ΚΕΡΚΥΡΑ-Συμβολική κατάληψη στο υποκατάστημα του ΙΚΑ στην Κέρκυρα

Συμβολική κατάληψη στο υποκατάστημα του ΙΚΑ στην Κέρκυρα

πραγματοποίησαν τα ταξικά σωματεία και οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στους συνταξιούχους

από νωρίς το πρωί την Τρίτη 12 Γενάρη.

Η κατάληψη αυτή αποτελεί δράση στα πλαίσια της προετοιμασίας για την

απεργιακή απάντηση απέναντι στους σχεδιασμούς της κυβέρνησης για διάλυση του

ασφαλιστικού. Στη διάρκεια της κινητοποίησης έγιναν συζητήσεις με τους εργαζόμενους

στο ΙΚΑ ενώ μοιράστηκαν ανακοινώσεις με το κάλεσμα του ΠΑΜΕ στα μαγαζιά και τις

υπηρεσίες της περιοχής.

Όσα στοιχεία και αν κατασκευάσουν για να περάσει αναίμακτα το κυβερνητικό

σχέδιο, ότι τερτίπια και αν χρησιμοποιούν, η αλήθεια είναι μια: Ότι η κυβερνητική

πρόταση πατώντας πάνω στους νόμους ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. (Λοβέρδου – Κουτρουμάνη –

Βρούτση), δίνει συντριπτικό πλήγμα στις συντάξεις, στις κοινωνικές παροχές, στην

πρόνοια. Φέρνουν «γρήγορο θάνατο» για το ασφαλιστικό, χτυπούν συνολικά τις κύριες

και επικουρικές συντάξεις με μειώσεις ως 30% για τους νυν και μελλοντικούς

συνταξιούχους, τσακίζουν το ΕΚΑΣ μέχρι την οριστική κατάργησή του το 2019,

εκμηδενίζουν τις επικουρικές συντάξεις, φέρνουν νέες μειώσεις στις αναπηρικές

συντάξεις, τσακίζουν τα προνοιακά επιδόματα. 

Όσα ο εργαζόμενος λαός με τους αγώνες και τις απεργίες του πέταξε από το

παράθυρο τα προηγούμενα χρόνια, τα φέρνουν από τη μπροστινή πόρτα υπό το μανδύα

της ισότητας και της δικαιοσύνης. 

Καλούμε τους εργαζόμενους να μη σκύψουν το κεφάλι, να μη συμβιβαστούν με

τα ελάχιστα, να απαντήσουν αγωνιστικά στα κυβερνητικά ψέματα και στην άθλια

προπαγάνδα της κυβέρνησης και των παπαγάλων της. Να δυναμώσουν οι αγώνες σε

κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς, να αποτρέψουμε το νέο έγκλημα.

Όλοι στην προετοιμασία της απεργίας την ημέρα που το αντιασφαλιστικό

νομοσχέδιο θα πάει στη Βουλή. 

Μια ιστορία για τα αποθεματικά των ταμείων

 Μια ιστορία για τα αποθεματικά των ταμείων

Μιας και τις τελευταίες μέρες το ασφαλιστικό βρίσκεται στην επικαιρότητα, κάθε ιστολόγιο που σέβεται τον εαυτό του επιβάλλεται να συνεισφέρει με τον τρόπο του στις σχετικές συζητήσεις. Το ίδιο θα κάνουμε κι εμείς εδώ. Μόνο που επειδή εμείς αρεσκόμαστε στην ιστορία, θα μεταφέρουμε τον αναγνώστη στο παρελθόν. Όχι πολύ μακρυά αλλά όχι και τόσο κοντά. Ας πούμε, κάπου εκεί γύρω στην αλλαγή τής χιλιετίας. Τότε, δηλαδή, που ετοιμαζόμασταν να μπούμε στο ευρώ ή, όπως το λένε οι πιο μορφωμένοι, τότε που, μεσ' στην τρελή χαρά, ετοιμαζόμασταν να ενταχθούμε στην ΟΝΕ (Οικονομική & Νομισματική Ένωση).

