Η επιστράτευση πρέπει να πετύχει

Η επιστράτευση πρέπει να πετύχει


 Posted  by 2310net 

≈ 2 σχόλια 


Η επιστράτευση έγινε μόδα. Η συνήθεια που έγινε λατρεία. Σε τέτοιο βαθμό που αφού άρχισε να γίνεται πριν ακόμα απεργήσουν οι εργαζόμενοι, όλα δείχνουν πως θα γίνει καθεστώς. Θα διορίζεσαι, και μαζί με τον διορισμό θα σου επιδίδουν και το χαρτί της επιστράτευσης εφ’ όρου ζωής. Η αλήθεια όμως είναι ότι χρειαζόμαστε μια γενικευμένη επιστράτευση που θα συνοδευτεί με μια καθολική επίταξη.

Να επιτάξουμε τα εργοστάσια που ανήκουν στους ιδιώτες. Να τα θέσουμε υπό την κυριαρχία μας, χωρίς να έχουμε πάνω από το κεφάλι μας τα παράσιτα που ζουν από το αίμα μας.

Να επιτάξουμε τα εκατοντάδες δημόσια κτίρια. Να τα δώσουμε σε όσους είναι άστεγοι, υπέστησαν εξώσεις, στοιβάζονται σε σπίτια-σπιρτόκουτα, ζουν χωρίς ρεύμα και νερό.

Να επιτάξουμε τα δημόσια οχήματα που σκουριάζουν στις αποθήκες. Να τα δώσουμε στους εργαζόμενους που διανύουν δεκάδες χιλιόμετρα για να πάνε στη δουλειά τους.

Να επιτάξουμε τους τόνους τροφίμων που ακριβοπληρώνουμε στα σούπερ μάρκετ και στους διάφορους μεσάζοντες και να τα μοιράσουμε στον λαό για να καλύψει τις διατροφικές του ανάγκες.

Να επιτάξουμε τα δωμάτια των ξενοδοχείων ώστε όλοι μας να μπορούμε να πάμε διακοπές όταν θέλουμε, όπου θέλουμε χωρίς να πληρώνουμε κανέναν «επενδυτή» ξενοδόχο.

Να επιτάξουμε τον εξοπλισμό των ιδιωτικών καναλιών και να προβάλλουμε από τις συχνότητές τους ταινίες, ντοκιμαντέρ, σοβαρές εκπομπές και ό,τι άλλο μπορεί να ανεβάσει το πνευματικό επίπεδο ενός λαού που έχει εθιστεί στα μεσημεριανά και στα τούρκικα σίριαλ.

Να επιτάξουμε τα νοσοκομεία που ρημάζουν από τον «υγιή» ανταγωνισμό δημόσιων και ιδιωτικών και να εξασφαλίσουμε ελεύθερη πρόσβαση σε κάθε άνθρωπο, χωρίς να υπολογίζουμε το χρώμα στο δέρμα του ή το κόστος της κάθε εξέτασης.

Να επιτάξουμε τον πλούτο που παράγεται σε κάθε γωνιά αυτής της χώρας και να τον αξιοποιήσουμε προς όφελος αυτών που τον παράγουν, χωρίς να καταστρέφουμε το περιβάλλον για μια «επένδυση» φιάσκο.

Να επιτάξουμε τις τράπεζες και να πάρουμε τα δισεκατομμύρια που καταλήγουν στις τσέπες των ιδιοκτητών τους για να τα κάνουμε έργα υπέρ των μέχρι σήμερα φτωχών.

Να επιτάξουμε κάθε ιδιωτικό μέσο παραγωγής. Έτσι κι αλλιώς δημόσιο είναι. Δεν τα έφτιαξαν μόνοι τους αυτοί που τα κατέχουν, ούτε τους έπεσαν από τον ουρανό. Άλλοι τα έφτιαξαν, άλλοι δούλεψαν γι’ αυτά. Το ότι ανήκουν στους καπιταλιστές δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια πράξη νομικού χαρακτήρα εντός του συστήματος δικαίου που οι ίδιοι δημιούργησαν. Δικά μας είναι, δικά μας πρέπει να γίνουν.

Να επιστρατεύσουμε τους καθηγητές και να τους ωθήσουμε να μορφώνουν και όχι να εξετάζουν τα παιδιά μας.

Να επιστρατεύσουμε τους μπάτσους και να τους βάλουμε, αντί να χτυπάνε τον κόσμο, να κάνουν κάτι πιο χρήσιμο. Να βοηθήσουν ας πούμε στην ανάπλαση της πλατείας της γειτονιάς τους, να χτίσουν ένα σχολείο, ένα νοσοκομείο, ένα θέατρο.

Να επιστρατεύσουμε τους «Πρετεντέρηδες» και να τους βάλουμε να κάνουν κάτι διαφορετικό. Αν μπορούν να κάνουν τίποτα άλλο απ’ το να γλύφουν μεγαλοεργολάβους-καναλάρχες.  

Να επιστρατεύσουμε τους γιατρούς, για να βρεθούν εκεί που βρίσκεται και ο τελευταίος άνθρωπος που χρειάζεται μια εξέταση, μια θεραπεία ή ένα φάρμακο.

Να επιστρατεύσουμε τους ηθοποιούς και τους τραγουδιστές, για να γυρίζουν όλη τη χώρα. Να μη μείνει ούτε ένας άνθρωπος που να μην έρθει σε επαφή με την τέχνη.

