Ο ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΤΟΥ ΜΑΝΟΛΗ

Από herko

Θεατρικό κείμενο του Θανάση Ν. Καραγιάννη //
 [Πολιτικός θεατρικός διάλογος]
[Ο Ορέστης κι ο Μανόλης είναι συνάδελφοι σε μια δημόσια επιχείρηση. Έχουν και οι δυο πολλά οικονομικά και οικογενειακά προβλήματα. Ο Ορέστης είναι συνειδητοποιημένος πολιτικά και συνδικαλιστικά. Είναι οργανωμένος με το ΠΑΜΕ. Ο Μανόλης είναι αδαής πολιτικά και ανίδεος συνδικαλιστικά. Όμως, έχοντας καλό χαρακτήρα, είναι καλοπροαίρετος και ακούει ό,τι του λέει ο Ορέστης, χωρίς να μπορεί να τα καταλάβει όλα, αφού ο Ορέστης έχει μάθει και χρησιμοποιεί την επιστημονική ορολογία του ταξικού κινήματος. Ο Ορέστης προσπαθεί με χίλια ζόρια να τον πείσει να έρθει μαζί τους στο ΠΑΜΕ. Στο τέλος, τον καταφέρνει. Αλλά, τον αφήνει έκπληκτο, η πολιτική αφέλεια και αγραμματοσύνη του Μανόλη…
Ο διάλογος είναι κοφτός και γοργός. Οι ατάκες πρέπει να λέγονται με αλέγρο τρόπο. Ο Μανόλης είναι Κρητικός και μιλάει ως ένα βαθμό την ντοπιολαλιά της Κρήτης και έχει το χιουμοριστικό ύφος των Κρητικών.]
ΟΡΕΣΤΗΣ: Ταξικό συνδικάτο σου λέω.
ΜΑΝΟΛΗΣ: Δε θέλω ν’ ακούω αηδίες.
ΟΡΕΣΤΗΣ: Μα εσύ βρίζεις το συνδικαλισμό πατόκορφα.
ΜΑΝΟΛΗΣ: Ναι, βρίζω κι αυτόν και τους εργατοπατέρες του!
ΟΡΕΣΤΗΣ: Μα εδώ μιλάμε για ταξικό συνδικάτο.
ΜΑΝΟΛΗΣ: Και ποια είναι η διαφορά; Όλοι ίδιοι είναι.
ΟΡΕΣΤΗΣ: Αυτό που λες είναι και παράλογο και άδικο.
ΜΑΝΟΛΗΣ: Γιατί;
ΟΡΕΣΤΗΣ: Γιατί τίποτα και ποτέ δεν είναι ίδιο. Τα πάντα διαφέρουν.
ΜΑΝΟΛΗΣ: Για πες μου, εξυπνάκια μου, ένα και μόνο παράδειγμα.
ΟΡΕΣΤΗΣ: Στο ταξικό συνδικάτο μπαίνουν εργαζόμενοι, άνεργοι και συνταξιούχοι ανιδιοτελείς.
ΜΑΝΟΛΗΣ: Τι πάει να πει αυτό;
ΟΡΕΣΤΗΣ: Θα πει ότι αυτοί έχουν έντονη την κοινωνική και ταξική τους συνείδηση.
ΜΑΝΟΛΗΣ: Μωρέ, μίλα ελληνικά, και όχι αλαμπουρνέζικα.
ΟΡΕΣΤΗΣ: Μήπως εσύ δε μιλάς ελληνικά, και τα λέω κατά λάθος σε ξενόγλωσσο;
ΜΑΝΟΛΗΣ: Ένα παράδειγμα σου ζήτησα και συ μ’ αυτά που μου λες με μπέρδεψες περισσότερο.
ΟΡΕΣΤΗΣ: Να το πάρουμε πάλι από την αρχή.
ΜΑΝΟΛΗΣ: Παρ’ το να δούμε πού θα μας βγάλει.
ΟΡΕΣΤΗΣ: Έχουμε προβλήματα;
ΜΑΝΟΛΗΣ: Έχουμε.
ΟΡΕΣΤΗΣ: Θέλουμε να τα λύσουμε;
ΜΑΝΟΛΗΣ: Θέλουμε.
ΟΡΕΣΤΗΣ: Πώς θα τα λύσουμε;
ΜΑΝΟΛΗΣ: Άμα ήξερα δε θα έχανα το χρόνο μαζί σου.
ΟΡΕΣΤΗΣ: Εννοώ, θα τα λύσουμε μόνοι μας ή με πολλούς άλλους μαζί;
ΜΑΝΟΛΗΣ: Ξέρω γω;
ΟΡΕΣΤΗΣ: Πρέπει αρχικά να βρούμε ποιοι άλλοι έχουν τα ίδια ή παρόμοια προβλήματα;
ΜΑΝΟΛΗΣ: Μπορεί…
ΟΡΕΣΤΗΣ: Πρέπει στη συνέχεια να μάθουμε ποιος μας δημιουργεί αυτά τα προβλήματα;
ΜΑΝΟΛΗΣ: Πρέπει.
ΟΡΕΣΤΗΣ: Στη συνέχεια πρέπει να οργανωθούμε και ν’ αγωνιστούμε ενάντια στον κοινό εχθρό μας.
ΜΑΝΟΛΗΣ: Υπάρχει κι εχθρός στη μέση;
ΟΡΕΣΤΗΣ: Βέβαια, και υπάρχει! Κι εφόσον είμαστε όλοι εμείς εργαζόμενοι στο δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα, άνεργοι, μικροκαταστηματάρχες, φτωχοί αγρότες, χαμηλοσυνταξιούχοι, ανήκουμε στην εργατική τάξη, στα κατώτερα και μεσαία κοινωνικά στρώματα της πόλης και του χωριού.
ΜΑΝΟΛΗΣ: Πολύ μακριά το πας βλέπω.
ΟΡΕΣΤΗΣ: Μη με διακόπτεις και πρόσεχε μπας και καταλάβεις.
ΜΑΝΟΛΗΣ: Προσέχω.
ΟΡΕΣΤΗΣ: Υπάρχει όμως και άλλη τάξη και άλλα κοινωνικά στρώματα που ζουν χλιδάτα, λόγω μεγάλης οικονομικής επιφάνειας. Αυτός είναι ο ταξικός εχθρός μας.
ΜΑΝΟΛΗΣ: Ποιος;
ΟΡΕΣΤΗΣ: Όλοι αυτοί, ελάχιστοι ουσιαστικά, μπροστά στην πλειοψηφία τη δική μας, που ονομάζονται πλουτοκρατία, μονοπώλια, αστική τάξη, τραπεζίτες και δε συμμαζεύεται.
ΜΑΝΟΛΗΣ: Και λοιπόν;
ΟΡΕΣΤΗΣ: Αυτοί, λοιπόν, που λες, Μανολάκη, μας εκμεταλλεύονται και μας πίνουν το αίμα.
ΜΑΝΟΛΗΣ: Αμάν!
ΟΡΕΣΤΗΣ: Αυτοί, πάλι, έχουν του χεριού τους τους ηγέτες των κυβερνητικών και εργοδοτικών συνδικάτων, που τάχαμου τάχαμου, αγωνίζονται, ενώ στην ουσία μας κοροϊδεύουν, ρίχνοντας στάχτη στα μάτια μας.