Εκείνη την εποχή, λοιπόν, τα αποθεματικά κεφάλαια των ασφαλιστικών ταμείων τής χώρας ήσαν κατατεθειμένα στην Τράπεζα της Ελλάδος και ανέρχονταν σε μεγάλα ύψη. Μετά το καζίκι που είχαν πάθει οι διοικητές τους (και μαζί μ' αυτούς και οι διοικητές πολλών δημόσιων οργανισμών και εταιρειών) μια δεκαετία πρωτύτερα με την Τράπεζα Κρήτης (τότε που έτρεχαν για να ξεμπλέξουν με την δικαιοσύνη, κατηγορούμενοι ότι έκαναν αβάντες στον Κοσκωτά), οι διοικήσεις των ταμείων είχαν γίνει εξαιρετικά επιφυλακτικές και προτιμούσαν την ασφαλή επιλογή τής Τράπεζας της Ελλάδος αντί για άλλες, υψηλότερης απόδοσης αλλά και υψηλότερου ρίσκου τοποθετήσεις. Βέβαια, το επιτόκιο που απολάμβαναν ήταν ιδιαίτερα χαμηλό, όμως είχαν το κεφάλι τους ήσυχο.

"Καθημερινή", 19/2/1998. Πέντε τρισ. δραχμές (κάπου 15 δισ. ευρώ) στο μάτι, από τότε.

Τότε ήταν που η κυβέρνηση Σημίτη έβαλε στο παιχνίδι την -γνωστή μας και μη εξαιρετέα- επενδυτική τράπεζα Goldman Sachs. Ήταν το 1999 όταν η κυβέρνηση ανέθεσε με σύμβαση έργου στην Goldman Sachs να ετοιμάσει το οικονομικό και νομοθετικό πλαίσιο για την προσαρμογή τής αγοράς ομολόγων και την εναρμόνισή της προς τους κανόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κάτι που ήταν προαπαιτούμενο για την εισδοχή τής χώρας στην ΟΝΕ. Στα πλαίσια της "δουλειάς" της, η τράπεζα πούλησε αρκετές φορές στο ελληνικό δημόσιο κάποια χρηματοπιστωτικά προϊόντα, που είχαν ως στόχο να κρύψουν ελλείμματα και χρέη ώστε η χώρα να πιάσει τα όρια που προβλέπονταν από τις συμφωνίες του Μάαστριχτ και της Λισαβόνας. Το πιο χοντρό παιχνίδι που έκανε τότε η κυβέρνηση Σημίτη με την Goldman Sachs ήταν ένα swap 2,8 δισ., για το οποίο ίσως μιλήσουμε αναλυτικώτερα κάποια στιγμή στο μέλλον.

Παρένθεση. Στην "Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού (80. Η "δημιουργική λογιστική") είχαμε εξηγήσει με απλά λόγια πώς εξαφανίζεται λογιστικά ένα τμήμα χρέους για κάμποσα χρόνια. Εκτός απ' αυτά τα τερτίπια, όμως, τόσο η Goldman Sachs όσο και άλλες μεγάλες επενδυτικές τράπεζες (JPMorgan, Citibank κλπ) εφάρμοζαν ευρέως ένα άλλο κόλπο (με το αζημίωτο, φυσικά): λίγες ώρες πριν την πρωτοχρονιά, δάνειζαν για μια μέρα τεράστια ποσά στις κυβερνήσεις σχεδόν όλων των ευρωπαϊκών χωρών. Έτσι, οι εν λόγω χώρες κατέγραφαν πολύ μικρότερο έλλειμμα στο τέλος της χρονιάς. Το ξαναλέω και το υπογραμμίζω: αυτά τα έκαναν όλες οι χώρες της Ευρώπης για να πιάσουν τα κριτήρια ελλειμμάτων και χρεών κι όχι μόνο η Ελλάδα. Κατανοητό; Κλείνει η παρένθεση.

Το πρόβλημα είναι ότι η Goldman Sachs γνώριζε τις πραγματικές δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας. Θα ήταν βλακώδες, λοιπόν, αν δεν φρόντιζε να μετατρέψει σε κέρδος αυτή την γνώση (*). Για να τα καταφέρει, εισηγήθηκε δυο πράγματα, τα οποία έγιναν δεκτά και κυρώθηκαν με νόμο. Πρώτον, στο εξής οι ελληνικές κυβερνήσεις θα έπρεπε να επιλέγουν δανειστή επιλέγοντας αποκλειστικά από μια συγκεκριμένη λίστα 22 χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων ή από το ΔΝΤ. Δεύτερον, αποσυνδεόταν η σύναψη ασφάλισης ομολόγων από την κατοχή τους.

