Τελικά ο Πελετίδης δεν είναι αδιάφθορος…

        

Τελικά ο Πελετίδης και η παράταξή του δεν είναι τόσο αδιάφθοροι όσο αυτοπαρουσιάζονται και όσο τους παρουσιάζουν οι ΚΚέδες! Τελικά ο Πελετίδης δεν είναι άσπιλος, αμόλυντος και αθώος όπως νομίζει το πανελλήνιο χάρη στην προπαγάνδα των ΚΚέδων! Τελικά ο Πελετίδης και η παράταξή του μπορεί να μην έχουν πολλά μειονεκτήματα αλλά έχουν ένα φοβερό και τρομερό μειονέκτημα, που ξεπερνάει όλα τα σκάνδαλα μαζί!

Ο Πελετίδης είναι από το Ρυάκιο Κοζάνης! Ο Πελετίδης δεν είναι Πατρινός! Και όχι μόνο αυτό αλλά και αρκετοί από τους συνεργάτες του δεν είναι Πατρινοί! Εάν δεν είναι έγκλημα το να είσαι δήμαρχος Πατρέων και να μην είσαι Πατρινός τότε πιο είναι έγκλημα;! Εάν δεν είναι έγκλημα να μην είσαι ντόπιος στην τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας τότε ποιο είναι;!

Αυτό το τεράστιο έγκλημα του Πελετίδη κατήγγειλαν με καρναβαλικό άρμα, Συριζαίοι καρναβαλιστές που έλαβαν μέρος στην καρναβαλική παρέλαση της Πάτρας! Οι περισσότεροι Πατρινοί αποδοκίμασαν τη Συριζαίικη καρναβαλική έμπνευση διότι τους υποβίβαζε στο επίπεδο του τελευταίου χωριού της Ελλάδας όπου ίσως να γίνονται τέτοιες κουβέντες, αλλά αυτό δεν ήταν σωστό αφού οι Συριζαίοι ως οι μεγαλύτεροι μασκαράδες που γνώρισε ποτέ αυτός ο τόπος, κάτι παραπάνω ξέρουν από καρναβάλι!

Του χρόνου το Συριζαίικο καρναβαλικό άρμα θα αναδείξει την Ποντιακή καταγωγή του Κώστα Πελετίδη ως έγκλημα κατά της Πάτρας!!

Ραφαήλ Βασιλειάδης

Παρίσι: Καταμετρήθηκαν 3.000 άστεγοι σε μια νύχτα

 

• άχιστον 3.000 άστεγοι καταμέτρησαν μέσα σε μια νύχτα εθελοντές και υπάλληλοι του δήμου Παρισίων, σε μια άνευ προηγουμένου απογραφή. Ωστόσο, η δημοτική αρχή εκτιμά ότι ο αριθμός των 3.000 είναι «μάλλον πολύ χαμηλότερος από τον πραγματικό».

Ανάλογες καταμετρήσεις γίνονται σε Νέα Υόρκη, Βρυξέλλες ή και στην Αθήνα, όπου ο αριθμός των αστέγων αυξήθηκε τα χρόνια της κρίσης.
Η καταμέτρηση έγινε το βράδυ της περασμένης Πέμπτης προς Παρασκευή. Στην επιχείρηση μετείχαν 2.000 άτομα, εκ των οποίων τα 1.700 ήταν εθελοντές. Πάντως, ο πραγματικός αριθμός των αστέγων έχει προκαλέσει πόλεμο ανάμεσα σε κυβέρνηση και οργανώσεις.
Ο αντιδήμαρχος του Παρισιού, Μπρινό Ζιλιάρ ανακοίνωσε ότι στους δημόσιους χώρους του Παρισιού καταμετρήθηκαν 3.000 άνθρωποι. Συνολικά «2.952 καταμετρήθηκαν ιδίοις όμμασι», διευκρίνισε η Ντομινίκ Βερσινί, η αξιωματούχος του δήμου που είναι επιφορτισμένη με θέματα αλληλεγγύης και πάταξης του κοινωνικού αποκλεισμού.
Τα στοιχεία θεωρούνται εντυπωσιακά, ενώ ο Ζιλιάρ παραδέχθηκε ότι δεν έχουν καταμετρηθεί όλοι οι άστεγοι. Κι αυτό επειδή για λόγους σεβασμού στις ιδιωτικές περιουσίες και στην ιδιωτικότητα των ανθρώπων δεν ελήφθησαν υπόψη στην έρευνα αυτή οι χώροι στάθμευσης, οι χώροι κάτω από σκάλες και σκηνές μέσα στις οποίες μπορεί να βρίσκονταν πολλοί άνθρωποι και οι ερευνητές απέφυγαν να ξυπνήσουν αστέγους, εξήγησε.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Ο… ψευτόμαγκας Ερντογάν!

Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΗΣΙΔΑ ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ. ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΝΟΣ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟΥ ΠΟΥ ΣΥΣΣΩΡΕΥΕΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΚΡΑΓΕΙ!

Σε όλους τους τόνους οι Έλληνες αναλυτές προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτά που κάνει η Τουρκία, είναι μεν επικίνδυνα, αλλά, και αντιμετωπίσιμα είναι και για εσωτερική κατανάλωση τα κάνει. Στην ουσία δηλαδή είναι ψευτομαγκιές γιατί πιέζεται από την αποτυχία του στις μάχες με τους Κούρδους της Συρίας και «δεν τρέχει τίποτα»!

Εντάξει, στα Ίμια δεν βάζουμε τη σημαία γιατί είμαστε πολιτισμένο κράτος και δεν… προκαλούμε! Εκεί στην κυπριακή ΑΟΖ τι ακριβώς είμαστε εμείς, οι Κύπριοι, οι Ιταλοί, Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι και Αμερικανοί και δεν μπορούμε ούτε ένα γεωτρύπανο να στηρίξουμε; Την ψευτομαγκιά του αδύναμου και πιεζόμενου από τους Κούρδους Ερντογάν φοβόμαστε;;;

Κι έχουμε τους λαλίστατους δημοσιογράφους και αναλυτές να μας πληροφορούν ότι στην Κυπριακή ΑΟΖ οι Τούρκοι δεν αφήνουν το γεωτρύπανο να τρυπήσει γιατί «δεν φεύγουν» από εκεί. Έτσι απλά δεν μπορεί να τρυπήσει… σας ενημερώνουμε ότι δεν μπορεί να τρυπήσει!!! ….και σκέφτονται στα σοβαρά οι εταιρείες των ιμπεριαλιστών να αποσύρουν(!!!!!!!!!!!!!!!) το γεωτρύπανο γιατί «δεν μπορεί να τρυπήσει» πάλι έτσι απλά σαν να έκλεισε βράχος το δρόμο και τα αυτοκίνητα γυρίζουν πίσω!

Τους έχει φύγει η μαγκιά και παριστάνουν τους περιηγητές - περιγραφείς μιας θάλασσας με πλοία!

Ψευτομαγκιά ο μικροϊμπεριαλισμός ε; και ούτε μια απορία πως οι μεγαλοϊμπεριαλιστές που χωρίς κανένας να τους προκαλέσει έχουν βομβαρδίσει όλες τις γύρω χώρες ενώ το μικροϊμπεριαλιστικό παιδί τους που τώρα κάνουν πως δεν το θέλουν, το αφήνουν να επιβάλει τη δική του θέληση! Όχι, οι αναλυτές δεν απορούν! Καθόλου δεν υποπτεύονται τους μύχιους υπολογισμούς των ιμπεριαλιστών, τι ωραία που, τα πετρέλαια που ο Ερντογάν αμφισβητεί, θα μας ξεπουληθούν κοψοχρονιά για να τα… «διασώσουμε» και το Αιγαίο θα είναι θάλασσα που δεν θα ανήκει σε κανέναν δηλαδή θα ανήκει στα πλοία ιμπεριαλιστών και μικροϊμπεριαλιστών και στα… ψάρια. Στην Ελλάδα πάντως αποκλείεται!

ΚΑΙ ΟΙ ΕΝΔΟΪΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ, ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΘΑ ΓΙΓΑΝΤΩΘΟΥΝ ΟΠΩΣ ΓΙΓΑΝΤΩΝΟΝΤΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ 1929 ΜΕΧΡΙ ΤΙΣ ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ ΤΟΥ Β΄ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ! ΟΜΟΙΩΣ ΚΑΙ ΣΤΟΝ Α.Π.Π.! ΚΑΛΑ, ΑΥΤΟ ΜΟΝΟ ΔΟΓΜΑΤΙΚΟΙ ΤΟΥ… ΠΕΡΙΣΣΟΥ ΤΟ ΒΛΕΠΟΥΝ!

Και αφού γίνει το κακό και εξασφαλιστούν όλα αυτά, όλοι ξέρουν πώς, μετά οι μεγαλοϊμπεριαλιστές θα στριμώξουν τον Ερντογάν για να τον τιμωρήσουν για το κακό που κάνει στην Ελλάδα και στην Κύπρο! Σωτήρες!!! Και θα τρυπήσουν όπου θέλουν και θα πλέουν όπου θέλουν και οι εδώ αναλυτές θα πανηγυρίζουν για την… κατατρόπωση του Ερντογάν!

Ψευτόμαγκας ο μικροϊμπεριαλιστής Ερντογάν ε; και σωτήρες με απίστευτα κέρδη και ανταλλάγματα οι μεγαλοϊμπεριαλιστές!