ΜΑΝΟΛΗΣ: Κάτι υποψιάζομαι, τώρα…
ΟΡΕΣΤΗΣ: Μπράβο! Εμείς, όμως πρέπει να γραφτούμε και να παλέψουμε με το ταξικό συνδικάτο, μ’ αυτούς τους ανιδιοτελείς εργαζόμενους, που σου έλεγα πριν.
ΜΑΝΟΛΗΣ: Και πού θα τους βρούμε;
ΟΡΕΣΤΗΣ: Ο καθένας μας θα τους βρει στον τόπο εργασίας του ή στον τόπο κατοικίας τους, στις γειτονιές, στα συλλαλητήρια, στις απεργίες. Αυτοί βρίσκονται παντού κι είναι εύκολο να τους βρεις.
ΜΑΝΟΛΗΣ: Κατάλαβα και συμφωνώ.
ΟΡΕΣΤΗΣ: Μπράβο, Μανολάκη μου.
ΜΑΝΟΛΗΣ: Ήθελα, όμως, να μου ξεκαθαρίσεις κάτι.
ΟΡΕΣΤΗΣ: Ό,τι θέλεις.
ΜΑΝΟΛΗΣ: Δεν πιστεύω αυτοί να είναι τίποτα κομμουνιστές…
ΟΡΕΣΤΗΣ: Γιατί; Τι είναι αυτοί;
ΜΑΝΟΛΗΣ: Ξέρω γω, έχω ακούσει στα κανάλια διάφορα κι έχω διαβάσει στο ίντερνετ τέρατα και σημεία.
ΟΡΕΣΤΗΣ: Για πες μου.
ΜΑΝΟΛΗΣ: Το τι γράφουν γι’ αυτούς δε λέγεται…
ΟΡΕΣΤΗΣ: Εγώ θα σου πρότεινα να ρθεις να γνωρίσεις αυτούς τους ανθρώπους στο ταξικό συνδικάτο, να συζητήσεις μαζί τους, ν’ ακούσεις τις ιδέες και τις προτάσεις τους και τότε θ’ αλλάξεις γνώμη, για ό,τι λένε οι εφημερίδες, τα κανάλια και κάποιοι στο ίντερνετ κατά των κομμουνιστών.
ΜΑΝΟΛΗΣ: Τώρα κατάλαβα. Σε κομμουνιστές θα με πας. Εγώ δε θέλω να μπλέξω με δαύτους και γνώμη δεν αλλάζω με τίποτα. Άλλωστε, όλοι είναι ίδιοι. Αυτοί γιατί νάναι διαφορετικοί;
ΟΡΕΣΤΗΣ: Μανολάκη, φεύγω και αν θέλεις να δεις μια άσπρη μέρα, μην περιμένεις να χιονίσει. Αν θέλεις να λυθούν τα προβλήματά σου, έλα να τα λύσεις μαζί μ’ εκατομμύρια άλλους, γιατί μόνο σου δε θα μπορέσεις ποτέ τίποτα. Κατάλαβες Μανολάκη; Κατάααλααβεες;
ΜΑΝΟΛΗΣ: Κατάλαβα.
ΟΡΕΣΤΗΣ: Τι κατάλαβες, φίλε μου.
ΜΑΝΟΛΗΣ: Ότι πρέπει να κοιτάξω το συμφέρον μου. Και τόση ώρα έχασα το χρόνο μαζί σου.
ΟΡΕΣΤΗΣ: Μπράβο, Μανολάκη, σε παραδέχομαι. Είσαι ξύπνιος άνθρωπος. Φτου σου να μη σε βασκάνω.
ΜΑΝΟΛΗΣ: ΜΑΝΟΛΗΣ: Γιατί με φτύνεις, μωρέ;
ΟΡΕΣΤΗΣ: Δε σε φτύνω, Μανόλη μου. Προσπαθώ τόση ώρα να σου μιλήσω για το κοινό μας συμφέρον που είναι το ταξικό συνδικάτο, το ΠΑΜΕ.
ΜΑΝΟΛΗΣ: Πού να πάμε;
ΟΡΕΣΤΗΣ: Στο ΠΑΜΕ να πάμε, φίλε μου. Να γραφτείς κι εσύ. Κι όσο γινόμαστε περισσότεροι και αγωνιζόμαστε όλοι μαζί, υπάρχει ελπίδα να λύσουμε τα κοινά μας προβλήματα.
ΜΑΝΟΛΗΣ: Λες; Έχει γούστο να ’χεις δίκιο.
ΟΡΕΣΤΗΣ: Και βέβαια έχω. Θα’ ρθεις; Έχουμε εκλογές στο σωματείο.
ΜΑΝΟΛΗΣ: Θα ’ρθω να δω τι σόι πράμα είναι αυτοί οι συνάδελφοι στο ΠΑΜΕ, αν και φοβάμαι ότι θα μπλέξω με τους κομμουνιστές…
ΟΡΕΣΤΗΣ: Αυτό να το εύχεσαι, Μανολάκη, γιατί αυτό είναι το καλύτερο μπλέξιμο. Έλα και δε θα χάσεις.
ΜΑΝΟΛΗΣ: Έρχομαι, αλλά μη σπρώχνεις…
ΟΡΕΣΤΗΣ: Εμείς δε σπρώχνουμε, Μανόλη, παρά προτείνουμε κι όποιος κατάλαβε, είναι τυχερός που θα βρει συντρόφους και συναγωνιστές για να παλεύει για το κοινό συμφέρον του μαζί μ’ εκατομμύρια άλλους.
ΜΑΝΟΛΗΣ: Τόσοι πολλοί είμαστε.
ΟΡΕΣΤΗΣ: Θα γίνουμε σύντομα, Μανόλη μου. Αυτό είναι αναγκαιότητα και νομοτέλεια.
ΜΑΝΟΛΗΣ: Πάλι με μπερδεύεις.
ΟΡΕΣΤΗΣ: Θα γίνουμε εκατομμύρια σύντομα, γιατί αυτό θα μας οδηγήσει στη νίκη και στη δημιουργία μιας άλλης κοινωνίας, μιας άλλης οικονομίας, που εκεί, Μανόλη μου κι εσύ και η οικογένειά σου και τα παιδιά σου και όλοι οι φτωχοί και ταλαιπωρημένοι τόσα χρόνια άνθρωποι θα λύσουν όλα τα προβλήματά τους. Κατάλαβες, Μανόλη; Ξεμπερδεύτηκες, Μανόλη;
ΜΑΝΟΛΗΣ: Ναι, Ορέστη μου. Ξεμπερδεύτηκα αρκετά. Θα ’ρθω να δω με τα μάτια μου τι γίνεται εκεί, στο ΠΑΜΕ.
ΟΡΕΣΤΗΣ: Μπράβο, Μανόλη. Φτου σου και πάλι να μη σε ματιάσω.
ΜΑΝΟΛΗΣ: Πάλι, μωρέ, με φτύνεις;
ΟΡΕΣΤΗΣ: Δε σε φτύνω. Μανόλη μου. Όλα θα πάνε καλά.
ΜΑΝΟΛΗΣ: Είπες ότι το ΠΑΜΕ είναι ταξικό σωματείο;
ΟΡΕΣΤΗΣ: Ναι. Γιατί ρωτάς;
ΜΑΝΟΛΗΣ: Να, για να μάθω. Εγώ, δηλαδή, σε ποια τάξη θα πάω στο σωματείο;
ΟΡΕΣΤΗΣ: Πάμε, Μανόλη, στο ΠΑΜΕ και όλα θα τα μάθεις σιγά σιγά. Μη βιάζεσαι.
(φεύγουν αγκαλιασμένοι)

