2 Απρ 2013

Στήριξη εφοπλιστών στη Χρυσή Αυγή βλέπει ο Guardian


Στήριξη εφοπλιστών στη Χρυσή Αυγή βλέπει ο Guardian 


 Η Έλενα Σμιθ σε εκτενή ανταπόκρισή της από την Αθήνα στην εφημερίδα Guardian με τίτλο 
 «Greece's neo-Nazi Golden Dawn goes global with political ambitions» αναφέρει ότι το νεοναζιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής, ενθαρρυμένο από τη δημοσκοπική επιτυχία του στην Ελλάδα, επιθυμεί να απλώσει τώρα τα πλοκάμια του στο εξωτερικό και ιδιαίτερα στην Ελληνική Διασπορά, «δημιουργώντας πυρήνες σε κάθε γωνιά του κόσμου».
 Το εξτρεμιστικό κόμμα, που έχει σφυρηλατήσει δεσμούς με τους βρετανούς νεοναζιστές από τη δεκαετία του ’80, άρχισε να ανοίγει γραφεία στη Γερμανία, στην Αυστραλία, στον Καναδά και στις ΗΠΑ. 

 Η διεθνής της δράση, αναφέρει το δημοσίευμα, έρχεται ως συνέχεια διαφόρων δημοσκοπήσεων, που δείχνουν ότι παγιώνει τη θέση της ως τρίτο κόμμα στο ελληνικό πολιτικό σύστημα, ενώ διαθέτει ήδη 18 βουλευτές στο ελληνικό κοινοβούλιο. 
 Η Χρυσή Αυγή, της οποίας το σήμα μοιάζει με τη σβάστικα, ενώ τα μέλη της απευθύνουν συχνά ναζιστικούς χαιρετισμούς, αυτοχαρακτηρίζεται ως η δύναμη που προτίθεται να ανατρέψει τη διεφθαρμένη καθεστηκυία τάξη. Κατόρθωσε μάλιστα ν' ανοίξει γραφεία σε όλη την Ελλάδα, με τη στήριξη, όπως υποστηρίζουν διάφορες φήμες, πλούσιων εφοπλιστών.

 Τώρα επικεντρώνει τις προσπάθειές της στη διεθνή της επέκταση, με το άνοιγμα αρχικά, τον προηγούμενο μήνα, γραφείου στη Γερμανία, και τον προγραμματισμό παραρτημάτων στην Αυστραλία. Ο εκπρόσωπος της Χρυσής Αυγής, Ηλίας Κασιδιάρης, έχει δηλώσει ότι αποφασίστηκε το άνοιγμα παραρτημάτων «όπου υπάρχουν Έλληνες». 

 Όπως επεσήμανε σε ελληνόφωνη εφημερίδα της Μελβούρνης «ο κόσμος έχει καταλάβει ότι η Χρυσή Αυγή λέει την αλήθεια. Στα άμεσα σχέδιά μας είναι η δημιουργία γραφείου και τοπικής οργάνωσης στη Μελβούρνη και γι’ αυτό το σκοπό σχεδιάζεται να πραγματοποιηθεί πολύ σύντομα επίσκεψη βουλευτών μας στην Αυστραλία».

 Η διεθνής εκστρατεία της Χρυσής Αυγής αντιμετωπίζεται ωστόσο με αποτροπιασμό και λοιδορία από επιφανή μέλη της Ελληνικής Διασποράς, που εκπροσωπούν τις ελληνικές κοινότητες στο βόρειο και νότιο ημισφαίριο. 

 «Δεν βλέπουμε κανένα ‘χρυσάφι’ στη Χρυσή Αυγή» επεσήμανε ο πατέρας, Άλεξ Καρλούτσος, μία από τις ηγετικές φυσιογνωμίες της αμερικανικής ελληνικής κοινότητας στο Σαουθάμπτον της Νέας Υόρκης, προσθέτοντας ότι «ο εθνικισμός, ο φασισμός και η ξενοφοβία δεν αποτελούν μέρος της πνευματικής και πολιτιστικής μας κληρονομιάς».

 Ο Δημήτρης Ψαρράς, συγγραφέας του βιβλίου «Η Μαύρη Βίβλος της Χρυσής Αυγής» υποστηρίζει ότι «η Χρυσή Αυγή δεν μοιάζει με κανένα από τα υπόλοιπα ελληνικά κόμματα, ενώ από την ίδρυσή της, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, έχει πάντα το ένα μάτι της στραμμένο στο εξωτερικό», συμπληρώνοντας ότι «παρόμοιες οργανώσεις στη Ρωσία και στην Ευρώπη έχουν παράσχει στο κόμμα την ιδεολογική και ενίοτε οικονομική στήριξη για την έκδοση βιβλίων και περιοδικών. Μετά την μακρόχρονη εισαγωγή ναζισμού επιθυμεί τώρα να εξάγει τον ναζισμό». Η διείσδυση στις κοινότητες του εξωτερικού δεν αποσκοπεί μόνο στην ενίσχυση της αξιοπιστίας της, αλλά και στην εξεύρεση νέων πηγών χρηματοδότησης, όπως και νέων ψηφοφόρων, στην περίπτωση που δοθεί δικαίωμα ψήφου στους Έλληνες ομογενείς.

 Σύμφωνα με τον Δημήτρη Ψαρρά «η Χρυσή Αυγή δεν επιζητά να καταστεί απλά κεντρικός πόλος μιας πανευρωπαϊκής συμμαχίας των νεοναζιστών, γεγονός που αποποιείται με σθένος δημόσια», μολονότι κομματικά της στελέχη συναντώνται τακτικά με νεοναζιστές από την Ιταλία, τη Γερμανία και τη Ρουμανία, «αλλά επιθυμεί τη διάδοσή της επιρροής της παγκόσμια». 

 Όπως επισημαίνεται, μεταξύ άλλων, η Χρυσή Αυγή επιθυμεί να διεισδύσει στις πολυπληθείς ελληνικές κοινότητες της Αυστραλίας, των ΗΠΑ και του Καναδά.

 Σύμφωνα με τον ιστορικό Αναστάσιο Τάμη, «πρόκειται για μια καλά σχεδιασμένη εκστρατεία καθώς υπάρχει (στην Αυστραλία) ένα μεγάλο απόθεμα συντηρητικών πολιτών, πρώην βασιλικών και χουντικών, που είναι απογοητευμένοι από τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα και αναζητούν τρόπους να το εκφράσουν. Υπάρχουν εθνικιστές που αισθάνονται προδομένοι από την Ελλάδα, σχετικά με τη Μακεδονία, την Κύπρο και την ελληνική μειονότητα στη βόρειο Ήπειρο, ενώ αδυνατούν να διαβλέψουν τη φασιστική πλευρά του κόμματος. Η Χρυσή Αυγή επιχειρεί να τους προσεταιριστεί». 

 Ο Αναστάσιος Τάμης θεωρεί ωστόσο ότι δεν πρόκειται να βρει μεγάλη απήχηση η Χρυσή Αυγή στην Αυστραλία, μολονότι έλαβε γρήγορα τη στήριξη του αυστραλιανού ακροδεξιού κόμματος. Όπως επεσήμανε επιφανές μέλος της ελληνικής κοινότητας που θέλησε να διατηρήσει την ανωνυμία του, η Αυστραλία είναι μια πολυπολιτισμική κοινωνία που δεν επιθυμεί την έλευση της Χρυσής Αυγής. Ελληνικές αριστερές οργανώσεις της Αυστραλίας έχουν ξεκινήσει εκστρατεία για τη συγκέντρωση υπογραφών ώστε να ασκήσουν πιέσεις στον αυστραλό υπουργό μετανάστευσης για να απαγορεύσει την είσοδο των βουλευτών της Χρυσής Αυγής στη χώρα.

 Παρόμοια ήταν η υποδοχή και στον Καναδά, όπου η Χρυσή Αυγή άνοιξε παράρτημα τον περασμένο Οκτώβριο, καθώς οι Ελληνοκαναδοί την χαρακτήρισαν ως ένα «μαύρο σημάδι». 

 Μεγάλες ήταν οι αντιδράσεις στο άνοιγμα γραφείων στη Νέα Υόρκη, ενός από τα σημαντικότερα κέντρα της Ελληνικής Διασποράς, όπου σημαντικοί εκπρόσωποι της κοινότητας κατήγγειλαν τη νεοναζιστική οργάνωση, υπενθυμίζοντας τον αγώνα της Ελλάδας κατά της ναζιστικής γερμανικής κατοχής.

 Ο Νίκος Μουγιάρης, συνιδρυτής του American Leadership Council στο Σικάγο, επεσήμανε ότι «αυτοί οι άνθρωποι και οι ιδέες τους δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ αποδεκτοί από την κοινότητά μας καθώς τα πιστεύω τους είναι ξένα προς τα δικά μας πιστεύω και με τον τρόπο ζωής μας».


 http://www.enet.gr


Διαβάστε περισσότερα: http://www.gkordis.com/2013/04/guardian.html#ixzz2PKQNiZg1

Oι σκλάβοι του κοβαλτίου. Με αίμα είναι φτιαγμένα τα κινητά!


Oι σκλάβοι του κοβαλτίου. Με αίμα είναι φτιαγμένα τα κινητά!

  
 Τα κινητά τηλέφωνα μπορεί να έχουν αλλάξει τον τρόπο που επικοινωνούμε, αλλά στην κεντρική Αφρική η μεγαλύτερη κληρονομιά τους είναι ο πόλεμος για την απόκτηση του κοβαλτίου, απαραίτητου για τη λειτουργία τους.
  
 Περισσότεροι από 4 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους στην κεντρική Αφρική στον πόλεμο για την απόκτηση του κοβαλτίου, ένα ανθεκτικό στη θερμότητα ορυκτό μετάλλευμα που χρησιμοποιείται ευρέως στα κινητά τηλέφωνα, τους φορητούς υπολογιστές και άλλα ηλεκτρονικά είδη.Το κοβάλτιο βρίσκεται στα τριών δισεκατομμυρίων ετών εδάφη της Rift Valley, μια περιοχή της Αφρικής.
  
 Από αυτά τα μεταλλεύματα εξάγεται το ταντάλιο το οποίο και χρησιμοποιείται για την κατασκευή πυκνωτών τανταλίου μικροσκοπικών ηλεκτρονικών στοιχείων που υπάρχουν στις ηλεκτρικές συσκευές. Το 80% των κοιτασμάτων αυτού του ορυκτού βρίσκονται στη Λαϊκή δημοκρατία του Κονγκό (DRC). Αυτή η ορεινή περιοχή ζούγκλας είναι το πεδίο μάχης αυτού που έχει ονομαστεί ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος της Αφρικής, έναν πόλεμο του Κογκολέζικου στρατού ενάντια σε έξι γειτονικές χώρες και των πολυάριθμων οπλισμένων φατριών.
  
 Ο πόλεμος άρχισε το 1998 όταν οι κογκολέζικες επαναστατικές δυνάμεις, με την υποστήριξη της Ρουάντας και της Ουγκάντας, κατέλαβαν το ανατολικό Κονγκό και κινήθηκαν προς τις στρατηγικές περιοχές μεταλλείας, επιτιθέμενοι στους πληθυσμούς αυτών. Ο στρατός της Ρουάντα έκανε σύντομα τζίρο πάνω από 20 εκατομμύρια δολάρια μηνιαίως από το εμπόριο κοβαλτίου.
  