Πότε θα καταλάβουν τα παιχνίδια των ιμπεριαλιστών, ορισμένοι που μιλάνε πολύ για το «όνομα» αλλά καθόλου για το ξεπούλημα με την αποφασιστική συμβολή του δήθεν ψευτόμαγκα, με το επιχείρημα «καλύτερα στον μάγκα παρά στον ψευτόμαγκα»;

ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΙ ΩΣ ΤΑ ΜΠΟΥΝΙΑ, ΠΟΥΛΑΝΕ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟ.

Υ.Γ. Μεγάλοι σκηνοθέτες σκηνοθέτησαν το έργο.

Όλοι μαζί. Και οι θεατές σαν αυτοτιμωρούμενοι αποσβολωμένοι κοιτάζουν τους πρωταγωνιστές!

Και ο ποιητής σε ανύποπτη εποχή έγραψε:

Θα σου μιλήσω πάλι ακόμα με σημάδια.

 Με σκοτεινές παραβολές.

 Και παραμύθια

Έχει στηθεί η σκηνή,

μα δε φωτίζουνε οι προβολείς.

Κι όλα τα πρόσωπα είναι εδώ αντάξια του δράματος,

γενεές γενεών υποκριτές:

η θλιβερά ερωμένη,

ο άνθρωπος με το χαμόγελο,

ο επίορκος,

τα κουδουνάκια του τρελού,

κάθε κατώτερη ράτσα,

άρχοντες και πληβείοι,

κι αυτοτιμωρούμενοι.

Μ. Αναγνωστακης - 

https://www.youtube.com/watch?v=ZafCala_At8

Μακεδονικό: μια άλλη προσέγγιση

Είναι αλήθεια πως το ιστολόγιο δεν έχει ασχοληθεί σχεδόν καθόλου με το πλέον πολυσυζητημένο θέμα των τελευταίων εβδομάδων, δηλαδή με το λεγόμενο μακεδονικό. Οι όποιες αναφορές μας έγιναν με μάλλον παιγνιώδη τρόπο, μέσα από λιτά "σαββατιάτικα" σχόλια. Αν, όμως, θέλαμε να προσεγγίσουμε με σοβαρότητα το θέμα αυτό, θα είχαμε δυο τρόπους να το κάνουμε.

Ο πρώτος τρόπος είναι να ξεκινήσουμε κρατώντας ένα βιβλίο Ιστορίας στο χέρι και θεωρώντας τους εαυτούς μας ως απογόνους των αρχαίων μακεδόνων, με όση -μικρή ή μεγάλη- αυθαιρεσία συνεπάγεται μια τέτοια τοποθέτηση. Έχουμε άλλωστε  δικαίωμα να το κάνουμε αφού οι ίδιοι οι γείτονες έχουν ομολογήσει κατ' επανάληψη ότι έφτασαν στην περιοχή πολλούς αιώνες μετά από μας. Παράλληλα, δεν μπορούμε να μη λάβουμε υπ' όψη μας ότι το τμήμα τής μακεδονικής γης που ανήκει στην χώρα μας, δεν μας χαρίστηκε. Το αποκτήσαμε με θυσίες και με πολύ αίμα, οπότε ούτε λόγος να το απεμπολήσουμε ελαφρά τη καρδία. Και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι σήμερα, έναν αιώνα από τότε που την κατακτήσαμε, σ' αυτή την περιοχή οι κάτοικοι είναι ελληνικής καταγωγής στην συντριπτική πλειοψηφία τους.

Ο δεύτερος τρόπος είναι να αφήσουμε κατά μέρος την Ιστορία και το θυμικό για να εξετάσουμε τις συνθήκες που διαμορφώνει η σημερινή πραγματικότητα. Να λάβουμε σοβαρά υπ' όψη το τεράστιου εύρους γεωπολιτικό παιχνίδι που παίζεται στα δυτικά Βαλκάνια. Να υπολογίσουμε σωστά τους διαμορφούμενους συσχετισμούς και τα υπαρκτά -αρεστά ή μη σε μας- δεδομένα. Όπως, λόγου χάρη, ότι ένα μεγάλο ποσοστό κατοίκων τής γείτονος χώρας όχι μόνο είναι αλβανικής καταγωγής αλλά έχει και τόσο μεγάλη επιρροή ώστε προ μηνός τα αλβανικά αναγορεύτηκαν σε δεύτερη επίσημη γλώσσα αυτής της χώρας. Ή το γεγονός ότι η δύση επιθυμεί διακαώς την ένταξη της ΠΓΔΜ κατά πρώτον στην Βορειοατλαντική Συμμαχία και κατά δεύτερον στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Σκόπια, στρατόπεδο Κρίβολακ, Αύγουστος 2017: Κοινή στρατιωτική άσκηση ΠΓΔΜ-ΗΠΑ.

Είναι σαφές πως η απόφαση για το πώς θα προσεγγίσουμε το εν λόγω θέμα δεν είναι εύκολη. Αν επιλέξουμε τον πρώτο τρόπο, κινδυνεύουμε να αποδειχτούμε αιθεροβάμονες. Αν επιλέξουμε τον δεύτερο, κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε ως εθνοπροδότες. Βέβαια, αυτά τα σχήματα είναι πολύ αόριστα και δεν θα έπρεπε να μας απασχολούν αλλά, όπως και να το κάνουμε, είναι υπαρκτά και η επίκλησή τους τορπιλλίζει κάθε καλή διάθεση για καλοπροαίρετη συζήτηση. Συνεπώς, για την οικονομία τού λόγου, προτιμώ να αποφύγουμε την ευθεία τοποθέτηση και να περιοριστούμε στην διατύπωση ορισμένων ερωτημάτων:

(α) Με δεδομένο τον κίνδυνο η ΠΓΔΜ να μετατραπεί προϊόντος του χρόνου σε δορυφόρο τής Αλβανίας (πολύ δε περισσότερο αν σκεφτεί κανείς ότι η μικρή αυτή χώρα είναι σφήνα ανάμεσα στην Αλβανία και το αλβανοκρατούμενο Κόσσοβο), μήπως είναι προς το συμφέρον μας να μη την έχουμε ως εχθρό μας; Με άλλα λόγια, μήπως πρέπει να φροντίσουμε να μη ψάχνει αλλού για συμμάχους;

(β) Μήπως είναι υπερεκτιμημένη η άποψη πως, αν η ΠΓΔΜ ενταχθεί στο ΝΑΤΟ (με οποιοδήποτε όνομα), οι μεταξύ μας διαφορές θα διευθετηθούν ή, έστω, η αντιπαλότητα θα αμβλυνθεί; Αν η ένταξη στο ΝΑΤΟ έχει τέτοια ωφέλιμη παρενέργεια, γιατί δεν την βλέπουμε ούτε για δείγμα στις σχέσεις μας με την Τουρκία;

(γ) Μετά την περυσινή ένταξη του Μαυροβουνίου στο ΝΑΤΟ, η μόνη χώρα των δυτικών Βαλκανίων που δεν ανήκει στην Βορειοατλαντική Συμμαχία είναι η ΠΓΔΜ (το Κόσσοβο έχει ακόμη πρόβλημα αναγνώρισης ως χώρα αλλά ουδείς αμφισβητεί ότι πρόκειται για προτεκτοράτο των ΗΠΑ). Κατά πόσο πιστεύουμε ότι η ένταξη και της ΠΓΔΜ θα προαγάγει τα ελληνικά συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή και όχι τα πολιτειακά;

(δ) Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι το συμφέρον τής χώρας μας επιβάλλει την εναντίωσή μας στα σχέδια των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και με δεδομένο, βέβαια, ότι είμαστε και σύμμαχοι των ΗΠΑ και μέλη τού ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχουμε σοβαρό τρόπο να στηρίξουμε αυτή την εναντίωση εκ των ένδον, ώστε να μη καταντήσουμε "ποντίκι που βρυχάται" και να μη βρεθούμε "λακτίζοντες προς κέντρα οξέα";


Οι απαντήσεις σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα είναι οδυνηρές αλλά, δυστυχώς, αναπόφευκτες και αναγκαίες. Οποιαδήποτε προσπάθεια να αποφύγουμε την βάσανό τους, ξεστρατίζει την κουβέντα και μας παρασέρνει σε ανοησίες και σε πομφόλυγες του τύπου "η Μακεδονία είναι ελληνική" ή, ακόμη χειρότερα, "η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική", σύνθημα το οποίο υποκρύπτει εδαφικές βλέψεις εις βάρος και της Βουλγαρίας και της Αλβανίας, την ώρα μάλιστα που ζητάμε επιτακτικά από την ΠΓΔΜ να αποκηρύξει επίσημα τέτοιες βλέψεις εις βάρος τής χώρας μας.

Φοβάμαι ότι το όνομα της ΠΓΔΜ δεν είναι απλώς το μικρότερο προβλημα σε όλο αυτό το θέμα αλλά δεν είναι καν πρόβλημα. Η εκτίμησή μου είναι ότι, όπως η Λευκορωσία δεν υπήρξε ποτέ απειλή για την Ρωσσία, μια Άνω ή Νέα ή Δώθε Μακεδονία επ' ουδενί συνιστά απειλή είτε για την ελληνική Μακεδονία είτε για την Μακεδονία τού Πιρίν. Το πρόβλημα (κατά την άποψή μου πάντα) βρίσκεται στο ότι η εκκρεμότητα με την ΠΓΔΜ συνιστά την προτελευταία πράξη τού δράματος που άρχισε να παίζεται το 1991 με τον γενικό τίτλο "διάλυση της Γιουγκοσλαβίας".

