Βαστάζοι ,Γιουσουφάκια κι Επικίνδυνοι !!!

Πανος Ζαχαρης

 Ετοιμη να συμμετάσχει σε ιμπεριαλιστική αποστολή και στα Στενά του Ορμούζ, «μια ανάσα» από το Ιράν, δηλώνει η κυβέρνηση, δείχνοντας μέχρι πού είναι διατεθειμένη να φτάσει την εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια για τα συμφέροντα της αστικής τάξης.

Την επικίνδυνη εξέλιξη ανακοίνωσε, χτες, το υπουργείο Εξωτερικών της Γαλλίας που σε ανακοίνωσή του, στην οποία επιστρατεύει τα γνωστά προσχήματα που αξιοποιούνται σε όλες τις σχετικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και αποστολές, σημειώνει: «Συμμεριζόμενοι την εκτίμηση ότι η σημερινή κατάσταση στον Κόλπο και τα Στενά του Ορμούζ παραμένει ασταθής σε μια περιοχή κρίσιμη για την παγκόσμια σταθερότητα και υποστηρίζοντας την προσέγγιση αποκλιμάκωσης όσον αφορά την αντιμετώπιση περιφερειακών ζητημάτων ασφαλείας, οι κυβερνήσεις Βελγίου, Δανίας, Γαλλίας, Γερμανίας, Ελλάδας, Ιταλίας, Ολλανδίας και Πορτογαλίας υποστηρίζουν πολιτικά τη δημιουργία μίας ευρωπαϊκής αποστολής θαλάσσιας επιτήρησης στα Στενά του Ορμούζ (European-led maritime surveillance mission in the Strait of Hormuz - EMASOH)».
Κάνοντας σαφές ότι έχουν ήδη παρθεί αποφάσεις από τις προαναφερόμενες κυβερνήσεις για τις συνεισφορές σε μέσα και προσωπικό, το γαλλικό ΥΠΕΞ αναφέρει: «Χαιρετίζουμε τις επιχειρησιακές συνεισφορές ("συνεισφορές σε είδος"), όπως έχουν ήδη ανακοινώσει η Δανία, η Γαλλία, η Ελλάδα και η Ολλανδία σε αυτήν την προσπάθεια και προσβλέπουμε σε περαιτέρω δεσμεύσεις τις προσεχείς ημέρες».

Ακόμη, οι Γάλλοι κάνουν σαφές ότι η δύναμη που θα αναπτυχθεί στα Στενά του Ορμούζ και ευρύτερα, με ευρωπαϊκό τάχα «καπέλο», θα επιχειρεί σε στενή συνεργασία με τους Αμερικανούς, κάνοντας ρητή αναφορά στην επιχείρηση «International Maritime Security Construct» (IMSC), που υπό την «ηγεσία» των ΗΠΑ και με συμμετοχή δυνάμεων από Βρετανία, Αυστραλία, Αλβανία, Κουβέιτ, Κατάρ, Σαουδική Αραβία, Μπαχρέιν και ΗΑΕ περιπολεί στον Περσικό Κόλπο και τον Κόλπο του Ομάν με τις «κάννες» στραμμένες στο Ιράν.
Τη συγκρότηση αυτής της δύναμης επιβεβαίωσε χτες στις Βρυξέλλες και ο ύπατος εκπρόσωπος της ΕΕ για θέματα Ασφάλειας και Αμυνας, Ζοζέπ Μπορέλ.

Δεν έχει τέλος η κατρακύλα της εμπλοκής

 

Το Γαλλικο Αεροπλανοφορο Τσαρλς Ντε Γκωλ που θα συνοδευει την Ελληνικη Φρεγατα 

 

Σημειωτέον, αρμόδιες διπλωματικές πηγές στην Αθήνα επιβεβαιώνουν ότι όντως η κυβέρνηση έχει αναλάβει τέτοια δέσμευση.
Άλλωστε, ήδη, αρμόδιοι κυβερνητικοί παράγοντες παρουσιάζουν ως δείγμα διεύρυνσης των «στενών συμμαχικών δεσμών» με τη Γαλλία τη συμμετοχή του Πολεμικού Ναυτικού στην ομάδα κρούσης (Carrier Group) που θα συνοδεύει το γαλλικό αεροπλανοφόρο «Σαρλ ντε Γκολ» σε σκέλος της αποστολής του στην Ανατολική Μεσόγειο. Η φρεγάτα «Σπέτσαι» βρίσκεται ήδη στο ναύσταθμο της Τουλόν, στη νότια Γαλλία, από όπου μαζί με το αεροπλανοφόρο και τα υπόλοιπα πλοία της Ομάδας Κρούσης θα αποπλεύσουν προς τα ανατολικά, εντός των ημερών.

Αναμένεται, εξάλλου, στην πορεία προς τη διώρυγα του Σουέζ το αεροπλανοφόρο να πραγματοποιήσει συνεκπαίδευση με μονάδες του Πολεμικού Ναυτικού στην ευρύτερη περιοχή της Κρήτης (υπολογίζεται ότι αυτή η φάση θα υλοποιηθεί περίπου στα τέλη Γενάρη), ενώ κατά την επιστροφή του «Σαρλ ντε Γκολ» στην Ανατολική Μεσόγειο, μετά την ολοκλήρωση της «αποστολής» του, θα ακολουθήσει και νέα συνεργασία με το Πολεμικό Ναυτικό.
Αρμόδια στελέχη από τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις φωτογραφίζουν αυτές τις δραστηριότητες ως την ελληνική συνεισφορά στην προαναφερόμενη EMASOH, τουλάχιστον στην παρούσα φάση, καθώς δεν είναι αμελητέα υπόθεση η συνεισφορά φρεγάτας στη συνοδεία του αεροπλανοφόρου σε συγκεκριμένες φάσεις της πολύμηνης ανάπτυξής του σε μια σειρά θαλάσσιων ζωνών, όπως και η διεξαγωγή ασκήσεων με σύνθετα αντικείμενα.
Επίσης, κυβερνητικές πηγές υπενθυμίζουν τη συνάντηση Μητσοτάκη - Μακρόν στις 29 Γενάρη στο Παρίσι, ως άλλο ένα δείγμα της σύμπλευσης με το Παρίσι και σε στρατιωτικό επιχειρησιακό επίπεδο.

Διαβάστε αναλυτικά στον «Ριζοσπάστη» της Τρίτης 21 Γενάρη.


απο το  Πορταλ του 902 












 

Τον έδειραν και απλά πέθανε – Με την κατηγορία – χάδι της θανατηφόρου σωματικής βλάβης παραπέμπονται οι δράστες στην υπόθεση του Ζακ Κωστόπουλου

Κατιούσα

Τα σημάδια πως η ποινική μεταχείριση των δραστών του φονικού ξυλοδαρμού του Ζακ Κωστόπουλου θα κινούνταν σε κατεύθυνση ιδιαίτερης επιείκειας, για να το θέσουμε όσο πιο κομψά γίνεται, ήταν εξαρχής φανερά. Από αυτή την άποψη δεν προκαλεί έκπληξη ότι το παραπεμπτικό βούλευμα για την υπόθεση, που αφορά τον κοσμηματοπώλη, το μεσίτη και τους 4 αστυνομικούς που ενεπλάκησαν στο επεισόδιο, αποδίδει μόνο την κατηγορία της θανατηφόρου σωματικής βλάβης και όχι της ανθρωποκτονίας, κάτι που σαφέστατα σηματοδοτεί ότι ακόμα και η μέγιστη προβλεπόμενη ποινή, που κανείς δεν εγγυάται ότι θα επιβληθεί σε αυτή την περίπτωση, θα είναι σαφώς ελαφρύτερη από εκείνη που θα επιβαλλόταν σε περίπτωση ανθρωποκτονίας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που όλο αυτό το διάστημα, ο ένας εκ των δυο κατηγορουμένων, όχι μόνο προσβάλλει συστηματικά τη μνήμη του θύματος μέσω του λογαριασμού του σε ΜΚΔ, αλλά και πρόσφατα επιτέθηκε σε δημοσιογράφο επειδή τόλμησε να αφαιρέσει αυτοκόλλητα σπίλωσης του Ζακ από το χώρο της δολοφονίας του.  Όλα αυτά, τη στιγμή που το περιστατικό καταγράφηκε σε μεγάλο του μέρος από κάμερες, κάτι που είναι πιθανότατα, μαζί με το γεγονός ότι το θύμα είχε ευρύ κύκλο και σημαντική κοινωνική παρουσία ως ενεργό μέλος της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και ο μόνος λόγος που η υπόθεση δεν πέρασε εξαρχής στα ψιλά, ως απόπειρα ληστείας εξαρτημένου ατόμου με συνακόλουθη αυτοάμυνα του ιδιοκτήτη. Το αίτημα απονομής δικαιοσύνης για το Ζακ παραμένει ολοζώντανο και επιτακτικό, ενώ οι δικηγόροι της οικογένειας εξέδωσαν ανακοίνωση, στηλιτεύοντας το παραπεμπτικό βούλευμα και καλώντας τον αρμόδιο εισαγγελέα να παρέμβει με τα θεσμικά εργαλεία που διαθέτει ώστε να αποδοθούν οι ορθές κατηγορίες στους δράστες:

Η έκδοση του παραπεμπτικού βουλεύματος για την υπόθεση της ανθρωποκτονίας του Ζαχαρία Κωστόπουλου σηματοδοτεί στο επίπεδο της προδικασίας την τελική έκφανση ενός δικαστικού χειρισμού που δεν ικανοποιεί την πλευρά της οικογένειας του θύματος. Η τελική απόδοση της κατηγορίας της θανατηφόρου σωματικής βλάβης και όχι της ανθρωποκτονίας για όλους τους κατηγορούμενους εισάγει ιδιαίτερο περιβάλλον νομικής αξιολόγησης των αδικημάτων και οδηγεί σε διακριτή μεταχείριση των δραστών. Το κοινό περί δικαίου αίσθημα, αλλά και η κλασική νομική αξιολόγηση των κρίσιμων περιστατικών έρχονται σε σαφή αντίθεση με τις κρίσεις και τις παραδοχές του βουλεύματος αλλά και την πάγια νομολογία των ελληνικών δικαστηρίων.
Η ελπίδα για δίκαιη και ορθή δικαστική κρίση περιορίζεται από το στενό πλαίσιο διάγνωσης που τίθεται από τα αποδοθέντα αδικήματα.
Καλούμε την αρμόδια εισαγγελική αρχή να ασκήσει τα ένδικα μέσα που προβλέπονται χάριν της ορθής απονομής του δικαίου. Για να μη γίνει ο θάνατος του Ζαχαρία Κωστόπουλου ένα ακόμη πεδίο υποτίμησης της ανθρώπινης ζωής κι αξιοπρέπειας.

Οι πληρεξούσιες δικηγόροι της οικογένειας του Ζαχαρία Κωστόπουλου
Αννυ Παπαρρούσου
Χρύσα Πετσιμέρη
Κλειώ Παπαπαντολέων

Τζορτζ Χ. Μπους: Ένας εγκληματίας ιμπεριαλιστής λιγότερος

Από nikos 

Γράφει ο Νίκος Μόττας //

Από χθες η αστική τάξη των ΗΠΑ θρηνεί την απώλεια ενός διαπρεπούς εκπροσώπου του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Ο επονομαζόμενος και «χασάπης της Βαγδάτης», Τζορτζ Χέρμπερτ Μπους, άφησε την τελευταία του πνοή πλήρης ημερών σε ηλικία 94 ετών.

Απ’ τους πρώτους που έτρεξαν να πλέξουν το εγκώμιο του εκλιπόντος ήταν η θλιβερή μαριονέτα της αντεπανάστασης ονόματι Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, ο οποίος εξήρε τις πολιτικές ικανότητες του Μπους και θυμήθηκε το πόσο σκληρά εργάστηκαν από κοινού για να επέλθει το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Άλλωστε, έχοντας συνδετικό κρίκο τον αντικομμουνισμό, αμφότεροι υπήρξαν συνέταιροι στην κλιμάκωση των αντεπαναστατικών ανατροπών στην ΕΣΣΔ και τις σοσιαλιστικές χώρες της ανατολικής Ευρώπης την περίοδο 1989-1991.

Κι’ αν ο τιποτένιος πρωτομάστορας της Περεστρόϊκα έχει να θυμάται τον «συνεργάτη Μπους», οι λαοί που έζησαν στο πετσί τους τη βαρβαρότητα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού σίγουρα δεν πρόκειται να ξεχάσουν τον εγκληματία Τζορτζ Μπους.

Όπως για παράδειγμα ο λαός του Παναμά που θρήνησε περισσότερους από 2000 νεκρούς κατά την αμερικανική εισβολή στη χώρα το Δεκέμβρη του 1989. Για την ιστορία, να θυμίσουμε ότι η τότε κυβέρνηση Μπους είχε χρησιμοποιήσει ως πρόσχημα για την στρατιωτική επέμβαση την… «αποκατάσταση της δημοκρατίας» και την σύλληψη του προέδρου Μανουέλ Νοριέγκα τον οποίο οι ΗΠΑ κατηγορούσαν για συμμετοχή σε εμπόριο ναρκωτικών. Ο πραγματικός ωστόσο λόγος δεν ήταν άλλος από τον έλεγχο της διώρυγας του Παναμά και τα τεράστια κέρδη που αυτός συνεπάγονταν. Ο δε Νοριέγκα, που στο παρελθόν είχε υπάρξει πολιτικό δημιούργημα και σύμμαχος των ΗΠΑ, είχε μετεξελιχθεί σε «μαύρο πρόβατο» για τους αμερικανούς.

Αμερικανικά στρατεύματα στο Κουβέϊτ, 1991.

Στον Παναμά, ο πρόεδρος Μπους έδωσε ενα πρώτο δείγμα της περιβόητης «νέας τάξης πραγμάτων» και του γκανγκστερικού τρόπου που, από τότε και στο εξής, θα δρούσε ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός. Ο πόλεμος του Κόλπου που ακολούθησε (Αύγουστος 1990- Φλεβάρης 1991) έκανε σαφείς τις προθέσεις των ΗΠΑ να βάλουν για τα καλά χέρι στις πλουτοπαραγωγικές πηγές και τους δρόμους μεταφοράς ενέργειας της Μέσης Ανατολής.

Ήταν τότε που ο λαός του Ιράκ βίωσε 43 μέρες ανελέητων βομβαρδισμών από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους της, κατά τη διάρκεια της επιχείρησης «Καταιγίδα της Ερήμου». Το αποτέλεσμα ήταν περισσότεροι από 25.000 νεκροί άμαχοι, με τις συνολικές απώλειες (από τις επιπτώσεις του πολέμου) να υπολογίζονται σε περίπου 100.000 άνδρες, γυναίκες και παιδιά.

Σχετικές εκθέσεις, αμερικανών και μη, εμπειρογνωμόνων κάνουν λόγο για διάπραξη πληθώρας εγκλημάτων πολέμου, όπως βομβαρδισμός κατοικημένων περιοχών, νοσοκομείων, σχολείων κλπ. Το ιμπεριαλιστικό αιματοκύλισμα του Ιράκ είχε στηρίξει έμπρακτα και η τότε κυβέρνηση του Κων/νου Μητσοτάκη, προσφέροντας τη βάση της Σούδας και άλλες διευκολύνσεις. Για τις «υπηρεσίες» της προς τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές, η ελληνική κυβέρνηση είχε λάβει δημοσίως τα εύσημα από το Μπους κατά την επίσκεψη του στην Κρήτη τον Ιούλη του 1991.

Ο λαός του Ιράκ έζησε δύο φορές τη φρίκη: την πρώτη φορά το 1991 επί προεδρίας Τζ. Μπους του πρεσβύτερου και το 2003 επί προεδρίας του Τζ. Μπους του νεότερου. Και στις δύο περιπτώσεις, το πρόσχημα ήταν η αντιμετώπιση του “αιμοσταγούς δικτάτορα” που άκουγε στο όνομα Σαντάμ Χουσεϊν. Τον ίδιο Σαντάμ, οι ΗΠΑ είχαν φροντίσει στα μέσα της δεκαετίας του 1970 να τον ενισχύσουν στην προσπάθεια του να ανέλθει στην εξουσία. Ο ίδιος ο Τζορτζ Μπους είχε παίξει σημαντικό ρόλο σε αυτήν την προσπάθεια τόσο ως επικεφαλής της CIA, όσο και αργότερα ως αντιπρόεδρος των ΗΠΑ επί προεδρίας Ρίγκαν.

Ο Τζ. Μπους με τον χιλιανό δικτάτορα Πινοσέτ το 1990.

Να τι σημείωνε ο δημοσιογράφος Τεντ Κόπελ στο τηλεοπτικό δίκτυο ABC το 1992: «Είναι ολοένα και πιο ξεκάθαρο ότι ο Τζορτζ Μπους, λειτουργώντας κυρίως παρασκηνιακά κατά τη δεκαετία του 1980, πρωτοστάτησε στην χρηματοδότηση και στρατιωτική ενίσχυση του καθεστώτος Σαντάμ στο Ιράκ».

Όταν πλέον ο ιρακινός ηγέτης έπαψε να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ΗΠΑ, τότε κινήθηκαν οι διαδικασίες της ιμπεριαλιστικής επέμβασης του 1991.

Ασφαλώς, τα έργα και οι ημέρες του μακελάρη Μπους δεν σταματούν εδώ. Τόσο ως διευθυντής της CIA όσο και ως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ρίγκαν, ο Μπους έπαιξε σημαντικό ρόλο σε μια σειρά σκοτεινές υποθέσεις. Πρωτοστάτησε στη χρηματοδότηση και στήριξη ακροδεξιών παραστρατιωτικών οργανώσεων στη Λατινική Αμερική (βλ. Κόντρας στη Νικαράγουα) και διατήρησε, μέχρι τέλους, φιλικές σχέσεις με τον φασίστα δικτάτορα Πινοσέτ.

Όπως συνέβη και με προκατόχους και συναδέλφους του- όπως ο Νίξον, ο Ρίγκαν, η Θάτσερ και άλλοι- ο Τζορτζ Μπους θα μείνει στην ιστορία ως άλλος ένας δολοφόνος των λαών, πιστός υπηρέτης του μεγάλου κεφαλαίου και των μονοπωλίων με μια πολιτική κληρονομιά βουτηγμένη στο αίμα αθώων.

____________________________________________________________________________

Ο διεθνισμός και η αλληλεγγύη πηγή δύναμης του αγώνα κάθε εργάτη-Σημειώσεις με αφορμή τις κινητοποιήσεις στην Γαλλία

 

Τις τελευταίες εβδομάδες του 2019 και της αρχής του 2020 κυριαρχούν στα ΜΜΕ οι μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων της Γαλλίας. Κινητοποιήσεις που έρχονται παράλληλα με τις μεγάλες λαϊκές διαδηλώσεις σε Χιλή, Κολομβία, την Γενική Απεργία των περισσότερων από 200 εκατομμύρια απεργών στην Ινδία κ.α.

Όσο και αν όλες αυτές οι κινητοποιήσεις, όπως και πολλές ακόμη μικρότερες ή με μικρότερη δημοσιογραφική κάλυψη σε πολλές ακόμη περιοχές του πλανήτη, λαμβάνουν χώρα σε διαφορετικές συνθήκες, με διαφορετικές αφορμές και έχουν διαφορετική εξέλιξη, έχουμε ορισμένα κοινά στοιχεία που αξίζει να αναδειχθούν.

Το σύνολο αυτών των λαϊκών-εργατικών αγώνων, ανεξαρτήτως των δυνάμεων που κυριαρχούν, των αιτημάτων που ιεραρχούνται και το βάθος που έχουν, εκφράζουν μια ολοένα και μεγαλύτερη, διογκούμενη, και εκρηκτική οργή, δυσαρέσκεια και απογοήτευση των λαών από τις διάφορες εκδοχές της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Ειδικά οι εξελίξεις στην Χιλή, είναι σα να βλέπουμε εικόνες από το μέλλον μας, εάν εφαρμοστούν όλα αυτά τα «πρωτοποριακά» μέτρα που επιδίωξαν και επιδιώκουν να επιβάλλουν οι ελληνικές κυβερνήσεις σε Ασφαλιστικό, Υγεία, κτλ. Είναι τραγική ειρωνεία να παρουσιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ χθες, η ΝΔ, σήμερα τις μεταρρυθμίσεις τους για το Ασφαλιστικό και το πώς θα «σώσουν την Κοινωνική Ασφάλιση», όταν ο λαός της Χιλής, όπου αρχικά επιβλήθηκαν αυτά τα μέτρα, σήμερα προτιμά να βάλει το κεφάλι του μπροστά στις καραμπίνες των αστυνομικών, παρά να συνεχίσει να ζει έτσι.

Αντίστοιχα, οι τεράστιες σε μαζικότητα Απεργίες και συλλαλητήρια των εργαζομένων της Γαλλίας, γίνονται ενάντια σε παρόμοια αντιλαϊκά μέτρα που προωθεί η Κυβέρνηση Μακρόν στο Ασφαλιστικό-Συνταξιοδοτικό. (Η κυβέρνηση Μακρόν θυμίζουμε ότι εκλέχτηκε έχοντας 23% στον 1ο γύρο των Προεδρικών Εκλογών, και στον 2ο γύρο αξιοποίησε το φόβητρο της ΛεΠέν για να πάρει την Προεδρία.) Η Κυβέρνηση Μακρόν ουσιαστικά προωθεί τις αντίστοιχες αντεργατικές μεταρρυθμίσεις στην Κοινωνική Ασφάλιση, που στην Ελλάδα είδαμε να επιβάλλονται από τον ΣΥΡΙΖΑ με τον νόμο Κατρούγκαλου, και που επεκτείνονται σήμερα από τη ΝΔ.

Όμως, ενώ διάφορα ΜΜΕ έτρεξαν να αναπαράγουν με διάφορες εκδοχές και ερμηνείες τις εργατικές κινητοποιήσεις στην Γαλλία, ουσιαστικά παντού αποσιωπήθηκε το παραπάνω σημαντικότατο στοιχείο, καθώς και τα παρακάτω.

Ότι όπως και στην Γαλλία, έτσι και στην Ελλάδα είχαμε και συνεχίζουμε να έχουμε πολύ μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις ενάντια στις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις στο Ασφαλιστικό τις οποίες τα ΜΜΕ επιχείρησαν να αποσιωπήσουν. Στην Ελλάδα ο Μητσοτάκης μιλούσε για κινητοποίηση μερικών δεκάδων, ενώ ο Μακρόν για «μειοψηφικά συνδικάτα». Στην Ελλάδα προηγήθηκαν 2 πανελλαδικές, μαχητικές απεργιακές κινητοποιήσεις με πρωτοβουλία των ταξικών συνδικάτων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ τον Σεπτέμβρη και τον Οκτώβρη. Ενώ και τα μαζικά συλλαλητήρια που έγιναν με πρωτοβουλία των Συνταξιουχικών οργανώσεων εξαφανίστηκαν από την συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ.

Η προσπάθεια για καλλιέργεια απογοήτευσης, ή και κοινωνικού αυτοματισμού ενάντια στους εργατικούς λαϊκούς αγώνες, φάνηκε από το ότι ακόμα και την παρουσία στην Ελλάδα, του Γενικού Γραμματέα του Εργατικού Κέντρου Μασσαλίας Ολιβιέ Ματώ, και τον χαιρετισμό του στην συγκέντρωση των ταξικών συνδικάτων της 30ης Νοέμβρη, τον εξαφάνισαν. Ίσως γιατί και αυτός ανέφερε το εξής:

«…οι αγώνες σας είναι και δικοί μας αγώνες. Είναι και δικοί μας αγώνες, όχι μόνο επειδή οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου πρέπει να είναι αλληλέγγυοι για να κερδίσουν τον κοινό τους εχθρό: τον καπιταλισμό. Αλλά πάνω από όλα είναι και δικοί μας αγώνες γιατί και στη Γαλλία, δεχόμαστε την ίδια επίθεση ενάντια στις κοινωνικές κατακτήσεις μας, ενάντια στα ασφαλιστικά και κοινωνικά δικαιώματά μας. Για τους ίδιους λόγους, με τον ίδιο στόχο, όλες οι κυβερνήσεις διαδοχικά και η μεγάλοεργοδοσία ψάχνουν να καταστρέψουν ο,τι εμποδίζει το κέρδος και προστατεύει τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους.»

Και από το παραπάνω, αποδεικνύεται το εξής. Τα παχιά τα λόγια, τα μεγάλα, των διάφορων κυβερνήσεων της Ελλάδας, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ κτλ,  περί σύγκλησης με την Ευρώπη, για το περίφημο «ευρωπαϊκό κεκτημένο» της ΕΕ, και τις «βέλτιστες πρακτικές» είναι ο δρόμος για την σφαγή των εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων που έχουν απομείνει.

Ένα σημαντικό συμπέρασμα που προκύπτει είναι το εξής. Η δράση των ταξικών συνδικάτων στην κάθε χώρα και η ανάπτυξη της ταξικής αλληλεγγύης, του διεθνισμού, η ανταλλαγή πληροφοριών και εμπειρίας μεταξύ των εργαζομένων, αποτελούν τεράστιο όπλο στα χέρια των εργατών όλου του κόσμου.

Οι απεργίες στην Γαλλία αποτελούν σημαντικό θέμα συζήτησης και προβληματισμού στους εργαζόμενους της Ελλάδας. Η πείρα αυτού του αγώνα, από την οργάνωση του, τα πρακτικά μέτρα, τις μαζικές γενικές συνελεύσεις στους χώρους δουλειάς, τις απεργιακές περιφρουρήσεις (που δήθεν γίνονται μόνο στην Ελλάδα σύμφωνα με μερικούς), την ιδεολογικοπολιτική διαπάλη μέσα σε αυτόν τον αγώνα, ανεξαρτήτως της τελικής έκβασης θα είναι πολύτιμα εφόδια για την συνέχεια και για το συνδικαλιστικό κίνημα της Ελλάδας.

Άλλωστε ένα συμπέρασμα που προκύπτει από αυτές τις κινητοποιήσεις είναι ότι οι αγώνες σήμερα στην Γαλλία, με τη δυναμική τους και τη διάρκεια τους, στηρίζονται στην πείρα και τα συμπεράσματα των εργατών που έδωσαν την μάχη των μεγάλων, αλλά όχι πάντα νικηφόρων απεργιακών αγώνων των προηγούμενων χρόνων. Μεγάλων και μακροχρόνιων απεργιακών μαχών για μήνες σε Τρένα-ΜΕΤΡΟ πέρυσι, στα διυλιστήρια και στα πυρηνικά εργοστάσια πριν 2 χρόνια κ.α.. Σημαντική επίσης είναι και η πείρα των αγωνιστικών συνδικάτων από την συζήτηση και τον προβληματισμό με αφορμή τις κινητοποιήσεις των λεγόμενων «κίτρινων γιλέκων». Συζήτηση που όπως και στην Ελλάδα, έμπαινε το ζήτημα «ποιο κίνημα, με ποια χαρακτηριστικά και για ποιον στόχο». Συζήτηση που όπως και στην Ελλάδα υπήρχαν δυνάμεις που επεδίωκαν να δημιουργήσουν συγχύσεις και αποπροσανατολισμό, και δυνάμεις, όπως το ΠΑΜΕ, που έβαζε το θέμα της προοπτικής, του ρόλου της εργατικής τάξης, της ταξικής πάλης.

Μελετώντας αυτήν την πείρα, αλλά και τον ρόλο των διάφορων δυνάμεων στα συνδικάτα,   στο κίνημα, τα αγωνιστικά συνδικάτα της Γαλλίας, όξυναν σε μεγάλο βαθμό την διαπάλη με τον διαβρωτικό και επικίνδυνο ρόλο της γραμμής της ταξικής συνεργασίας και των κοινωνικών διαλόγων, που προωθούν οι δυνάμεις που πρόσκεινται στην Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων-ΣΕΣ. Ανέδειξαν πχ ότι στους μεγάλους απεργιακούς αγώνες των προηγούμενων χρόνων η ΣΕΣ «έλαμψε δια της απουσίας της» στις απεργίες των εργαζομένων της Γαλλίας, χωρίς να τις στηρίξει, χωρίς να πάρει μια πρωτοβουλία αλληλεγγύης. Ενώ σήμερα, σε μια ευθεία επιχείρηση υπονόμευσης των αγώνων, η ΣΕΣ δίνει διέξοδο στον Μακρόν παρουσιάζοντας το αίτημα της κυβέρνησης για «κοινωνικό διάλογο» ως αίτημα των συνδικάτων. Και όχι μόνο αυτό.

Με δελτίο τύπου της, στις 17 Δεκέμβρη, η ΣΕΣ ανοιχτά και με κάθε επισημότητα δήλωσε ότι «προσκαλεί την Γαλλική Κυβέρνηση να συμβουλευτεί και να λάβει υπόψη τις προτάσεις των γαλλικών συνδικάτων». Αξιοποιώντας αυτήν την πάσα η Κυβέρνηση Μακρόν χαιρέτισε τις «εξαιρετικές ιδέες» του συνδικάτου CFDT, μέλους της ΣΕΣ στην Γαλλία, το οποίο από την αρχή είχε τοποθετηθεί θετικά για την πλειοψηφία των μεταρρυθμίσεων. Και μάλιστα ο Πρόεδρος του CFDT Laurent Berger, ο οποίος είναι και πρόεδρος της ΣΕΣ, πρότεινε στη κυβέρνηση τη διοργάνωση μιας «διάσκεψης χρηματοδότησης» του συνταξιοδοτικού συστήματος. Δηλαδή ο Πρόεδρος της ΣΕΣ είναι αυτός, που ενώ οι εργαζόμενοι της Γαλλίας είναι στο δρόμο για την υπεράσπιση των ασφαλιστικών-συνταξιοδοτικών τους δικαιωμάτων, αυτός ανοίγει τον δρόμο στην κυβέρνηση για την περαιτέρω μείωση της ευθύνης του κράτους για τις συντάξεις και συνολικά την ασφάλιση. Ότι δηλαδή ζητούν και οι εργοδότες και προωθεί η Κυβέρνηση. Ταυτόχρονα, ο Berger, ξεκαθάρισε ότι το συνδικάτο του ουσιαστικά κινητοποιήθηκε για να κρατήσει τα προσχήματα, λέγοντας «Καθώς η Κυβέρνηση πρότεινε την αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης για όλους τους εργάτες, το CFDT κινητοποιήθηκε για την απαλοιφή αυτού του μέρους του κειμένου, και όχι όλης της μεταρρύθμισης».

Αυτοί είναι οι «φίλοι» της ΓΣΕΕ στην Ευρώπη. Από αυτούς παίρνουν μαθήματα τα στελέχη της «συνδικαλιστικής μαφίας», όπως την ονόμασαν οι εργαζόμενοι, για το πώς να βοηθήσουν τις Ελληνικές Κυβερνήσεις να προωθήσουν την ιδιωτικοποίηση της Ασφάλισης και τα επαγγελματικά ταμεία στην Ελλάδα.

Κόντρα σε αυτές τις δυνάμεις, αναδείχθηκε σε σημαντικό παράγοντα των εξελίξεων ο πρωτοπόρος ρόλος των αγωνιστικών συνδικάτων της Γαλλίας που έχουν έρθει κοντά στην ΠΣΟ, η συνεχώς μεγαλύτερη επιρροή της γραμμής της ταξικής πάλης. Κύριο χαρακτηριστικό ήταν η συμβολή στην μεγάλη Ιδεολογική διαπάλη με κύριο ζήτημα ποιος είναι αυτός που παράγει τον πλούτο, άρα και ποιος πρέπει να τον καρπώνεται. Σε αυτή τη διαδικασία ήταν καθοριστική η συνεπής, σταθερή αλληλεγγύη της ΠΣΟ και των ταξικών συνδικάτων-μελών της ΠΣΟ σε όλο τον κόσμο, με τους αγώνες των εργατών της Γαλλίας όλα αυτά τα χρόνια. Η διεθνιστική αλληλεγγύη αποδεικνύεται στοιχείο που έχει παίξει τεράστιο ρόλο στην δυναμική των αγώνων σήμερα.

Αντίστοιχα το ΠΑΜΕ, παράλληλα με την συνεισφορά και δράση του για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων της Ελλάδας, στήριξε με όλες του τις δυνάμεις τους αγώνες των εργαζομένων κάθε χώρας και της Γαλλίας. Έχει σταθερά στον προσανατολισμό του τον συντονισμό και την κοινή δράση με τους εργαζόμενους άλλων χωρών. Επίμονα, αναδεικνύει τον κοινό αντίπαλο για όλους τους εργαζόμενους της Ευρώπης. Τους επιχειρηματικούς ομίλους, την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους μηχανισμούς της. Αξιοποιεί και μεταφέρει την πείρα του ταξικού κινήματος της Ελλάδας, τα συμπεράσματα των δικών μας αγώνων, στους εργαζομένους του εξωτερικού.

Οι μεγάλοι αγώνες των ταξικών δυνάμεων στην Ελλάδα την περίοδο της κρίσης, αλλά και το σταθερό μέτωπο στις δυνάμεις της ΣΕΣ, δηλαδή σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, στα ιδεολογήματα τους περί «ταξικής συνεργασίας», «κοινωνικής ειρήνης», «κοινές θυσίες» κτλ, η πείρα της Ελλάδας από το κίνημα των «αγανακτισμένων», αποτέλεσαν και αποτελούν σημαντική παρακαταθήκη και πείρα για τους αγώνες των εργαζομένων και άλλων χωρών.

Παρά τις όποιες αδυναμίες και δυσκολίες που όντως έχουμε, η δράση των ταξικών συνδικάτων της Ελλάδας, η πείρα που έχουμε μεταφέρει, και η ταξική αλληλεγγύη που έχουμε εκφράσει, έχουν γίνει ένα μικρό λιθαράκι στον αγώνα εργαζομένων άλλων χωρών, στην ενδυνάμωση της ΠΣΟ και των αγωνιστικών συνδικάτων διεθνώς.

Δεν ήταν τυχαία η πρεμούρα των συνδικαλιστικών οργάνων του ιμπεριαλισμού, της ΣΕΣ και της ΙΤΟΥΚ (της Διεθνής «Συνδικαλιστικής» Συνομοσπονδίας, ITUC, που ιδρύθηκε από την CIA και συνεργάζεται με το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα), να τρέξουν να καταγγείλουν τα ταξικά συνδικάτα της Ελλάδας και να υπερασπιστούν στο Συνέδριο της ΓΣΕΕ την ομάδα, που οι εργαζόμενοι της Ελλάδας αποκαλούν «συνδικαλιστική μαφία».

Η παρουσία του ΠΑΜΕ στους πρόσφατους απεργιακούς αγώνες της Γαλλίας και η πολύμορφη αλληλεγγύη που εκφράστηκε από τα ταξικά συνδικάτα της Ελλάδας είναι η υλοποίηση του καθήκοντος μας να στηρίζουμε τους δίκαιους αγώνες των εργατών της κάθε χώρας.

Για αυτό έχει τεράστια σημασία, αν και δεν φαίνεται πάντα άμεσα και απευθείας, ο προσανατολισμός και η έγνοια κάθε συνδικαλιστικής οργάνωσης, κάθε Ομοσπονδίας, Εργατικού Κέντρου και Συνδικάτου, για τις διεθνείς εξελίξεις. Ειδικότερα δε στους κλάδους και τις περιοχές όπου δραστηριοποιούνται πολυεθνικά μονοπώλια. Ένα μικρό μήνυμα αλληλεγγύης σε έναν αγώνα, μια φωτογραφία από μια κινητοποίηση στήριξης ή μια παράσταση διαμαρτυρίας σε μια πολυεθνική ή σε μια πρεσβεία μπορούν να γίνουν η αρχή τεράστιων αλλαγών και  συμβολής στο διεθνές κίνημα. Έχοντας πάντοτε ως βάση την πείρα, την γραμμή και το πλαίσιο πάλης των ταξικών συνδικάτων.

 Για αυτό είναι ανάγκη να δυναμώσει και να βελτιωθεί –με τη βοήθεια του ΠΑΜΕ- η παρέμβαση και η δράση των Ομοσπονδιών, των Εργατικών Κέντρων, των ταξικών συνδικάτων σε διεθνές επίπεδο. Η παρουσία και η συνεισφορά τους στην ενδυνάμωση και ισχυροποίηση της ΠΣΟ. Η συνεισφορά μας για την συγκρότηση ενός ισχυρού, αγωνιστικού συνδικαλιστικού πόλου στην Ευρώπη. Σημαντικός σταθμός στο πλευρό των εργαζομένων της Γαλλίας ήταν η στήριξη της νέας, μεγάλης  Γενικής Απεργίας στις 9 Γενάρη στην Γαλλία. Αλλά και η σημασία κάθε συνδικάτο, κάθε εργατικό κέντρο και ομοσπονδία να εκφράζουν διαρκώς την Αλληλεγγύη τους.

Η όποια θετική εξέλιξη του αγώνα των εργατών μιας χώρας, όπως πχ τώρα της Γαλλίας, μπορεί να συμβάλλει θετικά και στην ανάπτυξη των αγώνων στην Ελλάδα. Στον εμπλουτισμό της πείρας και της ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης στο εργατικό κίνημα της χώρας μας.

Αυτή την βασική πείρα, αυτό το βασικό καθήκον, έχει στην καρδιά της η δράση του ΠΑΜΕ από το 1999. Δράση που συμπυκνώνεται στο σύνθημα «Η Ελπίδα Βρίσκεται στην Πάλη των Λαών».

ΠΗΓΗ: Γραμματεία Διεθνών ΠΑΜΕ

Ο ή η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, το λιβάνισμα, η ουσία

   Το λιβάνισμα είναι τόσο μάταιο όσο και το ανάθεμα. Κατά πάσα πιθανότητα αυτό το γνωρίζει και ο κ.Μητσοτάκης. Οπωσδήποτε το γνωρίζει η κυρία Σακελλαροπούλου. Και σίγουρα το ξέρουν και τα εξ επαγγέλματος λιβανιστήρια που θέλουν να παριστάνουν ότι «καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή». 

    Το λιβάνισμα ξεκίνησε από την πρώτη στιγμή της ανακοίνωσης από τον πρωθυπουργό του ονόματος της νέας Προέδρου.

    Πρώτη αφορμή ότι είναι… γυναίκα. Αλλά τι άλλο μπορεί να κρύβει αυτή η σαγήνη που επιδεικτικά δηλώνουν ορισμένοι ότι τους προκάλεσε ο πρωθυπουργός εκ του γεγονότος ότι επέλεξε γυναίκα αν όχι ότι, τελικά, στο δικό τους έκπληκτο σύστημα αξιών, η γυναίκα μπορεί να μοιάζει πολύ με τον… άνθρωπο;

    Τόσο γλείφτες είναι που ούτε καν περνάει από το μυαλό τους: Αυτό το λίγωμα των επαίνων τους ότι «είναι γυναίκα» δεν συνιστά αναγνώριση. Το αντίθετο: Συνιστά μέγιστη προσβολή προς τις γυναίκες.

    Πρώτον, διότι είναι οι ίδιες οι γυναίκες που γνωρίζουν την ανισότητα που βασιλεύει γύρω τους και ότι καμία βιτρίνα εξωραϊσμού δεν αρκεί για να την κρύψει.

    Δεύτερον, γιατί αν τα δημόσια αξιώματα αντανακλούσαν στις ταξικές κοινωνίες την πραγματική ζωή, τότε οι μαύροι δεν θα δολοφονούνταν σαν τα κοτόπουλα ο ένας μετά τον άλλον από τους μπάτσους στην Αμερική του Ομπάμα και οι γυναίκες θα είχαν λύσει τα θέματα για τα οποία πανηγυρίζουν τα λιβανιστήρια από τότε που έγινε πρωθυπουργός η Θάτσερ, καγκελάριος  η Μέρκελ και Παναγία η Μητέρα του Ιησού.

    Τρίτον, διότι το θέμα δεν είναι το γυναίκα ή άνδρας. Το θέμα είναι να είσαι άξιος άνθρωπος. Ανθρωπος. Αξιος. Και ικανός. Και στην πολιτική το κύριο γύρω από το «άξιος» και «ικανός» είναι το «για ποιόν» θέτεις σε δράση την αξιοσύνη και τις ικανότητές σου.

    Ειδάλλως, αν αρκούσε το γυναίκα (ή το άνδρας), τότε η κυρία Μπακογιάννη θα έπρεπε να έχει ανακηρυχθεί άνευ αντιλόγου η σπουδαιότερη υπουργός Εξωτερικών, η κυρία Κωνσταντοπούλου η καταπληκτικότερη πρόεδρος της Βουλής και η κυρία Τασία Χριστοφιλοπούλου η σημαντικότερη πολιτικός, απλά και μόνο επειδή είναι… γυναίκες.

    Τα λιβανιστήρια το μόνο που καταφέρνουν στο όνομα της εξύμνησης του «μηνύματος που εκπέμπει η επιλογή Μητσοτάκη να επιλέξει γυναίκα» είναι να ομολογούν ότι μπροστά στην πραγματικότητα των ανισοτήτων το μόνο που έχουν να αντιτάξουν είναι το άδειο πουκάμισο των συμβολισμών.

    Δεύτερη αφορμή για το λιβάνισμα είναι η δικαστική ιδιότητα της νέας Προέδρου. Αλλά και εδώ, τα λιβανιστήρια – που είναι και λάτρεις της «διάκρισης» των εξουσιών – μπαρουφολογούν. Ασυστόλως. Εκτός αν μέσα από τις μισές… μνήμες τους ομολογούν μια ολόκληρη αλήθεια. Ότι, δηλαδή, το τι θεωρείται δίκαιο και το πώς αυτό απονέμεται, δεν είναι, τελικά, και τόσο «ανεξάρτητο» από το πλαίσιο εντός του οποίου απονέμεται. 

    Με άλλα λόγια – που καμία σχέση δεν έχουν με την επαγγελματική επάρκεια και επιστημονική διαδρομή της νέας Προέδρου, αλλά με το αποτύπωμα αυτής της διαδρομής στην κοινωνία –  καλό και έντιμο είναι να μην λογοκρίνει κανείς τα γεγονότα. Και να αναφέρεται σε όλα. Οπου «όλα» σημαίνει ότι εδώ έχουμε το ίδιο προσωπο που ως δικαστής

• τάχθηκε υπέρ της μη αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες, αλλά και κατά της αφαίρεσης της εικόνας του Χριστού από τις αίθουσες των δικαστηρίων,
• τάχτηκε υπέρ της ακύρωσης της εκτροπής του Αχελώου, αλλά και κατά των δήμων για την εγκατάσταση ΧΥΤΑ σε Κερατέα και Γραμματικό (2012),
• τάχτηκε υπέρ της διατήρησης των προσφυγικών στην Αλεξάνδρας, αλλά και υπέρ της Ελληνικός Χρυσός στις Σκουριές ((2012, 2015),
• τάχθηκε υπέρ της συνταγματικότητας του νόμου για την ιθαγένεια των παιδιών των νόμιμων μεταναστών, αλλά και υπέρ της αθώωσης του Γιώργου Παπακωνσταντίνου στην δίκη για την Λίστα Λαγκάρντ (2015).

    Και φυσικά στο «όλα» που το λιβάνι επιδιώκει να θολώσει είναι ότι η κυρία Σακελλαροπούλου ως δικαστής έχει ψηφίσει  (Ενυπεκκ, 16/1/2020)

• υπέρ των περικοπών του α’ Μνημονίου (απόφαση 668/2012 Ολομέλειας ΣτΕ),
• υπέρ των περικοπών του β’ Μνημονίου και του «νόμου Βρούτση» (ως μειοψηφία στην απόφαση 2287/2015 Ολομέλειας ΣτΕ που δικαίωσε τους συνταξιούχους),
• υπέρ της συνταγματικότητας του PSI («κούρεμα») που ρήμαξε τα αποθεματικά των Ασφαλιστικών Ταμείων (απόφαση 1116/2014 Ολομέλειας ΣτΕ),
• υπέρ της κατάργησης των Δώρων των δημοσίων υπαλλήλων (απόφαση 1307/2019 Ολομέλειας ΣτΕ).

    Εν ολίγοις, τα Μνημόνια που επέβαλαν και εφάρμοσαν ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, με τα οποία κόπηκαν ο 13ος και 14ος μισθός, η 13η και η 14η σύνταξη, η κυρία Σακελλαροπούλου – που τα κόμματα αυτά θα την ψηφίσουν για Πρόεδρο – τα έχει υπερψηφίσει και κρίνει σαν νόμιμα, συνταγματικά, δίκαια και αναγκαία…

    Αυτά είναι τα δεδομένα. Όπως δεδομένο είναι, επίσης, ότι, (όπως καταγράψαμε και στην Realnews https://www.real.gr/real_editors_nikos_mpogiopoulos/ ) για μια ακόμα φορά στην πολιτική ιστορία του τόπου η αλλαγή στην Προεδρία της Δημοκρατίας συνοδεύτηκε από ηχηρές διακηρύξεις για την «ενότητα του έθνους», τη «νέα πορεία», τους «υψηλούς συμβολισμούς», μαζί με τις συνήθεις δηλώσεις για τον σεβασμό στον ρόλο του Προέδρου και άλλα τέτοια παρόμοια.

    Ωστόσο, όποιος στοιχειωδώς παρακολούθησε τον χειρισμό της υπόθεσης δύσκολα θα διαφωνήσει ότι και αυτή η εκλογή αποτέλεσε αντικείμενο ενός εσωτερικού πολιτικού παιχνιδιού εντυπώσεων και αντεγκλήσεων, που βασικά ικανοποιεί μια επιλογή: Την επιλογή του κ. Μητσοτάκη για περαιτέρω «πρωθυπουργοποίηση» του πολιτικού συστήματος.

    Επί της ουσίας, λοιπόν:

    Η αξία της προσωπικότητας (μεγαλύτερη ή μικρότερη, υπαρκτή ή ανύπαρκτη) είναι πάντα υποδεέστερη του προσδιορισμένου, καθορισμένου και δεδομένα αμετάβλητου πλαισίου εντός του οποίου καλείται να επιδείξει τις αρετές και τις δυνατότητές της ή να καταγράψει τις αδυναμίες της.

    Από αυτό το πολιτικό αξίωμα δεν εξαιρείται ο θεσμός της Προεδρίας της Δημοκρατίας. Που σημαίνει ότι καμία αντιλαϊκή πολιτική δεν μεταμορφώνεται σε «φιλολαϊκή» πολιτική όσο ικανός ή λιγότερο ικανός είναι εκείνος/η που την πρωτοκολλεί.

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