Εξαγωγή «δημοκρατίας» και στο το Χονγκ Κονγκ

Από iraklis3 

Δύσκολη περίπτωση ανάλυσης οι εξελίξεις στο Χονγκ Κονγκ. Μια αυτόνομη πόλη κράτος με ιδιαίτερες επιρροές στο εξωτερικό (π.χ. εκεί ζουν και εργάζονται 300.000 Καναδοί) η οποία βρισκόταν υπό βρετανικό αποικιακό καθεστώς (αστική δημοκρατία δεν γνώρισε) και που αργότερα επιστράφηκε στην Κίνα (μόλις το 1997) με την πολιτική «μία χώρα, δύο συστήματα». Τώρα γίνονται διαδηλώσεις που ουσιαστικά στρέφονται κατά της κεντρικής κυβέρνησης στην Κίνα. Καθώς η Κίνα δεν είναι και ο κολλητός της Δύσης, το κίνημα βαφτίστηκε από τα δυτικά μέσα ευθέως ως δημοκρατικό. Οι κινεζικές Αρχές δεν προχώρησαν στις κατασταλτικές μεθόδους που χρησιμοποίησε π.χ. ο Μακρόν έναντι των «κίτρινων γιλέκων», ωστόσο ξεκαθάρισαν στους Δυτικούς
να μην επεμβαίνουν στην εσωτερική υπόθεσή της. Ματαίως. Ανάμεσα σε άλλες τοποθετήσεις των ΗΠΑ – ΕΕ χθες είχαμε και τον ΥΠΕΞ της Γερμανίας να συναντάται με 22χρονο «ακτιβιστή» από το Χονγκ Κονγκ.
Με βάση τη μέχρι σήμερα εμπειρία για την ποιότητα του «δημοκρατικού» προϊόντος που εξάγουν ή αγκαλιάζουν οι Δυτικοί σε τρίτα κράτη, ας μας επιτραπεί να διατηρήσουμε τις επιφυλάξεις μας.
Πηγή: Χαραυγή /Παλμ

Έχει πάντα πλάκα να χάνουν οι ΗΠΑ – Ο “σοσιαλισμός των ηλιθίων” και το Μουντομπάσκετ

