Και η ίδια εφημερίδα ερμηνεύει για την απόδραση: «Το Κόμμα όχι μόνο είχε ανάγκην των δραπετών, αλλά κι ενός εντυπωσιακού γεγονότος διά να μάθη η πτωχή προλεταρία ότι αν η αστική πολιτεία εξαπολύει τρομοκρατίαν και έχει φυλακάς οι κομμουνισταί ξέρουν να τις καταργούν»!

Η εκτέλεση των πρώτων κομμουνιστών του Εμφυλίου

Στις 6 και 7 Μαΐου 1948 εκτελέστηκαν στην Αίγινα 36 αγωνιστές. Ο Κώστας Γιαννόπουλος ένα βράδυ πριν την εκτέλεσή του έγραφε τους στίχους: «... Τώρα πια δεν είμαστε οι ανήμποροι και αδύναμοι/ κι ούτε ένα σφίξιμο κανείς δε νιώθει στην καρδιά του./ Γυρτός κανείς, δειλός κανείς, μονάχα ψηλομέτωποι/ αγέρωχοι ανοίγουμε τα κάστρα του θανάτου/... Κι αφού στη φλόγα λυώσαμε κι όλοι μας σβύσαν οι καϋμοί/ να, με τον ίδιο θάνατο, το θάνατο πατάμε».
Ο μακρύς κατάλογος των εκτελέσεων του Εμφυλίου είχε ανοίξει ένα χρόνο νωρίτερα, στην Αίγινα με τους 17 κομμουνιστές να αντιμετωπίζουν παλικαρίσια το απόσπασμα, στις 19 Ιούνη του 1947.

Από την μπροσούρα. Τα στοιχεία είναι αμείλικτα: Το 55% των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης καταδικάστηκαν σε θάνατο και το 33,5% σε ισόβια!

Από το βιβλίο του Δημήτρη Στολίδη, «Οι καταβολές μας - σελίδες του αγώνα» (Εκδόσεις «Τυποεκδοτική»), ο οποίος έζησε το συγκεκριμένο γεγονός, όντας κρατούμενος εκείνη την περίοδο στις φυλακές της Αίγινας και μάλιστα καταδικασμένος σε θάνατο, διαβάζουμε για την εκτέλεση:
«...Κατά τις 5 το απόγευμα, ο Αντώνης Μπουρδής που ήταν "κράχτης" της Ακτίνας μας, φώναξε τα ονόματα μαζί και το δικό του. Οι "μεταγόμενοι" βγαίνουν με επικεφαλής τον Γκινανιώτη. Σαν μια "προφυλακή" μπαίνουν μπροστά οι ισοβίτες. Ο Θόδωρος Ξηροτάγαρος, ο Βαγγέλης Κοτοπούλης, ο Φάκος ο Βασίλης, ο Παναγιώτης Αλεξανδρής και τελευταίος ο Μαγνήσαλης. Κάπου εκεί, στο κέντρο, ο Μονέδας, ο Αυγέρης κι ο Μπουρδής. Αυτή η παράταξη είναι συμφωνημένη με τον Θανάση. Να κρατάει αυτός τα "σία" της και να είναι περισσότερο ασφαλισμένοι οι τρεις, μήπως και τους αρπάξουν στο δρόμο. Αν μετά το μακρύ διάδρομο που περνάει μπροστά από τις Ακτίνες και καταλήγει στο αρχιφυλακείο, τους "σπρώξουν" δεξιά, σημαίνει πειθαρχεία, απομόνωση και άρα εκτέλεση. Στο σημείο αυτό θα κάνουν "κράτει", θα βάλουν τις φωνές, θα διαμαρτυρηθούν για να πάρουμε "είδηση" μέσα στις Ακτίνες. Η φυλακή ήταν έτοιμη να ξεσηκωθεί, να καταγγείλει το έγκλημα... Αν προχωρήσουν, όπως βγαίνουν, αριστερά, σημαίνει ότι τους πάνε στην έξοδο, τους φεύγουν. Μια αχτίδα ελπίδας...»