Να επιστρατεύσουμε τα παιδιά στην ομορφιά της ζωής και όχι στο άγχος του ανταγωνισμού.

Να επιστρατεύσουμε τους ηλικιωμένους στην αξιοπρεπή διαβίωση και όχι στην επιβίωση.

Να επιστρατεύσουμε τους επιστήμονες, στην έρευνα και την ανάπτυξη της επιστήμης προς όφελος όλων μας και όχι των εταιριών-κολοσσών που τους σπονσοράρουν.

Να επιστρατεύσουμε τους εφοπλιστές και να τους βάλουμε να καθαρίζουν τις καταπακτές των πλοίων, έτσι για να μάθουν πως είναι ένα 8ωρο εργασίας.

Αυτή η επιστράτευση πρέπει να πετύχει…

ΥΓ. Αν συμφωνείς με τα παραπάνω να σου υπενθυμίσω ότι κάτι τέτοιο ήταν αυτό που είχε στο μυαλό του ο Καρλ Μαρξ όταν έγραφε για την δικτατορία του προλεταριάτου.

Όλοι μαζί βρε ντιρλιντί

Όλοι μαζί βρε ντιρλιντί 
Συνεχίζοντας σε χακί ρυθμούς και σε αντίστοιχο κλίμα με την προηγούμενη ανάρτηση, η κε του μπλοκ καταπιάνεται με το θέμα της προληπτικής επιστράτευσης των εκπαιδευτικών –πριν καν απεργήσουν- κι ως εξωτερικός παρατηρητής ευπειθώς αναφέρει τα εξής, ως ανταπόκριση από το μέτωπο.

Προχτές στη λδ του βορρά είχαμε απογευματινές πορείες αλληλεγγύης στους επιστρατευμένους καθηγητές, όπου συνέβησαν μια σειρά παράδοξα, που ζητούσαν εξήγηση.
Αφενός οι άλλοι, (δηλ οι πλην λακεδαιμονίων), «μας πήραν» το άγαλμα βενιζέλου, όπου δίνουμε κλασικά τα δικά μας αγωνιστικά ραντεβού κι έτσι εμείς συγκεντρωθήκαμε στην αγία σοφία. Αλλά δεν πειράζει, πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικιά μας θα ‘ναι (όχι η αγιά σοφιά, η πλατεία γύρω από το άγαλμα του βενιζέλου).
Αφετέρου προχωρήσαμε κι εμείς προς το άγαλμα βενιζέλου κι ακολούθησε κοινή πορεία –όπου στη διαδρομή είδαμε μεταξύ άλλων την αφίσα μιας συναυλίας με θέμα «η μουσική κατά της βίας» και προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι γυρεύουν εκεί ο χαρούλης κι ο τσακνής, που είναι και ο πιο πολιτικοποιημένος. Παρεμπιπτόντως, κάθε φορά που γίνεται κάτι τέτοιο και μας βγαίνει ο ενωτικός αριστερός που κρύβουμε μέσα μας –όπως είχε γράψει παλιότερα σε άλλα συμφραζόμενα ο άθλιος- μου έρχεται συνειρμικά στο νου ένας στίχος από το δωμάτιο στο άμστερνταμ του άσιμου –εξ ου και ο τίτλος της ανάρτησης. Αλλά για αυτό σε κάποια άλλη ανάρτηση.

Αφετρίτου, αυτή τη φορά οι άλλοι ήταν περισσότεροι από εμάς. Αν και όλοι μαζί ήμασταν μόλις κάτι σε μικρό τετραψήφιο, πολύ μακριά από τις ανάγκες και το διακύβευμα της συγκυρίας. Μπορεί βέβαια να φταίει το ξαφνικό της κινητοποίησης, οι βιαστικές ειδοποιήσεις της τελευταίας στιγμής ή ακόμα κι οι καιρικές συνθήκες –μια φορά έγινε κοινή πορεία και παραλίγο να ανοίξουν οι ουρανοί. Αλλά που ήταν κρυμμένες όλες αυτές οι κοχλάζουσες αγωνιστικές διαθέσεις για απεργία διαρκείας και γιατί δε βγήκαν μαζικά στους δρόμους να εκφραστούν και να αντιδράσουν στην επιστράτευση; Μήπως κρατάνε δυνάμεις για την παρασκευή;

Στην αθήνα απ’ ό,τι μου μετέφεραν τα πράγματα ήταν σαφώς καλύτερα, οι συσχετισμοί στο δρόμο διαφορετικοί υπέρ μας, αλλά ο παρονομαστής κοινός: αξιοπρεπής παρουσία και μαζικότητα, αλλά τελείως αναντίστοιχη με τις απαιτήσεις. Ένα μέρος του κόσμου φαίνεται να μην αντιλαμβάνεται τι σημαίνει επιστράτευση απεργών ή να μην τον απασχολεί εφόσον δεν καλούν τη δική του κλάση. Πρώτα ήρθαν να στρατολογήσουν τους ναυτεργάτες, δεν αντέδρασα γιατί δεν ήμουν ναυτεργάτης, μετά ήρθαν να στρατολογήσουν τους καθηγητές, κοκ. Αλλά ακόμα κι όταν έρθει τελικά η σειρά του, παγιδεύεται στη λογική της ατομικής λύσης και ψάχνει να βρει κάνα γιώτα, για να εξαιρεθεί από τα μέτρα, ή κάποιο βύσμα για να βολευτεί κάπως καλύτερα στο στρατόπεδο εργασίας, χωρίς να αμφισβητεί τους γενικούς όρους του.