Σφυροδρέπανος

Έχει πάντα πλάκα να χάνει η Αμερική…
Βέβαια αν ρωτήσεις τους Αργεντίνους πχ, που θεωρητικά περίμεναν τις ΗΠΑ στον ημιτελικό, η πραγματική Αμερική είναι η δικιά τους, η Λατινική, και όχι οι Γιάνκηδες που την λυμαίνονται. Αλλά δεν έχει τόση σημασία.
Κάποτε ο Μιτεράν έλεγε πως ο αντι-αμερικανισμός είναι ο σοσιαλισμός των ηλιθίων. Το οποίο μπορεί να είχε και μια δόση αλήθειας αν δεν το έλεγε ένας “σοσιαλιστής” -που πήρε και κομμουνιστές πρωθυπουργούς, για όσους πιστεύουν πως αυτό είναι το κρίσιμο σημείο που κάνει τη διαφορά- πρωθυπουργός, που δεν έβγαλε ποτέ τη χώρα του από το ΝΑΤΟ και είχε στρατηγική επιλογή του το αντισοβιετικό στρατόπεδο.
Σήμερα, η ΝΑΤΟϊκή Αριστερά του “σοσιαλιστή” Τσίπρα κατάφερε να φέρει τις σχέσεις των δύο χωρών στο χειρότερο ιστορικά σημείο, κλείνοντας θεωρητικά την “αντι-αμερικανική παρένθεση” της αντιπολίτευσης. Ο αντι-αμερικανισμός μοιάζει ντεμοντέ και πολλοί φιλελέδες (ροζ και γνήσιοι) θα δανειστούν το παλιό ρητό του Μιτεράν, για να ψέξουν όσους γιορτάζουν σήμερα την ήττα της Αμερικής στο μπάσκετ. Ή μάλλον την ήττα των ΗΠΑ.
Τα πράγματα όμως είναι απλά. Το “φονιάδες των λαών Αμερικάνοι” δεν απευθυνόταν ποτέ στο λαό που υποφέρει από την ίδια κυβέρνηση, αλλά στους κυβερνώντες, το κράτος και μια ιμπεριαλιστική υπερδύναμη. Ήταν και είναι αυθόρμητος αντι-ιμπεριαλισμός και όχι ένα τυφλό μίσος προς κάθε τι που έρχεται από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού -από εκεί που μας ήρθε πχ και η γιορτή-απεργία της Πρωτομαγιάς.
Και ο αθλητισμός είναι ένα πεδίο που κανείς δεν μπορεί να διαχωρίσει από την πολιτική, όσες φορές κι αν επαναλάβει μονότονα πως αυτά δεν έχουν καμία σχέση. Ο αθλητισμός δεν επηρεάζει τις πολιτικές εξελίξεις στην πραγματική ζωή, έχει όμως μια τρομερή συμβολική δύναμη και αυτή ακριβώς είναι που κάνει πολλούς λαούς στον κόσμο να χαίρονται με τα αθλητικά στραπάτσα μιας “υπερδύναμης” που απλώνει την κυριαρχία της σε κάθε γωνιά του πλανήτη, χωρίς προσχήματα και αντίπαλο δέος εδώ και πολλά χρόνια.
Ακόμα και οι Κινέζοι, που είναι τελείως αμερικανάκια -τουλάχιστον αυτοί που έχουν λεφτά για να πάνε στο γήπεδο και δυτικό τρόπο ζωής- υποστήριζαν τον “αδύναμο”, δηλαδή τους Γάλλους και αποδοκίμαζαν τις προσπάθειες των Αμερικάνων. Οι οποίοι σε τελική ανάλυση, ήταν από τις πιο συμπαθητικές ομάδες που έχουμε δει, όχι τόσο στο αγωνιστικό κομμάτι, όσο κυρίως έξω από αυτό, αν σκεφτεί κανείς την άκρως συμβολική κίνηση που έκαναν στην ανάκρουση του ύμνου τους, στον αγώνα με την Ελλάδα, δίνοντας μήνυμα στη δική τους κυβέρνηση.
Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο. Ο ιμπεριαλισμός θα ηττηθεί σε άλλο στίβο, με άλλου είδους συγκρούσεις και αγώνες, που απαιτούν πραγματικές θυσίες -πολύ πιο σοβαρές από μια βουτιά σε ένα παρκέ. Αλλά κάθε ήττα ενός μεγαθήριου θα σκορπά μικρά δειλά χαμόγελα σε πολύ κόσμο. Όχι γιατί μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, αλλά μπορεί να φτιάξει προσωρινά το ηθικό αυτών που παλεύουν για να το κάνουν στην πράξη.
Β’ Ημίχρονο – Το αγωνιστικό κομμάτι
Μετά από τα ορεκτικά στους ομίλους, χωρίς πολλές συγκινήσεις και εκπλήξεις, με πρωταγωνιστές το εξωφρενικά χαμηλό επίπεδο των διαιτητών της ΦΙΜΠΑ, το Μουντομπάσκετ μπήκε στην τελική ευθεία και προσφέρει πραγματικές ματσάρες. Η Γαλλία είχε ήδη δείξει στην τιτανομαχία με την Αυστραλία την κλάση της. Ο Γκομπέρ δείχνει σταθερά τα τελευταία χρόνια ότι μπορεί να παίζει σαν τερματοφύλακας μπροστά από μια μπασκέτα. Και οι ΗΠΑ έδειξαν πως η τρίτη ομάδα του ΝΒΑ μπορεί να νικήσει τους περισσότερους αντιπάλους, αλλά όχι όλους.
Η ψαλίδα παραμένει μεγάλη, αλλά όχι τόσο. Η Γαλλία γίνεται η πρώτη ομάδα που νικάει τους επαγγελματίες του ΝΒΑ -έστω και τη δεύτερη ταχύτητα- μετά την Ελλάδα στη Σαϊτάμα, το 2006. Οι ΗΠΑ μένουν για πρώτη φορά μετά από 16 χρόνια εκτός τετράδας και μεταλλίων. Κι ο Πόποβιτς -μαζί με τον Κερ- είναι πολύ συμπαθής και πολύ μπασκετική φυσιογνωμία, για να κληθεί να πιει αυτό το πικρό ποτήρι. Είναι όμως και ο τελευταίος που φταίει για την αποτυχία, σε μια ομάδα που είδε να της γυρνάνε την πλάτη όλα τα αστέρια πρώτης γραμμής, ο ένας μετά τον άλλον, για να μην τρέχουν καλοκαιριάτικα στην Κίνα. Αν και για τους “τσάκαλους” προπονητές της κερκίδας, θα έπρεπε να παραιτηθεί και να ανοίξει ταβέρνα “τα τρία αδέρφια”, μαζί με τον Τζόρτζεβιτς της Σερβίας και τον Σκουρτόπουλο.
Όλοι περίμεναν να δουν ΗΠΑ και Σερβία στον τελικό, μετά στον ημιτελικό, και τώρα θα τους δουν απλώς στο αεροδρόμιο. Και αν κάποιοι περιμένουν να καταλάβουν ποιος βγήκε κερδισμένος, το μπάσκετ αλά ΝΒΑ ή αυτό της ΦΙΜΠΑ, η αλήθεια είναι διαλεκτική, με αντιφάσεις, και λέει πως προχωράνε αυτοί που ξέρουν να κάνουν και τα δύο, μυαλό μαζί με ταχύτητα και ευστοχία, δηλαδή ολοκληρωτικό μπάσκετ.