Μέσα σ' αυτές τις τρεις δεκαετίες, τα Βαλκάνια μετασχηματίστηκαν σε προκεχωρημένο φυλάκιο των ΗΠΑ απέναντι στον μεγάλο τους αντίπαλο που λέγεται Ρωσσία. Η ένταξη της ΠΓΔΜ με οποιοδήποτε όνομα (κι ας επιμένουν πολλοί ότι "το όνομά μας είναι η ψυχή μας", λες και ο Ανάργυρος χάνει την ψυχή του όταν γίνεται Αργύρης) στην Βορειοατλαντική Συμμαχία θα συνεχίσει αυτή την διαδικασία μετατροπής μιας εξαιρετικά νευραλγικής περιοχής σε αυλή τής Ουάσιγκτον. Η ολοκλήρωση θα έρθει σύντομα, με την τελευταία πράξη: την ένταξη και της Σερβίας.

Χάρτης ισχύος των 167 στρατιωτικών βάσεων των ΗΠΑ σε όλο τον κόσμο.

Και τώρα που -με πολύ κόπο, είναι αλήθεια- απέφυγα να πάρω ευθεία θέση και γλίτωσα την ρετσινιά είτε του αιθεροβάμονα είτε του εθνοπροδότη, ας κλείσω τούτο το σημείωμα με ακόμη ένα ερώτημα προς όσους θεωρούν εαυτούς περισσότερο πατριώτες από κάποιους άλλους:  Πιστεύετε πως όλα τα ερωτήματα που αναφέραμε πιο πάνω λύνονται με συλλαλητήρια;

NOVARTIS και θεάματα

NOVARTIS και θεάματα – του Νίκου Μπογιόπουλου

 

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

 

 

    Τα πιάνανε πολιτικοί για να διευκολύνουν τις δουλειές της NOVARTIS; Δεν το ξέρουμε. Αυτή την… λεπτομέρεια ας την απαντήσει η καθαρτήρια Βουλή και η εξίσου καθαρτήρια Δικαιοσύνη. Πάμε σε αυτά που ξέρουμε.

    Πρώτον: Στην Ελλάδα (και στον καπιταλιστικό κόσμο) το φάρμακο είναι εμπόρευμα, πουλιέται και αγοράζεται, που σημαίνει ότι θεωρείται νόμιμο και ηθικό κάποιοι να βγάζουν κέρδη από την αρρώστια, από τον πόνο των ανθρώπων.

    Δεύτερον: Στην Ελλάδα, στο πλαίσιο αυτής της κερδοφορίας πάνω στον ανθρώπινο πόνο, οι φαρμακευτικές εταιρείες μόνο την πενταετία 1997-2001 σημείωσαν αύξηση κερδών ύψους 2.842%!!! (ΙΟΒΕ – Ριζοσπάστης 23/7/2004)

    Τρίτον: Την δεκαετία του ’90 η μεσοσταθμική φαρμακευτική δαπάνη αύξανε στην Ελλάδα με ρυθμούς 27%-30% κατ’ έτος ενώ την δεκαετία του 2000 η φαρμακευτική δαπάνη αύξανε με ρυθμούς άνω του 20% κατ’ έτος (ο.π). 

    Τέταρτον: Ενώ το 2000 η δημόσια φαρμακευτική δαπάνη ήταν 1,278 δισ. ευρώ και ως ποσοστό του ΑΕΠ ήταν 0,90%, το 2009 υπερδιπλασιαστηκε και εκτινάχτηκε στα 5,090 δισ. ευρώ και στο 2,2% του ΑΕΠ παραμένοντας σε υψηλότατα επίπεδα (1,5% – 3,215 δις. ευρώ) ακόμα και το 2012, δηλαδή επί Μνημονίων (Ετήσια Εκθεση αγοράς φαρμάκων ΙΟΒΕ 2012, σελ. 30) – σύμφωνα με τα συνδυαστικά στοιχεία ΙΟΒΕ, ΕΟΠΥΥ, ΕΣΔΥ η δημόσια δαπάνη κυμάνθηκε ως εξής: 2009: 5,108 δις, 2010: 4,522 δις, 2011: 3,750 δις, 2012: 2,845 δις, 2013: 2,371 δις, 2014: 2,019 δις, 2015: 2 δις, 2016-2018: 1,945 δις κατ’ έτος)  

    Πέμπτον:  Παρά τα όσα λένε οι φίλοι της τρόικας περί μείωσης της δημόσιας φαρμακευτικής δαπάνης ένεκα των Μνημονίων, η αλήθεια είναι πως ό,τι κόπηκε ως δαπάνη από το δημόσιο ταμείο, με τις αποφάσεις των μνημονιακών σωτήρων μεταφέρθηκε απευθείας στις τσέπες του λαού ως ιδιωτική φαρμακευτική δαπάνη. Ετσι ενώ το 2009 η ιδιωτική φαρμακευτική δαπάνη ήταν το 19,2% της συνολικής, το 2015 είχε εκτιναχθεί στο 33,7%. Με άλλα λόγια το 2015 οι συνολικές πωλήσεις φαρμάκων ανήλθαν στα 4,2 δις. ευρώ που σημαίνει ότι τα περίπου 2,5 δις. ευρώ που κόπηκαν από την δημόσια δαπάνη μετακυλήθηκαν στην ιδιωτική δαπάνη (έκθεση ΙΟΒΕ 2016).


    Εκτον: Ένα ακόμα στοιχείο της «θεραπευτικής» ιδιότητας των Μνημονίων είναι ότι το 2009 η φαρμακευτική δαπάνη ως ποσοστό της δαπάνης υγείας ήταν στην Ελλάδα 28,3% ενώ στον ΟΟΣΑ 16,9%. Το 2013 – μετά από 3 χρόνια Μνημονίων – η δαπάνη στην Ελλάδα είχε αυξηθεί στο 30,5% της δαπάνης υγείας όταν στον ΟΟΣΑ είχε πέσει στο 15,9% (Πηγή: ΟΟΣΑ Health Statistics 2014 – «Φαρμακευτική πολιτική: Η υφιστάμενη κατάσταση και οι προτεραιότητες» Γιάννης Μπασκόζος, ΓΓ. Δημόσιας Υγείας, Υπουργείο Υγείας)    
     
    Εβδομον: Η κατά κεφαλήν δημόσια φαρμακευτική δαπάνη στην Ελλάδα το 2009 ήταν 460 ευρώ όταν στην ΕΕ ήταν 291 ευρώ ενώ ακόμα και το 2012 η σχέση ήταν Ελλάδα: 272 ευρώ – ΕΕ: 260 ευρώ. Το 2014 η ιδιωτική φαρμακευτική δαπάνη στην Ελλάδα ήταν 166 ευρώ  ενώ στην ΕΕ ήταν 131 ευρώ (Εκθεση ΣΦΕΕ 2015-2016).

    Επαναλαμβάνουμε: Τα πιάνανε πολιτικοί για να γίνονται αυτές οι υπέρ φαρμακοβιομηχανιών «δουλίτσες» στην Ελλάδα; Επαναλαμβάνουμε: Δεν το ξέρουμε. Πάμε σε αυτά που ξέρουμε.

    Η NOVARTIS εμπλέκεται σε υποθέσεις διαφθοράς από ΗΠΑ και Ιαπωνία μέχρι Κορέα, Κίνα και Ιταλία. Αλλά είναι μόνο η NOVARTIS;

    Ας δούμε πως δουλεύει το «συστηματάκι»: Οι φαρμακευτικές λαδώνουν, κερδίζουν με αυτό τον τρόπο δισεκατομμύρια επί δισεκατομμυρίων, μετά έρχονται οι αρχές, τους επιβάλουν ένα πρόστιμο που κινείται συνήθως στο 10% των όσων κέρδισαν δια του λαδώματος, οι φαρμακευτικές το πληρώνουν και η «δουλίτσα» συνεχίζεται μέχρι το επόμενο λάδωμα που θα φέρει τα επόμενα υπερκέρδη που θα κουκουλωθούν με το επόμενο πρόστιμο κοκ.

    Χαρακτηριστικά στοιχεία ότι αυτή η τακτική ακολουθείται με την μορφή «σκοινί – κορδόνι» και ότι κάθε άλλο παρά «κάθαρση» συνιστούν τα πρόστιμα και οι «καθάρσεις» (αντίθετα λειτουργούν σαν διαδικαστική κολυμπήθρα ώστε να επαναλαμβάνεται το ίδιο έργο) είναι τα στοιχεία που προέρχονται από τις ΗΠΑ.

    Στις ΗΠΑ ο κατάλογος των προστίμων προς φαρμακευτικές είναι μακρύς. 
Αλλά αυτό ουδέποτε σταμάτησε το λάδωμα και την κομπίνα που αποφέρουν τεράστια κέρδη.

    Ενδεικτικά:

2001 – εταιρεία TAP- 875 εκατ.δολάρια

2002 – εταιρεία Schering- 500 εκατ.δολάρια

2003 – εταιρεία AstraZeneca – 365 εκατ.δολάρια

2004 – εταιρεία Schering- 345 εκατ.δολάρια

2004 – εταιρεία Pfizer – 430  εκατ.δολάρια

2005 – εταιρεία Serono – 704 εκατ.δολάρια

2006 – εταιρεία Mylan –  465 εκατ.δολάρια

2006 –  εταιρεία Schering – 435 εκατ.δολάρια

2007 – εταιρεία Pharma –  601 εκατ.δολάρια

2007 – εταιρεία Bristol – 515 εκατ.δολάρια

2008 – εταιρεία Merc – 650 εκατ.δολάρια

2008 – εταιρεία Cephalon – 425 εκατ.δολάρια

2009 – εταιρεία Pfizer –  2,3 δισ. δολάρια

2009 – εταιρεία Eli Lilly – 1,4 δισ. δολάρια

2010 – εταιρεία GlaxoSmithKline –  750 εκατ.δολάρια

2010 – εταιρεία Allergan –  600 εκατ.δολάρια

2010 – εταιρεία AstraZeneca –  520 εκατ.δολάρια

2012 – εταιρεία Amgen –   762 εκατ.δολάρια

2012 – εταιρεία Abbott – 1,5 δισ. δολάρια

2012 – εταιρεία GlaxoSmithKlin – 3 δισ. δολάρια

2013 – εταιρεία Johnson & Johnson – 2,2 δισ. δολάρια

   
 Αυτά στην Αμερική. Τα πρόστιμα – πρόστιμα, η «κάθαρση» – «κάθαρση» και η λοβιτούρα – λοβιτούρα!