Να εξηγήσουμε λίγο καλύτερα αυτό το τελευταίο. Μέχρι τότε, οι κάτοχοι των ομολόγων σύναπταν ασφαλιστήρια συμβόλαια, ώστε να μη χάσουν αβγά και πασχάλια σε περίπτωση που τα ομόλογα που είχαν αγοράσει έπαιρναν τον κατήφορο. Αυτά τα συμβόλαια, δηλαδή, εξασφάλιζαν τον επενδυτή των ομολόγων. Με την νέα ρύθμιση, θα μπορούσαν ακόμη κι αυτοί που δεν είχαν αγοράσει ομόλογα, να συνάψουν ασφαλιστήρια συμβόλαια, ποντάροντας στην πιθανότητα ότι ο εκδότης των ομολόγων θα δηλώσει αδυναμία πληρωμής στην λήξη τους. Φυσικά, σ' αυτή την περίπτωση δεν μιλάμε για εξαασφάλιση αλλά για τζόγο. Αυτά τα συμβόλαια είναι τα γνωστά μας CDS (Credit Default Swaps).

Δηλητηριώδης Κυρ

Από δω και πέρα τα πράγματα ήσαν απλά για τους κερδοσκόπους τής Goldman Sachs. Πρώτα-πρώτα, φρόντισαν να εκδοθούν ομόλογα επί ομολόγων, κατά κύριο λόγο με την κάλυψη των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων. Πρωτεργάτης σ' αυτή την διαδικασία ήταν η Τράπεζα της Ελλάδος, της οποίας -εντελώς συμπτωματικά- η Goldman Sachs αποτελεί βασικό μέτοχο. Κι όταν όλο αυτό το χρήμα βγήκε στον αέρα, οι κερδοσκόποι άρχισαν να "σορτάρουν" αυτά τα ομόλογα, δηλαδή άρχισαν να στοιχηματίζουν ότι στο μέλλον η αξία τους θα έπεφτε. Τα στοιχήματα παίζονταν στην αγορά παραγώγων τού Λονδίνου σε δυο ταμπλώ: στην εκτίναξη των επιτοκίων (τα γνωστά μας spread) και στην αύξηση της αξίας των CDS. Το παιχνίδι με τα ελληνικά ομόλογα κράτησε σχεδόν τρία χρόνια (2005-2007). Μόλις τελείωσε, άφησε πίσω του όχι μόνο τα σχεδόν κατεστραμμένα ασφαλιστικά ταμεία αλλά και μια εθνική οικονομία να τρίζει συθέμελα. Όταν λίγο αργότερα θα ξεσπούσε η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, αυτή η οικονομία θα σωριαζόταν σε συντρίμμια.

------------------------------ 

(*) Για την δράση της Goldman Sachs στην χώρα μας, διαβάστε και το αποκαλυπτικό άρθρο τού Ρόμπερτ Ράιχ "How Goldman Sachs Profited from the Greek Debt Crisis", όπου θα δείτε και μερικά ενδιαφέροντα ονόματα. Δείτε, επίσης, το άρθρο των Άρμιταζ & Τσου στον Independent "Greek debt crisis: Goldman Sachs could be sued for helping hide debts when it joined euro" (και τα δυο κείμενα στα αγγλικά).

Η απόφαση για την εργατική τάξη

 Η απόφαση για την εργατική τάξη

Η κε του μπλοκ αντιγράφει κάποια επιλεγμένα αποσπάσματα, με ειδικό ενδιαφέρον κατά τη γνώμη μου, από την απόφαση της ευρείας ολομέλειας της κετουκε για το εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα και την κομματική οικοδόμηση, με κάποια λιγοστά σχόλια και χωρίς ιδιαίτερες αξιολογικές κρίσεις (αν και η επιλογή αποσπασμάτων αποτελεί από μόνη της μια έμμεση μορφή αξιολόγησης).