Θανάσης Καμπαγιάννης:”Η απόφαση – και η ατομική ευθύνη – είναι τώρα των δικαστών”

Κατιούσα

Ο Θανάσης Καμπαγιάννης, δικηγόρος, μέλος της Πολιτικής Αγωγής του αντιφασιστικού κινήματος στη δίκη της Χρυσής Αυγής και δικηγόρος Πολιτκής Αγωγής στην υπόθεση του Συνεργείου, σχολιάζει με αφορμή τη σημερινή εξέλιξη της δίκης για την επίθεση στον κοινωνικό χώρο καθώς και την εισαγγελική πρόταση:
Όλη η πορεία της υπόθεσης του Συνεργείου (από τον Ιούλιο του 2013 μέχρι σήμερα) αναδεικνύει τη θεσμική συγκάλυψη της εγκληματικής δράσης της Χρυσής Αυγής, αλλά και την ατομική ευθύνη κάθε πολίτη ξεχωριστά στην αντιμετώπισή της.
Στην απραξία των αστυνομικών δυνάμεων, που κάθονταν απέναντι από το Συνεργείο την ώρα που οι χρυσαυγίτες τα σπάζανε, αντιπαρατέθηκε η κινητοποίηση της κοινωνίας, εκείνων των επώνυμων ή ανώνυμων που κατέγραψαν, φωτογράφισαν, μάζεψαν πινακίδες, κινητοποιήθηκαν με κάθε τρόπο για να βοηθήσουν.

Στην ραθυμία των ανακριτικών υπαλλήλων που διερευνούσαν τις πλημμεληματικές πράξεις με τη δικογραφία να καταλήγει στο αρχείο αγνώστων δραστών, στάθηκε η επιμέλεια των ειδικών εφετών-ανακριτριών της υπόθεσης της εγκληματικής οργάνωσης που κυνήγησαν τις αποδεικτικές ουρές, ταυτοποίησαν το αμάξι του Λαγού, έδεσαν την κατηγορία και παρέπεμψαν τους κατηγορούμενους στο ακροατήριο.
Και έτσι θα είναι και στο ακροατήριο: στην απροθυμία της εισαγγελέως να μπει στην ουσία της υπόθεσης, προτείνοντας με νομικούς συλλογισμούς – που ήταν δικής της επιλογής και όχι αναγκαστικό αποτέλεσμα της αναθεώρησης του Ποινικού Κώδικα όπως εσφαλμένα γράφεται, μπορεί να αντιταχθεί η απόφαση του δικαστηρίου, με μία δικαστική σύνθεση που μέχρι σήμερα έχει δείξει την πρόθεση να διερευνήσει σοβαρά και σε βάθος την υπόθεση (12 δικάσιμοι από τον Ιανουάριο μέχρι σήμερα), συγκεντρώνοντας επιπλέον έγγραφα, εξετάζοντας μάρτυρες, κλπ, συμπληρώνοντας τις πλημμέλειες της προδικασίας.
Σαν πολιτική αγωγή, ζητήσαμε από τους δικαστές να τελέσουν το καθήκον τους, με τον τρόπο και στο ύψος του πήχυ που έθεσαν οι πολίτες. Η απόφαση – και η ατομική ευθύνη – είναι τώρα δική τους.
Την Παρασκευή 13/9, 8:30πμ (κτίριο 13, αίθουσα 3) λοιπόν: η ανακοίνωση της απόφασης για το Συνεργείο.
Στη φωτογραφία: οι άνδρες της ΔΙΑΣ παρακολουθούν το σπάσιμο του Συνεργείου χωρίς να παρέμβουν, κατ’ εντολή του Κέντρου. Η φωτογραφία τραβήχτηκε από γιατρό που βγήκε στο παράθυρο του ιατρείου του και κατέθεσε ως μάρτυρας.

