Μια «Τρούμπα» στην Άπω Ανατολή. Πορνεία και πόλεμος της Κορέας. Η πόλη υπάρχει ακόμα

Μια «Τρούμπα» στην Άπω Ανατολή. Πορνεία και πόλεμος της Κορέας. 
Η πόλη υπάρχει ακόμα

 Η μάχη για την απελευθέρωση της Κορέας από την «ερυθρή απειλή», πέραν των περίπου 36 χιλιάδων θανάτων Αμερικανών στρατιωτών, είχε κι ένα άλλο παρελκόμενο, εκείνο της δημιουργίας πολυπληθών απογόνων ευρασιατικής καταγωγής. Μεγάλο μέρος του οφειλόταν στις σχέσεις των φαντάρων του θείου Σαμ, με τις περιβόητες yanggalbo (πόρνη των Δυτικών) και yangongju (Δυτική «πριγκίπισσα), τις γυναίκες που στελέχωναν τα πορνεία στα στρατόπεδα των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων, την περίοδο του πολέμου (1950-1953), καθώς και μετά την δημιουργία βάσεων των ΗΠΑ στην Νότιο Κορέα το 1955. Ως τη δεκαετία του ’70 υπολογίζεται πως πάνω από 1 εκατομμύριο γυναίκες πρόσφεραν σεξουαλικές υπηρεσίες στους εγγυητές του «Ελεύθερου κόσμου».

  Η στρατιωτική πορνεία είχε έστω και ανεπίσημα τις ευλογίες τόσο της αμερικανικής, όσο και της κορεατικής κυβέρνησης, που έκριναν πως έτσι συσφίγγονταν οι σχέσεις μεταξύ των δυο κρατών, ενισχύονταν η τοπική οικονομία και διασφαλίζονταν ευχάριστες συνθήκες διαβίωσης για τους αμερικανούς στρατιώτες σε ένα περιβάλλον πολιτισμικά ανοίκειο στους ίδιους. Οι στρατιωτικές αρχές των δύο χωρών έκαναν προσπάθειες- από τις αρχές του ’70 μάλιστα σε συντονισμό- να ελέγξουν πού, πότε και με ποιους όρους πρόσφεραν «λειτούργημα» οι θεραπαινίδες της Πανδήμου Αφροδίτης.
 Την ίδια εποχή ιδρύεται με πόρους της τοπικής επαρχίας, αλλά και της κεντρικής κυβέρνησης στη Σεούλ, η American Town, μια περιφραγμένη και φυλασσόμενη πόλη-πορνείο, πολύ κοντά σε μια από τις αμερικανικές βάσεις της χώρας, στην οποία μπορούσε να μπει κανείς μόνο με στρατιωτική ταυτότητα ή κατόπιν ειδικής πρόσκλησης. Για τις γυναίκες αρκεί η επίδειξη του αριθμού μητρώου με τον οποίο ήταν δηλωμένες στο τοπικό τμήμα ηθών. Αντί για δήμαρχο, η American town είχε διευθυντή και διοικητικό συμβούλιο, που επέβλεπε όλες τις επιχειρήσεις, την ποιότητα των ποτών, των τσιγάρων και φαγητών που πωλούνταν στους στρατιώτες, και φυσικά την υγεία και τα ωράρια των ιερόδουλων που μπαινόβγαιναν σε αυτή. Οι ιθύνοντες της πόλης είχαν στην ιδιοκτησία τους και το σύνολο των πανσιόν και διαμερισμάτων για όσες πόρνες επιθυμούσαν να διαμείνουν μόνιμα στο μέρος.

Ποιες ήταν όμως οι μορφές που κρύβονταν πίσω από τις «πριγκίπισσες» της Δύσης;


  Η μοίρα τους δε διέφερε πολύ από εκείνη των περισσότερων συναδέλφων τους τότε και τώρα, κάθε μία όμως είχε μια προσωπική και ανεπανάληπτη τραγωδία να αφηγηθεί. Στην πλειονότητα τους επρόκειτο για κορίτσια φτωχών οικογενειών κυρίως από την κορεατική ύπαιθρο, συχνά μάλιστα ορφανά από έναν γονέα ή νεαρές χήρες, κατάσταση που φυσικά επιδεινώθηκε εξαιτίας του πολέμου, όπου πολλοί ντόπιοι έχασαν τη ζωή τους. Η μόρφωση τους σπάνια υπερέβαινε τις πρώτες τάξεις του δημοτικού, ενώ όσες είχαν συμπληρώσει τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, αντιμετωπίζονταν με ιδιαίτερο σεβασμό από τις συναδέλφους τους. Ορισμένες από αυτές ήταν ήδη «καμένα χαρτιά» προτού βγουν στο επάγγελμα, λόγω διαζυγίου, μοιχείας, εξώγαμου παιδιού ή βιασμού. Η κομφουκιανή ηθική, που μέχρι και σήμερα διαπερνά σε σημαντικό βαθμό τις κοινωνικές αντιλήψεις στη χώρα, ήδη καθιστούσε παρίες αυτές τις γυναίκες, για τις οποίες η πορνεία ήταν απλώς το φυσικό επακόλουθο. Αλλά και για όσες «τίμιες» σπρώχτηκαν σε αυτή λόγω ένδειας, η περιθωριοποίηση τους ήταν αναπόφευκτη. Όχι μόνο λόγω της πορνείας, αλλά και λόγω του ότι αυτή οδηγούσε σε επιμειξίες με ξένους (yangnom) γεγονός ανεπίτρεπτο για την διατήρηση της φυλετικής αγνότητας, στην οποία ειδικά οι κλειστές αγροτικές κοινωνίες απέδιδαν μεγάλη σημασία. Εξάλλου οι προκαταλήψεις αυτού του είδους ακολουθούσαν και τις ίδιες τις πόρνες, αφού διαδεδομένη ήταν ιδιαίτερα κατά τα πρώτα χρόνια η αντίληψη πως η παρατεταμένες επαφές με αφροαμερικανούς στρατιώτες θα οδηγούσαν στο «να μαυρίσουν» και οι ίδιες. 

Για όσες είχαν «επιλέξει» αυτό το δρόμο, δεν υπήρχε επιστροφή, αφού το στίγμα τις καθιστούσε ανεπιθύμητες σε συγγενείς και γνωστούς και είχαν σημειωθεί μάλιστα σκηνικά άγριας διαπόμπευσης στα όρια του λιντσαρίσματος, κάποιων γυναικών που αποτολμούσαν να γυρίσουν στα χωριά τους. Εξάλλου μια γνωστή κορεατική παροιμία κάνει λόγο πως «η αγνότητα μιας γυναίκας είναι πολυτιμότερη από τη ζωή της». Το «μίασμα» που κουβαλούσαν οι yanggalbo ήταν τέτοιο, που ακόμα και «ευυπόληπτες» κοπέλες από περιοχές πλησίων των αμερικανικών βάσεων δυσκολεύονταν να βρουν «καλό γαμπρό», λόγω της άσχημης φήμης που κουβαλούσαν τα μέρη τους. Παρηγοριά στο αδιέξοδο πρόσφερε η προσδοκία της συσσώρευσης αρκετής περιουσίας ώστε να ξεκινήσουν μια νέα ζωή στη Σεούλ ή κάποια άλλη μεγαλούπολη, κάτι το οποίο σπανιότατα γινόταν, λόγω της αυξημένης παρακράτησης των μαστροπών( 80% των συνολικών εσόδων της πόρνης), αλλά και των υπόλοιπων αυξημένων εξόδων τους (στα οποία για πολλές περιλαμβάνονταν η κατάχρηση αλκοόλ ή ναρκωτικών), αφού πλήρωναν οι ίδιες τα έξοδα του ιατρικού τους ελέγχου και την ανανέωση της άδειας τους. Όσες «τολμηρές» επιχειρούσαν να κινηθούν ανεξάρτητα χωρίς προστάτες κι εκτός πορνείων, κάνοντας πιάτσα στους δρόμους, πέραν του ότι απειλούνταν περισσότερο από όλες με αφροδίσια νοσήματα και βίαιες επιθέσεις, ήταν και θύματα έντονης κρατικής καταστολής, που δεν επιθυμούσε οι αφορολόγητες αφενός, υγιεινομικά ανέλεγκτες αφετέρου ιερόδουλες να θέσουν σε κίνδυνο την ποιότητα των σεξουαλικών υπηρεσιών που απολάμβαναν οι Αμερικανοί επί νοτιοκορεατικού εδάφους. Στην πραγματικότητα, η όλη αντιμετώπιση του ζητήματος αντανακλούσε και μια νομική σχιζοφρένεια, αφού θεωρητικά από το 1946 τόσο η παλλακεία, όσο και η πορνεία είχαν απαγορευτεί, πριν ακόμα δηλαδή διχοτομηθεί η χώρα. Οι δραστηριότητες των στρατιωτικών πορνών ρυθμίζονταν από το «Νόμο για την προώθηση του τουρισμού», ενώ σταδιακά από τις αρχές της δεκαετίας το ’60 επισήμως η νομοθεσία πέρασε στη λογική της «ρύθμισης» των σεξουαλικών υπηρεσιών, δημιουργώντας συγκεκριμένες «ζώνες» πορνείας σε όλη τη χώρα, το 70% εκ των οποίων αφορούσε την εξυπηρέτηση των Αμερικανών σταθμευμένων. Σάλο είχε προκαλέσει το 1973 η φημολογούμενη off the record δήλωση του υπουργού παιδείας της χώρας σε επίσκεψη του στο Τόκυο, πως « η ειλικρίνεια αυτών των κοριτσιών που συνέβαλαν με το μ… τους στην οικονομική άνθιση της χώρας τους, είναι πραγματικά αξιέπαινη». 