    Αλλά πως το λέει εκείνη η φράση που αποδίδεται στον Ρούσβελτ; Α, ναι: «Οταν παίρνονται παρουσίες στη Βουλή, είναι πολλοί βουλευτές που δεν ξέρουν τι πρέπει να απαντήσουν: «Παρών» ή «αθώος»…» .

    Υπογραμμίζουμε ότι πρόκειται για φράση που αποδίδεται στον Ρούσβελτ. Όχι σε Έλληνα αξιωματούχο. Συνεπώς τη δράση της πολιτικής «βιομηχανίας» που λειτουργεί με όρους προσωπικής ιδιοτέλειας ή υπό την κατεύθυνση ισχυρών ταξικών συμφερόντων, που προωθεί διατάξεις εξυπηρέτησης «φίλων» και «ημετέρων», θα πρέπει να την αναζητήσουμε αλλού. Στην Αμερική ενδεχομένως. Στην Ελλάδα, όχι…

    Στην Ελλάδα,  από την άλλη, δεν χρειάζεται να το έχει πει ο Ρούσβελτ. Το λέει ο θυμόσοφος λαός: «Η  ψείρα έχει βγει στο γιακά». Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις από κάτω κρύβεται μια προστυχιά, μια λαμογιά. Όσο πιο δυσώδης είναι η εκάστοτε υπόθεση, τόσο πιο βαθιά το πολιτικό κατεστημένο φέρεται βουτηγμένο σ’ αυτήν.

    Ουδείς, πλέον, εκπλήσσεται: Τσοχατζόπουλοι, Μαντέληδες, «κότερα», χρηματιστηριακές φούσκες, δομημένα ομόλογα, Βαβύληδες, Βατοπέδια, υποβρύχια που γέρνουν, γερμανικές εταιρείες που «λαδώνουν» κατά το δοκούν, εξοπλιστικά, «λίστες Λαγκάρντ», λεηλασία του δημόσιου χρήματος.

    Ένα απίστευτο φαγοπότι. Μαζί με εκείνη τη διαρκή αίσθηση ότι «έκανε ένα δωράκι στον εαυτό του». Που εξελίσσεται πάνω στην πλάτη του ελληνικού λαού. Κι όμως κάθε φορά που η μπόχα ξεχειλίζει δεν χάνουν ευκαιρία να δώσουν το «παρών» κι εκείνοι οι πρόθυμοι κλόουν, οι έτοιμοι να υποδυθούν ότι… «πέφτουν από τα σύννεφα».

    Τι υποκρισία! Αλήθεια, δεν τους έχει ενημερώσει κανείς ότι ζουν στη χώρα που η κυβέρνηση έκανε εξωδικαστικό συμβιβασμό με τη «Ζήμενς»; Εξωδικαστικό συμβιβασμό σύμφωνα με τον οποίο η «Ζήμενς έχει αναλάβει να χρηματοδοτήσει πρόγραμμα υπέρ της… διαφάνειας. Η «Ζήμενς»!  (σσ: αλήθεια με εκείνο το πόρισμα του ΣΔΟΕ από το 2012 για αθέμιτες πρακτικές της Bayer στην Ελλάδα, τι γίνεται;)…   

    Λέξεις καθημερινής χρήσης και έννοιες αειθαλείς: «Λάδωμα», μίζα, ρουσφέτι. διαφθορά, διαπλοκή, ο «γνωστός», η αδιαφάνεια, η συναλλαγή, η κομπίνα, η διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, η αξιοποίηση της πολιτικής εξουσίας ως εφαλτήριο ατομικού πλουτισμού.

    Αλλά: Όλα αυτά είναι «φυσικά φαινόμενα»; Αν ήταν έτσι, τότε θα έπρεπε να ασχολούνται μαζί τους οι …μετεωρολόγοι. Όλα αυτά είναι προϊόν της «κακής ανθρώπινης φύσης»; Τότε δεν θα ζητούσαμε τα ρέστα από την πολιτική εξουσία, μα από τους ψυχολόγους, άντε και από μερικούς …ψυχιάτρους.

    Προφανώς η σαπίλα που περιβάλλει το δημόσιο βίο συνιστά ένα εξόχως πολιτικό ζήτημα. Που μετά από τόσες απόπειρες… κάθαρσης, η βρωμιά της αποδεικνύεται απείρως ανθεκτικότερη από όλες μαζί τις διακηρύξεις περί «εξυγίανσης».

    Πού οφείλεται, επομένως, αυτή η διαχρονικότητα του προβλήματος αν όχι στο γεγονός ότι η ρίζα του προβλήματος (άρα και της λύσης του) ξεκινάει από τα σπάργανα του πολιτικο-οικονομικού συστήματος, των δομών του, της λειτουργίας του;

    Ο φαύλος κύκλος της διαφθοράς – ό,τι κι αν λένε οι «αντιδογματικοί» και «ανοιχτόμυαλοι» εξορκιστές τέτοιων αναλύσεων – έχει ένα βασικό προστάτη, τροφοδότη, «νονό»: Είναι η ταξική διάρθρωση του συστήματος της «ελεύθερης αγοράς». Εκεί γεννιέται και αναπαράγεται ο φαύλος κύκλος της διαφθοράς. Μιας και, τελικά, η πολιτική διαφθορά, η πολιτική της διαφθοράς, και η διαφθορά της πολιτικής, δεν αποτελούν παρά έκφραση (και αποτέλεσμα) της καταχρηστικής άσκησης εξουσίας εκ μέρους του ισχυρού εις βάρος του αδύναμου.

    Θεμέλιος λίθος αυτού του συστήματος, που οι διαχειριστές του έχουν καθίσει πάνω στο σβέρκο της κοινωνίας, είναι η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Από κει ξεκινάνε όλα τα υπόλοιπα, τα απόβλητα, τα παράγωγα: «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», το «δούναι και λαβείν», το «κλέψε για να έχεις», ο «μπάρμπας στην Κορώνη», το «μέσο», οι «άκρες» στους «υψηλά ιστάμενους». Αυτά είναι τα «δόγματα» της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής λειτουργίας του συστήματός τους.

    Στο διεφθαρμένο τους σύστημα δεν έπαψε ποτέ «το ψάρι (να) βρωμάει από το κεφάλι». Αλλά φυσικά, όσο πιο διεφθαρμένος είσαι, τόσο περισσότερο έχεις ανάγκη για «συνενόχους» και «συνυπεύθυνους». Όσο περισσότερο αφήνεις νηστικούς τους πολλούς, τόσο περισσότερο διατείνεσαι ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε»…

    Ως εκ τούτου προσπαθείς να «λαδώνεις» το σύστημα μέχρι το τελευταίο του γρανάζι και να «νομιμοποιήσεις» την αθλιότητά σου με την κλασική συνταγή: Διαχέοντας σε όλη την κοινωνία το φαινόμενο της διαφθοράς. Ταξικά πάντα: Στα «ανώτερα κλιμάκια», η διαφθορά (όταν δεν είναι θεσμοθετημένη με νόμους και χοτζέτια) περιγράφεται με μαύρες συναλλαγές κάτω από τραπέζια στρωμένα με χαβιάρια. Στο επίπεδο του «κοσμάκη» εκδηλώνεται με το «φακελάκι».

    Ισχύουν αυτά στην υπόθεση της NOVARTIS; Δεν το ξέρουμε. Πάμε σε αυτό που ξέρουμε.

    Ξέρουμε, δεδομένου ότι η διαφθορά δεν μπορεί να κρυφτεί οι εναλλασσόμενοι στον κυβερνητικό θώκο ήταν ανέκαθεν αναγκασμένοι να την ομολογούν, αλλά, ταυτόχρονα, να αγκομαχούν να την ερμηνεύσουν με βολικό, για την ιδεολογία, την κοσμοθεωρία και, εν τέλει, το πολιτικό τους σύστημα, τρόπο: Δεν φταίει το κοινωνικο-πολιτικό μας σύστημα, λένε. Φταίνε οι άλλοι, φταίει η «αδυναμία» του κράτους, η κομματοκρατία, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί…

    Πέραν του ότι όλα τα παραπάνω είναι πλευρές εκείνου ακριβώς που προσπαθούν να αθωώσουν, δηλαδή, του κοινωνικο-πολιτικού τους συστήματος, είναι και αστείο να καμώνονται ότι μέρος της «δουλειάς» τους είναι η πάταξη της διαφθοράς. Η «δουλειά» τους είναι άλλη:

• Να δίνουν «θαλασσοδάνεια» στους κεφαλαιοκράτες.
• Να ξεπουλάνε τη δημόσια περιουσία.
• Να κάνουν πλάτες στη φοροδιαφυγή και στην αισχροκέρδεια.
• Να «μοιράζουν» έργα.
• Να κατανέμουν την «πίτα».
• Να κάνουν «κολεγιές» με τους ισχυρούς και να διαμορφώνουν, αντικειμενικά, το εύφορο έδαφος για τα κάθε λογής «μπουμπούκια» και «λαμόγια».

    Έτσι «δουλεύει» το σύστημα. Ανεξαρτήτως ποιος ταγός το υπηρετεί, ανεξάρτητα ποιο κόμμα το διαχειρίζεται. Κι όταν, από καιρό σε καιρό, μέσα στο «γενικό χαμό» σπάσει κανένα απόστημα, αρχίζει το πανηγύρι! Με εναλλασσόμενους ρόλους:

    Όταν κυβερνούσαν οι Βένετοι και οι Πράσινοι κατηγορούνταν αναμετάξυ τους για τις «ακαθαρσίες» εναλλάσσοντας τους ρόλους «τιμωρών» και «εισαγγελέων». Τώρα, στο ίδιο έργο έχει ενταχθεί και ο ΣΥΡΙΖΑ.

    Το έργο παίζεται συνήθως προεκλογικά και κρατάει από  βδομάδες μέχρι μήνες. Κατά τη διάρκειά του, όλοι οι εμπλεκόμενοι στην παράσταση, διώκτες και διωκόμενοι, κυβερνώντες και πρώην κυβερνώντες, εμφανίζονται να δηλώνουν: «Το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο»!

    Βέβαια, το μόνο μαχαίρι που βλέπει ο λαός είναι εκείνο της ρήσης που λέει: «Όποιος έχει μαχαίρι, τρώει πεπόνι»! Και τι μένει από όλη αυτή τη λάσπη; Μα ο βούρκος! Διότι ο βούρκος είναι δεδομένος. Αδιαμφισβήτητος. Μιλάμε για τον βούρκο ενός πολιτικού και οικονομικού συστήματος που είτε με λαδώματα είτε χωρίς λαδώματα, κουμάντο κάνουν οι «NOVARTIS».

     Και αυτό είναι το μέγα σκάνδαλο, είτε κάποιοι τα πιάσανε, είτε δεν τα πιάσανε. Γιατί, τελικά, η ηθική στην πολιτική δεν ήταν και δεν θα είναι ποτέ μέγεθος ανεξάρτητο από την πολιτική ηθική που το βασικό προσδιοριστικό της στοιχείο είναι τούτο: Το είδος των συμφερόντων που η εκάστοτε πολιτική υπηρετεί.

    Άλλη ηθική παράγεται από την πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού κι άλλη ηθική από την πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντα εκείνων που κερδοσκοπούν (νομίμως) πάνω στις στοιχειώδεις ανθρώπινες ανάγκες για φάρμακο, για στέγη, για παιδεία, για δουλειά.

    Λέτε αυτή η κερδοσκοπία που περιγράφηκε παραπάνω να διευκολύνεται προς όφελος των μονοπωλίων και δια του λαδώματος πολιτικών; Τι να σας πούμε κι εμείς… Δεν ξέρουμε. Εκείνο που ξέρουμε είναι ότι αν το φάρμακο δεν ήταν εμπόρευμα, αντικείμενο κέρδους δηλαδή για κάποιους, τότε κανείς δεν θα είχε λόγο να λαδώνει κανέναν για την προώθησή του.  

    Αυτό, φυσικά, ότι δηλαδή το σκάνδαλο είναι τελικά σύμφυτο με το καπιταλιστικό σύστημα, δεν απαλλάσσει τα τρωκτικά και τα λαμόγια όταν είναι τρωκτικά και λαμόγια. Ούτε τους λασπητζήδες των πολιτικών αντιπάλων τους, όταν είναι λασπητζήδες.

    Όμως: Το εύλογο και απολύτως δικαιολογηµένο αίτηµα της αμείλικτης τιµωρίας των αποδεδειγμένα ενόχων για σκάνδαλα ή της καταισχύνης των αποδεδειγμένα συκοφαντών, δεν πρέπει να συσκοτίζει και να θολώνει την κριτική ικανότητα εντοπισµού της πηγής των σκανδάλων ή της σκανδαλολογίας.

    Και η πηγή των σκανδάλων ή της αξιοποίησης «σκανδάλων» σαν πολιτικό αντιπερισπασμό, θα εντοπίζεται και θα διεξάγεται πάντα στο έδαφος του υπαρκτού βούρκου, θα ξεκινάει από τη βάση, από την ταξική και εκμεταλλευτική φύση ενός συστήματος που – μιας και μιλάμε για το φάρμακο – «κερδοσκοπεί (και) πάνω στην ασθένεια».

Αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να πρωταγωνιστήσει στους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς

        

Η δήλωση του πρωθυπουργού μετά από συνάντηση στο Νταβός με τον Ζ. Ζάεφ ότι «η επίλυση των διαφορών μας με την ΠΓΔΜ δεν αποτελεί υποχρέωσή μας έναντι τρίτων, αλλά έχει να κάνει με την εξυπηρέτηση των μεσοπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων εθνικών μας συμφερόντων» και ότι η μη επιτάχυνση της ένταξης της γειτονικής χώρας σε ΝΑΤΟ και ΕΕ «θα αποβεί τελικά σε βάρος της Ελλάδας» δεν δείχνει μόνο την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να πρωταγωνιστήσει στους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς, προς όφελος της αστικής τάξης.

Προδίδει ταυτόχρονα την προσπάθειά της να εκβιάσει τη συναίνεση του λαού σ’ αυτούς τους σχεδιασμούς, κινδυνολογώντας με απειλές για την ασφάλεια και τη σταθερότητα στην περιοχή, αλλά και στο στόχο της οικονομικής ανάκαμψης, τον οποίο στηρίζουν όλα τα κόμματα του κεφαλαίου στην Ελλάδα, ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαφορές για το πώς και με ποια ανταλλάγματα μπορεί καλύτερα να υπηρετηθεί το συμφέρον της ελληνικής αστικής τάξης, μέσα από την «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» των Βαλκανίων.

Με τον τρόπο αυτό, ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ, που ευθύνονται για το διαμελισμό των Βαλκανίων, την έξαρση του εθνικισμού – αλυτρωτισμού και την επαναχάραξη συνόρων και στον ανταγωνισμό τους με τη Ρωσία, εντείνουν τη στρατιωτικοποίηση της περιοχής, εμφανίζονται από την κυβέρνηση ως οι «εγγυητές» τάχα της ειρήνης και της ασφάλειας για τους λαούς.

Τρανή απόδειξη ότι οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί και οι συμμαχίες είναι απειλή και όχι εγγύηση για τα συμφέροντα των λαών, αποτελούν οι τελευταίες εξελίξεις στο Αιγαίο και στην κυπριακή ΑΟΖ. Το γεγονός ότι Ελλάδα και Τουρκία είναι μέλη του ΝΑΤΟ και μια ΝΑΤΟική αρμάδα περιπολεί σταθερά στο Αιγαίο, με πρόσχημα το Μεταναστευτικό, δεν απέτρεψε την κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας, που οδήγησε και στο επεισόδιο του εμβολισμού στα Ιμια.

Ούτε βέβαια οι συμφωνίες και οι όποιες δεσμεύσεις απέναντι στην ΕΕ εμπόδισαν την Τουρκία να εκφράσει τις αμφισβητήσεις της στο Αιγαίο και στην κυπριακή ΑΟΖ, παίρνοντας μάλιστα υπόψη ότι το σκάφος του Λιμενικού που εμβολίστηκε στα Ίμια συμμετείχε σε επιχείρηση της ΕΕ! Απέναντι στην αναβάθμιση των τουρκικών αμφισβητήσεων, η στάση των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ, αλλά και του ΟΗΕ στην περίπτωση της Κύπρου, κινείται στη γραμμή των «ίσων αποστάσεων», ενώ αυξάνει η πίεση για συμβιβασμούς που επιβάλλονται από τα συμφέροντα και τους σχεδιασμούς ισχυρών μονοπωλιακών ομίλων.

Καθόλου τυχαία, η παρουσία και οι απειλές του τουρκικού στόλου στην κυπριακή ΑΟΖ αναζωπύρωσαν τις πιέσεις για επανέναρξη των συνομιλιών για το Κυπριακό πάνω στο διχοτομικό σχέδιο, ενώ το επεισόδιο στα Ίμια επανέφερε τη συζήτηση περί «προσφυγής στη Χάγη» για τις λεγόμενες «γκρίζες ζώνες» και συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου, προκειμένου να ανοίξουν νέα πεδία κερδοφορίας για τα μονοπώλια.

Καμιά εμπιστοσύνη δεν πρέπει να δείξει ο λαός στην κυβέρνηση και στα άλλα κόμματα που εξωραΐζουν το ρόλο ΝΑΤΟ – ΕΕ και στηρίζουν τους επικίνδυνους σχεδιασμούς τους, είτε επιχειρηματολογούν από τη σκοπιά του κοσμοπολιτισμού, είτε απαντούν με εθνικιστικές κορόνες στην επιθετικότητα της Τουρκίας.

Για τα «ζωτικά συμφέροντα» της τουρκικής αστικής τάξης ο λαός της γείτονος χώρας χύνει το αίμα του στο Αφρίν, μπλέκεται όλο και πιο βαθιά στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Το ίδιο ισχύει και για τον ελληνικό λαό, που οδηγείται σε νέες περιπέτειες και χρειάζεται τώρα να εναντιωθεί σθεναρά στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και την εμπλοκή της Ελλάδας. Να μη δεχτεί να σηκώνει τις σημαίες της αστικής τάξης, που είναι ξένες με τα δικά του συμφέροντα.

Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα... Από το "Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος"... (Κ.Μαρξ - Φ.Ένγκελς)...

"...Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα. Δεν μπορεί να τους πάρεις αυτό που δεν έχουν. 

