ΡΩΓΜΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΚΡΕΜΙΖΟΥΝ

 ΡΩΓΜΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΚΡΕΜΙΖΟΥΝ

Θεατρικά δρώμενα στην Ευρωβουλή, με τον Β. Γιουνγκερ να υπογραμμίζει το σεβασμό των Βρυξελλων στο αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος και να εκφράζει τη λύπη για την απώλεια, με ηγέτες ευρωπαϊκών κομμάτων να συναγωνίζονται σε μικροπρεπεια  και να μνημονεύουν το ναζισμό κατά το δοκούν, ενώ ο παραιτηθείς βρετανος επιτροπος Τζ. Χιλς να μην μπορεί να κρύψει τη συγκίνηση του. Και έτσι θα πειστούμε όλοι για τις ολέθριες συνέπειες του δημοψηφίσματος και τον παράδεισο, παρά τις δυσκολίες, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που δεν σηκώνει απείθεια αλλά ανταμείβει, εν καιρώ,  με ... ζαχαρωμενο λουκουμακι τους πειθαρχημένους.
        Μετά από τόσα χρόνια λιτότητας και εξαθλίωσης εργαζομένων ανα την Ευρωπη έχει κανείς την εντύπωση πως λίγη σημασία έχουν πια όλες αυτές οι αναλύσεις που ή εξαντλούνται σε διαπιστώσεις ή διευρύνονται σε εκφοβισμούς για το Brexit και τα τρομακτικά σενάρια για το μέλλον της οικονομίας όχι μόνο στη Μεγάλη Βρετανία αλλά και γενικότερα στην Ε. Ε
       Μεγάλο μέρος θεωριών και αναλύσεων επικεντρώνεται στον τρόπο με τον οποίο θα συνεχίσει η πολιτική ζωή να αναπαράγεται στις ευρωπαϊκές δημοκρατίες μας διατηρώντας τα ίδια πρότυπα διακυβέρνησης, συζητήσιμο ίσως να είναι η αλλαγή του πολιτικού lifestyle, έτσι ώστε να εξασφαλιστεί το συναινετικό μέλλον μας, με υποσχέσεις διαρκούς προόδου σε ένα ορατό μέλλον, με εγκαθίδρυση και σταθεροποίηση του κόσμου πέρα από ταξικές αντιθέσεις και ηγεμονίες.
        Με αυτό το σκεπτικό δεν μπορεί να εκπλήσσει το γεγονός ότι κάθε ρωγμή στην εξιδανικευμένη εικόνα της ενωμένης καπιταλιστικά Ευρωπης, από την άνοδο φασιστικών μορφωμάτων ως το όχι της Βρετανίας, μοιάζει να προκαλεί σοκ σε πολιτικούς, διανοούμενους κλπ.  Μόνο που αυτό το σοκ που τόσο εύκολα και επαναλαμβανόμενα εκφράζεται δεν αποκαλύπτει την αδυναμία της κυρίαρχης τάξης να ελέγξει τις συνέπειες κάποιων δράσεων που η ίδια προκαλεί ή να συλλάβει τα διακυβευματα αυτών των ενεργειών, όσο την προσπάθεια να  τα περιορίσει στο πεδίο που αυτή επιθυμεί, να μην μετατεθεί η οπτική μας γωνία από την απλή διαχείριση του status quo στις ταξικές αντιθέσεις που πυροδοτούν εξελίξεις.
         Και στο θέμα του όχι της Βρετανίας για πολλοστή φορά γίνεται μία επικίνδυνη μετάθεση. Σ ένα μεγάλο ποσοστό διστακτικοί  στο να διαχωρίσουμε τα δικά μας συμφέροντα από αυτά  της κυρίαρχης τάξης  και φοβισμένοι να επιλέξουμε εμείς τις δράσεις μας για να τα υποστηρίξουμε εξαναγκαζομαστε στην έκφραση διαφωνίας και αντίθεσης μέσα από κανάλια επιλεγμένα από την κυρίαρχη εξουσία που μας εγκλωβίζουν σε ένα φαύλο κύκλο επαναλαμβανόμενων αδιεξόδων και αυξανόμενης ματαιοπονίας. Έχοντας εσωτερικευσει την πλαστή αισιοδοξία της σοσιαλδημοκρατίας της εποχής του διπολικου κόσμου συνεχίζουμε να θεωρούμε ότι μπορούμε να εξημερωσουμε την αγριότητα του καπιταλισμού αντιμετωπίζοντας τον με τα μέσα που η κυρίαρχη τάξη μας επιτρέπει. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι κι έτσι ακόμα δεν χαράσσουμε ένα σύνορο πέρα από το οποίο μπορεί, ή τουλάχιστον η κυρίαρχη τάξη να φοβηθεί,  οι αντιθέσεις να πάρουν αγωνιστική μορφή.
        Όλα αυτά τα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης η κυρίαρχη τάξη σε γενικές γραμμές δεν χρειάστηκε να κτυπήσει τη ρίζα της κοινωνικής διαμαρτυρίας, αφού αρκούσε η κατάλληλη χρήση των εργαλείων της αστικής μας δημοκρατίας για την παροχέτευση του δυναμικού των ταξικών αντιθέσεων σε ελεγχόμενες κατευθύνσεις. Γι' αυτό και το δημοψήφισμα στη Βρετανία, στα πλαίσια των ενδοαστικων και ιμπεριαλιστικων αντιθέσεων, μπορεί να περιοριστεί η όποια δυναμική του απλώς στην καταγραφή της αντίθεσης ενός μεγάλου τμήματος των βρετανών πολιτών, που να διευκολύνει στην αποφόρτιση των δυνητικά αγωνιστικών διεκδικήσεων, και όχι μόνο στη Βρετανία. Κι αν πολλοί παρομοιάζουν με ξηλωμα του πουλόβερ τους κραδασμούς της E.E που προκαλουνται από δημοψηφίσματα και εκλογές που δεν δίνουν σταθερες κυβερνήσεις  και μπορεί να οδηγήσουν στη διάλυση της, αυτό δεν σημαίνει πως θα ευνοηθούν   οι εργαζόμενοι  αν δεν υπάρχει μαζικό οργανωμένο κίνημα που να επιβάλει ή τουλάχιστον να είναι σε θέση να διαπραγματευθεί τους δικούς του όρους. Γι αυτό είναι απαραίτητο η πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης, η ύπαρξη και ενίσχυση των κομμουνιστικων κομμάτων που αναγάγουν το κομμουνιστικο όραμα σε κυρίαρχη στρατηγική πρόταση του εργατικού κινήματος.
         Όσο συνεχίζουμε εύπιστοι κι απροβληματιστοι να αφομοιώνουμε τα ιδεολογήματα της αστικής δημοκρατίας μας πνιγμένοι στις υποσχέσεις της για βολεμενες ζωές κι ευθυγραμμισμένες με την κυρίαρχη τάξη επιλογές, οι όποιες ρωγμές στο καπιταλιστικό σύστημα δεν θα είναι προς όφελος μας. Και πως το κομμουνιστικο όραμα θα μας εμπνεύσει και θα μας κινητοποιήσει;

Η "προστασία" του ΝΑΤΟ

 Η "προστασία" του ΝΑΤΟ

"Το ΝΑΤΟ δεν παρέχει μόνο τον κύριο μηχανισμό για την άσκηση της επιρροής των ΗΠΑ στις ευρωπαϊκές υποθέσεις, αλλά επίσης τη βάση για την πολιτικά κρίσιμη αμερικανική στρατιωτική παρουσία στη Δυτική Ευρώπη".

