Πραξικόπημα στο Ατέχνως

 Πραξικόπημα στο Ατέχνως

Στις 25 Νοέμβρη το ΑΤΕΧΝΩΣ έληξε, σε ό,τι μας αφορά ως “Οικοδόμο” και “Σφυροδρέπανο”. Καταλήφτηκε ανοίκεια, αιφνιδιαστικά και χωρίς προηγουμένως κήρυξη πολέμου από τον ως τώρα συνταξιδιώτη Ηρακλή Κακαβάνη, που μπορεί να μας κατηγορήσει άδικα ―ήδη δεν είναι η πρώτη φορά― ότι δε σταθήκαμε Ηρακλείς στο στέμμα του. Ουδέποτε είχε θρόνο το ΑΤΕΧΝΩΣ. Τώρα αποχτά και παύει να είναι ΑΤΕΧΝΩΣ.

Ο Ηρακλής Κακαβάνης επιχειρεί να μετατρέψει το ΑΤΕΧΝΩΣ σε μαγαζί, χωρίς τη δική μας σύμφωνη γνώμη, για την εξυπηρέτηση των προσωπικών του φιλοδοξιών, παραβιάζοντας κάθε κανόνα συνεργασίας και τις αρχές στις οποίες βασίστηκε το ΑΤΕΧΝΩΣ, από την πρώτη μέρα της λειτουργίας του, μέχρι που μας ανακοίνωσε ως άλλος Ανδρέας: “Θέσατε εαυτούς εκτός περιοδικού”.

Όταν ξεκινήσαμε ούτε λεφτά είχαμε στο κεφάλι μας, ούτε επιχειρηματικά σχέδια, μόνο την ελπίδα ότι χάρη στη συμβολή τόσων και τόσων συνεργατών, που αγκάλιασαν το ΑΤΕΧΝΩΣ με την ανιδιοτελή, εθελοντική συμμετοχή τους και γέμισαν τις σελίδες του με δουλειά, φαντασία, μεράκι, την αφειδώλευτη και χωρίς υλικά ανταλλάγματα προσφορά τους, μπορεί κάποια μέρα να μετατραπεί σε μεγαλύτερη και πιο επαγγελματικοφανή ιστοσελίδα.

Τρεις άνθρωποι δε μπορούν να συμφωνούν πάντα, ούτε να διαφωνούν συνεχώς. Έτσι για παράδειγμα όταν τρεις άσχετοι τεχνικά με το διαδίκτυο, ανακαλύψαμε ότι το domain το ’χει στο όνομά του ο κατασκευαστής της ιστοσελίδας, και είπαμε να το πάρουμε, προσφέρθηκε ο Ηρακλής Κακαβάνης να το πάρει αυτός. Για μας ισοδυναμούσε ότι το είχαμε ως η καλώς εννοούμενη «τρόικα» του ΑΤΕΧΝΩΣ. Για τον Ηρακλή Κακαβάνη το domain ισοδυναμεί με dominium (κυριαρχία).

Τώρα πώς και γιατί ένα πρωί ο Ηρακλής Κακαβάνης μάς αφαίρεσε τη δυνατότητα να έχουμε πρόσβαση στην ιστοσελίδα του ΑΤΕΧΝΩΣ για να μη μπορούμε να κάνουμε αναρτήσεις, άλλαξε τους κωδικούς των λογαριασμών ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και τους κωδικούς του προφίλ του περιοδικού στο facebook, καθώς και τους κωδικούς των σελίδων του ΑΤΕΧΝΩΣ στο facebook και στο twitter, εκπαραθυρώνοντας ουσιαστικά τους δύο από τους τρεις συνδημιουργούς του περιοδικού από το σπίτι τους, είναι και κρίμα και άδικο. Το κρίμα άντε να το επιμερίσουμε στους λαιμούς των τριών μας, το άδικο αφορά στον Ηρακλή Κακαβάνη που δεν άντεξε προφανώς τη συλλογικότητα, όταν ονειρευόταν τη θέση του διαδικτυακά και όχι μόνο.

Αν το κρατήσει μόνος του θα το δούμε. Από δω κι εμπρός, δυστυχώς, εμάς δεν θα μας αφορά γιατί δεν μετρήσαμε ποτέ, ούτε αποτιμήσαμε υλικά αριθμό αναρτήσεων, προσωπικές και ανθρώπινες σχέσεις με συνεργάτες, σχέδια και προτάσεις, με αντίληψη ένα… ΕΣΠΑ που έσπασε τα αυγά και κανείς δεν τρώει ―Ατέχνως― ομελέτα.

Ο Ηρακλής Κακαβάνης οφείλει να δώσει λόγο, όχι σε εμάς, αλλά στους συνεργάτες και τους αναγνώστες του περιοδικού γιατί διέσπασε το ΑΤΕΧΝΩΣ και ποια κίνητρα δικαιολογούν τις κινήσεις του. Και το κυριότερο, τι θεωρεί ότι εκπροσωπεί και υπερασπίζεται, στο όνομα του ΑΤΕΧΝΩΣ και από ποιον, ενεργώντας αυθαίρετα και πραξικοπηματικά.

Από τις 25 Νοέμβρη το ΑΤΕΧΝΩΣ δεν είναι το ίδιο. Δεν είναι το ΑΤΕΧΝΩΣ της συντακτικής του ομάδας και των δεκάδων συνεργατών του. Δεν είναι το ΑΤΕΧΝΩΣ που εμπιστεύτηκαν οι χιλιάδες αναγνώστες και οι φίλοι του. Εξακολουθεί να υφίσταται τυπικά και να 'χει το ίδιο όνομα.

Συμμεριζόμαστε απόλυτα τη δύσκολη θέση των συνεργατών (έχουν ήδη ενημερωθεί) και των φίλων του περιοδικού που ξαφνιάζονται δυσάρεστα από όσα μαθαίνουν σήμερα. Αυτή η κατάληξη μάς στενοχωρεί περισσότερο από τον καθένα. Έχουμε όμως καθαρή τη συνείδησή μας ότι εξαντλήσαμε κάθε περιθώριο, προτού αναγκαστούμε να καταγγείλουμε ανοιχτά αυτές τις ενέργειες.

Θα μας λείψει, μας λείπει ήδη, και από αυτό το μετερίζι δεν αποχαιρετάμε κανέναν. Άλλωστε η θάλασσα είναι πολύ πλατιά, και χάριν των όσων ζήσαμε από τον Γενάρη του 2015 ως τώρα, αφήνουμε παρακαταθήκη στο αρχείο του ΑΤΕΧΝΩΣ ό,τι μας αφορά, φτάνει να μην αλλάξει η χρήση του.

Βασίλης Κρίτσας (Σφυροδρέπανο) – Νίκος Πουρναράς (Οικοδόμος)

Venceremos! (η ιστορία μιας επανάστασης)

 Venceremos! (η ιστορία μιας επανάστασης)

Στα νιάτα του, ο Φιντέλ είχε οργανωθεί στο Ορθόδοξο Κόμμα του Εδουάρδου Τσιμπάς, το οποίο ασκούσε έντονη κριτική στη διαφθορά των στρατηγών και των πολιτικών που κυβερνούσαν την Κούβα για λογαριασμό των ΗΠΑ. Το Ορθόδοξο Κόμμα είχε μεγάλη επιρροή στους μικροαστούς και στην νεολαία αλλά δεν είχε τα επαναστατικά χαρακτηριστικά που απαιτούνταν για την ανατροπή της πολιτειακής εμπλοκής στην διακυβέρνηση της χώρας. Ο Φιντέλ δεν θα μπορούσε να βολευτεί με την μετριοπαθή πολιτική τού Τσιμπάς. Ο Μπλας Ρόκα Καλντέιρο, γενικός γραμματέας τού Κ.Κ.Κούβας, επέμενε ότι το κόμμα αυτό αποτελούσε εμπόδιο στην κινητοποίηση των λαϊκών μαζών, στον ενεργητικό αγώνα και στην επαναστατική δράση εναντίον της τυραννίας. Η προοπτική τής επαναστατικής δράσης δελέασε τον Φιντέλ και τον οδήγησε στην ενταξή του στο Κομμουνιστικό Κόμμα.

