Ταξίδι στο Σταυρό της Ταξικής Συνείδησης

 Ταξίδι στο Σταυρό της Ταξικής Συνείδησης

Γράφει ο 2310net //

Και να που ακόμα μια απεργία συμπίπτει με τη μέρα δημοσίευσης του κειμένου μου. Άντε πάλι τα ίδια, πάλι να γράψω κάτι σχετικό με την απεργία για να είμαστε στο κλίμα. Ήθελα να γράψω για την παράσταση του Μικρούτσικου, το Ταξίδι στο Σταυρό του Νότου (παράσταση- αφιέρωμα στον Καββαδία) και πρέπει τώρα να γράψω για το Ταξίδι στο Σταυρό της ταξικής συνείδησης.

Γιατί αν το καλοσκεφτούμε -και η σημερινή απεργία είναι μια καλή ευκαιρία να το σκεφτούμε- η ταξική συνείδηση είναι σαν σταυρός. Πρώτα -πρώτα σχηματικά:

Είναι σαν να ενώνονται, σαν να τέμνονται δύο μεγάλες στιγμές: σε μια οριζόντια γραμμή η πραγματικότητα που όλοι και όλες βιώνουμε και μια κάθετη, αυτή η ζωή που ονειρευόμαστε που πότε κοιτάει προς τα κάτω και πότε προς τα πάνω.

Βέβαια, η ταξική συνείδηση είναι δύσκολο να βρεθεί στις μέρες μας. Πιο εύκολα προσανατολίζεται κάποιος κοιτάζοντας τον σταυρό του νότου σε μια ομιχλώδη νύχτα παρά ο εργαζόμενος προς τα συμφέροντα του και τους τρόπους να τα διεκδικήσει.

Όμως η ταξική συνείδηση μοιάζει με σταυρό, περισσότερο από όλα με την χριστιανική έννοια. Τι σταυρό κουβαλάει το ταξικά συνειδητοποιημένο προλεταριάτο ανεβαίνοντας τον καπιταλιστικό Γολγοθά δεν περιγράφεται εύκολα.

Καταλαβαίνει την ανάγκη να απεργήσει, όχι τώρα που από ότι φαίνεται θα υπάρχει εντυπωσιακή συμμετοχή, αλλά και σε λιγότερο προβεβλημένες απεργίες. Συγκρούεται με τον φόβο της απόλυσης πριν συγκρουστεί κατά πρόσωπο με τον εργοδότη. Συγκρούεται με τον απεργοσπάστη, με αυτόν που “καταλαβαίνει την ανάγκη, αλλά με μια απεργία δεν αλλάζει τίποτα”. Συγκρούεται με τον ωχαδερφισμό, όπως συγκρούεται με την πραγματικότητα που λέει ότι και για τον πιο συνειδητοποιημένο εργάτη του κόσμου, ένα μεροκάματο λιγότερο είναι πρόβλημα.

Συγκρούεται με το σύστημα που τον χλευάζει, τον κατηγορεί, τον δικάζει και τον ψεκάζει με χημικά όταν αγωνίζεται. Με τους “αγανακτισμένους” τουρίστες που δεν μπορούν να μπουν στα καράβια για να πάνε διακοπές. Με τους οδηγούς που εκνευρίζονται γιατί κλείνουν οι δρόμοι. Με τους δημοσιογράφους που θα τους κολλήσουν τη ρετσινιά του “εργατοπατέρα” του συντεχνίτη, του “ρετιρέ” και ποιος ξέρει τι άλλο. Πιο πολύ όμως συγκρούεται με την υπεροψία των δήθεν έγκριτων που τους κοιτάνε σαν εκθέματα μουσείου, σαν κάτι από το παρελθόν που τώρα επιζεί μόνο ως καρικατούρα.

Και παρόλα αυτά ο ταξικά συνειδητοποιημένος προλετάριος είναι εκεί. Από νωρίς το πρωί μέχρι το τέλος των κινητοποιήσεων. Είναι εκεί πριν την απεργία, θα είναι εκεί και μετά. Θα παλεύει μέρα νύχτα για την άρση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, θα μελετάει τι έγινε λάθος και τι θα πρέπει να γίνει καλύτερα, θα πέφτει και θα σκέφτεται πως θα ξανασηκωθεί, θα είναι δίπλα, έτοιμος να δώσει το χέρι σε όποιον σηκώνεται, θα μιλάει για συλλογικότητα στην εποχή που βομβαρδιζόμαστε με ατομικισμό από δεξιά και αριστερά. Θα συνεχίσει να ονειρεύεται έναν κόσμο στον οποίο η ευτυχία του άλλου θα είναι προϋπόθεση για την δική του ευτυχία. Και πάντα θα κουβαλάει το βάρος ότι δεν έκανε πολλά, ότι πρέπει να κάνει περισσότερα.

