ΗΠΑ: Εκατομμύρια άνεργοι, με πολλά χρόνια εργασίας, δεν μπορούν να πάρουν το επίδομα ανεργίας

Από iraklis3

Εκατομμύρια Αμερικανοί που έμειναν χωρίς δουλειά κατά την πανδημία του κορονοϊού δεν κατάφεραν να εγγραφούν για να λάβουν επίδομα ανεργίας από τότε που η αμερικανική οικονομία βρέθηκε σε ελεύθερη πτώση, σύμφωνα με δημοσκόπηση που δημοσιεύθηκε σήμερα.
Σε διαδικτυακή δημοσκόπηση, το Economic Policy Institute βρήκε ότι για κάθε 10 ανθρώπους που υπέβαλαν επιτυχώς αίτημα για επίδομα ανεργίας, τρεις ή τέσσερις δεν κατάφεραν να εγγραφούν, ενώ ακόμα δύο δεν προσπάθησαν καν να κάνουν αίτηση.
Τα επίσημα στατιστικά στοιχεία των ΗΠΑ δείχνουν ότι 26,5 εκατ. άνθρωποι έχουν κάνει αίτηση για επίδομα ανεργίας από τα μέσα Μαρτίου, γεγονός που σημαίνει ότι όλες οι θέσεις εργασίας που δημιουργήθηκαν κατά τη μεγαλύτερη στην αμερικανική Ιστορία περίοδο ευημερίας της αγοράς εργασίας αφανίστηκαν.
Η έρευνα του EPI υποδηλώνει ότι επιπλέον 8,9 εκατ. έως 13,9 εκατ. άνθρωποι έχουν αποκλειστεί από το σύστημα, δήλωσε ο Μπεν Ζίπερερ, ο επικεφαλής συντάκτης της έρευνας.
«Αυτή η έρευνα επικυρώνει περιστατικά και αναφορές στον Τύπο για κόσμο που έχει δυσκολευθεί να κάνει αίτηση για επιδόματα τα οποία χρειάζονται και αξίζουν», δήλωσε ο Ζίπερερ.
Οι εργαζόμενοι που έχουν χάσει τη δουλειά τους δηλώνουν ότι έχουν βρεθεί αντιμέτωποι με ιστοσελίδες που έχουν «πέσει» και κατειλημμένες τηλεφωνικές γραμμές, ενώ οι πολιτειακές αρχές που διαχειρίζονται το πρόγραμμα έχουν «πνιγεί» σε αιτήσεις.
«Είναι ντροπή να δουλεύεις τόσα χρόνια και όταν το χρειάζεσαι, να μην μπορείς να το λάβεις», δήλωσε ο Τζιμ Χιουζ, 48 ετών, ο οποίος δήλωσε ότι δεν έχει καταφέρει να υποβάλει αίτηση εδώ και πάνω από δύο εβδομάδες από τότε που απολύθηκε από τη δουλειά του σε κατάστημα μεταχειρισμένων ειδών τον Μάρτιο στο Ορλάντο της Φλόριντα. Ο Χιουζ δήλωσε ότι έστειλε με το ταχυδρομείο γραπτή αίτηση στις 9 Απριλίου αλλά δεν έχει λάβει ακόμα απάντηση. «Είναι σχεδόν προγραμματισμένο για να αποτύχει. Το έκαναν περίπλοκο για να αποθαρρύνεται ο κόσμος και να εγκαταλείπει την προσπάθεια», δήλωσε.

Η ταξική πάλη δεν παίρνει αναβολές.Οι ζωές μας δεν παίρνουν αναβολές

Από iraklis3 

Γράφει ο Ανδρέας Κολλιαράκης //

Και ξαφνικά… μια δειλή “κανονικότητα”. Μια “νέα κανονικότητα”. Μετά την τρομοκρατία τόσων ημερών, τους περιορισμούς, τους θανάτους που συνεχίζονται κτλ. Μόνο που ο αυταρχισμός και η αυξημένη αστυνομοκρατία, ήρθαν για να μείνουν. Μαγαζιά θα μείνουν κλειστά, οι απολυμένοι άνεργοι, η εξαθλίωση στα λαϊκά στρώματα έντονη. Τι θα μείνει ακόμα; Οι αντεργατικοί νόμοι που πέρασε η κυβέρνηση, η διάλυση της Παιδείας, το κουρασμένο και απλήρωτο προσωπικό των νοσοκομείων κτλ. Με το “καλημέρα” αναβάλουν την Εργατική Πρωτομαγιά σαν κάτι “συμβολικό”, όπως λένε. Και γιατί τώρα η χαλάρωση των μέτρων; Γιατί πώς θα “μένουμε σπίτι”, όταν από 1/5 οι τράπεζες θα πέσουν σαν τα όρνια αφού τελειώνει η προστασία της πρώτης κατοικίας.Τα δικαστήρια, άλλωστε, δεν θα ανοίξουν όλες τις λειτουργίες τους. Προτεραιότητα έχει το φαγοπότι των τραπεζών. Ο ιός τους βόλεψε όσο τους βόλεψε. Ας ψοφήσουμε τώρα. Άνεργοι, άστεγοι, πεινασμένοι. Σάμπως πότε ενδιαφέρθηκε πραγματικά η αστική εξουσία για τις ανάγκες του λαού; Πότε ο καπιταλισμός είχε “ανθρώπινο πρόσωπο”; Τόσα εκατομμύρια εδωσαν στα ΜΜΕ για την προπαγάνδα τους και ούτε ένα ευρώ στο ΕΣΥ.Ίσα-Ίσα που παραμένουν εργαζόμενοι στα νοσοκομεία απλήρωτοι και με ελλείψεις σε βασικά υλικά. Δεν θα τους περάσει. Η Εργατική Πρωτομαγιά δεν παίρνει αναβολές. Η ταξική πάλη δεν παίρνει αναβολές. Οι ζωές μας δεν παίρνουν αναβολές.  Αντεπίθεση και ανατροπή τώρα. Τον φασισμό βαθιά κατάλαβε τον. Η εικόνα είναι Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα.

Για το «καλό της κοινωνίας»...

Η έναρξη της παραγωγής χειρουργικών μασκών από επιχειρηματικό όμιλο στη Λάρισα, που διαφήμισε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, παρουσιάζεται ως μια «ιστορία επιχειρηματικού δαιμονίου, αποφασιστικότητας, συνεργιών και εθνικής συνείδησης». Στην ιστορία αυτή εμπλέκονται ο πρόεδρος του Συνδέσμου Θεσσαλικών Επιχειρήσεων - Βιομηχανιών και πρόεδρος του ομίλου «Animus» (ιδιωτική Υγεία) και ο αντιπρόεδρος του Συνδέσμου και ιδιοκτήτης της βιομηχανίας πλαστικών «Lariplast».
Σύμφωνα με τους ίδιους, κατάφεραν να εξασφαλίσουν μηχανολογικό εξοπλισμό από την Κίνα και, με τη συμβολή του κράτους σε ό,τι αφορά τους εκτελωνισμούς και την ταχύτητα έκδοσης των απαραίτητων αδειών, θα παράγουν στο εξής 300.000 χειρουργικές μάσκες καθημερινά και 9.000.000 σε μηνιαία βάση. Οπως λένε οι δύο επιχειρηματίες, «μπήκαμε σε αυτή τη διαδικασία γιατί ξέρουμε πως είναι ένα προϊόν που έχουν ανάγκη τα ελληνικά νοσοκομεία και η ελληνική κοινωνία. Παρότι θα υπάρξει κέρδος, το ρίσκο μιας τέτοιας επένδυσης ήταν αρκετά μεγάλο υπό τις παρούσες συνθήκες, αποκλειστικά με ίδιους πόρους, χωρίς καμία κρατική ενίσχυση».

* * *

Η πραγματικότητα είναι όμως ότι το κεφάλαιο νοιάζεται για τις «ανάγκες της κοινωνίας» μόνο στο βαθμό που αυτές του αποφέρουν κέρδος. Αυτό είναι το κίνητρο κάθε επένδυσης και για τον ίδιο ακριβώς λόγο μπαίνουν λουκέτα σε επιχειρήσεις οι οποίες δραστηριοποιούνται σε τομείς που συνδέονται άμεσα με την κάλυψη αναγκών της κοινωνίας αλλά για διάφορους λόγους παύουν να είναι κερδοφόρες. Αυτό το ξέρουν καλά η κυβέρνηση και οι επιχειρηματίες που ανέλαβαν την παραπάνω πρωτοβουλία, σε μια περίοδο που οξύνεται παγκόσμια ο ανταγωνισμός για τις προμήθειες υγειονομικού υλικού και σε πολλές χώρες συζητιέται η λειτουργία τέτοιων επιχειρήσεων ακόμα και απευθείας από το κράτος, προκειμένου να καλυφθούν οι έκτακτες ανάγκες.
Στην προκειμένη περίπτωση μάλιστα, και επειδή μιλάμε για μια επιχείρηση της ιδιωτικής Υγείας, ο όμιλος που εμπλέκεται σ' αυτό το νέο επενδυτικό εγχείρημα έχει άμεση γνώση για το πώς οι λαϊκές ανάγκες γίνονται πηγή κέρδους. Με τη γνωστή κατάσταση στο δημόσιο σύστημα Υγείας, χιλιάδες είναι αυτοί που οδηγούνται στις ιδιωτικές μονάδες, όπου πληρώνουν διόλου ευκαταφρόνητα ποσά, ή συνάπτουν πανάκριβα ασφαλιστικά συμβόλαια για να έχουν πρόσβαση στο αυτονόητο δικαίωμα στην υγεία. Χαρακτηριστικά, οι εισηγμένοι στο Χρηματιστήριο επιχειρηματικοί όμιλοι της Υγείας φιγουράρουν μετά το 2016 στις 161 επιχειρήσεις με τη μεγαλύτερη κερδοφορία.

* * *

Η πόλη της Λάρισας είναι κυριολεκτικά περικυκλωμένη από μεγάλες ιδιωτικές δομές Υγείας, την ίδια στιγμή που τα δύο δημόσια νοσοκομεία μαραζώνουν. Σ' αυτές τις επιχειρήσεις, με το «πράσινο φως» των κυβερνήσεων, οι συνθήκες δουλειάς είναι αφόρητες. Είναι χαρακτηριστικό ότι η συνολική μείωση του μισθολογικού «κόστους» στον κλάδο αγγίζει το 40% από το 2011. Ειδικά στον όμιλο «Animus», δεκάδες εργαζόμενοι τον τελευταίο μήνα δουλεύουν εκ περιτροπής, με βάση τις ΠΝΠ της κυβέρνησης για τον κορονοϊό, και πληρώνονται περίπου τον μισό μισθό από αυτόν που έπαιρναν προηγουμένως.
Επίσης, μόνο τους τελευταίους δύο μήνες, η κυβέρνηση έδωσε «δώρα» ύψους 30 εκατ. ευρώ στους επιχειρηματικούς ομίλους της Υγείας από τα λεφτά των ασφαλισμένων. Απαντώντας στα «παράπονα» των κλινικαρχών ότι μετά από τόσα χρόνια κερδοφορίας έχουν τώρα... «τεράστιες ζημιές» λόγω κορονοϊού, η κυβέρνηση, αντί να προχωρήσει εν μέσω πανδημίας σε πραγματική επίταξη, διπλασίασε την αποζημίωση που δίνει ο ΕΟΠΥΥ για κάθε ιδιωτικό κρεβάτι ΜΕΘ, από τα 800 στα 1.600 ευρώ ημερησίως!
Ο έτερος μέτοχος στην παραγωγή μασκών, η «Lariplast», κατάφερε την τελευταία οκταετία της κρίσης να αυξήσει πάνω από 80% τον κύκλο εργασιών της, από τα 12 εκατ. ευρώ του 2010 στα 18,8 εκατ. ευρώ το 2017, διαθέτοντας προϊόντα της σε 20 χώρες παγκοσμίως. Από το 2011 λειτουργεί παραγωγική μονάδα στη βόρεια Γαλλία και συνολικά οι πωλήσεις του ομίλου σε Γαλλία και Ελλάδα ανήλθαν το 2018 σε 30 εκατ. ευρώ. Μάλιστα, για το 2019 υπήρξε η πρόβλεψη ότι τα μεγέθη του ομίλου θα φτάσουν τα 50 εκατ., από 29 εκατ. το 2018, λόγω της ενοποίησης με τη νέα εταιρεία που έχει αποκτήσει στις ΗΠΑ.

* * *

Να λοιπόν πού βρέθηκαν τα λεφτά για την επένδυση με τις μάσκες. Αυτά που οι δύο επιχειρηματίες βαφτίζουν «ίδια κεφάλαια» δεν βγαίνει από τις τσέπες τους είναι πλούτος που παρήγαγαν οι εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις τους όπως αλλωστε συμβαίνει και σε κάθε καπιταλιστική επιχείρηση. Και, βέβαια, τα κέρδη τους δεν θα αυγάτιζαν αν δεν υπήρχε η πολύμορφη στήριξη του κράτους, με το σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής του.
Επιτέλους, ως εδώ! Χορτάσαμε όλες αυτές τις μέρες της πανδημίας από «φιλάνθρωπους» επιχειρηματίες, που είτε κάνουν δωρεές και χορηγίες είτε παρουσιάζουν ως «προσφορά στο κοινωνικό σύνολο» τις επενδύσεις τους για το κέρδος. Τα «δώρα» τους στάζουν φτώχεια και εκμετάλλευση, που μεγαλώνει ακόμα περισσότερο στο φόντο της επερχόμενης κρίσης. Γι' αυτό οι λαϊκές εργατικές διεκδικήγσεις δεν μπαίνουν στην καραντίνα, δεν περιμένουν, δεν σιωπούν. Με το σύνθημα «πληρώσαμε πολλά, δεν θα πληρώσουμε ξανά!», οι εργαζόμενοι με αγωνιστικούς σταθμούς τη σημερινή μέρα δράσης και κυρίως την απεργία της Πρωτομαγιάς, ανοίγουμε το βήμα για την οργάνωση της εργατικής - λαϊκής αντεπίθεσης το επόμενο διάστημα.