Είναι ενδιαφέρουσα καταρχάς η εκτίμηση πως «διευρύνθηκαν οι γραμμές της εργατικής τάξης με νέα τμήματα από κατεστραμμένα μεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού» ενώ «περισσότερα τμήματα μεσαίων στρωμάτων προσεγγίζουν την εργατική τάξη (κι) αυξάνονται οι μισοπρολετάριοι». Αυτή η εξέλιξη όμως συνδέεται με νέα τμήματά της που είτε είναι άπειρα είτε έχουν μικροαστικές αντιλήψεις.

Η απόφαση αναγνωρίζει πως από το κόμμα υπήρχε μια σχετική θεωρητική πρόβλεψη για τα όρια της καπιταλιστικής ανάπτυξης, την επερχόμενη κρίση (…) και μια ορισμένη προετοιμασία των κομματικών δυνάμεων για πιο δυναμικούς αγώνες και οξυμένη ταξική πάλη, καθώς είχαμε να αντιμετωπίσουμε στρατηγικής σημασία για το σύστημα μέτρα που δεν ήταν συνηθισμένα μέτρα λιτότητας. Παράλληλα όμως πρέπει να εξετάσουμε καλύτερα και τη δική μας δουλειά και να προβληματιστούμε, αν θα μπορούσαμε να είχαμε πιο ουσιαστικά αποτελέσματα στην κομματική οικοδόμηση και στο συσχετισμό μέσα στο κίνημα. Αν μπορούσαν οι αγώνες να βάλουν επιπλέον εμπόδια στην υλοποίηση της αντιλαϊκής επίθεσης. Χρειάζεται, γι' αυτό, να εμβαθύνουμε περισσότερο στις βασικές αιτίες αυτών των δυσκολιών και να δούμε πιο προσεκτικά τις δικές μας αδυναμίες και καθυστερήσεις:

Σε σχέση με τις υποκειμενικές αδυναμίες σημειώνεται σε κάποιο σημείο πως μολονότι σε προηγούμενες συλλογικές διαδικασίες (Πανελλαδική Συνδιάσκεψη «για τη δουλειά του Κόμματος στην εργατική τάξη και το συνδικαλιστικό κίνημα», 19ο Συνέδριο) έχουν συζητηθεί και ξεκαθαριστεί αρκετά ζητήματα για τη δουλειά στο μαζικό κίνημα, συνεχίζουν να εκδηλώνονται μια σειρά προβλήματα, συγχύσεις ή να επανέρχονται ζητήματα που υποτίθεται ότι είναι θεωρητικά λυμένα κι έτσι δημιουργούνται δυσκολίες στη δράση μας. Αναγνωρίζεται βέβαια ότι οι σχέσεις Κόμματος-Συνδικάτων ιστορικά δεν ήταν ποτέ ένα απλό και εύκολο ζήτημα και τα σχετικά ζητήματα που προκύπτουν δεν πρέπει να απολυτοποιούνται και να τα προσεγγίζουμε στατικά.

Και πιο κάτω επισημαίνεται πως «τα πιο σοβαρά προβλήματα έχουν τη ρίζα τους στο ότι δεν έχουμε ακόμα, αλλού περισσότερο και αλλού λιγότερο, απαλλαγεί από τις συνέπειες προηγούμενων προγραμματικών θέσεων κι αντιλήψεων και σε δυσκολίες αφομοίωσης του σύγχρονου Προγράμματος, της επαναστατικής στρατηγικής του Κόμματος, σε συνδυασμό φυσικά με τις σύνθετες εξελίξεις που έφεραν η κρίση, η όξυνση των αντιφάσεων του καπιταλιστικού συστήματος, η επεξεργασμένη στρατηγική του κεφαλαίου απέναντι στην εργατική τάξη και το κίνημά της».

Τις λαθεμένες αντιλήψεις τις βρίσκουμε κάθε μέρα μπροστά μας, επιδρούν και στις δυνάμεις μας. Είναι κυρίαρχη γραμμή σε όλες τις Ομοσπονδίες των πρώην ΔΕΚΟ (ΔΕΗ, ΟΤΕ), Πετρέλαια, Τράπεζες, Λιμάνια, ΟΤΑ, μεγάλα εργοστάσια και στους εργαζόμενους στη Δημόσια Διοίκηση, τις οποίες συστηματικά υπερασπίζεται ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός και ο ρεφορμισμός - οπορτουνισμός.