Αφού, όμως, το προλεταριάτο πρέπει κατ' αρχήν να κατακτήσει την πολιτική 
εξουσία, να ανυψωθεί σε εθνική τάξη να συγκροτηθεί το ίδιο σαν έθνος, είναι 
και το ίδιο ακόμα εθνικό, αν και σε καμιά περίπτωση με την έννοια που δίνει 
η αστική τάξη.
Οι εθνικοί χωρισμοί και οι εθνικές αντιθέσεις ανάμεσα στους λαούς εξαφανί-
ζονται όλο και περισσότερο με την ανάπτυξη της αστικής τάξης, την ελευθερία 
του εμπορίου, την παγκόσμια αγορά, την ομοιομορφία της βιομηχανικής παρα-
γωγής και των συνθηκών ζωής που αντιστοιχούν σ' αυτήν.
Η κυριαρχία του προλεταριάτου θα τους εξαφανίσει ακόμα πιο πολύ. Η κοινή 
δράση, τουλάχιστον των πολιτισμένων χωρών, αποτελεί έναν από τους πρώτους 
όρους της απελευθέρωσής του.
Στο βαθμό που θα καταργείται η εκμετάλλευση του ενός ατόμου από το άλλο, 
θα καταργείται και η εκμετάλλευση του ενός έθνους από το άλλο.
Μαζί με την εξάλειψη της αντίθεσης των τάξεων στο εσωτερικό των εθνών, εξαλείφεται και η εχθρική στάση των εθνών μεταξύ τους..." 

“Και τώρα κύριοι, στο ταμείο!”. Η μυστική συνάντηση Χίτλερ και μεγαλοβιομηχάνων στις 20.2.1933

Κατιούσα

Στις 20 Φλεβάρη 1933 πραγματοποιήθηκε συνάντηση του Αδόλφου Χίτλερ, που λιγότερο από ένα μήνα πριν είχε ανέλθει στην εξουσία, και 27 μεγαλοβιομηχάνων της χώρας στην έδρα του Χέρμαν Γκαίρινγκ στο Προεδρικό Μέγαρο του Ράιχσταγ. Αντικείμενο της συζήτησης ήταν η χρηματοδότηση των δεύτερων εκλογών, που θα διεξάγονταν στις 5 Μαρτίου 1933, με στόχο οι ναζί και το συμμαχικό με εκείνους “Μέτωπο πολέμου Μαύρο-άσπρο-κόκκινο” να επιτύχει πλειοψηφία 2/3 στη νέα βουλή, ώστε να ψηφιστεί ο διαβόητος “Νόμος περί εξουσιοδότησης”, που έδινε στον αρχηγό κράτους πρακτικά απεριόριστες εξουσίες. Σε αυτή τη συνάντηση οι επιχειρηματίες συμφώνησαν στη δωρεά τριών εκατομμυρίων μάρκων, εκ των οποίων τα δύο διαπιστωμένα εισέρρευσαν στα ταμεία του κόμματος.

Εμπνευστής της συνάντησης ήταν ο Hjalmar Schacht, τέως και μελλοντικός επικεφαλής της Κεντρικής Τράπεζας του Ράιχ, ενώ συμμετείχαν οι βασικοί εκπρόσωποι κυρίως της βαριάς βιομηχανίας, μεταξύ τους και ο πρόεδρος του Συνδέσμου Γερμανών Βιομηχάνων Γκούσταβ Κρουπ. Παρόντες ήταν και οι επικεφαλής της διαβόητης κατά τον πόλεμο I.G Farben, της Opel, της μεγάλης ασφαλιστικής εταιρίας Allianz, ενώ παραβρέθηκαν και εκπρόσωποι της Siemens, μεταξύ των οποίων ο διευθυντής του γραφείου του Καρλ Φρήντριχ φον Ζήμενς, ο οποίος σε εκείνη τη φάση προτίμησε να μην πάει προσωπικά στη συνάντηση. Οι προσκλήσεις είχαν επιδοθεί από τον Χέρμαν Γκαίρινγκ, μια εκ των οποίων που διασώζεται υπό μορφή τηλεγραφήματος προς τον Κρουπ, αναγράφει ως σκοπό της συνάντησης την πρόθεση του Χίτλερ να εξηγήσει την πολιτική του. Ο Γκαίρινγκ έφτασε με 15 λεπτά καθυστέρηση κι έβγαλε ένα μικρό λόγο για τη σημασία της επικείμενης εκλογικής αναμέτρησης, πριν εισέλθει στην αίθουσα ο Χίτλερ παρουσία του υπασπιστή του, ο οποίος πριν μιλήσει χαιρέτισε προσωπικά δια χειραψίας όλους τους παριστάμενους. Στην εκτός κειμένου ομιλία διάρκειας μιάμισης ώρας που ακολούθησε, ο Φύρερ διατράνωσε την πίστη του στην ατομική ιδιοκτήσία, εκθείασε τα πλεονεκτήματα της δικατορίας και προέβαλε το κόμμα του ως μόνο εγγυητή κατά του κομμουνιστικού κινδύνου. Στηλίτευσε τη δημοκρατία της Βαϊμάρης ως υπεύθυνη για την άνοδο του κομμουνισμού (όπως είχε καταγραφεί και με την ενίσχυση ψήφων και ποσοστών του ΚΚΓ στις προηγούμενες εκλογές) , καθώς το σύνταγμά της έθετε όρια στις δυνατότητες παρέμβασης της εκτελεστικής εξουσίας. Κατόπιν κάλεσε σε πανστρατιά κατά του κομμουνιστικού κινδύνου, λέγοντας: “Πρέπει τώρα να πάρουμε όλα τα μέσα εξουσίας στα χέρια μας, αν θέλουμε να καθυποτάξουμε πλήρως την απέναντι πλευρά…Πρέπει στην Πρωσία να βγάλουμε άλλους 10, στο υπόλοιπο Ράιχ άλλους 33 βουλευτές. Αυτό δεν είναι απίθανο αν βάλουμε όλες μας τις δυνάμεις. Τότε θα αρχίσει η δεύτερη επιχείρηση κατά του κομμουνισμού”.

Στο τέλος της ομιλίας ο Κρουπ εκ μέρος των συναδέλφων του ευχαρίστησε το Χίτλερ και επαίνεσε ιδιαίτερα την προσήλωσή του στην ατομική ιδιοκτησία και την πρόθεση του να ενισχύσει την αμυντική δυνατότητα του κράτους. Μόλις αποχώρησε ο Χίτλερ, ο Γκαίρινγκ παρακάλεσε τους βιομήχανους να συνεισφέρουν στα άδεια όπως έλεγε, ταμεία του κόμματος. Κατά μία εκδοχή, ο Schact τότε αναφώνησε: “Και τώρα κύριοι, στο ταμείο!”, με την απαίτηση να συλλεχθούν τρία εκατομμύρια μάρκα για τον προεκλογικό αγώνα. Όπως είπαμε, τεκμηριωμένα τα ποσά που με διάφορους διόδους έφτασαν στο ναζιστικό κόμμα (και σε πολύ μικρότερο βαθμό, περίπου 20% στους εκλογικούς του συμμάχους) ανέρχονταν σε 2.021.000 μάρκα, ο Schacht ωστόσο στα απομνημονεύματά του ανεβάζει το ποσό στα τρία εκατομμύρια προσθέτοντας ότι μετά τις εκλογές είχαν μείνει γύρω στις 600.000. Η σημασία αυτής της οικονομικής χορηγίας πιστοποιείται γλαφυρά από το ημερολόγιο του Γκέμπελς, ο οποίος την επόμενη μέρα σημείωνε στο ημερολόγιο του: “Μαζεύουμε για τις εκλογές ένα πολύ μεγάλο ποσό, που μεμιάς μας ελαφρώνει από όλες τις οικονομικές έγνοιες. Σε λίγο θα σημάνω συναγερμό σε όλο το μηχανισμό προπαγάνδας και μια ώρα μετά θα τρίζουν οι μηχανές. Τώρα θα ανεβάσουμε στροφές στο μέγιστο βαθμό. Αν δε μας τύχει κάποια ασυνήθιστη κακοτοπιά, έχουμε ήδη νικήσει πλήρως”. Πράγματι στις εκλογές της 5ης Μάρτη , τόσο χάρη στην οικονομική στήριξη των βιομηχάνων, όσο και στις μεθόδους τρομοκρατίας που άσκησαν, οι ναζί κατόρθωσαν να ενισχύσουν τα ποσοστά τους, πλησιάζοντας το 44%, μένοντας πίσω από το στόχο των 2/3 στο Ράιχσταγκ ωστόσο. Μόνο η χρήση βίας κατά των 81 βουλευτών του ΚΚΓ και η απόφαση των αστικών κομμάτων να στηρίξουν τη νομοθεσία περί εξουσιοδότησης στις 23 Μαρτίου 1933 έδωσε στο Χίτλερ τη λευκή επιταγή που ζητούσε.