Τελικά η πορεία ξέφυγε από το καθιερωμένο δρομολόγιο κι έστριψε στην αριστοτέλους για να συνεχίσει παραλιακά, μπροστά από τα καφέ στη νίκης, όπου ο ντουντουκιέρης μας σε μεγάλες στιγμές έμπνευσης φώναξε: εσείς που τώρα κοιτάτε με απορία, αφήστε το φραπέ και ελάτε στην πορεία. Αλλά το καλύτερο ήταν ένα άλλο σύνθημα που έλεγε «όχι στην κρατική τρομοκρατία, αγώνας για δημόσια και δωρεάν παιδεία». Που έτσι γραμμένο δεν προκαλεί καμία αίσθηση στο σφο αναγνώστη, αλλά πρέπει να το τραγουδήσει από μέσα του, για να δει πώς πάει το πρώτο μισό.
Ό-ΧΙ  ΣΤΗΝ  ΚΡΑ/ (παύση) ΤΙ-ΚΗ  ΤΡΟ-ΜΟ-ΚΡΑ-ΤΙ-Α
Κι έτσι όπως τονίζαμε στο τέλος αυτό το «κρα…», σκεφτόσουν συνειρμικά τα μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά, που έπεσαν πάνω στην εργατιά κι επιστρατεύουν όσους κλάδους τολμούν να αντιδράσουν.

Αλλά η πορεία είχε πάει στην παραλία χωρίς κάποιο προφανή λόγο κι εμείς είχαμε εσωτερικά την ίδια απορία με αυτούς που μας κοιτούσαν, προσπαθώντας να μαντέψουμε πού θα κατέληγε. Στο λευκό πύργο για να θυμηθούμε τις πλατείες; Εκεί που αρχίζουν τα όνειρά μας; Στο σπίτι ενός συναγωνιστή που ξέχασε το κολατσιό του και θα ανέβει να το πάρει; Μα τέλος πάντων, που πορευόμαστε κύριοι;
Τελικά αυτοί έστριψαν στην αγγελάκη και συνέχισαν στους δρόμους της πόλης, ενώ εμείς τερματίσαμε  στο ΚΡΑ
τικό θέατρο (κθβε) και τους ευχηθήκαμε καλή συνέχεια και στο επανιδείν.

Αλλά δεν τους ξαναείδαμε, γιατί στην χτεσινή απεργία της αδεδυ οι περισσότεροι προχώρησαν ανοιχτά σε επαναστατική απεργοσπασία, πάντα στο όνομα της απεργίας διαρκείας με προοπτικές αργής ή γρήγορης μετεξέλιξης σε εξέγερση –με την εξαίρεση ενός φιλοσοβιετικού αντάρτη καθηγητή, που ερχόταν συχνά και στις συναντήσεις του ομίλου και που κάποιες φορές μοιάζει να βρίσκεται σε λάθος χώρο, με βάση τις απόψεις του.

Κι έτσι εμείς που ήμασταν ακόμα λιγότεροι από τη δευτέρα, καμιά εκατοστή συνολικά, πορευτήκαμε από το ίδιο σημείο στην αγίας σοφίας προς το άγαλμα για να βρούμε εκεί το δσ της εδοθ και καμιά δεκαριά σεκίτες, που αποφάσισαν να… παρέμβουν στις μάζες μας και κατάφεραν να δημιουργήσουν από το πουθενά μια μικροένταση, χωρίς όμως να δοθεί συνέχεια. Και ήμασταν τόσο λίγοι αθροιστικά, που δεν έγινε καν πορεία..!

Το ηθικό δίδαγμα είναι πως, ενώ κατά τους δημοφιλείς αριστερίστικους μύθους το παμε αρνείται τους αγώνες που δε μπορεί να ελέγξει κι εμποδίζει με ηττοπάθεια τις εργαζόμενες μάζες να συρρεύσουν σε απεργίες διαρκείας, μόνο οι δικές μας δυνάμεις απέργησαν χτες –και συνολικά μέχρι στιγμής.
Κάποια στέλεχη των παρεμβάσεων μας στηλιτεύουν σε μια δήλωσή τους κι αναρωτιούνται στον τίτλο της αν είμαστε ηλίθιοι ή προβοκάτορες. Μάλλον το πρώτο, θα απαντούσα εγώ. Γιατί είμαστε πάλι οι «βλάκες της υπόθεσης» που σήκωσαν έμπρακτα την απεργία, παρά τις μεγαλοστομίες και τις ονειρώξεις των άλλων. Κι αν τελικά αποφασίσουν οι ελμε να προχωρήσει κανονικά η απεργία –κι όχι συμβολικά, κατά τα γιαπωνέζικα εργασιακά έθιμα- οι δικοί μας θα είναι πάλι στην πρώτη γραμμή να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Την ίδια στιγμή που οι καθεστωτικές παρατάξεις παίζουν χοντρό παιχνίδι εντυπώσεων και στήνουν μια κακόγουστη παράτα –με διάφορους κομπάρσους- για τις δικές τους εκλογικές σκοπιμότητες, με το βλέμμα στραμμένο στο συνέδριο της ολμε του άλλου μήνα.

