Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και η Ρωσία

 Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και η Ρωσία

Η κε του μπλοκ επιστρέφει στο τρέχον τεύχος της Κομεπ για να αντιγράψει αυτή τη φορά σε δύο συνέχειες εκτεταμένα αποσπάσματα από το πολύ αξιόλογο άρθρο και ενδιαφέρον του Ελισαίου Βαγενά για την στρατιωτικο-πολιτική εξίσωση στη Συρία. Τα παρακάτω αποσπάσματα απαντούν σε διάφορες απόψεις, που αφορούν τη δικαιολόγηση του ιμπεριαλιστικού πολέμου ή το χαρακτήρα και το ρόλο της Ρωσίας. Και ουσιαστικά εντάσσονται και στο πλαίσιο της διαπάλης στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και τη σχετική διαφωνία με το ΚΕΚΡ του Τιούλκιν. Από αυτήν την άποψη είναι άκρως επίκαιρο και πολύ εύστοχο, κατά τη γνώμη μου, στις απαντήσεις που δίνει.

Σε κάθε περίπτωση και αυτή η δημοσίευση (όπως και η επόμενη συνέχεια) λειτουργεί κι ως προτροπή στο σφο αναγνώστη για να πάρει και να μελετήσει το τεύχος της Κομεπ.

Παραπλανητικά ιδεολογήματα δικαιολόγησης του ιμπεριαλιστικού πολέμου

Η φανερή ρωσική εμπλοκή στη συριακή κρίση, όπως και η βομβιστική επίθεση στο Παρίσι, έχουν δημιουργήσει μια «ανακύκλωση» ιδεολογικών συγχύσεων, παλιών και νέων, που έχει σημασία να εξετάσουμε. Έτσι πχ ενώ συνήθως δεν αμφισβητείται η ταξική φύση της σημερινής καπιταλιστικής Ρωσίας, οι στοχεύσεις του ρωσικού κεφαλαίου και αναγνωρίζεται πως άλλο η σημερινή Ρωσία κι άλλο η Σοβιετική Ένωση, στην πορεία προβάλλονται διάφορα παραπλανητικά ιδεολογήματα. Επιπλέον, επανέρχονται σφοδρότερες αταξικές θεωρήσεις των διεθνών σχέσεων κι εξελίξεων. Πρόκειται για ζητήματα που αξίζει να απαντηθούν, αφού οδηγούν τους εργαζόμενους να «στοιχηθούν» και να διαλέξουν ιμπεριαλιστική δύναμη, σε έναν πόλεμο που διεξάγεται για ξένα προς αυτούς συμφέροντα και συγκεκριμένα για τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Ο «πολυπολικός κόσμος» σε αντιπαράθεση με την «αυτοκρατορία των ΗΠΑ»

Ορισμένες δυνάμεις, που βλέπουν τον ιμπεριαλισμό μόνο στην «αυτοκρατορία» των ΗΠΑ, χαιρετίζουν την ανάδειξη νέων, ανερχόμενων καπιταλιστικών δυνάμεων στις παγκόσμιες υποθέσεις, όπως και την εμφάνιση νέων διακρατικών ενώσεων (BRICS, Οργάνωση Συνεργασίας της Σαγκάης, Οργάνωση Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας, ALBA κοκ), που συγκροτούν καπιταλιστικά κράτη, με οικονομικό-πολιτικό και στρατιωτικό περιεχόμενο. Οι εξελίξεις αυτές χαιρετίζονται ως η αρχή της εμφάνισης ενός «πολυπολικού κόσμου», που θα «αναμορφώσει» και θα δώσει «νέα πνοή» στον ΟΗΕ και στους άλλους διεθνείς οργανισμούς, που θα ξεφύγουν από την αμερικανική «ηγεμονία». Αυτές οι υποθέσεις καταλήγουν πως με αυτόν τον τρόπο θα διασφαλιστεί και η ειρήνη. Μέσα από αυτό το πρίσμα, κι ως ένα «βήμα» σε αυτήν την κατεύθυνση, χαιρετίζεται η ρωσική στρατιωτική εμπλοκή στη Συρία.

Υποστηρίζεται πως οι νέες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και η διαφαινόμενη ανακατάταξη στο παγκόσμιο σύστημα μπορεί να οδηγήσουν στον «εκδημοκρατισμό» των διεθνών σχέσεων, αφού εμφανίζεται ένας κόσμος με πολλούς «πόλους» με την ενίσχυση της Γερμανίας, Ρωσίας, Κίνας, Βραζιλίας και άλλων κρατών και την ανάλογη υποχώρηση των ΗΠΑ.

Ακούγονται και σχετικές προτάσεις, όπως πχ η διεύρυνση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ με άλλες χώρες.

Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: Μπορεί η αύξηση του παγκόσμιου ρόλου της ΕΕ, όπως υποστηρίζει, πχ ο Σύριζα και το λεγόμενο «Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς», ή ακόμη ο αυξημένος ρόλος της Ρωσίας και της Κίνας να βάλουν σε άλλες, σε «φιλειρηνικές ράγες» τις παγκόσμιες εξελίξεις;

Κατά την εκτίμησή μας, σε καμία περίπτωση! Και αυτό γιατί τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο δεν τον προκαλεί ο εκάστοτε συγκεκριμένος συσχετισμός μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών, αλλά οι καπιταλιστικές νομοτέλειες: Ανισόμετρη καπιταλιστική ανάπτυξη, ο ανταγωνισμός, η τάση απόκτησης πρόσθετου κέρδους. Σε αυτήν τη βάση παράγονται και αναπαράγονται, τροποποιούνται οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, πρώτα απ’ όλα για τις πρώτες ύλες, την ενέργεια και τα δίκτυα μεταφοράς τους, η μάχη για τα μερίδια των αγορών. Ο μονοπωλιακός ανταγωνισμός είναι αυτός που οδηγεί σε τοπικές ή και γενικευμένες στρατιωτικές επεμβάσεις και πολέμους. Αυτός ο ανταγωνισμός διεξάγεται με όλα τα μέσα που διαθέτουν τα μονοπώλια και τα καπιταλιστικά κράτη που εκφράζουν τα συμφέροντά τους, αποτυπώνεται στις διακρατικές συμφωνίες που συνεχώς αμφισβητούνται λόγω της ανισόμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού. Αυτός είναι ο ιμπεριαλισμός, πηγή και πολεμικών επιθέσεων μικρότερης ή μεγαλύτερης εμβέλειας.

Να γιατί τα περί «νέας δημοκρατικής παγκόσμιας διακυβέρνησης», που σπέρνουν οι παλιότερα αστικοποιημένες σοσιαλδημοκρατικές και σύγχρονες οπορτουνιστικές δυνάμεις, έχουν στόχο να εξωραΐσουν ιδεολογικά τους νέους συσχετισμούς στην καπιταλιστική, στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, με σκοπό να παραπλανήσουν τους εργαζόμενους.

Και παλιότερα πόλεμοι, όπως ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, εξαπολύθηκαν εν ονόματι της αποκατάστασης άδικων Συμφωνιών ή πρόληψης νέων πολέμων. Είναι επείγουσα ανάγκη οι εργαζόμενοι να χειραφετηθούν από τέτοιες πλάνες, παγίδες περί «εκδημοκρατισμού» του καπιταλισμού και των διεθνών σχέσεων, που τους στοιχίζει πίσω από ξένα συμφέροντα.

Ο «πολυπολικός κόσμος» ως μέσο εξασφάλισης της ειρήνης και των λαϊκών συμφερόντων είναι πλάνη. Επί της ουσίας αυτή η προσέγγιση αντιμετωπίζει ως σύμμαχο τον αντίπαλο, εγκλωβίζει λαϊκές δυνάμεις στην επιλογή ιμπεριαλιστή ή ιμπεριαλιστικής ένωσης, παραλύει το εργατικό κίνημα.

«Η στάση της Ρωσίας, αν και περικλείει κινδύνους γενικότερης ανάφλεξης, διευκολύνει την αντιιμπεριαλιστική πάλη»

Η άποψη αυτή συχνά διασταυρώνεται λαο με την εκτίμηση πως η Ρωσία είναι «αντιιμπεριαλιστική δύναμη». Στη Ρωσία είχε τα τελευταία χρόνια εμφανιστεί κι ένα ολόκληρο πολιτικό «ρεύμα», με την επονομασία «κόκκινοι πουτινιστές», που από τα «αριστερά» παρείχε πολιτική υποστήριξη στο σημερινό Πρόεδρο της χώρας Β. Πούτιν. Πρόκειται για παραλλαγμένη μορφή του ιδεολογήματος περί «πολυπολικού κόσμου». Είναι εξίσου παραπλανητική και παραλυτική για το εργατικό κίνημα, αφού παρακάμπτει τον κοινωνικό-ταξικό χαρακτήρα της σημερινής εξουσίας στη Ρωσία. Ποιος έχει σήμερα στα χέρια του τα μέσα παραγωγής και την εξουσία στη Ρωσία; Η απάντηση –ότι δηλαδή η αστική τάξη είναι η κυρίαρχη τάξη στη Ρωσία, όπου κι εκεί «λύνουν και δένουν» τα μονοπώλια, ενώ η μεγάλη πλειοψηφία του λαού έρχεται αντιμέτωπη με όλη την γκάμα των οικονομικών και κοινωνικών αδιεξόδων του καπιταλισμού- παρακάμπτεται από τους εκπροσώπους των παραπάνω θέσεων. Η προσοχή των συγκεκριμένων δυνάμεων εστιάζεται βασικά στη διαπάλη της Ρωσίας με τις ΗΠΑ και τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Όμως, αυτή η διαπάλη δε διεξάγεται για τα συμφέροντα του ρωσικού λαού, αλλά για τα συμφέροντα των ρωσικών μονοπωλίων.

Επιπλέον, εδώ έχει σημασία να ξεκαθαρίσουμε τι σημαίνει η έννοια «ιμπεριαλισμός». Αν αυτήν την έννοια την καταλαβαίνουμε με τα επιστημονικά κριτήρια που έθεσε ο Λένιν στο έργο του, με βάση τα οποία καταλήγει πως πρόκειται για τον καπιταλισμό στο ανώτατο, το μονοπωλιακό του επίπεδο, τότε γίνεται φανερό πως μια καπιταλιστική δύναμη, όπως είναι η Ρωσία, στην οποία κυριαρχούν τα μονοπώλια, δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται «αντιιμπεριαλιστική δύναμη».

