V.I. Lenin-Προλεταριακές και μικροαστικές απαντήσεις στο οικονομικό χάος

V.I. Lenin-Προλεταριακές και μικροαστικές απαντήσεις στο οικονομικό χάος

V.I. Lenin

ΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΧΑΟΣ ΚΑΙ Η ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΗ ΤΟΥ

Στο φύλλο αυτό δημοσιεύουμε την απόφαση για τα οικονομικά μέτρα πάλης ενάντια στο οικονομικό χάος, που ψηφίστηκε στη συνδιάσκεψη των εργοστασιακών επιτροπών.

Το βασικό νόημα αυτής της απόφασης είναι η αντιπαράθεση στην αστική και μικροαστική – γραφειοκρατική φλυαρία για έλεγχο των συνθηκών ενός πραγματικού ελέγχου των καπιταλιστών και της παραγωγής. Οι αστοί λένε ψέματα, όταν παρουσιάζουν σαν «έλεγχο» τα συστηματικά μέτρα που πήρε το κράτος για να εξασφαλίσει τριπλάσια, αν όχι δεκαπλάσια, κέρδη στους καπιταλιστές. Οι μικροαστοί μισοαπλοϊκά, μισοσυμφεροντολογικά παρέχουν εμπιστοσύνη στους καπιταλιστές και στο καπιταλιστικό κράτος, ικανοποιούμενοι με την πιο κενή γραφειοκρατική σχεδιομανία σχετικά με τον έλεγχο. Η απόφαση που είχε ψηφιστεί από τους εργάτες βάζει στην πρώτη γραμμή το κυριότερο: 1) τι πρέπει να γίνει, για «να μην περιφρουρηθούν» στην πράξη τα κέρδη των καπιταλιστών, 2) για να σπάσει το περίβλημα των εμπορικών μυστικών, 3) για να εξασφαλιστεί στους εργάτες η πλειοψηφία στα όργανα ελέγχου, 4) για να κατευθύνεται η οργάνωση (του ελέγχου και της καθοδήγησης), που είναι οργάνωση «παγκρατικής κλίμακας», από τα Σοβιέτ των εργατών, στρατιωτών και αγροτών βουλευτών και όχι από τους καπιταλιστές.

Χωρίς αυτά όλες οι συζητήσεις για έλεγχο και ρύθμιση είναι κούφια λόγια ή και απλή εξαπάτηση του λαού.

Και να που ενάντια σ’ αυτή την αλήθεια, την ευκολονόητη για τον κάθε συνειδητό και σκεπτόμενο εργάτη, εξεγέρθηκαν οι ηγέτες της μικροαστικής μας τάξης, οι ναρόντνικοι και οι μενσεβίκοι («Ισβέστιγια», «Ραμπότσαγια Γκαζέτα»). Δυστυχώς, σ’ αυτούς κατρακύλησαν αυτή τη φορά και οι συντάκτες της «Νόβαγια Ζιζν», που ταλαντεύονταν επανειλημμένα ανάμεσα σε μας και σ’ αυτούς.

Οι σύντροφοι Αβίλοφ και Μπαζάροφ προσπαθούσαν να συγκαλύψουν το «πέσιμό» τους στο βούρκο της μικροαστικής ευπιστίας, συμβιβαστικότητας και γραφειοκρατικής σχεδιομανίας με επιχειρήματα που ηχούν μαρξιστικά. Ας εξετάσουμε αυτά τα επιχειρήματα.

Εμείς, οι πραβντιστές, υποστηρίζοντας την απόφαση του Οργανωτικού Γραφείου (που ψηφίστηκε από τη συνδιάσκεψη), απομακρυνόμαστε τάχα από το μαρξισμό και πλησιάζουμε στο συνδικαλισμό!! Ντροπή, σ. Αβίλοφ και Μπαζάροφ – μόνο η «Ρετς» και η «Γεντίνστβο» είναι ικανές για παρόμοια απροσεξία (ή παρόμοια διαστρέβλωση)! Στην απόφασή μας δεν υπάρχει ούτε ίχνος από κάτι παρόμοιο με το αστείο πέρασμα των σιδηροδρόμων στα χέρια των σιδηροδρομικών, των βυρσοδεψείων στα χέρια των βυρσοδεψεργατών, αλλά υπάρχει έλεγχος των εργατών, που περνάει σε πλήρη ρύθμιση της παραγωγής και της διανομής απομέρους των εργατών, σε «παγκρατική οργάνωση» ανταλλαγής σιτηρών με προϊόντα κτλ. (με «πλατιά συμμετοχή των συνεταιρισμών της πόλης και του χωριού»), υπάρχει η απαίτηση «να περάσει όλη η κρατική εξουσία στα χέρια των Σοβιέτ των εργατών, των στρατιωτών και αγροτών βουλευτών».

Μόνο άνθρωποι που δεν διάβασαν ως το τέλος την απόφαση ή δεν ξέρουν να διαβάζουν, θα μπορούσαν καλοπροαίρετα να διακρίνουν σ’ αυτή συνδικαλισμό.

Και μόνο σχολαστικοί που κατάλαβαν το μαρξισμό όπως τον «κατάλαβε» ο Στρούβε και όλοι οι φιλελεύθεροι γραφειοκράτες, μπορούν να σκέπτονται έτσι: «είναι ουτοπία να υπερπηδήσουμε τον κρατικό καπιταλισμό», «ο ίδιος ο τύπος της ρύθμισης πρέπει να διατηρήσει και σε μας τον κρατικό – καπιταλιστικό χαρακτήρα».

Πάρτε το συνδικάτο ζάχαρης ή τους κρατικούς σιδηροδρόμους στη Ρωσία ή τους βασιλιάδες του πετρελαίου κτλ. Τι είναι αυτό, αν όχι κρατικός καπιταλισμός; Μπορεί λοιπόν «να υπερπηδήσει» κανείς αυτό που ήδη υπάρχει;

Η ουσία βρίσκεται ακριβώς στο ότι οι άνθρωποι που μετάτρεψαν το μαρξισμό σ’ ένα είδος «αστικής αποστεωμένης» διδασκαλίας, παρεκκλίνουν από τα συγκεκριμένα καθήκοντα, από τα καθήκοντα που έχει βάλει η ζωντανή πραγματικότητα, η οποία στη Ρωσία συνένωνε στην πράξη τα συνδικάτα της βιομηχανίας με το μικροαγροτικό νοικοκυριό του χωριού, με δήθεν επιστημονικούς, στην πραγματικότητα όμως κενότατους συλλογισμούς, για «διαρκή επανάσταση», για «εισαγωγή» του σοσιαλισμού και άλλες ανοησίες.

Στην ουσία, στην ουσία! Λιγότερες προφάσεις, πιο κοντά στην πρακτική! Να αφήσουμε άθικτα τα κέρδη από τις πολεμικές προμήθειες, τα κέρδη που φτάνουν τα 500% και άλλα παρόμοια, ναι ή όχι; Να αφήσουμε απαραβίαστο το εμπορικό μυστικό, ναι ή όχι; Να δώσουμε στους εργάτες τη δυνατότητα για έλεγχο, ναι ή όχι;

Σ’ αυτά τα συγκεκριμένα ερωτήματα δεν δίνουν απάντηση οι σ.σ. Αβίλοφ και Μπαζάροφ και – χωρίς να το προσέξουν οι ίδιοι – ξεπέφτουν στο ρόλο βοηθών της αστικής τάξης με τους «στρουβικούς» συλλογισμούς τους, που φαίνονται «σχεδόν μαρξιστικοί». Ο αστός τίποτε δεν επιθυμεί περισσότερο, από το να απαντούν στις ερωτήσεις του λαού σχετικά με τα σκανδαλώδη κέρδη των προμηθευτών του στρατού και σχετικά με το οικονομικό χάος, με «επιστημονικούς» συλλογισμούς για τον «ουτοπικό χαρακτήρα» του σοσιαλισμού.

Οι συλλογισμοί αυτοί είναι ανόητοι μέχρι γελοίου βαθμού, γιατί το αντικειμενικά ανέφικτο του σοσιαλισμού συνδέεται με το μικρό νοικοκυριό, που εμείς όχι μόνο δεν σκοπεύουμε να το απαλλοτριώσουμε, αλλά ούτε και να το ρυθμίσουμε, ούτε και να το ελέγξουμε.

Η «κρατική ρύθμιση», για την οποία οι μενσεβίκοι, οι ναρόντνικοι κι όλοι οι γραφειοκράτες (που παρέσυραν τους σ.σ. Αβίλοφ και Μπαζάροφ) μιλάνε για να αποφύγουν την απάντηση, σκαρώνουν σχέδια για να διαφυλάξουν τα κέρδη των καπιταλιστών, λένε παχιά λόγια για να διατηρήσουν απαραβίαστο το εμπορικό μυστικό, ακριβώς την κρατική αυτή ρύθμιση προσπαθούμε να την κάνουμε να μην είναι απάτη. Να πού βρίσκεται η ουσία, αγαπητοί σχεδόν μαρξιστές, και όχι στην «εισαγωγή» του σοσιαλισμού!

Οχι ρύθμιση και έλεγχος των εργατών απομέρους της τάξης των καπιταλιστών, αλλά αντίθετα – να πού βρίσκεται η ουσία του ζητήματος. Οχι εμπιστοσύνη στο «κράτος», πράγμα που αρμόζει σε Λουί Μπλαν, αλλά διεκδίκηση κράτους που να καθοδηγείται από τους προλετάριους και τους μισοπρολετάριους – να ποιος πρέπει να είναι ο αγώνας ενάντια στο οικονομικό χάος. Κάθε άλλη απόφαση είναι λόγια και απάτη.