Μεγαλύτερη, αλλά αμελητέα σε σχέση με το σύνολο, ήταν επιτυχία επίτευξης ενός άλλου στόχου, εκείνης του γάμου με κάποιον στρατιώτη ή έστω της αναγνώρισης ενός τέκνου του. Σε διάστημα μιας τριακονταετίας, λίγες χιλιάδες ήταν οι νόμιμες ενώσεις Κορεατισσών και Αμερικανών, ενώ το 80% εξ αυτών κατέληξε σε διαζύγιο μετά από λίγα χρόνια. Όπως και ‘να χει, για την συντριπτική πλειονότητα των Αμερικανών που στάθμευαν στη χώρα, οι γυναίκες αυτές, σύμφωνα με μαρτυρίες δεν ήταν τίποτε παραπάνω από «υποταγμένες και λιγομίλητες Ασιάτισσες», «παιχνιδιάρες παλλακίδες» κι «ευχάριστες διασκεδάστριες». Ακόμα σπανιότερη ήταν η δεύτερη περίπτωση, δηλαδή η αναγνώριση των εκτός γάμου παιδιών. Εκ πρώτης όψεως οι λόγοι μοιάζουν προφανείς, ωστόσο πρέπει να σημειωθεί πως κάποιες πόρνες είχαν μακροχρόνιους δεσμούς με ορισμένους στρατιώτες σε σχετικά ή κι απόλυτα αποκλειστική βάση, κυρίως μέσω ενός είδους «συμβολαίου», σύμφωνα με το οποίο συμβίωναν για κάποιο διάστημα, με την γυναίκα να αναλαμβάνει τις δουλειές του σπιτιού και τον άνδρα να της παρέχει τα απαραίτητα προς το ζην χωρίς να εργάζεται. Ωστόσο σπάνια αυτού του είδους η συνύπαρξη, ακόμα κι να υπήρχε παιδί στη μέση, οδηγούσε σε αίσιο τέλος. Χαρακτηριστική ήταν η περίπτωση της Johnston’s mom (τα αμερικάνικα παρατσούκλια ήταν «θεσμός» στον κόσμο της στρατιωτικής πορνείας), που ζούσε για κάποια χρόνια με τα δύο παιδιά της κι έναν αμερικανό στρατιώτη, ο οποίος την εγκατέλειψε πριν ολοκληρωθεί η συμφωνία μεταξύ τους, αναγκάζοντας την- λόγω της προχωρημένης πια ηλικίας που δεν επέτρεπε την επάνοδο στην πορνεία-να καταφύγει στην επαιτεία. Τα παιδιά της αντιμετώπιζαν κάθε είδους ρατσισμό στο σχολείο, ως «γιοι της πόρνης» αλλά και λόγω της διαφορετικής τους εμφάνισης. Για το λόγο αυτό, πολλά παιδιά ιερόδουλων δίνονταν για υιοθεσία, κατά προτίμηση στις ΗΠΑ, ειδικά όταν έφεραν «ευρωπαϊκά» χαρακτηριστικά. Μια πόρνη είχε δώσει το παιδί της για υιοθεσία στην Αμερική, με την παράκληση οι θετοί γονείς να του πουν κάποτε πως γεννήθηκε στον Κορέα από Κορεάτισσα μητέρα που πέθανε στον τοκετό. 

Με αυτά τα δεδομένα δεν είναι παράξενο πως όσες γυναίκες δεν άφησαν νωρίς τον μάταιο τούτο κόσμο, κυρίως λόγω συνεπειών του αλκοολισμού ή της χρήσης ναρκωτικών, έφταναν στη δύση του βίου τους ξεχασμένες και περιφρονημένες και με απειροελάχιστο κομπόδεμα. Όσες δεν είχαν την τύχη να έχουν παιδιά -και δη πρόθυμα να τις γηροκομήσουν- έπρεπε να απευθυνθούν στις προνοιακές δομές της χώρας, ελπίζοντας σε κάποιο γλίσχρο επίδομα που θα τους επέτρεπε να περάσουν τα γηρατειά τους δίχως να ζητιανέψουν, κατάληξη αρκετά συνηθισμένη όπως είδαμε και πριν για τα «γηρασμένα άλογα» του επαγγέλματος. Η ανάδειξης της μνήμης αυτών των γενικών από την αφάνεια ξεκίνησε μόλις τη δεκαετία του ΄90, τόσο από γυναικείες οργανώσεις όσο κι από ιστορικούς και κοινωνιολόγους, αρχής γενομένης όχι όμως από την Ν.Κορέα, αλλά τις ΗΠΑ. Προκαλεί ίσως εντύπωση αυτή η παρατεταμένη σιωπή, σε μια χώρα στην οποία εδώ και δεκαετίες έχει εδραιωθεί η μνήμη των 200000 γυναικών που εξαναγκάστηκαν στην πορνεία από τους Ιάπωνες κατακτητές στο Β’ Παγκόσμια πόλεμο, κι αντιμετωπίζονται ως θύματα του εθνικού αγώνα απελευθέρωσης. Η διαφορετική αντιμετώπιση οφείλεται αφενός στην αίσθηση πως οι πόρνες των στρατιωτών έκαναν μια «ελεύθερη» επιλογή κι ενδεχομένως είναι εκ φύσεως ανήθικες, κυρίως όμως αντανακλά το τραύμα της παραδοχής της κορεατικής κοινωνίας πως η διασφάλιση της παραμονής εκτός «παραπετάσματος», είχε ως συνέπεια την παραμονή εκατοντάδων χιλιάδων συμπατριωτισσών τους στην «εκούσια» σκλαβιά του σεξουαλικού εμπορίου.

Βιβλιογραφία
Katherine S. Moon, Sex among allies. Military prostitution in US-Korea relations
Columbia University Press 1997
George L. Ogle, South Korea: Dissent Within the Economic
Miracle, London 1990
 Κόκκινη προπαγάνδα εκτοξεύθηκε από  yiok-yiok  

Χαίρε βλάκα

Χαίρε βλάκα 
Μετά το ναζιστικό χαιρετισμό του κατίδη και το σχετικό ντόρο που προκάλεσε, άνοιξε μια κουβέντα που θυμίζει το κλασικό δίλημμα για τους κατηγορούμενους στο δικαστήριο: ένοχος ή βλαξ; Είναι δηλ όντως φασίστας ή απλώς ένα ανόητο εικοσάχρονο παιδί, που δεν ξέρει τι κάνει και θα είναι λάθος να το χαρίσουμε στους χρυσαυγίτες;

Και γιατί να αποκλείει το ένα το άλλο; Ουδέν ψευδέστερον του ψευδοδιλήμματος. Ποιος μας είπε ότι οι φασίστες (και η πανέξυπνη ηγεσία τους) στρατολογούν κατά κανόνα ευφυή άτομα; Είναι μήπως τέτοια δείγματα το περιβόητο εγέρθουτου και το βιντεάκι με τον αλησμόνητο «δρώμενα»; Τι αποδείξεις έχουμε για το δείκτη νοημοσύνης των μελών και των ψηφοφόρων της χρυσής αυγής; Πόσο έξυπνος μπορεί να είναι πχ όποιος πιστεύει ότι οι μετανάστες μας κλέβουν τις δουλειές κι ευθύνονται για τις στρατιές των πτυχιούχων ανέργων –γιατρών, δικηγόρων, μηχανικών, εκπαιδευτικών, και τόσων άλλων; Πόση ευφυία μπορεί να διαθέτει κάποιος που φώναζε στις πλατείες «οι τριακόσιοι στο γουδί», τσουτσουρώνει με τους «300» στο γυαλί και πηγαίνει στο γήπεδο να δει την εθνική ντυμένος αρχαίος έλληνας, για να αποδείξει ότι είναι εθνικά περήφανος και βουκεφάλας με περικεφαλαία, κατά το κοινώς λεγόμενο.

Ο φασισμός είναι η οργανωμένη έκφραση της αποβλάκωσης που γεννά «αυθόρμητα» και μαζικά ο καπιταλισμός στους χώρους παραγωγής και στο πολιτικό εποικοδόμημα, με τους ιδεολογικούς του μηχανισμούς.
Στρατολογεί αφελείς και ταξικά ασυνείδητους, που θεωρούν μαγκιά τους... αρχαιοελληνικούς χαιρετισμούς και το νταηλίκι στους μελαψούς και γενικώς τους αδύνατους, για να ισοφαρίσουν κάπως τις φάπες που τρώνει στους άλλους τομείς της ζωής τους.

Διαμορφώνει πιστά κι υπάκουα ανθρωπάκια, χωρίς κριτική ικανότητα, που βγαίνουν στην αρένα σαν τον κατίδη και χαιρετάν πειθήνια τις αρχές στην εξέδρα των επισήμων: χαίρε καίσαρα, οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν και είναι έτοιμοι να τους σφάξεις να αγιάσουν, ή αλλιώς να σφαχτούν αναμεταξύ τους, με αλάνθαστο ταξικό κριτήριο.

Πατάνε στην υποκρισία του αστικού πολιτικού κόσμου και προβάλλουν ως η «αδιάφθορη εναλλακτική» σε φαιδρά πρόσωπα σαν τον ιωαννίδη, που έβγαλε λάδι με την ψήφο του τον θρασύδειλο κασιδιάρη και τους ψευτοτσαμπουκάδες του, για να καταδικάσει μετά τις ακρότητες, με αφορμή το... λάθος του κατίδη –έχουν αποστηθίσει τη θεωρία των άκρων, και την πετάνε «εκ παραδρομής» κι εκεί που δεν ταιριάζει.
Αλλά μοιάζουν σα δυο σταγόνες νερό με το σύστημα που υποτίθεται πως αντιπαλεύουν, γιατί είναι σάρκα από τη σάρκα του. Όπως η διορθωτική δήλωση του μετανοημένου κατίδη, «εγώ σιχαίνομαι το φασισμό», που αντιγράφει πιστά το απαράμιλλο «σιχαίνομαι το μνημόνιο» του άδωνη γεωργιάδη, που το ψήφισε και με τα δύο χέρια.

Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι η βλακεία του κατίδη, που είναι ανιστόρητος κι απολίτικος. Το πρόβλημα είναι ότι το ανιστόρητο απολιτίκ έγινε τρόπος ζωής και τροφοδότησε το φασισμό, που θέριεψε πατώντας πάνω στην ανεμελιά μας.
Το θέμα δεν είναι ότι ο κατίδης δε γνώριζε την προσφυγική ιστορία της ομάδας του και πανηγύρισε το γκολ που πέτυχε σα να ‘ταν ποδοσφαιριστής της λάτσιο. Αλλά ότι τα παιδιά της ηλικίας του τέλειωσαν το σχολείο, χωρίς να μάθουν την ιστορία της πραγματικής αντίστασης, τι ήταν ο φασισμός και ποιος τον προώθησε, γιατί είναι θέμα ταμπού και μένει εκτός ύλης. Και γαλουχήθηκαν φωνάζοντας το σύνθημα «δε θα γίνεις έλληνας ποτέ, αλβανέ...» λίγους μήνες μετά την κατάκτηση του euro.

Η ουσία δεν είναι αν αγνοούσε ο κατίδης την αριστερή ιδεολογία του προπονητή του, που έρχεται από μια χώρα που έζησε από πρώτο χέρι την τραγωδία του ναζισμού. Εντάξει ο λίνεν μπορεί να φτάνει μέχρι ντι λίνκε, αλλά στέκει στον αντίποδα της πολιτικής ξεφτίλας με αριστερό προσωπείο της δημαρ, με τις επιλεκτικές ευαισθησίες και την αμέριστη πολιτική κάλυψη που παρέχει στην κυβέρνηση της δικτατορίας των μονοπωλίων. (Αποφεύγω με δυσκολία να σχολιάσω την αντίστοιχη ανακοίνωση του σύριζα με την αναφορά στο ταξίδι της αεκ στο βελιγράδι εν μέσω νατοϊκών βομβαρδισμών και τη στάση του συν εκείνη την περίοδο).

Το βασικό δεν είναι οτι οι ποδοσφαιρικές αρχές έθεσαν τον κατίδη εκτός συλλόγου κι εθνικών ομάδων, για να τον τιμωρήσουν, και τον ανάγκασαν να προβεί σε φτιαχτές «δηλώσεις μετανοίας» και μεταμέλειας, μήπως και σώσει επαγγελματικά το τομάρι του. Το βασικό είναι ότι ενδιαφέρονται μόνο για τη βιτρίνα του αθλήματος-προϊόντος που πουλάνε, ενώ εκκολάπτουν το αυγό του φιδιού στους ιδιωτικούς στρατούς των οπαδικών συνδέσμων, που γίνονται στέκια οργανωμένης αποχαύνωσης και διακίνησης ουσιών.

Το βασικό είναι πως ο μη αστικός μύθος λέει ότι κάποτε είχαμε οργάνωση βάσης στη θύρα τέσσερα και κόβα ποδοσφαιριστών στον ηρακλή του χατζηπαναγή και του κωφίδη. Ενώ σήμερα οι σύνδεσμοι έγιναν –πλην εξαιρέσεων,όπως η original που έβγαλε πολύ σωστή ανακοίνωση  - άντρα της μαύρης αντίδρασης κι εξαντλούν συχνά τον προοδευτισμό τους σε μερικά πανό και παιδιάστικες καυχησιές του τύπου: δεν αφήσαμε να μπουν οι μπάτσοι μέσα.
(Ένα τυπικό δείγμα αυτής της λογικής μπορείτε να δείτε σε αυτήν τη συνέντευξη του γιώργου ρούση, φορέα του οπαδικού παλιμπαιδισμού και της παιδικής αρρώστιας του κομμουνισμού, ως πολιτικό του αντίστοιχο).

Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι ο κατίδης. Αυτός είναι εικόνα της κοινωνίας και της μοιάζει –όπως και το ποδόσφαιρο συνολικά άλλωστε. Μια κοινωνία που ήταν σε μεγάλο ποσοστό χρυσή αυγή, χωρίς να το ξέρει και πριν την ανακαλύψει. Κι αν δεν την είχε ανακαλύψει, θα μπορούσε να την επινοήσει μόνη της από την αρχή. Εκεί βρίσκεται η ενοχή κι εκεί χρειάζεται η έμπρακτη καταδίκη.

Ποιος είναι λοιπόν ο πραγματικός ένοχος;
Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι του συστήματος που δημιουργεί τον κατίδη και κάθε κατίδη, γιατί τον έχει ανάγκη, για να διαιωνίσει την κυριαρχία του. Με άλλα λόγια, αυτή η στάνη αυτό το τυρί βγάζει. Ή που το καταλαβαίνουμε και παύουμε να είμαστε σαν πρόβατα επί σφαγή για να αλλάξουμε τα πράγματα, ή αλλιώς συνεχίζουν να μας αρμέγουν κανονικά και περιμένουμε να εμφανιστεί με μαθηματική ακρίβεια ο επόμενος κατίδης κι η επόμενη παπαχρήστου, για να επιδείξουμε τις αναμφισβήτητες δημοκρατικές μας ευαισθησίες.
Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.
 Προβοκάτσια από Μπρεζνιεφικό απολίθωμα  

Πωλείται όπως είναι επιπλωμένο...

Πωλείται όπως είναι επιπλωμένο...

Επικίνδυνες πτήσεις...

Με εντατικούς ρυθμούς προχωρά η συγκυβέρνηση το σχέδιό της για την ιδιωτικοποίηση των αεροδρομίων της χώρας προσφέροντας ακόμη ένα πεδίο κερδοφορίας στους κατασκευαστικούς ομίλους, τις αεροπορικές εταιρείες και τις εταιρείες διαχείρισης αεροδρομίων, σε βάρος των συμφερόντων του εργαζόμενου λαού, βάζοντας σε κίνδυνο ταυτόχρονα την εθνική ασφάλεια, παρά τα όσα εκ του αντιθέτου υποστηρίζει. Πρόσφατα, το αρμόδιο υπουργείο Υποδομών ανακοίνωσε ότι το αμέσως επόμενο διάστημα θα ξεκινήσουν οι πρώτοι «πλειστηριασμοί» για τη μακρά μίσθωση των πιο εμπορικών περιφερειακών αεροδρομίων, ενώ όσα έχουν χαμηλή επιβατική κίνηση περνούν υπό τη διαχείριση νέας ανώνυμης εταιρείας που συστάθηκε με σκοπό μεσοπρόθεσμα να πουληθεί κι αυτή, «πακέτο» με τα αεροδρόμια που έχει στο χαρτοφυλάκιό της.

Παράλληλα, προχωρούν και άλλες αρνητικές ρυθμίσεις όπως η αλλαγή ρόλου της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας και η κατάργηση αρκετών τμημάτων και διευθύνσεών της, αλλά και μέτρα «διευκόλυνσης» των αεροπορικών εταιρειών, όπως η μείωση των τελών - σε περίοδο δυσβάσταχτων φόρων για τα λαϊκά στρώματα - που καταβάλλουν για τη χρήση των εγχώριων αεροδρομίων. Φυσικό και αναμενόμενο οι εκπρόσωποι της «Διεθνούς Ένωσης Αερομεταφορών» να εκφράζουν την ικανοποίησή τους για τα παραπάνω, μιας και ούτε καν φραστικές υποσχέσεις ότι θα διατηρήσουν δρομολόγια στα ελληνικά αεροδρόμια, ή ότι η μείωση των τελών θα «περάσει» έστω και σε ένα μικρό μέρος της, στις τιμές των εσωτερικών εισιτηρίων, δεν παρέχουν για «τα μάτια του κόσμου». Ας μην ξεχνάμε ότι παρά τα όσα διαφορετικά υποστηρίζουν οι σχετικές διαφημίσεις, οι τιμές τους για μια τεράστια μερίδα του πληθυσμού είναι «απλησίαστες». Να πούμε βέβαια ότι όλα τα παραπάνω, υποτίθεται, γίνονται σε επικοινωνία με την πολεμική αεροπορία, η οποία χρησιμοποιεί κάποια από τα αεροδρόμια που θα παραχωρηθούν...

... για τα λαϊκά συμφέροντα

Φυσικά, το «Ελ. Βενιζέλος» δε θα μπορούσε να μείνει έξω από τη «λίστα για τα ψώνια» διεθνών μονοπωλιακών ομίλων, αφού ακόμη και τη χρονιά που πέρασε, με μειωμένη επιβατική κίνηση, εξυπηρέτησε τη διακίνηση πάνω από 12 εκατομμυρίων επιβατών και δεκάδων χιλιάδων τόνων εμπορευμάτων. Το ελληνικό δημόσιο μέχρι πρόσφατα κατείχε το 55% των μετοχών του διεθνούς αερολιμένα, η - ισπανικών πλέον - συμφερόντων «Hochtief» («Χόχτιφ») μέσω δύο διαφορετικών επιχειρηματικών σχημάτων το 40% και το υπόλοιπο 5% κατέχουν διαφορετικά μέλη της οικογένειας Κοπελούζου. Πλέον το ποσοστό που ορίζεται ως καθαρή συμμετοχή του δημοσίου είναι 25%, καθώς το υπόλοιπο 30% πέρασε στο χαρτοφυλάκιο του ταμείου αποκρατικοποιήσεων (ΤΑΙΠΕΔ) και οδεύει ταχέως, όχι απλά για «μίσθωση μακράς διαρκείας», αλλά προς πώληση.

Ήδη, ο υπουργός Οικονομικών συναντήθηκε με εκπροσώπους κινέζικων επιχειρηματικών ομίλων διαχείρισης αεροδρομίων, οι οποίοι εκφράζουν το ενδιαφέρον τους για την απόκτηση αυτού του ποσοστού, ενώ και η «Hochtief» μέσω διαρροών από τις 22 Φλεβάρη έχει εκφράσει την επιθυμία της να πουλήσει συμμετοχές της σε αεροδρόμια. Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι από την έναρξη της λειτουργίας του το «Ελ. Βενιζέλος» έχει προσφέρει στον κρατικό προϋπολογισμό, μόνο από μερίσματα, πάνω από 750 εκατ. ευρώ, ενώ οι μισοί και πλέον επισκέπτες του προέρχονται από το εξωτερικό. Πολλά ακόμη μπορούν να ειπωθούν για την πολιτική της συγκυβέρνησης στον τομέα των αεροδρομίων και των αερομεταφορών γενικά, όμως επί του παρόντος, θέλουμε να πούμε ετούτο: Η προέλευση των επιχειρηματικών σχημάτων στα οποία τελικά θα καταλήξουν τα ελληνικά αεροδρόμια, μόνο απλή υπόθεση «οικονομικού τιμήματος» δεν είναι, καθώς σχετίζεται άμεσα με το κουβάρι των μονοπωλιακών ανταγωνισμών για τα μερίδια στις υπό ιδιωτικοποίηση επιχειρήσεις σε βάρος του λαού. Να γιατί λέμε ότι και οι μεταφορές και τα αεροδρόμια πρέπει να γίνουν λαϊκή ιδιοκτησία.

ΣΟΥΗΔΙΑ: Πλύσιμο, καθάρισμα & τηγάνισμα hambuger!

ΣΟΥΗΔΙΑ: Πλύσιμο, καθάρισμα & τηγάνισμα hambuger! 



To συνεχιζόμενo πείραμα με την μεταναστευτικη εργασία, έχει αποτύχει εντελώς. Είναι εύκολο να το πει κανεις αμέσως μετά τις ειδησεις ​​της περασμένης εβδομάδας, oπου Αφρικανοί απασχολούνται στη δασικη βιομηχανία, ειδηση που μπορεί κανείς να διαβάσει στην εφημερίδα, ενω στελεχη της υπηρεσιας Μετανάστευσης πιαστηκαν για πώληση αδειας παραμονης και κατηγορουνται για δωροδοκία. 

Στους μετανάστες προσφέρονται οι  ίδιες θέσεις ανειδίκευτης εργασίας οπως   σ ολους τους μετανάστες και πρόσφυγες τα τελευταία 35 χρόνια. Πλύσιμο πιάτων, καθαριοτητα, τηγάνισμα χάμπουργκερς. Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία, τα 2/3 των αδειών εργασίας αφορουν αυτό το είδος εργασιων.

Για να αποκτήσει κανεις μια άδεια εργασίας, η υπηρεσία του πρέπει να εγκριθεί από το σωματειο στο χώρο εργασίας, ο μισθός δεν πρέπει να είναι πολύ χαμηλος και η σύμβαση δεν πρέπει να περιέχει παραδοξότητες.
Πώς ομως φαίνεται, στην πραγματικότητα, για τον εργαζόμενο είναι μια αλλη υποθεση. 

Ένας που πλενει πιατα σε πληρες ωράριο θα πρέπει να κερδίζει τουλάχιστον 18 774 SEK προ φόρων, συμφωνα με τις συλλογικες ξενοδοχειο/εστιατορικες συμβασεις. Το οποιο σημαινει μόνο περιπου 15.000 κορώνες καθαρο μισθο - ένας μετανάστης ειναι πιθανόν να πάρει πολύ λιγότερα. 
Η άδεια εργασίας είναι προϋπόθεση για την απασχόληση, και ως εκ τούτου εξαρταται απο τη καλη θεληση του εργοδότη. Υπαρχουν με άλλα λόγια, πολύ ορθολογικοι λόγοι για να μην παραπονιούνται όταν αποδεικνύεται ότι ούτε οι εβδομαδιαίες ώρες εργασίας, ή οι αποδοχές εχουν εγκριθεί σύμφωνα με τις συλλογικές συμβάσεις. Όπως είδαμε με την υπόθεση McDonalds στη Στοκχόλμη, το περασμενο φθονοπωρο, φανηκε οτι ακομη και αφεντικα επαιρναν δωροδοκιες κάθε μήνα απο τους χαμηλόμισθους υπαλλήλους τους!

Η μετανάστευση εργατικού δυναμικού έχει ανοιξει για να  εκμεταλλευθει ανθρώπους που δεν είναι σε θέση να αισθάνονται ότι μπορούν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Μερικές φορές, βέβαια, επειδή αισθάνονται ότι μια πιθανη μόνιμη κατοικία αξίζει τον άθλιο μισθό. Και τουλάχιστον δεν είναι χωρίς εγγραφα, έχουν την άδεια να διαμένουν και να εργάζονται στη χώρα με όλα αυτά που συνεπάγεται το δικαίωμα σε υγειονομική περίθαλψη, εκπαίδευση για τα παιδιά, και ούτω καθεξής.

Η κυνική εκμετάλλευση της ανθρώπινης φτώχειας και της απελπισίας ήταν εύκολο να προβλεφθεί. Υπήρχαν πολλοί που προειδοποιουσαν, ή λογικά θα πρέπει επίσης εκείνοι που αποφάσισαν το σημερινό μοντέλο να ειχαν καταλάβει πώς θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως μεσον εκμεταλλευσης. Το ερώτημα είναι αν νοιαζόταν αυτοι. 

Όλα τα μέτρα της εργασίας που η αστική κυβέρνηση εισήγαγε είχαν σαφή σκοπό – προσβλεπαν ολα στη μείωση των μισθών και στη διαβρωση της ασφάλειας της απασχόλησης και κατά συνέπεια στρεφονταν και κατα της δύναμης των σωματείων. Γινεται με μικρά βήματα, μακριά από π.χ ...Θατσερικες μετωπικες επιθεσεις εναντια στο βρετανικο εργατικό κίνημα της δεκαετίας του 1980.

Ο πρωθυπουργος Fredrik Reinfeldt λέει ότι σέβεται το «σουηδικό μοντέλο» - ταυτόχρονα ομως αλληλεπιδρούν διάφορες νομοθετικές αλλαγές και ενεργειες που το θετουν  εκτος παιχνιδιου.

Είναι επίσης σημαντικό να επισημάνουμε ότι η κριτική της μετανάστευσης εργατικού δυναμικού δεν είναι οτι «έρχονται εδώ και παίρνουν τις δουλειές μας», αλλά μιλαμε για ανθρώπινη εκμετάλλευση. Πρώτον, οσοι εξαπατωνται με τους μισθους τους και τις συνθήκες εργασίας, και μετα κατ επέκταση ολοι οι αλλοι όταν οι μισθοί πιέζονται προς τα κάτω.

του Daniel Wilander
Mτφ απο Αrbetaren


Σημ. δικη μου: Για τα ΜcDonald´s, δειτε επισης εδω και εδω
 Αναρτήθηκε από Elva

Όταν οι ναζί εκτέλεσαν 11 ποδοσφαιριστές της Ντιναμό Κιέβου το 1942

Όταν οι ναζί εκτέλεσαν 11 ποδοσφαιριστές της Ντιναμό Κιέβου το 1942 

Έντεκα ποδοσφαιριστές της Ντιναμό Κιέβου, εκτελέστηκαν το 1942, μετά τον ποδοσφαιρικό αγώνα με επίλεκτη ομάδα της Βέρμαχτ, γιατί δεν κάθισαν να χάσουν… Τριάντα εννιά χρόνια μετά η αυταπάρνηση των 11 αυτών ποδοσφαιριστών, έδωσε τροφή για να γίνει μια από τις γνωστότερες ταινίες του κινηματογράφου, με κάποιες αλλαγές φυσικά στο σενάριο.

 Στην ταινία του 1981, “Η Μεγάλη απόδραση των 11″, μια ομάδα αιχμαλώτων πολέμου, σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης, στα σύνορα με τη Γαλλία, καλείται να αντιμετωπίσει μια Γερμανική ομάδα σε ένα προπαγανδιστικό, υπέρ των Ναζί, ποδοσφαιρικό αγώνα. Οι αιχμάλωτοι δεν παίζουν το παιχνιδάκι των Γερμανών και δεν τους χαρίζονται… 

 Οι αιχμάλωτοι – ποδοσφαιριστές των συμμάχων, έχουν κανονίσει στο ημίχρονο του αγώνα να δραπετεύσουν από τους υπονόμους (ενώ οι Γερμανοί θα τους περίμεναν να βγουν και να συνεχίσουν, για το δεύτερο ημίχρονο) μέσα από τα αποδυτήρια και με τη βοήθεια της Γαλλικής αντίστασης να φυγαδευτούν στην Ελεύθερη Ευρώπη. 


 Τα πρώτα 45 λεπτά του αγώνα βρίσκουν την επίλεκτη ομάδα των Ναζί να κάνει πάρτι μέσα στο γήπεδο. Ο τερματοφύλακας της συμμαχικής ομάδας (Σιλβέστερ Σταλλόνε) δεν σταματάει να μαζεύει την μπάλα από τα δίχτυα του. Σε μια μίνι σύσκεψη των ποδοσφαιριστών στα αποδυτήρια στην ανάπαυλα του ημιχρόνου, τελικά αποφασίζουν να μην ακολουθήσουν το σχέδιο διαφυγής και να δραπετεύσουν αλλά να βγουν, και να συνεχίσουν τον αγώνα. 

 Στο δεύτερο ημίχρονο αναλαμβάνουν δράση μέσα στο γήπεδο, τα αστέρια των συμμάχων αιχμαλώτων που με πρωταγωνιστές τον Luis Fernandez (που τον υποδύεται ο μεγάλος Πελέ), τον Carlos Rey (τον υποδύεται ο Οσβάλντο Αρντίλες) τον John Colby (υποτίθεται ένα εν ενεργεία παίκτη της West Ham πριν τον πόλεμο που τον υποδύεται ο Μαικλ Κέιν) και φυσικά τον τερματοφύλακα Σιλβέστερ Σταλόνε που κάνει ασύλληπτες αποκρούσεις, η συμμαχική ομάδα μασάει σίδερα. 

 Τα γκολ πέφτουν βροχή και παρά την εχθρική διαιτησία οι ομάδα των συμμάχων αναγκάζει τους Γερμανούς ανώτατους αξιωματικούς να φύγουν εκνευρισμένοι από το γήπεδο και τους Γάλλους θεατές να φωνάζουν ενθουσιασμένοι: Victoire!! 

Η πραγματικότητα όμως και τα γεγονότα που στηρίχθηκε η ταινία, είναι πολύ διαφορετικά και δεν έχουν την ευτυχή κατάληξη της Χολιγουντιανής ταινίας, του 1981 

Κίεβο 1942, ουκρανική πρωτεύουσα, (μέλος της Σοβιετικής Ένωσης τότε) στενάζει ,όπως άλλωστε ολόκληρη η Ευρώπη , κάτω από τη γερμανική κατοχή. Ο Γερμανός Διοικητής, αποφασίζει πως θα ήταν πολύ καλό για το ηθικό των στρατιωτών του να διοργανωθεί, ένας ποδοσφαιρικός αγώνας ανάμεσα σε ντόπιους και σε επαγγελματίες Γερμανούς ποδοσφαιριστές που υπηρετούν τη θητεία τους στη Βέρμαχτ. “Η ανωτερότητα της Άριας Φυλής έναντι των υπανθρώπων ρωσο-ουκρανών Σλάβων είναι εμφανής σε όλους τους τομείς και φυσικά και στο ποδόσφαιρο” έλεγε. 

 Στις 9 Αυγούστου όλα ήταν έτοιμα για τον αγώνα. Από τη μια πλευρά η ελίτ της Βέρμαχτ και από την άλλη 11 ποδοσφαιριστές της Ντιναμό Κιέβου, και της Λοκομοτίβ Κιέβου οι οποίοι ήταν αιχμάλωτοι στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Ντάρμιτσα και τους οποίους οι Γερμανοί λίγες ημέρες πριν τον αγώνα, τους επέτρεψαν να τρώνε κανονικά και να προπονούνται. Την ομάδα συμπλήρωναν κάποιοι εργάτες Ουκρανοί, από ένα φούρνο που ήταν κοντά στο γήπεδο. 

 Η ομάδα ονομάστηκε f.cStart και την αποτελούσαν 8 παίκτες της Ντιναμό και 3 της Λοκομοτίβ. Ο Γερμανός διοικητής της πόλης, έβλεπε προσωπικά τους 6 αγώνες που έπαιξε η ομάδα των Ουκρανών, πριν αντιμετωπίσει την γερμανική ομάδα των επιλέκτων. Ο τρόπος που έπαιζαν , ο τρόπος που άλλαζαν μπαλιές στο γήπεδο, και η ταχύτητα τους τον έκαναν να αισθάνεται λίγο άβολα. Σε 6 αγώνες με στρατιώτες από συμμαχικές χώρες των Γερμανών (Ούγγρους, Ρουμάνους, Γερμανούς) η Start, δεν κέρδιζε κάτω από 5-0. 
 “Με τους επίλεκτους μας τα πράγματα θα είναι διαφορετικά. Οι Σλάβοι υπάνθρωποι, θα βιώσουν την ανωτερότητα μας” έλεγε σε άλλους ανώτατους αξιωματικούς. Έτσι και έγινε. Στον τελευταίο αγώνα τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Η Start φιλοδώρησε τη Flakelf, την ομάδα των επιλέκτων που τόσα στήριζε πάνω της ο Διοικητής του Κιέβου, με 5 γκολ. Start- Flakelf: 5-1. Η τιμή και το ηθικό του στρατεύματος του κρεμόταν από μια κλωστή. 

 Σε έξαλλη κατάσταση ζήτησε επαναληπτικό αγώνα και στις 9 Αυγούστου, τρεις ημέρες μετά όλα ήταν έτοιμα για το ματς που έμεινε στην ιστορία σαν “Ματς Θανάτου”. 

 Ο αγώνας έγινε στο στάδιο της Zenit. Στις 5.00 το απόγευμα. Εκείνο το καλοκαίρι στην Ουκρανία έκανε πολύ ζέστη. Θεατές ήταν μόνο Γερμανοί φαντάροι και Ουκρανοί δοσίλογοι αστυνομικοί ενώ στρατιώτες με τεράστια Γερμανικά λυκόσκυλα, έδιωχναν πίσω όσους ουκρανούς ήθελαν να δουν τον αγώνα και να υποστηρίξουν την Start. Για διαιτητής “ορίστηκε” ένας αξιωματικός των Ες Ες.!!!! Λίγο πριν αρχίσει ο αγώνας ο αρχηγός της Start που έπαιζε με κόκκινες φανέλες και λευκά σορτσάκια (επιστρατεύτηκαν άρον άρον οι εμφανίσεις της Σπάρτακ γιατί δεν είχαν ρούχα) μίλησε στους συμπαίκτες του: 

“Παίζουμε με κόκκινες φανέλες που δεν είναι το χρώμα της Ντιναμό ούτε της Λοκομοτίβ. Σας καλώ σήμερα όμως να παίξουμε για αυτό το χρώμα, που είναι το χρώμα της σημαίας μας της Σοβιετικής Ένωσης και να τους δείξουμε ότι αυτή η σημαία δεν χάνει ποτέ”, είπε ο τερματοφύλακας και αρχηγός της Ντιναμό, Mykola Trusevych. 

 Την ώρα που τελείωσε τον λόγο προς τους συμπαίκτες του, ο αρχηγός των Ουκρανών, μπήκε στα αποδυτήρια ο Γερμανός διαιτητής: “Ξέρω πως είστε μια πολύ καλή ομάδα, με πολύ καλούς παίκτες. Πρέπει όμως να ακολουθήσετε τους κανόνες και να χαιρετίσετε την γερμανική ομάδα με τον Ναζιστικό τρόπο πριν τον αγώνα.” Μια φωνή από το βάθος του απάντησε και τον έκανε να εγκαταλείψει τον χώρο εξοργισμένος. “Το μοναδικό πράγμα που θα χαιρετίσουμε, θα είναι τα στρατεύματα σας όταν θα φεύγετε” 
 Πραγματικά όταν οι ομάδες συγκεντρώθηκαν στο κέντρο του γηπέδου, οι 11 Ουκρανοί δεν σήκωσαν το χέρι τους να χαιρετίσουν ναζιστικά. Την ίδια στιγμή το γήπεδο έβραζε σαν καζάνι, γεμάτο από Γερμανούς με το χέρι υψωμένο να φωνάζουν “Χάιλ Χίτλερ”… Αντίθετα, οι παίκτες της Start μόλις τελείωσε ο Ναζιστικός ύμνος, έσφιξαν τις γροθιές τους σήκωσαν το χέρι τους και μετά το έφεραν στην καρδιά τους και φώναξαν τον χαιρετισμό του Κόκκινου Στρατού: ” Fizcult Huraaa”, δηλαδή “Πάμε δυνατά, Ουράαα”. 
 Ο αγώνας ξεκίνησε με τους Ουκρανούς να μαγεύουν με την μπάλα, αλλά αυτή τη φορά οι Γερμανοί ήξεραν τι θα αντιμετωπίσουν. Οι κλωτσιές, οι αγκωνιές, τα κλαδέματα, τα τραβήγματα της φανέλας , έπεφταν σύννεφο. Ο διαιτητής δεν έβλεπε το παραμικρό. 

 Κάποια στιγμή ένας Γερμανός επιθετικός κλωτσάει στο κεφάλι τον τερματοφύλακα των Ουκρανών και τον αφήνει αναίσθητο. Τότε βάζουν οι Γερμανοί το πρώτο τους γκόλ. Ο γιος του Makar Gonacharenko ενός από τους 3 παίκτες που τελικά επέζησαν θυμάται τι του έλεγε ο πατέρας του για τον συγκεκριμένο αγώνα: “Ξύλο… πολύ ξύλο. Σε κάθε επαφή με την μπάλα σε κάθε τρέξιμο μας κλωτσούσαν παντού. Νιώθαμε τα κόκαλα μας να πονάνε, έτοιμα να βγουν από τις κλειδώσεις τους” 
 Το ημίχρονο έληξε 3-1 και αφού ο μέσος των Ουκρανών Goncharenko , χόρεψε όλη τη γερμανική άμυνα και στη συνέχεια κεραυνοβόλησε τον τερματοφύλακα. 

 Στο ημίχρονο οι Ουκρανοί παίκτες δέχτηκαν και νέα επίσκεψη στα αποδυτήρια. Ήταν ο Γερμανός διοικητής της πόλης. Με ένα προσποιητό χαμόγελο και σφιγμένα δόντια εισέβαλε συνοδευόμενος από αξιωματικούς των Ες Ες και είπε: “Εντάξει μπορείτε τώρα να τα παρατήσετε. Δείξατε σε όλους τι αξίζετε, αλλά μέχρι εδώ. Είστε φανταστική ομάδα με απίστευτες ικανότητες και μας έχετε εντυπωσιάσει όλους, αλλά όπως καταλαβαίνετε, δεν μπορείτε να κερδίσετε. Δεν υπάρχει καμία τέτοια περίπτωση. Μέχρι εδώ. Σκεφτείτε τις συνέπειες των πράξεων σας…” Οι Ουκρανοί παίχτες ήταν προκλητικά αδιάφοροι όσοι ώρα μιλούσε ο ανώτατος Γερμανός αξιωματικός. Άλλος έδενε τα παπούτσια του, άλλος έπινε νερό, άλλος έκανε διατάσεις και κρατούσε το σώμα του ζεστό, άλλος έφτιαχνε τα μαλλιά του… Κανείς δεν του έδινε σημασία. 

 Στο δεύτερο ημίχρονο η κάθε ομάδα σκόραρε από 2 φορές και 5 λεπτά πριν τη λήξη, ενώ το σκορ ήταν 5-3 υπέρ των Ουκρανών, ο Klimenko, ένας κεντρώος που έπαιζε όμως στα μπακ με την ομάδα της Start, πήρε την μπάλα, κατέβηκε αλλάζοντας με απίστευτη ταχύτητα πάσες με τους συμπαίκτες του, προς την Γερμανική περιοχή και εκεί ξεφτίλισε ολόκληρη την ομάδα επίλεκτων της Βέρμαχτ. Ο Klimenko, πέρασε με ντρίμπλες πέντε παίκτες της Γερμανικής άμυνας, και βρέθηκε τετ α τετ με τον Γερμανό τερματοφύλακα. Μια , δυο προσποιήσεις ο τερματοφύλακας πέφτει αριστερά και ο Ουκρανός τον περνάει από δεξιά. Όμως δεν σουτάρει προς το άδειο τέρμα, κάνει μια στροφή και ξαναπερνάει άλλη μια φορά τον τερματοφύλακα, ο οποίος ζαλίζεται και πέφτει κάτω. Ο Klimmenko φτάνει στην γραμμή του άδειου τέρματος χαμογελάει, γυρίζει την πλάτη του και σουτάρει επιδεικτικά με δύναμη προς το κέντρο του γηπέδου. 

 Ο Γερμανός διαιτητής έξαλλος σφυρίζει την λήξη του αγώνα στο 85. Οι Γερμανοί επίσημοι άφριζαν από το κακό τους και αποχώρησαν αμέσως. Οι Ουκρανοί σαν μικρά παιδιά αγκαλιάζονταν και έκλαιγαν στο κέντρο του γηπέδου… Έξω από το γήπεδο οι Ουκρανοί πολίτες παραληρούν, ουρλιάζουν από χαρά, ζητωκραυγάζουν. Οι Γερμανοί για να τους αναχαιτίσουν αμολάν τα λυκόσκυλα… 

 Μια εβδομάδα μετά, το βράδυ της 16ης Αυγούστου όσοι παίκτες της Start, συμμετείχαν στον αγώνα, συνελήφθησαν από τους Γερμανούς. Η κατηγορία ότι ήταν μέλη της MKVD (μυστική αστυνομία της Σοβιετικής Ένωσης) ήταν βαριά και η ποινή ήταν μόνο μια: Θάνατος. Οι 11 παίκτες της Start κατηγορήθηκαν σαν κατάσκοποι. Και αμέσως οδηγήθηκαν στα κρατητήρια. Το πρώτο βράδυ στα κρατητήρια της Γκεστάπο ο Mykola Korotkykh το αριστερό εξτρέμ της Start, πέθανε από τα βασανιστήρια. Την επόμενη μέρα (ύστερα από ολονύχτιο ξύλο και βασανισμούς) έστειλαν τους υπόλοιπους στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Syrezky, λίγα χιλιόμετρα έξω από το Κίεβο στην περιοχής Babi yar. 

Μέχρι τον Φεβρουάριο του 1943, οι περισσότεροι παίκτες εκτελέστηκαν ή πέθαναν από της κακουχίες στο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ανάμεσα τους οι Ivan Kuzmenko, Oleksey Klimenko, και ο αρχηγός Mykola Trusevich. 
Το τέλος του πολέμου, βρίσκει ζωντανούς μόνο τρεις από τους 11 παίκτες της Start. Τους Fedir Tyutchev, Mikhail Sviridovskiy και Makar Honcharenko… 

 Το 1971, έξω από το στάδιο της Zenit όπου έγινε ο αγώνας στήθηκε ένα τεράστιο μνημείο για τους 11 ήρωες. Δέκα χρόνια αργότερα το 1981, το στάδιο της Zenit μετονομάστηκε σε Start. Την ίδια χρονιά γυρίστηκε και η ταινία με τον Σταλόνε..


Πηγη
 Κόκκινη προπαγάνδα εκτοξεύθηκε από  yiok-yiok

Περισσεύει η ευαισθησία και η υποκρισία...

Περισσεύει η ευαισθησία και η υποκρισία...

Οι «ευαίσθητοι» βιομήχανοι... 

Σε λαθροχειρία των εργατικών κατακτήσεων προχωρά ο επιχειρηματικός όμιλος εμφιαλώσεως νερού «ΖΑΓΟΡΙ» για να λανσάρει το προφίλ του «ευαίσθητου» επιχειρηματία, να προβάλει δήθεν κοινά οφέλη για τους εργαζόμενους από τη λεγόμενη «υγιή επιχειρηματικότητα». Όπως είναι γνωστό, οι εργαζόμενοι συνολικά στον κλάδο των Ποτών (αναψυκτικά, ζυθοποιία, οινοποιία, νερό) μετά από σκληρό ταξικό αγώνα, απέσπασαν το Μάιο του 2012 την επέκταση της σύμβασης του κλάδου για ακόμη ένα χρόνο, χωρίς καμία μείωση μισθών και επιδομάτων, όπως και το ότι όλοι οι εργαζόμενοι και οι νεοπροσλαμβανόμενοι θα αμείβονται με αυτή τη σύμβαση ανεξάρτητα από ηλικία.

Αυτή λοιπόν την κατάκτηση των εργαζομένων στον κλάδο των Ποτών η εργοδοσία στο «ΖΑΓΟΡΙ» βγήκε να την καπηλευθεί διαχέοντας σε τοπικά ΜΜΕ ηλεκτρονικού (site) και έντυπου Τύπου ότι σε αντίθεση με άλλες επιχειρήσεις που χαμηλώνουν το μισθολογικό κόστος για να επιβιώσουν, εκείνη δεν έχει προβεί σε καμία μείωση των μισθών. Το γεγονός δηλαδή ότι οι εργάτες στον κλάδο των Ποτών άρα και στο «ΖΑΓΟΡΙ» κατάφεραν να μην ενεργοποιήσει η εργοδοσία τους αντεργατικούς νόμους για μείωση μισθών οφείλεται στη «φιλευσπλαχνία» του βιομηχάνου και όχι στους αγώνες των εργαζομένων στον κλάδο συνολικά.

.. και οι αληθινές τους επιδιώξεις

Δεν είναι βέβαια ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που οι ληστές του παραγόμενου από την εργατική τάξη και το λαό πλούτου αναποδογυρίζουν την πραγματικότητα, η οποία δείχνει πως ό,τι κέρδισε η εργατική τάξη και ο λαός για τη βελτίωση των όρων και συνθηκών δουλειάς, των δικαιωμάτων του, της ίδιας του της ζωής, έγινε με στερήσεις και θυσίες, σκληρούς, μακρόχρονους και αιματηρούς αγώνες απέναντι στο κεφάλαιο και το πολιτικό του προσωπικό. Ότι τίποτα και από κανέναν δεν χαρίστηκε στην εργατική τάξη και το λαό.

Πρόκειται για ύπουλη, υπονομευτική προσπάθεια με διττό στόχο: αφενός να ακυρώσουν τους αγώνες των εργαζομένων και τις κατακτήσεις που έως ένα βαθμό μπορούν να αποσπάσουν και αφετέρου να απογειώσουν την «υγιή επιχειρηματικότητα» ζητώντας ουσιαστικά περισσότερη στήριξη από το αστικό κράτος, νέα προνόμια για τη στήριξη της επιχειρηματικής κερδοφορίας. Ντόπιοι και ξένοι καπιταλιστές, που εμπορεύονται το νερό, το ρεύμα, την υγεία, άλλα κοινωνικά αγαθά, όλοι αυτοί που βάζουν στο χέρι, ιδιοποιούνται τον υδάτινο, ενεργειακό και ορυκτό πλούτο της χώρας, που θησαυρίζουν και από την εκμετάλλευση της περιουσίας που θα έπρεπε να ανήκει στο λαό και κάποτε θα γίνει, όταν ο ίδιος το αποφασίσει, επιδιώκουν να παραπλανήσουν τους εργάτες. Να τους πείσουν ότι είναι λογικό και αυτονόητο οι συνθήκες ζωής και εργασίας τους να εξαρτιόνται από τις αντοχές των επιχειρήσεων και της κερδοφορίας τους. Να αρπάξουν έτσι τη συγκατάθεση της εργατικής τάξης για τη διαρκή προσαρμογή των κατακτήσεων και των δικαιωμάτων της σ' αυτό που το μονοπώλιο θα απαιτεί ή επιτρέπει και όχι στον τεράστιο πλούτο που αυτή παράγει.

Επενδύουν στα παραμύθια για την «υγιή επιχειρηματικότητα» που υποστηρίζει ένθερμα ο ΣΥΡΙΖΑ ως πρότυπο για την καπιταλιστική ανάπτυξη, λέγοντας ουσιαστικά ότι υπάρχουν «καλοί» και «κακοί» καπιταλιστές - εκμεταλλευτές της εργατικής τάξης, για να αποσπάσουν τη συγκατάθεση των εργαζομένων στις απαιτούμενες για την ανάκαμψη της επιχειρηματικής κερδοφορίας θυσίες των εργασιακών και λαϊκών δικαιωμάτων.

Φτωχότερος ο λαός με το «μοντέλο Ομπάμα»

Φτωχότερος ο λαός με το «μοντέλο Ομπάμα»

Γρηγοριάδης Κώστας

Σύμφωνα με στοιχεία επίσημων κρατικών και ακαδημαϊκών Οργανισμών, το 1% των πλουσιότερων Αμερικανών κατέχει το 40% του πλούτου που υπάρχει στις ΗΠΑ. Επιπλέον, το 1% εισπράττει σχεδόν το ένα τέταρτο (το 24% για την ακρίβεια) του παραγόμενου εθνικού εισοδήματος στις ΗΠΑ, ενώ κατέχει το 50% των μετοχών, των ομολόγων και των αμοιβαίων κεφαλαίων στη χώρα. Αν υπολογίσει κανείς τον πλούτο που κατέχει το 20% των πλουσιότερων Αμερικανών, αυτός φθάνει στο 93% του συνολικού πλούτου της χώρας! `Η, αντίστροφα, το υπόλοιπο 80% του πληθυσμού κατέχει μόλις το 7% του πλούτου! Επίσης, ένας μέσος εργαζόμενος στις ΗΠΑ πρέπει να εργαστεί επί ένα μήνα για να κερδίσει όσα ένας διευθύνων σύμβουλος σε μία ώρα. Τα στοιχεία είναι δηλωτικά των ταξικών αντιθέσεων που έχουν οξυνθεί στις ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια, επαληθεύοντας ότι, ανεξάρτητα από το ασκούμενο μείγμα της διαχείρισης, τα πλούτη καταλήγουν στο κεφάλαιο και ο λογαριασμός στο λαό. Τα παραπάνω στοιχεία είναι αποκαλυπτικά και για την κοροϊδία που επιχειρεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε βάρος του λαού, υποσχόμενος ότι με μια διαχείριση τύπου Ομπάμα στην Ελλάδα, θα λύσει τα λαϊκά προβλήματα και θα κάτσει στον πάγκο τους τους μεγαλοεπιχειρηματίες. Το «μοντέλο Ομπάμα», όπως και το «μοντέλο Μπους» προηγούμενα, ή αυτό του Κλίντον, εκτόξευσε την καπιταλιστική κερδοφορία και έχωσε πιο βαθιά στο βούρκο το λαό. Να τους επιστρέψει ο λαός την κοροϊδία, να γυρίσει την πλάτη στις αυταπάτες που διακινούν, για να ανέβουν τα σκαλιά στη διαχείριση του αστικού συστήματος.

ΣΟΥΗΔΙΑ: «Δεν είστε χαμένοι. Είναι η κοινωνία που ειναι χαμένη!»

ΣΟΥΗΔΙΑ: «Δεν είστε χαμένοι. Είναι η κοινωνία που ειναι χαμένη!» 


(Johanna Isaksson, Πηγη: Αrbetaren)


(Της Johanna Isaksson)

«Είμαστε η χαμένη γενιά», είπε ένας από τους μαθητές μου, όταν μιλουσαμε για τους λογους που η μισή τάξη καθονται χλωμοι και με αδειο βλεμμα το πρωί μετά από άλλη μια νύχτα χωρίς ύπνο. Αργοπορημενοι και στο μαθημα, επίσης. Απογοητευμένη και εκνευρισμενη όπως ημουν εφ οσον αλλο ένα πρωί δεν ξεκινησα oπως επρεπε απλα αναρωτήθηκα γιατί δεν κοιμούνται τη νύχτα. 
Τι ηλίθια ερώτηση! Το συνειδητοποίησα αμέσως. Ή ηταν και σχετικό για να το συζητήσουμε. Αλλά έπεσα στην ίδια παγίδα, όπως η υπόλοιπη κοινωνία: Μέσω του εκνευρισμενου τόνου της φωνης μου, έριξα το φταίξιμο για ένα κοινωνικό πρόβλημα σε όσους έτυχε να κάθονται μπροστά μου στην αιθουσα, εκείνη τη στιγμή.

Πρόκειται για ενα καταστροφικα μεγάλο πρόβλημα το γεγονός ότι τόσοι πολλοί νέοι σήμερα αισθάνονται τόσο άσχημα και ότι για παραδειγμα η αϋπνία εξαπλώνεται σαν επιδημία σε ολο και νεαροτερες ηλικιες. Συναντώ κάθε μέρα, αυτούς τους "χαμενους", τους γεννημενους τη δεκαετια του 90, που ολοι μιλουν γι αυτους. Πολλοί από αυτούς έχουν, για διάφορους λόγους, παρατησει το γυμνάσιο, ήταν άνεργοι μερικα χρόνια και στη συνέχεια  συνειδητοποιησαν ότι πρέπει να υπάρχει ένα καλύτερο μέλλον. 

Αλλά δεν νιώθουν καλά. Δεν ξέρω πόσοι απ τους σπουδαστες που έχω εχουν  διάφορες διαγνώσεις, που λενε οτι δεν ξυπνουν το πρωί, λόγω άγχους, ή μιλουν σχετικά με την κατάθλιψη που περασαν ηδη από την ηλικία των 15 ετών. Υπό τις συνθήκες αυτές, είναι δύσκολο να συνεχισει κανεις το σχολείο και ίσως ακόμα πιο δύσκολο να ασχοληθεί με το γεγονός ότι οι διαθέσιμες θέσεις εργασίας για τους νέους σήμερα είναι επισφαλεις σε τηλεφωνικά κέντρα και σε εστιατόρια χάμπουργκερ.

Λυπαμαι τοσο όταν ακούω τις ιστορίες τους. Σίγουρα, υπήρχαν πολλοί γύρω μου που αισθάνονταν άσχημα όταν ήμασταν στα είκοσί μας, αλλά- αυτό είναι κάτι που έχει περασει. Και κάτι που είναι πολύ λάθος ειναι όταν οι νέοι δεν έχουν όνειρα. Κανω αυτή την ερώτηση μερικές φορές και αναμένω απαντήσεις σχετικά με επαναστάσεις, ταξίδια σ ολο τον κοσμο, ή μυθιστορήματα. 
Η απάντηση: «Ελπίζω να μπορεσω να πάρω ένα διαμέρισμα και να εχω μια δουλειά." Τοτε θέλω να κλάψω. Και μου ερχεται να πάω στο Rosenbad στη Βουλη και να κανω φασαρια. Θα επρεπε να είναι εντελώς αυτονοητο να μπορει να πάρει κανεις ένα σπίτι και να εχει μια σωστη και ουσιαστική απασχόληση! Τα ονειρα θα πρέπει να εχουν να κανουν με μεγάλες προσδοκίες στη ζωή. Οχι με βασικες ανθρώπινες αναγκες!

Είναι ένα σημάδι μιας σοβαρής κοινωνικής ασθενειας, όταν οι νέοι σταματουν να ονειρευoνται την ελευθερία και αντί γι αυτο ανησυχούν για την έλλειψη στέγης και το άδειο ψυγείο. "Δεν είναι δικό σας λάθος", συνηθως τους λέω. Ακούγεται σαν κατι απολυτως αυτονόητο, αλλά συνηθως ριχνεται το φταίξιμο σε αυτους που πληττονται σκληροτερα. Μια αστική ατομικιστική λογική που πρέπει να συνθλιβει κάθε φορα που εμφανιζεται. Δεν μπορούμε να αρχίσουμε να εξομαλύνουμε τις αδυναμίες μιας κοινωνίας πιστεύοντας ότι αυτός είναι ο τρόπος που οι νέοι ειναι σημερα. 

''Δεν ειστε χαμενοι. Είναι η κοινωνία που ειναι χαμενη!''

Η Johanna Isaksson διδασκει σε γυμνασιο ενηλικων (folkhögskola) και αρθρογραφει στο Sista Ordet

Μτφ απο Αrbetaren 
 Αναρτήθηκε από Elva

ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ-ΜΠΟΥΚΟΥΡΑΣ: Δίπλωμα οδήγησης

ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ-ΜΠΟΥΚΟΥΡΑΣ: Δίπλωμα οδήγησης

Έλληνες οδηγοί προσοχή: ο χάρος βγήκε παγανιά! Ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής κ. Ευστάθιος Μπούκουρας παραδέχεται σε τηλεοπτική εκπομπή ότι από 16 χρονών οδηγεί χωρίς δίπλωμα να ούμε....!!! Έτσι, γιατί είναι νευρικός και δεν πήγε να δώσει...!

Καραμανλής και ΣΥΡΙΖΑ

Καραμανλής και ΣΥΡΙΖΑ

Παπαγεωργίου Βασίλης

Στην ομιλία του προς τιμήν του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Τσίπρας, διαχώρισε την πολιτική διαδρομή του αστού πολιτικού ηγέτη σε δύο φάσεις, στην πριν και τη μετά το 1974, οπότε η στρατιωτική δικτατορία του 1967 κατέρρευσε. «Το 1974 στην Ελλάδα επέστρεψε ένας άλλος Καραμανλής!», είπε ο Αλ. Τσίπρας.

Είναι τυχαίος αυτός ο διαχωρισμός; Δεν είναι καθόλου τυχαίος και έχει μεγάλη πολιτική σημασία. Γιατί αποδεικνύει και αυτός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα του συστήματος. Εξάλλου, είναι γνωστό ότι τον ίδιο διαχωρισμό της καραμανλικής πορείας, τον διαχωρισμό σε «κακό» και σε «καλό» Καραμανλή, έχουν κάνει και η κυβερνώσα ΔΗΜΑΡ των μνημονίων και του λουστραρίσματος του συστήματος, καθώς και ο γνωστός σοσιαλδημοκράτης Λεωνίδας Κύρκος και άλλοι του ΠΑΣΟΚ. Ομως, η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική, για όσους την αντικρίζουν από την εργατική - λαϊκή και όχι από την αστική σκοπιά. Και βέβαια στην εργατική - λαϊκή όχθη δεν βρίσκονται ο Αλ. Τσίπρας και συνολικά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, πολύ περισσότερο σήμερα που ο ΣΥΡΙΖΑ μόνο σε κάποιες φρασούλες (υποκριτικές) διαφέρει από το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου.

Ο Κ. Καραμανλής υπήρξε αυθεντικός και αταλάντευτος πολιτικός εκπρόσωπος της αστικής τάξης με ενιαία πολιτική πορεία, τόσο στην εσωτερική όσο και στην εξωτερική πολιτική. Ο αποκλειστικός στόχος του ήταν η υπεράσπιση του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτό έκανε και τότε που συγκρουόταν με το Παλάτι και τότε που υπεράσπιζε το θεσμό της βασιλείας και όταν τάχθηκε υπέρ της κατάργησής της μετά από τη δικτατορία. Και όταν διενεργούσε τις εκλογές βίας και νοθείας του 1961 και όταν διενεργούσε τις εκλογές δίχως ωμή βία και νοθεία μετά από το 1974. Το καπιταλιστικό σύστημα υπερασπιζόταν και όταν πριν τη δικτατορία ανεχόταν ή καθοδηγούσε ειδικούς αντικομμουνιστικούς μηχανισμούς της «εθνικοφροσύνης» (Γεώργιος Παπαδόπουλος, Σάββας Κωνσταντόπουλος, Γεώργιος Γεωργαλάς, κ.ά.) και όταν τους διέλυε και υποχρεωνόταν εκ των πραγμάτων να προχωρήσει στη νομιμοποίηση του ΚΚΕ, την οποία εξάλλου το Κόμμα μας είχε επιβάλει ντε φάκτο πριν την επίσημη νομιμοποίησή του. Το σύστημα υπερασπιζόταν ο Καραμανλής και όταν το 1974 τάχθηκε υπέρ της μεταπολιτευτικής αλλαγής και σχημάτισε την κυβέρνηση της λεγόμενης εθνικής ενότητας, το σύστημα υπερασπιζόταν και όταν τάχθηκε υπέρ της στρατιωτικής δικτατορίας του 1967.

Σε επιστολή του προς τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Ιάκωβο (8 Σεπτέμβρη 1967) έγραφε για τη δικτατορία ονομάζοντάς την επανάσταση(!):

«Διότι το θέμα δεν είναι να επανέλθωμεν εις την ομαλότητα διά της αποτυχίας της επαναστάσεως, αλλά διά της επιτυχίας της (...) Η επανάστασις, άπαξ και εγένετο, προσφέρει μίαν ευκαιρίαν ανασυντάξεως της ζωής του Εθνους (...) Διότι δεν θα σημαίνη βέβαια αποκατάστασιν της ομαλότητος η επάνοδος εις την υφισταμένην προ του κινήματος κατάστασιν. Το τελευταίο δε αυτό έχει βαρύνουσαν σημασίαν, δεδομένου ότι συνιστά τον πυρήνα του προβλήματος» (Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, 1949 - 1968, Β΄ Τόμος, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 505 - 506).

Τα παραπάνω και άλλα γεγονότα και πράξεις του Κ. Καραμανλή δεν περιέχουν την παραμικρή αντίφαση. Προσάρμοζε την τακτική του στις κάθε φορά πολιτικές συνθήκες, παίρνοντας υπόψη του και βάζοντας κάθε φορά πάνω από όλα το συμφέρον της τάξης του και τίποτα άλλο, δίχως συναισθηματισμούς και πολιτικές ακροβασίες.

Αν δεν είναι έτσι τα πράγματα, ας το αποδείξουν οι θιασώτες των «δύο καραμανλικών προσώπων». Και πρώτα απ' όλα ας εξηγήσουν τουλάχιστον την πριν και μετά στάση του απέναντι στη δικτατορία των συνταγματαρχών. Πού οφειλόταν κατά την άποψή τους;

Ο Αλ. Τσίπρας είπε στην ομιλία του ότι ο Καραμανλής «είναι πολιτικός που αντιλαμβάνεται τις ανάγκες του καιρού του». Και επιπλέον ότι «...εμείς οι αριστεροί έχουμε να αντλήσουμε πολύ χρήσιμα πολιτικά μηνύματα»! Ποια είναι αυτά τα μηνύματα, που ο Αλ. Τσίπρας θεωρεί χρήσιμα, υπογραμμίζοντας ότι «ο Καραμανλής υπήρξε ριζοσπαστικός στο συντηρητισμό του»;

1. Το γεγονός ότι ο Καραμανλής «...δεν δίστασε να προχωρήσει στην αποχώρηση από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ...».

Το γεγονός αυτό από μόνο του δεν λέει και πολλά πράγματα, με δεδομένο ότι ο ίδιος ο Καραμανλής πραγματοποίησε την επανένταξη της Ελλάδας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ λίγα χρόνια αργότερα, ενώ το δόγμα της εξωτερικής πολιτικής του ήταν το γνωστό«ανήκομεν στη Δύση». Εξάλλου, τέτοιες ενδοαστικές αντιθέσεις συναντά κανείς και σε άλλες περιπτώσεις, όπως του στρατηγού Ντε Γκολ, που προχώρησε στην αποχώρηση της Γαλλίας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ (7 Μάρτη 1966). Τι σήμαινε αυτό; Μήπως ότι ο Ντε Γκολ έπαυε να είναι ένας πολιτικός του ιμπεριαλισμού;

Εκείνο που διεκδικούσε η τότε κυβέρνηση Καραμανλή, ήταν η αναβάθμιση της ελληνικής αστικής τάξης και του ρόλου της μέσα στο ΝΑΤΟ. Και για να το επιτύχει αυτό έφτανε μέχρι και σε κινήσεις αποχώρησης, ιδιαίτερα στο πλαίσιο του ανταγωνισμού της ελληνικής με την τουρκική αστική τάξη, για το ποια από τις δύο θα έχει την πρωτοκαθεδρία στην Ανατολική Μεσόγειο στο πλαίσιο του ιμπεριαλιστικού συστήματος.

2. Ο Αλ. Τσίπρας αναφέρθηκε στο γεγονός ότι ο Καραμανλής «την περίοδο 1975 - 1977 δεν δίστασε να προχωρήσει σε κρατικοποιήσεις, πιστεύοντας ότι έτσι εξυπηρετούσε καλύτερα το δημόσιο συμφέρον».

Η πολιτική των κρατικοποιήσεων αποτελεί φιλολαϊκό μέτρο; Κατά τον Αλ. Τσίπρα και την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ναι. Συνειδητά παραγνωρίζουν το γεγονός ότι την περίοδο των εκτεταμένων κρατικοποιήσεων (και επί ΝΔ και επί ΠΑΣΟΚ) το κράτος έπαιρνε από τους ιδιώτες επιχειρηματίες επιχειρήσεις που τις είχαν χρεοκοπήσει (βλέπε «Ολυμπιακή» από τον Ωνάση), για να τις επιστρέψουν αργότερα στη νέα φάση της καπιταλιστικής ανάπτυξης, αφού στο μεταξύ ο λαός πλήρωσε για την «εξυγίανσή» τους. Παραγνωρίζουν συνειδητά ότι στον καπιταλισμό και οι κρατικές επιχειρήσεις για το κεφάλαιο δουλεύουν και όχι για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Με βάση την ίδια αντίληψη ο Αλ. Τσίπρας θα έπρεπε να εξυμνήσει και τον Χίτλερ, αφού ήταν από τους πρωταγωνιστές της υλοποίησης της κεϋνσιανής θεωρίας στη γερμανική οικονομία.

Την ανάγκη προσαρμογής της αστικής πολιτικής στις τότε καπιταλιστικές ανάγκες την διατύπωσε ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, υπουργός των κυβερνήσεων Καραμανλή και μετέπειτα Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Εγραψε:

«...Ο φιλελευθερισμός της ΝΔ δεν είναι ο ασύδοτος φιλελευθερισμός της παλιάς εποχής. Είναι ο φιλελευθερισμός ο συνδεδεμένος με τον έλεγχο του κράτους, με τους απαραίτητους για την επίτευξη μεγάλης κοινωνικής δικαιοσύνης περιορισμούς που καθορίζει το κράτος. Και κατά τούτο είναι μεμετρημένος...» (Αγγελος Μπρατάκος «Η ιστορία της Νέας Δημοκρατίας», εκδόσεις «Λιβάνη», σελ. 246).

Επομένως, οι πολιτικές κινήσεις του Καραμανλή είναι «απρόβλεπτες» μόνο σε ηγεσίες τύπου ΣΥΡΙΖΑ, που ευαγγελίζονται κάποιες κρατικοποιήσεις και τις αντιπαραθέτουν ως εναλλακτική φιλολαϊκή λύση στις ιδιωτικοποιήσεις. Παρότι έχουν υπογράψει την απελευθέρωση των αγορών (Μάαστριχτ) και γνωρίζουν ότι το καθεστώς των εκτεταμένων κρατικοποιήσεων από το αστικό κράτος έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.

3. Ο Αλ. Τσίπρας διαπιστώνει ότι στα χρόνια του Καραμανλή «η πολιτική εξακολουθούσε να διατηρεί στο δυτικό κόσμο μια πολύ μεγαλύτερη, από ό,τι σήμερα, σχετική αυτονομία από οικονομικά κέντρα και συμφέροντα»!

Πρόκειται για τη γνωστή ταχυδακτυλουργία, ότι εδώ και ένα διάστημα καθορίζει η οικονομία (δηλαδή τα οικονομικά συμφέροντα) την πολιτική και όχι αντιστρόφως. Πρόκειται για συνειδητή προσπάθεια εξαπάτησης του λαού, γιατί αποκρύβουν πως όλες οι πολιτικές αποφάσεις παίρνονται από τις κυβερνήσεις και τα αστικά κοινοβούλια που ψηφίζουν, στην Ελλάδα και σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, νόμους για την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων και για το τσάκισμα των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων. Αλλά μάλλον τον Αλ. Τσίπρα ...συγκινεί το γεγονός ότι ο Κ. Καραμανλής όντως ήρθε σε σύγκρουση με μεμονωμένους επιχειρηματίες, που έβλεπαν στενά και κοντοπρόθεσμα το καπιταλιστικό συμφέρον, με αποτέλεσμα να βάζουν τις ατομικές επιδιώξεις τους πάνω από το συνολικό συμφέρον της τάξης.

4. Αλλά έχει αξία και η παράλειψη του Αλ. Τσίπρα στην ομιλία του για τον Κ. Καραμανλή: Δεν είπε τίποτα για εκείνο που ο ίδιος ο Καραμανλής θεωρούσε ως το μεγαλύτερο επίτευγμα δικό του και του κόμματός του:

Την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ και στην ΕΕ. Γιατί άραγε αυτή η παράλειψη, από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ πίνει νερό στο όνομα της ΕΕ; Προφανώς καθόλου τυχαία. Δεν ήθελε να δώσει ένα ακόμα δείγμα της απόλυτης ταύτισης της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ με τις στρατηγικές επιλογές των μονοπωλίων. Στην πολιτική δεν έχουν μόνο σημασία εκείνα που λέει κανείς. Μερικές φορές έχουν μεγαλύτερη σημασία εκείνα που αποκρύπτει. Ο καιροσκοπισμός σε όλο του το μεγαλείο, στην προσπάθεια ψαρέματος ψήφων από όλες τις πλευρές!... Στη ρότα δηλαδή όπου ο Αλ. Τσίπρας εμφανίζεται ως αυθεντικός εκφραστής των καραμανλικών ψηφοφόρων, τους οποίους ο δήθεν ακροδεξιός Σαμαράς δεν τους εκφράζει πια!...

Αστική δημοκρατία, λοιπόν, και στο απυρόβλητο η καπιταλιστική ιδιοκτησία και η ΕΕ. Αυτή είναι ανάγλυφη η ουσία της στρατηγικής και της τακτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Ολα τα άλλα τα δακρύβρεχτα για τον πόνο του λαού προορίζονται μόνο για αφελείς ή ανυποψίαστους, δίχως ωστόσο να μπορούν να κρύψουν το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ ως το νέο ΠΑΣΟΚ στο πλαίσιο της αστικής εναλλαγής υπέρ των μονοπωλιακών συμφερόντων.