Μετά την Μονκάδα, ο Φιντέλ φυλακίζεται για δυο χρόνια. Όταν απελευθερώνεται, αυτοεξορίζεται στο Μεξικό, όπου συναντιέται με τον Ερνέστο Τσε Γκεβάρα και τον Καμίλο Σιενφουέγκος. Εκεί, όλοι μαζί επεξεργάζονται σχέδιο ανατροπής του αιματοβαμμένου καθεστώτος του Μπατίστα και απελευθέρωσης της Κούβας από τα δεσμά των ΗΠΑ. Τον Νοέμβριο του 1956, το σχέδιο μπαίνει σε εφαρμογή. Στις 30 του μηνός, 82 επαναστάτες μπαίνουν στο Γκράνμα (ένα σαπιοκάραβο που σώζεται στο Μουσείο της Επανάστασης) και αποβιβάζονται σε μια παραλία στους πρόποδες της Σιέρρα Μαέστρα. Οι δυνάμεις τού Μπατίστα τους παίρνουν χαμπάρι και τους χτυπούν ακόμη και με αεροπορικά πυρά. Από τους 82 επιζούν μόνο 10. Ανάμεσά τους, ο Φιντέλ, ο αδελφός του Ραούλ, ο Τσε, ο Σιενφουέγκος κι ο Χουάν Αλμέιδα. Μ' αυτούς τους 10 αρχίζει στα βουνά η εποποιία της επόμενης διετίας.

Φιντέλ Κάστρο - Καμίλο Σιενφουέγκος

Παράλληλα με την δράση στα βουνά, το "κίνημα της 26ης Ιουλίου" οργάνωνε ένα τεράστιο παράνομο δίκτυο, το οποίο δούλευε στις πόλεις και στα χωριά, δίνοντας όλες του τις δυνάμεις στην πάλη για τη δημιουργία μαχητικών επιτροπών σε εργοστάσια και κοινότητες, με σκοπό την δημιουργία ενός εθνικού δημοκρατικού μετώπου, που θα ένωνε όλες τις αντίθετες στην δικτατορία δυνάμεις. Αυτή η προσεκτική πολιτική προετοιμασία της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών δυνάμεων αποδείχτηκε κρίσιμη για την επιτυχία της επανάστασης.

Μπορεί η επίθεση της 26/7/1953 στην Μονκάδα να απέτυχε τυπικά αλλά ουσιαστικά απετέλεσε την σπίθα που θα αφύπνιζε τις πλατειές λαϊκές μάζες, οι οποίες μέχρι τότε ήσαν τρομοκρατημένες από την σκληρή διακυβέρνηση του Μπατίστα. Μετά την Μονκάδα άρχισαν να εκδηλώνονται εξεγέρσεις σε κάθε σημείο του νησιού, με τη συμμετοχή πολλών φοιτητών, αγροτών και εργατών. Ο πρώτος σοβαρός τριγμός στα θεμέλια της δικτατορίας ακούστηκε τον Φεβρουάριο του 1956, όταν ξέσπασε η δίμηνη απεργία στα ζαχαρουργεία και τα μέσα μαζικών συγκοινωνιών, με την σπουδάζουσα νεολαία να συμπαρίσταται ενεργά στους απεργούς.

Στο μεταξύ, πάνω στην Σιέρρα Μαέστρα, οι επαναστάτες εδραιώνουν την θέση τους καθώς αγρότες και εργάτες εντάσσονται καθημερινά στον αντάρτικο στρατό που οργανώνουν ο Τσε με τον Φιντέλ. Μέρα με την μέρα, αυτός ο στρατός μεγαλώνει, δίχως να δέχεται σοβαρές ενοχλήσεις από τον στρατό τού Μπατίστα, ο οποίος είναι απασχολημένος με την τήρηση της τάξης στις μεγάλες πόλεις, όπου το "κίνημα της 26ης Ιουλίου" δημιουργεί συνεχώς αντιπερισπασμούς με διαδηλώσεις, απεργίες και εξεγέρσεις. Σπουδαιότερη απ' αυτές τις εξεγέρσεις θεωρείται η επίθεση που εξαπέλυσαν κατά του προεδρικού μεγάρου στις 13 Μαρτίου 1957 οι φοιτητές, με σκοπό να σκοτώσουν τον Μπατίστα. Η εξέγερση πνίγηκε στο αίμα αλλά λειτούργησε αφυπνιστικά για τους κατοίκους της Αβάνας.

Το 1958, όλη η χώρα είχε πλέον καταληφθεί από επαναστατικό πυρετό, με τις απεργίες και τις διαδηλώσεις να την συγκλονίζουν. Δίχως μεγάλη αντίσταση, ο Επαναστατικός Στρατός προχωρούσε στην σταδιακή κατάληψη του νησιού. Τον Δεκέμβριο του 1958, οι περισσότεροι από 6.000 ένοπλοι αντάρτες, με επί κεφαλής τους Τσε Γκεβάρα, Ραούλ Κάστρο, Καμίλο Σιενφουέγκος και Χουάν Αλμέιδα, ξεκινούν για την Αβάνα. Τα ξημερώματα της 16ης Δεκεμβρίου ο Τσε οδηγεί την ομάδα του σε μια καθοριστικής σημασίας νίκη στην Σάντα Κλάρα (βιομηχανικό κέντρο τής χώρας), κόβοντας τον ανεφοδιασμό τού κυβερνητικού στρατού. Το κύμα της επανάστασης μπορεί πλέον να ξεχυθεί προς την πρωτεύουσα.

Πριν χαράξει η 29η του μηνός, ο Φιντέλ με την ομάδα του γλιστρούν στο σκοτάδι και πιάνουν καίριες θέσεις μέσα στην πόλη. Οι κυβερνητικές δυνάμεις αιφνιδιάζονται και η ψυχολογία τους καταρρέει. Μέχρι τα μεσάνυχτα της 31ης τα πάντα θα έχουν κριθεί. Υπό τις αναλαμπές των πυροτεχνημάτων που σημαίνουν την είσοδο του 1959, ο Μπατίστα και η συμμορία του μπαίνουν στο αεροπλάνο και εξαφανίζονται. Μια καινούργια περίοδος ξημερώνει για την Κούβα.