«Πράβντα», αρ. φύλ. 73,

17 (4) του Ιούνη 1917

Δημοσιεύεται σύμφωνα με το κείμενο της εφημερίδας «Πράβντα»


V.I. Lenin
ΜΙΚΡΟΑΣΤΙΚΗ ΘΕΣΗ ΣΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΧΑΟΥΣ

Η «Νόβαγια Ζιζν» δημοσιεύει σήμερα το σχέδιο απόφασης που πρότεινε ο σ. Αβίλοφ στη σύσκεψη των εργοστασιακών επιτροπών. Δυστυχώς, την απόφαση αυτή είναι κανείς υποχρεωμένος να τη θεωρήσει υπόδειγμα όχι μαρξιστικής, όχι σοσιαλιστικής, αλλά μικροαστικής αντιμετώπισης του ζητήματος. Και ακριβώς επειδή η απόφαση αυτή περικλείνει μέσα της εξαιρετικά ανάγλυφα όλες τις αδύνατες πλευρές των συνηθισμένων μενσεβίκικων και ναροντνικιστικών αποφάσεων των Σοβιέτ, ακριβώς γι’ αυτό η απόφαση αυτή είναι χαρακτηριστική και αξίζει να προσεχτεί.

Το σχέδιο αρχίζει με μια θαυμάσια κοινοτοπία, με ένα υπέροχο κατηγορητήριο ενάντια στους καπιταλιστές: «Το σημερινό οικονομικό χάος… είναι συνέπεια του πολέμου και της ληστρικής αναρχικής διεύθυνσης της οικονομίας από τους καπιταλιστές και την κυβέρνηση…». Σωστά! Οτι το κεφάλαιο πιέζει, ότι είναι άρπαγας, ότι ακριβώς το κεφάλαιο είναι η πηγή της αναρχίας, σ’ αυτό ο μικροαστός είναι πρόθυμος να συμφωνήσει με τον προλετάριο. Η διαφορά όμως ανάμεσα στον ένα και στον άλλο αρχίζει την ίδια στιγμή: Ο προλετάριος θεωρεί την οικονομία των καπιταλιστών αρπαχτική για να διεξαγάγει ενάντιά της ταξική πάλη, για να στηρίξει όλη την πολιτική του στην απόλυτη δυσπιστία απέναντι στην τάξη των καπιταλιστών, για να διακρίνει στο ζήτημα του κράτους, πρώτ’ απ’ όλα, ποια τάξη εξυπηρετεί το «κράτος», ποιας τάξης τα συμφέροντα προάγει. Το μικροαστό τον πιάνει κάποτε «λύσσα» ενάντια στο κεφάλαιο, όμως αμέσως ύστερα από την κρίση λύσσας ξαναγυρίζει στην εμπιστοσύνη προς τους καπιταλιστές, στις ελπίδες που στηρίζει στο «κράτος»… των καπιταλιστών!

Ετσι και ο σ. Αβίλοφ…

Μετά τη θαυμάσια, αποφασιστική και τρομερή εισαγωγή που κατηγορεί τους καπιταλιστές για αρπακτικότητα, και μάλιστα όχι μόνο τους καπιταλιστές, αλλά και την κυβέρνηση των καπιταλιστών, ο σ. Αβίλοφ σε όλη την απόφαση, σε όλο το συγκεκριμένο περιεχόμενό της, σε όλες τις πρακτικές προτάσεις της, ξεχνάει την ταξική άποψη και κατρακυλά, σαν τους μενσεβίκους και τους ναρόντνικους, σε φράσεις για το «κράτος» γενικά, για την «επαναστατική δημοκρατία» γενικά.

Εργάτες! Το αρπακτικό κεφάλαιο με την αρπακτικότητά του δημιουργεί την αναρχία και το οικονομικό χάος, αλλά και η κυβέρνηση των καπιταλιστών διευθύνει την οικονομία το ίδιο αναρχικά. Η σωτηρία βρίσκεται στον έλεγχο από μέρους του «κράτους με τη συμμετοχή της επαναστατικής δημοκρατίας». Να το περιεχόμενο του σχεδίου απόφασης του Αβίλοφ.

Για το θεό, σ. Αβίλοφ! Επιτρέπεται σε μαρξιστή να ξεχνάει ότι το κράτος είναι όργανο ταξικής κυριαρχίας; Δεν είναι λοιπόν γελοίο να προσφεύγει κανείς στο κράτος των καπιταλιστών για να χτυπήσει την αρπακτικότητα των καπιταλιστών;

Επιτρέπεται σε μαρξιστή να ξεχνάει ότι και οι καπιταλιστές στην ιστορία όλων των χωρών ήταν επανειλημμένα, και το 1649 στην Αγγλία, και το 1789 στη Γαλλία, και το 1830 και το 1848, και το 1870 στην ίδια χώρα, και το Φλεβάρη του 1917 στη Ρωσία, «επαναστάτες δημοκράτες»;

Ξεχάσατε λοιπόν πραγματικά ότι πρέπει να κάνουμε διάκριση ανάμεσα στην επαναστατική δημοκρατία των καπιταλιστών, των μικροαστών, του προλεταριάτου; Μήπως δε συνοψίζεται όλη η ιστορία όλων των επαναστάσεων που μόλις ανέφερα στη διαφορά των τάξεων μέσα στην «επαναστατική δημοκρατία»;

Οποιος σήμερα, μετά την πείρα του Φλεβάρη, του Μάρτη, του Απρίλη, του Μάη του 1917, εξακολουθεί να μιλάει στη Ρωσία για «επαναστατική δημοκρατία» γενικά, αυτός θεληματικά ή άθελα, συνειδητά ή ασυνείδητα εξαπατά το λαό. Γιατί η «στιγμή» της γενικής συγχώνευσης των τάξεων ενάντια στον τσαρισμό ήλθε και παρήλθε. Η πρώτη συμφωνία της πρώτης «Προσωρινής επιτροπής» της Κρατικής Δούμας με το Σοβιέτ σήμαινε ήδη το τέλος της συγχώνευσης των τάξεων και την έναρξη της ταξικής πάλης.

Η κρίση του Απρίλη (20 του Απρίλη), μετά η 6 του Μάη, ύστερα η 27-29 του Μάη (εκλογές) κ.τ.λ. κ.τ.λ. χώρισαν πια οριστικά τις τάξεις στη ρωσική επανάσταση, μέσα στη ρωσική «επαναστατική δημοκρατία». Το να αγνοεί κανείς αυτό το πράγμα σημαίνει να ξεπέφτει ως το αδιέξοδο του μικροαστού.

Το να προσφεύγεις τώρα στο «κράτος» και στην «επαναστατική δημοκρατία», και μάλιστα για το ζήτημα ακριβώς της αρπακτικότητας των καπιταλιστών, σημαίνει ότι τραβάς την εργατική τάξη προς τα πίσω, σημαίνει ότι κηρύσσεις στην πράξη το ολοκληρωτικό σταμάτημα της επανάστασης. Γιατί το «κράτος» μας τώρα, μετά τον Απρίλη, μετά το Μάη, είναι κράτος καπιταλιστών (που αρπάζουν), που τιθάσευσαν στο πρόσωπο των Τσερνόφ, Τσερετέλι και Σία ένα σημαντικό τμήμα της «επαναστατικής (μικροαστικής) δημοκρατίας».

Αυτό το κράτος φρενάρει την επανάσταση παντού, σε όλους τους τομείς της εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής.

Το να αναθέσεις σ’ αυτό το κράτος την πάλη ενάντια στην «αρπακτικότητα» των καπιταλιστών είναι σαν να ρίχνεις το λούτσο στο ποτάμι [1].

Γράφτηκε στις 31 του Μάη (13 του Ιούνη) 1917

Δημοσιεύτηκε στις 14 (1) του Ιούνη 1917 στην εφημερίδα «Πράβντα», αρ. φύλ. 70

Δημοσιεύεται σύμφωνα με το κείμενο της εφημερίδας

Σημειώσεις

1.Από το μύθο του Κριλόφ «Ο λούτσος». (Σημ. μετ.)

Πηγή: Ριζοσπάστης

"Ά πάενε ρε"

Τι θα λέγατε αν κάναμε και σήμερα ό,τι και την προηγούμενη Παρασκευή; Αν αφήναμε, δηλαδή, κατά μέρος την σοβαρότητα των βαθυστόχαστων κειμένων και το ρίχναμε στις ιστορίες; Απ' αυτές τις ιστορίες που μπορεί να τις έχουμε ήδη ακούσει αλλά που ποτέ δεν λέμε στον αφηγητή να σταματήσει την διήγηση; Υποθέτω ότι δεν υπάρχει αντίρρηση, οπότε... προσδεθείτε.

Για την Σωτηρία Μπέλλου έχουν γραφτεί πολλά αλλά λίγοι είναι αυτοί που τα γνωρίζουν. Για παράδειγμα, πόσοι ξέρουν ότι από μικρό παιδί ήταν σε σταθερή κόντρα με τους δικούς της; Μα τίποτε να μη κάνει σύμφωνα με τα χούγια τους! "Βρε Σωτηρία, κορίτσι είσαι και πρέπει να φέρνεσαι ανάλογα" εκείνοι, πέρα βρέχει η Σωτηρία. Και να πεις ότι το έκανε επίτηδες; Μπα. Απλώς έκανε ό,τι της άρεσε, χωρίς να νοιάζεται για την γνώμη των άλλων. Για παράδειγμα, αφού της άρεσε το τραγούδι, γιατί τις Κυριακές στην εκκλησία να μην ανεβαίνει κι αυτή στο ψαλτήρι; Και που ήταν θηλυκό, τί έγινε; Έψελνε κι αυτή με τους άντρες και, σαν τέλειωνε η λειτουργία, χύμα στις αλάνες με τα αγόρια για να παίξει κλέφτες κι αστυνόμους, ολεμάν-στακαμάν ή πετροπόλεμο.

