Η καρδιά της Λιθουανίας

Κατιούσα

“Το χρονικό της αντρειοσύνης” (Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, 2002) συγκεντρώνει σε μία έκδοση τις πολεμικές ανταποκρίσεις του Ιλία Έρενμπουργκ στα δυτικά ΜΜΕ, από τα μέτωπα του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου των λαών της Σοβιετικής Ένωσης, κατά της ναζιστικής Γερμανίας. Τον Απρίλιο του 43′ ο Έρενμπουργκ γράφει για τις μάχες μιας μονάδας Λιθουανών, που υπερασπίζονται με αυταπάρνηση την πατρίδα τους. Και πατρίδα τους είναι η Σοβιετική Ένωση, όχι στενά κι αποκομμένα, η Λιθουανία -που είχε πέσει στα χέρια των Ναζί.
Στην κατακλείδα της ιστορίας δύο νέων, που περιγράφει ο Έρενμπουργκ, λέει πως πέθαναν για την ελευθερία και κανένα μελάνι δεν μπορεί να σβήσει το αίμα που χύθηκε και τους δεσμούς που δημιουργήθηκαν. Στις μέρες μας, οι δεσμοί αυτοί αμφισβητούνται από όσους προσπαθούν να ξαναγράψουν την ιστορία, σβήνοντας το αίμα αυτών που έπεσαν στη μάχη κατά του φασισμού. Κάτι που συμβαίνει κατά κόρον στις χώρες της Βαλτικής -μεταξύ των οποίων κι η Λιθουανία, ενώ νωπές είναι οι μνήμες από το αντικομμουνιστικό συνέδριο στην Εσθονία, όπου η απελευθέρωση της χώρας από το ναζιστικό ζυγό, κηρύχθηκε μέρα πένθους, γιατί έγινε από τον Κόκκινο Στρατό.
Δεν υπήρχαν όμως μόνο δωσίλογοι και συνεργάτες των ναζί. Κι αυτό έρχεται να μας θυμίσει η παρακάτω επίκαιρη ανταπόκριση του Έρενμπουργκ, με τη ζεστή πένα και τη ρέουσα γραφή.

Δεν υπάρχουν μικροί λαοί. Δεν υπάρχει μικρή χωρα. Η αγάπη διαμορφώνει την αναλογία. Το μικρό χωριό γίνεται ολόκληρος κόσμος, ενώ οι παρτιζάνοι που αγαπούσαν με πάθος την πόλη τους, τραγουδούσαν τρυφερά: “Το Παρίσι είναι το χωριό μου…”
Στη Λιθουανία ζούσαν τρία εκατομμύρια άνθρωποι. Όμως μπορείς, άραγε, με την αριθμητική να δώσεις τον ορισμό της καρδιάς; Οι Λιθουανοί αγαπούν τη χώρα τους, την πράσινη ηρεμία των δασών, τα λουλούδια και τις χιονοστιβάδες, τα πλατιά ποτάμια και τα ρυάκια. Από αμνημονεύτων χρόνων η Λιθουανία πολεμούσε ενάντια στους Τεύτονες… Στις μάχες ενάντια στους Τεύτονες ιππότες, η Λιθουανία απόκτησε την ελευθερία, την ψυχή, την ιστορία.
Θέλω να μιλήσω για δυο Λιθουανούς. Είναι συνηθισμένοι άνθρωποι. Αλλά ο πραγματικός ηρισμός έχει πάντα αμυντικό χρώμα.
Ο Ιωνάς Νταουνίς ήταν εργάτης, υφαντουργός. Καταγόταν από την πόλη Ζμούντα κι εκεί οι άνθρωποι είναι πιο σκληροί από την πέτρα. Οι Λιθουανοί λένε ότι τους Ζμουντινούς δεν μπορείς να τους πείσεις με τη συζήτηση. Δεν μπορείς να τους διώξεις. Ο Ιωνάς Νταουνίς ήξερε να ζει μόνο με ολόρθο το κορμί. Όταν οι Γερμανοί επιτέθηκαν στη Σοβιετική Ένωση, ο Νταουνίς γνώρισε μεγάλη λύπη: οι Γερμανοί σκότωσαν τη γυναίκα του και τις δυο κόρες του. Προσπαθούσαν να φύγουν για την Ανατολή και τις σκότωσαν. Μέσα σε μια μέρα ο Νταουνίς έχασε την ευτυχία. Έσωσε το γιο του. Έσωσε, επίσης, και την τιμή του. Έφυγε στην Ανατολή, όχι για να σωθεί. Έφυγε στην Ανατολή για να σώσει τη Λιθουανία. Έγινε στρατιώτης του Κόκκινου Στρατού.
Του έτυχε να ζήσει πολλά ο Νταουνίς. Ποιος ξέρει, πόσο βαρύ του ήταν να θυμάται τη χαμένη οικογένεια, το καμένο σπίτι, την αιχμαλωτισμένη Λιθουανία… Αλλά όσο πιο λυπημένος ήταν ο Νταουνίς τόσο πιο εύθυμα τραγουδούσε. Ήξερε ότι το τραγούδι οδηγεί στη μάχη. Ήξερε ότι το τραγούδι οδηγεί στη Λιθουανία. Τον θεωρούσαν τον καλύτερο τραγουδιστή του λόχχου, από αυτούς που αρχίζουν το τραγούδι και το επαναλαμβάνουν οι άλλοι. Μέσα στις χιονοθύελλες, μακριά από τη Λιθουανία, στη γη του Ορλόφ, ο Νταουνίς τραγουδούσε:
Δυσοίωνη φήμη κοντά στα σύνορα,
Ανεβείτεε στ’ άλογα, Λιθουανοί, ριχτείτε στη μάχη!
Σταυροφόρι από το Μάλμπουργκ
Έρχονται καταπάνω μας για αρπαγές.
Η Ζόσια Ντενινάιτε ήταν κόρη φτωχού βιοτέχνη από το Βιλκομίρ. Της άρεσε να διαβάζει, σπούδαζε, ονειροπολούσε. Όταν οι Γερμανοί εισβάλανε στη Λιθουανία, αυτή ήταν στο Κάουνας. Περνώντας δίπλα από την πόλη όπου γεννήθηκε, θέλησε να δει τους γονείς της. Βρήκε τα ερείπια του σπιτιού. Οι γονείς της Ζόσια χάθηκαν. Ο αδελφός της ήταν βαριά τραυματισμένος. Η Ζόσια Ντενινάιτε έμεινε μόνη στον κόσμο, μόνη με το λαό της.
Η νεαρή, ντροπαλή κοπέλα επέμενε να την πάρουν νοσοκόμα. Ο διοικητής της απάντησε: “Μα ποτέ δε θα μπορέσετε να σηκώσετε έναν τραυματία”. Στα μάτια της Ζόσια φάνηκαν δάκρυα. Ο διοικητής ήταν σωματώδης, με φαρδείς ώμους. Η μικροκαμωμένη Ζόσια του είπε: “Θα σηκώσω δύο τέτοιους, σαν εσάς…” Όλοι γέλασαν. Η Ζόσια Ντενινάιτε έγινε νοσοκόμα.
Ήρθαν οι μέρες του Φλεβάρη. Μια λιθουανική μονάδα έκανε επίθεση ενάντια σε εχθρικές θέσεις. Ήταν η εποχή των μεγάλων χιονοστιβάδων. Καθυστερούσαν οι εφοδιοπομπές. Μερικές φορές δεν υπήρχαν ούτε πολεμοφόδια ούτε τρόφιμα. Οι άντρες μετέφεραν στα χέρια τους τα κανόνια. Τα άλογα έπεφταν κι αυτά. Αλλά οι άνθρωποι δεν έπεφταν, προχωρούσαν μπροστά. Προχωρούσε μπροστά κι ο Νταουνίς. Προχωρούσε και τραγουδούσε ένα τραγούδι για τους Γερμανούς ληστές. Αυτοί ήρθαν όχι μόνο από το Μάλμπουργκ, από το Έσεν, από το Ντόρντμουντ, από την Κενιξμπέργκ, από το Στράλζουντ. Αυτοί ήρθαν στην καρδιά της Ρωσίας, στη γη την τραγουδισμένη από τον Τουργκένιεφ. Ο Ιωνάς Νταουνίς ήξερε ότι, πολεμώντας για τα χωράφια του Ορλόφ, πολεμάει για τη Λιθουανία. Στην πρώτη μάχη σκότωσε τέσσερις εχθρούς. Θυμήθηκε τη γυναίκα του και τα κοριτσάκια. Τα θυμήθηκε όλα. Φώναζε με βροντώδη φωνή: “Μπροστά!” Ο πέμπτος, γελώντας ξετσίπωτα, φώναξε στον Νταουνίς: “Ρώσε, παραδώσου!” Ο Νταουνίς δεν άρχισε συζήτηση, τον σκότωσε χωρίς κουβέντα.
Αυτά έγιναν στο ζενίθ της μάχης. Οι Γερμανοί άνοιξαν καταιγιστικά πρά. Ο νταουνίς σύρθηκε προς τα συρματοπλέγματα στην κορυφίτσα του λόφου, έριξε μια χειροβομβίδα και σηκώθηκε ολόρθος. Ο λόχος άκουσε τη φωνή του αγαπημένου του: “Για την Πατρίδα! Για την Ελευθερία!”
Είδαν όλοι ότι έπεσε από τα χέρια του Νταουνίς το αυτόματο. Το είδε και η Ζόσια Ντενινάιτε. Η εύθραυστη κοπέλα, στις δυο μέρες των μαχών είχε μεταφέρει 60 τραυματίες. Ο Νταουνίς φώναζε ακόμα: “Μπροστά!” Ύστερα έπεσε. Η Ζόσια έσκυψε από πάνω του. Μια σφαίρα τρύπησε το στήθος της. Βαριά τραυματισμένη, βρήκε μέσα της δυνάμεις να επιδέσει τον Νταουνίς. Ήσαν πολύ προωθημένοι. Το πυρ του εχθρού δυνάμωσε. Από στιγμή σε στιγμή θα τους πιάσουν οι Γερμανοί… “Σύντροφοι, πρέπει να τους σώωσουμε!” φώναξε ο νεαρός σκοπευτής Ραζιούκας. Ο λόχος χίμηξε στο λόφο. Μπροστά πήγαινε ο διοικητής Λισάουνκας. Τραυματισμένος στο πρόσωπο, σκεφτόταν μόνο ένα: να σώσει τους φίλους. Οι Γερμανοί δεν άντεξαν την πίεση. Το σημαντικό στρατηγικό ύψωμα καταλήφθηκε από τους Λιθουανούς.
Στο λόφο κείτονταν δυο κορμιά χωρίς ανάσα: του Νταουνίς και της Ζόσια. Ποιος κατέλαβε το ύψωμα; Ο Ιωνάς Νταουνίς που, πεθαίνοντας φώναζε “Μπροστά”; Η Ζόσια, που έπσευσε σε βοήθειά του; Οι στρατιώτες του διοικητή Λισάουνσκας; Δεν μπόρεσαν να σώσουν τους δυο που χάθηκαν, αλλά αφαίρεσαν από τον άπληστο εχθρό ένα κομματάκι ρωσικής γης. Έκαναν ένα βήμα προς τη Δύση, προς την αγαπημένη Λιθουανία. Σκότωσαν πολλούς εχθρούς και, ποιος ξέρει, αν δεν ήταν ανάμεσα στους σκοτωμένους δήμιους, οι φονιάδες της οικογένειας του Νταουνίς και οι βασανιστές των γονιών της Ζόσια.
Διηγήθηκα για τον Νταουνίς και τη Ζόσια, για να θυμίσω μια μικρή χώρα με μεγάλη καρδιά. Στον κόσμο μιλούν πολύ τώρα για την ελευθερία της Λιθουανίας. Ο Νταουνίς και η Ζόσια δε μιλούσαν: αυτοί πέθαναν για την ελευθερία και δεν υπάρχει στον κόσμο μελάνι, που θα μπορέσει να σβήσει το αίμα.