Δυνάμεις, ακόμη και κομμουνιστικές, που παραιτούνται από τη λενινιστική θεώρηση του ιμπεριαλισμού κι αντιμετωπίζουν τον ιμπεριαλισμό ως «επιθετική εξωτερική πολιτικήΑ» ή τον ταυτίζουν με τις ΗΠΑ και την αντίληψη περί «αυτοκρατορίας» των ΗΠΑ, μπορούν να οδηγηθούν σε τεράστια πολιτικά σφάλματα. Είναι χαρακτηριστικό πως τέτοιες δυνάμεις πριν μερικά χρόνια, όταν ο Ερντογάν όξυνε την αντιπαράθεση της Τουρκίας με το Ισραήλ  και λάμβανε θέσεις υπέρ του Ιράν, χαρακτήριζαν την Τουρκία ως «αντιιμπεριαλιστική δύναμη»· ενώ ήταν στην ιμπεριαλιστική στρατιωτική συμμαχία του ΝΑΤΟ, είχε υπό τη στρατιωτική κατοχή της το 40% της Κύπρου και απειλεί την Ελλάδα με Casus belli (αιτία πολέμου), σε περίπτωση που εφαρμόσει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας στο Αιγαίο.

Βέβαια, και η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος από μόνος του, δεν οδηγεί σε αλλαγή του συσχετισμού προς όφελος των εργατικών, λαϊκών δυνάμεων, όπως δείχνουν και οι σημερινές εξελίξεις στη Συρία, αλλά και στην Ουκρανία και άλλες χώρες. Προϋπόθεση είναι η ύπαρξη ισχυρών ΚΚ με επεξεργασμένη επαναστατική στρατηγική και ρίζες στο εργατικό, λαϊκό κίνημα, για να κατευθύνουν εξεγερμένες μάζες στο στόχο της ανατροπής της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Αταξικές ερμηνείες για το Διεθνές Δίκαιο

Στην περίπτωση που εξετάζουμε, μια σειρά δυνάμεις (και κομμουνιστικές) ισχυρίζονται πως η Ρωσία δρα στο «πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου», σε αντίθεση με τις ΗΠΑ και τις άλλες δυνάμεις. Σε αυτή τη βάση δικαιολογούν διαφορετικά τη στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας, κατόπιν πρόσκλησης από την κυβέρνηση της Συρίας, σε σχέση με τις επεμβάσεις των άλλων καπιταλιστικών κρατών.

Ωστόσο, το σημερινό «Διεθνές Δίκαιο» προβλέπει τρεις περιπτώσεις στρατιωτικών επιχειρήσεων στο έδαφος άλλου κράτους: 1) με απόφαση του ΣΑ του ΟΗΕ, όπως έγινε στην περίπτωση της Λιβύης 2) με πρόσκληση της νόμιμης κυβέρνησης του συγκεκριμένου κράτους, όπως, δηλαδή, στην περίπτωση της Ρωσίας από τη Συρία και 3) για λόγους «αυτοάμυνας».

Τους λόγους «αυτοάμυνας» επικαλούνται από την πρώτη στιγμή οι ΗΠΑ, για τις αεροπορικές επιδρομές στη Συρία. Αλλά και η τουρκική κυβέρνηση, με επιστολή της προς το Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, Μπαν Γκι Μουν, και το Συμβούλιο Ασφαλείας, επικαλείται ακριβώς το περιβόητο «άρθρο 51» του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.

Ωστόσο, πρέπει εδώ να διευκρινίσουμε τα εξής: Το Διεθνές Δίκαιο είναι κι αυτό κομμάτι του αστκού δικαίου. Όσο υπήρχε η ΕΣΣΔ και οι άλλες σοσιαλιστικές χώρες, αυτό διαμορφωνόταν ως αποτέλεσμα του συσχετισμού ανάμεσα στις δυνάμεις του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού, που ωστόσο εξακολουθούσε να είναι αρνητικός, ενώ και τότε πραγματοποιούνταν ιμπεριαλιστικά εγκλήματα. Μετά από την ανατροπή του σοσιαλισμού, το Διεθνές Δίκαιο καθορίζεται αποκλειστικά ως αποτέλεσμα του συσχετισμού ανάμεσα σε καπιταλιστικά κράτη, αντιδραστικοποιείται παραπέρα και χρησιμοποιείται από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις κατά το δοκούν, στο πλαίσιο των ανταγωνισμών τους και σε βάρος των λαών.

(...ακολουθεί ένα κομμάτι που εξηγεί τη μετατροπή της ερμηνείας του άρθρου 51 και της έννοιας της αυτοάμυνας, ώστε να περιλαμβάνει κι άλλες περιπτώσεις πέρα από την εισβολή ξένου στρατού)

Στις 18 Νοέμβρη 2015 και η Ρωσία δήλωσε πως στο εξής θα δρα στη βάση του άρθρου 51, θεωρώντας πως και η ίδια ασκεί τα δικαιώματά της στην "αυτοάμυνα". Η θέση αυτή, από τα πράγματα, έβαλε τέλος στη συζήτηση που διεξαγόταν και στους κόλπους του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, για το "αν θα πρέπει να στηρίξουμε αυτόν που τηρεί το Διεθνές Δίκαιο, έναντι των άλλων που δεν το τηρούν".

Από τη στιγμή που έχει ξεσπάσει η μια ή άλλη ιμπεριαλιστική σύγκρουση, είναι αποπροσανατολιστική η συζήτηση για το ποιος ξεκίνησε πρώτος ή ποιος τηρεί το «Διεθνές Δίκαιο», το οποίο έχει γίνει και πιο αντιδραστικό, αλλά και «λάστιχο», ώστε να το επικαλούνται όλες οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Η ουσία, την οποία πρέπει να ξεκαθαρίζουμε εμείς οι κομμουνιστές, είναι το «έδαφος» πάνω στο οποίο διεξάγεται αυτός ο πόλεμος, που δεν είναι άλλο από τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Η ουσία βρίσκεται στο ποιες δυνάμεις συγκρούονται –και αυτές οι δυνάμεις έχουν συγκεκριμένο ταξικό περιεχόμενο.

Ο χαρακτηρισμός των ΗΠΑ ως «φασιστικής» και της Ρωσίας ως «δημοκρατικής» διεθνούς δύναμης

Και αυτό το ιδεολόγημα εδράζεται στην αταξική θεώρηση του Διεθνούς Δικαίου. Βάση του είναι η αντίληψη πως γενικά η αστική της Ρωσίας, προωθώντας τα συμφέροντά της, δρα στη βάση του υφιστάμενου Διεθνούς Δικαίου, ενώ οι ΗΠΑ, προωθώντας τα συμφέροντα τους στηρίζεται πως οι ΗΠΑ μπορεί στο εσωτερικό τους να διατηρούν κάποιες δημοκρατικές νόρμες, αλλά στην εξωτερική πολιτική τους «δρουν φασιστικά» και προκαλούν το λεγόμενο «εξαγώγιμο φασισμό». Από εδώ προκύπτουν και διάφορες εκκλήσεις για νέα «αντιφασιστικά μέτωπα».

Αυτή η εκτίμηση, συνειδητά ή ασυνείδητα, παρακάμπτει τον ενιαίο ταξικό χαρακτήρα της εσωτερικής κι εξωτερικής πολιτικής σε κάθε κράτος, προσανατολίζει το εργατικό κίνημα. Παρακάμπτεται η ταξική φύση του συστήματος ως βασικό κριτήριο. Τα συμφέροντα των μονοπωλίων υπηρετούνται στο εσωτερικό των καπιταλιστικών κρατών με την αντιλαϊκή πολιτική, όπως επίσης τα συμφέροντα των μονοπωλίων υπηρετούνται με τις επεμβάσεις και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους για τον έλεγχο των αγορών. Για το ζήτημα αυτό ο Β. Λένιν υπογράμμιζε: «Δεν υπάρχει πιο λαθεμένη και πιο επιζήμια ιδέα από την απόσπαση της εξωτερικής πολιτικής από την εσωτερική. Και τον καιρό ακριβώς του πολέμου, το τερατώδες λάθος παρόμοιας απόσπασης γίνεται πιο τερατώδες». Ο Λένιν σε πάρα πολλά έργα του υπογράμμιζε πως «η εργατική τάξη, εάν είναι συνειδητή, δεν μπορεί να στηρίξει καμιά ομάδα ιμπεριαλιστικών αρπακτικών».

Ο τραγικά λαθεμένος διαχωρισμός σε «φασιστικά» και «δημοκρατικά» κράτη οδηγεί το κομμουνιστικό, το εργατικό κίνημα στην επιλογή του ιμπεριαλιστή, σε μια περιφερειακή ή γενικευμένη πολεμική σύγκρουση.

Σε ό,τι δε αφορά την επίκληση της Ιστορίας της Αντιφασιστικής Πάλης, πρέπει να θυμίσουμε πως πλέον υπάρχουν ακράδαντες αποδείξεις που μαρτυρούν ότι η μεγάλη οικονομική και στρατιωτική δύναμη της φασιστικής Γερμανίας αποκτήθηκε χάρη και στην άμεση στήριξη που της έδωσαν τα «δημοκρατικά» αστικά κράτη: ΗΠΑ, Γαλλία και Βρετανία και με την ανοχή τους στις πρώτες πολεμικές επιθέσεις της. Ενώ, μετά από το τέλος του πολέμου, Γερμανοί εγκληματίες πολέμου επάνδρωσαν το ΝΑΤΟ και μυστικές υπηρεσίες των «δημοκρατικών» καπιταλιστικών κρατών. Ακόμη δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας δε διέπραξαν μόνο οι δυνάμεις των Ναζί και του «Άξονα», αλλά και οι κυβερνήσεις των «δημοκρατικών» καπιταλιστικών κρατών. Μεγάλο, μαζικό και ανατριχιαστικό έγκλημα διέπραξαν οι ΗΠΑ, όταν, δίχως να υπάρχει στρατιωτική ανάγκη, έριξαν τις ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι.

ΚΕΡΚΥΡΑ-ΟΛΟΙ και ΟΛΕΣ στη Γενική Απεργία στις 4 Φλεβάρη 10 το πρωί στο Σαρόκο ΟΛΟΙ και ΟΛΕΣ στο ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ 22 Γενάρη στo ΣΑΡΟΚΟ 6μ.μ.