Η Σωτηρία Μπέλλου στο πάλκο, δίπλα στον Στράτο Παγιουμτζή

Όσο μεγάλωνε η μικρή Σωτηρία, τόσο πιο ατίθαση γινόταν. Κι όταν έφτασε δεκάξι, είπε να κάνει του πατέρα της το μεγαλύτερο χουνέρι: του έφερε για γαμπρό έναν από τους πελάτες του, έναν τύπο μερικές δεκαετίες μεγαλύτερό της. Έπεσαν όλοι πάνω της... βρε αμάν... βρε ζαμάν... τίποτα αυτή. Στα δεκαεφτά της τον παντρεύτηκε. Κι αν μέχρι τότε ήσαν οι δικοί της που βαράγαν το κεφάλι τους, από κει και πέρα άρχισε να βαράει η ίδια το δικό της. Βλέπετε, ο κυρ-Βαγγέλης ο Τριμούρας (ο περί ου ο λόγος, δηλαδή) όχι μόνο βγήκε τζαναμπέτης και μπεκρής κι όχι μόνο της τα φόραγε κανονικά με όποια ξέπεφτε μπροστά του αλλά σήκωνε και χέρι πάνω της. Σήκωσε μία... σήκωσε δύο... παίρνει ανάποδες η Σωτηρία, αρπάζει ένα μπουκάλι βιτριόλι και του κάνει τα μούτρα ντρίλινα. Τουθ' όπερ,καλά του κάνατε μαντάμ αλλά περάστε και τρία χρονάκια από την ψειρού, ένεκα που έτσι λέει ο νόμος.

Κάνει την τριετία της η Σωτηρία και βγαίνει. Μόνο που για την μικρή κοινωνία της Χαλκίδας είναι πια στιγματισμένη, ένεκα που οι καθώς πρέπει κυρίες φοβούνται τον άνδρα και δεν τον λούζουν με βιτριόλι. Έτσι, με άκλειστα ακόμη τα 20 χρόνια της, το 1940 η ατίθαση πιτσιρίκα παίρνει το τραίνο και κατεβαίνει στην Αθήνα. Εκεί την βρίσκει η κατοχή. Κι όπως είναι φυσικό κι επόμενο, ένας τέτοιος χαρακτήρας δεν θα μπορούσε παρά να οργανωθεί νωρίς-νωρίς στο ΕΑΜ. Ατίθαση, ανήσυχη και με μυαλό που δεν βολεύεται στα εύκολα, η Σωτηρία βοηθάει όπως μπορεί. Συμμετέχει στις διοργανώσεις συσσιτίων, μεταφέρει μηνύματα στους αντάρτες, επικοινωνεί με τις γιάφκες... Μόνο που δεν μένει σε τέτοια ψιλοπράματα. Γι' αυτήν, το πιο σημαντικό είναι να ξεσηκώσει όσους φοβούνται, να ενθαρρύνει όσους δειλιάζουν. Σύντομα κερδίζει την αγάπη και τον θαυμασμό των συντρόφων της.

Έλα, όμως, που μαζί με τους συντρόφους της την παίρνουν χαμπάρι και τα σκουλήκια. Κι ένα τέτοιο σκουλήκι, απ' αυτά που ντρέπονται για την φάτσα τους και κυκλοφορούν με κουκούλα στο κεφάλι, κάποια μέρα τού 1943, κάπου στην Καισαριανή, την δείχνει με το δάχτυλο: "Αυτή...". Η Σωτηρία συλλαμβάνεται από τους γερμανούς, μεταφέρεται στο κολαστήριο της οδού Μέρλιν και βασανίζεται επί τρία εικοσιτετράωρα. Αντέχει. Οι βασανιστές της πείθονται ότι δεν έχει σημαντικές πληροφορίες να τους δώσει και την κλείνουν στα μπουντρούμια. Θα μείνει εκεί ίσαμε τον Οκτώβρη τού 1944, οπότε θα απελευθερωθεί μαζί με όλη την Αθήνα.

Τότε είναι που γνωρίζεται με τον Χαρίλαο Φλωράκη και μπαίνει με καινούργια ορμή στον αγώνα για λαϊκή κυριαρχία. Την περίοδο των Δεκεμβριανών βρίσκεται στην Καισαριανή, να μάχεται σαν άντρας μαζί με τους συντρόφους της. Κι όταν ξεσπάει ο εμφύλιος μπαίνει πάλι στην πρώτη γραμμή αλλά οι χωροφύλακες την συλλαμβάνουν, την σαπίζουν στο ξύλο και την φυλακίζουν μαζί με άλλους κομμουνιστές στο διαμορφωμένο σε φυλακή υπόγειο του καμπαρέ "Κιτ-Κατ", στην Βουκουρεστίου. Αποφυλακίζεται λίγο καιρό αργότερα.

Εκείνη την εποχή γνωρίζεται από σπόντα με τον Βασίλη Τσιτσάνη, ο οποίος ενθουσιάζεται από την δύναμη της φωνής της και την ανεβάζει δίπλα του στο πάλκο, στου "Τζίμη του Χοντρού". Το μαγαζί γνωρίζει πιέννες αλλά η Σωτηρία δεν λέει να καθήσει ήσυχη. Ένα βράδυ του 1946 σηκώνεται κάποιος και της ζητάει να τραγουδήσει το γνωστό φασιστοτράγουδο "Του αετού ο γιος". Η μικροκαμωμένη χαλκιδαία δεν κωλώνει. "Ά πάενε, ρε Χίτη". Εκείνος αιφνιδιάζεται. "Τι είπες μωρή;". Πετιέται ο Τσιτσάνης να σβήσει την φλόγα. "Άστο ρε Σωτηρία". Τίποτα εκείνη. "Α πάενε ρε". Κι επειδή οι φασίστες είναι πολύ μάγκες, σηκώνεται όλη η παρέα τού χίτη, έξι νοματαίοι, και την κάνουν τουλούμι στο ξύλο. Χρόνια αργότερα, η Σωτηρία θα αφήσει το παράπονό της να ξεχειλίσει. "Έξι άτομα με βαράγανε στο πάλκο αλλά αυτό που με πόνεσε πιο πολύ ήταν που δεν σηκώθηκε ένας άντρας να με υπερασπιστεί"...

Σαν να μην έφτανε το ξύλο που έφαγε, η Μπέλλου τα άκουσε κι από τον Τσιτσάνη επειδή αρπάχτηκε με τους πελάτες. Η Σωτηρία τα έσουρε κι αυτουνού κανονικά και κουβέντα την κουβέντα ξέσπασε ανάμεσά τους καυγάς που τρίξανε τα ντουβάρια. Το αποτέλεσμα ήταν να την διώξει ο Τσιτσάνης από το σχήμα και να πάρει στην θέση της την Μαρίκα Νίνου. Η Σωτηρία δεν το βάζει κάτω. Προσπαθεί να βρει αλλού δουλειά αλλά ο τσακωμός της με τον Τσιτσάνη δεν αποτελεί και την καλύτερη συστατική επιστολή.

Τάσος Φαληρέας, Διονύσης Σαββόπουλος, Σωτηρία Μπέλλου

Έτσι, αρχίζει η περίοδος της μεγάλης φτώχειας. Για να επιβιώσει, κάνει όποια δουλειά λαχαίνει. Ξεφορτώνει ζαρζαβατικά στην λαχαναγορά, ζαλώνεται έναν νταβά και πουλάει τσιγάρα στον δρόμο, πλένει σκάλες... Κοιμάται όπου βρίσκει: σε χαλάσματα, σε παγκάκια, σε παρατημένα βαγόνια στον σταθμό Λαρίσης... Αλλά ποτέ δεν κιότεψε. Συνέχισε να παλεύει κοντά τρεις δεκαετίες, ώσπου ήρθε η μεταπολίτευση και την έβγαλαν από την αφάνεια πρώτα ο Σαββόπουλος μ' εκείνο το εκπληκτικό "Ζεϊμπέκικο" ("Μ' αεροπλάνα και βαπόρια...") από το "Βρόμικο ψωμί" κι από κοντά ο Δήμος Μούτσης με το διαχρονικό "Δε λες κουβέντα".

Η Σωτηρία Μπέλλου θα έφευγε πάμφτωχη από την ζωή στις 27 Αυγούστου 1997, δυο μέρες πριν κλείσει τα 76 της χρόνια. Έφυγε με το κεφάλι ψηλά, αφού ο μόνος που κατάφερε να την νικήσει ήταν ο καρκίνος. Ανάμεσα σ' όσους της κράτησαν το χέρι εκείνες τις τελευταίες ώρες ήταν και ο καλύτερος φίλος που έκανε ποτέ. Ο Χαρίλαος Φλωράκης.

Ο εργαζόμενος είναι ο πρώτος και κυρίαρχος εχθρός των μεγαλοεταιρειών

ό.