Στην ιστοριογραφία αναπτύχθηκαν δύο κυρίως προσεγγίσεις σχετικά με τη συνάντηση, εκείνη που τόνιζε τον ενεργό ρόλο της αστικής τάξης στην κυβερνητική εδραίωση των ναζί κι εκείνη που προσπάθησε με διάφορους τρόπους να υποβαθμίσει τη σημασία της ή να δικαιολογήσει τους παριστάμενους για τη στάση τους. Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν κυρίως μαρξιστές ιστορικοί, με προεξάρχοντες τους προερχόμενους από τη ΓΛΔ, όπως οι Κουρτ Παίτσολντ και Κουρτ Γκοσβάιλερ, αλλά και προοδευτικών συναδέλφων του στην ΟΔΓ, όπως η Ουλρίκε Χέρστερ-Φίλιππς, που επισημαίνουν το γεγονός ως έναν ακόμα κρίκο στην αλυσίδα της διάσπαρτης στα πρώτα χρόνια της Βαϊμάρης, και μαζικότερης έπειτα στήριξη των ναζί από το μεγάλο κεφάλαιο της χώρας. Ταυτόχρονα η συνάντηση πιστοποιούσε, απουσία μάλιστα οποιασδήποτε οργανωμένης κίνησης αντίδρασης από άλλες μερίδες του κεφαλαίου ή μεμονωμένους επιχειρηματίες, τη συμφωνία ή έστω ευμενή ανοχή του συνόλου πρακτικά των μεγάλων επιχειρήσεων και τραπεζών της χώρας με τις βασικές πολιτικές κατευθύνσεις του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος.   Στον αντίποδα βρίσκονται αστοί ιστορικοί, όπως ο Χένρυ Άσμπυ Τέρνερ και ο γνωστός Βρετανός βιογράφος του Χίτλερ Ιάν Κέρσο, που θεωρούν την οικονομική υποστήριξη που δόθηκε αποτέλεσμα “πολιτικού εκβιασμού”, ωστόσο ο πρώτος αναγκάζεται να παραδεχτεί ότι η συνάντηση ήταν “Σταθμός: Η πρώτη σημαντική οικονομική συνεισφορά οργανώσεων της μεγάλης βιομηχανίας για την εθνικοσοσιαλιστική υπόθεση”, διατύπωση που βέβαια προσπαθεί να υποβαθμίσει τη στήριξη που είχε ήδη λάβει ως τότε το ναζιστικό κόμμα από εκπροσώπους των ίδιων κύκλων.

Είναι σαφές ότι οι αστοί δεν είχαν κανένα λόγο να χρηματοδοτήσουν και δη μαζικά εξαρχής το περιθωριακό ναζιστικό κόμμα, ένα ακόμα από τα πολλά εθνικιστικά κι αντισημιτικά μορφώματα στο ρευστό πολιτικό τοπίο της Βαϊμάρης. Παραδοσιακά αστικά κόμματα, αλλά όποτε χρειάστηκε, ειδικά τα πρώτα χρήσιμα χρόνια, και οι σοσιαλδημοκράτες, ήταν όπως είναι αναμενόμενο οι κύριοι αποδέκτες της επιχειρηματικής στήριξης. Από εκεί κι έπειτα, ακολουθώντας τις πολιτικές εξελίξεις, οι ιθύνοντες των αστών, κάποιοι νωρίτερα κι άλλοι στην πορεία, αναπροσάρμοζαν τις προτεραιότητες και τη στρατηγική τους, αντιλαμβανόμενοι την πολλά υποσχόμενη για τη συμφέροντά τους δυναμική της πολιτικής ατζέντας των ναζί. Εξάλλου, από πολύ νωρίς, ο Χίτλερ λαμβάνει οικονομική στήριξη από τον αντισημίτη μεγιστάνα Χένρυ Φορντ, ενώ εντός Γερμανίας, πέραν από τη χρηματοδότηση εκ μέρους μεσαίου βεληνεκούς Βαυαρών επιχειρηματιών, κατορθώνει το 1922 να αποκτήσει επαφές με το National-Club του Βερολίνου, λέσχη τραπεζιτών, γαιοκτημόνων, αξιωματικών και καθηγητών, όπου κερδίζει την εύνοια του Έρνστ φον Μπόρζιγκ, που διέθετε εργοστάσιο κατασκευής μηχανών τραίνου. H συνάντηση της 20ης Φλεβάρη σε κάθε περίπτωση υπήρξε το επιστέγασμα, κι όχι η απαρχή, των δεσμών, σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο, που είχε αρχίσει να οικοδομεί ο Χίτλερ και το κόμμα του από την πρώτη στιγμή της εμφάνισης τους στην πολιτική. Όπως σημειώνει ο μη μαρξιστής ιστορικός Ανταμ Τούζ στο πασίγνωστο έργο του “The wages of destruction” : “Ακόμα κι αν εξαιρέσει κανείς τις συνέπειές του, η συνάντηση αυτή της 20ης Φλεβάρη ανήκει στα πιο διαβόητα παραδείγματα της προθυμίας των Γερμανών μεγαλοεπιχειρηματιών να συμπαρασταθούν στο Χίτλερ κατά την εγκαθίδρυση του δικτατορικού του καθεστώτος. Οι αποδείξεις γι’αυτό δε μπορούν απλώς να εξαφανιστούν από προσώπου γης”.

Δίαυλοι

Ενα ενδεικτικό παράδειγμα για το τι σημαίνει να παίζεις ρόλο «διαύλου» για τα ευρωατλαντικά σχέδια στην περιοχή, όπως υπερήφανα δηλώνει η κυβέρνηση, δίνει δημοσίευμα στον κυριακάτικο Τύπο σύμφωνα με το οποίο δρομολογούνται σχέδια απόσχισης του βόρειου (σερβικού) τμήματος του Κοσσόβου και προσάρτησής του στη Σερβία, με αντάλλαγμα την ένταξη στο Κόσσοβο της περιοχής του Μπουγιάνοβιτς (περιοχή της νότιας Σερβίας), όπου κυριαρχεί το αλβανικό στοιχείο. Οι εφημερίδες του Κοσσόβου ισχυρίζονται ότι για το αλισβερίσι αυτό ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας δεν είναι απλά ενήμερος, αλλά ενημέρωσε σχετικά και τις ΗΠΑ, κατά την επίσκεψη του πρωθυπουργού, ενώ παίζει ρόλο «διαμεσολαβητή» ανάμεσα σε Σερβία και Αλβανία. Ανεξάρτητα απ' το αν έτσι ακριβώς έχουν τα γεγονότα, ή αν μιλάμε για ορισμένα απ' τα εναλλακτικά σενάρια που βρίσκονται στο τραπέζι, με αφορμή και αυτό το ζήτημα ξεγυμνώνονται τα επιχειρήματα των κυβερνητικών επιτελείων ότι η «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» των Βαλκανίων αποτελεί τάχα εγγύηση σταθερότητας και ότι οι «ρόλοι» που αναλαμβάνει η κυβέρνηση την καθιστούν «πυλώνα ασφάλειας» στην περιοχή. Κάθε άλλο: Τα σχέδια αυτά πυροδοτούν σενάρια για την εκ νέου αλλαγή συνόρων, το φούντωμα των εθνικισμών και αλυτρωτισμών, «διευθετήσεις» και «συμβιβασμούς» που περικλείουν το σπέρμα για τις επόμενες αντιπαραθέσεις. Σε αυτά τα βρώμικα σχέδια κάνει το «δίαυλο» η κυβέρνηση, για να αναβαθμίσει τη θέση της αστικής τάξης της Ελλάδας, αναλαμβάνοντας τεράστιες ευθύνες στους κινδύνους που μεγαλώνουν για τους λαούς της περιοχής.

Δίχτυα παραπλάνησης και για τον κατώτατο μισθό

Το παραμύθι του «τέλους των μνημονίων» και της «επιστροφής στην κανονικότητα» εμπλουτίζεται από την κυβέρνηση με την προπαγάνδιση των σχεδιασμών της για αύξηση του κατώτατου μισθού μετά τον Αύγουστο του 2018. Μιλάνε μάλιστα για σταδιακή αύξηση σε δόσεις, μέχρι και το 2022, χωρίς να ορίζουν τον τελικό μισθό.
Ετσι, μετά την ομιλία της υπουργού Εργασίας στο «Economist», ήρθε και η επίσκεψή της στην Πορτογαλία, όπου συναντήθηκε με τον εκεί ομόλογό της, για να πάρει «τεχνογνωσία» γύρω από τα Εργασιακά, μιας και η κυβέρνηση παρουσιάζει ως «δυνατό χαρτί» τη σταδιακή αύξηση του κατώτατου μισθού στην Πορτογαλία, μετά τη λήξη του εκεί μνημονίου, κάτι που (όπως διαχέει) φιλοδοξεί να αντιγράψει.
Η κυβέρνηση καλλιεργεί την ψευδαίσθηση ότι το τέλος των μνημονίων σημαίνει την αρχή μιας πορείας ανάκτησης των απωλειών για τους εργαζόμενους και κατάργησης της αντεργατικής νομοθεσίας. Η πραγματικότητα, όμως, είναι διαφορετική. Κανένας «μνημονιακός» νόμος δεν πρόκειται να καταργηθεί μετά τον Αύγουστο του 2018, ενώ και η υποσχόμενη από την κυβέρνηση αύξηση του κατώτερου μισθού, όποτε κι αν γίνει, θα γίνει με νόμο που ψηφίστηκε επίσης στο πλαίσιο των μνημονίων.
Αλλωστε, με τη δεύτερη «αξιολόγηση» του δικού της μνημονίου, η κυβέρνηση δεσμεύτηκε ότι δεν θα κουνήσει ρούπι από τη σημερινή αντεργατική νομοθεσία, καθιστώντας την μόνιμη και όχι προσωρινή, όπως μέχρι πρόσφατα προσπαθούσε να την παρουσιάσει.