Η παραπάνω φράση ανήκει στον γνωστό μας προεδρικό σύμβουλο των ΗΠΑ επί θεμάτων εθνικής ασφαλείας Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι και την σημείωσα όταν διάβαζα το βιβλίο του Η μεγάλη σκακιέρα (εκδόσεις Λιβάνη, 1998). Το συμπέρασμα που βγαίνει απ' αυτήν (αλλά και από όλο το βιβλίο) είναι ότι πρωταρχικός στόχος τού ΝΑΤΟ είναι να κρατήσει τις ΗΠΑ μέσα στην Ευρώπη, να τις βοηθά να παραμένουν σε επίπεδα ισχύος ανώτερα της Γερμανίας και, παράλληλα, να εμποδίζει την οποιαδήποτε παρέμβαση της Ρωσσίας στα ευρωπαϊκά πράγματα.

Αφγανιστάν, 1980: Ο Οσάμα Μπιν-Λάντεν κάτι λέει στον Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι, ο οποίος τον ακούει με προσοχή.

Εκείνο που αποφεύγει να πει ο Μπρζεζίνσκι είναι ότι το ΝΑΤΟ αποτελεί πηγή εσόδων η οποία τροφοδοτεί την πολιτειακή ισχύ. Είναι απολύτως δικαιολογημένη η σύμφυση των όρων "ΗΠΑ" και "ΝΑΤΟ" που γίνεται στον καθημερινό λόγο, εφ' όσον είναι κοινό μυστικό ότι τα πλάνα και τα έργα τής συμμαχίας ταυτίζονται απολύτως με εκείνα της -μόνης πλέον- υπερδύναμης. Θα μπορούσαμε να πούμε σχηματικά ότι το ΝΑΤΟ είναι ο νταβατζής τής Ουάσιγκτον, ο οποίος πουλάει προστασία στους συμμάχους των ΗΠΑ έναντι μιας συνδρομής, κάθε άλλο παρά ευτελούς. Κι αν θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε ένα παράδειγμα από την Ιστορία για να αντιληφθούμε πώς δουλεύει όλο αυτό το κόλπο με το ΝΑΤΟ, θα μπορούσαμε άνετα να χρησιμοποιήσουμε την Αθηναϊκή Συμμαχία τού 5ου πΧ αιώνα, η οποία εξελίχθηκε σε αθηναϊκή ηγεμονία.

Ας ανοίξουμε εδώ μια παρένθεση για να θυμηθούμε ότι το 454 πΧ οι αθηναίοι (οι οποίοι επεσκίαζαν τους άλλους συμμάχους με την ισχύ τους) αποφάσισαν να μεταφέρουν το "κοινό ταμείο" από την Δήλο στην Αθήνα και να το διαχειρίζονται όπως ήθελαν εκείνοι, αυξάνοντας ταυτόχρονα τις εισφορές των συμμάχων. Εννοείται ότι η Συμμαχία εμπλεκόταν σε εκστρατείες και πολέμους που σχεδίαζαν και επέβαλαν οι αθηναίοι, με τρόπο που χρόνο με τον χρόνο οι σύμμαχοι μεταλλάσσονταν σε υπηκόους τής Αθήνας. Η δε τύχη που περίμενε όσους αγαναχτούσαν μ' αυτή την εξέλιξη και ζητούσαν να αποδεσμευτούν από την Συμμαχία, είναι γνωστή από το παράδειγμα της Μήλου, το οποίο δίδαξε την ανθρωπότητα πως όταν ο προστατευόμενος αρνείται να πληρώσει τον νταβατζή, ο προστάτης επεμβαίνει με δραστικώτατο τρόπο. Κλείνουμε την παρένθεση και προχωρούμε.

Ακριβώς τα ίδια (τηρουμένων, βεβαίως, των ιστορικών αναλογιών) συμβαίνουν και με το ΝΑΤΟ: τα μέλη πληρώνουν τις εισφορές τους, τις οποίες διαχειρίζονται οι ΗΠΑ προς το... κοινό συμφέρον τους. Όταν κατά την σύνοδο του ΝΑΤΟ το 2010 οι ευρωπαϊκές χώρες σκέφτηκαν να μειώσουν τις εξοπλιστικές τους δαπάνες προκειμένου να αντιμετωπίσουν την καπιταλιστική κρίση, η υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ Χίλλαρυ Κλίντον έσπευσε να διαμαρτυρηθεί, παρατηρώντας ότι τα μέλη της συμμαχίας πρέπει να συνεχίσουν στον ίδιο δρόμο (*) ώστε να μη μπει σε κίνδυνο η παγκόσμια ειρήνη. Δεν παρέλειψε δε να σημειώσει ότι την προηγούμενη χρονιά η χώρα της πλήρωσε για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ και γενικά για την άμυνά της το 4,68% του ΑΕΠ της.

Επειδή είναι γνωστό ότι η πτωχή πλην τιμία Ελλάς φροντίζει πάνω απ' όλα για την παγκόσμια ειρήνη, βρέθηκε το 2009 στην δεύτερη θέση τής παγκόσμιας λίστας οπλικών δαπανών, παραθέτοντας στο 4,68% των ΗΠΑ ένα γενναίο 3,98%! Αυτό το ποσοστό αντιστοιχεί σε περίπου 10 δισ. ευρώ, τα οποία πληρώσαμε λίγο πριν βρεθούμε με την θηλειά στον λαιμό και ζητήσουμε την συνδρομή του ΔΝΤ. Για να μαζέψουμε αυτα λεφτά χρειάστηκε λίγο αργότερα να τσακίσουμε τους μισθούς και να αυξήσουμε την φορολόγηση των λαϊκών στρωμάτων αλλά ο στόχος μας επετεύχθη: σώσαμε την παγκόσμια ειρήνη.

Όμως, την μεγαλύτερη μπίζνα του το ΝΑΤΟ στοιχηματίζω ότι την έκανε όταν έσπευσε να εντάξει στην αγκάλη του τις χώρες πρώην μέλη τού Συμφώνου της Βαρσοβίας. Δεν κατάφερα να μαζέψω συγκεκριμένα στοιχεία αλλά με πιάνει ίλιγγος καθώς αναλογίζομαι πόσα αναγκάστηκαν να πληρώσουν ολόκληρες χώρες για να εκσυγχρονίσουν τις ένοπλες δυνάμεις τους και τα οπλικά συστήματά τους ώστε να τα κάνουν συμβατά με τις υψηλών προδιαγραφών νατοϊκές απαιτήσεις. Κι όταν μιλάμε για εκσυγχρονισμό, δεν εννοούμε μόνο πυραύλους και αεροπλάνα αλλά και υλικό τηλεπικοινωνιών και στολές και αρβύλες και... και... Μόνο το 2001 οι πρώην σοσιαλιστικές χώρες πήραν δάνεια 112,9 εκατ. δολλαρίων με σκοπό να αποκτήσουν εκπαίδευση και εξοπλισμό για να συμμετάσχουν στο νατοϊκό πρόγραμμα "Συνεταιρισμός για την Ειρήνη".

Ως προς αυτό το τελευταίο, η πρώην υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ Μαντλήν Ωλμπράιτ είναι σαφής. Καταθέτοντας στην επιτροπή διεθνών υποθέσεων του κονγκρέσσου στις 16/2/2000, σημείωσε ότι τα διάφορα προγράμματα βοήθειας και ασφάλειας "συνεισφέρουν στην υγεία της αμερικανικής βιομηχανίας όπλων, εκμεταλλεύονται τις ευκαιρίες για να προωθήσουν τις πρακτικές της δημοκρατίας και βοηθούν φίλους και συμμάχους να αναπτύξουν ένοπλες δυνάμεις ικανότερες να συνεργαστούν με τις δικές μας" (**). Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρων ο τρόπος με τον οποίο η κ. Ωλμπράιτ συνταιριάζει την "υγεία της αμερικανικής βιομηχανίας όπλων" με τις "πρακτικές της δημοκρατίας". Εξαιρετικά ενδιαφέρων και συνάμα εξαιρετικά σαφής.

Κολονία, 8/10/1998: Η Μαντλήν Ωλμπράιτ με τον Γ.Γ. του ΝΑΤΟ "σοσιαλιστή" Χαβιέ Σολάνα.

Ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο για την προώθηση των κατά Ωλμπράιτ "πρακτικών της δημοκρατίας" είναι ένα ειδικό ταμείο τού πολιτειακού υπουργείου άμυνας με τίτλο "Χρηματοδότηση Ξένων Στρατών" (Foreign Military Financing - FMF), το οποίο "βοηθάει" και την χώρα μας από την δεκαετία του '50. Επειδή, όμως, αυτή η "βοήθεια" παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, θα δούμε τις λεπτομέρειές της στο επόμενο σημείωμα, μαζί με μερικά ακόμη στοιχεία για το κόστος προστασίας που επωμιζόμαστε ως χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ.

-------------------------------------------------
(*) Στο ιστολόγιό της, η Χίλλαρυ σημείωνε σε τρίτο πρόσωπο: "Η υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ Χίλλαρυ Ρόνταμ Κλίντον υπερασπίστηκε το υψηλό κόστος που τα ευρωπαϊκά έθνη πληρώνουν για την συμμετοχή τους στον πόλεμο του Αφγανιστάν και τα παρότρυνε να συνεχίσουν την ίδια πορεία παρά τις μεγάλες οικονομικές δυσκολίες που σε πολλές χώρες έχουν επιφέρει περικοπές μισθών, απώλειες θέσεων εργασίας και μαζικές μειώσεις κρατικών προϋπολογισμών".

(**) Madeleine Albright, "America and the World in the twenty-first, century" (International Affairs Budget Request Hearing, February 16, 2000)

   Ο Πελετίδης ως αντι-Παράδειγμα

Από herko

 Γράφει ο Θανάσης Αλεξίου* //

Κάπου στο μεσουράνημα του φιλελευθερισμού (δεκαετία του ΄80) αρχίζει το ξήλωμα των κεντρικών προνοιακών δομών. Το όλο εγχείρημα (του «λιγότερου κράτους») νομιμοποιείται μέσα από την ρητορική της αποκέντρωσης, της “αποσυλοποίησης” κ.ο.κ. Λίγο πιο πριν αρχίζει η αποκέντρωση της παραγωγής (μεταφορντισμός, υπεργολαβική εργασία κ.λπ.) για να χτυπηθεί ένα δυναμικό εργατικό κίνημα. Η διάλυση των ξενοδοχειακών υποδομών των νοσοκομείων στη Μ. Βρετανία, όπου οι «τρόφιμοι» πετάγονται στους δρόμους, διογκώνει το πρόβλημα των αστέγων (Homelets). Αυτοί αποτελούν το 1/4 των αστέγων του Λονδίνου. Στη χώρα μας το εγχείρημα, έρχεται με κάποια καθυστέρηση (κυρίως την περίοδο του εκσυγχρονισμού, δεκαετία του ΄90). Κάπου εκεί δομείται η «τοπική κοινωνία», ένα σύστημα με πολιτευτές, εργολάβους, τοπικούς καναλάρχες, βοηθούν λίγο και οι “συνδικαλιστές”, βοηθάει και ο τοπικός δεσπότης, και το πράμα κουμπώνει.
Εκεί λοιπόν που η «τοπική κοινωνία» γίνεται συνώνυμο της παρέας, όπου οι συγγενικές, φιλικές και κομματικές σχέσεις εμπλέκονται με συμφέροντα εργολάβων και τοπικών TV (τώρα με το ΣΥΡΙΖΑ αναδιατάσσονται ενσωματώνοντας το βαθύ ΠΑΣΟΚ) έρχεται ο δήμαρχος Πατρέων και χαλάει τη πιάτσα. Εκεί που χρειάζονταν επιστημονικές έρευνες και μελέτες (οι περισσότερες χρηματοδοτούμενες από το ΕΣΠΑ) για να αποδειχτεί το αυτονόητο, -το ψωμί τους βγάζουν και οι επιστήμονες, όπως οι ταξιτζήδες κ.ά.-, αν οι άνεργοι, οι άποροι και οι υποσιτιζόμενοι μαθητές χρειάζεται να φάνε, όπως και να αναδειχτεί το βίωμα της πείνας («οι χορτάτοι μιλάνε για τους πεινασμένους» έγραφε ο Μπρεχτ), και οι εργολάβοι να αναλάβουν «εθνικό έργο» για την απορρόφηση κοινοτικών αλλά και εθνικών κονδυλίων έρχεται ο Πελετίδης, συνεχίζοντας την παράδοση των κομμουνιστών δημάρχων του μεσοπολέμου (Καβάλα, Σέρρες κ.ά.), και τους χαλάει τη δουλειά. Αντί να πάρει εργολάβους, για να υπάρξει, μεταξύ άλλων, και  ανατροφοδότηση των κυκλωμάτων, βάζει τις τεχνικές υπηρεσίες του Δήμου να κάνουν τη δουλειά τους.
Αν τουλάχιστον η υπόθεση έμενε στην Πάτρα κάτι θα μπορούσε να γίνει (καμιά ΕΔΕ από το Υπουργείο Εσωτερικών, καμιά μήνυση από το Λιμενικό Ταμείο κ.ά.). Το κακό είναι ότι μπορεί να επεκταθεί και να λειτουργήσει ως παράδειγμα και για άλλους Δήμους. Επομένως κάτι πρέπει να γίνει. Εξάλλου αυτός ανακατεύεται και με άλλα πράγματα (βλ. πορεία για την ανεργία στην Αθήνα) και στενοχωρεί τις «εξουσίες μας» καθώς «θυμίζει οικεία κακά».