Στο στόχαστρο η συλλογική δράση

Οι αντιδραστικές αλλαγές στον συνδικαλιστικό νόμο, που προωθεί η κυβέρνηση, με τον μανδύα του «εκδημοκρατισμού» και του «εκσυγχρονισμού», βάζουν στο στόχαστρο τον πυρήνα της συλλογικής οργάνωσης και δράσης των εργαζομένων, πιάνοντας το νήμα από εκεί που το άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Το παραπέρα χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος, η παρέμβαση του αστικού κράτους για να αφαιρέσει από τη Γενική Συνέλευση το δικαίωμα να αποφασίζει και να οργανώνει απεργία, η ενίσχυση του φακελώματος των εργαζομένων έρχονται να «κουμπώσουν» στην τεράστια αντιαπεργιακή νομολογία των αστικών δικαστηρίων και στις «βέλτιστες πρακτικές» που ακολουθούνται σε όλη την ΕΕ για την επίθεση στη συνδικαλιστική δράση.
Αυτό που επιδιώκεται στην πραγματικότητα, είναι η πλήρης μετατροπή των συνδικάτων σε έναν ξεδοντιασμένο γραφειοκρατικό μηχανισμό, απόλυτα ελεγχόμενο από το αστικό κράτος και την εργοδοσία.
Επιχειρούν να δώσουν συντριπτικό χτύπημα στη δυνατότητα των εργαζομένων να αντιπαλεύουν συλλογικά την κλιμάκωση της αντεργατικής επίθεσης, να παλεύουν οργανωμένα για σύγχρονους όρους δουλειάς και αμοιβής.
Δεν τους αρκεί που 9 στις 10 απεργίες βγαίνουν ήδη παράνομες από τα δικαστήρια, θέλουν να βάλουν «στο γύψο» συνολικά το συνδικαλιστικό κίνημα, επιβεβαιώνοντας και απ' αυτήν την πλευρά ότι η περιβόητη «ανάπτυξη για όλους», η στήριξη της καπιταλιστικής κερδοφορίας προϋποθέτει το παραπέρα τσάκισμα των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων των εργαζομένων.
Ετσι, με την επιβολή ηλεκτρονικών ψηφοφοριών για τις απεργίες, επιχειρούν να χτυπήσουν την ίδια τη συλλογική δράση των εργαζομένων, το όπλο τους απέναντι στις συγκεντρωμένες δυνάμεις του κεφαλαίου.
Καθόλου τυχαία επιδιώκουν να χτυπήσουν τη δύναμη των ίδιων των Γενικών Συνελεύσεων. Βάζουν στο στόχαστρο την κορυφαία διαδικασία, όπου οι εργαζόμενοι ενημερώνονται και συζητούν συλλογικά, συνδιαμορφώνουν τα αιτήματα και το σχέδιο δράσης, συνειδητοποιούν στην πράξη τη δύναμη της ενότητάς τους απέναντι στην επίθεση της εργοδοσίας.
Απέναντι στις ψηφοφορίες των Γενικών Συνελεύσεων, που έρχονται ως επιστέγασμα μιας τέτοιας συλλογικής διαδικασίας, ως ψηφοφορίες ενός ζωντανού σώματος, κυβέρνηση και εργοδοσία επιχειρούν με τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες την απομόνωση των εργαζομένων, να τους βάλουν να πατάει ο καθένας ξεκομμένος ένα κουμπί, ακόμα πιο ευάλωτος στις πιέσεις και τα ιδεολογήματα της εργοδοσίας.
Αλλά και η επιβολή ηλεκτρονικής ψηφοφορίας στις αρχαιρεσίες σωματείων στόχο έχει να διευκολύνει ακόμα περισσότερο την απευθείας παρέμβαση της εργοδοσίας.
Ας σκεφτεί κανείς το χαρακτηριστικό παράδειγμα του περιβόητου «κλαδικού σωματείου» - εργοδοτικού μηχανισμού στα σούπερ μάρκετ, όπου χωρίς καμία απολύτως δράση, χωρίς έδρα, χωρίς ανακοινώσεις, χωρίς συνελεύσεις, εμφανίζονται να ψηφίζουν χιλιάδες εργαζόμενοι, στελέχη της εργοδοσίας οργανώνουν τις «αρχαιρεσίες», μπαίνουν υποψήφιοι και εκλέγονται αντιπρόσωποι σε δευτεροβάθμιες οργανώσεις και στη ΓΣΕΕ.
Πλέον, με την ηλεκτρονική ψηφοφορία, γλιτώνουν την εργοδοσία και... από τα έξοδα μετακίνησης των εργαζομένων, που τους υποχρεώνει να πηγαίνουν «πακέτο» και να ψηφίζουν τα στελέχη της. Γλιτώνουν (ή έτσι νομίζουν...) από τις ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις που αποκαλύπτουν και βάζουν εμπόδια στην απάτη.
Καμώνονται επίσης τους ανήξερους για το συνδυασμένο φακέλωμα που συνεπάγονται το ηλεκτρονικό μητρώο των μελών των συνδικάτων και οι ηλεκτρονικές ψηφοφορίες.
Στόχος τους είναι η δημιουργία μιας τεράστιας βάσης δεδομένων, στην οποία θα έχουν πρόσβαση η εργοδοσία και το κράτος, για να ξέρουν ανά πάσα στιγμή ποιοι εργαζόμενοι είναι συνδικαλισμένοι και πού, ποιοι πληρώνουν συνδρομές και ποιοι όχι, ποιοι ψηφίζουν και τι, σε ποιες ψηφοφορίες κ.ο.κ.
Ολα αυτά την ώρα που εκλεγμένοι συνδικαλιστές και άλλοι αγωνιστές απολύονται, μετακινούνται τιμωρητικά και διώκονται με μηνύσεις για τη συμβολή τους σε αγώνες.
Συνεργός σε αυτήν την άθλια επίθεση, με δημόσιες τοποθετήσεις υπέρ του ηλεκτρονικού φακελώματος, έσπευσε να δηλώσει η συνδικαλιστική μαφία στη ΓΣΕΕ, οι εργατοπατέρες που όλο το προηγούμενο διάστημα έδωσαν ρεσιτάλ για τον ίδιο στόχο, για να επιβάλουν σιγή νεκροταφείου στους χώρους δουλειάς και να μπάσουν απευθείας στα συνδικάτα και στις διαδικασίες τους τους εργοδότες, τους κρατικούς μηχανισμούς και την αστυνομία.
Απέναντι στη νέα επίθεση χρειάζεται άμεση και δυναμική απάντηση! Με τις Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα και τα Συνδικάτα που ανταποκρίνονται στο κάλεσμα του ΠΑΜΕ οργανώνοντας την αντεπίθεση, δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις για την ενημέρωση των εργαζομένων, για να γίνουν πλατιά κατανοητά ο χαρακτήρας και το μέγεθος της επίθεσης, αλλά και η δύναμη που έχει ο ταξικός, μαζικός αγώνας για να τους χαλάσει τα σχέδια!