Ραγδαίες είναι οι εξελίξεις στο κυβερνητικό στρατόπεδο, μετά το
επεισοδιακό χτεσινοβραδινό υπουργικό συμβούλιο, που έφερε στο επίκεντρο
τη σύγκρουση μεταξύ του Νίκου Κοτζιά και του Πάνου Καμμένου, του πρώην
Υπουργού Εξωτερικών και του Υπουργού Εθνικής Αμύνης, και βασικού
κυβερνητικού συνέταιρου του ΣΥΡΙΖΑ, αντιστοίχως.
Το βασικό ζήτημα φαίνεται να ήταν η Συμφωνία των Πρεσπών, με τον Κοτζιά να θεωρεί πως εκπροσωπεί τη γραμμή που χάραξε η κυβέρνηση στο Μακεδονικό, να μην ανέχεται τη στάση του Καμμένου που υπηρετεί δική του ξεχωριστή γραμμή στο ζήτημα και να ζητά σαφή και άμεση στήριξη από τον πρωθυπουργό, κάτι που επί της ουσίας δεν έγινε ποτέ. Συγκεκριμένα κατηγορούσε τον πρόεδρο των ΑΝΕΛ πως ασκεί τη “δική του” εξωτερική πολιτική, ενάντια στην “εθνική γραμμή” της κυβέρνησης, ενώ από την πλευρά του ο Καμμένος τόνιζε πως δεν πρόκειται να ρίξει την κυβέρνηση κι ότι υπήρξε δέσμευση πως θα έρθει στη Βουλή η Συμφωνία των Πρεσπών.
Αντί να εκτονωθεί η ένταση, η διαμάχη συνεχίστηκε και οξύνθηκε με προσωπικές αντεγκλήσεις, υπονοούμενα για διαρροές, τα μυστικά κονδύλια των υπουργείων και διάφορες πικάντικες πλην ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες. Ο Κοτζιάς στη συνέχεια συναντήθηκε με τον ΠτΔ, Προκόπη Παυλόπουλο και συζήτησαν μαζί για μιάμιση ώρα, χωρίς να διαρρεύσει το περιεχόμενο της συνομιλίας τους. Από σήμερα το πρωί υπήρχε έντονη φημολογία πως ο Νίκος Κοτζιάς απειλεί με παραίτηση, νιώθοντας εκτεθειμένος από τη μεσοβέζικη στάση του Πρωθυπουργού, και τελικά αποφάσισε να παραιτηθεί.
Η είδηση έπεσε σα βόμβα, καθώς πρόκειται για την πιο σοβαρή κρίση στο κυβερνητικό στρατόπεδο, μετά τις εκλογές του Σεπτέμβρη του 15′ ενώ τίποτα δεν προμήνυε αυτή την εξέλιξη. Το Μαξίμου αποφάσισε να απαντήσει με την τοποθέτηση του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα στη θέση του Ν. Κοτζιά, στο Υπουργείο Εξωτερικών, δίνοντας έτσι το μήνυμα πως όποιος αμφισβητεί την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης, βασικά διαφωνεί με τον ίδιο τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση συνολικά. Ουσιαστικά επαναλαμβάνεται ως φάρσα η ιστορία και το προ 25ετίας σκηνικό, με το Σαμαρά να παραιτείται από τη θέση του Υπουργού Εξωτερικών (κατά σύμπτωση και πάλι στα μέσα Οκτώβρη) και τον τότε πρωθυπουργό, Κ. Μητσοτάκη, να τον τον αντικαθιστά.
Πέρα όμως από τον επικοινωνιακό αντιπερισπασμό που επιχειρεί το Μαξίμου για τη διαχείριση της κυβερνητικής κρίσης, σε μια κρίσιμη καμπή και ενώ βρισκόμαστε ουσιαστικά σε προεκλογική περίοδο, παραμένουν ανοιχτά τα ερωτήματα για τους λόγους αυτής της κρίσης και τα βαθύτερα κίνητρα κάθε πλευράς. Ουσιαστικά ο Τσίπρας κλήθηκε να επιλέξει ανάμεσα στον Κοτζιά και τον Καμμένο. Κι ενώ διαφαινόταν πως υπάρχει ακόμα κι από κυβερνητικούς κύκλους, όπως η “Εφημερίδα των Συντακτών”, στοχοποίηση του Καμμένου, ο οποίος θεωρούνταν καμένο χαρτί, χωρίς ρόλο στο νέο μετεκλογικό τοπίο, τελικά ο Τσίπρας επέλεξε ουσιαστικά να τον καλύψει.
Αυτό το τελευταιο φαίνεται από μια σειρά ενδείξεις, όπως τη δήλωση του Τζαννακόπουλου που είπε πως ο Κοτζιάς δεν έχει λόγους να νιώθει δυσφορία στην κυβέρνηση, την τοποθέτηση του Νίκου Παππά που κάρφωσε το Ν. Φίλη, γιατί χαρακτήρισε “Σαλβίνι” (ακροδεξιός πολιτικός της Ιταλίας) τον Καμμένο, όσο και από διάφορες διαρροές που προσπαθούσαν να αποδώσουν τη διαμάχη στον οξύθυμο χαρακτήρα του τέως Υπουργού Εξωτερικών.
Πολλοί σχολίασαν επίσης πως θυσιάζοντας τον Κοτζιά, η κυβέρνηση δε χάνει τη στήριξη των ΑΝΕΛ από την εύθραυστη κυβερνητική της πλειοψηφία αλλά αυτό δεν αρκεί ως εξήγηση, καθώς ο Κοτζιάς μόνο τυχαίο ρόλο δεν είχε στις επαφές της κυβέρνησης με τις ΗΠΑ και το γεωστρατηγικό ρόλο του… “μεντεσέ” που επιφυλάσσει η “κυβέρνηση της Αριστεράς” για τη χώρα στο ΝΑΤΟϊκό πλαίσιο.
Γιατί λοιπόν επιλέγει η κυβέρνηση να καλύψει τον Καμμένο και να θυσιάσει το Ν. Κοτζιά; Πού πατάει ο Πρόεδρος των ΑΝΕΛ και έχει τόση στήριξη, απέναντι και σε ένα από τα πιο ισχυρά ονόματα του Υπουργικού Συμβουλίου και τον εκλεκτό των ΗΠΑ; Ποιο είναι το παρασκήνιο που υπάρχει πίσω από όσα διέρρευσαν και τη διαμάχη για το Μακεδονικό που προβάλλεται σε πρώτο πλάνο;
Τα ερωτήματα παραμένουν ανοιχτά και προς διερεύνηση το επόμενο διάστημα.
Το βασικό ζήτημα φαίνεται να ήταν η Συμφωνία των Πρεσπών, με τον Κοτζιά να θεωρεί πως εκπροσωπεί τη γραμμή που χάραξε η κυβέρνηση στο Μακεδονικό, να μην ανέχεται τη στάση του Καμμένου που υπηρετεί δική του ξεχωριστή γραμμή στο ζήτημα και να ζητά σαφή και άμεση στήριξη από τον πρωθυπουργό, κάτι που επί της ουσίας δεν έγινε ποτέ. Συγκεκριμένα κατηγορούσε τον πρόεδρο των ΑΝΕΛ πως ασκεί τη “δική του” εξωτερική πολιτική, ενάντια στην “εθνική γραμμή” της κυβέρνησης, ενώ από την πλευρά του ο Καμμένος τόνιζε πως δεν πρόκειται να ρίξει την κυβέρνηση κι ότι υπήρξε δέσμευση πως θα έρθει στη Βουλή η Συμφωνία των Πρεσπών.
Αντί να εκτονωθεί η ένταση, η διαμάχη συνεχίστηκε και οξύνθηκε με προσωπικές αντεγκλήσεις, υπονοούμενα για διαρροές, τα μυστικά κονδύλια των υπουργείων και διάφορες πικάντικες πλην ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες. Ο Κοτζιάς στη συνέχεια συναντήθηκε με τον ΠτΔ, Προκόπη Παυλόπουλο και συζήτησαν μαζί για μιάμιση ώρα, χωρίς να διαρρεύσει το περιεχόμενο της συνομιλίας τους. Από σήμερα το πρωί υπήρχε έντονη φημολογία πως ο Νίκος Κοτζιάς απειλεί με παραίτηση, νιώθοντας εκτεθειμένος από τη μεσοβέζικη στάση του Πρωθυπουργού, και τελικά αποφάσισε να παραιτηθεί.
Η είδηση έπεσε σα βόμβα, καθώς πρόκειται για την πιο σοβαρή κρίση στο κυβερνητικό στρατόπεδο, μετά τις εκλογές του Σεπτέμβρη του 15′ ενώ τίποτα δεν προμήνυε αυτή την εξέλιξη. Το Μαξίμου αποφάσισε να απαντήσει με την τοποθέτηση του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα στη θέση του Ν. Κοτζιά, στο Υπουργείο Εξωτερικών, δίνοντας έτσι το μήνυμα πως όποιος αμφισβητεί την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης, βασικά διαφωνεί με τον ίδιο τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση συνολικά. Ουσιαστικά επαναλαμβάνεται ως φάρσα η ιστορία και το προ 25ετίας σκηνικό, με το Σαμαρά να παραιτείται από τη θέση του Υπουργού Εξωτερικών (κατά σύμπτωση και πάλι στα μέσα Οκτώβρη) και τον τότε πρωθυπουργό, Κ. Μητσοτάκη, να τον τον αντικαθιστά.
Πέρα όμως από τον επικοινωνιακό αντιπερισπασμό που επιχειρεί το Μαξίμου για τη διαχείριση της κυβερνητικής κρίσης, σε μια κρίσιμη καμπή και ενώ βρισκόμαστε ουσιαστικά σε προεκλογική περίοδο, παραμένουν ανοιχτά τα ερωτήματα για τους λόγους αυτής της κρίσης και τα βαθύτερα κίνητρα κάθε πλευράς. Ουσιαστικά ο Τσίπρας κλήθηκε να επιλέξει ανάμεσα στον Κοτζιά και τον Καμμένο. Κι ενώ διαφαινόταν πως υπάρχει ακόμα κι από κυβερνητικούς κύκλους, όπως η “Εφημερίδα των Συντακτών”, στοχοποίηση του Καμμένου, ο οποίος θεωρούνταν καμένο χαρτί, χωρίς ρόλο στο νέο μετεκλογικό τοπίο, τελικά ο Τσίπρας επέλεξε ουσιαστικά να τον καλύψει.
Αυτό το τελευταιο φαίνεται από μια σειρά ενδείξεις, όπως τη δήλωση του Τζαννακόπουλου που είπε πως ο Κοτζιάς δεν έχει λόγους να νιώθει δυσφορία στην κυβέρνηση, την τοποθέτηση του Νίκου Παππά που κάρφωσε το Ν. Φίλη, γιατί χαρακτήρισε “Σαλβίνι” (ακροδεξιός πολιτικός της Ιταλίας) τον Καμμένο, όσο και από διάφορες διαρροές που προσπαθούσαν να αποδώσουν τη διαμάχη στον οξύθυμο χαρακτήρα του τέως Υπουργού Εξωτερικών.
Πολλοί σχολίασαν επίσης πως θυσιάζοντας τον Κοτζιά, η κυβέρνηση δε χάνει τη στήριξη των ΑΝΕΛ από την εύθραυστη κυβερνητική της πλειοψηφία αλλά αυτό δεν αρκεί ως εξήγηση, καθώς ο Κοτζιάς μόνο τυχαίο ρόλο δεν είχε στις επαφές της κυβέρνησης με τις ΗΠΑ και το γεωστρατηγικό ρόλο του… “μεντεσέ” που επιφυλάσσει η “κυβέρνηση της Αριστεράς” για τη χώρα στο ΝΑΤΟϊκό πλαίσιο.
Γιατί λοιπόν επιλέγει η κυβέρνηση να καλύψει τον Καμμένο και να θυσιάσει το Ν. Κοτζιά; Πού πατάει ο Πρόεδρος των ΑΝΕΛ και έχει τόση στήριξη, απέναντι και σε ένα από τα πιο ισχυρά ονόματα του Υπουργικού Συμβουλίου και τον εκλεκτό των ΗΠΑ; Ποιο είναι το παρασκήνιο που υπάρχει πίσω από όσα διέρρευσαν και τη διαμάχη για το Μακεδονικό που προβάλλεται σε πρώτο πλάνο;
Τα ερωτήματα παραμένουν ανοιχτά και προς διερεύνηση το επόμενο διάστημα.