 Ακόμη και σήμερα, ο πόλεμος συνεχίζεται παρά τη συμφωνία ειρήνης που υπογράφτηκε το καλοκαίρι του 2002. Συμφωνία η οποία και υπογράφτηκε έπειτα από τη δολοφονία του προέδρου του Κονγκό Laurent Kabila, τον Ιανουάριο του 2001, και μετά από πίεση που ασκήθηκε από τη Νότια Αφρική. Αλλά ενώ τα ξένα στρατεύματα έχουν επίσημα αποσυρθεί από το Κονγκό, οι εσωτερικές φατρίες παραμένουν στον πόλεμο.
  
 Το κοβάλτιο έχει μετασχηματίσει την οικονομία του Κονγκό. Οι αγρότες που μετατοπίζονται από τα εδάφη τους δεν έχουν άλλη επιλογή εκτός από το να συμμετέχουν στις "ταξιαρχίες" εξαγωγής κοβαλτίου. Η διαδικασία είναι όμοια με τη εξόρυξη χρυσού. Το κοβάλτιο βρίσκεται σκάβοντας κοιλώματα στις κοίτες των ποταμών, με τους εργάτες να ξύνουν τις βρωμιές για να βρουν το μετάλλευμα.
  
 Το κοβάλτιο καταλήγει από τα ορυχεία σε ειδικά ανταλλακτήρια που ελέγχονται και φορολογούνται από τους αντάρτες. Οι ξένοι έμποροι αγοράζουν έπειτα το μετάλλευμα και το στέλνουν στο εξωτερικό, συνήθως μέσω της Ρουάντα. Όλη η ποσότητα αγοράζεται από τρεις εταιρίες: Cabot (Αμερικάνικη), HC Starc (Γερμανική) και Nigncxia (Κινέζικη) που είναι και οι μόνες εταιρίες με την ικανότητα να μετατρέπουν το κοβάλτιο σε σκόνη τανταλίου. Η σκόνη αυτή πωλείται έπειτα στη Nokia, τη Motorola, την Compaq, τη Sony και άλλους κατασκευαστές για χρήση στα κινητά τηλέφωνα καθώς και άλλα προϊόντα.
  







O Στρατός στους δρόμους, συντροφιά με τα ΜΑΤ - Σε ρόλο καταστολής διαδηλώσεων, μονάδα του Στρατού ( VIDEO )


O Στρατός στους δρόμους, συντροφιά με τα ΜΑΤ - Σε ρόλο καταστολής διαδηλώσεων, μονάδα του Στρατού ( VIDEO )

Θυμάστε αυτό το βίντεο όπου σώμα στρατού εκπαιδευόταν σε μάχες σε αστικό περιβάλλον, ενάντια σε "διαδηλωτές" που φώναζαν we want peace;
Ε, η εκπαίδευση τέλειωσε και πλέον τα περήφανα στρατά μπορεί να δείξουν στις επόμενες διαδηλώσεις όλα όσα έμαθαν.

Η κινητοποίηση των εργαζόμενων Σκαραμαγκά, της Τρίτης, έφερε στο προσκήνιο την εφαρμογή του δόγματος χρήσης των ενόπλων δυνάμεων σε ρόλο καταστολής διαδηλώσεων.

Πίσω από τις δυνάμεις των ΜΑΤ που είχαν ζώσει το υπουργείο Εθνικής Άμυνας και εντός του περιβόλου του υπουργείου, είχε αναπτυχθεί, λόχος της 71ης Αερομεταφερόμενης Ταξιαρχίας, με ασπίδες, γκλομπ και όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό για την καταστολή πλήθους.


Η συγκεκριμένη εμφάνιση της μονάδας αυτής, αποτελεί την πρώτη «χρήση» της εναντίων εργαζομένων που διαδηλώνουν για τα δικαιώματά τους και έρχεται να διαψεύσει όλα όσα έχουν ισχυριστεί κατά καιρούς οι ηγεσίες του υπουργείου Εθνικής Άμυνας, για χρήση σε αποστολές εκτός συνόρων και σε περιπτώσεις επίθεσης στις βάσεις των ελληνικών κατοχικών δυνάμεων.

Η 71η Αερομεταφερόμενη Ταξιαρχία έχει δημιουργηθεί προκειμένου να συμμετάσχει στις ιμπεριαλιστικές αποστολές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Είναι η Ταξιαρχία, η οποία έχει εκπαιδευτεί για αποστολές εντός πόλεων. Είναι η μονάδα, που είχε συμμετάσχει στην άσκηση καταστολής πλήθους «Καλλίμαχος», με τη χρήση τεθωρακισμένων και ελικοπτέρων (δείτε εδώ το βίντεο από την στρατιωτική άσκηση Καλλίμαχος. 
Πηγή: http://www.kilkistoday.gr).

Ερωτηματικά προκαλούνται από την παρουσία του λόχου στην Αθήνα, δεδομένου ότι η μονάδα εδρεύει στη Νέα Σάντα του Κιλκίς: Εάν υπάρχει μόνιμα σταθμευμένος λόχος της ταξιαρχίας, στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας, τότε είναι μια ακόμη ένδειξη ότι έχει ενεργοποιηθεί το δόγμα επέμβασης και του στρατού εναντίον των διαδηλώσεων.

Να θυμίσουμε ότι μετά την κινητοποίηση των εργαζόμενων των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά, την Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2012, όπου τότε οι εργαζόμενοι είχαν εισέλθει στον προαύλιο χώρο του υπουργείου, είχε ανατεθεί η αποστολή της φρούρησης του Στρατοπέδου Παπάγου, σε μια διμοιρία της Ζ' ΜΑΚ (Ειδικές Δυνάμεις), αποτελούμενη από 20 ειδικά εξοπλισμένους άνδρες.

Υπενθυμίζεται ότι μέσα στην τελευταία δεκαετία έχουν γίνει σειρά ασκήσεων από τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, τόσο για την καταστολή διαδηλώσεων, όσο και για «αγώνα σε αστικό περιβάλλον». Άλλωστε, ένας τέτοιος προσανατολισμός είναι σαφής τόσο στο πλαίσιο του νέου δόγματος του ΝΑΤΟ, όσο και στο πλαίσιο της λεγόμενης «ευρωπαϊκής πολιτικής ασφάλειας και άμυνας».

Μάλιστα, έχει υπάρξει και επίσημη δημοσιοποίηση μέσα από το περιοδικό του Γενικού Επιτελείου Στρατού, «Στρατός και Ενημέρωση», όπου στο τεύχος 16, υπό τον τίτλο «Πιστοποίηση Λόχου Καταστολής», αναφερόταν σε άσκηση τέτοιου τύπου που είχε γίνει στις 31 Μάρτη 2010 στο Κοσσυφοπέδιο. «Πραγματοποιήθηκε - όπως αναφερόταν - άσκηση πιστοποίησης σε αντικείμενα καταστολής - CRC (σ.σ. Crowd Riot Control - Ελεγχος πλήθους ταραξιών)».

Από τις ασκήσεις τέτοιου τύπου επί ελληνικού εδάφους, ενδεικτικά αναφέρουμε τις εξής:

-- Η πρώτη άσκηση καταστολής διαδηλώσεων από ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις πραγματοποιήθηκε στις 13 Μάρτη 2002, στη Βέροια, στο πλαίσιο άσκησης του Β΄ Σώματος Στρατού, για την αντιμετώπιση «ατάκτων ομάδων» άμαχων πολιτών.

-- Στις 13-15 Ιούνη 2006, στο 951 Τάγμα Στρατονομίας στου Παπάγου, έγινε άσκηση «αντιμετώπισης διαδηλωτών που, σύμφωνα με το σενάριο, διαδήλωναν κατά του ΝΑΤΟ».

-- Στις 29 Ιούλη 2008, σε Πεδίο Βολής της Νέας Περάμου Αττικής, έγινε άσκηση, στην οποία, σύμφωνα με το ΓΕΣ, «δίνεται ιδιαίτερη βαρύτητα στην εκπαίδευση τμημάτων σε επιχειρήσεις εντός κατοικημένου τόπου».

-- Επίσης το ΓΕΣ έχει στηρίξει και ανάλογες ασκήσεις εκπαίδευσης παραστρατιωτικών ομάδων, όπως το διάστημα 7-10 Γενάρη 2010, υπό την παρακολούθηση παρατηρητών του ΓΕΣ στον Πολύγυρο Χαλκιδικής, που περιελάμβανε «σχολείο SWAT» (ομάδες ειδικών όπλων και τακτικής), με αντικείμενα «ειδικών δυνάμεων αστυνομικών υπηρεσιών».
902.gr

Να μας ζήσει ο Αντώνης, η ΕΕ, τα ανθρώπινα δικαιώματα και πάνω απ' όλα η μετριοπάθεια!

ΘΑΣΟΣ Εδιωξαν τους χρυσαυγίτες οι κάτοικοι της Ποταμιάς


ΘΑΣΟΣ
Εδιωξαν τους χρυσαυγίτες οι κάτοικοι της Ποταμιάς
Αντιμέτωποι με τη μαζική αντίδραση του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας βρέθηκαν για άλλη μια φορά τα μέλη της ναζιστικής οργάνωσης Χρυσής Αυγής. Αυτή τη φορά στην Ποταμιά της Θάσου, στο πλαίσιο διχαστικών πρωτοβουλιών που έχει αναλάβει η οργάνωση.
Μέλη της Χρυσής Αυγής το απόγευμα της Κυριακής πήγαν στην πλατεία της Ποταμιάς για να διανείμουν τρόφιμα, όπως πάντα μόνο σε Ελληνες. Κάτοικοι του χωριού και νέοι που δραστηριοποιούνται στην τοπική ποδοσφαιρική ομάδα με το που τους πήραν είδηση, ξεσηκώθηκαν και άρχισαν να φωνάζουν συνθήματα καταδίκης του φασισμού και του ρατσισμού που προσπαθεί να δηλητηριάσει το λαό. Απαίτησαν την απομάκρυνσή τους δηλώνοντας ότι είναι ανεπιθύμητοι και δεν θέλουν την ελεημοσύνη τους. Ταυτόχρονα, κάλεσαν τους ελάχιστους κατοίκους που πήγαν να πάρουν τρόφιμα, να τους γυρίσουν την πλάτη, να μην πέσουν στην παγίδα που στήνουν.
Σύμφωνα με πληροφορίες, λίγες μέρες νωρίτερα, τα μέλη της Χρυσής Αυγής διένειμαν τρόφιμα και στην Τοπική Κοινότητα Λιμεναρίων, όπου και πάλι ελάχιστοι προτίμησαν την «πραμάτεια» της. Τις επόμενες μέρες προγραμματίζουν να κάνουν το ίδιο και στην Παναγία, όπου ήδη οι κάτοικοι του χωριού έχουν διαμηνύσει πως δεν πρόκειται να γίνουν δεκτοί.
Η Αχτιδική Επιτροπή Θάσου του ΚΚΕ χαιρετίζει τους κατοίκους της Ποταμιάς που συντεταγμένα και αποφασιστικά έδιωξαν τα μέλη της Χρυσής Αυγής.
Σε ανακοίνωσή της σημειώνει μεταξύ άλλων: «Κινήσεις σαν κι αυτή όπως και προηγούμενα των κατοίκων της Τσαριτσάνης, είναι αυτές που μπορούν να απομονώσουν το χιτλερικό - φασιστικό αυτό μόρφωμα που επιχειρεί να δηλητηριάσει τα μυαλά των εργαζομένων. Η Χρυσή Αυγή αποτελεί στημένο παρακρατικό μηχανισμό και γέννημα - θρέμμα του καπιταλιστικού συστήματος, ενός συστήματος που σήμερα γονατίζει και κάνει το λαό να υποφέρει.
Αυτοί που υμνούν τον Χίτλερ, διαλέγουν τέτοιους τρόπους (διανομής τροφίμων) για να βγουν από τη σπηλιά που τους φυλάκισε η φρικαλεότητα των ιδεών και των πράξεών τους.
Αυτός είναι ο ρόλος τους, να καθηλώσουν το λαϊκό κίνημα, να πνίξουν κάθε φωνή αντίστασης εναντίον της πλουτοκρατίας, αποτελούν το μαστίγιο του συστήματος για να χτυπήσουν τους αγωνιζόμενους εργάτες.
Μόνο το οργανωμένο εργατικό - λαϊκό κίνημα μπορεί να τους αντιμετωπίσει, να εξαλείψει με την πάλη του τις αιτίες εμφάνισής τους, να αντιπαλέψει την αντιλαϊκή πολιτική της τρικομματικής κυβέρνησης, της ΕΕ, πολιτική που οδηγεί τα λαϊκά στρώματα στην εξαθλίωση, την εξουσία των μονοπωλίων.
Καλούμε τους εργαζόμενους - αυτοαπασχολούμενους - φτωχούς αγρότες, τη νεολαία του νησιού να δώσουν "πληρωμένη" απάντηση στους φασίστες της Χρυσής Αυγής. Να τους απομονώσουν από κάθε χωριό, όπου τολμούν να κάνουν την εμφάνισή τους».
Φασιστοειδή χτύπησαν 30χρονο
Στην Ξάνθη, την περασμένη Πέμπτη, μέλη της Χρυσής Αυγής έδειραν στο κέντρο της πόλης έναν μουσουλμάνο κάτοικο της περιοχής, επειδή «τόλμησε» να μιλήσει στην πομάκικη γλώσσα. Ο 30χρονος μουσουλμάνος δέχθηκε επίθεση από χρυσαυγίτες, ενώ καθόταν σε μια καφετέρια. Στη συνέχεια οδηγήθηκε στο νοσοκομείο.
Με ανακοίνωσή της η ΝΕ Ξάνθης του ΚΚΕ καταγγέλλει την επίθεση του ναζιστικού τάγματος εφόδου του συστήματος. Ανάμεσα σε άλλα σημειώνει: «Καλούμε τον ξανθιώτικο λαό να τους απομονώσει, να ξαναλουφάξουν στις τρύπες τους, όπου ήταν κρυμμένοι για δεκαετίες. Οι εργαζόμενοι της Ξάνθης είναι ενωμένοι ανεξάρτητα από χρώμα, θρησκεία, γλώσσα, καταγωγή και αποφασισμένοι να απομονώσουν το ρατσισμό και το φασισμό».

Χρειάζεται μεγαλύτερο πνεύμα ανησυχίας, που ανεβάζει το πείσμα και τη μαχητικότητα


Χρειάζεται μεγαλύτερο πνεύμα ανησυχίας, που ανεβάζει το πείσμα και τη μαχητικότητα





Ξ
εκινώντας την παρέμβασή της στη Συνδιάσκεψη της Κομματικής Οργάνωσης Αττικής που έγινε το περασμένο Σαββατοκύριακο 30 και 31 Μάρτη 2013 στη Αθήνα, η ΓΓ της ΚΕ επισήμανε το υψηλό επίπεδο της συζήτησης, με ουσιαστικές ομιλίες, κάτω από το φως οπωσδήποτε των θέσεων και του προγραμματικού συνεδρίου, αλλά και σε σύνδεση με την πείρα της οργάνωσης.


Συνεχίζοντας τόνισε: «Εκφράστηκε μαχητικό πνεύμα στη Συνδιάσκεψη και χρειάζεται, εν γνώσει όμως της συνθετότητας και των δυσκολιών της κατάστασης. Χωρίς να αντικειμενικοποιήσουμε τις δυσκολίες. O συσχετισμός είναι αρνητικός κι αυτή τη στιγμή το κίνημα δε δείχνει να είναι σε διάθεση ανάκαμψης. Μπορεί να έχεις ξεσπάσματα, αλλά υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες. Υποκειμενικά εμείς το θέλουμε, αλλά ωστόσο, σύντροφοι, ο υποκειμενικός παράγοντας, το Κόμμα, πρέπει να γίνει μαχητικός και ικανός εν γνώσει των δυσκολιών.

Το τι αποτελέσματα θα έχουμε, δεν θα εξαρτηθεί μόνο από μας, αλλά πρέπει να ξέρουμε τι προβλήματα έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Αναμφισβήτητα, ένα κρίσιμο ζήτημα είναι η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Εδώ έχεις δυσκολίες. Εδώ συνδέεται και η κομματική οικοδόμηση και η βελτίωση της κοινωνικής σύνθεσης του Κόμματος και των οργάνων του Κόμματος, η βελτίωση και η διαμόρφωση μιας νέας γενιάς στελεχών με καλύτερη κοινωνική σύνθεση, με όλα καλύτερα εν πάση περιπτώσει απ' ότι αν είμαστε εμείς σε ένα επίπεδο, να είναι πολύ καλύτεροι από μας. Η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος είναι δύσκολη, γιατί εδώ δεν έχεις πετύχει ούτε ενότητα δράσης ενός σημαντικού μέρους της εργατικής τάξης.



ΦΡΑΓΚΟΣ

Και η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, που σημαίνει ανάδειξη του πρωτοπόρου ρόλου της εργατικής τάξης -εμείς τον ξέρουμε ότι είναι πρωτοπόρος και ανατρεπτικός, οι ίδιοι οι εργάτες δεν το ξέρουν δεν το συνειδητοποιούν-, αυτός ο πρωτοπόρος ρόλος θα φανεί όχι με στενά συνδικαλιστικά κριτήρια, και μόνο με αλλαγή συσχετισμού δύναμης στα σωματεία, όσο μπορεί να γίνει, αλλά στη σχέση και με τη συμμαχία. Μ' αυτό που λέμε, τα φτωχά μικροαστικά στρώματα. Γιατί εκεί φαίνεται και η πρωτοπορία της, να ξεκολλήσει κάποια τμήματα. Να τα πάρει 100% μαζί της η εργατική τάξη μέχρι τέλους δεν είναι εύκολο, στο σύνολό τους, αλλά εν πάση περιπτώσει να χαλάει και συμμαχίες που κάνει η καπιταλιστική εργοδοσία, η αστική τάξη γενικότερα, τα κόμματά της κλπ.


Είναι δύσκολο να προσανατολιστεί η συμμαχία με ταξικά κριτήρια στις νεότερες ηλικίες, που είναι κρίσιμο ζήτημα, στις γυναίκες κλπ. Δεν είναι εύκολη υπόθεση αυτή. Θα το πω με ένα παράδειγμα: Στον τόπο δουλειάς, έγιναν ομιλίες τέτοιες στη Συνδιάσκεψη, η βάση είναι οι εργάτες παραγωγής σε ένα εργοστάσιο. Αλλά πώς προχωράει η κοινή δράση με τους άλλους εργατοϋπάλληλους του εργοστασίου; Δεν λέμε τους προσωπάρχες, τους διευθυντές κλπ. Θα μου πεις, πόσοι; Δεν έχει σημασία, είναι η ιδέα, η συνείδηση των προβλημάτων του κλάδου. Αυτό που λέμε πως αυτοί που δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα, βλέπουν τον εαυτό τους σε σχέση με αυτούς που δουλεύουν στο δημόσιο ή και αντίστροφα.

Βεβαίως, οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι μέσα στους μηχανισμούς του κράτους, υπάρχει όμως και το εργατοτεχνικό προσωπικό. Πρέπει να πάρεις υπόψη και τους προσανατολισμούς των διάφορων τμημάτων της εργατικής τάξης, την εσωτερική διαφοροποίηση της εργατικής τάξης. Μπορεί αντικειμενικά η εργατική τάξη να είναι πρωτοπόρα, επαναστατική, αλλά όταν μιλάμε για ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και συμμαχία σημαίνει ότι παίρνεις υπόψη και πως σκέφτονται, το επίπεδο της συνείδησης.

Θυμάμαι στο 15ο Συνέδριο, και τότε γινόταν και από στελέχη κριτική στην ΚΕ γιατί δεν λέμε εργατοαγροτική συμμαχία, αφού έτσι έλεγε ο Λένιν. Μα οι αυτοαπασχολούμενοι, τα μικρομάγαζα στην πόλη, οι ελευθεροεπαγγελματίες, έχουν αυξηθεί, δεν είναι ο καπιταλισμός σήμερα ίδιος και μάλιστα με τη Ρωσία, δεν μπορείς να μιλάς για εργατοαγροτική συμμαχία. Θυμάμαι, καλοπροαίρετοι σύντροφοι λέγανε ότι έχουμε φύγει από τη θέση της εργατοαγροτικής συμμαχίας. Υπήρχαν προβληματισμοί. Επιβεβαιώθηκαν αυτοί οι προβληματισμοί; Μα άμα δεν έχεις υπόψη σου αυτό το πράγμα δεν μπορείς να καθορίσεις και τη συμμαχία σήμερα.

Υπάρχει το θέμα του νερού τώρα, πουλιέται η ΕΥΑΘ, το ίδιο θα γίνει και με την ΕΥΔΑΠ. Θέλεις την κοινή δράση, θέλεις εργατικό κίνημα και μέσα σε ΕΥΑΘ-ΕΥΔΑΠ. Αλλά η υπόλοιπη εργατική τάξη σ' αυτό το θέμα δεν πρέπει να το κάνει δική της υπόθεση; Ας το δούμε σε ένα νοσοκομείο: Ποια είναι η σχέση νοσηλευτικού προσωπικού, εργατοτεχνικού, γιατρών; Κι ας πάρουμε τους γιατρούς, δεν λέω αυτοί που είναι διευθυντές τμημάτων αλλά οι ειδικευόμενοι, που είναι το πιο προλεταριοποιημένο τμήμα των γιατρών. Υπάρχει ενιαίο κίνημα; Βεβαίως κάπου γίνονται κινητοποιήσεις και κατεβαίνουν μαζί, αλλά γενικά δεν υπάρχει ενιαίο κίνημα.

Αυτά, είναι ζητήματα στα οποία δεν έχουμε κάνει ό,τι πρέπει, δεν έχουμε λύσει ζητήματα ακόμα προσανατολισμού και είναι κρίσιμα ζητήματα. Αυτό το ότι οι εργάτες της βιομηχανίας, γιατί λέμε εργατική τάξη, αλλά δεν είναι όλα τα τμήματα της εργατικής τάξης το ίδιο, άρα δεν μπορούν με τον ίδιο τρόπο να γίνουν πρωτοπόρα. Δεν αναιρούμε τον ενιαίο χαρακτήρα, αλλά όταν πας να οργανώσεις κίνημα, παίρνεις υπόψη ποιοι μπορούν, ποιοι βρίσκονται στο άμεσο μέτωπο που παράγεται υπεραξία, πιο επεξεργασμένη δουλειά πρέπει να κάνεις στο εμπόριο, στον εμποροϋπάλληλο, που έχει πάνω μικρό εργοδότη κλπ.
Ο πυρήνας είναι η ΚΟΒ

Αυτά τα ζητήματα δεν είναι λεπτομέρειες. Είναι ζητήματα καθοδήγησης, γιατί η γραμμή μας είναι καλά επεξεργασμένη, αλλά να μην έχουμε εφησύχαση επειδή έχουμε σωστή στρατηγική. Και μία πλευρά της αυτοκριτικής που κάνει η ΚΕ, είναι κι αυτό. Οχι ότι η ΚΕ γενικά έχει πνεύμα εφησύχασης, αλλά αυτό που λέμε, ότι ορισμένα πράγματα πρέπει να περάσουν στην καθοδηγητική δουλειά, όχι να γράφουμε άρθρα μόνο, γιατί στην αρθρογραφία μπορεί να είμαστε καλοί και στις μελέτες, αλλά αυτό που λέμε καθοδήγηση. Ποιος θα λύσει τέτοια ζητήματα; Η ΚΟΒ. Συμφωνούμε ότι η βάση είναι αυτό που λέμε "από τα κάτω", η εργατική συνέλευση, το σωματείο, οι σωματειακές επιτροπές. Και βέβαια, ο πυρήνας είναι η ΚΟΒ. Η ΚΟΒ πρέπει να καθοδηγείται για να λύνει τέτοια ζητήματα και όχι να συζητά ημερολόγιο κινητοποιήσεων και γενικά μόνο την ιδεολογική αντιπαράθεση.

Ολα τα μεγάλα ιδεολογικά ζητήματα τα βάλαμε στις ΚΟΒ και καλά κάναμε. Κι αυτό δείχνει σύντροφοι ότι στο Κόμμα υπάρχει πραγματική εσωκομματική δημοκρατία, δημοκρατικός συγκεντρωτισμός. Τέτοια επιδιώκουμε, τα μέλη του Κόμματος συνειδητά να ψηφίζουν τις αποφάσεις και όχι απλώς να θεωρούν τον εαυτό τους ότι πάω να εφαρμόσω μια απόφαση. Συμμετέχω με την παρατήρηση, με τη διόρθωση, με την κριτική μου. Αλλά αν δεν λύσουν οι Αχτίδες και οι ΚΟΒ αυτά τα ζητήματα - κι εδώ είναι αδύνατη η δουλειά - δεν μπορεί να λες δουλειά από τα κάτω. Η δουλειά από τα κάτω είναι εξαιρετικά σύνθετη.

Από τη μια μεριά εξειδικεύεις, αλλά όχι εξειδίκευση - απόσπασης από το γενικό αλλά εξειδίκευση που σε φέρνει πιο κοντά στο γενικό. Εδώ χρειάζεται πολύ δουλειά. Δεν μπορούμε να πούμε ότι η καθοδηγητική μας δουλειά έχει λύσει τέτοια ζητήματα. Δεν αρκεί να λύσεις τα γενικά ιδεολογικά ζητήματα -βεβαίως τα γενικά ιδεολογικά είναι βάση- αλλά αν δεν συμβαδίζει η καθοδηγητική μας δουλειά, αυτό το γενικά ιδεολογικά να μετατρέπονται σε σχέδιο δράσης της ΚΟΒ, τότε μπορεί η ΚΟΒ να συμφωνεί στα γενικά ιδεολογικά και στην πράξη να υπάρχει μεγάλη απόσπαση. 'Η το ότι δουλεύουμε από τα κάτω, αναιρεί την ανάγκη ας πούμε ενιαιοποίησης της δουλειάς από την Αχτίδα, την Επιτροπή Περιοχής, την ΚΕ; Καθόλου. Γιατί η δουλειά από τα κάτω δεν είναι ένα άθροισμα της "από τα κάτω" δουλειάς.

Να πούμε ένα παράδειγμα. Αν θέλουμε να ανοίξουμε τα θέματα της Υγείας, το Κόμμα κεντρικά, δεν αρκεί να έχει θέσεις. Πρέπει να κάνει η ΚΕ κι ένα σχέδιο δράσης, κι αυτό το σχέδιο πρέπει να εξειδικευτεί παρακάτω. Χρειάζεται και να παίρνουν τα όργανα πρωτοβουλίες, όχι με κριτήριο τι περνάει στα Μέσα Ενημέρωσης, αλλά με κριτήριο να αναπτυχθεί η δράση από τα κάτω κι αυτό να μετατρέπεται, όλα αυτά από τα κάτω, να ενισχύουν τη γενικότερη παρέμβαση του Κόμματος σε κάθε κρίκο. Εδώ έχουμε θέματα να δούμε.

Επομένως, τα θέματα τακτικής έχουν αξία. Ετσι όπως μπαίνουν στο διάλογο, ότι είναι η τακτική την οποία πρέπει να αποκτήσουμε, ικανότητα να τη συνδέουμε με τη στρατηγική μας, είναι λάθος. Η τακτική είναι μέσα στη στρατηγική, μόνο που είναι πιο ευέλικτη η τακτική. Βλέπουμε να λένε, εδώ η τακτική, εκεί η στρατηγική και να τα συνδέσουμε. Σύνδεση τακτικής στρατηγικής και εννοιολογικά είναι λάθος. Κι αυτό καμιά φορά που λέμε να συνδέσουμε την πάλη για τα προβλήματα με το γενικότερο, πρέπει να δεις, έχεις τη γενική γραμμή και μέσα εκεί την εξειδίκευση.

Ενα παράδειγμα. Οταν βγάλαμε την πρώτη ανακοίνωση του ΠΓ για την κρίση, στη συνέχεια είχαμε ένα κενό. Είναι άδικο αυτό ότι δεν έχουμε τακτική γιατί είναι λάθος η στρατηγική, γιατί σε πολλά ζητήματα τακτικής απασχοληθήκαμε και η ΚΕ και τα παρακάτω όργανα. Η "Χαλυβουργία" δεν απαιτούσε κινήσεις τακτικής; Σωστή τακτική είχαμε, πήγαμε γενικώς στρατηγικά; Υπάρχουν θέματα τακτικής που μπορεί να έχουμε κάνει λάθος; Ναι, αλλά γι' αυτό δεν φταίει η στρατηγική, είναι πώς εξειδικεύεις. Είδαμε λοιπόν εκεί ένα κενό. Μας απασχόλησε στο ΠΓ. Ποιο ήταν το κενό; Ενώ σωστά λέγαμε να μην πληρώσει ο λαός το χρέος, γιατί δεν το δημιούργησε, για το ίδιο το χρέος, όταν οι άλλοι έλεγαν «κούρεμα», ή να κάνουμε επιτροπή να εκτιμήσει, το «καλό» και το «κακό χρέος», το «υγιές» και το μη «υγιές», τότε είπαμε κάτι μας λείπει στο θέμα του χρέους και βάλαμε το «μονομερής διαγραφή». Που έδινε απάντηση. Θέλει λοιπόν να παρακολουθείς τον αντίπαλο και κυρίως το επίπεδο ανάπτυξης του κινήματος. Γιατί και ο αντίπαλος περνάει τη γραμμή του, ή οι «άσπονδοι φίλοι» μας. Επομένως, μην υποτιμάμε θέματα τακτικής, ακόμα και με τη μορφή του συνθήματος. Δεν μας έβλαψε η θέση για μονομερή διαγραφή του χρέους.

'Η να σας πω άλλη πλευρά, που έχει σχέση με τακτική στα πλαίσια της στρατηγικής. Η συγκρότηση των Λαϊκών Επιτροπών. Σαν τι όμως; Σαν συμμαχία εργατικής τάξης με τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα κλπ, που βεβαίως το ξεκινήσαμε απότομα και ενδεχομένως πριν εξαντλήσουμε τα περιθώρια να συζητηθεί σε όλο το Κόμμα. Αλλά γιατί ξεκινήσαμε έτσι; Γιατί έπρεπε να απαντήσουμε σ' αυτό που λένε κάποιοι για συνεργασία στο κίνημα των αριστερών δυνάμεων στήνοντας ανάλογες επιτροπές απ' τα κάτω. Και καμιά φορά μπορεί να χρειαστεί να ρίξεις ένα σύνθημα και στη συνέχεια να δεις ας πούμε τις πλευρές του. Κι αυτό είναι βασικό θέμα. Εμείς δεν θέλουμε τις Λαϊκές Επιτροπές σαν ένα χώρο πολιτικής συνεργασίας αλλά σαν κοινωνική συμμαχία.
Για την εκλογική μάχη

Σχετικά με τις εκλογές: Λέμε ότι όντως σαν ΚΕ δεν συνειδητοποιήσαμε έγκαιρα αυτή την πανωλεθρία του ΠΑΣΟΚ. Και τα συνθήματά μας στην πρώτη εκλογική μάχη ήταν μιας εκλογικής μάχης που έμοιαζε με την προηγούμενη, ενώ είχε αρχίσει να δημιουργείται ένα νέο στοιχείο. Κάναμε την αυτοκριτική μας. Αλλά δεν καθόρισε αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα. Θα είχες απλώς μεγαλύτερη ετοιμότητα των μελών του Κόμματος και των στελεχών. Θα ήμαστε πιο υποψιασμένοι.

Μπορεί να δώσαμε σωστές απαντήσεις ιδεολογικά, αλλά δεν ακουμπούσανε απόλυτα στην ιδιαιτερότητα της στιγμής, ενώ δεν ήταν πολιτικά - ιδεολογικά λάθος. Οταν λέμε "δεν είμαστε αριστερά", δεν είμαστε, αλλά δεν μπορείς να το απαντήσεις κοφτά. Εκείνη τη στιγμή τι σήμαινε; Οτι δεν ήσουν υποψιασμένος ότι έβγαινε απ' τα κάτω κυβέρνηση της αριστεράς. Κάναμε τέτοια λάθη; Ανεπάρκειες; Κάναμε, αλλά αυτά χρησιμοποιούνται για αλλαγή στρατηγικής. Κι όχι σαν μια δικαιολογημένη απαίτηση η ΚΕ, το ΠΓ, ο Γραμματέας να είναι 200% εύστοχοι. Αλλά δεν χάνεται έτσι μια μάχη εκλογική. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να κάνεις αυτοτελώς κριτική σε κάποιον που έκανε μια δήλωση. Και καταλυτική κριτική. Αλλά όχι να μπάσεις άλλη στρατηγική με αφορμή μια μη πετυχημένη απάντηση.

Πέσαμε έξω με τη θέση για την "αραβική άνοιξη"; Βεβαίως, αν δεν είχαμε αυτή τη στρατηγική θα κάναμε λάθος. Καμιά φορά και μία φράση - αυτά είναι θέματα τακτικής - παίζει ρόλο. Και καμιά φορά κάτω απ' την πίεση να βγάλουμε μια ανακοίνωση, έχουμε κάποιες αδυναμίες.