* Καθηγητής Κοινωνιολογίας/Πανεπιστήμιο Αιγαίου

Τρεχάτε ποδαράκια μου

 Τρεχάτε ποδαράκια μου

ΕΚΤΑΚΤΟ: -Συνέβη ενώ έβλεπαν Λαζόπουλο:

"Ομαδική πτώση από τα σύννεφα" έπαθαν μαζικά αμέριμνοι εργαζόμενοι στην ιδιωτική υγεία στη β.Ελλάδα μετά την οριστική παύση του επιδόματος εξομάλυνσης που ανακοινώθηκε. Οι πληροφορίες μιλάνε για εκατοντάδες θύματα που έσκασαν με την κεφάλα με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν τεράστιοι κρατήρες στο πολυτελή γρανίτη και το προαύλιο να μοιάζει σαν βομβαρδισμένο.

"Δεν το πιστεύω!" δήλωσε παχουλή λουόμενη-εεε-κοκομπλόκα που έσπευσε να ανάψει λαμπάδα ίσαμε με την περιφέρεια της στον τάφο local θαυματουργού και μη εξαιρετέου προσφάτως αγιοποιηθέντου γερο-δυσκοίλιου.

«Μα να συμβεί σε εμάς αυτό!». Αρκετοί από τους εργαζόμενους ζήτησαν εξηγήσεις από την παναγία τους και άλλοι έπλυναν τα δόντια τους με περισσότερη επιμέλεια και ζέση για τα περαιτέρω, καθώς το γλείψιμο ανέβηκε απότομα κατά 30%.

«Εκεί που κάναμε το κορόϊδο ωραία και καλά, ξαφνικά πλησίασε με φόρα το έδαφος στα μούτρα μας. Πόνεσα…» δήλωσε στη Στρυχνίνη, τρίτος εργαζόμενος που ψήφισε σύριζα και κοίταζε τη δουλίτσα του.

«Εγώ δεν ανακατευόμουν με τα σωματεία, αυτά είναι για τους τεμπέληδες» εξομολογήθηκε το λουσάτο γκομενάκι με τα τριώροφα τακούνια στα μικρόφωνα της Στρυχνίνης διορθώνοντας το μακιγιάζ.

Και που να μάθουν τα υπόλοιπα.

Φήμες μιλούν για οργάνωση της αντεπίθεσης όταν τα άστρα θα είναι στη σωστή τους θέση. Μέχρι τότε, οι μερίδες στη γαλέρα μειώνονται στο μισό και αυξάνεται σε σε 32α ο ρυθμός τραβήγματος κουπιού.Ευτυχώς που υπάρχουν πουτάνες.Ζήτω το έθνος!

Επίλογος

Όταν οι «πηγές» του υπουργείου αποστάτης Kατρούγκαλος μιλάνε για παρέμβαση δημόσιων αρχών αυτό εννούν:
Τον ήπιες εργαζόμενε αν δεν οργανωθείς!

Πηγή: Στρυχνίνη

Jun

29

Άκου, Τζήμερε ...

Όπως έχουμε επαναλάβει πρόκειται  περί ευγενικότατου κυρίου. Το όνομά του «Τζήμερος». Αν δεν σας θυμίζει τίποτα – πολύ λογικό – είναι εκείνος που είχε πει για τα παιδιά που πέθαναν από το μαγκάλι στη Λάρισα  προ τριετίας ότι ο θάνατός τους δεν οφειλόταν στα ελλιπή οικονομικά τους μέσα, αλλά στην ελλιπή τους παιδεία, μιας και δεν γνώριζαν τις βλαβερές συνέπειες του μονοξειδίου του άνθρακα…

Αυτήν την ανθρωπιστική προσέγγιση, πάντως, όταν χάθηκε το άλλο παιδί στη Θεσσαλονίκη, πάλι από το μαγκάλι, ο Τζήμερος δεν την επανέλαβε. Από θρασυδειλία; Όχι. Μάλλον επειδή  εκείνο το κοριτσάκι ήταν καλή μαθήτρια…

Αργότερα – όπως είχε εντοπίσει ο Ν. Σαραντάκος- ο Τζήμερος είχε κάνει μια ανάρτηση στο τουίτερ του με αφορμή επιγραφή σε κάποια ΔΟΥ. Ο καλός και μορφωμένος αυτός άνθρωπος – ο Τζήμερος – συμπεριέλαβε και όλα τα αποδεικτικά στοιχεία για να επιβεβαιώσει το ευφυές του σχόλιο. Ιδού η ανάρτηση του Τζήμερου:

Όπως βλέπετε, ο κύριος Τζήμερος δεν περιορίστηκε να τουιτάρει τη φωτογραφία. Ούτε του ήταν αρκετή η αναφορά του για το ανορθόγραφο της επιγραφής. Προχώρησε και σε σύντομη – πλην βαθιά – πολιτική ανάλυση. Για τους δημόσιους υπαλλήλους. Που το «μητρώο» το γράφουν «μητρόω». Και που δεν ήθελαν να αξιολογηθούν.  Γιατί αν αξιολογούνταν τότε θα έπεφταν στα χέρια κάποιου (εγγράμματου) Τζήμερου και θα τους άλλαζε τα φώτα. Για την ακρίβεια θα τους έστελνε στα μητρώα της ανεργίας.

Μέσα στον νεοφιλελευθερισμό του, όμως, ο κύριος Τζήμερος, ζαλισμένος από την ευτυχία και την περηφάνια του που κατάφερε με μια και μόνο φράση του να ξεφτιλίσει αυτούς τους αγράμματους και ανορθόγραφους υπαλλήλους, πέταξε και εκείνο το «κλείνονται». Το οποίο – κατά κακή τύχη του κύριου Τζήμερου – γράφεται με «ι». Έτσι συμβαίνει με τα ρήματα: Δεν «κλείνονται», τα ρήματα «κλίνονται».

Φυσικά αυτά τα λαθάκια συμβαίνουν πότε – πότε. Τα κάνουν ακόμα και εγγράμματοι (και αξιολογημένοι) όπως ο Τζήμερος. Και οπωσδήποτε δεν αποτελούν λόγο για να εξάγει κανείς γενικότερα συμπεράσματα για την μόρφωση ή την καλλιέργεια ή την επαγγελματική επάρκεια εκείνου που τα διαπράττει.

