Η κοινωνική και πολιτική μετάλλαξη μιας εργατικής κοινότητας

Υπάρχουν δύο τρόποι εξήγησης των κοινωνικών πραγμάτων. Ένας που βλέπει την κοινωνία ως άθροισμα ατόμων και διαπερνά την κυρίαρχη ιδεολογία (ατομικισμός) και ένας άλλος που βλέπει την κοινωνία ως σύστημα κοινωνικών σχέσεων. Στην πρώτη περίπτωση, οι αιτίες, λόγου χάρη της ανεργίας, θα αναζητηθούν στο άτομο. Εφόσον αυτό είναι υπεύθυνο για την ανεργία είναι υπεύθυνο και για την αντιμετώπισή της. Τι κι αν δεν υπάρχουν δουλειές λόγω της οικονομικής κρίσης;

Επομένως δεν είναι οι δομικοί παράγοντες (κοινωνική οργάνωση της εργασίας, οικονομικές κρίσεις, δομή της αγοράς εργασίας κ.ά.) που ευθύνονται για την ανεργία αλλά το ίδιο το άτομο. Βεβαίως ο καθένας γνωρίζει, και επ’ αυτού δεν χρειάζεται κάποια βαθυστόχαστη ανάλυση, ότι τα άτομα ανάλογα με την ταξική τους καταγωγή, την κοινωνική τους θέση (αμοιβή, κύρος) και την εργασία τους (εκτελεστική ή αυτόνομη) είναι άνισα εξοπλισμένα για να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της ζωής ή να «εκμεταλλευτούν»  τις ευκαιρίες.

Πολύ περισσότερο από κάθε άλλον είναι οι εργάτες που προσδιορίζονται από τη δομή (δηλαδή το κεφάλαιο και τη μισθωτή εργασία) έτσι που θα έλεγε κανείς πως η ζωή τους συνιστά περισσότερο «στιγμή» του κεφαλαίου (τάξη αντικείμενο). Δεν θα ήταν υπερβολή να ισχυριστούμε πως η κοινωνική τους ύπαρξη  προσλαμβάνει τις ιδιότητες της δομής (ανταγωνισμός, φοβία,  καχυποψία κ.ά.) όπως περίπου αποτυπώνεται στις τοιχογραφίες του Ντιέγκο Ριβέρα, στο Ντιτρόιτ ενώ αυτές περνάνε και στις ατομικές συμπεριφορές, όπως τώρα με τα παιδιά των προσφύγων στο Νέο Ικόνιο, στη Μυτιλήνη, στη Φιλιππιάδα κ.α. Αυτό και φυσικά δεν απαλλάσσει τα άτομα από τις ευθύνες τους στις διαπροσωπικές σχέσεις (οικογένεια, γειτονιά κ.α.) ακόμη και στις πολιτικές συμπεριφορές (συμπάθεια-υποστήριξη φασιστικών κομμάτων, ξενοφοβία  κ.λπ.). Υποδεικνύει όμως που θα εντοπίσουμε τις αιτίες του προβλήματος, συνεπώς και τις λύσεις του για να μη χάσουμε «μένοντας στο δέντρο, το δάσος».

Ωστόσο, όταν οι άνθρωποι χάνουν στην εργασία, χάνουν και ένα σύστημα προωθημένων κοινωνικών σχέσεων που υποβαστάζει την εργασία και με αυτή την έννοια θα μπορούσε να μιλήσει κανείς για «αποκοινωνικοποίηση» (απώλεια κοινωνικών και γνωστικών δεξιοτήτων), κοντολογίς για  «αποταξικοποίηση».Οι άνθρωποι αδυνατούν πλέον να εκλογικεύσουν την κοινωνική τους θέση. Αδυνατούν να ορίσουν τους συμμάχους και τους αντιπάλους τους. Αποτέλεσμα αυτής της «αποταξικοποίησης» είναι η άρνηση μέρους των κατοίκων του Περάματος να συνυπάρξουν με ανθρώπους που είναι τόσο  κοντά στην ταξική τους κατάσταση. Η απώλεια της εργασίας έχει κεντρική σημασία  για την υπαρξιακή κατάσταση των ανθρώπων, επειδή γύρω από την εργασία οργανώνεται η καθημερινότητα. Σε αυτήν αναφέρεται πάλι μια «ηθική της εργασίας» με αξίες και τρόπους ζωής που δημιουργούν την αίσθηση κοινότητας.

Ακριβώς γι’ αυτό η μνήμη και το βίωμα της προσφυγιάς των γονιών και των παππούδων, ακόμη και η μνήμη των κοινωνικών αγώνων, δεν μπορεί  να υποκαταστήσει ένα σύστημα σχέσεων που αρθρώνεται γύρω από την εργασία, όπως  έδειξε η κλασσική πλέον κοινωνιογραφική μελέτη: Οι άνεργοι του Μάριενταλ της M. Jahoda και συνεργατών της από την δεκαετία του ΄30, στην εργατική κοινότητα Μάριενταλ της Αυστρίας. Εκεί η ανεργία διέρρηξε, παρά την ανεπτυγμένη ταξική συνείδηση και τις πολιτικές και κοινωνικές υποδομές της εργατικής κοινότητας, το  κοινοτικό ήθος και τις αγωνιστικές παραδόσεις. Η κοινότητα αποδέχτηκε το σύνθημα Arbeit und Brot («δουλειά και ψωμί») των εθνικοσοσιαλιστών  και προσχώρησε μετά το Anschluss (1938) στο Ναζισμό.

Επομένως η ανεργία, ως έκπτωση από την εργασία σηματοδοτεί σ’ ένα να βαθμό και έκπτωση από κοινωνικές σχέσεις και μερική έκπτωση της υποκειμενικότητας με άμεσες τις επιπτώσεις στην καθημερινότητα των ανθρώπων. Στην περιοχή του Άνω Περάματος, λόγου χάρη, η ανεργία φτάνει το 60% ενώ στο υπόλοιπο Πέραμα το 50% (Αττική 28,3%) ενώ η ανεργία στους νέους 18-24 φτάνει το 57%. Η απόλυτη «εξάρτηση» της περιοχής από τη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη σε συνάρτηση με την οικονομική κρίση εξηγεί τα μεγάλα ποσοστά ανεργίας.  Ενδιαφέρον παρουσιάζει τώρα το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή εδραιώνει τα τελευταία χρόνια την παρουσία της στην εργατική κοινότητα του Περάματος. Το γεγονός αυτό μας αναγκάζει να την συσχετίσουμε, -όπως έγινε κάποτε σε μια έρευνα για τους άνεργους του Μάριενταλ (Αυστρία) στο μεσοπόλεμο-,  με την ανεργία, την έκπτωση και την κοινωνική εξαθλίωση. Το φασιστικό κόμμα απέσπασε  στις εκλογές του 2015: 9% στο Πέραμα και 7,25 στο Κερατσίνι (Αττική 8,43%).