Φιντέλ Κάστρο - Χουάν Αλμέιδα

Αυτή είναι σε περίληψη η ιστορία τής κουβανικής επανάστασης μέχρι την επικράτησή της. Το τι κατάφερε αυτή η επανάσταση το λέει ο ίδιος ο Φιντέλ στην εισήγησή του κατά το πρώτο συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας, τον Δεκέμβριο του 1975 (*):

• Καταλαβαίναμε θαυμάσια όλες τις δυσκολίες κι όταν μπήκαμε στην πρωτεύουσα της Δημοκρατίας, στις 8 Γενάρη 1959, δηλώσαμε: "Ζούμε μια αποφασιστική στιγμή της ιστορίας μας. Η τυραννία έπεσε. Απέραντη είναι η λαϊκή χαρά. Έχουμε όμως ακόμα πολλά να κάνουμε. Δεν έχουμε την αυταπάτη να πιστεύουμε ότι από δω και μπρος όλα θα είναι εύκολα. Ισως στο μέλλον όλα θά 'ναι ακόμα πιο δύσκολα".
• Ένα από τα πρώτα μέτρα της Επανάστασης υπήρξε η παραδειγματική τιμωρία των βασικών ενόχων για τα εγκλήματα που έγιναν από τη δικτατορία του Μπατίστα. Αυτό που αποτελούσε στοιχειώδη πράξη δικαιοσύνης, που το ζητούσε ομόφωνα ο λαός μας, προκάλεσε τη λυσσασμένη εκστρατεία του ιμπεριαλιστικού Τύπου ενάντια στην Επανάσταση.
• Ταυτόχρονα, δημεύτηκαν χωρίς καθυστέρηση όλα τα παράνομα αποκτημένα υλικά αγαθά που βρίσκονταν στα χέρια των αξιωματούχων του αιματοβαμμένου καθεστώτος.
• Ο παλιός στρατός που είχε καταπιέσει σκληρά το λαό, διαλύθηκε και οι αρμοδιότητες που αντιστοιχούν στις ένοπλες δυνάμεις, μεταβιβάστηκαν στον ένδοξο Επαναστατικό Στρατό, που, όπως έλεγε ο Καμίλιο Σιενφουέγκος, "ήταν ο λαός, ντυμένος τ’ αμπέχονο".
• Η δημόσια διοίκηση ξεκαθαρίστηκε από τα στοιχεία που είχαν συνεργαστεί με την τυραννία.
• Τα πολιτικά κόμματα που υπηρέτησαν τους καταπιεστές διαλύθηκαν.
• Η διεφθαρμένη και πουλημένη ηγεσία των συνδικάτων απομακρύνθηκε και τα δικαιώματα των εργαζομένων αποκαταστάθηκαν.
• Οι εργάτες που είχαν απολυθεί από τις επιχειρήσεις στην περίοδο της δικτατορίας γύρισαν στις εργασίες τους. Σταμάτησε αμέσως το διώξιμο αγροτών από τη γη.
• Στις 3 Μάρτη 1959 η Κουβανική Εταιρεία Τηλεφώνων -γιάνκικο μονοπώλιο- που είχε αναμειχθεί στις βρώμικες υποθέσεις της τυραννίας σε βάρος των συμφερόντων του λαού, μπήκε κάτω από κρατικό έλεγχο.
• Στις 6 Μάρτη ψηφίστηκε νόμος που μείωσε κατά 50% τα υψηλά ενοίκια που πλήρωνε ο λαός, μέτρο που ξεσήκωσε μεγάλο ενθουσιασμό στον πληθυσμό των πόλεων και δημιούργησε πραγματική αναταραχή στους αστικούς κύκλους.
• Στις 21 Απρίλη όλες οι πλαζ της χώρας κηρύχτηκαν ελεύθερες για τη χρήση του λαού και καταργήθηκαν έτσι τα προνόμια και οι μισητές διακρίσεις που είχε επιβάλει η αστική τάξη σε πολλούς από αυτούς τους τόπους αναψυχής.
• Στις 17 Μάη ψηφίστηκε η πρώτη Αγροτική Μεταρρύθμιση. Αυτό το αποφασιστικό, αναγκαίο και δίκαιο μέτρο, μας έβαλε άμεσα αντιμέτωπους όχι μόνο με την ντόπια ολιγαρχία, αλλά και με τον ιμπεριαλισμό, γιατί πολλές αμερικάνικες επιχειρήσεις είχαν στην ιδιοκτησία τους πελώριες εκτάσεις με τα πιο γόνιμα εδάφη της χώρας, κυρίως φυτεμένες με ζαχαροκάλαμο. Παρ’ όλο που το καθορισμένο ανώτατο όριο ιδιοκτησίας ήταν 30 καβαλερίες (4.020 στρέμματα), δηλαδή έκταση σχετικά μεγάλη, υπήρχαν αμερικανικές εταιρείες που είχαν στην ιδιοκτησία τους εκτάσεις μέχρι και 17 χιλιάδες καβαλερίες (2.270 χιλιάδες στρέμματα). Απ’ αυτήν την άποψη ο νόμος ήταν πραγματικά ριζοσπαστικός.
• Στις 20 Αυγούστου 1959 μειώθηκε η τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος και μπήκε έτσι τέρμα στην ασυδοσία ενός αλλού τεράστιου αμερικανικού μονοπωλίου.
• Εκτός από τα μέτρα αυτά που πάρθηκαν μέσα σε λίγους μήνες, η επανάσταση από τις πρώτες κιόλας μέρες καταπιάστηκε με τη φοβερή μάστιγα της ανεργίας κι έδωσε ιδιαίτερη προσοχή στον αγώνα για βελτίωση των αθλίων συνθηκών που επικρατούσαν, στην παιδεία και στη λαϊκή υγεία. Χιλιάδες δάσκαλοι στάλθηκαν στην ύπαιθρο, ενώ στις πιο απόμακρες γωνιές της χώρας μας άρχισαν να χτίζονται πολυάριθμα νοσοκομεία.
• Σε σύντομο χρονικό διάστημα άρχισε με επιτυχία το έργο της εξάλειψης των τενεκεδοσυνοικιών που τόσο πλατιά διάδοση έχουν στις μεγάλες πόλεις της Λατινικής Αμερικής.
• Στις 24 Μάρτη του 1959 δημιουργήθηκε το Κουβανέζικο Ίδρυμα Κινηματογραφίας. Ο κουβανέζικος κινηματογράφος ήταν για τη χώρα μας μια νέα μορφή τέχνης και δεν είχε ούτε τη δική του ιστορία, ούτε παράδοση. (...) Η απουσία κινηματογραφικών προβολών στην ύπαιθρο ήταν εκδήλωση της έντονης ανισότητας ευκαιριών ανάμεσα στον πληθυσμό της πόλης και του χωριού. Τα τελευταία χρόνια ο κινητός κινηματογράφος πραγματοποίησε 1.603.000 προβολές και είχε 198.200.000 θεατές. Σήμερα έχουμε 620 μηχανές προβολής των 16 χιλιοστών, από τις οποίες 480 μόνιμα εγκατεστημένες, 112 φορητές σε καμιόνια, 22 μεταφερόμενες με ζώα και 2 σε μηχανοκίνητα πλοιάρια. Έχουμε 449 κινηματογράφους για ταινίες των 35 χιλιοστών, από τους οποίους 71 χτίστηκαν τελευταία, που δεν είναι όμως αρκετοί ακόμα για να αναπληρώσουν αυτούς που κλείστηκαν για επισκευές ή άλλες αιτίες. Ο αριθμός των θεατών έφτασε το 1970 τα 70 εκατομμύρια.