ΟΛΟΙ και ΟΛΕΣ στη Γενική Απεργία

στις 4 Φλεβάρη 10 το πρωί στο Σαρόκο

ΟΛΟΙ και ΟΛΕΣ στο ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ 22 Γενάρη στo ΣΑΡΟΚΟ 6μ.μ.

Πάρτε πίσω το νόμο λαιμητόμο! Κοινωνική Ασφάλιση για Όλους

Αποκλειστικά Δημόσια και Υποχρεωτική! Να πληρώσει η πλουτοκρατία!

Συνάδελφοι εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, νέοι και νέες

Είναι ώρα ευθύνης για όλους μας και ώρα απόφασης για ανυποχώρητο αγώνα!

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ αφού εφάρμοσε κατά γράμμα και επέκτεινε τους νόμους των

προηγούμενων κυβερνήσεων οι οποίοι διέλυσαν τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, έκαναν καθεστώς για

το μεγαλύτερο μέρος των εργαζομένων τις εργασιακές σχέσεις λάστιχο, τη δουλειά χωρίς δικαιώματα για

400 και 500 ευρώ, ισοπέδωσαν δικαιώματα στην Υγεία και την Πρόνοια, εκτίναξαν την ανασφάλιστη

εργασία, έρχονται να δώσουν το τελικό χτύπημα διαλύοντας ότι έχει απομείνει από την κοινωνική

ασφάλιση! Ό,τι κατάφερε ο λαός μας με τον αγώνα του να κρατήσει όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης

έρχονται να το ξηλώσουν υλοποιώντας την διαχρονική απαίτηση της καπιταλιστικής μεγαλοεργοδοσίας.

Θα επιτρέψουμε από φόβο να ριζώσει για εμάς και τα παιδιά μας η ανέχεια, η ζωή με τα ελάχιστα; Να

γίνουν συνήθεια η μακροχρόνια ανεργία και οι άθλιοι μισθοί των 500 ευρώ, οι άθλιες συντάξεις, παροχές

υγείας και πρόνοιας, η δουλειά ως τον τάφο; Τώρα απεργιακός ξεσηκωμός παντού! Σε κάθε

εργασιακό χώρο, σε κάθε κλάδο! Στους χώρους νεολαίας, στις πόλεις, στις γειτονιές!

Οργανώνουμε και κλιμακώνουμε τον αγώνα με στόχο:

ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΟ ΝΕΟ ΑΝΤΙΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΕΚΤΡΩΜΑ!

Να μην φτάσει καν στη Βουλή! Από τη συμμετοχή στην απεργία, στη διαδήλωση, στον οργανωμένο

αγώνα, από τη στάση του καθένα θα κριθεί το αποτέλεσμα! Μπορούμε να τους σταματήσουμε! Ήρθε η

ώρα να αξιοποιήσουμε τη μεγάλη μας δύναμη!

Συνάδελφοι, συναγωνιστές

Η κοινωνική ασφάλιση για την μεγαλοεργοδοσία και την κυβέρνηση είναι κόστος! Για εμάς είναι αναφαίρετο

δικαίωμα, είναι η ζωή μας και η προστασία των οικογενειών μας!

Η κοινωνική ασφάλιση δεν χαρίστηκε. Τα εκατομμύρια των εργαζομένων κατέκτησαν αυτό το δικαίωμα με

σκληρούς αιματηρούς πολύχρονους αγώνες. Για να έχουν οι εργαζόμενοι ιατρική και φαρμακευτική

περίθαλψη, να μην πεθαίνουν «σαν το σκυλί στο αμπέλι», να έχουν προστασία οι ίδιοι και οι οικογένειές

τους στην ασθένεια, στην αναπηρία, στην ανεργία, στη μητρότητα, στην ανατροφή των παιδιών, στον

επαγγελματικό κίνδυνο και τις επαγγελματικές ασθένειες. Διεκδίκησαν και κατέκτησαν να υπάρχει

προστασία και αξιοπρεπής ζωή μέσω των συντάξεων μετά τον εργάσιμο βίο, κάλυψη και φροντίδα της

εργατικής-λαϊκής οικογένειας, προνοιακά επιδόματα για πιο ευπαθείς ομάδες. Όλα αυτά τα δικαιώματα ήταν

πάντα πολύ λιγότερα από όσα δικαιούμασταν με βάση τον πλούτο που παράγαμε, την ανάπτυξη της

επιστήμης και τις σύγχρονες ανάγκες μας. Όμως είχαν υποχρεωθεί κράτος και εργοδοσία ένα μέρος από τον

κλεμμένο ιδρώτα μας να τον επιστρέφουν μέσω όλων αυτών των παροχών. Πάντα μας έκλεβαν

λεηλατώντας τα ταμεία, χρηματοδοτώντας από αυτά ποικιλότροπα τραπεζίτες βιομήχανους εφοπλιστές

μεγαλέμπορους όπως κάνουν και σήμερα. Με το νόμο της κυβέρνησης ανοίγει ο δρόμος για να απαλλαγούν

κράτος και εργοδοσία από το να πληρώνουν για την κοινωνική ασφάλιση. Αυτό φανερώνει ότι η ανάπτυξη

για την οποία μιλούν θα στηθεί πάνω στα δικά μας κορμιά, πάνω στα συντρίμμια των δικαιωμάτων μας!

Δε θα παραδώσουμε την ασφάλιση μας στα κοράκια των ασφαλιστικών εταιρειών

και των μεγαλεμπόρων της υγείας!

Το κυβερνητικό σχέδιο δε διορθώνεται! Μόνο ανατρέπεται!

Αρκετά πια με τα άθλια ψέματα της κυβέρνησης και των παπαγάλων τους!

Αρκετά με την κοροϊδία και τις απάτες τους!

· Φέρνουν ένα νόμο - πακέτο που περιέχει όλους τους προηγούμενους αντιασφαλιστικούς νόμους στην

πιο επιθετική τους μορφή, οι οποίοι καταργούν την κοινωνική ασφάλιση, με όλες τις μειώσεις που έχουν

τσακίσει το λαϊκό εισόδημα μαζί με νέες δυσβάσταχτες.

· Χαρίζουν όλα τα κλεμμένα και λεηλατημένα από τα κουρέματα, τις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών,

την εισφοροδιαφυγή του κεφαλαίου.

· Δουλειά ως τα 67 χρόνια για μια σύνταξη επίδομα φτώχειας για την συντριπτική πλειοψηφία.

· Μειώνουν την κρατική χρηματοδότηση στο ελάχιστο και μόνο για ένα μέρος της σύνταξης και αυτή υπό

προϋποθέσεις με στόχο την απαλλαγή του κράτους.

· Βγάζουν στο σφυρί τα περιουσιακά στοιχεία των ταμείων για να πληρώσουν τους δανειστές «στην ώρα

τους» όπως έκαναν και με τα λεφτά των ταμείων.

· Σφαγιάζουν τις κύριες και επικουρικές συντάξεις για τους νυν και μελλοντικούς συνταξιούχους.

· Νομοθετούν νέο τρόπο υπολογισμού, δηλαδή μόνιμο μηχανισμό μειώσεων συντάξεων και παροχών. Η

σύνταξη θα υπολογίζεται στο σύνολο του εργασίμου βίου, με τους μισθούς σήμερα να παραμένουν στα

άθλια επίπεδα των 586 και των 511 ευρώ.

· Καταργούν το ΕΚΑΣ, το επίδομα που έπαιρναν οι φτωχοί συνταξιούχοι.

· Πετσοκόβουν ακόμα μια φορά τις αναπηρικές συντάξεις, τα προνοιακά επιδόματα συνεχίζοντας ένα

ακήρυχτο πόλεμο στους ανάπηρους και τις οικογένειές τους.

· Η σφοδρότητα της επίθεσης στο ασφαλιστικό δεν αφήνει κανέναν κλάδο ανέγγιχτο. Χτυπά τα

ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα χιλιάδων αυτοαπασχολούμενων, εργαζόμενων με

μπλοκάκια, αγροτών, ελευθεροεπαγγελματιών, επιστημόνων!

· Την ίδια μέρα με το νόμο Κατρούγκαλου έφεραν στη Βουλή νόμο για την ιδιωτική ασφάλιση,

στρώνοντας κόκκινο χαλί για τις ασφαλιστικές εταιρείες.

Στον πόλεμο τους, απαντάμε με πόλεμο! Όλοι στην απεργία και τα συλλαλητήρια!

Όλοι οι κλάδοι, όλα τα σωματεία, όλες οι λαϊκές γειτονιές στο δρόμο του αγώνα!

Κάθε μέρα, κάθε ώρα, να νιώθουν το σφυροκόπημα του εργατικού λαϊκού κινήματος!

Κανένας εργάτης να μην παρασυρθεί από την υποκριτική στάση της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, των άλλων κομμάτων

που ψήφισαν το 3ο μνημόνιο, ψήφισαν τις μειώσεις και το σφαγιασμό των δικαιωμάτων και τώρα

προσπαθούν να αναβαπτιστούν. Κανένας να μην παρασυρθεί από τις όψιμες κορώνες της ηγεσίας της ΓΣΕΕ

και της ΑΔΕΔΥ που έχουν στηρίξει όλες τις προηγούμενες αντιασφαλιστικές επιθέσεις. Κανένας να μην

ξεχάσει τα έργα και τις ημέρες τους, τους λεγόμενους κοινωνικούς διαλόγους με τους οποίους

συνδιαμόρφωναν την επίθεση στα δικαιώματά μας!

Δικαιοσύνη για τους επιχειρηματικούς ομίλους είναι η αύξηση των κερδών τους!

Δικαιοσύνη για εμάς είναι η αξιοπρεπής ζωή, να ζούμε ανθρώπινα τον 21ο αιώνα

και να μην φυτοζωούμε, να καρπωνόμαστε τον πλούτο που ΕΜΕΙΣ παράγουμε!

Η ασφάλιση είναι δικαίωμα! Κοινωνική ασφάλιση για όλους αποκλειστικά

δημόσια και υποχρεωτική! Να πληρώσει η πλουτοκρατία!

Ή οι ανάγκες του κεφαλαίου ή οι δικές μας ανάγκες! Ή θα πληρώσουν ή θα ανατραπούν! Άλλος δρόμος δεν

υπάρχει!

Η ελπίδα δεν είναι σύνθημα! Η ελπίδα βρίσκεται μόνο στον αγώνα ενάντια στην πολιτική της

κυβέρνησης και της ΕΕ προς όφελος των κερδών των μονοπωλίων στα οποία θυσιάζεται το

παρόν και το μέλλον μας, οι ζωές μας. Η ελπίδα βρίσκεται στο δρόμο της ρήξης, της ανατροπής

της πολιτικής και οικονομικής κυριαρχίας των μονοπωλιακών ομίλων, στο δρόμο της

ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών.

Για να κερδίσουν οι εργαζόμενοι θα πρέπει να χάσουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι!

Εργατιά μπροστά τώρα μια γροθιά, γκρέμισε μνημόνια και αφεντικά!

ΟΛΟΙ και ΟΛΕΣ στη Γενική Απεργία

στις 4 Φλεβάρη 10 το πρωί στο ΣΑΡΟΚΟ

ΟΛΟΙ και ΟΛΕΣ στο ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ 22 Γενάρη στο ΣΑΡΟΚΟ 6μ.μ.

Γενάρης 2016 

Η συναίνεση και η «κόντρα»

Η συναίνεση και η «κόντρα»

Επιστρέφοντας από το Παρίσι, όπου βρέθηκε στα τέλη της περασμένης βδομάδας για τη Διυπουργική Σύνοδο του ΟΟΣΑ, ο υπουργός Εργασίας, Γ. Κατρούγκαλος, σχεδόν πανηγύριζε ότι εισέπραξε «μια πολύ θετική υποδοχή» του σχεδίου της κυβέρνησης για το Ασφαλιστικό από τον Οργανισμό και τους ομολόγους του στην ΕΕ.
Για του λόγου το αληθές, ο Τύπος φιλοξένησε δηλώσεις όπως αυτή της Γερμανίδας υπουργού Εργασίας, που είπε ότι θα στηρίξει την αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση, επειδή «βρίσκεται στο σωστό δρόμο» και της Γαλλίδας, η οποία χαρακτήρισε «θαρραλέο» το σχέδιο που παρουσίασε η κυβέρνηση.
Οι δηλώσεις τους δείχνουν ότι το ξήλωμα της Κοινωνικής Ασφάλισης συνεχίζεται με τη στήριξη της ΕΕ, ανεξάρτητα από τις επιμέρους «παρατηρήσεις». Αλλωστε, και οι κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Γαλλίας τα ίδια μέτρα παίρνουν στις χώρες τους για να θωρακίσουν την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου σε βάρος των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων.
Ωστόσο, την ίδια ώρα που ο υπουργός Εργασίας παρουσίαζε συναινετικό το κλίμα με τους Ευρωπαίους εταίρους, το ΔΝΤ εμφανιζόταν να ζητάει αυστηρότερες ρυθμίσεις στο Ασφαλιστικό και να θέτει την εκ βάθρων μεταρρύθμιση του συστήματος ως βασική προϋπόθεση για τη συμμετοχή του στο πρόγραμμα.
Σύμφωνα μάλιστα με δημοσιεύματα, αξιωματούχος του Ταμείου φέρεται να είπε για το σχέδιο της κυβέρνησης ότι «ζητήσαμε αγελάδα, μας έφεραν γάτα».
Θυμίζουμε, επίσης, ότι σε πρόσφατη συνέντευξη σε γερμανική εφημερίδα, η επικεφαλής του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, είχε πει ότι το Ταμείο «θα βοηθήσει» μόνο εφόσον η ελληνική πλευρά υλοποιήσει «πραγματικά φιλόδοξα» μέτρα και εφόσον οι Ευρωπαίοι διασφαλίσουν τη βιωσιμότητα του χρέους.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η στάση αυτή του ΔΝΤ βοηθάει την κυβέρνηση να χτίσει το μύθο της «σκληρής διαπραγμάτευσης», παρουσιάζοντας το Ταμείο ως τον «κακό» της υπόθεσης, που θέλει σκληρότερα μέτρα από αυτά που προτείνει η ίδια. Με τον τρόπο αυτό, θα επιδιώξει να στοιχίσει εργατικές - λαϊκές δυνάμεις πίσω από το στόχο του κεφαλαίου να ολοκληρωθεί χωρίς μεγάλες δυσκολίες μια ακόμα αντιδραστική μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού.
Αυτή είναι μια πλευρά, δεν είναι όμως η μόνη. Η στάση του ΔΝΤ στο Ασφαλιστικό εκφράζει πολύ περισσότερα από τις διαφωνίες του για το πόσο θα αυξηθούν οι εργοδοτικές εισφορές, ή για το πόσο θα περικοπούν οι κύριες συντάξεις. Υποκρύπτει βαθύτερους και πιο σύνθετους ανταγωνισμούς ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, με αιχμή τη διαχείριση της καπιταλιστικής ανάκαμψης στην Ελλάδα.
Για παράδειγμα, δεν είναι τυχαίο ότι η επικεφαλής του Ταμείου συνδέει την παραμονή του στο πρόγραμμα με τη «βιωσιμότητα του χρέους», που σημαίνει γενναία συμβολή της Ευρωζώνης στην απομείωσή του, προοπτική που απορρίπτει κατηγορηματικά η Γερμανία, επειδή ζημιώνεται η οικονομία της.
Επίσης, η στάση του ΔΝΤ σε ζητήματα της «αξιολόγησης», όπως το Ασφαλιστικό, συνδέεται από πολλούς με τους μονοπωλιακούς ανταγωνισμούς που αναπτύσσονται γύρω από το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων, ακόμα και τη μελλοντική διαχείριση των κρατικών εσόδων από τους ελληνικούς υδρογονάνθρακες.
Επομένως, να πώς πρέπει να ερμηνευτούν οι εξελίξεις από τους εργαζόμενους και το λαό, για να μην τους σύρουν να μάχονται για συμφέροντα αλλότρια προς τα πραγματικά τους συμφέροντα. Αν σε κάτι συμφωνούν όλοι, είναι ότι τα ασφαλιστικά και τα άλλα δικαιώματα πρέπει να πάνε στον πάτο. Οι επιμέρους διαφωνίες δεν αφορούν την ανεπίστρεπτη αυτή τάση, που προκύπτει ως αντικειμενική ανάγκη για το κεφάλαιο, προκειμένου να θωρακίσει την ανταγωνιστικότητά του.
Ο στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης τούς ενώνει σε ό,τι αφορά την επίθεση στα λαϊκά δικαιώματα και, ταυτόχρονα, οξύνει τις μεταξύ τους αντιθέσεις για το ποιος θα βγει περισσότερο κερδισμένος απ' αυτή.

ΓΑΛΛΙΑ Ενας εγκεφαλικά νεκρός και 4 «εθελοντές» κινδυνεύουν από πειραματικό φάρμακο

ΓΑΛΛΙΑ

Ενας εγκεφαλικά νεκρός και 4 «εθελοντές» κινδυνεύουν από πειραματικό φάρμακο

Για άλλη μια φορά έρχεται στην επικαιρότητα ο αμφιλεγόμενος τρόπος με τον οποίο οι πολυεθνικές του φαρμάκου δοκιμάζουν τα σκευάσματά τους πριν τα διοχετεύσουν στην αγορά, χρησιμοποιώντας ανθρώπους - πειραματόζωα «εθελοντές», που ρισκάρουν τη ζωή τους έναντι κάποιου χρηματικού αντιτίμου. Ως αποτέλεσμα της δοκιμής φαρμάκου της πορτογαλικής εταιρείας «Bial» στο ιδιωτικό γαλλικό εργαστήρι «Biotrial», ένας άνθρωπος έμεινε εγκεφαλικά νεκρός και 5 ακόμη μεταφέρθηκαν εσπευσμένα στο νοσοκομείο της Ρεν στη Γαλλία, μετά από σοβαρές επιπλοκές. Οι 4 κινδυνεύουν να μείνουν με μόνιμα νευρολογικά προβλήματα μη αναστρέψιμα και ο άλλος άνθρωπος εμφανίζεται με λιγότερα προβλήματα, αλλά παρακολουθείται.
Σύμφωνα με την υπουργό Υγείας της Γαλλίας, Μαρισόλ Τουρέν, συνολικά 90 εθελοντές, ηλικίας από 28 έως 49 ετών, συμμετείχαν σε κλινική δοκιμή του συγκεκριμένου πειραματικού φαρμάκου που δεν αποκαλύπτεται. Οι πληροφορίες γι' αυτό βγαίνουν με το «σταγονόμετρο» και κάνουν λόγο για σκεύασμα για την καταπολέμηση του άγχους, που πιθανά περιείχε και κάνναβη ή παράγωγά της, κάτι που με έμμεσο τρόπο το επιβεβαίωσε η υπουργός, που παραδέχτηκε ότι η σύστασή του επηρεάζει τους υποδοχείς του νευρολογικού συστήματος που αντιδρούν στα κανναβινοειδή.
Οι γιατροί που εξετάζουν τους «εθελοντές» δεν μπορούν ακόμα να διευκρινίσουν αν οι παρενέργειες προήλθαν από τη σύσταση του φαρμάκου ή αν φταίει η υψηλή δοσοληψία, ενώ δηλώνουν ότι δεν είναι γνωστό κάποιο αντίδοτο στο εν λόγω φάρμακο.
Η πρακτική των πολυεθνικών για τη δοκιμή φαρμάκων γίνεται σε τρεις φάσεις: κατά την πρώτη, σε υγιείς εθελοντές που υπογράφουν ότι εν γνώση τους ρισκάρουν (όπως ήταν και η περίπτωση στη Γαλλία), τη δεύτερη φάση, σε περιορισμένο αριθμό ασθενών στους οποίους απευθύνεται το φάρμακο και την τρίτη φάση, σε εκατοντάδες ή και χιλιάδες ασθενείς. Το σίγουρο, πάντως, είναι ότι όσο η Ερευνα και η Υγεία βρίσκονται στα χέρια του κεφαλαίου, και «ατυχήματα» μπορούν να συμβούν και η επιστήμη και τα επιτεύγματά της, που είναι προϊόντα της κοινωνίας, να μην μπορούν να αξιοποιηθούν για την κοινωνική ευημερία.