ΠΕΛΕΤΙΔΗΣ: ΕΝΑΣ ΑΔΙΣΤΑΚΤΟΣ «ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ» ΤΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ!

 ΠΕΛΕΤΙΔΗΣ: ΕΝΑΣ ΑΔΙΣΤΑΚΤΟΣ «ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ» ΤΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ!

Βόρειο Κορέα την έκανε την Πάτρα ο τρελός με το μουστάκι. 

Ε όχι και δωρεάν θερινό πρόγραμμα δημιουργικής απασχόλησης για παιδιά ρε μάστορα, τώρα που και ο τελευταίος βλαχοδήμαρχος έχει στήσει το μαγαζάκι του κερδοσκοπώντας πάνω στην ανάγκη της οικογένειας για απασχόληση των παιδιών, τους καλοκαιρινούς μήνες. 

Και δωρεάν μετακίνηση και πλήρη διατροφή και θαλάσσια σπορ και προβολή ταινιών… εσύ δεν είσαι δήμαρχος ρε Πελετίδη, εσύ είσαι «δολοφόνος» της επιχειρηματικότητας!

http://www.902.gr/eidisi/politiki/68004/dimos-patreon-dorean-therino-programma-dimioyrgikis-apasholisis-gia-paidia-9#.VV8jdai8TwU.facebook

Αναρτήθηκε από Παναγιώτης Αλιατάς

Για τον Στάλιν, το 20ο συνέδριο και τον αναθεωρητισμό

 Για τον Στάλιν, το 20ο συνέδριο και τον αναθεωρητισμό

Κείμενο: Μη Απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής

Πέρασε σχεδόν ένα τρίτο του αιώνα (τριάντα τρία χρόνια για την ακρίβεια) για να δημοσιευτεί στην Σοβιετική Ένωση η εισήγηση του Ν. Σ. Χρουστσιόφ (πρβλ. О культе личности и его последствиях: Доклад первого секретаря ЦК КПСС Хрущева Н. С. XX съезду КПСС // Известия ЦК КПСС. 1989. № 3. С. 128–170 [Σχετικά με την προσωπολατρία και τις συνέπειές της: Εισήγηση του Πρώτου Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΣΕ Χρουστσιόφ Ν. Σ. στο 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, «Ειδήσεις της ΚΕ του ΚΚΣΕ», έτος 1989, αριθ. τεύχους 3, σσ. 128–170]). Η δημοσίευσή της σε συνδυασμό με το σπάσιμο της σιωπής και την εγκατάλειψη της άκριτης αποδοχής από πλευράς του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος των «θεσφάτων» των αποφάσεων του ΚΚΣΕ μεταξύ 1956 και 1961 έδωσε το έναυσμα στην βασανιστική διαδικασία της κριτικής σπουδής, μελέτης κι εξαγωγής συμπερασμάτων, μιαν διαδικασία που κατέστησαν αναγκαία οι αντεπαναστατικές ανατροπές της δεκαετίας του 1990 κι ο παγκόσμιος αντίκτυπός τους. Όπως και μετά την πρώτη, ανεπίσημη, δημοσίευση του 1956, έτσι και μετά την δεύτερη, επίσημη, δημοσίευση του 1989 οι εκτιμήσεις υπήρξαν —κι αυτό δεν ήταν κάτι το παράξενο— διαμετρικά αντίθετες, ιδίως σ’ ό,τι αφορούσε το «αντισταλινικό» τμήμα της εικοστοσυνεδριακής προπαγάνδας, το κατεξοχήν θέμα της εισήγησης του Χρουστσιόφ.

Ο καπιταλισμός κι οι ιδεολογικοί του εκφραστές πέρα από επιμέρους διαφοροποιήσεις, στις οποίες θα αναφερθώ στην συνέχεια, εξακολούθησε, εξακολουθεί και —για τους λόγους που ήδη εξήγησα— θα εξακολουθεί να κραδαίνει την λεγόμενη «μυστική εισήγηση» του Χρουστσιόφ ως ρομφαία, με την οποία θα απειλεί να στείλει τους κομμουνιστές στο πυρ το εξώτερο (αυτό δεν είναι ούτε λογοπαίγνιο ούτε αστείο!). Ουδέν καινόν υπό το φως του ηλίου.

Ο ποικιλώνυμος, ποικιλόχρωμος και ποικιλόμορφος οπορτουνισμός δεν θέλει να αποχωριστεί το πολύτιμο «εγκόλπιο» της «μυστικής εισήγησης» που τόσο αποτελεσματικά για τόσα χρόνια χρησιμοποίησε στην υπονομευτική του δραστηριότητα εναντίον του κομμουνιστικού κινήματος και των συνεπών εκφραστών του, πόσω μάλλον που ένα σημαντικό ρεύμα αυτού του οπορτουνισμού, και σ’ αυτό θα επανέλθω παρακάτω, μπορεί να διεκδικήσει την ιδεολογική πατρότητα —όχι όλη αλλά ένα βασικό της τμήμα— του αντικομμουνισμού που διαπερνάει τον λεγόμενο «αντισταλινισμό». Και εδώ ουδέν καινόν υπό το φως του ηλίου.

Οι αφελείς και μη παντός πολιτικού φάσματος, ο καθένας τους για τους δικούς του λόγους, η ανάλυση των οποίων δεν μπορεί να γίνει εδώ, χρειάζονται κι αυτοί το «προσευχητάρι» της «μυστικής εισήγησης»· αν οι πρώτοι έχουν το ελαφρυντικό της μετρίας έως πλήρους συγχύσεως ή της διανοητικής αβελτηρίας, οι δεύτεροι δρουν συνειδητά και «κουμπαριάζουν» άνετα με τους αστούς και τους οπορτουνιστές. Και σ’ αυτήν την περίπτωση ουδέν καινόν υπό το φως του ηλίου.

Το πραγματικό «καινόν υπό το φως του ηλίου» είναι το βάρος που πέφτει στους ώμους όσων θέλουν να διδαχτούν από την πορεία του κομμουνιστικού κινήματος στον 20ό αιώνα ώστε οι επίγονοι να μην επαναλάβουν τα λάθη των προγόνων. Πρόκειται για εξαιρετικά δύσκολο, εξαιρετικά πολύπλοκο κι εξαιρετικά επίπονο καθήκον που γίνεται ακόμα πιο δυσβάστακτο τόσο από την έλλειψη συμφωνίας μεταξύ των τμημάτων εκείνων του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος που έχουν συνεπή μαρξιστικό-λενινιστικό προσανατολισμό όσο κι από την πρακτική αναγκαιότητα της καθοδήγησης των καθημερινών αγώνων της εργατικής τάξης. Δεν θα σταθώ σ’ αυτό το σημείο, γιατί δεν είναι του παρόντος· θα σταθώ μόνο και πολύ επιγραμματικά στην ανάγκη αναίρεσης της άνευ προηγουμένου ψευδολογίας και της απίθανης πλαστογράφησης της ιστορικής αλήθειας, οι οποίες —ψευδολογία και πλαστογράφηση— είναι ο σκληρός πυρήνας της εικοστοσυνεδριακής προπαγάνδας στο «αντισταλινικό» σκέλος της, όπως το «ευαγγελίζεται» αυτό η «μυστική εισήγηση» του Χρουστσιόφ: εδώ η καθυστέρηση — και όχι μόνο στον ελλαδικό και ελληνόγλωσσο χώρο— είναι κάτι παραπάνω από αισθητή.

Την μέχρι σήμερα πιο ολοκληρωμένη σε επιστημονική βάση αναίρεση του βασικού σώματος της ψευδολογίας της λεγόμενης «μυστικής εισήγησης» του Χρουστσιόφ την χρωστάμε στον Αμερικανό καθηγητή Grover Carr Furr III που διδάσκει μεσαιωνική αγγλική λογοτεχνία στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της περιοχής Montclair της πολιτείας του Νιού Τζέρσεϋ· αποτελεί αντικείμενο του βιβλίου του Khrushchev Lied (Ο Χρουστσιόφ είπε ψέματα) που κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 2011 από τις εκδόσεις Erythrós Press and Media, LLC (Kettering, Οχάιο), δες σχετικά:

http://www.erythrospress.com/store/furr.html

Το βιβλίο έχει ήδη μεταφραστεί στα τουρκικά (Κωνσταντινούπολη, Νοέμβριος 2011) και στα βιετναμικά (Ανόι, επίσης Νοέμβριος 2011), ενώ η μετάφραση στα ρωσικά (πρώτη έκδοση: Μόσχα, Φεβρουάριος 2008, δεύτερη έκδοση (σε συλλογή): Μόσχα, Δεκέμβριος 2009) προηγήθηκε της συμπληρωμένης και διορθωμένης έκδοσης του 2011 στα αγγλικά.*

* Στο μεσοδιάστημα κυκλοφόρησαν μεταφράσεις του βιβλίου στα γαλικιανά (Γαλικία, Μάης 2013), στα γαλλικά (Παρίσι, Σεπτέμβρης 2014), στα γερμανικά (Βερολίνο, Δεκέμβρης 2014), στα κινεζικά (Πεκίνο, Γενάρης 2015) και στα ισπανικά (Καράκας, Μάρτης 2015). Σημείωση Μάη 2015 ― Μη Απολιθωμένος κ.λπ.