***

Σε ό,τι αφορά τον κατώτερο μισθό, ο νόμος 4172/2013 (γνωστός ως «νόμος Βρούτση») προβλέπει τον καθορισμό του με απόφαση της κυβέρνησης, λαμβάνοντας υπόψη το πόρισμα μιας διαδικασίας «διαβούλευσης» των «κοινωνικών εταίρων», με την «τεχνική υποστήριξη» μιας σειράς «εμπειρογνωμόνων». Τα κριτήρια με τα οποία η επιτροπή θα διαμορφώνει την πρότασή της είναι επίσης δεδομένα και αφορούν στην παραγωγικότητα της εργασίας, στην κερδοφορία των επιχειρήσεων και πάει λέγοντας.
Σε κάθε περίπτωση, πάει πολύ η κυβέρνηση να κοκορεύεται ότι θα δώσει κάποιες αυξήσεις στον κατώτερο μισθό, σε συμφωνία πάντα με τους δανειστές, όταν το λαϊκό εισόδημα έχει καταποντιστεί στα χρόνια της κρίσης. Οταν μέσα σε μια νύχτα, με την ΠΥΣ 6/2012 και τη θεσμοθέτηση του «υποκατώτατου μισθού», ο κατώτερος μισθός τσεκουρώθηκε κατά 22% και 32%, για τους πάνω και κάτω των 25 ετών αντίστοιχα. Για να μη μιλήσει κανείς για τον κατακερματισμό των εργασιακών σχέσεων, που απογειώθηκε την περίοδο της κρίσης, με αποτέλεσμα σήμερα να είναι χιλιάδες οι εργαζόμενοι που αμείβονται με μισθό κατώτερο και από τα 586 και 511 ευρώ μεικτά, όπως προβλέπει η κατάπτυστη ΠΥΣ.
Σημειωτέον ότι η κυβέρνηση δεν δεσμεύεται για κατάργηση του υποκατώτερου μισθού και βέβαια υπόσχεται στους εργοδότες ακόμα μεγαλύτερη ευελιξία στην αγορά εργασίας, που σημαίνει ότι πολλοί εργαζόμενοι θα συνεχίσουν να αμείβονται με μισθό μικρότερο του κατώτερου, σε όποιο ύψος κι αν διαμορφωθεί. Χώρια που ετοιμάζεται να ρίξει ακόμα χαμηλότερα το αφορολόγητο όριο από το 2020 (ή και νωρίτερα), που σημαίνει παραπέρα αφαίμαξη του εισοδήματος της λαϊκής οικογένειας.
Παράλληλα, η κυβέρνηση καλλιεργεί την αντίληψη ότι οι αυξήσεις στα μεροκάματα και στους μισθούς θα έρθουν από τη στήριξη των στόχων του κεφαλαίου για βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του. Στόχος τους είναι δηλαδή να στοιχίσουν τους εργαζόμενους στην πολιτική που βαθαίνει συνολικά την εκμετάλλευση στους χώρους δουλειάς και χτυπάει τα λαϊκά στρώματα, με την προσδοκία ότι κάτι θα «τσιμπήσουν» και οι μισθοί, μετά από 10 χρόνια απωλειών και κατρακύλας.

***

Συνεπώς, όσο κι αν προσπαθεί η κυβέρνηση να παρουσιάζει τις όποιες παρεμβάσεις σχεδιάζει ως «επιστροφή στην κανονικότητα», στην πραγματικότητα είναι παρεμβάσεις μονιμοποίησης και επέκτασης της αντεργατικής βαρβαρότητας.
Ο δρόμος για τους εργαζόμενους δεν είναι ούτε η ανοχή στη σημερινή άθλια κατάσταση, ούτε η απατηλή προσμονή ότι κάτι καλό θα προκύψει από τη συνεννόηση ανάμεσα στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, τους εργοδότες και τους συνδικαλιστές τους. Αλλωστε, στη φιέστα που διοργάνωσαν πρόσφατα, με θέμα το «αναπτυξιακό σχέδιο» της χώρας, απέδειξαν ότι μοναδικό (κοινό) τους μέλημα είναι η ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας, που προϋποθέτει παραπέρα τσάκισμα των εργαζομένων και του λαού.
Η απάντηση βρίσκεται στην οργάνωση του αγώνα μέσα από τα σωματεία στους χώρους δουλειάς, για αυξήσεις στους μισθούς και βελτίωση των όρων εργασίας, κανένας εργαζόμενος με μισθό μικρότερο από 751, όπως καταγράφηκε και στην πρόταση νόμου που κατέθεσαν στη Βουλή πάνω από 500 συνδικαλιστικές οργανώσεις, ζητώντας την πλήρη επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων και των μισθών.
Απέναντι στους αντεργατικούς σχεδιασμούς του κεφαλαίου, διέξοδο μπορεί να δώσει μόνο η πάλη για τις σύγχρονες ανάγκες, με κριτήριο τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι και όχι τις «αντοχές» και την ανταγωνιστικότητα των καπιταλιστών.

Για ποια συμφέροντα;

Η δήλωση του πρωθυπουργού μετά από συνάντηση στο Νταβός με τον Ζ. Ζάεφ ότι «η επίλυση των διαφορών μας με την ΠΓΔΜ δεν αποτελεί υποχρέωσή μας έναντι τρίτων, αλλά έχει να κάνει με την εξυπηρέτηση των μεσοπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων εθνικών μας συμφερόντων» και ότι η μη επιτάχυνση της ένταξης της γειτονικής χώρας σε ΝΑΤΟ και ΕΕ «θα αποβεί τελικά σε βάρος της Ελλάδας» δεν δείχνει μόνο την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να πρωταγωνιστήσει στους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς, προς όφελος της αστικής τάξης.
Προδίδει ταυτόχρονα την προσπάθειά της να εκβιάσει τη συναίνεση του λαού σ' αυτούς τους σχεδιασμούς, κινδυνολογώντας με απειλές για την ασφάλεια και τη σταθερότητα στην περιοχή, αλλά και στο στόχο της οικονομικής ανάκαμψης, τον οποίο στηρίζουν όλα τα κόμματα του κεφαλαίου στην Ελλάδα, ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαφορές για το πώς και με ποια ανταλλάγματα μπορεί καλύτερα να υπηρετηθεί το συμφέρον της ελληνικής αστικής τάξης, μέσα από την «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» των Βαλκανίων.
Με τον τρόπο αυτό, ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, που ευθύνονται για το διαμελισμό των Βαλκανίων, την έξαρση του εθνικισμού - αλυτρωτισμού και την επαναχάραξη συνόρων και στον ανταγωνισμό τους με τη Ρωσία, εντείνουν τη στρατιωτικοποίηση της περιοχής, εμφανίζονται από την κυβέρνηση ως οι «εγγυητές» τάχα της ειρήνης και της ασφάλειας για τους λαούς.
Τρανή απόδειξη ότι οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί και οι συμμαχίες είναι απειλή και όχι εγγύηση για τα συμφέροντα των λαών, αποτελούν οι τελευταίες εξελίξεις στο Αιγαίο και στην κυπριακή ΑΟΖ. Το γεγονός ότι Ελλάδα και Τουρκία είναι μέλη του ΝΑΤΟ και μια ΝΑΤΟική αρμάδα περιπολεί σταθερά στο Αιγαίο, με πρόσχημα το Μεταναστευτικό, δεν απέτρεψε την κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας, που οδήγησε και στο επεισόδιο του εμβολισμού στα Ιμια.
Ούτε βέβαια οι συμφωνίες και οι όποιες δεσμεύσεις απέναντι στην ΕΕ εμπόδισαν την Τουρκία να εκφράσει τις αμφισβητήσεις της στο Αιγαίο και στην κυπριακή ΑΟΖ, παίρνοντας μάλιστα υπόψη ότι το σκάφος του Λιμενικού που εμβολίστηκε στα Ιμια συμμετείχε σε επιχείρηση της ΕΕ! Απέναντι στην αναβάθμιση των τουρκικών αμφισβητήσεων, η στάση των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, αλλά και του ΟΗΕ στην περίπτωση της Κύπρου, κινείται στη γραμμή των «ίσων αποστάσεων», ενώ αυξάνει η πίεση για συμβιβασμούς που επιβάλλονται από τα συμφέροντα και τους σχεδιασμούς ισχυρών μονοπωλιακών ομίλων.
Καθόλου τυχαία, η παρουσία και οι απειλές του τουρκικού στόλου στην κυπριακή ΑΟΖ αναζωπύρωσαν τις πιέσεις για επανέναρξη των συνομιλιών για το Κυπριακό πάνω στο διχοτομικό σχέδιο, ενώ το επεισόδιο στα Ιμια επανέφερε τη συζήτηση περί «προσφυγής στη Χάγη» για τις λεγόμενες «γκρίζες ζώνες» και συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου, προκειμένου να ανοίξουν νέα πεδία κερδοφορίας για τα μονοπώλια.
Καμιά εμπιστοσύνη δεν πρέπει να δείξει ο λαός στην κυβέρνηση και στα άλλα κόμματα που εξωραΐζουν το ρόλο ΝΑΤΟ - ΕΕ και στηρίζουν τους επικίνδυνους σχεδιασμούς τους, είτε επιχειρηματολογούν από τη σκοπιά του κοσμοπολιτισμού, είτε απαντούν με εθνικιστικές κορόνες στην επιθετικότητα της Τουρκίας.
Για τα «ζωτικά συμφέροντα» της τουρκικής αστικής τάξης ο λαός της γείτονος χώρας χύνει το αίμα του στο Αφρίν, μπλέκεται όλο και πιο βαθιά στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Το ίδιο ισχύει και για τον ελληνικό λαό, που οδηγείται σε νέες περιπέτειες και χρειάζεται τώρα να εναντιωθεί σθεναρά στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και την εμπλοκή της Ελλάδας. Να μη δεχτεί να σηκώνει τις σημαίες της αστικής τάξης, που είναι ξένες με τα δικά του συμφέροντα.
Η μαζική συμμετοχή στις συγκεντρώσεις του ΚΚΕ στο Σύνταγμα στις 27 Φλεβάρη και στις 6 Μάρτη στη Θεσσαλονίκη μπορεί να αποτελέσει μια σοβαρή λαϊκή παρέμβαση προς αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση.