"Ψηφίζουμε και φεύγουν" και ιστορίες για αρκούδες

 "Ψηφίζουμε και φεύγουν" και ιστορίες για αρκούδες

Την Τετάρτη 28 Μαΐου η ετήσια συνέλευση του ΣΕΒ

Νέος πρόεδρος ο Θεόδωρος Φέσσας - Επίτιμος ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος

Την Τετάρτη 28 Μαΐου 2014 πραγματοποιείται η Ετήσια Τακτική Γενική Συνέλευση των Μελών του ΣΕΒ στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Εφέτος θα διεξαχθούν αρχαιρεσίες για την ανάδειξη του νέου Διοικητικού Συμβουλίου και του νέου Γενικού Συμβουλίου του ΣΕΒ.

Σημειώνεται ότι με ομόφωνη απόφαση (27/2/2014) το Διοικητικό Συμβούλιο του ΣΕΒ αποδέχθηκε την εισήγηση της επιτροπής αξιολόγησης υποψηφιοτήτων και θα προτείνει στη Γενική Συνέλευση τον κ. Θεόδωρο Φέσσα για τη θέση του Προέδρου του Δ.Σ. του ΣΕΒ. Θα προτείνει επίσης να απονεμηθεί στον απερχόμενο Πρόεδρο κ. Δημήτρη Δασκαλόπουλο ο τίτλος του Επίτιμου Προέδρου.

Στην Ετήσια Γενική Συνέλευση τα Μέλη του ΣΕΒ θα κληθούν, μεταξύ των άλλων, να εγκρίνουν τον Απολογισμό Πεπραγμένων για το 2013, τον Ετήσιο Απολογισμό για την οικονομική χρήση που έληξε (2013), καθώς και τον Προϋπολογισμό για το 2014. Εξάλλου, στο δεύτερο μέρος της Γενικής Συνέλευσης θα μιλήσει στα Μέλη του ΣΕΒ, ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης κ. Αλέξης Τσίπρας.

Στην παραδοσιακή απογευματινή εκδήλωση της Ετήσιας Γενικής Συνέλευσης του ΣΕΒ, την οποία θα τιμήσει με την παρουσία του ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κάρολος Παπούλιας, πρόκειται να απευθύνει χαιρετισμό ο Πρωθυπουργός κ. Αντώνης Σαμαράς, ενώ ομιλητές θα είναι ο Υπουργός Οικονομικών κ. Γιάννης Στουρνάρας και ο νέος Πρόεδρος του ΣΕΒ.

Το Βήμα

Δεν παίζονται!

 Δεν παίζονται!

Kαλά αυτοί δεν παίζονται!
Άκου επίθεση με σφαίρες στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ!
Μιλάμε για τρομερό γέλιο...

Η απελπισία στο μεγαλείο της.
Εντελώς συμπτωματικά η  ...επίθεση μίσους στο καλό ΠΑΣΟΚ έγινε το βράδυ πριν τις εκλογές.
Κι όποιος τσιμπίσει...

O κυβ. εκπρόσωπος έκανε και δήλωση:
«Όλες οι δημοκρατικές δυνάμεις απαιτείται να θωρακίσουμε την Πολιτεία μας απέναντι στην απειλή της τρομοκρατίας» τονίζει ο κ. Κεδίκογλου.

Όλες οι ποιες να κάνουν τι:

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η επίθεση είναι πραγματική και ότι δεν πέρασε  ούτε γι αστείο από το μυαλό των "τρομοκρατών" ότι θα έκαναν καλό στο ΠΑΣΟΚ

Τι περιμένεις;

 Τι περιμένεις;

Περιμένοντας το αποτέλεσμα της σημερινής κάλπης, τον γκοντώ και το τρένο της ανάπτυξης που θα ‘ρθει να μας πατήσει… Περιμένοντας το σωτήρα πάνω στο άσπρο άλογο να διώξει την τρόικα και τα μνημόνια, σα μασκοφόρος εκδικητής· και τις συνθήκες να ωριμάσουν, ενώ εμείς παίζουμε με τις τάπες των βαρελιών… ο λαός μας οφείλει να σκεφτεί το βασικό ερώτημα που του απευθύνει το κκε με το σποτάκι του, όχι επειδή έτσι τον στριμώχνουμε και του κουνάμε επιτιμητικά το δάχτυλο, αλλά να το απαντήσει πρωτίστως στον εαυτό του. Τι περιμένει στα αλήθεια από αυτές τις εκλογές;