Αυτός είναι πραγματικός Σταυρός σε έναν πραγματικό, καθημερινό Γολγοθά. Η απεργία για τον κόσμο της εργατιάς, τον κόσμο του Αγώνα είναι πάντα μια ωραία μέρα. Όχι γιατί αυτή θα καθορίσει απαραίτητα τις εξελίξεις, αλλά γιατί το να βλέπεις το χαμόγελο στα χείλη των εργατών όταν βλέπουν μια λαοθάλασσα να απεργεί και να διαδηλώνει, είναι η καλύτερη Ανάσταση.

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ

ΑΠΟ ΤΟ "ΑΤΕΧΝΩΣ"

Είναι θεμα πολιτικής, ηλίθιε

 Είναι θεμα πολιτικής, ηλίθιε

Λίγες μέρες πρίν η ηλεκτρονική έκδοση της Εφημερίδας των Συντακτών καταπιάστηκε με την τηλεμαχία της Λιάνας Κανέλλη με το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ Νίκο Μανιό. Το  εν λόγω θέμα δε θα είχε ενδεχομένως τόσο ενδιαφέρον ααν ο τρόπος που επέλεξε να σχολιάσει το θέμα ο συντάκτης βρώμαγε σαπίλα. Αρχικά ο συντάκτης θίγεται απο το χαρακτηρισμό <μεγαλοπρεπής> που προσπάπτει η Λιανα Κανέλλη στο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. Αν θέλαμε να ψειρίσουμε το θέμα θα λέγαμε οτι ο εν λόγω χαρακτηρισμός έρχεται ως απάντηση (στο 1:01) στην άρνηση του Μανιού να της επιτρέψει ν αολοκλοηρώσει τη φράση της. Αδυνατώντας όμως να στοιχειοθετήσει περαιτέρω την επιχειρηματολογία του ο συντάκτης καταφέυγει στη βοήθεια τρίτων. Αρωγός στην προσπάθεια του αυτή στάθηκε η σεναριογράφος και πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Αννα Χατζησοφιά η οποία σχολίασε το γεγονός αναφερόμενη στη στάση του Μανιού την περίοδο της Χόύντας και το πέρασμα της Λιάνας Κανέλλη απο την ΟΝΝΕΔ. Είναι προφανές οτι μή έχοντας κάποιο ουσιατικό επιχείρημα να ορθώσουν οι παρατρεχάμενοι του ΣΥΡΙΖΑ καταφεύγουν στη συνήθη λογική: Οταν εμείς είχαμε πολιτισμό οι άλλοι έτρωγαν βελανίδια. Απο τη στιγμή λοιπόν που η αντιπαράθεση σε μια τέτοιου επιπέδου αντιπαράθεση δε θα ξεφύγουμε απο την πεπατημένη και θα υιοθετήσουμε αυτή την πρακική αλλα απο τη δικη μας σκοπιά. Εν προκειμένω:

1. Οταν κάποιοι όρθωναν το ανάστημα τους στα φασισταριά (Κανέλλη) για να υπερασπιστούν ΣΥΡΙΖΑιους (Δουορου), οι τελευταίοι επέλεξαν να δροσιστούν.
2. Οταν κάποιο δέχονταν για δεύτερη φορά την επίθεση , λεκτική αυτή τη φορά, στα δικαστήρια όταν επιδικαζόταν το γεγονός κάποιοι άλλοι (Δουρου) χώθηκαν στα λαγούμια τους. (Αξίζει να υπενθυμίσουμε οτι ήταν και εκείνοι που έκαναν σημαία τους τη δικαστική διευθέτηση της υπόθεσης).

Είναι προφανές επίσης οτι η αισθητική του συντάκτη ουδόλλως ενοχλήθηκε όταν το εν λόγω περιστατικό αξιοποιήθηκε για τους προεκλογικούς σχεδιασμός του ΣΥΡΙΖΑ σε σχετικό ντοκιμαντερ. Εκείνο όμως που  προκαλεί περισσότερο αηδία είναι η επίκληση στο (οποιο) αγωνιστικό παρελθόν του καθενος προκειμένου να δικαιολογήσουν τη σημερινή τους στάση. Ο σοφός λαός απο αρχαιοτάτων χρόνων για τέτοιου είδους περιπτώσεις χρησιμοποιεί τη φράση: Τα στερνά τιμούν τα πρώτα. Εμείς απο τη μεριά μου δεν έχουμε παρα να τους αφιερώσουμε το τραγούδι που ακολουθεί:

       


Υποσημείωση 1: Η αμήχανη στιγμή που ένας σφουγγοκωλάριος του ΣΥΡΙΖΑ επικαλείται την αισθητική και καταφεύγει σε φράσεις της κυρίας Χατζησοφιά. Οφείλουμε πάντως να ομολογήσουμε πως ο Τσίπρας θα μπορούσε κάλλιστα να πρωταγωνιστεί στη σειρά ο κακός βεζύρης οπου ο γραμματέας του υπουργού μηχανεύεται δλόλιους τρόπους για να του φάει τη θέση.

Υποσημείωση 2: Παρακαλείται όποιος φίλος η οικείος της κυρίας Χατζησοφιά διαβάσει την παρούσα ανάρτηση να την ενημερώσει οτι η κυβέρνηση της είναι με το ναι.