Αντί επιλόγου η κε του μπλοκ συνιστά ανεπιφύλακτα στη βάση την ανάγνωση δύο πολύ καλών σχετικών κειμένων του 2310 νετ για την απεργία των εκπαιδευτικών και την επιστράτευση –που πρέπει να πετύχει.
Συμπληρωματικά μπορείτε να διαβάσετε επίσης μια ανάλυση του στέργιου από το blog αριστερά και πολιτική και κάποια εύλογα ερωτήματα που θέτει ο γιώργος σαρρής στο δικό του ιστολόγιο.
 Προβοκάτσια από Μπρεζνιεφικό απολίθωμ

Πολέμιος του σοσιαλισμού

Πολέμιος του σοσιαλισμού

Συνεχίζει να ψαρεύει στα θολά νερά ο ΣΥΡΙΖΑ και ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας. Από τη μια δεν έχει καμία αναστολή να καπηλεύεται συνθήματα του ταξικού εργατικού κινήματος - με τα οποία ο ίδιος και το κόμμα του δεν έχουν καμία σχέση - όπως το «καμία θυσία για την πλουτοκρατία» - και από την άλλη δεν έχει καμία δυσκολία να συκοφαντεί τους κομμουνιστές, τα κομμουνιστικά κόμματα και το σοσιαλισμό. Ετσι, ο Αλ. Τσίπρας σε συνέντευξή του στο ραδιοφωνικό σταθμό του ΣΥΡΙΖΑ («Στο Κόκκινο») όχι μόνο ξεκαθάρισε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμία σχέση με την πάλη για το σοσιαλισμό, αλλά και δεν παρέλειψε να συκοφαντήσει τόσο την πάλη για αλλαγή τάξης στην εξουσία, όσο και τα ίδια τα Κομμουνιστικά Κόμματα.

«Δε θέλουμε ένα κόμμα πρωτοπορία της εργατικής τάξης, ένα μπολσεβίκικο κόμμα της δεκαετίας του 1917, που θα είναι μια μικρή κάστα - ομάδα δηλαδή πρωτοπόρων που θα καθοδηγεί το λαό που δεν ξέρει. Αυτή είναι ειδοποιός διαφορά. Θέλουμε να είμαστε ένα κόμμα μέσα στην κοινωνία και στους κοινωνικούς αγώνες. Η κοινωνία και το αυθόρμητό της πολλές φορές θα καθοδηγεί εμάς». Ο Αλ. Τσίπρας επιχειρεί από τη μια να χαϊδέψει τα αυτιά του λαού μιλώντας για «αυθόρμητα» κ.λπ. ενώ ταυτόχρονα δεν ξεχνάει το ταξικό του καθήκον και συκοφαντεί το κόμμα του Λένιν ως ένα κόμμα «κάστα» εκτός κοινωνίας και του λαού... Η ιστορία, βέβαια, τον έχει διαψεύσει.

***

Ετσι προχωράει η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να ανακοπεί η ριζοσπαστικοποίηση του λαού: Από τη μια ο ΣΥΡΙΖΑ κοιτάει πώς θα υφαρπάξει τη λαϊκή ψήφο για να εγκλωβίσει τους εργαζομένους στο σύστημα και από την άλλη κοιτάει να συκοφαντήσει τη μόνη φιλολαϊκή διέξοδο από την καπιταλιστική κρίση, δηλαδή την πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Ετσι συνεχίζει ο Αλ. Τσίπρας τη συκοφάντηση της ΕΣΣΔ και των ΚΚ: «Αν ήταν χρήσιμο το κόμμα πρωτοπορία για να καθοδηγήσει τις μάζες σε μια εποχή πολύ διαφορετική από τη σημερινή, έναν αιώνα πριν που δεν υπήρχαν οι νέες τεχνολογίες, δεν υπήρχαν τα ΜΜΕ όπως υπάρχουν σήμερα, στο αμέσως επόμενο στάδιο, για την οικοδόμηση δηλαδή μιας ανοιχτής πλατιάς δημοκρατικής κοινωνίας ήταν όχι εργαλείο, αλλά εμπόδιο αυτή η δομή». Καταρχήν και σήμερα υπάρχει η αναγκαιότητα και επικαιρότητα οικοδόμησης του σοσιαλισμού και όχι κάποιας δημοκρατικής κοινωνίας, δηλαδή κάποιου εξανθρωπισμένου καπιταλισμού και Ευρωπαϊκής Ενωσης που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ.

***

Με αυτά που λέει εννοεί ότι δεν χρειάζονται σήμερα Κομμουνιστικά Κόμματα που παλεύουν για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό, αλλά κόμματα τύπου ΣΥΡΙΖΑ που αφήνουν το καπιταλιστικό σύστημα ανέπαφο, μιλώντας για κάποια δημοκρατική κοινωνία, λες και η δημοκρατία των αστών ταυτίζεται με τη δημοκρατία των εργατών. Οταν για τους αστούς δημοκρατία είναι τα κέρδη τους. Αποκαλύπτει για άλλη μια φορά ότι δίνει εξετάσεις στους αστούς ως δύναμη που ενταγμένη οργανικά στο πολιτικό τους σύστημα, πρωταρχικό στόχο του έχει τη χειραγώγηση και τον εγκλωβισμό των εργαζομένων στο σύστημα της εκμετάλλευσης. Οτι η αγωνιστικότητα και η «αντιπολίτευση» που «πουλάει», ως δύναμη που έχει πολιτική αντιμετώπισης των λαϊκών προβλημάτων, είναι δούρειος ίππος υπονόμευσης της ταξικής πάλης της εργατικής τάξης και των συμμάχων της με στόχο τη συστράτευσή τους κάτω από ξένη σημαία συμφερόντων, αυτή των καπιταλιστών. Ο κόσμος που σκέφτεται ριζοσπαστικά, ας βγάλει συμπεράσματα. Συσπείρωση με το ΚΚΕ χρειάζεται σήμερα, αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή γραμμή συσπείρωσης για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και όχι τον εξωραϊσμό που επιχειρεί ο ΣΥΡΙΖΑ.

ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΛΕΝΗ

ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΛΕΝΗ

Ποιος τη ζωη μου κυβερνά

Ποιος τη ζωη μου κυβερνά 


Λέγομαι Κωνσταντίνος Μανίκας και είμαι μαθητής της πρώτης Λυκείου στο 10 Λύκειο Δραπετσώνας...
Αποφάσισα να γράψω αυτό το κείμενο, θέλοντας να εκφράσω τον αποτροπιασμό και την αγανάκτησή μου για το θράσος και την υποκρισία και αυτών που μας κυβερνούν καθώς και όλων αυτών των δημοσιογράφων και ΜΜΕ που τους βοηθάνε για να επιβάλλουν τα άνομα και ανήθικα σχέδια τους σε βάρος των μαθητών και της νέαςγενιάς.

Αφορμή είναι η απεργία των καθηγητών μου , μέσα στην εξεταστική περίοδο και τα κροκοδείλια δάκρυα πολιτικών και δημοσιογράφων για το μέλλον μου ,που «κινδυνεύει» απ αυτήν.

Τι λέτε;;;;; 
Τι μέλλον έχω , -εξαιτίας σας – κι από ποιους πραγματικά κινδυνεύει;;;;


Ας δούμε πρώτα, ποιος διαμόρφωσε το μέλλον και την ζωή όλων, από παλιά.

- Ποιος έφτιαξε το μέλλον του παππού μου και το έντυσε με τα αποφόρια της ΟΥΝΤΡΑ, στέλνοντας τον μετανάστη στη Γερμανία;

- Ποιος κακοδιαχειρίστηκε και κατάκλεψε αυτόν τον τόπο;

- Ποιος ανάγκασε την μητέρα μου να δουλεύει απ το πρωί ως το βράδυ για 530 ευρώ, που αφού πληρώσει λογαριασμούς και φαγητό , δεν περισσεύουν –όχι για να μου πάρει παπούτσια- αλλά ούτε ένα βιβλίο που θέλω απ τον πάγκο του παζαριού;;;;;

- Ποιος μείωσε στο μισό τον μισθό του πατέρα μου;

- Ποιος τον συκοφάντησε ,τον απείλησε με επιστράτευση , απόλυση -αυτόν και όλους τους συναδέλφους του στις μεταφορές- όταν κατέβηκαν σε απεργίες μόνο και μόνο γιατί ήθελαν να ζήσουν με αξιοπρέπεια;

- Ποιος θέλει να κλείσει την σχολή που διάλεξε ο αδερφός μου για να πραγματοποιήσει τα όνειρα του, στο Πανεπιστήμιο;

- Ποιος μου έδωσε φωτοτυπίες αντί για βιβλία;

- Ποιος με άφησε να παγώνω χωρίς θέρμανση στην τάξη μου;

- Ποιος φταίει που μαθητές λιποθυμάνε απ την πείνα;

- Ποιος άφησε τόσους άνεργους;

- Ποιος οδήγησε 4000 ανθρώπους στην αυτοκτονία;

- Ποιος άφησε τους παππούδες μας χωρίς περίθαλψη και φάρμακα;

Οι καθηγητές μου ή ΕΣΕΙΣ τα κάνατε όλα αυτά;;;;

Λέτε επίσης ότι οι καθηγητές μου , με την απεργία , θα καταστρέψουν τα όνειρα μου.

Ποιος σας είπε ότι όνειρο μου είναι να είμαι ένας ακόμα άνεργος στο 67% των νέων ανέργων;

Ποιος σας είπε ότι όνειρο μου είναι να δουλεύω ανασφάλιστος και χωρίς ωράρια για 350 ευρώ το μήνα –όπως ψηφίσατε στην τελευταία σας τροπολογία-;

Ποιος σας είπε ότι όνειρο μου είναι να γίνω οικονομικός μετανάστης ;

Ποιος σας είπε ότι όνειρό μου είναι να γίνω delivery boy;

Δυο λόγια θέλω να πω και στους δασκάλους μου , σ όλη τη χώρα.

Δάσκαλοι μου , έχετε υποχρέωση απέναντι σ όλους τους μαθητές ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΕΤΕ ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ .
Αν υποχωρήσετε στον δίκαιο αγώνα σας τότε πραγματικά θα έχετε παίξει με το μέλλον μου και θα το χετε υποθηκεύσει.