Οι πάγιες απόψεις τους για την «ενότητα στο πρόβλημα», «περί μερικών αγώνων» εξελίσσονται, μετατρέπονται σήμερα σε υπεράσπιση της «δημόσιας περιουσίας» απέναντι στις «ιδιωτικοποιήσεις», της «παραγωγικής ανασυγκρότησης», της «ρύθμισης του χρέους», της «εθνικοποίησης των τραπεζών», του «δικού μας εργοδότη», κ.ά.

Στις αντικειμενικές δυσκολίες συπεριλαμβάνεται ο σχεδιασμός και οι παρεμβάσεις των διάφορων ρεφορμιστικών και οπορτουνιστικών δυνάμεων, που ο βασικός τους πυρήνας αποτελείται, από πρώην μέλη και στελέχη του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ που βρίσκονται στη ΛΑΕ, στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στον Εργατικό Αγώνα και αλλού και επιχειρούν να διαμορφώσουν ένα νέο ρεφορμιστικό - οπορτουνιστικό ρεύμα με επιφανειακή κριτική στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αλλά σε κοινό αντι- ΚΚΕ και αντι- ΠΑΜΕ μέτωπο, συχνά σε συνεργασία με τον κλασικό εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό στον οποίο ηγούνται ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΜΕΤΑ.

Καταλαβαίνω πολύ καλά τις δυσκολίες και τις συγχύσεις που μπορεί αντικειμενικά να προκαλούνται από την παρουσία και δράση πρώην κομματικών μελών σε ένα χώρο, νομίζω όμως πως η αναφορά στη γνωστή ιστοσελίδα, που δε διαθέτει την παραμικρή κοινωνική βάση-γείωση σε χώρους δουλειάς, τους δίνει δυσανάλογη με το μέγεθός τους σημασία και τους κάνει να αισθάνονται πιο ψηλοί από το μπόι τους, κατά τη λογική «ασχολούνται μαζί μου, άρα υπάρχω».

Σε άλλο σημείο, η απόφαση σημειώνει την ανάγκη για «πιο βαθιά ιδεολογική και πολιτική δουλειά, για να αποκαλύπτονται οι μηχανισμοί εκμετάλλευσης και κυρίως οι όροι για την κατάργησή τους», θεωρώντας πως «εδώ βρίσκεται η ουσία της πολιτικής πάλης, του συνδυασμού της οικονομικής με την πολιτική πάλη, της ενιαίας αντικαπιταλιστικής κατεύθυνσης και οργάνωσης του κινήματος που διεξάγεται από τους κομμουνιστές μέσα στις διαδικασίες του συνδικαλιστικού κινήματος. Εδώ είναι ο βασικός κρίκος σύνδεσης οικονομίας και πολιτικής και η ουσία της ενιαίας αντικαπιταλιστικής κατεύθυνσης και οργάνωσης του κινήματος».

Κι αναγνωρίζει πως «στις σημερινές συνθήκες, δεν είναι εύκολο να συσπειρώνονται σε αυτήν τη γραμμή σταθερά μεγάλες εργατικές μάζες. Αυτό θα γίνεται δυνατό με την οργάνωση της πάλης σε επίπεδο κλάδου και μέσα στα Σωματεία και τους τόπους δουλειάς (…) με την πρωτοπόρα δουλειά του Κόμματος, της ΚΝΕ, των οπαδών του Κόμματος…»

Η πολιτικοποίηση της πάλης και η αλλαγή συσχετισμού στο συνδικαλιστικό κίνημα, που είναι κρίσιμο ζήτημα για το δυνάμωμα της αντικαπιταλιστικής πάλης, απαιτούν πολύ συγκεκριμένη ενασχόληση και εκπαίδευση των στελεχών και μελών μας, ώστε να δρουν αποτελεσματικά, για να απεγκλωβίζονται δυνάμεις από την επιρροή της κυρίαρχης ιδεολογίας και πολιτικής, τις ρεφορμιστικές και οπορτουνιστικές απόψεις, από την επιρροή της εργοδοσίας και του κράτους, να διευκολύνεται η προσέλκυση στη συνδικαλιστική οργάνωση νέων δυνάμεων που σήμερα είναι μακριά από τα Συνδικάτα και την πάλη. Να υπηρετείται η συσπείρωση και ενότητα των γραμμών της εργατικής τάξης σε ταξική γραμμή πάλης, ώστε να κατανοείται μέσα από την πείρα η ανάγκη ρήξης με το κεφάλαιο και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις (ΕΕ, ΝΑΤΟ), με τις πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν το εκμεταλλευτικό σύστημα. Παλεύουμε για συσπείρωση κι ενότητα της εργατικής τάξης με κατεύθυνση την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, την οργάνωση της παραγωγής και της κοινωνίας με κοινωνική ιδιοκτησία, κεντρικό σχεδιασμό, με στόχο την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. Δεν είναι εύκολη αυτή η δουλειά, να δουλεύουμε δηλαδή αποτελεσματικά σε αυτήν την κατεύθυνση. Δε γίνεται με γενικά συνθήματα. Πατάμε πάνω στα προβλήματα, αναλύουμε και φωτίζουμε τις αιτίες τους και την κατεύθυνση της λύσης τους. Αποκαλύπτουμε την ταξική τους ρίζα και τα συμφέροντα που συγκρούονται, με βάση τις αναλύσεις του Κόμματος.

Σημαντικό στοιχείο είναι επίσης ο στόχος να οργανωθεί συντονισμένα και καλά σχεδιασμένα πανελλαδικής μορφής πρωτοβουλία συσπείρωσης και κινητοποίησης ανέργων, ένα πολύ δύσκολο στοίχημα, που χρειάζεται φαντασία κι ευελιξία, εκτός από την επιμονή και τη σκληρή δουλειά, για να κερδηθεί.

Προφανώς αυτά δε συμπυκνώνουν ούτε καν περιληπτικά το σύνολο των θέσεων και των ζητημάτων που θίγονται, και πιθανότατα το κάθε σημείο απαιτεί ξεχωριστή, ειδική επεξεργασία. Όμως μπαίνουν στη βάση του μπλοκ, ως αυτά που εγώ ξεχωρίζω, κι ως μια βάση (πιθανής) συζήτησης.