Το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» στις 10 Μάη του 1934 ανακοινώνει την απόδραση των οχτώ κομμουνιστών: «ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΑΝ ΑΠΟ ΤΑ ΜΠΟΥΝΤΡΟΥΜΙΑ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟΚΡΑΤΙΑΣ. ΕΜΠΡΟΣ ΝΑ ΣΩΣΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΕΞΟΡΙΣΤΟΥΣ ΜΑΣ»

Το έγκλημα ήταν έτσι σχεδιασμένο ώστε να μην υπάρξει ξεσηκωμός από τους κρατούμενους. Με δήθεν μεταγωγή στη Ρόδο και με την απάτη της ανάμειξης ισοβιτών και μελλοθανάτων για «κάλυψη».
Η μαρτυρία του κομμουνιστή Θοδωρή Ξηροτάγαρου είναι συγκλονιστική:
«...όταν βγήκαμε έξω από τη φυλακή, οι υπόνοιες μεγάλωσαν. Ηταν εννιά παρά είκοσι. Η Αίγινα ήταν έρημη. Ο δρόμος ως το λιμάνι είναι πιασμένος από στρατό. Νοτιοανατολικά απ' το λιμάνι, όχι πιο μακριά από πεντακόσια μέτρα, βλέπουμε το αντιτορπιλικό ΚΡΗΤΗ. Οι φαντάροι σε πυκνή γραμμή στέκουν με εφ' όπλου λόγχη. Η Αίγινα φαίνεται να στρατοκρατείται. Συνοδεία είναι χωροφύλακες...
...Ο επικεφαλής της συνοδείας διαβάζει τα ονόματά μας, των 5 ισοβιτών. Μας καλούν στο κατάστρωμα. Τότε είδαμε πού έχουμε αράξει. Το λιμανάκι του Τούρλου το 'χουμε διαβεί πολλές φορές στις μεταγωγές μας. Αυτός είναι ο τόπος του μαρτυρίου.
Αλλά η "μάχη" θ' αρχίσει απ' την ακταιωρό. Θα πηδήξουν γρήγορα πάνω στο μικρό πλοίο αλαλάζοντες χωροφύλακες. Τους βγάζουν έναν - έναν απ' το αμπάρι δεμένους όπως είναι. Τους χτυπάνε με τα όπλα, τους ρίχνουν κάτω ματωμένους. "Αίσχος φασίστες", η φωνή των μελλοθανάτων. Πιο λυσσασμένα τους ρίχνονται σαν τα τσακάλια να τους ξεσκίσουν τα κορμιά. Τρικλίζουν, πέφτουν, σηκώνονται με ψηλά τις δεμένες τους γροθιές οι αθάνατοι. Το μακελειό συνεχίζεται μέχρι που τους σέρνουν στο λάκκο που είχαν ανοίξει... Εκεί, θα στηθούν όρθιοι. Ο παπάς δεν πλησίασε σχεδόν. Ενας με πολιτικά, κάτι σαν να είπε, κάτι σαν να διάβασε βιαστικά και απομακρύνθηκε γρήγορα. Μια φωνή σαν να απαγγέλλει ξεσπάει απότομα...Σε μια ακτίνα διακοσίων μέτρων, ο τόπος έχει κλείσει από λεφούσια στρατού. Ανάμεσα στο απόσπασμα και τη φρουρά, είναι κρυμμένοι οι οπλοπολυβολητές σε "φωλιές" φκιαγμένες πρόχειρα από πέτρες. Τα βλέπαμε όλα καθαρά. Είμαστε 50 ως 80 μέτρα κοντά, τίποτα δε θα μας διαφύγει...»

