24 Μαΐ 2017

ΚΝΕ Καταγγέλλει τις επιθέσεις κουκουλοφόρων σε φοιτητές σε σχολές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης

Σε σχόλιο του Γραφείου Τύπου του ΚΣ της ΚΝΕ σχετικά με τις ενέργειες ολιγομελών ομάδων σε σχολές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης αναφέρονται τα εξής:
«Καταγγέλλουμε τις ολιγομελείς ομάδες κουκουλοφόρων που επιτέθηκαν σε φοιτητές σε σχολές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης και -ως σύγχρονοι ΕΚΟΦίτες- προσπάθησαν να παρεμποδίσουν τη διεξαγωγή των φοιτητικών εκλογών και τη συμμετοχή των φοιτητών σ' αυτές. Κι όλα αυτά τη στιγμή που είναι αναγκαίο οι φοιτητές και σπουδαστές μαζικά να στείλουν μήνυμα ενάντια στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ που επιτίθεται στα δικαιώματά τους στη μόρφωση και τη ζωή.
Τέτοιες ενέργειες δεν έχουν καμία σχέση με τους αγώνες των φοιτητών και των σπουδαστών, αλλά αντίθετα αξιοποιούνται για τη συκοφάντησή τους. Γι' αυτό και πρέπει -όπως και γίνεται από χιλιάδες φοιτητές και φοιτήτριες- να απομονωθούν και να καταδικαστούν. Μοναδικό συμφέρον των φοιτητών και των σπουδαστών είναι να δυναμώσουν τους συλλόγους και την πάλη τους, τη γραμμή της αντεπίθεσης απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική κυβέρνησης - ΕΕ - κεφαλαίου».

Άθλιοι έμποροι του θανάτου και του ανθρώπινου πόνου!

      

Ποιος βάζει τις βόμβες;! Όποιος κερδίζει από αυτές! Και πώς κερδίζει κανένας από την χθεσινή βόμβα στο Μάντσεστερ;! Μα από την μαζική παραγωγή βομβών και όπλων που θα χρειαστούν για να βομβαρδιστεί το Ιράν, η Υεμένη, η Παλαιστίνη, η Βόρεια Κορέα ή όποιος άλλος βαφτιστεί υπεύθυνος για την χθεσινή βομβιστική επίθεση! Την ίδια ώρα που κάποιοι θα πλουτίζουν από την μαζική παραγωγή όπλων για να εξοπλιστεί η ιμπεριαλιστική στρατιωτική μηχανή που θα επιτεθεί, την ίδια στιγμή οι ίδιοι άνθρωποι θα πλουτίζουν οπλίζοντας το Ισλαμικό Κράτος, τους Μουτζαχεντίν, τους Ταλιμπάν ή όποιον άλλον!
Αυτά όσον αφορά το εμπόριο όπλων γιατί με τα όπλα αυτά δεν θα καταληφθούν εδάφη, αλλά θα καταληφθούν πηγές ενέργειας και ενεργειακοί δρόμοι! Διάφοροι δηλαδή θα αποκομίσουν τεράστια κέρδη από την χθεσινή επίθεση στο Μάντσεστερ!
Εκτός όμως από τους γύπες που θα κερδίσουν τα χοντρά από τις μπίζνες που θα γίνουν με αφορμή την χθεσινή βομβιστική επίθεση, υπάρχουν και τα κοράκια που δεν έχουν την δυνατότητα να βάλουν βόμβες, αλλά μπορούν να αρπάξουν κι αυτά κάτι «ψιλά», μέσα στην αναμπουμπούλα της οσμής του αίματος!
Έτσι αμέσως μετά την αιματηρή βομβιστική επίθεση στο Μάντσεστερ η εταιρεία Insider Collections, προσπαθώντας να απαλύνει τον πόνο όσων εθλίβησαν για τα θύματα, προσφέρει μπλουζάκια της Αριάνα Γκράντε (της καλλιτέχνιδος στη συναυλία της οποίας έγινε η βομβιστική επίθεση) πάνω στα οποία έχει τυπωθεί δήλωσή της για τα θύματα του μακελειού, με έκπτωση 50%! Το μπλουζάκι που τυπώθηκε εν ριπή οφθαλμού κοστολογήθηκε από την εταιρεία στα 36,66€ και διατίθεται στην τιμή των 17,75€ ως ένδειξη στήριξης στα θύματα της βομβιστικής επίθεσης!
Μαύρα άθλια κοράκια που ματώνουν τους λαούς και προσπαθούν να κερδίσουν με κάθε τρόπο από το αίμα των αθώων! Άθλιοι λωποδύτες ιμπεριαλιστές, έμποροι του ανθρώπινου πόνου και αίματος! Ψάξτε μετά ποιος τζιχαντιστής έβαλε την βόμβα!

Κώστας Β.

Η Βουλγαρία του Σοσιαλισμού
















ΤΙ έδωσε ο σοσιαλισμός στους ανθρωπους για πρώτη φορά στην ιστορία της Βουλγαρίας τη περιοδο(1944-1989); 19.06.2015 • από το Ο Κοσμος Σήμερα • Βουλγαρία, Ιστορία.
1. Δικαίωμα σε 8 ώρη εργασια την ημέρα.
2. Δικαίωμα ετήσιας άδειας υπο πληρωμη.
3. Να μην απολύετε εργαζόμενος, χωρίς τη συγκατάθεση των συνδικαλιστικών και κομματικών οργανώσεων.
4. Δικαίωμα στην εργασία. Το κρατος,φροντιζε να βρει εργασία για όλους, χωρίς εξαίρεση, και σε σχεση με την επαγγελματικη τους καταρτηση. Όλοι οι αρτιμελείς Βούλγαροι πολίτες λαμβάναν κρατικο διορισμο των εργασιών τους, καθώς σημαντικό μέρος απ` αυτούς ,βαση του τοπου εργασιας,δικαιουνταν κρατικη κατοικεια.
5. Δικαίωμα για δωρεάν πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια, επαγγελματική και τριτοβάθμια εκπαίδευση.
6. Δικαίωμα για δωρεάν παιδικούς σταθμούς, νηπιαγωγεία και προσχολική εκπαίδευση των παιδιων.Κατασκηνωσεις πιονερων με συμβολικές τιμές.
7. Δικαίωμα στη δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
8. Δικαίωμα στην δωρεάν θεραπεία σε σανατόριο-θέρετρο.
9. Δικαίωμα στην δωρεαν κουζίνα μωρού για νεογέννητα εως την ηλικία των 3 ετων.
10. Δικαίωμα στην δωρεάν ιατροφαρμακευτική και σανατόριο-θέρετρο θεραπεία για όλες τις ασθένειες της παιδικής ηλικίας.
11. Δικαίωμα στην εστιαση για όλους τους φοιτητες και ένα σημαντικό μέρος των εργαζομένων με συμβολικές τιμές.
12. Δικαίωμα στην ηρεμη ζωη χωρις κλοπες, δολοφονίες, τοξικομανία, πορνεία, κ.λπ.
13. Το δικαίωμα να εμπιστεύονται πλήρως την σοσιαλιστική κυβέρνηση που θα προστατεύει την ποιότητα ζωής τους από εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς, να εκπαιδεύει ποιότικα τους πολιτες της για ν`αγαπησουν και να υπερασπιστούν την πατρίδα τους, να προσφέρει μια ήρεμη και ειρηνική ζωή, να διασφαλίσει την εργασία, ξεκούραση και θεραπεία, να εξασφαλίσει τη ζωή, την υγεία και το μέλλον των παιδιών και των γονέων σας ... Για πρώτη φορά στην ιστορία της Βουλγαρίας.
Προσφατη κοινωνιολογικη ερευνα,ταρακουνησε πολιτικους και κυβερνητικους με την επισημανση, πως ολο και περισσοτεροι βουλγαροι θεωρουν,ότι κατά τη περιοδο,που κυβερνουσε ο Τοντορ Ζιβκοφ η ζωη ηταν πολύ καλυτερη από τωρα.