Από την άλλη, όπως δείχνουν πολλές κοινωνικο-επιδημιολογικές υπάρχει θετική σχέση ανάμεσα στην ανεργία και στην κατάσταση υγείας, κυρίως της ψυχικής υγείας (βλ. κατάθλιψη), καθώς το βίωμα του «περιττού», του «αχρείαστου» που ζει σε «βάρος άλλων» τραυματίζει βαθιά το υποκείμενο, το αποδιοργανώνει ως πρόσωπο ενώ κυριολεκτικά το αποπροσανατολίζει (προσωπική απομόνωση, απώλεια της αίσθησης του χρόνου, απώλεια κοινωνικών δεξιοτήτων κ.λπ.). Αυτό δείχνει, προφανώς, που πρέπει να γίνει η κοινωνική παρέμβαση  αλλά και γιατί η πολιτική παρέμβαση ήταν μέχρι τώρα ανεπαρκής. Σε κάθε περίπτωση η παρέμβαση δεν μπορεί να μείνει στα άτομα, όπως είπαμε στην αρχή, καθώς οι ιδιότητες  των ατόμων (συμπεριφορές, αντιλήψεις, στάσεις κ.ο.κ.) δεν είναι «δικές» τους («έμφυτες»). Αυτές είναι κοινωνικές. Είναι οι ιδιότητες της δομής. Είναι οι ιδιότητες της μισθωτής εργασίας και της ανεργίας που φέρονται από τα άτομα. Ούτε μπορεί η πολιτική παρέμβαση να απευθύνεται στο θυμικό των ατόμων ως να πρόκειται για ζήτημα φρονήματος ή, ως αυτά, «χαμένα» όπως είναι, να μπορούν να βγουν από μόνα τους από το κοινωνικό αδιέξοδο που έγινε και υποκειμενικό, προσωπικό κ.ο.κ. για να ενταχτούν και να παλέψουν.

Ωστόσο τα άτομα αρχίζουν να σκέφτονται, να αναρωτιούνται, να  «ανασυγκροτούνται» ως υποκείμενα και να δρουν ξανά όταν έχουν τους στοιχειώδεις πόρους για να το κάνουν (κοινωνικούς, γνωστικούς, πολιτικούς). Αντίθετα απ’ ότι πιστεύεται, η κοινωνική εξαθλίωση δεν οδηγεί στη κοινωνική δράση αλλά στην παθητικότητα, στην απάθεια, και ίσως, όπως φάνηκε στη σημαντική έρευνα για τους  Ανέργους του  Mariental (Αυστρία) στην αποδοχή του φασισμού. Στη συγκεκριμένη έρευνα καταδείχτηκε πως η μακροχρόνια ανεργία δεν αποδιοργανώνει μόνο τη δομή της καθημερινότητας υποσκάπτοντας τους κοινωνικούς και πολιτικούς δεσμούς της κοινότητας  αλλά δημιουργεί και αισθήματα ενοχής. Ενώ είναι σαφές ότι δομικοί παράγοντες, εδώ το οικονομικό κράχ του 29, ευθύνονταν για το κλείσιμο της κλωστοϋφαντουργίας οι άνεργοι του Μάριενταλ άρχισαν να ενοχοποιούν τον εαυτό τους για την ανεργία. Οι ψυχολογικές και κοινωνικές επιπτώσεις της μαζικής και μακροχρόνιας ανεργίας διαμόρφωσαν ένα κλίμα παραίτησης από την πολιτική και κοινωνική δράση ενώ προλείαναν το έδαφος για την επικράτηση του Ναζισμού σε μια εργατική κοινότητα.

Εφόσον η κοινωνία συνιστά ένα σύστημα κοινωνικών σχέσεων η παρέμβαση οφείλει να ακουμπά όλο το τόξο (και τα υποσυστήματα σχέσεων) από  την καθημερινότητα έως την ανατροπή των σχέσεων εκμετάλλευσης που γεννά την ανεργία, την έκπτωση, την κατάθλιψη κ.ο.κ. Η πολιτική παρέμβαση δεν μπορεί να εξαντλείται, -όσο αναγκαίο και να είναι αυτό από άποψη μεθόδου, με την έννοια του που και πως πρέπει να τίθεται το ζήτημα-,  στην καταγγελία των σχέσεων εκμετάλλευσης. Χρειάζεται η διατύπωση ενός «οδικού χάρτη» για το πώς φτάνουμε ως εκεί, μέρος του οποίου θα είναι και η διαμόρφωση των κοινωνικών και πολιτικών όρων (συνέργειες, συμμαχίες κ.λπ.).

Αν το πολιτικό υποκείμενο (κόμμα, οργανισμός) είναι η αναγκαία συνθήκη για χειραφετητική δράση, η αποκατάσταση των κοινωνικών δεσμών με άλλες ταξικές καταστάσεις του «συλλογικού εργάτη» είναι η ικανή συνθήκη που θα  συνδέσει το σήμερα με το μεσοδιάστημα για να τεθεί στη συνέχεια το ζήτημα της κοινωνικής οργάνωσης της εργασίας και της παραγωγής. Και αυτό επειδή η ανεργία, η έκπτωση, ο αποκλεισμός, συνιστούν εγγενή φαινόμενα της καπιταλιστικής  οργάνωσης της εργασίας, επομένως και τυπικές καταστάσεις όλων των εργαζομένων που (ανεξάρτητα από την ταξική τους κατάσταση) ζουν από την εκμίσθωση της εργασίας τους. Από εδώ επίσης μπορούν να αντληθούν πόροι (κοινωνικοί, γνωστικοί, πολιτισμικοί) για να υποστηρίξουν τα «αποταξικοποιημένα» τμήματα της εργατικής τάξης που βιώνουν με αυτό τον δραματικό τρόπο την ταξική τους κατάσταση (ταξική αλληλεγγύη). Ούτε θα πρέπει να υποτιμάται, όπως δείχνει η δημαρχία Πελετίδη, η κοινωνική πολιτική ως δυνατότητα παρέμβασης τόσο στην Πάτρα, πολύ δε περισσότερο στο Πέραμα, στο Νέο Ικόνιο κ.ά. έστω και αν αυτό φαίνεται ως «διαχείριση» του προβλήματος (στέκια νέων, εργατικές λέσχες, μαθητικά συσσίτια κ.λπ.). Αλλιώς η Χρυσή Αυγή θα εμφανίζεται με τα «συσσίτια για Έλληνες», την «αιμοδοσία για Έλληνες» κ.ο.κ. ως προνοιακή υπηρεσία.