ΚΕΡΚΥΡΑ-Η μεγαλοεργοδοσία του «Ikos Dassia» θα πάρει απάντηση στην απεργία στις 30 Μάη

• 
  

Φωτό αρχείου

Τη μεγαλοεργοδοσία του ξενοδοχείου «Ikos Dassia», που προσπάθησε να εμποδίσει την ενημέρωση των εργαζόμενων για την απεργία της 30ής Μάη από μέλη της διοίκησής του Συνδέσμου Ξενοδοχοϋπαλλήλων Κέρκυρας. καταγγέλλει με ανακοίνωσή του ο Κερκυραϊκός Σύνδεσμος Ιδιωτικών Υπαλλήλων.
Όπως αναφέρει σε ανακοίνωσή του, «ο διευθυντής του ξενοδοχείου απαίτησε από τους συναδέλφους να μείνουν στην τραπεζαρία του προσωπικού και κάλεσε την αστυνομία, σε μία προσπάθεια να παρεμποδίσει τα μέλη της διοίκησης να έρθουν σε επαφή με τους εργαζόμενους και να τα τρομοκρατήσει».
«Η ενέργεια αυτή έχει ως στόχο να εκφοβίσει τους ίδιους τους εργαζόμενους, να τους κάνει να σκύψουν το κεφάλι, για να αυγατίζει τα υπερκέρδη του ανενόχλητο το μεγάλο αφεντικό», τονίζει ο Σύνδεσμος. «Η στάση αυτή της μεγαλοεργοδοσίας είναι ενδεικτική των εργασιακών συνθηκών γαλέρας που επικρατούν και στο συγκεκριμένο εργασιακό χώρο. Δεν είναι τυχαίο που συνάδελφοι ξενοδοχοϋπάλληλοι, μην αντέχοντας τις εργασιακές συνθήκες που επικρατούν στο "Ikos Dassia", παραιτούνται από τις πρώτες κιόλας μέρες που άνοιξε το ξενοδοχείο και ήδη ο αριθμός τους ανέρχεται σε πολλές δεκάδες, ενώ υπάρχουν και περιπτώσεις από συναδέλφισσες καμαριέρες που κατέληξαν μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα στο νοσοκομείο!
Αυτό είναι το "διαμάντι" και το πολυδιαφημισμένο "κόσμημα" του νησιού μας! Αυτή είναι η "δίκαιη ανάπτυξη", την οποία διαλαλεί η κυβέρνηση σε όλη τη χώρα, αυτή είναι η "επιστροφή στην κανονικότητα", η "εθνική στρατηγική" και η "ανταγωνιστικότητα", στην οποία υποκλίνονται όλα τα κόμματα που πίνουν νερό στο όνομα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΝΑΤΟ, που υποκλίνεται η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, της Ομοσπονδίας Επισιτισμού - Τουρισμού, της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας, του Εργατικού Κέντρου Κέρκυρας... Αυτό είναι το περιεχόμενο της "κοινωνικής τους συμμαχίας", για να τσαλαπατήσουν ακόμα περισσότερο τους εργαζόμενους!
Εμείς γνωρίζουμε πολύ καλά τι είναι αυτή η "ανάπτυξη", ποιος ωφελείται από αυτήν και το "Ikos Dassia" είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα! Πακτωλός χρημάτων στη μεγαλοεργοδοσία, συνθήκες Νταχάου και μισθοί πείνας για τους εργαζόμενους!
Εκφράζουμε την αμέριστη στήριξη και την αλληλεγγύη μας στους συνάδελφους του Συνδέσμου Ξενοδοχοϋπαλλήλων Κέρκυρας, σε όλους τους ξενοδοχοϋπάλληλους! Η πρόκληση αυτή δεν είναι πρόκληση μόνο απέναντί τους, αλλά απέναντι σε όλους τους εργαζόμενους! Θα πάρουν λοιπόν απάντηση από όλους μας και η απάντηση αυτή θα είναι σκληρή!
Καλούμε όλους τους εργαζόμενους, όλο το λαό του νησιού μας να συμμετέχει στην απεργία στις 30 Μάη και στην απεργιακή συγκέντρωση στις 10.00 π.μ. στο Σαρόκο, βάζοντας μπροστά τις δικές μας σύγχρονες ανάγκες».

Οι Αριστεριστές καλούν σε απεργοσπασία…

        

Ιδεολογική υποχώρηση το να κάνεις απεργία την ίδια ημέρα που κάνει απεργία η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ! Όσοι κάνουν απεργία την ίδια ημέρα που κάνει απεργία η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ, δεν διαχωρίζονται ιδεολογικά και πολιτικά από τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ και δεν κατακτούν την ταξική τους αυτοτέλεια!

Ποιοι τα λένε αυτά;! Οι αριστεριστές! Οι αριστεριστές καλούν σε απεργοσπασία στο όνομα της ταξικής αυτοτέλειας και του διαχωρισμού από τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ! Ποιοι;! Αυτοί που μέχρι χθες έκαναν συγκεντρώσεις μαζί με τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, αυτοί που μέχρι χθες διαδήλωναν μαζί με τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, αυτοί που μέχρι χθες «τιμούσαν» την Εργατική Πρωτομαγιά μαζί με τον εργοδοτικό – κυβερνητικό συνδικαλισμό, αυτοί που καλούσαν τις αγωνιστικές δυνάμεις να συνεργαστούν με τον Τσίπρα για την ανατροπή των μνημονίων, αυτοί που διαδήλωναν για να στηρίξουν τη δίκαιη διαπραγμάτευση του Τσίπρα, αυτοί που μέχρι χθες κατήγγελλαν το ΠΑΜΕ ότι διασπά το κίνημα γιατί δε συμβαδίζει με τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ! Αυτοί οι τύποι κατηγορούν ως δεκανίκια της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, όλους εκείνους που θα απεργήσουν και θα στηρίξουν την απεργία της 30^ης Μάη, την απεργία όχι της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, αλλά την απεργία της εργατικής τάξης και των πρωτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων σωματείων που απεργούσαν όταν ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ- Αριστεριστές σφύριζαν κλέφτικα αφήνοντας να περάσουν αντιδραστικά νομοσχέδια ατουφέκιστα! Τα μέχρι χθες δεκανίκια της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, οι Αριστεριστές, μιλούν για δεκανίκια χωρίς καμία ντροπή!

Οι Αριστεριστές λοιπόν σήκωσαν σημαία απεργοσπασίας! Σήμερα γιατί την απεργία την κάνει η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ, χθες γιατί την έκανε το ΠΑΜΕ, αύριο γιατί θα την κάνει ο τάδε ή ο δείνα! Τι κάνουν για άλλη μια φορά οι Αριστεριστές;! Λειτουργούν σε διατεταγμένη υπηρεσία ως παρακρατικός μηχανισμός. Αθωώνουν στη συνείδηση των εργαζομένων την απεργία καλλιεργώντας τους ότι η απεργοσπασία δεν είναι προδοσία, αλλά είναι μάλιστα και επαναστατική ενέργεια! Οι Αριστεριστές βάζουν και ιδεολογικό υπόβαθρο στην απεργοσπασία! Οι Αριστεριστές συναγωνίζονται τον ΣΥΡΙΖΑ κάνοντας και λέγοντας πράγματα που δεν θα τολμούσε να τα πει ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο Στέφανος Μάνος , ο Τζήμερος και άλλοι τέτοιοι! Από τη μια λοιπόν η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ που δεν πρόκειται να παλέψουν, όπως και τις προηγούμενες φορές, για την επιτυχία της απεργίας και από την άλλη οι Αριστεριστές που καλούν σε απεργοσπασία! Εάν πεις ότι σε αγαστή συνεργασία το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο το πρόσωπο του εργοδότη θα έχεις άδικο;!

Ζήτω ο εργοδοτικός – κυβερνητικός συνδικαλισμός! Ζήτω οι Αριστεριστές οι απεργοσπάστες!!

Ασημάκης

Εγκώμιο του εγκλήματος

[Το κείμενο που ακολουθεί, γράφτηκε από τον Καρλ Μαρξ κάπου στα 1860 με 1862. Αργότερα ενσωματώθηκε στις "Θεωρίες της υπεραξίας", που αποτελούν σήμερα τον τρίτομο "τέταρτο τόμο" του "Κεφαλαίου". Ο τίτλος του κειμένου στην πρώτη γερμανική έκδοση ήταν "Παρέκβαση (περί παραγωγικής εργασίας)" αλλά έγινε γνωστό με τον τίτλο που χρησιμοποιούμε εδώ, χάρη σε μια μεταγενέστερη γαλλική μετάφραση. Ως πηγή για την αντιγραφή χρησιμοποίησα την 24σέλιδη μπροσούρα των εκδόσεων "Άγρα" (Β' έκδοση, 2005), με μετάφραση και σημειώσεις της Τζένης Μαστοράκη. Αξίζει να σημειώσω ότι η εν λόγω μπροσούρα περιλαμβάνει και μια θαυμάσια εισαγωγή τού Αντρέα Καμιλλέρι, η οποία συνόδευε την αντίστοιχη ιταλική έκδοση. ]

Γραμματόσημα για τα 200 χρόνια από την γέννηση του Καρλ Μαρξ (αριστερά: Γερμανία - δεξιά: Κιργιστάν)

Ο φιλόσοφος παράγει ιδέες, ο ποιητής ποιήματα, ο πάστορας κηρύγματα και ούτω καθ' εξής. Ο εγκληματίας παράγει εγκλήματα. Αν προσέξουμε καλύτερα πώς σχετίζεται αυτός ο τελευταίος κλάδος παραγωγής με το κοινωνικό σύνολο, θ' απαλλαγούμε από πολλές προκαταλήψεις. Ο εγκληματίας δεν παράγει μόνο εγκλήματα, αλλά και το ποινικό δίκαιο και τον καθηγητή που διδάσκει ποινικό δίκαιο και, συνάμα, το αναπόφευκτο σύγγραμμα, με το οποίο αυτός ο ίδιος καθηγητής ρίχνει στη γενική αγορά τις παραδόσεις του εν είδει "εμπορεύματος". Έτσι πολλαπλασιάζεται ο εθνικός πλούτος. Για να μην αναφέρουμε την προσωπική απόλαυση που παρέχει το χειρόγραφο του συγγράμματος στον δημιουργό του, όπως μας λέει ένας πολύ αξιόπιστος μάρτυρας, ο καθηγητής Ρόσερ [1].

Πέραν τούτου, ο εγκληματίας παράγει ολόκληρη την αστυνομία και την ποινική δικονομία, κλητήρες, δικαστές, δήμιους, ενόρκους και λοιπά. Όλοι αυτοί οι ετερόκλητοι επαγγελματικοί κλάδοι, που αποτελούν ισάριθμες κατηγορίες του κοινωνικού καταμερισμού της εργασίας, αναπτύσσουν διάφορες ικανότητες του ανθρώπινου πνεύματος, φτιάχνουν νέες ανάγκες αλλά και νέους τρόπους για την ικανοποίησή τους. Και μόνο τα βασανιστήρια έγιναν αφορμή για τις ευφυέστερες μηχανικές εφευρέσεις, ενώ πλήθος τίμιοι χειρώνακτες απασχολούνται στην παραγωγή των σχετικών εργαλείων.

Ο εγκληματίας παράγει μια εντύπωση, εν μέρει ηθική, εν μέρει τραγική, αναλόγως, κι έτσι προσφέρει μια "υπηρεσία" στη διακίνηση των ηθικών και αισθητικών συγκινήσεων του κοινού. Δεν παράγει μόνο συγγράμματα ποινικού δικαίου, ούτε απλώς τους ποινικούς κώδικες και τους νομοθέτες, παράγει και τέχνη, ωραία λογοτεχνία, μυθιστορήματα, ακόμη και τραγωδίες, όπως αποδεικνύουν όχι μόνο η "Ενοχή" του Μύλλνερ [2]  και οι "Ληστές" του Σίλλερ, αλλά και αυτός ο "Οιδίπους" και ο "Ριχάρδος ο Τρίτος". Ο εγκληματίας σπάζει τη μονοτονία και την καθημερινή ασφάλεια της αστικής ζωής. Έτσι την προστατεύει από την τελμάτωση και προκαλεί την ανήσυχη ένταση και την κινητικότητα, χωρίς τις οποίες θα αμβλυνόταν ακόμη και η ορμή του ανταγωνισμού. Δίνει, λοιπόν, ένα κίνητρο στις παραγωγικές δυνάμεις. Το έγκλημα αποσύρει από την αγορά εργασίας ένα τμήμα του περιττού πληθυσμού, οπότε μειώνει τον ανταγωνισμό μεταξύ των εργατών, εμποδίζοντας, ως ένα βαθμό, την πτώση του μισθού κάτω από το ελάχιστο όριο, ενώ παράλληλα ο αγώνας εναντίον του εγκλήματος απορροφά ένα άλλο τμήμα του ίδιου πληθυσμού. Άρα, ο εγκληματίας αναδεικνύεται σε μιαν από εκείνες τις φυσικές "εξισορροπήσεις" που αποκαθιστούν το σωστό επίπεδο και ανοίγουν μια ολόκληρη προοπτική "ωφέλιμων κλάδων απασχόλησης".

Οι επενέργειες του εγκλήματος στην εξέλιξη των παραγωγικών δυνάμεων θα μπορούσαν να αποδειχθούν ως την τελευταία λεπτομέρεια. Οι κλειδαριές θα είχαν αποκτήσει τη σημερινή τους αρτιότητα, αν δεν υπήρχαν κλέφτες; Η νομισματοκοπία θα έφτανε στην τωρινή της τελειότητα, αν δεν υπήρχαν παραχαράκτες; Το μικροσκόπιο θα έβρισκε ποτέ τρόπο να περάσει στη συνήθη εμπορική σφαίρα (βλ. και Μπάμπατζ [3]), αν δεν γινόταν απάτη στο εμπόριο; Τέλος, η εφαρμοσμένη χημεία δεν οφείλει στη νοθεία των εμπορευμάτων και στην προσπάθεια ανακάλυψής της όσα ακριβώς οφείλει και στον τίμιο παραγωγικό ζήλο; Το έγκλημα επινοεί διαρκώς νέα επιθετικά μέσα για να προσβάλει την ιδιοκτησία, κι έτσι γεννά και νέα αμυντικά μέσα, οπότε επιδρά παραγωγικά στην ανακάλυψη νέων μηχανών - όπως ακριβώς και οι απεργίες. Ας αφήσουμε όμως τη σφαίρα του ιδιωτικού εγκλήματος: Χωρίς εθνικό έγκλημα θα μπορούσε να υπάρξει παγκόσμια αγορά; Θα υπήρχαν έθνη; Άραγε το δέντρο της αμαρτίας δεν είναι, ταυτόχρονα, και δέντρο της γνώσης, από την εποχή του Αδάμ ως σήμερα;

Στο "Μύθο των μελισσών" (1705) ο Μάντεβιλ [4] έχει αποδείξει την παραγωγική δύναμη που διαθέτουν όλα τα πιθανά είδη επαγγελμάτων, αλλά και το γενικό συμπέρασμα όλου αυτού του επιχειρήματος:

Αυτό που ονομάζουμε στον κόσμο μας Κακό, είτε ηθικό είτε φυσικό, είναι η μεγάλη αρχή που μας κάνει κοινωνικά πλάσματα, η σταθερή βάση, η ζωή και το στήριγμα όλων των τεχνών και των ενασχολήσεων ανεξαιρέτως. Και τη στιγμή που θα έπαυε να υπάρχει το Κακό, η κοινωνία θα ήταν καταδικασμένη να φθαρεί, αν όχι να καταποντιστεί αύτανδρη.

Μόνο που, βέβαια, ο Μαντεβιλ ήταν απείρως πιο τολμηρός και έντιμος από τους φιλισταίους απολογητές της αστικής κοινωνίας.


----------------------------------------------------
Σημειώσεις
(1) Roscher, Wilhelm Georg Friedrich (1817-1894): Ιδρυτής της παλαιότερης ιστορικής σχολής της πολιτικής οικονομίας στη Γερμανία.
(2) Müllner, Amandus Gottfried Adolf (1774-1829): Κριτικός και ποιητής.
(3) Babbage, Charles ( 1792-1871 ): Άγγλος μαθηματικός, μηχανικός και οικονομολόγος.
(4) Mandeville, Bernard de (1670-1733): Άγγλος σατιρικός συγγραφέας, γιατρός και οικονομολόγος.

Τζον Φιτζγκέραλντ Κένεντι-Αντικομμουνιστικός αγώνας από την Κούβα ως το Βερολίνο

Κατιούσα

Σαν σήμερα γεννήθηκε το 1917 ο Τζον Φιτζγκέραλντ Κένεντυ, ο διασημότερος ίσως πρόεδρος των ΗΠΑ κατά τον 20ο αιώνα και γενικότερα. Το εύχαρες παρουσιαστικό του και δολοφονία του το 1963, υπό συνθήκες που δεν έχουν ακόμα πλήρως διαλευκανθεί, τροφοδότησε το μύθο του μετριοπαθούς και δημοκρατικού προέδρου. Μια τέτοια οπτική συχνά επισκιάζει το βασικό κοινό του στοιχείο με όλους τους προέδρους των ΗΠΑ, ειδικά της μεταπολεμικής περιόδου, δηλαδή την ανειρήνευτη πάλη του κατά του κομμουνισμού.

Προεκλογική αφίσα του Κένεντι ως υποψήφιου γερουσιαστή Μασαχουσέτης το 1952.

Ήδη από το 1952, τον καιρό που διεκδικούσε την έδρα του γερουσιαστή Μασαχουσέτης, ο Κένεντi απευθύνθηκε στο τοπικό παράρτημα της Ομοσπονδίας Εργατών, κάνοντας λόγο για τον “επεκτατισμό” της ΕΣΣΔ, και την ανάγκη της “ανάσχεσης” της σοβιετικής επιρροής. Χαρακτήριζε τον κομμουνισμό ως “έναν ισχυρό, ανυποχώρητο και αμείλικτο εχθρό που επιδίωκε να κυριαρχήσει στον κόσμο μέσω της υποκίνησης ταραχών και της συνωμοσίας”, προσθέτοντας ότι “Όλα τα προβλήματα ωχριούν μπροστά στην αναγκαιότητας της Δύσης να συντηρήσει έναντι των κομμουνιστών μια ισορροπία δυνάμεων”. Η ανάσχεση της ΕΣΣΔ ήταν απαραίτητη όχι μόνο για τη στρατιωτική ασφάλεια των ΗΠΑ, αλλά και σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο.
Στο ίδιο μήκος κύματος, κατά την ομιλία της ορκωμοσίας του το 1961, δεσμεύτηκε πως η “Αμερική θα πληρώσει κάθε τίμημα, θα ανεχτεί κάθε φορτίο, θα αντιμετωπίσει κάθε κακουχία, θα υποστηρίξει κάθε φίλο, θα αντιταχθεί σε κάθε εχθρό για να διασφαλίσει την επιβίωση και την επιτυχία της ελευθερίας”. Οι αναπτυσσόμενες χώρες που αντιμετώπιζαν την “κομμουνιστική απειλή” μπορούσαν να αναμένουν πως οι ΗΠΑ θα τις “βοηθούσαν να βοηθήσουν τον εαυτό τους”. Με την τελευταία φράση είχε κυρίως κατά νου του την Κούβα και το Βιετνάμ. Μόλις τρεις μήνες μετά την ορκωμοσία, τέθηκε σε εφαρμογή το σχέδιο ανατροπής του Φιντέλ Κάστρο, το οποίο είχε ήδη εκπονηθεί από τον προκάτοχό του Ντάιτ Αϊζενχάουερ. Κουβανοί εξόριστοι ήδη εκπαιδεύονταν κι εξοπλίζονταν μυστικά από τη CIA, με στόχο την εισβολή στην ακτή των Χοίρων. Οι Αμερικανοί ιθύνοντες πίστευαν πως με τον τρόπο αυτό θα προκαλούσαν εξέγερση αντιφρονούντων στο νησί, με αποτέλεσμα την κατάπνιξη της επανάστασης. Ο Κένεντι ενέκρινε το συγκεκριμένο σχέδιο, δίνοντας εντολή να ξεκινήσει στις 17 Απρίλη 1961. Η συντριπτική αριθμητική υπεροχή των επαναστατικών δυνάμεων, καθώς και η αποφασιστικότητά τους να αποκρούσουν την επίθεση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, ο οποίος απέτυχε να παράσχει αεροπορική στήριξη στους πολιουρκούμενους Κουβανούς μισθοφόρους. Οι εισβολείς εκδιώχθηκαν γρήγορα από τη χώρα, και η διασύνδεσή τους με τις ΗΠΑ έγινε πολύ γρήγορα φανερή σε όλο τον κόσμο, εκθέτοντας τις για την ανάμειξή τους στα εσωτερικά ενός ανεξάρτητου κράτους. Η επανάσταση στην Κούβα αρχικά είχε αντιαποικιακό, κι όχι σοσιαλιστικό χαρακτήρα, παρά την παρουσία κομμουνιστών, με γνωστότερο το Ραούλ Κάστρο, στους κόλπους της. Η επιθετικότητα των Αμερικανών ωστόσο επισφράγισε τη στροφή της προς την ΕΣΣΔ στο εξωτερικό και τη σοσιαλιστική αναμόρφωση στο εσωτερικό.
Τον επόμενο χρόνο ξέσπασε η κρίση των πυραύλων, μετά την απόφαση της αμερικανικής κυβέρνησης να εγκαταστήσεις πυρηνικούς πυράυλους στην Τουρκία, στα σύνορα με την ΕΣΣΔ. Οι σοβιετικοί ανταπάντησαν με την εγκατάσταση αντίστοιχων πυραύλων στην Κούβα. Μετά την ανακάλυψη τους από αμερικανικό κατασκοπευτικό αεροπλάνο τον Οκτώβρη του 1962 ο κόσμος βρέθηκε στο χείλος του πυρηνικού πολέμου, καθώς ο Κένεντι επέβαλε ναυτικό αποκλεισμό της Κούβας μέχρι την απόσυρση των πυραύλων, απειλώντας πως σε περίπτωση χρήση τους θα προχωρούσε “σε πλήρη αντίποινα”. Τελικά οι δυο πλευρές κατέληξαν σε συμφωνία, καθώς οι Σοβιετικοί απέσυραν τα όπλα με αντάλλαγμα την εγγύηση των Αμερικανών πως δε θα εισέβαλαν στην Κούβα, ενώ σιωπηρά ο Κένεντι συναίνεσε στην απόσυρση των αμερικανικών πυραύλων από την Τουρκία.
Ένα άλλο σημείο αναμέτρησης με τους Σοβιετικούς ήταν βέβαια το Βερολίνο, όπου με αφορμή την έγερση του τείχους το 1961, ο Κένεντι βρήκε την ευκαιρία να κάνει μια ομιλία “υποστήριξης” του πληθυσμού του Δ. Βερολίνου, διατρανώντας τη θέλησή του να υπερασπιστεί αυτόν τον νατοϊκό θύλακα στην καρδιά της ΓΛΔ μέχρι τέλους. Σε επίσκεψή του στην πόλη, έξω από το δημαρχείο του Σένεμπεργκ, ενώπιον εκατοντάδων χιλιάδων, εκφώνησε την ομιλία με τίτλο “Ich bin ein Berliner” (Είμαι Βερολινέζος), ανάγοντας το Δυτικό Βερολίνο σε προμαχώνα του “ελεύθερου κόσμου”.

Ο Κένεντι μπροστά στο δημαρχείο του Σένεμπεργκ το 1961

Εκεί που η πολιτική του Κένεντι απέτυχε παταγωδώς ήταν στο ζήτημα του πολέμου του Βιετνάμ. Η στήριξη από πλευράς ΗΠΑ στο στυγνό καθεστώς του καθολικου δικτάτορα του Ν. Βιετνάμ Νγκο Ντιν Ντιέμ, όχι απλά δεν είχε αποτέλεσμα, αλλά ολοένα και περισσότεροι πολίτες στη χώρα στήριζαν τους κομμουνιστές αντάρτες Βιετκόνγκ, που πάλευαν για την ένωση με το Βόρειο Βιετνάμ του Χο Τσι Μινχ.  O Κένεντι αγνόησε τις συμβουλές ορισμένων διορατικών συνεργατών του, που διέβλεπαν πως παραπέρα εμπλοκή των ΗΠΑ στο Βιετνάμ θα σήμαινε έναν παρατεταμένο, αιματηρό πόλεμο, χωρίς εγγυημένα νικηφόρα έκβαση. Το ίδιο έκανε και με τις παραινέσεις του στρατηγού Ντε Γκωλ, που του υπενθύμιζε την πικρή εμπειρία της γαλλικής αποικιοκρατίας που είχε εκκενώσει το Βιετνάμ λίγα χρόνια νωρίτερα, μετά την ήττα της στον πρώτο πόλεμο της Ινδοκίνας. Αντ’αυτού, ακούγοντας τα λεγόμενα “γεράκια” του Πενταγώνου, που υποστήριζαν τη θεωρία του “ντόμινο” σε περίπτωση που το σύνολο του Βιετνάμ περνούσε σε κομμονιστικό έλεγχο, επέλεξε να ενισχύσει ακόμα περισσότερο τον Ντιέμ, αποστέλοντας περισσότερους συμβούλους στο Νότιο Βιετνάμ, που στα τέλη του 1962 ανέρχονταν σε περίπου 15.000, χορηγώντας 2 δις δολάρια οικονομική βοήθεια και στέλνοντας 300 στρατιωτικά ελικόπτερα, θεωρητικά με την εντολή να μην εμπλακούν σε μάχες, κάτι που στην πράξη αποδείχθηκε αδύνατο. Η βοήθεια αυτή κρατήθηκε μυστική, καθώς συνιστούσε σαφή παραβίαση των Συνθηκών της Γενεύης το 1954, που είχαν τερματίσει τον πρώτο πόλεμο της Ινδοκίνας. Ακόμα πιο καταστροφική αποδείχθηκε η λεγόμενη “στρατηγική Άμλετ” που εφήρμοσαν οι ΗΠΑ με τη στήριξη του καθεστώτος Ντιέμ κατά χωρικών του Νοτίου Βιετνάμ, τους οποίους εκκένωναν βίαια από την ύπαιθρο σε “ασφαλείς θύλακες”, καταστρέφοντας οικισμούς αιώνες, κάτι που προκάλεσε αύξηση της προσέλευσης στους Βιετκόνγκ κατά 300% στη διάρκεια της διεξαγωγής της επιχείρησης.

Ο Κένεντι εκθέτει τα σχέδια των ΗΠΑ για το Βιετνάμ.

Το καλοκαίρι του 1963, μετά και τις αυτοπυρπολήσεις βουδιστών μοναχών στη Σαϊγκόν, στις οποίες αξιωματούχοι του Ντιέμ απαντούσαν “αφήστε τους να καούν κι εμείς θα χειροκροτήσουμε”, έγινε φανερό ότι το καθεστώς επί της ουσίας αποτελούσε εμπόδιο στην αμερικανική πολιτική στο Βιετνάμ. Ο Κένεντι χρηματοδότησε ομάδα νοτιοβιετναμέζων στρατηγών με στόχο την ανατροπή του Ντιέμ, η οποία πραγματοποιήθηκε τρεις βδομάδες πριν τη δολοφονία του ίδιου του Αμερικανού προέδρου. Η “θερμή φάση” της εμπλοκής των Αμερικανών στον πόλεμο του Βιετνάμ είχε μόλις ξεκινήσει, κι οι ευθύνες του Κένεντι, παρά τις κατά καιρούς προσπάθειες υπερασπιστών του να τον εμφανίσουν ως έτοιμο για συμβιβαστική λύση, υπήρξαν πολύ μεγάλες για αυτή την εξέλιξη. Όπως δήλωνε εξάλλου ο αδερφός του Ρόμπερτ Κένεντι, που επίσης δολοφονήθηκε λίγα χρόνια αργότερα, σε συνέντευξή του το 1964, ο αδερφός του ποτέ δεν σκέφτηκε να απεμπλακούν οι ΗΠΑ από τον πόλεμο του Βιετνάμ.

Η ΞΕΧΑΣΙΑΡΑ ΥΠΟΥΡΓΟΣ οι «ΓΛΑΣΤΡΕΣ» ΤΗΣ και ΟΙ ΔΕΣΜΕΥΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΣΤΟΝ ΣΕΒ !!

Μπορεί να "ξεχνούν" οι υπουργοί της κυβέρνησης Τσίπρα,, αλλά Εμείς ☺ποτέ...

Η δεξιά φωτό από το 2014 όταν αντιπροσωπεία του ΣυΡιζΑ δεσμευόταν το Τι θα κάνει... στον τότε πρόεδρο του ΣΕΒ  

   Το Τι Έκανε και Συνεχίζει να Κάνει το έχετε Γνωρίσει !! 

Για να Μάθετε Τι δεσμεύσεις προσφέρει το άλλο "αντίπαλο" κομμάτι του πολιτικού προσωπικού του ΣΕΒ στον ΣΕΒ, δείτε την ανταπόκριση στον 902 ***

https://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=26/5/2018&id=17211&pageNo=2

Η ξεχασιάρα...

Επί 35 ολόκληρα λεπτά την Πέμπτη το μεσημέρι, μέσα από τα στούντιο της κρατικής τηλεόρασης, η υπουργός Εργασίας επιχειρούσε να στηρίξει το παραμύθι της «δίκαιης ανάπτυξης» που τάχα φέρνουν στους εργαζόμενους και το λαό η κυβέρνηση και το «τέλος των μνημονίων». 

Παρουσιάζοντας όλη τη βεντάλια της «εικονικής πραγματικότητας» που λανσάρει η κυβέρνηση για τα Εργασιακά και το Ασφαλιστικό, επανέλαβε τα περί «στόχου για αύξηση του κατώτατου μισθού», εξήγγειλε για πολλοστή φορά την «επαναφορά των θεμελιωδών αρχών στις Συλλογικές Συμβάσεις» μετά τον Αύγουστο, καμάρωσε για τον... «υπερπλεονασματικό» ΕΦΚΑ και γιατί οι συντάξεις... δεν θα πέσουν κάτω από τα 300 ευρώ (!), επανέφερε το παραμύθι της μελλοντικής «επαναδιαπραγμάτευσης» των νέων βάρβαρων περικοπών στις συντάξεις, που έχει ήδη ψηφίσει η κυβέρνηση!

Τι δεν είπε σε αυτά τα 35 λεπτά για όλα τα παραπάνω η υπουργός; 

«Ξέχασε» να αναφέρει τη σαφή δέσμευση της κυβέρνησης, καταγεγραμμένη ρητά και στο «αναπτυξιακό σχέδιό» της, ότι ο κατώτατος μισθός θα ορίζεται με βάση τον μνημονιακό νόμο Βρούτση (ν. 4172/2013), με απόφαση του αστικού κράτους και όχι με ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις. Καθοριστικό κριτήριο στο νόμο της ΝΔ και στο «αναπτυξιακό σχέδιο» του ΣΥΡΙΖΑ είναι η ανταγωνιστικότητα και η παραγωγικότητα, η διασφάλιση δηλαδή των κερδών του κεφαλαίου! «Ξέχασε», επίσης, η υπουργός ότι η κυβέρνηση πουθενά στο «αναπτυξιακό σχέδιο» δεν αναφέρεται σε κατάργηση του αίσχους του «υποκατώτατου» μισθού για τους νέους εργαζόμενους. 

Και φυσικά «ξέχασε» και τη νέα μείωση του αφορολόγητου, που θα φέρει νέα αφαίμαξη στο εισόδημα των εργαζομένων.

    

... και οι «γλάστρες» της

Σε ό,τι αφορά τις Συλλογικές Συμβάσεις, πίσω από το παραμύθι της «επαναφοράς» η κυβέρνηση ήδη προωθεί την επιβολή νέων μέτρων για τη μονιμοποίηση των αντεργατικών χτυπημάτων:

 Ετσι, με την τρέχουσα «αξιολόγηση» προσθέτει την προϋπόθεση της λεγόμενης «αντιπροσωπευτικότητας» για την επέκταση μιας κλαδικής σύμβασης, ενώ στην προηγούμενη «αξιολόγηση» επέβαλε πρόσθετα εμπόδια στην κήρυξη απεργιών από κλαδικά συνδικάτα, επιτιθέμενη στο βασικό όπλο των σωματείων στην πάλη τους για υπογραφή ΣΣΕ! 

Οσο για τις συντάξεις, σε αντίθεση με το προκλητικό παραμύθι της «επαναδιαπραγμάτευσης», η κυβέρνηση ακόμα και στο περιβόητο «αναπτυξιακό σχέδιο», που διαφημίζει ως το «δικό της σχέδιο για το αύριο», υπογραμμίζει ότι «είναι ζωτικής σημασίας η πλήρης εφαρμογή της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης», η οποία, εκτός όλων των άλλων, φέρνει από 1/1/2019 νέο μαχαίρι στις συντάξεις, μεγέθους ακόμα και πάνω από δύο συντάξεις το χρόνο! 

Ολα τα παραπάνω, βέβαια, δεν τα «ξέχασε» μόνο η υπουργός...

Τα «ξέχασαν» και οι δύο δημοσιογράφοι οικοδεσπότες της στην ΕΡΤ (ο ένας μάλιστα επανέκαμψε πρόσφατα), οι οποίοι όχι μόνο δεν της υπενθύμισαν ούτε ένα από αυτά, αλλά πολύ βολικά μιλούσαν για... «σύγχυση» γύρω από τις συντάξεις, παρουσίαζαν ως ικανοποιητική απάντηση το προκλητικό παραμύθι της «επαναδιαπραγμάτευσης μετά το τέλος του προγράμματος», ασπάζονταν την «επιτυχία του πλεονασματικού ΕΦΚΑ», έφτασαν μέχρι και να υποβαθμίζουν την αδήλωτη εργασία στις τράπεζες, δίνοντας πάσα στην υπουργό να εμφανίζεται ως... κέρβερος υπέρ των εργατικών δικαιωμάτων! 

Μια ωραία ατμόσφαιρα, δηλαδή, για να δέσει το γλυκό της κυβερνητικής προπαγάνδας...

    

Με χέρια και με πόδια

«Ανάπτυξη με στήριξη της εργασίας» έγραφε στο πρωτοσέλιδο της Πέμπτης η «Αυγή», για να δώσει προπαγανδιστικά το στίγμα του «αναπτυξιακού σχεδίου» της κυβέρνησης. 