Όποια υποχώρηση και να κάνετε , όποια νίκη της κυβέρνησης , θα μου στερήσει το δικαίωμα να χαμογελάω , να ονειρεύομαι , να ελπίζω, να αγωνίζομαι για καλύτερη ζωή για μια ανθρώπινη κοινωνία.

Στους γονείς , τους συμμαθητές μου και σ όλη την κοινωνία έχω να πω τα εξής:

Θέλετε αυτοί που μας διδάσκουν να ζουν μες στην εξαθλίωση;

Θέλετε να μας στοιβάξουν σαν εμπορεύματα στις αίθουσες;

Θέλετε να κλείσουν τα σχολεία και να χτίσουν φυλακές;

Θα αφήσετε τους δασκάλους μας μόνους τους σε αυτόν τον αγώνα ;

Έτσι θα μας μάθετε να φωνάζουμε αλληλεγγύη ;

Θέλετε ο δάσκαλος να είναι παράδειγμα σε μας, αυτοσεβασμού , αξιοπρέπειας μαχητικότητας η παράδειγμα υποδούλωσης;;;

Θέλετε τελικά να ζήσουμε σαν δούλοι ;

Από αύριο κιόλας , καταλήψεις σε όλα τα σχολεία από μαθητές και γονείς για να στηρίξουμε τους δασκάλους μας μ’ ένα τραγούδι , ένα σύνθημα : «εμπρός να τσακίσουμε τυράννους φασίστες»

Όλοι μαζί για να αγωνιστούμε για δημόσια δωρεάν και ποιοτική παιδεία .

Όλοι μαζί για να ανατρέψουμε αυτούς που κλέβουν το γέλιο μας ,το γέλιο των παιδιών σας.

ΥΓ. όχι από ματαιοδοξία αλλά για να στερήσω από κάποιους το γελοίο επιχείρημα πως «απλά θέλω να χάσω μαθήματα» , παραθέτω τους βαθμούς μου...

από Ντία Κουδουνή
 Αναρτήθηκε από ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΠΠΑΣ

Κόκκινη!

Κόκκινη!

«Ο,τι έχω μάθει περί τιμής και καθήκοντος μου τα έχει διδάξει το ποδόσφαιρο».

Ετσι περιέγραφε σε κάποιες μακρινότερες εποχές ο Αλμπέρ Καμύ την αγάπη του γι' αυτό το παιχνίδι.

Τι σχέση, όμως, έχει ο Καμύ με τους υπαίτιους της μετατροπής του παιχνιδιού μας, του ποδοσφαίρου, σε αυτή την ξεφτίλα, σε αυτή την ντροπή που είδαμε να εξελίσσεται για μια ακόμα φορά μπροστά στα μάτια μας στον τελικό του Κυπέλλου μεταξύ Ολυμπιακού - Αστέρα Τρίπολης; Μα τα λόγια του Καμύ αυτούς αφορούν. Προσωπικά!

Διότι οι κύριοι αυτοί δεν εκπροσωπούν τίποτα λιγότερο απ' ό,τι ακριβώς πρέπει να αποβληθεί. Εκπροσωπούν το ποδόσφαιρο των εφοπλιστών, των καναλαρχών και των πετρελαιάδων. Εκπροσωπούν αυτόν τον ναό του εμπορίου και της επαγγελματικής ίντριγκας που πρέπει να αποβληθεί από το ποδόσφαιρο! Το δικό μας ποδόσφαιρο!

Για όσους αγαπάμε τον Ολυμπιακό, για τους άλλους που αγαπούν τον Παναθηναϊκό, για τους τρίτους που αγαπούν την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ, τον Αστέρα, εν αρχή είναι η μπάλα. Χωρίς μπάλα δεν υπάρχει ούτε Ολυμπιακός, ούτε Παναθηναϊκός, ούτε τίποτα.

Μπάλα χωρίς Μαρινάκηδες, χωρίς Αλαφούζους, χωρίς Μελισσανίδηδες γίνεται (για την ακρίβεια μόνο έτσι γίνεται).

Να γιατί, τελικά, η αποβολή τους, η κόκκινη, η κατακόκκινη, η διά παντός αποβολή τους, η δική τους και των ομοίων τους από το ποδόσφαιρο, δεν είναι τίποτα λιγότερο από ζήτηματιμής και καθήκοντος για όσους αγαπούν την μπάλα.

Η μπάλα - όπως και η ζωή - είναι ζήτημα τιμής και καθήκοντος να γίνει η «θεά» της συλλογικότητας. Του ταλέντου. Της άμιλλας. Της ομορφιάς. Του γνήσιου, του ανθρώπινου λάθους.

Η μπάλα - όπως και η ζωή - της αξίζει να είναι υπόθεση μεταξύ ανθρώπων, κανονικών ανθρώπων. Ο ιδρώτας αυτών που παίζουν, η χαρά για τη νίκη, η στεναχώρια για την ήττα, η πλάκα και το πείραγμα, να είναι καθαρά και ανιδιοτελή. Οχι υπόθεση της «παράγκας».Οχι το κλοτσοσκούφι της αθλιότητας και της «μουφιάς», όπως την έχουν καταντήσει.

