Τέσσερα (δω)δεκάλεπτα

 Τέσσερα (δω)δεκάλεπτα

Πρώτη περίοδος - Αναγνωριστικές κινήσεις

Τραγική ειρωνεία είναι να γίνεσαι και να παραμένεις διάσημος από ένα τραγούδι με τον τίτλο “Last Christmas”, να ζεις όντως τα τελευταία σου Χριστούγεννα και να πεθαίνεις ανήμερα των ηλιούγεννων (και των διάφορων εκδοχών-ονομασιών τους) ανά τον κόσμο.

(Πρέπει λοιπόν να τεθεί το ερώτημα "ποιος ωφελείται αντικειμενικά;" -πχ το λαγουδάκι του Πάσχα- ή αν είναι ένα εμπορικό κόλπο των Χριστουγέννων για να αυξήσουν το μύθο και τη γοητεία τους. Ή τέλος πάντων κόλπο των αστών, για να επισκιάσουν το "ξεκλήρισμα" της ορχήστρας του Κόκκινου Στρατού).

Να ξέρεις επίσης πως αντικειμενικά κι ανεξάρτητα από τη θέλησή σου "you 're never gonna dance again". Και να έρχεσαι να προστεθείς σε μια μακάβρια αλυσίδα όσων διάσημων απεβίωσαν μες στο 2016, που δεν έχει τελειώσει ακόμα. Ένα δίσεκτος έτος, στο οποίο συμπληρώθηκαν εξήντα χρόνια από το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ (ενώ βγήκαν κι οι Θέσεις για το 20ό Συνέδριο του ΚΚΕ) και από τη γέννηση του Λάρι Μπερντ.

Δεύτερη περίοδος - White men can't jump

Οι λευκοί δεν μπορούν να πηδήξουν. Ενίοτε όμως μπορούν να κάνουν όλα τα άλλα, καλύτερα από τον καθένα, αναπληρώνοντας τα μειονεκτήματά τους με την μπασκετική ευφυΐα και το εγκεφαλικό τους παιχνίδι. Καλή ώρα όπως ο Λάρι Μπερντ.

Ίσως το πιο λαμπρό, σατανικό μυαλό που εμφανίστηκε ποτέ στα παρκέ της άλλης όχθης του Ατλαντικού. Κι αυτό τον κάνει -τουλάχιστον στα δικά μου μάτια και του Sniper- ίσως τον κορυφαίο παίκτη όλων των εποχών στο ΝΒΑ.

Ναι αλλά θα λέγατε τα ίδια αν ο Λάρι Μπερντ δεν ήταν λευκός, σε ένα άθλημα όπου κυριαρχούν οι αφροαμερικανοί και τα φυσικά-αθλητικά τους προσόντα; Μήπως αυτό που γιγάντωσε δυσανάλογα (με την πραγματική του αξία) το όνομα και το μύθο του Bird ήταν το χρώμα της επιδερμίδας του κι ο -πάντα παρών- ρατσισμός στις ΗΠΑ, που 'ναι πάντα πρόθυμος να μειώσει την αξία ή τις πνευματικές ικανότητες των νέγρων (είτε είναι παίκτες, είτε είναι εργάτες, μισθωτοί σκλάβοι ή απλώς "ομιλούντα εργαλεία" χωρίς μισθό);

Ενδεχομένως. Μόνο που στον αθλητισμό και το ΝΒΑ ειδικότερα, πρέπει να σημειώσουμε και την αντίστροφη τάση που συμπυκνώνεται στον τίτλο της ενότητας: οι λευκοί δεν μπορούν να πηδήξουν -αν και ιστορικά έχουν πηδήξει και υποτάξει με τη βία όλες τις άλλες φυλές και τις ηπείρους, για να τις εντάξουν στο "εκπολιτιστικό" τους πρόγραμμα.

Σε κάθε περίπτωση, το ζητούμενο δεν είναι η επιβράβευση των λευκών, αλλά όσων καταφέρνουν να ξεπερνούν τον εαυτό τους και να ξεχωρίσουν, όχι για τα τρομακτικά τους προσόντα (όπως το ασύγκριτο άλμα του Τζόρνταν ή του Λεμπρόν) αλλά για όσα τρομακτικά κάνουν στο γήπεδο. Από αυτήν την άποψη κανείς δεν ήταν πιο... τρομακτικός από το Λάρι Μπερντ (που επιστράτευε μπόλικη αθυροστομία -trash talking- για να επιβιώσει). Και με το ίδιο κριτήριο εκτιμώ προφανώς και μαύρους παίκτες, όπως ο Barkley που είχε (;) το ύψος του Τζόρνταν, αλλά τα έβαζε με θηρία μες στη ρακέτα.

Τρίτη περίοδος (της σχετικής σταθεροποίησης)

Σε ένα από τα βραβευμένα του μυθιστορήματα, ο Φίλιπ Ροθ αναφέρει το χαρακτήρα ενός μιγά πανεπιστημιακού, που έχει νέγρικες ρίζες, αλλά το παρουσιαστικό του μπορεί να σε μπερδέψει αν δεν τον προσέξεις καλά και να τον περάσεις για λευκό. Ομολογώ πως με είχε αφήσει με την απορία της δημιουργικής ασάφειας, πώς θα μπορούσε να είναι εμφανισιακά ένας τέτοιος τύπος. Μέχρι που...

Μέχρι που είδα το δίδυμο των Splash Brothers στους Warriors του Golden State. Τον Στεφ Κάρι και τον Κλέι Τόμπσον, που θα μπορούσαν να λέγονται επίσης "ο άσπρος κι ο ξέξασπρος" από εκείνους τους μαύρους (;) που μπορεί να βάζουν αντηλιακό το καλοκαίρι, για να μην καούν στον ήλιο. Και το ερώτημα επανέρχεται εύλογα.

Μήπως το ΝΒΑ βρήκε κι ανέδειξε πρόθυμα τους νέους απόλυτους πρωταγωνιστές του, ακριβώς λόγω της -όχι και τόσο σκούρας- επιδερμίδας τους; Κάτι σαν "απάντηση" στην καμπάνια "I can't Breathe" (δεν μπορώ να αναπνεύσω) που ξεκίνησαν πέρσι πολλοί ΝΒΑers μετά το πολλοστό κρούσμα άδικης και δολοφονικής αστυνομικής βίας ενάντια σε αφροαμερικάνους πολίτες;

Από την άλλη βέβαια, οι Warriors έχουν από φέτος τον Ντουράν -που είναι πιο... γνήσιος μαύρος, αφροαμερικανός- χάρη στην αύξηση του σάλαρι καπ, που επιτρέπει να χτίζονται υπερομάδες ή έστω συλλογές υπεραστέρων.

Και το βαρύ πυροβολικό των διαφημιστών δεν είναι άλλος από το Λεμπρόν Τζέιμς, που ήταν από τους πρωτεργάτες αυτής της καμπάνιας.

Σε τελική ανάλυση, το χρώμα από μόνο του μπορεί να μη λέει τίποτα. Σκέψου πχ το παράδειγμα του ατσαλάκωτου νέγρου Πελέ, που ήταν το αγαπημένο παιδί των πολυεθνικών, σε αντιπαράθεση με το Μαραντόνα -που δεν πρέπει ούτε αυτός να αγιοποιείται, αλλά σίγουρα διέφερε.

Τέταρτη περίοδος - I can't breathe

Εκ των πραγμάτων το ΝΒΑ, όπου το 80% των πρωταγωνιστών προέρχονται από τα γηπεδάκια των γκέτο και των φτωχών, υποβαθμισμένων συνοικιών, δεν μπορεί να είναι προνομιακός χώρος για την καλλιέργεια του ρατσισμού και των διακρίσεων.

Μπορεί όμως να τα αναπαράγει σε άλλα επίπεδα, πχ ενάντια στους ομοφυλόφιλους που φοβούνται να δηλώσουν ανοιχτά τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις (όπως ο George Michael).

Μπορεί επίσης να δώσει άλλοθι στο σύστημα, ακόμα και μέσα από αξιόλογες πρωτοβουλίες. όπως το "I can't breathe", προβάλλοντας πχ μια εξαίρεση για να επισκιάσει, αντί να αναδείξει τον κανόνα των φυλετικών και ταξικών διακρίσεων, και φτιάχνοντας τη δημοκρατική λεζάντα του οργανισμού του ΝΒΑ και των κοινωνικών του ευαισθησιών.

Ας μην έχουμε αυταπάτες για το αντίθετο. Θα ήταν σαν να πιστεύουμε πως καταργούνται τα ταξικά τείχη, επειδή οι περισσότεροι NBAers έχουν καταγωγή από φτωχές, λαϊκές οικογένειες.

Εξάλλου η προοδευτική στάση είναι κάτι θολό κι αντιφατικό στις ΗΠΑ, που συνήθως σκαλώνει στα θολά νερά των "Δημοκρατικών" (όπως κι ο Φίλιπ Ροθ πιθανότατα), τις "μικρές ανάσες" που οδηγούν βασικά στην ασφυξία. Ο πορτοκαλί κόσμος του ΝΒΑ ήταν σύσσωμος ενάντια στον πρώτο πορτοκαλί πρόεδρο (και τα ρατσιστικά του παραληρήματα), ο Λεμπρόν τάχθηκε δημόσια υπέρ της Κλίντον, ενώ όλοι σχεδόν οι παίκτες ήταν ευχαριστημένοι με τον κουλ πρόεδρο Ομπάμα -που ξέρει και μπάσκετ, ως γνήσιος αφροαμερικανός.

Αυτά ωστόσο δεν αναιρούν τις καλές προθέσεις και διάφορες θετικές πρωτοβουλίες, που παίρνονται κατά καιρούς. Χίλιες φορές να βγαίνεις μπροστά για ένα τέτοιο ζήτημα, παρά να φτιάχνεις λεζάντα με πολυέξοδες φιλανθρωπίες και δωρεές, που δεν κοστίζουν τίποτα βασικά. Χώρια που ένας μεγάλος αριθμός παικτών αρνήθηκε να μπει στο ψευτοδίλημμα, και να ψηφίσει -έστω, με βαριά καρδιά- την Χίλαρι (κάτι που εξηγεί εν μέρει και την εκλογική της ήττα, αποτυπώνοντας μια γενικότερη τάση).

Παράταση - The winner takes it all

Το ΝΒΑ ακροβατεί μεταξύ της παραπάνω λογικής στα play-off και των ατελείωτων αδιάφορων παιχνιδιών της κανονικής περιόδου, που θεωρητικά προσφέρουν μόνο θέαμα, χωρίς σκοπιμότητα κι έγνοια για το αποτέλεσμα. Αλλά τα Χριστούγεννα είναι μια χρυσή ευκαιρία για να κάνει μπίζνες και να προωθήσει το προϊόν του, με συνεχόμενους αγώνες σε πρωινές ώρες -που συμπίπτουν με τη ζώνη υψηλής τηλεθέασης για το ευρωπαϊκό κοινό.

Οι Cavaliers νίκησαν τους Warriors (που φέτος δεν πάνε τρένο, όπως πέρσι, είτε βάσει σχεδίου -για να μην την πατήσουν στο τέλος- είτε γιατί ψάχνουν ρόλους ακι ισορροπίες) με τον Ίρβινγκ να κάνει πάλι τη διαφορά στα δύσκολα, για να πάρει τη δόξα ο Λεμπρόν, και ένα non-call αλά ελληνικά, στην τελευταία φάση πάνω στο Ντουράν -ενώ ο Κάρι δείχνει πως δυσκολεύεται στη "συγκατοίκησή" του με τόσους σκόρερ.

Κι οι ανανεωμένοι* Spurs πήραν τους Bulls, πιο εύκολα και συνάμα πιο δύσκολα, απ' ό,τι δείχνει το τελικό σκορ.

*Μιλάμε βέβαια για ανανέωση τύπου ποδοσφαιρικής Μίλαν, όπου έφυγε ο 40χρονος Τιμ Ντάνκαν, για να έρθει ο 36χρονος Γκασόλ. Σε μια ομάδα με ούτως ή άλλως ευρωπαϊκό στιλ, στο μπάσκετ του Πόποβιτς, του (γέρου) Πάρκερ, του (ακόμα πιο γέρου) Τζινόμπιλι και του Καβάι Λέναρντ, το οποίο κάποιες φορές μαγεύει κι άλλες μοιάζει υβρίδιο με κρίση ταυτότητας, που δεν παίρνει τα καλά ούτε της αμερικάνικης ούτε της ευρωπαϊκής μπασκετικής σχολής.

Αλλά στο τέλος ξυρίζουν το γαμπρό...

Υστερόγραφο - τιμής ένεκεν

Πληροφορία και γνώση

 Πληροφορία και γνώση

Από τη θέση 40 k 48 του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΕ.

Oi δυσκολίες αντιστοίχησης της δράσης των οργάνων του ΚΚΕ με τις ανάγκες της ταξικής πάλης

«…Ενα επιπλέον εμπόδιο που αντιμετωπίζουμε στην παραπάνω προσπάθεια είναι το γεγονός ότι και μέσα στο Κόμμα ασκεί επίδραση η γενικότερη τάση που παρατηρείται στην κοινωνία για υποκατάσταση της γνώσης από την πληροφορία. Εχει σε μεγάλο βαθμό διαρραγεί η σχέση του κομμουνιστή με το διάβασμα, τη μελέτη. Αυτό δημιουργεί αντικειμενικά -πέραν των άλλων προβλημάτων- και κίνδυνο χάσματος και διαφοράς επιπέδου με πολλαπλές επιπτώσεις και στη συλλογικότητα, και στον έλεγχο.»

Ο κίνδυνος να μετατραπούν όργανα και μέλη σε «τρεχαντίρια» πληροφοριών και όχι διαλεκτικών αναλύσεων, σκέψεων, θέσεων και δράσεων, ελλοχεύει. Αυτό είναι και το υπόστρωμα του οπορτουνισμού που αργά ή γρήγορα θα κτυπήσει την πόρτα κάθε αγωνιστή, αν αντί για διαλεκτικό και ιστορικό υλισμό σύρεται από την αστική νοοτροπία της ρηχής πληροφορίας, αντικαθιστώντας την ανάγκη γνώσης και δράσης για την αλλαγή με την εύκολη πληροφορία σαν περιγραφή.

Σε κάθε περίπτωση όμως, η ύπαρξη και λειτουργία του portal 902, όπως και οποιουδήποτε άλλου portal ή ιστοσελίδας του Κόμματος, δεν μπορούν να αντικαταστήσουν το διάβασμα και την αξιοποίηση του «Ριζοσπάστη», τόσο για τον εξοπλισμό όσο και για τη διάδοση των θέσεων και της πολιτικής του ΚΚΕ. Σε αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει στην καθημερινή καθοδηγητική δουλειά να εξηγείται επαρκώς η μεγάλη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στην γνώση και την πραγματική ενημέρωση από τη μια μεριά και την απλή πληροφόρηση και είδηση από την άλλη.

Τα «θολά όρια» των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και «απειλών»...

Τα «θολά όρια» των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και «απειλών»...

...«πάτημα» για την ενίσχυση των κρατικών μηχανισμών και τον προσανατολισμό των Ενόπλων Δυνάμεων στο εσωτερικό των καπιταλιστικών κρατών

Φωτ. από την επίθεση του περασμένου καλοκαιριού στο Μόναχο

Στο φόντο της επίθεσης στο Βερολίνο, την περασμένη Δευτέρα, που είχε ως απολογισμό 12 νεκρούς και πάνω από 40 τραυματίες, φουντώνει, για μια ακόμα φορά, σε ευρωπαϊκό επίπεδο η συζήτηση γύρω από τα ζητήματα της «εσωτερικής ασφάλειας», των λεγόμενων «υβριδικών απειλών» και της αντιμετώπισής τους, με την ενεργότερη εμπλοκή και των Ενόπλων Δυνάμεων, όπως και άλλων κρατικών μηχανισμών. Πρόκειται για μια συζήτηση που έχει ανοίξει εδώ και πολύ καιρό, αξιοποιώντας κάθε είδους «πατήματα» και με στοχεύσεις πολύ πέρα από την αντιμετώπιση κάποιων «άμεσων απειλών». Στην πραγματικότητα, οι εξελίξεις που τρέχουν στα ζητήματα της ασφάλειας τόσο σε θεσμικό όσο και σε επιχειρησιακό επίπεδο προσανατολίζονται στο στόχο της θωράκισης της εξουσίας των μονοπωλίων σε κάθε χώρα, ως όρο και για τη διεξαγωγή της ανελέητης πάλης με τους ανταγωνιστές κάθε καπιταλιστικής χώρας ή ένωσης σε διεθνές επίπεδο.
Αλλωστε, όπως τόνιζε και σε ανακοίνωσή του για τις επιθέσεις το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ «αυτές οι ενέργειες, ανεξάρτητα από τις ιδιαίτερες επιδιώξεις των δραστών, αποτελούν συστατικό στοιχείο του ιμπεριαλιστικού πολέμου στον 21ο αιώνα κι αυτό ισχύει ανεξάρτητα από το σε ποιο βαθμό η δραστηριότητα τέτοιων οργανώσεων διαμορφώνεται κάτω από τη στήριξη ή ανοχή ιμπεριαλιστικών κέντρων ή εκδηλώνεται ως στοιχείο αυτονόμησης αυτών των δυνάμεων από τα όποια ισχυρά κέντρα τους ενίσχυσαν στο παρελθόν».

Εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια... εις σάρκαν μίαν

«Στην ΕΕ η Κοινή Πολιτική Αμυνας είναι και ...Ασφάλειας, μιλάμε για ΚΠΑΑ, με τις δύο έννοιες να διαπλέκονται, και είναι ένα ζήτημα να το δούμε κι εμείς πώς θα το υπηρετήσουμε».
Η φράση ανήκει σε πρ. αρχηγό του ΓΕΣ και αντανακλά διεργασίες στις Ενοπλες Δυνάμεις για βαθύτερη εμπλοκή τους στο ζήτημα της λεγόμενης εσωτερικής ασφάλειας, με μια σειρά προσχήματα, πασχίζοντας, μάλιστα, συνολικά η εγχώρια αστική τάξη, με όλους τους μηχανισμούς και πυλώνες της, να χειραγωγήσει το λαό πείθοντάς τον να δεχτεί τις τέτοιες εξελίξεις, ότι γίνονται για το «καλό» του, την προστασία του, ενόσω τα μονοπώλια θωρακίζουν ακόμα παραπέρα την εξουσία τους, κόντρα ακριβώς στον «εχθρό λαό».
Αλλωστε, ο τέτοιος προσανατολισμός των Ενόπλων Δυνάμεων και στη χώρα μας, όπως και των υπόλοιπων κατασταλτικών μηχανισμών του αστικού κράτους, που ντύνεται με τον αόριστο μανδύα των «υβριδικών απειλών», αποτελεί στοιχείο της ευρύτερης ευρωενωσιακής στρατηγικής για το ζήτημα.
Ενδεικτικά, μόλις την περασμένη βδομάδα, την Πέμπτη, 15/12, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο που συνεδρίασε στις Βρυξέλλες, με τη συμμετοχή και του Ελληνα πρωθυπουργού επιβεβαίωσε τη «δέσμευσή» του στην περιλάλητη «Στρατηγική Εσωτερικής Ασφάλειας» της ΕΕ. Εξέτασε, επίσης, την ενίσχυση της συνεργασίας εντός ΕΕ σε θέματα «εξωτερικής ασφάλειας και άμυνας», εστιάζοντας και στην εφαρμογή προτάσεων με την οποία δίνεται συνέχεια στην Κοινή Δήλωση ΕΕ - ΝΑΤΟ που υπογράφηκε στη Βαρσοβία τον Ιούλη του 2016, προς ενίσχυση της τέτοιας συνεργασίας των δύο πόλων του ευρωατλαντικού άξονα.
Προηγούμενα, αρχές Δεκέμβρη, στη Σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών του ΝΑΤΟ, με συμμετοχή και της Υπατης Εκπροσώπου της ΕΕ Φεντερίκα Μογκερίνι για θέματα Εξωτερικών και Αμυνας, υιοθετήθηκαν 40, εξειδικευμένα μέτρα προς υλοποίησης της Κοινής Δήλωσης, ανάμεσα στα οποία: Να προχωρήσουν ΝΑΤΟ και ΕΕ μέσα στο 2017 στην ίδρυση ενός «Ευρωπαϊκού Κέντρου για την αντιμετώπιση Υβριδικών Απειλών». Στόχος είναι έως το Μάη του 2017 να ενισχυθεί η συνεργασία μεταξύ στελεχών των δύο κέντρων για το μοίρασμα πληροφοριών σχετικά με πιθανές υβριδικές απειλές. Επίσης, να δουλέψουν πάνω στον τομέα των «Στρατηγικών Επικοινωνιών», αντιμετωπίζοντας τα όσα «αρνητικά» λέγονται σε βάρος ΕΕ και ΝΑΤΟ, προβάλλοντας τις «θετικές» πλευρές τους, αλλά και να δουλέψουν μαζί πάνω στην «αντιμετώπιση Κρίσεων».

«Υβριδικές απειλές», κομμάτι των ανταγωνισμών

Η εξοικείωση των λαών με την ενεργότερη εμπλοκή των Ενόπλων Δυνάμεων στο εσωτερικό των χωρών στο όνομα των «υβριδικών απειλών», του «ασύμμετρου πολέμου» και της σκόπιμα θολής έννοιας της «ριζοσπαστικοποίησης» που τάχα γεννάει την τρομοκρατία, κρύβοντας τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, γίνεται με σταθερούς ρυθμούς τα τελευταία χρόνια, αξιοποιώντας και τις κάθε λογής αφορμές. Χαρακτηριστικό είναι το «καθεστώς έκτακτης ανάγκης» στο οποίο βρίσκεται η Γαλλία πάνω από 1,5 χρόνο με περιστολή δικαιωμάτων και ελευθεριών και ανάπτυξη του στρατού και στρατιωτικοποιημένων μηχανισμών στο εσωτερικό της χώρας.
Εξίσου χαρακτηριστικά είναι και τα όσα λέγονται στη «Λευκή Βίβλο για τη γερμανική ασφάλεια και το μέλλον των Ενόπλων Δυνάμεων της Γερμανίας», κείμενο - «θεμέλιο», όπως χαρακτηρίστηκε, για την αναθεώρηση, ύστερα από 10 χρόνια, της «πολιτικής ασφάλειας» της Γερμανίας, το οποίο παρουσιάστηκε τον Ιούλη του 2016, όπου σημειώνεται ότι «δεν είναι πλέον δυνατή μια διακριτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην εσωτερική και την εξωτερική ασφάλεια (...) Οι περιστάσεις απαιτούν μια αποτελεσματική ολιστική κυβερνητική προσέγγιση στο ζήτημα της ασφάλειας».
Επιπλέον το κείμενο αναφέρει ότι «μη κρατικοί παράγοντες και συγκεκριμένα κράτη καταφεύγουν σε μεθόδους "υβριδικού" πολέμου. Αυτός περιλαμβάνει τη χρήση στρατιωτικών μέσων κάτω από το κατώφλι του συμβατικού πολέμου. Ο σκοπός είναι η υπονόμευση ενός κράτους με ένα συγκαλυμμένο τρόπο. Αυτή η προσέγγιση συνδυάζει διαφορετικά πολιτικά και στρατιωτικά μέσα και εργαλεία, με έναν τρόπο, ο οποίος δεν αποκαλύπτει τις πραγματικές επιθετικές προθέσεις, έως ότου όλα τα μέρη του παζλ να έχουν συμπληρωθεί (...)
Οι υβριδικές τακτικές θολώνουν τα όρια ανάμεσα στον πόλεμο και την ειρήνη (...) Οι ρόλοι του επιτιθέμενου και της αμυνόμενης παράταξης γίνονται εσκεμμένα δυσδιάκριτοι. Η πρόθεση είναι να καθυστερήσουν ή να αποφύγουν εντελώς την άμεση και αποφασιστική απάντηση του κράτους που βρίσκεται υπό επίθεση και της διεθνούς κοινότητας. Η επιτυχής πρόληψη των υβριδικών απειλών επιτάσσει την κρατική και κοινωνική αντοχή (...)».
Στο πλαίσιο αυτό, τον περασμένο Αύγουστο δημοσίευμα της γερμανικής εφημερίδας «Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε Σοντανγστσάιτουνγκ», αποκάλυπτε σχέδια της γερμανικής κυβέρνησης ενταγμένα στην «Αντίληψη για την Πολιτική Προστασία» να υποχρεώσει τους πολίτες να συγκεντρώσουν αποθέματα τροφίμων για δέκα μέρες και νερού για πέντε μέρες, ώστε να αντιμετωπίσουν μία «επίθεση ή μια καταστροφή». Επιπλέον, προβλεπόταν η δημιουργία ενός αξιόπιστου συστήματος συναγερμού, καλύτερη δομική προστασία των κτιρίων αλλά και βελτίωση της αποτελεσματικότητας του συστήματος Υγείας.
Τα παραπάνω αποκαλύπτουν τη νέα προσέγγιση στη στρατηγική ασφάλειας από τα ισχυρά αστικά κράτη και ιμπεριαλιστικά κέντρα, όπως ΝΑΤΟ και ΕΕ: Οτι δεν διαχωρίζεται η εσωτερική ασφάλεια από την ανοιχτή εισβολή ενός κράτους ή συμμαχίας κρατών σε άλλο κράτος με στρατιωτική επίθεση - παραβίαση των συνόρων. Οι λεγόμενες «υβριδικές απειλές» αποτελούν δηλαδή κομμάτι του ανελέητου καπιταλιστικού ανταγωνισμού.
Σημειωτέον, ο «υβριδικός πόλεμος» αναφέρεται ως πεδίο όπου ΝΑΤΟ και ΕΕ πρέπει να ενισχύσουν τις «δυνατότητές» τους σε όλα τα Συμβούλια των υπουργών Αμυνας των κρατών - μελών τους, και είναι κάτι για το οποίο προετοιμάζονται και οι εγχώριες Ενοπλες Δυνάμεις, απέναντι σε μια στρατιωτική στρατηγική που αναμειγνύει συμβατικό και ανορθόδοξο πόλεμο με τον κυβερνοπόλεμο, με πλήγματα στα πληροφοριακά συστήματα του αντιπάλου, με διάχυση προπαγάνδας μέσω των σύγχρονων διαδικτυακών μέσων, με καλλιέργεια της λεγόμενης διαφθοράς στην αντίπαλη χώρα κ.ά.

«Προστασία υποδομών»...

Τα τέτοια μέτρα έρχονται προς υλοποίηση και προηγούμενων αποφάσεων, που έστρωσαν το έδαφος, όπως η Δεύτερη έκθεση, το 2013, της Κομισιόν, σχετικά με την εφαρμογή της στρατηγικής εσωτερικής ασφάλειας της ΕΕ, όπου έβαζαν θέματα, τα οποία όλο και πιο συχνά τελευταία αναφέρονται ως αντικείμενα και των Ενόπλων Δυνάμεων, ακριβώς στη λογική σύζευξης «Ασφάλειας» και «Αμυνας».
Π.χ. γίνεται λόγος για «ενίσχυση της ικανότητας της Ευρώπης να προστατεύει πολίτες, επιχειρήσεις και κυβερνήσεις, καθώς και τις υποδομές που χρησιμοποιούν, από κυβερνοεπιθέσεις, οι οποίες είναι ικανές να προκαλέσουν τεράστιες οικονομικές ζημίες», ενώ γινόταν αναφορά και στο «πρόγραμμα προστασίας υποδομών ζωτικής σημασίας» της ΕΕ, όπου λίγο - πολύ εντάσσεται οποιαδήποτε επιχείρηση ή εγκατάσταση κριθεί ως στρατηγικής σημασίας από το μεγάλο κεφάλαιο και για τη διασφάλιση της απρόσκοπτης λειτουργίας της ρόλος ανατίθεται και στις Ενοπλες Δυνάμεις.
Η θωράκιση των συμφερόντων των μονοπωλίων, που βρίσκεται στην καρδιά αυτών των σχεδίων, γίνεται ακόμα πιο φανερή στα ζητήματα που αφορούν τον έλεγχο και την προστασία, και με στρατιωτικά μέσα, πηγών Ενέργειας, εγκαταστάσεων, αγωγών και διαύλων, σε μια περίοδο που οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί για τέτοια ζητήματα ολοένα και οξύνονται.
Διόλου τυχαία, το 2015 έγινε στο ΝΑΤΟικό Κέντρο Εκπαίδευσης Ναυτικής Αποτροπής (εδράζεται στη Σούδα), συνέδριο με θέμα «Τρέχουσες και μελλοντικές προκλήσεις για την Ενεργειακή Ασφάλεια στο θαλάσσιο περιβάλλον», όπου όπως αναφερόταν χαρακτηριστικά σε κείμενα του συνεδρίου, πραγματευόταν θέματα «που σχετίζονται με την πολυπλοκότητα της εξασφάλισης της ασφάλειας και της προστασίας κρίσιμων ενεργειακών υποδομών στη θαλάσσια επικράτεια (...) και την ανάπτυξη της κατάρτισης στους στόχους και τις κατευθυντήριες γραμμές που σχετίζονται με αυτή την αναδυόμενη πρόκληση ασφαλείας».
Ενώ και στην πρόσφατη «τριμερή» Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ, άνοιξε το ζήτημα της διαμόρφωσης ενιαίου μηχανισμού υποτίθεται «πολιτικής προστασίας», αλλά με το βλέμμα στραμμένο στην προστασία των αγωγών Ενέργειας τα σχέδια των οποίων κυριάρχησαν στη συζήτηση.

...και ασφάλεια δικτύων

Καθώς ο «υβριδικός πόλεμος» απλώνεται και στον κυβερνοχώρο, στη χρήση, στη διάχυση προπαγανδιστικού υλικού στο διαδίκτυο από συλλογικές οντότητες ή ιδιώτες, οι Ενοπλες Δυνάμεις καλούνται να παίξουν ρόλο και εκεί, σε άλλο ένα πεδίο όπου Αμυνα και Αφάλεια διαπλέκονται όπως ορίζει π.χ. η «Στρατηγική της ΕΕ για την ασφάλεια στον κυβερνοχώρο», η οποία εγκρίθηκε το Φλεβάρη του 2013, και αποβλέπει μεταξύ άλλων σε «ενίσχυση της ανθεκτικότητας και της ασφάλειας των δικτύων και των πληροφοριών», «κατάστρωση πολιτικής της ΕΕ για την κυβερνοάμυνα», «αναβάθμιση της διεθνούς πολιτικής της ΕΕ για τον κυβερνοχώρο».
Με τα ίδια προτάγματα, το ΝΑΤΟ κάνει ετησίως την άσκηση κυβερνοάμυνας «Cyber Coalition», στις έδρες των αντίστοιχων εθνικών φορέων των συμμετεχουσών χωρών με κεντρική διεύθυνση από το ΝΑΤΟικό επιτελείο «Alliance's Cyber Range» στην Εσθονία. Ελληνική συμμετοχή καταγράφεται από το 2009, με εμπλοκή της Διεύθυνσης Κυβερνοάμυνας του ΓΕΕΘΑ και επιτελών αντίστοιχων Διευθύνσεων των Γενικών Επιτελείων, σε άλλη μια εμπλοκή των Ενόπλων Δυνάμεων σε θέματα που παρουσιάζονται γενικώς ως Ασφάλειας.

Στην πρώτη γραμμή για το «ξέπλυμα» της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας

Στην πρώτη γραμμή για το «ξέπλυμα» της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας

Ενα «ποιοτικό βήμα» μπροστά στην προσπάθεια αναστήλωσης της ευρωενωσιακής σοσιαλδημοκρατίας σηματοδότησε το 5ο Συνέδριο του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ), που έγινε στο Βερολίνο στις 16-18 Δεκέμβρη, με σύνθημα «Χτίζοντας συμμαχίες για μια Ευρώπη της αλληλεγγύης». Οι «συμμαχίες» που συζητήθηκαν, αφορούν τα ανοίγματα στην υπόλοιπη φθαρμένη και «ξεφωνημένη» από τα αντιλαϊκά μέτρα ευρωενωσιακή σοσιαλδημοκρατία. Και τα περί «Ευρώπης της αλληλεγγύης» αφορούν όχι βέβαια τα συμφέροντα των λαών, που με κανένα τρόπο αστικής διαχείρισης δεν μπορούν να εκφραστούν στο εσωτερικό των καπιταλιστικών διακρατικών ενώσεων όπως η ΕΕ, αλλά τις ανησυχίες των τμημάτων της αστικής τάξης και των καπιταλιστικών κρατών που αυτές οι πολιτικές δυνάμεις εκφράζουν, για το «απαραίτητο μείγμα» για την καπιταλιστική ανάκαμψη. Ολα αυτά στο φόντο των πολύ μεγάλων αντιθέσεων και στο εσωτερικό της ΕΕ, που τροφοδοτούν οι αργοί ρυθμοί της καπιταλιστικής ανάκαμψης και ο καβγάς κρατών και κέντρων για το ποιος θα πληρώσει το «μάρμαρο» για την αναγκαία απαξίωση του κεφαλαίου.

Σε ρόλο πρωταγωνιστικό...

Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και οι δυνάμεις που τον στηρίζουν, φιλοδοξεί να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στην επιχείρηση αναστήλωσης της σοσιαλδημοκρατίας, έχοντας, ως σοσιαλδημοκρατική δύναμη «νέας κοπής» αλλά και με «αριστερές» καταβολές, αλλά και ως πολιτική δύναμη που βρίσκεται στο τιμόνι της κυβερνητικής διαχείρισης, τα «εχέγγυα» για να μεσολαβήσει στο προξενιό.
Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι τον τελευταίο τουλάχιστον χρόνο έχουν προηγηθεί ουκ ολίγες συμμετοχές του Αλ. Τσίπρα σε συνάξεις σοσιαλδημοκρατών ηγετών (μάλιστα με πρωτοβουλία του διοργανώθηκε μία στην Αθήνα), σε συνόδους του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, ενώ και στο Ευρωκοινοβούλιο πρωτοστάτησε σε πρωτοβουλία συγκρότησης νέας ομάδας όπου συστεγάζονται ευρωβουλευτές της σοσιαλδημοκρατίας, των Πρασίνων και της «αριστεράς». Εξάλλου, δυο μέρες πριν ο Αλ. Τσίπρας βρεθεί στο συνέδριο του ΚΕΑ, είχε βρεθεί και στη σύνοδο της ομάδας των Ευρωπαίων Σοσιαλδημοκρατών πριν τη Συνάντηση Κορυφής της ΕΕ.
Ούτε, βέβαια, είναι τυχαίο ότι με τις τοποθετήσεις τους, ο πρωθυπουργός, όπως και τα υπόλοιπα στελέχη που εκπροσώπησαν τον ΣΥΡΙΖΑ στο συνέδριο του ΚΕΑ, έδωσαν τον τόνο ώστε αυτό να γίνει η κολυμβήθρα του Σιλωάμ για το ξέπλυμα των «αμαρτιών» της ευρωενωσιακής σοσιαλδημοκρατίας και ο φορέας που θα δρομολογήσει τη συνεργασία μαζί της, στο όνομα της αντιμετώπισης δήθεν της ακροδεξιάς.
Διεκδικώντας την πρωτοβουλία των κινήσεων για τη διαμόρφωση εναλλακτικών για το κεφάλαιο, που τις βάφτισε με θράσος «αντισυστημικές», ο πρωθυπουργός είπε ότι «είμαστε εμείς η Ευρωπαϊκή Αριστερά, αυτοί που πρέπει να αναλάβουμε την πολιτική πρωτοβουλία για μία προοδευτική εναλλακτική στον εθνικισμό και την ακροδεξιά. Να οικοδομήσουμε πλατιές πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες, ώστε να παρουσιάσουμε στους πολίτες μας αξιόπιστη αντισυστημική εναλλακτική λύση και έτσι να εμποδίσουμε την ακροδεξιά σε όλη την Ευρώπη», προσθέτοντας το γνωστό «ποίημα» ότι «η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία πρέπει να αρθεί στο ύψος των ιστορικών ευθυνών της και να βάλει τέλος στη νεοφιλελεύθερη συναίνεση».
Μάλιστα, στην κατεύθυνση αυτή, προτάθηκε απ' την αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ η καθιέρωση «ενός μόνιμου ετήσιου φόρουμ για όλες τις προοδευτικές δυνάμεις της Ευρώπης, που θα μπορεί να εξερευνά πιθανούς πολιτικούς τομείς σύγκλισης και μορφές πολιτικού συντονισμού».

«Μπαμπούλες», «διαχωριστικές γραμμές»...

Επιχειρηματολογώντας ο πρωθυπουργός υποστήριξε ότι το ΚΕΑ έχει υποχρέωση να συνεχίσει να οικοδομεί τη συμμαχία με τη σοσιαλδημοκρατία στην ΕΕ, «επειδή χρειάζεται να βρισκόμαστε σε μόνιμο διάλογο και να εξαντλούμε όλες τις μορφές συνεργασίας με τις αντι-νεοφιλελεύθερες, προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις. Πρέπει να συνεργαζόμαστε για να αποτρέψουμε την απειλή και την άνοδο της ακραίας και λαϊκιστικής δεξιάς»!
Η επίκληση του «μπαμπούλα» της άκρα δεξιάς, μετεξέλιξη ουσιαστικά της παλιότερης φρασεολογίας περί νεοφιλελευθερισμού, έχει πολλές στοχεύσεις, πέρα από την προφανή προσπάθεια ξεπλύματος της σοσιαλδημοκρατίας στο όνομα της «συστράτευσης» και του «μη χείρον βέλτιστον», αλλά και της ΕΕ, την οποία η επιχειρηματολογία αυτή εμφανίζει ως... θύμα «αρνητικών συσχετισμών» και «επιζήμιων επιλογών», κρύβοντας έτσι τον πραγματικό της χαρακτήρα, ως ένωσης για τα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Η επιχειρηματολογία αυτή «πατάει» και πάνω στις πολύ μεγάλες αντιπαραθέσεις που αναπτύσσονται στο εσωτερικό της ΕΕ γύρω από μια σειρά ζητήματα, με επίκεντρο το ποιος θα πάρει το «μουτζούρη» της ελάφρυνσης των μεγάλων κρατικών χρεών, ώστε να ξαναπάρει μπρος η καπιταλιστική κερδοφορία, αντιπαράθεση που δίνει σ' αυτή τη φάση πόντους στο αστικό ρεύμα του «ευρωσκεπτικισμού», της «εθνικής αναδίπλωσης» και του «προστατευτισμού» των εθνικών καπιταλιστικών οικονομιών. Διεργασίες που βρίσκουν την έκφρασή τους και σε πολιτικό επίπεδο, με την άνοδο αντίστοιχων πολιτικών δυνάμεων, απέναντι στις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ και τα υπόλοιπα κόμματα του ΚΕΑ προσφέρουν την εναλλακτική για το κεφάλαιο εκδοχή, της συμπόρευσής τους με τη σοσιαλδημοκρατία.
Φυσικά, πέρα από τις διαφορές αυτών των πολιτικών δυνάμεων και των όσων εκφράζουν, η επιχειρηματολογία αυτή προσπαθεί να διαμορφώσει και ψεύτικες διαχωριστικές γραμμές, ώστε να κρύβεται η στρατηγική σύμπλευση όλων των αστικών πολιτικών δυνάμεων στα ζητούμενα της «σταθεροποίησης» της καπιταλιστικής οικονομίας, αλλά και του αστικού πολιτικού συστήματος, και της απρόσκοπτης διαμόρφωσης «εναλλακτικών» για την αστική διακυβέρνηση. Αλλωστε, το πόσο «χάος» χωρίζει τις πολιτικές αυτές δυνάμεις, το δείχνουν και οι κινήσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στις σχέσεις της με το ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής, οι κοινές επισκέψεις στα νησιά του Αιγαίου, τα πανηγύρια της «Αυγής», οι δηλώσεις βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ περί «εκδημοκρατισμού» και «ομαλής ένταξής» της στο αστικό πολιτικό σύστημα κ.ο.κ.

...και πραγματικές στοχεύσεις

Αλλωστε, το γεγονός ότι τα νταραβέρια με την ευρωενωσιακή σοσιαλδημοκρατία, τη δύναμη που διεκπεραίωσε το μεγαλύτερο όγκο των αντιλαϊκών καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στην ΕΕ, και οι προσπάθειες αναστήλωσης της «μόστρας» της στα μάτια των λαών, δεν έχουν στον πυρήνα τους παρά την έγνοια για διαμόρφωση προτάσεων για την ανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου και φορείς ικανούς να τις «τρέξουν» στην πράξη, επιβεβαίωσαν και οι τοποθετήσεις των υπόλοιπων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στο συνέδριο του ΚΕΑ. Με τον μεν Π. Ρήγα να δηλώνει ότι «οι εμμονικές πολιτικές της λιτότητας και της σκληρής δημοσιονομικής πειθαρχίας (...) μπορούν και πρέπει να ανατραπούν. Οχι μόνοι μας, αλλά σε συνεργασία με κάθε προοδευτική, αντι-νεοφιλελεύθερη δύναμη και φωνή στην Ευρώπη. Με δυνάμεις των σοσιαλδημοκρατών και των πράσινων, αλλά και με συνδικάτα, κοινωνικούς φορείς, διανοούμενους, συλλογικότητες και οργανώσεις που ανησυχούν εξίσου για την κατρακύλα της Ευρωπαϊκής Ενωσης προς (...) όλα εκείνα που με βεβαιότητα θα οδηγήσουν στη διάλυσή της...».
Και τον Γ. Μπουρνού να προσθέτει ότι «χρειαζόμαστε συμμαχίες βασισμένες σε κεντρικούς πολιτικούς στόχους: Τον τερματισμό της επιβολής προγραμμάτων λιτότητας και δημοσιονομικών στραγγαλισμών (...) Το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) είναι ένα πολύτιμο πολιτικό εργαλείο για ένα τέτοιο, ευρωπαϊκό εναλλακτικό σχέδιο. Αλλά χρειάζεται να το διευρύνουμε και να το καταστήσουμε ελκυστικό εταίρο...».
Είναι, δηλαδή, οι ανάγκες του κεφαλαίου για έξοδο απ' την κρίση, στο φόντο της αβεβαιότητας, που προκαλούν στη συνοχή της ΕΕ οι οξυμένοι ανταγωνισμοί που πυροδοτεί η διασφάλιση των συμφερόντων κάθε αστικής τάξης χωριστά, είναι οι ανάγκες για ανάκαμψη της κερδοφορίας του με ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς του, για «σοβάντισμα» της ξεφτισμένης «μόστρας» της ΕΕ και χειραγώγηση των λαών, που υπαγορεύουν στο πολιτικό του προσωπικό τις κινήσεις στη «σκακιέρα», που αναδιατάσσουν δυνάμεις και πυροδοτούν διεργασίες και «αναζητήσεις» στο αστικό πολιτικό σύστημα.
Είναι η προσπάθεια των αστικών τάξεων σε ορισμένα κράτη - μέλη της ΕΕ, αλλά και τμημάτων του κεφαλαίου σε άλλα, να πετύχουν μια «χαλάρωση» στη δημοσιονομική πολιτική της λυκοσυμμαχίας, προκειμένου να μπορέσουν να εξασφαλίσουν ακόμα μεγαλύτερη κρατική στήριξη των επενδύσεών τους.
Αυτό φάνηκε καθαρά κατά τη σύναξη των Ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών ηγετών, που πραγματοποιήθηκε τον Αύγουστο στο Παρίσι, όπου ο Αλ. Τσίπρας προσήλθε με προτάσεις όπως: αύξηση του «πακέτου Γιούνκερ», ώστε περισσότερο «ζεστό» χρήμα να εισρεύσει στους επιχειρηματικούς ομίλους, να δοθεί προτεραιότητα μεταφοράς πόρων από το κέντρο της Ευρώπης στην περιφέρεια, πόροι για τη στήριξη της καπιταλιστικής κερδοφορίας στις συγκεκριμένες περιοχές, να μην υπολογίζονται στα ελλείμματα πόροι που διατίθενται για την αντιμετώπιση της κρίσης και για την ανεργία, δηλαδή χαλάρωση του σφιχτού δημοσιονομικού «κορσέ» της ΕΕ ώστε το αστικό κράτος να έχει μεγαλύτερο περιθώριο στήριξης του κεφαλαίου.

Κανένας στην παγίδα

Οι εντεινόμενοι ανταγωνισμοί, με τα ίδια τα επιτελεία της ΕΕ και του ΔΝΤ να καταγράφουν τις αυξανόμενες αβεβαιότητες ως προς τις εξελίξεις στην παγκόσμια οικονομία και φυσικά σ' αυτή της Ευρωζώνης, είναι σίγουρο ότι θα τροφοδοτούν για πολύ ακόμα και τις αβεβαιότητες και την αστάθεια στο αστικό πολιτικό σύστημα κάθε κράτους - μέλους της ΕΕ και συνολικά της ΕΕ, κάνοντας ταυτόχρονα και αμφίβολα τα εγχειρήματα όπως είναι η αναστήλωση της σοσιαλδημοκρατίας.
Το κρίσιμο, ωστόσο, για τους λαούς, και τον ελληνικό, πάνω στο έτσι κι αλλιώς εχθρικό για τα συμφέροντά του έδαφος, παραμένει η αχρήστευση των παγίδων που του στήνουν, για τον εγκλωβισμό και την εξουδετέρωση της δυσαρέσκειας και της δίκαιης αγανάκτησής του. Το ζητούμενο απ' τη σκοπιά των δικών του συμφερόντων είναι η πάλη για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του, στόχος που υπηρετείται μόνο με την οργάνωση, τη συμμετοχή στην ανασύνταξη του κινήματος και την οικοδόμηση της κοινωνικής συμμαχίας, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, τις ενώσεις του και όλες τις πολιτικές δυνάμεις που το υπηρετούν.