Συμπεράσματα, πάντως, για την βλακεία που κουβαλάει κάποιος όταν τα αξιοποιεί για να βγάλει άχρηστους τους άλλους και για να δικαιώσει την πολιτική των απολύσεων, θα μπορούσαν - ίσως - να εξαχθούν…

Αυτός (ο Τζήμερος ντε), ο ίδιος που σε μια από τις εκπομπές του «Ενικός» στο «Σταρ» είχε εντυπωσιάσει το κοινό με την σπινθηροβόλο σκέψη του ισχυριζόμενος ότι η ανάπτυξη στην Ελλάδα θα έρθει αν το κράτος πάψει να θέτει αντικίνητρα στους Έλληνες που επιθυμούν να φτιάχνουν… τσολιαδάκια και να τα πουλάνε στους τουρίστες (παρεμπιπτόντως: ο Τζήμερος εκτός από εγνωσμένου κύρους αντικρατιστής είναι και διαφημιστής που εξασφάλιζε παντεσπάνι έχοντας στο πελατολόγιό του μια ντουζίνα κρατικές επιχειρήσεις…), βάλθηκε μετά την γραμματική να κατατροπώσει και τον Μαρξ.

Πρόκειται, εμφανώς, για το καταλληλότερο πρόσωπο για να βάλει στην θέση του αυτόν τον «εξαθλιωμένο τεμπελχανά», όπως αποκαλεί (ο Τζήμερος!) τον Μαρξ. Εν ολίγοις και για να μην σας κουράζουμε, η ανάλυση του Μαρξ και ειδικά το σκέλος της που αφορά στην «υπεραξία» είναι  – κατά τον Τζήμερο –  «παιδαριώδης» και «δεν στέκει σε καμία κριτική».

Για να αποδείξει, δε, πόσο «οφ σάιντ» είναι ο Μαρξ, αυτός ο «Μαραντόνα» της πολιτικής οικονομίας (ο Τζήμερος ντε) είχε χρησιμοποιήσει το παράδειγμα του… Μήτρογλου και την μεταγραφή του από τον Ολυμπιακό στην Φούλαμ…

Μετά από εκείνη την προ διετίας εμβριθέστατη «αξιοποίηση» του Μήτρογλου στις αναλύσεις κατά του Μαρξ, είχαμε ευχηθεί στον Τζήμερο να αξιωθεί να «αξιοποιήσει» και τον… Βαμβακούλα. Δεν είχαμε αποφύγει – είναι αλήθεια – να επισημάνουμε, τότε, ότι ο Μαρξ περιπτώσεις σαν του Τζήμερου  τις είχε προβλέψει. Στην εισαγωγή κιόλας του «Κεφαλαίου» του, ο Μαρξ σημειώνει ότι στον «αμόρφωτο» (δεν εννοούσε αναγκαστικά τον Τζήμερο) η ανάλυση της αξιακής μορφής του εμπορεύματος «φαίνεται σαν περιπλάνηση».

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Μαρξ επέμενε: «Προϋποθέτω φυσικά αναγνώστες– έγραφε ο Μαρξ –που θέλουν να μάθουν κάτι το καινούργιο και επομένως να σκεφτούν και οι ίδιοι». Όπως βλέπετε ο Μαρξ δεν είχε καμία απαίτηση από τους Τζήμερους…

Μετά από αυτά ο Τζήμερος επανήλθε. Αφορμή ήταν ότι δεν του άρεσε του Τζήμερου ο τρόπος με τον οποίο ορκίστηκαν το 2014 οι εκπρόσωποι των κομμάτων της Αριστεράς στο Περιφερειακό Συμβούλιο της Αττικής. Κατά τον Τζήμερο, οι εκλεγέντες με τους συνδυασμούς της Αριστεράς «δεν τήρησαν τον υπό του νόμου προβλεπόμενο όρκο» και ως εκ τούτου είχε ανακοινώσει ότι θα προσφύγει «κατά του κύρους της ορκωμοσίας».

Δικαίωμά του, αλλά ξέρετε δεν είχε περιοριστεί εκεί. Στην ανακοίνωσή του και σε μια έκρηξη… δημοκρατικότητας, ο καλός αυτός άνθρωπος, ο Τζήμερος, εκτός από… άθεη περιέγραφε την πολιτική του αντίπαλο, την κυρία Δέσποινα Κουτσούμπα, με  τα ακόλουθα ευγενικά λόγια: «(…) ένα περίεργο, απροσδιόριστο ον από τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ»…

Σημειώθηκε, τότε, ότι δεν είναι σωστό να θεωρείται ο Τζήμερος

ιδεολογικός «πρωτοξάδερφος» του Κασιδιάρη. Απόδειξη ότι ενώ ο δεύτερος χτυπάει γυναίκες πολιτικούς αντιπάλους του, ο πρώτος, ο Τζήμερος, «απλώς» τις βρίζει…

Να, όμως, που ο Τζήμερος επανήλθε. Αποδεικνύοντας ότι όλα είναι δυνατά. Ακόμα και να ξεπεράσει ο Τζήμερος σε αθλιότητα τον Τζήμερο.

Αυτός ο σοβαρός άνθρωπος, που πέρσι καλούσε σε ανατροπή του εν Ελλάδι… σοβιετικού καθεστώτος, που αναβάθμιζε τον πολιτικό λόγο αποκαλώντας τον Τσίπρα «αλήτη που υποδύεται τον πρωθυπουργό» και πρότεινε ως μέθοδο πολιτικής δράσης το «μπαίνουμε στο Μαξίμου και τους πετάμε έξω με τις κλωτσιές», χτες στοχοποίησε τον… Παύλο Φύσσα.

Και όχι μόνο τον δολοφονημένο Φύσσα (αυτό το έχει διαπράξει ξανά), αλλά αυτή τη φορά στοχοποίησε και την χαροκαμένη μάνα του Φύσσα!

Αυτός ο δημοκράτης (και ουχί ντροπαλός διαφημιστής του φασισμού), αυτός ο δικαιοκρίτης (και ουχί βαποράκι της τιποτένιας προπαγάνδας των «δυο άκρων»), έγραψε στην προσπάθεια να εξισώσει τον Παύλο Φύσσα με τον δολοφόνο του (!), τον Ρουπακιά:

«Βλέποντας τη μάνα του Φύσσα καταλαβαίνεις πώς έγινε έτσι ο φασισταράς, που επειδή τον μαχαίρωσε ένας άλλος φασισταράς πάνε να τον μεταμορφώσουν σε περιστέρι της ειρήνης».

Ως εκ τούτου κατέληξε στο γνωστό του τροπάρι:

«Ο Φύσσας - λέει ο Τζήμερος - ήταν ένας φασίστας, ίδιος κι απαράλλαχτος με τους δολοφόνους του. Η μόνη διαφορά ήταν ότι αυτοί κρατούσαν το μαχαίρι»…

Γνωρίζουμε την παρατήρηση αρκετών αναγνωστών: «Τι κάθεστε, τώρα, και ασχολείστε με τον Τζήμερο», θα πουν.