Κατιούσα

στο ergasianet κι αναδημοσιεύουμε την επιστολή μιας εργαζόμενης που εξωθήθηκε σε παραίτηση  από τα Public Θεσσαλονίκης (οικειοθελής αποχώρηση λέγεται αυτό στη σύγχρονη γλώσσα των γιάπηδων) εξαιτίας των άθλιων συνθηκών εργασίας που επικρατούσαν στην επιχείρηση. Στην επιστολή της, η εργαζόμενη στηλιτεύει τις συνθήκες γαλέρας πίσω από το λαμπερό καταναλωτικό περιτύλιγμα (Black Friday κτλ), δείχνει το στόχο της εργοδοσίας να ξεζουμίσει την εργατική δύναμη των υπαλλήλων της, να αυξήσει τα κέρδη της, μειώνοντας τους μισθούς και τον ελεύθερο χρόνο τους. Κι όλα αυτά σε μια αλυσίδα που έχει βραβευτεί στο κομμάτι των… ανθρωπινων σχέσεων -που προφανώς δε συγκαταλέγει και τους εργαζόμενους στο ανθρώπινο είδος, αφού τους βλέπει ως υποζύγια προς εκμετάλλευση, χωρίς δικαιώματα. Ακολουθεί το κείμενο της επιστολής της εργαζόμενης, που αξίζει να διαβαστεί ως το τέλος.

Εργάζομαι τα τελευταία 2 χρόνια στα PUBLIC. Οι συνθήκες εργασίας στην αλυσίδα καταστημάτων PUBLIC, είναι λίγο ή πολύ γνωστές σε όλους. Δουλεύουμε άπειρες ώρες εργασίας για έναν μισθό της πείνας. Προσωπικά για να τα βγάλω πέρα εργάζομαι παράλληλα και σε άλλο κατάστημα.

Πιεστικοί ρυθμοί εν ώρα εργασίας καθώς πρέπει να πιάσουμε τα bonus της εταιρείας, να μην αφήσουμε κανέναν πελάτη δυσαρεστημένο, να τα έχουμε όλα τακτοποιημένα, να είμαστε στην «τσίτα» 8 ώρες, χωρίς να μιλάμε στο διπλανό μας, χωρίς να σηκώνουμε κεφάλι από την δουλειά μας, χωρίς να εγκαταλείπουμε το πόστο μας ακόμα και αν πρόκειται για ένα ποτήρι νερό και παράλληλα να ικανοποιούμε τις απαιτήσεις των υπευθύνων – που είναι και πολλοί – όσο παράλογες και αν είναι.

Η μέρα στη δουλειά ξεκινάει με το πρώτο email από τον διευθυντή ή τον υπεύθυνο του καταστήματος. Ενημερωνόμαστε για το στόχο της ημέρας και τα βήματα που πρέπει να ακολουθήσουμε προκειμένου να τον φέρουμε εις πέρας. Να σημειωθεί ότι οι στόχοι κυμαίνονται από 25.000 έως και 45.000 ευρώ! Την στιγμή που εκατοντάδες εργαζόμενοι πληρωνόμαστε με μόλις 500 ευρώ!

Οι υπεύθυνοι που θα συναντήσεις μέσα σε αυτές τις εταιρείες είναι ό,τι πιο υποτελές υπάρχει σε ανθρώπινο είδος. Αξιοπρέπεια μηδέν. Άνθρωποι που με την ρουφιανιά και πατώντας πάνω από τους συναδέλφους τους ορέγονται λίγη εξουσία. Και να σκεφτεί κανείς πως δεν πληρώνονται κάτι παραπάνω από εμάς. Κι όμως δέχονται να ξεφτιλίζονται και να πέφτουν στα μάτια και στην εκτίμηση μας διαρκώς. Άνθρωποι που βγάζουν πάνω σου όλη την ανασφάλεια τους για το κέρδος κάποιου άλλου.

Γράφω εδώ γιατί μετά από 2 χρόνια πίεσης, πλήρους εκμετάλλευσης και εξάντλησης σωματικών ορίων… υπέβαλα την παραίτηση μου.

Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά κληθήκαμε να αντιμετωπίσουμε την BLACK FRIDAY. Μπορεί για τους καταναλωτές ο συγκεκριμένος θεσμός να είναι μια μέρα γιορτής και ανελέητης κατανάλωσης, για εμάς τους εργαζομένους όμως το ”Party” ξεκινάει βδομάδες νωρίτερα… Εξαντλητικές προετοιμασίες με remodeling του καταστήματος για εκείνη τη μέρα σε συνδυασμό με υπερογκώδεις παραλαβές προϊόντων και δημιουργία ”κλίματος” από τα τσιράκια του διευθυντή πως θα πρέπει να είμαστε ακόμα πιο γρήγοροι, πιο αποδοτικοί, πιο πειθήνιοι.

Την ημέρα της Black Friday εργάστηκα, όπως και οι περισσότεροι συνάδελφοι μου,  με σπαστό ωράριο. Εξαιτίας όμως της μεγάλης προσέλευσης κόσμου η εταιρεία εκβιαστικά μας κράτησε 12 ώρες! Όταν μάλιστα κάποιοι από εμάς ζητήσαμε να φύγουμε η απάντηση που λάβαμε ήταν ότι δεν υπάρχει διαθέσιμο προσωπικό και πως θα πρέπει να κάνουμε λίγη υπομονή καθώς στο τέλος του μήνα θα ανταμειφθούμε για τις επιπλέον ώρες!

Στο τμήμα που βρίσκομαι έρχονται καθημερινά email από δυσαρεστημένους πελάτες, στα οποία καλούμαστε να απαντάμε εν ώρα εργασίας. Δηλαδή, μέσα στη βάρδια μας εκτός από όσα περιέγραψα παραπάνω, πρέπει να απολογούμαστε διαδικτυακά για ό,τι του κατέβει του πελάτη στο κεφάλι.

Την προηγούμενη εβδομάδα λοιπόν σε ένα από αυτά τα email, έλαβα από τον διευθυντή του καταστήματος την απάντηση:  «Υπενθυμίζω πως πρέπει να είμαστε ΑΨΟΓΟΙ σε ΟΛΟΥΣ τους πελάτες μας, είτε έχουν δίκιο είτε όχι». Για την εταιρεία, η αρχή και το τέλος του προβλήματος λοιπόν είναι ο ίδιος ο εργαζόμενος.

Τι και αν ο διαθέσιμος χώρος για την εξυπηρέτηση πελατών είναι όλος κι όλος 4 μέτρα, τι και αν κάνουμε παραλαβή δεκάδες προϊόντα καθημερινά, τι και αν στοιβάζουμε τις παραγγελίες στο συγκεκριμένο τμήμα το ένα πάνω στο άλλο με αποτέλεσμα όχι μόνο να καθυστερεί η εξυπηρέτηση αλλά να υπάρχει κίνδυνος ατυχήματος μιας και η χρήση κάποιων ραφιών απαιτούν να ανέβουμε σε καρέκλα! Ο εργαζόμενος είναι ο πρώτος και κυρίαρχος εχθρός των μεγαλοεταιρειών.

Πώς να απαντήσω κύριε διευθυντά μου στην δυσαρεστημένη πελάτισσα ότι παρότι αυξήθηκαν τα κέρδη σας, μειώσατε το προσωπικό; Πώς να πω ότι κρατάω το τμήμα μόνη μου και πρέπει να κάνω παράλληλα δέκα πράγματα; Πώς να πω ότι για να έχετε περισσότερο χώρο για τις πωλήσεις σας, αναγκαζόμαστε οι εργαζόμενοι να δουλεύουμε κάτω από αυτές τις συνθήκες;

Βρέθηκα στη θέση να προσπαθώ να εξηγήσω τα αυτονόητα. Προϊστάμενοι της εταιρείας και ο διευθυντής με βρήκαν εν ώρα εργασίας να μου τα πουν ένα χεράκι, καθώς είμαι λιγότερη των προσδοκιών τους και εκθέτω καθημερινά το τμήμα. Ενώ όπως ανέφερα παραπάνω κρατάω μόνη μου ένα τμήμα.

Την επόμενη ημέρα, απουσίασα από την δουλειά γιατί οι δυνάμεις μου με εγκατέλειψαν τελείως.

Στο τέλος του μήνα, ενώ εργάστηκα Κυριακή, υπερεργασίες, απογραφή του τμήματος ώς τις 11 το βράδυ και τέλος BLACK FRIDAY, στην μισθοδοσία όχι μόνο δεν έλαβα τις απαιτούμενες προσαυξήσεις αλλά πληρώθηκα με 65 ευρώ λιγότερα!!!

Η εργασιακή ζούγκλα που κυριαρχεί στην Ελλάδα σήμερα και ο φόβος της ανεργίας, μας αναγκάζουν όλους εμάς που εργαζόμαστε κάτω από αυτές τις εξευτελιστικές συνθήκες να σκεφτούμε την απόφαση μας για παραίτηση, 2 και 3 και ίσως και παραπάνω φορές.

Φτάνει ένα σημείο που η εταιρεία έχει αποφασίσει να σε εξαναγκάσει  να σε εξωθήσει ουσιαστικά σε απόλυση. Η τακτική είναι ίδια σε όλους τους συναδέλφους. Προσωπικές εμπάθειες και προσβολές από τους υπεύθυνους, σπαστά ωράρια και υπερωρίες και προσωπική χρέωση εργασιών που ένα 24ωρο δε θα αρκούσε.

Για να μην γίνουμε, λοιπόν, βορά στα σχέδια τους οι εργαζόμενοι σε μικρά και μεγάλα καταστήματα να ανοίξουμε κουβέντα μέσα στους χώρους δουλειάς και να υπερασπιστούμε το δικαίωμα μας για αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας. Όλοι εμείς, απέναντι στον φόβο, την τρομοκρατία και τις απειλές της εταιρείας να οργανωθούμε σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε αλυσίδα και να προβάλλουμε την ανάγκη για οργάνωση αλληλεγγύη και συλλογικοποίηση εδώ και τώρα! Κανένας μόνος του απέναντι στην εργοδοτική τρομοκρατία, όλοι μαζί ενωμένοι σαν μια γροθιά να καταγγέλλουμε να διεκδικούμε να αγωνιζόμαστε. Το δίκιο το έχουμε μόνο εμείς. Και θα το υπερασπιστούμε.

ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ - «ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΕΚΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ»

 

Στο προσκήνιο τα μνημόνια της «επόμενης μέρας»

 

 

Eurokinissi

Από τη χτεσινή κινητοποίηση του ΠΑΜΕ

Στα «γεμάτα» ξεκινούν πλέον οι συζητήσεις γύρω από τις μορφές των μνημονίων της «επόμενης μέρας», ενώ σε κάθε περίπτωση η προοπτική της καπιταλιστικής ανάκαμψης είναι συνυφασμένη με την κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής και των αναδιαρθρώσεων προς όφελος του κεφαλαίου.Αποκαλυπτική είναι η «ενδιάμεση έκθεση» της Τράπεζας της Ελλάδας για τη «νομισματική πολιτική», που κατατέθηκε χτες στη Βουλή, φέρνοντας στο προσκήνιο, μεταξύ άλλων, το ζήτημα του «προληπτικού προγράμματος στήριξης», της Ευρωζώνης προς το ελληνικό κράτος, κάτι που βέβαια ήδη συζητείται στο παρασκήνιο με τους «θεσμούς».

Σύμφωνα με την ΤτΕ, «η ύπαρξη ενός τέτοιου προληπτικού πλαισίου στήριξης εκτιμάται ότι μπορεί να δράσει υποστηρικτικά για την ελληνική οικονομία (...) καθώς θα παρέχει ασφάλεια σχετικά με την πρόσβαση του Ελληνικού Δημοσίου σε χρηματοδότηση μετά τη λήξη του προγράμματος τον Αύγουστο του 2018». Οπως επισημαίνεται, το «προληπτικό πλαίσιο» χρηματοπιστωτικής στήριξης «θα τονώσει την εμπιστοσύνη των διεθνών επενδυτών στις μεσομακροπρόθεσμες προοπτικές της ελληνικής οικονομίας, διότι αυτοί θα γνωρίζουν ότι η οικονομική πολιτική είναι και θα παραμείνει συνετή, αποκλείοντας την επανεμφάνιση των ανισορροπιών».


«Η αποσαφήνιση της μορφής που θα λάβει η στήριξη της ελληνικής οικονομίας μετά το τέλος του προγράμματος είναι σημαντική», τονίζει η ΤτΕ, ειδικά στην περίπτωση που μέχρι τότε «δεν θα έχει βελτιωθεί η πιστοληπτική διαβάθμιση των ελληνικών κρατικών ομολόγων». Παράλληλα, διευκρινίζεται πως άλλες δυνατότητες, μέσω της προληπτικής στήριξης, «θα βελτιώσουν το επενδυτικό και επιχειρηματικό κλίμα και θα προσελκύσουν εγχώριες και ξένες άμεσες επενδύσεις».

Την ίδια ώρα, ξεκαθαρίζεται το πεδίο γύρω από την ατζέντα της πολιτικής που θα εφαρμόζεται για τα επόμενα χρόνια, στην προοπτική βέβαια των «βιώσιμων» ρυθμών καπιταλιστικής ανάκαμψης. Μεταξύ άλλων, οι άξονες που θέτει η έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδας εστιάζουν στην αποφασιστική διαχείριση με στόχο τη μείωση των «κόκκινων» δανείων, την κλιμάκωση των ιδιωτικοποιήσεων, την άρση των «εμποδίων» για επενδύσεις, στη διαμόρφωση μείγματος δημοσιονομικής πολιτικής «φιλικότερου προς την ανάπτυξη», με φορολογικές ελαφρύνσεις για τους επιχειρηματικούς ομίλους κ.ά.

Η έξοδος από τα μνημόνια δεν σταματάει την αντιλαϊκή επίθεση, επιβεβαιώνει ο πρωθυπουργός

 

Με αφορμή την έκθεση της ΤτΕ, η κυβέρνηση επιδόθηκε χτες σε ένα ακόμα «σόου» διαρρέοντας non paper, στο οποίο σημείωνε πως «επειδή ένας αποτυχημένος υπουργός Οικονομικών τότε και μια αποτυχημένη κυβέρνηση είχαν θέσει ως βέλτιστη εκδοχή όχι την έξοδο στις αγορές με ευνοϊκά επιτόκια, αλλά τη γραμμή στήριξης, δε σημαίνει ότι μια πετυχημένη κυβέρνηση δε θα τα καταφέρει πολύ καλύτερα. Ηδη όλες οι ενδείξεις αυτό αποδεικνύουν».
Πρόκειται, βέβαια, για μια πέρα για πέρα κάλπικη αντιπαράθεση, ξένη προς τα λαϊκά συμφέροντα, αφού με όποια μορφή κι αν βγει το αστικό κράτος στις αγορές για να δανειστεί για λογαριασμό του κεφαλαίου με ευνοϊκότερους όρους, τα «σπασμένα» θα πληρώνει στο διηνεκές ο λαός.

Το γεγονός αυτό ήρθε να επιβεβαιώσει και το άρθρο του πρωθυπουργού στη «European Business Review», όπου, όπως χαρακτηριστικά σημειώνεται, «μετά τον Αύγουστο του '18 δεν έχουμε προαπαιτούμενα για μεταρρυθμίσεις, αλλά δεν θα σταματήσουμε τις μεταρρυθμίσεις».

Με δυο λόγια, το «έτος - ορόσημο για την Ελλάδα», όπως χαρακτηρίζει το 2018 ο Αλ. Τσίπρας, κάθε άλλο παρά θα σημάνει το τέλος της επέλασης στα λαϊκά δικαιώματα. Στο έδαφος αυτής της επίθεσης, εξάλλου, ο πρωθυπουργός επαναλαμβάνει το προσκλητήριο στα μονοπώλια να επενδύσουν στην Ελλάδα, αναλύοντας το πόσο γόνιμο έδαφος για κέρδη διαμόρφωσε η αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική.

Ο πρωθυπουργός επαίρεται για την ανάπτυξη, επί τρία συνεχόμενα τρίμηνα, της οικονομίας, για το ότι «στον δημοσιονομικό τομέα έχουμε επιτύχει μια ιστορική, αξιόπιστη προσαρμογή για πρώτη φορά στην ιστορία της Ευρώπης» και διαπιστώνει ότι «με αυτή τη θετική δυναμική, θα καλωσορίσουμε το νέο έτος και, άρα, το 2018 θα είναι ένα έτος ορόσημο για την Ελλάδα και την ελληνική οικονομία, με τη χώρα να αφήνει πίσω της τα μνημόνια τον Αύγουστο του 2018, και μαζί τους, θα έλεγα, μια ολόκληρη εποχή, μια ολόκληρη ιστορική εποχή, και να εισέρχεται στην επόμενη μέρα με ισχυρά ποσοστά ανάπτυξης».

Ως πρόσθετη διαβεβαίωση της αντιλαϊκής αποφασιστικότητας της κυβέρνησης σημειώνει ως «μια πολύ θετική εξέλιξη με ισχυρή σημασία» το «έγκαιρο κλείσιμο του τεχνικού τμήματος της 3ης αξιολόγησης», αλλά και τις αλλαγές «με βάση τις βέλτιστες διεθνείς πρακτικές και συστάσεις του ΟΟΣΑ», που η κυβέρνηση έχει επιφέρει «στις αγορές προϊόντων», την «άρση γραφειοκρατικών εμποδίων», τη «δημιουργία ενός κλίματος φιλικού προς τις επενδύσεις» και την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας «με την εμπλοκή του ιδιωτικού τομέα».

Με αυτά ως δεδομένα προβάλλει και τα εύσημα των αγορών γράφοντας για την «αναβάθμιση της πιστοληπτικής μας ικανότητας», τις «εκθέσεις των διεθνών αναλυτών», τη «θετική υποδοχή των ελληνικών ομολόγων αυτό το καλοκαίρι, αλλά και πριν από μερικές ημέρες από τις διεθνείς αγορές», την «έμπρακτη στήριξη με συμμετοχές σε ελληνικές εταιρείες, σε αυξήσεις κεφαλαίων σε εισηγμένες εταιρείες και επενδύσεις σε μεγάλα πρότζεκτ» κ.ά.

Αναφωνεί δε με περηφάνια απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο: «Η Ελλάδα απέκτησε τελικά την κουλτούρα της αλλαγής και της μεταρρύθμισης. Δεν φοβόμαστε πλέον τις αλλαγές και οι δεσμοί με τα συμφέροντα του παρελθόντος που εμπόδιζαν τις αλλαγές έχουν διαρραγεί οριστικά»!

Οσο για την υψηλή φορολογία που όλοι οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου υποδεικνύουν ως πρόβλημα στην κερδοφορία τους, ο Αλ. Τσίπρας διαβεβαιώνει ότι επιβλήθηκε «υπό την πίεση των έκτακτων συνθηκών» αλλά «η πεποίθησή μας όταν λάβαμε αυτή την πολιτική απόφαση ήταν και συνεχίζει να είναι ότι αυτές οι συνθήκες δεν μπορεί να είναι μόνιμες αλλά προσωρινές και η έξοδος από την κρίση θα επιτρέψει και πάλι τη μείωση των φορολογικών συντελεστών».