Υποσημείωση 3: Ανευ σχολιασμού:



    

Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει...

 Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει...

Α. Καλοκαίρι θα μυρίσει;
Β. Τα μνημόνια θα σκίσει;
Γ. Λαιμητόμο θα ψηφίσει;
Δ. Κίνημα γερό θα αρχίσει;

Συνδυασμός των παραπάνω; Ή μήπως θα τα αφήσουν μέχρι να έρθει ο Μάρτης-γδάρτης και καλός παλουκοκάφτης λαϊκών κατακτήσεων και δικαιωμάτων, όταν θα κλείσει και το μέτωπο με τα μπλόκα, με τους αγρότες στα χωράφια τους;

Κι όμως, χτες παρά τη συννεφιά και την ελαφρά επιδείνωση του καιρού, ήταν σα να είχε φλεβίσει και να μπαίνει η Άνοιξη για το κίνημα, κάτι από τις καλύτερες στιγμές του πρόσφατου (αλλά τόσο μακρινού) παρελθόντος.

Υπολογίζω πως η χτεσινή απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ (αλλά και των άλλων αθροιστικά) ήταν η μεγαλύτερη της τελευταίας τετραετίας, από το Φλεβάρη του 12', όταν και μπήκαμε σε προεκλογική περίοδο διαρκείας, με τα κανάλια να παίζουν πλάνα του Παπαδήμου στη βουλή και φόντο τα φλεγόμενα κτίρια στο κέντρο της πρωτεύουσας, αντί για τις ογκώδεις διαδηλώσεις.
Σε κάποιες πόλεις μάλιστα, οι συγκεντρώσεις θύμισαν και προσέγγισαν το ιστορικό υψηλό της 5ης Μάη του 2010 (με την προβοκάτσια της Μαρφίν) και της 19ης Οκτώβρη του 11' -μία μέρα πριν απ' τη δολοφονική επίθεση στα μπλοκ του ΠΑΜΕ και το θάνατο του Κοτζαρίδη. Τηρουμένων των αναλογιών δηλ, χτες τη βγάλαμε σχεδόν καθαρή, με λίγα χημικά για το έθιμο και την επίθεση στο δημοσιογράφο του 9,84 την ώρα που έβγαινε στον αέρα.

Αυτό που μένει ωστόσο ως παρακαταθήκη και δυναμική από  χτες, είναι αυτή η αισιόδοξη γενική αίσθηση πως το λαϊκό κίνημα ξυπνάει από την εκλογική νάρκη του και ξεκινάει από το ίδιο σημείο όπου είχε σταματήσει το 12'. Κι η ελπίδα, αφού μπήκε για ένα διάστημα στην κατάψυξη, αφού κρύφτηκε στο παχνί σαν το Ντορή και βαυκαλίστηκε με εύκολες λύσεις από τα πάνω, ξαναβρέθηκε χτες μαζικά και θαρρετά στο δρόμο, ενάντια σε όσους την καπηλεύτηκαν.

Οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, λύσσαξαν χτες. Καταρχάς πολλοί Συριζαίοι τουιτεράδες ακολούθησαν γραμμή Κουρή για "νέο βρώμικο 89'" και ανίερες συμμαχίες με τους φασίστες (που παραδόξως δεν τους είχαν δει ποτέ στις πλατείες). Για γραβατάκηδες αυτή τη φορά δε μίλησαν. Ενώ η νέα πετριά που έχουν φάει είναι ότι ο Τσίπρας είναι κάτι σαν σύγχρονος Αγιέντε (Αγιέντε-Αγιέντε, να είσαι εσύ και να μην είμαι εγώ) που προσπαθούν να το ρίξουν σκοτεινές δυνάμεις.

Γράφει πχ κάποιος στο τουίτερ για την ιστορική συμμετοχή των νταλικέρηδων στην απεργία (μέχρι και τα γραφεία τελετών πήραν απόφαση) και σχολιάζει ο κατρουλής Κυρίτσης: όχι και ιστορική, κι επί Αγιέντε είχαν κατέβει.
Για να συμπληρώσει αλλού ο Βερναρδάκης πως κι επί Αγιέντε υπήρχαν μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις εναντίον του. Οι οποίες φαντάζομαι φώναζαν: obrero (te) puedes sin patrones (εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά).

Σαν τα ισπανικά που μας μίλησε στη συγκέντρωση ο περουβιάνος Σάντσο Πάντσο, γγ της ΠΣΟ.
-Της ποιας;
-Της ΠΣΟ!
-Ψωμί, παιδεία, ελευθερία;
-ΠΣΟ λέμε!
-Ψόφο κακό στα αφεντικά;
-Της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας ρε σφε...

Από διεθνιστικές νότες (που έφτιαχναν ολόκληρο κονσέρτο χτες) κρατάμε και το μήνυμα αλληλεγγύης του Σωματείου εργαζομένων στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα!

Εξίσου εξωτικές βέβαια ήταν και κάποιες εγχώριες παρουσίες, όπως πχ το Σωματείο ελαφρών φορτηγών, που κατέβηκε με ένα πανό, όπου είχε γράψει και τη διεύθυνσή του: Ιωαννίνων 6, στον Κολωνό. Κι από κάτι τέτοια μικρά μπορείς να καταλάβεις ότι κατεβαίνουν μαζικά στο δρόμο νέες δυνάμεις, που συμμετέχουν ίσως πρώτη φορά σε απεργιακές κινητοποιήσεις. Αλλά δε βαριέσαι, κι επί Αγιέντε αυτό γινόταν.
Te voy a vengar, como un camion loco...
(Θα σε εκδικηθώ, σαν τρελό φορτηγό)

Εκτός από άπειρες όμως ήταν κι άπειρες από αριθμητική άποψη οι μάζες. Από Ομόνοια μέχρι Στύλους του Ολυμπίου Διός έφταναν σε κάποια στιγμή τα μπλοκ μας, όπως ανακοινώθηκε από τα μεγάφωνα. Ενώ οι χαιρετισμοί κι οι ομιλίες ξεκίνησαν, ενώ ακόμα συνεχιζόταν η πορεία, πριν καν προλάβουν να μπουν όλοι στην Πλατεία.

Τι άλλο κρατάμε από χτες;
Την κλαστική αστυνομική λωρίδα στο ύψος της Μεγάλης Βρετανίας, λες και -αν θέλουμε- δεν έχουμε τρόπο και τεχνογνωσία να σκάψουμε από κάτω και να φτάσουμε υπογείως στο κτίριο. Και να βγει μετά ο Γλέζος να πει πως ήταν ο ιθύνων νους της επιχείρησης.
Συνειρμικά, μιας και είπα Γλέζος, να πούμε πολλά μπράβο στο σφο/συναγωνιστή που σε κάποια επαρχιακήπόλη (δε θυμάμαι ποια. Μετς; Πουέρτο Ρίκο;) σκαρφάλωσε και κατέβασε τη σημαία της ΕΕ έξω από κάποιο δημόσιο κτίριο.

-Τη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ στην Κλαυθμώνος, που την είδαμε από Πανεπιστημίου, καθώς περνούσαμε, κι όταν την πετύχαμε, έπαιζε από Λένον το Give Peace A Chance! Κοινωνική ειρήνη κι οι ταξικές συνειδήσεις στα κάγκελα!
Αυτή ήταν πάντως η μαζικότερη απεργιακή συγκέντρωση της ΓΣΕΕ, εδώ και πολύ καιρό, όχι γιατί κυνήγησε να την οργανώσει, αλλά γιατί είχε τα μπλοκ των επίσημων φορέων που πλήττονται: τεχνικά επιμελητήρια, δικηγορικοί κι ιατρικοί σύλλογοι, κοκ. Όσο για το Μουσείο, μπορούσε (κι έχει υπάρξει) και καλύτερα.

Συνδετικός κρίκος μεταξύ των δύο ήταν τα μπλοκ της ΛαΕ (κι οι εισοδιστές Σεκίτες) και πρώτη μούρη η Ραχήλ με αθλητική φόρμα, γιατί είναι μπαρουτοκαπνισμένη στον αγώνα και δε θα πήγαινε ποτέ με δωδεκάποντο τακούνι να πατήσει (την Τροπολιτσά και) την πύλη του Υπουργείου. Θυμήθηκαν μάλιστα και τα αγανακτισμένα συνθήματα με το ελικόπτερο: να δούμε στο ελικόπτερο Αλεξη ποιος θα μπει. Βρε ΟΥΣΤ!

Μπροστά, προς την κεφαλή της ενιαίας πορείας, ήταν ένα πανό των αγροτών της Λοκρίδας, με αρχαιοελληνικούς χαρακτήρες, που νομίσαμε προς στιγμήν ότι ήταν των ΛΟΚατζήδων. Κι ένα σουρεάλ πορτοκαλί πανό που (ίσως να παραπέμπει στην ΚΟΕ κι) είχε τα πάντα όλα: γραβάτες, στηθοσκόπια κι ένα κάτασπρο βρακί για την εν λευκώ παράδοση ή ως υπονοούμενο πως μας παίρνουν και τα σώβρακα.

-Πολύ κομψή και συγκινητική ήταν η ανακοίνωση από τα δικά μας μεγάφωνα, στο τέλος της συγκέντρωσης: προχωράμε προς τα κάτω (Ακρόπολη), για να περάσουν και οι άλλοι συναγωνιστές.
Ιδιαίτερες και οι μουσικές επιλογές, που πλαισίωναν την εκφωνήτρια: της γερακίνας γιος κι ένα μικρό αφιέρωμα στο Μητροπάνο, με αισιόδοξα μηνύματα απ' την Εκδρομή (ο θάνατος μου φαίνεται γιορτή)
Σε αυτό το τελευταίο ήρθε να κολλήσει κι η ανακοίνωση για μια έκθεση της ΠΣΟ στο Γκάζι, που είναι ανοιχτή ως την Κυριακή, στην αίθουσα "Νέοι Φούρνοι"...