Το εμπόρευμα...

Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών, με τη μετάδοση του κορονοϊού σε εργαζόμενους και ασθενείς ιδιωτικών κλινικών, δεν είναι «κεραυνός εν αιθρία». Οι καταγγελίες και οι προειδοποιήσεις από σωματεία της ιδιωτικής Υγείας και υγειονομικούς, που αγνοήθηκαν επιδεικτικά από την κυβέρνηση και τους επιστημονικούς της συνεργάτες, ήταν γνωστές από την πρώτη στιγμή του ξεσπάσματος της πανδημίας.
Ολες μάλιστα κατέληγαν στο ίδιο αίτημα: Επίταξη τώρα του ιδιωτικού τομέα της Υγείας, ένταξη όλων των μονάδων και υγειονομικών σε ενιαίο σχέδιο προστασίας των εργαζομένων και του λαού, με ευθύνη του κράτους. Η αναγκαιότητα αυτού του αιτήματος επιβεβαιώνεται από τις ίδιες τις εξελίξεις.
Η πλημμελής τήρηση των αναγκαίων μέτρων πρόληψης και προστασίας από τον κορονοϊό, με ευθύνη των ιδιοκτητών και της κυβέρνησης, προκειμένου να μην μπει σε «καραντίνα» η κερδοφορία τους, είναι όπως φαίνεται η βασική αιτία για τα κρούσματα στις ιδιωτικές κλινικές.
Καταγγελίες για τον ιδιωτικό τομέα Υγείας, άλλωστε, υπήρχαν από πριν: Αγρια εκμετάλλευση των εργαζομένων, σε βαθμό εξουθένωσης, παροχή ειδών ατομικής προστασίας με το σταγονόμετρο, εξαναγκασμοί σε εργαζόμενους να πάνε για δουλειά ακόμα κι αν είχαν συμπτώματα οι ίδιοι ή άτομα του στενού τους περιβάλλοντος, καμία τήρηση των οδηγιών για την αποφυγή του συγχρωτισμού κ.ο.κ.
Ακόμα και πλαστικές επεμβάσεις εξακολουθούσαν να γίνονται σε μεγάλα ιατρικά κέντρα, για να μη χαθεί η πελατεία, τη στιγμή που τα δημόσια νοσοκομεία «προσαρμόστηκαν» στην αντιμετώπιση της πανδημίας αφήνοντας έξω από κάθε περίθαλψη χρονίως πάσχοντες και άλλα σοβαρά περιστατικά.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, όσες από τις ιδιωτικές μονάδες Υγείας δεν εξασφάλιζαν την προσδοκώμενη κερδοφορία στις μέρες της πανδημίας, παρά τις παχυλές κυβερνητικές επιδοτήσεις, έκλεισαν ή περιόρισαν τις δραστηριότητές τους, βγάζοντας σε αναστολή εργαζόμενους.
Οι ίδιοι δηλαδή που ισχυρίζονται ότι επιτελούν τάχα «κοινωνικό έργο» και «συνδράμουν το σύστημα Υγείας», με τις πλάτες της κυβέρνησης, τις κρισιμότερες στιγμές έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια τις ανάγκες του λαού, στερώντας προσωπικό και μέσα που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν για την πρόληψη και τη θεραπεία από τον κορονοϊό.
Ολα αυτά ήταν και είναι σε γνώση της κυβέρνησης. Οπως όμως σε όλα τα μέτωπα, έτσι και εδώ προτεραιότητα είναι η κερδοφορία του κεφαλαίου και όχι οι ανάγκες του λαού.
Οι τεράστιες ανεπάρκειες του δημόσιου συστήματος δημιουργούν σίγουρη και σταθερή πελατεία για τον ιδιωτικό τομέα, ενώ και η λειτουργία του δημόσιου συστήματος με κριτήρια αγοράς μετατρέπει ακόμα και τα νοσοκομεία σε «πελάτες» των επιχειρηματικών ομίλων, που έχουν απλώσει πλοκάμια σε όλες τις βαθμίδες και σε όλους τους τομείς, αναζητώντας το κέρδος. Αυτή είναι η άλλη όψη της «ατομικής ευθύνης», αφήνοντας ουσιαστικά ακάλυπτους όσους δεν μπορούν να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη.
Τελικά, αυτός που «πληρώνει τη νύφη» είναι ο λαός: Πληρώνει ολοένα και περισσότερα ακόμα και για τα στοιχειώδη, ταλαιπωρείται στις ουρές και στις λίστες αναμονής, «σπρώχνεται» να αναζητήσει γιατρειά στον ιδιωτικό τομέα ή στα απογευματινά ιατρεία των νοσοκομείων, βάζοντας το χέρι στην τσέπη.
Η «επόμενη μέρα» για το λαό επιβάλλει να δυναμώσει η πάλη για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Υγεία και Πρόνοια για όλους, με σύγχρονες υπηρεσίες, όπως είναι σήμερα δυνατό να συμβεί, από την εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνικής. Και επειδή με την πανδημία του κορονοϊού δεν ξεμπερδέψαμε, το αίτημα για επίταξη του ιδιωτικού τομέα από το κράτος παραμένει αναγκαίο και επιτακτικό.

Και στο κέντρο της Aθήνας όλοι «κάνουν ό,τι μπορούν... »

Σε συνθήκες σχετικά ασυνήθιστες, πολλαπλασιάζονται τα χείλη που ρωτούν: «Τι λέει το ΚΚΕ;». Αυτό δείχνει το αυξημένο ενδιαφέρον για τη δράση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στο κίνημα, σε χώρους δουλειάς και γειτονιές, για την παρέμβαση του Κόμματος στο διαδίκτυο, ακόμα και η συζήτηση από μπαλκόνι σε μπαλκόνι.

Αυτό δείχνουν και η διακίνηση του «Ριζοσπάστη», η εμπιστοσύνη στους κομμουνιστές στους χώρους δουλειάς, στους χώρους Εκπαίδευσης και στις γειτονιές, που αποτέλεσαν το πρώτο τηλέφωνο για κόσμο που απολύθηκε, φοβήθηκε, νιώθει την ανασφάλεια μέχρι σήμερα.
Η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου τηλε-βομβαρδίζεται από επιχειρήματα του αστικού μπλοκ. Γι' αυτό έχει σημασία σήμερα να δυναμώσει η επαφή μαζί τους, ειδικά σ' αυτές τις δύσκολες συνθήκες. Για να αποκαλύπτεται η πραγματική εικόνα και ταυτόχρονα να διαμορφώνονται προϋποθέσεις ώστε ακόμα περισσότεροι να ακολουθήσουν το δρόμο της διεκδίκησης.
Η συζήτηση με αυτόν τον κόσμο φανερώνει τις αντιφάσεις στην αστική προπαγάνδα αλλά και την προσπάθεια των αστικών κομμάτων να την προσαρμόσουν στις καινούργιες συνθήκες, το καθένα από τη δική του σκοπιά.
Για παράδειγμα, έχουν χάσει την αίγλη τους τα επιχειρήματα για την ανωτερότητα του «σκανδιναβικού μοντέλου», η μοιρολατρική ατάκα «αυτά μόνο στην Ελλάδα γίνονται», ότι το πρόβλημα είναι γενικά και αόριστα το δημόσιο και «σωτηρία» μας το ιδιωτικό, ότι η Ασφάλιση με κρατική ευθύνη είναι ντεμοντέ και άλλα, που τώρα φαίνονται αστεία, αλλά θα τα ξανακούσουμε. Η τραγωδία σε μια σειρά από χώρες, με εκατόμβες νεκρών, δεν επιτρέπει - σ' αυτήν τη φάση τουλάχιστον - τη διαφήμιση «συστημάτων», τη γνωστή ρήση «να γίνουμε όπως αυτοί», όπως ακούγαμε κατά κόρον πριν από την πανδημία.

Ενδεικτικά παραδείγματα από την προπαγάνδα των άλλων δυνάμεων

Τι φαίνεται όμως να προπαγανδίζει, ενδεικτικά, κάθε πολιτική δύναμη τον τελευταίο μήνα και στις γειτονιές της Αθήνας;

• Η ΝΔ, χτίζοντας πάνω στην «εθνική ομοψυχία», προετοιμάζει το έδαφος για αποδοχή των αντεργατικών νόμων και ταυτόχρονα υποβαθμίζει οποιαδήποτε φωνή διεκδίκησης, λέγοντας ότι τώρα «δεν είναι ώρα για συνδικαλισμό, για αγώνες, για μικροπολιτική». Σε μεγάλο βαθμό, η πρωτοπόρα στάση εργαζομένων και νεολαίας κάνει προσπάθεια να αποκρούσει αυτήν την επίθεση, ακριβώς επειδή το «δεν είναι ώρα για διεκδίκηση» σημαίνει, για παράδειγμα, στο Εμπόριο εργαζόμενοι χωρίς μέτρα προστασίας για την υγεία τους, σε μια σειρά από άλλους κλάδους σημαίνει αποδοχή της απόλυσης. Το «δεν είναι ώρα για διεκδίκηση στην Υγεία», από υγειονομικούς και μη, σημαίνει «προσευχή» να μη γίνουμε Ιταλία και Ισπανία, στην Ισπανία και την Ιταλία το «δεν είναι ώρα για διεκδίκηση» σημαίνει να διαλέγεις ποιος θα σωθεί και ποιος όχι. Στην Εκπαίδευση σημαίνει να «καεί» η χρονιά και σε πολλούς κλάδους σημαίνει δουλειά με το κομμάτι, δουλειά χωρίς ωράριο και με μισθό - χαρτζιλίκι.

Πολύτιμες υπηρεσίες στην κυβερνητική προπαγάνδα προσφέρει και η δημοτική αρχή Αθήνας. Γιατί το «κάνουμε ό,τι μπορούμε» το αξιοποιεί και η ίδια, ντύνοντας με μπόλικη διαφήμιση ενέργειες όπως η δημιουργία κέντρου για αστέγους. Αυτές οι αποσπασματικές δράσεις συμβάλλουν στο χτίσιμο «φιλανθρωπικού» προφίλ για την κυβέρνηση και την παράταξη που «λύνει» μέσα σε λίγες μέρες αυτά που δεν λύθηκαν σε χρόνια ή μήνες.
Παρ' όλα αυτά, δεν μπορεί να κρύψει τη μεγάλη εικόνα, για την ανέχεια που βίωναν και βιώνουν εκατοντάδες χιλιάδες Αθηναίοι, σε μια περιοχή που λειτουργούν 15 δημόσια νοσοκομεία με τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό και υποδομές, με σμπαραλιασμένη Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας και ένα καθεστώς στα δημοτικά ιατρεία που καμιά ουσιαστική στήριξη δεν μπορεί να προσφέρει για τις ανάγκες του λαού στη σημερινή κατάσταση.
Μάλιστα, η δημοτική αρχή κάνει επίκληση ακόμα και στην κρατική ευθύνη (και όχι στην ατομική) για ζητήματα αρμοδιοτήτων, όπου επίσης συμβάλλει στην κεντρική προπαγάνδα της ΝΔ, με βάση το γνωστό «αυτό παραλάβαμε, αυτό διαχειριζόμαστε», λες και η ζωή ξεκίνησε στις προηγούμενες εκλογές. Το «κάνουμε ό,τι μπορούμε» είναι η μισή αλήθεια, γιατί κάνουν ό,τι μπορούν πάνω στα συντρίμμια της δικής τους πολιτικής, εφαρμόζοντας την ίδια πολιτική.
Αλλωστε και η αστική στατιστική σημειώνει ότι σε συνθήκες καραντίνας και κοινωνικής απομάκρυνσης, υπάρχουν συνοικίες της Αθήνας όπου πάνω από το 1/3 του πληθυσμού τους ζει σε «οικιακό συνωστισμό» - με ό,τι αυτό συνεπάγεται - φανερώνοντας την επιτακτικότητα των μέτρων που πρέπει να παρθούν για το σύστημα Υγείας.

• Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ άλλαζε συνθήματα σαν τα πουκάμισα από βδομάδα σε βδομάδα, χωρίς να μπορεί να κρυφτεί η στρατηγική σύγκλιση με την κυβέρνηση. Προσπαθεί να διασκεδάσει τις ανησυχίες λαϊκών ανθρώπων που τον ακολουθούσαν, που δικαιολογημένα στήνουν αυτί στις προτάσεις, στη δράση και τη συνέπεια του ΚΚΕ, για να μην είναι κανείς μόνος του στην κρίση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ προπαγάνδιζε τις πρώτες δύο βδομάδες ότι «η δική μας αντιπολίτευση είναι να μην κάνουμε αντιπολίτευση», ρίχνοντας νερό στο μύλο της «εθνικής ομοψυχίας», που αντικειμενικά μετατρέπει τα μέτρα καραντίνας σε μέτρα απάθειας. Την επόμενη βδομάδα το τροπάρι έγινε «μετά θα λογαριαστούμε», λες και ο λογαριασμός της πολιτικής τους δεν ήταν μέσα σε κάθε λαϊκό σπίτι, δεν ήταν λαός - νεολαία - εργαζόμενοι αυτοί που πληρώνουν το μάρμαρο.
Στη συνέχεια βάφτισαν «επίταξη» τα κίνητρα στον ιδιωτικό τομέα της Υγείας, που ούτως ή άλλως έκανε και κάνει χρυσές δουλειές. Για να κορυφώσουν με το «ας κάνουμε μαζί τον λογαριασμό», προτείνοντας μια άλλη σφαγή για το λαό μας, με διαφορετικό τρόπο και χρόνο.
Αυτό αποδεικνύει και η πρεμούρα τους για το πόσο θα πειραχτεί το «μαξιλαράκι» που κληροδότησε ο ΣΥΡΙΖΑ στη ΝΔ (35 δισ. από τη φορολογία των εργαζομένων), αν το κορονο-ομόλογο θα έχει τη σφραγίδα ή όχι της Γερμανίας, αν πρακτικά το νέο μνημόνιο θα επανεκκινήσει την οικονομία και θα έχει την αποτελεσματικότητα των προηγούμενων. Την αποτελεσματικότητα όμως όλων των μνημονίων με τις υπογραφές όλων τους, μόνο χρυσόψαρα δεν τη θυμούνται.
Η «γαρνιτούρα» στην αντιπολίτευση που ασκεί ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι στάχτη στα μάτια ανέργων, αυτοαπασχολούμενων, μισοπληρωμένων για ό,τι τους περιμένει, πολύ μακριά από τις λαϊκές ανάγκες και κόντρα σε αυτές. Αλλωστε, είναι εκκωφαντική η απουσία ακόμη και των συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ στις μέρες πανελλαδικής δράσης των σωματείων και φορέων στην Υγεία και ειδικά σε εμπόριο - σούπερ μάρκετ, όπου υποτίθεται ότι συγκεντρώνει μεγάλο τμήμα των δυνάμεών του.

• Ορισμένα φασιστοειδή έκαναν την εμφάνισή τους νύχτα, πετώντας τρικάκια σε δύο γειτονιές της Αθήνας, σε προαύλια εκκλησιών, για να θυμίσουν είτε ότι είμαστε Ελληνες Χριστιανοί είτε για να αποδείξουν πόσο προσηλωμένοι είναι στο να χύνουν ρατσιστικό δηλητήριο. Από κυνηγοί κεφαλών μεταναστών στον Εβρο, έγιναν αγανακτισμένοι πιστοί, και από αγανακτισμένοι πιστοί, φιλάνθρωποι για το ελληνικό αίμα των γερόντων στο Γηροκομείο των Αθηνών. Ως προστάτες της «αγιοσύνης» θέλουν να σβήσουν από τη μνήμη του λαού την εγκληματική δράση τους και τη ναζιστική ιδεολογία τους.

Οποια προβιά και αν φορέσουν, παραμένουν η πιο βρώμικη συστημική εφεδρεία. Ακόμα και σε συνθήκες πανδημίας έδωσαν ρέστα σκοταδισμού και ρατσιστικού παραληρήματος για πρόσφυγες και μετανάστες, τους κατεξοχήν κατατρεγμένους. Παρότι μυρίζονται ότι μπορούν να γίνουν ξανά «χρήσιμοι» στις δυσκολίες που θα έχει το σύστημα που τους γεννά και τους θρέφει, βλέπουν ότι δεν τους παίρνει. Διαλέγουν ρόλους για καμουφλάζ, επειδή καταλαβαίνουν ότι περισσότερα σωματεία, εργαζόμενοι και φορείς τούς έχουν σήμερα απομονωμένους.

• Τέλος, διάφορες αυτοαποκαλούμενες αντιεξουσιαστικές ομάδες απέδειξαν ότι οι «αντισυστημικές» και αντιεπιστημονικές διαδικτυακές «συγκρούσεις» τους πάνε χέρι χέρι με τον μικροαστισμό τους. Από τη μία, κυκλοφόρησαν αφίσες, που είτε στοχοποιούσαν «όποιον φοράει μάσκα» είτε έδειχναν υποτίμηση για τις συνέπειες της πανδημίας στην υγεία, ακόμα και στη ζωή του λαού («τι είναι χίλιοι νεκροί σε ένα δισ.»), και, από την άλλη, έκαναν καλέσματα για ...αντι-Covid μέτωπο με οδηγίες κατασκευής μάσκας κατ' οίκον. Σε αυτά προστίθενται και ενέργειες που όχι μόνο δεν ευνοούν την είσοδο περισσότερων εργαζομένων στην πάλη, αλλά γίνονται άλλοθι για την καταστολή, για να μπουν σε καραντίνα τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.

Με άλλα λόγια, όλοι δουλεύουν για την περιβόητη «επόμενη μέρα», μέσα στην κρίση του συστήματος...

Αλληλεγγύη - οργάνωση - διεκδίκηση με κάθε μορφή και μέσο

Στην αντίπερα όχθη είναι οι δυνάμεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, χιλιάδες φίλοι και οπαδοί, αγωνιστές πρωτοπόροι στους κλάδους τους, στη συνοικία, στον περίγυρο, που με όλους τους τρόπους, μέσα από τη δράση τους στα συνδικάτα και τους φορείς, αλλά και με την αυτοτελή παρέμβαση του Κόμματος, βρέθηκαν από την πρώτη στιγμή στο πλευρό του λαού, αξιοποιώντας και νέες μορφές, για να μην πληρώσει αυτός την πανδημία και την κρίση.
Αυτό δείχνει, για παράδειγμα, η διαμόρφωση δικτύου αλληλεγγύης από το Στέκι Εργαζομένων και Νεολαίας «Καίτη Πανοπούλου», που μετρά 14 χρόνια ζωής και δράσης στα Πατήσια και την Κυψέλη και έδωσε συνέχεια στη στήριξη Ελλήνων και μεταναστών εργατών σε αυτές τις συνθήκες. Είναι συγκινητική ακόμη και η μετατροπή των πολιτιστικών του ομάδων σε κυψέλες αλληλεγγύης για όσους την έχουν ανάγκη.
Αυτό δείχνει η αναγνώριση και κατοχύρωση άλλων φορέων, που οι διεκδικήσεις τους για ελεύθερους χώρους στις γειτονιές τούς έκαναν γνωστούς προηγουμένως και σήμερα συσπειρώνουν κόσμο που αναζητάει στήριγμα, όπως η «Αναγέννηση» στα Σεπόλια. Αυτό δείχνει η πείρα από τη συνέχεια της δράσης των Συλλόγων και Ομάδων Γυναικών που δήλωσαν «παρών» σε όλες τις αγωνιστικές πρωτοβουλίες μέσα στις συνοικίες, από κοινού με τα εργατικά σωματεία.
Αυτό δείχνουν και οι πρωτοβουλίες, στις μέρες πανελλαδικής δράσης, από τις επιτροπές νέων εργαζομένων και ανέργων, που το επόμενο διάστημα θα πυκνώσουν.

Κάθε μέρα για εμάς είναι η «επόμενη μέρα»

Κάθε μέρα είναι για εμάς η «επόμενη μέρα», που πρέπει να μας βρίσκει πιο έτοιμους. Για να αποκαλύπτουμε τη συνέχεια της ταξικής πολιτικής και την αντιμετώπισή της από τη συνέχεια και την προοπτική της ταξικής πάλης.
Το ΚΚΕ αξιοποιεί όλα τα όπλα και αποτελεί το μοναδικό αποκούμπι για την εργατική τάξη και το λαό ακόμα και σε συνθήκες που μπορεί να είναι διαρκώς «ασυνήθιστες». Μόνο κέρδος αποτελεί η συζήτηση που γίνεται αυτές τις μέρες για να μην μπουν σε καραντίνα τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα και οι διεκδικήσεις με αφορμή την πανδημία, να μην πληρώσει ξανά ο λαός τη νέα κρίση.
Η συζήτηση για την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, που προκύπτει από την ίδια την πραγματικότητα στα καπιταλιστικά κράτη, ακόμα και τα πιο «προηγμένα», όπως οι ΗΠΑ, όπου σκάβουν ακόμα και ομαδικούς τάφους για να θάψουν τους νεκρούς από την πανδημία, επιβεβαιώνοντας με τον πιο τραγικό και απάνθρωπο τρόπο ότι ο καπιταλισμός σάπισε.

Κώστας ΡΗΓΑΣ
Μέλος της ΕΠ της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ και Γραμματέας της ΤΟ Α' Αθήνας - Γαλατσίου