Οταν είπαμε απειθαρχία, πιστεύαμε εμείς ότι με την απειθαρχία ανεβαίνει το κίνημα; 'Η όταν είπαμε για τους ναυτεργάτες σκίστε τα χαρτιά της επιστράτευσης. Αλλά εκείνη τη στιγμή, ρίχνεις ένα σύνθημα γιατί πρέπει να μάθει κι ο λαός στην απειθαρχία, στην αφοβία, σαν ένα στοιχείο που μπορεί να τον κάνει να κάνει ένα βήμα σε μια πολιτική ωρίμανση. 'Η όταν λέμε δυσκολέψτε την εφαρμογή των νόμων κάτω. Τώρα δεν είναι εύκολο μέσα στο εργοστάσιο να το δυσκολέψεις, είναι ένα σύνθημα που μπορεί να μην έχει άμεσο πρακτικό αποτέλεσμα, αλλά παίζει ρόλο και το σύνθημα. Πώς θα διαπαιδαγωγηθεί η εργατική τάξη;

Σήμερα είναι απολύτως ώριμο να μιλήσουμε για την κοινωνικοποίηση. Βεβαίως, ένας εργάτης μπορεί να θεωρεί ότι η κοινωνικοποίηση είναι αυτό που έκανε ο Τσάβες στη Βενεζουέλα. 'Η μπορεί να παρεξηγηθεί η θέση μας, γιατί κάποιος μπορεί να θεωρήσει ότι μια αστική κυβέρνηση μπορεί να το κάνει, ότι το ζητάς απ' την αστική κυβέρνηση. Αλλά έχει σημασία. Βεβαίως, θα του πεις ποια εξουσία μπορεί να κάνει ουσιαστική κοινωνικοποίηση, δεν είναι μια απλή κρατικοποίηση.

Τέτοια προβλήματα θα έχεις στην πρακτική εφαρμογή, όταν ρίχνεις προωθημένα συνθήματα σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο πολιτικής συνείδησης. Αλλά δεν μπορείς να μην τα ρίξεις και με κίνδυνο να κατανοηθούν και λάθος. Μ' αυτή την έννοια, στρατηγική και τακτική τη δουλεύουμε, έχουμε θετική πείρα, έχουμε κι αδυναμίες σίγουρα. Κι απ' αυτή την άποψη, θέλει αυτά τα θέματα να τα συζητάνε και οι ΚΟΒ. Εδώ έχουμε απόσταση. Απ' τη μια μεριά τους λέμε να συζητάνε για το σοσιαλισμό, τους βάζουμε να συζητάνε τι θα κάνουμε στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, καλά κάνουμε, και μετά η καθημερινότητα τους προσγειώνει σε επιμέρους θέματα οργανωτίστικα, χωρίς να σημαίνει ότι δεν ασχολιόμαστε με τα καθημερινά. Δεν σνομπάρουμε την πρακτική, την οργανωτική δουλειά, αλλά οι ΚΟΒ πρέπει να διαχειριστούν ζητήματα στρατηγικής και τακτικής στο χώρο τους και δεν μπορούν να τα λύσουν από μόνες τους.
Για τη συζήτηση και τη γενίκευση της πείρας

'Η το θέμα που λέμε "απ' τα κάτω". Θέλει προσοχή. Ας πάρουμε την ΚΟΒ σε ένα τομέα, είτε είναι εργοστασιακή, είτε εδαφική. Συνήθως η ΚΟΒ ασχολείται με το τι λέει η ΚΕ, όχι ότι δεν έχει δικαίωμα να το κάνει. Εχει εικόνα η ΚΟΒ ποια είναι η εμπειρία της Αχτίδας; Δεν έχει. Ας πούμε τώρα, είσαι γραμματέας μιας ολόκληρης περιοχής, εγώ είμαι μέλος μιας ΚΟΒ που ανήκω στη συγκεκριμένη περιοχή. Δεν μπορεί να πάμε μόνο με την πείρα της ΚΟΒ. Πρέπει να έρχεται η γενικότερη. Γίνεται προσπάθεια, έχει βελτιωθεί η δουλειά, αλλά γίνεται και λίγο τυπικά, έχουμε τόσα εργοστάσια εκεί κ.λπ.

Να σας πω ένα παράδειγμα. Εχουμε θετικά αποτελέσματα χειρισμών στις αγροτικές κινητοποιήσεις στις τελευταίες. Είναι ένα θέμα πώς αυτή η πείρα, σαν γενίκευση πείρας, πάει και στις πόλεις. Γιατί χειριστήκαμε ζητήματα πάρα πολύ σοβαρά, υπήρχε κλιμάκιο του ΠΓ που πήγαινε και του Τμήματος του Αγροτικού στη Θεσσαλία. Και έγιναν χειρισμοί σημαντικοί. Κάναμε σοβαρούς χειρισμούς, είχαμε σε άλλες περιοχές και λάθη στους χειρισμούς που τα διορθώσαμε γρήγορα. Δυστυχώς, αυτή η γενίκευση πείρας του χειρισμού ζητημάτων, που δεν είναι ούτε θέματα τακτικής, στενά, αποσπασμένα, είναι πώς πρέπει η στρατηγική μας να επηρεάζει την τακτική και όχι το αντίθετο.

Αυτά δεν φτάνουν στις ΚΟΒ, αυτό πρέπει να το λύσει η ΚΕ και οι Επιτροπές Περιοχών. Εχουμε συμπεράσματα απ' όλους τους αγώνες, πώς φτάνουν στην ΚΟΒ; Τα συζητάμε, λέμε ωραία πράγματα, υπάρχουν συμπεράσματα που βγάζει το συνδικαλιστικό τμήμα, το Τμήμα Υγείας, κ.λπ. ή και από αδυναμίες ή από λαθεμένους χειρισμούς. Για να μπορέσει η ΚΟΒ να προσανατολιστεί στο χώρο της βάζεις κάποια κριτήρια, αλλά δεν είναι έξω από το γενικότερο χώρο. Ακόμα και στα εργοστάσια, δεν μπορεί η ΚΟΒ του εργοστασίου να μένει με την πείρα μέσα από το εργοστάσιο. Δεν γίνεται. Εκεί κρίνεται η δράση της, αλλά κρίνεται και στον κλάδο.

Αυτά, καθοδηγητικά προβλήματα, είναι αδυναμίες που δεν μας γίνεται κριτική. Δηλαδή, εδώ δικαιωματικά θα έπρεπε τα μέλη του Κόμματος ή στελέχη από Αχτίδες να είναι πιο κριτικά προς την ΚΕ. Να βάλετε θέματα. Εκεί που πρέπει να μας γίνει κριτική δεν γίνεται. Η πιο ουσιαστική κριτική και βαθιά είναι όταν συμφωνείς με τη στρατηγική του Κόμματος. Γιατί τότε μπορείς να κρίνεις ουσιαστικά, όχι αυτός που διαφωνεί, αυτός που διαφωνεί δεν μπορεί να κρίνει γιατί κυριαρχεί η διαφωνία του. Κρίνει με βάση τη διαφωνία του.

Αντίθετα, αυτός που συμφωνεί με τη στρατηγική, μπορεί να γίνει ο πιο σκληρός κριτής και του συγκεκριμένου καθοδηγητή και της ΚΕ. Γιατί έχει τη δυνατότητα και μπορεί να κρίνει αν ο καθοδηγητής στο κάτω κάτω τον καθοδηγεί και σωστά. Αυτός που διαφωνεί δεν μπορεί.

Και τέλος, κοιτάξτε, όταν διαφωνεί κάποιος με το πρόγραμμα του Κόμματος, λέει εφαρμόζω τις αποφάσεις. Μα τις αποφάσεις και μάλιστα τις προγραμματικές - δεν λέω ένα συγκεκριμένο ζήτημα - άμα διαφωνείς δεν μπορεί να το κάνεις. Εδώ πρέπει να βάλεις δημιουργικό πνεύμα, μια τολμηρή κίνηση, μια προσαρμογή. Αμα διαφωνείς δεν μπορεί να το κάνεις. Αμα διαφωνείς με το πρόγραμμα, με τη λαϊκή συμμαχία, δεν μπορείς, όση καλή διάθεση να έχεις να εφαρμόσεις το καταστατικό, δεν γίνεται. Εδώ κάνουμε λάθη, πολλές φορές δεν μπορούμε να δώσουμε ολοκληρωμένα τη γραμμή του Κόμματος, που συμφωνούμε 200%. Και μπορεί ένας που διαφωνεί;

Επομένως, έχουμε πολλή δουλειά να κάνουμε προς τα κάτω. Και μ' αυτή την έννοια, θέλει με μεγαλύτερο πνεύμα ανησυχίας, αυτοεξέτασης της δουλειάς μας, της ατομικής και της συλλογικής, μεγαλύτερο πνεύμα ανησυχίας, που ανεβάζει το πείσμα, σύντροφοι, και τη μαχητικότητα. Οχι ανησυχία που παραλύει, αλλά που λέει έρχονται δύσκολοι καιροί, θα σφίξουν τα γάλατα, αλλά εδώ πρέπει ακριβώς να ανεβάσουμε το πείσμα, τη μαχητικότητα, τη σταθερότητα και την ικανότητα μαζί. Εδώ έχουμε αρκετή δουλειά. Ολο το Κόμμα και ιδιαίτερα εδώ που είναι όλοι οι διάβολοι, εδώ στην Αττική.
Για την επίθεση σχετικά με την εξάρτηση

Σχετικά με αυτή την επίθεση που γίνεται για την εξάρτηση, εξαρτήσεις, αλληλεξάρτηση. Ποια είναι η ουσία του προβλήματος. Εδώ ας πούμε ότι έχουν μια διαφορετική άποψη για τη θέση της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα - αν και δεν είναι αυτή η διαφωνία τους - αν είναι ενδιάμεση. Ας πούμε ότι το θέμα της εξάρτησης το θεωρούν κρίκο. Αυτό οδηγεί στο ότι υπάρχει στάδιο, οδηγεί δηλαδή ότι πρέπει να κάνουμε συμμαχία ή και πρέπει να υποστηρίξουμε μια κυβέρνηση η οποία, τι θα κάνει αυτή η κυβέρνηση; Γιατί αν θέλεις να αντιμετωπίσεις, ας πούμε, μια πλευρά του ζητήματος της εξάρτησης, που δεν αντιμετωπίζεται, γιατί κι έξω από ιμπεριαλιστική ένωση να είσαι, μπορεί να είσαι εξαρτημένος. Και να εξαρτάς κι άλλες χώρες από σένα κι ας είσαι εσύ εξαρτημένος από πιο ισχυρούς. Αλλά, εν πάση περιπτώσει, αυτό δικαιολογεί αλλαγή στρατηγικής;

Αν η Ελλάδα, π.χ., αποδεσμευτεί απ' την ΕΕ και το ΝΑΤΟ από μια αστική κυβέρνηση - που δεν πρόκειται να γίνει αυτό, αλλά εν πάση περιπτώσει, πείτε ότι γίνεται - εμείς θα πούμε, όχι πρέπει να γίνει μόνο σε καθεστώς σοσιαλιστικής εξουσίας; Αν θέλετε, θα το αξιοποιήσουμε αυτό, όμως πρέπει να αποκαλύψουμε στο λαό γιατί τη διώξανε την Ελλάδα απ' την ΕΕ - μπορεί να είναι κι αυτό - ή γιατί η αστική τάξη έκρινε σκόπιμο να πάει με έναν άλλο ιμπεριαλιστή έξω απ' την ΕΕ, ή να έχεις σε μια πορεία και διάσπαση της ΕΕ. Δεν πρέπει να πεις τον χαρακτήρα;

Οταν το Κόμμα το 1974 είπε ότι έγινε συναλλαγή ανάμεσα στη χούντα και στους πολιτικούς ηγέτες της αστικής τάξης, τον Καραμανλή, που στα δύσκολα είχε φύγει - στα δύσκολα και για την αστική τάξη - και ότι έγινε συμφωνημένη εναλλαγή, να περάσουν στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, όταν το είπαμε κάναμε ζημιά στο λαό; Ημασταν υπέρ της χούντας; Θέλαμε να πέσει η χούντα επαναστατικά μόνο; Είχαμε άδικο όμως που είπαμε ότι, κοιτάξτε να δείτε, εδώ είναι συμφωνημένη αλλαγή; Το σύστημα είναι το ίδιο. Και είναι μια συγκεκριμένη αλλαγή, είτε γιατί η χούντα εκπλήρωσε το ρόλο της, είτε γιατί δεν μπορούσε να προχωρήσει άλλο, συνέβαλαν βεβαίως και οι αγώνες, το κλίμα που δημιούργησε το Πολυτεχνείο κ.λπ.

Ο χαρακτήρας, ας πούμε, ενός μέτρου που μπορεί να πάρει και μια αστική κυβέρνηση, αν το πάρει, η αποκάλυψη του χαρακτήρα του, τι σημαίνει; Γιατί λέει δεν παλεύουμε για την αποδέσμευση, την παλεύουμε στο σοσιαλισμό. Πώς δεν παλεύουμε; Τώρα το βάζουμε μέσα στο μαζικό κίνημα.

'Η, αν θέλετε, έχει γίνει και μία προσαρμογή. Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ αποκαλύπτεται περισσότερο, τώρα ανακαλύφθηκε ότι το Μέτωπο πρέπει να γίνει με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΝΑΡ. Κοιτάξτε, σύντροφοι, εδώ πρέπει να είμαστε καθαροί. Δεν μπορεί να κάνεις συνεργασία πολιτική, άλλο μέσα στο κίνημα μπορεί να συμπίπτεις μ' αυτούς, εννοώ στα όργανα τα εκλεγμένα, να ψηφίζεις από κοινού μια απόφαση για ένα θέμα, για τα χαράτσια, για απεργίες - εδώ ψηφίζουμε με τους ΠΑΣΟΚους και τους Νεοδημοκράτες, έχει ψηφιστεί απεργία, βεβαίως με άλλο περιεχόμενο και συνθήματα εμείς - αλλά δεν μπορείς να κάνεις συνεργασία με το κομμάτι που αποσπάστηκε απ' το Κόμμα, είτε είναι τροτσκιστές, είτε παλιά είχαμε τους κινεζόφιλους, οι οποίοι έκαναν πολιτικό φορέα. Δεν είναι ότι κάποιος σε μια κρίσιμη στιγμή έφυγε, έκαναν πολιτικό φορέα, χτύπησαν το Κόμμα.

Και να το πούμε, οι οπορτουνιστές δεν μπορεί να γίνουν επαναστάτες, με τίποτα. Οι επαναστάτες δυστυχώς γίνονται και οπορτουνιστές, το αντίθετο όμως δεν γίνεται. Είναι κρίσιμο ζήτημα. Και τι μαζικότητα δηλαδή θα αποκτήσει το κίνημα; Μόλις πάμε εμείς με τον Λαφαζάνη, και δεν λένε με τον Λαφαζάνη, να τον τραβήξουμε απ' τον Συνασπισμό και μόλις πάμε εμείς και κάνουμε κι ενιαίο φορέα - έτσι το καταλαβαίνουν - συμμαχικό, ο εργάτης δεν θα φοβάται μη χάσει τη δουλειά του στην απεργία, αμέσως ο λαός θα ξεσηκωθεί και θα ακολουθήσει; Είναι κι αστεία.

Είναι τυχαίο, σύντροφοι, ότι φιλοξενείται τώρα στον αστικό Τύπο ο Αλαβάνος, είναι τυχαίο ότι στους "Νέους Φακέλους" του Παπαχελά, που είναι μια πολύ χρήσιμη εκπομπή για να ξέρεις τι λένε οι αστοί, έχει τώρα τον Αλαβάνο έναν απ' τους δύο προσκαλεσμένους μαζί με τον Πάγκαλο; Είναι τυχαία η ανάσυρση του Αλαβάνου, που τον είχαν στο ανάθεμα; Είναι καθαρά ο νέος αντιΚΚΕ αριστερός χώρος, τον οποίο προσπαθούν να τον δυναμώσουν και να τον ανασυγκροτήσουν. Οταν σε έχουν κάθε μέρα στον αστικό Τύπο, θετικά, ε, ένα τέτοιο Κόμμα δεν χρειάζεται τώρα πόδια κάτω, εκλογικά μπορεί να αποκτήσει και μία δύναμη και θα πηγαίνουμε στις εκλογές με το "γιατί δεν συνεργάζεστε μ' αυτούς;". Εδώ πρέπει να το έχουμε καθαρό, δεν μπορούμε να συνεργαστούμε μ' αυτούς οι οποίοι έφυγαν απ' το Κόμμα.

Θ. Παφίλης: Ανήθικος ο ισχυρισμός ότι το ΚΚΕ δεν παλεύει για τα καθημερινά προβλήματα των εργαζομένων (VIDEO)


Θ. Παφίλης: Ανήθικος ο ισχυρισμός ότι το ΚΚΕ δεν παλεύει για τα καθημερινά προβλήματα των εργαζομένων (VIDEO)



Οι ΚΚΕδολόγοι λυσσομανούν ξανά


Οι ΚΚΕδολόγοι λυσσομανούν ξανά
Αφρίζουν οι ΚΚΕδολόγοι καθώς βρισκόμαστε στην τελική ευθεία για το 19ο Συνέδριο. Καμιά έκπληξη. Ετσι έκαναν και στο 18ο και στα προηγούμενα. Και πάλι θα έχουν πολύ σοβαρούς λόγους... Ποιους; Εναν βασικό: Τους έχει πιάσει ο πόνος για την πρόοδο του ΚΚΕ... Μ' αυτή την αγωνία κοιμούνται και ξυπνούν...
Πρωτοπόροι ξανά στην επιχείρηση συκοφάντησης, στρέβλωσης, επίθεσης ο Λ. Σταυρόπουλος του ΒΗΜΑΤΟΣ, ο γνωστός για τη «σοβαρότητα» και την «αξιοπιστία» του Φ. Παπούλιας, πρώην της «Ελευθεροτυπίας» και νυν της «Εφημερίδας των Συντακτών» (που έχει γράψει τα χίλια μύρια ψέματα για το ΚΚΕ), η ΑΥΓΗ και άλλοι. Στόχος τους, να ανταποκριθούν στο «υψηλό» καθήκον να εξαντλήσουν τα όποια περιθώρια παρέμβασης στο εσωτερικό του ΚΚΕ, να συκοφαντήσουν τις θέσεις, τις διαδικασίες του Κόμματος στους φίλους του, στους εργαζόμενους και το λαό.
Ενώ εδώ και καιρό γράφουν ό,τι θέλουν για το Συνέδριο και τον προσυνεδριακό διάλογο, ξαφνικά όλοι μαζί, με μια φωνή, έσκισαν τα ρούχα τους από «ιερή» αγανάκτηση κατά μελών της ΚΕ και του ΠΓ που με άρθρα ή ομιλίες απάντησαν σε άρθρα του προσυνεδριακού διαλόγου που χρησιμοποίησαν ψέματα και διαστρεβλώσεις κατά των Θέσεων της ΚΕ. Με μια φωνή δημοσιογράφοι στον αστικό Τύπο κατήγγειλαν ως αντιδημοκρατική πράξη την υπεράσπιση των Θέσεων της ΚΕ από μέλη της ΚΕ! Το θράσος τους δεν περιγράφεται. Το μόνο που μένει είναι να ορίσουν στα στελέχη του ΚΚΕ και τι ακριβώς θα γράφουν. Σε ποιους νομίζουν ότι απευθύνονται; Σε ανθρώπους που παίρνουν εντολές από αφεντικά, όπως εκείνοι; Είναι γνωστό ότι η ΚΕ έχει ευθύνη και δεν μπορεί να κρατάει ουδέτερη στάση. Δικαίωμα κριτικής έχουν όλοι. Εξάλλου, ο «Ριζοσπάστης» και η ΚΟΜΕΠ το απέδειξαν, δημοσιεύοντας τη διαφορετική άποψη κομματικών μελών. Αλλο όμως η έκφραση διαφορετικής άποψης και άλλο η παραποίηση. Η τελευταία πρέπει να απαντιέται.
Ορισμένοι, μάλιστα, για να διευκολυνθούν στο έργο τους, δε δίστασαν να χρεώσουν σε στελέχη του ΚΚΕ κατηγορίες που ποτέ δε χρησιμοποίησαν, όπως ότι «όσοι διαφωνούν είναι πράκτορες του εχθρού».
Οι διαστρεβλώσεις και οι παραποιήσεις ομιλιών ή τοποθετήσεων της ΓΓ της ΚΕ δίνουν και παίρνουν. Συναγωνίζονται ποιος θα κάνει τις μεγαλύτερες και τις περισσότερες. Εδώ η ΑΥΓΗ διεκδικεί τα πρωτεία. Για παράδειγμα ο Χρ. Σίμος στο φύλλο της 31/3/2013 έφτασε να γράφει ότι η Αλέκα Παπαρήγα ισχυρίστηκε πως ο καπιταλισμός θα πέσει μόνος του!...
***
Πρέπει να είναι μεγάλη η απογοήτευση που ένιωσαν όλοι αυτοί που εκφράζονται και δουλεύουν στον αστικό Τύπο για να βάλουν στο χέρι το ΚΚΕ. Δεν έχουν άλλο τρόπο από το να μετρούν το ΚΚΕ με τα δικά τους μέτρα. Εχουν χάσει και την ψυχραιμία τους και το μέτρο.
Ορισμένα ενδεικτικά παραδείγματα:
Ο Λ. Σταυρόπουλος, ο ίδιος που στο 18ο Συνέδριο, αξιοποιώντας την τοποθέτηση γνωστού καθηγητή του Παντείου, με διάφορους τρόπους χρέωνε στο ΚΚΕ «επιστροφή στον Στάλιν», τώρα με διάφορους τρόπους και διάφορες αφορμές χρεώνει στο ΚΚΕ το ακριβώς αντίθετο: Οτι «η ηγεσία του ΚΚΕ κατρακυλά στο νεοτροτσκισμό»!...
Ο Φ. Παπούλιας, ο ίδιος που έχει γράψει κατά καιρούς τερατώδη ψέματα για έκτακτα συνέδρια, για γράμματα μελών, χωρίς να αισθανθεί ποτέ την ανάγκη να ζητήσει συγνώμη από τους αναγνώστες του για τα ψέματα, συνεχίζει να γράφει σενάρια βγαλμένα απ' την κοιλιά του. Δεν πρόκειται για νοσηρή φαντασία, αλλά για νοσηρή στόχευση.
Ορισμένοι, άλλοι έντεχνα και άλλοι χοντροκομμένα, επιχειρούν να εμφανίσουν ότι προσυνεδριακά διαμορφώθηκε χάσμα μεταξύ ηγεσίας και βάσης του ΚΚΕ. Αυτό θα ήθελαν. Και αφού δεν τους βγήκε για μια ακόμα φορά, βγάζουν όλη την εμπάθειά τους. Οι «θέσεις της ηγετικής ομάδας», γράφουν. Πού τα βρήκατε αυτά, κύριοι; Αφήστε τα περί «ηγετικής ομάδας» πονηρά. Αυτά ισχύουν για άλλους, όχι για το ΚΚΕ. Αυτό σας ενοχλεί. Οι θέσεις που συζητά το Κόμμα είναι της Κεντρικής του Επιτροπής και ως τέτοιες τις συζητά. Και αυτές τις Θέσεις (για το 19οΣυνέδριο) τις έχει υπερψηφίσει η συντριπτική πλειοψηφία των μελών του ΚΚΕ.
Γράφει ο Φ. Παπούλιας «Τα στελέχη της ηγετικής ομάδας του Περισσού προσπαθούν να ανακόψουν το κύμα αμφισβήτησης που διευρύνεται στην πορεία για το 19ο Συνέδριο» και άλλοι το αφήνουν να εννοηθεί. Ψευδολογούν και το ξέρουν. Γνωρίζουν ότι σε λίγο, στο Συνέδριο, θα διαψευστούν πανηγυρικά αλλά δεν τους ενδιαφέρει. Ο σκοπός είναι τώρα να εξαντλήσουν τα πυρομαχικά ψεύδους και συκοφαντίας που διαθέτουν ή μπορούν να βρουν.
***
Πέρα απ' τις χοντρές συκοφαντίες και διαστρεβλώσεις επιχειρούν και με πλάγιους τρόπους να παρέμβουν στην υπονόμευση των Θέσεων για το 19οΣυνέδριο. Π.χ., όλοι αυτοί οι ΚΚΕδολόγοι που έγραψαν τα μύρια όσα κατά του 15ου Συνεδρίου, κατά του 16ου, κατά του 17ου, κατά του 18ου, τώρα αξιοποιώντας και κάποια άρθρα του προσυνεδριακού διαλόγου, εμφανίζουν ως δεδομένο τη διαστρέβλωση ότι το 15ο Συνέδριο πρότεινε κυβέρνηση του Μετώπου, ότι η ουσία των Θέσεων του 19ου είναι συμμαχία με τον εαυτό μας και όχι με την εργατική τάξη και το λαό! Και η λέξη σεχταρισμός είναι η αγαπημένη τους. Η στόχευσή τους ολοφάνερη: Να εμποδίσουν όσο μπορούν το λαό να μάθει τι λένε οι ίδιες οι Θέσεις, να τον προκαταλάβουν.
Οι υποψιασμένοι για το ρόλο του αστικού Τύπου έχουν ήδη καταλάβει περί τίνος πρόκειται. Η αστική τάξη δεν μπορεί να βάλει στο χέρι το ΚΚΕ, εξοργίζεται, λυσσομανά και επιτίθεται με τα μέσα και τα όπλα που διαθέτει. Ο φόβος της είναι απολύτως δικαιολογημένος. Το ΚΚΕ είναι η δύναμη της εργατικής - λαϊκής αφύπνισης, προχωρά, εξοπλίζεται, για να γίνει πιο αποτελεσματικό και πιο ικανό στην παρέμβασή του. Για να ριζοσπαστικοποιηθεί και να οργανωθεί ο λαός. Η πλουτοκρατία και οι μηχανισμοί της βλέπουν στο ΚΚΕ τον πραγματικό τους αντίπαλο. Στο κόμμα που εμποδίζει τα σχέδιά τους για να παγιδεύσουν το λαό, στο εργατικό κίνημα. Βλέπουν σε αυτό τη μεγάλη απειλή.
Τα ουρλιαχτά, λοιπόν, κατά του ΚΚΕ δεν μας τρομάζουν.

Ονειρεύονται δικτάτορες


Ονειρεύονται δικτάτορες
Γρηγοριάδης Κώστας
Χούντες και δικτάτορες ονειρεύονται χρυσαυγίτες και άλλοι αστοί προκειμένου να ξεπεράσουν τα μονοπώλια αλώβητα την κρίση τους. Γράφουν στην ιστοσελίδα τους οι εν Ελλάδι νεοναζί ότι «Με ένα άρθρο κόλαφο (...) ο Αμερικανός Νομπελίστας οικονομολόγος Paul Krugman (...) χωρίς περιστροφές, γράφει αναφερόμενος στο θέμα της κυπριακής οικονομικής τραγωδίας χωρίς λεκτικές πιρουέτες κοινοβουλευτικού και δημοκρατικού καθωσπρεπισμού πως η λύση θα μπορούσε να δοθεί από μία... ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΗ κυβέρνηση!». Παραθέτουν αποσπάσματα τοποθέτησής του όπου μεταξύ άλλων αναφέρει πως «το επιχείρημα (...) ότι ακόμη και η υπόνοια εξόδου από το ευρώ θα δημιουργούσε άτακτη φυγή κεφαλαίων και bank runs δεν ισχύει σε αυτή την περίπτωση: Οι τράπεζες της Κύπρου είναι κλειστές και έχουν επιβληθεί περιορισμοί κεφαλαίων. Οπότε, εάν ήμουν δικτάτορας, θα επέκτεινα την τραπεζική αργία τόσο, ώστε να μπορέσω να προετοιμάσω τη χώρα για το νέο νόμισμα». Χαίρονται λοιπόν οι χρυσαυγίτες ότι «τι άραγε μπορούν να απαντήσουν οι υπερασπιστές του κοινοβουλευτισμού που με σαφήνεια μη επιδεχόμενη αμφισβήτησης ο διαπρεπής Νομπελίστας οικονομολόγος δηλώνει πως την ιδανική λύση για τον ίδιο θα μπορούσε να δώσει ΜΟΝΟ αν κάποιος ήταν δικτάτορας; Δηλαδή θέλει να μας πει, αν λειτουργούσε απαλλαγμένος από τη δουλεία του ψηφοσυλλεκτικού και ψηφοθηρικού κυνηγιού;».
Πρώτον, οι χρυσαυγίτες όπως και οι άλλοι αστοί επιδίδονται ακριβώς σε αυτό, σε ψηφοθηρία. Γι' αυτό, π.χ., κλαίνε τάχα για τις απολύσεις που φέρνουν τρόικα και συγκυβέρνηση ενώ από την άλλη ζητούν απολύσεις στο Δημόσιο, δήθεν οδύρονται για όσα συμβαίνουν στην Κύπρο ενώ παραμύθιαζαν το λαό παπαγαλίζοντας διάφορα για «νέες συμμαχίες», για «στροφή οικονομική και πολιτική προς τη Ρωσία», έταζαν τον ορυκτό πλούτο Ελλάδας και Κύπρου στα ρωσικά μονοπώλια μέχρι να εισπράξουν από την ιμπεριαλιστική Μόσχα ένα «όχι» στο πλαίσιο των δικών της υπολογισμών και ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Δεύτερον, οι χρυσαυγίτες και άλλοι αστοί, ακόμα και πολυδιαφημισμένοι παράγοντες του αστικού κόσμου ενδεδυμένοι μάλιστα ακαδημαϊκή προβιά, κανένα πρόβλημα δεν έχουν να προπαγανδίσουν τέτοιες «λύσεις», να βάλουν τους λαούς στο γύψο καταργώντας δημοκρατικά δικαιώματα και λαϊκές ελευθερίες, προκειμένου μονοπώλια, τραπεζίτες, μεγαλοκαρχαρίες να διασφαλίσουν την παραπέρα κερδοφορία τους. Γι' αυτό μονόδρομος για το λαό, προσπερνώντας τους, τα κούφια λόγια για «δημοκρατικά τόξα» κ.λπ., καταγγέλλοντάς τους ανοιχτά και απομονώνοντάς τους, είναι να εντείνει την πάλη του, να ανοίξει δρόμο για τη δική του λαϊκή εξουσία και οικονομία, παραμερίζοντας τραμπούκους του συστήματος και λοιπούς στυλοβάτες του.

Δε χωράει παρανόηση


Δε χωράει παρανόηση
Από την πρώτη στιγμή των μνημονίων, πριν από τις εκλογές, μετά τις εκλογές, τώρα με αφορμή τις εξελίξεις στην Κύπρο, αρκετοί μιλούν για «ειδικές συνθήκες» τις οποίες διέρχεται η Ελλάδα.
Λόγω αυτών των «ειδικών συνθηκών», λένε, πρέπει να καθοριστεί και να επανακαθοριστεί η στάση των κομμάτων τόσο απέναντι στα πράγματα, όσο και στις μεταξύ τους σχέσεις.
Το παιχνίδι αυτό παίχτηκε σε μεγάλο βαθμό από το ΣΥΡΙΖΑ, που προεκλογικά (και όχι μόνο) καταδημαγώγησε με τα περί «συνεργασίας με το ΚΚΕ», για να καταλήξει μετεκλογικά να οικοδομεί «κοινό τόπο» με τους Ανεξάρτητους Ελληνες, τον Ομπάμα και τους καπιταλιστές - «επενδυτές» (πλην «Πειρατών»...).
Αλλά ας δούμε ποιες είναι αυτές οι «ειδικές συνθήκες» και τι πραγματικά επιβεβαιώνουν:
*
Διαπίστωση πρώτη: Η βαρβαρότητα που με μνημόνια ή χωρίς μνημόνια εξαπλώνεται στην Ευρώπη και στον κόσμο, είναι το αποτέλεσμα της κρίσης.
Αλλά αυτή η κρίση έχει όνομα, έχει αιτία και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά: Πρόκειται για βαθιά και παρατεταμένη
καπιταλιστική κρίση.
Η πρώτη και κύρια, λοιπόν, «ειδική συνθήκη» που επικρατεί και στην Ελλάδα είναι αυτή ακριβώς: Η κρίση του καπιταλισμού.
Το συμπέρασμα, επομένως, που προκύπτει από τούτη την κομβική διαπίστωση δεν είναι τίποτα λιγότερο από την εξής αλήθεια:
Είναι αυτή ακριβώς η κρίση και ο χαρακτήρας της - ο καπιταλιστικός χαρακτήρας της κρίσης -
είναι ακριβώς αυτή η «ειδική συνθήκη»
που αναδεικνύει - και μάλιστα με απόλυτο τρόπο - ότι
η βαρβαρότητα, η αγριότητα, ο μισανθρωπισμός, η εκμετάλλευση, η καταπίεση, η ανελευθερία και κάθε λογής έκφρασή τους, όπως τη βιώνουμε και στην Ελλάδα, δεν αποτελούν παρά τυπική έκφραση και εκδήλωση της λειτουργίας ενός συστήματος - του καπιταλιστικού συστήματος - που όποτε φτάνει στα όριά του (και οι κρίσεις δεν είναι παρά η αποτύπωση των ορίων αυτού του συστήματος)
προσπαθεί να αναγεννηθεί μέσα από τη λαϊκή καταστροφή. Μέσα από τον κοινωνικό αφανισμό. Βυθίζοντας σε ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή και επιβάλλοντας ακόμα μεγαλύτερη λεηλασία στα ίδια του τα θύματα (εργάτες, αγρότες, μικρομεσαία στρώματα κλπ.).
*
Διαπίστωση δεύτερη: Επειδή ακριβώς όσα βιώνει ο ελληνικός λαός δεν είναι παρά οι συνέπειες της ομηρίας του στα δεσμά της κεφαλαιοκρατικής κυριαρχίας, εκείνο που προκύπτει, ειδικά μέσα σε συνθήκες κρίσης αυτού του συστήματος όπου εξουσιάζουν τα μονοπώλια, είναι ότι:
Χωρίς την προοπτική της εξόδου και της ανατροπής αυτού του συστήματος,
καμία «βελτίωση»,
καμία «καλυτέρευση» και, πολύ περισσότερο,
καμία «λύση» στα προβλήματα του εργαζόμενου, καμία «λύση» στα προβλήματα του λαού, δεν μπορεί να υπάρξει.
Να λοιπόν που μέσα σε αυτές τις συνθήκες
- και λόγω αυτών ακριβώς των «ειδικών συνθηκών» -
τα λόγια του Λένιν απέναντι σε όσους υπόσχονται «βελτιώσεις» χωρίς, όμως, να σταματούν τους τεμενάδες στο καθεστώς που βαλτώνει το λαό, οι διαπιστώσεις του μπολσεβίκου ηγέτη ότι
«σε συνθήκες διατήρησης του καπιταλισμού οι μεταρρυθμίσεις δεν μπορούν να είναι ούτε σταθερές ούτε σοβαρές» και ότι οι εργαζόμενοι έχουν κάθε λόγο να «παλεύουν για βελτιώσεις για να συνεχίσουν πιο επίμονη πάλη ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά»,
ισχύουν χίλιες φορές.
*
Διαπίστωση τρίτη: Ο «φιλολαϊκός», ο «φιλεργατικός», ο «προοδευτικός», ο «αριστερός» λόγος του κάθε πολιτικού υποκειμένου, του κάθε κόμματος, κρίνεται με βάση την εξής λυδία λίθο:
Τα όσα λέει, τα όσα ισχυρίζεται, τα όσα επαγγέλλεται, τα όσα υπόσχεται, τα όσα διακηρύσσει, και κυρίως τα όσα εννοεί, προσδιορίζονται, αποκαλύπτονται, από ένα πράγμα:
Από το «πού» λέει ότι θα γίνουν αυτά και εκείνα που υπόσχεται.
Θα γίνουν εντός ή εκτός του καπιταλισμού των κρίσεων, της αντιλαϊκής «ανάπτυξης» και της βαρβαρότητας; Θα γίνουν με ρήξη ή με... «διαπραγμάτευση» με το σύστημα της βαρβαρότητας; Θα γίνουν εντός ή εκτός των μηχανισμών της βαρβαρότητας (π.χ. ΕΕ); Θα γίνουν εντός ή εκτός των κανόνων λειτουργίας ενός συστήματος που έχει οικοδομηθεί και λειτουργεί πάνω στο έδαφος της βαρβαρότητας (π.χ. ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, μονοπώλια, εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο κλπ.);
***
Αυτά είναι τα κριτήρια με βάση τα οποία προκύπτει
- και προκύπτει με τρόπο αλάνθαστο -
το πόσο «φιλολαϊκός», «φιλεργατικός», «αριστερός»
ή το πόσο δημαγωγικός, οπορτουνιστικός και απατηλός
είναι ο λόγος εκείνου που τάζει «λύση», όχι έξω, αλλά μέσα στο σύστημα.
Μέσα, δηλαδή, σε εκείνο ακριβώς το σύστημα, μέσα σε εκείνους ακριβώς τους οργανισμούς και τους μηχανισμούς του, που δημιουργούν το πρόβλημα!
***
Αυτό είναι το κριτήριο με το οποίο πρέπει να ζυγιστούν όσοι εμφανίζονται σαν «σωτήρες» (και ενίοτε σαν «αριστεροί σωτήρες», όπως ο ΣΥΡΙΖΑ).
Ετσι πρέπει να κριθούν αυτοί που καταγγέλλουν τάχα την Κόλαση, όμως όχι για να καταργήσουν την Κόλαση, αλλά για να υποσχεθούν ότι άμα «διαπραγματευτούν» αυτοί με τους «διαβόλους», τότε ο λαός θα έχει να... ελπίζει, σε τι; Σε μια «καλύτερη θέση» - (πού;) - μέσα στο καζάνι της Κόλασης!
Ομως το ζήτημα δεν είναι η «διαχείριση» της Κόλασης. Δεν είναι μια «καλύτερη» θέση στην Κόλαση. Εδώ δε χωράει καμία παρανόηση: Τέτοια «καλή» θέση δεν υπάρχει. Το ζήτημα, που τίθεται επιτακτικά, το υπερώριμο αίτημα του καιρού μας, είναι η κατάργηση της Κόλασης!
Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να κινείται ο αγώνας του λαού, που για να είναι νικηφόρος απαιτείται η συμμαχία των «κολασμένων» απέναντι στους εκμεταλλευτές τους. Η συμμαχία του λαού. Η κοινωνική συμμαχία των καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων, η κοινωνική συμμαχία από τα κάτω. Μια συμμαχία που όχι μόνο αρνείται, όχι μόνο αποκαλύπτει, αλλά και ακυρώνει τις πολιτικές συμμαχίες από τα πάνω, τα κομπρεμί, τη δημαγωγία, όσων θέλουν, ξεκάθαρα, να διατηρήσουν την Ελλάδα εντός και επί τ' αυτά του κεφαλαιοκρατικού κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού μοντέλου, για να γίνουν αυτοί «χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη».
Αυτή η συμμαχία, η κοινωνική συμμαχία, η λαϊκή συμμαχία, είναι μονόδρομος, ειδικά σήμερα.
Σήμερα που - και λόγω των «ειδικών συνθηκών» της κρίσης του καπιταλισμού - τα πάντα «φωνάζουν» υπέρ της ανατροπής του καπιταλισμού. Υπέρ της ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων. Υπέρ του σοσιαλισμού.

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Προσοχή στα σενάρια


Προσοχή στα σενάρια
Τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει το σύστημα και η αδυναμία των εκπροσώπων του να ελέγξουν την κρίση, κύρια η αδυναμία τους να αντιληφθούν ότι οι οικονομικές κρίσεις στον καπιταλισμό είναι σύμφυτες με τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα των σχέσεων παραγωγής, οδηγεί ακόμα και κάποια στηρίγματα ή απολογητές του ίδιου του συστήματος, να διατυπώνουν «προβληματισμούς», που κατ' αρχήν φαίνονται ότι αμφισβητούν στρατηγικού χαρακτήρα επιλογές της άρχουσας τάξης. Σε αυτά ακριβώς τα πλαίσια, τον τελευταίο καιρό, εμφανίζονται φωνές που, φραστικά, δείχνουν ότι καλλιεργούν ένα είδος σκεπτικισμού, γύρω από τις σχέσεις της χώρας με την ΕΕ. Επιπλέον, εκπρόσωποι συγκεκριμένων επιχειρηματικών ομάδων, σχεδόν ανοιχτά λένε ότι εκτός ευρώ η αντιμετώπιση της κρίσης θα ήταν πιο αποτελεσματική.
Είναι ολοφάνερο ότι τέτοιου είδους προσεγγίσεις δεν έχουν κάτι κοινό με τα συμφέροντα των εργαζομένων. Δεν έχουν και δεν μπορούν να αποκτήσουν κανένα σημείο τομής - συνάντησης, με τους αγώνες των εργαζομένων να αντιμετωπίσουν τα δεινά που προκαλεί στα λαϊκά στρώματα η καπιταλιστική κρίση. Σε αυτό δεν πρέπει να υπάρχει η παραμικρή παρανόηση, ειδικά όταν αφορά ζητήματα που, λόγω του χαρακτήρα τους μπορεί να δημιουργήσουν ψευτοδιλήμματα, ακόμα και ανάμεσα στους εργαζόμενους. Για παράδειγμα, η οποιαδήποτε αλλαγή στις σχέσεις Ελλάδας - ΕΕ με πρωτοβουλία μερίδας της πλουτοκρατίας και με στόχο να καρπωθούν οι ντόπιοι επιχειρηματίες μεγαλύτερα κέρδη σε σχέση με τους εταίρους τους στην ΕΕ, μπορεί να ρυθμίζει (είτε προσωρινά, είτε μόνιμα) μια κόντρα αντικρουόμενων συμφερόντων, σε τίποτα όμως δε βελτιώνει τη θέση των εργαζομένων στην κοινωνία. Ανάλογα με τις συνθήκες, μπορεί να την κάνει και χειρότερη.
Το βέβαιον είναι ότι όσο η εξουσία θα βρίσκεται στα χέρια της οικονομικής ολιγαρχίας, κάθε της επιλογή, κάθε επιλογή, δηλαδή, που θα αποβλέπει στην αύξηση των επιχειρηματικών κερδών, θα είναι επιλογή επιζήμια και καταστροφική για τα λαϊκά στρώματα, αφού τα κέρδη των ολίγων, πάντα ήταν και πάντα θα είναι, ταυτόσημα με τη φτώχεια και την ανέχεια των πολλών. Αυτό δεν αλλάζει, είτε μέσα στην ΕΕ, είτε έξω από αυτή, όταν την οικονομία και την εξουσία την έχει το κεφάλαιο. Είτε με ευρώ, είτε με οποιοδήποτε άλλο νόμισμα. Αν η εξουσία και μαζί της τα μέσα παραγωγής ανήκουν στα ίδια χέρια, στα χέρια των εκμεταλλευτών, θα συνεχίσει η λιτότητα, το συνεχώς υποβαθμιζόμενο βιωτικό επίπεδο, οι δυσκολίες των εργατικών οικογενειών να τα φέρουν βόλτα.
Υπάρχει, βέβαια, ο άλλος δρόμος, η ριζικά διαφορετική προοπτική για το λαό. Η πρόταση που κάνει το ΚΚΕ στους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα, που πρώτα και κύρια οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι ΑΥΤΟΙ που είναι οι παραγωγοί του πλούτου της κοινωνίας, ΑΥΤΟΙ είναι που διαθέτουν δύναμη και μπορούν να καθορίσουν τις εξελίξεις, μέσα από την αγωνιστική τους συσπείρωση στη Λαϊκή Συμμαχία. Για την αντίσταση στη βαρβαρότητα του κεφαλαίου και την ανατροπή της εξουσίας του, για την άλλη ανάπτυξη. Με τέτοιους όρους θα συνεχίσουμε να παλεύουμε για την αποδέσμευση από την ΕΕ, προς αυτήν την κατεύθυνση θα επιβάλουμε τη μονομερή διαγραφή του χρέους. Επιλογές που θα φτουρήσουν, προς όφελος του λαού, αφού θα γίνουν στα πλαίσια της πολιτικής των κοινωνικοποιήσεων των μεγάλων παραγωγικών μονάδων, οι οποίες πλέον θα δουλεύουν έχοντας στόχο να καλύπτουν τις συνεχώς αυξανόμενες ανάγκες του λαού.

TOP READ