Νεολαιιστικη οργανωση από τη πολη Βελικο Τιρνοβο,κατηγορηματικα δηλωνουν,πως τα επιτευγματα της Λ.Δ.Βουλγαριας ηταν κατά πολύ περισσοτερα από τις αδυναμιες της, που προσπαθει η σημερινη κυβερνηση να κυριολεκτει και να στερει το δικαιωμα της νεολαιας να μαθει την αληθεια.
Στη προσοχη σας προτεινουμε μικρο μερος από τα επιτευγματα της περιοδου του σοσιαλισμου(1944-1989) ,για τα οποια κάθε νεος ανθρωπος θα`πρεπε να νιωθει περιφανος.
1.Η Βουλγαρια κατειχε τη 1-η θεση στο κοσμο εξαγωγης εμφιαλωμενου κρασιου.
2.Η Βουλγαρια ειχε τη πρωτια στη κατασκευη των ηλεκτροκαρ και μοτοκαρ
3.Η Βουλγαρια ηταν στις πρωτες χωρες του κοσμου στη κατασκευει κομπιουτερ,καλκουλατορ,κομπακτ ντισκ και αλλα ηλεκτρονικα ειδη.
4.Η <<Μπουλγκαταμπακ>> είναι η μεγαλυτερη επιχειρηση κατασκευης καπνου στην Ευρωπη.
5.Η <<Μπουλγκαρπλοντ>> είναι,αναμεσα στις μεγαλυτερες επιχειρησεις κονσερβοποιιας.
6.Ο Βουλγαρικος σιδηροδρομος είναι 3-ος στην Ευρωπη
7.Η Βουλγαρια ειχε αναπτυγμενη αγροτικη οικονομια με το πιο συγχρονο τεχνικο εξοπλισμο.
8.Τα καυσιμα επι σοσιαλισου ηταν τα πιο φτηνα στη Ευρωπη.
9.Επι σοσιαλισμου,χτιστηκαν εκατονταδες αθλητικες εγκαταστασεις με αντιστοιχες σχολες για παιδια και νεους.Αποτελεσμα της δυναμικης κρατικης πολιτικης ηταν και τα αθλητικα αποτελεσματα με πρωτιες σε διεθνεις αγωνες.
10.Η Βουλγαρια ηταν αναμεσα στις πρωτες θεσεις για τη ποιοτητα της εκπαιδευσεις της στο κοσμο.Συγκριση με τη τωρινη κατασταση στο συστημα είναι περιττο.

Fevronia Zaharopoulou












Το παρακράτος της ΔΑΠ στα ΤΕΙ-ΝΔ


ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ – ΑΦΙΕΡΩΜΑ: Το (παρα)κράτος εν κράτει της ΔΑΠ στα ΤΕΙ και οι… “παρα-κρατικοί” “αντάρτες” Δαπίτες που ήθελαν να γίνουν χαλίφης στη θέση του χαλίφη.
Η ΔΑΠ στο ΤΕΙ Θεσσαλονίκης διαχρονικά έχει ποσοστά «Βόρειας Κορέας» όπως θα ‘λεγε κάποιος κακεντρεχής. Τα ποσοστά αυτά τα πιάνει είτε με τις παραδοσιακές μεθόδους της εξαγοράς ψήφων κλπ είτε με πιο «ανορθόδοξες». Σε μια δημόσια καταμέτρηση λοιπόν στα mid-00’s στη ΣΤΕΓ (Σχολή Τεχνολογίας Γεωπονίας), η κάλπη κάποια στιγμή έβγαλε ένα ψηφοδέλτιο ΔΑΠ. Όχι όμως ένα οποιοδήποτε ψηφοδέλτιο ΔΑΠ, αλλά ένα ψηφοδέλτιο που έγραφε πάνω «Γ@ΜΩ ΤΗ…» δίπλα στο λογότυπο της παράταξης. Τα μέλη της εφορευτικής επιτροπής που πρόσκειντο στην ΠΚΣ και την ΠΑΣΠ φυσικά ζήτησαν το ψηφοδέλτιο να καταχωρηθεί στα άκυρα. Ο πρόεδρος όμως της εφορευτικής δήλωσε μεγαλοφώνως και πομπωδώς προς την ομήγυρη ότι «Το ψηφοδέλτιο είναι έγκυρο, διότι δηλώνει “πρόθεση ψήφου”»! Δε γελάσαμε, αλλά οι διαμαρτυρίες μας έπεσαν στο κενό. Μικρή λεπτομέρεια. Ο συσχετισμός στην εφορευτική, ήταν αντίστοιχος του απερχόμενου ΔΣ, δηλαδή ΔΑΠ 5, ΠΚΣ 1, ΠΑΣΠ 1
-.-.-
Κάποια στιγμή στα τέλη της δεκαετίας του ’00 η ΔΑΠ Θεσσαλονίκης αντιμετώπιζε εσωτερικά προβλήματα με τα διάφορα «ξύλα» ανάμεσα στις διαφορετικές «φράξιες» της να βρίσκονται στη ημερήσια διάταξη. Η σύγκρουση στο ΤΕΙ Θεσσαλονίκης κορυφώθηκε όταν η πλειοψηφία της ντόπιας ΔΑΠ-ΤΕΙΘ απαγόρεψε στους δαπίτες της μειοψηφίας (που όμως) ήταν εναρμονισμένοι με τη… ΔΑΠ-ΑΠΘ να κατέβουν ως …ΔΑΠ στις σχολές τους. Οι γιαλαντζί δαπίτες τότε (όχι υπολειπόμενοι σε λέρα απ’ τους «κανονικούς») έβαλαν τα ρούχα τους αλλιώς. Για την ακρίβεια το προηγούμενο βράδυ των εκλογών «γύρισαν τις αφίσες τους αλλιώς» και άρχισαν να γράφουν με μπλε μαρκαδόρο «Π.Κ.Ν.Φ.». Όταν ολοκλήρωσαν το έργο τους, βρεθήκαμε μπροστά στα τραπεζάκια τους όπου διαβάσαμε το εξής κωμικοτραγικό: Π.Κ.Ν.Φ. Πρωτοποριακή Κίνηση Νεοδημοκρατών Φοιτητών! Φυσικά την επόμενη μέρα η ΠΚΝΦ ακύρωσε το ψηφοδέλτιο της κανονικής ΔΑΠ στις σχολές που είχε την πλειοψηφία. Την ίδια ώρα στη δική μου σχολή, τη ΣΤΕΓ, ο «αντάρτης» δαπίτης (γνωστός «γιωτάς» της σχολής) δεν είχε καταφέρει να εναρμονιστεί με τους ΠΚΝΦίτες και κατέβηκε μόνος του με τον ευρηματικό τίτλο «Νέα Δύναμη» και τα προφανή αρχικά «Ν.Δ.». Οι επίσημοι δαπίτες, αφού τον άφησαν να ξεροσταλιάζει όλη τη μέρα υποδεχόμενος ψηφοφόρους νομίζοντας πως είναι έγκυρος, το βράδυ στην καταμέτρηση του ακύρωσαν το ψηφοδέλτιο, κατόπιν εορτής, και αφού είχε μαζέψει καμιά 20 ψήφους (για μέτρο σύγκρισης, η ΔΑΠ πήρε περίπου 400). Σαν αιτιολογία ο πρόεδρος της εφορευτικής, γνωστός 35άρης αιώνιος επαγγελματίας δαπίτης δήλωσε ότι «Η μοναδική δύναμη που εκφράζει το φιλελεύθερο χώρο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι η ΔΑΠ. Ο παραπλανητικός τίτλος “ΝΔ” του εν λόγω ψηφοδελτίου μπορεί να οδηγήσει σε παρανοήσεις και ως εκ τούτου, ακυρώνεται».

Είστε θλιμμένοι για την επίθεση στο Μάντσεστερ; Αγοράστε ένα μπλουζάκι της Αριάνα Γκράντε με 50% έκπτωση!

 ξεφτιλες καπιταλιστες

Έχετε συγκλονιστεί με την τρομοκρατική επίθεση στο Μάντσεστερ; Έχετε αρχίσει να ανησυχείτε ότι από στιγμή σε στιγμή κάποιος θα ανατινάξει και εσάς; Είστε έστω απλά θλιμμένοι και θέλετε να σταθείτε αλληλέγγυοι με το βρετανικό λαό που περνάει δύσκολες ώρες και αυτό θέλετε να βγει προς τα έξω;

Η εταιρεία Insider Collections, έχει τη λύση για εσάς. Για λίγες ακόμα ώρες, για την ακρίβεια 22 από τη στιγμή που γράφονται οι γραμμές αυτές, μπορείτε να αγοράσετε ένα πολύ συναισθηματικό μπλουζάκι που πάντα θα μας θυμίζει την επίθεση στο Μάντσεστερ
02786664-732a-47c5-8237-9110de15f98e
όπου πάνω του αναγράφεται ένα tweet της Αριάνα Γκράντε, που πόσταρε λίγο μετά την επίθεση:
Η εταιρεία, μετά τη χλεύη που συγκέντρωσε στο facebook, κατέβασε το συγκεκριμένο ποστ
18623407_2284384018453643_8640209998124123849_o
αλλά στη σελίδα της εταιρείας, το προϊόν προσφέρεται ακόμα στην καταπληκτική τιμή των 17.75 ευρώ, αντί της αρχικής 36.66 ευρώ. Η έκπτωση ισχύει μάλλον λόγω της επίθεσης που συνέβη χτες βράδυ, κάνοντάς μας να αναρωτιόμαστε, σε τι προϊόν απευθύνονταν η αρχική τιμή και για ποιο λόγο είχε βγει.
1d6c35d9-dd32-4957-aacb-6685414606852
Με τις παραγγελίες να φτάνουν ήδη τις 1153, ίσως πρέπει να βιαστείτε να πάρετε ένα μπλουζάκι-ύμνο στην ανθρώπινη εξαχρείωση που μπορεί να μας οδηγήσει ο αγαπημένος μας καπιταλισμός.
*Φήμες που θέλουν συγγενείς α’ βαθμού των θυμάτων, να έχουν επιπλέον έκπτωση στο μπλουζάκι ελέγχονται ως ανακριβείς
Καλή συνέχεια.
Υ.Γ.: Για να μην παρεξηγηθούμε, εμείς πάντα στηρίζαμε τους ανθρώπους της πραγματικής οικονομίας και την ιδιωτική πρωτοβουλία













Σημειώσεις για τις φοιτητικές εκλογές


Οι φοιτητικές εκλογές είναι πρωτίστως μια προσωπική και συλλογική συλλογή στιγμών, που θα έχεις να διηγείσαι στα εγγόνια σου -κι ας μην ενδιαφέρονται να τις ακούσουν, εσύ θα τις λες σαν γεροπαράξενος- ή στους πρωτοετείς φοιτητές, όταν είσαι το απολίθωμα της σπουδάζουσας, ηλικιακά μιλώντας, για να τρώνε όλο το φαΐ τους και να πουλάνε όλους τους Ρίζους που χρεώθηκαν.
Τέτοιες ιστορίες μπορείτε να διαβάσετε στο αφιέρωμα της Κατιούσα στις φοιτητικές εκλογές, που θα το βρείτε εδώ.

Φυσικά και μας ενδιαφέρει η εκλογική άνοδος, ιδίως όταν είναι συνεχής και σε βάθος χρόνου, και θα την πανηγυρίσουμε, ευτυχώς χωρίς τα υβριστικά συνθήματα παλιότερων ετών -κι ας περιορίζει αυτό κάποιους λίγους σφους που θέλουν να ξεσπάσουν και να βγάλουν όλη την ένταση των ημερών. Αλλά δε θα έχει την παραμικρή αξία, αν δεν αποτυπώνει μια αντίστοιχη κινηματική άνοδο και μια πραγματική αλλαγή συσχετισμών σε τέτοιο επίπεδο. Η δεύτερη θέση πίσω από το βούρκο και τη στασιμότητα που εκφράζει η ΔΑΠ δε θα έχει καμία αξία αν το φοιτητικό κίνημα παραμένει κομπάρσος στο περιθώριο των εξελίξεων.

Στις τελευταίες -απεργιακές κι όχι μόνο- κινητοποιήσεις, τα μπλοκ του ΜΑΣ είναι πολύ μαζικά, παρουσιάζοντας αρκετά ενθαρρυντική εικόνα. Πολλές φορές είναι από μόνα τους μεγαλύτερα σε όγκο απ' όσο όλο το αριστεροχώρι μαζί. Και μένω προσωπικά με την απορία, γιατί να μη γίνονται πιο τακτικά παμφοιτητικά συλλαλητήρια που να συγκεντρώνουν -τουλάχιστον- τον ίδιο -και παραπάνω- κόσμο. Αλλά έξω από το χορό, οι απορίες δεν κοστίζουν τίποτα, ούτε μπορούν να απαντηθούν σοβαρά κι υπεύθυνα.

Το Πανεπιστήμιο προσφέρει τις πιο ευνοϊκές συνθήκες για ζύμωση και διακίνηση ιδεών, μεταξύ άλλων και των επαναστατικών, κι αυτό είναι που κάνει τις κυρίαρχες καθεστωτικές φωνές να λυσσάνε για το άσυλο, τα κόμματα στα πανεπιστήμια και άλλα χαρακτηριστικά αυτής της ιδιαιτερότητας.

Το Πανεπιστήμιο είναι η μεγαλύτερη -ή μάλλον... ευκολότερη- δεξαμενή στρατολόγησης νέων μελών ή απλώς ατόμων που έρχονται σε επαφή με ριζοσπαστικές ιδεές και προσεγγίζουν τις θέσεις μας και την ιδεολογία μας. Είναι όμως κι ο ιδανικός τρόπος να αποκοπείς από την πραγματικότητα και να κλειστείς σε μια γυάλα θερμοκηπίου, αλλά να μην μπορείς να ζήσεις εκτός αυτής (όπως συμβαίνει δηλ με πολλές οργανώσεις του εξωκοινοβουλίου).

Το συμπέρασμα απ' όλα αυτά είναι ότι πρέπει να πέφτει βάρος: α. στους χώρους δουλειάς, όπου να μεταφέρεται όμως, στο μέτρο του δυνατού, ο αμφιθεατρικός ενθουσιασμός κι η δουλειά σε καθημερινή βάση, χωρίς φυσικά άλλα στοιχεία φοιτητικής ανεμελιάς και των αντίστοιχων ρυθμών. Και β. στην ουσιαστική αφομοίωση του δυναμικού της οργάνωσης -που είναι σα μεγάλο σχολείο, αλλά δεν είναι απαραίτητο να αποφοιτήσουμε όλοι.
Το συμπέρασμα δεν είναι προφανώς να μη δίνεται βάρος στη σπουδάζουσα, γιατί οι φοιτητές είναι διαταξικό στρώμα, όπου εμφιλοχωρεί ο μικροαστισμός. Ρίχνω βάρος κάπου, σημαίνει ιεραρχώ προτεραιότητες και καθήκοντα, όχι ότι σνομπάρω κάποια άλλα μέτωπα. Εξάλλου, ένα μεγάλο μέρος των φοιτητών θα είναι στην αυριανή βάρδια της εργατικής τάξης.

Αυτά ως προς το γενικό κομμάτι. Πάμε πιο ειδικά στη φετινή αναμέτρηση, που μπορεί να μοιάζει ως μία από τα ίδια -σαν τη μέρα της μαρμότας- αλλά μπορεί να φέρει ποσοτικές αλλαγές στην ίδια κατεύθυνση, που σταδιακά να οδηγήσουν σε μια καινούρια ποιότητα.

Οι φετινές εκλογές γίνονται στα πρόθυρα του καλοκαιριού -αφού δεν εισακούστηκε η γαλάζια πρόταση να αναβληθεί η απεργία κι όχι οι εκλογές. Αυτό μπορεί να ανησυχεί τους δαπίτες και το μηχανισμό του, μη τυχόν δεν μπορέσουν να μαζέψουν τα τρενάκια τους, αλλά γενικά είναι αστάθμητος παράγοντας, που μπορεί να μειώσει τη συμμετοχή -όπως θα μπορούσε να είναι και τα λεωφορεία του ΟΑΣΘ στη Θεσσαλονίκη, και ειδικά στη Σίνδο, αλλά τελικά ανέστειλαν τη στάση εργασίας τους. Εάν πάντως η απεργία παίζει κάποιο ρόλο, σαν προμήνυμα και στη δημιουργία κλίματος, τότε πάμε καλά.

Μια άλλη σταθερά των εκλογών είναι τα διαφορετικά σχήματα ΕΑΑΚ στην ίδια σχολή, που μαζί μιλάνε - χώρια καταλαβαίνονται, μαζί χτυπιούνται – χωριστά κατεβαίνουν, αλλά καταγράφονται αθροιστικά κι ενωτικά, ως ΕΑΑΚ. Η ενότητα άλλωστε είναι διαλεκτική, ενότητα και πάλη (ενίοτε και ξύλο) των αντιθέτων. Αλλά πού να τα καταλάβουν οι δογματικοί αυτά...

Το ξύλο κι οι ενδοσυντροφικές καδρονιές είναι διαχρονική αξία. Αυτό που αλλάζει κάθε φορά είναι η αφορμή -όπως στο γαλατικό χωριό. Το 09' το ξύλο έπεσε για να μην μπει η αμελητέα ποσότητα του ΣΕΚ στα σχήματα -εφόσον ήταν ήδη συνιστώσα της Ανταρσυα. Πέρυσι το επίδικο ήταν η συμμετοχή της ΑΡΕΝ που έμεινε ορφανή από Σύριζα. Φέτος το διακύβευμα είναι Αρις-Αρας, δηλ ΛαΕ-ΑντΑρΣυΑ σε ευρύτερη κλίμακα, ποιον εκφράζουν τα/η ΕΑΑΚ, αλλά με διαβαθμίσεις και αποκλίνουσες γραμμές, ακόμα κι εντός των ίδιων οργανώσεων.
Τι έχουν να χωρίσουνε ΛαΕ και ΑντΑρΣυα... Βρείτε το θέμα του ξύλου της επόμενης χρονιάς και κερδίστε πλόυσια δώρα.

Κορυφαία στιγμή στο χαρτοπόλεμο ανακοινώσεων μετά από ένα ενωτικό ξύλο στη Θεσσαλονίκη ήταν η καταγγελία (της νΚΑ αν θυμάμαι καλά) προς την ηγεσία της ΛαΕ (λατρεμένο κλισέ ο διαχωρισμός από τη βάση, αν και πίστευα πως έχει αξία χρήσης μόνο εναντίον του ΚΚΕ) και πιο ειδικά της ΛαΕ Α' Θεσσαλονίκης...
Με βάση τα παραπάνω, υποθέτω πως αν το ξύλο έπεφτε πχ στα ΤΕΙ της Σίνδου η καταγγελία θα αφορούσε την ηγεσία της ΛαΕ της Β' Θεσσαλονίκης. Έτσι, να μην τσουβαλιάζουμε και να παίζουμε με τις εσωτερικές αντιθέσεις τους, όπως με τις ενδοϊμπεριαλιστικές...