To κομμουνιστικό μανιφέστο εικονογραφημένο (Pdf)

 To κομμουνιστικό μανιφέστο εικονογραφημένο (Pdf)

Eπειδή διαβάζουμε τρομερά πράγματα πάλι για τη δήθεν μετάλλαξη του ΚΚΕ από αυτούς που βλέπουν το μέλλον στα στάδια και στο βάλτο της πολυσυλλεκτικής δεξαμενής των αριστερών-προοδευτικών δυνάμεων, ας δώσουμε το μανιφέστο σε κόμικς που είναι πιο εύπεπτο..

ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ: Η ΜΑΣΤΟΥΡΑ ΤΟΥ ΡΑΚΕΝΔΥΤΟΥ ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΥ

 ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ: Η ΜΑΣΤΟΥΡΑ ΤΟΥ ΡΑΚΕΝΔΥΤΟΥ ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΥ

Οι λέξεις είναι σύμβολα. Οι έννοιές των λέξεων έχουν ιστορικό χαρακτήρα. Αυτό που σημαίνει μια λέξη σε κάποια εποχή δεν είναι το ίδιο με αυτό που σημαίνει σήμερα. Οι κοινωνικές σχέσεις είναι εκείνες που δίνουν νόημα στις λέξεις. Με αυτό τον τρόπο οι λέξεις γίνονται εργαλεία, που χρησιμοποιούνται για να μπορούν να επικοινωνούν και να συνεννοούνται σωστά οι άνθρωποι.

Πρέπει να εξετάζουμε το νόημα των λέξεων παίρνοντας υπόψη την εποχή, τον τρόπο και το λόγο για τον οποίο χρησιμοποιούνται. Ανάλογα με τη χρήση τους μπορεί να έχουμε διάφορα αποτελέσματα. Αν δεν λειτουργήσουμε με αυτό τον τρόπο, κινδυνεύουμε να μετατραπούμε σε θύματα και να συμβάλουμε με τη δράση μας σε αποτελέσματα ακριβώς αντίθετα από αυτά που επιδιώκουμε.

Εθνικισμός-Πατριωτισμός

Η λέξη “έθνος” έχει ομηρική ρίζα, ενώ η λέξη “εθνικισμός” εμφανίστηκε με την κατάργηση της φεουδαρχίας και τη δημιουργία του έθνους-κράτους. Ετυμολογικά το έθνος χαρακτηρίζει την ομάδα των ανθρώπων, που έχουν κοινά ήθη, συνήθειες, γλώσσα, καταγωγή. Ο εθνικισμός αρχικά είχε προοδευτικό χαρακτήρα και εκπροσωπήθηκε από σημαντικούς ηγέτες όπως ο Τζ. Γαριβάλδης στο κίνημα του 19ου αιώνα για τη “Νέα Ιταλία”, ο Υψηλάντης και άλλοι Φιλικοί στην Ελληνική Επανάσταση του 1821. Τον 20ο αιώνα στις αναπτυσσόμενες χώρες με κέντρο την ιδέα του έθνους γεννήθηκαν διάφορες μορφές εθνικισμού και αναπτύχθηκαν κινήματα για τη συγκρότηση ανεξάρτητων κρατών, που είχαν προοδευτικό χαρακτήρα και συνέβαλαν στην κατάργηση της αποικιοκρατίας.

Σε καπιταλιστικές συνθήκες οι εθνικές σχέσεις όμως δεν είναι τίποτα άλλο από αστικές σχέσεις δηλαδή έχουν αντιδραστικό χαρακτήρα και οδηγούν σε δικτατορίες, στρατιωτικές περιπέτειες και πολέμους. Η προπαγάνδα του εθνικισμού τροφοδότησε τη φασιστική πολιτική και παρέσυρε εκατομμύρια ανθρώπους στον όλεθρο. Με το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο αποδείχθηκε ότι στον καπιταλισμό τα έθνη συμμαχούν όταν συμφέρει το κεφάλαιο και αντιμάχονται όταν τα διάφορα τμήματα του κεφαλαίου έχουν αντιτιθέμενα συμφέροντα.

Η λέξη εθνικισμός σήμερα χρησιμοποιείται από τα πιο αντιδραστικά στοιχεία φθάνοντας στην ακραία μορφή του, το σωβινισμό. Συνδέεται και έντεχνα ταυτίζεται με τη λέξη “πατριωτισμός”, δηλαδή με την αγάπη, που έχει φυσιολογικά κάθε άνθρωπος για τον τόπο που γεννήθηκε και ζει. Δεν είναι τυχαίο, ότι όταν κάνει κάποιος αναζήτηση στο διαδίκτυο με λέξεις κλειδιά “εθνικισμός” και “πατριωτισμός” θα συνδεθεί κυρίως με ιστοσελίδες φασιστικού περιεχομένου.

Εθνικισμός-Πατριωτισμός και προπαγάνδα.

Στην αστική προπαγάνδα οι λέξεις φυλή, έθνος, λαός, κράτος σκόπιμα συγχέονται ενώ για την εργατική τάξη δεν είναι καθόλου ταυτόσημες. Κάθε τάξη αντιλαμβάνεται το έθνος από προοδευτική ή αντιδραστική σκοπιά ανάλογα με το ρόλο που παίζει στην κοινωνική εξέλιξη. Ακριβώς αυτό είναι και το κλειδί για να γίνει κατανοητή η εθνικιστική προπαγάνδα. Τα αστικά κόμματα παρουσιάζουν τα εθνικιστικά συμφέροντά τους σαν συμφέροντα όλων των τάξεων. Τα συμφέροντα όμως των εργαζομένων είναι αντίθετα και αποσκοπούν στην ενότητα των εργαζομένων όλων των χωρών. Με άλλα λόγια ο εθνικισμός δεν χαρακτηρίζεται σαν μια απλή διαφορά αντιλήψεων ανάμεσα στην αστική και την εργατική τάξη αλλά αποτελεί έκφραση διαφορετικών ταξικών συμφερόντων.

Η αστική προπαγάνδα για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της ορίζει τον εθνικισμό σαν πολιτική ιδεολογία, που υποστηρίζει την ιδέα της εθνικής ταυτότητας για μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων. Με την επίκληση της εθνικής ταυτότητας η ομάδα αυτή των ανθρώπων οδηγείται σε μαζική κινητοποίηση και δράση. Κατ΄ αυτή την έννοια η ανθρωπότητα είναι διαιρεμένη σε έθνη, που το καθένα έχει ξεχωριστή ταυτότητα και μέσα στο ίδιο έθνος εκείνο που συμφέρει την αστική τάξη συμφέρει και τους εργαζόμενους. Έτσι όλοι οι εργαζόμενοι έχοντας την ίδια ταυτότητα με την αστική τάξη θα πρέπει να εφαρμόζουν την πολιτική της αστικής τάξης η οποία όμως θα αποφασίζει πως θα μοιράζεται ο φυσικός και ο κοινωνικός πλούτος.

Αυτός ο ορισμός είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της αστικής προπαγάνδας που καθορίζει τους “εθνικούς στόχους” επιβάλει την “κοινωνική συνοχή” τη “δημόσια τάξη και ασφάλεια” με αποτέλεσμα οι λαοί να σέρνονται σε πολέμους με πρόσχημα την “εξυπηρέτηση των εθνικών συμφερόντων” τους. Το πόσο λαθεμένη και επικίνδυνη είναι αυτή η αντίληψη το απέδειξε η ιστορία. Η Ελληνική Μικρασιατική εκστρατεία το 1922 αποτελεί εφαρμογή αυτής της ιδεολογίας, με τίμημα εκατομμύρια νεκρούς και πρόσφυγες, με τεράστιες υλικές ζημιές και γενικά συνέπειες που έναν αιώνα μετά δεν έχουν ακόμη αποκατασταθεί.

Εθνικισμός και εχθροί του έθνους

Σε κάθε χώρα χαρακτηρίζονται σαν “εχθροί του έθνους” όσοι αμφισβητούν την εξουσία της αστικής τάξης και οι λαϊκοί αγώνες για κοινωνική απελευθέρωση καταστέλλονται βίαια. Ο εμφύλιος πόλεμος 1945-1949 στην Ελλάδα ήταν επίσης εφαρμογή της ιδεολογίας του εθνικισμού με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, τραυματίες, φυλακισμένους, εξόριστους, και διωγμένους. Η ίδια εθνικιστική προπαγάνδα εφαρμόζεται σε περιόδους αστικής πολιτικής ομαλότητας με το σύνθημα της “εθνική ομοψυχίας” και έχει στόχο την εκμετάλλευση σε συνθήκες κοινοβουλευτικής ομαλότητας. Όταν όμως η αστική τάξη θεωρεί ότι οι κοινωνικοί αγώνες απειλούν την εξουσία της εφαρμόζει την εθνικιστική της πολιτική χρησιμοποιώντας τους κατασταλτικούς μηχανισμούς της, όπως έγινε με τις δικτατορίες του Μεταξά και τη χούντα των συνταγματαρχών της 21ης Απρίλη 1967.

Σαν “εσωτερικοί εχθροί” θεωρούνται από τους εθνικιστές και οι μετανάστες από άλλες χώρες, που περνούν τα σύνορα με “νόμιμο” ή “παράνομο” τρόπο. Όταν η αστική τάξη βρίσκεται σε φάση ανάπτυξης χρησιμοποιεί τους μετανάστες σαν ανταγωνιστική δύναμη της εργατικής τάξης για να κρατάει καθηλωμένους μισθούς και δικαιώματα. Όταν βρίσκεται σε οικονομική κρίση με εθνικιστικά, ρατσιστικά, ξενοφοβικά συνθήματα διώκει τους μετανάστες σαν ξένα σώματα, που ευθύνονται για την ανεργία, την οικονομική εξαθλίωση και το κοινό έγκλημα.

Ο Εθνικισμός στην πράξη

Η εφαρμογή της εθνικιστικής προπαγάνδας πραγματοποιείται είτε μέσα από τους μηχανισμούς του αστικού κράτους, είτε με παρακρατικούς φασιστικούς μηχανισμούς που δημιουργούνται μισονόμιμα – μισοπαράνομα και αποτελούν την πιο αντιδραστική εφεδρεία της αστικής τάξης. Δραστηριοποιούνται όταν επιβάλλονται άγρια αντιλαϊκά μέτρα σε περιόδους κρίσης και φυσικά όταν η αστική τάξη νοιώθει απειλητική την ανάσα της εργατικής τάξης. Η “παράνομη δράση” των παρακρατικών μηχανισμών όταν γίνεται ολοκάθαρη και δεν μπορεί πια να κρυφτεί “διώκεται” νομικά, μέχρις ενός πάντα σημείου. Η δράση της μπορεί να ανασταλεί για ένα διάστημα μέχρι να ξαναχρειασθεί στην αστική τάξη.

Η προπαγάνδα των εθνικιστών αποτελείται από ψεύτικα στοιχεία και λαϊκίστικες κορώνες που δημιουργούν σύγχυση στις λαϊκές μάζες. Βάζει ανοιχτά στο στόχαστρο το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό και διατείνεται ότι η εθνικιστική ιδεολογία δεν έχει σχέση “με κανέναν ολοκληρωτισμό”. Οι παρακρατικοί αυτοί μηχανισμοί ισχυρίζονται πως αγωνίζονται για “μια ανεξάρτητη πατρίδα” και θεωρούν κάποιους ηγέτες όπως τον Ι. Μεταξά, τον Γ. Παπαδόπουλο και τον Ε. Βενιζέλο σαν εθνικούς ήρωες, που πρέπει να βρουν σύγχρονους μιμητές. Μορφές του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, όπως ο Κολοκοτρώνης και ο Κανάρης, ποιητές και λογοτέχνες, όπως ο Σολωμός και ο Παλαμάς προτείνονται να γίνουν παράδειγμα προς μίμηση. Με αυτό τον τρόπο παρασύρονται άτομα που έχουν από τη μια μεριά πραγματικά αγνά πατριωτικά αισθήματα κι από την άλλη αδυνατούν να καταλάβουν την ουσία και τους σκοπούς των φασιστικών ομάδων.

Εθνικισμός και οικονομική κρίση

Στην καθημερινή ζωή υποστηρίζοντας κάποιους ντόπιους παραγωγούς και τμήματα του ελληνικού κεφαλαίου ζητούν να προτιμήσει ο λαός τα “ελληνικά” προϊόντα. Καταγγέλλουν την “αντεθνική δράση” των πολυεθνικών. Κρύβουν την αλήθεια, ότι δηλαδή στην παραγωγή των ελληνικών προϊόντων συμμετέχουν σε μεγάλο βαθμό και με χίλιους δυο τρόπους οι πολυεθνικές. Κρύβουν ότι όλες οι επιχειρήσεις και πολύ περισσότερο οι μικρές εξαρτώνται από τις πολυεθνικές και το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο.

Τον εθνικισμό προπαγανδίζει ανοιχτά και η εκκλησία θεωρώντας τον ως “εκ φύσεως σπουδαίο αγαθό και συναίσθημα του ανθρώπου”. Θεωρώντας τον εθνικισμό αναπόσπαστο μέρος του ανθρώπου, κηρύσσει ότι ο “Έλληνας μπορεί να ασπαστεί μόνο τον εθνικισμό και τον χριστιανισμό” και ότι ο εθνικιστής είναι ένας “ενεργός πατριώτης”.

Ο εθνικισμός και ο πατριωτισμός στην αστική προπαγάνδα βαδίζουν παράλληλα και οι έννοιές τους πότε αλληλοσυμπληρώνονται και πότε αντιπαρατίθενται, ανάλογα με τους σκοπούς που επιδιώκονται. Για μερικούς μάλιστα αναλυτές δεν συγκροτούν ξεχωριστές κατηγορίες. Η φυσική αγάπη για την πατρίδα, δηλαδή για τη χώρα που γεννήθηκε ένα άτομο τη γη των προγόνων, τη γλώσσα, τον πολιτισμό, τα ήθη και τα έθιμά της, γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης προς όφελος της αστικής τάξης και πάντοτε με αρνητικές συνέπειες για το λαό.

Η αποδοχή των πιο αντιλαϊκών οικονομικών και πολιτικών μέτρων, η υπογραφή συμφωνιών ένταξης της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, και των μνημονίων εξαθλίωσης του λαού χαρακτηρίζονται σαν πατριωτικό καθήκον, σαν αναγκαία θυσία για τη σωτηρίας της πατρίδας, σαν πράξη ανιδιοτέλειας και πατριωτικής αγάπης. Όποιος δεν τα αποδεχθεί θεωρείται “ανθέλληνας” με όποιες συνέπειες μπορεί να συνεπάγεται αυτή η κατηγορία.

Η εκμετάλλευση των πατριωτικών αισθημάτων

Στον καπιταλισμό ο πατριωτισμός έχει σαφώς ταξικό περιεχόμενο. Το ντόπιο κεφάλαιο συμμαχεί με το διεθνές κεφάλαιο, βάζοντας πάνω από τα συμφέροντα της πατρίδας το συμφέρον του. Η μικροαστική τάξη παρασύρεται από την αστική προπαγάνδα υπηρετώντας το όνειρό της να γίνει κι αυτή άρχουσα τάξη, ενώ διαμαρτύρεται όταν εισπράττει μερίδιο, που δεν αντιστοιχεί στις υπηρεσίες, που προσέφερε στην αστική τάξη.

Απεναντίας η εργατική τάξη λειτουργεί σαν φορέας του πατριωτισμού και υπερασπίζει την πατρίδα κάθε φορά που διατρέχει κίνδυνο με το αίμα της. Απέδειξε τον πατριωτισμό της κάθε φορά που η Ελλάδα δέχθηκε επίθεση και την υπερασπίζεται ζητώντας αποδέσμευση από όλους τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, καμία συμμετοχή στις πολεμικές περιπέτειες και απομάκρυνση όλων των ξένων στρατιωτικών βάσεων.

Η ιστορία έχει αποδείξει πως η εθνικιστική και πατριωτική προπαγάνδα στην πράξη καταλήγουν σε μαζικά εγκλήματα και γενοκτονίες, επεκτατικούς και κατακτητικούς πολέμους με εκατόμβες θυμάτων και από την πλευρά των επιτιθεμένων και από την πλευρά των αμυνομένων. Στην αντίπερα όχθη οι κομμουνιστές έχουν δώσει τη ζωή και το αίμα τους εκτελώντας το πατριωτικό καθήκον τους στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Εκτελώντας το πατριωτικό τους καθήκον νίκησαν το φασισμό και αγωνίζονται για την παγκόσμια ειρήνη και την κατάργηση όλων των όπλων μαζικής καταστροφής.

Aναδημοσίευση απο dioti.gr

Αιματοχυσία ενταγμένη στο «κουβάρι» των ανταγωνισμών

Αιματοχυσία ενταγμένη στο «κουβάρι» των ανταγωνισμών

Καθώς εξελίσσεται και πάλι μια νέα αιματοχυσία στην Ανατολική Ουκρανία με τους καθημερινούς βομβαρδισμούς της αντιδραστικής κυβέρνησης Ποροσένκο - που θυμίζουμε ότι προέκυψε μέσω πραξικοπηματικών ενεργειών με τη στήριξη ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ και φασιστικών δυνάμεων - έρχονται και πάλι στο προσκήνιο οι βαθύτερες αιτίες αυτής της σύγκρουσης. Η εσωτερική ενδοαστική διαπάλη για την επιλογή ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου (με την ΕΕ, τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ ή με την καπιταλιστική Ρωσία) έδωσε το έναυσμα για την ανατροπή της προηγούμενης αστικής κυβέρνησης του Β. Γιανουκόβιτς πριν από τρία χρόνια, όταν αυτή παζάρευε και με την ΕΕ και με τη Ρωσία. Η Ουκρανία γίνεται πεδίο μιας ευρύτερης διαπάλης ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα, που αφορά τον έλεγχο των διαδρόμων μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων, παίρνοντας υπόψη βεβαίως και τη γεωστρατηγική θέση της χώρας.
Η διεθνής διάσταση της σύγκρουσης αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία με την όξυνση του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, τις ανακατατάξεις που συμβαίνουν στην καπιταλιστική οικονομία, τη διαπάλη ανάμεσα σε καπιταλιστικά κράτη, αλλά και στο εσωτερικό των αστικών τάξεων, τις εξελίξεις που δημιουργεί η αλλαγή αμερικανικής κυβέρνησης υπό τον Ντ. Τραμπ, η διαδικασία αποχώρησης από την ΕΕ της Βρετανίας και τα προβλήματα συνοχής του ίδιου του οικοδομήματος του ευρωενωσιακού κεφαλαίου.

***

Μόνο κάτω από αυτό το πρίσμα μπορεί να ιδωθεί και η τελευταία αναζωπύρωση του πολέμου στην Ανατολική Ουκρανία, που δεν είναι βεβαίως άσχετη και με την εξέλιξη των άλλων πεδίων που συγκρούονται ή επιχειρούν προσωρινά να συμβιβαστούν τα καπιταλιστικά κράτη στη Μέση Ανατολή, στην Ανατολική Μεσόγειο (και το Κυπριακό εντάσσεται σε αυτό), στη Βόρεια Αφρική, στην Ασία κ.λπ. Το γιατί κλιμακώνεται η σύγκρουση στην Ουκρανία, επομένως, μπορεί να εξηγηθεί τουλάχιστον με τα στοιχεία που βγαίνουν, έως τώρα, από τη μια ως μια προσπάθεια της αντιδραστικής κυβέρνησης της Ουκρανίας να «τεστάρει» τη νέα αμερικανική ηγεσία, δηλαδή αν θα την στηρίξει όπως η προηγούμενη διοίκηση υπό τον Ομπάμα, και από την άλλη να επιχειρήσει να κλείσει όποια πιθανότητα προσέγγισης ΗΠΑ - Ρωσίας, όπως άφηνε να διαφανεί ο Τραμπ. Αυτό το σκεπτικό αναπτύσσει η ρωσική πλευρά, προσθέτοντας ότι η κακή οικονομική κατάσταση της Ουκρανίας και η επιδίωξη για νέα οικονομική ενίσχυση από τη Δύση οδηγούν την κυβέρνηση Ποροσένκο να εμφανίζει τη χώρα του ως «θύμα της ρωσικής επιθετικότητας». Η πρώτη συζήτηση στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και η επικοινωνία Τραμπ - Ποροσένκο έδειξε ότι οι ΗΠΑ κατά βάση δεν αλλάζουν τη θέση στήριξη της Ουκρανίας, επιδιώκοντας ταυτόχρονα διαύλους επικοινωνίας με τη Ρωσία.

***

Βεβαίως, για να δούμε τη μεγαλύτερη εικόνα, χρειάζεται να πάρουμε υπόψιν τις διεργασίες που γίνονται στην ίδια την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, που επιβεβαιώνουν ότι το «κουβάρι» των συμφερόντων είναι πολύ μπλεγμένο. Για παράδειγμα, στην ΕΕ υπάρχουν δυνάμεις που εκφράζονται με αστικές κυβερνήσεις ή και τμήματα αστικών τάξεων, που αντιτάχθηκαν με την επιβολή κυρώσεων στη Ρωσία λόγω της εμπλοκής της στην Ουκρανία μετά το 2014 και την ενσωμάτωση της Κριμαίας, γιατί βλέπουν να χάνουν αφού υπάρχει μεγάλη διασύνδεση με τα ρωσικά μονοπώλια, τόσο στην Ενέργεια όσο και σε άλλους σημαντικούς τομείς. Τέτοιες δυνάμεις υπάρχουν σε πολλές χώρες, στην ίδια τη Γερμανία (ο πρώην καγκελάριος Γκ. Σρέντερ σοσιαλδημοκράτης εργάζεται στον ενεργειακό τομέα στη Ρωσία), την Ουγγαρία, την Τσεχία, τη Σλοβακία, ενώ η ηγέτης της ακροδεξιάς της Γαλλίας, Λεπέν, και το σημαντικό τμήμα του κεφαλαίου που εκφράζει, έχει ταχθεί υπέρ της στενής συνεργασίας με τη Ρωσία. Πολλές από αυτές τις δυνάμεις εκφράζουν το ρεύμα του αστικού ευρωσκεπτικισμού, δηλαδή την τάση μερίδων του κεφαλαίου που βλέπουν μεγαλύτερες δυνατότητες αύξησης της κερδοφορίας τους μέσω μεγαλύτερης αυτονομίας των αστικών κρατών, μεγαλύτερης ευελιξίας στις συμφωνίες στην ΕΕ ή και αποχώρηση από αυτήν, μέτρα προστατευτισμού ή και δυνατότητες νέων συμμαχιών και συμφωνιών. Σε γενικές γραμμές, τέτοιες δυνάμεις υποστηρίζουν τον νέο Αμερικανό Πρόεδρο και την «πιο ρεαλιστική πολιτική» που θέλει να εφαρμόσει.
Το ζήτημα της ΕΕ «πολλαπλών ταχυτήτων» που άνοιξε η Γερμανίδα καγκελάριος Μέρκελ, είναι στο τραπέζι και συναντά τις πρώτες θετικές αντιδράσεις. Την ίδια ώρα που για παράδειγμα κράτη και αστικές τάξεις χωρών όπως Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχία, Σλοβακία (η λεγόμενη ομάδα του Βίσεγκραντ) από κοινού προβάλλουν το ζήτημα της μεγαλύτερης αυτονομίας, η Πολωνία μαζί με τις Βαλτικές Χώρες πρωτοστατούν στην επιθετικότητα κατά της Ρωσίας. Φυσικά, όλοι συμβάλλουν στην όλο και μεγαλύτερη ανάπτυξη ΝΑΤΟικών δυνάμεων και στρατιωτικών μέσων στα σύνορα με τη Ρωσία, θεωρώντας το ΝΑΤΟ συστατικό της ασφάλειάς τους, δηλαδή των συμφερόντων των αστικών τάξεων. Πάντως, σε σχέση με τις ΗΠΑ είναι χαρακτηριστικό ότι η Πολωνή πρωθυπουργός Μπ. Ζίντλο διαμαρτυρήθηκε έντονα στον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και συμπατριώτη της, Ντ. Τουσκ, όταν αυτός χαρακτήρισε τον Τραμπ «υπαρξιακή απειλή για την Ευρώπη μαζί με τις επικίνδυνες προκλήσεις που συνιστούν οι ηγεσίες της Ρωσίας, Κίνας, το ακραίο Ισλάμ...».

***

Στο δεδομένο αυτό «κουβάρι» των ανταγωνισμών έγινε και η επίσκεψη του Ελληνα πρωθυπουργού Αλ. Τσίπρα στην Ουκρανία και οι συναντήσεις με την αντιδραστική ηγεσία της, μεταφέροντας διάφορα «μηνύματα», τόσο για τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου όσο και για την προώθηση των ευρωΝΑΤΟικών σχεδίων στην ευρύτερη περιοχή. Οι μπίζνες των καπιταλιστών περνάνε και μέσα από προσωρινούς συμβιβασμούς, όπως η θνησιγενής συμφωνία εκεχειρίας του Μινσκ αλλά και όταν το απαιτούν τα συμφέροντά τους με νέες αιματοχυσίες. Ο Τσίπρας μπορεί να έκανε στην Ουκρανία την «Μαρία Τερέζα» για τη «διευθέτηση της κρίσης», όπως είπε, «με διπλωματικούς οδούς», ή να το έπαιξε ευαίσθητος για την εκεί ομογένεια, αλλά η βασική επιδίωξή του ήταν η αναβάθμιση του ελληνικού κεφαλαίου στις «μοιρασιές» στην ευρύτερη περιοχή. Και αυτές οι «μοιρασιές» και τα αλισβερίσια των καπιταλιστών για την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων και των εργαζόμενων λαών μόνο νέους κινδύνους εγκυμονούν. Γι' αυτό οι λαοί πρέπει να είναι σε ετοιμότητα και εγρήγορση, ώστε να μην μπουν κάτω από καμία αστική σημαία, οργανώνοντας την αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή πάλη τους.

Η περιοδεία του ΚΚΕ και οι διαστρεβλώσεις «γραφιάδων»

Η περιοδεία του ΚΚΕ και οι διαστρεβλώσεις «γραφιάδων»

Με αφορμή την περιοδεία του ΚΚΕ στο προσωπικό της ΕΛ.ΑΣ., στα Γιάννενα, στις 02/02/17, το Δίκτυο «ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ» βρήκε μια ακόμη αφορμή για να επιτεθεί στο ΚΚΕ, διαστρεβλώνοντας και αποσιωπώντας τις θέσεις του, σχετικά με τις Ενοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας.
Οπως είναι γνωστό το ΚΚΕ ασχολείται με τα προβλήματα και τις συνέπειες των αντιλαϊκών πολιτικών, που αντιμετωπίζει το προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας.
Αυτό έκανε και στην περιοδεία που έγινε στην Αστυνομική Διεύθυνση Ιωαννίνων και συναντήθηκε με τις δύο Ενώσεις του προσωπικού των Σωμάτων Ασφαλείας.
Στην περιοδεία τονίστηκε ότι η εφαρμογή των αντιλαϊκών πολιτικών, με ευθύνη της σημερινής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αλλά και όλων των προηγούμενων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, έχει σαν αποτέλεσμα να συναντάνε καθημερινά στην υπηρεσία τους προβλήματα, όπως το πετσόκομμα των μισθών, την απλήρωτη υπηρεσία, τη χαμηλή αμοιβή νυχτερινών, αργιών, υπερωριών, το κόψιμο των συντάξεων χηρείας. Επίσης αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα όπως και ο υπόλοιπος λαός, την ακρίβεια, τη φοροκαταιγίδα, την έλλειψη βρεφονηπιακών και παιδικών σταθμών, τη διατήρηση του ΕΝΦΙΑ, τα χαράτσια σε Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια. Ολα αυτά είναι αποτέλεσμα της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής.
Τονίστηκε ότι για το ΚΚΕ είναι ξεκάθαρο και με κάθε τρόπο διακηρύττει τη θέση του, ότι ποτέ δεν ταύτισε τον κατασταλτικό προσανατολισμό που αντικειμενικά έχουν τα Σώματα Ασφαλείας, με το προσωπικό τους. Αντίθετα υποστηρίζουμε ότι η θέση τους είναι μαζί με τον αγωνιζόμενο λαό και όχι απέναντί του, με την καταστολή των λαϊκών αγώνων. Επίσης θεωρούμε ότι έχουν κάθε δικαίωμα να διαμαρτύρονται και να αντιστέκονται στις συνέπειες της αντιλαϊκής πολιτικής. Υποστηρίζουμε τη διεύρυνση των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και ελευθεριών τους.
Επανειλημμένα επίσης το ΚΚΕ έχει ταχθεί ενάντια στη χρησιμοποίηση των Ενόπλων Δυνάμεων ως δύναμης καταστολής των λαϊκών κινητοποιήσεων και έχει καταγγείλει τη συμμετοχή τους σε αστυνομικά καθήκοντα. Εχουμε καταγγείλει τις ασκήσεις συνεκπαίδευσης Στρατού και Αστυνομίας ενάντια στον «εχθρό» λαό.
Επίσης το ΚΚΕ στις περιοδείες του καλεί το προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας να απομονώσει κάθε ιδεολογία και πολιτική που επιδιώκει να τους φέρνει απέναντι σε λαϊκές αγωνιστικές κινητοποιήσεις.
Τους καλούμε να απομονώσουν τη ναζιστική - εγκληματική Χρυσή Αυγή, που δημαγωγεί για τα προβλήματά τους. Στόχος της είναι να τους στρέψει ενάντια στον αγωνιζόμενο λαό. Γι' αυτό χύνει το δηλητήριο του ρατσισμού και του ναζισμού, ενώ ταυτόχρονα υποστηρίζει τα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Επίσης καλούμε το προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας να μην βάλουν σε δεύτερη μοίρα τις πολύ επικίνδυνες εξελίξεις που διαδραματίζονται στην περιοχή μας και να αγωνιστούν μαζί με το λαό για:

• Να κλείσουν όλες οι ΝΑΤΟικές βάσεις στην Ελλάδα.
• Να φύγει το ΝΑΤΟ από το Αιγαίο. Αποδέσμευση της Ελλάδας από ΝΑΤΟ και ΕΕ.
• Να επιστρέψουν οι ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις από αποστολές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.
• Αλληλεγγύη στα θύματα των πολέμων, στους πρόσφυγες και τους μετανάστες.

Αυτά προβάλλει παντού το ΚΚΕ με όλους τους τρόπους.
Είναι πάγια τακτική αυτών των δυνάμεων η συστηματική διαστρέβλωση των θέσεων του ΚΚΕ και αυτό επιβεβαιώνουν για μια ακόμη φορά. Είναι όπως μερικοί «γραφιάδες», που εκ του μακρόθεν κάτι λένε, για να φανεί ότι κάτι κάνουν.

Ολοι στο πόδι!

Ολοι στο πόδι!

Διαστάσεις «θρίλερ» προσπαθούν να προσδώσουν κυβέρνηση και κουαρτέτο στη διαπραγμάτευση για τη δεύτερη «αξιολόγηση», με διαδοχικές συναντήσεις και μπαράζ δηλώσεων. Σε κάθε περίπτωση, και ανεξάρτητα από το πότε θα οριστικοποιηθούν και θα αποφασιστούν τα μέτρα, αυτό που δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί είναι ότι ένα νέο αντιλαϊκό πακέτο, με ορίζοντα εφαρμογής το επόμενο διάστημα, βρίσκεται πάνω στο τραπέζι και γίνεται προσπάθεια να το «σερβίρουν» στο λαό με εκβιασμούς και εμπόριο ελπίδας.
Το «κυρίως πιάτο» περιλαμβάνει την παραπέρα μείωση του αφορολόγητου, που θα πλήξει τα φτωχότερα από τα λαϊκά στρώματα. Σε ό,τι αφορά τους εργαζόμενους, στο στόχαστρο μπαίνουν όσοι αμείβονται με μισθό λίγο πάνω από τον κατώτερο και μέχρι σήμερα απαλλάσσονταν από φόρο εισοδήματος. Θα πληγούν όμως και άλλοι, όπως οι μικρομεσαίοι αγρότες, οι οποίοι από τη μια φορολογούνται με τεκμήρια και από την άλλη έχουν το ίδιο αφορολόγητο όριο με τους εργαζόμενους, το οποίο όπως όλα δείχνουν θα κουτσουρευτεί. Αρα, θα πληρώσουν κι αυτοί μεγαλύτερο φόρο.
Πέρα από αυτά, η συζήτηση έχει ξεκινήσει «στα γεμάτα» για την παραπέρα μείωση της συνταξιοδοτικής δαπάνης, που σημαίνει σε πρώτη φάση περικοπή της «προσωπικής διαφοράς», με την οποία η κυβέρνηση προσπάθησε να ξεπεράσει τον σκόπελο των αντιδράσεων ασφαλισμένων και συνταξιούχων όταν ψήφιζε τον αντιασφαλιστικό νόμο 4387/2016.
Η περικοπή της «προσωπικής διαφοράς» θα οδηγήσει σε μειώσεις έως και 30% στις ήδη αποδιδόμενες συντάξεις, κάτι που σημαίνει νέα απώλεια εισοδήματος για τα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά. Πόσο μάλλον που σήμερα από τις συντάξεις των γεροντότερων ζουν πολύ περισσότερα μέλη της ίδιας οικογένειας, λόγω της ανεργίας που σαρώνει και των μισθών που κατρακυλάνε.
Τι προκύπτει επομένως; Οτι η ανάκαμψη της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου προϋποθέτει την παραπέρα πτώχευση του λαού. Οτι ο στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης είναι ασύμβατος με εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, ζωή και δουλειά με αξιοπρέπεια. Οτι σε τελική ανάλυση, το κεφάλαιο και οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να μοιράζονται τους ίδιους στόχους, να κρατούν τις ίδιες σημαίες.
Το συμπέρασμα αυτό έχει ιδιαίτερη αξία μπροστά στις εξελίξεις. Επιβεβαιώνεται η αναγκαιότητα να δυναμώσουν οι εστίες αντίστασης και διεκδίκησης στους χώρους δουλειάς, να μην περιμένουν οι εργαζόμενοι να αποφασιστούν και να ψηφιστούν τα νέα μέτρα. Αλλωστε, η αντιλαϊκή πολιτική δεν γνωρίζει ανάπαυλα. Πολλά από τα μέτρα που ψηφίστηκαν σε προηγούμενους γύρους της αντιλαϊκής επίθεσης εφαρμόζονται ή ωριμάζουν αυτό το διάστημα, προσθέτοντας βάρη στην πλάτη του λαού.
Την Τρίτη οι αγρότες οργανώνουν πανελλαδικό συλλαλητήριο στην Αθήνα. Η χτεσινή συνάντηση με την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης έδειξε ότι η κυβέρνηση δεν έχει την παραμικρή πρόθεση ή διάθεση να τους ανακουφίσει έστω και στο ελάχιστο από τα βάσανα που τους φορτώνει με την πολιτική της και την πολιτική της ΚΑΠ, από την αγωνία της επιβίωσης. Κι από πάνω, τα μέτρα που τώρα συζητιούνται θα δώσουν τη χαριστική βολή σε πολλούς απ' αυτούς.
Στις 21 Φλεβάρη ακολουθούν τα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ. Τα σύννεφα που μαζεύονται πάνω από το Φορολογικό, τα Εργασιακά και το Ασφαλιστικό, αργά ή γρήγορα θα φέρουν τη βροχή. Γι' αυτό χρειάζεται εργαζόμενοι και αγρότες να στηρίξουν με όλες τους τις δυνάμεις τις κινητοποιήσεις που οργανώνουν αντίστοιχα το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα και η Πανελλαδική Επιτροπή των Μπλόκων, προκειμένου να πάρει άμεση απάντηση η αντιλαϊκή πολιτική. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά να γίνουν τα συλλαλητήρια πεδίο συνάντησης και κοινής δράσης εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων και μικρομεσαίων αγροτών, να δώσουν ώθηση στο δυνάμωμα της κοινωνικής συμμαχίας.