Ημέρα ανεξαρτησίας

 Ημέρα ανεξαρτησίας

Προσπαθώντας να συνδέσω το είναι με το ιδεατό εγώ, όπως διάβασα κάπου, και να πάω δύο γκεστάλτ παρακάτω από τον Τζούμα στους Απαράδεκτους, θα επαναφέρω/επαναδιατυπώσω κάποιες ιδέες, που τις θέτω προς συζήτηση και στη βάση του μπλοκ. Ελπίζω πως η κουβέντα δε θα ξεκινήσει/πυροδοτηθεί από μηδενική βάση για το ίδιο θέμα, χωρίς να παίρνει υπόψη τα προηγούμενα, όχι γιατί δεν είναι θεμιτό να πει κανείς ό,τι θέλει, ανεξάρτητα από τις "εισηγήσεις" της κε του μπλοκ ή γιατί είναι υποχρεωμένος να παρακολουθεί τη συνέχεια των αναρτήσεων, αλλά για να μην ανακυκλώνεται γύρω από τα ίδια ζητήματα, κάνοντας απλώς σβούρες, σαν ένα σκυλί δεμένο σε ένα δέντρο.

Έχω ξαναγράψει αρκετές φορές πως η συγκυρία της κρίσης απαιτεί συνολικές λύσεις απέναντι στο πρόβλημα, δηλ την υπέρβασή της. Τη λύση από το αδιέξοδο (που δεν είναι χωρίς ταξικό πρόσημο), δε θα τη δώσει μια μεμονωμένη κίνηση, όσο ριζοσπαστική ή μη ενσωματώσιμη κι αν φαίνεται (πχ διαγραφή χρέους, κοινωνικοποίηση τραπεζών, αποδέσμευση από την ΕΕ) εάν δε συνοδευτεί από μια συνολική εναλλακτική πρόταση που να δίνει μια διαφορετική προοπτική. Αυτό βασικά συνεπάγεται σύγκλιση του τακτικού με το στρατηγικό μας στόχο, που είναι ευλογία και κατάρα μαζί, καθώς και μια σειρά συγχύσεις για όσους πιστεύουν πως έτσι όλα υπάγονται-παραπέμπονται στο σοσιαλισμό και τη Δευτέρα Παρουσία, αντί σε ένα άμεσο μεταβατικό μέλλον, για όσους μένουν προσκολλημένοι σε παλιά σχήματα-συνθήματα, τα κουτάκια της θεωρίας και τα βολικά καλούπια όπου στριμώχνεται η πραγματικότητα, μακριά από αντιφάσεις, την πρωτότυπη ζωντανή της κίνηση και τη συγκεκριμένη ανάλυσή της.

Μπαίνει λοιπόν ένα ερώτημα κι ο εξής προβληματισμός: μπορούμε να μιλάμε γενικά για αιτήματα-κρίκους και επιμέρους στόχους πάλης στη σημερινή συγκυρία ή αυτό είναι άτοπο και μη ρεαλιστικό, εφόσον όλα πρέπει να συνδέονται με το στρατηγικό στόχο; Κι αν τελικά νοούνται κρίκοι τι ακριβώς σημαίνουν και τι περιεχόμενο παίρνουν; Διαφωνούμε με συγκεκριμένα βήματα που προβάλλονται ως τέτοιοι ή συνολικά με τη λογική των κρίκων; Δεν πρέπει όμως να βρίσκουμε κάθε φορά τον αδύναμο κρίκο της αστικής εξουσίας, που μπορεί να της επιφέρει ρήγματα και να την αποδυναμώσει;

Από τα παραπάνω ερωτήματα προκύπτουν δύο βασικά ζητήματα. Το πρώτο είναι ότι ένα αίτημα-κρίκος δεν επιλέγεται επειδή αποτελεί πάγια διεκδίκηση-θέση χρόνων ή δεκαετιών, που δεν πρέπει να απεμπολήσουμε και προκρίνεται ως ένα διαχρονικό αίτημα προς πάσα χρήση, σε κάθε περίπτωση, αλλά μετά από συγκεκριμένη ανάλυση της σημερινής κατάστασης, για να καταλήξουμε τελικά στο πιο κατάλληλο: ποιο είναι αυτό που προσφέρεται, για να αποδυναμώσει τον αντίπαλο, να προωθήσει την ταξική πάλη και να συσπειρώσει δυνάμεις; Αλλιώς, οποιοσδήποτε επιμέρους στόχος, από τον εργατικό έλεγχο στις τράπεζες ή την κρατικοποίησή τους και την αριστερή κυβέρνηση, μέχρι την έξοδο από την ευρωζώνη και την επιστροφή στη δραχμή, μπορεί να βαφτιστεί κρίκος, σκαλοπατάκι ή κάτι παρόμοιο.

Με αυτήν την έννοια, διατηρώ τις επιφυλάξεις και τις διαφωνίες μου πχ με την ανάλυση του Μαυρουδέα, αλλά εκτιμώ το σκεπτικό του και τη μεθοδολογία που χρησιμοποιεί, για να απορρίψει πχ τη διαγραφή του χρέους και την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα ως μη επαρκείς ή μη κατάλληλους στόχους-συνθήματα και να εντοπίσει το ενδεδειγμένο αίτημα-κρίκο στο στόχο της αποδέσμευσης απ' την ΕΕ. Όχι γιατί είναι πάγια θέση του κομμουνιστικού κινήματος από την εποχή της ΕΚΑΧ και της ΕΔΑ, οπότε δεν πρέπει να την "προδώσει", αλλά γιατί εκτιμά πως στη δεδομένη χρονική συγκυρία, ο ευρωμονόδρομος είναι απαραίτητος όρος ύπαρξης για την ελληνική άρχουσα τάξη, που δεν είναι σε θέση να απορροφήσει και να ενσωματώσει την παραμικρή απόκλιση από αυτόν.

Δεύτερο βασικό ζήτημα. Αιτήματα κρίκοι, κατά τη δική αντίληψη, είναι αυτά που μας επιτρέπουν να ανεβάσουμε το επίπεδο πάλης, τη μέση συνειδητοποίηση των μαζών, τη συγκέντρωση δυνάμεων για το στρατηγικό μας στόχο. Μπαίνει όμως ένα γενικό ερώτημα, που ισχύει για κάθε τέτοια περίπτωση. Πρόκειται για στόχους που μπαίνουν προς άμεση υλοποίηση ή για συνθήματα ζύμωσης, τα οποία θα συσπειρώσουν και θα προετοιμάσουν τις λαϊκές μάζες για αποφασιστική πάλη, την κρίσιμη στιγμή; Η αποδέσμευση από την ΕΕ πχ είναι ζήτημα άμεσης διεκδίκησης, εδώ και τώρα, ή ως μέτωπο πάλης, που ζυμώνεται για να το υλοποιήσει μια διαφορετική εξουσία; Για μένα ισχύει το δεύτερο, όχι (μόνο) γιατί το δεύτερο είναι μια ρεφορμιστική αντίληψη, ενταγμένη σε ένα μεταβατικό πρόγραμμα, ή γιατί μπλέκεται με υπαρκτές ενδοαστικές αντιθέσεις και κινδυνεύει να ενσωματωθεί, αλλά (κυρίως) γιατί είναι απραγματοποίητο και μη ρεαλιστικό σενάριο.

Αυτό το ζήτημα (νομίζω πως) ήταν λυμένο ήδη από το 15ο Συνέδριο, όταν σημειωνόταν δηλαδή στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ πως η πάλη για απαλλαγή από κάθε ιμπεριαλιστική εξάρτηση θα δικαιωθεί πλήρως μόνο σε μια ελεύθερη σοσιαλιστική Ελλάδα (δεν έχω πρόχειρη την ακριβή διατύπωση, αλλά πιστεύω πως δεν αλλοιώνω το γενικό νόημα). Ακόμα δηλ και αν κάποιος θεωρεί πως η Ελλάδα είναι εξαρτημένη χώρα και προβάλλει αντιιμπεριαλιστικούς στόχους πάλης, η πάλη αυτή δεν έχει ως στόχο την ανάκτηση της χαμένης εθνικής ανεξαρτησίας της καπιταλιστικής Ελλάδας και την επιστροφή σε μια (βασικά ανύπαρκτη ή εξιδανικευμένη) προηγούμενη κατάσταση, γιατί ο χρόνος δε γυρνάει πίσω κι αυτό είναι απραγματοποίητο στα πλαίσια του καπιταλισμού.

Αυτό απαντά, κατά τη γνώμη μου, στο απλοϊκό-σχηματικό ερώτημα του "πριν" και του "μετά", εάν δηλ η αποδέσμευση είναι προϋπόθεση του επαναστατικού άλματος ή έπεται αυτού, ως συνέπειά του, σε μια σοσιαλιστική Ελλάδα εντός της ΕΕ! Ούτε πριν, ούτε μετά, αλλά μαζί κι εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, παράλληλα και σχεδόν ταυτόχρονα, το ένα με το άλλο.

Μήπως αυτό σημαίνει σφοι πως δεν πρέπει να προβάλλουμε πια σχετικά αυτόνομα το ζήτημα της αποδέσμευσης και να μην το τονίζουμε, τη στιγμή που γίνεται φανερός σε ευρύτερα λαϊκά στρώματα ο ρόλος της ΕΕ και το κίβδηλο όραμα της "Ενωμένης Ευρώπης" που ξεσκίζεται από ανταγωνισμούς; Όχι σφοι, δε σημαίνει κάτι τέτοιο. Δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να σηκώνουμε ως μέτωπο αιχμής το αίτημα της αποδέσμευσης. Ζητάμε αποδέσμευση τώρα, χτες, γιατί είναι ένα κεντρικό σύνθημα που ζυμώνει συνειδήσεις και η δική μας πρόταση δεν είναι για το σήμερα, και όχι για το μακρινό αύριο, που δε θα προλάβουμε να ζήσουμε. Ενώ παράλληλα, εξηγούμε και τι άλλο σημαίνει η αποδέσμευση, γιατί η δική μας πρόταση δε σταματά στα μισά του δρόμου και της πλαγιάς, για να κατρακυλήσει πάλι στον κατήφορο, σαν το βράχο του Σίσυφου.

Είναι πολύ μελαμψοί για να αισθανόμαστε Ιρακινοί;!

 Είναι πολύ μελαμψοί για να αισθανόμαστε Ιρακινοί;!

Όσο περνάει η ώρα ο αριθμός των νεκρών Ιρακινών από την τρομοκρατική επίθεση του «Ισλαμικού Κράτους» μεγαλώνει! Δεν θα θέλαμε να αρχίσουμε τις ίδιες «πνευματικές αναζητήσεις» μ’ εκείνες που είχαμε πριν από μερικές ημέρες για το τρομοκρατικό χτύπημα στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης! Θα θέλαμε απλά να σχολιάσουμε ότι δεν τους έφταναν τους Ιρακινούς οι δολοφονικές επιθέσεις του ΝΑΤΟ, που επί χρόνια διέλυσαν τη χώρα τους, τώρα ανέλαβαν δράση και τα τσιράκια τους, οι εκπαιδευμένοι από την CIA τρομοκράτες του «Ισλαμικού Κράτους»!

Το ότι οι τρομοκρατικές επιθέσεις του «Ισλαμικού Κράτους» και όλων των άλλων παρακλαδιών της CIA ανά τον κόσμο γίνονται στα πλαίσια του ελέγχου των πλουτοπαραγωγικών πηγών και της χειραγώγησης της λαϊκής συνείδησης είναι ηλίου φαεινότερο! Το ποιος το καταλαβαίνει αυτό, είναι και προσωπικό πρόβλημα του καθενός, καθώς κανένας δεν μπορεί ν’ ανοίξει το κεφάλι κανενός για να βάλει μέσα τη γνώση και την αντίληψη! Στο 2016 ζούμε και εκτός από τις αποπροσανατολιστικές σαχλαμάρες κυκλοφορεί και μπόλικη γνώση! Ας ψάξει ο καθένας να τη βρει και ας μη σφυρίζει κλέφτικα!

Το ότι όμως για μία ακόμη φορά, μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στην Κωνσταντινούπολη και στη Βαγδάτη δεν γέμισε το διαδίκτυο με Ιρακινές σημαίες δίπλα στα προφίλ των χρηστών είναι άξιο μελέτης, γιατί τρία τινά μπορεί να συμβαίνουν!

Το ένα «τινό» είναι να θεωρούμε τους Ιρακινούς πολύ μελαμψούς για να αισθανθούμε όλοι Ιρακινοί, παρ’ όλο που ήδη τα κορμιά μας κυκλοφορούν στις παραλίες προκειμένου να γίνουν πιο μελαμψά όχι από των Ιρακινών, αλλά και από των Καμερουνέζων!!

Το άλλο «τινό» είναι ότι πέρασε η μόδα των διαδικτυακών «σημαιούληδων» κι έτσι είναι πλέον tres banal η περιτύλιξη της σημαίας γύρω από το κορμί, ωσάν σαρμαδάκι!

Το τρίτο «τινό» είναι ότι ίσως βάλαμε το μυαλό μας λίγο να δουλέψει και αντιληφθήκαμε ότι όλοι οι Ιρακινοί δεν είναι το ίδιο, όπως όλοι οι Έλληνες δεν είναι το ίδιο, όπως όλοι οι Τούρκοι δεν είναι το ίδιο, όπως όλοι οι Γάλλοι δεν είναι το ίδιο κ.ο.κ.! Αντιληφθήκαμε δηλαδή ότι δεν είμαστε όλοι Έλληνες, καθώς είμαστε όμοιοι μόνο με τους Έλληνες που ταλαιπωρούνται όπως εμείς κι όχι με τους Έλληνες που μας ξεζουμίζουν για να τρώνε με χρυσά κουτάλια! Σ’ αυτό το μήκος κύματος ίσως αντιληφθήκαμε ότι τίποτε δεν έχουμε να χωρίσουμε με τους ταλαίπωρους Γάλλους, με τους ταλαίπωρους Τούρκους, με τους ταλαίπωρους Γερμανούς, με τους ταλαίπωρους Ιρακινούς! Έχουμε να χωρίσουμε μόνο με τους «μεγαλοκαρχαρίες» Γάλλους, Τούρκους, Γερμανούς, Ιρακινούς κτλ., όπως έχουμε να χωρίσουμε και με τους «μεγαλοκαρχαρίες» Έλληνες! Έχουμε να χωρίσουμε με αυτούς που παγκόσμια πίνουν το αίμα των λαών! Γιατί οι Έλληνες, οι Τούρκοι, οι Γερμανοί, οι Ισπανοί, οι Ιταλοί, οι Ιρακινοί, οι Ιρανοί καταπιεσμένοι έχουμε ένα κοινό όνομα κι έναν κοινό παρονομαστή που θα μας ενώνει είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι! Πάνω από όλα όλοι όσοι με τον ιδρώτα μας πλουτίζουν τα αφεντικά, είμαστε προλετάριοι!

Νάβις

   Ένας χρόνος πένθους

Από Σφυροδρέπανος

Γράφει ο Σφυροδρέπανος //

Ένα χρόνο μετά από το δημοψήφισμα, κάποια πράγματα μοιάζουν ήδη πολύ μακρινά. Όχι τόσο γιατί μεσολάβησε συμπυκνωμένος πολιτικός χρόνος, αλλά γιατί τα πράγματα (βασικά η επιφάνειά τους) έχει αλλάξει δραματικά και δε θυμίζει σχεδόν σε τίποτα το κλίμα που δημιουργούνταν εκείνη την περίοδο και όσα έλεγαν οι πρωταγωνιστές της (οι περισσότεροι τουλάχιστον).
Η (τότε) ΠΦΑ έστησε μια θεαματική, επικοινωνιακή παράσταση, με σκοπό να εγκλωβίσει το λαό και τους πολιτικούς της αντιπάλους, κι εξεπλάγη ίσως κι η ίδια από το αποτέλεσμα, ξεκαθαρίζοντας βέβαια από την πρώτη αρχή (για όσους διάβαζαν προσεκτικά τις δηλώσεις στελεχών ή πίσω από τις γραμμές) ότι ήθελε την απόφαση ως ένα ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί, το οποίο πετάχτηκε πολύ γρήγορα (ή έστω μετά από 17 ολόκληρες ώρες) στο καλάθι των αχρήστων. Κι έτσι, παρά τον έρπη και τη στενοχώρια του, ο Τσίπρας αποδείχτηκε “πρωθυπουργός παντός καιρού”, που μπορεί να ψηφίσει και να εφαρμόσει ένα μνημονιακό πρόγραμμα, κι ας μην το πιστεύει (στα λόγια).
Η κυρίαρχη τάξη χρησιμοποίησε κάθε δυνατό μέσο, για να τρομοκρατήσει την κοινή γνώμη από τα κανάλια και τις δημοσκοπήσεις μέχρι τον έλεγχο κεφαλαίων (capital control) στις τράπεζες και τον καλλιεργούμενο πανικό. Ωστόσο, απέδειξε ότι διαθέτει χρυσές πολιτικές εφεδρείες και μπορεί να διαχειριστεί υπέρ της κάθε πιθανό αποτέλεσμα. Ένα μήνα αργότερα ψηφιζόταν (με συντριπτική πλειοψηφία ρεκόρ) το τρίτο μνημόνιο, που δρομολόγησε το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, τη διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης και όσων λιγοστών εργατικών δικαιωμάτων έχουν απομείνει όρθια.
Η “συμμαχία των προθύμων” της κυβέρνησης (που όμως πρόδωσε τον κοινό αγώνα) παρουσίασε τραγική εικόνα. Έκανε τον κομπάρσο στην καμπάνια του ΟΧΙ, χειροκροτώντας Τσίπρα και Καμμένο, σε αυτό που αποδείχτηκε πως ήταν απλώς μια άτυπη προεκλογική συγκέντρωση του Σύριζα. Έδιωχνε τους κομμουνιστές από τα εκλογικά κέντρα, καλώντας σε κάποιες περιπτώσεις και τα όργανα της τάξης, για να συνδράμουν. Έσπειρε αυταπάτες, για να θερίσει θύελλες (αυτή που μέχρι τότε δεν έβλεπε να ερχόταν). Και αυτές τις μέρες ετοιμάζεται να γιορτάσει τον ένα χρόνο κινηματικής κατάθλιψης κι εκκωφαντικής απουσίας από μια σειρά αγωνιστικά μέτωπα, στα οποία δεν καταφέρνει να κινητοποιήσει ούτε καν την οργανωτική της, δηλ τα μέλη της.
Ο λαός είδε πώς αποκοιμήθηκε το ΟΧΙ του στην αγκαλιά του ΝΑΙ, αλλά εμπιστεύτηκε τις ίδιες πολιτικές δυνάμεις που τον πρόδωσαν, εγκλωβισμένος στις αυταπάτες του (περί εύκολης λύσης) και στην απογοήτευσή του: “αφού δε βγήκε κάτι ούτε με αριστερή κυβέρνηση, ούτε καν με δημοψήφισμα (ή παλιότερα με τους αγανακτισμένους), ε τότε δε γίνεται τίποτα” φαίνεται να είναι το βασικό σκεπτικό ενός κόσμου. Αλλά μετά από το πρώτο μούδιασμα, και την απάθεια ως στάδιο του πένθους, ξαναρχίζει δειλά-δειλά να κινείται κάτι, να υπάρχουν αντιδράσεις και οργή, που εκφράζεται μαζικά στο δρόμο.
Το ΚΚΕ τέλος, κατήγγειλε από την πρώτη στιγμή τη συμπαιγνία, ήταν το μόνο κόμμα που υπερασπίστηκε το ΟΧΙ του ελληνικού λαού στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών και δικαιώθηκε από την επόμενη κιόλας μέρα για όσα τον προειδοποιούσε. Πλήρωσε όμως εν μέρει αυτή τη στάση του στις επόμενες εκλογές, γιατί ελάχιστοι συμπαθούν αυτόν που τους δείχνει μια δυσάρεστη αλήθεια και (αφού διαλυθεί το σύννεφο) φαίνεται πως είχε δίκιο.
Ξεκαθάρισε πάντως πως ανεξάρτητα από το τι ψήφισε ο καθένας και σε ποιον εκβιασμό υπέκυψε, κριτήριο είναι τι θα κάνει στην πράξη, την επόμενη μέρα, οργανώνοντας τον αγώνα και την αντίσταση του λαϊκού κινήματος, ενάντια στην αντιλαϊκή θύελλα που ερχόταν. Από αυτήν την άποψη, δεν είναι θέμα του γνωστού “σας-τα-λεγα-κισμού”, με το δάχτυλο υψωμένο δασκαλίστικα, αλλά ο καθένας μπορεί να αναρωτηθεί καλόπιστα και να απαντήσει στον εαυτό του.
Τελικά, είχε δίκιο το ΚΚΕ στην εκτίμησή του και στις προειδοποιήσεις του; ΟΧΙ ή ΝΑΙ; (για να θυμηθούμε και το φαιδρό του πράγματος, με τη διατύπωση του δημοψηφισματικού ερωτήματος).

Μια ενδιαφέρουσα ερώτηση για τον ΕνΦΙΑ

 Μια ενδιαφέρουσα ερώτηση για τον ΕνΦΙΑ

Όταν η -κατά ΣυΡιζΑ- αριστερά κέρδιζε την εξουσία πριν ενάμισυ περίπου χρόνο, η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων της περίμενε την κατάργηση του ΕνΦΙΑ. Ακόμη και μη ψηφοφόροι της περίμεναν την αντικατάσταση αυτού του οριζόντιου φόρου ιδιοκτησίας με έναν άλλον φόρο που θα έμοιαζε με τον αλήστου μνήμης φόρο μεγάλης ακίνητης περιουσίας, δηλαδή με έναν φόρο που θα επιβάρυνε τους πράγματι έχοντες και δεν θα επιβαλλόταν σε μικροϊδιοκτήτες.

Σήμερα, ενάμισυ χρόνο αργότερα, όλες αυτές οι προσδοκίες δεν έχουν απλώς διαψευσθεί αλλά έχουν μεταβληθεί από όνειρα σε εφιάλτες. Ο ΕνΦΙΑ όχι μόνο δεν καταργήθηκε αλλά επεκτάθηκε και σε χωράφια και σε στάνες και σε αυθαίρετα κοτέτσια. Παίζοντας με τις λέξεις, η κυβέρνηση της αριστεράς υποσχέθηκε εξορθολογισμό των βαρών μέσω της μείωσης των αντικειμενικών αξιών αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να κοροϊδέψει άλλη μια φορά τον κόσμο: ενώ πριν την αναπροσαρμογή των αντικειμενικών αξιών προϋπολογίζονταν έσοδα 2,65 δισ. από τον ΕνΦΙΑ (ακριβώς όσα και επί της κακής σαμαροβενιζελικής συγκυβέρνησης), μετά τον "εξορθολογισμό" αναμένεται να βεβαιωθούν πάνω από 3 δισ.

Γιατί τα λέω όλα τούτα σήμερα; Τα λέω διότι σε λίγες μέρες θα βγουν τα ειδοποιητήρια για τον ΕνΦΙΑ του 2016 και πολύς κόσμος θα κινδυνέψει με εγκεφαλικό, κυρίως για δυο λόγους: (α) καταργείται η μείωση του φόρου κατά 20%, η οποία προβλεπόταν για τα μη ηλεκτροδοτούμενα ακίνητα και (β) πέφτει από 300.000 σε 200.000 ευρώ το όριο για την επιβολή πρόσθετου φόρου. Κυρίως, όμως, τα λέω επειδή θυμήθηκα μια ιστοριούλα, όχι και τόσο παλιά αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρουσα.

Θα θυμάστε το μπάχαλο που ξέσπασε το καλοκαίρι τού 2014, όταν η γενικευμένη εφαρμογή τού ΕνΦΙΑ κόντεψε να τινάξει την πολιτική σκηνή στον αέρα, καθώς τα "συστήματα" του υπουργείου οικονομικών έστελναν ειδοποιητήρια εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ σε κατόχους χερσοχώραφων επειδή φορολογούσαν τα βοσκοτόπια ως οικόπεδα. Η αναμπουμπούλα που δημιουργήθηκε ήταν τόσο μεγάλη ώστε χρειάστηκε να βγει ο ίδιος ο πρωθυπουργός και να παραδεχτεί ότι είχαν γίνει λάθη, τα οποία θα διορθωνόντουσαν. Η δε πολιτική εξουσία, προκειμένου να δείξει σθένος και αποφασιστικότητα, δεν δίστασε να προχωρήσει σε καρατομήσεις υπευθύνων.

Αυτή η τακτική τής πολιτικής εξουσίας να τιμωρήσει κάποιους ως δήθεν υπεύθυνους για το μπάχαλο, προκάλεσε την άμεση και οργισμένη αντίδραση των εφοριακών. Ο τότε αντιπρόεδρος της Ομοσπονδίας Εφοριακών Υπαλλήλων μίλησε στο Πρώτο Θέμα, όπου αποκάλυψε ότι ο ΕνΦΙΑ δεν ήταν προϊόν εργασίας παραγόντων του υπουργείου οικονομικών (φοροτεχνικών, τεχνοκρατών, νομικών, εφοριακών κλπ) αλλά προϊόν συνεννοήσεων του Νίκου Καραβίτη (συμβούλου του τέως υπουργού οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα) με δικηγορικά γραφεία του εξωτερικού και της Ελλάδας. Χαρακτηριστικά, ο αντιπρόεδρος της Ομοσπονδίας κατήγγειλε τα εξής:

"Είναι γνωστό στους κύκλους του υπουργείου πως τα κείμενα όχι μόνο του ΕνΦΙΑ αλλά και πολλών άλλων φορολογικών νομοσχεδίων έρχονται έτοιμα και, μάλιστα, στην αγγλική γλώσσα. Το μόνο που γίνεται εδώ είναι μια απλή μετάφραση, ενώ τέτοια είναι η βιασύνη να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις της τρόικας ώστε δεν γίνονται καν προσομειώσεις των φόρων στην ελληνική πραγματικότητα."

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, τα προβλήματα με τον ΕνΦΙΑ δημιουργήθηκαν επειδή δεν τηρήθηκαν οι διαδικασίες που προβλέπουν ότι πριν από τέτοια νομοθετήματα πρέπει να υπάρχει εισήγηση των αρμόδιων υπηρεσιακών παραγόντων. Έτσι, δεν υπήρχε πρόβλεψη για ειδικές περιπτώσεις, για αναξιοπαθούντες και εν γένει μη έχοντες φοροδοτική ικανότητα κλπ. Ο αντιπρόεδρος της Ομοσπονδίας Εφοριακών είναι σαφής:

"Αποκλείεται υπηρεσιακοί παράγοντες με γνώση της ελληνικής πραγματικότητας να προσέθεσαν την τελευταία παράγραφο στον νόμο, η οποία ξεκαθάριζε ότι για να υπάρξει απαλλαγή και έκπτωση από τον ΕνΦΙΑ ο φορολογούμενος, η σύζυγος και τα τέκνα του θα πρέπει να μην έχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές σε εφορία και ασφαλιστικά ταμεία. Γνωρίζουμε την εμμονή των τροϊκανών και όσων τους εξυπηρετούν στην Ελλάδα ως προς αυτό το ζήτημα, το οποίο είναι πολύ μακριά από την ελληνική φορολογική κουλτούρα."

Πάντοτε σύμφωνα με το ρεπορτάζ, οι υπηρεσιακοί παράγοντες του υπουργείου οικονομικών διαμαρτύρονταν επειδή τους δίνονταν νομοσχέδια είτε στα αγγλικά είτε σε πολύ κακής ποιότητας μεταφράσεις, τα οποία έδειχναν έλλειψη γνώσης των αντικειμένων, με αποτέλεσμα οι γκάφες να είναι διαρκείς και η πολιτική ηγεσία να αναζητά αποδιοπομπαίους τράγους. Ως προς αυτό το τελευταίο, ο αντιπρόεδρος των εφοριακών είναι κατηγορηματικός: "Επιχειρούν να καταδείξουν ως κακούς της υπόθεσης τις κεντρικές υπηρεσίες ή το ΚΕΠΥΟ, για σφάλματα δικηγόρων ή ξένων συμβούλων".

Τον αντιπρόεδρο επιβεβαίωσαν με τις δηλώσεις τους τόσο η τότε κυβερνητική εκπρόσωπος Σοφία Βούλτεψη ("το λάθος έγινε από μια αλυσίδα ανθρώπων, κάποιος έκανε το λάθος, κάποιος δεν επαλήθευσε, δεν κοίταξε το χαρτί πριν φύγει [!!]") όσο και ο υφυπουργός ανάπτυξης Γεράσιμος Γιακουμάτος ("θα χαστουκίσω τον υπεύθυνο μόλις τον ανακαλύψω"). Τελικά, το μάρμαρο το πλήρωσαν δυο γενικοί διευθυντές τού υπουργείου οικονομικών, οι οποίοι -υποτίθεται πως- ήσαν υπεύθυνοι για την ενημέρωση της πολιτικής ηγεσίας περί των προβλημάτων του νέου φόρου. Βέβαια, οι ίδιοι υποστήριξαν ότι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε γιατί το τελικό κείμενο τους ήρθε έτοιμο αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.


Τόση ώρα μιλάμε για τον αντιπρόεδρο της Ομοσπονδίας Εφοριακών Υπαλλήλων, ο οποίος έκανε την παραπάνω συνταρακτική αποκάλυψη περί νομοθετημάτων που φτιάχνονται από κάποιους αγνώστους στο εξωτερικό και υιοθετούνται αβίαστα από την πολιτική ηγεσία της χώρας μας, χωρίς να έχουμε αναφέρει το όνομά του. Ε, λοιπόν, αυτός ο αντιπρόεδρος του 2014 δεν είναι άλλος από τον σημερινό αναπληρωτή υπουργό οικονομικών Τρύφωνα Αλεξιάδη.

Αύγουστος 2014: Ο Τρύφων Αλεξιάδης (πάνω, μέσον) επαναλαμβάνει την καταγγελία του στον Αντέννα

Κάπου εδώ η ιστοριούλα μας ολοκληρώνεται. Πριν δυο χρόνια, ο κ. Αλεξιάδης αποκάλυψε στον λαό ότι στην βουλή πάνε νομοσχέδια που έρχονται έτοιμα απ' έξω, γραμμένα στα αγγλικά. Αποκάλυψε, επίσης, ότι ο ΕνΦΙΑ ήταν ένας εκτός ελληνικής πραγματικότητας φόρος που σχεδιάστηκε από την τρόικα και εξυπηρετούσε αποκλειστικά τις απαιτήσεις των δανειστών. Σήμερα που ο ίδιος φόρος όχι απλώς διατηρείται αλλά γίνεται και πιο σκληρός, μήπως μπορεί να μας αποκαλύψει ο κ. Αλεξιάδης ποιοι σχεδίασαν αυτή την "σκλήρυνση": Οι θεσμοί (δηλαδή οι δανειστές), ο ίδιος (δηλαδή η κυβέρνηση) ή, μήπως, ο ίδιος καθ' υπόδειξη των θεσμών (δηλαδή η κυβέρνηση καθ' υπόδειξη των δανειστών);

Ενδιαφέρουσα ερώτηση αλλά, δυστυχώς, φοβάμαι πως θα μείνει αναπάντητη.


-------------------------------------------------------
Σημείωση: Το ρεπορτάζ στο οποίο αναφέρεται το κείμενο είναι του Δημήτρη Μαρκόπουλου, έχει τίτλο "Ο ΕνΦΙΑ ήρθε γραμμένος στα αγγλικά" (19/8/2014) και βρίσκεται ακόμη δημοσιευμένο στον ιστότοπο της εφημερίδας Πρώτο Θέμα.