Κυψέλη μόρφωσης και πολιτισμού

Σχεδιάγραμμα της φυλακής της Αίγινας

Αν τα παραπάνω αδυνατούν να δώσουν στον αναγνώστη ικανοποιητικά μια γεύση από τον ηρωισμό και την ψυχή των πρωτοπόρων αγωνιστών, των ΚΚΕδων, ακόμα πιο δύσκολο είναι να νιώσει κανείς την καθημερινότητα στη φυλακή της Αίγινας. Να αντιληφθεί πόσο αυτή καταδεικνύει ότι η αφοσίωση των κομμουνιστών στη μόρφωση και τον πολιτισμό, στην προσπάθεια να ξεπερνούν τον εαυτό τους δε γνωρίζει διαλείμματα και εμπόδια. Μέσα στη φυλακή μάθαιναν γράμματα, «σπούδαζαν» το Μαρξισμό - Λενινισμό κάτω από τη μύτη των δεσμοφυλάκων και οργάνωναν πλούσια πολιτιστικά δρώμενα.
Η μόρφωση στα χρόνια της κράτησης είχε το χαρακτήρα κυρίως της ιδεολογικής προετοιμασίας και του εξοπλισμού της μετέπειτα δράσης. Σχεδόν κάθε πολιτικός κρατούμενος είχε μια ομιλία ή μια διάλεξη στο ενεργητικό του. Τα θέματα αναπτύσσονταν βασιζόμενα σε σκελετό και αυτό γινόταν για λόγους ασφάλειας, αλλά και για τη σκόπιμη καλλιέργεια της άνεσης και ετοιμότητας των ομιλητών. Ταυτόχρονα διατηρούνταν μυστική βιβλιοθήκη με υπεύθυνο που βοηθούσε τους μαθητές.
Οι φυλακές της Αίγινας θεωρούνταν από τους εξόριστους πρότυπο μορφωτικής εστίας. Την περίοδο 1932 - 34 η κολεκτίβα της αριθμούσε 100 μέλη, με συγκροτημένη μορφωτική επιτροπή που καθοδηγούσε τη δουλειά, η οποία οργανωνόταν σε τρεις βαθμίδες: Κατώτερη, ανώτερη και ανώτατη. Στην πρώτη διδάσκονταν «Κομματικά Οργανωτικά - Αγροτικά - Συνδικαλιστικά - Συνωμοτικά μαθήματα», στην ανώτερη Πολιτική Οικονομία και στην Ανώτατη «Φιλοσοφία και Μαρξισμός». Από το «κόκκινο ημερολόγιο» του '31 μαθαίνουμε: «Εχουμε και 'μεις άμιλλα μεταξύ μας. Την επαναστατική άμιλλα στην μόρφωση. Κι έχουμε ουντάρικους (πρωτοπόρους) και σουμποντίκους (βοηθοί των αδυνάτων). Κι οι δάσκαλοι βαθμολογούν όχι μονάχα την πρόοδο μα και την πειθαρχία, τη βοήθεια στους αδυνάτους. Ολα αυτά παίρνονται υπόψη για να βραβευτείς».

Αίγινα, 1934: Φυλακισμένα συνδικαλιστικά στελέχη

Χαρακτηριστικό ήταν το σύστημα της «αλατιέρας» που εφαρμόστηκε κυρίως την περίοδο μετά την εγκαθίδρυση της μεταξικής δικτατορίας. Ηταν η περίοδος που αυξήθηκε ο αριθμός των κρατουμένων και απαγορεύτηκε κάθε διαφωτιστική δραστηριότητα. Ετσι η τριμελής μορφωτική επιτροπή που αποτελείτο από τους σ. Γεωργίου, Κλάρα και Μόσχο, παρέδιδε μικρά χαρτάκια με τα μαθήματα στους δασκάλους και με το σύστημα της «αλατιέρας» τα δίδασκαν στο προαύλιο κατά τη διάρκεια του περιπάτου: περπατούσαν σε τριάδα και στη μέση ο δάσκαλος έκανε το μάθημα με τους άλλους δύο να ακούν εκατέρωθεν.
Η μορφωτική δουλειά συνεχίστηκε στις φυλακές της Αίγινας και κατά τη διάρκεια της χούντας, χάρη σε μια μικρή ομάδα 17 πολιτικών κρατουμένων, που δεν πρόλαβαν να αποφυλακιστούν πριν το 1967. Μέσω αυτή της ομάδας μεταβιβάστηκε στην επόμενη γενιά βιβλιοθήκη 1.000 βιβλίων!

Στον πρόλογο, το Γραφείο Διαφώτισης επισημαίνει την αναγκαιότητα της συγγραφής αναγνωστικών, μιας και αυτά της 4Αυγουστιανής δικτατορίας «είναι γεμάτα αντιλαϊκά, φασιστικά διδάγματα, που δηλητηριάζουν και φθείρουν την Νεολαία μας»

O παιδαγωγός Μ. Παπαμαύρος, ο οποίος είχε μεταφερθεί στην Αίγινα από τη Γυάρο το 1947 συμβάλλει στην αντιμετώπιση του εντοπισμένου προβλήματος του αναλφαβητισμού των κρατουμένων. Γράφει έξι βιβλία και ένα αλφαβητάριο για τους αγράμματους. Στη φωτογραφία φαίνεται το εξώφυλλο του αναγνωστικού της Γ' και Δ' τάξης του Δημοτικού που τη συγγραφή του ανέθεσε το Γραφείο Διαφώτισης της φυλακής στον Μ. Παπαμαύρο. (Από το Αρχείο του ΚΚΕ)

Θεατρική παράσταση οργανωμένη από τους πολιτικούς κρατούμενους στο προαύλιο των φυλακών

ΟΥΚΡΑΝΙΑ Η αιματοβαμμένη σύγκρουση κλιμακώνεται

ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Η αιματοβαμμένη σύγκρουση κλιμακώνεται

Η αγωνία της μάνας για να σωθεί με το παιδί της από τις βόμβες του ουκρανικού στρατού (χτες στη Χορλίβκα)

ΝΤΟΝΕΤΣΚ.--
Αλλη μια μέρα που κυλάει το αίμα του ουκρανικού λαού στις ανατολικές επαρχίες της χώρας ήταν και η χτεσινή, καθώς συνεχίζονται οι βομβαρδισμοί από τις δυνάμεις της αντιδραστικής κυβέρνησης του Κιέβου κατά κατοικημένων περιοχών, κυρίως στα περίχωρα του Ντονέτσκ. Οπως αναφέρουν οι αρχές της αυτοαποκαλούμενης Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ, 36 φορές παραβιάστηκε, από το βράδυ της Πέμπτης ως το πρωί της Παρασκευής, η λεγόμενη συμφωνία εκεχειρίας του Μινσκ -που στην ουσία έχει μείνει στα χαρτιά-, με σφοδρά πυρά στις κωμοπόλεις Γκορλόφκα, Σπάρτακ, Λοζοβόγιε, Καλινόφκα, Ζαΐτσεβο, Γκολμόφσκι, όπου σκοτώθηκαν δύο άνθρωποι και τραυματίστηκαν άλλοι δύο. Ταυτόχρονα, η διοίκηση του ουκρανικού στρατού ανακοίνωσε τον τραυματισμό άλλων 10 στρατιωτών σε μάχες, σε αυτό που ονομάζει «αντιτρομοκρατική επιχείρηση» στα νοτιοανατολικά της χώρας.
Στο κλίμα αυτό που δείχνει κλιμάκωση των επιθέσεων, ο Πρόεδρος της Ουκρανίας, Πέτρο Ποροσένκο, έκανε λόγο για την τακτική της Ρωσίας, που «αφού δοκίμασε το λεγόμενο υβριδικό πόλεμο στην Ουκρανία, τώρα θα επιχειρήσει να αλλάξει τακτική και να υπονομεύσει τη σταθερότητα της Ουκρανίας από τα μέσα». Στο πλαίσιο αυτό, δήλωσε ότι ενισχύεται η αμυντική ικανότητα της χώρας του με οχυρωματικά έργα στη ζώνη αντιπαράθεσης και στα εξωτερικά σύνορα της χώρας, δηλαδή αυτά της Ρωσίας.
Σε άλλες παράλληλες εξελίξεις, στην Οδησσό, που πλέον διοικείται από τον πρώην Πρόεδρο της Γεωργίας Μικαήλ Σαακασβίλι (που διορίστηκε κυβερνήτης αφού πήρε την ουκρανική υπηκοότητα), διεξάγεται έρευνα για δύο εκρήξεις, χτες τα ξημερώματα, σε μεγάλες διαφημιστικές πινακίδες που έφεραν, όπως είπαν οι αρχές, «πατριωτικά συνθήματα». Επίσης, επίθεση στο ρωσικό προξενείο στο Χάρκοβο σημειώθηκε χτες, όπου βανδαλίστηκαν σύμβολα και υπήρξαν υλικές ζημιές, ζήτημα για το οποίο το υπουργείο Εξωτερικών της Ρωσίας απαίτησε από τις ουκρανικές αρχές να διενεργήσουν έρευνες για την ταυτότητα των δραστών.
Ενδεικτικό της κατάστασης που επικρατεί και στην αντιδραστική κυβέρνηση του Κιέβου, είναι το γεγονός ότι χτες παύθηκαν από τα καθήκοντά τους όλοι οι επικεφαλής της λεγόμενης επιτροπής για την καταπολέμηση της διαφθοράς και του οργανωμένου εγκλήματος της Υπηρεσίας Ασφαλείας της Ουκρανίας, όπως ανακοίνωσε ο διευθυντής της, Βαλεντίν Ναλιβαϊτσένκο.
Ταυτόχρονα, ο πρωθυπουργός Αρσένι Γιατσενιούκ απείλησε και πάλι ότι η χώρα του θα σταματήσει να εξυπηρετεί το τεράστιο εξωτερικό χρέος της, εάν αποτύχουν οι διαπραγματεύσεις για την αναδιάρθρωσή του, υποστηρίζοντας ότι το Κίεβο είναι αναγκασμένο να καλύπτει τις ανάγκες του πολέμου.

ΜΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟ Προκαλούν και πάλι οι ΝΑΤΟικοί φονιάδες

ΜΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟ

Προκαλούν και πάλι οι ΝΑΤΟικοί φονιάδες

Επίσκεψη του γγ της λυκοσυμμαχίας για να προωθήσει με τη σύμπραξη της αστικής κυβέρνησης την είσοδο της χώρας σε αυτή

Λεωφορείο χτυπημένο από τις βόμβες του ΝΑΤΟ στις 3 Μάη 1999

Associated Press

ΠΟΝΤΓΚΟΡΙΤΣΑ.--
«Κροκοδείλια δάκρυα» για την απώλεια χιλιάδων ανθρώπινων ζωών κατά τη διάρκεια των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών του 1999, την περίοδο της ιμπεριαλιστικής επέμβασης κατά της Γιουγκοσλαβίας, έχυσε ο γγ του Βορειοατλαντικού Συμφώνου, Γενς Στόλτενμπεργκ, στη διάρκεια επίσκεψης που πραγματοποίησε στην πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου, Ποντγκόριτσα, μία ημέρα μετά την επέτειο τερματισμού των φονικών επιδρομών στις 10 Ιούνη 1999.
«Η απώλεια όλων εκείνων των ζωών το 1999, κατά τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, αποτελεί τραγωδία και λυπάμαι βαθιά για όλα όσα συνέβησαν. Με την ευκαιρία αυτή, εκφράζω τα συλλυπητήριά μου σε όλες τις οικογένειες και όλους εκείνους που έχασαν τους αγαπημένους τους. Σκοπός και στόχος της αεροπορικής επιχείρησης του ΝΑΤΟ ήταν η προστασία αμάχων και το καταφέραμε. Καταβάλαμε κάθε δυνατή προσπάθεια, προκειμένου να αποφευχθεί η απώλεια αθώων ζωών αμάχων» ισχυρίστηκε ο Νορβηγός επικεφαλής του ΝΑΤΟ. Οι βομβαρδισμοί προσφυγικών καραβανιών, μαιευτηρίων, σχολείων, εργατικών πολυκατοικιών και γεφυρών του Δούναβη, παρά τις ανθρώπινες αλυσίδες που έφτιαχναν εκατοντάδες Σέρβοι, για να αποτρέψουν την ισοπέδωσή τους από τις ΝΑΤΟικές βόμβες διαφόρων ειδών, ήταν για τους ΝΑΤΟικούς φονιάδες οι «παράπλευρες απώλειες». Ο γγ της λυκοσυμμαχίας κάνει πως δε θυμάται επίσης τις βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου, που αποσκοπούσαν στη «ναρκοθέτηση» της υγείας των μελλοντικών γενιών, τις βόμβες γραφίτη, με στόχο την επιβολή σιγής στα σερβικά ραδιοτηλεοπτικά μέσα και τις βόμβες διασποράς που θέριζαν και κομμάτιαζαν εκατοντάδες αμάχους κάθε ηλικίας και φύλου...
Ομως, ο Στόλτενμπεργκ δεν αρκέστηκε μόνο στα δάκρυα, αλλά έδωσε και ρεσιτάλ ψεύδους, αφού προσπαθώντας να αποκρύψει τους πραγματικούς στόχους της τρομοκρατικής ΝΑΤΟικής επιχείρησης του '99, ισχυρίστηκε πως αποσκοπούσε, ούτε λίγο ούτε πολύ, ...«στην εδραίωση της ειρήνης»!
Μετά από συνομιλίες που είχε με τον Πρόεδρο της χώρας, Μ. Τζουκάνοβιτς, ο γγ του ΝΑΤΟ εκτίμησε ότι το Μαυροβούνιο βρίσκεται «στην τελική φάση της προσχώρησης στο ΝΑΤΟ», καλώντας το ωστόσο «να αποδείξει ότι είναι έτοιμο», ανακοινώνοντας παράλληλα ότι ως το τέλος του έτους θα αποφασιστεί η πρόσκληση για την ένταξή του.