Ηθικό δίδαγμα: πολύς λαός, πολύ μαζικά μπλοκ, μαζικότερα από ποτέ για την ΠΑΣΕΒΕ, όπως ήταν λογικό.
Η ελπίδα που περιπλανήθηκε κι αποπλανήθηκε σε σκοτεινά, εκλογικά καταγώγια, είναι και πάλι εδώ. Και δίνει διπλό μήνυμα σε κυβέρνηση κι εργατοπατέρες.
-για άμεση κλιμάκωση του αγώνα, με νέα απεργιακή κινητοποίηση, ακόμα και 48ωρη
-εφόσον ο Κατρούγκαλος τσιτάρει κι απαγγέλλει Γιαννίτση, όπου βρεθεί και όπου σταθεί, γιατί λοιπόν να μην έχει την ίδια τύχη με το σχέδιο Γιαννίτση και το δικό του σχέδιο; Κι όχι επειδή θα το πουν οι εταίροι μας, αλλά γιατί θα το πετάξει ο λαός στο καλάθι των αχρήστων.

Τα επεισόδια, ο Λέτο και το θάψιμο

 Τα επεισόδια, ο Λέτο και το θάψιμο

Πού αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος του το ειδησεογραφικό δελτίο του ο ΣΚΑΪ σχετικά με τη χτεσινή μεγαλειώδη απεργιακή κινητοποίηση; Μα, φυσικά, στα επεισόδια που "στήθηκαν" από κουκουλοφόρους και Αστυνομία στο Σύνταγμα. Αναλύσεις επί αναλύσεων, δηλώσεις επί δηλώσεων και ατάκες του στιλ "αν δεν τους είχαν διαλύσει στις 2 η ώρα (σ.σ. τους συγκεντρωμένους, από τα επεισόδια) θα γράφαμε ίσως τη μεγαλειωδέστερη απεργιακή κινητοποίηση και πορεία που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια". Η όποια αναφορά έγινε αφορούσε μόνο τη συγκέντρωση των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, ενώ οι χιλιάδες διαδηλωτές και απεργοί, που πήραν μέρος στο συγκλονιστικό συλλαλητήριο ΠΑΜΕ, σχεδόν εξαφανίστηκαν, παρ' όλο που αποτέλεσαν και τον κύριο όγκο των χτεσινών διαδηλώσεων. Η μόνη αναφορά ήταν ότι "είχε προηγηθεί διαδήλωση των μελών του ΠΑΜΕ"!

Τότε, πέφτει και το "σύνθημα". "Αποθέωση του Λέτο στο αεροδρόμιο από φιλάθλους του Παναθηναϊκού". Και αμέσως, "η πρώτη φορά που συναντά η κυβέρνηση τέτοιας έντασης και έκτασης απεργιακή κινητοποίηση", που έλεγε πιο πριν ο παρουσιαστής, πάει περίπατο, γιατί υπάρχει η ζωντανή σύνδεση με το "Ελ. Βενιζέλος". Εκεί, ο έτερος δημοσιογράφος περιγράφει τη λατρεία με την οποία οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού υποδέχονται το νέο μεταγραφικό απόκτημα της ομάδας.

ΣΕΒ - κυβέρνηση: Αντεργατικά τακίμια

ΣΕΒ - κυβέρνηση: Αντεργατικά τακίμια

Η κυβέρνηση ξεδίπλωσε όλα τα βασικά μέτωπα για την «αξιολόγηση» με τους θεσμούς του κουαρτέτου (Κομισιόν, ΕΚΤ, ΔΝΤ, ESM). Ασφαλιστικό, Φορολογικό, «κόκκινα» δάνεια, ενώ το ΔΝΤ βάζει και τα Εργασιακά. Υποστηρίζουν τα αστικά επιτελεία: Η εφαρμογή των αναδιαρθρώσεων και η «αξιολόγηση» θα φέρουν ανάπτυξη. Η κυβέρνηση το θεωρεί ως πλεονέκτημα στη δική της πολιτική. Αλλωστε, αυτό είναι το ζητούμενο του κεφαλαίου. Δημιουργία, και γρήγορα, όλων των αναγκαίων συνθηκών για επενδύσεις, εξασφάλιση του μεγάλου ποσοστού κέρδους. Αυτό το στόχο υπηρετούν οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις.
Εχει σημασία να συνειδητοποιείται αυτό από την εργατική τάξη και τ' άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα στην πάλη τους, να κατανοείται ότι ο πραγματικός αντίπαλος δεν είναι μόνο η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα που εναλλάσσονται ή συμμετέχουν στην κυβέρνηση, αλλά το κεφάλαιο, η εξουσία του.
Δεν υπάρχει πιο ασφαλής απόδειξη από το άρθρο του προέδρου του ΣΕΒ στην «Αυγή της Κυριακής» για τον ένα χρόνο διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.

***

Τι λέει ο πρόεδρος του ΣΕΒ;«Οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις, όπως το Ασφαλιστικό, χρειάζονται γενναίες αποφάσεις, με το βλέμμα στραμμένο στην ανάπτυξη, τις επιχειρήσεις, τους αυτοαπασχολούμενους, σίγουρα στις ανισότητες, στη στήριξη των μη προνομιούχων, αλλά και στη διασφάλιση της ανταποδοτικότητας και της δικαιοσύνης του συστήματος, δηλαδή παροχών ανάλογων με τις εισφορές που καταβάλλουν οι ασφαλισμένοι».
Γενναία προχωρά και η κυβέρνηση με το προσχέδιο νόμου για την Κοινωνική Ασφάλιση, κομμένο και ραμμένο σ' αυτό που απαιτεί ο ΣΕΒ. Με το βλέμμα στραμμένο στις ανισότητες, λέει ο ΣΕΒ, προσπάθεια να «κλείσει την ψαλίδα» με ισοπέδωση κάνει η κυβέρνηση. Οπως λέει, κόβει από τις υψηλές συντάξεις ώστε να χαμηλώσουν και αυτές. Ετσι κλείνουν τις ανισότητες. Ανταποδοτικότητα στο Ασφαλιστικό ζητά ο ΣΕΒ, ανταποδοτική σύνταξη επεξεργάζεται η κυβέρνηση.
«Με το βλέμμα στραμμένο στην ανάπτυξη, τις επιχειρήσεις» θέλει τις μεταρρυθμίσεις ο ΣΕΒ, αυτό κάνει και η κυβέρνηση. Τι κάνει δηλαδή; Τους λέει ότι μειώνει δραστικά τη συμμετοχή του κράτους στην Ασφάλιση. Ως ένα από τα μέτρα εξοικονόμησης κρατικού χρήματος για καπιταλιστικές επενδύσεις, δημόσιες και ιδιωτικές. Κρατικό χρήμα που αποτελείται από τους φόρους που πληρώνει ο λαός. Υποστηρίζει η κυβέρνηση πως αυξάνει κατά 1% την εργοδοτική εισφορά. Με αυτό όμως συμφώνησε ο ΣΕΒ ως προσωρινό μέτρο, αφού ήδη είχαν μειώσει την εισφορά κατά 3,9%. Η εργοδοτική, όμως, εισφορά είναι μέρος του μισθού των εργαζομένων, δεν τα βγάζουν από την τσέπη τους οι καπιταλιστές. Ενώ επίσης γι' αυτήν τη «γενναία» προσφορά τους απαιτούν και άλλα προνόμια (φοροαπαλλαγές, διευκολύνσεις, φθηνό δανεισμό, φθηνή Ενέργεια κ.ά.) που πάλι θα πληρώσει ο λαός. Και έπεται η συνέχεια με τις ομαδικές απολύσεις, τη θεσμοθέτηση του λοκ άουτ, την παρεμπόδιση κήρυξης απεργίας, ενώ το κουαρτέτο ζητά νέα μείωση και του κατώτατου μισθού.

***

Σε άλλο σημείο γράφει ο Θ. Φέσσας:«Η πολιτεία οφείλει να ακούει και να αντιλαμβάνεται τις προκλήσεις. Είναι εθνικό συμφέρον να κρατά και να προσελκύει ξένους επενδυτές. Είναι προς το συμφέρον όλων να συνεργάζεται με διαφάνεια και εντιμότητα με την επιχειρηματική κοινότητα και να διεξάγεται κοινωνικός διάλογος. Ευτυχώς, τους τελευταίους μήνες υπήρξαν κάποιες θετικές εξελίξεις, όπως η σύσταση του υφυπουργείου για τη Βιομηχανία, που ικανοποιεί ένα πάγιο αίτημα των επιχειρήσεων για μια εθνική βιομηχανική πολιτική».
Επαινεί ο ΣΕΒ τη συνεργασία της κυβέρνησης με τους επιχειρηματίες αναγνωρίζοντας θετική δράση, όπως το υφυπουργείο Βιομηχανίας. Μιλά, δε, για θετικές εξελίξεις και κοινωνικό διάλογο αφού, με τη συνδρομή της κυβέρνησης, συγκροτήθηκε το «Φόρουμ για τη Βιομηχανία», στο οποίο συμμετέχουν η κυβέρνηση, ο ΣΕΒ, οι τραπεζίτες και εκπρόσωποι του λεγόμενου «κοινωνικού εταιρισμού». Το Φόρουμ θεωρείται «το κύριο όργανο διαβούλευσης με σκοπό τη διαμόρφωση προτάσεων άμεσης εφαρμογής για την ανάταξη του σημαντικότερου πυλώνα της οικονομίας που είναι η βιομηχανία». Στόχος, η μελέτη της λεγόμενης παραγωγικής ανασυγκρότησης αφού συστάθηκαν και «τεχνικές ομάδες εργασίας», όπως:

• Ομάδα προσδιορισμού δυναμικών κλάδων της βιομηχανίας που μπορούν να αντέχουν στο διεθνή ανταγωνισμό.
• Ομάδα διασύνδεσης καινοτομίας - βιομηχανίας για μεγαλύτερη διασύνδεση των ερευνητικών κέντρων και ΑΕΙ - ΤΕΙ με τις ανάγκες των βιομηχάνων.
• Ομάδα ενίσχυσης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, για οργανωτική και τεχνολογική υποστήριξη, ιδιαίτερα γι' αυτές με εξαγωγικό προσανατολισμό και με συγκριτικά πλεονεκτήματα.
• Ομάδα εξοικονόμησης Ενέργειας.
• Ομάδα χρηματοδοτικών εργαλείων - προσέλκυσης άμεσων ξένων επενδύσεων.
• Ομάδα επιχειρηματικού περιβάλλοντος, για άρση διοικητικών εμποδίων για επενδύσεις, βελτίωση στις διαδικασίες αδειοδότησης, εφοδιαστικές αλυσίδες, βιομηχανικά πάρκα κ.λπ.

***

Γράφει ακόμη ο πρόεδρος του ΣΕΒ:«Ολα όμως θα κριθούν στην εφαρμογή. Μεταρρυθμίσεις και επενδύσεις πρέπει να πηγαίνουν χέρι χέρι με τη σταθερότητα και την αφοσιωμένη ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Σήμερα και τα επόμενα χρόνια, θα είναι αδύνατον να βγούμε από την ύφεση αν δεν κινητοποιήσουμε ξένους και ντόπιους επενδυτές. Γιατί τα κεφάλαια κινούνται ελεύθερα στον πλανήτη και αναζητούν ευκαιρίες, ενώ ο ανταγωνισμός εντείνεται παντού. Χρειάζεται σταθερότητα, σοβαρότητα και συνειδητοποίηση ότι οι ιδιωτικές επιχειρήσεις είναι η ραχοκοκαλιά της οικονομίας. Επιβάλλεται να εφαρμόσουμε το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων με μεγαλύτερη τόλμη, αποφασιστικότητα και χωρίς αγκυλώσεις. Μόνο κέρδη φέρνει στο κοινωνικό σύνολο ένα φιλικό επιχειρηματικό περιβάλλον που βοηθά τις επιχειρήσεις να εξάγουν».
Ηδη η κυβέρνηση δίνει εξετάσεις σ' αυτά και τις περνά με άριστα. Ιδιωτικοποίησε αεροδρόμια, ΟΛΠ, ΑΔΜΗΕ, ετοιμάζεται σχέδιο παραπέρα ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ ΑΕ. Και πάνω απ' όλα το Ταμείο Αξιολόγησης Δημόσιας Περιουσίας για την ιδιωτικοποίηση τομέων οικονομίας και άλλης κρατικής ιδιοκτησίας, ύψους 50 δισ. ευρώ, ανάμεσά τους και οι υδρογονάνθρακες. Δημιουργήστε συνθήκες για να έρθουν κεφάλαια, λέει ο ΣΕΒ. Και η κυβέρνηση σπεύδει να επιβεβαιώσει ότι πράγματι «οι ιδιωτικές επιχειρήσεις είναι η ραχοκοκαλιά της οικονομίας» και αυτές ενισχύει χτυπώντας την εργατική δύναμη, δημιουργώντας περιβάλλον χρηματοδότησής τους, παίρνοντας μέτρα ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας. Σ' αυτό συμβάλλει και ο αναπτυξιακός νόμος, που προβλέπει γενναία χρηματοδότηση των επιχειρηματιών για επενδύσεις καθώς και κρατική ενίσχυση σε τομείς που έχουν εξαγωγικό προσανατολισμό.
Ο ΣΕΒ κόβει και η κυβέρνηση ράβει. Ζεσταίνουν τη μηχανή ραγδαίας αύξησης των κερδών, διευρυμένης αναπαραγωγής τους, τσακίζοντας τους εργάτες.

Επικίνδυνη τακτική

Επικίνδυνη τακτική

Η προσπάθεια της κυβέρνησης να συνδέσει άμεσα ή έμμεσα τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων, των αγροτών και άλλων λαϊκών στρωμάτων με «σχέδια αποσταθεροποίησης», όπως τα ονομάζει, δεν αποτελεί καμιά πρωτοτυπία. Πολλές πριν από αυτήν κυβερνήσεις επικαλέστηκαν το ίδιο επιχείρημα, συκοφαντώντας τις εργατικές - λαϊκές κινητοποιήσεις, ταυτίζοντάς τες με προβοκατόρικες ενέργειες ή παρεμβάσεις διαφόρων αστικών μηχανισμών. Το γεγονός όμως ότι αυτό το επιχείρημα διατυπώνεται από μια κυβέρνηση, που η κύρια πολιτική δύναμη που τη συγκροτεί, ο ΣΥΡΙΖΑ, μίλαγε τα προηγούμενα χρόνια στο όνομα του κινήματος το κάνει ακόμα πιο επικίνδυνο. Κατ' αρχάς, γιατί την ίδια στιγμή που κυβερνητικά στελέχη και επιτελεία, στον κυβερνητικό Τύπο, διατυπώνουν αυτές τις απόψεις, ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ και συνδικαλιστικές του οργανώσεις εκδίδουν ανακοινώσεις με τις οποίες χαιρετίζουν τις απεργιακές κινητοποιήσεις. Οσο και αν φαίνεται αντιφατικό, δεν είναι. Πρόκειται για ενιαία τακτική της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ, που ξεδιπλώνεται με δύο τρόπους: Συκοφαντώντας, αλλά και παρεμβαίνοντας στο περιεχόμενο και τον προσανατολισμό των κινητοποιήσεων. Καθόλου τυχαία η προσπάθεια αυτή ξεδιπλώθηκε παραμονές της μεγάλης χτεσινής απεργίας. Η μαζική συμμετοχή στα απεργιακά συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ αποτέλεσε μια πρώτη απάντηση σε αυτήν την επικίνδυνη τακτική.
Η συκοφάντηση των εργατικών - λαϊκών κινητοποιήσεων και όσους πρωτοστατούν σε αυτές θα συνεχιστεί. Τα διάφορα επιτελεία του ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζουν ότι έτσι υπηρετείται το παιχνίδι των «νεοφιλελεύθερων κέντρων του εσωτερικού και του εξωτερικού» ότι είναι κινήσεις που ξεπερνάνε τα όρια, αναφερόμενα κυρίως στα αγροτικά μπλόκα. Επιδιώκουν έτσι να ενεργοποιήσουν τον κοινωνικό αυτοματισμό, να διαμορφώσουν κλίμα αντιπαράθεσης ανάμεσα σε λαϊκά στρώματα, αλλά και να αποκτήσουν τη νομιμοποιητική ανοχή στη λαϊκή συνείδηση, να χτυπήσουν και κατασταλτικά τις λαϊκές κινητοποιήσεις. Οπως γράφει γνωστός αρθρογράφος της «Αυγής» - θυμίζοντάς μας άλλους σε άλλα έντυπα πριν από μερικά χρόνια - η κυβέρνηση «οφείλει να αντιδράσει και να απελευθερώσει τις συγκοινωνίες και τις εμπορικές οδούς. Είναι συνταγματική της υποχρέωση».
Η προσπάθεια παρέμβασης στο κίνημα δεν θα σταματήσει. Με συγκεκριμένο καταμερισμό, το κόμμα και οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ παρεμβαίνουν, ώστε κατ' αρχάς να σπείρουν τη διχόνοια ανάμεσα στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα ότι δήθεν η κυβέρνηση ενδιαφέρεται για τους φτωχούς, τους χαμηλοεισοδηματίες, τους μισθωτούς και ανέργους, παρουσιάζοντας λίγο - πολύ τους μικρομεσαίους αγρότες ως διεφθαρμένους τσιφλικάδες και τους νέους με τα μπλοκάκια ως γραβατωμένους μεγαλοεπιχειρηματίες. Την ίδια στιγμή, στην ατζέντα της διαπραγμάτευσης, ανοίγουν, πέρα από το Ασφαλιστικό και Φορολογικό, και τα Εργασιακά, οι ιδιωτικοποιήσεις, σηματοδοτώντας μια εφ' όλης της ύλης επίθεση στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Κατά δεύτερον, αποσκοπούν ώστε η όποια δυσαρέσκεια και διαμαρτυρία να προσανατολιστεί στην κατεύθυνση της «στήριξης της κυβέρνησης στη διαπραγμάτευση». Δηλαδή, οι εργαζόμενοι να μην αντιπαρατεθούν με την κυβέρνηση, το κεφάλαιο, τους μεγαλοεπιχειρηματίες και να επικεντρώσουν τη διαμαρτυρία τους απέναντι στους «κακούς» δανειστές, που όμως η κυβέρνηση αναγνωρίζει ως εταίρους της, συνδιαλέγεται μαζί τους και από κοινού ενσωματώνουν και νέα αντιλαϊκά μέτρα στο ήδη αντιλαϊκό κυβερνητικό σχέδιο για το Ασφαλιστικό.
Σε αυτήν την προσπάθειά της, η κυβέρνηση σιγοντάρεται από τμήματα του κεφαλαίου, διευκολύνεται από τις παρεμβάσεις των άλλων αστικών κομμάτων της αντιπολίτευσης (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι), που καλούν το λαό να μην περάσει τα όρια και που δηλώνουν ότι διαφωνούν με το κλείσιμο των δρόμων, τα μπλόκα. Θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό από τις μάχες που θα δοθούν το επόμενο διάστημα με προσανατολισμό την κλιμάκωση, πατώντας πάνω στη θετική πείρα της χτεσινής απεργίας και των απεργιακών συλλαλητηρίων, της μάχης των μπλόκων. Θα κριθεί από την αντοχή, τη σταθερότητα, από τη διεύρυνση του διεκδικητικού πλαισίου, από την αντιμετώπιση των τρικλοποδιών που βάζει ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός.