Τι γύρευε εκεί το δάσος τέτοια εποχή;

 

Μα είναι μέρος αυτό που βρήκε να φυτρώσει το δάσος;
Εκεί που πιάνουν τόσο δυνατοί άνεμοι -άρα ιδανικό για ανεμογεννήτριες;
Στα βουνά που έχει τόσο ωραία θέα, για να γίνουν οικόπεδα;
Στα μέρη που έχει τόσο βωξίτη, για να βγάλει ο Μυτιληναίος;

Κι έγινε μόλις 60 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα. Αν ήταν καμιά 200αριά, δε θα ‘φτανε η κάπνα ως την Αθήνα και θα είχε θαφτεί εύκολα το θέμα -όπως θάφτηκε τώρα η πόλη στην στάχτη.

Και ήταν κακοτράχαλα τα Γεράνεια όρη, χωρίς εύκολη πρόσβαση για πυρόσβεση.
Δεν υπήρχαν καν έτοιμοι διάδρομοι αντιπυρικής προστασίας, για να μην απλωθεί η φωτιά.
Δηλαδή όπου θέλουν παν και φυτρώνουν αυτά τα δάση…

Κι είναι μέρος αυτό που βρήκαν να χτίσουν τα σπίτια τους, δίπλα στη θάλασσα;
Χάθηκε να τα κάνουν μες στη θάλασσα, να μην κινδυνεύει κανείς από πυρκαγιά;

Κι είναι τώρα θέμα αυτό για να παίξουν τα κανάλια;
Μπορεί να στενοχωρηθεί ο χρηματοδότης τους, έτσι χωρίς λόγο.
Χωρίς να έχουν υπάρξει καν θύματα, όπως στο Μάτι…

Και έχει τώρα και ένα πάτημα να μιλήσει και η αξιωματική αντιπολίτευση.
Όχι γιατί τα έκανε καλύτερα, αλλά για τη διαφορετική κάλυψη των ΜΜΕ στο Μάτι…

Κι αφού τελικά δε βρέθηκε κανείς ένοχος και φταίει ο θεός (του κέρδους) που μας μισεί και το κακό το ριζικό μας, είναι ξεκάθαρο ποιος φταίει. Φταίνε τα πεύκα-δολοφόνοι και το δάσος που αρπάζει φωτιά με το παραμικρό και πάει και φυτρώνει στα πιο ακατάλληλα μέρη. Αν είναι δυνατόν…

Φωτό Βαγγέλης Κατσανέας από Meteoclub.gr

“Οι πλοιοκτήτες (…) δεν χρειάζονται τον πρωθυπουργό, μπορούν να χέσουν πάνω στον πρωθυπουργό”

 

 (βίντεο)

Με μια κυνική ομολογία περιέγραψε ο εφοπλιστής Π. Λασκαρίδης τις «σχέσεις» του εφοπλιστικού κεφαλαίου με τις εκάστοτε κυβερνήσεις. 

Κατά πάσα πιθανότητα είπε την αλήθεια. Την αλήθεια για τον ρόλο που παίζει η ελληνική κυβέρνηση στον τάχα ρυθμιστικό έλεγχό της επί της ναυτιλίας αλλά και το πόσο ελληνική είναι η “ελληνική ναυτιλία”. Μιλάμε για τον πλοιοκτήτη Πάνο Λασκαρίδη που μίλησε σε ρεπορτάζ του δημοσιογραφικού οργανισμού EIC (European Investigative Collaboration) που διεξάγει έρευνα με τίτλο «Black Trail» σχετικά με τη μόλυνση της ατμόσφαιρας από την εμπορευματική ναυτιλία. Τα όσα είπε ο εφοπλιστής, και για την κυβέρνηση, και για το υπουργείο ναυτιλίας, και για τον Έλληνα πρωθυπουργό, γνωστοποιήθηκαν στον υπουργό Ναυτιλίας, Γιάννη Πλακιωτάκη. Η εικόνα στο βίντεο μιλάει από μόνη της …

Στο σημείο του ντοκιμαντέρ, λοιπόν, που αναφέρεται στην Ελλάδα, οι Πορτογάλοι δημοσιογράφοι παίρνουν συνέντευξη, μεταξύ άλλων, από τον εφοπλιστή Πάνο Λασκαρίδη και τον υπουργό Ναυτιλίας και Νησιωτικής πολιτικής, Γιάννη Πλακιωτάκη.

Πριν τα πλάνα με τη συνέντευξη του Γιάννη Πλακιωτάκη, ο Πάνος Λασκαρίδης λέει στους ρεπόρτερ: «Η ελληνική κυβέρνηση κάνει ότι η Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών τους λέει να κάνουν». 

Το σκηνικό μεταφέρεται στο γραφείο του Γιάννη Πλακιωτάκη όπου οι δημοσιογράφοι του κάνουν μερικές ερωτήσεις. Σε ένα σημείο μάλιστα ο Γιάννης Πλακιωτάκης αναφέρεται στον εαυτό του (προφανώς για τον ρόλο του ως υπουργού ελληνικής ναυτιλίας) ως τον σημαντικότερο υπουργό του κόσμου όσον αφορά τη ναυτιλία.

Λίγο μετά όμως το χαμόγελο του θα “παγώσει”.

Η δημοσιογραφική ομάδα τον ενημερώνει πως θα δει σε ένα τάμπλετ που του δείχνουν, τις δηλώσεις που έκανε, με αφοπλιστική ειλικρίνεια, ένας από τους πιο γνωστούς πλοιοκτήτες παγκοσμίως, ο Πάνος Λασκαρίδης, ο οποίος είπε την αλήθεια και για την ελληνική ναυτιλία και για τον ρόλο που παίζει η ελληνική κυβέρνηση όσον αφορά τον ρυθμιστικό έλεγχο της ναυτιλίας.

 «Αυτό πρέπει να το καταλάβετε καλά. Οι πλοιοκτήτες δεν χρειάζονται την ελληνική κυβέρνηση. Δεν χρειάζονται το υπουργείο. Δεν χρειάζονται την ΙΜΟ (International Maritime Organisation), δεν χρειάζονται τον πρωθυπουργό, μπορούν να χέσ…ν πάνω στον πρωθυπουργό. Ο πρωθυπουργός για αυτούς δεν έχει καμία χρησιμότητα. Γιατί; Γιατί η ναυτιλία δεν έχει καμία σχέση με την Ελλάδα. Δεν υπάρχει τίποτα που θα κερδίσει ένας πλοιοκτήτης από την Ελλάδα. Δεν υπάρχουν φορτία για την Ελλάδα, δεν υπάρχουν ναυλοσύμφωνα από την Ελλάδα, τίποτα στην Ελλάδα. Μόνο τα γραφεία τους είναι στην Ελλάδα. Το 80% των πλοίων τους είναι με ξένη σημαία. Δεν τους νοιάζει η ελληνική σημαία», ήταν τα λόγια του εφοπλιστή Λασκαρίδη...

ΚΚΕ: Οι δηλώσεις του εφοπλιστή και η αμηχανία του υπουργού είναι σοκαριστικές μεν, αναμενόμενες δε»

Σε σχόλιό του το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ, για τις δηλώσεις του εφοπλιστή Λασκαρίδη και την αντίδραση του υπουργού Ναυτιλίας, αναφέρει τα εξής:

«Οι δηλώσεις του εφοπλιστή Λασκαρίδη και η αμηχανία του υπουργού της ΝΔ, κ. Πλακιωτάκη, είναι σοκαριστικές μεν, αναμενόμενες δε, από τη στιγμή που οι ελληνικές κυβερνήσεις είναι όντως το πολιτικό προσωπικό των εφοπλιστών και των άλλων μερίδων του κεφαλαίου»

 Η εθελοντική φορολογία, οι φοροαπαλλαγές, τα δεκάδες προνόμια και φυσικά η επίθεση στα δικαιώματα των ναυτεργατών επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές. 

Όλα αυτά είναι το αποτέλεσμα του πανίσχυρου θεσμικού πλαισίου, που έχουν διαμορφώσει διαχρονικά οι ελληνικές κυβερνήσεις και οι διεθνείς οργανισμοί για την προστασία των συμφερόντων των εφοπλιστών. Αυτό το θεσμικό πλαίσιο έχει μάλιστα και συνταγματική κατοχύρωση, άρθρο 107, το οποίο τα άλλα κόμματα, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ, έχουν σαν «εικόνισμα», για αυτό κι αρνήθηκαν την πρόταση του ΚΚΕ για κατάργησή του».

ΓΙΑ ΤΑ …ΞΕΠΕΡΑΣΜΕΝΑ ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

 

Ο υπουργός Εργασίας Κ. Χατζηδάκης όπου βρεθεί και όπου σταθεί δεν σταματά τις διαβεβαιώσεις για διασφάλιση του οκτάωρου με το νομοσχέδιο που φέρνει προς ψήφιση στη βουλή, με το ευφάνταστο τίτλο, Νομοσχέδιο για την προστασία της Εργασίας,  και  τις υποσχέσεις για τις νέες δυνατότητες προς όφελος του εργαζομένου που εξασφαλίζει το νομοσχέδιο. Σε συνέντευξη στο Αθηναϊκό- Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων Ισχυρίζεται πως δημιουργεί νέες καλύτερες αμειβόμενες θέσεις εργασίας, πως με την εισαγωγή της ψηφιακής κάρτας εργασίας ελέγχεται η μαύρη εργασία, πως αναβαθμίζεται η επιθεώρηση εργασίας σε ανεξάρτητη αρχή, ότι θεσπίζονται κανόνες για την τελεργασία, ότι εισάγονται μέτρα για την παρενόχληση, γενικά το νομοσχέδιο δίνει δύναμη στον εργαζόμενο. Και βέβαια παρουσιάζονται διαστρεβλωμένα ή εξωραϊσμένα  τα μέτρα που προβλέπονται σ’ αυτό όπως η θέσπιση του 10ωρου, η σύνδεση του ωραρίου και της σχέσης εργασίας με την παραγωγικότητα κάθε επιχείρησης ή κλάδου, η πλήρη απελευθέρωση των ατομικών συμβάσεων εργασίας, η αύξηση των υπερωριών έως και 150 ώρες, η παρέμβαση της κυβέρνησης και της εργοδοσίας στη λειτουργία των συνδικάτων, η καθιέρωση ηλεκτρονικών ψηφοφοριών κλπ.   

     Χρόνια τώρα σε όλους τους τόνους ο κυρίαρχος λόγος απαξιώνει τα εργασιακά δικαιώματα καλλιεργώντας την αντίληψη πως είναι λείψανα μιας άλλης εποχής, ανασταλτικοί παράγοντες ανάπτυξης. Η οκτάωρη εργάσιμη ημέρα θεωρείται μια ξεπερασμένη και αναποτελεσματική προσέγγιση στην εργασία που δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια της βιομηχανικής επανάστασης, που αν και αναγνωρίζεται ως μια σημαντική κατάκτηση για την δουλειά στο εργοστάσιο, τώρα θα πρέπει να θεωρείται άνευ σημασίας. Και επιδιώκεται να ξεχαστούν οι αγώνες που έκαναν για αιώνες οι εργαζόμενοι ενάντια σε συνθήκες που απειλούσαν τη ζωή τους, από τη μάχη ενάντια στην παιδική εργασία έως την θέσπιση νόμων για την υγεία και την ασφάλεια, με τον πιο σημαντικό τον αγώνα για μικρότερο χρόνο εργασίας. Για πολλά χρόνια, οι επιχειρήσεις και η κυβέρνηση προσπαθούν να απομακρυνθούν από την οκτάωρη ημέρα εφαρμόζοντας δέκα ώρες, τετραήμερη εβδομάδα εργασίας ή άλλα εναλλακτικά προγράμματα εργασίας, χωρίς καμία αμοιβή υπερωριών  ή με θολές τις προϋποθέσεις αμοιβής μετά από τις  οκτώ ώρες. Κι ενώ συνεχώς επαναλαμβάνεται πως οι ισχύοντες κανόνες που διέπουν την εργασία είναι ξεπερασμένοι και άκαμπτοι, δεν υπάρχει καμιά εγγύηση, πως αν ξαναγραφεί ο εργασιακός κώδικας, οι εργαζόμενοι δεν  θα χάσουν ζωτικής σημασίας δικαιώματα.

       Η σκοτεινή πλευρά της ελεύθερης οικονομίας συνδέεται με τις επιβλαβείς επιπτώσεις στα εργασιακά δικαιώματα. Το άνοιγμα στο παγκόσμιο εμπόριο και τις επενδύσεις έχουν αρνητικές επιπτώσεις στα δικαιώματα των εργαζομένων, αφού διαπιστώνεται πως η αύξηση συμμετοχής στην παγκόσμια οικονομία συνοδεύεται από μειωμένη προστασία των εργαζομένων, ευρύτερες πολιτικές μεταρρυθμίσεις για τη δημιουργία ενός «φιλικού προς τις επιχειρήσεις» ρυθμιστικού περιβάλλοντος, συμπεριλαμβανομένης της αυξημένης ευελιξίας της εργασίας ευνοϊκής για την κερδοφόρα λειτουργία των επιχειρήσεων. Τέτοια μέτρα υπήρξαν από καιρό ένα βασικό μέρος των πολιτικών που αποσκοπούν στην αύξηση της οικονομικής ανταγωνιστικότητας με την υπόθεση ότι ο σεβασμός των δικαιωμάτων των εργαζομένων είναι αντίθετος με την οικονομική ανάπτυξη, με το επιχείρημα ότι οι επιχειρηματικοί και εργατικοί κανονισμοί παραβιάζουν την οικονομική ελευθερία των εργαζομένων και των εργοδοτών. Τέτοιες μεταρρυθμίσεις ξεκίνησαν  στην παγκόσμια οικονομία κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 και ιδίως  του 1990, καθώς ηττάται ο σοσιαλισμός στις χώρες της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης και ανορθώνεται ο καπιταλισμός με τις δομές ελεύθερης αγοράς και  πολλά άλλα κράτη μεταρρυθμίζουν δραστικά τις οικονομίες τους σύμφωνα με το ΔΝΤ και προγράμματα της Παγκόσμιας Τράπεζας. Η χώρα μας είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα εφαρμογής πολιτικών του ΔΝΤ σε ευρωπαϊκή χώρα.

         Μια άλλη βασική πτυχή των φιλικών προς την αγορά θεσμών είναι το μικρό κράτος που παίζει λιγότερο εμφανή ρόλο στην οικονομία, γιατί  σύμφωνα με το επιχείρημα, είναι λιγότερο ικανό να συσσωρεύσει ιδιωτικές επενδύσεις και να παρεμβαίνει θετικά στην οικονομία της αγοράς. Είναι απαραίτητο όμως επειδή  παρέχει συγκεκριμένη προστασία σε επενδυτές και επιχειρηματίες για την περιουσία τους, ενώ όλο και περισσότερο περιορίζεται η  δικαιοδοσία του για την  προστασία των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Κι αυτό γιατί η προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων μπορεί να απαιτεί  κόστος, καθώς υποδηλώνει την παροχή κρατικών πόρων για την παρακολούθηση του σεβασμού αυτών των δικαιωμάτων και τη δίωξη των παραβατών, εάν είναι απαραίτητο. Δεκαετίες τώρα υποστηρίζεται   ότι η ανθρώπινη ευημερία μπορεί καλύτερα να προωθηθεί μέσα σε ένα θεσμικό πλαίσιο που χαρακτηρίζεται από ελεύθερες αγορές, ελάχιστο κράτος, ελεύθερο εμπόριο, απουσία οικονομικής ρύθμισης και ισχυρά ατομικά δικαιώματα ιδιοκτησίας. Στόχος είναι η μείωση των δημόσιων δαπανών για κοινωνικές υπηρεσίες όπως η υγεία, που είδαμε τις συνέπειες με την πανδημία, και η εκπαίδευση, συμπεριλαμβανομένης της μείωσης των προγραμμάτων πρόνοιας και του δικτύου ασφαλείας για τους εργαζόμενους, ενώ επιβάλλονται  μειώσεις φόρων προς όφελος των πλούσιων.

Η κυρίαρχη εξουσία είδε  στην πανδημία την  χρυσή ευκαιρία για να ισοπεδώσει εργασιακά και δημοκρατικά δικαιώματα, χρησιμοποιώντας  ένα λόγο που δεν αισχύνεται να τον επενδύει με  δημοκρατικές και εργατικές ευαισθησίες. Κι όλες αυτές οι αλλαγές εις βάρος των εργαζομένων δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν χωρίς την ενίσχυση του κρατικού αυταρχισμού και τη συμμαχία του με τον νεοφασισμό που με διάφορα προσωπεία διαχέεται στην κοινωνία και τα θεσμικά όργανα.

        Υπάρχει μια τραγική ειρωνεία για όλο αυτό το πρόβλημα: αναπτύξαμε τεχνολογίες, μια  τεράστια παγκόσμια οικονομία μας για να αυξήσουμε την παραγωγικότητα. Αλλά ποιος πραγματικά επωφελήθηκε από αυτές τις αλλαγές, εκτός από λίγους; Οι περισσότεροι εργαζόμενοι εργάζονται περισσότερο από ποτέ, παρά το ρεκόρ παραγωγικότητας και κερδοφορίας. Και τι άλλο μένει στους εργαζόμενους από αγώνες για να αποτρέψουν την ανεργία, την εξαθλίωση και τη φτώχεια να είναι το μοναδικό μας μέλλον;