Να αλλάξει κάτι, θα μου πεις. Μα αν μπορούσαν να αλλάξουν με τις εκλογές ριζικά τα πράγματα και να αποσταθεροποιηθεί όντως το αστικό πολιτικό σύστημα, όπως υπονοούσαν αρχικά, για να φτάσουν να το βροντοφωνάζουν σχεδόν τις τελευταίες μέρες τα κανάλια, θα τις είχαν κηρύξει παράνομες προ πολλού. Περιμένεις να βγούμε από το τούνελ στο ξέφωτο των αγορών, συνεχίζοντας στην ίδια ρότα μες στα επόμενα χρόνια; Μα αφού το τρένο της ανάπτυξης έρχεται από την άλλη πλευρά κατά πάνω μας και θα ισοπεδώσει μαζί μας μισθούς κι εργατικά δικαιώματα, αν δεν οργανώσουμε την πάλη μας ενάντια στην τάξη που το οδηγεί. Μήπως περιμένεις πως, βγαίνοντας από τη στενωπό της κρίσης, θα επιστρέψουμε στα δεδομένα του 09’, χωρίς άλλες δυσάρεστες συνέπειες; Μα αυτό ισοδυναμεί με την αυταπάτη του μικροαστού, που σατιρίζει κάπου η ρόζα λούξεμπουργξ, πως ο βράχος θα μείνει στη μέση της πλαγιάς ακίνητος, χωρίς να κατρακυλήσει στον πάτο, ή θα επιστρέψει από μόνος του προς τα πάνω, χωρίς να ματώσουμε εμείς, σαν τον σίσσυφο, να τον σπρώξουμε, απλά και μόνο αλλάζοντας την κυβέρνηση. Περιμένεις να ανεβάσει τα ποσοστά του το κουκουέ, για να δεις σε αυτό μια ελπίδα επιτέλους και να συστρατευτείς μαζί του; Μα αυτό ακριβώς σου εξηγούν οι κομμουνιστές, πως ούτε μια κυβέρνηση κουκουέ και κανενός άλλου πολιτικού κόμματος ή μετώπου, με όποιο πρόσημο κι αν αυτοπροσδιορίζεται, δε μπορεί να κάνει τη διαφορά, χωρίς τη δύναμη και την οργάνωση του λαϊκού παράγοντα σε ρόλο πρωταγωνιστή κι όχι παθητικό.

Περιμένεις να σε σώσουν αυτοί που σε φλόμωσαν ψέματα και μας έφεραν ως εδώ; Να ανανεωθεί το πολιτικό σύστημα με την αναπαλαίωση των ίδιων σάπιων υλικών που το συναποτελούν και τώρα; Να αλλάξει χαρακτήρα η ευρωπαϊκή ένωση και να γίνει από λυκοσυμμαχία και λάκκος των λεόντων για τους λαούς, το μικρό σπίτι στο λιβάδι για τα προβατάκια που προορίζονται για σφαγή;

Στην πραγματικότητα ένα μεγάλο μέρος του λαού μας δεν έχει πια καμία προσδοκία, δεν ψηφίζει με οδηγό την ελπίδα, αλλά το φόβο και τα διλήμματα, με την απελπισία και τη λογική του μικρότερου κακού, που περιμένει να αποδειχτεί (το μη χείρον) βέλτιστο. Και για αυτό καταλήγει σχεδόν πάντα, με μαθηματική ακρίβεια να παθαίνει αυτό ακριβώς που θεωρητικά προσπαθεί να αποφύγει.

Τι περιμένεις λοιπόν; Το ερώτημα αποκτά και μια άλλη σημασία, που μπαίνει επιτακτικά μπροστά μας και ζητάει απάντηση. Γιατί περιμένεις, αφού καταλαβαίνεις πως ο (ευρωμονό)δρομος αυτός μας οδηγεί σε αδιέξοδο; Τι περιμένεις να πάρεις στα χέρια σου την κατάσταση και να ψάξεις να βρεις μια λύση έξω από τα όρια του συστήματος; Τι περιμένεις να αλλάξει, αν δεν το αλλάξουμε εμείς μόνοι μας; Να πάρει πρώτα η ατλέτικο τσάμπιονς λιγκ;

Οι κομμουνιστές είναι οι μόνοι που δε σου τάζουν λαγούς με πετραχήλια, για να υφαρπάξουν την ψήφο σου και να καταλάβουν κυβερνητικά οφίτσια. Είναι οι μόνοι που δε σου είπαν ψέματα και σε προειδοποίησαν έγκαιρα για τη θύελλα που ερχόταν κι όσα συνέβησαν. Και είναι η μόνη δύναμη που έθεσε στην προεκλογική περίοδο το ουσιαστικό διακύβευμα των εκλογών: όχι ποιος φεύγει και ποιος θα μείνει, αν είναι σταθερή ή αν τρίζει η καρέκλα του σαμαρά, αλλά τον αντιλαϊκό χαρακτήρα της εε, που σήμερα φαίνεται πιο καθαρά από ποτέ και σημαίνει μνημόνια διαρκείας για τους λαούς. Είπε να σπάσουμε τα δεσμά της εε και να πάμε το βράχο του σίσσυφου μέχρι τέλους, με διαγραφή χρέους, αποδέσμευση και κοινωνικοποίηση μονοπωλίων, χωρίς ημίμετρα και ενδιάμεσους σταθμούς για τη διακόσμηση, το νόμισμα και το ρηχό ευρωσκεπτικισμό που έχουν στην καλύτερη ως πρόταση άλλες δυνάμεις.

Αλλά πριν φτάσουμε στο τέλος, ας αντιστρέψουμε το ερώτημα. Τι περιμένουμε εμείς απ’ τις εκλογές;

Ας το δούμε πρώτα σε γενικό επίπεδο. Περιμένω λοιπόν ένα αποτέλεσμα, που θα δείξει την πρόοδο στη συνείδηση του κόσμου, που δεν έχει νοημοσύνη πεντάχρονου (ηλικία στην οποία απευθύνεται η χοντροκομμένη προπαγάνδα των δελτίων ειδήσεων κι οι μαγειρεμένες δημοσκοπήσεις, με το κλίμα που προσπάθησαν να διαμορφώσουν την τελευταία εβδομάδα, με αποκορύφωμα την παρασκευή. Κι ότι μια μερίδα αρνείται να υποκύψει στο φτηνό εκβιασμό της.. χρήσιμης ψήφου για να φύγει η δεξιά. Ότι παίρνει υπόψη του την εικόνα του κινήματος ως κριτήριο και θα δει πόσο βοήθησε σε αυτήν την κατεύθυνση το αυξημένο ποσοστό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τα χαμηλά ποσοστά του κκε την τελευταία διετία. Και πως θα φέρει κάποτε κάθε κόμμα στο επίπεδο της δυναμικής που δείχνει η κάλπη των δρόμων και του κινήματος, ή ακόμα και των προεκλογικών του συγκεντρώσεων, αν θέλετε

Περιμένω ένα καλό ποσοστό, για να αναθαρρήσει πρωτίστως ο δικός μας κόσμος, από τους πλέον ατσαλωμένους που ξεποδαριάζονται καθημερινά και το αξίζουν ως μια μικρή αναγνώριση των κόπων τους, μέχρι τις πιο χαλαρές επιρροές, με τις ταλαντεύσεις και τα πισωγυρίσματα. Γιατί οι εκλογές μπορεί να είναι ξεπερασμένες για τη δική μας συνείδηση (που κι αυτό παίζεται καμιά φορά), πάντως σίγουρα επιδρούν μέχρι ενός σημείου στο ηθικό των συντρόφων.

Περιμένω να πέσουν οι κυβερνητικοί εταίροι σε ποσοστά, αλλά όχι απαραίτητα ως κυβέρνηση. Να μην ανέβουν οι φασίστες σε διψήφια ποσοστά. Να καταρρεύσει η γάγγραινα του πασοκ, όπως και αν εμφανίζεται στις… κάλτσες, και να ξεφουσκώσει το σιγανό ποταμάκι του συστήματος. Περιμένω να είναι μπροστά οι συριζόκοι, όπως τους λέει ένας φίλος και να μας ασκήσουν ποικιλοτρόπως πίεση, αλλά δεν είχαν μπροστά τους αρκετές μέρες από την πρώτη κυριακή, για να την κορυφώσουν και να φτάσουν στα επίπεδα της εκλογικής λεηλασίας του 12’. Κι ότι οι ψηφοφόροι της ανταρσύα θα φανούν πιο ευάλωτοι σε αυτή την πίεση, ρίχνοντας τα ποσοστά της κοντά στη μονάδα ίσως.

Δεν μπορώ να κάνω ακριβείς υπολογισμούς, γιατί η κάλπη είναι γκαστρωμένη κι έχει αστάθμητους παράγοντες, από την αποχή και τον καιρό που θα κάνει, μέχρι τον αέρα και το εκλογικό ρεύμα των τελευταίων ημερών. Προσμετρώ όμως το κλίμα που επιχείρησαν να φτιάξουν οι δημο(σ)κόποι την παρασκευή και νομίζω πως ο πήχης μπαίνει κοντά στο 6%, ενώ οποιοδήποτε ποσοστό πάνω από 7% (αν επιβεβαιωθούν οιπιο αισιόδοξες εκτιμήσεις) θα συνιστά σημαντική επιτυχία. Το πιο σημαντικό όμως είναι να κρατήσουμε το δεύτερο ευρωβουλευτή. Κι αυτό δεν εξαρτάται μόνο από τα ποσοστά που συγκεντρώνει το κάθε κόμμα και τους μαθηματικούς υπολογισμούς με τα υπόλοιπα, αλλά κι από την τελική θέση του κόμματος, δηλ από το πόσους αντίπαλους θα ξεπεράσει. Μπορεί να είμαστε 4^οι με 6,5% και να εκλέγουμε δεύτερο ευρωβουλευτή (κι αν προσέξατε και ο κουτσούμπας σε όλη την προεκλογική περίοδο πληθυντικό αριθμό έβαζε: οι ευρωβουλευτές που θα εκλέξει το κκε) ή από την άλλη να είμαστε 5^οι με μεγαλύτερο ποσοστό και να μη μας ευνοήσουν τα υπόλοιπα.

Θα αποτολμήσω μια πρόβλεψη στους δήμους, όπου είναι συγκεκριμένα τα πράγματα και καθαρό το τοπίο.

Εκτιμώ πως η λασυ θα επικρατήσει στο δήμο της ικαρίας, όπου έχει προβάδισμα 12 ποσοστιαίων μονάδων από τον πρώτο γύρο και στην πάτρα, ειδικά αν φανούνε συνεπείς διάφοροι υποψήφιοι του πρώτου γύρου που δήλωσαν πως θα στηρίξουν τον πελετίδη στο δεύτερο –αν και δεν μπορούμε να βασιστούμε στο λόγο τους.

Από τους δύο δήμους της δυτικής αθήνας (χαϊδάρι και πετρούπολη), θεωρώ πως θα πάρουμε τελικά τον ένα· κατά πάσα πιθανότητα το δεύτερο, με επανεκλογή της απερχόμενης δημοτικής αρχής, ενώ στο χαϊδάρι τα πράγματα φαίνονται πιο δύσκολα –αλλά μακάρι να διαψευστώ.

Το βράδυ θα δούμε τελικά πόσο ψάρωσε ο κόσμος στα διλήμματα, τι ψάρια έπιασε το κάθε αστικό κόμμα και πόσα κατάφεραν να ξεφύγουν από τα δίχτυα τους και πώς θα προσπαθήσουν οι διάφοροι ψαράδες να παρουσιάσουν τη δική τους ψαριά ως τη μεγαλύτερη ψαρούκλα απ’ όλες. Κυριακή κοντή γιορτή..

Ψηφίζουμε με το βλέμμα στις 26

Ψηφίζουμε με το βλέμμα στις 26

Eurokinissi

Τώρα ξέρεις. Η μάχη είναι μπροστά μας. Με έναν αντίπαλο που σου έχει κάνει το βίο αβίωτο. Δεν είναι απλά και μόνο η κυβέρνηση, τα κόμματα που τη συγκροτούν. Είναι τα μονοπώλια, η εξουσία τους, η ΕΕ, το ΝΑΤΟ, οι διεθνείς σύμμαχοί τους. Την πολιτική της κυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ τη γνωρίζεις καλά γιατί τη ζεις στο πετσί σου. Σε έχει «ματώσει» τσακίζοντας τα δικαιώματά σου προκειμένου να στηρίξει την ανάκαμψη των μεγαλοεπιχειρηματιών, των μεγαλεμπόρων, των εφοπλιστών, των βιομηχάνων. Σε έχει πτωχεύσει και έτσι σε θέλει. Σου χτυπά όμως την πλάτη και σε κολακεύει ότι εσύ έσωσες τη χώρα. Και σου λέει ότι αν θες να δεις άσπρη μέρα, πρέπει να κάνεις υπομονή, κάποια στιγμή κάτι θα γίνει, τώρα χρειάζεται «σταθερότητα». Δηλαδή πρέπει να είσαι μόνιμα πτωχευμένος εσύ, με τα μονοπώλια, την εξουσία τους και την ΕΕ να σε ισοπεδώνουν. Ηδη είναι έτοιμα νέα μέτρα που θα σου κάνουν τη ζωή ακόμη πιο δύσκολη. Είναι φυσικό να θέλεις να αλλάξει αυτή η πραγματικότητα. Λες ότι δεν πάει άλλο μ' αυτή την πολιτική.

Σκέψου, όμως: Το σύστημα έχει πολλούς τρόπους για να σε αποτρέψει να αλλάξεις αυτή την πολιτική, κάνοντάς σε να νομίζεις ότι την αλλάζεις. Εχει πολλά κόμματα, που όλα μιλούν στο όνομά σου, αλλά όλα είναι δεσμευμένα στην πολιτική του δρόμου ανάπτυξης για το κεφάλαιο και την ΕΕ. Δεν έχουν ταυτόσημες θέσεις, δεν είναι σε όλα ίδια. Αλλά αντιπολιτεύονται, καλώντας σε να τα ενισχύσεις, προβάλλοντας τάχα φιλολαϊκές λύσεις, αλλά με άθικτα τα ιερά και τα όσια των μεγαλοεπιχειρηματιών, της ΕΕ, της Ευρωζώνης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, για παράδειγμα, που προβάλλει ως ο εν δυνάμει αντικαταστάτης στην κυβέρνηση, ασκεί αντιπολίτευση από τη σκοπιά των δικών σου συμφερόντων; Είναι ενάντια στον πραγματικό σου αντίπαλο; Αποτελεί η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κυβέρνηση ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής; Είναι λύση για το λαό;
Ο ΣΥΡΙΖΑ, κατά δικιά του ομολογία, δεν αμφισβητεί, αλλά στηρίζει την ΕΕ και την Ευρωζώνη, κόπτεται για τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης, διακηρύσσει ότι δεν αμφισβητεί τη συμμετοχή της χώρας στο δυτικό πλαίσιο, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Δηλώνει ότι μπορεί ακόμη και να συγκυβερνήσει με ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ, αν αλλάξουν οι ηγεσίες τους και αλλάξουν μείγμα διαχείρισης.
Γι' αυτό σου βάζει κάλπικα διλήμματα: «Με τα μνημόνια ή με την εθνική κυριαρχία, με την Μέρκελ ή με την Ελλάδα, με την πολιτική της καταστροφής ή με την ανατροπή της». Αλλά μήπως δεν είναι διαρκή μνημόνια οι έλεγχοι των προϋπολογισμών όλων των κρατών-μελών της ΕΕ; Μήπως μνημόνιο των μνημονίων δεν είναι η Συνθήκη του Μάαστριχτ; Ο Ασμουσεν, υφυπουργός Εργασίας της κυβέρνησης Μέρκελ, δεν βρήκε ενδιαφέρουσες τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ; Μήπως θα στεναχωρηθούν οι βιομήχανοι που συζητάνε μαζί του τις προτάσεις του; Μήπως είναι εχθρικές για το σύστημα η πολιτική Συμπράξεων Δημόσιου - Ιδιωτικού Τομέα, η τόνωση της επιχειρηματικότητας, η αξιοποίηση του ΕΣΠΑ, το «κούρεμα» του χρέους κλπ.; Ο λαός έχει πείρα από τις εναλλαγές ΝΔ - ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση. Τι άλλαξε στη ζωή του; Οι πολιτικές τους έμειναν. Τώρα συγκυβερνούν.
Αυτό το έργο δεν το έχεις ξαναζήσει εσύ; Δεν το έχουν ξαναζήσει οι γονείς σου;

Η ψήφος στο ΚΚΕ εκφράζει γνήσια τη λαϊκή αντίθεση στην ΕΕ, στην άρχουσα τάξη και την πολιτική τους. Στοχεύει στην καρδιά τον αντίπαλο, τα μονοπώλια και την καπιταλιστική εκμετάλλευση. Αντιπαλεύει την ουσία της κυβερνητικής πολιτικής και των κομμάτων του ευρωμονόδρομου. Δίνει δύναμη στο λαό για την επόμενη μέρα, για τις 26 του Μάη. Ο λαός θα είναι αντιμέτωπος με όσα θα είναι εδώ, την ΕΕ, τα μνημόνια διαρκείας, τις απαιτήσεις του κεφαλαίου για νέο ξεζούμισμα. Δίνει δύναμη στην πάλη ενάντια στη συμμετοχή της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και ΕΕ. Δυναμώνει την αλληλεγγύη και την κοινή πάλη των λαών ενάντια στα μονοπώλια, στον ιμπεριαλισμό. Είναι ψήφος που δεν αλλάζει, δεν πάει αλλού. Δυναμώνει τη Λαϊκή Συμμαχία, το εργατικό - λαϊκό κίνημα που θα αντιπαλεύει αντιλαϊκά μέτρα, δυναμώνει την εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση απέναντι στην ΕΕ και την εξουσία των μονοπωλίων, συμβάλλει στην αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων υπέρ της εργατικής τάξης, των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων, για να αποκτήσει ο λαός την αναγκαία πίστη στη δύναμή του να ανατρέψει το σάπιο καπιταλισμό.

Στηρίζοντας τον αντιλαϊκό δρόμο του κεφαλαίου

Στηρίζοντας τον αντιλαϊκό δρόμο του κεφαλαίου

Eurokinissi

Κορυφώνεται αυτές τις τελευταίες ώρες πριν από τις κάλπες η προεκλογική εκστρατεία της κυβέρνησης, με σκοπό η κάλπη να βγάλει στήριξη της πολιτικής της.

Ο πρόεδρος και τα λοιπά στελέχη της ΝΔ (κατ' αναλογία και αυτοί του ΠΑΣΟΚ) επιδόθηκαν, και επιδίδονται ακόμα, σε κάθε είδους εκβιαστικά διλήμματα, περί «κυβερνητικής σταθερότητας ή αστάθειας της χώρας», και λεκτικά τρικ τύπου «ή ψηφίζουμε σταθερότητα και προχωράμε μπροστά ή ψηφίζουμε αστάθεια και πάμε πίσω». Οπου «σταθερότητα» σημαίνει η δυνατότητα να συνεχίζεται η αντιλαϊκή πολιτική στήριξης του κεφαλαίου με την αποδοχή των εργαζομένων, τάζοντας ως αντάλλαγμα ότι η περιβόητη «ανάκαμψη» και «ανάπτυξη» θα φέρει και ανακούφιση στους εργαζόμενους. Κρύβοντας δηλαδή ότι ο αντιλαϊκός δρόμος ανάπτυξης του καπιταλισμού που παρουσιάζουν στο λαό ως μονόδρομο δεν μπορεί να προσφέρει ούτε ανάκαμψη δικαιωμάτων, ούτε κάλυψη των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών παρά μόνο διαρκή υποτίμηση και υποβάθμισή τους.
Ο Σαμαράς, ως βασικό προπαγανδιστικό εργαλείο για να τεκμηριώσει τους ισχυρισμούς του, χρησιμοποιεί το περιλάλητο «Σχέδιο Ανάπτυξης» που παρουσίασε μεσοβδόμαδα για την «οικονομική ανασυγκρότηση» της χώρας. Το σχέδιο περιλαμβάνει στοχευμένα μέτρα ενίσχυσης επιλεγμένων κλάδων της οικονομίας και της παραγωγής, προκειμένου να εξασφαλιστούν πεδία κερδοφορίας για λιμνάζοντα κεφάλαια πάνω στα ερείπια μισθών και εργασιακών δικαιωμάτων. Φέρνει πολυεπίπεδες αναδιαρθρώσεις προς ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων που θα συνδυαστούν με νέα επίθεση στις εργασιακές σχέσεις και στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, πρόσθετα φορολογικά βάρη για το λαό, μείωση της φορολογίας και αύξηση της χρηματοδότησης των επιχειρηματικών ομίλων. Εξ ου και το ενδιαφέρον τους να αναπτύξουν εδώ δραστηριότητα εφόσον η κυβέρνηση τους δίνει γην και ύδωρ, εργαζόμενους σε καθεστώς που προσεγγίζει αυτό της ειλωτείας.

Ανάπτυξη για ποιον;

Το σχέδιο ανάπτυξης της κυβέρνησης τάζει πακτωλό δισεκατομμυρίων από τα ενεργειακά κοιτάσματα. Προβάλλει επίσης ως επίτευγμα τη σύσταση του Εθνικού Φορέα Διαχείρισης Υδρογονανθράκων. Επαίρεται ότι ενεργειακοί κολοσσοί του εξωτερικού έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον για τα κοιτάσματα αυτά. Επίσης προτάσσει την αξιοποίηση των εναλλακτικών πηγών Ενέργειας.
Αποσιωπά ότι τα όποια κρατικά έσοδα αυτών των φορέων θα στηρίξουν την κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων και όχι την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Σε αυτό το πλαίσιο, ο προαναφερόμενος εθνικός φορέας όχι μόνο δεν διεξάγει αυτοδύναμη έρευνα με βάση τις κοινωνικές ανάγκες, αλλά δεν μετέχει καν σε κοινοπραξίες έρευνας - εκμετάλλευσης. Στην ουσία αποτελεί ένα μηχανισμό που διανέμει τον εγχώριο ενεργειακό πλούτο σε μια χούφτα ομίλους που θα κερδίσουν τη μερίδα του λέοντος απ' τον έλεγχο των κοιτασμάτων.
Πολύ περισσότερο, αποσιωπά ότι στις συγκεκριμένες συνθήκες η εκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων προς όφελος επιχειρηματικών ομίλων σημαίνει περαιτέρω εμπλοκή της Ελλάδας στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς για τις πηγές και τους δρόμους της Ενέργειας. Στην Ουκρανία βλέπουμε το πώς τέτοιες επιλογές δεν έγιναν ευλογία, αλλά κατάρα για τους εργαζόμενους.
Παραπέρα ο Σαμαράς μιλά για προοπτικές των ελληνικών ναυπηγείων, περιορίζοντας ωστόσο τη δραστηριότητά τους στην κατασκευή και επισκευή σκαφών αναψυχής, στη μετασκευή και κατασκευή πλοίων που μεταφέρουν υγροποιημένο φυσικό αέριο, υλοποιώντας έτσι το σχεδιασμό της ΕΕ για συρρίκνωση της εγχώριας ναυπηγοεπισκευαστικής βάσης.
Αλλωστε αποκρύπτει το γεγονός ότι ακριβώς στο πλαίσιο του «ελεύθερου ανταγωνισμού» και σε συνδυασμό με τις κατευθύνσεις της ΕΕ, συρρικνώθηκε η ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία, τα ναυπηγεία μαραζώνουν, εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό βρίσκεται σε μακροχρόνια ανεργία. Η βάρβαρη αυτή πολιτική είναι προδιαγεγραμμένη επιλογή της ΕΕ και των κομμάτων του ευρωμονόδρομου, που πίνουν νερό στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των μονοπωλίων. Κόμματα που υλοποιούν απαρέγκλιτα όλες τις Ευρωπαϊκές Οδηγίες και Κανονισμούς, που στρώνουν έδαφος στην πλήρη απελευθέρωση, με κάθε μορφή, όλου του λιμενικού συστήματος, αλλά και στη συγκέντρωση της ναυπηγικής βιομηχανίας σε ορισμένα ναυπηγεία χωρών της Βόρειας Ευρώπης.
Το αντίστοιχο συμβαίνει και με την αμυντική βιομηχανία, η απαξίωση, συρρίκνωση, κατάτμηση και εκποίησή της, καθώς μεθοδευμένα το έργο της συγκεντρώνεται στα μονοπώλια των ισχυρότερων κρατών της ΕΕ.
Ο πρωθυπουργός τάζει «ανάπτυξη» και στον τουρισμό, με είκοσι εκατομμύρια τουρίστες για φέτος το καλοκαίρι. Κάνει γαργάρα το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι του κλάδου αμείβονται με μισθούς πείνας, δουλεύουν εξοντωτικά ωράρια, κατά δεκάδες καταγράφονται οι καταγγελίες περί απλήρωτων εργαζομένων, λιποθυμιών από την εντατικοποίηση της εργασίας, τραμπουκισμών εργοδοτών εναντίον εργαζομένων που διεκδικούν δεδουλευμένα τους, ένας εργασιακός μεσαίωνας σε όλο το φρικτό του μεγαλείο.

Οι κάλπικες υποσχέσεις και η αλήθεια

Η κυβέρνηση υπόσχεται ότι με την ανάκτηση της «ανταγωνιστικότητας» της χώρας, μπαίνοντας η χώρα στην «ανάπτυξη», θα έρθει και αύξηση στα εισοδήματα. Κατάφωρο ψέμα, εφόσον εντός ΕΕ και καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης οι μισθοί ολοένα συμπιέζονται και σε χώρες που δεν αντιμετωπίζουν την ίδια κρίση με την Ελλάδα. Στη Γερμανία, π.χ., κράτος χωρίς μεγάλο χρέος, μνημόνια και εποπτείες, έχουν εφαρμοστεί από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις που περιλαμβάνονται στην τελευταία συμφωνία της κυβέρνησης με την τρόικα και πάνω από 7,5 εκατομμύρια εργαζόμενοι δουλεύουν με μισθό 400 ευρώ.
Αλλωστε, με διάφορα εργαλεία της ΕΕ, όπως το περιλάλητο «Σύμφωνο για το ευρώ +», επιβάλλεται παντού δραματική μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης σε όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ στο επίπεδο που βρίσκεται στους κυριότερους εμπορικούς ανταγωνιστές των μονοπωλίων της, σε Κίνα, Ινδία, Βραζιλία κλπ.
Επιπλέον στην Ελλάδα τα νέα, επερχόμενα αντιλαϊκά μέτρα εξειδικεύονται στην «4η Εκθεση Αξιολόγησης για το δεύτερο Πρόγραμμα Οικονομικής Προσαρμογής της Ελλάδας», που από κοινού συνέταξαν συγκυβέρνηση, Κομισιόν, ΕΚΤ και ΔΝΤ και υλοποιούνται με το νέο «Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2015-2018». Προβλέπεται:
Μέχρι το Σεπτέμβρη του 2014 θα αναθεωρηθεί η νομοθεσία για την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων. Θα μειωθεί με νόμο ο κατώτατος μισθός για τους μακροχρόνια ανέργους. Θα παρουσιαστεί νομοθετικό πλαίσιο για τη ρύθμιση των «εργασιακών σχέσεων, εργατικών δράσεων και λειτουργίας των σωματείων», ρυθμίσεις ώστε να εξασφαλιστεί η «εργασιακή ειρήνη» και η απρόσκοπτη λειτουργία των μονοπωλιακών ομίλων. Ερχεται επίσης πρόσθετο νομοθετικό πλαίσιο για την επέκταση της δράσης των «δουλεμπορικών γραφείων» και άλλα τέτοια μέτρα, όλα για το παραπέρα φτήνεμα της εργατικής δύναμης.
Τέλος, η κυβέρνηση υπόσχεται πως αν συνεχιστεί η πολιτική της, μπαίνει τέλος στα μνημόνια. Αλλο ένα χονδροειδές ψέμα, εφόσον με μηχανισμούς όπως το «Ευρωπαϊκό Εξάμηνο» και τους Κανονισμούς της «Ενισχυμένης Οικονομικής Διακυβέρνησης», την «Τραπεζική Ενωση» κ.ά. οι καπιταλιστικές οικονομίες των κρατών-μελών βρίσκονται υπό συνεχή επιτήρηση από τα ευρωενωσιακά όργανα, με μνημόνια διαρκείας.

Η «νέα Ελλάδα» της συγκυβέρνησης ίδια και απαράλλαχτη με την «παλιά»

Η «νέα Ελλάδα» της ανταγωνιστικότητας, της εξωστρέφειας, των επενδύσεων δεν έχει καμιά διαφορά από τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης που έχουμε περπατήσει μέχρι σήμερα. Ο Αντ. Σαμαράς θέλει να κρύψει ότι η Ελλάδα αυτόν το δρόμο ανάπτυξης έχει περπατήσει, αυτός την έφερε στην ανάπτυξη των προηγούμενων δεκαετιών, που ενίσχυσε τη θέση ελληνικών μονοπωλίων, έφερε κέρδη στους επιχειρηματικούς ομίλους, ο ίδιος δρόμος έφερε και την κρίση και θα την ξαναφέρει στο μέλλον.
Είναι λαθροχειρία τα όσα λέει, ότι «το νέο αναπτυξιακό πρότυπο δεν θα στηρίζεται σε έναν σοβιετικού τύπου σχεδιασμό, όπου το κράτος καθόριζε τα πάντα και στο τέλος έπεφτε σε όλα έξω». Αλήθεια, πότε στην Ελλάδα εφαρμόστηκε ο κεντρικός σχεδιασμός, μήπως υπήρχε στην Ελλάδα λαϊκή κοινωνική ιδιοκτησία και δεν το ξέραμε; Πολύ βολική όμως λύση, όλα τα τρωτά του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης φορτώνονται σε έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, μια άλλη οργάνωση της κοινωνίας και της παραγωγής, που βεβαίως η Ελλάδα δεν έχει ζήσει ακόμα. Στην αντίληψη της κυβέρνησης και των κομμάτων, που την στηρίζουν, στο «παλιό» συγκαταλέγονται κατακτήσεις, δικαιώματα, συνδικαλιστική δράση, όσα οι βιομήχανοι, οι καπιταλιστές, θεωρούν ότι εμποδίζουν σήμερα την κερδοσκοπική δραστηριότητά τους.
Οσο και αν κοπιάζουν να πείσουν για το αντίθετο, όσες στρεβλώσεις και αν διορθώσουν, όσο και αν προσπαθήσουν να σχεδιάσουν τις κρατικές παρεμβάσεις στήριξης της καπιταλιστικής δραστηριότητας, αυτός ο δρόμος ανάπτυξης θα παραμένει βαθιά αντιλαϊκός και δεν θα μπορέσει να αποφύγει τις κρίσεις. Αυτό, λοιπόν, που χρειάζεται ο λαός είναι να αλλάξει δρόμο ανάπτυξης, έξω από τα δεσμά του κεφαλαίου, των μονοπωλίων και της ΕΕ.

Θ. Μπ.

Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ

Στο λογότυπο: "Εργατική βούληση"

Oι αυτοανακηρηχθείσσες αυτόνομες Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ, στην ανατολική Ουκρανία, δήλωσαν σήμερα πως έχουν υπογράψει μνημόνιο ενοποίησης υπό τον τίτλο Novorossiya (Νέα Ρωσία).

Οπως ανακοίνωσαν οι εκλεγέντες κυβερνήτες των δύο περιοχών, εργάζονται πάνω σε μια κοινή κοινωνική και οικονομική πλατφόρμα, ενώ επανέλαβαν πως δεν αναγνωρίζουν τις αρχές του Κιέβου, τονίζοντας πως θα αναγνωρίσουν την νέα κυβέρνηση της Ουκρανίας, μόνο εάν το Κίεβο αναγνωρίσει την ανεξαρτησία του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ και απομακρύνει άμεσα τις στρατιωτικές δυνάμεις που πολιορκούν την περιοχή.

Νωρίτερα σήμερα και οι δύο δημοκρατίες ανακοίνωσαν πως θα απέχουν απο τις αυριανές προεδρικές εκλογές της Ουκρανίας.

Πηγή: Σύγχρονη Ρωσία