Λαμβάνουμε πολύ σοβαρά την παρατήρηση για την συγκεκριμένη συνιστώσα του «δημοκρατικού τόξου». Τον αποτυχημένο πολιτευτής της Δράσης που με τον ίδιο τρόπο που στάζει σάλια όταν απευθύνεται στην «εξοχότατη» Μέρκελ, με τον ίδιο τρόπο εκτοξεύει εμέσματα κατά της μάνας του δολοφονημένου από τα ναζιστικά τάγματα. Που πότε με τη μάσκα του «αντικρατιστή» και πότε του «ευρωπαιστή» έχει θέσει εαυτόν στην υπηρεσία του ξεπλύματος του φασισμού δια της εμετίλας των δυο άκρων.

Κυρίως, λαμβάνουμε πολύ σοβαρά υπόψη, αυτό που διαβάσαμε σε μια ανάρτηση στο f/b (Βάλια Κάλντα):

«Στα ελληνικά δεν υπάρχει λέξη για όσους χάνουν το παιδί τους. Αν χάσεις τη μάνα σου είσαι ορφανός, αν χάσεις τον σύντροφό σου είσαι χήρα, αν σκοτωθεί το παιδί σου η ύβρις των άγραφων νόμων δεν επιτρέπει να σχηματιστεί όνομα για κάτι που διακόπτει τη φυσική αλληλουχία της ζωής».

Ναι, ο Τζήμερος διέπραξε ακριβώς αυτό: Την ύβρη – κατά παράβαση κάθε γραπτού και άγραφου νόμου - να επιτεθεί στη μάνα που της δολοφόνησαν το παιδί της, το σπλάχνο της.

Ναι, λαμβάνουμε απολύτως υπόψη μας τούτες τις σκέψεις για το λέρωμα που προκαλεί η ενασχόληση με τέτοιους τύπους. Και δεσμευόμαστε: 

Η όποια αναφορά μας στον («ασχοληθείτε μαζί μου») περιφερειακό σύμβουλο Τζήμερο, αν ποτέ επαναληφθεί, θα τοποθετηθεί στον κατάλληλο χρόνο: Όταν θα έρθει προς συζήτηση στο Περιφερειακό Συμβούλιο Αττικής το θέμα των σκουπιδιών...

Νίκος Μπογιόπουλος

Prisunic ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ "Αν αγαπάς τη δραχμή σου"!

 Prisunic ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ "Αν αγαπάς τη δραχμή σου"!

Έτσι κατέληγε μια διαφήμιση των παιδικών μας χρόνων, από αυτές που εντυπώνονται με όλη τη σημασία της λέξης και σε ακολουθούν-όσους βέβαια τη γνώρισαν μέσα από την ασπρόμαυρη tv των χρόνων εκείνων- μέχρι σήμερα.

Ήρθε συνειρμικά στο μυαλό, σήμερα , όπως έχει έρθει κι άλλες φορές ανάλογα και στο παρελθόν, όταν περιδιαβαίνοντας στις ειδησεογραφικές σελίδες και ανακοινώσεις πληροφορήθηκα πως τα super market ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ Α.Ε, ναι αυτά τα παλιά Prisunic ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ "Αν αγαπάς τη δραχμή σου", πτωχεύουν.

Ακούστηκε για ακόμα μία φορά το περίφημο Πτωχευτικό Δίκαιο, τα διάφορα άρθρα του, 99 & 106β που ουδόλως λογαριάζουν 12.500 χιλιάδες εργαζόμενους "θύματα", συμπλήρωμα στα θύματα της πολιτικής που ορίζουν τα μνημόνια, χθεσινά και τωρινά, της πολιτικής που εκπορεύουν ιμπεριαλιστικά αρπακτικά και ντόπιοι μεγαλοαστοί επιχειρηματίες, της πολιτικής που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις που υπηρετούν τα συμφέροντά τους και έχει δημιουργήσει εξαθλίωση και φτώχεια, ανεργία που μετριέται σε εκατομμύρια και σε κάνει να μουδιάζεις στο άκουσμα των αριθμών, αν δεν έχεις πάθει μιθριδατισμό τόσα χρόνια ή δεν είσαι από αυτούς που ευθύνονται και την προκαλούν.

Ήρθε και πάλι συνειρμός οι συζητήσεις του όχι και τόσο μακρινού παρελθόντος για εξαγορά άλλων super market , γνωστή αλυσίδα στη Βόρεια Ελλάδα, από τη ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ Α.Ε, λίγους , ελάχιστους μήνες πριν που έκαναν τους "ανεκπαίδευτους" στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα να πιστέψουν πως το πρόβλημα των εργαζόμενων εκεί είχε λυθεί.Φευ! Αλίμονο!
Πόσο οικτρά διαψεύδονται όσοι μέσα από σκέψεις και λογικές συνεργασίας με όσους ασκούν εξουσία , θεωρούν πως λύνονται τα προβλήματα των εργαζόμενων! Η ίδια η πραγματικότητα, η εμπειρία που μετασχηματίζεται σε πείρα γκρεμίζει τέτοιες σκέψεις.

Ο Prisunic ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ. "Αν αγαπάς τη δραχμή σου"! -ας μας συγχωρεθεί ο αναχρονισμός-κατέθεσε αίτηση πτώχευσης, λοιπόν, σύμφωνα με το άρθρο 106β του Πτωχευτικού Κώδικα και όλοι μας δικαιολογημένα αναρωτιώμαστε τι υπάρχει πίσω από τις λέξεις; Τι σημαίνουν τα παραπάνω; Πάντα πίσω από τις τις λέξεις να ψάχνεις το "ποιος, ποιον".Ας δούμε λοιπόν:

Θυσία στο Μολώχ της καπιταλιστικής κρίσης και των μνημονιακών πολιτικών στις μέρες του ΣΥΡΙΖΑ τα δικαιώματα χιλιάδων εργαζόμενων, κοντά και δίπλα στα εκατομμύρια άλλων εργαζόμενων που με τον ένα ή άλλο τρόπο πλήττονται σκληρά στα χρόνια της.
Εργασιακή ζούγκλα με εργαζόμενους χωρίς κανένα δικαίωμα, με εργαζόμενους που όταν θυμηθούν ότι υπάρχουν κι αυτοί έρχονται τελευταίοι, στην πραγματικότητα βέβαια εγκαταλείπονται χωρίς κανένας να νοιαστεί για την τύχη τους , αυτών και των οικογενειών τους. Ποιος στ'αλήθεια θυμάται την πτώχευση λίγους μήνες πριν της "ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ" και την "τύχη" των εργαζόμενων σε αυτή. "Κάθε θαύμα τρεις ημέρες" και έπειτα η λήθη, η λησμονιά! Στο δε καπιταλιστικό "παράδεισο" που ζούμε ούτε κι αυτές. Είναι αρκετά δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας!

Με τον Πτωχευτικό Κώδικα που είναι σε εφαρμογή όχι μόνο δε διασφαλίζεται κανένα δικαίωμα-πρώτα και κύρια η δουλειά χιλιάδων που μεγαλώνουν τον εφεδρικό στρατό της εργατικής τάξης, οι δεδουλευμένοι μισθοί και επιδόματα, οι απαιτήσεις που προκύπτουν από τους εργαζόμενους λόγω του γεγονότος-των εργαζόμενων αλλά αντίθετα είναι τέτοιο και εξυπηρετεί τέτοια συμφέροντα ώστε διασφαλίζει τις απαιτήσεις πρώτιστα του τραπεζιτικού κεφαλαίου, των προμηθευτών της αλυσίδας και του Δημοσίου, αφήνοντας στην άκρη τους χθεσινούς εργαζόμενους και σημερινούς άνεργους! Πού στ'αλήθεια να βρεθεί χώρος για τα θύματα της εργατικής τάξης με τέτοιο συνωστισμό;

Οι πάσης φύσεως "προστάτες" της οικονομίας μας, οι στυλοβάτες του συστήματος ευνοούνται κυρίαρχα, λειτουργώντας ανενόχλητοι εντός των πλαισίων που έχουν διασφαλίσει γι'αυτούς η σκληρή αντιλαϊκή πολιτική των Μνημονίων, ο ιμπεριαλισμός κι οργανισμοί του , Ε.Ε. και ΔΝΤ, παίρνοντας κι αυτοί μέρος στη βορά της λείας. Μεγαλώνει η ανεργία κι η εξαθλίωση, η φτώχεια τραβά την ανηφόρα, ζωή χωρίς δικαιώματα, επιβίωση είναι αυτό που προσφέρουν. Κι ας κάνουν λόγο κάποιοι για τάχα μου "ανθρωπιστική" κρίση , κάτι σαν φυσικό φαινόμενο που πέφτει απ'τους ουρανούς για να κρύψουν την αλήθεια και τους ένοχους...

Αναμενόμενη η αντίδραση των εργαζόμενων , μέσα από τα σωματεία τους, καλούν σε κινητοποιήσεις και συνελεύσεις, γιατί δεν έχουν άλλο δρόμο και τώρα το γνωρίζουν καλά. Είναι ζητούμενο να δουν όλη την εικόνα στο κάδρο κι αυτοί που τώρα βρίσκονται σε αυτή την άσχημη θέση και όσοι ζουν τον εφιάλτη της ανεργίας εδώ και καιρό αλλά και όσοι δε βρίσκονται εκεί που βρίσκονται αυτοί...

Prisunic ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ. "Αν αγαπάς τη δραχμή σου"!

Γ.Μ.

Ο μύθος της ισπανικής «αριστερής διαχείρισης»

Ο μύθος της ισπανικής «αριστερής διαχείρισης»

Το αποτέλεσμα των εκλογών της Κυριακής στην Ισπανία απασχολεί, όπως ήταν αναμενόμενο, τις αναλύσεις στον εγχώριο και διεθνή αστικό Τύπο. Το όλο σκηνικό στήνεται στη βάση του μύθου ότι δεν επιτεύχθηκε «η αλλαγή» συσχετισμού, που προδιέγραφαν οι δημοσκοπήσεις, ανάμεσα στις αστικές διαχειριστικές δυνάμεις, με πρώτη τη συμμαχία των σοσιαλδημοκρατών «Ποδέμος» με την οπορτουνιστική «Ενωμένη Αριστερά» όπου συμμετέχει το μεταλλαγμένο ΚΚ Ισπανίας. Αυτή η συμμαχία «Ενωμένοι Μπορούμε» - η νέα σοσιαλδημοκρατία - δεν κατάφερε να ξεπεράσει την παλιά του Σοσιαλιστικού Κόμματος, που έμεινε στη δεύτερη θέση, και τώρα τόσο τα επιτελεία των κομμάτων στην Ισπανία όσο και σε άλλες χώρες προσπαθούν να εξηγήσουν γιατί δεν επιβεβαιώθηκαν οι δημοσκοπήσεις. Η συμμαχία αυτή εμφανιζόταν στη δεύτερη θέση μετά το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα, που τελικά βγήκε και πάλι πρώτο και ενισχυμένο σε ψήφους, ποσοστά και έδρες, χωρίς να έχει πάλι αυτοδυναμία, με 137 σε σύνολο 350 εδρών στη Βουλή.

***

Στη χώρα μας, κυβερνητικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που επένδυσαν στους «Ενωμένους» της Ισπανίας για τη λεγόμενη «αλλαγή στην Ευρώπη», είναι σαφώς δυσαρεστημένα, αλλά ταυτόχρονα επιχειρούν να αναπτερώσουν τις ελπίδες και τις αυταπάτες ότι «χάθηκε μια ευκαιρία» αλλά «η προσπάθεια θα συνεχιστεί για κυβερνητική αλλαγή». Οι αντιπολιτευτικές δυνάμεις και οι πένες τους επιχαίρουν, γιατί «δεν νίκησε» ο λαϊκισμός. Στην πραγματικότητα, και οι μεν και οι δε θέλουν να εγκλωβίσουν τη λαϊκή συνείδηση στην ενδοαστική αντιπαράθεση για το ποιος θα είναι «χαλίφης» για τις υποθέσεις του κεφαλαίου, με δεδομένη την εξουσία του και την καπιταλιστική εκμετάλλευση. Ομως, αν κάτι πραγματικά αποδεικνύουν τα αποτελέσματα της Ισπανίας, είναι ότι ακριβώς ο εγκλωβισμός πλατιών λαϊκών στρωμάτων στην αστική διαχείριση κυριαρχεί και η αντιπαράθεση γίνεται για το ποιο μείγμα συμφέρει καλύτερα τους καπιταλιστές, για να τσακίσουν τους εργάτες. Επίσης, γεγονός είναι η φθορά που έχει υποστεί το εγχείρημα της λεγόμενης «εναλλακτικής αριστερής διαχείρισης» και της «αναγέννησης της ΕΕ ώστε να γίνει πιο δημοκρατική και κοινωνική», μετά τα πεπραγμένα της «πρώτη» και «δεύτερη φορά Αριστεράς» του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, τις κωλοτούμπες, το τρίτο μνημόνιο. Οι «Ενωμένοι Μπορούμε», που παρουσιάζονται ως δήθεν «εξτρεμιστές, ριζοσπάστες», ακόμα και «κομμουνιστές», από πολύ νωρίς είχαν νερώσει όποιο ...κρασί τούς είχε απομείνει, δηλώνοντας δεδομένη τη συμμετοχή της Ισπανίας στις ιμπεριαλιστικές λυκοσυμμαχίες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Επίσης, όσα έλεγαν για «τέλος της λιτότητας», για «κοινωνική δικαιοσύνη και αξιοπρεπή ζωή», πάντα ήταν στο πλαίσιο αναζήτησης μιας άλλης αστικής διαχείρισης. Εξάλλου και όπου διοίκησαν στις τοπικές διοικήσεις, τα πεπραγμένα τους δεν διαφέρουν ουσιαστικά από τις αστικές δυνάμεις. Ετσι, παρά το σπρώξιμο των δημοσκοπήσεων, η νέα αυτή σοσιαλδημοκρατία ήρθε τρίτη και ως σύνολο είχε απώλειες πάνω από 1 εκατομμύριο ψήφους σε σχέση με τις περασμένες εκλογές της 20ής Δεκέμβρη 2015, παρότι διατήρησε τις 71 έδρες.

***

Και στην Ισπανία και σε κάθε χώρα στον καπιταλιστικό κόσμο είναι κρίσιμο για την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά εκμεταλλευόμενα στρώματα να υπάρχει ισχυρό αγωνιστικό εργατικό κίνημα με ταξικό προσανατολισμό, πρωτοπόρο Κομμουνιστικό Κόμμα με επαναστατική στρατηγική ρήξης με την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Η απουσία αυτής της προϋπόθεσης στην Ισπανία είναι που συμβάλλει στη χειραγώγηση πλατιών λαϊκών δυνάμεων, στην επικράτηση κοινοβουλευτικών αυταπατών για φιλολαϊκές λύσεις μέσα στον καπιταλισμό με τη μια ή την άλλη μορφή διαχείρισης. Γι' αυτό και έχει ιδιαίτερη σημασία ότι σε αυτές τις συνθήκες στην Ισπανία, που το λαϊκό κίνημα έχει βιώσει για δεκαετίες την εμπειρία του ευρωκομμουνισμού, δηλαδή του συμβιβασμού με το σύστημα, υπάρχει το Κομμουνιστικό Κόμμα των Λαών της Ισπανίας, που με τις μικρές δυνάμεις του παλεύει για τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης από την αστική πολιτική. Αυτή η μικρή σήμερα «μαγιά» είναι κρίσιμη για τις μελλοντικές αναμετρήσεις.

Εκβιασμοί και κοροϊδία

Εκβιασμοί και κοροϊδία

«Στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται», λέει η παροιμία κι αυτό ισχύει απόλυτα στον τρόπο με τον οποίο οι Ευρωπαίοι «εταίροι» της κυβέρνησης ασκούν πιέσεις στο λαό να αποδεχτεί αδιαμαρτύρητα τα μέτρα της δεύτερης «αξιολόγησης», «για να μην προστεθεί άλλη αβεβαιότητα στην ΕΕ μετά το Brexit», όπως λένε.
Τα δημοσιεύματα και οι παρεμβάσεις προς αυτήν την κατεύθυνση πυκνώνουν τις τελευταίες μέρες. «Οι προαπαιτούμενες δράσεις που πρέπει να γίνουν έως τον Σεπτέμβριο (...) δεν υπάρχει λόγος να μη γίνουν έως τον Ιούλιο, το αργότερο έως τις αρχές Αυγούστου», δήλωσε αξιωματούχος της ΕΕ, σύμφωνα με χτεσινές ανταποκρίσεις από τις Βρυξέλλες, όπου γινόταν η Σύνοδος Κορυφής.
Με τον ίδιο στόχο, αυτόν της επιτάχυνσης των αντιλαϊκών μέτρων, έρχεται στην Ελλάδα στα μέσα Ιούλη ο επίτροπος με αρμοδιότητα τις οικονομικές υποθέσεις, Πιέρ Μοσκοβισί, δηλώνοντας εκ των προτέρων ότι «η εφαρμογή (σ.σ. των μεταρρυθμίσεων) συνιστά κλειδί» και ότι μετά το Brexit αποκλείεται κάθε σκέψη για χαλάρωση των στόχων της δημοσιονομικής προσαρμογής.
Αλλά και στην Ελλάδα στήνεται ένα σκηνικό εκβιασμού του λαού, με δηλώσεις, όπως αυτές του πρώην υπουργού Οικονομικών Γκ. Χαρδούβελη, ότι δεν υπάρχει λόγος να καθυστερήσουν τα μέτρα της δεύτερης «αξιολόγησης» και ότι η κυβέρνηση πρέπει τώρα να νομοθετήσει, επειδή η χώρα και η ΕΕ δεν αντέχουν μια νέα, παρατεταμένη περίοδο διαπραγμάτευσης.
Είναι φανερή η προσπάθεια που γίνεται από δυνάμεις του κεφαλαίου και το αστικό πολιτικό σύστημα να αξιοποιηθεί το Brexit για την επιτάχυνση του αντιλαϊκού έργου και την ένταση των εκβιασμών σε βάρος του ελληνικού και των άλλων λαών.
Η «αβεβαιότητα» για το κεφάλαιο, που αντικειμενικά επιτείνεται από την οικονομική κρίση, τους κραδασμούς στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα και την ένταση των ανταγωνισμών και των αντιθέσεων παγκοσμίως, μεταφράζεται σε άσκηση μεγαλύτερης πίεσης στο λαό να σκύψει το κεφάλι, να γίνει χειροκροτητής και συμμέτοχος στην εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής «για να μην έρθουν τα χειρότερα».
Παράλληλα, προσπαθούν να ξεγελάσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, που εκφράστηκε και στο δημοψήφισμα για το Brexit, θολώνοντας τα νερά για την πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων στα κράτη - μέλη.
Στη συνάντηση που είχαν, χτες, στις Βρυξέλλες, ο Αλ. Τσίπρας και ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου, Μ. Σουλτς, επιβεβαίωσαν την «κοινή εκτίμηση» πως «το μήνυμα που πρέπει να πάρει η ΕΕ, από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, είναι η ανάγκη ενίσχυσης της κοινωνικής ατζέντας».
Τα λένε αυτά την ίδια ώρα που ετοιμάζονται να νομοθετήσουν την παραπέρα αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, να περιορίσουν το δικαίωμα στην απεργία, να μειώσουν κι άλλο τους ρημαγμένους μισθούς. Μιλάνε για «κοινωνική ατζέντα» αυτοί που μόνο φέτος θα κόψουν 900 εκατ. ευρώ από τις κρατικές δαπάνες για την Πρόνοια και από σήμερα κόβουν το ΕΚΑΣ από την πρώτη παρτίδα των χαμηλοσυνταξιούχων, έχοντας ήδη ψηφίσει πριν από δύο περίπου μήνες το νόμο - λαιμητόμο για το Ασφαλιστικό.
Ο λαός να μην υποκύψει ούτε στους εκβιασμούς ούτε στην κοροϊδία. Δική του έγνοια πρέπει να είναι η οργάνωση της πάλης σε όλα τα μέτωπα που αφορούν τη δουλειά και τη ζωή του, άρα και ενάντια στα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα που ετοιμάζουν τώρα σε βάρος του κυβέρνηση - κεφάλαιο - ΕΕ - ΔΝΤ.