Ραούλ Κάστρο - Ερνέστο "Τσε" Γκεβάρα

Και για όσους ξεχνούν πως οι κουβανοί προσπαθούν να σταθούν όρθιοι μέσα σε ένα εμπάργκο που κρατάει πάνω από μισόν αιώνα, ας κλείσουμε με δυο ακόμη αποστροφές από εκείνη την εισήγηση του Φιντέλ:

• Ωστόσο, η χώρα βρισκόταν σε δύσκολη οικονομική κατάσταση: οι τιμές της ζάχαρης παρέμεναν χαμηλές, ενώ τα συναλλαγματικά αποθέματα τα είχε κατακλέψει η τυραννία. Καθώς ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός παρακολουθούσε αυτό το πρόγραμμα επιτεύξεων με όλο και μεγαλύτερη εχθρότητα, οι ΗΠΑ σταμάτησαν τις εμπορικές τους πιστώσεις. Αυτό είχε σημαντική αρνητική επίδραση στις απαραίτητες για τη χώρα εισαγωγές. Ετσι, η Επανάσταση αναγκάστηκε να πάρει αυστηρά μέτρα οικονομίας. Αυτό όμως δεν το έκανε σε βάρος των φτωχών στρωμάτων του πληθυσμού, όπως γίνεται στον καπιταλιστικό κόσμο. Σταμάτησαν οι εισαγωγές των περιττών ειδών και καθιερώθηκε ισότιμη κατανομή των βασικών προϊόντων. Αυτό ήταν ένα από τα πιο δίκαια, ριζικά και αναγκαία μέτρα που πήρε η Επανάσταση, η οποία είχε μπροστά της έναν απελπισμένο αγώνα επιβίωσης.
• Ο ιμπεριαλισμός όμως δεν ήταν διατεθειμένος να επιτρέψει ήσυχα την ανάπτυξη της Επανάστασης στην Κούβα, δεν μπορούσε να ανεχτεί έστω και μόνο την εθνική-απελευθερωτική επανάσταση στην Κούβα. Μόλις ψηφίστηκε ό νόμος για την Αγροτική Μεταρρύθμιση, οι ΗΠΑ άρχισαν να οργανώνουν στρατιωτική επιχείρηση ενάντια στην Κούβα. Ακόμα λιγότερο ήταν διατεθειμένοι οι ιμπεριαλιστές να ανεχθούν το σοσιαλισμό στη χώρα μας. Και μόνο η σκέψη για το τι παράδειγμα μπορούσε να αποτελέσει για τη Λατινική Αμερική η νικηφόρα κουβανέζικη επανάσταση, τρόμαζε τους ηγετικούς κύκλους των γιάνκηδων. Για τον κουβανέζικο λαό, όμως, δεν υπήρχε άλλη διέξοδος. Ο λαός ούτε ήθελε ούτε μπορούσε να σταματήσει. Η εθνική μας απελευθέρωση και η κοινωνική μας απελευθέρωση ήταν αδιάσπαστα αλληλένδετες. Το να τραβήξουμε προς τα μπρος, γινόταν μια ιστορική ανάγκη. Το σταμάτημα θα σήμαινε δειλία και προδοσία που θα μας ξανακαταντούσε αποικία των γιάγκηδων και σκλάβους των εκμεταλλευτών. Είναι φανερό ότι οι συνθήκες για την τελική εθνική και κοινωνική απελευθέρωση της χώρας μας καθορίζονταν από το νέο συσχετισμό των δυνάμεων στον παγκόσμιο στίβο.

---------------------------------------------------------------------
(*) Φιντέλ Κάστρο, "Venceremos! - Εισήγηση στο πρώτο συνέδριο του κομμουνιστικού κόμματος Κούβας", Σύγχρονη Εποχή, 1975. 

    Ανακύκλωση της φτώχειας για τη διαχείριση των ακραίων μορφών της

Ο σχεδιασμός της κυβέρνησης προβλέπει περικοπές σε επιδόματα και προνοιακές παροχές, σύμφωνα με την έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας

Με την ανακύκλωση προνοιακών επιδομάτων, τα οποία περικόπτονται για να μεταφερθούν στη χρηματοδότηση του Κοινωνικού Εισοδήματος Αλληλεγγύης (ΚΕΑ), αλλά και πόρους από τον κρατικό προϋπολογισμό, που προέρχονται από τα «ματωμένα πλεονάσματα» σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, σκοπεύει η κυβέρνηση να «καλύψει» τη δαπάνη για τη διαχείριση της ακραίας φτώχειας, όπου κατευθύνεται το συγκεκριμένο επίδομα.

Ενδεικτικό ότι η κυβέρνηση «ανακυκλώνει» τα ήδη αποδιδόμενα επιδόματα είναι το γεγονός ότι, ενώ στον προϋπολογισμό του 2017 αναφέρεται το ποσό των 760 εκατ. ευρώ για τη χρηματοδότηση του ΚΕΑ, τελικά γι' αυτόν το σκοπό εγγράφει μόλις 571 εκατ. ευρώ, ενώ τα υπόλοιπα θα καλυφθούν από το «Πρόγραμμα της φτώχειας» του 2016. Το πρόγραμμα αυτό θα σταματήσει να υλοποιείται, καθώς οι δικαιούχοι του θα ενταχθούν κάτω από την «ομπρέλα» του ΚΕΑ.

Στην ίδια λογική, από το 2018 «αναζητούνται» πόροι, που, σύμφωνα με πληροφορίες, οδηγούν σε κατάργηση επιδομάτων, όπως αυτό της θέρμανσης, φοροαπαλλαγών σε ναυτικούς ή στις δαπάνες για την Υγεία, ώστε να εξασφαλιστεί ένα ποσό 150 με 180 εκατ. ευρώ, που θα ανακατευθυνθεί προς το ΚΕΑ.

Απ' αυτήν τη σκοπιά και με δεδομένο ότι το ψαλίδι στα επιδόματα και τις συντάξεις αναπηρίας δουλεύει κανονικά, μέσω των ΚΕΠΑ, όπως και στις δαπάνες για την Πρόνοια, είναι τουλάχιστον πρόκληση ο ισχυρισμός της αναπληρώτριας υπουργού Εργασίας, Θ. Φωτίου, ότι στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης για τη δεύτερη «αξιολόγηση», διαγράφτηκε η υποχρέωση για περικοπές ύψους 0,5% του ΑΕΠ που θα κατευθυνθούν στη χρηματοδότηση του ΚΕΑ, σε μόνιμη βάση.

Σε κάθε περίπτωση, η κυβέρνηση δηλώνει αποφασισμένη να αξιοποιήσει τη σχετική Εκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας και να προχωρήσει στην «αναμόρφωση» του συστήματος των οικογενειακών επιδομάτων, όπως και να ενοποιήσει τα επιδόματα τέκνων και τα πολυτεκνικά επιδόματα, στο όνομα μάλιστα της «ισονομίας των παιδιών»! Αναμόρφωση που σίγουρα αποβλέπει στην περιστολή της δαπάνης μέσα από τη συρρίκνωση των κλιμακίων και τον αριθμό των δικαιούχων.

Ο αφορισμός μάλιστα της υπουργού πως «η επιδοματική πολιτική μάς έχει καταστρέψει...», δεν συνιστά τίποτα παραπάνω από προσπάθεια να απαξιωθεί και να ενοχοποιηθεί η Πρόνοια, με πρόσχημα τον «εξορθολογισμό» της. Στο στόχαστρο μπαίνουν και τα αναπηρικά επιδόματα, καθώς η Εκθεση που σκοπεύει να εφαρμόσει η κυβέρνηση ρητά υπαγορεύει «τον περιορισμό και εξορθολογισμό τριών παροχών αναπηρίας» και τον εξορθολογισμό επιδομάτων «για αναψυχή και διακοπές που αποδίδονται σε ανάπηρους συνταξιούχους, ενώ έχουν καταργηθεί για τους υπόλοιπους συνταξιούχους».

