Μαρξ, ωφελιμισμός και Μπένθαμ: “Μια ιδιοφυία αστικής ηλιθιότητας”

Κατιούσα

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο φιλόσοφος και νομικός Τζέρεμυ Μπένθαμ, που στις μέρες μας δεν είναι ιδιαίτερα γνωστός πλην μυημένων στην ιστορία των ιδεών, ωστόσο στην εποχή του άσκησε σημαντική επίδραση, τόσο στη χώρα του, όσο και στην Ελλάδα, καθώς υπήρξε μέλος του Φιλελληνικού Κομιτάτου του Λονδίνου και αλληλογραφούσε με σημαντικούς εκπροσώπους του νεοελληνικού διαφωτισμού και της Ελληνικής επανάστασης, ανάμεσα τους ο Κοραής και ο Μαυροκορδάτος, και χάρη στις επαφές του το έργο του διαδόθηκε κι εν μέρει μεταφράστηκε στη χώρα μας από τα πρώτα χρόνια της σύστασης του ελληνικού κράτους. Σημαντικότερη συμβολή του, χωρίς να του ανήκει η αποκλειστική πατρότητα της ιδέας, θεωρείται ο ωφελιμισμός, βάσει του οποίου το αγαθό ταυτίζεται με την ηδονή ενώ μια καλή πράξη κρίνεται αποκλειστικά με κριτήριο τις συνέπειες που προκαλεί συνολικά. Στόχος των ανθρώπων θα έπρεπε να είναι η μεγιστοποίηση αυτού του αγαθού, για τον εαυτό μας αλλά και για το μέγιστο δυνατό αριθμό ανθρώπων ταυτόχρονα. Η εκ πρώτης όψεως ευγενής αυτή πρόθεση έγινε αντικείμενο βιτριλιοκής κριτικής από το Μαρξ, που αποδομεί σε υποσημείωση του πρώτου τόμου του Κεφαλαίου το Μπένθαμ, παρουσιάζοντας αφενός τη ρηχότητα κι ελάχιστη πρωτοτυπία της σκέψης του, κι αφετέρου καυτηριάζοντας την τάση του Άγγλου φιλοσόφου να κρίνει τα πάντα με μέτρο τους ανθρώπους της τάξης του. Όσα αναφέρει ο Μαρξ περί ανθρώπινης φύσης έχουν διαχρονικό ενδιαφέρον, διότι πράγματι μέχρι σήμερα υπάρχει η τάση να εξισώνεται η ανθρώπινη φύση με τις ιδιότητες που προβάλει η εκάστοτε κυρίαρχη άποψη, χωρίς να λαμβάνονται υπόψει οι κοινωνικοϊστορικές συνθήκες που τις διαμορφώνουν.

Ο Τζέρεμυ Μπένθαμ είναι ένα καθαρά Αγγλικό φαινόμενο. Μη εξαιρώντας ούτε το Γερμανό μας φιλόσοφο, Κρίστιαν Βολφ (1679-1754, πολυγραφότατος φιλόσοφος, η πρωτοτυπία της σκέψης του οποίου συχνά αμφισβητήθηκε από τους μελετητές, καθώς θεωρείται ότι εν πολλοίς απλοποίησε μόνο το φιλοσοφικό σύστημα του Λάιμπνιτς, σ.τ.Μ), ποτέ και σε καμία χώρα δεν περιέφερε τον εαυτό της τόσο επιδεικτικά η πιο απλοϊκή κοινοτοπία με τέτοια αυταρέσκεια. Η αρχή της ωφέλειας δεν ήταν ανακάλυψη του Μπένθαμ. Ο ίδιος απλώς αναπαρήγαγε με το δικό του ατάλαντο τρόπο, εκείνο που ο Ελβέτιος και άλλοι Γάλλοι είχαν πει με τόσο πνευματώδη τρόπο το 18ο αιώνα. Για να ξέρει κανείς τι είναι χρήσιμο, για ένα σκύλο ας πούμε, κάποιος πρέπει να μελετήσει τη φύση του σκύλου. Η φύση αυτή καθαυτή δε μπορεί να εξαχθεί από την αρχή της ωφέλειας. Εφαρμόζοντάς το στον άνθρωπο, εκείνος που θα έκρινε όλες τις ανθρώπινες πράξεις, κινήσεις, σχέσεις κλπ. με την “αρχή της ωφέλειας”, πρέπει πρώτα να ασχοληθεί με την ανθρώπινη φύση όπως τροποποιείται σε κάθε ιστορική εποχή.  Αλλά για το Μπένθαμ τα ερωτήματα αυτά είναι ασήμαντα. Με αφέλεια μέχρι βλακείας παίρνει τον σύγχρονο μικροαστό Φιλισταίο, κυρίως τον Άγγλο Φιλισταίο, ως τον κανονικό άνθρωπο. Οτιδήποτε είναι χρήσιμο σε αυτή τη στρεβλή παραλλαγή του κανονικού ανθρώπου, και στον κόσμο του, είναι χρήσιμο αφ’εαυτού. Αυτό το μέτρο λοιπόν, το εφαρμόζει στο παρελθόν, το παρών και το μέλλον. Η χριστιανική θρησκεία, για παράδειγμα, είναι “χρήσιμη”, γιατί στο όνομα της θρησκείας απαγορεύει τα ίδια κρίματα που ο ποινικός κώδικας καταδικάζει στο όνομα του νόμου. Η καλλιτεχνική κριτική είναι “επιζήμια”, γιατί διαταράσσει την απόλαυση που παίρνουν άξιοι άνθρωποι από τον Μάρτιν Τάπερ (1810-1889, Άγγλος ποιητής και συγγραφέας, γνωστός για τη συλλογή ηθικολογικών αποφθεγμάτων “Παροιμιακή Φιλοσοφία” σ.τ.Μ) και τα λοιπά. Με τέτοιες ανοησίες αυτός καλός ανθρωπάκος, με το μόττο του “nulla dies sine lineas” (μην αφήσεις να περάσει μέρα χωρίς να γράψεις τα αποφθέγματά σου) έχει σωρεύσει βουνά από βιβλία. Αν είχα το κουράγιο του φίλου μου του Χάινριχ Χάινε, θα αποκαλούσα τον κύριο Τζέρεμυ μια ιδιοφυία αστικής ηλιθιότητας.

Από τα παραμύθια της Χαλιμάς στα παραμύθια του Δήμου Πατρίκιου…

        

Την ώρα που οι Τούρκοι αλωνίζουν ακόμα και σήμερα το Αιγαίο, την ώρα που Τουρκική φρεγάτα έκανε σήμερα βόλτα στο Σούνιο, η Ελληνική κυβέρνηση προβαίνει σε φραστικές ψευτοπαλικαριές έχοντας τη συμπαράσταση του εξωτικού παπαγάλου Δήμου Πατρίκιου!

Η Ελληνική κυβέρνηση δηλώνει ότι δεν θα ανεχτεί ξανά ίδιο περιστατικό με αυτό που συνέβη προχθές στα Ίμια, ενώ ο εξωτικός παπαγάλος Δήμος Πατρίκιος για να υποστηρίξει το αξιόμαχο της κυβέρνησης αποκάλυψε, πως πριν μερικούς μήνες που Τούρκοι κομάντος προσπάθησαν να αποβιβαστούν σε Ελληνική βραχονησίδα μέσα σε ένα λεπτό σηκώθηκε όλη η Ελληνική Πολεμική αεροπορία με διαταγή να χτυπήσει αλλά πριν προλάβει να χτυπήσει οι Τούρκοι τα μάζεψαν σαν τις κότες και πήραν δρόμο!

Μεγάλη κι ατέλειωτη πλάκα έχει η κυβέρνηση που επέλεξε να της φτιάξει το προφίλ ο εξωτικός πλουμιστός παπαγάλος Δήμος Πατρίκιος! Αυτός ο εξωτικός παπαγάλος που σήμερα αποκάλυψε πως πριν λίγο καιρό η Ελληνική Πολεμική Αεροπορία θα έκανε σκόνη τους Τούρκους αλλά δεν τους έκανε γιατί οι Τούρκοι γίνανε λαγοί, την πρώτη ημέρα μετά το επεισόδιο στα Ίμια έλεγε ότι το γεγονός δεν ήταν σοβαρό αφού συνέβη μεταξύ του Ελληνικού λιμενικού και της Τουρκικής ακτοφυλακής κι όχι μεταξύ πολεμικών πλοίων! Κατόπιν, αφού ούτε η κυβέρνηση ούτε οι πλουμιστοί παπαγάλοι της δεν μπόρεσαν να συγκαλύψουν τη σοβαρότητα του γεγονότος στα Ίμια, ο πολύχρωμος εξωτικός πλουμιστός παπαγάλος Δήμος Πατρίκιος έκανε μία κωλοτούμπα αεροπλανική στον αέρα, μιας και του αρέσουν τα αεροπλανικά, και έπιασε να τραγουδάει αλλιώς τον αμανέ!

Οι γελοιότητες του πολύχρωμου εξωτικού παπαγάλου δεν έχουν όριο. Η γελοιότητα όμως της κυβέρνησης να προσπαθεί να μας πείσει ότι πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι με το πανηγύρι των Τούρκων στο Αιγαίο γιατί ο Πατρίκιος διαδίδει, σε συνεργασία μαζί της , παραμύθια ηρωικών καταδιώξεων των Τούρκων στο Αιγαίο ενώ μπροστά στα μάτια μας Τουρκικά πολεμικά πλοία περνούν ανοιχτά της Αθήνας, ξεπερνάει και την ίδια τη γελοιότητα σαν έννοια!

Ραφαήλ Βασιλειάδης

ΓΙΑ --ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ,ΙΜΙΑ,ΤΟΥΡΚΙΑ,ΙΣΡΑΗΛ,ΗΠΑ,ΝΑΤΟ-- ΤΑ ΛΑΜΟΓΙΑ k ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

Για τις πολιτικές εξελίξεις με την φαρμακευτική πολυεθνική Novartis, τις διεργασίες με το Σκοπιανό αλλά και για τα πρόσφατα γεγονότα στα ελληνοτουρκικά μίλησε ο δημοσιογράφος Νίκος Μπογιόπουλος, χθες, στην ΕΡΤ 3 και στην εκπομπή «Απέναντι» του Χρήστου Γιαννούλη.

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ

Δείτε τα αποσπάσματα στο βίντεο που ακολουθεί:

***************************

«Μυρίζει» (ευρύτερο) πόλεμο στη Συρία,,Και έχει και γεύση...νερού

Η κατάρριψη του ισραηλινού F16, το περασμένο Σάββατο, από συριακά αντιαεροπορικά έφερε στο φως μια πραγματικότητα στην οποία ελάχιστοι δίνουν σημασία:

την ισραηλινή ενεργή ανάμιξη στις συγκρούσεις στη Συρία και τον αμεσότατο κίνδυνο το συγκεκριμένο πολεμικό μέτωπο, όχι απλώς ν’ ανοίξει πάλι αλλά και να διευρυνθεί απρόβλεπτα.

Το ισραηλινό αεροσκάφος καταρρίφθηκε ενώ, μαζί με άλλα, πραγματοποιούσε σειρά επιδρομών, ακόμη και κοντά στην Δαμασκό, δηλαδή εντός του συριακού εναέριου χώρου σε αυτό που η ισραηλινή ηγεσία ονομάζει «ιρανικούς στόχους».

 Έναν όρο με τον οποίο είθισται η ισραηλινή πλευρά ν’ αναφέρεται είτε σε μαχητές της σιιτικής φιλοϊρανικής λιβανικής οργάνωσης «Χεζμπολλάχ» είτε σε άνδρες σιιτικών πολιτοφυλακών που έχουν συνταχθεί με το καθεστώς Άσαντ και είχαν ενεργό συμμετοχή στις μάχες κατά του ISIS, συχνά ως εμπροσθοφυλακή.

 Στη συγκεκριμένη περίπτωση η ισραηλινή εκδοχή κάνει λόγο για ιρανικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη που πετούσαν πάνω από το Ισραήλ.



Η ισραηλινή ηγεσία αφού προχώρησε σειρά απειλών, την επόμενη μέρα διαβεβαίωνε για την επιτυχία των πληγμάτων της σε συριακό έδαφος και προειδοποιούσε ότι δεν θα μείνει «άπρακτη» να βλέπει το Ιράν να δρα δίπλα στην πόρτα της.

 Ένα επιχείρημα που το Τελ Αβίβ δεν έχει πάψει να χρησιμοποιεί εδώ και πολλά στο πλαίσιο ενός διαρκώς εντεινόμενου ανταγωνισμού με την Τεχεράνη για επιρροή και έλεγχο σε μια γεωστρατηγικά και ενεργειακά πολύτιμη περιοχή.

 Όποιος «κρατά τα κλειδιά» της, διαπραγματεύεται με άλλη ισχύ και με τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που διαγκωνίζονται για τον έλεγχό της στο ευρύτερο πλαίσιο των ανταγωνισμών τους.

Τα Γκολάν και το πολύτιμο…νερό

Υπάρχει όμως και μια ιδιαίτερη ισραηλινο-συριακή πτυχή στην όλη αυτή ιστορία. 

Η Jerusalem Post, μετά την κατάρριψη του αεροσκάφους, υποστήριζε ότι το Ισραήλ προετοιμάζεται για ευρείας κλίμακας πόλεμο με τη Συρία ενισχύοντας την παρουσία αντιαεροπορικών συστοιχιών στα σύνορα, και συγκεκριμένα στην ισραηλινο-αραβική πόλη Μπάκα αλ Γκαρμπίγια και σε αυτοκινητοδρόμους στο βόρειο Ισραήλ. 

Επίσης, το βόρειο Ισραήλ συνορεύει με τον νότιο Λίβανο, όπου είναι η κύρια δύναμη της «Χεζμπολλάχ» και τα κατεχόμενα λιβανικά εδάφη των αγροκτημάτων Σαμπάαχ, που το Ισραήλ ουδέποτε επέστρεψε στο Λίβανο, κατά την αποχώρησή του από εκεί, διατεινόμενο ότι πρόκειται για συριακό έδαφος.



Μιλώντας στο AFP, ο Ισραηλινός ειδικός του International Crisis Group εκτιμούσε ότι δεν θα υπάρξει ευρείας κλίμακας σύρραξη μεταξύ Ισραήλ – Συρίας υποστηρίζοντας ότι μάλλον η Ρωσία είναι αυτή που θα διαμεσολαβήσει για να αποφευχθεί κάτι τέτοιο, που θα σήμαινε ολοκληρωτικό πόλεμο και των συμμάχων.

Δεν είναι λίγοι πάντως οι αναλυτές που εκτιμούν ότι όσες προσπάθειες και αν γίνουν, τελικά, μια σύγκρουση δεν θα αποφευχθεί για δύο βασικούς λόγους: 

το Ισραήλ επιδιώκει τον έλεγχο του συνόλου των υψιπέδων του Γκολάν, μέρος των οποίων έχει υπό την κατοχή του από τον πόλεμο των 6 ημερών το 1967 και φυσικά ουδέποτε έχει αποχωρήσει από εκεί παρά τις σχετικές καταδικαστικές αποφάσεις του ΟΗΕ.

 Περισσότεροι από 100.000 Σύροι ξεριζώθηκαν από τα σπίτια τους λόγω της ισραηλινής κατοχής και ήδη 20.000 έποκοι κατοικούν στην περιοχή ενώ υπάρχουν σχέδια για αύξησή τους κατά 100.000

Το βασικότερο όλων είναι ότι αν και τα υψίπεδα του Γκολάν δεν είναι παρά 460 τετραγωνικά χιλιόμετρα αποτελούν μία από τις τρεις κυριότερες πηγές φρέσκου νερού προς το Ισραήλ. 

Για την ακρίβεια, σήμερα, το ένα τρίτο του συνόλου του φρέσκου νερού που καταναλώνεται στο Ισραήλ προέρχεται από τα υψίπεδα του Γκολάν. 

Σημαντικό μέρος επίσης του νερού που καταναλώνεται στο Ισραήλ προέρχεται από την κατεχόμενη παλαιστινιακή Δ. Όχθη. Το νερό από τα Γκολάν γίνεται ακόμη σημαντικότερο δεδομένου ότι το Ισραήλ διάγει την Τετάρτη χρονιά ξηρασίας, με το φαινόμενο να είναι τόσο σοβαρό που η ΝASA να το χαρακτηρίζει τη χειρότερη ξηρασία στην περιοχή τα τελευταία 900 χρόνια!

Ο πλήρης και ολικός έλεγχος των Γκολάν δεν έπαψε ποτέ να είναι μέσα στα ισραηλινά στρατηγικά σχέδια. 

Όπως αναδείχτηκε από τις διαρροές του wikileaks ΗΠΑ, Τουρκία και Ισραήλ, ο καθείς για διαφορετικούς λόγους, σχεδίαζαν τρόπους αποσταθεροποίησης της ευρύτερης περιοχής και ανατροπής του Άσαντ από το 2011, πριν ξεσπάσει η μεγάλη κρίση στη Συρία. 

 Αν μη τι άλλο είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικό το ότι μεταξύ των ηλεκτρονικών μηνυμάτων της τότε υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Χίλαρυ Κλίντον, τα οποία διέρρευσαν από το wikileaks, περιλαμβανόταν και μήνυμα που ανέφερε ότι «ο καλύτερος τρόπος να βοηθηθεί το Ισραήλ να διαχειριστεί την εντεινόμενη πυρηνική ικανότητα του Ιράν είναι να υποστηριχθεί ο λαός της Συρίας να ανατρέψει τον Μπάσαρ αλ Άσαντ».

Η κατάρριψη του ισραηλινού αεροσκάφους και η παραδοχή για αλλεπάλληλα ισραηλινά πλήγματα κατά συριακού εδάφους, ήρθε μόλις λίγες μέρες μετά τα αμερικανικά «αμυντικά» πλήγματα, επίσης επί συριακού εδάφους.

Αναζητούνται …οι αποδείξεις για τα χημικά όπλα

Κι όλα αυτά παρά το γεγονός ότι εντελώς κυνικά, ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ Τζέιμς Ματίς στις 2 Φεβρουαρίου δήλωνε ότι οι ΗΠΑ «δεν έχουν κανένα στοιχείο» που ν’ αποδεικνύει ότι η συριακή κυβέρνηση χρησιμοποίησε το απαγορευμένο αέριο σαρίν ενάντια στο συριακό λαό στις επιθέσεις που έγιναν είτε το 2013 είτε το 2017. 

 Συμπλήρωνε, δε, ότι μέχρι στιγμής όποια σχετική πληροφορία έχουν οι ΗΠΑ προέρχεται από ομάδες και ΜΚΟ που δρουν στο συριακό έδαφος και υποστηρίζουν ότι χρησιμοποιήθηκε σαρίν από τις συριακές δυνάμεις, καταλήγοντας ότι οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν να ψάχνουν αποδείξεις. 

Υποστήριξε ότι οι συριακές δυνάμεις χρησιμοποίησαν «αέριο χλωρίνης» αλλά ούτε στην περίπτωση αυτή παρουσίασε κάποιου είδους απόδειξη του ισχυρισμού του.



Ας σημειωθεί ότι στις 4 Απριλίου 2017, ο Ντόναλντ Τραμπ διέταξε πυραυλική επίθεση κατά της ρωσικής αεροποικής βάσης Σαϊράτ, στη Συρία, μετά από πληροφορίες για επίθεση με σαρίν στο χωριό Κχαν Σεϊκχούν, στην επαρχία Ιντλίμπ, με αέριο σαρίν, προκαλώντας, εύλογα, οργή στην Μόσχα. 

 Και ας υπενθυμιστεί ότι τον Φεβρουάριο του 2017, η Ουάσινγκτον είχε παραδεχτεί ότι η ίδια έκανε χρήση απεμπλουτισμένου ουρανίου στη Συρία κατά τη διάρκεια βομβαρδισμών κατά του ISIS. Άλλο ένα στοιχείο που γενικώς δεν κρίθηκε ιδιαίτερα «ενδιαφέρον» για να λάβει ευρεία δημοσιότητα.

Η ωμή αυτή παραδοχή, βέβαια, δεν εμποδίζει σειρά στελεχών της αμερικανικής κυβέρνησης, όπως η πρέσβειρα στον ΟΗΕ Νίκι Χάλεϊ, δηλώνουν σε τακτά χρονικά διαστήματα ότι «υπάρχουν πληροφορίες ότι η Συρία ετοιμάζεται να χρησιμοποιήσει απαγορευμένα όπλα» και ταυτόχρονα κατηγορούν τη Ρωσία ως «συνένοχο στη χρήση απαγορευμένων όπλων από το συριακό καθεστώς».

Την ετοιμότητα της Γαλλίας να πραγματοποιήσει «πλήγματα», αν αποδειχτεί, ότι γίνεται χρήση χημικών εξέφρασε και ο Εμμανουέλ Μακρόν, ο οποίος επίσης παραδέχτηκε ότι οι γαλλικές μυστικές υπηρεσίες και δυνάμεις δεν έχουν αποδείξεις ότι έχει γίνει κάτι τέτοιο! (Ασχέτως που μια σειρά από γαλλικά ΜΜΕ είχαν αλλεπάλληλα αφιερώματα διαρκώς στη χρήση απαγορευμένων όπλων από το καθεστώς Άσαντ). 

Η Μόσχα, από την άλλη, εκτός του ότι διαψεύδει όλες τις αμερικανικές κατηγορίες επιμένει, δια του υπουργείου Εξωτερικών της, ότι οι ΗΠΑ έχουν κάνει χρήση χημικών όπλων στη Συρία και ζητά τη διενέργεια ανεξάρτητης έρευνας.



Κοινώς, 

οι ΗΠΑ (ή η Γαλλία και οι σύμμαχοί τους στη Δύση αλλά και στις πετρελαιομοναρχίες) όχι μόνο δεν έχουν αποδείξεις για χρήση απαγορευμένων όπλων από πλευράς Άσαντ, ασχέτως αν καταγγέλλουν ακατάπαυστα αυτό το γεγονός και γίνονται αλλεπάλληλα σχετικά ρεπορτάζ διαμορφώνοντας κλίμα, αλλά οι ίδιες (οι ΗΠΑ) χρησιμοποίησαν απαγορευμένα όπλα επί συριακού εδάφους.

Και όλα αυτά ενώ «στήνεται» ένα σκηνικό γενικευμένου πολέμου με την άμεση απροκάλυπτη είσοδο και νέων «παιχτών» στο πεδίο της μάχης που καθιστά αδύνατη κάθε δυνατή πρόβλεψη. 

 Όπως όλα δείχνουν τίποτε δεν έχει τελειώσει και δεν πρόκειται να τελειώσει στη Συρία. 

Και αν κάτι αποδεικνύεται για άλλη μια φορά είναι ότι οι λαοί της περιοχής με το αίμα τους πληρώνουν τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. 

Αν υπάρχει ένας στόχος δεν μπορεί παρά να είναι να σταματήσει το αίμα μας να χύνεται για τα συμφέροντά τους.

Της Ελένης Μαυρούλη 

Γνώση ή τσίκλα;

Οι αναγνώστες αυτού του ιστολογίου γνωρίζουν ότι αποφεύγω να σχολιάζω τα σχόλιά τους, εκτός αν απευθύνονται σε μένα προσωπικά. Σήμερα, όμως, θα παρασπονδήσω, καθώς ολόκληρο το κείμενο που ακολουθεί, γράφεται με αφορμή τέτοια σχόλια.

Το τακτικό σατιρικό κείμενο του Σαββάτου 3/2/2018 ("Σαββατιάτικα (187) - του Μεγαλέξαντρου") και με αφορμή το όνομα της γείτονος χώρας, εξελίχθηκε σε πεδίο ανταλλαγής απόψεων πάσης φύσεως. Κάποια από αυτά τα σχόλια είχαν σαφή και ρητά δηλωμένη αντικομμουνιστική τοποθέτηση αλλά δεν δίστασα καθόλου να εκπλήξω τον συντάκτη τους εγκρίνοντας την δημοσίευσή τους, παρ' ότι ως συμπαθών τον κομμουνισμό (άρα σταλίνας, αντιδημοκράτης, εχθρός τής ελευθερίας του λόγου κλπ κλπ) θα ήταν λογικώτερο να τα είχα απορρίψει.

Η ένστασή μου έχει να κάνει με την "σοβαρότητα" την οποία προσπαθεί ο σχολιαστής να ντύσει την αντικομμουνιστική του τοποθέτηση. Έτσι, σε ένα από τα σχόλιά του γράφει:

Προς υποστήριξη της θέσης μου περί καταπίεσης, ανελευθερίας, τρόμου κτλ. του κομμουνισμού, παραθέτω ΕΛΑΧΙΣΤΗ βιβλιογραφία, μήπως και πείσω κάποιους ότι πηγή δεν είναι μόνο το φεστιβάλ ....ΚΝΕ Οδηγητή ! Πάμε: ... [αραδιάζει μια σειρά βιβλία].

Προκαλώ τον σχολιογράφο να βάλει όχι όλα, μόνο δυο-τρία απ' αυτά τα βιβλία δίπλα-δίπλα, να τα φωτογραφήσει και να μου στείλει την φωτογραφία ή να την δημοσιεύσει εδώ. Τον προκαλώ ευθέως, υποστηρίζοντας ότι όχι απλώς δεν έχει διαβάσει έστω ένα απ' αυτά αλλά ούτε καν έχει δει τα εξώφυλλά τους! Πού τα βρήκε και τα αράδιασε; Ελάτε καλέ! Βρήκε μια σαχλή δημοσίευση με "αποφθέγματα" από διάφορα βιβλία αντικομμουνιστικού περιεχομένου και τα αντέγραψε. Πιθανώς να την βρήκε πρόσφατα, στο γνωστό φασιστικό ιστολόγιο "Αντιπληροφόρηση", όπου ανέβηκε στις 11/1/2018 με τίτλο "Αγάπη μόνο... το μίσος της κοκκίνης (σ.σ.:!) ιδεολογίας". Το ίδιο κείμενο το βρίσκουμε και σε πολλές ξένες ιστοσελίδες, με τον πιασάρικο τίτλο "The communists as they really are".

Ιστολόγιο "antipliroforisi". Εμπεριστατωμένη γνώση με το τσουβάλι.

Πάμε να ρίξουμε μια ματιά στο "εμπεριστατωμένο" περιεχόμενο αυτής της δημοσίευσης. Ας διαλέξουμε ένα απόσπασμα από τόσα και τόσα, να δούμε τι λέει ο... Λένιν:

"Καταστρέφοντας την αγροτική οικονομία και οδηγώντας τον αγρότη από τη χώρα στην πόλη, ο λιμός δημιουργεί ένα προλεταριάτο ... Επιπλέον, ο λιμός μπορεί και πρέπει να είναι προοδευτικός παράγοντας όχι μόνο οικονομικά. Θα αναγκάσει τον αγρότη να προβληματιστεί για τις βάσεις του καπιταλιστικού συστήματος, να κατεδαφίσει την πίστη στον τσάρο και το τσαρισμό και κατά συνέπεια να κάνει ευκολότερα τη νίκη της επανάστασης ... Ψυχολογικά όλα αυτές οι συζητήσεις για τη διατροφή των πεινασμένων και ούτω καθεξής αντανακλά το συνηθισμένο ζαχαρωμένο συναισθηματισμό της εγχώριας ιντελιγκέντσιας (διανοούμενων)" - Β. Ι. Λένιν

Ως πειστήριο της "επιστημονικότητάς" του, ο αρθρογράφος παραθέτει και το βιβλίο όπου βρήκε την παραπάνω αποστροφή του Λένιν: Michael Ellman, The Role of Leadership Perceptions and of Intent in the Soviet Famine of 1931-1934, Μελέτες Ευρώπης-Ασίας, Σεπτέμβριος 2005, σελ. 823. Επειδή μάλλον δεν το έχει διαβάσει, του δίνω εγώ τον σύνδεσμο, να πάει να το βρει, να ξεστραβωθεί και να μου υποδείξει πού διάβολο βρίσκεται το συγκεκριμένο απόσπασμα. Δεκαοχτώ σελιδούλες είναι όλο κι όλο, δεν θα κουραστεί ιδιαίτερα. Εγώ έψαξα 55 τόμους με τα Άπαντα του θείου Βλαδίμηρου και δεν παραπονιέμαι, παρ' ότι δεν βρήκα τίποτε.

Όμως, ο σχολιογράφος δεν περιορίστηκε σε αυτή την μικρή επίδειξη γνώσεων. Συνέχισε να ξεδιπλώνει την "βαθειά θεωρητική του κατάρτιση" σε επόμενο σχόλιο, αρχίζοντας με το απειλητικό "Αλλά δεν τελειώσαμε" και συνεχίζοντας με μια λίστα άλλων εφτά βιβλίων, τα οποία πολύ θα ήθελα να μου τα φωτογραφήσει επίσης, επειδή τον ξαναπροκαλώ ισχυριζόμενος πως ούτε αράδα έχει διαβάσει από δαύτα ούτε τι χρώμα εξώφυλλο έχουν γνωρίζει. Από την ίδια δημοσίευση τα πήρε κι αυτά.

Πιο κάτω, στο ίδιο σχόλιο, ο σχολιογράφος "δίνει τα ρέστα του" κολλώντας μας στον τοίχο:

Παραθέτω επίσης, εύκολα ελεγχόμενη, άποψη του "μεγάλου" Eric Hobsbawm (Βρετανός κομμουνιστής ιστορικός)
-Ερώτηση: Το 1934, εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν στο σοβιετικό πείραμα. Αν το γνωρίζατε αυτό, θα κάνατε κάτι διαφορετικό εκείνη την εποχή; Στην δέσμευσή σας να είστε κομμουνιστής;
Απάντηση: ... Μάλλον όχι ...
Ερ: Αυτό σημαίνει ότι αυτό για να δημιουργηθεί πραγματικά το ακτινοβόλο αύριο, η απώλεια 15, 20 εκατομμυρίων ανθρώπων ίσως ήταν δικαιολογημένη;
Α: Ναι.
(Times Literary Supplement, 28 Οκτωβρίου 1994)

Όντως, "εύκολα ελεγχόμενη άποψη". Αηδιαστικά εύκολα μάλιστα! Όμως, τον προκαλώ για τρίτη φορά: ούτε αυτό το έχει διαβάσει! Κι αυτό αντιγραφή από φασιστοσελίδα το έχει κάνει, γι' αυτό τα κοψίματα και τα ραψίματα έχουν γίνει με άψογο γκαιμπελσικό τρόπο ώστε να βγαίνει το ποθούμενο συμπέρασμα. Δυστυχώς, ο ιστότοπος του TLS είναι συνδρομητικός αλλά μπορεί να διαβάσει ολόκληρο το σχετικό απόσπασμα από την συνέντευξη που παραχώρησε ο Χόμπσμπαουμ στον Μάικλ Ιγκνάτιεφ εδώ. Κι επειδή φοβάμαι ότι τα αγγλικά του δεν είναι πολύ καλά, θα του το μεταφράσω εγώ και θα περιμένω να "δώσει τα ρέστα του" μετά. Αν, βεβαίως, διαθέτει τον στοιχειώδη νου να καταλάβει την διαφορά του ατόφιου που δημοσιεύω από τα ρετάλια που εκείνος κοινοποιεί:

Ο Ιγκνάτιεφ ρωτά τον Χόμπσμπαουμ πώς δικαιολογεί την πολύχρονη ένταξή του στο κομμουνιστικό κόμμα.
Χ.: Δεν είχες επιλογή. Καταλαβαίνετε, ή θα υπήρχε μέλλον ή δεν θα υπήρχε μέλλον και αυτό [το κομμουνιστικό κόμμα] ήταν το μόνο που πρόσφερε ένα αποδεκτό μέλλον.
Ι.: Το 1934, εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν στο σοβιετικό πείραμα. Αν το είχατε μάθει αυτό, θα είχε κάποια διαφορά για σας τότε; Στην δέσμευσή σας; Στο να είσαστε κομμουνιστής;
Χ.: Αυτό είναι το είδος της ακαδημαϊκής ερώτησης στην οποία η απάντηση απλά δεν είναι δυνατή... Αν ήθελα να σας δώσω μια αναδρομική απάντηση, που δεν είναι η απάντηση ενός ιστορικού, θα έλεγα «πιθανώς όχι».
Ι.: Γιατί;
Χ.: Επειδή σε μια περίοδο κατά την οποία, όπως μπορείτε να φανταστείτε, η μαζική δολοφονία και η μαζική ταλαιπωρία είναι απολύτως παγκόσμια φαινόμενα, η πιθανότητα να γεννηθεί ένας καινούργιος κόσμος μέσα από μια μεγάλη ταλαιπωρία θα άξιζε να υποστηριχθεί. Τώρα το θέμα είναι, κοιτώντας πίσω ως ιστορικός, θα έλεγα ότι οι θυσίες που έκανε ο ρωσσικός λαός είχαν πιθανώς μόνο οριακή αξία. Οι θυσίες ήταν τεράστιες. Ήσαν υπερβολικές σχεδόν για κάθε πρότυπο και υπερβολικά μεγάλες. Αλλά τώρα κοιτάζω πίσω και το λέω αυτό, διότι αποδεικνύεται ότι η Σοβιετική Ένωση δεν ήταν η αρχή της παγκόσμιας επανάστασης. Αν αυτό είχε συμβεί [αν είχε γίνει η παγκόσμια επανάσταση], δεν είμαι σίγουρος [ποια θέση θα έπαιρνα].
Ι.: Αυτό μας οδηγεί στο να πούμε πως αν είχε δημιουργηθεί πράγματι αυτό το λαμπρό αύριο, η απώλεια δεκαπέντε, είκοσι εκατομμυρίων ανθρώπων θα ήταν δικαιολογημένη;
Χ.: Ναι.

Έρικ Τζον Έρνεστ Χόμπσμπαουμ (1917-2012)

Συμπέρασμα; Σε τούτο το ιστολόγιο έχουμε αποδείξει κατ' επανάληψη και εξακολουθούμε να το αποδεικνύουμε καθημερινά ότι οι πηγές γνώσης μας πάνε πολύ μακρύτερα από τα φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή. Και, βέβαια, σ' αυτές δεν περιλαμβάνονται ούτε τα βιβλία τού Πλεύρη ούτε οι διάφοροι φασιστικοί ιστότοποι ούτε εφημερίδες σαν το "Μακελειό", μιας και όλα αυτά κάθε άλλο παρά γνώση περιέχουν. 

Εν κατακλείδι, επειδή σ' αυτό το ιστολόγιο υπάρχει μπροστά-μπροστά το ρήμα cogito, δεν πρέπει να προσέχει μόνον ο ιστολόγος τι γράφει. Πρέπει να προσέχουν και οι σχολιαστές. Δυστυχώς ή ευτυχώς, τούτη η γωνιά δεν συνιστά εύφορο έδαφος για όσους έχουν μάθει να μασάνε τσίκλα.

Εργασιακή ζούγκλα ζητούν οι βιομήχανοι

       

«Απαρέγκλιτη προσήλωση στη δημοσιονομική πειθαρχία σε μόνιμη βάση» και «ανταγωνιστική αγορά εργασίας», δηλαδή συνέχιση στο διηνεκές των αντιλαϊκών μέτρων και διατήρηση της εργασιακής ζούγκλας με δουλειά και στα γεράματα είναι η «επόμενη μέρα» των μνημονίων όπως την οραματίζεται ο Σύνδεσμος Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών.

Στο εβδομαδιαίο δελτίο ο ΣΕΒ αναφέρει πως «τα τρία μεγαλύτερα προβλήματα που μας κληροδότησαν τα μνημόνια είναι η υπερφορολόγηση της οικονομίας, η ακριβή τραπεζική χρηματοδότηση και η υψηλή διαρθρωτική ανεργία». Για το φορολογικό επαναλαμβάνει το πάγιο αίτημα για μείωση των φορολογικών συντελεστών και για μείωση των δαπανών του Δημοσίου και για τις τράπεζες ζητά την προώθηση των πλειστηριασμών και την καταστροφή κεφαλαίου μέσω εξόδου από την αγορά των πτωχευμένων επιχειρήσεων.

Αναφέρει χαρακτηριστικά πως «το πρόβλημα στις τράπεζες θα τείνει να παρατείνεται όσο οι διαδικασίες αναδιάρθρωσης υπερχρεωμένων επιχειρήσεων εμποδίζονται από ανεπαρκείς ρυθμίσεις στο πτωχευτικό και προ-πτωχευτικό δίκαιο και όσο οι πλειστηριασμοί ακινήτων που κατέχουν οι τράπεζες ως εγγυήσεις για τη χορήγηση δανείων και το σύστημα εξωδικαστικού μηχανισμού ρύθμισης οφειλών επιχειρήσεων δεν αποκτήσουν την κρίσιμη μάζα διεκπεραίωσης υποθέσεων, ώστε να μειωθεί το υψηλό απόθεμα δανείων σε καθυστέρηση».

Για την αγορά εργασίας αναφέρει πως «χρειάζεται μια μακροχρόνια αναπτυξιακή στρατηγική που, μεταξύ άλλων, να στοχεύει στη ριζική αναβάθμιση του συστήματος εκπαίδευσης και επαγγελματικής κατάρτισης και επανακατάρτισης, προς απόκτηση δεξιοτήτων που αυξάνουν την απασχολησιμότητα των εργαζομένων σε μια ανταγωνιστική αγορά εργασίας, ώστε να αποκτήσει η χώρα ανταγωνιστικό πλεονέκτημα στην προσέλκυση επενδύσεων σε μια ευρωπαϊκή αγορά εργασίας». Επίσης ζητά «την εισαγωγή συστήματος μαθητείας νέων στις επιχειρήσεις», και «την προσέλκυση νέων, γυναικών και ηλικιωμένων στην αγορά εργασίας».

Η κατοχύρωση και η μονιμοποίηση της εργασιακής ζούγκλας είναι το ζητούμενο για τον ΣΕΒ που ισχυρίζεται πως «αυτά είναι και τα θέματα που θα πρέπει να απασχολούν τους κοινωνικούς εταίρους και όχι η επαναφορά των εργασιακών σχέσεων που ίσχυαν προ κρίσης, συμπεριλαμβανομένων και των συλλογικών διαπραγματεύσεων για τον κατώτατο μισθό, που ο καθορισμός του πρέπει να αποσυνδεθεί από το μηχανισμό μισθολογικών αναπροσαρμογών στις επιχειρήσεις».

ΗΠΑ: Εκπαιδεύουν δασκάλους να σκοτώνουν μαθητές

 

της Patricia J. Williams*της Patricia J. Williams*της Patricia J. Williams*

Το άρθρο αναδημοσιεύεται από το ιστολόγιο atexnos.gr 

της Patricia J. Williams* 

Μέσα στις πρώτες 23 ημέρες του 2018, σημειώθηκαν 11 πυροβολισμοί σε σχολεία στις ΗΠΑ. Αντί να γίνει κάποια σοβαρή συζήτηση σχετικά με τον έλεγχο των όπλων, υπήρξε, αντιθέτως, ένας πολλαπλασιασμός νόμων και νομοσχεδίων που θα οπλίζουν τους δασκάλους και θα τους εκπαιδεύουν ώστε να μπορούν να σκοτώνουν.

Όπως παρατηρεί ο Adam Skaggs, του Νομικού Κέντρου Giffords για την πρόληψη της βίας των όπλων, «είναι η ιδέα ότι οι άνθρωποι χρειάζονται όπλα παντού, στους δρόμους, στα δημόσια πάρκα, ακόμη και στα κυβερνητικά κτίρια«. Είναι επίσης η απάντηση ενός έθνους στον πόλεμο με τον εαυτό του.

Ένα παράδειγμα αυτής της τάσης είναι η χρηματοδότηση από το ίδρυμα Buckeye Firearms των λεγόμενων «Faster» προγραμμάτων (ταχύτερος), που είναι τριήμερες εκπαιδευτικές συναντήσεις για δασκάλους από όλη τη χώρα. Εκτός από εκπαίδευση σκοποβολής σε στόχο, η μία μέρα της εκπαίδευσης είναι αφιερωμένη στην «ανάπτυξη της νοοτροπίας» ή ενίσχυσης της ετοιμότητας των εκπαιδευτικών να πυροβολούν μετά από αστραπιαίες αξιολογήσεις. Οι εκπαιδευόμενοι καλούνται να «κλείσουν τα μάτια τους και να φανταστούν τον μαθητή να εισέρχεται στην τάξη με ένα όπλο» και έπειτα διδάσκονται πώς να βρουν το θάρρος να σκοτώσουν τον μαθητή.

Μια δασκάλα από το Κολοράντο δήλωσε στο BBC ότι «αποφάσισε να φανταστεί τον αγαπημένη του μαθήτρια κατά τη διάρκεια των ασκήσεων προετοιμασίας, σε μια προσπάθεια να σκληρύνει τον εαυτό του στο χειρότερο πιθανό ενδεχόμενο». Ένας ταχύτερος εκπαιδευτής ήταν αρκετά ενθαρρυντικός για μια τέτοια αποφασιστικότητα: «αν μπορούμε να τους καταφέρουμε να νικήσουν το μυαλό τους πρώτα, έχοντας μπροστά τους τον μαθητή τους, τότε όταν έρθει ένα πραγματικό περιστατικό θα επικρατήσουν«.

Τι εκπληκτική πρόταση, αυτό το τραγικό μάθημα για τη νίκη «πρώτα επί του μυαλού τους έχοντας μπροστά τον μαθητή τους». Αυτή η προσκόλληση σε μια τοξική καταστροφική ηθική της Άγριας Δύσης φέρνει τους δασκάλους ξεκάθαρα σε δύσκολη θέση: Πρέπει να εξασκηθούν σκληρά έχοντας στο μυαλό τους ότι οι μαθητές τους είναι στόχοι άνευ λόγου. Εάν αυτό δεν είναι το τέλος του πολιτισμού, δεν ξέρω τι είναι.

Οι αναπληρωτές καθηγητές, ως πανέτοιμοι με γεμάτα όπλα, ως «υπηρέτες» του νόμου που προστατεύουν την ειρήνη, μιλάνε για το πόσο αμφισβητούμενη είναι η αστυνομία από την περιστασιακή φύση της βίας από όπλα. Πρέπει να αναλογιστούμε πόσο πολύ οι δημοκρατικές υποθέσεις σχετικά με το κρατικό μονοπώλιο στη βία έχουν ξεφτίσει από αναρχικές ιδεολογίες του τύπου «ο καθένας για τον εαυτό του». Και φέρνουν αυτή τη νοοτροπία «εμείς εναντίον αυτών» στην σχολική τάξη. Η δασκάλα του Κολοράντο φανταζόταν τον αγαπημένο της μαθητή.

Υποθέτω ότι πολλοί θα φανταζόντουσαν τον χειρότερο φοιτητή τους ή κάποιο στερεότυπο επικίνδυνης διαφορετικότητας. Είτε έτσι είτε αλλιώς, η φανταστική πράξη να βλέπεις το καλύτερο όσο το χειρότερο και το χειρότερο όσο είναι αναλώσιμο, είναι ένας ξεχωριστός κίνδυνος από μόνος του – μια προμελετημένη άδεια για να σκοτώσεις γρηγορότερα ακόμα γρηγορότερα.

Ενάντια στις έρευνες

Στις ΗΠΑ, περισσότερο από το μισό του πληθυσμού πιστεύει ότι η κατοχή όπλου ενισχύει τις πιθανότητες επιβίωσης σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από τις συμμορίες ή τους τρομοκράτες. Ωστόσο, τα στοιχεία δείχνουν με μεγάλη ακρίβεια ότι η κατοχή όπλων είναι πολύ πιο πιθανό να αυξήσει τον κίνδυνο βλάβης. Οι έρευνες δείχνουν, όπως σημειώνει το Slate.com, ότι «ένα όπλο στο σπίτι ήταν πολύ πιθανότερο να χρησιμοποιηθεί για να απειλήσει ένα μέλος της οικογένειας ή έναν στενό συνεργάτη από το να χρησιμοποιηθεί στην αυτοάμυνα.»

Σύμφωνα με την εκστρατεία Brady για την πρόληψη της βίας από τα όπλα, «δεν είναι μόνο ο κίνδυνος της ανθρωποκτονίας … τρεις φορές υψηλότερος στα σπίτια με πυροβόλα όπλα«, αλλά επιπλέον, «η κατοχή πυροβόλου όπλου στο σπίτι αυξάνει τον κίνδυνο αυτοκτονίας με συντελεστή 3 έως 5 και αυξάνει τον κίνδυνο αυτοκτονίας με πυροβόλο όπλο με συντελεστή 17«. Δεν υπάρχει κανένας λόγος που να μην υποθέσουμε ότι τέτοιου είδους αριθμοί δεν θα ισχύουν και «οπλοκεντρικές» σχολικές αίθουσες. Δεν μπορώ να κατανοήσω αυτή την ανόητη αδιαφορία για τα εμπειρικά δεδομένα σχετικά με το τι πραγματικά μειώνει τη βία των όπλων.

Όταν το σύστημα προειδοποίησης πυρηνικής επίθεσης έπαψε τυχαία στη Χαβάη πριν από λίγες εβδομάδες, πολλοί βίωσαν τη βαθιά αδυναμία να αντιμετωπίσουν ανυπολόγιστη δύναμη βίας. Ίσως αυτό το παράδειγμα να προσφέρει μια κάποια αίσθηση ελέγχου για να φανταστούμε ότι ναι μεν θα είχαμε χρόνο να «προστατεύσουμε» τους εαυτούς από μια κλασική αεροπορική επιδρομή, αν χωνόμασταν σε ένα καταφύγιο, αλλά σε περίπτωση πυρηνικής επίθεσης, είναι σαφές ότι όλοι θα αποτεφρώνονταν εντός βεληνεκούς. Η μόνη πραγματική ελπίδα για επιβίωση είναι ο περιορισμός στην πρόσβαση και τον έλεγχο των ίδιων των όπλων.

Το ίδιο ισχύει και για το εξαιρετικό οπλοστάσιο που διαθέτουν οι Αμερικανοί ιδιώτες. Μπορούμε να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για να προστατευτούμε από κάθε απροσδόκητη παράλογη επίθεση όπως αυτή στο Λας Βέγκας, αλλά αν δεν φορέσουμε αλεξίσφαιρα και δεν ταξιδεύουμε με τεθωρακισμένα (bomb-resistant tanks), το πρόβλημα παραμένει: Υπάρχουν τόσο πολλά όπλα γύρω μας που κυκλοφορούν, ώστε να νομίζουμε ότι μπορούμε να προστατευτούμε χωρίς να μειώσουμε τον αριθμό τους. Στην Αμερική τα πυροβόλα όπλα είναι ακριβότερα από τα πολεμικά.

Περισσότεροι νεκροί από το Βιετνάμ

Σύμφωνα με τον Guardian: «Από το 1968 … υπήρξαν 1.516.863 θάνατοι που σχετίζονται με όπλα στην αμερικανική επικράτεια. Από την ίδρυση των ΗΠΑ, υπήρξαν 1.396.733 θάνατοι λόγω πολέμου. Ο αριθμός αυτός περιλαμβάνει του Αμερικανούς που σκοτώθηκαν κατά την Αμερικανική Επανάσταση, τον Πόλεμο του Μεξικού, τον Εμφύλιο Πόλεμο, τον ισπανικό-αμερικανικό πόλεμο, τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τον Πόλεμο της Κορέας, τον Πόλεμο του Βιετνάμ, τον Πόλεμο του Κόλπου, τον Πόλεμο στο Αφγανιστάν, τον Πόλεμο στο Ιράκ, καθώς και άλλες συγκρούσεις, μεταξύ άλλων στο Λίβανο, στη Γρενάδα, στον Παναμά, στη Σομαλία και στην Αϊτή.»

Και όμως… Η εκπαίδευση για ταχύτητα χαρτογραφεί άψογα τον μάλλον ρομαντισμό της Αμερικής για την λυτρωτική αυτοδικία. Είχα συστήσει το εξαιρετικό βιβλίο του μελετητή του Χάρβαρντ Caroline «Light’s Stand Your Ground: Μια ιστορία της ερωτικής σχέσης της Αμερικής με τη θανατηφόρα αυτοάμυνα«. Επιτρέψτε μου να προσθέσω εδώ και την σύντομη ιστορία «Erostratus» του Jean-Paul Sartre. Εκεί, ο αφηγητής αποδίδει τη μισανθρωπική και σεξουαλική ευχαρίστηση στο να φέρει ένα όπλο κρυμμένο στην τσέπη του. Αυτή η ευτυχία έρχεται, λέει, όχι από το όπλο, αλλά «από τον εαυτό μου: ήμουν σαν ένα περίστροφο, μια τορπίλη ή μια βόμβα«.

Ο φιλόσοφος Robert Esposito γράφει ότι «τα πράγματα αποτελούν το φίλτρο μέσω του οποίου οι άνθρωποι συνάπτουν σχέσεις μεταξύ τους.» Όπλα, τορπίλες και βόμβες είναι ακριβώς τέτοια πράγματα. Προειδοποιεί ο Esposito: «Όσο περισσότερο τα τεχνολογικά μας αντικείμενα, με την τεχνογνωσία που τα έχει καταστήσει εξυπηρετικά, ενσωματώνουν ένα είδος υποκειμενικής ζωής, τόσο λιγότερο μπορούμε να τα περιορίσουμε σε μια αποκλειστικά εξυπηρετική λειτουργία».

*Η Patricia J. Williams είναι καθηγήτρια στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Κολούμπια των ΗΠΑ

Πηγή: The Nation / slpress.gr

Οχι εφησυχασμός

Με αφορμή το επεισόδιο στα Ιμια και τις τουρκικές προκλήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ, δεν είναι λίγοι αυτοί που προσπαθούν να καλλιεργήσουν εφησυχασμό, αναπαράγοντας θεωρίες περί «εσωτερικής κατανάλωσης» από την πλευρά της Τουρκίας, τώρα που αυξάνουν τα φέρετρα από τα πεδία των μαχών στο Αφρίν και η κυβέρνηση Ερντογάν χρειάζεται έναν αντιπερισπασμό για την κοινή γνώμη. Βέβαια, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι εξελίξεις αυτές επιδρούν άμεσα και στο εσωτερικό της Τουρκίας και ότι αξιοποιούνται ανάλογα από την κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα. Το ίδιο συμβαίνει άλλωστε και στην Ελλάδα. Η θεωρία όμως της «εσωτερικής κατανάλωσης» λειτουργεί σαν σκόνη πάνω από τις πραγματικές αιτίες που συντελούν στην αύξηση της τουρκικής επιθετικότητας σε Αιγαίο και Κύπρο, αφού κρύβουν το σύνθετο πλέγμα των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών σε όλη την περιοχή, όπου συγκρούονται στρατιωτικά και οικονομικά μεγαθήρια για τις σφαίρες επιρροής, τις πηγές και τους δρόμους Ενέργειας. Η πηγή της τουρκικής επιθετικότητας είναι η προσπάθεια της Τουρκίας να διαφυλάξει και να επεκτείνει τα συμφέροντά της στην περιοχή, ή να αποτρέψει ανταγωνιστικά σχέδια ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και κέντρων, και όχι κάποιο επικοινωνιακό τερτίπι, ή «νταηλίκι» για τον αποπροσανατολισμό του τουρκικού λαού. Επομένως, όχι μόνο δεν χωράει εφησυχασμός, αλλά επιβάλλεται και ένταση της αντιιμπεριαλιστικής πάλης, σύσφιξη της αλληλεγγύης με τον τουρκικό και τους άλλους λαούς, ώστε να μπαίνουν εμπόδια σε επικίνδυνα σχέδια, που μπορεί να οδηγήσουν σε απρόβλεπτες εξελίξεις για τους λαούς.

Με ζεστή την πλάτη

 

Δεν περνά μέρα που το υπουργείο Εργασίας να μην επαναλαμβάνει το ίδιο παραμύθι. Δεν υπάρχει βήμα που να μην αξιοποιούν η αρμόδια υπουργός και άλλα κυβερνητικά στελέχη, για να «υφάνουν» το νέο προπαγανδιστικό αφήγημα για το «τέλος των μνημονίων», την «αύξηση των μισθών», την «επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων» και άλλα παρόμοια. Τις προάλλες, μάλιστα, η Εφη Αχτσιόγλου υπέγραψε και σχετική απόφαση, με την οποία καθορίζει τους στρατηγικούς στόχους του υπουργείου της για τη νέα χρονιά. Μεταξύ αυτών, φιγουράρει πρώτη «η επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας τον Αύγουστο του 2018 και η παρακολούθηση για την εφαρμογή των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων σε όλα τα επίπεδα». Βέβαια, παρά τις εξαγγελίες «περί διαγραμμάτων», μέχρι τώρα το υπουργείο δεν έχει πει το παραμικρό για το τι σκοπεύει συγκεκριμένα να κάνει. Ούτε βέβαια εξηγεί τι σημαίνει «επαναφορά των ΣΣΕ». Και δεν το λέει επειδή η αντεργατική νομοθεσία που διαφυλάττει ως κόρη οφθαλμού, είναι σαφής σε ό,τι αφορά τον κατώτερο μισθό και τις Συλλογικές Συμβάσεις. Επομένως, μοναδική τους επιδίωξη είναι να παγιδεύσουν τους εργαζόμενους, να τους κάνουν παρακολουθητές της πολιτικής τους, αν όχι ενεργούς χειροκροτητές, προκειμένου να «κόψει» η σούπα της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου από τις εργατικές διεκδικήσεις για αυξήσεις στους μισθούς, 751 κατώτερο μισθό για όλους και άλλα. Με δεδομένο, μάλιστα, ότι η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ συνδράμει τους στόχους της ανάκαμψης και της κερδοφορίας του κεφαλαίου, η κυβέρνηση αισθάνεται ζεστή την πλάτη της για να κοροϊδεύει κατάμουτρα τους εργαζόμενους και το λαό.

Ανησυχίες

 

Μια ακόμα πλευρά των αντιθέσεων που υπάρχουν στο εσωτερικό του ΝΑΤΟ και οι οποίες οξύνθηκαν μετά την εκλογή Τραμπ στην ηγεσία των ΗΠΑ, αποκάλυψε ο γγ του ΝΑΤΟ Γ. Στόλτενμπεργκ, στο «άνοιγμα» της Συνόδου των υπουργών Αμυνας της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας. Μιλώντας για την «πρωτοβουλία της ευρωπαϊκής άμυνας», είπε ότι αυτή πρέπει να είναι συμπληρωματική και όχι ανταγωνιστική προς το ΝΑΤΟ και ότι «δεν πρέπει να δημιουργήσει οικονομικούς φραγμούς» στα κράτη - μέλη, ως προς τη συμμετοχή και τη συνεισφορά τους στις ΝΑΤΟικές στρατιωτικές δομές. Παραδέχτηκε επίσης πως «υπάρχουν διαφορές απόψεων» ανάμεσα στις ΗΠΑ και τις ισχυρές οικονομίες της ΕΕ, σημειώνοντας ωστόσο ότι «δεν θα είχε κανένα νόημα για την ΕΕ και το ΝΑΤΟ να έρθουν σε ανταγωνισμό (...) δεν πρόκειται να έχουμε έναν κατάλογο αναγκών σε δυνατότητες για το ΝΑΤΟ και έναν άλλον για την ΕΕ». Θυμίζουμε πως η συζήτηση για την αναβάθμιση της «κοινής πολιτικής άμυνας» της ΕΕ εντάθηκε στη σκιά των προσαρμογών που έκανε στην οικονομική και εξωτερική της πολιτική η κυβέρνηση των ΗΠΑ, προκαλώντας «τριβές» στις σχέσεις με τους Ευρωπαίους «εταίρους» της στο ΝΑΤΟ. Σε κάθε περίπτωση, οι εξαγγελίες από την πλευρά της ΕΕ (όπου επίσης ο σχεδιασμός δεν προχωρά ενιαία) ήταν για μια παράλληλη και συμπληρωματική προς το ΝΑΤΟ ανάπτυξη της ευρωπαϊκής στρατιωτικής συνεργασίας, και όχι ανταγωνιστική. Φαίνεται όμως ότι στο παρασκήνιο, οι αντιθέσεις, οι ανταγωνισμοί και το παζάρι έχουν πάρει φωτιά, οδηγώντας τον γγ του ΝΑΤΟ να «εξωτερικεύσει» τις ανησυχίες του ως προς τα μελλούμενα στην ιμπεριαλιστική συμμαχία...

Συμμαχίες

 

«Δυστυχώς, τις τελευταίες μέρες έγινε με δυσάρεστο τρόπο κατανοητό γιατί η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να χάνει τις ευκαιρίες που εμφανίζονται, όποτε εμφανίζονται, για να κλείνει κάποια από τα ανοιχτά θέματα με τους γείτονές της». Αυτά γράφει η χτεσινή «Αυγή», προδίδοντας την προσπάθεια της κυβέρνησης να αξιοποιήσει την ένταση στα ελληνοτουρκικά για να επισπεύσει τη διευθέτηση του ονοματολογικού με την ΠΓΔΜ, παρακάμπτοντας μάλιστα τα ζητήματα του αλυτρωτισμού και κρύβοντας την επικινδυνότητα των σχεδιασμών ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στα Βαλκάνια, όπου η Ελλάδα διεκδικεί ρόλο σημαιοφόρου. Η «Αυγή» γράφει ακόμα ότι «για να αντιμετωπίσει η Ελλάδα (την Τουρκία), χρειάζεται εκτός από ψυχραιμία, και όλες τις δυνατές συμμαχίες». Ως προς αυτό, φανταζόμαστε ότι υπονοεί και τις ΗΠΑ, οι οποίες με αφορμή το επεισόδιο στα Ιμια δήλωσαν ορθά - κοφτά ότι «αναγνωρίζουν την κυριαρχία των χωρών της περιοχής», επομένως και τα «κυριαρχικά δικαιώματα» της Τουρκίας στο Αιγαίο. Αλλη μια απόδειξη ότι η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ δεν εγγυάται ειρήνη και ασφάλεια στους λαούς, όπως προπαγανδίζει η κυβέρνηση με αφορμή και τη διαδικασία επίλυσης του ονοματολογικού με την ΠΓΔΜ, για να μπει η γειτονική χώρα στην ιμπεριαλιστική συμμαχία.

Ριζοσπάστης

Τα «εθνικά» όρια της αστικής τάξης

Γιώργος Μαργαρίτης

Στη δεύτερη δεκαετία του 21^ου αιώνα στην στρατηγική -και ως εκ τούτου εξαιρετικά εύφλεκτη- ζώνη της Μέσης Ανατολής διαμορφώθηκε μια ιδιαίτερη κατάσταση την οποία μπορούμε να ορίσουμε ως «στρατηγικό κενό». Με το τελευταίο εννοούμε την απουσία μιας δύναμης ή ενός συστήματος δυνάμεων που θα είχε τη ισχύ να επιβληθεί στα τοπικά και στα επιμέρους συμφέροντα επιβάλλοντας το δικό της νόμο και, κάτω από αυτόν, την σταθερότητα στην περιοχή. Για πολλούς αιώνες στην ζώνη αυτή η σταθερότητα εξασφαλιζόταν από την ισχύ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, μετά από αυτήν από το αποικιακό ευρωπαϊκό σύστημα και, τέλος, στα πιο κοντινά στα δικά μας χρόνια από τον ισχυρό «δυτικό» συνασπισμό του Ψυχρού Πολέμου. Στον τελευταίο δέσποζε η υπερδύναμη Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.

Οι καιροί όμως αλλάζουν και οι συσχετισμοί μεταβάλλονται. Οι δημογραφικές μεταβολές, τα οικονομικά μεγέθη, οι στρατιωτικές δυνατότητες ανέτρεψαν σε βάρος του δυτικού συνασπισμού δυνάμεων τις ισορροπίες. Η αλλαγή των δεδομένων εμφανίστηκε δραματικά στο προσκήνιο μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, ακριβώς τη στιγμή που στη δυτική Ευρώπη και στις ΗΠΑ θριαμβολογούσαν για την επικράτηση και την επιβολή του δικού τους καπιταλισμού σε ολόκληρο τον κόσμο. Σχεδόν απρόσμενα, σε καιρούς ευδαιμονίας, οι νικητές του Ψυχρού Πολέμου έχασαν όλους τους θερμούς πολέμους που εξαπέλυσαν στην περιοχή. Για την ακρίβεια κέρδισαν όλες τις μάχες, ανακάλυψαν όμως με έκπληξη ότι τα μεγέθη δεν τους επέτρεπαν πλέον να κερδίσουν τον πόλεμο. Από τις επιβλητικές εκστρατείες, τύπου Αφγανιστάν και Ιράκ, περιορίστηκαν στους δι’ αντιπροσώπων πολέμους και σε αντίστοιχους σχεδιασμούς: η «Αραβική Άνοιξη» ήταν η ελπιδοφόρα καινοτομία που όμως οδήγησε στο κενό και στη απογοήτευση.

Η αποτυχία των δυτικών δυνάμεων και των μηχανισμών τους -Ενωμένης Ευρώπης, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ- και η συνακόλουθη αποκάλυψη των περιορισμένων δυνατοτήτων τους, ανέδειξε στη στρατηγική αυτή περιοχή περιφερειακές δυνάμεις οι οποίες έσπευσαν, με ολοένα και πιο αποφασιστικούς τρόπους να διεκδικήσουν τα όσα οι «δυτικοί» δεν μπορούσαν πλέον να ελέγξουν: η πλέον αποφασιστική των αναμετρήσεων μεταξύ των νέων μνηστήρων λαμβάνει χώρα στην πολύπαθη Συρία, όπου όλοι οι παλαιοί και νέοι διεκδικητές κυριαρχίας αναμετριόνται πάνω στα πτώματα και στα ερείπια των Σύρων και της Συρίας: Ιράν, Τουρκία, Σαουδική Αραβία, Ισραήλ είναι άμεσοι συμμέτοχοι στο πολεμικό παιχνίδι. Η παραγκωνισμένη στα 1990 Ρωσία βρήκε μέσα από το ίδιο παιχνίδι την ευκαιρία να μπει και πάλι στο πεδίο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών ενώ οι ΗΠΑ και οι «πρόθυμοι» σύμμαχοί της κάνουν και αυτοί τον πόλεμο που μπορούν: κυρίαρχοι του αέρα βομβαρδίζουν δικαίους και αδίκους σε ένα παράξενο είδος πολέμου –«αντιποίνων» θα λέγαμε- όπου ελλείψει δυνατοτήτων χερσαίας επέμβασης – κατάκτησης, δεν μπορεί να οδηγήσει σε αποφασιστικό αποτέλεσμα.

Το παιχνίδι είναι πολεμικό. Ως εκ τούτου κερδίζει αυτός που βάζει στρατιώτες και όπλα στο σκηνικό. Το Ιράν το κατάλαβε πρώτο αυτό, η Ρωσία επίσης, η Σαουδική Αραβία με αυτό που μπορεί, τους μισθοφόρους. Με κάποια καθυστέρηση λόγω του εσωτερικού πολιτικού σκηνικού, το κατάλαβε και η Τουρκία. Διστακτικά στην αρχή, σε κλίμακα αληθινού πολέμου στη συνέχεια, ο τουρκικός στρατός βρίσκεται σε ολοένα και μεγαλύτερους αριθμούς στο έδαφος της Συρίας και του Ιράκ. Φυσικά ο πόλεμος έχει απώλειες, στρατιώτες σκοτώνονται, δάκρυα και πόνος γονέων συγγενών, φίλων, εμφανίζονται στις τηλεοπτικές εικόνες. Δεν είναι έξω από τις πολιτικούς σχεδιασμούς η θλίψη για τους πεσόντες. Εισάγει την κοινωνία ολόκληρη στην «κανονικότητα» του πολέμου, την εθίζει στις μικρές δόσεις σε τρόπο ώστε να μπορεί να δεχθεί τις μεγαλύτερες. Η Τουρκία με τον τεράστιο στρατό, με την φιλόδοξη στρατιωτική βιομηχανία, με οικονομία που χωρίς να είναι ακόμα «οικονομία πολέμου», τείνει προς τα εκεί, βρίσκει στη Συρία τον τρόπο να αξιοποιήσει πολιτικά τα στρατιωτικά της επιχειρήματα. Να προωθεί δηλαδή τα συμφέροντα και τα σχέδια της άρχουσας τάξης της χώρας δια του πολέμου.

Ερχόμαστε στο σημείο που ενδιαφέρει ιδιαίτερα τη δική μας χώρα και το δικό μας λαό. Η Ελλάδα βρίσκεται ανάμεσα σε δύο ζώνες αστάθειας. Από βορρά τα Βαλκάνια, από τα ανατολικά το μεσανατολικό κενό. Η ίδια η χώρα είναι ο ορισμός της γεωπολιτικής «μαύρης τρύπας». Το πρόβλημα είναι το ακόλουθο: στο νομικό πεδίο -στο διεθνές δίκαιο- η χώρα κατέχει μια πολλά υποσχόμενη θέση. Τα χωρικά της ύδατα σε συνδυασμό με την ζώνη «Αποκλειστικής Οικονομικής Εκμετάλλευσης» (ΑΟΖ), εκτείνονται σε έκταση 500.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων, στο ένα πέμπτο της Μεσογείου. Δεν πρόκειται για «άγονες» εκτάσεις. Οι ενεργειακές ανακαλύψεις ή έστω οι βάσιμες προσδοκίες που έχουν δημιουργηθεί καθιστούν ετούτες τις θαλάσσιες εκτάσεις το ίδιο ενδιαφέρουσες για τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό με τις ερήμους της Σαουδικής Αραβίας. Ως εκεί η τύχη δείχνει να χαμογελά στην χώρα μας.

Φαίνεται όμως ότι η τύχη αυτή χαμογελά στην Ελλάδα όσο η αντίστοιχη των γερμανο-ολλανδών αγροτών εποίκων στη Νότιο Αφρική, στην Οράγγη και στο Τρανσβαάλ. Και αυτοί κατέκτησαν-απέκτησαν μια τεράστια επικράτεια όπου έβοσκαν τα κοπάδια τους και καλλιεργούσαν τη γη τους. Όταν σε αυτή βρέθηκαν κοιτάσματα χρυσού η τύχη έγινε ατυχία. Αιματηρός πόλεμος και τελικά κατάκτηση από τους ισχυρούς γείτονες, τους Βρετανούς του Ακρωτηρίου. Ο φυσικός πλούτος είναι τελικά κατάρα για τις χώρες και τους λαούς που διαθέτουν αναντίστοιχη με τα εμπλεκόμενα συμφέροντα ισχύ. Η Ελλάδα θυμίζει στο ζήτημα αυτό τους δυστυχισμένους Μπόερς του 1900.

Πρόκειται για μια χώρα αδύναμη κοινωνικά και, ως εκ τούτου, πολιτικά. Την κυβερνά μια αστική τάξη «μετεμφυλιακή» που έκτισε την οικονομική, κοινωνική και πολιτική της κυριαρχία υπηρετώντας κατακτητές. Που έμαθε να ζει και να πορεύεται στη σκιά των «μεγάλων», στην υπηρεσία τους, και που, χάρη στα όπλα και στα χρήματα των τελευταίων, δεν δίστασε να συντρίψει τον λαό της χώρας κάθε φορά που αυτός σήκωνε κεφάλι. Μια αστική τάξη που έχει στις ρίζες της την απάνθρωπη συντριβή ενός λαϊκού κινήματος που, μεταξύ πολλών άλλων, δίδαξε αυτό που είναι ο πατριωτισμός. Ετούτο τον πατριωτισμό του λαού ποικιλότροπα απεχθάνεται η κυρίαρχη αστική μας τάξη. Πότε πιθηκίζοντας όσα «κοσμοπολίτικα» συναντά, πότε ομνύοντας πίστη και αφοσίωση στους «αφέντες-προστάτες», πότε καταθέτοντας στα πόδια και στα συμφέροντά τους τις τύχες της χώρας, του λαού, του μέλλοντος μας.

Ας δούμε τι είναι για ετούτη την αστική τάξη -και τις συνακόλουθες κυβερνήσεις, «αριστερές» ή δεξιές, που την εκφράζουν- η «άμυνα» της χώρας. Ένα πλέγμα «εξυπηρετήσεων» των ισχυρών της προστατών με το αζημίωτο γι αυτήν και με γνώμονα μοναδικό την ικανοποίηση των ισχυρών μητροπόλεων της καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής «δύσης». Η μόνη «στρατηγική» συνίσταται στην επίκληση της παρέμβασης και της προστασίας των «ισχυρών» κάθε φορά που αναδεικνύεται η εθνική αδυναμία.

Η πολιτική των εξοπλισμών αποτυπώνει εύγλωττα την κατάσταση. Τα εξοπλιστικά «προγράμματα» ανακοινώνονται συνήθως μετά από κάποια «επίσημη» και επικοινωνιακή συνάντηση της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας με αντίστοιχη της όποιας δυτικής μητρόπολης. Μέσα στο πακέτο των «συμφωνηθέντων» περιλαμβάνεται συνήθως και το όποιο «συμβόλαιο» στα εξοπλιστικά. Η επίσκεψη του Τσίπρα στον Τραμπ συνοδεύτηκε από ανακοινώσεις για την αναβάθμιση των F-16 και ακολουθήθηκε από την ανεκδιήγητη απόκτηση ελικοπτέρων Kiowa προερχόμενα από τον χώρο απορριμάτων προς καταστροφή του αμερικανικού στρατού! Ο απληροφόρητος αναγνώστης οπωσδήποτε θα έχει δει τα ελικόπτερα αυτά είτε στην ταινία «Αποκάλυψη τώρα» είτε στην «Black Hawk down!”. Πραγματικά ετούτα τα οπλικά συστήματα πρωταγωνιστούσαν σε πολέμους που έγιναν πενήντα ή εικοσιπέντε χρόνια πριν από τις μέρες μας!

Οι καλές σχέσεις με τη Γαλλία του Μακρόν οδήγησαν στην εμμονή για την αγορά γαλλο-ιταλικών φρεγατών FREMM. Το τι ακριβώς θα κάνουν στο κλειστό Αιγαίο πανάκριβα πλοία των 7.000 τόνων παραμένει τακτικά, στρατηγικά και λογικά αδιευκρίνιστο. Παράλληλα η χώρα παραδίδει με απλή αίτηση και χωρίς περαιτέρω διαδικασίες βάσεις και «διευκολύνσεις» σε όποια νατοϊκή δύναμη το αιτηθεί. Διαφημίζει δε τα πλεονεκτήματα θέσεων όπως η Σκύρος, η Κάρπαθος, η Καλαμάτα, έτσι ώστε οι «ισχυροί» να ενδιαφερθούν και για αυτά. Ένα στρατιωτικό ΤΑΙΠΕΔ έχει δημιουργηθεί σε αυτόν τον χώρο! Το προφανές γεγονός ότι η «συνδιοίκηση» -τουλάχιστον- των στρατιωτικών βάσεων μειώνει κατά πολύ την σημασία τους για την πραγματική άμυνα της χώρας, απλά δεν σχολιάζεται. Δεν σχολιάζεται διότι απλά δεν υπάρχει ούτε καν η υποψία ότι η άμυνα της εθνικής επικράτειας είναι αποκλειστικά και μόνο υπόθεση των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων. Ασυνείδητα ή ενσυνείδητα ετούτο το καθήκον έχει παραχωρηθεί σε «φίλους», «συμμάχους» και «προστάτες». Και αυτό σε εποχές όπου τα δρώμενα στη Συρία μαρτυρούν καθημερινά το πόσο ευμετάβλητη είναι η στάση και οι προθέσεις των μεγάλων σε κατάσταση «στρατηγικού κενού».

Ακόμα και οι «επικοινωνιακές» τακτικές προδίδουν τις βαθύτερες σκέψεις. Τα δάκρυα που χύθηκαν για τον εμβολισμό του περιπολικού «Γαύδος» του Λιμενικού Σώματος από τουρκικό πολεμικό (το TCSG703 Umut δηλώνεται ως σκάφος του λιμενικού από τους Τούρκους, σε ολόκληρο τον κόσμο όμως είναι πολύ σπάνιο φαινόμενo να εξοπλίζονται σκάφη του λιμενικού με πυροβόλο των 76 χλστ!) επικεντρώνονταν στο γεγονός ότι το πληγέν σκάφος χρηματοδοτήθηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση σε ποσοστό 80% περίπου. Η ιδέα και η ελπίδα ότι οι Ευρωπαίοι θα ένοιωθαν κάποιο είδος οργής για την καταστροφή της «δικής τους» περιουσίας φαίνεται πως διακατέχει τους «επικοινωνιακούς υπεύθυνους», ένστολους και μη.

Η όλη συνταγή ήταν από καιρό προφανές ότι είχε ημερομηνία λήξης. Η τελευταία προσδιορίστηκε από τη στιγμή που η Τουρκία αισθάνθηκε αρκετά δυνατή ώστε να προσθέσει το στρατιωτικό χαρτί στο πολιτικό της οπλοστάσιο. Πολύ λίγοι μπορούν να ακολουθήσουν σε αυτό το πεδίο. Και η Ελλάδα βρίσκεται απόλυτα απροετοίμαστη μπροστά σε αυτό. Οι συμμαχίες και οι ιμπεριαλιστικοί συνασπισμοί στους οποίους οι αστικές κυβερνήσεις εναπόθεσαν την προστασία των εθνικών συμφερόντων αδυνατούν επίσης να ακολουθήσουν στο δρόμο αυτό. Οι πόλεμοι τους γίνονται σχεδόν αποκλειστικά στην περιοχή «δι αντιπροσώπων» (proxy–wars στην αγγλοσαξωνική ορολογία). Αυτό σημαίνει ότι οι συμμαχίες τους και οι εγγυήσεις που αυτές παράγουν είναι ασταθείς και διαρκώς μεταβαλλόμενες. Με άλλα λόγια ελάχιστα πράγματα αξίζουν. Το μόνο «όπλο» των ελληνικών αστικών κυβερνήσεων είναι απλά άσφαιρο.

Κάθε φορά που κατεδαφίζονται “εθνικά” δίκαια και περικόπτεται η εθνική κυριαρχία και η εθνική επικράτεια, οι φωνές για τα “εθνικά ζητήματα” φθάνουν ως τον ουρανό. Μη νομίσει κανείς ότι αφορούν τη συγκεκριμένη απειλή και τον πραγματικό ένοχο της επιβουλής. ‘Οχι! Οι φωνές αφορούν πάντα ένα θέμα άσχετο, μια απειλή που δεν υπάρχει (το εάν θα υπάρξει στο μέλλον είναι άλλη υπόθεση – για το παρόν μιλούμε τώρα). Υπαινίσσομαι το περίφημο «όνομα»… Στην Κατοχή, θυμίζω, οι παράγοντες του ναζιστικού καθεστώτος της Ελληνικής Πολιτείας -οι δωσίλογοι- έκαναν “εθνικό αγώνα” ενάντια στους πάντες εκτός από τους Γερμανούς και τους Ιταλούς που κατείχαν, λεηλατούσαν και διαμέλιζαν τη χώρα. Παλιές τακτικές, παλιά τεχνογνωσία της άρχουσας τάξης.

Στις βραχονησίδες του Αιγαίου ΣΗΜΕΡΑ, στα κυπριακά πελάγη ΣΗΜΕΡΑ δημιουργούνται κάθε μέρα τετελεσμένα σε βάρος των λαών της Κύπρου και της Ελλάδας – της επικράτειας και των δικαιωμάτων των χωρών αυτών. Επειδή σε αυτά τα σπουδαία η αστική τάξη ελάχιστα έχει να πει και λιγότερα να πράξει, το «όνομα» προσφέρεται ως ιδανική δίοδος απόδρασης από την σκληρή πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που και αυτής το κόστος οι λαοί θα αναλάβουν να το πληρώσουν.

Διεμβολισμοί

Πηγή: Eurokinissi

Ούτε δύο μήνες δε χρειάστηκε να περάσουν από την επίσκεψη του Τούρκου Προέδρου στην Ελλάδα, για να επιβεβαιωθεί με το νέο σοβαρό επεισόδιο στα Ιμια και με όσα συμβαίνουν στην κυπριακή ΑΟΖ ότι η επίσκεψη που οργάνωσε τότε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ αποτέλεσε «πάτημα» για την αναβάθμιση των πάγιων αμφισβητήσεων της τουρκικής αστικής τάξης στο Αιγαίο και αλλού.

Ακόμα πιο πέρα, τα περιστατικά αυτά, όπως κι άλλα που έχουν μεσολαβήσει, «διεμβολίζουν» την προπαγάνδα κυβέρνησης και αστικών επιτελείων ότι η εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και ο ρόλος «σημαιοφόρου» στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, που διεκδικεί η κυβέρνηση για τα συμφέροντα της αστικής τάξης, μπορούν τάχα να διασφαλίσουν την ειρήνη, την ασφάλεια και τη σταθερότητα για τους λαούς, ή να εγγυηθούν τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.


Το μόνο που έρχεται να «διασφαλίσει» η τέτοια εμπλοκή είναι τις επιδιώξεις της αστικής τάξης της Ελλάδας για τη «γεωστρατηγική αναβάθμισή» της στην περιοχή, για ενεργό συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, στόχοι που «περπατάνε» αλλού σε ανταγωνισμό, αλλού σε συνεργασία με την τουρκική αστική τάξη.

Ούτε οι επιχειρηματικές συμφωνίες ανάμεσα στα κεφάλαια των δύο χωρών ούτε, βέβαια, η συνύπαρξη των δύο κρατών στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, όπως το ΝΑΤΟ, αμβλύνουν τις μεταξύ τους αντιθέσεις.

Το «γκριζάρισμα» άλλωστε του Αιγαίου προχωρά εντός ΝΑΤΟικού πλαισίου, ενώ ούτε η μετατροπή του σε «ΝΑΤΟική θάλασσα», με την πρόσκληση της αρμάδας που περιπολεί κατά μήκος των τουρκικών ακτών ούτε, βέβαια, τα περί «συνόρων της ΕΕ» άμβλυναν τις πάγιες αξιώσεις της τουρκικής αστικής τάξης.

Καθόλου τυχαία η κλιμάκωση αυτή έρχεται σε μια περίοδο που η κυβέρνηση, λίγο μετά την επίσκεψη - «τομή» του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ, «δίνει τα ρέστα της» ώστε να «τρέξουν» τα σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στα Δυτικά Βαλκάνια, να προχωρήσουν οι διευθετήσεις με τις γειτονικές χώρες, ώστε να ανοίξει και από αυτήν την πλευρά ο δρόμος για την «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» της περιοχής.
Στόχος που, όπως δηλώνουν ανοιχτά τα αστικά επιτελεία, «επιταχύνεται» μεταξύ άλλων και λόγω των «ρωγμών» στις σχέσεις της Τουρκίας με ΝΑΤΟ και ΗΠΑ, κι ενώ η κυβέρνηση αξιοποιεί την τουρκική επιρροή στην περιοχή, αλλά και την τουρκική επιθετικότητα στο Αιγαίο, ως «επιχείρημα» ότι οι διευθετήσεις αυτές πρέπει να «τρέξουν» μια ώρα αρχύτερα.

Θυμίζουμε, άλλωστε, ότι μόλις πριν από λίγες μέρες, ο Αμερικανός πρέσβης στην Ελλάδα, σε συνέντευξη όπου ξεδίπλωσε τον σχεδιασμό των ΗΠΑ στην περιοχή, χαρακτηρίζοντας μάλιστα την Ελλάδα «γεωστρατηγικό μεντεσέ», ενέταξε μέσα στο ίδιο πλαίσιο και τους «φόβους» του για ένα πιθανό «ατύχημα» στο Αιγαίο.
Όλα τα παραπάνω δείχνουν ότι η πηγή των κινδύνων και της κλιμάκωσης της έντασης δεν μπορεί να αναζητηθεί σε «ψυχολογικού τύπου» αναλύσεις περί Τουρκίας - «νευρικής δύναμης» ή σε δευτερεύουσες πλευρές, όπως τα περί «επικοινωνιακής διαχείρισης» των δυσκολιών που αντιμετωπίζει η γειτονική χώρα στην επέμβασή της στη Β. Συρία.

Αντίθετα, πρέπει να αναζητηθεί στη «μεγάλη εικόνα» των ανελέητων ανταγωνισμών και «διεμβολισμών» των επιχειρηματικών ομίλων για τη μοιρασιά του ενεργειακού πλούτου της περιοχής, στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, που στην αντιπαράθεσή τους με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα και ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, όπως η Ρωσία, η Κίνα κ.ο.κ., κυριολεκτικά βάζουν φωτιά σε Μ. Ανατολή, ΝΑ Μεσόγειο και Βαλκάνια, επαναχαράσσουν σύνορα με το αίμα των λαών, φουντώνουν αλυτρωτισμούς και εθνικισμούς.

Ακριβώς εκεί, στην καρδιά του προβλήματος, όπου βρίσκονται τα συμφέροντα του κεφαλαίου που υπηρετεί η κυβέρνηση με την «ενεργότερη» εμπλοκή της στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, πρέπει να κατευθυνθεί η λαϊκή πάλη. Να δυναμώσουν η αλληλεγγύη των λαών και από τις δύο μεριές του Αιγαίου και ο αγώνας ενάντια στον εθνικισμό, σε κάθε επιδίωξη αλλαγής συνόρων, ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, που οδηγούν στην αιματοχυσία των λαών. Η επιτυχία των συλλαλητηρίων που οργανώνει το ΚΚΕ σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη στις 27 Φλεβάρη και 6 Μάρτη, αντίστοιχα, μπορεί να στείλει ένα ισχυρό τέτοιο μήνυμα.

Το άρθρο αυτό αναδημοσιεύεται από την στήλη «Η Άποψή μας» του Ριζοσπάστη της Πέμπτης 15 Φλεβάρη 2018.

902gr

Ο ινδιάνος πολεμιστής Λεόναρντ Πελτιέ μπαίνει στο 43ο χρόνο στις φυλακές των ΗΠΑ

 

Πηγή: www.resumenlatinoamericano.org

"Ήμουν πολεμιστής από την ηλικία των εννέα ετών. Στα 73 μου, ακόμα αισθάνομαι πολεμιστής. Βρίσκομαι εδώ πολύ καιρό. Χρειάζομαι την βοήθειά σας. Χρειάζομαι σήμερα την υποστήριξή σας. Μια μέρα φυλακής ακόμα, για μένα είναι μια ολόκληρη ζωή αυτών που βρίσκονται έξω από δω, γιατί είμαι απομονωμένος από τον κόσμο".

Φυλακισμένος για 42 χρόνια, έχοντας καταδικαστεί με εξόφθαλμα κατασκευασμένα στοιχεία (που αργότερα οι φυσικοί αυτουργοί το ομολόγησαν), ο ινδιάνος Λεόναρντ Πελτιέ βρίσκεται για 42 ολόκληρα χρόνια στις φυλακές των ΗΠΑ. 

Μπαίνοντας στο 43ο έτος κράτησης, απευθύνει ένα γράμμα – κραυγή ελευθερίας από την φυλακή που μεταξύ άλλων αναφέρει:

6 Φεβρουαρίου 2018

Χαιρετίζω την οικογένεια, τους φίλους και τους υποστηρικτές μου

Είμαι συγκλονισμένος, γιατί σήμερα μπαίνω στο 43ο έτος φυλάκισης. Τα τελευταία χρόνια είχα τόσες ελπίδες να μπορέσω να βγω και να γυρίσω με την οικογένειά μου στη Βόρεια Ντακότα. Και όμως, είμαι εδώ, το 2018 εξακολουθώ στα 73 μου χρόνια να αγωνίζομαι για την ελευθερία μου.

Δεν θέλω να φανώ αχάριστος σε όλους τους ανθρώπους που με υποστήριξαν όλα αυτά τα χρόνια. Τους αγαπώ, τους σέβομαι και τους ευχαριστώ για όλη την αγάπη που μου έχουν δείξει. Αλλά η αλήθεια είναι ότι είμαι κουρασμένος, οι αρρώστιες μου μου προκαλούν πόνο, με μικρά διαστήματα ανακούφισης, που πολλές φορές διαρκούν μέρες ολόκληρες. Πρέπει να υποβληθώ σε μία εγχείριση στην καρδιά και έχω και άλλα προβλήματα υγείας που πρέπει να αντιμετωπιστούν, ανεύρυσμα αορτής που μπορεί να σπάσει ανά πάσα στιγμή, προστάτη και αρθρίτιδα στο ισχίο και τα γόνατα. 

Δεν νομίζω ότι έχω άλλα δέκα χρόνια και αυτά που μου μένουν θέλω να τα περάσω με την οικογένειά μου. Τίποτα δεν θα μου έδινε μεγαλύτερη ευτυχία, από το να μπορέσω να αγκαλιάσω τα παιδιά μου, τα εγγόνια και τα δισέγγονά μου.

Δεν ήρθα στη φυλακή για να γίνω πολιτικός κρατούμενος. Εντάχθηκα στην αντίσταση της φυλής μου από την ηλικία των εννέα ετών. Η αδερφή μου, ο ξάδερφος μου και εγώ, απαχθήκαμε και μας έκλεισαν σε ίδρυμα. Αυτό είχε έναν φοβερό αντίκτυπο στη ξαδέρφη μου Παολίν και σε μένα. Αυτό το ίδιο συναίσθημα με βασανίζει όταν σκέφτομαι αυτά τα 42 χρόνια της παράνομης κράτησης.

[…] Ήμουν πολεμιστής από την ηλικία των εννέα ετών. Στα 73 μου, ακόμα αισθάνομαι πολεμιστής. Βρίσκομαι εδώ πολύ καιρό. Χρειάζομαι την βοήθειά σας. Χρειάζομαι σήμερα την υποστήριξή σας. Μια μέρα φυλακής ακόμα, για μένα είναι μια ολόκληρη ζωή αυτών που βρίσκονται έξω από δω, γιατί είμαι απομονωμένος από τον κόσμο.

Συνεχίζω να νιώθω δυνατός μόνο χάρη στην υποστήριξή σας, μέσω προσευχών ακτιβισμού και δωρεών που κρατούν νομικά ζωντανή την ελπίδα μου.

Στο πνεύμα του Τρελού Αλόγου

Doksha

Λεόναρντ Πελτιέ

Αναρτήθηκε από Βαγγέλης Γονατάς

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Στη σκιά του "Πληγωμένου Γόνατου"