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

«Χάρβαρντ»

«Χάρβαρντ»

Στα 40 χρόνια της μεταπολίτευσης έχουν κάνει καμιά τριανταριά (!) εκπαιδευτικές «μεταρρυθμίσεις», κάθε φορά παρέδιδαν χειρότερο μπάχαλο απ' ό,τι παραλάμβαναν, προκάλεσαν αμορφωσιά, μετέτρεψαν την έννοια «Παιδεία» σε παράρτημα της κάθε «Κόκα Κόλα», μετέτρεψαν τα σχολεία σε πάρκινγκ παιδιών και σε παρακολούθημα του φροντιστηρίου - αλλά τώρα ζητάνε και τα ρέστα!

Μέσα σε τρία χρόνια, έχουν βάλει λουκέτα σε 980 σχολεία, στο λεξικό της πολιτικής τους απρέπειας αυτό το λένε «συγχωνεύσεις» - αλλά τώρα ζητάνε και τα ρέστα!

Μόνο φέτος έχουν χαθεί, λόγω ελλείψεων σε καθηγητές, πάνω από 32.000 (!) διδακτικές ώρες - αλλά τώρα ζητάνε και τα ρέστα!

Από το 2009 και μετά, οι μειώσεις δαπανών για τα σχολεία αγγίζουν το 47% (!) - αλλά τώρα ζητάνε και τα ρέστα!

Η Ελλάδα είναι η χώρα της ΕΕ, που, εκτός από το υψηλότερο ποσοστό μαθητικής διαρροής, παρουσιάζει και το «προνόμιο» το ποσοστό της αύξησης των νέων που βρίσκονται εκτός εκπαίδευσης, κατάρτισης και απασχόλησης να έχει αυξηθεί από το 2008 μέχρι το 2011κατά 54,7% (!) - και τώρα ζητάνε και τα ρέστα!

Εκαναν τα σχολεία χώρους συνάθροισης φτωχοποιημένων δασκάλων με περικομμένα εισοδήματα κατά 40%, σε προθάλαμους ανεργίας για τους υποσιτιζόμενους και μη μαθητές και σε ένα διαρκές «δώσε» για τους ανήμπορους από τα χαράτσια γονείς - αλλά τώρα ζητάνε και τα ρέστα!

*

Αυτή είναι η «δημόσια και δωρεάν Παιδεία» τους στην Ελλάδα.

Τόσο «δημόσια» και τόσο «δωρεάν» που ακόμα και ένας πρώην πρωθυπουργός ομολογούσε ότι το «δημόσια και δωρεάν» όταν αναφέρεται στην Παιδεία συνιστά κακόγουστο ανέκδοτο.

Γι' αυτή την «Παιδεία» τους οι Ελληνες γονείς πληρώνουν πάνω από 5 δισ. ευρώ το χρόνο.

Κι όμως όλοι αυτοί οι κύριοι που σπούδασαν στα Χάρβαρντ για να μας κυβερνήσουν (σ.σ.: γι' αυτό μας κυβερνάνε τόσο καλά...) έχουν και το θράσος να ποζάρουν σαν προστάτες των «ονείρων», των «ελπίδων» και των «δικαιωμάτων» των μαθητών...

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

«Μηδενική ανοχή» και Ξένιος... Δένδιας

«Μηδενική ανοχή» και Ξένιος... Δένδιας

Την περασμένη βδομάδα, ο υπουργός Δημόσιας Τάξης έκανε λόγο περί φάσης «μαρξιστικής τρομοκρατίας» που πέρασε η χώρα...

Τι, άραγε, είναι χειρότερο;

Να έχουμε υπουργό «προστασίας του πολίτη» κάποιον παντελώς ιδεολογικά και πολιτικά άσχετο (αφού το να συσχετίζεις τον μαρξισμό με την τρομοκρατία είναι σαν να λες ότι το άσπρο είναι μαύρο και ότι ο κώνωπας είναι το ίδιο πράγμα με την κάμηλο).

ή να έχουμε υπουργό «προστασίας του πολίτη» κάποιον που επιδίδεται σε ένα υβρίδιο λόγου, όπου η μια του συνιστώσα θυμίζει στενοκεφαλιά στρατοδίκη και η άλλη την ακόρεστη αυτοπεποίθηση που ταιριάζει στην πνευματική μετριότητα ενός προβοκάτορα;

Δεν αποκλείουμε, βέβαια, η ατάκα του κ. Δένδια να οφείλεται σε συγγνωστή παρεξήγηση. Πράγμα πιθανότατο. Συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους. Ακόμα και σε αυτούς που μπερδεύουν τον Ξένιο Δία με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Που μπερδεύουν την «προστασία του πολίτη» με τη ρίψη χημικών από τα ΜΑΤ στα σχολεία της Χαλκιδικής. Που μπερδεύουν τη δημοκρατία με τη μετατροπή των ΜΑΤ σε «ιδιωτικό στρατό» στην υπηρεσία του βιομήχανου Μάνεση κατά των εργατών της Χαλυβουργίας...

*

Εκεί, πάντως, που ο κύριος υπουργός δε φαίνεται να έκανε κανένα λάθος ήταν όταν - στην ίδια συνέντευξη - κεραυνοβόλησε με τα... δημοκρατικά του βέλη το ακροατήριο, λέγοντας ότι «το δόγμα Τζουλιάνι για τη μηδενική ανοχή είναι ένα πολύ ενδιαφέρον εργαλείο...».

Ακόμα κι αν δεν διανύαμε περίοδο (προληπτικών) επιστρατεύσεων, καταστάσεων τύπου Μανωλάδας, φαινομένων ανεξέλεγκτης δράσης ναζιστικών συμμοριών μόλις πέσει το σκοτάδι σε γειτονιές της Αθήνας, θα άξιζε έτσι κι αλλιώς να θυμίσουμε περί τίνος πρόκειται.

Το «δόγμα της μηδενικής ανοχής» ανήκει στον υπερσυντηρητικό (κάποιοι τον αποκαλούσαν «φασιστοειδές») πρώην δήμαρχο της Νέας Υόρκης, τον Ρούντολφ Τζουλιάνι.

Σε τι συνίσταται η «μηδενική ανοχή»: Πρόκειται για το δόγμα που εγκαθίδρυσε ο Τζουλιάνι στην τοπική αστυνομία, δηλαδή το «πρώτα πυροβολάτε και μετά ζητάτε τα στοιχεία του νεκρού».

Πρόκειται για το δόγμα, με βάση το οποίο οι δρόμοι της Ν. Υόρκης μοιάζουν με στρατοκρατούμενη ζώνη. Είναι το δόγμα που θεωρεί ότι το πέταγμα της γόπας στο δρόμο είναι αδίκημα που αν δεν κατασταλεί σαν κακούργημα (!), τότε θα οδηγήσει στο πέταγμα... μολότοφ (!) στο δρόμο.

Αλλωστε, στο βιογραφικό του, ο Τζουλιάνι επαίρετο ότι ο τρόπος που «εφάρμοσε την τακτική της "μηδενικής ανοχής"» ήταν «δίνοντας έμφαση στην επιβολή των νόμων ενάντια σε ελαφρύτερα και βαρύτερα αδικήματα».

*

Το τι σημαίνει, λοιπόν, «μηδενική ανοχή» απέναντι στον μετανάστη, όταν το «ελαφρύτερο αδίκημα» του μετανάστη είναι ακριβώς ότι πρόκειται για... μετανάστη (!),

ή τι σημαίνει «μηδενική ανοχή» απέναντι στον απεργό όταν το «ελαφρύτερο αδίκημα» του απεργού είναι ότι πρόκειται για... απεργό(!),

ή τι σημαίνει «μηδενική ανοχή» απέναντι στον διαδηλωτή, όταν το «ελαφρύτερο αδίκημα» του διαδηλωτή είναι ότι πρόκειται για... διαδηλωτή (!),

μπορεί να το αντιληφθεί ο οποιοσδήποτε.

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

ΓΑΛΛΙΑ Διάλυση των εργασιακών σχέσεων

ΓΑΛΛΙΑ

Διάλυση των εργασιακών σχέσεων

ΠΑΡΙΣΙ.--

Νόμος είναι από χτες, μετά από την έγκρισή του και από τη Γερουσία μετά από πολυήμερη συζήτηση, το λεγόμενο νομοσχέδιο «μεταρρύθμισης της αγοράς εργασίας», το οποίο οδηγεί σε ελαστικοποίηση και επιδείνωση των όρων εργασίας στο όνομα της διατήρησης ή και δημιουργίας «θέσεων εργασίας» και με δήθεν αντάλλαγμα ορισμένες επιμέρους ασφαλιστικές παροχές. Το νομοσχέδιο εκπονήθηκε στη βάση της συμφωνίας στην οποία κατέληξαν εργοδότες και συνδικάτα (με εξαίρεση τα συνδικάτα CGT και «Φορς Ουβριέρ» που αποχώρησαν από τη διαδικασία) στα τέλη Γενάρη, στο κείμενο της οποίας αποκρυσταλλώνεται η λογική της Συνθήκης της Λισαβόνας για εργασιακή ευελιξία με ψήγματα Κοινωνικής Ασφάλισης - flexicurity. Η ψήφιση έγινε δεκτή με ικανοποίηση από τις εργοδοτικές ενώσεις ενώ σχολιαστές ανέφεραν ότι το «μοντέλο» του πιεστικού «κοινωνικού διαλόγου» που εφαρμόστηκε στην περίπτωση του συγκεκριμένου νομοσχεδίου (και αποτελεί μίμηση της αντίστοιχης τακτικής στη Γερμανία) θ' ακολουθηθεί και στις συζητήσεις για το συνταξιοδοτικό που θα αρχίσουν το επόμενο χρονικό διάστημα.

Με γνώμονα το νέο νόμο, οι εργοδότες μπορούν να μειώσουν μισθούς και ώρες εργασίας χωρίς να προηγηθεί διαβούλευση με τα συνδικάτα επικαλούμενοι «οικονομικές δυσκολίες» και να συντηρήσουν το νέο καθεστώς για τουλάχιστον δύο χρόνια. Μπορούν επίσης να μετατρέψουν μονομερώς, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των συνδικάτων, τις συμβάσεις αορίστου χρόνου σε ορισμένου αλλά και να υποχρεώσουν σε μετακίνηση από πόλη σε πόλη και από αντικείμενο σε αντικείμενο έναν υπάλληλό τους επικαλούμενοι πάντα «οικονομικές δυσχέρειες». Επιπλέον, με τη νέα νομοθεσία διευκολύνονται οι απολύσεις.