Πάγιο ζητούμενο η χειραγώγηση

Πάγιο ζητούμενο η χειραγώγηση

Αποκαλυπτικός ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Γ. Δραγασάκης, ομολογεί στη συνέντευξή του στην κυριακάτικη «Αυγή» πως η εξασφάλιση της συναίνεσης του λαού στην πολιτική που υλοποιούν αποτελεί «στοίχημα» το οποίο πρέπει να κερδίσουν, ώστε να υπηρετήσουν με επάρκεια το στόχο της ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας και θωράκισής της, όσο είναι δυνατόν, μπροστά στον κίνδυνο εκδήλωσης νέας κρίσης, που θα απαιτήσει νέα αντιλαϊκά μέτρα. Οπως αναφέρει, «οι παγκόσμιες εξελίξεις δείχνουν ότι η κρίση που ζούμε δεν έχει ξεπεραστεί. Αντίθετα, υπάρχουν κίνδυνοι αναζωπύρωσης. Για τον λόγο αυτόν, κεντρικός στόχος για το 2016 είναι η σταθεροποίηση και η ανάκαμψη της οικονομίας».
Ο υπουργός σημειώνει ότι η υλοποίηση ανατροπών, όπως «η ασφαλιστική μεταρρύθμιση», «απαιτεί την ενεργό συμμετοχή των εργαζομένων και τις ευρύτερες δυνατές συνεργασίες και συναινέσεις κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων σε όλη την πορεία της υλοποίησής της». Συνολικά, η κυβέρνηση αποζητά την πλήρη υποταγή του λαού σε όλα εκείνα τα μέτρα που έχει ανάγκη σήμερα το κεφάλαιο, παρουσιάζοντάς τα ως μέτρα προς όφελος «της κοινωνίας» γενικά, κρύβοντας το ταξικό τους περιεχόμενο.
Ο Γ. Δραγασάκης σημειώνει ότι η κυβέρνηση στοχεύει σε μια συμμαχία υπό την αιγίδα της αστικής τάξης και για το στόχο της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Οπως χαρακτηριστικά ανέφερε, «...από μία αντιμνημονιακή κοινωνική συμμαχία, πρέπει να περάσουμε σε μια κοινωνική συμμαχία, με στόχο τη μεταμνημονιακή Ελλάδα. Από συμμαχίες στη βάση της μηχανιστικής συνάθροισης δυσαρεσκειών, πρέπει να διαμορφώνουμε συμμαχίες με βάση την προοπτική που θέλουμε να δώσουμε στην κοινωνία και τη χώρα».
Θα μπορούσαμε να σημειώσουμε ότι η στάση των εργοδοτικών οργανώσεων, των εκπροσώπων του κεφαλαίου, απέναντι στο νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας τέτοιας προσπάθειας.
Αυτό, βεβαίως, που δεν λέει ο Γ. Δραγασάκης είναι η απαίτηση οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα να συμφωνήσουν να δεχτούν τη συνέχιση της σφαγής τους, να υποταχθούν στα συμφέροντα του κεφαλαίου και ανώτερων μεσαίων στρωμάτων που μπορεί να είχαν πλήγματα απ' την κρίση, αλλά τώρα προσδοκούν απ' την καπιταλιστική ανάκαμψη βελτίωση, κάλυψη των απωλειών τους. Ολα αυτά, για τα οποία κομπάζει ο υπουργός π.χ. την «επιτυχή ανακεφαλαιοποίηση και την ομαλοποίηση των συνθηκών παροχής ρευστότητας από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που αναμένεται να γίνει μετά την πρώτη αξιολόγηση», τις «εξειδικευμένες δημόσιες πολιτικές» στήριξης των επενδύσεων, στόχο για τον οποίο «έχουν ήδη εξασφαλιστεί, για το 2016, 6,5 δισ. ευρώ, ποσό που δεν αποτελεί οροφή, αλλά τη βάση». Για το «νέο αναπτυξιακό νόμο», τα «ειδικά χρηματοδοτικά εργαλεία», τους πόρους του ΕΣΠΑ «με σκοπό την κάλυψη ειδικών χρηματοδοτικών αναγκών» επιχειρήσεων. Για τα «θεσμικά μέτρα» προς διευκόλυνση των ξένων επενδύσεων κ.λπ. Ολα αυτά προϋποθέτουν ένα περιβάλλον το οποίο συνθέτουν: Η περαιτέρω μείωση δαπανών που πηγαίνουν για κάλυψη στοιχειωδών κοινωνικών αναγκών (Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, Ασφάλιση κ.λπ.), φθηνή εργατική δύναμη, ένταση της εκμετάλλευσης, ιδιωτικοποιήσεις. Ολα αυτά δηλαδή που τσακίζουν τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.

Η ανωτερότητα του σοσιαλισμού

Η ανωτερότητα του σοσιαλισμού

Με αφορμή τα τελευταία αντιασφαλιστικά μέτρα που πλήττουν και τους μικρομεσαίους αγρότες, αλιεύσαμε από ένα εγχειρίδιο του 1988 («Από πρώτο χέρι») ορισμένα στοιχεία για την οργάνωση της αγροτικής παραγωγής στην πρώην Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία. Το εγχειρίδιο έχει ξεχωριστό κεφάλαιο με τον τίτλο «Κοινωνικά δικαιώματα και εξασφάλιση των αγροτών». Παρά τα προβλήματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και τις παραβιάσεις των νομοτελειών της στην ΕΣΣΔ και στις άλλες χώρες, ιδιαίτερα από τη δεκαετία του 1960 και μετά, η πραγματικότητα για το λαό στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες ήταν ασύγκριτα καλύτερη από τον καπιταλισμό, επιβεβαιώνοντας την ανωτερότητα του ενός συστήματος έναντι του άλλου, παρά τις αντεπαναστατικές ανατροπές που ακολούθησαν. Ετσι, κοινωνικοασφαλιστικά δικαιώματα που στον καπιταλισμό, ακόμα και στις πιο ανεπτυγμένες οικονομίες, είναι «άπιαστο όνειρο», για το λαό της ΓΛΔ και των άλλων χωρών όπου οικοδομούταν ο σοσιαλισμός, ήταν κατακτημένα και διευρύνονταν συνεχώς.