Στο πλαίσιο αυτό, το υπουργείο Εργασίας σχεδιάζει και το διαχωρισμό αναπηρίας και χρόνιων παθήσεων, κάτι που κρύβει παραπέρα κινδύνους για την έτσι και αλλιώς ελλειμματική προστασία των αναπήρων.

Επιπλέον, ανατροπές προς το χειρότερο στην ήδη απαράδεκτη λειτουργία των ΚΕΠΑ αναμένονται και μέσα από την υλοποίηση σχετικής μελέτης, αφού η κατευθυντήρια εκτίμηση της Παγκόσμιας Τράπεζας, που υιοθετεί η κυβέρνηση, είναι πως «η προσέγγιση που εφαρμόζεται για την αξιολόγηση της αναπηρίας και τον προσδιορισμό των παροχών, βασίζεται στα ιατρικά δεδομένα. Αντί για μια πιστοποίηση αναπηρίας που στοχεύει στον καθορισμό των ικανοτήτων του ατόμου, των εμποδίων που αντιμετωπίζει, και του τύπου της υποστήριξης που χρειάζεται, στην Ελλάδα η χορήγηση επιδομάτων, υπηρεσιών και προστασίας βασίζεται ολοκληρωτικά σε ιατρικά κριτήρια και καθορίζεται από ιατρικές επιτροπές» (!)

Ετσι, μέσα από την αλλαγή στα κριτήρια πιστοποίησης της αναπηρίας προετοιμάζεται και εδώ το χτύπημα και των αναπηρικών επιδομάτων, αλλά και των συντάξεων.

Μια... ανατριχιαστική συνέντευξη

Μια... ανατριχιαστική συνέντευξη

Eurokinissi

Ο πρέσβης των ΗΠΑ, Τζ. Πάιατ

Μια αποκαλυπτική συνέντευξη, ενδεικτική των πολύ επικίνδυνων σχεδίων που «τρέχουν» με την ενεργή εμπλοκή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, έδωσε ο νέος Αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα, Τζέφρι Πάιατ, στην «Καθημερινή» της Κυριακής 27/11.
Ο πρέσβης, στο φόντο και της πρόσφατης επίσκεψης του απερχόμενου Προέδρου των ΗΠΑ, Μπ. Ομπάμα, χωρίς να «κρύβει λόγια», ανοίγει στη συνέντευξή του όλη την «ατζέντα» των ΗΠΑ στην περιοχή, το ρόλο που επιφυλάσσουν για την Ελλάδα, χωρίς να κρύβει και το «θαυμασμό του» για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που η σχέση τους, όπως χαρακτηριστικά λέει: «Είναι η πιο άνετη σχέση που είχαμε εδώ και πολύ καιρό, με μια σαφή εικόνα και στις δυο πλευρές ότι τα συμφέροντά μας εξυπηρετούνται από μια ευρεία συνεργασία».
Πρόκειται, εξάλλου, για συνεργασία και επικίνδυνα σχέδια στα οποία αποβλέπει να παίξει ενεργό ρόλο η αστική τάξης της χώρας μας, με «χαρτί» τη γεωστρατηγική θέση της χώρας και την ένταξή της σε ΕΕ και ΝΑΤΟ και στόχο την «αναβάθμιση» της θέσης της σε σχέση με τους ανταγωνιστές της στην περιοχή και την καπιταλιστική ανάκαμψη. Πρόκειται, δηλαδή, για τους στόχους του κεφαλαίου, που όπως αποκαλύπτει και η συνέντευξη του Αμερικανού πρέσβη, δρομολογούν ανησυχητικές εξελίξεις για το λαό μας.

Η Ελλάδα «πυλώνας» για τα σχέδια των ΗΠΑ στην περιοχή

«Υπάρχει ένα διάγραμμα με τρεις κύκλους. Ο ένας αφορά τη Βόρεια Αφρική, ο άλλος την Ανατολική Μεσόγειο και τη Συρία και ο τρίτος τη Μαύρη Θάλασσα και μια πιο επιθετική και επεκτατική Ρωσία. Το μέρος όπου αυτοί οι τρεις κύκλοι συναντώνται είναι η Ελλάδα. Αυτό είναι το υφιστάμενο στρατηγικό πλαίσιο...».
«(Ο γεωστρατηγικός ρόλος της Ελλάδας στην περιοχή) είναι πολύ σημαντικός. Παλαιό μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, πυλώνας σταθερότητας και δημοκρατικής διακυβέρνησης σε μια περιοχή που αντιμετωπίζει προκλήσεις».
Με αυτά τα λόγια περιγράφει ο Αμερικανός πρέσβης το πώς οι ΗΠΑ βλέπουν τη θέση της Ελλάδας και το ρόλο που της επιφυλάσσουν στην περιοχή - «μάτι του κυκλώνα» των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Η θέση της Ελλάδας, σε συνδυασμό με τη στρατηγική επιλογή της εγχώριας αστικής τάξης για σταθερή ένταξη στο ευρωΝΑΤΟικό πλαίσιο κάνουν, εξάλλου, τον Αμερικανό πρέσβη να προχωρά και στην εν λόγω συνέντευξη σε μια σειρά από αναφορές, όπως ότι «οι ΗΠΑ είναι αποφασισμένες να στηρίξουν την Ελλάδα. Επενδύουν σε μια πετυχημένη Ελλάδα (...) μια χώρα που επιβεβαιώνει τον ρόλο της ως καθοριστική σύμμαχος στο ΝΑΤΟ...».
Την ίδια στιγμή, ο Αμερικανός πρέσβης σπεύδει να υπονοήσει και τη σημασία της Ελλάδας, ως μοχλού για την παρέμβαση των ΗΠΑ στο εσωτερικό της ΕΕ, όπου εξελίσσονται οι σφοδροί ανταγωνισμοί ανάμεσα σε καπιταλιστικά κράτη και τμήματα του κεφαλαίου. Ανταγωνισμοί που απειλούν τη συνοχή της ιμπεριαλιστικής ένωσης - βασικού συμμάχου των ΗΠΑ, ενώ παίρνουν και τη μορφή «προβληματισμού» για το μέλλον των ευρωατλαντικών σχέσεων, «ανησυχίας» για την εκλογή Τραμπ, αλλά και σεναρίων και δεύτερων σκέψεων για στοίχιση με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Ο Αμερικανός πρέσβης σπεύδει να κλείσει κάθε τέτοια συζήτηση, «υπενθυμίζοντας», καθόλου τυχαία, και τη σχετική εμπειρία της Ουκρανίας, όπου η διαπάλη για το με ποιο ιμπεριαλιστικό κέντρο θα στοιχηθεί η χώρα οδήγησε έως την πολεμική σύγκρουση. Λέει χαρακτηριστικά:
«Στο στρατηγικό επίπεδο, οι ΗΠΑ χρειάζονται μια επιτυχή Ελλάδα για όλους τους λόγους που ανέφερα πριν, αλλά και διότι μας ενδιαφέρει μια επιτυχημένη Ευρώπη. Και παρά τη ρητορική της προεκλογικής εκστρατείας, τελικά για πολλές δεκαετίες ο σταθερός πυρήνας της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής είναι οι διατλαντικές μας σχέσεις. Αυτή είναι η βάση που μας επιτρέπει να κάνουμε όλα όσα κάνουμε μαζί σε ολόκληρο τον κόσμο. Σε αυτό το ευρύτερο πλαίσιο - και το έζησα αυτό από κοντά και σε προσωπικό επίπεδο για τρία χρόνια στο Κίεβο - το βασικό συστατικό είναι η ενότητα και η συμφωνία μας σε συγκεκριμένες Αρχές».

Προϋπόθεση της «σταθερότητας» η δέσμευση στο ευρωΝΑΤΟικό πλαίσιο

Παράλληλα με τις δηλώσεις στήριξης, ο Αμερικανός πρέσβης σπεύδει να θυμίσει ότι η στήριξη αυτή των ΗΠΑ για «σταθερότητα», όπως και συνολικά η ένταξη στο ευρωατλαντικό πλαίσιο, αφορά συγκεκριμένες δεσμεύσεις και υποχρεώσεις.
Ξεχωριστή αναφορά κάνει στη βάση της Σούδας, «ένα σημαντικό μέρος της εξίσωσης, όπως ανάφερε και ο Πρόεδρος Ομπάμα. Για αυτό μια από τις πρώτες κινήσεις μου όταν ήρθα στην Ελλάδα ήταν να μεταβώ στη βάση, όπου διαπίστωσα πόσο αποτελεσματικά συνεργαζόμαστε με τους Ελληνες στρατιωτικούς. Είδα την ποιότητα της επαγγελματικής τους συνεργασίας που έχει τεράστια σημασία σε βάθος χρόνου».
Ταυτόχρονα, αναφέρεται στο ζήτημα της «ασφάλειας», κάνοντας ειδική αναφορά στο ζήτημα της ανταλλαγής πληροφοριών (που άλλωστε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, δια στόματος και του υπουργού Π. Καμμένου, έχει προτάξει). Είπε: «Τα καλά νέα είναι πως έχουμε αναπτύξει μια εξαιρετικά υψηλού επιπέδου αντιτρομοκρατική συνεργασία. Εχω εντυπωσιαστεί (...) Υπάρχει συνεργασία με το FΒΙ, με το υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας, με το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. (...) Πριν από δύο εβδομάδες προχωρήσαμε ένα βήμα παραπέρα, με την υπογραφή της συμφωνίας για ασφαλή και ταχεία, σε πραγματικό χρόνο, ανταλλαγή πληροφοριών».

Ηρθε να διασφαλίσει τα συμφέροντα των ΗΠΑ στην Ενέργεια...

Εκεί, πάντως, που ο νέος Αμερικανός πρέσβης δεν «μασάει» τα λόγια του, είναι όταν ερωτάται αν οι ΗΠΑ θα εξάγουν αέριο στην Ευρώπη μέσω Ελλάδας. Αξίζει να παραθέσουμε ολόκληρη την απάντηση:
«Εχω ασχοληθεί πολύ τα τελευταία χρόνια με την Ενέργεια. Οι δυνάμεις της αγοράς κινούνται προς μια κατεύθυνση που συμφέρει χώρες όπως η Ελλάδα. Αυξάνονται οι μεταφορές αερίου με LNG και οι ΗΠΑ εξελίσσονται σε κύριο εξαγωγέα. Μια σημαντική παράμετρος είναι η Ρωσία και ο καθοριστικός ρόλος που έχει διαδραματίσει η "Γκάζπρομ". Η χρήση της Ενέργειας από το Κρεμλίνο για την άσκηση στρατηγικής επιρροής. Η πολιτική των ΗΠΑ είναι ξεκάθαρη. Υποστηρίζουμε την ενεργειακή διαφοροποίηση. Είναι ένα θέμα στο οποίο θα επικεντρωθώ κατά τη θητεία μου στην Ελλάδα. Εχετε τη δυνατότητα να εξελιχθείτε σε καθοριστικό ενεργειακό κόμβο στην περιοχή, λόγω της εύκολης πρόσβασης LNG και της μεταφοράς αερίου προς τα Βαλκάνια και άλλες χώρες που αυτή τη στιγμή εξαρτώνται 100% από την "Γκάζπρομ". Επίσης, λόγω του ΤΑΡ, ο οποίος, σε αντίθεση με άλλα έργα, είναι πραγματικός αγωγός που κατασκευάζεται, δεν είναι απλώς σχέδιο όπως ο "Nord Stream II" και άλλα που δεν μας αρέσουν. Είναι ο μόνος αγωγός που κατασκευάζεται αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη και θα μεταφέρει μη ρωσικό αέριο».
Πρόκειται για μια από κάθε άποψη αποκαλυπτική απάντηση. Αποκαλυπτική και της πραγματικής «ατζέντας» των ανοιχτών θεμάτων, αλλά και των τεράστιων ανταγωνισμών ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα για τους δρόμους μεταφοράς της Ενέργειας, ανταγωνισμοί όπου βέβαια πρωτοστατούν οι ΗΠΑ και κυριολεκτικά ανάβουν τη φωτιά του πολέμου στην περιοχή, όπως δείχνουν και τα παραδείγματα της Ουκρανίας, της Συρίας κ.ο.κ. Αποκαλυπτική και του πόσο ανησυχητικά είναι για το λαό τα «πανηγύρια» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για τη στήριξη των ΗΠΑ στο «στόχο» της αστικής τάξης για Ελλάδα - «ενεργειακό κόμβο».
Ταυτόχρονα, ο Τζ. Πάιατ μιλάει για το πώς τα παραπάνω διαπλέκονται με το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης που βάζει η αστική τάξη, με δεδομένη βέβαια την αντιλαϊκή επίθεση και σημειώνοντας: «Εχουμε λάβει ένα ξεκάθαρο μήνυμα από τον κ. Τσίπρα για το ενδιαφέρον του να προσελκύσει αμερικανικές επενδύσεις. Ηταν πολύ θετική κίνηση ο διορισμός ως νέου υπουργού Οικονομίας του κ. Παπαδημητρίου, που προφανώς γνωρίζει πολύ καλά τις ΗΠΑ. (...) Υπάρχουν μεγάλες ευκαιρίες που έρχονται με τις αποκρατικοποιήσεις. Ηταν πολύ σημαντικό το μήνυμα που έστειλε ο υπουργός Ενέργειας και Περιβάλλοντος με την "Ελληνικός Χρυσός", εκπέμποντας στις αγορές το μήνυμα ότι αυτή είναι μια κυβέρνηση που όχι μόνο θέλει να προσελκύσει επενδύσεις, αλλά κατανοεί τι ακριβώς θέλουν οι επενδυτές. Πρέπει να προβληθεί αυτό το θετικό αφήγημα. Και το χρέος έχει σημασία, αλλά δεν είναι το κύριο».

Κυπριακό - Ελληνοτουρκικά: Δρομολογούνται εξελίξεις για να ανοίξουν «οικονομικές ευκαιρίες»

Το ίδιο αποκαλυπτικά για το τι σηματοδοτούν για τους λαούς οι τέτοιοι στόχοι των καπιταλιστών, είναι και τα όσα λέει ο Αμερικανός πρέσβης σχετικά με το Κυπριακό, όπου δηλώνει ορθά - κοφτά ότι η δρομολόγηση της άδικης διχοτομικής λύσης που βρίσκεται σε εξέλιξη και η διαδικασία που «από τη σκοπιά των ΗΠΑ είναι ζωντανή» και κάνει τις ΗΠΑ να βλέπουν «ένα "παράθυρο ευκαιρίας"» για λύση, «ανοίγει οικονομικές ευκαιρίες, πρωτίστως στον ενεργειακό τομέα».
Μάλιστα, ο πρέσβης των ΗΠΑ δηλώνει «εντυπωσιασμένος» «από την ποιότητα της επικοινωνίας μεταξύ Αθήνας και Ουάσιγκτον» και «πολύ ικανοποιημένος» από τους αξιωματούχους της ελληνικής κυβέρνησης, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα ότι «ο Πρόεδρος Ομπάμα και ο Ελληνας πρωθυπουργός αφιέρωσαν πολύ χρόνο» στο ζήτημα αυτό κατά την πρόσφατη επίσκεψη.
Θυμίζουμε ότι πολύ λίγα είδαν το φως της δημοσιότητας σε σχέση με αυτή την πλευρά της συνάντησης. Ο πρέσβης των ΗΠΑ, πάντως, κάνει ειδική αναφορά στα όσα είπε ο Αλ. Τσίπρας μια μέρα μετά (μίλησε για το ζήτημα της κατάργησης των εγγυήσεων), στην κοινή συνέντευξη Τύπου με τον πρόεδρο της Κύπρου, «καθιστώντας σαφή την αποφασιστικότητά του να στηρίξει ρίσκα που μπορεί να πάρει η ελληνοκυπριακή πλευρά στο πλαίσιο της ειρηνευτικής διαδικασίας. Στις διπλωματικές διαπραγματεύσεις κανείς δεν παίρνει το 100% αυτών που επιδιώκει», ενώ ερωτώμενος για το αν είναι περίεργο σε ένα κράτος - μέλος της ΕΕ να υπάρχουν στρατιωτικές δυνάμεις μιας άλλης χώρας, αρκείται σε ένα... σιβυλλικό «θέλω να είμαι εξαιρετικά προσεκτικός, καθώς δεν είμαι ένας από τους διαπραγματευτές και οι συνομιλίες είναι σε εξέλιξη. Από τη σκοπιά των ΗΠΑ, η διαδικασία είναι ζωντανή», που ουσιαστικά αφήνει όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά.
Στο ίδιο πνεύμα, της δρομολόγησης εξελίξεων για να ανοίξουν οι «ευκαιρίες» για τα μονοπώλια, κινούνται και οι απαντήσεις του Τζ. Πάιατ σε σχέση με τα Ελληνοτουρκικά. Ο Αμερικανός πρέσβης ουσιαστικά προαναγγέλλει εξελίξεις, μιλώντας για το ότι «βρισκόμαστε σε μια ευχάριστη συγκυρία, όπου είμαστε μια ομάδα από διπλωμάτες που γνωριζόμαστε καλά και έχουμε εργαστεί μαζί για πολλά χρόνια. Ο Τζον Μπας στην Αγκυρα, η Τόρια (Νούλαντ) και εγώ εργαζόμασταν για τον Στρόουμπ Τάλμποτ», δηλώνοντας... εντυπωσιασμένος «από τις συζητήσεις που είχα με τον υπουργό Εξωτερικών Κοτζιά, τον γενικό γραμματέα του υπουργείου Παρασκευόπουλο, και άλλους, και την ποιότητα της διαχείρισης που κάνουν στις σχέσεις με την Αγκυρα» και την «ξεκάθαρη θέση της Ελλάδας (...) μια δημοκρατική και σταθερή Τουρκία που ακολουθεί τις ευρωπαϊκές αξίες». «Βγάζει μάτι», δε, η απάντησή του σε ό,τι αφορά την αμφισβήτηση της συνθήκης της Λοζάνης από την τουρκική αστική τάξη, που παραπέμπει σε κλείσιμο των «εκκρεμοτήτων» που αφορούν τα κυριαρχικά δικαιώματα για να προχωρήσουν οι μπίζνες του κεφαλαίου: «Πρόκειται για δυο χώρες που είναι σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ, που έχουν να κερδίσουν πολλά από τη μεταξύ τους συνεργασία σε πολλούς τομείς, μεταξύ αυτών και στην Ενέργεια».

Αλλη μια φορά πιάστηκαν «με τη γίδα στην πλάτη»

Αλλη μια φορά πιάστηκαν «με τη γίδα στην πλάτη»

Η συνδικαλιστική πλειοψηφία στην Πανελλήνια Ενωση Ναυτών Εμπορικού Ναυτικού (ΠΕΝΕΝ) και ο πρόεδρός της, Α. Νταλακογιώργος, ξαναχτύπησαν. Με το μηχανισμό των εφοπλιστών, έστησαν σωματείο - σφραγίδα, τον «Σύλλογο Ναυτεργατών Δυτικής Ελλάδας και Ιονίων Νήσων», με πρόεδρο τον Αλέξανδρο Κάκκο, μέλος του ΔΣ της Ενωσης Ναυτών (ΠΕΝΕΝ). Διασπαστική - υπονομευτική κίνηση, με στόχο την αλλοίωση των συσχετισμών στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, για τη στήριξη των συμφερόντων του εφοπλιστικού κεφαλαίου, την κατάργηση των κλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και την επιβολή των επιχειρησιακών συμβάσεων, συνθήκες γαλέρας για τους ναυτεργάτες.
Εγκαιρα, τα σωματεία ΠΕΜΕΝ, «ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ», ΠΕΕΜΑΓΕΝ και οι ναυτεργάτες κατήγγειλαν την υπονομευτική δράση της περιθωριακής ομάδας του ΔΣ της ΠΕΝΕΝ, βραχίονα του εργοδοτικού συνδικαλισμού που λειτουργεί ενάντια στον κλάδο των ναυτεργατών. Ολα άρχισαν να αποκαλύπτονται όταν με δελτίο Τύπου τα ταξικά σωματεία, στις 8/11/16, έφεραν στο φως την ίδρυση του «Συλλόγου Ναυτεργατών Δυτικής Ελλάδας και Ιονίων Νήσων». Τα ΔΣ των ναυτεργατικών σωματείων στις πορθμειακές γραμμές Ρίου - Αντιρρίου και Κέρκυρας - Ηγουμενίτσας κατήγγειλαν την υπονομευτική δράση της ομάδας της ΠΕΝΕΝ.

***

Οι ετερόκλητες ομάδες του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, οπορτουνιστές και ρεφορμιστές, τα ΔΣ της ΠΕΝΕΝ και του «Συλλόγου Ναυτεργατών Δυτικής Ελλάδας και Ιονίων Νήσων» αλληλοκατηγορούνται με αποκαλύψεις για τις σχέσεις τους και την υπονομευτική δράση τους σε βάρος των ναυτεργατών.
Σε ανακοίνωση στις 23/11/2016, που υπογράφεται από τον Α. Κάκκο και τον Δ. Πετρή, πρόεδρο και γενικό γραμματέα, αντίστοιχα, του «Συλλόγου Ναυτεργατών Δυτικής Ελλάδας και Ιονίων Νήσων», μεταξύ άλλων αναφέρονται και τα εξής: «Εκπληξη και απορία προκάλεσε το περιεχόμενο της από 16 Νοεμβρίου ανακοίνωσης της Πανελλήνιας Ενωσης Ναυτών Εμπορικού Ναυτικού (ΠΕΝΕΝ) διότι στις πρόσφατες αλλεπάλληλες συνεργασίες που είχαμε με την ΠΕΝΕΝ και τον πρόεδρό της για την τελική διαμόρφωση του κειμένου του τροποποιηθέντος καταστατικού μας, η ΠΕΝΕΝ επέδειξε διάθεση συνεργασίας...», «...η ΠΕΝΕΝ καλείται να απαντήσει, πότε έλεγε την αλήθεια, όταν συνεργαζόταν με εμάς για την τελική διαμόρφωση του περιεχομένου του καταστατικού που εισακούστηκαν μάλιστα και οι παρατηρήσεις της ή τώρα..;». Τέλος, «...καλεί την ΠΕΝΕΝ να εγκαταλείψει τη διπρόσωπη στάση της και να συνεργαστεί μαζί μας για την εκπλήρωση των κοινών σκοπών μας»!
Ο Α. Νταλακογιώργος, πρόεδρος της ΠΕΝΕΝ, για άλλη μια φορά, συνελήφθη με τη γίδα στην πλάτη...

***

Σύμφωνα με τα νέα στοιχεία, ανάμεσα στους εργοδοτικούς - κυβερνητικούς συνδικαλιστές, διεκδικούν ρόλο στο «Σύλλογο Ναυτεργατών Δυτικής Ελλάδας και Ιονίων Νήσων» και φασίστες, χρυσαυγίτες, τα μαντρόσκυλα των εφοπλιστών. Δεν πρόκειται για αποσπασματική περίπτωση ότι τα ΔΣ στην ΠΕΝΕΝ και σε άλλα σωματεία λειτουργούν ως θερμοκήπια ανάπτυξης φασιστών - χρυσαυγιτών, ζήτημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί με την αποκάλυψη και την απομόνωσή τους από τους ίδιους τους ναυτεργάτες.
Τα σωματεία ΠΕΜΕΝ, «ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ», ΠΕΕΜΑΓΕΝ καλούν τους ναυτεργάτες να δυναμώσουν την πάλη στα σωματεία, στα καράβια, κόντρα στους εφοπλιστές και τους υποτακτικούς τους, για την αλλαγή του συσχετισμού, την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, την ενίσχυση των δυνάμεων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, την κλιμάκωση της πάλης με γραμμή ρήξης και ανατροπής, για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες των ναυτεργατών, της εργατικής τάξης.

Ενα ακόμα σίριαλ...

Ενα ακόμα σίριαλ...

Το σίριαλ της διαπραγμάτευσης ανάμεσα στην κυβέρνηση και το κουαρτέτο συνεχίζεται, με τις ημερομηνίες και τα χρονοδιαγράμματα να τροφοδοτούν διάφορα σενάρια ως προς την έκβαση της «αξιολόγησης» και τις γενικότερες πολιτικές εξελίξεις.
Ωστόσο, όπως διαβεβαιώνουν κυβέρνηση και εκπρόσωποι των «θεσμών», τα ανοιχτά ζητήματα είναι πλέον λίγα και πως ακόμα κι αν δεν υπάρξει συμφωνία μέχρι τις 5 Δεκέμβρη, η ολοκλήρωση της διαδικασίας έχει δρομολογηθεί.
Ακόμα και στα Εργασιακά, κυβέρνηση και κουαρτέτο φαίνεται να έχουν συμφωνήσει στον κορμό της αντιλαϊκής μεταρρύθμισης και όσα ζητήματα μένουν σε εκκρεμότητα, ενδεχομένως να παραπεμφθούν για αργότερα, χωρίς να εμποδίζεται η ολοκλήρωση της «αξιολόγησης».
Επομένως, όπως όλα δείχνουν, η κυβέρνηση επάξια ανταποκρίνεται στην αποστολή της, κάνοντας ό,τι περνάει από το χέρι της, για να ενσωματώσει νέα αντιλαϊκά μέτρα σ' αυτά που ήδη υπάρχουν, για την τόνωση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Το αν και σε ποιο βαθμό θα το πετύχει, εξαρτάται από την απάντηση που θα δώσει ο λαός στα αντιλαϊκά τους σχέδια.
Αν, όμως, έτσι έχουν τα πράγματα, κι αν πράγματι στο τέλος της «αξιολόγησης» βρίσκεται το «ξέφωτο» της ανάκαμψης και της λαϊκής ευημερίας, όπως λέει η κυβέρνηση, τότε γιατί όλοι αυτοί οι εκβιασμοί και οι απειλές από τα αστικά επιτελεία για αστάθεια και απρόβλεπτες καταστάσεις, αν δεν ολοκληρωθεί στην ώρα της και πλήρως η «αξιολόγηση»; Γιατί τα σενάρια για πρόωρες εκλογές;
Μια εξήγηση είναι ότι η κυβέρνηση, πέρα από το να περνάει μέτρα που έχει ανάγκη το κεφάλαιο, είναι επιφορτισμένη με το παράλληλο καθήκον να χειραγωγεί το λαό και να ενσωματώνει τις δίκαιες αντιδράσεις του. Κι αυτό το προσπαθεί, εξαντλώντας όλα τα περιθώρια στην εναλλαγή του «καρότου» με το «μαστίγιο».
Ετσι, οι φρούδες προσδοκίες ότι η ανάκαμψη θα ωφελήσει εξίσου τους εργαζόμενους και τους επιχειρηματικούς ομίλους εναλλάσσονται με απειλές για αστάθεια και «πισωγύρισμα», σε ένα αβέβαιο οικονομικά και γεωπολιτικά περιβάλλον. Αυτό είναι η μια πλευρά, δοκιμασμένη απ' όλες τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου και στο παρελθόν.
Η άλλη, πιο σοβαρή, έχει να κάνει με το πραγματικό περιεχόμενο της διαπραγμάτευσης, τα συμφέροντα που διακυβεύονται και τους ανταγωνισμούς που οξύνονται πίσω από αυτήν.
Μέρα με τη μέρα, γίνεται πιο φανερό ότι το αντικείμενο και το «αγκάθι» της διαπραγμάτευσης δεν είναι κατ' αποκλειστικότητα τα σημεία της δεύτερης «αξιολόγησης» όπου υπήρξε ήδη συμφωνία, ή εκείνα που παραμένουν σε εκκρεμότητα, όπως κάποια από τα Εργασιακά, χωρίς να υποτιμάει κανείς τη σημασία που έχει για το κεφάλαιο η διαρκής προσαρμογή της αγοράς εργασίας στις μεταβαλλόμενες ανάγκες της κερδοφορίας του.
Αυτό που φαίνεται ότι κυριαρχεί στις αντιπαραθέσεις, είναι το τι θα γίνει μετά το 2018, όταν θα λήξει το τρέχον «πρόγραμμα» για την Ελλάδα. Η συζήτηση αυτή είναι άμεσα συνδεδεμένη με τους όρους διευθέτησης του ελληνικού κρατικού χρέους και ανοίγει όλη τη βεντάλια των ανταγωνισμών ανάμεσα στη Γερμανία και το ΔΝΤ, αλλά και στο εσωτερικό της Ευρωζώνης, σε συνθήκες αναιμικής και εύθραυστης οικονομικής ανάκαμψης.
Αν σ' αυτά προστεθεί η αβεβαιότητα που προκαλούν ενδεχόμενες πολιτικές εξελίξεις στην ΕΕ τους επόμενους μήνες και η ένταση που συσσωρεύουν οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί στην ευρύτερη περιοχή, αντιλαμβάνεται κανείς ότι τα πραγματικά ζητήματα της διαπραγμάτευσης υπερβαίνουν κατά πολύ την τυπική ολοκλήρωση μιας ακόμα «αξιολόγησης».
Το θέμα, επομένως, ήταν και παραμένει ένα: Πώς οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα θα διαμορφώσουν τη δική τους ατζέντα απέναντι στη διαπραγμάτευση που ενσωματώνει τα συμφέροντα και τους ανταγωνισμούς του κεφαλαίου, πώς θα οργανωθούν και θα παλέψουν ενάντια στην πολιτική που βαθαίνει την ταξική εκμετάλλευση, μέσα κι έξω από τα μνημόνια, μέχρι την ανατροπή της.