Λίγες ώρες αργότερα, βγήκε το Εβδομαδιαίο Δελτίο Οικονομικών Εξελίξεων του ΣΕΒ, από το οποίο σταχυολογούμε τα εξής: 

«Η ολοκλήρωση τριών αξιολογήσεων σε λιγότερο από ένα χρόνο αποτελεί μια πολύ θετική εξέλιξη, καθώς μεταφέρει μηνύματα σταθερότητας στις αγορές (...) η υλοποίηση και εμβάθυνση των μεταρρυθμίσεων είναι πλέον ελληνική υπόθεση (...) η κυβέρνηση αγκαλιάζει όλο και περισσότερο την επιχειρηματικότητα». 

Από τα λεγόμενά τους, φαίνεται ότι και οι βιομήχανοι είναι αναφανδόν υπέρ της ...«ανάπτυξης με στήριξη της εργασίας». 

Γι' αυτό επικροτούν την αντεργατική - αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης και το «αναπτυξιακό της σχέδιο» με χέρια και με πόδια.

Ριζοσπάστης

*** Ο ΚΥΡ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ΣΤΟΝ ΣΕΒ

Η ΝΔ δεν θα επιτρέψει «πισωγύρισμα» στα Εργασιακά

Πηγή: Eurokinissi

Την «προσωπική του δέσμευση» ότι δεν πρόκειται να επιστρέψουν τα εργασιακά δικαιώματα στα προ κρίσης επίπεδα έδωσε στους βιομηχάνους ο πρόεδρος της ΝΔ, Κυρ. Μητσοτάκης, ανταγωνιζόμενος την κυβέρνηση για το ποιος μπορεί να εξασφαλίσει πιο αποτελεσματικά τη συνέχιση των μνημονιακών αντεργατικών μέτρων.

Μιλώντας στη γενική συνέλευση του ΣΕΒ, αναφέρθηκε στις "παρενέργειες" που προκαλούσε στην παραγωγικότητα και στη διεθνή ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας «ο προβληματικός συνδυασμός τριών παραγόντων: Της άνευ προϋποθέσεων επεκτασιμότητας των συλλογικών συμβάσεων σε όλο το εύρος της οικονομίας, της δυνατότητας μονομερούς προσφυγής στη διαιτησία και της αρχής της καθολικής υπερίσχυσης των κλαδικών συμβάσεων έναντι των επιχειρησιακών». Σύμφωνα με τον Κυρ. Μητσοτάκη, «αυτό το τρίπτυχο καθιστούσε εξαιρετικά άκαμπτη την αγορά εργασίας» και επομένως η ΝΔ είναι αποφασισμένη να μην επιτρέψει αυτές οι ρυθμίσεις «να αναβιώσουν με τον τρόπο που τις σχεδιάζει η σημερινή κυβέρνηση». Κατόπιν όλων αυτών, είναι έτοιμος να συζητήσει «για τη λελογισμένη αύξηση» στους κατώτερους μισθούς με συμφωνία εργαζομένων και εργοδοτών.

Ο πρόεδρος της ΝΔ συνδύασε αυτές τις αντεργατικές δεσμεύσεις με τις χρεοκοπημένες θεωρίες περί «υγιούς επιχειρηματικότητας» και «εταιρικής κοινωνικής ευθύνης», οι οποίες αποσκοπούν στο να πείσουν τους εργαζόμενους να υποταχθούν στην εργασιακή ζούγκλα και στο στόχο της καπιταλιστικής ανταγωνιστικότητας. Έτσι, αφού η εργατική νομοθεσία είναι και θα είναι στα μέτρα των επιχειρηματικών ομίλων, διακήρυξε ότι δεν θα ανεχτεί «αθέμιτες πρακτικές» όπως η αδήλωτη ή ανασφάλιστη εργασία. 

Επειδή, όμως, κατά τον ίδιο «δεν αρκούν μόνο τα αυτονόητα της τήρησης της εργατικής νομοθεσίας», εμφανίστηκε έτοιμος να συζητήσει για περισσότερες δράσεις «εταιρικής κοινωνικής ευθύνης», που θα κάνουν τους εργαζόμενους «συμμέτοχους στην επιτυχία της επιχείρισης» και θα εκπίπτουν από τη φορολογία. «Για παράδειγμα, προσλάβετε εσείς νέους συνεργάτες και εγώ θα αναζητήσω τρόπους να τους πριμοδοτήσω. Κάντε εσείς συμμέτοχους τους εργαζόμενους στην επιτυχία σας με stock option (σ.σ. πακέτα μετοχών) ή με άλλους τρόπους διανομής κερδών, τονώστε την εταιρική κοινωνική ευθύνη και είμαι ανοιχτός σε φοροαπαλλαγές για να τα πραγματοποιήσετε. Προσφέρετε εσείς ιδιωτικά ασφαλιστικά προγράμματα, ιδιωτική ασφάλεια υγείας ή ακόμα και κάρτες κίνησης στα μέσα μαζικής μεταφοράς και εγώ συζητώ τα έξοδα αυτά να εκπίπτουν από την εφορία», είπε, προαναγγέλλοντας ένα ευρύ πλέγμα κινήτρων που θα επιδοτούνται από το κράτος και στην πράξη θα αντικαταστήσουν το μισθό.

Όλα αυτά, θα λειτουργούν συμπληρωματικά με τη μείωση των φορολογικών συντελεστών των επιχειρήσεων και των εργοδοτικών εισφορών, όπως και με την ιδιωτικοποίηση του ασφαλιστικού συστήματος (σύστημα τριών πυλώνων) που ανακοίνωσε.  

ΔΕΣ ΑΚΟΜΑ

• 

  ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ

  Προσπαθούν εναγωνίως να εφεύρουν ψεύτικες διαχωριστικές γραμμές

  27/05/2018 14:01

Ελληνες εξόριστοι αξιωματικοί στη Νάξο και η απόδραση των δώδεκα

Πρωτοσέλιδο «Ριζοσπάστη», 14 Νοέμβρη 1945 -

Ημουνα μαθητής Δημοτικού όταν στην κοινωνία της Απειράνθου έσκασε η είδηση: Αποδράσανε από τη Νάξο οι εξόριστοι Ελληνες αξιωματικοί! Ετυχε να έχω στενό συγγενή αξιωματικό που υπηρετούσε εκείνη την εποχή στα πολεμικά μέτωπα και το γεγονός της απόδρασης εξόριστων αξιωματικών γεννούσε στο παιδικό μου μυαλό πιεστικά ερωτήματα: Γιατί εξόριστοι; Γιατί αποδράσανε; Ποια θα είναι η τύχη τους; Φαίνεται, όμως, πως οι ταραχώδεις εκείνοι καιροί δεν άφηναν περιθώρια πειστικών απαντήσεων στα ερωτήματά μου παρόλο που διαισθανόμουνα έναν απόκρυφο θαυμασμό των ερωτώμενων. Στους δύσκολους για τη χώρα μας και το λαό μας μεταπελευθερωτικούς χρόνους, ακόμη και οι μικρές και απόμακρες από το κέντρο κοινωνίες διατηρούσαν, έστω και με πολλές προφυλάξεις, τη φλόγα της Εποποιίας της Εθνικής μας Αντίστασης. Κι οι εξόριστοι αξιωματικοί στη Νάξο υπήρξαν από τους πρωταγωνιστές.
Πέρασαν χρόνια από τότε και μόνιμος πλέον νέος αξιωματικός βίωνα μαζί με πολλούς συναδέλφους μου και των τριών Οπλων τους διαχωρισμούς και τις διώξεις που εξελίχτηκαν σε «πογκρόμ» στα εφτά χρόνια της αμερικανοκίνητης χούντας της 21 Απρίλη 1967. Εκείνες οι διώξεις μού έλυσαν διά παντός τις παιδικές μου απορίες για τους Ελληνες εξόριστους αξιωματικούς στη Νάξο και την απόδραση. Είχα τύχη αγαθή, στον πρώτο χρόνο της μεταπολίτευσης, όταν ιδρύαμε το Σύνδεσμο της Αντιδικτατορικής Αντίστασης, να γνωρίσω δύο ξεχωριστές μορφές αγωνιστών, τους Στέφανο Παπαγιάννη και Βασίλη Βενετσανόπουλο, εξόριστους λοχαγούς στη Νάξο, μέλη της ομάδας απόδρασης και δεσμώτες της χούντας, στη μνήμη των οποίων και αφιερώνω αυτή μου τη γραφή.
Από τους αρχαίους χρόνους μέχρι τη νεότερη ιστορία μας τα νησιά του Αρχιπελάγους και κυρίως αυτά των άγονων γραμμών «φιλοξένησαν» πολιτικούς αντιπάλους αυταρχικών κρατικών εξουσιών.

Μαχητές του ΔΣΕ κάπου στα βουνά

Οι αγαθοί νησιώτες τούς αντιμετώπιζαν με δέος και προφυλάξεις. Για τους επώνυμους έτρεφαν κρυφό θαυμασμό και μερικές φορές επηρεάζονταν από την ιδεολογία τους! Αλλωστε τα εκλογικά αποτελέσματα της Ικαρίας σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις το καταδείχνουν. Ενα στενό μου συγγενή λεβέντη, βοσκό, που διακρινόταν για την παλικαριά και αξιοσύνη του, ο πάππος του του έδωσε το παρωνύμιο «Σκαρβέλης» κι αυτό διατηρήθηκε μέχρι του θανάτου του εγγονού στα βαθιά γεράματα. Ηταν ο θαυμασμός του πάππου στον επαναστάτη της 3 Σεπτέμβρη 1843 συνταγματάρχη Σκαρβέλη που το βαυαρικό καθεστώς του Οθωνα τον είχε εξορίσει στη Νάξο.
Ο γνωστός πολιτικός της Αριστεράς καθηγητής Αλέξανδρος Σβώλος ήταν εξόριστος της Μεταξικής δικτατορίας στην Απείρανθο. Οταν στη μάχη της Αθήνας, το Δεκέμβρη του 1944, σκοτώθηκε από σφαίρες των Αγγλων του Σκόμπυ στην πλατεία Μεταξουργείου, ένας νέος Απεραθίτης δικηγόρος, μαχητής του ΕΛΑΣ, ο Γιάννης Κατεινάς, οι αδελφές του νεκρού, στη συμφορά τους, μνημόνευσαν σε μοιρολόι τη σχέση του αδελφού με τον πολιτικό εξόριστο:
Ιντα σούκαμε(ν) ο Σβώλος
και σε κλαίει ο κόσμος όλος.
Οι συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας που υπέκρυπταν τη στρατηγική των Αγγλων για τον έλεγχο της Ελλάδας και την επάνοδο του Βασιλιά.
Η υπάκουη στους Βρετανούς ελληνική κυβέρνηση του Καΐρου και η, όπως φάνηκε, έλλειψη στρατηγικής της ΕΑΜικής ηγεσίας για την Ελλάδα μετά τον πόλεμο, έφεραν το Δεκέμβρη, με την ήττα των δυνάμεων της Αντίστασης και τη Συμφωνία της Βάρκιζας ανάμεσα στους Βρετανούς, την ελληνική κυβέρνηση και το ΕΑΜ. Μετά την υπογραφή της Συμφωνίας, 12 Φλεβάρη 1945, ο λαός και οι ΕΛΑΣίτες αξιωματικοί ποθούσαν την ειρήνη για να επουλωθούν οι πληγές του πολέμου και της κατοχής και ν' ανορθωθεί η οικονομία. Ομως δεν άργησε να γίνει φανερό στην πράξη πως η Βάρκιζα ήταν μια λεόντειος συμφωνία για τους Βρετανούς και την ελληνική «εθνικοφροσύνη», που απέβλεπε στον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ και τη συντριβή του Κινήματος της Εθνικής Αντίστασης.

Μετά το Δεκέμβρη του '44

Συμφωνία Βάρκιζας - παράδοση των όπλων από τους μαχητές του ΕΛΑΣ

Το ΕΑΜ και μετά το Δεκέμβρη, παρά την αποχώρηση της ΕΛΔ (Ενωση Λαϊκής Δημοκρατίας) και προσωπικοτήτων, διατηρούσε την υπόστασή του σαν πολιτικός σχηματισμός της Αριστεράς και έκανε μεγάλες προσπάθειες για την εφαρμογή της Συμφωνίας. Αντίθετα, από την άλλη πλευρά, τα όργανα του κράτους και του παρακράτους εξαπέλυσαν λυσσαλέο κυνηγητό εναντίον των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης. Γράφει ο Στέφανος Παπαγιάννης, λοχαγός ΠΒ, μαχητής του πολέμου 1940 και του ΕΛΑΣ, στο βιβλίο του «Από Εύελπις αντάρτης»: «Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες οι μόνιμοι αξιωματικοί που είχαν υπηρετήσει στον ΕΛΑΣ επέστρεφαν στα σπίτια τους. Οσοι είχαμε μόνιμη διαμονή στην Αθήνα παρουσιαστήκαμε στην έδρα του Α' Σώματος Στρατού για να αναλάβουμε υπηρεσία. Εκεί μας υποδέχτηκε, καθόλου φιλικά, ένας αρμόδιος ανώτερος αξιωματικός και μας είπε ότι σύμφωνα με τις ισχύουσες διαταγές πριν απ' όλα πρέπει να υπογράψουμε μια δήλωση. Η δήλωση ήταν έντυπη και το μόνο που χρειαζόταν ήταν τα στοιχεία ταυτότητας και η υπογραφή. Βέβαια ύστερα από τα γεγονότα της κατοχής και ιδιαίτερα του Δεκέμβρη, δεν περιμέναμε πως θα μας δεχτούν μετά βαΐων και κλάδων! Να υπογράψουμε όμως κι αυτό το χαρτί, που έγραφε ότι η δράση μας από τις γραμμές του ΕΛΑΣ ήταν αντεθνική και προδοτική, ξεπερνούσε τα όρια ανοχής».

«"ΠΑΡΩΝ" - ΜΙΑ ζωή στην πρώτη γραμμή» του Βασίλη Γ. Βενετσανόπουλου

Η συντριπτική πλειοψηφία δεν υπέγραψε την κατάπτυστη δήλωση κι αυτό αποτέλεσε την αιτία οι λαμπροί αξιωματικοί μαχητές των αγώνων του λαού και του έθνους να τοποθετηθούν στον πίνακα Β'. Αυτό σήμαινε την πλήρη και ουσιαστική απομάκρυνση από τις στρατιωτικές Μονάδες και Υπηρεσίες, με μόνη διαφορά από την αποστρατεία να φέρουν τη στολή του αξιωματικού και να παίρνουν το μισθό του βαθμού τους. Υπήρχε και πίνακας Α' που περιλάμβανε τους «εθνικόφρονες», με τους οποίους Βρετανοί και κυβέρνηση στελέχωναν τον ανασυγκροτούμενο στρατό. Σε θέσεις - κλειδιά τοποθετούνταν οι βασιλόφρονες που είχαν υπηρετήσει στα Τάγματα Ασφαλείας. Η πολιτική αυτή διατηρήθηκε στις Ενοπλες Δυνάμεις σε όλη τη μετεμφυλιοπολεμική περίοδο και αποτέλεσε γενεσιουργό αιτία της επιβολής της εφτάχρονης δικτατορίας στην πατρίδα μας. Οι παρακρατικές φασιστικές οργανώσεις δολοφονούσαν αγωνιστές της Αντίστασης και το κράτος τούς φυλάκιζε και τους έστελνε εξορία.
Ο Βασίλης Βενετσανόπουλος, λοχαγός, εξόριστος στη Νάξο, μαχητής του ΕΛΑΣ, γράφει στο βιβλίο του «ΠΑΡΩΝ»: «Μέσα σε 4 μήνες από την υπογραφή της Βάρκιζας, τον Ιούνη 1945, οι δολοφονημένοι αγωνιστές είναι 650, οι φυλακισμένοι πάνω από 30.000. Οι μοναρχοφασιστικές συμμορίες ήταν 150 με δύναμη οπλοφορούντων 20.000. Το ΚΚΕ που ήταν η ψυχή της ΕΑΜικής Αντίστασης και συνέχιζε και μετά την ήττα να στέκει δίπλα στους διωκόμενους και απειλούμενους με εξόντωση αγωνιστές, έριξε στα τέλη Ιούνη 1945 στην 12η Ολομέλεια της ΚΕ το σύνθημα της Μαζικής Λαϊκής Αυτοάμυνας (ΜΛΑ) και έστειλε στελέχη του στη βάση προκειμένου να βοηθήσουν στην οργάνωση των αγώνων των εργαζομένων κατά της τρομοκρατικής δραστηριότητας των δολοφονικών συμμοριών που το έργο τους ενίσχυαν και οργάνωναν βασικά οι Βρετανοί». Ουσιαστικά άρχιζε ο εμφύλιος.

Αξιωματικοί στην εξορία

Τρομοκρατία μετά τη Βάρκιζα. Ανώτερος Αγγλος αξιωματικός ανάμεσα στον Σούρλα και τη συμμορία του

Στις 31-3-1946, σε συνθήκες βίας και τρομοκρατίας, έγιναν οι βουλευτικές εκλογές με αποχή της Αριστεράς, όπως αυτή αποφασίστηκε από την Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ. Την ημέρα των εκλογών μια ομάδα ενόπλων καταδιωκομένων επιτέθηκε κατά του Σταθμού Χωροφυλακής Λιτόχωρου και αφόπλισε τους άνδρες του. Η ημερομηνία της ενέργειας αυτής θεωρήθηκε από εκπροσώπους της κυβέρνησης και του στρατού ως ημερομηνία έναρξης του εμφυλίου.
Ο Βασίλης Βενετσανόπουλος γράφει στο βιβλίο του «ΠΑΡΩΝ»: «Αρχές Γενάρη 1946, ο αιματηρός απολογισμός του τρομοκρατικού οργίου είχε πάρει νέες μεγαλύτερες διαστάσεις: 1.289 οι νεκροί, 84.931 φυλακισμένοι, πάνω από 100.000 καταδιωκόμενοι αγωνιστές ...και φαινόταν να είναι η ΜΛΑ η μόνη μέθοδος αντιμετώπισης του μονόπλευρου εξοντωτικού πολέμου και του δολοφονικού οργίου».
Ο πόλεμος έπαψε να είναι μονόπλευρος και εξελίχθηκε σε εμφύλιο με όλα τα χαρακτηριστικά της μορφής του, που κράτησε πάνω από τρία χρόνια, με τις τραγικές του συνέπειες για το λαό και τον τόπο.
Οι περισσότεροι αξιωματικοί του Πίνακα Β' ζητούσαν ν' ανεβούν στο βουνό, μα η καθοδήγηση του ΕΑΜ απέκρουσε το αίτημά τους.
Η εξήγηση που δόθηκε τότε ήταν για να μη δοθεί αφορμή με την ενέργεια αυτή να κατηγορηθεί το ΕΑΜ ότι στα λόγια ήταν υπέρ της ομαλής δημοκρατικής εξέλιξης, ενώ στην πράξη ενίσχυε τον ανταρτοπόλεμο. Μετά την ενέργεια στο Λιτόχωρο και βλέποντας η κυβέρνηση να φουντώνει το αντάρτικο και αντιμετωπίζοντας το ενδεχόμενο να φύγουν για το βουνό οι αξιωματικοί του πίνακα Β', πήρε απόφαση να τους μαζέψει και να τους στείλει εξορία. Ηδη οι στρατηγοί του ίδιου πίνακα Σαράφης, Μπακιρτζής, Καλαμπαλίκης, Τσαμάκος και Ματσούκας, μετά το δημοψήφισμα για την επάνοδο του βασιλιά, είχαν σταλεί εξορία στην Ικαρία. Γράφει ο Στέφανος Παπαγιάννης στο βιβλίο του «Από Εύελπις Αντάρτης»: «Γύρω στις 15 Ιούλη 1946 μας έδωσαν από τη στρατιωτική υπηρεσία εντολή να συγκεντρωθούμε στον Πειραιά με αποσκευές εκστρατείας, γιατί τάχα θα πάμε αποστολή! Διαδόθηκε κατάλληλα τότε στον κόσμο ότι σε κάποιο νησί είχε μπει σε λειτουργία κάποια Σχολή και ότι θα μας αποσπάσουν εκεί για επιμόρφωση. Η παρουσία τμήματος Χωροφυλακής στο μέρος που συγκεντρωθήκαμε φανέρωνε τι είδους επιμόρφωση μας επεφύλασσε η κυβέρνηση. Εκεί μας χώρισαν σε ομάδες και μπήκαμε σε κάμποσα μικρά καΐκια».

Ομάδα μαχητών από το τμήμα ασφαλείας του γενικού αρχηγείου του ΔΣΕ

Τόπος εξορίας των αξιωματικών τα νησιά Φολέγανδρος, Πάρος, Νάξος, Σέριφος, Ικαρία. Η ομάδα εξορίστων της Φολεγάνδρου, αρχές Οκτωβρίου 1946, μεταφέρεται στη Νάξο και συναντά την εκεί ομάδα των εξορίστων. Την ενιαία πια ομάδα των εξορίστων ΕΛΑΣιτών αξιωματικών στη Νάξο την αποτελούσαν οι παρακάτω:
Συνταγματάρχης ΠΖ: Νίκος ΠΑΠΑΣΤΑΜΑΤΙΑΔΗΣ. Συνταγματάρχης ΠΒ: Γιάννης ΠΥΡΙΟΧΟΣ. Αντισυνταγματάρχης ΠΖ: Δημήτρης ΚΟΥΚΟΥΡΑΣ. Αντισυνταγματάρχης ΠΒ: Στάθης ΔΕΛΗΒΟΡΙΑΣ, Γιώργος ΚΟΣΜΟΠΟΥΛΟΣ, ΓΙΑΚΟΥΜΕΛΟΣ. Ταγματάρχης ΠΖ: Θεόδωρος ΜΑΚΡΙΔΗΣ, ΜΑΝΤΟΥΚΟΣ. Ταγματάρχης ΠΒ: Ιάκωβος ΚΑΤΣΟΓΙΑΝΝΟΣ, Μιχάλης ΜΠΑΡΟΥΤΣΟΣ, Ορέστης ΒΑΛΑΛΑΚΗΣ, Γιάννης ΚΑΛΙΣΜΑΝΗΣ, Ηλίας ΜΠΑΛΤΑΣ. Επίλαρχος: Βήλος ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ. Λοχαγός ΠΖ: Βασίλης ΒΕΝΕΤΣΑΝΟΠΟΥΛΟΣ, Γιάννης ΠΑΛΑΣΚΑΣ, Γιώργος ΣΑΜΑΡΙΔΗΣ, Δημήτρης ΤΣΙΤΣΙΠΗΣ, ΠΑΠΑΘΕΟΔΩΡΟΥ, Γιώργος ΚΑΤΕΜΗΣ, Γιώργος ΚΑΛΙΑΝΕΣΗΣ. Λοχαγός ΠΒ: Στέφανος ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗΣ, Κίμων ΧΑΤΖΗΜΙΧΕΛΑΚΗΣ. Ιλαρχος: Αρίστος ΚΑΠΙΤΣΟΠΟΥΛΟΣ. Υπολοχαγοί ΠΖ: Μάκης ΤΡΩΓΙΑΝΟΣ, Θεόδωρος ΚΑΛΙΝΟΣ, Ντίνος ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ, Αλέκος ΜΑΝΩΛΑΚΟΣ. Υπολοχαγός ΠΒ: Θεοδόσης ΖΕΡΒΑΣ, Χρήστος ΣΤΕΦΟΠΟΥΛΟΣ. Υπολοχαγός MX: Στέφος ΗΛΙΑΔΗΣ. Υπολοχαγός Διαχείρισης: Γεράσιμος ΜΟΣΧΟΠΟΥΛΟΣ. Ανθυπασπιστής: Κώστας ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ Πέτρος ΜΕΛΑΣ, ΗΛΙΑΚΗΣ.

Βασίλης Βενετσανόπουλος

Ολοι τους πολεμιστές του έπους 1940 και της Εθνικής Αντίστασης.

Οι σχέσεις με τους Ναξιώτες

Η ζωή των Ελλήνων εξόριστων αξιωματικών στη Νάξο τον πρώτο καιρό ήταν δύσκολη.
Ο υπομοίραρχος Μπεχράκης, διοικητής Χωροφυλακής, και η ντόπια αντίδραση είχαν εξαπολύσει μαύρη προπαγάνδα, κάθε είδους ψέμα και συκοφαντία προκειμένου να κρατηθούν οι εξόριστοι σε απομόνωση από τον πληθυσμό. Μεγάλο μέρος της ναξιακής κοινωνίας επηρεαζόταν από τα συνεχή ψέματα και τις συκοφαντίες.
Εξαίρεση αποτελούσε η οικογένεια Ηλία Γρατσία (παρατσούκλι Δίφραγκος). Είχε ένα μικρό μαγέρικο στην παραλία της Χώρας κι έτρωγαν οι εξόριστοι αξιωματικοί πριν οργανώσουν το δικό τους ομαδικό συσσίτιο. Ηταν από τους αριστερούς της Νάξου κι ο μεγάλος γιος Μιχάλης ήταν τοπικό στέλεχος του ΕΑΜ με δράση στην Κατοχή και αργότερα εξόριστος στο Μακρονήσι με τον αδελφό του Αντώνη.
Η οικογένεια Γρατσία συμπαραστάθηκε με στοργή στους αξιωματικούς στις πρώτες δύσκολες μέρες της εξορίας τους.
Μπροστά στο κλίμα τρομοκράτησης της κοινωνίας από τον Μπεχράκη και την ντόπια «εθνικοφροσύνη» οι αξιωματικοί αντέδρασαν.
Γράφει ο Στέφανος Παπαγιάννης στο βιβλίο του: «Μπροστά στην προσπάθεια να μας κρατήσουν σε απόσταση, χρειάστηκε να αντιδράσουμε πρακτικά, αναπτύσσοντας δική μας πρωτοβουλία. Σ' αυτό μας έδωσε θάρρος το παρακάτω περιστατικό. Βρήκαμε μια ευκαιρία, που μια Κυριακή ηλιόλουστη είχε κατεβεί πολύς κόσμος στην παραλία και ιδιαίτερα πολλά παιδιά. Ενας από εμάς αγόρασε καραμέλες, πλησίασε τα παιδιά και τις πρόσφερε. Οι γονείς τους μας ευχαρίστησαν γι' αυτό και ανταλλάξαμε μαζί τους μερικά φιλικά λόγια. Σαν να έσπασε ο πάγος. Αλλά εκείνο που βοήθησε στο ν' αλλάξουν η στάση και οι διαθέσεις των ντόπιων απέναντί μας ήταν οι συχνές εκδρομές στα γύρω χωριά. Αξιοποιήσαμε και το γεγονός ότι μερικοί από τους εξόριστους ή και μέλη των οικογενειών τους που έρχονταν για επίσκεψη στο νησί παίζανε κάποιο μουσικό όργανο. Ακόμη το ότι μερικοί τραγουδούσαν καλά και ιδιαίτερα τα δημοτικά και τα αντάρτικα τραγούδια. Κάθε Κυριακή λοιπόν επισκεπτόμαστε ένα χωριό και την ώρα που τέλειωνε η λειτουργία στην εκκλησία, καθόμασταν στο κεντρικό καφενείο. Ούζο και τραγούδι, κερνάγαμε και τους θαμώνες του καφενείου και πιάναμε κουβέντα. Η παρουσία μας στα χωριά και περισσότερο τα τραγούδια μας, που όλα είχαν πατριωτικό περιεχόμενο, έδιναν μια εικόνα για μας διαφορετική σε σχέση με εκείνη που προσπαθούσαν να δημιουργήσουν οι αντίπαλοί μας. Πέρα απ' αυτό η επίσκεψή μας στα χωριά ήταν ένα ευχάριστο γεγονός μέσα στη συνηθισμένη μονότονη ζωή των κατοίκων. Κάθε φορά όταν φεύγαμε μας ξεπροβόδιζαν με φιλικά λόγια και μας παρακαλούσαν να τους επισκεφτούμε ξανά».

Συνταγματάρχης Αλέκος Παπαγεωργίου

Αυτή η κουλτούρα ήταν «κεκτημένο» για τους εξόριστους από τη ζωή τους στο Βουνό, στην Ελεύθερη Ελλάδα, όπου το ΕΑΜ, για τους κατοίκους της υπαίθρου, είχε δημιουργήσει λαϊκά θέατρα, λαϊκά σχολεία, και ό,τι ήταν δυνατό να εκφραστεί από τη λαϊκή παράδοση, τον πολιτισμό.
Με τις παραπάνω συμπεριφορές οι εξόριστοι κατάφεραν να αλλάξουν την ατμόσφαιρα στη Νάξο και οι σχέσεις τους με τον ντόπιο πληθυσμό πήραν φιλικό χαρακτήρα και οι ψευτιές και οι συκοφαντίες των αντιπάλων δεν έπιαναν πια τόπο. Είχαν κερδίσει τη φιλία και την εκτίμηση μεγάλου μέρους της ναξιακής κοινωνίας. Δεν είναι τυχαίο που το 1958 στο Στρατοδικείο που δικαζόταν ο Στέφανος Παπαγιάννης για την απόδραση των δώδεκα εξόριστων εμφανίστηκε αυθόρμητα ο Ναξιώτης βουλευτής Αντώνης Μπαρότσης, ως μάρτυρας υπεράσπισης, και επαίνεσε στο δικαστήριο τη στάση των αξιωματικών στο νησί. Προφανώς η παρουσία του συμβόλιζε και τα αισθήματα σημαντικού μέρους της ναξιακής κοινωνίας. Οι αξιωματικοί έμεναν οι περισσότεροι στο Κάστρο, στο οίκημα λεγόμενο Βενετσιάνικο Παλάτι και λίγοι στην περιοχή της Γρότας. Η ζωή τους κυλούσε με μελέτη, εκμάθηση ξένων γλωσσών, διαλέξεις και άλλες ομαδικές μορφωτικές προσπάθειες. Ακόμη έπαιζαν και θεατρικά έργα. Αρκετό χρόνο αφιέρωναν στην παρακολούθηση της πολιτικής κατάστασης της χώρας.
Ο Βασίλης Βενετσανόπουλος γράφει στο βιβλίο του «ΠΑΡΩΝ».
«Για τους εξόριστους αξιωματικούς η ζωή τους μακριά από την εξέλιξη των γεγονότων στην Ελλάδα ήταν στενόχωρη. Βάραινε γι' αυτό ιδιαίτερα και ο εθελοντικός κατά κάποιον τρόπο εκτοπισμός τους. Αρκετές φορές στη διάρκεια των διαφόρων εκδηλώσεών τους έμπαινε το ζήτημα αυτό και κάπως σαν παράπονο. Επίσης από μερικούς έμπαινε αυθόρμητα και ζήτημα δραπέτευσής τους, που, αν επέτρεπε το Κόμμα, θα μπορούσε θαυμάσια να οργανωθεί με επιτυχία. Γενικά οι συζητήσεις για φευγιό και αντάρτικο δεν σταμάτησαν ποτέ. Αλλοτε γίνονταν με πολλή οξύτητα κι άλλοτε με σχετική ηρεμία».

Το μήνυμα για την απόδραση

Δημήτρης Κούκουρας

Αρχές Απρίλη 1947, έφθασε στη Νάξο με το πλοίο της γραμμής μια νέα λυγερή Ναξιώτισσα της Αθήνας, η Γιούλη Υδραίου, το γένος Σοφικίτη, από το Σαγκρί, σήμερα χήρα του αείμνηστου δημοσιογράφου - συγγραφέα και αγωνιστή της Αριστεράς Σπύρου Λιναρδάτου. Η ίδια αγωνίστρια της ΕΠΟΝ και του Εφεδρικού ΕΛΑΣ, που «γεύτηκε» τις συνέπειες της αγωνιστικής της δράσης στις φυλακές και τους τόπους εξορίας στη μετεμφυλιοπολεμική περίοδο και στην εφτάχρονη δικτατορία. Κουβαλούσε στην τσάντα της ένα σημαντικό μήνυμα.
Το μήνυμα, μικρό σημείωμα, ήταν κατάλληλα τοποθετημένο μέσα στο τσόφλι ενός αμυγδάλου με την εντολή να δοθεί στον λοχαγό Στέφανο Παπαγιάννη, άγνωστο πρόσωπο στην κομίστρια. Γνώριζε όμως από τον εφεδρικό ΕΛΑΣ τον συνεξόριστο του Παπαγιάννη επίλαρχο Βήλο Παπαδόπουλο και ζήτησε από τον συγγενή από τη μητέρα της ταχυδρομικό υπάλληλο Σπύρο Λογαρά να τον ειδοποιήσει για μια συνάντηση μαζί της με πολλή προφύλαξη.
Ετσι έφθασε το σημείωμα στα χέρια του Παπαγιάννη. Γράφει ο ίδιος στο βιβλίο του: «Το σημείωμα απευθυνόταν προσωπικά σε μένα, γιατί ήξεραν ότι μόνο εγώ γνωρίζω τον γραφικό χαρακτήρα του αποστολέα. Ηταν από το μέλος του Π.Γ. του ΚΚΕ Στέριο Αναστασιάδη που πιάστηκε αργότερα από την Ασφάλεια και εκτελέστηκε με άλλα μέλη της Κ.Ε. Στο σημείωμα δινόταν εντολή να προετοιμαστούν εντελώς μυστικά δώδεκα αξιωματικοί για μια πρώτη αποστολή στο βουνό. Οτι αργότερα θα 'ρθει στο νησί κρυφά ένα καΐκι να τους παραλάβει. Ταυτόχρονα ορίζονταν τριμελής επιτροπή από μένα, τον Βασίλη Βενετσανόπουλο και τον Δημήτρη Κούκουρα για να κανονίσει τις λεπτομέρειες της προετοιμασίας.
Την παραπάνω εντολή την πληροφορήθηκαν μόνο οι δώδεκα που θα 'παιρναν μέρος στην απόδραση. Κρατήθηκε μυστική από τους υπόλοιπους, όχι γιατί δεν υπήρχε εμπιστοσύνη, αλλά γιατί γι' αυτές τις περιπτώσεις έπρεπε πάντα να τηρείται αυστηρά η αρχή "ο καθένας να ξέρει μόνο ότι αφορά αυτόν τον ίδιο και τίποτα παραπάνω". Πέρα όμως απ' αυτό και η επιλογή δώδεκα μόνο από το σύνολο θα προκαλούσε έτσι κι αλλιώς παράπονα και στενοχώρια στους άλλους».

Στέφανος Παπαγιάννης, διοικητής της Μονάδας Πυροβολικού στο Γράμμο, 1947

Οι δώδεκα επιλεγέντες να αποδράσουν αξιωματικοί ήταν οι πιο κάτω: Αντισυνταγματάρχης ΠΤ Δημήτρης ΚΟΥΚΟΥΡΑΣ, Ταγματάρχης ΠΒ Γιάννης ΚΙΛΙΣΜΑΝΗΣ, Λογαχός ΠΖ Γιώργος ΣΑΜΑΡΙΔΗΣ, Λοχαγός ΠΖ Βασίλης ΒΕΝΕΤΣΑΝΟΠΟΥΛΟΣ, Λοχαγός ΠΖ Γιώργος ΚΑΛΙΑΝΕΣΗΣ, Λοχαγός ΠΖ Γιώργος ΚΑΤΕΜΗΣ, Λοχαγός ΠΒ Κίμων ΧΑΤΖΗΜΙΧΕΛΑΚΗΣ, Υπολοχαγός ΠΒ Χρήστος ΣΤΕΦΟΠΟΥΛΟΣ, Υπολοχαγός ΠΒ Θεοδόσης ΖΕΡΒΑΣ, Υπολοχαγός ΠΖ Θεόδωρος ΚΑΛΛΙΝΟΣ, Ανθυπασπιστής Κώστας ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ, Λοχαγός ΠΒ Στέφανος ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗΣ.
Οι δώδεκα πιο πάνω αξιωματικοί προετοιμάζονταν με μυστικότητα και περίμεναν σε επιφυλακή το καΐκι που θα τους έπαιρνε.
Εκείνες τις μέρες της αναμονής ήρθε διαταγή στη Διοίκηση Χωροφυλακής από το υπουργείο να διαλυθεί η ομάδα των εξόριστων στη Νάξο και να σκορπιστούν ανά δύο ή τρεις στα γύρω χωριά. Ετσι προέκυψε ξαφνικά σοβαρός κίνδυνος να ματαιωθεί εν μέρει ή ολοκληρωτικά η αποστολή γιατί θα ήταν πρακτικά αδύνατο να περιμένει το καΐκι που θα προσέγγιζε κρυφά στο νησί να συγκεντρωθούν και οι δώδεκα.

Η απόδραση

Πλησίαζε η γιορτή του Πάσχα και οι εξόριστοι παρακάλεσαν τον υπομοίραρχο να αναβάλει την εκτέλεση της διαταγής για μετά το Πάσχα ώστε να γιορτάσουν όλοι μαζί στην πόλη. Ο Μπεχράκης, ανυποψίαστος και μόνος του ή με την έγκριση του κέντρου, έκανε δεκτό το αίτημα.
Το καΐκι ήρθε σε λίγες μέρες, στις 15 Απρίλη 1947. Προφασίστηκε ο καπετάνιος (ήταν στην Κατοχή στον ΕΛΑΝ και είχε πολλή εμπειρία με επιτυχίες σε τέτοιες αποστολές) ότι ήρθε ν' αγοράσει πατάτες. Κατά το σούρουπο κινήθηκε ΒΔ και στο λιμανάκι των Αη Γιάννηδων, που ο κάβος του κάνει στροφή κι είναι αθέατο από την πόλη, έδεσε. Εκεί περίμεναν οι δώδεκα εξόριστοι, επιβιβάστηκαν και σαλπάρισαν στην ελευθερία. Η απόδραση έγινε γνωστή στον υπομοίραρχο την επόμενη μέρα, με σκόπιμη καθυστέρηση ωρών, στην καθημερινή αναφορά παρουσίας των εξόριστων. Ο Μπεχράκης στο άκουσμα της απουσίας των δώδεκα μόλις που γλίτωσε το εγκεφαλικό αναλογιζόμενος τις ευθύνες του. Αρχικά σκέφτηκε απόδραση στο εσωτερικό και απειλή δημιουργίας αντάρτικου στη Νάξο. Το συνδύασε με τις επισκέψεις των αξιωματικών τις Κυριακές στα χωριά. Ο ίδιος συνεπικουρούμενος και από την ντόπια αντίδραση εξαπέλυσε μια χωρίς προηγούμενο τρομοκρατία. Συλλήψεις, ανακρίσεις, ξυλοδαρμοί κράτησαν για πολύ χρόνο, θύματα οι αριστεροί της πόλης μα και πολίτες, ανεξάρτητα από ιδεολογία, που έκαναν παρέα με τους αξιωματικούς.

Το πρώτο παράνομο φύλλο του «Ριζοσπάστη» 12/11/1947

Οι αριστεροί Μιχάλης Γρατσίας, οι ράφτες Γιάννης και Μιχάλης Μαργαρίτης, ο Γιώργος Φραγκουδάκης μα και πολίτες, άσχετοι με αριστερή ιδεολογία, όπως ο Νίκος Τριαντάφυλλος, ο Νίκος Φραγκουδάκης (φαγιάς) βίωσαν για μέρες την τρομοκρατία που εξαπολύθηκε.
Η επιχείρηση απόδραση σχεδιάστηκε να ολοκληρωθεί σε 4 - 5 μέρες. Μα οι απρόβλεπτες δυσκολίες ανέτρεψαν τον αρχικό σχεδιασμό και χρειάστηκαν 15 μέρες με κινδύνους και απώλειες για την ομάδα των δώδεκα. Η πορεία του καϊκιού κράτησε 36 ώρες με στάσεις στην Πάρο και την Ανδρο για εφοδιασμό με λίγα τρόφιμα από συνδέσμους των νησιών αυτών που είχαν από πριν ενημερωθεί. Ο έμπειρος καπετάνιος του καϊκιού προδόθηκε από σοβαρή βλάβη της μηχανής που χρειαζόταν συνεργείο για να αποκατασταθεί. Η βλάβη του καϊκιού ανέτρεψε τον αρχικό σχεδιασμό της επιχείρησης. Αυτός ήταν να αποβιβασθούν οι αξιωματικοί λίγο πριν από το στενό του Ευρίπου για να περάσει ελεύθερο το πλοίο από τον έλεγχο να προχωρήσει η ομάδα πεζή μέχρι κάποιο προκαθορισμένο σημείο, να επιβιβαστούν ξανά για να τους μεταφέρει σε περιοχή ελέγχου από τις αντάρτικες ομάδες. Η βλάβη του καϊκιού τους ανάγκασε να αποβιβαστούν νωρίτερα προς το μέρος της Στερεάς Ελλάδας, σε άγνωστο γι' αυτούς έδαφος, με μόνα βοηθήματα ένα χάρτη της περιοχής μεγάλης κλίμακας και μια πυξίδα. Πορεύονταν προς τον βοριά μόνο νύχτα. Τη μέρα ακινησία. Συνάντησαν φοβισμένους χωρικούς και ενέδρες ΜΑΥδων που τις ξεπέρασαν με ψυχραιμία και την πίστη τους στην επιτυχία του σκοπού. Σ' αυτή τη δύσκολη επιχείρηση σημειώθηκαν δύο απώλειες: Ο αντισυνταγματάρχης Δημήτρης ΚΟΥΚΟΥΡΑΣ, ο αγαπημένος μπαρμπα - Μήτσος των εξόριστων, σακάτης στο πόδι από πολεμικό τραύμα, κάπου παραπάτησε και στραμπούλισε το γερό με αποτέλεσμα να μην μπορεί να προχωρήσει. Οι σύντροφοί του τον μεταφέρουν μέχρις ενός σημείου και σκέπτονται να ζητήσουν βοήθεια από τους ντόπιους: Ο Στέφανος Παπαγιάννης γράφει γι' αυτό: «Εκεί στα μαντριά όπως ήταν νύχτα, πλησίασε ο Κώστας Αντωνόπουλος και ρώτησε με τρόπο για κάποιο τσέλιγκα, που ήξερε πως είχε το στέκι του σ' εκείνα τα μέρη από ένα αδελφό του που στον ΕΛΑΣ υπηρετούσε στο τμήμα του. Εμαθε ότι είχε το σπίτι του κάπου στην πλαγιά και ξεκινήσαμε για εκεί, αφήνοντας προσωρινά τον μπαρμπα - Μήτσο σε κάτι βράχια κοντά στη δημοσιά. Να προσθέσω εδώ ότι στη διάρκεια της νύχτας έκαναν την εμφάνισή τους στην περιοχή αυτοκίνητα με χωροφύλακες και ΜΑΥδες. Ευτυχώς ο τσέλιγκας ήταν στο σπίτι του και δέχτηκε να βοηθήσει. Το μόνο που ζήτησε ήταν να πάνε οι αντάρτες σε καμιά δεκαπενταριά μέρες να τον παραλάβουν. Το μέρος αυτό λεγόταν Κονάκια κοντά στο χωριό Μαρτίνο Φθιώτιδας. Εστειλε ένα μουλάρι μ' ένα δικό του στο μέρος που τον είχαμε αφήσει κι εμείς φύγαμε γρήγορα για να απομακρυνθούμε όσο ακόμα ήταν νύχτα».

Αξιωματικοί του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας στο Βίτσι το 1949

Ο τσέλιγκας συνελήφθη από προδοσία και υπέστη φρικτά βασανιστήρια. Ο μπαρμπα - Μήτσος, αβοήθητος, συνελήφθη και οδηγήθηκε στη Λαμία. Στο Εκτακτο Στρατοδικείο με γενναιότητα ανέλαβε εξολοκλήρου την ευθύνη της απόδρασης. Εκτελέστηκε με το ένα πόδι γονατισμένο αφού δεν μπορούσε να σταθεί όρθιος!
H δεύτερη απώλεια ήταν ο λοχαγός Κίμωνας ΧΑΤΖΗΜΙΧΕΛΑΚΗΣ. Σε ενέδρα των ΜΑΥδων, αποκοιμισμένος πάνω σε βράχια, ξύπνησε από τους πυροβολισμούς, χάνει την επαφή με τους συντρόφους του. Δεν άργησε να τον συλλάβουν και να τον παραπέμψουν στο Εκτακτο Στρατοδικείο. Στάθηκε όμως τυχερός, αφού οι γονείς του, πολιτικοί φίλοι ισχυρού πολιτικού, κατάφεραν με τη διαμεσολάβησή του η ποινή του να είναι ισόβιος κάθειρξη.
Στις 30 Απρίλη, 15 μέρες από την απόδρασή τους από τη Νάξο, ήρθαν σε επαφή με τα Αντάρτικα Σώματα της Αυτοάμυνας. Στη συνέχεια θα οδηγηθούν στο Στρατηγείο του ΔΣΕ (Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας) που έδρευε τότε στη Ρούμελη και θα πλαισιώσουν Επιτελεία και Μονάδες του. Ολοι τους θα σταθούν ηρωικά μέχρι την ήττα στο Γράμμο και θα γευτούν την πολύχρονη πίκρα της ξενιτιάς πάντα δοσμένοι στην ιδεολογία τους και στο όνειρό τους για μια ανεξάρτητη και κοινωνικά δίκαιη πατρίδα. Ο Νόμος της Αναγνώρισης της Εθνικής Αντίστασης θα τους δικαιώσει βαθμολογικά κι αυτό θα το εισπράξουν σαν δικαίωση των αγώνων τους, των αγώνων του ελληνικού λαού. Σήμερα στους πολύ δύσκολους καιρούς για τον τόπο και το λαό, που ακυρώνονται μία μία οι κατακτήσεις από αιματηρούς αγώνες, που ακούγεται από τα πλέον υπεύθυνα χείλη η απειλή απώλειας τμήματος της εθνικής μας κυριαρχίας, η αναφορά στους αγώνες και τους αγωνιστές εκείνης της εποχής για εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη είναι περισσότερο από επίκαιρη.
Πηγές:
1) «Από Εύελπις Αντάρτης»: του Στέφανου Παπαγιάννη, εκδ. ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ.
2) «ΠΑΡΩΝ» ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΓΡΑΜΜΗ, του Βασίλη Βενετσανόπουλου, εκδ. ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ.
3) Αφήγηση Γιούλης Λιναρδάτου.
4) Αφήγηση Μιχάλη Ηλ. Γρατσία, εκδότη εφημερίδας «Τ' ΑΠΕΡΑΘΟΥ».
5) Αφήγηση Γιάννη Μαργαρίτη, συνταξιούχου τραπεζικού.

Του Μιχάλη ΒΑΡΔΑΝΗ*
*Ο Μιχάλης Βαρδάνης είναι αντιστράτηγος ε.α.τ. πρόεδρος ΣΦΕΑ 1967-1974