28 Ιουν 2017

«Κουφάλες σας την έχουμε στημένη»!

       


Μας κάνετε κριτική ρε παλιοτόμαρα;! Υπενθυμίζετε συνεχώς στον κόσμο ότι άλλα λέγαμε κι άλλα κάνουμε;! Επαναλαμβάνετε συνεχώς τα αποσπάσματα από τις ομιλίες μας τότε που τάζαμε λαγούς με πετραχήλια για να καθίσουμε στο σβέρκο του λαού;! Κάνετε ότι περνάει από το χέρι σας για να ξυπνήσετε αυτούς που εμείς με τόσο κόπο προσπαθούμε να κοιμίσουμε;! Δεν αφήνετε να εξοντώσουμε ανεμπόδιστα αυτούς τους βλάκες που τους υποσχόμασταν ότι θα τους σώσουμε;! Δεν φτάνουν όλα τα παραπάνω αλλά καλείτε τον κόσμο, που με τόσο κόπο χειραγωγήσαμε, να αντισταθεί και να αγωνιστεί;! Θα σας κυνηγήσουμε, θα σας εξοντώσουμε ρε κοπρόσκυλα, θα σας θάψουμε ζωντανούς αφού πρώτα σας βγάλουμε τα νύχια με την πένσα και σας πετάξουμε στο νερό μέσα στο τσουβάλι με τη γάτα!
Κουφάλες σας έχουμε έτοιμη την προβοκάτσια που τολμάτε να μας δείχνετε το μπόι σας! Σας περιμένουμε σε κάθε γωνιά για να σας τσακίσουμε! Θα σας κατηγορήσουμε για σεξισμό, για σεξουαλική παρενόχληση, για παιδεραστία, για βιασμούς, θα «φυτέψουμε» στοιχεία στους υπολογιστές σας, θα φυτέψουμε ναρκωτικά στα σπίτια και στα αυτοκίνητά σας, θα φυτέψουμε τα δακτυλικά σας αποτυπώματα και το DNA σας σε όπλα τρομοκρατών! Θα σας πιούμε το αίμα χαμίνια που τολμάτε να χτυπάτε καμπανάκια για να μην αφήσετε να βρούμε κοιμισμένο τον βλάκα τον λαό και να του πιούμε εύκολα το αίμα!
Σας την έχουμε στημένη κουφάλες και σ’ εσάς και στην κωλοσάτιρά σας και πριν σας εξοντώσουμε τελειωτικά θα κάψουμε στην πυρά τον Αριστοφάνη, τον Λασκαράτο, τον Ντάριο Φο και όποιον άλλον ανώμαλο σήκωνε κεφάλι και σατίριζε την εξουσία, έτσι για να ψοφήσετε με τελευταία εικόνα το ολοκαύτωμα όλων αυτών των σατιρικών σας συγγραφέων!
Κουφάλες ξοφλήσατε, αυτό έχω μόνο να σας πω, τα όνειρα των εραστών αν δεν σβήνουν μόνα τους υπάρχουμε εμείς για να τα σβήσουμε!

Οράτιος Μενιππίδης

Το δίκαιο του Αμβρόσιου


Όλα αυτά δίνουν δίκαιο στον Αμβρόσιο. Ένα δίκαιο φυσικά όχι κοινωνικό, ούτε φυσικό. Ένα δίκαιο που πηγάζει από την εξασφαλισμένη κρατική ανοχή, ένα δίκαιο που πηγάζει από τον φόβο από τον οποίο τρέφεται και τον σκοταδισμό πολλών, αλλά και από την δειλία περισσότερων.
Δεν είναι το αηδιαστικό τουπέ αλά Χριστόδουλου που έχει. Ούτε και η «γλυκιά ελπίδα» που βλέπει στην Χρυσή Αυγή.  Ούτε τα κηρύγματα μίσους και οι μικροφωνικές που έχει εγκαταστήσει στην Εκκλησία του όπως οι συνάδελφοί του στο Ιράν.  Χρυσαυγίτες και λοιπά μιάσματα σε στολή έχουμε ξαναγνωρίσει σε διάφορες αποχρώσεις. Σε χακί, σε μπλε, τώρα και σε μαύρο ολόσωμο.  Σιγά το νέο, δεν ξαφνιαστήκαμε καθόλου.  Ο λόγος φυσικά για τον Αθανάσιο Λένη κατά φαντασία Αμβρόσιος, Μητροπολίτης  Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, πρώην χουντικός χωροφύλακας, νυν εκπρόσωπος της αγάπης.
Αυτό όμως που  με εξοργίζει κυριολεκτικά είναι το γεγονός πως ένας τέτοιος μηχανισμός και οργανισμός όπως η Εκκλησία, της οποίας θεωρείται εκπρόσωπος, δεν τρέχει να πάρει καμία απόσταση από αυτόν. Και, κυρίως, από την άλλη, ότι  το κοσμικό κατά τα άλλα κράτος κάνει τα στραβά μάτια. Βασικά, ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος δηλώνει για τον Αμβρόσιο: «ο Αμβρόσιος επειδή είναι γνωστός μου, μαζί μεγαλώσαμε, σπουδάσαμε κλπ, δεν κάνει λάθος. Αυτά που επισημαίνει δεν είναι λάθη, είναι ο τρόπος με τον οποίο τα λέει και αυτό που του λένε. Αν ψάξουμε τα κείμενα και τα ψηλαφίσουμε και τα δούμε για το θέμα το κεντρικό που θίγει, δεν κάνει λάθος». Οι συμπάθειες δεν κρύβονται, εντάξει.
Όμως  αυτό εκτός από συμπάθεια δηλώνει κάτι πιο επικίνδυνο. Δηλώνει ιδεολογική συμπόρευση.  Η ίδια η εκκλησία όχι μόνο δεν αμφισβητεί και δεν αφορίζει τις ρατσιστικές, επικίνδυνες και μισαλλόδοξες δηλώσεις του Αμβρόσιου αλλά τις αποδέχεται. Εν ολίγοις, το σώμα της Εκκλησίας συμφωνεί με τον Αμβρόσιο.  Από μια ματιά καθόλου περίεργο. Εδώ η εκκλησία και το σώμα της έχει αποδεχτεί και τον Χριστόδουλο, τον εθνάρχη (εμετός), τον Άνθιμο (sic) και πάει λέγοντας. Από την άλλη δεν με αφορά και τόσο η στάση του εκκλησιαστικού σώματος. Θα το αφήσω στους πιστούς της να την κρίνουν.  Θα συνεχίσω  ως πολίτης. Το αστικό κράτος λοιπόν, αυτό που φαινομενικά δικάζει την εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής για δολοφονίες, ανέχεται την αναπαραγωγή της ίδιας ρητορικής που η Χρυσή Αυγή χρησιμοποιεί, από το στόμα ενός εκπροσώπου της πίστης, να μιλάει για εκτουρκισμό, για εθνική προδοσία και για εξισλαμισμό του κράτους. Να θέλει να κάψει ομοφυλόφιλους. Να εξορίσει αριστερούς. Να βλέπει τρομοκράτες σε μικρά παιδιά προσφυγόπουλα και να μην τα αφήνει να μορφωθούν.  Μήπως δεν θίγονται –οι προοδευτικοί  έστω– πολίτες με τα λεγόμενα του Μητροπολίτη; Αλήθεια, τα ράσα κάνουν τον παπά;  Ή μήπως τα κηρύγματα και οι πράξεις τους;  Για μια ακόμα φορά τα ράσα υποθάλπουν κακουργήματα σε λεκτικό επίπεδο και δίνουν λευκή επιταγή σε κάποιον να λέει ό,τι θέλει με το όποιο αντίκτυπο. Το κράτος απόν ή μάλλον ήσυχα παρόν μιας και η εκκλησία είναι ένας από τους πυλώνες του.  Θα τα βάλει μαζί της και θα αρχίσει να σκάβει τα ίδια του τα θεμέλια; Δεν νομίζω. Και δεν είναι η πρώτη φορά.
Καθώς ο ρόλος του Αμβρόσιου και του κάθε Αμβρόσιου δηλαδή, είναι σημαντικός μέσα στην καπιταλιστική κοινωνία. Το ρατσιστικό του δηλητήριο, που διαχωρίζει τις μάζες αφού πρώτα τις έχει αποβλακώσει με την «Χριστιανική αγάπη» και καταντήσει «οπιομανείς», λειτουργεί ως η καλύτερη ορντινάντσα για τους αστούς.  Δεν ξεχνιούνται νομίζω τα Μακεδονικά συλλαλητήρια του εθνικισμού και της «ονοματολογίας» και οι πύρινοι λόγοι  των Μουλάδων της εποχής – ένα μικρό παράδειγμα που η εκκλησία υποδαύλιζε το εθνικιστικό αίσθημα προς επίτευξη των ορέξεων του ελληνικού καπιταλισμού και των εδαφικών του βλέψεων.
Όλα αυτά δίνουν δίκαιο στον Αμβρόσιο. Ένα δίκαιο φυσικά όχι κοινωνικό, ούτε φυσικό. Ένα δίκαιο  που πηγάζει από την εξασφαλισμένη κρατική ανοχή, ένα δίκαιο που πηγάζει από τον φόβο  από τον οποίο τρέφεται και τον σκοταδισμό πολλών,  αλλά και από την δειλία περισσότερων.   Σίγουρα όμως ένα δίκαιο «επιβεβλημένο» από τους από πάνω, από την «ουδέτερη» κρατική μηχανή, που ξεχνάει την ουδετερότητά της όταν πρόκειται για την κάθε Ηριάννα και τον κάθε Θεοφίλου.   Το δίκαιο ενός εκμεταλλευτικού συστήματος.  Ένα δίκαιο μπρατσαράδων φουσκωτών με μαύρες μπλούζες, με μαχαίρια και αίματα…  Ένα παρά φύση δίκαιο. Ένα δίκαιο το οποίο αν δεν υπήρχε, αν δεν βρισκόταν σε όλα τα παραπάνω, φανταστείτε τι άλλο θα έπαιρνε μαζί του στην ανυπαρξία. Φανταστείτε…
Και τώρα, ας φανταστούμε μαζί εκείνη την χιλιοειπωμένη «άλλη κοινωνία» στην οποία ο Αμβρόσιος και ο κάθε Αμβρόσιος αποτελούν αποκυήματα της φαντασίας και ονειρώξεις μισάνθρωπων, μιας και οι λόγοι ύπαρξης, ο ρόλος που επιτελεί το σινάφι του, θα εκλείπουν, καθώς και οι συνθήκες συντήρησής τους. Σε μια «άλλη κοινωνία»  θα ήταν περιττός. Γιατί εκείνη η κοινωνία θα βασιζόταν στην  «ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός»  που θα ήταν «προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων». Είναι φανερό πως αν επιθυμούμε μια ελεύθερη ανάπτυξη και ένα άλλο δίκαιο πρέπει να αλλάξουμε σύστημα.

Για τα ''ζιζάνια'' κ τα ''σκουπίδια'' με ανθρώπινη μορφή:



Άλλοι χτίζουν Γέφυρα Αγώνα
κι άλλοι κάνουν τους λαγούς…
(Η μεγαλειώδης κινητοποίηση του Δήμου Πατρέων έστειλε μηνύματα ενότητας και αντίστασης)

Ήταν μια ηρωική πορεία, σε συνθήκες καύσωνα !
Χιλιάδες οι διαδηλωτές , ηχηρό το μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση.
Η Πάτρα καταγράφεται ως η πόλη του αγώνα, της διεκδίκησης, της ταξικής συνείδησης.
Η κινητοποίηση στη Γέφυρα κατά της ανεργίας, δεν ήταν επικοινωνιακό πυροτέχνημα, όπως διαμήνυαν οι Κασσάνδρες. Είχε περιεχόμενο με βασική αναφορά στον Άνθρωπο και τις ανάγκες του.
Ποιος μπορεί να διαφωνήσει με το δικαίωμα στη δουλειά για αξιοπρεπή ζωή ; Ποιοι και γιατί αρνούνται να λάβουν μέτρα προστασίας των ανέργων και των οικογενειών τους ; Μπορεί ένας μακροχρόνια άνεργος να ζει δίχως ένα επίδομα ; Πόσο δίκαιο είναι ένας άνεργος οικογενειάρχης να χάνει το σπίτι του σε πλειστηριασμό επειδή δεν έχει να πληρώσει τα χαράτσια τους ; Είναι ή όχι αδιανόητο μια οικογένεια να ζει δίχως ηλεκτρικό ρεύμα, νερό, σταθερό τηλέφωνο ;
Αυτά ήταν τα βασικά αιτήματα της κινητοποίησης του Δήμου και, ανεξαρτήτου πολιτικής αντίληψης, χιλιάδες πατρινοί, αψηφώντας το λιοπύρι μπήκαν στην πρώτη γραμμή του αγώνα για καλύτερη ζωή.
Φυσικά, ούτε αυτή τη φορά έλειψαν τα ΄΄ζιζάνια΄΄, που σκοπός τους είναι να διχάζουν , να συκοφαντούν, να αντιδρούν σε κάθε μορφή πάλης της εργατικής τάξης.
Αυτοί, είναι γνωστοί πια ως τσιράκια των εκμεταλλευτών, θλιβεροί προβοκάτορες , υποκείμενα των αφεντικών.
Η συγκυρία το΄φερε η κινητοποίηση για την ανεργία, να συμπέσει με την απόλυση χιλιάδων συμβασιούχων στους ΟΤΑ και την απεργία στον τομέα καθαριότητας των δήμων.
Ακόμα και γι αυτούς βρέθηκαν πρόθυμοι λασπολόγοι, που βγήκαν να κατηγορήσουν τους σκουπιδιάρηδες, ως προνομιούχους !
Με πομπώδες ύφος μας είπαν ότι οι σκουπιδιάρηδες δουλεύουν 3-4 ώρες και αμείβονται/ασφαλίζονται για οχτάωρο. Ατύχησαν και ως προβοκάτορες αφού αγνοούν πως δεν υπάρχει 8ωρο στον τομέα καθαριότητας. Το ωράριο εργασίας τους είναι 6 ώρες και 20 λεπτά.
Όλοι αυτοί οι σοφιστικέ τύποι, που εκφράζουν αγανάκτηση για τους ΄΄προνομιούχους΄΄ σκουπιδιάρηδες, είναι οι ίδιοι που δεν αντέχουν ούτε να περάσουν μπροστά από σωρό σκουπιδιών, αλλά τους φαίνονται πολλά τα 650 ευρώ των συμβασιούχων!
Δυσφημούν τους καθαριστές επειδή έχουν κρυφό πόθο η καθαριότητα των δήμων να περάσει σε χέρια ιδιωτών, γι αυτό και θεωρούν επιβεβλημένη την απόλυσή τους και καλούν την κυβέρνηση να εφαρμόσει τη νομιμότητα. 
Διότι έχουν κριθεί ΄΄αντισυνταγματικοί΄΄ ! 
Το είπε και το Ελεγκτικό. 
Άρα, δεν πρέπει μόνο να απολυθούν, αλλά να επιστρέψουν και χρήματα των δεδουλευμένων τους !

Άλλοι, π.χ. σαν τον Μπουτάρη απροκάλυπτα τάσσονται με την ανάθεση της καθαριότητας των πόλεων σε ιδιώτες γι αυτό και έσπευσε ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, μες την αναμπουμπούλα, να προκηρύξει διαγωνισμό ανάθεσης έργου τριών ημερών σε ιδιώτες, με την ελπίδα αυτή η απόφασή του να λάβει μόνιμο χαρακτήρα.
Χρησιμοποιούνται, λοιπόν, τώρα οι κάθε Μπουτάρηδες, ως λαγοί μιας επιδίωξης, που χρόνια παλεύεται σε κυβερνητικά επιτελεία, μέχρι να βρεθούν οι δήμιοι.
Και κάποτε θα βρεθούν διότι τα σκουπίδια, όπως τα ξέρουμε, καθώς και τα ΄΄σκουπίδια΄΄ με ανθρώπινη μορφή, την ίδια μπόχα αναδύουν !

Άκουσε και τον Δήμαρχο:

«Ναι, είμαι ένας βολεμένος»


“Ναι, είμαι ένας βολεμένος.
Έχω δουλειά.
Έχω μισθό.
Έχω ασφάλεια.
Μα, για ένα λεπτό.
Αυτό το προνόμιο το έχουν πολλοί εκεί έξω.
Κάτσε να σου εξηγήσω, εν τάχει, τι σημαίνει «βολεμένος» στο νοσοκομείο.
Πολλές φορές ξυπνάω από τα ουρλιαχτά αυτών που πέθαναν στα χέρια μου.
Κάθομαι ξαπλωτός και προσπαθώ να θυμηθώ αν μπορούσαμε να κάνουμε και κάτι ακόμη.
Αυτό το «και κάτι ακόμη» στοιχειώνει γιατρούς και νοσηλευτές όταν έρχεται η στιγμή να σκεπάσουν με το νεκρικό σεντόνι τους αγαπημένους σας.
Μια συνάδελφος νοσηλεύεται με έμφραγμα του μυοκαρδίου. Δεν άντεξε την πίεση του «βολέματος».
Μια άλλη έπαθε διάστρεμμα. Στην προσπάθειά της να προλάβει δυο τραυματίες τροχαίου, παραπάτησε και…
Ένας συνάδελφος χειρουργείται αύριο. Είναι τα παράσημα της επίθεσης μεθυσμένων στα ΤΕΠ.
Αυτοί οι «βολεμένοι» θα λείψουν κάποιο διάστημα αναγκαστικά.
Σ’ αυτό το σύστημα υγείας που έχει τα νοσοκομεία υποστελεχωμένα, ποιός θα καλύψει τις βάρδιες;
Α, δεν το ήξερες; Ναι. Στα νοσοκομεία κάνουν βάρδιες οι συνάδελφοι. Πρωί, απόγευμα, νύχτα. Ό,τι να ‘ναι. Αρκεί να μην μείνει ακάλυπτο το νοσοκομείο.
Γι’ αυτό όποτε έρχεσαι, πάντα κάποιος είναι εδώ. «Βολεμένος» έστω, αλλά είναι εδώ.
Και, κάποιοι «βολεμένοι» μπήκαν σ’ αυτή την αίθουσα που βλέπεις.
Έλα πες μου, εύκολο δεν είναι;
Βλέπεις το ποτάμι αίματος; Είναι κάποιου ανθρώπου. Βλέπεις το πεδίο της μάχης; Σε τι διαφέρει από ενα πραγματικό πεδίο μάχης;
Α, ναι. Εμείς είμαστε «βολεμένοι».
Την επόμενη φορά που θα με πεις «βολεμένο» θα σε πάρω από το χεράκι και θα σε πάω σε μια τέτοια αίθουσα.
Αλλά θα έχει και τον ασθενή πάνω. Και θα σου φορέσω μάσκα. Να μην μυρίζεις έντονα τον σίδηρο από το αίμα και το κάψιμο της διαθερμίας. Θα σου φορέσω πράσινα να μην γεμίσεις με αίματα τα ρούχα σου. Και θα σε βάλω να βλέπεις μόνο. Να βλέπεις τους «βολεμένους» να γλιστράνε μέσα στα αίματα, προσπαθώντας να σώσουν μια ζωή. Έναν άνθρωπο. Μπορεί τον δικό σου.
Μπορείς ακόμα; Μπορείς απλά να κάτσεις και να κοιτάς; Να μυρίζεις; Να ιδρώνεις; Να κοιτάς γκριμάτσες αγωνίας;
Και όλα αυτά να γίνονται γρήγορα. Πολύ γρήγορα. Χάνεται ο άνθρωπος. Μην αγγίξεις κανένα από τα μηχανήματα που βλέπεις. Τα χειρίζονται οι «βολεμένοι». Τι λες; Είναι εύκολο;
Άσε, μην πεις τίποτα. Τα λένε όλα τα γουρλωμένα μάτια σου και η αναγωγή που σου έρχεται αυθόρμητα στην όψη του αίματος.
Όλοι αυτοί οι «βολεμένοι» αύριο θα ξανακάνουν αυτά που είδες. Και μερικές φορές θα χάνουν ζωές. Αλλά τις περισσότερες θα σώζουν ζωές.
Το μόνο «βόλεμα» που βλέπω εγώ είναι ότι είμαστε οι υγιείς εργάτες υγείας που κάθε μέρα κολυμπάμε σε κόκκινες θάλασσες ανθρώπινου πόνου.
Και ακριβώς επειδή ξέρουμε τι θα πει πόνος, δεν σε παρεξηγούμε.
Ίσως όμως, τώρα που είδες με τα μάτια σου, ίσως λέω, αρχίσεις να αναθεωρείς κάποια πράγματα.
Αν ναι, μοιράσου την εμπειρία.
Αν όχι, αύριο έλα πάλι στην ίδια αίθουσα.
Λάμπρος Λιάπης (εχθρός της πραγματικότητας).”

«Επενδύοντας» σε επικίνδυνα σχέδια...


«Μέλι» έσταζε ο Αμερικανός πρέσβης στην Ελλάδα, Τζ. Πάιατ, για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, κατά τη διάρκεια της περιοδείας του υπουργού Οικονομίας, Δ. Παπαδημητρίου, στις ΗΠΑ. Οπως γράφαμε το περασμένο Σάββατο, μιλώντας σε εκδήλωση του «German Marshall Fund», ο Πάιατ είπε ότι είναι «ευτύχημα» για τις ΗΠΑ το γεγονός ότι, «αν και αριστερή, η συγκεκριμένη κυβέρνηση έχει φιλοαμερικανική πολιτική». Σε άλλη εκδήλωση, σύμφωνα με όσα γράφτηκαν σε κυριακάτικη εφημερίδα, εξήρε «τη μεγάλη προσοχή που έχει δώσει ο Αλέξης Τσίπρας στις ξένες επενδύσεις και πιο συγκεκριμένα στις αμερικανικές», προσθέτοντας πως «ο πρωθυπουργός έχει στείλει ένα πολύ ισχυρό μήνυμα στις ΗΠΑ, δημοσίως και ιδιωτικά, σχετικά με την ανάγκη προσέλκυσης επενδύσεων και συγκεκριμένα την επιθυμία να δουν μια πιο ισχυρή αμερικανική παρουσία». Σε συνέντευξή του στην ίδια εφημερίδα, ο πρέσβης έφερε και συγκεκριμένο παράδειγμα, επισημαίνοντας ότι «υπάρχει μια φανταστική ευκαιρία να χτίσουμε στο θετικό μομέντουμ από τη μεγάλη καινούργια επένδυση που έχουμε από το Calamos Group. Είναι επιτυχία τους που επελέγησαν ως πλειοδότες για την "Εθνική Ασφαλιστική" και ελπίζω πολύ ότι και άλλα αμερικανικά επενδυτικά γκρουπ θα το λάβουν ως σήμα να ρίξουν άλλη μια ματιά στην Ελλάδα και να εντοπίσουν τις τρομερές ευκαιρίες που βλέπουμε εμείς». Θυμίζουμε ότι ο Τζ. Πάιατ είχε παρέμβει με δηλώσεις του για να επιλεγεί ο αμερικανικός όμιλος ως πλειοδότης, έναντι των κινεζικών μονοπωλίων που ενδιαφέρονταν για την εταιρεία, με το «τυράκι» των περαιτέρω επενδύσεων που θα ανοίξει μια τέτοια κίνηση.
***
Αν μη τι άλλο, επιβεβαιώνεται ότι το «φιλοεπενδυτικό περιβάλλον» για την εισροή κεφαλαίων στην εγχώρια καπιταλιστική οικονομία και ο στόχος της αστικής τάξης για ανάδειξη της χώρας σε ενεργειακό και διαμετακομιστικό κόμβο, δεν διαμορφώνονται σε «κενό αέρος» ούτε βέβαια γενικά κι αόριστα, «χτίζοντας σχέσεις φιλίας και εμπιστοσύνης με κρίσιμες χώρες της περιοχής (...) και με τις μεγάλες παγκόσμιες δυνάμεις», όπως είπε σε συνέντευξή του το Σαββατοκύριακο ο πρωθυπουργός. Αντίθετα, οι επιδιώξεις και οι φιλοδοξίες της ελληνικής αστικής τάξης οριοθετούνται από τη συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και «κουμπώνουν» με τους σχεδιασμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην περιοχή, όπου η Ελλάδα διεκδικεί να αναβαθμίσει το ρόλο της. Χαρακτηριστικά ως προς αυτό είναι και όσα είπε ο υπουργός Οικονομίας κατά την περιοδεία του στις ΗΠΑ: «Οι επενδύσεις στην Ελλάδα θα είναι κερδοφόρες, καθώς είναι μια χώρα με νομισματική σταθερότητα, με ανταγωνιστικό κόστος εργασίας, με σημαντική γεωστρατηγική θέση, με σημαντικό πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων και είναι μέλος οργανισμών όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ», προσθέτοντας ότι «η Ελλάδα γίνεται μια σταθερή οικονομία στην περιοχή και έχει τη δυναμική να γίνει ενεργειακός κόμβος».
***
Η «σταθερότητα» αυτών των σχεδίων και των επενδύσεων βρίσκεται στο επίκεντρο και της συζήτησης περί «ασφάλειας» που κορυφώνεται αυτήν την περίοδο στο εσωτερικό της ΕΕ, αλλά και του ΝΑΤΟ. Σ' αυτήν την κατεύθυνση, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ πολλαπλασιάζει τις κοινές ασκήσεις με τις ΗΠΑ, ετοιμάζεται να υπογράψει πολυετή ανανέωση της συμφωνίας για τη βάση της Σούδας, «φιλοξενεί» το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο και ζητάει επιχειρησιακή και άλλου είδους στήριξη, ώστε να μπορεί για την ασφάλεια των ενεργειακών και άλλων σχεδίων να επεκτείνει τις στρατιωτικές της δυνατότητες «έως το Σουέζ». Παράλληλα, δυναμώνει τις διμερείς σχέσεις με το Ισραήλ και διαμορφώνει νέα «σχήματα» συνεργασίας με άλλα καπιταλιστικά κράτη της περιοχής, από τη Μ. Ανατολή έως τα Δυτικά Βαλκάνια, όπου ο Αμερικανός πρέσβης βλέπει την Ελλάδα ως «μέρος της στρατηγικής των ΗΠΑ». Το μόνο σίγουρο είναι ότι η πολιτική αυτή για τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων όχι μόνο δεν αποτελεί παράγοντα σταθερότητας και ευημερίας για το λαό, όπως το παρουσιάζει η κυβέρνηση, αλλά στην πραγματικότητα μπλέκει ακόμα βαθύτερα τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα στο κουβάρι επικίνδυνων ανταγωνισμών. Καθόλου τυχαία, μαζί με συγχαρητήρια στην κυβέρνηση, ο πρέσβης των ΗΠΑ εξέφρασε «προβληματισμό» για τις «προσπάθειες επιρροής της Ρωσίας στα εσωτερικά της Ελλάδας» και για το ρόλο «Ρώσων ολιγαρχών», αλλά και για τις επενδύσεις κινεζικών μονοπωλίων στην Ελλάδα, για τις οποίες, όπως είπε ο Πάιατ, «σε ιδιωτικές συζητήσεις έχω συστήσει προσοχή, καθώς δεν θα είναι εύκολο να αποσπάσει η Ελλάδα από την Κίνα όσα η Κίνα από την Ελλάδα».
***
Δεν διαφεύγει, τέλος, της προσοχής πως ολοένα και πιο συχνές είναι οι επισημάνσεις αστικών επιτελείων για τα «αντανακλαστικά» της κυβέρνησης σε σχέση με τις διεργασίες στην ΕΕ και τη ρευστότητα στο ευρωατλαντικό στρατόπεδο. Για παράδειγμα, γράφτηκε ότι η Ελλάδα θα πρέπει πιο αποφασιστικά να διεκδικήσει αναβαθμισμένους ρόλους στην ΕΕ, με «χαρτί» τη γεωστρατηγική της θέση και παίρνοντας ενεργότερα μέρος στις αντιπαραθέσεις για το μέλλον της ιμπεριαλιστικής ένωσης, με «μπηχτές» για υπουργούς που «περί άλλα τυρβάζουν» και αντιμετωπίζουν «άκαμπτα» τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις και την αντιπαράθεση ΗΠΑ και ΕΕ για την οικονομία και τα ζητήματα της «ασφάλειας». Σε κάθε περίπτωση, το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι η «δυναμική» για τους στόχους της αστικής τάξης εμφανίζεται ταυτόχρονα από το τσάκισμα της εργατικής τάξης στο εσωτερικό και από τη συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και τη βαθύτερη εμπλοκή στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια, από τα οποία νέες θυσίες και νέοι κίνδυνοι προκύπτουν συνεχώς για το λαό. Η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα έχουν κάθε συμφέρον να διαχωριστούν από τους στόχους και τους σχεδιασμούς του κεφαλαίου, εντός κι εκτός συνόρων, να δυναμώσουν την αλληλεγγύη και την κοινή πάλη με τους υπόλοιπους λαούς της περιοχής, να παλέψουν πρώτα απ' όλα στη χώρα τους για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.

Τ. Γαλ.

Διεργασίες




Τα σενάρια για ανακατατάξεις στις συνεργασίες ανάμεσα σε αστικά κόμματα και τη διαμόρφωση νέων κοινοβουλευτικών πλειοψηφιών δίνουν και παίρνουν το τελευταίο διάστημα. Τα σενάρια αυτά, που διακινούνται από διάφορα αστικά επιτελεία, τροφοδοτήθηκαν και από τη συνέντευξη του πρωθυπουργού το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, αλλά και από δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών που ακολούθησαν. Κύριο ζήτημα αποτελεί το ενδεχόμενο διαμόρφωσης μιας νέας σοσιαλδημοκρατικής, κεντροαριστερής κυβερνητικής πλειοψηφίας, που παρουσιάστηκε μάλιστα ως στοιχείο της επιστροφής στην πολιτική κανονικότητα, σε μια πορεία περάσματος στην καπιταλιστική ανάκαμψη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, που τα τελευταία χρόνια αναπτύσσει δεσμούς με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, δίνοντας μαζί με άλλες δυνάμεις «αριστερό» άλλοθι στην προσπάθειά της να αναβαπτιστεί, παρεμβαίνει στις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ και στη Δημοκρατική Συμπαράταξη, διεκδικώντας πρωταγωνιστικό ρόλο στην αναμόρφωση του λεγόμενου «κεντροαριστερού» χώρου στην Ελλάδα.
Στις διεργασίες αυτές επιδρά η συνολικότερη κρίση της σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη, όπως δείχνουν η διαλυτική κατάσταση στο Σοσιαλιστικό Κόμμα της Γαλλίας, η αδυναμία του γερμανικού SPD να ανακτήσει έδαφος απέναντι στους χριστιανοδημοκράτες της Μέρκελ, η προσπάθεια ανασύνθεσης του PSOE στην Ισπανία και άλλα παραδείγματα.
Το συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, που ξεκινάει την Παρασκευή, επιδρά στις διεργασίες στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και στη συνολικότερη αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος.
Οι δυνάμεις της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα, που εκφράζει κατά βάση το ΠΑΣΟΚ, επιδιώκουν την ανάδειξη της Δημοκρατικής Συμπαράταξης σε «τρίτο πόλο» ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και στη ΝΔ, για να παίξει ρόλο καταλύτη στο σχηματισμό σταθερών κυβερνήσεων συνεργασίας.
Για να το πετύχει αυτό, χρειάζεται ο νέος φορέας να ανακτήσει θέσεις στο χώρο όπου κυριάρχησε ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά την κρίση και την καταπόντιση του ΠΑΣΟΚ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ παρεμβαίνει από θέση ισχύος στις εξελίξεις, θέλοντας, από τη μια, να διατηρήσει την πρωτοκαθεδρία στην αναμόρφωση της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας και, από την άλλη, να δεσμεύσει τη Δημοκρατική Συμπαράταξη σε μελλοντικές συνεργασίες, που θα εξασφαλίζουν κυβερνητική πλειοψηφία, απέναντι στον πόλο που θέλει να συγκροτήσει γύρω της η ΝΔ.
Στην προσπάθεια αυτή, ο ΣΥΡΙΖΑ ενισχύει τις κάλπικες διαχωριστικές γραμμές «πρόοδος - συντήρηση», «κοινωνικό κράτος - νεοφιλελευθερισμός». Υιοθετώντας τα συνθήματα και την «αντιδεξιά» ρητορική της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας, καλεί τη Δημοκρατική Συμπαράταξη να εκπέμψει στίγμα διαχωρισμού από την πολιτική της ΝΔ και να συμβάλει μετεκλογικά στη διαμόρφωση «προοδευτικών κυβερνητικών συμμαχιών» με κορμό τον ίδιο.
Η παρέμβαση αυτή του ΣΥΡΙΖΑ οξύνει υπαρκτές αντιθέσεις στο εσωτερικό της Δημοκρατικής Συμπαράταξης για τα οργανωτικά χαρακτηριστικά και τον προσανατολισμό του νέου φορέα. Μέρος των δυνάμεων που συμμετέχουν στη Δημοκρατική Συμπαράταξη ρίχνουν γέφυρες για μια μελλοντική κυβερνητική συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, και άλλες τον κατατάσσουν στις «δυνάμεις του λαϊκισμού», που πρέπει να ηττηθούν.
Με βάση τα μέχρι τώρα δεδομένα, προγραμματική θέση της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, όπως τη διατύπωσε η Φώφη Γεννηματά στη δήλωση - απάντηση στον Αλ. Τσίπρα, είναι η συγκρότηση «μιας ισχυρής κυβέρνησης εθνικής συνεννόησης, ευρείας λαϊκής και κοινοβουλευτικής στήριξης».
Με αυτόν τον τρόπο, ο νέος φορέας δηλώνει τη διαθεσιμότητά του απέναντι στο κεφάλαιο να αποτελέσει το αναγκαίο συστατικό της κυβερνητικής σταθερότητας, σε όλα τα πιθανά ενδεχόμενα, με δεδομένη τη ρευστότητα στο πολιτικό σκηνικό.
Ταυτόχρονα, διεκδικεί να γίνει καταλύτης για ευρύτερες «συμπράξεις» και συνεργασίες ανάμεσα στα αστικά κόμματα, ώστε να υπηρετείται η κυβερνητική εναλλαγή, για την απρόσκοπτη προώθηση της αντιλαϊκής πολιτικής και την ενσωμάτωση της λαϊκής δυσαρέσκειας.
Με αυτά τα κριτήρια χρειάζεται ο λαός να παρακολουθήσει τις εξελίξεις και τις διεργασίες στην αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος, δυναμώνοντας την πάλη του ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική που υπηρετούν όλα ανεξαιρέτως τα αστικά κόμματα, τα οποία, ανεξάρτητα από υπαρκτές διαφορές, μοιράζονται και προωθούν το στόχο του κεφαλαίου για ανάκαμψη της κερδοφορίας του.

TOP READ