Υπογραφές για ΟΛΘ, εγκρίθηκε το σχέδιο για Ελληνικό

 

Στο μεταξύ, υπογράφτηκε χτες η σύμβαση πώλησης του 67% του ΟΛΘ στη «South Europe Gateway Thessaloniki», κοινοπραξία που συστάθηκε για τη διεκδίκηση του λιμανιού της Θεσσαλονίκης από το γερμανικό επενδυτικό fund «Deutsche Invest Equity Partners», τη γαλλική εταιρεία διαχείρισης λιμένων «Terminal Link» και την εταιρεία συμφερόντων Σαββίδη «Belterra Investments», έναντι συνολικού τιμήματος 231,926 εκατ. ευρώ. Πλέον, εκκρεμεί η έγκριση από την Επιτροπή Ανταγωνισμού και στη συνέχεια θα πρέπει να επικυρωθεί από τη Βουλή, ώστε εντός του πρώτου τριμήνου του 2018 να έχει ολοκληρωθεί η συναλλαγή.

Επίσης, εγκρίθηκε από το «Κεντρικό Συμβούλιο Διοίκησης για την Αξιοποίηση της Δημόσιας Περιουσίας» το τελικό σχέδιο του Προεδρικού Διατάγματος για την επένδυση της «Lamda Development» στο Ελληνικό και στις 28 Δεκέμβρη θα υποβληθεί για οριστική έγκριση στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Σχετικές πληροφορίες ανέφεραν ότι σήμερα το μεσημέρι αναμένεται να έχει υπογραφτεί από τους συναρμόδιους υπουργούς, ενώ όπως φαίνεται το τελικό κείμενο δεν εμπεριέχει σοβαρές αλλαγές στο αρχικό σχέδιο του επενδυτή, για το ύψος των κτιρίων, ανάμεσα στα οποία προβλέπονται και έξι ουρανοξύστες ύψους 200 μέτρων. Εάν το ΣτΕ εγκρίνει το Προεδρικό Διάταγμα, που είναι και το πιθανότερο, εντός του 2018 θα ξεκινήσουν τα πρώτα έργα στην έκταση.

Ριζοσπάστης

Άντρας των ΜΑΤ σε Κουτσούμπα: «Ποιος είσαι εσύ ρε;» (βίντεο)

Κατιούσα

Όπως ακούγεται στο βίντεο, ο ένας από τους δύο επικεφαλής των αστυνομικών δυνάμεων απευθύνεται στον κ. Κουτσούμπα, λέγοντάς του: «Ποιος είσαι εσύ ρε; Ποιος είναι ο κύριος;».

Προς στιγμήν οι αστυνομικές δυνάμεις εμπόδισαν την είσοδο στη Βουλή στον γγ του ΚΚΕ, καθώς και στους βουλευτές του κόμματος Χρήστο Κατσώτη και Γιώργο Μαρίνο.

Το ΠΑΜΕ πραγματοποιεί διαδήλωση στο Σύνταγμα ενάντια στην τροπολογία για την άσκηση διώξεων σε όσους εμποδίζουν τους πλειστηριασμούς, η οποία ψηφίζεται απόψε στη Βουλή.
Για προπηλακισμό κάνει λόγο ο Παφίλης
«Πρέπει να αναζητηθούν οι ευθύνες για τον προπηλακισμό εναντίον του γενικού γραμματέα κόμματος», τόνισε ο κ. Παφίλης κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου του υπουργείου Δικαιοσύνης, με μέτρα θεραπείας αντί ποινές για ψυχικά ασθενείς και στο οποίο κατατέθηκε η επίμαχη τροπολογία για την οποία το ΚΚΕ ζήτησε ονομαστική ψηφοφορία.

Συνωμοσίες πυρήνων της απάτης

 

21-12-2017

 

ΦΑΚΟΣ ΕΡΥΘΡΑΣ ΕΠΑΦΗΣ

Η κυβέρνηση θα παίξει το παραμυθάκι του διλήμματος, ποιος θα διαχειριστεί καλύτερα την επόμενη μέρα, μετά το δήθεν τέλος των μνημονίων, με κραυγές, παράτες και μπόλικη αντικομμουνιστίλα, για να μην πάρει πρέφα ο λαός ότι και η δεξιά συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει άθλια μεταθέσει την επομένη των μνημονίων μέρα, στην πρωτοχρονιά του 2060!…

Λιάνα Κανέλλη

 

Στη φετινή συζήτηση του προϋπολογισμού εκτυλίχθηκε μια Συνωμοσία Πυρήνων της Απάτης, ένα είδος φτηνιάρικου ΣΠΑ, για βουλευτές και πόπολο, κι ένα είδος σπαγγέτι γουέστερν με επιμέρους μονομαχίες στο Ελ Πάσο των μνημονίων. Κορυφαία στιγμή της κοινοβουλευτικής Τσινετσιτά, με φραστική αισθητική τύπου γοργόνες και μάγκες, ήταν η αρχιγοργόνα κ. Μεγαλοοικονόμου, που κατά μεγάλη κεντρώα οικονομία αθροίστηκε στο ΣΥΡΙΖΑ κι έκανε τον Τσίπρα να δηλώσει υπερηφάνως στους δημοσιογράφους «αυξανόμαστε κιόλας».


Ο βαρύμαγκας Καμμένος έφτιαξε τη σκαλέτα της ημέρας των αρχηγών με μαεστρία και χρυσαυγίτικη βοήθεια. Θαυμάστε χάραξη πορείας εντυπώσεων του κοινοβουλευτικού κότερου ΑΝΕΛ: οι ομιλίες των αρχηγών αρχίζουν από τον τελευταίο προς τον πρώτο κατά τη δύναμη εκπροσώπησης. Η σειρά ήταν Θεοδωράκης, Λεβέντης, Καμμένος, Κουτσούμπας, Φύρερ, Γεννηματά, Μητσοτάκης, Τσίπρας (μεταξύ των δύο τελευταίων Τσακαλώτος και Δραγασάκης, οι οικονομικοί).

Τηλεφωνάει ο Καμμένος ότι δεν μπορεί να ρθει στην ώρα του. Βαβούρα στο προεδρείο, η Χρυσή Αυγή ήδη παρατεταγμένη καθιστή, η  ξανθιά Βαλκυρία πηγαινοέρχεται σκαλί – διάδρομο – βαθυκόκκινη μοκέτα, και στο βήμα εσπευσμένα ανεβαίνει ο πάντα έτοιμος Κουτσούμπας. Με το που ανεβαίνει, τσουπ ο Καμμένος στα βουλευτικά έδρανα, εύχαρις στέλνει μηνύματα στο Φύρερ με την ξανθιά, ο Μιχαλολιάκος του απαντά φωναχτά «εντάξει Πάνο» που προφανώς του ‘χει ζητήσει να μιλήσει η Χρυσή Αυγή κι ύστερα αυτός. Για τον απλούστατο λόγο να εξασφαλίσει συνάφεια περιεχομένου στα νώτα του και να φαίνεται στην τηλεόραση και μεγαλύτερο κόμμα το ΑΝΕΛ από τους προλαλήσαντες. Και καλά αυτή η συνωμοσία απάτης περί την εικόνα, άντε να πάει και στον τηλεοπτικό κόρακα.

Η προηγηθείσα συνωμοσία, με το σπάσιμο του πενθημέρου της συζήτησης σε 3-2 μέρες με διάλειμμα τεσσάρων ημερών, χαλαρό σαββατοκύριακο και βολικά προ εορταστικά φύλα εφημερίδων, ήταν όλα τα λεφτά, για να απονευρωθεί ο εφιάλτης των αριθμών, να μιλήσουν πάμπολλοι βουλευτές σε βολικά άδεια αίθουσα και με μια μέρα μηντιακής απεργίας, την επόμενη του τριημέρου, που άφησε ακάλυπτες τις θηριώδεις κινητοποιήσεις των εργαζομένων, που βεβαίως είχαν προγραμματιστεί για μέσα στον προϋπολογισμό.

Η κυβέρνηση κατέφυγε σε ενισχύσεις. Με ιχνηλάτες την Αυγή, τον Σκουρλέτη και τον ανεκδιήγητο Καραγιαννίδη, κατέβασε τον πρόεδρο Βούτση στα βουλευτικά έδρανα να περιμαζέψει τις αδυναμίες των Συριζαίων, που προσπαθούσαν να σκεπάσουν με ροδοπέταλα την ταφόπλακα των προ-υπολογισμένων μέτρων και την όζουσα ενσωμάτωση της αριστεράς στην καχεκτική ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.

Ο αρχίμαγκας ήταν ο κ. Κοτζιάς. Επικοινωνιακός συνωμότης διεθνούς βεληνεκούς, ο μόνος εκ των κυβερνώντων με πολιτικά εμπειρικό και γνωσιολογικό ειδικό βάρος, ο υπουργός Εξωτερικών επέλεξε να αποφύγει το βήμα της συζήτησης με δόσεις στην ολομέλεια, και προτίμησε την ΕΡΤ, για δίωρη ατομική συνέντευξη. Κάτι σαν Τζον Λένον μετά τη διάλυση των Beatles χωρίς τη Γιόκο Όνο και αντικατάσταση του we are the world που τραγούδησε στη σύναξη του ΝΑΤΟ με παραλλαγή του στίχου της νικηφόρας Παπαρίζος I am my number one. Μετάφραση της συνωμοσίας είναι απαραίτητη, αν σκεφτεί κανείς ότι ο κ. Κοτζιάς δεν ψήφισε, έστειλε επιστολική ψήφο που δεν μετράει τυπικά, αλλά καλύφθηκε από την κ. Μεγαλοοικονόμου.

Στο, ούτως ή άλλως, προεκλογικό 2018, με διακηρυγμένο το casus belli από το ΚΚΕ, που τρομάζει περισσότερο τους αφαλοκομμένους, ο κ. Κοτζιάς βάζει πλώρη για να μείνει τόσο υπεράνω φθοράς, όσο και να εξελιχθεί αν χρειαστεί σε Παπαδήμο. Ο Αλέξης τη βγαίνει στον Κυριάκο από τα δεξιά με αριστερό πρόσημο το ακροδεξιό, κατά Γιούνκερ, δεκανίκι του Πάνου. Η κόντρα με τη δικαιοσύνη έχει λιγότερο στόχο τις τηλεοπτικές άδειες και περισσότερο τη μη έκδοση απόφασης για τη Χρυσή Αυγή, μήπως και η καταδίκη της, που διαφαίνεται απ’ την πορεία της δίκης και τις επιμέρους καταδίκες χρυσαυγιτών, περισώσει τον Πάνο με περισσευάμενα ψηφαλάκια, ενισχύσει τη δεξιά και χαθεί και το χρήσιμο εργαλείο ενάντια στο ΠΑΜΕ και τους κομμουνιστές.

Η κυβέρνηση θα παίξει το παραμυθάκι του διλήμματος, ποιος θα διαχειριστεί καλύτερα την επόμενη μέρα, μετά το δήθεν τέλος των μνημονίων, με κραυγές, παράτες και μπόλικη αντικομμουνιστίλα, για να μην πάρει πρέφα ο λαός ότι και η δεξιά συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει άθλια μεταθέσει την επομένη των μνημονίων μέρα, στην πρωτοχρονιά του 2060!…

Οπότε κάντε τον προ-υπολογισμό σας, μια και καλή ή και με δόσεις, με ορίζοντα τα επόμενα 43 χρόνια! Ο κύκλος της μεταπολίτευσης έκλεισε. Κι αν τους αφήσουμε ο κύκλος της πολιτικής απάτης, σχεδόν ισόχρονος, άνοιξε ήδη…

 http://www.katiousa.gr

Οι λαοί θυμούνται και τιμούν

Με πληθος χιλιαδων κοσμου στο τειχος του Κρεμλινου γιορταστηκε σημερα η επετειος των 138 χρονων απο τη γεννηση του Σταλιν. Το μνημειο του στο Κρεμλινο γεμισε τοσα πολλα γαρυφαλλα που καποια στιγμη κρυφτηκε τελειως.

Ιχνος τσίπας

Ρόλο κομπάρσου αποδίδει η «Αυγή» στην κυβέρνηση για την εφιαλτική κατάσταση που επικρατεί στη Μόρια της Λέσβου, με τους χιλιάδες εγκλωβισμένους πρόσφυγες. Η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ, σχολιάζοντας χτες το έγκλημα που συντελείται στον καταυλισμό, εντοπίζει μεταξύ άλλων ως αιτίες τους πολέμους, τα «αυταρχικά καθεστώτα», τη στάση της ΕΕ κ.λπ. Σε κάθε μία απ' αυτές τις αιτίες όμως, η κυβέρνηση έχει βάλει και συνεχίζει να βάζει το χεράκι της, ξεκινώντας από την εφαρμογή όλων των αντιδραστικών συμφωνιών της ΕΕ, που επιβάλλουν τον διπλό εγκλωβισμό των ξεριζωμένων, μέχρι την απευθείας στήριξη των πολεμικών επεμβάσεων και τη στρατιωτική συνεργασία με κράτη που ξεριζώνουν εκατομμύρια προσφύγων από τα σπίτια τους, όπως το Ισραήλ, τη Σαουδική Αραβία κ.λπ. Ομως το πιο εμβληματικό στοιχείο του θράσους του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι πριν από λίγο καιρό η ίδια εφημερίδα, που σήμερα κλαίγεται για τους πολέμους, πανηγύριζε για τη συμφωνία της κυβέρνησης με την κυβέρνηση των ΗΠΑ! Από τη μία δηλαδή διαφήμιζε το ρόλο της Ελλάδας ως σημαιοφόρου των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδίων στην περιοχή και από την άλλη παρακαλάει να σταματήσει ο πόλεμος... Ποιος έχασε όμως την τσίπα για να τη βρει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Επιτυχίες...

«Αυτός είναι ο τελευταίος μνημονιακός προϋπολογισμός»! Αυτή ήταν η φράση κλειδί που επαναλάμβαναν ένας - ένας οι κυβερνητικοί βουλευτές από το βήμα της Βουλής, στη συζήτηση για τον κρατικό προϋπολογισμό του 2018.
Την ίδια «κασέτα» παίζουν όλα τα κυβερνητικά στελέχη από το πρωί μέχρι το βράδυ, όπου βρεθούν κι όπου σταθούν. Η σκοπιμότητα προφανής: Να καλλιεργήσουν αυταπάτες στο λαό, να μοιράσουν φρούδες ελπίδες ότι «η κατάσταση αλλάζει», ότι οσονούπω ξημερώνει το λαμπρό «μεταμνημονιακό μέλλον», όπου ο λαός μπορεί να ελπίζει σε καλυτέρευση της ζωής του, απαλλαγμένος τάχα από την «εποπτεία».
Επιστρατεύουν μάλιστα και διάφορα στατιστικά στοιχεία για να δείξουν ότι η πολιτική τους καταγράφει επιτυχίες, όπως οι προβλέψεις για αναιμική ανάκαμψη του ΑΕΠ, για σχετική μείωση της ανεργίας και πάει λέγοντας. Βέβαια, κανείς δεν αμφισβητεί τις «επιτυχίες» της κυβέρνησης. Μόνο που αυτές δεν αφορούν το λαό και τις ανάγκες του, αλλά το κεφάλαιο και τα συμφέροντά του.
Ας δούμε ένα παράδειγμα με βάση τα τελευταία στοιχεία του συστήματος «Εργάνη». Η κυβέρνηση προβάλλει ως επιτυχία της πολιτικής της τη σχετική αύξηση της απασχόλησης, μετά από 10 σχεδόν χρόνια βαθιάς κρίσης, στη διάρκεια της οποίας η ανεργία εκτοξεύτηκε. Πράγματι, το 2017 δημιουργήθηκαν κάποιες νέες θέσεις εργασίας. Μόνο που την ίδια περίοδο διευρύνθηκε και άλλο η «ευελιξία» στην αγορά εργασίας, με αποτέλεσμα σήμερα, ένας στους 5 να εργάζεται από μία έως 20 ώρες τη βδομάδα!
Παράλληλα, δύο και τρεις απασχολούμενοι μοιράζονται μια θέση εργασίας, ενώ 6 στους 10 που βρίσκουν δουλειά, απασχολούνται με μερική ή εκ περιτροπής εργασία. Ιδια είναι η εικόνα και για τους μισθούς: Ο μέσος μισθός περίπου 2 εκατ. μισθωτών με σχέση ιδιωτικού δικαίου μειώθηκε φέτος σε σχέση με το 2016, κατά 3,33%, ως αποτέλεσμα και της εργασιακής «ευελιξίας», ενώ 613.044 μισθωτοί αμείβονταν το 2017 με μισθό κάτω από 600 ευρώ μεικτά. Δηλαδή, κάτω και από τα όρια του κατώτερου μισθού.
Τι περιγράφουν τα παραπάνω στοιχεία; Την ένταση της εκμετάλλευσης και μάλιστα σε μια περίοδο όπου υποτίθεται ότι βρισκόμαστε στον προθάλαμο της ανάπτυξης. «Εντάξει», απαντάει η κυβέρνηση, «αλλά όταν βγούμε από τα μνημόνια, η πολιτική μας εγγυάται την αντιστροφή αυτής της κατάστασης, επειδή εμείς φέρνουμε τη "δίκαιη" ανάπτυξη "με την κοινωνία όρθια"».
Πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Με τον ίδιο τρόπο που τσάκιζαν το λαό την περίοδο των μνημονίων, για να διαμορφώσουν προϋποθέσεις ανάκαμψης για το κεφάλαιο, θα συνεχίσουν να το κάνουν, με μεγαλύτερη μάλιστα ένταση, για να θωρακίσουν την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία του στη «μεταμνημονιακή περίοδο».
Γιατί αυτοί είναι οι δυο «πυλώνες» στους οποίους στηρίζεται η ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας στην Ελλάδα και παγκόσμια: Η ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, από τη μια, και το τσάκισμα των φτωχών λαϊκών στρωμάτων της πόλης και του χωριού, των αυτοαπασχολούμενων και μικρών ΕΒΕ, από την άλλη, ώστε να ανοίγονται νέα πεδία κερδοφόρας δράσης για τους επιχειρηματικούς ομίλους και να δημιουργούνται προϋποθέσεις ταχύτερης συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης κεφαλαίου.
Προς επίρρωση των παραπάνω, μπορεί κανείς να δει τα μέτρα που έχει ήδη ψηφίσει η κυβέρνηση για τη «μεταμνημονιακή εποχή» (αυξήσεις φόρων και περικοπές δαπανών στον προϋπολογισμό του 2018, μείωση του αφορολόγητου, πετσόκομμα των συντάξεων), τα «μνημόνια διαρκείας» της ΕΕ, την επιθετικότητα του κεφαλαίου που μεγαλώνει και εκφράζεται με ένταση του αυταρχισμού και της καταστολής από τις κυβερνήσεις και τα κόμματά του.
Στοιχείο της «μεταμνημονιακής» εποχής θα συνεχίσει να αποτελεί και η βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, που αποτελεί βραδύκαυστο φιτίλι για τα πραγματικά συμφέροντα του λαού. Κανέναν λόγο δεν έχουν, επομένως, οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα να ενστερνιστούν τις προσδοκίες και τις αγωνίες της κυβέρνησης για το λαμπρό «μεταμνημονιακό μέλλον» του κεφαλαίου, αλλά σε συμπόρευση με το ΚΚΕ, να παλέψουν κόντρα στο ρεύμα, για το μέλλον των δικών τους σύγχρονων αναγκών.

Ο κάλπικος κυβερνητικός απολογισμός της αντιπυρικής περιόδου

Κοινός παρονομαστής της κυβερνητικής τακτικής για τις πρόσφατες καταστροφικές πλημμύρες και για τις καταστροφικές πυρκαγιές του καλοκαιριού είναι η αποποίηση ευθυνών, η παραπλάνηση, η αποσιώπηση των πραγματικών αιτίων που προκαλούν καταστροφές. Οσον αφορά τον κυβερνητικό απολογισμό για τις πλημμύρες έχουμε δρόμο ακόμη μέχρι να διαμορφώσουν τα αρμόδια υπουργεία τα ανάλογα «συγκριτικά» στατιστικά στοιχεία με αλλοτινές περιόδους για να τον παρουσιάσουν ως θετικό.

Στον απολογισμό που έκανε η κυβέρνηση για τη φετινή αντιπυρική περίοδο, επιχείρησε να διαμορφώσει θετικό αποτέλεσμα μέσα από μία επιλεκτική αξιοποίηση αριθμητικών στατιστικών δεδομένων. Ανάγει την κλιματική αλλαγή σε βασική αιτία για την πρόκληση των καταστροφών σε καμένες δασικές εκτάσεις, οικίες, επιχειρήσεις, καλλιέργειες, ζωικό κεφάλαιο κ.λπ. Από τότε μέχρι και την εκδήλωση που έγινε πριν από λίγες μέρες για τους προστάτες του Πυροσβεστικού Σώματος, η πολιτική και η φυσική του ηγεσία με κάθε ευκαιρία αναφέρονται σε αυτό το «θετικό» επίτευγμα. Είναι όμως όντως έτσι;

Αν υποθέσουμε ότι ως ένα βαθμό υφίσταται το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής, το ερώτημα που μπαίνει είναι πολύ απλό. Γιατί η κυβέρνηση τρία χρόνια τώρα δεν προσάρμοσε το σχεδιασμό της σε αυτά τα νέα δεδομένα; Τι μέτρα πήρε ώστε να αντιμετωπίσει πιο αποτελεσματικά τις συνέπειες από τις μεγάλες καταστροφές που προκαλούν οι δασικές πυρκαγιές; Η απάντηση είναι ότι και αυτή η κυβέρνηση όπως όλες οι προηγούμενες προχώρησε ένα βήμα παραπέρα τη στρατηγική επιλογή της ΕΕ και της αστικής τάξης για μείωση των κρατικών δαπανών των υπηρεσιών με κοινωνικό χαρακτήρα. Για αυτόν το λόγο διατήρησε τη μεγάλη μείωση των 120 εκατομμυρίων ευρώ στους κρατικούς προϋπολογισμούς για τις δαπάνες του Πυροσβεστικού Σώματος με δραματικές συνέπειες σε όλο το φάσμα λειτουργίας του ΠΣ. Δεν είναι τυχαίο γεγονός ότι μέσα στην αντιπυρική περίοδο παρέμειναν δεκάδες ακινητοποιημένα πυροσβεστικά οχήματα από βλάβες. Παράλληλα, όμως, απαξίωσε σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό την πρόληψη που είναι το βασικότερο πλεονέκτημα ενός σχεδιασμού, που όντως στοχεύει στην προστασία του δασικού μας οικοσυστήματος. Πουθενά μέσα στις ομιλίες των εκπροσώπων της κυβέρνησης που έγιναν κατά τη διάρκεια της ημερίδας του απολογισμού για την αντιπυρική περίοδο, δεν ακούστηκε η λέξη πρόληψη παρά μόνο σε αυτήν του αρχηγού του ΠΣ, που αναφέρεται όμως στην ενίσχυση των προληπτικών μέτρων για την επιτήρηση και την ενημέρωση κατά τη διάρκεια των κατασταλτικών ενεργειών και όχι πριν από αυτές.

Οταν, λοιπόν, συνειδητά αδιαφορείς για την πρόληψη, γνωρίζοντας ότι η υποχρηματοδότηση της δασικής υπηρεσίας σημαίνει παραπέρα συρρίκνωση του μόνιμου προσωπικού, έλλειψη δασικών δρόμων και αντιπυρικών ζωνών, περιορισμό αναδασώσεων, τότε δεν φταίει η «κλιματική αλλαγή», αλλά η εφαρμογή των αντιλαϊκών - αντιδασικών πολιτικών της ΕΕ που αφανίζουν συνολικότερα τον δασικό πλούτο και άλλων χωρών - μελών της (βλ. Πορτογαλία, Γαλλία, Ισπανία κ.λπ.).

Ο γενικός γραμματέας της Πολιτικής Προστασίας στην τοποθέτησή του προσδιόρισε, άθελά του βέβαια, ποιες είναι οι βασικές αιτίες και οι κύριοι υπεύθυνοι της εγκατάλειψης των δασικών οικοσυστημάτων στην τύχη τους, όταν μίλησε για την εγκατάλειψη της υπαίθρου, με αποτέλεσμα, όπως είπε, να αυξηθεί η καύσιμος ύλη και φυσικά να γίνουν απροσπέλαστα τα δάση. Μήπως δεν είναι υπεύθυνη η τότε ΕΟΚ και μετέπειτα ΕΕ και οι αστικές κυβερνήσεις της χώρας, για τη σημαντική συρρίκνωση του αγροτικού πληθυσμού από το 22% το 1980, στο 11% σήμερα και με προοπτική να φτάσει στο 4% όπως έχει αποφασίσει η ΕΕ; Η πολιτική που υπερασπίζεται και η σημερινή κυβέρνηση, διατηρώντας παράλληλα ατόφιο όλο το αντιδασικό νομοθετικό πλαίσιο, εμπλουτίζοντάς το συνεχώς με νέους αποχαρακτηρισμούς εμπορευματοποιώντας τη δασική γη;

Eurokinissi

Η κυβέρνηση προσπαθεί «να παίξει» με τους αριθμούς των πυρκαγιών και τον αριθμό των στρεμμάτων που κάηκαν, προκειμένου να παρουσιάσει θετικό απολογισμό, δείχνοντας την ανυπαρξία ουσιαστικών επιχειρημάτων.
Αποφεύγει συστηματικά, όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, να αναφερθεί στον αριθμό των στρεμμάτων που αποχαρακτηρίστηκαν ή μετατράπηκαν σε χορτολιβαδικές εκτάσεις, με τη διατήρηση του αντιδασικού νομοθετικού πλαισίου με αποκλειστικά δικιά της ευθύνη. Επίσης, δεν γίνεται καμία αναφορά αν έγιναν και σε ποιο αριθμό αναδασώσεις.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ συνεχίζει την υλοποίηση της πολιτικής της ΕΕ που με συνέπεια εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Προωθεί τη δράση επιχειρηματικών ομίλων για τα δασικά οικοσυστήματα. Διατηρεί όλο το νομοθετικό πλαίσιο των αντιλαϊκών κυβερνήσεων, που εντείνει την εμπορευματοποίηση της δασικής γης, των δασικών οικοσυστημάτων, κυρίως μέσω της αλλαγής χρήσης γης και με την εξασφάλιση παράλληλα του απαραίτητου χωροταξικού και περιβαλλοντικού πλαισίου.

Δυστυχώς και για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ η πραγματικότητα έτσι όπως αποτυπώθηκε για ακόμη μία αντιπυρική περίοδο είναι ότι ακολουθεί χωρίς καμία παρέκκλιση τον στρατηγικό σχεδιασμό της αποσάθρωσης της πυροπρόληψης και πυροπροστασίας, προς χάριν των επιχειρηματικών συμφερόντων. Επιχειρηματικά συμφέροντα που ήδη καρπώνονται από την ιδιωτικοποίηση μέρος της αεροπυρόσβεσης με ενοικίαση ελικοπτέρων, την εμπορευματοποίηση υπηρεσιών πυρασφάλειας όπως τα ιδιωτικά αεροδρόμια και οι ιδιωτικοποιημένοι οδικοί άξονες, τις συμπράξεις μέσω ΣΔΙΤ για την κατασκευή πυροσβεστικών υπηρεσιών και από την εμπορευματοποίηση της χρήσης γης. Η διέξοδος όμως από αυτές τις καταστροφικές πολιτικές για το λαό και τον φυσικό πλούτο της χώρας δεν μπορεί να έρθει μέσα από οποιαδήποτε αστική διακυβέρνηση - διαχείριση, γιατί απλά και η καταστροφή ανατροφοδοτεί την κερδοφορία του κεφαλαίου σε περιόδους καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης.

Οι πυροσβέστες πέρα από τη διεκδίκηση των σοβαρών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν στην υπηρεσία τους, πρέπει να προσανατολίσουν τον αγώνα τους και στην κατάργηση όλου του αντιδασικού νομοθετικού πλαισίου, που είναι ο κύριος εμπρηστής των δασικών εκτάσεων.
Να οργανώσουν τον αγώνα τους στο πλάι του λαού που παλεύει για έναν διαφορετικό τρόπο ανάπτυξης, προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων.

Μιχάλης ΜΙΧΑΗΛ
Ανθυποπυραγός ε.α.