Ο Furr κατέχοντας την ρωσική γλώσσα (εδώ να σημειώσουμε κάτι που είναι για γέλια και για κλάματα, ότι δηλαδή πάμπολλοι «σοβιετολόγοι» δεν ξέρουν γρυ ρωσικά!) και στηριγμένος σε μια ευρύτατης κλίμακας εντελεχή μελέτη και σε βάθος αποτίμηση του υφιστάμενου πρωτογενούς αρχειακού υλικού από την μια, καθώς και στην κριτική αξιοποίηση της τεράστιας βιβλιογραφίας που αναφέρεται στο θέμα από την άλλη, καταδεικνύει και αποδεικνύει με αδιάσειστα στοιχεία ότι από τις εξήντα μία δέσμες κατηγοριών κατά του Ι. Β. Στάλιν που περιέχονται στην «μυστική έκθεση» του Χρουστσιόφ μόνο μία —επαναλαμβάνω: «μία»— περιέχει κάποιες λίγες αλήθειες κι αυτές αμφισβητήσιμες, ενώ οι υπόλοιπες εξήντα δέσμες αποτελούν ασύστολη ψευδολογία, απίθανη πλαστογράφηση της ιστορικής αλήθειας και αισχρή κατασυκοφάντηση του προσώπου και του έργου του Ι. Β. Στάλιν.

Μπορεί κανείς να μην συμφωνήσει με τον Furr στα συμπεράσματα που εξάγει, όπως φαίνεται από την εξής βιβλιοκρισία:

http://theclassstruggle.wordpress.com/2011/11/05/against-revisionism-%E2%80%9Ckhrushchev-lied%E2%80%9D-by-grover-furr/*

ή και να διαφωνεί σε διάφορα σημεία αναφορικά με μεθοδολογικές πτυχές της επιχειρηματολογίας, όπως ο Roger Keeran (υπενθυμίζω το ενδιαφέρον κείμενό του (μαζί με τον Thomas Kenny) «Η δεύτερη οικονομία» δημοσιευμένο στην «Κομμουνιστική Επιθεώρηση», τεύχος 6 του 2007, σσ. 87–117) στην πρόσφατη βιβλιοκρισία του:

http://mltoday.com/khrushchev-lied-but-what-is-the-truth

στην οποία απάντησε ο Furr:

http://mltoday.com/rejoinder-to-roger-keeran

όμως παρ’ όλ’ αυτά συνιστώ το βιβλίο προς μετάφραση βασικά για την πραγματικά τεκμηριωμένη εκ βάθρων ανασκευή του θεωρητικού σκληρού πυρήνα της εικοστοσυνεδριακής προπαγάνδας που αποτελεί η λεγόμενη «μυστική εισήγηση» του Χρουστσιόφ —ειρήσθω εν παρόδω ότι αυτή ούτε μυστική ούτε εισήγηση ήταν, αλλά τα υπόλοιπα τα παραλείπω σκόπιμα για να υπάρξει κίνητρο αγοράς και μετάφρασης του βιβλίου— και τα συμπαρομαρτούντα «θέσφατα» του ΚΚΣΕ κατά την πενταετία 1956–1961. Αδυνατώ για ευνόητους λόγους να επεκταθώ, παραπέμπω για το ίδιο θέμα κι άλλα σχετικά στην ωραία ιστοσελίδα του πολυγραφότατου Furr

http://chss.montclair.edu/english/furr/

και θέλω κλείνοντας το δεύτερο και τελευταίο μέρους του υπεσχημένου μου σχολίου να τονίσω τρία σημεία.

* Δυστυχώς η ιστοσελίδα, στην οποία παραπέμπει ο σύνδεσμος, έπαψε να υφίσταται. Σημείωση Μάη 2015 ― Μη Απολιθωμένος κ.λπ.

Το πρώτο σημείο αφορά την διαφοροποίηση της αστικής ιστοριογραφίας απέναντι στον Ι. Β. Στάλιν. Μπροστά στην χιονοστιβάδα των επιστημονικών αποδείξεων όχι μόνο του αστήρικτου αλλά πολύ περισσότερο του συνειδητά ψευδούς χαρακτήρα της εικοστοσυνεδριακής προπαγάνδας αναφορικά με την ζωή και το έργο του Ι. Β. Στάλιν καταβάλλονται σύντονες προσπάθειες εκλεπτυσμένης αποστασιοποίησης από τον χυδαίο αντικομμουνιστικό «αντισταλινισμό» του παρελθόντος και επιλεκτικής παραδοχής των αναμφισβήτητων συμπερασμάτων της επιστημονικής έρευνας· τυπικό παράδειγμα: J. Arch Getty, Oleg V. Naoumov, The Road to Terror: Stalin and the Self-Destruction of the Bolsheviks, 1932–1939 [Ο δρόμος προς την τρομοκρατία: Ο Στάλιν και η αυτοκαταστροφή των μπολσεβίκων, 1932–1939], Νιού Χέιβεν, Κονέκτικατ 2010. Έχουμε βέβαια και εξελίξεις προς την αντίθετη κατεύθυνση, τον χυδαίο αντικομμουνιστικό «αντισταλινισμό»: Jörg Baberowski, Verbrannte Erde: Stalins Herrschaft der Gewalt [Καμένη γη: Η εξουσία βίας του Στάλιν], Μόναχο 2012 (το βιβλίο πήρε το βραβείο καλύτερου ειδικού βιβλίου τεκμηρίωσης (!!!) στην πρόσφατη Έκθεση Βιβλίου της Λειψίας· ο Furr έχει «ξεμπροστιάσει» τον Baberowski ως κοινό παραχαράκτη της σοβιετικής ιστορίας, δες:

http://www.cjournal.info/2010/01/11/baberowski%E2%80%99s-falsification/).

Η νέα κατεύθυνση της εκλεπτυσμένης αποστασιοποίησης κινείται στα όρια του αστικού φιλελευθερισμού, δεν διαφοροποιείται στην ουσία από την εικοστοσυνεδριακή προπαγάνδα κι έχει κάτω από τον μανδύα της δήθεν αντικειμενικής ακαδημαϊκής έρευνας σαφείς αντικομμουνιστικούς στόχους.

Το δεύτερο σημείο αφορά την ιδεολογική πατρότητα του λεγόμενου «αντισταλινισμού». Πατέρας του και πρώτος διδάξας είναι ο Λέων Τρότσκι και συνεχιστής του ο διεθνής τροτσκισμός. Ο Furr επιμένει σ’ αυτό το σημείο στο βιβλίο του και καταδεικνύει την ιδεολογική συγγένεια του «αντισταλινικού» πυρήνα της εικοστοσυνεδριακής προπαγάνδας και της πάλης του Τρότσκι κατά της «σταλινικής» «γραφειοκρατίας». Κι αν ψάξει κανείς λίγο περισσότερο, θα δει ότι η πολιτική θεωρία του σύγχρονου αντικομμουνισμού έχει δύο βασικούς πυλώνες: τον «αντισταλινισμό» του Τρότσκι και την θεωρία του «ολοκληρωτισμού» όπως την διαμόρφωσε η φιλόσοφος και θεωρητικός της πολιτικής επιστήμης Hannah Arendt (1906–1975). Ο συνεπής αγώνας κατά του αντικομμουνισμού πρέπει να εμπεριέχει πάντα και τον συνεπή αγώνα κατά —για να χρησιμοποιήσω μιαν έκφραση του Νίκου Ζαχαριάδη— του πολυκέφαλου τροτσκισμού.

Το τρίτο σημείο αφορά την κατάσταση στον ελλαδικό κι ελληνόφωνο χώρο, όπου όταν δεν πέφτουμε στον αντικομμουνισμό του κονσερβοκουτιού, τότε διολισθαίνουμε στον αντικομμουνισμό του «αντισταλινισμού». Ιδιαίτερα αρνητικό είναι το φαινόμενο ότι όχι μόνο βρικολακιάζει ο αντικομμουνιστικός μαοϊσμός, αλλά και ότι εξ απαλών ονύχων παρατηρείται ένας ανεξέλεγκτος τροτσκιστικός εισοδισμός —μακιγιαρισμένος ή όχι δεν έχει σημασία, οι μαθητές του Λέοντα Νταβίντοβιτς Μπρονστέιν υπήρξαν πάντοτε «μανούλες» στο ψέμα, στην απάτη, στην παραχάραξη και στην προβοκάτσια— που μόνο αρνητικές συνέπειες για το κομμουνιστικό κίνημα μπορεί να έχει. Το ίδιο ισχύει και για την άκριτη πρόσληψη και αναπαραγωγή της φιλελεύθερης εκλεπτυσμένης εκδοχής του «αντισταλινισμού».

Του χρόνου τέτοιον περίπου καιρό θα συμπληρωθούν εξήντα χρόνια από τον θάνατο του Ι. Β. Στάλιν. Το σχόλιό μου που εξελίχθηκε σ’ αρθρίδιο —ελπίζω να μην καταχράστηκα τον χρόνο, την φαιά ουσία και την υπομονή αναγνωστριών κι αναγνωστών— εύχομαι να αποτελέσει προτροπή για νέες μεταφράσεις στα ελληνικά σαν κι αυτή που με παρακίνησε να το γράψω.

Τελειώνω με λίγα λόγια που αποδίδονται στον Ι. Β. Στάλιν κι αφορούν την υστεροφημία του• αν είναι πραγματικά δικά του, είναι προφητικά:

«Я знаю, что, когда умру, людская молва много мусора нанесет на мою могилу. Но я уверен, что ветер истории всё это развеет» [«Ξέρω ότι όταν πεθάνω, το ανθρώπινο κουτσομπολιό πολλά σκουπίδια θα εναποθέσει πάνω στον τάφο μου. Είμαι όμως πεπεισμένος ότι όλα αυτά θα τα σαρώσει ο άνεμος της ιστορίας»].

Η σπορά μένει !

Η σπορά μένει !

10 χρόνια από τον θάνατο του Χαρίλαου Φλωράκη

Κυριακή 22 Μάη 2005, έκλεισε ο κύκλος της πολυτάραχης ζωής του κομμουνιστή ηγέτη Χαρίλαου

Φλωράκη. Πέρασαν 10 χρόνια, από τον θάνατο του, που τον βρήκε πλήρη ημερών, στα 91 του χρόνια.

Από μαθητής στο κομμουνιστικό κίνημα

Ο Χ. Φλωράκης γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου 1914 στο χωριό Παλιοζογλώπι Ραχούλας στα θεσσαλικά

Άγραφα. Ο πατέρας του, Γιάννης, από την Ευρυτανία ήταν ξυλέμπορος στην Καρδίτσα, ως το 1930. Ήταν

το 4ο από τα έξι παιδιά της οικογένειάς. Στα 15 του χρόνια, έρχεται σ’ επαφή με το κομμουνιστικό κίνημα,

διαβάζοντας το Αλφάβητο του Κομμουνισμού. Ήθελε να γίνει αεροπόρος, ο πατέρας του όμως τον

απέτρεψε, τελικά φοίτησε ως τηλεγραφητής στην Σχολή των "3Τ". Το 1929 όταν διώκουν τους

κομμουνιστές με το ιδιώνυμο, εκείνος οργανώνεται στις Ομάδες Πρωτοπόρων μαθητών της ΟΚΝΕ.

Τηλεγραφητής, συνδικαλιστής και μέλος του ΚΚΕ

Το 1934, σε ηλικία 20 ετών διορίζεται τηλεγραφητής. Συμμετέχει στη δράση κατά της δικτατορίας

του Μεταξά, μέσα από το ισχυρό συνδικάτο των ΤΤΤ (ταχυδρομεία, τηλεγραφεία, τηλεφωνία) όπου

διατελεί γραμματέας της Εκτελεστικής Επιτροπής της συνδικαλιστικής τους ομοσπονδίας. Παίρνει μέρος

στον πόλεμο το 1940. Το 1941 γίνεται μέλος του ΚΚΕ και κατά την γερμανική Κατοχή, παλεύει για την

ανασυγκρότηση του κόμματος και την οργάνωση της Εθνικής Αντίστασης, σε συνθήκες παρανομίας. 

Συμμετέχει στην οργάνωση και καθοδήγηση της απεργίας των "Τριατατικών" τον Απρίλη του 1942, την

πρώτη μεγάλη απεργία στην Ελλάδα και μία από τις πρώτες απεργίες στη σκλαβωμένη Ευρώπη και

οδηγείται δύο φορές στα κρατητήρια.

Ο θρυλικός καπετάν-Γιώτης

Ο Χ. Φλωράκης προσχωρεί στο ΕΑΜ μία ακριβώς μέρα, μετά την ίδρυσή του, πολεμά από τις γραμμές

του ΕΛΑΣ και φθάνει στο βαθμό του ταγματάρχη, με το ψευδώνυμο Καπετάν Γιώτης. Ατρόμητος και

οργανωτικός, κερδίζει την εκτίμηση των ανδρών του και δημιουργείται ένας θρύλος γύρω από τα πολεμικά

κατορθώματα της ομάδας του. Ο ΕΛΑΣ απελευθερώνει το μεγαλύτερο μέρος της πατρίδας μας και ο Χ.

Φλωράκης έχει σημαντική συμβολή σ’ αυτό, καθοδηγώντας αξιόμαχη, ηρωική, ομάδα ανταρτών.

Δημιουργείται η κυβέρνηση του βουνού και φύτρα λαϊκής εξουσίας. Αλλά το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο

έχουν άλλα σχέδια και το κομμουνιστικό κίνημα χωρίς ξεκάθαρο στόχο την εργατική εξουσία σέρνεται στη

Συμφωνία της Βάρκιζας, που αφοπλίζει τον λαό, και ακολουθεί όργιο τρομοκρατίας και δολοφονιών.

Χιλιάδες αγωνιστές και ο Χ. Φλωράκης συμμετέχουν στα Δεκεμβριανά και τον Εμφύλιο Πόλεμο, που

προκάλεσε η ξεδιάντροπη Αγγλική επέμβαση που σε συνεργασία με την ντόπια αστική τάξη

αιματοκύλησαν το λαό και απέτρεψαν την Λαϊκή Εξουσία. Ο σύντροφος Χαρίλαος, διατέλεσε διοικητής

της 1ης Μεραρχίας του ΔΣΕ στη Ρούμελη, φθάνοντας στο βαθμό του υποστράτηγου. Με τον καπετάν

Διαμαντή (Γιάννη Αλεξάνδρου) διοικούσαν σώμα 3.000 ανδρών. Συμμετέχουν σε εκατοντάδες

επιχειρήσεις, ελιγμούς, διεισδύσεις, θρυλικές μάχες. Παρά την ηρωική εποποιία του ΔΣΕ, η ήττα ήρθε τον

Αύγουστο του 1949. 

Να κατακτήσουμε τα κάστρα που λέγονται επιστήμη, τέχνη, μόρφωση

Μετά την ήττα του ΔΣΕ, κατέφυγε στη Ρουμανία και στην ΕΣΣΔ. Εκεί αποφοιτά αριστούχος από την

Ακαδημία Πολέμου Φρούντζε της Μόσχας. Λέει ο ίδιος: «Σύντροφοι, οι αγωνιστές που βρίσκονται στη

Σοβιετική Ένωση, βρίσκονται σε μια ανοδική πορεία για την εκπλήρωση της αποστολής που εκφράζεται με

το σύνθημα του κόμματός μας: Να κατακτήσουμε τα κάστρα που λέγονται επιστήμη, τέχνη, μόρφωση...».

Με γενειοφορούν και με ξυρίζουν επ’ ακροατηρίω

Γυρίζει παράνομα στην Ελλάδα στις 5 Απρίλη 1954, ενώ του έχει στερηθεί η ιθαγένεια και είναι

καταζητούμενος. Χρέωσή του, η ανασύνταξη των οργανώσεων του κόμματος. Πιάστηκε στις 27 Ιούλη του

ίδιου έτους. Διώκεται, φυλακίζεται και εξορίζεται συνολικά 18 χρόνια. Τα 12 κατάδικος και ισοβίτης στις

φυλακές και 6 χρόνια στις εξορίες. Πολλές φορές κάθεται στο εδώλιο του κατηγορουμένου και δικάζεται σε

ισόβια κάθειρξη. Από τις πιο γνωστές, η Μεγάλη Δίκη, το Μάιο του 1960 στο στρατοδικείο της Αθήνας.

Πάντα χρησιμοποιούνται ψευδομάρτυρες, που άλλοι τον περιγράφουν ως ξανθό, άλλοι ως μελαχρινό, άλλοι

ως γενειοφόρο και άλλοι ως ξυρισμένο στο ίδιο περιστατικό που αφηγούνται και ο σύντροφος Χαρίλαος με

το σκωπτικό του ύφος παρατηρεί «οι μάρτυρες με γενειοφορούν και με ξυρίζουν επ’ ακροατηρίω»  

Κομμουνιστής ηγέτης

Το 1949 εκλέγεται μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Το Δεκέμβρη του1972, ο Χαρίλαος Φλωράκης εκλέγεται Α΄

Γραμματέας της ΚΕ του Κόμματος, χρέωση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1989. Εξελέγη πρώτη φορά

βουλευτής με την Ενωμένη Αριστερά στις 17 Νοεμβρίου 1974. Βουλευτής του ΚΚΕ στις εκλογές του 1977,

το 1981, το 1985, το 1989 (2φορές) και το 1990. Από τη θέση του ΓΓ έπαιξε σημαντικό ρόλο στην

οργανωτική ανασύνταξη του κόμματος, στην ιδεολογική ωρίμανση του, αλλά και στην υπεράσπιση των

επιτευγμάτων του σοσιαλισμού, ιδιαίτερα μετά τις ανατροπές στη Σοβιετική Ένωση και αλλού. Πίστευε

στην υπόθεση της εργατικής τάξης και εργάστηκε για την δημιουργία του ΠΑΜΕ. Αγαπούσε τη νεολαία και

βοηθούσε και καθοδηγούσε την ΚΝΕ με φροντίδα και περηφάνια για την ιστορική συνέχεια του ταξικού

αγώνα. Μιλώντας για τη νεολαία συχνά έλεγε: «οι ζευγάδες φεύγουν, η σπορά μένει». Πίστευε ότι η

πολιτική πρέπει να γίνεται κατανοητή από τις εργατικές και λαϊκές μάζες και πολλές φορές χρησιμοποιούσε

παραβολές και ανέκδοτα για να εκλαϊκεύσει τις θέσεις του κόμματος.

Αλλαγές βλέπω, Αλλαγή δεν βλέπω

Μετά τις εκλογές του 1981 το ΠΑΣΟΚ, αυτοαποκαλούμενο ως Σοσιαλιστικό κόμμα, με την υπόσχεση της

Αλλαγής, αναλαμβάνει την διαχείριση της χώρας. Παίρνει μέτρα εκσυγχρονισμού του καπιταλιστικού

συστήματος, δεν αποχωρεί βέβαια ούτε από την ΕΟΚ, ούτε από το ΝΑΤΟ. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, δεινός

ρήτορας, παίζει το χαρτί της εθνικής υπερηφάνειας και της πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής μιλώντας

στον ελληνικό λαό, ενώ διατηρεί τις βάσεις των Αμερικάνων και αγοράζει εξοπλισμούς για το ΝΑΤΟ.

Καταργεί τις συλλογικές διαπραγματεύσεις για την υπογραφή ΣΣΕ και επιβάλει την ΑΤΑ. Για να

εξαγοράσει την ανοχή του ΕΑΜικού κόσμου, αναγνωρίζει την Εθνική Αντίσταση και μαλώνει το ΚΚΕ που

δεν αναγνωρίζει την προσπάθεια της κυβέρνησης. Ο Χ. Φλωράκης σε μια τέτοια περίπτωση απαντάει:

Αλλαγές βλέπω, αλλαγή δεν βλέπω, γιατί αλλαγή σημαίνει ρήξη με την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ και

κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων.

1989, ένα λάθος που δεν θα επαναληφθεί

Τις συνεργασίες και τις συμμαχίες πάντα τις επιζητά το ΚΚΕ, προσπαθώντας να συγκεντρώσει δυνάμεις

στην υπόθεση της εργατικής τάξης. Αυτή την επιδίωξη εξέφραζε και η πρωτοβουλία του κόμματος να

αρχίσει διάλογο με πρόσωπα και σχηματισμούς για την δημιουργία του Συνασπισμού της Αριστεράς. Πάντα

όμως οι συνεργασίες για να αποδώσουν πρέπει να γίνονται στη βάση της κοινής λύσης του προβλήματος

και όχι στην αποδοχή της ύπαρξής του. Από την αρχή φάνηκαν και αργότερα διογκώθηκαν οι διαφορές με

τους οπορτουνιστές σε ζητήματα όπως η ΕΟΚ, η συμμετοχή σε αστικές κυβερνήσεις κτλ. Την ίδια εποχή τα

σκάνδαλα της Τράπεζας Κρήτης-Κοσκωτά και άλλα συγκλονίζουν την πολιτική ζωή της χώρας. Το ΚΚΕ

μέσα από τον Συνασπισμό αποφασίζει να συμμετέχει σε κυβέρνηση ειδικού σκοπού, για να μην

παραγραφούν τα σκάνδαλα. Πλέον είμαστε πιο ώριμοι, η εμπειρία του 1989 αλλά και άλλα παραδείγματα

από το διεθνές Κομμουνιστικό κίνημα αποδεικνύουν και επιβεβαιώνουν ότι μέσα στο καπιταλιστικό

σύστημα δεν μπορεί να σταματήσουν τα σκάνδαλα και η διαπλοκή που η ίδια η ατομική ιδιοκτησία και η

εκμετάλλευση γεννάει. Αντίθετα δημιουργούνται αυταπάτες στο λαό, ότι με τη συμμετοχή στις αστικές

κυβερνήσεις, κάτι μπορεί να γίνει. Σήμερα το ζήτημα δεν είναι το μερεμέτισμα του καπιταλισμού, αλλά η

ανατροπή του. Μόνο έτσι θα σταματήσουν οι πόλεμοι, η φτώχεια και η ανεργία. Μόνο έτσι θα

ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες των λαών, και σ’ αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να επιδιώκονται η

συσπείρωση και οι συνεργασίες.

Δεν το ονοματίζω τούτο το χαρτί διαθήκη

«Δεν το ονοματίζω τούτο το χαρτί διαθήκη για το λόγο ότι δεν έχω τίποτα να διαθέσω. Ό,τι βιος είχα το έχω

δώσει στο Κόμμα, στο Κόμμα στο ΚΚΕ με τα γνωστά σύμβολά του, την Μαρξιστική – Λενινιστική

ιδεολογία του, το πρόγραμμά του και τις αρχές του. Πολιτικά δεν έχω επίσης τίποτα να αφήσω. Ό,τι είχα το

έδωσα με τη συγκεκριμένη δράση μου. Να αφήσω πολιτικές ορμήνιες δεν το θεωρώ σοβαρό. Θέλω να

επιστρέψω, και να ταφώ στον τόπο που γεννήθηκα στο Παλιοζογλώπι και συγκεκριμένα στον Αηλιά για να

’χω αγνάντιο. Ο τάφος να είναι απλός, μόνο να φραχτεί για να μην με ξεχώσουν τα αγρίμια. Δεν θέλω

λόγους και στεφάνια. Αυτά να εκφραστούν με βοήθεια στο Κόμμα.»

Σκέμπρη Τζένη, μέλος της Τ.Ε. Κέρκυρας του ΚΚΕ

Άκου «Σχήμα λόγου»..

Άκου «Σχήμα λόγου»...

Βγήκε στο ΣΚΑΪ πριν λίγες μέρες η Πρόεδρος της Βουλής, Ζωή Κωνσταντοπούλου, και

μας είπε ότι ήταν "σχήμα λόγου" η προεκλογική φράση του σημερινού πρωθυπουργού Αλέξη

Τσίπρα ότι το μνημόνιο θα καταργηθεί «με ένα άρθρο και ένα νόμο»!!!!!

Απίστευτο θράσος ενός από τα πιο προβεβλημένα στελέχη της συγκυβέρνησης. Ποια είναι

η δικιά μας ανάγνωση; Ότι ό,τι υποσχέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά, μεταξύ αυτών και η

κατάργηση του μνημονίου, ήταν παραμύθι για να κλέψει την ψήφο του λαού, όπως και έγινε.

Τώρα τέσσερις μήνες μετά την απομάκρυνση από το ταμείο η Πρόεδρος χλευάζει τους λαϊκούς

ανθρώπους που στήριξαν τις ελπίδες τους στον ΣΥΡΙΖΑ στη λογική "σας κοροϊδέψαμε, καλά να

πάθετε".

Είπε κι άλλα η Ζωή Κωνσταντοπούλου, εκφράζοντας την κυβέρνηση. Μεταξύ άλλων,

ισχυρίστηκε ότι "χιλιάδες διατάξεις δεν καταργούνται με ένα νόμο". Ομολόγησε, έτσι, ότι πάνω

στις πλάτες του ελληνικού λαού που έχει χτυπηθεί από την καπιταλιστική οικονομική κρίση και

τις πολιτικές των προηγούμενων κυβερνήσεων, ο ΣΥΡΙΖΑ έστησε ένα άθλιο παιχνίδι. Ας

αναρωτηθούν όσοι διαβάζουν, αφού "χιλιάδες διατάξεις δεν καταργούνται με ένα νόμο", τότε

γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ πριν 2 χρόνια είχε υπερψηφίσει την πρόταση νόμου του ΚΚΕ για κατάργηση του

μνημονίου με ένα νόμο;;;

Αν η κυβέρνηση ήθελε να καταργήσει τα μνημόνια με ένα νόμο τώρα, θα έφερνε στη

Βουλή και θα ψήφιζε την πρόταση νόμου του ΚΚΕ, που ξανακατατέθηκε πριν λίγο καιρό (ναι

εκείνη την ίδια που ο ΣΥΡΙΖΑ υπερψήφισε ως αντιπολίτευση...). Αυτό, όμως, προϋποθέτει

σύγκρουση με το κεφάλαιο, την ΕΕ και την εξουσία τους, ενώ η πολιτική της κυβέρνησης είναι

πολιτική συμβιβασμού με την ΕΕ για λογαριασμό του κεφαλαίου.

Όπως γίνεται κατανοητό μετά και από αυτές τις δηλώσεις είναι "σχήμα λόγου" η

κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, "σχήμα λόγου" η αύξηση του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ, "σχήμα

λόγου" η αναστολή των ιδιωτικοποιήσεων, "σχήμα λόγου" η κατάργηση της έκτακτης εισφοράς

αλληλεγγύης και πάει λέγοντας... Από "σχήματα λόγου" χορτάσαμε... Μας φτάνουν και

περισσεύουν οι "δημιουργικές ασάφειες", οι "κόκκινες γραμμές", τα φύκια για μεταξωτές

κορδέλες...

Επειδή όμως η ανεργία, η εξαθλίωση, η φτώχια και η αγωνία δεν είναι "σχήματα λόγου" ο

καθένας πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του. Ο "έντιμος συμβιβασμός" θα φέρει νέα μέτρα πάνω

σε αυτά που υπάρχουν. Ασφαλιστικό και εργασιακά θα χτυπηθούν και πάλι. Θα τους αφήσουμε;

Πρώτο βήμα είναι η απαίτηση για ανάκτηση των απωλειών από το 2009 μέχρι σήμερα.

Αυτά που μας πήραν δεν είναι περασμένα - ξεχασμένα. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να

δεχθούμε κάτι τέτοιο, να μην πούμε "ο,τι έγινε έγινε".

Όσοι νιώθουν ότι τους κορόιδεψαν ας μην απογοητευτούν. Ας βγάλουν πολιτικά

συμπεράσματα. Η λύση όπως έλεγε το ΚΚΕ και προεκλογικά δε θα έρθει από κάποιους

"σωτήρες". Η λύση είναι η οργάνωση, η διεκδίκηση, ο αγώνας.

Η Ελλάδα είναι μία χώρα που όχι απλώς μπορεί να καλύψει τις βασικές ανάγκες τους

ελληνικού λαού αλλά να ικανοποιήσει όλες τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες. Ο πλούτος της χώρας,

η τεχνογνωσία, το εξειδικευμένο επιστημονικό δυναμικό φρενάρονται από το νόμο του

καπιταλισμού που δεν είναι άλλος από το κυνήγι του κέρδους. Μόνο όταν απαλλαγεί από αυτό το

βραχνά η κοινωνία μας θα μπορέσουμε να βγούμε στο φως. Η μόνη απόλυτα ρεαλιστική λύση

είναι η ρήξη με την ΕΕ, η διαγραφή του χρέους με την εξουσία και την οικονομία στα χέρια του

λαού.

Τέλος, σε μία περιοχή γεμάτη ανταγωνισμούς και συγκρούσεις ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ μας

εμπλέκουν ακόμη πιο βαθιά στα πολεμικά σχέδια των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών. Νέα βάση

διαφημίζει ο Καμμένος στην Κάρπαθο σαν να πουλάει εμπόρευμα. Στα Σκόπια οι ΗΠΑ στήνουν

σκηνικό έντασης. Ο "αριστερός" Κοτζιάς τραγουδάει και χορεύει (κυριολεκτικά) με τους

Υπουργούς του ΝΑΤΟ στην Αττάλεια το "We Are The World" πάνω στα πτώματα των

Παλαιστινίων, των Γιουγκοσλάβων, των Σύριων (ας μη συνεχίσω...). Ντροπή είναι το λιγότερο

που μπορεί να γραφτεί και αυτό δεν είναι "σχήμα λόγου"...

Μπορμπότης Γιάννης

Μέλος της ΤΕ Κέρκυρας του ΚΚΕ 

ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΒΗΜΑ αυτες ειναι οι 11 πολυεθνικες που ζητησαν μισθο 250-300 ευρω ...

 ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΒΗΜΑ αυτες ειναι οι 11 πολυεθνικες που ζητησαν μισθο 250-300 ευρω ...

...για τους νέους ανέργους για να επενδύσουν....
:

1.Μηνάς Ζωούλλης, διευθύνων σύμβουλος της Αθηναϊκής Ζυθοποιίας.

2.Γιώργος Σπηλιόπουλος, διευθύνων σύμβουλος της Barilla Hellas.

3.Γρηγόρης Αντωνιάδης, αντιπρόεδρος της Unilever Hellas.

4.Ανδρέας Καλατζόπουλος, γενικός διευθυντής της Philip Morris.

5.Κωνσταντίνος Φαλτσέτας, επικεφαλής της Henkel Hellas.

6.Κωνσταντίνος Μαγγιώρος, διευθύνων σύμβουλος της Friesland Campina -NOYNOY.

7.Ελ. Χαλουλάκος, διευθύνων σύμβουλος της Kraft Hellas.

8.Δημήτριος Πισιμίσης, διευθύνων σύμβουλος της Bic Violex.

9.Raymond Franke, επικεφαλής της Nestle.

10. Κατερίνα Αρβανιτάκη, υπεύθυνη πωλήσεων της SCA Hygiene Products.

11.Εμμανουήλ Παπαδάκης, διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας οικοδομικών υλικών Ytong-Thrakon

Δύο μερούλες αν δεν πάρει κανένας Έλληνας προϊόντα από τις παραπάνω δουλεμπορικές σπείρες, θα το σκεφτούν πολύ προτού κάνουν άλλη τέτοια πρόταση.

Οι "έμποροι των εθνών" και τα πιστά σκυλιά τους

 Οι "έμποροι των εθνών" και τα πιστά σκυλιά τους

Της Δήμητρας Μυρίλα απο τον imerodromos

Τα κροκοδείλια δάκρυα χύνονται πάνω από την Παλμύρα

H Παλμύρα έπεσε… Είναι πλέον στα χέρια τους. Τα αγάλματα της Μοσούλης κατακρεουργήθηκαν, η Βιβλιοθήκη της Μοσούλης – 112.000 χειρόγραφα και 8.000 βιβλία – έγιναν στάχτη. Η Χάτρα καταστράφηκε. Χιλιάδες αντικείμενα μακραίωνου πολιτισμού του ανθρώπου, όταν δεν σπάνε με βαριοπούλες, βρίσκουν διεξόδους στους διεθνείς διαδρόμους αρχαιοκαπηλείας, αποθηκεύονται για λίγο διάστημα, μέχρι δηλαδή να αποκτήσουν πλαστά πιστοποιητικά μονιμότητας και μετά εμφανίζονται στις αγορές της Ευρώπης και κυρίως των ΗΠΑ.



Αλλά σε ποιών πραγματικά καταστροφικά χέρια βρέθηκαν όλα αυτά τα αναντικατάστατα μνημεία της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς; Ποιος είναι ο αληθινός δράστης αυτών των «εγκλημάτων πολέμου», όπως τα έχει χαρακτηρίσει ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ, Μπαν Κι Μουν.
Είναι ο ίδιος που το 2003 «εξαφάνισε» 32.000 αντικείμενα από 12.000 αρχαιολογικούς χώρους στο Ιράκ, που έκλεψε 15.000 αντικείμενα από το Εθνικό Μουσείο της Βαγδάτης, που είχε μετατρέψει την αρχαία Βαβυλώνα σε στρατόπεδο 2.000 στρατιωτών των ΗΠΑ και των συμμάχων τους και χώρο διέλευσης βαρέων οχημάτων. Είναι ο ίδιος που τον Οκτώβρη του 2011 «εξαφάνισε» από τη Λιβύη το «Θησαυρό της Βεγγάζης», δηλαδή 8.000 χρυσά και ασημένια νομίσματα,  κοσμήματα και άλλα αντικείμενα ανεκτίμητης ιστορικής και αρχαιολογικής αξίας.


Το ισλαμικό κράτος, οι «τζιχαντιστές», είναι το πιο δολοφονικό και αιμοσταγές χέρι του ιμπεριαλισμού, αυτού δηλαδή που ισοπέδωνε κράτη, κατακρεουργούσε λαούς και μαζί κατέστρεφε και κατέκλεβε μνημεία και αρχαιότητες στο Ιράκ και τη Λιβύη. Ο στόχος διπλός: για να «σβήσεις» από το χάρτη ένα λαό, προκειμένου να εκμεταλλευτείς κάθε σπιθαμή πλούτου που διαθέτει η πατρίδα του, πρέπει να απαλείψεις οποιοδήποτε ίχνος τον φέρνει σε επαφή με την ιστορική του μνήμη και συνέχεια, την κληρονομιά, τον πολιτισμό του. Εάν αυτή η πράξη «ιμπεριαλιστικού εκπολιτισμού» μπορεί να συνδυαστεί – και μπορεί – με παράλληλη τροφοδοσία του διεθνούς κυκλώματος αρχαιοκαπηλείας και παράνομης εμπορίας αρχαιοτήτων και έργων τέχνης, τότε τόσο το καλύτερο.

Η Ουνέσκο κάνει έκκληση στη διεθνή κοινότητα να λάβει μέτρα για να σωθεί η Παλμύρα – μνημείο της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς – αλλά σε ποια ακριβώς διεθνή κοινότητα απευθύνεται; Μήπως στην ίδια που τον Μάρτιο του 2011, δηλαδή λίγο πριν την ιμπεριαλιστική εισβολή του ΝΑΤΟ στη Λιβύη, την κατατόπιζε για τις ακριβείς θέσεις των αρχαιολογικών χώρων της Λιβύης, προκειμένου να μην χτυπηθούν; Και για να καταλαβαίνουμε για τι ακριβώς μιλάμε: η Ουνέσκο αποδεχόταν την ιμπεριαλιστική εισβολή στη Λιβύη, αλλά….προνοούσε ώστε από την εισβολή να μην πληγούν μνημεία (για τους ανθρώπους δεν πειράζει….) και κατέγραφε τις θέσεις των μνημείων προς ενημέρωση των ίδιων που λίγα χρόνια πριν λεηλατούσαν την πολιτιστική κληρονομιά του Ιράκ! Στην ίδια διεθνή κοινότητα ανήκει άλλωστε και ο κατ’ εξοχήν μακελάρης των λαών, το ΝΑΤΟ, το οποίο, αφού είχε ήδη ισοπεδώσει το Ιράκ, λίγους μήνες μετά την εισβολή στη Λιβύη ανέβαζε στην επίσημη ιστοσελίδα του άρθρο με τον προκλητικό τίτλο «Προστατεύοντας την κληρονομιά της Λιβύης»! Η υποκρισία είναι ανάλογη του να τραγουδούν οι υπουργοί του ΝΑΤΟ “We are the world”!!


Βέβαια, τους χρειάζεται η προπαγάνδα για να κρύβουν τα αίσχη τους, τα οποία όμως δεν κρύβονται. Το έκαναν και στην περίπτωση του Ιράκ. Τότε επιστράτευσαν ένα συνταγματάρχη των αμερικανών πεζοναυτών, τον Μάθιου Μπογκντάνος, ο οποίος τον Απρίλιο του 2008 μίλησε σε συνέδριο της Ουνέσκο, που έγινε στην Αθήνα, για την προστασία της πολιτιστικής κληρονομίας, ως εκείνος που είχε αναλάβει να καταγράψει τις κλοπές και λεηλασίες που έγιναν στο Μουσείο της Βαγδάτης! Στο μεταξύ είχαν ήδη αρχίσει να επιστρέφονται στο Ιράκ κάποιες λίγες χιλιάδες από τις εκατοντάδες χιλιάδες αρχαία αντικείμενα που εξαφανίστηκαν και αυτό μόνο για να υπάρχει μία έξωθεν μαρτυρία ότι οι μακελάρηδες φροντίζουν για την πολιτιστική κληρονομιά.

 Και ενώ οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ ήταν σε πλήρη ανάπτυξη, στα τέλη Απριλίου του 2008 ο σύμβουλος του ιρακινού υπουργείου Τουρισμού και Αρχαιοτήτων, δρ. Μπαχάα Μαγιάχ, σε συνέντευξή του στο Λονδίνο, ενώπιων αρχαιολόγων, κατήγγειλε ότι ο αμερικανικός στρατός έχει προκαλέσει ανεπανόρθωτες καταστροφές σε μεγάλης αρχαιολογικής σημασίας περιοχές και επιπλέον επιτρέπει σε Αμερικανούς αρχαιοπώλες να εμπορεύονται ελεύθερα θησαυρούς που έχουν κλαπεί από το Ιράκ. Κι επειδή οι αρχαιολόγοι τεκμηριώνουν πάντα αυτά που λένε, ο Μπαχάα Μαγιάχ παρουσίασε μια σειρά από αεροφωτογραφίας οι οποίες αποδείκνυαν το μέγεθος της λεηλασίας. Πρόσθεσε μάλιστα ότι «στις ΗΠΑ βλέπουμε αρχαιοπώλες να εμπορεύονται τις αρχαιότητες χωρίς να λαμβάνεται κανένα μέτρο». Επρόκειτο για αρχαιότητες που προέρχοταν από παράνομες ανασκαφές και επομένως ήταν σχεδόν ακατόρθωτο για το Ιρακ να αποδείξει ότι του ανήκουν.

Για να επιστρέψουμε, λοιπόν, στην Παλμύρα και τους «τζιχαντιστές», ας έχουμε στο μυαλό μας ότι: ο διοικητής του ισλαμικού κράτους, ο λεγόμενος «χαλίφης Ιμπραήμ», ήταν επιφανές μέλος του Ελεύθερου Συριακού Στρατού, δηλαδή του στρατού που εξόπλιζε πλουσιοπάροχα η Δύση για να ανατρέψει τον Ασαντ. Ας έχουμε στο μυαλό μας ότι οι ΗΠΑ στήριξαν με όλα τα μέσα τον UCK για να μακελέψει την πρώην Γιουγκοσλαβία στην οποία θυμίζουμε ότι, εκτός από τον ανθρώπινο φόρο αίματος, λεηλατήθηκαν και πολλά μνημεία.
Ας έχουμε δηλαδή στο μυαλό μας ποιος βρίσκεται πίσω από πληρωμένους μακελάρηδες και δολοφόνους, είτε ονομάζονται «τζιχαντιστές», είτε ονομάζονται «UCKάδες», είτε ονομάζονται «μουτζαχεντίν»…. Ένας δεσμός αδίστακτων ιμπεριαλιστών.