***

Ας δούμε πώς περιγράφει το εγχειρίδιο τα κοινωνικοασφαλιστικά δικαιώματα των αγροτών στη ΓΛΔ: «Ιδιαίτερη σημασία για τη ζωή στην ύπαιθρο έχει η κοινωνική εξασφάλιση των αγροτών. Ολα τα μέλη των συνεταιρισμών είναι στον ίδιο βαθμό ασφαλισμένα όπως όλοι οι εργαζόμενοι και καταβάλλουν γύρω στα 6% από το μισθό τους το μήνα σαν εισφορά κοινωνικής ασφάλισης. Η ιατρική περίθαλψη, τα φάρμακα, οι αναρρωτικές άδειες και η παραμονή στα νοσοκομεία είναι δωρεάν. Σε περίπτωση αρρώστιας, οι αγρότες παίρνουν επίδομα που ανέρχεται στα 90% του κατά μέσου όρου εισοδήματος για έξι εβδομάδες το χρόνο. Οταν ξεπεραστούν οι έξι εβδομάδες, παίρνουν επίδομα ανάλογα με την ασφάλισή τους. Οι αγρότες μπορούν να έχουν μια επικουρική ασφάλιση, όπως όλοι οι εργαζόμενοι στη ΓΛΔ, η οποία τους εξασφαλίζει από την έβδομη μέχρι και την 78η εβδομάδα ασθένειας ένα επίδομα μεταξύ 70 και 90% του κατά μέσο όρο εισοδήματός τους. Αν και τότε δεν αναρρώσει ο ασθενής, τότε θεωρείται ανάπηρος και παίρνει επίδομα αναπηρίας. Σε περίπτωση εργατικού ατυχήματος ή επαγγελματικής νόσου, πληρώνεται για όλο το διάστημα της ανάρρωσης ολόκληρος ο κατά μέσο όρο μισθός.

***

Ο πληθυσμός της υπαίθρου για την υγειονομική φροντίδα του έχει στη διάθεσή του αγροτικά ιατρεία, σταθμούς νοσοκόμων, αγροτικά πολυιατρεία και φυσικά όλα τα ιατρικά ιδρύματα των πόλεων. Για τους πιο ηλικιωμένους αγρότες εξασφαλίζεται επίσης η φροντίδα. Παλιά, οι ηλικιωμένοι αγρότες εξαρτιόνταν από τις οικονομίες τους ή από τα παιδιά τους. Αντίθετα, σήμερα παίρνουν, όπως όλοι οι εργαζόμενοι πολίτες στη ΓΛΔ, σύνταξη από το κράτος, όταν φτάσουν σε συντάξιμη ηλικία (για τις γυναίκες τα 60 και για τους άνδρες τα 65 χρόνια). Οποιος είναι επικουρικά ασφαλισμένος παίρνει υψηλότερη σύνταξη, γύρω στο 70% του κατά μέσο όρο μηνιαίου εισοδήματός του. Εκτός αυτού, πρώην μέλη των συνεταιρισμών παίρνουν επιπρόσθετη σύνταξη από το συνεταιρισμό, ανάλογα με τη διάρκεια της δουλειάς τους εκεί.

***

Και η άδεια είναι νομοθετικά εξασφαλισμένη για τους αγρότες. Ανάλογα με τη δουλειά τους, τα χρόνια που εργάζονται στο συνεταιρισμό, την ειδίκευσή τους και τη βάρδια στην οποία δουλεύουν, η άδεια κυμαίνεται μεταξύ 18 και 24 εργάσιμων ημερών το χρόνο. Από τον Ιανουάριο του 1988 δικαιούνται οι ηλικιωμένοι αγρότες (οι γυναίκες από 55 και οι άνδρες από 60 χρόνων), όπως και όλοι οι άλλοι εργαζόμενοι αυτών των ηλικιών, πέντε μέρες επιπλέον άδεια. Στη διάθεση των αγροτών τίθενται για την ξεκούρασή τους ιδρύματα διακοπών στις πιο όμορφες περιοχές της χώρας...».