Μία πολίτης της πρώην ΓΛΔ γράφει για το Τείχος του Βερολίνου

Από Πάνος Αλεπλιώτης

Επιμέλεια Πάνος Αλεπλιώτης // 

Η Barbara Hagel, στέλεχος του ΚΚ Σουηδίας, μεγαλωμένη στην Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας και τώρα κάτοικος Σουηδίας δίνει την δική της προσωπική άποψη για την αναγκαιότητα της κατασκευής του τείχους του Βερολίνου.
«Στις 13 Αυγούστου 1961 χτίστηκε το αντιφασιστικό τείχος προστασίας από την παγκόσμια σύγκρουση που επιδίωκαν με όλα τα μέσα οι ΗΠΑ και οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ.
Η υστερία που κατέλαβε τον καπιταλιστικό κόσμο για την ανέγερση του συνόρου της Λαϊκής Γερμανίας με την μορφή του τείχους έδειξε φανερά και τις επιδιώξεις της μεγάλης σύγκρουσης που είχε δρομολογηθεί.
Το καλοκαίρι του 1961 η ανθρωπότητα πλησίασε όσο ποτέ σε παγκόσμια σύγκρουση που προωθούσαν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις με απρόβλεπτες συνέπειες.
Η απόφαση των Αμερικανών, Άγγλων και Γάλλων σε συμφωνία  με τις πιο αντιδραστικές και ρεβανσιστικές δυνάμεις της Δυτικής Γερμανίας να εκδώσουν διαφορετικό νόμισμα στο Δυτικό Βερολίνο το 1948 έθεσε τα θεμέλια της διάσπασης των κατοίκων της πόλης.
Από το 1958 η Σοβιετική Ένωση είχε προτείνει την μετατροπή του Βερολίνου σε μια ελεύθερη και αποστρατικοποιημένη πόλη, πρόταση που απορρίφθηκε από τις δυτικές δυνάμεις.
Η απίστευτη ενίσχυση της Δυτικής πλευράς του Βερολίνου με υλικά αγαθά και εξοπλισμό, με νέο νόμισμα, μεγάλες αποδοχές για τους απασχολούμενους, δημιουργούσε ένα μόνιμο ζήτημα προσπάθειας διαφθοράς των κατοίκων της Ανατολικής πλευράς.
Δημιουργήθηκε ένα τεράστιο εμπόριο ανθρώπων όπου χιλιάδες γιατροί, επιστήμονες, ειδικοί, υπολογίζονται γύρω στις 100.000, δούλευαν στην Δυτική πλευρά με πολύ μεγάλες αποδοχές και είχαν φτηνή κατοίκηση, κοινωνική ασφάλεια και διατροφή στην Ανατολική.
Η άνιση ισοτιμία με το μάρκο της Λαϊκής Γερμανίας δημιουργούσε τεράστιες οικονομικές απώλειες στην σοσιαλιστική κοινωνία. Δημιουργούσε και ελλείψεις στην αγορά λόγω της ευχέρειας των Δυτικών ιδιωτών ή και εμπόρων να αγοράζουν τεράστιες ποσότητες αγαθών ακόμη και για λόγους σκοπιμότητας.
Τα ανοιχτά σύνορα δεν μπορούσαν να εμποδίσουν χιλιάδες κατασκόπους, σαμποτέρ και πράκτορες της αντίδρασης ακόμη και την δράση εγκληματικών ομάδων που εγκαταστάθηκαν στην Δυτική πλευρά με την βοήθεια των Αρχών.
Τα ΜΜΕ της καπιταλιστικής Γερμανίας αναφερόταν στο Δυτικό Βερολίνο σαν ” το κλειδί για να ανοίξει η πόρτα της Ανατολής”
Υπολογισμοί από Δυτικούς οικονομολόγους ανέφεραν πως η Δυτική Γερμανία λόγω της πολιτικής των διακρίσεων στο Βερολίνο από το 1950-61 “χρωστούσε”, είχε δηλαδή κέρδος,  πάνω από 120 δισεκατομμύρια μάρκα στο DDR. Ποσό που αντίστοιχα ήταν οικονομική ζημία εις βάρος της DDR.
Οι ρεβανσιστικές φωνές όπως του ακροδεξιού Στράους ζητούσαν στρατιωτική επέμβαση για “απελευθέρωση” της Ανατολικής πλευράς. Καλούσε τις ΗΠΑ να βοηθήσουν για την έναρξη εμφυλίου πολέμου. Τα ίδια περί “απελευθέρωσης” επαναλάμβανε με διαφορετικούς τόνους ο καγκελάριος Αντενάουερ.
Ο διοικητής του ΝΑΤΟ και ο διοικητής των Δυτικών Γερμανικών στρατιωτικών δυνάμεων που έθεσαν τις δυνάμεις σε επιφυλακή το καλοκαίρι του 1961 ήταν φασίστες στρατηγοί που συμμετείχαν στην εκστρατεία των Ναζί εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης τον ΒΠΠ.
Παράλληλα η ενίσχυση του εξοπλισμού των ΗΠΑ τα χρόνια 1950-59 είχε αυξηθεί κατά 54%. Στις 11 μεγαλύτερες βάσεις της Κεντρικής  Ευρώπης αυξήθηκε κατά 183%.
Το 1958 είχε αποδεχθεί το Γερμανικό κοινοβούλιο την εγκατάσταση πυρηνικών Αμερικανικών όπλων σε Γερμανικό έδαφος.
Το 1960 δήλωνε ο T Coleman Andrews πρόεδρος της μεγαλύτερης ασφαλιστικής εταιρείας των ΗΠΑ ότ ι “αν η Σ.Ένωση μας προτείνει ένα σχέδιο ειρήνης που δεν θα μπορούμε να το αρνηθούμε και σταματήσουν οι εξοπλισμοί που σήμερα είναι 50 δισεκατομμύρια δολάρια τον χρόνο, τότε η οικονομία μας θα καταστραφεί”.
Το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς διέκοψε η Δ.Γερμανία τις όποιες οικονομικές συμφωνίες υπήρχαν με την DDR για να χτυπήσει ακόμη πιο ισχυρά την οικονομία της Λαϊκής Δημοκρατίας.
Τον Απρίλιο του 1961 οι ΗΠΑ έθεσαν σε επιφυλακή τις στρατιωτικές τους δυνάμεις στην Δ.Γερμανία. Το ίδιο αναγκάστηκε να κάνει και η Σ.Ένωση. Ο υπουργός Άμυνας Στράους ζητούσε τακτικά πυρηνικά όπλα και αύξηση του Γερμανικού στρατού από 12 σε 18 Συντάγματα.

Οι ένοπλες δυνάμεις του ΝΑΤΟ μιλούσαν για την Ημέρα «D» υπονοώντας την επίθεση ενάντια στην DDR.
Το κλείσιμο του ανοιχτού και ανεξέλεγκτου συνόρου στο Βερολίνο δεν ήταν πια θέμα μεταξύ των 2 Γερμανιών αλλά ένα πεδίο σύγκρουσης μεταξύ δύο διαφορετικών συστημάτων, του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού σε απόσταση αναπνοής.
Τον Ιούνιο του 1961 ο Χρουτσώφ πρόεδρος της Σ.Ένωσης και ο Κένεντι των ΗΠΑ συναντήθηκαν στην Βιέννη. Εκεί πληροφόρησε ο Χρουτσώφ τον Κένεντι πως το σύνορο του Βερολίνου θα κλείσει.
Ο Κέννεντυ δέχτηκε την είδηση και έβαλε τρεις όρους 1. Το Δ.Βερολίνο είναι ελεύθερο να διαλέξει το πολιτικό του σύστημα 2. Οι Δυτικές στρατιωτικές δυνάμεις θα παραμείνουν στο Δ. Βερολίνο και 3. Δεν θα παρουσιαστούν δυσκολίες επικοινωνίας μεταξύ Δ.Γερμανίας και Δ. Βερολίνου. Ο Χρουτσώφ δέχτηκε.
Στις αρχές Αυγούστου προβλήθηκε στην Δυτικογερμανική τηλεόραση ένα τμήμα δήλωσης του προέδρου εξωτερικών υποθέσεων των ΗΠΑ J William Fullbright ανθρώπου με μεγάλη επιρροή στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ που αναρωτήθηκε γιατί η Σ.Ένωση και η DDR δεν είχαν ακόμη κλείσει το σύνορο από την στιγμή που η ειρήνη στην Κεντρική Ευρώπη κρεμόταν από μια κλωστή.
Το σύνολο της δήλωσης δημοσιεύτηκε το 1993 στο Der Spiegel και έλεγε «ότι οι Ρώσοι θα μπορούσαν να κλείσουν το σύνορο όποτε ακριβώς θέλουν χωρίς να παραβιάσουν κάποια συμφωνία. Ούτε καταλαβαίνω γιατί δεν το έχουν κάνει ήδη..»
Στις 3/5 Αυγούστου συνεδρίασε το Σύμφωνο της Βαρσοβίας με θέμα την κατάσταση στο Βερολίνο και τα μέτρα προστασίας του σοσιαλισμού που έπρεπε να παρθούν. Κάτι έπρεπε να γίνει για να εκτονωθεί η κατάσταση και  αποφευχθεί η σύγκρουση στο πλαίσιο της διατήρησης της ειρήνης, σταθερή επιδίωξη του σοσιαλιστικού στρατοπέδου.
Στις 12 Αυγούστου 1961 απέρριψε η Δ.Γερμανία τις προτάσεις της Σ.Ένωσης, σαν εγγυήτρια δύναμη, για ρύθμιση των συνόρων και στερέωση της ειρήνης, όπως προηγούμενα είχαν απορριφθεί όλες οι προτάσεις για επανένωση της Γερμανίας ακόμη και με την μορφή Ομοσπονδίας δύο κρατών.
Η κατασκευή ορατού φυσικού συνόρου ήταν πια η μοναδική λύση για την εκτόνωση της κατάστασης. Χιλιάδες εργαζόμενοι σε εθελοντικές οργανώσεις, στρατός, αστυνομία, συνοριακή αστυνομία σε συνεργασία με δυνάμεις της Σ.Ένωσης κατασκεύασαν το τείχος το βράδυ 13 Αυγούστου και εξασφάλισαν την ασφάλεια και ειρήνη της περιοχής προκαλώντας κατάπληξη και στις κατασκοπευτικές υπηρεσίες της Δύσης που πιάστηκαν στον ύπνο.
Το τείχος για τους πολίτες του Ανατολικού Βερολίνου έγινε το Αντιφασιστικό Τείχος όση χολή και μίσος να έριχναν τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ της Δύσης. Ήταν το Τείχος που έβαλε τέλος στην παρασιτική εκμετάλλευση του ανοιχτού εμπορίου και της φθηνής αγοράς του σοσιαλισμού.
Η ύπαρξη του ηρέμησε τον τοπικό πληθυσμό, συνέβαλε στην ομογενοποίηση του πληθυσμού, επανέφερε την τάξη και την πειθαρχία στην εργασία, την δημοκρατικότητα στην παραγωγή και στον κεντρικό σχεδιασμό. Μεγάλες κατασκευές και κατοικίες μπορούσαν πια να σχεδιαστούν με τις πραγματικές δυνατότητες της DDR χωρίς τα σαμποτάζ και την εκμετάλλευση των πλούσιων επενδυτών της Δύσης.

Τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά και οι μεγαλειώδεις κατασκευές παραμένουν και σήμερα πόλος έλξης των επισκεπτών. Η Δυτική πλευρά δεν έχει ακόμη επιδείξει παρόλο που πέρασαν 30 χρόνια από την καταστροφή του τείχους την ίδια αναπτυξιακή εικόνα.
Είχε βέβαια και αντιπάλους και αρνητικούς υποστηρικτές Βερολινέζους η κατασκευή του τείχους. Ήταν αυτοί που κερδοσκοπούσαν με ανοιχτά τα σύνορα αλλά και οικογένειες που χωρίστηκαν από το Τείχος. Η θετική όμως ενέργεια που απελευθερώθηκε από την κατασκευή του Τείχους και η αποτροπή της σύγκρουσης πρέπει να συνεκτιμηθεί.
Η Δυτική προπαγάνδα έριχνε κροκοδείλια δάκρυα για την κατασκευή του Τείχους. Η αλήθεια όμως είναι πως η Δυτική Γερμανία έκανε τα πάντα για να απομονώσει την άλλη Γερμανική πλευρά.
Όλοι οι δυτικοί πολίτες που είχαν επαφές με το DDR ζούσαν υπό την απειλή ακόμη και της απαγόρευσης εργασίας ακόμη και της φυλάκισης.
Τα δάκρυα για την διάσπαση των οικογενειών στην ουσία ήταν δάκρυα απογοήτευσης που τους κόπηκε η ευκαιρία να συνεχίσουν την αντισοσιαλιστική, υπονομευτική τους  προπαγάνδα.
Η απομόνωση που προσπάθησαν οι δυτικές δυνάμεις να θέσουν την DDR απέτυχε και αναγνωρίστηκε από όλους τους διεθνείς οργανισμούς και από 130 χώρες με την παρέμβαση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου και της Σ.Ένωσης.
Έγινε ταυτόχρονα κατανοητό από τους κατοίκους του Ανατολικού Βερολίνου πως οι διαφορές είχαν να κάνουν με δύο διαφορετικά κοινωνικά συστήματα και λιγότερο με την ύπαρξη ενός ορατού συνόρου.
Μετά την κατασκευή του Τείχους οι τόνοι για «τράβηγμα των συνόρων μέχρι πίσω στα Ουράλια» άλλαξαν με την πολιτική «της αλλαγής με ανοιχτή αγκαλιά».
Έτσι το 1971 και οι 4 εγγυήτριες δυνάμεις υπέγραψαν σύμφωνο για την ανεξαρτησία του Δυτικού Βερολίνου από την Δυτική Γερμανία και την ανακήρυξή του σε ιδιαίτερο καθεστώς.
Φυσικά αυτή η νέα πολιτική είχε το αποτέλεσμα της με την ανατροπή του σοσιαλισμού και την συσκότιση των εγκλημάτων του καπιταλισμού που συντελέστηκαν στην παλιά DDR μετά την ανατροπή.
Η ιστορία που γράφουν οι νικητές για το Τείχος «ξεχνάει» την νόμιμη δικαιοδοσία της DDR να προστατευσει τα σύνορά της. Ξεχνάει την διαρκή επιδίωξη της άλλης πλευράς να καταστρέψει και να διαλύσει την Λαϊκή Δημοκρατία ακόμη και τις δολοφονίες των συνοριοφυλάκων.
«Το τείχος έσωσε την ζωή χιλιάδων ανθρώπων στην Ευρώπη ιδιαίτερα στο Βερολίνο. Η εξασφάλιση του συνόρου εξασφάλισε και την ειρηνευτική διαδικασία» έγραφε η αστική ”Libération” στις 14 Αυγούστου 1961.
Στην σημερινή εποχή γιορτάζεται στην Δύση η πτώση του Τείχους σαν την πτώση του Σοσιαλισμού. Πολλά χρόνια μετά καταλαβαίνουν οι λαοί πως το πραγματικό όνομα του Τείχους είναι το Αντιφασιστικό Τείχος.
Η πτώση του έφερε την Ευρώπη πάλι κάτω από την απειλή του πολέμου, ενίσχυσε τις νεοφασιστικές δυνάμεις.
Η παρέλαση των Δυτικών δυνάμεων κάτω από την Πύλη του Βραδεμβούργου έφερε την μαζική ανεργία, την εγκληματικότητα  και την φτώχεια σε όλη την Ευρώπη, Δυτική και Ανατολική».

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Riktpunk όργανο του ΚΚ Σουηδίας 

Στα χέρια της αστυνομίας 20χρονος – «μπουμπούκι», κατηγορούμενος για ρατσιστικές επιθέσεις στον Ασπρόπυργο

Κατιούσα

Για επιθέσεις, ληστεία και επικίνδυνες σωματικές βλάβες με ρατσιστικά χαρακτηριστικά, αδικήματα για τα οποία είχε εκδοθεί ένταλμα σύλληψης σε βάρος του, συνελήφθη 20χρονος στον Ασπρόπυργο.
Σύμφωνα με πληροφορίες, ο συλληφθείς είναι γνωστός στις αρχές για τις ρατσιστικές του δραστηριότητες, καθώς και στο παρελθόν έχει εμπλακεί σε εκδηλώσεις και επιθέσεις εναντίον αλλοδαπών.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση, από την αστυνομική έρευνα, βάσει της οποίας σχηματίστηκε δικογραφία και εκδόθηκε το ένταλμα σύλληψης, ο 20χρονος είχε πρωταγωνιστήσει σε δύο επιθέσεις εναντίον Αλβανών, με ρατσιστικά χαρακτηριστικά, σε μία από τις οποίες, μάλιστα, είχε ολόκληρη ομάδα συνεργών.
Συγκεκριμένα:
— Τις βραδινές ώρες στις 10/10/2019 στον Ασπρόπυργο, ο κατηγορούμενος μαζί με ομάδα ατόμων και χρησιμοποιώντας μαχαίρια, σιδερογροθιές και μεταλλικά αντικείμενα επιτέθηκαν και προκάλεσαν σοβαρά τραύματα σε έξι αλλοδαπούς, αλβανικής υπηκοότητας, από τους οποίους αφαίρεσαν χρηματικά ποσά και κινητά τηλέφωνα. Παράλληλα, κατά τη διάρκεια της ανωτέρω επίθεσης, εκτόξευαν υβριστικές φράσεις αναφορικά με τη χώρα καταγωγής των παθόντων.
— Τις βραδινές ώρες στις 15/11/2019, έξω από καφετέρια στον Ασπρόπυργο, ο 20χρονος επιτέθηκε, χρησιμοποιώντας μεταλλικό αντικείμενο και σιδερογροθιά, και τραυμάτισε δύο Αλβανούς.
Ο συλληφθείς οδηγήθηκε στον Εισαγγελέα Εκτελέσεως Ποινών Αθηνών.
(Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ)
902.gr

Ιταλοί “αγανακτισμένοι” διώχνουν κόκκινη σημαία με σφυροδρέπανο από διαδήλωση στη Φλωρεντία κατά του Σαλβίνι

 (VIDEO)

Κατιούσα

Όσοι πέρασαν ή θυμούνται τα γεγονότα στην πλατεία συντάγματος το καλοκαίρι των Αγανακτισμένων, μπορούν να ανακαλέσουν στη μνήμη τους την εχθρική υποδοχή οργανωμένων ομάδων έναντι της παρουσίας οργανωμένων πολιτικών και συνδικαλιστικών φορέων (εκπρόσωποι των οποίων ωστόσο κινούνταν άνετα ως “άτομα” μεταξύ του πλήθους), που εκφράστηκε και με το διαβόητο ψήφισμα της “Συνέλευσης” της Κάτω Πλατείας με κεντρικό σύνθημα “Κάτω τα Κόμματα” και “Έξω τα συνδικάτα”. Ακόμα μεγαλύτερη ήταν η αλλεργία των ίδιων ομάδων απέναντι σε σύμβολα του κομμουνιστικού κινήματος, όπως το σφυροδρέπανο, έχοντας ως αποτέλεσμα ακόμα και τον ξυλοδαρμό μελών του ΚΚΕ (μ-λ) επειδή τόλμησαν να μοιράσουν τις προκηρύξεις τους και να εμφανιστούν με το μισητό σ’εκείνους έμβλημα της εργατικής τάξης.
Παρόμοιο άρωμα, ή μάλλον μπόχα, είχε η χθεσινή παρέμβαση των διοργανωτών της συγκέντρωσης κατά του ακροδεξιού ηγέτη της ιταλικής αντιπολίτευσης Ματέο Σαλβίνι στη Φλωρεντία. Εδώ και πολλές βδομάδες, διοργανώνονται τέτοιες κινητοποιήσεις σε μια σειρά πόλεις που επισκέπτεται ο ηγέτης της ξενοφοβικής Λέγκας, με σύμβολο τη “σαρδέλα”. Αποδεικνύοντας τη ρήση πως το ψάρι κυριολεκτικά βρωμάει από το κεφάλι, ένας από τους διοργανωτές ζήτησε από το μικρόφωνο με εμφατικό τρόπο “να φύγουν οι σημαίες”, εννοώντας μια κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο που ανέμιζε λίγα μέτρα από την κεντρική εξέδρα.”Είμαστε ένα δημοκρατικό φαινόμενο, χωρίς σύμβολα, ούτε σημαίες. Δε θέλουμε σύμβολα σε αυτή την ομορφιά”, πρόσθεσε ο νεαρός, που ωστόσο δεν είχε καμία αντίδραση όχι μόνο στην παρουσία της ιταλικής σημαίας, αλλά και πλακάτ με σύμβολα της ΕΕ. Πολλοί συγκεντρωμένοι, χειροκρότησαν και επανέλαβαν τα συνθήματα του διοργανωτή, ενώ άλλοι απλά παρακολουθούσαν αμέτοχοι τα τεκταινόμενα. Αν και δεν είναι καθαρό τι έγινε στο βίντεο, η προτροπή του ομιλητή “όχι βία” δείχνει πιθανότατα ότι κάποιοι επιχείρησαν ίσως και να επιτεθούν στον άνθρωπο που κρατούσε τη σημαία.
Για το θέμα τοποθετήθηκε με οργισμένη ανάρτηση ο γγ του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας, Mάρκο Ρίτσο, υπενθυμίζοντας ότι η σημαία που εκδίωχτηκε από την πλατεία της Φλωρεντίας είναι βαμμένη με το αίμα εκατομμυρίων αγωνιστών:

Φλωρεντία: η κόκκινη σημαία απομακρύνεται με άσχημο τρόπο από ένα πλήθος που τραγουδά “έξω οι σημαίες, ενάντια στο μίσος”, την ώρα που χαίρονταν “σαρδέλες” με πλακάτ της ΕΕ. Γι’ αυτή τη σημαία πέθαναν κατά χιλιάδες κομμουνιστές και αντάρτες. Ας τολμούσαν να μας την πάρουν από τα δικά μας χέρια αυτή τη σημαία!

Κάποιοι μπορεί να νομίζουν ότι το Bella Ciao, που τραγουδιέται κατά κόρον στις συγκεντρώσεις κατά του Σαλβίνι, είναι απλά σάουντρακ του Casa de Papel, η ιστορία όμως δε σβήνει όσες κόκκινες σημαίες κι αν κατεβάσουν. Φαινόμενα σαν αυτά της Φλωρεντίας καταδεικνύουν με τον πιο ανάγλυφο τρόπο ότι ο απολίτικος και ρηχός “αντιφασισμός”, όχι μόνο δε βοηθά στην ανακοπή της ακροδεξιάς προέλασης στην Ιταλία και την Ευρώπη, αλλά εντέλει εκτρέπεται και ο ίδιος στην ανοιχτή αντίδραση. Γιατί κανένας πραγματικός αντιφασίστας στην ιστορία δεν κυνήγησε ποτέ τους κομμουνιστές και τα σύμβολά τους, αντίθετα αναγνώρισε και σεβάστηκε το αίμα που έδωσαν πρώτοι και περισσότερο απ’ όλους στον αγώνα ενάντια στη λαίλαπα του φασισμού και του ναζισμού.

Προς φασιστοκωλόπαιδα και νεοφιλελεδοκαλόπαιδα

Ορισμένα φασιστο-κωλόπαιδα, παρέα με κάτι άλλα αμόρφωτα νεοφιλελεδοκαλόπαιδα – εκείνα που βλέπουν την 28η Οκτώβρη σαν σύμβολο κατά του… “λαικισμού” και υπέρ του… “εθελοντισμού” – με αφορμή το άρθρο μας στον «Ημεροδρόμο» για την 28η Οκτωβρίου (https://www.imerodromos.gr/28-oktovri-oloi-mazi-e-alitheia/) νόμισαν ότι βρήκαν την αφορμή να εκτοξεύσουν το γνωστό γκαιμπελισμό. Τι λέει ο γκαιμπελισμός; Οτι οι κομμουνιστές τήρησαν – τάχα – «ουδέτερη» στάση απέναντι στους φασίστες όταν αυτοί επιτέθηκαν στην Ελλάδα και πως η αντίσταση των κομμουνιστών ξεκίνησε μόνο όταν οι χιτλερικοί επιτέθηκαν εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης…
«Ουδέτερη» στάση, λοιπόν, η Ελλάδα του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣίτικου τουφεκιού. Αυτά μόνο στα χρυσαυγίτικα «σχολεία» του δωσιλογισμού διδάσκονται. Ας δούμε την αλήθεια:
1) Οι χιτλερικοι επιτέθηκαν στην ΕΣΣΔ στις 22/6/1941. Αλλά ΗΔΗ από τις 31 Οκτώβρη 1940 ο γραμματέας του ΚΚΕ Ζαχαριάδης καλεί τον ελληνικό λαό να πολεμήσει τον φασίστα Μουσολίνι (σύμμαχο του Χίτλερ). Τι είναι πρώτο; Το 22/6/1941 ή το 31/10/1940;
2) Οι Γερμανοι επιτέθηκαν στη Ρωσία 22/6. Αλλά ΗΔΗ στις 27 Απρίλη 1941, ανήμερα της εισόδου των Ναζί στην Αθήνα η Κομματική Οργάνωση Αθήνας του ΚΚΕ με επικεφαλής τον Σπύρο Καλοδίκη, τον μετέπειτα Β΄ Γραμματέα της Επιτροπής Πόλης της ΚΟΑ του ΚΚΕ στα χρόνια της Κατοχής, πραγματοποιεί συγκέντρωση στην Ομόνοια με ομιλητή τον Καλοδίκη και καλει τον λαό της Αθήνας να αρχίσει την αντίστασή του ενάντια στους φασίστες κατακτητές. Τα συνθήματα στην πλατεία της Ομόνοιας ήταν «Αντίσταση στους επιδρομείς» και «Όπλα στο λαό». Τι είναι πρώτο; Το 22/6/1941 ή το 27/4/1941;
3) Το ίδιο βράδυ της 27/4/1941 στον τοίχο του γηπέδου της Νήαρ Ηστ, στην Καισαριανή, γράφεται ΗΔΗ το πρώτο αντιστασιακό σύνθημα: «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ή θΑΝΑΤΟΣ» από το χέρι της κομμουνίστριας δασκάλας Φωτεινή Τσαμπάση μαζί με τον σύντροφό της Στέλιο Φραγκόπουλο. Τι είναι πρώτο; Το 22/6/1941 ή το 27/4/1941;
4) ΗΔΗ από τον Μάη του 1941 με πρωτοβουλία των κομμουνιστών και άλλων πατριωτών δημιουργούνται εθνικοαπελευθερωτικές οργανώσεις: Στη Μακεδονία η οργάνωση «Ελευθερία», στην Ήπειρο το «Πατριωτικό Μέτωπο», στην Καλαμάτα η «Νέα Φιλική Εταιρεία», στον Πύργο το «Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο» κ.ο.κ. Τι είναι πρώτο; Το 22/6/1941 ή ο Μάης του 1941;
5) ΗΔΗ από τις 4 Μάη 1941 ιδρύεται η Φιλική Εταιρία Νέων (ΦΕΝ), που καλούσε «κάθε νέο πατριώτη που ήθελε ν’ αγωνιστεί για την Απελευθέρωση της Ελλάδας, ανεξάρτητα από κοινωνική προέλευση, ιδεολογική και πολιτική τοποθέτηση». Τι είναι πρώτο; Το 22/6/1941 ή το 4/5/1941;
6) Στις αρχές του Μάη η αντιφασιστική ομάδα που δημιουργείται με προτροπή του Δημήτρη Γληνού και του Νίκου Πλουμπίδη στο νοσοκομείο «Σωτηρία» μετεξελίσσεται ΗΔΗ στην αντιστασιακή οργάνωση «Δημοκράτης». Τι είναι πρώτο; Το 22/6/1941 ή ο Μάης του ’41;
7) Την Πέμπτη 15 Μάη 1941, σε σύσκεψη στην Καισαριανή με ομιλητή το Θανάση Κλάρα (Άρης Βελουχιώτης), ο Άρης καλεί ΗΔΗ σε ένοπλο αγώνα κατά των κατακτητών. Τι είναι πρώτο; Το 22/6/1941 ή το 15/5/1941;
8) Στις 28 Μάη 1941 ιδρύεται ΗΔΗ στην Αθήνα κόντρα στους ναζί η πανελλαδική οργάνωση Εθνική Αλληλεγγύη. Τι είναι πρώτο; Το 22/6/1941 ή το 28/5/1941;

Αυτά, έτσι πολύ πρόχειρα και πολύ συνοπτικά. Αλλά αρκετά – ΗΔΗ – για να συνεννοηθούμε.Ειδικά με αυτούς που τα κάνανε πλακάκια με τους χιτλερικούς, ή είχανε πάρει των ομματιών τους (μαζί με τον χρυσό της χώρας) και την είχαν κοπανήσει, αλλά εγκαλούν (!) κι από πάνω εμάς για το πότε τους πολεμήσαμε!!! Συνεννοηθήκαμε;

Η ΣΥΜΠΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Ο Κ. Μητσοτάκης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μοιάζει να επαίρεται που «Κατοχυρώνουμε συνταγματικά το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, δηλαδή το δίχτυ ασφαλείας για τους πιο αδύναμους», ενώ δεν παραλείπουν πηγές της Ν.Δ, κατά την ειδησεογραφία,  να τονίζουν πως  με την πρότασή της στα πλαίσια της συνταγματικής αναθεώρησης για κατοχύρωση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος  στο Σύνταγμα, αποδεικνύεται στην πράξη, και όχι στα λόγια, ότι η κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός νοιάζονται πραγματικά για τους κοινωνικά πιο ευάλωτους συμπολίτες μας. 

        Η ιδέα του εγγυημένου  εισοδήματος, με διάφορες μορφές,  είναι παλιά όσο η ίδια η βιομηχανική  επανάσταση. Έχει σαν στόχο να κάνει κοινωνικά πιο ανεκτή την εξάπλωση της ανεργίας και της φτώχειας, να αναδειχθεί ως  πολιτική απάντηση στο πρόβλημα της συνεχιζόμενης υπερπροσφοράς εργατικού δυναμικού, που είναι όμως ένα απαραίτητο χαρακτηριστικό του καπιταλισμού, και της επισφάλειας και της φτώχειας που συνδέεται με αυτό.  

        Το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, προωθήθηκε από την κυρίαρχη εξουσία ως λύση στα συμπτώματα και τις πληγές του καπιταλιστικού συστήματος, πολλαπλασιάζοντας τα ερωτήματα για τις αιτίες που απέκτησε τέτοια εξέχουσα θέση και κυρίως ποιους στην πραγματικότητα ωφελεί. Στο βαθμό που δημιουργεί μια εναλλακτική λύση στην μισθωτή εργασία, ένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα θεωρείται συχνά από προοδευτικούς υποστηρικτές ως εργαλείο για να υπονομεύσει την διαπραγματευτική δύναμη του κεφαλαίου πάνω στην εργασία, αναγκάζοντας βελτιώσεις στις αμοιβές και τις συνθήκες εργασίας, ή ακόμα και προκαλώντας τον ίδιο τον καπιταλισμό. Για όσους μάλιστα δηλώνουν αριστεροί, σοσιαλδημοκράτες και σοσιαλίζοντες το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα προτείνεται ως προοδευτικό αίτημα, ενώ  και εξέχοντες αστικοί οικονομολόγοι όπως ο Μ. Φρήντμαν έχουν κάνει παρόμοιες προτάσεις.  

Στη θεωρία, η ιδέα πίσω από το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα είναι ότι θα σπάσει τη σχέση εργασίας και αμοιβής, παρέχοντας  αφενός σε  εργαζομένους που έχουν απολυθεί εξ αιτίας της  αυτοματοποίησης της εργασίας ένα δίχτυ ασφαλείας για να μπορούν να  επιβιώνουν και να  προσφέρουν την εργασία τους όποτε το σύστημα τους χρειάζεται, επιτρέποντας ταυτόχρονα τη μετάβαση από τις απαρχαιωμένες βιομηχανίες σε νέους, πιο παραγωγικούς τομείς. Και  αφετέρου  επιτρέπει στους καπιταλιστές να επενδύσουν στην αυτοματοποίηση και τη νέα τεχνολογία χωρίς τη μεγάλη ανησυχία για την αύξηση στρατιών ανέργων. Κι ήταν κι αυτός ένας τρόπος ώστε οι τροχοί του καπιταλισμού να λιπανθούν,  οι επενδύσεις ν’ ανέβουν,   όπως και η αύξηση της παραγωγικότητας, ενώ οι εργαζόμενοι  να μπορούν να μετακινούνται ομαλά από τη μια θέση στην άλλη για το υπόλοιπο της ζωής τους.

Στην πραγματικότητα, η  παραγωγική επένδυση είναι σε χαμηλά επίπεδα λόγω των τεράστιων επιπέδων υπερπαραγωγής που πιέζει την παγκόσμια οικονομία. Οι καπιταλιστές δεν επενδύουν για παροχή θέσεων εργασίας ή για την κάλυψη αναγκών ή για ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, αλλά μόνο για αύξηση των κερδών. Εάν όμως τα αγαθά δεν μπορούν να πουληθούν επειδή οι αγοραστές δεν έχουν χρήματα τότε οι επενδύσεις θα παγώσουν. Κι επειδή οι καπιταλιστές μπορούν να έχουν περισσότερα κέρδη  από δέκα εργαζόμενους που εκμεταλλεύονται παρά από ένα μηχάνημα, είναι προτιμότερο γι’ αυτούς να  στρατολογούν από τις τάξεις αυτών που αναζητούν απεγνωσμένα μια δουλειά παρά να επενδύουν σε μηχανήματα που μειώνουν πραγματικά την ανάγκη για εργασία. Η   εργασία από την αμοιβή τείνει να αποσυνδεθεί, με αρνητικό πρόσημο για τους εργαζόμενους, ενώ παραμένουν στάσιμοι οι πραγματικοί μισθοί παρά την αύξηση του ΑΕΠ και η εβδομάδα εργασίας όλο και αυξάνεται. Η εγγύηση ενός μίνιμουμ επιβίωσης, ενώ συγχρόνως σταδιακά καταργείται  κάθε άλλη μορφή κοινωνικής προστασίας, είναι προϋπόθεση για να μπορεί η αγορά εργασίας να λειτουργήσει χωρίς εμπόδια, και να μπορεί να διοχετεύεται και ο όγκος των παραγομένων προϊόντων

 Γι’ αυτό και το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα ασκεί έλξη σε φιλελεύθερους καπιταλιστές που κηρύσσουν τις μετασχηματιστικές δυνάμεις της δημιουργικής καταστροφής. Και το όνειρό τους,  να παρέχεται ένα πρωτογενές δίχτυ ασφαλείας, να εξαλείφονται τα εμπόδια στη δημιουργία θέσεων εργασίας όπως είναι ο ελάχιστος μισθός ή οι συλλογικές συμβάσεις, να αφήνεται η αγορά ελεύθερη για να καταστρέφονται βιομηχανίες και θέσεις εργασίας χωρίς να σχεδιάζεται ή να προσφέρεται εκπαίδευση ή επανεκπαίδευση στους εργαζόμενους, γίνεται εφιάλτης για την εργατική τάξη. Οι φανατικοί μάλιστα της ελεύθερης αγοράς υποστηρίζουν ακόμα και ένα κάπως υψηλότερο ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, υπό τον όρο ότι οι ενοχλητικές κοινωνικές δημόσιες υπηρεσίες, όπως η υγειονομική περίθαλψη και η εκπαίδευση να διαλυθούν,  δηλαδή να ιδιωτικοποιηθούν με στόχο το κέρδος.

Και καταλήγει, από τις κατακτήσεις μέσα από αγώνες των προηγούμενων γενεών για τη βελτίωση των όρων εργασίας και διαβίωσης, η κατοχύρωση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος να γίνεται το φύλο συκής  για την άγρια καπιταλιστική επίθεση, προκειμένου να μειωθεί ο αντίκτυπος της χαμηλής αμοιβής και των επισφαλών συνθηκών εργασίας αλλά  και της ιδιωτικοποίησης των κοινωνικών υπηρεσιών και να ενισχύεται η καπιταλιστική αγορά αντί να την εξασθενήσει.

Η απαίτηση για ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα θέλει να εμφανίζεται σαν η τελευταία ουτοπική  πρόταση από ένα υποτιθέμενα αφελές στρώμα προοδευτικών  που φαντάζεται ότι η λιτότητα είναι ιδεολογική και ότι μπορούμε  με κάποιο τρόπο να πείσουμε τους πλούσιους να προσφέρουν ευγενικά και ήσυχα χρήματα για το καλό της κοινωνίας. Γιατί  αυτό κατά βάση είναι που υποστηρίζουν και ελπίζουν οι υποστηρικτές του, τη φιλανθρωπία των καπιταλιστών και των πολιτικών που τους εκπροσωπούν. Γιατί ακριβώς αποσιωπάται ότι έχουν πάρει το δικό τους πλούτο από τους εργαζόμενους, για να τους δώσουν ελάχιστα πίσω, εν είδει μάλιστα μεγάθυμης προσφοράς.

Ο μόνος τρόπος με τον οποίο μια τέτοια μεταρρύθμιση θα μπορούσε να είναι προς όφελος των εργαζομένων θα ήταν  αν δεν διαχωρίζονταν από το ζήτημα της ταξικής πάλης,  αν οι καπιταλιστές αισθάνονταν απειλημένοι, δηλαδή εάν ο ταξικός αγώνας είχε τόσο οξυνθεί, ώστε οι κυβερνώντες να προσέφεραν μεταρρυθμίσεις από πάνω για να αποτρέψουν την απώλεια περισσότερων προνομίων τους από κάτω.  

Διαφορετικά, δεν μπορούμε να βασιζόμαστε στον αλτρουισμό των πλουσίων και στη συμπόνια του καπιταλιστικού κράτους. Γι’ αυτό και το ΚΚΕ καταψήφισε το άρθρο 21 παρ. 1 για την εγγύηση του κράτους σε ένα «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα» ή «αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης» για όλους, γιατί «προωθείται η συνταγματοποίηση της στρατηγικής που σαρώνει εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα για την ενίσχυση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, περιορίζεται μόνον σε ορισμένα ανεπαρκή μέτρα για την αντιμετώπιση των ακραίων φαινομένων φτώχειας και λειτουργεί ως εργαλείο συμπίεσης προς τα κάτω του λαϊκού εισοδήματος και των παροχών».