Κόκκινος συναγερμός για τους λαούς

Κόκκινος συναγερμός για τους λαούς

Ο «Ριζοσπάστης» παρουσιάζει τους στόχους της Συνόδου στη Βαρσοβία και όσα συμφωνήθηκαν ήδη στις Βρυξέλλες

Η 27η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ (από το 1949 οπότε ξεκίνησαν οι τέτοιες μαζώξεις της λυκοσυμμαχίας) γίνεται Παρασκευή και Σάββατο στη Βαρσοβία, με τη συμμετοχή και υψηλόβαθμων παραγόντων της ΕΕ καθώς ο ευρωατλαντικός άξονας συντονίζεται και παραπέρα προς διασφάλιση των μονοπωλιακών συμφερόντων του έναντι άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων. Διεργασίες όπου αναζητά ακόμα πιο ενεργό ρόλο και η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προς γεωστρατηγική αναβάθμιση των ντόπιων επιχειρηματικών ομίλων, παγιδεύοντας το λαό σε μια δίνη άκρως επικίνδυνων εξελίξεων.
Στις Συνόδους Κορυφής του ΝΑΤΟ συμμετέχουν οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων των μελών του ΝΑΤΟ, υπουργοί Εξωτερικών και Αμυνας, και προεδρεύει ο γγ του ΝΑΤΟ.
Διακηρυγμένοι στόχοι της τωρινής Συνόδου να καταλήξει σε συγκεκριμένες αποφάσεις για ακόμα πιο διευρυμένη παρουσία των ΝΑΤΟικών δυνάμεων σε Ανατολική Ευρώπη και Ανατολική Μεσόγειο, στον ανταγωνισμό με τη Ρωσία και άλλα καπιταλιστικά κράτη, με μετατόπιση της «δομής άμυνας» της λυκοσυμμαχίας στα ανατολικά, αλλά και διασύνδεση των ΝΑΤΟικών στρατιωτικών δυνάμεων με τις αντίστοιχες της ΕΕ στον άξονα Ανατολική - Κεντρική Μεσόγειος.
Στη βάση αυτής της συνεργασίας, στη Βαρσοβία θα μεταβούν για να εκπροσωπήσουν την ΕΕ, ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Ντ. Τουσκ, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζ. - Κλ. Γιούνκερ, και η ύπατη εκπρόσωπος της ΕΕ για θέματα Εξωτερικών και Αμυνας, Φεντερίκα Μογκερίνι. Στο περιθώριο της συνόδου, Τουσκ και Γιούνκερ θα συναντηθούν με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, στο πλαίσιο της διάσκεψης ηγετών ΕΕ - ΗΠΑ. «Η σύνοδος αυτή θα προσφέρει την ευκαιρία να τονιστεί η διατλαντική ενότητα και να συζητηθούν κοινές προκλήσεις στον πολιτικό και τον οικονομικό τομέα, καθώς και στον τομέα της διεθνούς ασφάλειας», αναφέρεται για το θέμα από τις Βρυξέλλες.
Σημειωτέον, στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, που προηγήθηκε, μεσοβδόμαδα στις Βρυξέλλες (όπου παραβρέθηκε αντίστοιχα και ο γγ του ΝΑΤΟ, Γενς Στόλτενμπεργκ) και στα Συμπεράσματά της τονίζεται, ως προάγγελος τέτοιων συνεννοήσεων και εξελίξεων:
«Η συνεργασία ΕΕ - ΝΑΤΟ συζητήθηκε παρουσία του γγ του ΝΑΤΟ. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο απηύθυνε έκκληση για περαιτέρω ενίσχυση της ανωτέρω συνεργασίας, υπό το πρίσμα των κοινών στόχων και αξιών μας και δεδομένων των πρωτοφανών προκλήσεων από νότο και ανατολή. Αυτή η νέα φιλοδοξία πρέπει να λάβει τη μορφή ταχείας πρακτικής συνεργασίας σε επιλεγμένους τομείς (...) Τον Ιούλιο, στη Βαρσοβία, ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής θα εκδώσουν δήλωση από κοινού με τον γγ του ΝΑΤΟ».

Η «Παγκόσμια Στρατηγική» της ΕΕ

Ταυτόχρονα, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο εξέφρασε «ικανοποίηση» για την παρουσίαση της συνολικής στρατηγικής της ΕΕ σε Θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας από την ύπατη εκπρόσωπο και καλεί την ύπατη εκπρόσωπο, την Επιτροπή και το Συμβούλιο «να συνεχίσουν τις σχετικές εργασίες».
Οπως αναφέρει η ίδια η ύπατη εκπρόσωπος στην εισαγωγή του πολυσέλιδου κειμένου, αντανακλώντας την αγωνία των καπιταλιστικών κρατών της ΕΕ να διεκδικήσουν μεγαλύτερο μερίδιο από τη λεία εν μέσω κλιμακούμενων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών:
«Καμία από τις χώρες μας δεν έχει από μόνη της τη δύναμη ή τους πόρους για την αντιμετώπιση απειλών ή να αδράξει τις ευκαιρίες της εποχής μας. Αλλά ως μια Ενωση που έχει σχεδόν μισό δισεκατομμύριο πολίτες, οι δυνατότητές μας είναι απαράμιλλες. Το διπλωματικό μας δίκτυο τρέχει σε όλες τις γωνιές του πλανήτη. Από οικονομικής άποψης, είμαστε στους G3. Είμαστε ο πρώτος εμπορικός εταίρος και ο πρώτος ξένος επενδυτής για όλες σχεδόν τις χώρες του πλανήτη (...) Οι εταίροι μας αναμένουν από την ΕΕ να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο, μεταξύ άλλων και ως παγκόσμιος πάροχος ασφάλειας. Θα ανταποκριθούμε στις ανάγκες των πολιτών μας (...) Αυτός ακριβώς είναι ο στόχος της Παγκόσμιας Στρατηγικής για την Ευρωπαϊκή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας (...) Η Ενωσή μας θα εργαστεί για να ενισχύσει τους εταίρους μας: Εμείς θα συνεχίσουμε την εμβάθυνση του διατλαντικού δεσμού και τη συνεργασία μας με το ΝΑΤΟ, ενώ επίσης θα συνδεθούμε και με νέους παίκτες και θα εξερευνήσουμε νέες μορφές συνεργασίας».

Οι προτεραιότητες

Παρακάτω στο κείμενο δίνονται οι προτεραιότητες της Εξωτερικής Δράσης της ΕΕ. Π.χ.:
«Η Ασφάλεια της Ενωσής μας. Η Παγκόσμια Στρατηγική της ΕΕ αρχίζει στο σπίτι (...) Ακόμα και σήμερα η τρομοκρατία, οι υβριδικές απειλές, οικονομική αστάθεια, κλιματική αλλαγή και ενεργειακή ανασφάλεια θέτουν σε κίνδυνο τους ανθρώπους και την επικράτειά μας. Ενα κατάλληλο επίπεδο φιλοδοξίας και η στρατηγική αυτονομία είναι σημαντικά στοιχεία για την ικανότητα της Ευρώπης για την προώθηση της ειρήνης και της ασφάλειας εντός και εκτός των συνόρων της. Ως εκ τούτου, θα ενισχύσουμε τις προσπάθειές μας για την άμυνα στον κυβερνοχώρο, την καταπολέμηση της τρομοκρατίας, την ενέργεια και τις στρατηγικές επικοινωνίες. Τα κράτη - μέλη πρέπει να μετατρέψουν σε δράση τις δεσμεύσεις τους για την αμοιβαία συνδρομή και την αλληλεγγύη που κατοχυρώνονται από τις Συνθήκες. Η ΕΕ θα εντείνει τη συνεισφορά της στη συλλογική ασφάλεια της Ευρώπης, σε στενή συνεργασία με τους εταίρους της, αρχής γενομένης με το ΝΑΤΟ».
«Ειρήνη και ασφάλεια: Η ΕΕ θα προωθήσει την ειρήνη και θα εγγυηθεί την ασφάλεια των πολιτών και της επικράτειάς της. Αυτό σημαίνει ότι οι Ευρωπαίοι, σε συνεργασία με τους εταίρους, πρέπει να έχουν τις αναγκαίες ικανότητες για να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους και να τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους για την αμοιβαία συνδρομή και την αλληλεγγύη που κατοχυρώνονται από τις Συνθήκες».
Επίσης: «Οι Ευρωπαίοι πρέπει να είναι καλύτερα εξοπλισμένοι, εκπαιδευμένοι και οργανωμένοι για να συμβάλλουν αποφασιστικά σε αυτές τις συλλογικές προσπάθειες, καθώς και να ενεργούν αυτόνομα (σ.σ.: από το ΝΑΤΟ) εάν και όταν είναι απαραίτητο». Αναγνωρίζει, βέβαια, ότι «όταν πρόκειται για συλλογική άμυνα, το ΝΑΤΟ παραμένει το πρωταρχικό πλαίσιο για τα περισσότερα κράτη - μέλη. Την ίδια στιγμή, οι σχέσεις ΕΕ - ΝΑΤΟ δεν θίγουν την πολιτική ασφάλειας και άμυνας των κρατών - μελών της ΕΕ που δεν είναι στο ΝΑΤΟ. Ως εκ τούτου, η ΕΕ θα εμβαθύνει τη συνεργασία με την Βορειοατλαντική Συμμαχία στη συμπληρωματικότητα, συνέργεια και τον πλήρη σεβασμό του θεσμικού πλαισίου, την ένταξη και την αυτονομία λήψης αποφάσεων των δύο».

Και το «οικονομικό ΝΑΤΟ»...

Διαβεβαιώνοντας ξανά ότι «θα εμβαθύνει τη συνεργασία της με το ΝΑΤΟ», όπως και με ΗΠΑ - Καναδά, κάνει αναφορά και στο λεγόμενο οικονομικό ΝΑΤΟ, τη Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων, λέγοντας ότι θα «προσπαθήσει» για να προχωρήσει, καθώς είναι ένα ζήτημα που εγείρει μπόλικες ενδοαστικές τριβές, και εντός ΕΕ, στο παζάρι ποιος θα κερδίσει τι σε βάρος ποιου.

Εξτρεμισμός και ριζοσπαστικοποίηση

Σε κάθε περίπτωση, η Παγκόσμια Στρατηγική Ασφάλειας της ΕΕ επιμένει: «Η ΕΕ πρέπει να ενισχυθεί ως μια κοινότητα ασφάλειας: Οι ευρωπαϊκές προσπάθειες για την ασφάλεια και την άμυνα πρέπει να επιτρέψουν στην ΕΕ να ενεργεί αυτόνομα, συμβάλλοντας ταυτόχρονα στην ανάληψη δράσεων σε συνεργασία με το ΝΑΤΟ. Μια πιο αξιόπιστη ευρωπαϊκή άμυνα είναι απαραίτητη, επίσης, για χάρη μιας υγιούς διατλαντικής εταιρικής σχέσης με τις ΗΠΑ».
Αλλά βλέπει εταίρους κι αλλού: «Θα αναπτύξουμε περαιτέρω τη συνεργασία πάνω στα ανθρώπινα δικαιώματα και την αντιτρομοκρατική συνεργασία με τη Βόρεια Αφρική, τη Μέση Ανατολή, τα Δυτικά Βαλκάνια και την Τουρκία, μεταξύ άλλων, και θα συνεργαστούμε με εταίρους σε όλο τον κόσμο για την ανταλλαγή βέλτιστων πρακτικών και την ανάπτυξη κοινών προγραμμάτων για την αντιμετώπιση του βίαιου εξτρεμισμού και της ριζοσπαστικοποίησης».

Ενεργειακή ασφάλεια

Παραπέμποντας στους στόχους της περιλάλητης Ενεργειακής Ενωσης - στόχος της ΕΕ για διασύνδεση τέτοιων δικτύων και από κοινού εκμετάλλευση πηγών καυσίμου - αναφέρει:
«Η ΕΕ θα επιδιώξει να διαφοροποιήσει τις πηγές Ενέργειας, τις οδούς και τους προμηθευτές της, ιδίως στον τομέα του φυσικού αερίου, καθώς και την προώθηση των υψηλότερων προτύπων πυρηνικής ασφάλειας σε τρίτες χώρες. Μέσω της ενεργειακής μας διπλωματίας, θα ενισχύσουμε τις σχέσεις σε όλο τον κόσμο με αξιόπιστες χώρες που παράγουν Ενέργεια και χώρες διαμετακόμισης, και θα υποστηρίξουμε τη δημιουργία υποδομών για να επιτρέψουμε διαφοροποιημένες πηγές να φτάσουν στις ευρωπαϊκές αγορές».

«Η ειρήνη δεν είναι πια δεδομένη»

Σε ένα παραπλήσιο θέμα, καταγγέλλει τη Ρωσία: «Η ειρήνη και η σταθερότητα στην Ευρώπη δεν είναι πλέον δεδομένη. Η παραβίαση του διεθνούς δικαίου από τη Ρωσία και η αποσταθεροποίηση της Ουκρανίας, στην κορυφή των παρατεταμένων συγκρούσεων στην ευρύτερη περιοχή της Μαύρης Θάλασσας, αμφισβήτησαν την ευρωπαϊκή τάξη ασφαλείας στον πυρήνα της. Η ΕΕ θα σταθεί ενωμένη στην υποστήριξη του διεθνούς δικαίου, της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τη συνεργασία και το δικαίωμα κάθε χώρας να επιλέγει ελεύθερα το μέλλον της (...) Μια συνεκτική και ενωμένη προσέγγιση πρέπει να παραμείνει ο ακρογωνιαίος λίθος της πολιτικής της ΕΕ έναντι της Ρωσίας (...) Δε θα αναγνωρίσουμε την παράνομη προσάρτηση της Κριμαίας στη Ρωσία, ούτε θα αποδεχτούμε την αποσταθεροποίηση της Ανατολικής Ουκρανίας. Θα ενισχύσουμε την ΕΕ, θα ενισχύσουμε την ανθεκτικότητα των ανατολικών γειτόνων μας και θα στηρίξουμε το δικαίωμά τους να καθορίζουν ελεύθερα την προσέγγισή τους προς την ΕΕ».

Το βλέμμα και αλλού

Εστιάζοντας και σε άλλες ζώνες όπου σχεδιάζει διεύρυνση της δράσης της - ήδη κατοχυρωμένης και με στρατιωτική παρουσία με μια σειρά προσχήματα - αναφέρει: «Η Μεσόγειος, η Μέση Ανατολή και τμήματα της υποσαχάριας Αφρικής είναι σε αναταραχή, η έκβαση της οποίας είναι πιθανό να γίνει σαφής μόνο σε δεκαετίες από τώρα. Η επίλυση των συγκρούσεων και η προώθηση της ανάπτυξης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο νότο είναι απαραίτητη για την αντιμετώπιση της απειλής της τρομοκρατίας, των δημογραφικών προκλήσεων, της μετανάστευσης και της κλιματικής αλλαγής».
Σε αδρές γραμμές περιγράφει πώς σκοπεύει να κινηθεί μέσα από διεθνή φόρα στις τέτοιες περιοχές, κατοχυρώνοντας παρουσία εκεί μονοπωλίων της σε διαδικασίες π.χ. «ανασυγκρότησης» κ.λπ. που έχουν μπόλικο ψητό για το κεφάλαιο.
Επίσης, έχει ενδιαφέρον ότι αναγνωρίζει σημαντικό ρόλο στην Τουρκία, για την καταπολέμηση της «παράνομης μετανάστευσης», της τρομοκρατίας και του «εξτρεμισμού», εξ ου και επισημαίνει ότι «θα εμβαθύνει την τομεακή συνεργασία» με την Αγκυρα.

Ενίσχυση στρατιωτικών δυνατοτήτων

Μετά απ' αυτά, και στην ενότητα όπου περιγράφουν πώς θα καταστήσουν την ΕΕ μια «Αξιόπιστη Ενωση», η «Παγκόσμια Στρατηγική» τους αναφέρει: «Δυνατότητες θα πρέπει να αναπτυχθούν με τη μέγιστη διαλειτουργικότητα και κοινή χρήση, και να διατίθενται όπου είναι δυνατόν, για τη στήριξη της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, του ΟΗΕ και άλλων πολυεθνικών προσπαθειών».
«Η Κοινή Πολιτική Ασφάλεια και Αμυνα (σ.σ.: CSDP, ο στρατιωτικο-πολεμικός βραχίονας της ΕΕ) πρέπει να γίνει πιο γρήγορη και αποτελεσματική. Οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να είναι έτοιμοι να ανταποκριθούν γρήγορα σε κρίσεις σε πλήρη συμμόρφωση με τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Αυτό απαιτεί από τα κράτη - μέλη να ενισχύσουν την ικανότητα ανάπτυξης δυνάμεων και τη διαλειτουργικότητα των δυνάμεών τους μέσω της εκπαίδευσης και των ασκήσεων. Πρέπει να αναπτύξουμε την ικανότητα ταχείας αντίδρασης, επίσης, με την αντιμετώπιση των διαδικαστικών, οικονομικών και πολιτικών εμποδίων που εμποδίζουν την ανάπτυξη των "Battlegroups" (σ.σ.: μάχιμων μονάδων της ΕΕ), εμποδίζουν τη σύσταση δύναμης (σ.σ.: προς ανάληψη δράσης) και μειώνουν την αποτελεσματικότητα των στρατιωτικών επιχειρήσεων της ΚΠΑΑ»...

Αντιλαϊκή κλιμάκωση με πολεμικό χρονοδιάγραμμα, στο φόντο του Brexit

Αντιλαϊκή κλιμάκωση με πολεμικό χρονοδιάγραμμα, στο φόντο του Brexit

Ενορχηστρωμένη ένταση των εκβιασμών απέναντι στο λαό, για να δεχτεί αδιαμαρτύρητα τα νέα αντιλαϊκά μέτρα που έχει ανάγκη το κεφάλαιο

«Μετά το Brexit υπάρχουν πιο πολλοί λόγοι να εφαρμόσει πιο γρήγορα η Ελλάδα το πρόγραμμα», τόνιζε χαρακτηριστικά μέσα στη βδομάδα, από τις Βρυξέλλες, υψηλόβαθμος παράγοντας της ΕΕ, με ειδικό ρόλο και παρουσία στην εφαρμογή του αντιλαϊκού προγράμματος στη χώρα.
Κάπως έτσι, οι αντίστοιχες «επισημάνσεις» όλου του τελευταίου διαστήματος, που προβάλλονταν τόσο από την κυβέρνηση όσο και από το εγχώριο κεφάλαιο και τους «εταίρους» του, την ΕΕ, την ΕΚΤ, τις κυβερνήσεις κρατών - μελών, ότι «δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο» στην υλοποίηση και εφαρμογή των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων που περιλαμβάνονται στο τρίτο μνημόνιο, ήρθαν να «κουμπώσουν» με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στη Βρετανία, για να ενταθούν οι εκβιασμοί απέναντι στο λαό, οι πιέσεις να δεχτεί αδιαμαρτύρητα τα νέα αντιλαϊκά μέτρα που έχει ανάγκη το κεφάλαιο, προκειμένου «να μην προστεθεί κι άλλη αβεβαιότητα μετά το Brexit», όπως λένε χαρακτηριστικά.
Από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων, βέβαια, η ενδοκαπιταλιστική διαπάλη γύρω από Brexit αποδείχνεται βαθιά αδιέξοδη και εχθρική, είναι υπόθεση που αφορά στους οξυμένους ανταγωνισμούς που εκδηλώνονται «εντός των τειχών» της εξουσίας του κεφαλαίου και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, στην υπηρεσία του ενός ή του άλλου τμήματος του ευρωπαϊκού κεφαλαίου.
Πέρα και πάνω από τους μεταξύ τους οξυμένους ανταγωνισμούς, ως απόρροια και των αναιμικών ρυθμών ανάκαμψης στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, η υπόθεση Βrexit αξιοποιείται ως μια ακόμη «καλή» αφορμή για την επιτάχυνση του χρονοδιαγράμματος απέναντι στον ελληνικό λαό, όσο και συνολικά απέναντι στους ευρωπαϊκούς λαούς, ανεξάρτητα από μνημόνια, μείγματα πολιτικής και διαφορετικά νομίσματα.
Σύμφωνα με τις πληροφορίες, η ηλεκτρονική αλληλογραφία της συγκυβέρνησης με τους «θεσμούς» «σφραγίζεται» πλέον και από την ανάγκη επιτάχυνσης του αντιλαϊκού χρονοδιαγράμματος, αυτή τη φορά και λόγω της αυξημένης «αβεβαιότητας» που προκαλούν τα αντιλαϊκά παζάρια και οι διεργασίες, στο φόντο του βρετανικού δημοψηφίσματος...

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Αποκαλυπτικές είναι οι δηλώσεις αξιωματούχου του κουαρτέτου, από την πλευρά της Κομισιόν, σύμφωνα με τον οποίο, «η Ελλάδα είναι η πιο προστατευμένη χώρα του Νότου λόγω του προγράμματος», ωστόσο «η υπομονή θα είναι μικρότερη».
Χαρακτηριστικές του κλίματος που διαμορφώνεται και από τα επιτελεία της ΕΕ, είναι και οι παρακάτω επισημάνσεις:
-- Εξαιτίας του Brexit «θα δημιουργηθεί μεγάλη πολιτική αβεβαιότητα» στην ΕΕ και αυτό «αντίθετα με όσα πιστεύουν κάποιοι, δεν θα είναι απαραίτητα "καλό" για την περίπτωση της Ελλάδας».
-- «Δεν υπάρχει λόγος τα προαπαιτούμενα του Σεπτεμβρίου να μη γίνουν τον Ιούλιο ή έστω τον Αύγουστο, δεν υπάρχει δικαιολογία αν δεν γίνουν», επισήμαναν οι ίδιοι παράγοντες αναφορικά με το πακέτο που συνδέεται με την εκταμίευση της υποδόσης ύψους 2,8 δισ. ευρώ.
-- Σε ό,τι αφορά την κατακρεούργηση των Εργασιακών, επισημαίνεται πως δεν μπορεί να υπάρξει επιστροφή στο πλαίσιο που υπήρχε πριν από το μνημόνιο. Ειδική αναφορά γίνεται στην επίτευξη «λύσης» στο ζήτημα της υπουργικής υπογραφής στις ομαδικές απολύσεις.
-- Ως κεντρικά πεδία της δεύτερης «αξιολόγησης» αναφέρονται οι απελευθερώσεις στις αγορές προϊόντων, οι παρεμβάσεις στο Δημόσιο, οι «τομές στη Δικαιοσύνη». Τα 43 προαπαιτούμενα της δεύτερης «αξιολόγησης» εκτιμάται ότι μπορεί να ολοκληρωθούν στο δεύτερο 15θήμερο του Οκτώβρη.
-- Προαναγγέλθηκε ότι το συμβούλιο εποπτείας του νέου «υπερ-ταμείου» ιδιωτικοποιήσεων θα έχει συσταθεί σε 2 - 3 βδομάδες.

Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα

Από την πλευρά του, το μέλος του Εκτελεστικού Συμβουλίου της ΕΚΤ, Μπ. Κερέ, σε δηλώσεις του την Παρασκευή επισήμανε ότι «η ελληνική κρίση έδειξε την αδυναμία του σημερινού μοντέλου της Ευρωζώνης», προσθέτοντας ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται αργά και έχουν υψηλό κόστος για όλους.
Σε συνέντευξη που έδωσε στη γαλλική εφημερίδα «Le Monde», υποστήριξε την ανάγκη ισχυρότερης ενοποίησης της Ευρωζώνης, σημειώνοντας: «Το ευρώ είναι μια πραγματικότητα και πρέπει να προστατευθεί. Αυτό υποθέτει ότι θα κινηθούμε στην κατεύθυνση της ενοποίησης σε χρηματοοικονομικά και δημοσιονομικά θέματα, η οποία θα εστιάζει σε κοινούς θεσμούς της Ευρωζώνης που θα λογοδοτούν στους πολίτες». Οπως είπε, «η εμπειρία από την κρίση με έχει πείσει ότι μία διακυβερνητική Ευρώπη, όπου οι δημοσιονομικές και χρηματοοικονομικές αποφάσεις λαμβάνονται μόνο από τις κυβερνήσεις, θα καταδίκαζε το ευρώ σε μακροχρόνια αδυναμία».
Την ίδια ώρα, ο επικεφαλής της Γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας, Γ. Βάιντμαν, υπογραμμίζει πως η Βρετανία κάνει λάθος που αποχωρεί από την ΕΕ, ωστόσο αυτό μπορεί να αποτελέσει ευκαιρία για τη Φρανκφούρτη να καταστεί ένας μεγαλύτερος οικονομικός κόμβος.
«Για το οικονομικό κέντρο της Φρανκφούρτης, νέες ευκαιρίες θα μπορούσαν να προκύψουν» υπογράμμισε, προσθέτοντας πως «αυτό θα απαιτούσε πολιτική στήριξη, όμως, πρέπει να υποδεχτούμε τη μεταφορά επιχειρήσεων στη Φρανκφούρτη από το Λονδίνο».

Αβέβαιη η ανάκαμψη

Θεωρείται απόλυτα βέβαιο ότι στο επόμενο διάστημα οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί (Κομισιόν, ΔΝΤ κ.ά.) θα προχωρήσουν και σε παραπέρα υποβάθμιση των εκτιμήσεών τους ως προς τους ρυθμούς της καπιταλιστικής ανάπτυξης, τόσο στην Ευρωζώνη και την ΕΕ όσο και γενικότερα στην παγκόσμια οικονομία.
Προαναγγέλλοντας την εξέλιξη, ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ, Τζ. Ράις, τόνισε ότι το ΔΝΤ διαβλέπει αυξημένους κινδύνους στην παγκόσμια οικονομία, εξαιτίας της αυξημένης αβεβαιότητας, η οποία θα επηρεάσει αρνητικά την ανάπτυξη τόσο στην Ευρωζώνη όσο και στη Βρετανία.
Επιπλέον, ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ, με αφορμή την πτώχευση της «Μαρινόπουλος», υπογράμμισε ότι το ΔΝΤ ανησυχεί με τέτοιου είδους εξελίξεις. Σε κάθε περίπτωση, προ των πυλών βρίσκεται η διαμόρφωση και νέας γενιάς «προβληματικών» δανείων στις εγχώριες τράπεζες, σε μια εξέλιξη που εκ των πραγμάτων σημαίνει τη μείωση των ρυθμών της τραπεζικής χρηματοδότησης προς τις επιχειρήσεις, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και για τους ρυθμούς της όποιας αναμενόμενης καπιταλιστικής ανάκαμψης στην Ελλάδα.

Σε στρατηγική σύμπλευση και η συγκυβέρνηση

Εξίσου αποκαλυπτικές είναι και οι δηλώσεις στελεχών της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, για την επιτάχυνση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων, αλλά και τους εκβιασμούς με τους οποίους θα σερβιριστούν στο λαό.
Σε αυτό το επίπεδο και πριν γίνει γνωστό το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος, ο πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας, μιλώντας στο συνέδριο του «Economist» στην Αθήνα, υπογράμμισε ότι «δεν υπάρχει περιθώριο για χάσιμο χρόνου» και ακόμη ότι «κατά τη δεύτερη αξιολόγηση (...) θα πρέπει όλες οι πλευρές να επιδείξουν την αντίστοιχη δέσμευση, ώστε να αποφύγουμε φαινόμενα και πρακτικές καθυστερήσεων που υπονομεύουν τη δυναμική της ανάκαμψης».
Ο ίδιος, άλλωστε, μιλώντας λίγες πριν στην ετήσια συνέλευση του ΣΕΒ, διαβεβαίωνε ότι «για να εγκαινιάσουμε μια νέα εποχή ανάκαμψης και ευημερίας (...) είμαστε υποχρεωμένοι να προχωρήσουμε σε μια σφιχτή και καλά σχεδιασμένη μεταρρυθμιστική πολιτική (...) Προϋπόθεση είναι η έγκαιρη εφαρμογή του προγράμματος. Πρόγραμμα που κατόπιν δικής μας επιλογής ήταν εμπροσθοβαρές»...
Την ίδια ώρα, ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, Γ. Χουλιαράκης, τόνιζε ότι «στόχος είναι να κρατήσουμε το μομέντουμ και να κλείσουμε το δεύτερο έλεγχο έως το τέλος Οκτωβρίου».
Εξίσου χαρακτηριστικά, σύμφωνα με τον ίδιο, «φτάνοντας το 2014, η δημοσιονομική προσπάθεια ήταν επαρκής, αλλά καθώς έφτανε η περίοδος των εκλογών - μετά τα μέσα του έτους - χαλάρωσαν». Στο «διά ταύτα», τόνισε: «Πρέπει αυτή την κληρονομιά να την εξαλείψουμε, πρέπει να επαναφέρουμε τις δημοσιονομικές πολιτικές σε ένα σταθερό πλαίσιο, με αξιοπιστία, η οποία να αναγνωρίζεται από τους θεσμούς»...

«Προσήλωση» στην υλοποίηση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων αξιώνει το κεφάλαιο

«Ενα ανυπολόγιστα βαρύ πλήγμα για την ευρωπαϊκή ενοποίηση» είναι το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος, επισήμανε από την πλευρά του ο ΣΕΒ στο «εβδομαδιαίο δελτίο» του, εστιάζοντας στη στρατηγική του εγχώριου κεφαλαίου για την «προσήλωση της Ελλάδος στην επίτευξη των στόχων του μνημονίου, καθώς οι αγορές, αλλά και οι ηγεσίες στην Ευρωζώνη, εμφανίζουν όλο και μικρότερες πλέον ανοχές στην οικονομική και πολιτική αβεβαιότητα».
Χαρακτηριστικά, ο ΣΕΒ τονίζει: «Θα είναι ανεπίτρεπτη και αλόγιστη συμπεριφορά να χαλαρώσουμε την εφαρμογή του προγράμματος και να τρενάρουμε τις διαπραγματεύσεις για τις επόμενες αξιολογήσεις όπως στο παρελθόν. Δεν υπάρχει πλέον ούτε η διάθεση ούτε τα περιθώρια επιεικούς διαχείρισης της ελληνικής ιδιαιτερότητας, διότι κάτι τέτοιο τροφοδοτεί τον ευρωσκεπτικισμό και φέρνει την Ευρώπη πιο κοντά στη διάσπαση»...
Από την άλλη πλευρά, είναι χαρακτηριστικό ότι οι εγχώριοι βιομήχανοι, αξιοποιώντας το Brexit, μπαίνουν στο «χορό» των οξυμένων ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών, διεκδικώντας αναβάθμιση της θέσης της ελληνικής αστικής τάξης: «Η Ελλάδα έχει μία ανεπανάληπτη ευκαιρία να προσπαθήσει να αναπτύξει τον Πειραιά ως μεγάλο ναυτιλιακό/ασφαλιστικό κέντρο και να υποκαταστήσει το Λονδίνο ως οικονομικό κέντρο εξυπηρέτησης της ναυτιλίας» τονίζει χαρακτηριστικά ο ΣΕΒ, επισημαίνοντας ότι το λιμάνι του Πειραιά «έχει τις δυνατότητες να γίνει η πρώτη δύναμη στο ναυτιλιακό κλάδο, ιδίως τώρα που γίνεται μεγάλο διαμετακομιστικό κέντρο».
Μάλιστα, αναφέρουν ότι τα παραπάνω «προϋποθέτουν να φτιαχτεί ένα κλίμα προσέλκυσης ναυτιλιακών γραφείων παντός είδους, με το κατάλληλο σταθερό φορολογικό και θεσμικό πλαίσιο».

Μπαράζ νέων αντιλαϊκών μέτρων

Σε κάθε περίπτωση, η δεύτερη «αξιολόγηση» του μνημονίου, πέρα από το ζήτημα των νέων χτυπημάτων στα Εργασιακά, περιλαμβάνει ένα μπαράζ αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων, με νομοσχέδια που είναι βγαλμένα από τα «κιτάπια» του κεφαλαίου.
Σε αυτά συγκαταλέγονται οι παρεμβάσεις που έρχονται να «κουμπώσουν» με το νέο «αναπτυξιακό νόμο», όπως οι νομοθετικές ρυθμίσεις για τις «στρατηγικές επενδύσεις», την «εφοδιαστική αλυσίδα» (logistics), τις «απελευθερώσεις» στην αγορά ηλεκτρικής ενέργειας και φυσικού αερίου, τις διαδικασίες για τη διαχείριση των «κόκκινων» δανείων, το νέο κανονισμό για παροχή υπηρεσιών ύδρευσης (συνδέεται με τις ιδιωτικοποιήσεις στον κλάδο), τον «οδικό χάρτη» για την πλήρη «απελευθέρωση» επαγγελμάτων, νέα νομοθεσία για την «κινητικότητα» στο δημόσιο τομέα, αναμόρφωση της νομοθεσίας για την «Επιτροπή Ανταγωνισμού». Την ίδια ώρα, η εφαρμογή των προγραμμάτων για το «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα» συνδέεται με την «αξιολόγηση των κοινωνικών παροχών», για τις οποίες φαίνεται να σχεδιάζεται και νέο σφαγείο.
Σε ό,τι αφορά το γενικότερο κάδρο, σήμερα, με αφορμή το Brexit, σε συνδυασμό με τις αβεβαιότητες και τους τριγμούς που αυτό συνεπάγεται για τις οικονομίες της ΕΕ και τους οξυμένους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς, η αντιλαϊκή επίθεση ενάντια στους ευρωπαϊκούς λαούς προσλαμβάνει το χαρακτήρα πολεμικού χρονοδιαγράμματος...

ΒΡΕΤΑΝΙΑ Η καπιταλιστική ανάπτυξη «πατάει» στη διεύρυνση της φτώχειας

ΒΡΕΤΑΝΙΑ

Η καπιταλιστική ανάπτυξη «πατάει» στη διεύρυνση της φτώχειας

Τα τελευταία χρόνια αρκετοί Βρετανοί καταφεύγουν στις Τράπεζες Τροφίμων για να εξασφαλίσουν βασικά τρόφιμα για την επιβίωσή τους

Η Βρετανία είναι μια ισχυρή ιμπεριαλιστική χώρα, με την οικονομία να «τρέχει» σήμερα με ρυθμό ανάπτυξης 2,1%, πληθωρισμό 1,4% και ποσοστό ανεργίας 5%. Οι δείκτες μπορεί να ...ευημερούν, όμως κρύβουν την πραγματικότητα που βιώνουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα, πραγματικότητα που βρήκε έκφραση και στο δημοψήφισμα.
Πρώτα απ' όλα, «εργαζόμενος» στη Βρετανία (όπως και σε πολλές άλλες καπιταλιστικές χώρες) θεωρείται κάποιος με έστω και 1 ώρα δουλειάς το μήνα. Συνεπώς, οι πραγματικοί άνεργοι είναι σαφώς περισσότεροι από το 5% του ενεργού εργατικού δυναμικού.
Απ' την άλλη, τα τελευταία χρόνια έχουν υποστεί σημαντικές περικοπές στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, το σύστημα Υγείας έχει χειροτερεύσει, με κακοπληρωμένους γιατρούς και εξαντλημένους νοσηλευτές. Τα λαϊκά στρώματα δίνουν μάχη για μία θέση στα δημοτικά σχολεία της συνοικίας τους, καθώς στις περισσότερες σχολικές αίθουσες επικρατεί το αδιαχώρητο. Σφίγγουν το ζωνάρι για να πληρώσουν πανάκριβους παιδικούς σταθμούς, τεράστια ενοίκια, υψηλά κόμιστρα στις δημόσιες συγκοινωνίες. Εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες, ιδιαίτερα σε πυκνοκατοικημένα αστικά κέντρα, βρίσκουν ελάχιστες ευκαιρίες χειρωνακτικής εργασίας με αξιοπρεπείς αποδοχές. Οι μετανάστες είναι σε ακόμη χειρότερη θέση.
Οι δυσκολίες αυτές έκαναν μεγάλα τμήματα από τα ασθενέστερα τμήματα των εργαζομένων της βαθιά ταξικής κοινωνίας στο Ηνωμένο Βασίλειο να εκφράσουν, με την ψήφο τους, την έντονη δυσαρέσκειά τους στο δημοψήφισμα της 23ης Ιούνη... Δυσαρέσκεια για μισή ζωή, λειψά δικαιώματα, σε μία χώρα αληθινό παράδεισο μόνο για τους καπιταλιστές, τα ανώτερα μεσαία στρώματα.

Επιδείνωση της ζωής του λαϊκού κόσμου

Σταχυολογούμε μερικά, μόνο, από την πληθώρα των δεδομένων που μαρτυρούν την επιδείνωση της ζωής για ένα σημαντικό μέρος του λαού:

• Σήμερα, στη Βρετανία πάνω από 3.900.000 παιδιά ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Από αυτά, το 66% έχει τουλάχιστον έναν γονιό που εργάζεται. Τα μεγαλύτερα ποσοστά παιδικής φτώχειας διαπιστώνονται στο Λονδίνο.
• Την περίοδο 2011 - 2013 κόπηκαν από το βρετανικό ΕΣΥ 10,8 δισ. λίρες στερλίνες μέσω αλλαγής του τρόπου χρηματοδότησής τους και κάπου 890.000.000 λίρες στερλίνες από τον περιορισμό της συνταγογράφησης φαρμάκων. Από την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας κόπηκαν άλλα 449.000.000 λίρες στερλίνες. Την ίδια ώρα, θησαυρίζουν τα μονοπώλια («Virgin Care», «Care UK», «Circle», «InHealth», «Lloyds Pharmacy»), που δραστηριοποιούνται στο χώρο της Υγείας. Μόνο το 2014 το βρετανικό ΕΣΥ είχε συνάψει 53.000 συμβόλαια με ιδιώτες προμηθευτές, αξίας 22,6 δισ. λιρών, που αντιστοιχούν στο 24% του συνολικού προϋπολογισμού του.
• Το 2013, ξεπέρασε το 1.000.000 ο αριθμός των ατόμων άνω των 65 ετών, που αναγκάστηκαν να δουλέψουν γιατί δεν τους έφθανε η σύνταξη.

Δεν είναι μόνο αυτά! Οι κυβερνήσεις Συντηρητικών και Εργατικών έχουν πετσοκόψει τα εργασιακά δικαιώματα μία δεκαετία πριν από το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης του 2008, κάνοντας τις εργασιακές σχέσεις ...λάστιχο. Επινόησαν έτσι τα λεγόμενα συμβόλαια μηδενικών ωρών εργασίας (1998, επί πρωθυπουργίας του Τ. Μπλερ, των Εργατικών). Είναι συμβόλαια που υποχρεώνουν τον εργαζόμενο να είναι διαθέσιμος οποτεδήποτε και για όσο θελήσει ο εργοδότης, δίχως ο τελευταίος να του εγγυάται ούτε καν το ελάχιστο βδομαδιάτικο των περίπου 480 στερλινών. Σήμερα, κάποια συνδικάτα εκτιμούν ότι ο αριθμός των «εργαζομένων» με τα συμβόλαια μηδενικών ωρών (zero hour contracts) μπορεί να φθάνουν και τους 5.500.000! Γενικά, σημαντικό μέρος των ασθενέστερων λαϊκών στρωμάτων δεινοπαθεί:

• Τα χρέη των βρετανικών νοικοκυριών ξεπερνούν τα 1,43 τρισεκατομμύρια στερλίνες, καταγράφοντας ρεκόρ όλων των εποχών, αφού μόνο μέσα στην τελευταία πενταετία το κόστος ζωής αυξήθηκε κατά 25%, κυρίως λόγω δραματικής αύξησης στους λογαριασμούς Ενέργειας.
• Στο Ηνωμένο Βασίλειο λειτουργούν περίπου 950 Τράπεζες Τροφίμων, από τις οποίες εξαρτάται η καθημερινή σίτιση τουλάχιστον 1.100.000 Βρετανών.
• Το 2009 διαπιστώθηκε ότι τα βρετανικά νοικοκυριά που ήταν αναγκασμένα να ζουν στο σκοτάδι και στο κρύο λόγω φτώχειας ξεπερνούσαν τα 4.000.000.
• Το χειμώνα του 2014 ο βρετανικός Ερυθρός Σταυρός, για πρώτη φορά μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, έκανε εκστρατεία για διανομή τροφίμων!
• Εως το 2018 προβλέπονταν νέες περικοπές δισεκατομμυρίων στερλινών σε κοινωνικές δαπάνες και υπηρεσίες και επιβολή νέου φόρου σε αναψυκτικά...
• Ο Βρετανός υπουργός Οικονομικών, Τζορτζ Οσμπορν, με «επιχείρημα» τη μεσοπρόθεσμη «εξισορρόπηση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων», επιμένει στη «δημοσιονομική πειθαρχία» ενώ απειλεί με νέα μέτρα 30 δισ. στερλινών από περικοπές σε δημόσιες δαπάνες και αυξήσεις φόρων. Μόλις προχτές απέρριψε ως ανέφικτα τα δημοσιονομικά πλεονάσματα στο τέλος της επόμενης τετραετίας.
• Αυξάνεται συνεχώς ο αριθμός των εργαζόμενων φτωχών λόγω ακριβών ενοικίων, χαμηλής παραγωγικότητας και μείωσης των ευκαιριών πλήρους απασχόλησης («Εconomist», 25/6/16). Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι το κατώτατο ωρομίσθιο για νέους άνω των 25 ετών είναι 7,20 στερλίνες (10,60 δολάρια) και το βδομαδιάτικο δεν ξεπερνά τις 252 στερλίνες για 35ωρη απασχόληση. Προ ημερών το περιοδικό «Economist» διαπίστωνε πως σήμερα δουλεύουν περισσότεροι Βρετανοί από κάθε άλλη εποχή, όμως, αμείβονται λιγότερο.

Αυτή είναι σήμερα η πραγματική Βρετανία της ανάπτυξης του 2% και της επίσημης ανεργίας του 5%. Ανάπτυξη υπάρχει μόνο για τους ξένους και ντόπιους αστούς. Τα λαϊκά στρώματα παραμένουν εγκλωβισμένα στη λιτότητα, δίχως καν μνημόνια και με ...εθνικό νόμισμα.

Σύγκρουση ή υποταγή, το πραγματικό δίλημμα σε κάθε περίοδο

Σύγκρουση ή υποταγή, το πραγματικό δίλημμα σε κάθε περίοδο

Το γεγονός που κυριάρχησε τη βδομάδα που πέρασε, ήταν αντικειμενικά το Brexit, το αποτέλεσμα δηλαδή του δημοψηφίσματος για έξοδο της Βρετανίας από την ΕΕ. Σελίδες επί σελίδων και δεκάδες τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές αναλύουν τις επιπτώσεις των επιλογών των Βρετανών στην πορεία της ΕΕ, στις διεθνείς εξελίξεις, αλλά και στην ίδια τη συνοχή της Βρετανίας. Σε κάθε περίπτωση, το Brexit οδηγεί σε ορισμένα συμπεράσματα που θα πρέπει η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα να έχουν σταθερά στο νου τους.
Πρώτον, ότι οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και ενώσεις ανάμεσα σε καπιταλιστικά κράτη δεν είναι αιώνιες, αμετάβλητες, σε αντίθεση με ό,τι προσπαθούσε να κατοχυρώσει η αστική προπαγάνδα τις περιόδους της «δόξας» της ΕΕ. Οι προσπάθειες για συμφωνίες και συμβιβασμούς δεν μπορούν να σταματήσουν την αντικειμενική τάση όξυνσης των αντιθέσεων.
Αυτό ακριβώς εκδηλώνεται με τη στάση της βρετανικής αστικής τάξης απέναντι στην ΕΕ και την εμβάθυνσή της, αλλά και με τις αναταράξεις συνολικά στο εσωτερικό της ΕΕ, στο έδαφος της συζήτησης για τις προοπτικές της πολιτικής και οικονομικής εμβάθυνσης. Το τι θα συμβεί με το Brexit και μετά το Brexit, δεν μπορούμε να το ξέρουμε. Είναι σίγουρο όμως ότι οποιοσδήποτε συμβιβασμός προκύψει στο άμεσο μέλλον, δεν μπορεί παρά να είναι εύθραυστος.
Δεύτερον, ότι αν η εργατική - λαϊκή δυσαρέσκεια συνεχίσει να εγκλωβίζεται μέσα στις ενδοαστικές και ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, δεν μπορεί να οδηγήσει σε επιλογές υπέρ των συμφερόντων της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Η καπιταλιστική Βρετανία της στερλίνας, εντός ή εκτός ΕΕ, δεν θα αλλάξει τον αντιλαϊκό της χαρακτήρα, δεν θα σταματήσει η επίθεση στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.

Πάλη με σημαία τα λαϊκά συμφέροντα

Είναι, λοιπόν, σημαντικό σε συνθήκες όξυνσης των αντιθέσεων ανάμεσα σε τμήματα της αστικής τάξης και ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, κάτω από τις δικές τους σημαίες πάλης, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, τα μονοπώλια, την αστική εξουσία, να τις αξιοποιήσουν, να οξύνουν τις ρωγμές που προκαλούν οι αντιθέσεις και τις δυσκολίες των αστών να τις αντιμετωπίσουν, συμβάλλοντας στο άνοιγμα του δρόμου για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.
Αντικειμενικά, ο νους δεν μπορεί παρά να πηγαίνει αυτές τις μέρες και στο δημοψήφισμα με το οποίο πριν από 1 χρόνο η κυβέρνηση και γενικότερα η αστική τάξη πέτυχαν να εγκλωβίσουν τη δυσαρέσκεια εργατικών - λαϊκών στρωμάτων, να την αξιοποιήσουν στην προοπτική στήριξης της ανάκαμψης του κεφαλαίου, με τη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής, που αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση, όπως αποδείχθηκε με την ψήφιση και εφαρμογή του 3ου μνημονίου.
Σήμερα, το κεφάλαιο, η κυβέρνηση, τα αστικά κόμματα, η ΕΕ αξιοποιούν το Brexit με σκοπό να επιταχύνουν τις αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις που βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Είναι χαρακτηριστικές οι αποφάσεις και οι κατευθύνσεις της τελευταίας Συνόδου Κορυφής, που έγινε στον απόηχο του βρετανικού δημοψηφίσματος. Από την επομένη κιόλας του αποτελέσματος, ο ελληνικός και οι άλλοι λαοί στα κράτη - μέλη της ΕΕ βρίσκονται αντιμέτωποι με εκβιασμούς και πιέσεις για να αποδεχτούν μέτρα στρατηγικής σημασίας για το κεφάλαιο, με το επιχείρημα ότι η ΕΕ δεν αντέχει άλλες αναταράξεις μετά το Brexit και ότι η συνοχή της περνάει μέσα από την «κοινωνική συνοχή» και συναίνεση.
Καθόλου τυχαία, αμέσως μετά το βρετανικό δημοψήφισμα, κλιμακώθηκαν οι παρεμβάσεις και στην Ελλάδα, που υποδείκνυαν στο λαό ότι η δεύτερη «αξιολόγηση» δεν πρέπει να τραβήξει σε μάκρος και ότι τα μέτρα που είναι προγραμματισμένα για τον Οκτώβρη, όπως τα Εργασιακά και οι νέες «απελευθερώσεις» τομέων της οικονομίας, μπορούν και πρέπει να τελειώνουν πολύ πιο γρήγορα, ακόμα και μέσα στον Αύγουστο, προκειμένου να λείψει από την ΕΕ ο κίνδυνος και μπει ξανά σε περιπέτειες από μια ενδεχόμενη «εμπλοκή» στο ελληνικό ζήτημα.

Μονά - ζυγά, όλα για το κεφάλαιο

Η πίεση αυτή πάει «πακέτο» με την «ανάλυση» που κάνει η κυβέρνηση ότι η επιβίωση της ΕΕ και η αντιμετώπιση του λεγόμενου «ευρωσκεπτικισμού» προϋποθέτουν την ενδυνάμωση των «κοινωνικών» χαρακτηριστικών της πολιτικής που ασκείται από τα κράτη - μέλη. Παραπλανούν συνειδητά το λαό και αναλαμβάνουν να υπερασπιστούν το αντιδραστικό οικοδόμημα των μονοπωλίων. Καθρέφτης των «κοινωνικών χαρακτηριστικών», που λένε, είναι η μεταρρύθμιση που έκανε η κυβέρνηση στο Ασφαλιστικό, αφήνοντας με το «καλημέρα» 140.000 χαμηλοσυνταξιούχους χωρίς το ΕΚΑΣ. Είναι, επίσης, οι ανατροπές που ετοιμάζουν στα Εργασιακά, τις οποίες περιγράφει με σαφήνεια το 3ο μνημόνιο.
Είναι, όμως, και οι άλλες εξελίξεις στο εσωτερικό μέτωπο, από τις οποίες ξεχωρίζουμε την αντιλαϊκή - αντεργατική επίθεση που ξεδιπλώνει η εργοδοσία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι πρόσφατες διαιτητικές αποφάσεις, με τις οποίες ο ΟΜΕΔ επιβάλλει συμβάσεις με δραματικές μειώσεις μισθών και κατάπτυστους όρους, ανοίγοντας το δρόμο για συνολικές ανατροπές, όχι μόνο στις κλαδικές συμβάσεις, αλλά και στην Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Το παράδειγμα με την κλαδική σύμβαση των Ζαχαρωδών, που παρουσιάζει σήμερα ο «Ριζοσπάστης» (σελ. 12) είναι αποκαλυπτικό, αλλά δεν είναι το μόνο.
Η εργοδοσία κάνει κυριολεκτικά «το κομμάτι της» στους χώρους δουλειάς, λειτουργώντας «νόμιμα» στο πλαίσιο της αντεργατικής νομοθεσίας με την οποία τη φιλοδώρησαν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις και η σημερινή. Για παράδειγμα, ο όμιλος «Μαρινόπουλος» εδώ και μήνες απολύει εργαζόμενους, κλείνει καταστήματα, μειώνει μισθούς, με την κυβέρνηση να δηλώνει ότι «παρακολουθεί στενά» τις εξελίξεις στο λιανικό εμπόριο. Τώρα, με την ένταξη της εταιρείας σε καθεστώς προστασίας από τους πιστωτές, ανοίγει ο δρόμος για να εφαρμόσει το «σχέδιο αναδιοργάνωσης» και να διαπραγματευθεί νέες συνεργασίες και συγχωνεύσεις με άλλες εταιρείες του κλάδου.
Ομως, η πορεία αυτή της «εξυγίανσης», ανεξάρτητα από το αποτέλεσμά της, προϋποθέτει την ισοπέδωση των δικαιωμάτων των εργαζομένων στον όμιλο. Γι' αυτό η δικαστική απόφαση, τους δίνει μεν το δικαίωμα να προσφύγουν σε βάρος της εταιρείας αν δεν καταβάλει μισθούς («ζήσε μαύρε μου να φας τριφύλλι...»), αλλά σε καμιά περίπτωση δεν υποχρεώνει την εταιρεία να καταβάλλει κανονικά τη μισθοδοσία και να μην κάνει απολύσεις, ούτε καν το διάστημα που μεσολαβεί μέχρι την οριστική εκδίκαση της υπόθεσης για την υπαγωγή της στο άρθρο 99. Επομένως, «μονά - ζυγά δικά της» για την εταιρεία, που είχε στο πλευρό της το κράτος όταν μεσουρανούσε στον κλάδο και το ίδιο συμβαίνει και τώρα, που ο ανταγωνισμός με τα άλλα μονοπώλια την έριξε στα βράχια.

Μοιράζονται κοινές αγωνίες

Πάνω σ' αυτό το έδαφος, που φανερώνει ταυτόχρονα τα όρια του συστήματος της ταξικής εκμετάλλευσης, οξύνεται ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα αστικά κόμματα για το ποιος καλύτερα μπορεί να υπηρετήσει την πολιτική στήριξης της ανάκαμψης του κεφαλαίου. Δεν είναι τυχαία η κόντρα γύρω από την ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ, όπου η ΝΔ κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι δεν θέλει και δεν μπορεί να κάνει ιδιωτικοποιήσεις, που είναι όρος αναγκαίος για να έρθει η ανάπτυξη! Από την άλλη, η κυβέρνηση απαντάει σε αντιπολίτευση και κεφάλαιο ότι διαθέτει σχέδιο και ότι αυτή είναι η μόνη ικανή να βγάλει τη βρώμικη δουλειά για τα μονοπώλια, ενσωματώνοντας παράλληλα τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Γι' αυτό είναι ο καβγάς τους και όχι βέβαια για τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα που τσακίζουν «ομού και αδιαιρέτως».
Η έγνοια τους για την «πολιτική σταθερότητα» υποτάσσεται στο στόχο της απρόσκοπτης υλοποίησης της στρατηγικής που υπηρετεί το κεφάλαιο. Γι' αυτό, παρά τις διαφωνίες τους σε επιμέρους πλευρές του εκλογικού νόμου, θέμα που ήρθε στο προσκήνιο το τελευταίο διάστημα με πρωτοβουλία της κυβέρνησης, μοιράζονται την ίδια αγωνία για ένα εκλογικό σύστημα που θα υπηρετεί αποτελεσματικά την κυβερνητική εναλλαγή και την πολιτική σταθερότητα. Αυτή είναι η ουσιαστική πλευρά της συζήτησης που προκαλεί η κυβέρνηση, πέρα βέβαια από την προσπάθειά της να αποπροσανατολίσει από τα φλέγοντα και οξυμένα προβλήματα της εργατικής - λαϊκής οικογένειας, όπως αυτό της Υγείας, που ανέδειξε το ΚΚΕ στη συζήτηση σχετικής Επίκαιρης Επερώτησης την Παρασκευή στη Βουλή.

Ο δρόμος της σύγκρουσης αξίζει κάθε θυσία

Σήμερα, Κυριακή, ολοκληρώνεται στο Πισοδέρι της Φλώρινας το 25ο Αντιιμπεριαλιστικό Διήμερο της ΚΝΕ, αφιερωμένο στους χιλιάδες ηρωικούς μαχητές του ΔΣΕ, που μπροστά στο δίλημμα υποταγή ή σύγκρουση, επέλεξαν τη σύγκρουση. Το πραγματικό αυτό δίλημμα διαπερνά όλες τις εποχές, ανεξάρτητα από τη μορφή που παίρνει κάθε φορά και τα καθήκοντα που βάζει η επιλογή της σύγκρουσης.
Σήμερα, το δίλημμα που ανοίγεται μπροστά στο λαό είναι αν θα υποταχθεί στη βαρβαρότητα αυτού του σάπιου συστήματος, αν θα συμβιβαστεί με τις απώλειες που είχε τα περασμένα χρόνια και τις νέες που έρχονται. Αν θα δεχτεί να ζήσουν οι επόμενες γενιές σαν δούλοι, για να αυγαταίνουν τα κέρδη των μονοπωλίων, οι ανταγωνισμοί των οποίων οξύνονται, βάζοντας στην ημερήσια διάταξη ακόμα και το ενδεχόμενο ενός γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου.
'Η θα διαλέξει την οργάνωση και τη σύγκρουση με την πολιτική που τον εξαθλιώνει, την εξουσία των μονοπωλίων, την ιδιοκτησία τους στα μέσα παραγωγής. Αν θα παλέψει για την ανάκτηση των απωλειών και την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του, βάζοντας πλάτη για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, το δυνάμωμα της λαϊκής συμμαχίας, την ισχυροποίηση του ΚΚΕ. Στην επιλογή της σύγκρουσης, αξίζει ο λαός να καταθέσει κάθε θυσία.