Ποιες μπορεί να είναι οι μικρές, ποσοτικές αλλαγές στην κάλπη στις επόμενες αναμετρήσεις;
Εδραίωση στη 2η θέση, ποσοστά πάνω από 20%, σημαντική άνοδο στα ΤΕΙ, περισσότερες πρωτιές σε σχολές. Να μην αναστηθούν οι ΠΑΣΟΚing DEAD, που αλλάζουν μορφή κι ονόματα, συνεχίζουν να υφίστανται μες σε άλλα σχήματα και περιφέρονται σαν αστρική ύλη. Να καταποντιστεί επιτέλους η ΔΑΠ που έχει πέσει μεν κάτω από το 40%, αλλά μένει κραταία με τη δύναμη της (δικής μας) αδράνειας...


Ε ας γίνουν αυτά σε πρώτη φάση και μετά βλέπουμε...

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ «ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΙΣΛΑΜ»


Οι κοινωνικές ρίζες και ο ρόλος των πολιτικο-θρησκευτικών ισλαμικών κινημάτων


Τα χτυπήματα της 11ης Σεπτέμβρη στις ΗΠΑ στάθηκαν η αφορμή και το όχημα, για να επιταχυνθεί η πολιτική και ιδεολογική επίθεση των ηγεσιών των ιμπεριαλιστικών κρατών ενάντια στους λαούς όλου του κόσμου, ενάντια στο κομμουνιστικό και το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, που από καιρό έχει αρχίσει ήδη προσπάθειες ανασύνταξης. Ανεξάρτητα από την ταυτότητα των δραστών των τρομοκρατικών χτυπημάτων, όλα τα δεδομένα δείχνουν πως η ηγεσία των ΗΠΑ και των χωρών της ΕΕ ήταν έτοιμες από καιρό για τη διαρκώς εντεινόμενη αυτή επίθεση ενάντια στα δημοκρατικά δικαιώματα και κατακτήσεις. Η, στα λόγια «αντιτρομοκρατική», αλλά στην πράξη «αντιδημοκρατική» αυτή επίθεση συνοδεύεται από μια σειρά «παράπλευρα» επιχειρήματα - ιδεολογήματα περί της απειλής του «φανατικού φονταμενταλιστικού ισλάμ», ενάντια στον «πολιτισμένο κόσμο» της Δύσης. Μολονότι, οι περισσότεροι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι ηγέτες σπεύδουν με φούρια να καταδικάσουν τις εκδηλώσεις αντιαραβικής και αντιμουσουλμανικής υστερίας στις χώρες τους, είναι φανερό ότι η στάση τους αυτή είναι υποκριτική (αν και όχι πάντα: οι δηλώσεις του Μπερλουσκόνι περί ανωτερότητας του δυτικού πολιτισμού, αν και δε στηρίχτηκαν από τους περισσότερους ηγέτες των ιμπεριαλιστικών χωρών, δείχνουν ότι οι αντιλήψεις τέτοιου είδους είναι πλατιά διαδεδομένες στους κυρίαρχους κύκλους). Και αυτό, γιατί η προώθηση της πολιτικής της «νέας τάξης πραγμάτων» βασίζεται πάνω στην ανάπτυξη και καλλιέργεια αντιλήψεων εθνικιστικών, σοβινιστικών, ρατσιστικών, στο διαχωρισμό των ανθρώπων με βάση μη κοινωνικοταξικά χαρακτηριστικά, αλλιώς δεν μπορεί να περάσει.

Το πραγματικό ζήτημα

Στο πλαίσιο αυτό, σήμερα γίνεται λόγος για τον ισλαμικό φονταμενταλισμό. Προκύπτει, ωστόσο, το πραγματικό ζήτημα: γιατί οργανώνονται αυτά τα υπαρκτά ισλαμικά κινήματα, κόμματα και οργανώσεις; Τι ανάγκες εξυπηρετούν και γιατί αποκτούν μαζική βάση στις δοσμένες χώρες;

Τα κινήματα αυτά εμφανίστηκαν στη δεκαετία του 1970. Συνδέονται με την κρίση και την αρχή της υποχώρησης κοσμικών απελευθερωτικών πολιτικών κινημάτων σε προοδευτική κατεύθυνση, όπως του λεγόμενου «παναραβισμού» (που βρισκόταν στη βάση της πολιτικής της Αιγύπτου της εποχής του Νάσερ, της Συρίας, της Λιβύης, της Τυνησίας, της Αλγερίας, του Ιράκ, της Υεμένης κτλ.). Επρόκειτο για ένα κίνημα που αποσκοπούσε στη χειραφέτηση των αραβικών ή αραβόφωνων λαών διαμέσου της πολιτικής ενοποίησής τους και της εκδίωξης - απόκρουσης τόσο των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων όσο και των αντιδραστικών φιλοϊμπεριαλιστικών καθεστώτων στην περιοχή της Β. Αφρικής και Εγγύς και Μέσης Ανατολής (Σαουδική Αραβία, Κουβέιτ, Κατάρ, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα κ.ά.). Στην ουσία, επρόκειτο για ένα εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα της εποχής των αντιαποικιοκρατικών αντιιμπεριαλιστικών επαναστάσεων. Φυσικά, η αντίδραση των ιμπεριαλιστών και των συμμάχων τους υπήρξε άμεση. Ενισχύθηκαν τα απάνθρωπα αντιδραστικά καθεστώτα της περιοχής με κάθε τρόπο. Επίσης, δόθηκε ιδιαίτερο βάρος στην ενίσχυση των πιο συντηρητικών θρησκευτικών καταβολών και μηχανισμών στις κοινωνίες αυτές, που είναι μουσουλμανικές, ως αντίβαρο στην εμφάνιση και ανάπτυξη του κομμουνιστικού και προοδευτικού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος που συζητούσε ακόμη και για «εθνικούς δρόμους περάσματος στο σοσιαλισμό» (στη δεκαετία του 1960 έκαναν την εμφάνισή τους οι πρώτες θεωρίες περί «ισλαμικού σοσιαλισμού» στο πλαίσιο ανάπτυξης της αντιιμπεριαλιστικής πάλης), στο πλαίσιο και της ισχυροποίησης της επιρροής του μαρξισμού και του κομμουνιστικού κινήματος, αλλά και της υλικής βοήθειας που παρείχε η ΕΣΣΔ και το σοσιαλιστικό στρατόπεδο σε αυτές τις χώρες.

Το εθνικοαπελευθερωτικό αυτό κίνημα δοκίμασε πολλές δυσκολίες και την πίεση ολόκληρου του ιμπεριαλιστικού κόσμου, με συνέπεια σε αρκετές χώρες να υποχωρήσει ήδη στις δεκαετίες του 1970-80. Μετά το 1989, όπως είναι γνωστό, η κατάσταση ανατράπηκε οριστικά, με αποτέλεσμα να υπάρξει σημαντική κοινωνική και πολιτική οπισθοδρόμηση σε όλη αυτή την περιοχή.

Το πρώτο στοιχείο, λοιπόν, που πρέπει να σημειώσουμε είναι πως τα θρησκευτικοπολιτικά ισλαμικά κινήματα καταρχήν χρησιμοποιήθηκαν σαν αντίβαρο σε προοδευτικές πολιτικές και ιδεολογικές διεργασίες σε μια σειρά χώρες (όχι μόνον αραβικές, βλ. Τουρκία στη δεκαετία του 1970, όταν χτυπήθηκε καίρια το αριστερό κίνημα της χώρας, Ιράν στις παραμονές αλλά και μετά από την επανάσταση ενάντια στο Σάχη, Πακιστάν, Αφγανιστάν από το 1973 και ιδιαίτερα μετά το 1978 και τη δημοκρατική επανάσταση σε αυτή τη χώρα).

Οι επιδράσεις της προλεταριοποίησης αγροτικών μαζών

Υπάρχει, όμως, και μια δεύτερη πλευρά σε αυτό το ζήτημα που είναι πιο περίπλοκη. Η πλευρά αυτή αφορά στις κοινωνικές αλλαγές που επήλθαν σε αυτές τις χώρες, σε συνθήκες ιστορικής μετάβασης και ανάπτυξης των καπιταλιστικών σχέσεων που καθυστέρησε ιστορικά, έντονης οικονομικής κρίσης και απομύζησης των πόρων τους από τα ιμπεριαλιστικά κράτη και τις ντόπιες ολιγαρχίες.

Επρόκειτο για καθυστερημένες αγροτικές χώρες. Ο αγροτικός τους πληθυσμός άρχισε να απαλλοτριώνεται με ραγδαίους ρυθμούς. Πλήθος απαλλοτριωμένων αγροτών άρχισε να συρρέει στα αστικά κέντρα που γιγαντώθηκαν και μετατράπηκαν σε απέραντες παραγκουπόλεις εξαθλιωμένων (ενδεικτικά παραδείγματα αποτελούν το Κάιρο και η Κωνσταντινούπολη). Η εξαθλίωση οδήγησε σε έντονη πολιτική ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών στρωμάτων. Με δεδομένη τη φθίνουσα πορεία των προοδευτικών κινημάτων και την απαγόρευση και κρατική τρομοκρατική καταστολή των σοσιαλιστικών ιδεολογιών και των φορέων τους, όλο αυτό το πλήθος των νεόφερτων εξαθλιωμένων κατοίκων των πόλεων έτεινε να εμπνέεται και να συσπειρώνεται γύρω από ιδεολογίες που του ήταν οικείες από το πρόσφατο αγροτικό παρελθόν του και οι οποίες στηρίζονταν στην παράδοση, δηλαδή από θρησκευτικές ιδεολογίες. Πρόκειται για το φαινόμενο που παρατηρείται κατά την επέκταση των καπιταλιστικών σχέσεων σε βάρος προκαπιταλιστικών κοινωνικών μορφών, με τη διαφορά ότι εδώ η αστικοποίηση της κοινωνίας έγινε με πολύ πιο επώδυνους όρους απ' ό,τι λ.χ. στην Ελλάδα.

Η αναγκαστική αστυφιλία και προλεταριοποίηση των αγροτικών μαζών διατάραξε τους φορείς και τις οργανώσεις της εργατικής τάξης που υπήρχαν από πριν στις πόλεις. Η παλιά -και μικρή αριθμητικά σε σχέση με τον συνολικό πληθυσμό- εργατική τάξη, με τις ιδιαίτερες αγωνιστικές παραδόσεις της, «πνίγηκε» προσωρινά μέσα στις μάζες των προλεταριοποιούμενων εξαθλιωμένων αγροτών και προκαπιταλιστικού τύπου μικροεπαγγελματιών (πραματευτάδες κτλ.). Φυσικοί ηγέτες αυτών των βίαια ξεριζωμένων από την πρότερη ζωή τους μαζών ήταν οι φορείς - λειτουργοί της (κυρίαρχης στην προκαπιταλιστική ύπαιθρο) θρησκευτικής παράδοσης που τώρα ήταν πια συχνά «δυτικοσπουδασμένοι» διανοούμενοι, για τους οποίους όμως δεν υπήρχε θέση στον νεόκοπο καπιταλιστικό κρατικό μηχανισμό, λόγω έλλειψης πόρων του τελευταίου. Ας μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για μια φάση ανάπτυξης αυτών των χωρών, όπου συντελείται και μια ορισμένη «πρωταρχική συσσώρευση του κεφαλαίου», με τον αποχωρισμό των παραγωγών -βλέπε αγροτών - από τα μέσα παραγωγής τους, μια συσσώρευση όμως που γίνεται ακόμη πιο επώδυνη, εξαιτίας της απομύζησης του πλούτου αυτών των χωρών από τα αναπτυγμένα ιμπεριαλιστικά κράτη και που έχει συνέπειες για όλα τα στρώματα της κοινωνίας. Ετσι τα νέα μικροαστικά στρώματα της διανόησης που σε άλλες συνθήκες θα στελέχωναν τον κρατικό μηχανισμό, την αστική «κοινωνία των πολιτών» και τα κοινωνικά και πολιτικά κινήματα, βρέθηκαν και αυτά στο περιθώριο, αναζητώντας κοινωνικό ρόλο στις συντελούμενες αλλαγές.

Αρα στα κινήματα αυτά η θρησκευτική παράδοση παίζει απλά το ρόλο της μεταμφίεσης (αλλά και διαστρέβλωσης) πολιτικών αιτημάτων των λαϊκών μαζών σε μια φάση οδυνηρής ιστορικής μετάβασης στην καπιταλιστική κοινωνία. Το παραδοσιοκρατικό στοιχείο εκφράζει εντελώς σύγχρονες ανάγκες. Στο πλαίσιο αυτό, αλλάζει και το σύνολο της μουσουλμανικής θρησκευτικής ιδεολογίας, αποκόβεται από το παρελθόν (όπως έχει αλλάξει εδώ και αιώνες και η χριστιανική θρησκευτική ιδεολογία). Επομένως, η φιλολογία περί έμφυτης επιθετικότητας της μουσουλμανικής θρησκείας, που διαδίδεται από ορισμένους σήμερα, είναι εκ του πονηρού. Πίσω από τις ιδεολογίες υπάρχουν τα συμφέροντα, οι διεκδικήσεις, τα αιτήματα κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων.

Αυτές είναι, πολύ συνοπτικά και περιγραφικά, οι κοινωνικές ρίζες των σύγχρονων πολιτικών ισλαμικών κινημάτων. Συχνά αποτελούν μαζικά λαϊκά κινήματα που μέσα από το θρησκευτικό αυτοκαθορισμό τους (αίτημα της οργάνωσης της κοινωνικής ζωής σύμφωνα με τις επιταγές δικαίου του ισλαμικού νόμου) εκφράζουν αντιιμπεριαλιστικές διαθέσεις και διεκδικήσεις, καλώντας όμως ουτοπιστικά προς τα πίσω, σε μια επιστροφή σε ένα προκαπιταλιστικό παρελθόν. Είναι φανερό όμως ότι αυτός ο θρησκευτικός συντηρητικός-αντιδραστικός αυτοκαθορισμός περιορίζει ασφυκτικά την όποια δυνατότητα απελευθερωτικών αιτημάτων και παρέχει στις άρχουσες τάξεις τη δυνατότητα να χειραγωγήσουν αργά ή γρήγορα αυτά τα κινήματα. Ακόμη περισσότερο, η εφαρμογή του παραδοσιοκρατικού «ισλαμικού νόμου» οδηγεί συχνά σε κοινωνική οπισθοδρόμηση ολόκληρες χώρες (ενδεικτική είναι η τραγική θέση στην οποία περιέρχεται πάνω από το μισό του πληθυσμού, δηλαδή οι γυναίκες).

Η προοπτική στο φως της ιστορικής πείρας

Ενα σημαντικό ζήτημα για τα κινήματα αυτού του τύπου αφορά τη «μοίρα» τους, την περαιτέρω προοπτική τους. Υπάρχει ήδη σημαντική ιστορική πείρα πάνω σε αυτό. Από αυτή την ιστορική πείρα, προκύπτουν γενικά τα εξής:

1. Στην περίπτωση που ριζοσπαστικά πολιτικοθρησκευτικά ισλαμικά κινήματα καταλάβουν την εξουσία, στην αρχή ακολουθούν μια πολιτική άγριας καταστολής, ενάντια σε οτιδήποτε αντίκειται στις αρχές της εκδοχής του ισλαμικού νόμου που ακολουθούν. Ταυτόχρονα, ακολουθούν και μια πολιτική που εκφράζει τα κοινωνικά στρώματα που ανέβηκαν στην εξουσία μέσω του ισλαμισμού (στο κέντρο των οποίων βρίσκονται τα μορφωμένα στρώματα που αναφέρθηκαν παραπάνω). Στην πορεία και εφόσον αποκατασταθεί με κάποιο τρόπο μια ορισμένη κοινωνική δομή μετά τις πολιτικές αναταραχές, η ριζοσπαστική δυναμική των ισλαμικών κινημάτων, που έχουν μετατραπεί πλέον σε καθεστώς, σβήνει σιγά σιγά. Το καθεστώς ορθολογικοποιεί τη λειτουργία του κράτους και της οικονομίας, μια νέα άρχουσα αστική τάξη σχηματοποιείται σταδιακά και η δοσμένη «ισλαμική» χώρα ολοκληρώνει σιγά σιγά τη μετάβασή της στην καπιταλιστική οργάνωση της κοινωνίας. Αυτό είναι ιδιαίτερα φανερό στην περίπτωση του Ιράν, όπου η νέα καπιταλιστική άρχουσα τάξη προσανατολίζεται όλο και πιο ανοιχτά προς τη συμφιλίωση με τον ιμπεριαλισμό. Τα πολιτικοθρησκευτικά έθιμα αρχίζουν να υποχωρούν και η χώρα καταλαμβάνει την πρότερη θέση της στο σύστημα του διεθνούς καταμερισμού εργασίας και του καπιταλιστικού συστήματος (ενδεχομένως, μάλιστα, με καλύτερους όρους απ' ό,τι πριν: αφενός ακολουθεί πιο ανεξάρτητη πολιτική, αφετέρου ίσως έχει υπάρξει και μερική ικανοποίηση αρκετών λαϊκών αιτημάτων (άλλωστε για αυτά τα αιτήματα αγωνίστηκαν οι λαϊκές μάζες κατά του καθεστώτος του Σάχη). Στοιχεία της ισλαμικής θρησκευτικής ιδεολογίας αναμειγνύονται με δυτικά (ανάλογα με την ανάμειξη των παλιών και νέων κυρίαρχων στη σύσταση της νέας άρχουσας τάξης) και διαμορφώνουν μια νέα «αστική ιδεολογία» για την κυρίαρχη τάξη (ποιος είπε ότι η αστική ιδεολογία μπορεί να έχει αποκλειστικά χριστιανικές καταβολές; Θεωρητικά, αλλά και πρακτικά, δεν μπορεί να αποκλειστεί και μια αστική ιδεολογία μορφολογικά διαφορετική από την ευρωπαϊκή, βλ. λ.χ. Ιαπωνία). Ετσι ετοιμάζεται το έδαφος για την ώριμη διεξαγωγή της ταξικής πάλης σε καπιταλιστικά πλαίσια, αφού όμως έχει χαθεί μια πρώτη δυνατότητα σύνδεσης του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα με την πάλη για το σοσιαλισμό, με συνέπειες καταστροφικές για ολόκληρες γενιές ανθρώπων.

2. Στις χώρες που το κράτος -και η, συχνά υπό διαμόρφωση, αστική τάξη- αντέχει την πίεση αυτών των κινημάτων, ξεκινά μερικές φορές μια κατάσταση συνεχούς δολιοφθοράς, αναταραχής και καταστροφής που μοιάζει με εμφύλιο πόλεμο (βλ. λ.χ. τι γίνεται στην Αλγερία). Σε αυτή την περίπτωση τα ισλαμικά κινήματα διασπώνται σε περισσότερο ή λιγότερο διαλλακτικές και αδιάλλακτες ομάδες, νόμιμες και παράνομες, νομοταγείς και «τρομοκρατικές». Η περαιτέρω εξέλιξη της κατάστασης εξαρτάται από τους ρυθμούς ανάπτυξης της συγκεκριμένης χώρας και τη θέση που κατέχει στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Συνήθως και εδώ η θρησκευτικοπολιτική ριζοσπαστικοποίηση υποχωρεί σταδιακά ή και συντηρείται τεχνητά το φάντασμά της ως ανάχωμα απέναντι στη διάδοση των σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών ιδεών (βλ. Τουρκία, Αίγυπτος).

3. Υπάρχουν χώρες, όπου η ιστορική καθυστέρηση και η εξάρτηση και επέμβαση από τον ιμπεριαλισμό είναι πάρα πολύ μεγάλη (κλασικά παραδείγματα Αφγανιστάν, Σουδάν). Εδώ έχουμε να κάνουμε με κατεστραμμένες μεταβατικές κοινωνίες, όπου οι άνθρωποι παραδέρνουν μέσα σε έναν τρόπο ζωής πατριαρχικό - προκαπιταλιστικό, όπου κυριαρχούν παρωχημένες κοινωνικές δομές ή και η έλλειψη σταθερής κοινωνικής δομής, όπου η ληστεία, η φτώχεια, η εξαφάνιση της κοινωνικής θέσης των γυναικών, η παραγωγή και το εμπόριο ναρκωτικών, όπλων, ανθρώπων κ.ο.κ., κάνουν τις χώρες αυτές τα πιο χτυπητά όσο και αντιπροσωπευτικά δείγματα της βαρβαρότητας του ιμπεριαλιστικού συστήματος. Στις χώρες αυτές, η θρησκευτικοπολιτική αντίδραση, από τη μία βασίζεται στην ιστορική καθυστέρηση της κοινωνίας των φυλών (όπως, κάποτε, στην εποχή γέννησης της Σαουδικής Αραβίας) που βρίσκεται σε αποσύνθεση, ενώ από την άλλη οφείλεται στην ίδια την ιμπεριαλιστική επέμβαση στο πρόσφατο παρελθόν. Η περίπτωση του Αφγανιστάν είναι ιδιαίτερα εύγλωττη εδώ.

Ορισμένα βασικά δεδομένα

Κλείνοντας αυτές τις λίγες και ελλειπτικές σκέψεις πάνω στο ζήτημα του «πολιτικού ισλάμ» σήμερα, ας συνοψίσουμε μερικά βασικά δεδομένα.  

Πρώτον, ο ισλαμικός φονταμενταλισμός εξηγείται διά της ανάλυσης της πάλης των τάξεων στις χώρες που εμφανίζεται και διά της ανάλυσης των μεγάλων κοινωνικών μετασχηματισμών που συντελούνται σε αυτές (διαδικασία παρατεταμένης ιστορικής μετάβασης στον καπιταλισμό) και των ιδεολογικών μορφών έκφρασης που προσλαμβάνουν, και δε χρειάζονται οποιεσδήποτε «θρησκειολογικές» και «πολιτισμικές» ερμηνείες. 

Δεύτερον, οι πιο ακραίες, αντιδραστικές του μορφές εκδηλώθηκαν σε συνδυασμό με την τραγική κατάσταση που βρίσκονται αυτές οι χώρες, εξαιτίας της υπερεκμετάλλευσής τους από το διεθνές μονοπωλιακό κεφάλαιο και την ντόπια ολιγαρχία, ενώ συχνά ενθαρρύνθηκαν και ενισχύθηκαν συστηματικά από τον ιμπεριαλισμό ακριβώς για τα χτυπηθούν τα προοδευτικά εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα.

Τρίτον, συνδέεται με την υποχώρηση των σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών ιδεών και κινημάτων, λόγω των αλλαγών της περασμένης δεκαετίας που ανέτρεψαν το συσχετισμό δυνάμεων στον κόσμο και οδήγησαν στην οπισθοχώρηση το παγκόσμιο επαναστατικό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα (το οποίο σήμερα συνενώνει αντικειμενικά κατά της «νέας τάξης πραγμάτων» τις χώρες που οικοδομούν το σοσιαλισμό, το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα των καπιταλιστικών χωρών και το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα των χωρών που καταπιέζονται από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα).

Τέταρτον, η όλη ανάπτυξη των πολιτικοθρησκευτικών κινημάτων (ισλαμικών ή άλλων) αποτελεί αφενός μια οπισθοδρόμηση, αφετέρου μια αναβολή. Οπως δείχνει η σύγχρονη ιστορική εμπειρία, τα κινήματα αυτά δε θα υπάρχουν επ' άπειρον (εφ' όσον αποτελούν έκφραση της συγκεκριμένης ιστορικής φάσης εξέλιξης αυτών των κοινωνιών). Ηδη έχουν αρχίσει να περιέρχονται σε ύφεση, παρά την προσπάθεια των ιμπεριαλιστών να βρίσκονται συνεχώς στο προσκήνιο και να καθορίζουν το ιδεολογικό τοπίο σήμερα στον κόσμο διαμέσου των τρομοκρατικών επιθέσεων.

Η πολιτική εκμετάλλευση των πολιτιστικών κ.ο.κ. διαφορών από τον ιμπεριαλισμό έχει ένα όριο το οποίο πλησιάζει όλο και πιο κοντά. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να ετοιμαζόμαστε (όπως ετοιμάζονται με πολλή βιάση και οι ίδιοι οι ιμπεριαλιστές) για επιστροφή στο έδαφος πιο «τυπικών» μορφών ταξικής πάλης, όπου τον κύριο λόγο έχει το εργατικό και κομμουνιστικό, καθώς και το προοδευτικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα παντού στον κόσμο. Ο κύκλος των πολιτικοθρησκευτικών αναταραχών κλείνει και οι αγωνίες, οι προσδοκίες, οι διεκδικήσεις, η πάλη των λαών έρχεται και πάλι στο προσκήνιο χωρίς θρησκευτικοπολιτικά πρόσημα πλέον.

Μόνο που ο κύκλος ζωής του καπιταλισμού στενεύει όλο και πιο πολύ, λιγοστεύουν τα περιθώριά του ελιγμών και αντίδρασης στις εξελίξεις που έρχονται από παντού, απαξιώνονται οι εφεδρείες του, γίνεται όλο και πιο φανερή σε όλους η αδυναμία του να διαχειριστεί τα σύγχρονα προβλήματα της ανθρωπότητας. Αμφισβητείται όλο και πιο έντονα η νομιμοποίησή του στη συνείδηση των λαών. Μολονότι ακόμη δεν έχει γίνει τίποτε πραγματικά συνταρακτικό και θεαματικό προς την κατεύθυνση της πρακτικής ανατροπής του και μολονότι η προληπτική «αντιτρομοκρατική» υστερία καταστολής οργανώνεται με κάθε λεπτομέρεια, είναι φανερό ότι το κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα είναι καιρός να αρχίσει να ανασυντάσσεται διεθνώς με πολύ πιο έντονους ρυθμούς απ' ό,τι σήμερα και να προετοιμάζεται για πολύ σοβαρές εξελίξεις στα επόμενα χρόνια, που μπορεί και πρέπει να έχουν θετική έκβαση...

Του Απόστολου ΧΑΡΙΣΗ*
*Ο Απόστολος Χαρίσης είναι μέλος του ΔΣ του ΚΜΕ
Πηγή: Ριζοσπάστης

«Δεν θα επιτρέψομεν την πάλην των τάξεων»!




 

«Δεν θα επιτρέψομεν την πάλην των τάξεων»!

 

Στις 24 του Μάη 1976 η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας φέρνει για συζήτηση στη Βουλή τον περιβόητο «Νόμο 330» περί «εργατικών οργανώσεων και συνδικαλιστικών ελευθεριών».
Είναι ένα από τα πιο αντεργατικά νομοθετήματα που γνώρισε ο τόπος. Συνάντησε εξ αρχής την αντίθεση όλων των κομμάτων της αντιπολίτευσης και των εργαζομένων, πλην της κυβερνητικής διοίκησης της ΓΣΕΕ, η οποία περιορίστηκε να υποβάλει ορισμένες δευτερεύουσας σημασίας τροποποιήσεις.
  Ο αλήστου μνήμης υπουργός Εργασίας Κ. Λάσκαρης, υπερασπιζόμενος το νομοσχέδιο, χαρακτηρίζει «αυθάδη και ιταμή» την αξίωση για απόσυρσή του.
Ο Νόμος 330 περιορίζει δραστικά το δικαίωμα της απεργίας, κατοχυρώνει την ανταπεργία (λοκ άουτ), νομιμοποιεί τη συγκρότηση απεργοσπαστικών μηχανισμών και, κυρίως, απαγορεύει την «πολιτική απεργία». Οπως σημειώνεται απ’ όλες τις πτέρυγες της Βουλής, πλην της ΝΔ, όλες οι απεργίες των εργαζομένων θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν πολιτικές αφού μοιραία στρέφονται κατά της πολιτικής της κυβέρνησης. Ετσι, η κυβέρνηση επιχειρεί την ουσιαστική κατάργηση του απεργιακού δικαιώματος. Ακόμη, ο νόμος απαγορεύει τις απεργίες αλληλεγγύης, αλλά και κάθε άλλη απεργιακή κινητοποίηση που δε στρέφεται κατά του συγκεκριμένου εργοδότη και δεν περιορίζεται σε καθαρά μισθολογικά αιτήματα. Με διάταξή του υποχρεώνει τους εργαζόμενους στα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου και στους Οργανισμούς Κοινής Ωφέλειας να γνωστοποιούν τα αιτήματά τους 15 μέρες πριν από την κήρυξη της απεργίας. Ακόμη, χαρακτηρίζονται παράνομες όσες απεργίες δεν κηρύσσονται από τα επίσημα «επαγγελματικά σωματεία».

Ο ανεκδιήγητος υπουργός Εργασίας Κ. Λάσκαρης σημειώνει στην εισηγητική του έκθεση ότι δεν υπάρχει πλέον «εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο» και δηλώνει στους δημοσιογράφους: «Δεν θα επιτρέψομεν την πάλην των τάξεων»!

Την ίδια μέρα αρχίζει 48ωρη απεργία των εργαζομένων στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, την οποία κήρυξαν πρωτοβάθμια σωματεία και ομοσπονδίες, ενώ δεκάδες χιλιάδες απεργοί πραγματοποιούν μεγάλη και μαχητική πορεία στην Αθήνα. Ομως, η κυβέρνηση κρατά για τη δεύτερη μέρα της απεργίας (στις 25 του Μάη) το σχέδιο για τη δολοφονική επίθεση της Αστυνομίας κατά των απεργών.
Στις 25 Μάη 1976, με εντολή της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, εκδηλώνεται πρωτοφανής σε αγριότητα αστυνομική επίθεση κατά των λαϊκών κινητοποιήσεων.

Στην Αθήνα χτυπήθηκαν οι απεργοί που διαδήλωναν κατά του αντεργατικού «Νόμου 330» και στη Ρόδο, όπου χτυπήθηκαν οι διαδηλωτές που είχαν συγκεντρωθεί στο λιμάνι, διαμαρτυρόμενοι για την παρουσία πλοίων του 6ου Στόλου.

Στην Αθήνα, τα επεισόδια άρχισαν το μεσημέρι, όταν αστυνομικές δυνάμεις εμπόδισαν τους απεργούς οικοδόμους να συνεχίσουν την πορεία τους προς τη Βουλή. Κατά τη διάρκεια της αστυνομικής επίθεσης, κάνουν την εμφάνισή τους ομάδες προβοκατόρων, με στόχο την πρόκληση καταστροφών. Οι αστυνομικοί χτυπούν αδιακρίτως όποιον βρουν μπροστά τους. Επί 12 ώρες, το κέντρο της Αθήνας μοιάζει με πεδίο μάχης. Τα επεισόδια επεκτείνονται από το Σύνταγμα μέχρι την Ομόνοια, την Πειραιώς, την Πατησίων, ενώ δεκάδες «αύρες» γεμίζουν τον τόπο δακρυγόνα. Μια «αύρα» στη γωνία Αιόλου και Λυκούργου παρασύρει και σκοτώνει μια ηλικιωμένη γυναίκα. Ο απολογισμός των επεισοδίων είναι 68 τραυματίες (δυο απ’ αυτούς με τραύματα από πυροβόλα όπλα) και περισσότερες από 100 συλλήψεις. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, ψηφίζεται στη Βουλή ο «Νόμος 330».

Στη Ρόδο, όλα άρχισαν στις 24 Μάη το πρωί, όταν εκατοντάδες κάτοικοι του νησιού συγκεντρώθηκαν στο λιμάνι, για να διαμαρτυρηθούν για την παρουσία του αμερικανικού αεροπλανοφόρου «Αμέρικα» στο νησί. Οι διαδηλώσεις συνεχίζονται όλη τη μέρα και οι Ροδίτες καταφέρνουν να αποτρέψουν την αποβίβαση των Αμερικανών ναυτών, η Αστυνομία επεμβαίνει, δύο άτομα τραυματίζονται και δεκάδες συλλαμβάνονται. Στις 25 Μάη το πρωί, οι διαδηλωτές είναι ακόμη περισσότεροι, όλη η Ρόδος είναι στο πόδι. Ειδικές δυνάμεις της Αστυνομίας μεταφέρονται αεροπορικώς από την Αθήνα. Το μεσημέρι, αρχίζει η αστυνομική επίθεση, οι συμπλοκές συνεχίζονται για αρκετές ώρες. Μέχρι το βράδυ, ο αριθμός των τραυματιών ανέρχεται σε 81 (58 ιδιώτες και 23 αστυνομικοί), ενώ πραγματοποιούνται 28 συλλήψεις. Οι κάτοικοι της Ρόδου, παρά την πρωτοφανή αστυνομοκρατία για τα δεδομένα του νησιού, επιβάλλουν τη θέλησή τους. Το πρωί της 26ης Μάη, τα αμερικανικά πλοία «σηκώνουν άγκυρες».

Από την επίθεση της αστυνομίας κατά των απεργών

Από την επίθεση της αστυνομίας κατά των απεργών

Από την επίθεση της αστυνομίας κατά των απεργών

Δάνεια, χρέη και παζάρια



Χτες κάναμε λόγο για την ακύρωση δανείων και χρεών που αποφάσισε η σοβιετική κυβέρνηση. Ειδικά για την Ελλάδα, η απόφαση αυτή ήρθε "λουκούμι" εκείνη την χρονική στιγμή. Χάρη στον μεγαλοϊδεατισμό μας, τις Κόκκινες Μηλιές και τα λοιπά εθνικιστικά όνειρα, η χώρα είχε εμπλακεί σε κάμποσους πολέμους, οι οποίοι την είχαν καταστρέψει οικονομικά. Δεν ήταν μόνο η πτώχευση του 1893 και ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος, που είχε καθήσει στον σβέρκο μας από τα τέλη του προηγούμενου αιώνα. Ήταν και το ξεμάτωμα από τους βαλκανικούς πολέμους αλλά και το κόστος τής εξόδου μας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό τής Αντάντ.

Για να ανταποκριθεί στις δαπάνες των βαλκανικών πολέμων αλλά και για να μπορεί να ασφαλίσει τις περιοχές που καταλαμβάνονταν από τον στρατό, η ελληνική κυβέρνηση κατέφυγε και πάλι στον εξωτερικό δανεισμό. Αποκορύφωμα ήταν το δάνειο των 500.000.000 φράγκων, που συμφωνήθηκε με τους άγγλους και τους γάλλους τραπεζίτες το 1912. Προλάβαμε και πήραμε τα μισά. Πριν πάρουμε και τα υπόλοιπα, ξέσπασε ο Α’ Παγκόσμιος. Τελικά, τα δάνεια της περιόδου 1912-1913 ρυθμίστηκαν και αναχρηματοδοτήθηκαν με νέο δάνειο το 1918. Συνολικά, κατά την περίοδο 1912-1918 πήραμε δάνεια 1.115.000.000 δρχ., είτε με την μορφή κανονικών δανείων είτε με την μορφή πολεμικών πιστώσεων. Μόνο που οι συνολικές πολεμικές δαπάνες τής ίδιας περιόδου υπολογίζονται σε 1.982.896.650 δρχ. και, μάλιστα, χωρίς να υπολογίσουμε τα παρελκόμενα κόστη.


Η "Μεγάλη Ελλάδα", όπως την ονειρευόταν ο ελληνικός μεγαλοϊδεατισμός. Προσοχή στην ένθετη Κύπρο.
Ο Πόντος έμεινε εκτός χάρτη μάλλον επειδή εκείνη την εποχή κάποιοι τον ονειρεύονταν ως ανεξάρτητο κράτος.

Αν, δίπλα στα ληστρικά δάνεια, υπολογίσουμε τις τεράστιες καταστροφές που υπέστη η χώρα λόγω της εμπλοκής στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και προσθέσουμε το τεράστιο κόστος της τυχοδιωκτικής μικρασιατικής εκστρατείας, δεν χρειάζεται να αναφέρουμε αριθμούς για να αντιληφθούμε την τραγική κατάσταση στην οποία βρέθηκε η χώρα μας, αν και ανήκε στην πλευρά των νικητών τού μεγάλου πολέμου. Η κυβέρνηση υπολόγισε ότι η Ελλάδα είχε υποστεί ζημιές 1.126.500.000 δρχ. από τις συμμαχικές επιχειρήσεις, πριν ακόμη βγει στον πόλεμο. Γι' αυτό το ποσό, η χώρα μας έπρεπε να αποζημιωθεί από τους συμμάχους. Όμως, εκείνοι το φόρτωσαν στους ηττημένους.

Εδώ τα πράγματα έμπλεξαν. Εκτός από αυτά τα λεφτά, οι ηττημένοι έπρεπε να πληρώσουν αποζημιώσεις και για τις ζημιές που είχαν προκαλέσει εκείνοι. Η κυβέρνηση έκανε καινούργιους υπολογισμούς και προσδιόρισε την συνολική της απαίτηση για πολεμικές αποζημιώσεις στο δυσθεώρητο ποσό των 4.922.788.736 χρυσών φράγκων. Οι σύμμαχοι απέρριψαν τις ελληνικές αξιώσεις ως υπερβολικές και μας επιδίκασαν μόλις 820.000.000 χρυσά φράγκα. Τα 528.000.000 ήταν υποχρεωμένη να μας τα πληρώσει η Γερμανία και τα 292.000.000 η Βουλγαρία. Το πρόβλημα ήταν ποιον θα πρωτοπλήρωναν αυτές οι δυο κατεστραμμένες από τον πόλεμο χώρες. Από την στιγμή που στην ουρά στέκονταν η Γαλλία, η Αγγλία και η Ιταλία, η Ελλάδα θα πήγαινε κατ' ανάγκην πίσω.

Στο μεταξύ, ο Βενιζέλος έκανε άλλο ένα μεγάλο λάθος, ίσως το μεγαλύτερό του. Υπολογίζοντας ότι θα εισέπραττε σύντομα τις αποζημιώσεις που ζητούσε, αποφάσισε να κυνηγήσει τον Κεμάλ και τις δυνάμεις του εκτός ορίων της ελληνικής δικαιοδοσίας, με στόχο κατ' αρχή να παγιώσει την ελληνική κυριαρχία σε ολόκληρη την περιοχή τού Αϊδινίου και στην συνέχεια να την επεκτείνει ακόμη πιο πέρα. Το κακό ήταν ότι οι αγορές έβλεπαν αυτό που δεν έβλεπε ο "κορυφαίος έλληνας πολιτικός τού 20ου αιώνα", δηλαδή ότι οι διαπραγματεύσεις για τις αποζημιώσεις θα τραβήξουν σε μάκρος και ότι το ποσό που τελικά θα καταβαλλόταν θα ήταν πολύ μικρότερο από το ζητούμενο. Έτσι, οι χρηματαγορές ξαναέκλεισαν για την Ελλάδα, η δραχμή άρχισε να χάνει ραγδαία την αξία της και σε σύντομο χρόνο ο Βενιζέλος βρέθηκε οικονομικά κρεμασμένος.

Στα πλαίσια ενός ιστολογικού σημειώματος δεν μπορούμε να επεκταθούμε σε λεπτομέρειες για την οικονομική κατάσταση στην οποία βρέθηκε ο τόπος εκείνη την περίοδο. Για την ώρα, αρκεί να σημειώσουμε δυο σημαντικά στοιχεία. Πρώτον, ο διακανονισμός των πολεμικών αποζημιώσεων του Α' Παγκοσμίου Πολέμου ολοκληρώθηκε με μεγάλη καθυστέρηση το 1927, ακριβώς όπως είχαν προβλέψει οι αγορές και όπως δεν μπόρεσε να προβλέψει ο Βενιζέλος. Δεύτερον, το μέσο ημερήσιο κόστος τής συνολικής εμπλοκής τής χώρας στην Μικρά Ασία, από το 1929 ως το 1923, έφτασε τα 5,5 εκατ. δραχμές. Σχεδόν δυο δισεκατομμύρια ετησίως ενώ η χώρα είχε ήδη ξεματώσει πολεμώντας αδιάκοπα από το 1912...

Πριν κλείσουμε, αξίζει να αντιπαραβάλλουμε την ενέργεια των μπολσεβίκων να διαγράψουν δάνεια και χρέη στην προσπάθεια των γάλλων και τα δανεικά που μας είχαν δώσει κατά την περίοδο των βαλκανικών πολέμων να εξασφαλίσουν αλλά και τις οφειλές τους απέναντί μας να μειώσουν. Η Γαλλία είχε συνολικές απαιτήσεις από εμάς 704,6 εκατ. φράγκα (μαζί με κάτι δανεικά που μας έδωσε για να πάρουμε μέρος στην εκστρατεία τής Κριμαίας και κάτι όπλα που αγοράσαμε μετά τον πόλεμο και εν όψει Μικράς Ασίας). Από την άλλη, εμείς αξιώναμε κάπου 400 εκατομμύρια πολεμικές δαπάνες κατά τον Α' Παγκόσμιο και περίπου 660 εκατομμύρια ως αναλογία των γάλλων για τις ζημιές που πάθαμε από τους συμμάχους κατά τον πόλεμο. Δηλαδή, είχαμε μια καθαρή απαίτηση από τους γάλλους γύρω στα 350 εκατομμύρια.

Με αυτά τα δεδομένα, ο Καφαντάρης με τον Μαντζαβίνο και τον Τσουδερό (τότε υποδιοικητής τής Εθνικής Τράπεζας) πήγαν αεράτοι στις διαπραγματεύσεις τού 1927 αλλά έπεσαν σε τοίχο. Οι γάλλοι απαίτησαν να τους κάνουμε την ίδια έκπτωση που είχαμε κάνει στους άγγλους (ναι, κάναμε και τέτοια!), οπότε τα 660 έπεσαν στα 139. Κι επειδή ακόμη κι αυτά φάνηκαν πολλά, τα παζάρια συνεχίστηκαν ώσπου κλείσαμε στα 68,4 εκατομμύρια. Σχεδόν 600 εκατομμύρια κάτω. Άρα, εκεί που πηγαίναμε καβάλα 350 εκατομμύρια, βρεθήκαμε να χρωστάμε και 250. Τουλάχιστον, μας έκαναν την ευκολία να τα ξοφλήσουμε με δόσεις, μέχρι το 1990...

Ο Γεώργιος Καφαντάρης ανάμεσα στον Αλέξανδρο Παπαναστασίου και τον Ελευθέριο Βενιζέλο.

Ας βάλουμε και το κερασάκι στην ιστορία. Είπαμε πριν λίγο ότι ο τελικός διακανονισμός των πολεμικών αποζημιώσεων (ή επανορθώσεων, αν προτιμάτε τον όρο) ολοκληρώθηκε το 1927. Στο μεταξύ, τα 820 εκατομμύρια φράγκα τού 1918 είχαν πέσει στα 717, μετά τους "επανυπολογισμούς" των συμμάχων. Εννοείται ότι αυτές οι αποζημιώσεις δεν θα εισπράττονταν τοις μετρητοίς αλλά σε βάθος μιας εικοσαετίας. Αφού θυμηθούμε ότι η παγκόσμια οικονομία κατέρρευσε το 1929 και ότι στις 30 Ιανουαρίου 1933 ο Χίτλερ έγινε καγκελλάριος της Γερμανίας κι έπαψε να πληρώνει τους πάντες, μπορούμε να καταλάβουμε γιατί δεν καταφέραμε τελικά να μαζέψουμε ούτε το 5% αυτού του ποσού.


---------------------------------------------
Σημείωση: Τα παρατιθέμενα στοιχεία αντλήθηκαν από τον ΙΕ' τόμο τής "Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους" της Εκδοτικής Αθηνών.

TOP READ